taver
Member
- Μηνύματα
- 12.691
- Likes
- 30.254
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Μετά τους baggage handlers, κατέφθασε και η σκάλα, και το λεωφορειάκι για να μας πάει…. Μα που είναι το terminal? κοίταξα σε όλες τις κατευθύνσεις και τίποτα, ούτε ένα κτήριο, ούτε μία κατασκευή δε βρισκόταν σε ορατή απόσταση. Ήμασταν σε ένα διάδρομο στη μέση του απόλυτου πουθενά. Ρε μπας και μας στείλανε κατευθείαν σε στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας, να γλυτώσουν κόπο και χρόνο; Θα το μάθουμε… Τελικά το λεωφορείο ξεκίνησε, και 3-4 χιλιόμετρα πιο κάτω, είδαμε και το terminal… Α, όχι, ψέματα, προσποίηση, αυτό το terminal είναι υπό κατασκευή. Εμείς πήγαμε σε ένα παράπηγμα παραδίπλα, που περισσότερο αποθήκη θύμιζε παρά terminal. Ένας τεράστιος χώρος, ενιαίος για όλες τις χρήσεις.
Περάσαμε την πόρτα (χρησιμεύει και ως gate αναχωρήσεων) και συναντήσαμε τα γκισέ του ελέγχου διαβατηρίων (ακριβώς τα ίδια γκισέ από τα οποία θα περνάγαμε, με την αντίστροφη φορά, κατά την επιστροφή). Η διαδικασία ήταν τυπική και γρήγορη, και ο υπάλληλος σφράγισε το χαρτί της βίζας και ΟΧΙ το διαβατήριο. Βλέπετε, αν πάρεις βίζα μέσω του KITC, δε χρειάζεται μεν να κάνεις τίποτα, αλλά η βίζα είναι ένα μπλε χαρτάκι που συνοδεύει το διαβατήριό σου. Αν όμως εκδόσεις τη βίζα πηγαίνοντας ο ίδιος σε μια πρεσβεία της Βόρειας Κορέας, τότε η βίζα σου είναι κανονικά κολλημένη στο διαβατήριο, και οι όποιες σφραγίδες μπαίνουν στο διαβατήριό σου κανονικά.
Περάσαμε γρήγορα στο χώρο παραλαβής αποσκευών, που χρησίμευε ταυτόχρονα ΚΑΙ ως check-in (οι ιμάντες στη μια πλευρά, οι γκισέδες στην άλλη). Ωραία, σκέφτηκα, έχουμε χρόνο, ας πάω μια τουαλέτα να μην το χρειαστώ μετά…. πριτς. Οι μόνες τουαλέτες στο αεροδρόμιο είναι είτε πριν τον έλεγχο διαβατηρίων, είτε στην έξοδο, μετά το τελωνείο… Αλλά «κανένα πρόβλημα», μου είπε ένας υπάλληλος, «περίμενε να περάσουν όλοι από τα διαβατήρια, και μετά μπορείς να πας εκεί…» δείχνοντας την τουαλέτα που βρισκόταν έξω από τα σύνορα.
Τελικά αποφάσισα ότι μπορώ να περιμένω, παρέλαβα τη βαλίτσα μου, και πήγα στο τελωνείο. Εκεί, παρέδωσα ένα χαρτάκι το οποίο συμπλήρωσα στο αεροπλάνο, στο οποίο έπρεπε να αναφέρω αναλυτικά όλα τα έντυπα υλικά και όλα τα μέσα επικοινωνίας που θα έβαζα μαζί μου στη χώρα.
Παλιότερα, τα κινητά τηλέφωνα απαγορευόταν εντελώς, τώρα απλώς τα δηλώνεις και ένας υπάλληλος σημειώνει το serial number. Όχι ότι έχει κάποια αξία το γεγονός ότι μπορείς να πάρεις το κινητό σου μαζί, βέβαια, καθώς δεν υπάρχει roaming με καμία άλλη χώρα του κόσμου (μας το είπανε, αλλά δοκίμασα κιόλας με SIM κάρτες Cosmote, Deutsche Telekom και China Mobile που είχα μαζί μου). Αν θες να χρησιμοποιήσεις κινητό στη Βόρεια Κορέα, θα πρέπει να αγοράσεις μια τοπική SIM με το ευτελές κόστος των €50 (συν ότι μονάδες χρειαστείς, με χρεώσεις που… τσεκουρώνουν). Και θα πιάνει μόνο στην Pyongyang και λίγα σημεία ακόμα. Για internet δε συζητάμε καν, δεν υπάρχει με κανένα τρόπο πρόσβαση για τους τουρίστες. Άμα θες να στείλεις mail (μόνο να στείλεις), το ξενοδοχείο σου έχει ένα mail account, και θα πρέπει να το στείλεις από κει.
Μετά το τελωνείο, συναντηθήκαμε με μερικούς από τους συνοδούς μας. Πρέπει να σας ομολογήσω την έκπληξη μου όταν γνώρισα την αγγλόφωνη συνοδό που θα είχα μαζί μου (τη μια από τις δυο, καθώς τη δεύτερη θα τη γνώριζα αργότερα). Περίμενα ότι ο συνοδός σε ένα τόσο μεγάλο γκρουπ θα ήταν κάποιος αυστηρός, φοβιστικός τύπος, με ύφος ανθυπολοχαγού, που θα μας διέταζε να κάνουμε αυτό εκείνο ή το άλλο. Αντίθετα, συνάντησα μια συμπαθέστατη κοπελίτσα γύρω στα 25, εμφανίσιμη, χαμογελαστή και γλυκύτατη, μορφωμένη και με πολύ καλά Αγγλικά, παρότι όπως μας είπε δεν είχε βγει ποτέ από τη χώρα. Δε μπορώ να πω το ίδιο για το Γαλλόφωνο συνοδό που επίσης ήταν εκεί, αλλά αυτός δε θα ήταν δικό μου πρόβλημα. Λόγω μεγέθους, από αύριο το γκρουπ μας θα χώριζε στα 2: Οι Γαλλόφωνοι και οι Γερμανόφωνοι θα σχημάτιζαν ένα υπό-γκρουπ με ένα Γαλλόφωνο και ένα Γερμανόφωνο συνοδό, ενώ οι λοιποί θα συνεχίζαμε με 2 Αγγλόφωνους.
Αφού μαζευτήκαμε όλοι και μπήκαμε σε ένα λεωφορείο, ξεκινήσαμε για το κέντρο της Pyongyang. Τη διαδρομή, θα τη χαρακτήριζα σουρεαλιστική. Τεράστιες, φαρδιές λεωφόροι, αλλά ελάχιστα οχήματα (που είναι πολύ περισσότερα από τα μηδέν που περίμενα να δω). Κάθε τόσο, πινακίδες με τον ηγέτη ή με επαναστατικά σύμβολα. Και λακκούβες. Πολλές λακκούβες. Πάρα πολλές λακκούβες…
Φτάσαμε επιτέλους στην Pyongyang, και το πρόγραμμα έλεγε ότι έπρεπε να κάνουμε μια βόλτα στο κέντρο και να επισκεφτούμε το λόφο Mansudae. Η βόλτα στο κέντρο, πρακτικά ήταν η διάσχιση μιας πλατείας με σιντριβάνια… Στην μια πλευρά της πλατείας αυτής βρίσκεται το Grand People’s Study Hall (κάτι σαν Εθνική Βιβλιοθήκη), ένα επιβλητικό κτήριο που δεσπόζει σε όλη την πόλη. Εμείς, σ’ αυτή τη βόλτα, το είδαμε από το πλάι, αλλά είχαμε κι άλλες ευκαιρίες να το δούμε κι από άλλες πλευρές καθώς η πρόσοψή του δεσπόζει στην πλατεία Kim-Il-Sung, τη μεγαλύτερη πλατεία της πόλης όπου γίνονται οι καθιερωμένες παρελάσεις… Στην άλλη πλευρά, βρίσκεται το θέατρο Mansudae, και λόγω αυτού, ανάμεσα στα σιντριβάνια της πλατείας δεσπόζει κι ένα γλυπτό, με 28 χορεύτριες από λευκό μάρμαρο. Και λίγο πιο πέρα, είναι το κοινοβούλιο (….) της χώρας, το οποίο, σύμφωνα με τη συνοδό μας, συνεδριάζει κάθε τέσσερα χρόνια.
Κάπου εδώ, ο Γαλλόφωνος ξεναγός έδωσε οδηγία στους δικούς του, πέντε Αλσατούς στα 20-κάτι, και προμηθεύτηκαν από μια ανθοδέσμη ο καθένας, από ένα πλανόδιο πωλητή. Θα τους ήταν χρήσιμη στον επόμενο σταθμό. Η δική μας η συνοδός το παρέλειψε, βγάζοντας μας κι από τη δύσκολη θέση. Επόμενη στάση, λοιπόν, δυο τεράστια αγάλματα, στην κορυφή ενός λόφου. Τόσο τεράστια, που φαίνονται από όλη την πόλη. 22 μέτρα το καθένα. Το πρώτο, του προέδρου Kim Il Sung, ανεγέρθηκε το 1972, επί προεδρίας του. Το δεύτερο, του ηγέτη Kim Jong Il, ανεγέρθη το 2012, ένα χρόνο μετά το θάνατό του. Πίσω από αυτά, ένα τεράστιο ψηφιδωτό αναπαριστά το όρος Paektu, που βρίσκεται στα βόρεια της χώρας και αποτελεί ένα μέρος με μεγάλη σημασία για τους Κορεάτες. Δεξιά κι αριστερά από τα αγάλματα των ηγετών, βρίσκονται δυο ακόμα μεγάλα επαναστατικά αγάλματα, ύψους μόλις 15 μέτρων περίπου, που θυμίζουν αντίστοιχα σοβιετικά έργα τέχνης, αναπαριστούν τους ήρωες των δυο πολέμων επί το έργο και σε φυσικό μέγεθος (γύρω στα 5 μέτρα ο καθένας). Οι ήρωες που πολέμησαν ενάντια στους Ιάπωνες απεικονίζονται στα αριστερά, ενώ οι ήρωες του πολέμου απέναντι στους Αμερικανούς τιμώνται στα δεξιά.
Φυσικά κι εδώ υπάρχουν κανόνες συμπεριφοράς. Δε φωνάζουμε, δεν τρέχουμε, δεν πηδάμε (…), δεν ξαπλώνουμε, δεν… . Και να προσέχουμε, στις φωτογραφίες μας τα αγάλματα να εμφανίζονται οπωσδήποτε ολόκληρα. Κάποια στιγμή σταθήκαμε με «θαυμασμό» μπροστά στα αγάλματα ενώ τα Γαλλάκια προσέφεραν τις ανθοδέσμες τους, και αυτό ήταν. Είδαμε κι ένα ακόμα άγαλμα που βρίσκεται δίπλα στο μνημείο, του ιπτάμενου αλόγου Chollima. Σύμφωνα με το μύθο, το άλογο αυτό μπορούσε να πετάει, και μάλιστα σε απίστευτη ταχύτητα, αλλά δε μπορούσε να βρει αναβάτη να το καβαλήσει. Για κάποιο περίεργο λόγο, αυτό το άγαλμα υποτίθεται ενθάρρυνε το λαό να ξαναφτιάξει τη χώρα μετά τον πόλεμο, τονίζοντας το γεγονός ότι η συνεχής εργασία και καινοτομία ήταν απαραίτητες (ή κάτι τέτοιο).
Περάσαμε την πόρτα (χρησιμεύει και ως gate αναχωρήσεων) και συναντήσαμε τα γκισέ του ελέγχου διαβατηρίων (ακριβώς τα ίδια γκισέ από τα οποία θα περνάγαμε, με την αντίστροφη φορά, κατά την επιστροφή). Η διαδικασία ήταν τυπική και γρήγορη, και ο υπάλληλος σφράγισε το χαρτί της βίζας και ΟΧΙ το διαβατήριο. Βλέπετε, αν πάρεις βίζα μέσω του KITC, δε χρειάζεται μεν να κάνεις τίποτα, αλλά η βίζα είναι ένα μπλε χαρτάκι που συνοδεύει το διαβατήριό σου. Αν όμως εκδόσεις τη βίζα πηγαίνοντας ο ίδιος σε μια πρεσβεία της Βόρειας Κορέας, τότε η βίζα σου είναι κανονικά κολλημένη στο διαβατήριο, και οι όποιες σφραγίδες μπαίνουν στο διαβατήριό σου κανονικά.
Περάσαμε γρήγορα στο χώρο παραλαβής αποσκευών, που χρησίμευε ταυτόχρονα ΚΑΙ ως check-in (οι ιμάντες στη μια πλευρά, οι γκισέδες στην άλλη). Ωραία, σκέφτηκα, έχουμε χρόνο, ας πάω μια τουαλέτα να μην το χρειαστώ μετά…. πριτς. Οι μόνες τουαλέτες στο αεροδρόμιο είναι είτε πριν τον έλεγχο διαβατηρίων, είτε στην έξοδο, μετά το τελωνείο… Αλλά «κανένα πρόβλημα», μου είπε ένας υπάλληλος, «περίμενε να περάσουν όλοι από τα διαβατήρια, και μετά μπορείς να πας εκεί…» δείχνοντας την τουαλέτα που βρισκόταν έξω από τα σύνορα.
Τελικά αποφάσισα ότι μπορώ να περιμένω, παρέλαβα τη βαλίτσα μου, και πήγα στο τελωνείο. Εκεί, παρέδωσα ένα χαρτάκι το οποίο συμπλήρωσα στο αεροπλάνο, στο οποίο έπρεπε να αναφέρω αναλυτικά όλα τα έντυπα υλικά και όλα τα μέσα επικοινωνίας που θα έβαζα μαζί μου στη χώρα.
Παλιότερα, τα κινητά τηλέφωνα απαγορευόταν εντελώς, τώρα απλώς τα δηλώνεις και ένας υπάλληλος σημειώνει το serial number. Όχι ότι έχει κάποια αξία το γεγονός ότι μπορείς να πάρεις το κινητό σου μαζί, βέβαια, καθώς δεν υπάρχει roaming με καμία άλλη χώρα του κόσμου (μας το είπανε, αλλά δοκίμασα κιόλας με SIM κάρτες Cosmote, Deutsche Telekom και China Mobile που είχα μαζί μου). Αν θες να χρησιμοποιήσεις κινητό στη Βόρεια Κορέα, θα πρέπει να αγοράσεις μια τοπική SIM με το ευτελές κόστος των €50 (συν ότι μονάδες χρειαστείς, με χρεώσεις που… τσεκουρώνουν). Και θα πιάνει μόνο στην Pyongyang και λίγα σημεία ακόμα. Για internet δε συζητάμε καν, δεν υπάρχει με κανένα τρόπο πρόσβαση για τους τουρίστες. Άμα θες να στείλεις mail (μόνο να στείλεις), το ξενοδοχείο σου έχει ένα mail account, και θα πρέπει να το στείλεις από κει.
Μετά το τελωνείο, συναντηθήκαμε με μερικούς από τους συνοδούς μας. Πρέπει να σας ομολογήσω την έκπληξη μου όταν γνώρισα την αγγλόφωνη συνοδό που θα είχα μαζί μου (τη μια από τις δυο, καθώς τη δεύτερη θα τη γνώριζα αργότερα). Περίμενα ότι ο συνοδός σε ένα τόσο μεγάλο γκρουπ θα ήταν κάποιος αυστηρός, φοβιστικός τύπος, με ύφος ανθυπολοχαγού, που θα μας διέταζε να κάνουμε αυτό εκείνο ή το άλλο. Αντίθετα, συνάντησα μια συμπαθέστατη κοπελίτσα γύρω στα 25, εμφανίσιμη, χαμογελαστή και γλυκύτατη, μορφωμένη και με πολύ καλά Αγγλικά, παρότι όπως μας είπε δεν είχε βγει ποτέ από τη χώρα. Δε μπορώ να πω το ίδιο για το Γαλλόφωνο συνοδό που επίσης ήταν εκεί, αλλά αυτός δε θα ήταν δικό μου πρόβλημα. Λόγω μεγέθους, από αύριο το γκρουπ μας θα χώριζε στα 2: Οι Γαλλόφωνοι και οι Γερμανόφωνοι θα σχημάτιζαν ένα υπό-γκρουπ με ένα Γαλλόφωνο και ένα Γερμανόφωνο συνοδό, ενώ οι λοιποί θα συνεχίζαμε με 2 Αγγλόφωνους.
Αφού μαζευτήκαμε όλοι και μπήκαμε σε ένα λεωφορείο, ξεκινήσαμε για το κέντρο της Pyongyang. Τη διαδρομή, θα τη χαρακτήριζα σουρεαλιστική. Τεράστιες, φαρδιές λεωφόροι, αλλά ελάχιστα οχήματα (που είναι πολύ περισσότερα από τα μηδέν που περίμενα να δω). Κάθε τόσο, πινακίδες με τον ηγέτη ή με επαναστατικά σύμβολα. Και λακκούβες. Πολλές λακκούβες. Πάρα πολλές λακκούβες…
Φτάσαμε επιτέλους στην Pyongyang, και το πρόγραμμα έλεγε ότι έπρεπε να κάνουμε μια βόλτα στο κέντρο και να επισκεφτούμε το λόφο Mansudae. Η βόλτα στο κέντρο, πρακτικά ήταν η διάσχιση μιας πλατείας με σιντριβάνια… Στην μια πλευρά της πλατείας αυτής βρίσκεται το Grand People’s Study Hall (κάτι σαν Εθνική Βιβλιοθήκη), ένα επιβλητικό κτήριο που δεσπόζει σε όλη την πόλη. Εμείς, σ’ αυτή τη βόλτα, το είδαμε από το πλάι, αλλά είχαμε κι άλλες ευκαιρίες να το δούμε κι από άλλες πλευρές καθώς η πρόσοψή του δεσπόζει στην πλατεία Kim-Il-Sung, τη μεγαλύτερη πλατεία της πόλης όπου γίνονται οι καθιερωμένες παρελάσεις… Στην άλλη πλευρά, βρίσκεται το θέατρο Mansudae, και λόγω αυτού, ανάμεσα στα σιντριβάνια της πλατείας δεσπόζει κι ένα γλυπτό, με 28 χορεύτριες από λευκό μάρμαρο. Και λίγο πιο πέρα, είναι το κοινοβούλιο (….) της χώρας, το οποίο, σύμφωνα με τη συνοδό μας, συνεδριάζει κάθε τέσσερα χρόνια.
Κάπου εδώ, ο Γαλλόφωνος ξεναγός έδωσε οδηγία στους δικούς του, πέντε Αλσατούς στα 20-κάτι, και προμηθεύτηκαν από μια ανθοδέσμη ο καθένας, από ένα πλανόδιο πωλητή. Θα τους ήταν χρήσιμη στον επόμενο σταθμό. Η δική μας η συνοδός το παρέλειψε, βγάζοντας μας κι από τη δύσκολη θέση. Επόμενη στάση, λοιπόν, δυο τεράστια αγάλματα, στην κορυφή ενός λόφου. Τόσο τεράστια, που φαίνονται από όλη την πόλη. 22 μέτρα το καθένα. Το πρώτο, του προέδρου Kim Il Sung, ανεγέρθηκε το 1972, επί προεδρίας του. Το δεύτερο, του ηγέτη Kim Jong Il, ανεγέρθη το 2012, ένα χρόνο μετά το θάνατό του. Πίσω από αυτά, ένα τεράστιο ψηφιδωτό αναπαριστά το όρος Paektu, που βρίσκεται στα βόρεια της χώρας και αποτελεί ένα μέρος με μεγάλη σημασία για τους Κορεάτες. Δεξιά κι αριστερά από τα αγάλματα των ηγετών, βρίσκονται δυο ακόμα μεγάλα επαναστατικά αγάλματα, ύψους μόλις 15 μέτρων περίπου, που θυμίζουν αντίστοιχα σοβιετικά έργα τέχνης, αναπαριστούν τους ήρωες των δυο πολέμων επί το έργο και σε φυσικό μέγεθος (γύρω στα 5 μέτρα ο καθένας). Οι ήρωες που πολέμησαν ενάντια στους Ιάπωνες απεικονίζονται στα αριστερά, ενώ οι ήρωες του πολέμου απέναντι στους Αμερικανούς τιμώνται στα δεξιά.
Φυσικά κι εδώ υπάρχουν κανόνες συμπεριφοράς. Δε φωνάζουμε, δεν τρέχουμε, δεν πηδάμε (…), δεν ξαπλώνουμε, δεν… . Και να προσέχουμε, στις φωτογραφίες μας τα αγάλματα να εμφανίζονται οπωσδήποτε ολόκληρα. Κάποια στιγμή σταθήκαμε με «θαυμασμό» μπροστά στα αγάλματα ενώ τα Γαλλάκια προσέφεραν τις ανθοδέσμες τους, και αυτό ήταν. Είδαμε κι ένα ακόμα άγαλμα που βρίσκεται δίπλα στο μνημείο, του ιπτάμενου αλόγου Chollima. Σύμφωνα με το μύθο, το άλογο αυτό μπορούσε να πετάει, και μάλιστα σε απίστευτη ταχύτητα, αλλά δε μπορούσε να βρει αναβάτη να το καβαλήσει. Για κάποιο περίεργο λόγο, αυτό το άγαλμα υποτίθεται ενθάρρυνε το λαό να ξαναφτιάξει τη χώρα μετά τον πόλεμο, τονίζοντας το γεγονός ότι η συνεχής εργασία και καινοτομία ήταν απαραίτητες (ή κάτι τέτοιο).
περιμενω και γω....
