Βόρεια Κορέα Θα ξαναγίνει της Κορέας!

[taver]

Έξω από το μετρό, βγήκαμε στην πλατεία Kaeson (Νίκης). Εδώ, βρίσκεται στημένη μια αψίδα του θριάμβου, για να τιμήσει το σημείο όπου εκφώνησε κάποιο λόγο του ο Kim Il Sung, μετά από τον Κορεατικό πόλεμο από τον οποίο επέστρεψε «νικητής». Ένα τεράστιο ψηφιδωτό, στην άκρη της πλατείας αναπαριστά επίσης αυτήν ακριβώς τη στιγμή. Οι συνοδοί δεν παρέλειψαν να μας τονίσουν ότι η αψίδα αυτή είναι 13 ολόκληρα μέτρα ψηλότερη από εκείνη στο Παρίσι. Βρίσκεται κι αυτή στο κέντρο μιας πλατείας (roundabout). Υπό κανονικές συνθήκες είναι επισκέψιμη, και έχει και παρατηρητήριο στο πάνω μέρος, αλλά εμείς δεν θα πάμε σήμερα...

Κάποιοι διασχίσαμε το οδόστρωμα και πήγαμε στη νησίδα του δρόμου, προκειμένου να φωτογραφήσουμε την αψίδα από μπροστά. Δεν ξαναείδα τόσο έντρομες και χλομιασμένες τις συνοδούς μας. «Μη. Θα σας πατήσει κανένα αυτοκίνητο. Απαγορεύεται». Κάποιος αστειεύτηκε «Πόσο είναι το πρόστιμο; Θα το πληρώσω…». Για να εισπράξει την αποστομωτική απάντηση «Πρόστιμο (Fine); Τι σημαίνει αυτή η λέξη, πρόστιμο;». Και μετά την επεξήγηση, «δεν έχουμε εδώ τέτοια πράγματα. Κανείς δεν παραβαίνει το νόμο». Που τείνω να το πιστέψω, εφόσον μιλάμε για Κορεάτες, ένα λαό κατεξοχήν εργασιομανή, υπάκουο και γενικά «process-minded». Σε συνδυασμό με την προπαγάνδα και το φόβο, είναι λογικό κανένας να μην παραβαίνει το νόμο σ’ αυτή τη χώρα.







Δίπλα στην αψίδα, βρίσκεται ένα μεγάλο στάδιο (Ρώτησε κανείς πως λέγεται; Πάτε στοίχημα; Kim Il Sung Stadium λέγεται!), και μια μεγάλη πλατεία όπου μαζεύεται κόσμος. Από δίπλα, ένας λόφος-πάρκο, με τρεχούμενα νερά κλπ, και… ένα Λούνα Παρκ. Είδαμε τουλάχιστον τρία διαφορετικά, λειτουργούντα Λούνα Παρκ κατά τις διαδρομές μας ανά την πόλη. Και ένα bowling alley. Αυτό εδώ, το συγκεκριμένο, όμως, το επισκεφθήκαμε κιόλας την επόμενη μέρα, οπότε θα επανέλθω…

Εν τω μεταξύ, ώρα για παγωτάκι. Έξω από το μετρό ακριβώς, λες και μας περίμενε, ένας υπαίθριος πωλητής πουλούσε παγωτά. Και δεχόταν και πληρωμές σε κινέζικα Remnibi. Και έδινε και ρέστα. Δοκίμασα 2 είδη παγωτών (ως κοιλιόδουλος που τιμά την ιδιότητά του, δε μπορούσα να πάρω μόνο ένα…), και παρότι δε μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα με τα παγωτά τους, ήταν μάλλον καλύτερα από αυτά που βρίσκεις σε ένα μέσο περίπτερο στο κέντρο της Αθήνας.

Και μια και μίλησα για χρήματα, να τονίσω ότι στη Βόρεια Κορέα, τα τοπικά χρήματα είναι off-limits για τους τουρίστες. Δεν επιτρέπεται να τα κατέχεις, ούτε φυσικά να τα χρησιμοποιήσεις. Ο τουρίστας, που έτσι κι αλλιώς θα έρθει σε επαφή μόνο με συγκεκριμένους πωλητές, μπορεί να χρησιμοποιήσει είτε Ευρώ, είτε Κινέζικα Remnibi, είτε Δολάρια ΗΠΑ. Επειδή όμως οι τιμές ανά νόμισμα είναι φιξ, εμείς βρήκαμε ότι οι πιο συμφέρουσες τιμές είναι σε Ευρώ (γιατί η σχέση τιμών σε Ευρώ/Remnibi ήταν 1/10, όταν η ισοτιμία είναι περίπου 1/8). Βέβαια, αν το επιχειρήσετε, μη σκάσετε εκεί με κάνα πενηντάευρο, θα πρέπει να γυρίσουν όλη τη χώρα για να σας βρουν ρέστα. Εγώ πήγα στην Κορέα με πολλά ψιλά. 20 χαρτονομίσματα των 5 ευρώ, 10 κέρματα των 2 ευρώ και άλλα τόσα του 1 ευρώ, και τα χρειάστηκα όλα, ενώ έσπρωχνα και «χοντρά» όπου μπορούσα για να πάρω ρέστα (να ‘τανε κι άλλα, αναγκαζόμουν και πλήρωνα και με κινέζικα κάποιες φορές).

Όσο περιμέναμε να μαζευτεί το γκρουπ, ήμασταν ανακατεμένοι με κόσμο που περίμενε τη σειρά του για να μπει στο Λούνα Παρκ (ναι, είχε ουρά…). Ευκαιρία να παρατηρήσουμε τον κόσμο. Διάφοροι, κυρίως παιδιά και γονείς, περίμεναν τη σειρά τους. Και νεαροί, σχολικής ηλικίας. Και κοπέλες. Στάσου, γιατί μόνο κοπέλες; Κοίταξα παντού, και άνδρας ηλικίας 18-30 (ή τουλάχιστον που να φαίνεται σαν αυτής της ηλικίας) δεν υπήρχε πουθενά. Μόνο κάτι κοντοκουρεμένοι, ταλαιπωρημένοι, στο βάθος ντυμένοι στα χακί. Ρε μπας και είναι όλοι στο στρατό; Η χώρα, σύμφωνα με στοιχεία της Wikipedia, έχει τον τέταρτο μεγαλύτερο στρατό στον κόσμο (κάτω από Κίνα, ΗΠΑ και Ινδία, και πάνω από Ρωσία, Τουρκία κ.α.), και σχεδόν διπλάσιο από τους νότιούς τους γείτονες. Για κάθε 1000 κατοίκους, 48.5 είναι στο στρατό. Για το Ισραήλ, που έχει τη μεγαλύτερη στρατιωτική θητεία στο δυτικό κόσμο, το αντίστοιχο νούμερο είναι 22.2 στους 1000…




Ανεβήκαμε στο πούλμαν, και φύγαμε για την επόμενη στάση… It’s BEER ο’ clock!. Πάμε για μπύρες, σε ένα τοπικό Beer Bar, όπου πάνε και οι ντόπιοι να διασκεδάσουν (ή έτσι υποτίθεται). Το πούλμαν μας άφησε έξω από την πόρτα, και μόλις μπήκαμε μέσα είδαμε πάγκους στη σειρά, όπου κοπέλες γέμιζαν ατελείωτες σειρές από ποτήρια με τοπική μπύρα. Lager, Weiss ή Μαύρη, όλες οι μπύρες είναι εδώ. Το «μαγαζί» είναι μακρόστενο, δεξιά κι αριστερά από το «μπαρ». Εμείς κατευθυνθήκαμε όλοι σε ένα τραπέζι στο βάθος δεξιά, και στα διπλανά τραπέζια από μας βρισκόταν διάφοροι ντόπιοι. Παραγγείλαμε και πήραμε τοπική μπύρα, και μαζί μ’ αυτή, τον τοπικό μπυρομεζέ, που δεν είναι άλλος από ένα περίεργο αποξηραμένο ψάρι.

Κάπου στη δεύτερη μπύρα, ήρθε η ώρα για τα cheers! Και με τις διπλανές παρέες. Ο πάγος έπεσε, ώρα για κουβεντούλα… Αλλά τζίφος. Ομιλούσαν άπταιστον Κορεατικήν, και νοηματικήν, αλλά μέχρις εκεί. Ουδεμία άλλη δυνατότητα επικοινωνίας δεν υπήρχε (αν και ανάμεσά μας μιλάγαμε περί τις 20 γλώσσες, ουδείς από μας μιλούσε Κορεατικά, και ουδείς από αυτούς οτιδήποτε πλην Κορεατικών). Έτσι, αναγκαστικά περιοριστήκαμε στα «Cheers», «να σας κεράσω» στη νοηματική, κλπ.

Μετά από λίγο, ήρθε η ώρα για το δείπνο. Σήμερα, σειρά είχε ένα «ειδικό» εστιατόριο μέσα στην Pyongyang, για να απολαύσουμε φαγητό σε hotpot. Στο τραπέζι, προσγειώνεται το φαγητό… αμαγείρευτο. Και το μαγειρεύουμε μόνοι μας, σε ένα σκεύος σαν κατσαρόλα που βρίσκεται πάνω από ένα καμινέτο. Βάζουμε κρέατα, λαχανικά κλπ να βράσουν, μαζί και με noodles και στη συνέχεια τα τρώμε σα σούπα… Δεν ήταν άσχημο. Και δεν απαιτεί και ρεύμα για το μαγείρεμα. Πράγμα χρήσιμο σε μια πόλη που συχνά…. Έ, τι έγινε, ποιος έσβησε το φώς; Μόλις έζησα την πρώτη μου διακοπή ρεύματος στη Βόρεια Κορέα. Γι αυτούς, κάτι πολύ συνηθισμένο, καθώς ουδείς ανησύχησε. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, το δείπνο συνεχίστηκε με ρεύμα από κάποια γεννήτρια…








Μετά το φαγητό, ήρθε η ώρα για επιστροφή στο ξενοδοχείο. Αλλά όχι τυχαία επιστροφή. Μας το είχαν υποσχεθεί από το πρώτο βράδυ. Επιστροφή, αλλά όχι με το λεωφορείο. Με βραδινή βόλτα στους δρόμους της πόλης. Μας άφησαν λοιπόν σε ένα σημείο σχετικά κοντά στο ξενοδοχείο μας, και συνεχίσαμε μέχρις αυτό με τα πόδια. Περπατήσαμε όλη τη λεωφόρο Yonggwang, μια μεγαλοπρεπή λεωφόρο στο κέντρο της πόλης, διανθισμένη με όμορφα κτήρια χτισμένα σε πλάνα του ηγέτη. Ξεκινήσαμε από την όπερα, φτάσαμε ως το σιδηροδρομικό σταθμό, κι από κει στο ξενοδοχείο μας. Μια απόσταση 1620 μέτρων, όπως τα μετράει το Google Earth. Αυτή τη φορά, όμως, στο σταθμό δεν υπήρχε κανένα happening, και η γιγαντοοθόνη ήταν κλειστή. Στη διαδρομή, πήραμε και μια γεύση από την εικόνα της πόλης. Καταστήματα, δεν υπάρχουν. Μόνο κάτι μπαρμπέρικα. Και το γνωστό πια σκηνικό με πολυκατοικίες, δημόσια κτήρια, αφίσες και άδειους δρόμους. Εφαρμόσαμε και πάλι το σύστημα «κάποιοι κουβέντα στη μια συνοδό, κάποιοι στην άλλοι, και οι υπόλοιποι ενδιάμεσα. Πλην όμως, αποδείχθηκε πως η κουβέντα με τη συνοδό ήταν πιο ενδιαφέρουσα…

Φτάσαμε στο ξενοδοχείο, κάποιοι πήγαν για ύπνο, και οι υπόλοιποι πήγαμε αμέσως στο μπαρ, αυτή τη φορά μαζί με τις συνοδούς μας. Επειδή όμως η μικρομπυραρία του ξενοδοχείου δε σερβίρει τίποτα άλλο, και οι συνοδοί μας δεν πίνουν ποταπά ποτά (θα έλεγα τώρα κάτι για τις γυναίκες και το αλκοόλ), μερικοί μετακινηθήκαμε στο διπλανό piano bar, που σερβίρει τα πάντα (όπως ένα ποτήρι κόκκινο κρασί και ένα χυμό, που ήθελαν οι δυο κοπέλες). Εκεί, με τη συνοδεία πιάνου (ευτυχώς δεν υπήρχε Βορειοκορεάτης πιανίστας, αλλά ένας από το γκρουπ ήταν επαγγελματίας μουσικός), η συζήτηση συνεχίστηκε. Κράτησε αρκετά, και με πολλά θέματα. Από τις απορίες της Jong (“γιατί δε διοικούν την Apple οι κληρονόμοι του Steve Jobs”), ως τις σκληροπυρηνικές θέσεις της Ha («Τόσους ηγέτες αλλάξαμε και δεν άλλαξε τίποτα. Δε θα αλλάξει τίποτα στη DPRK. Θα εκπλήξουμε όλο τον κόσμο»). Κι έτσι, αργάμιση και κάτι, αρκετή ώρα μετά που το μπαρ έκλεισε (2:30 αν θυμάμαι καλά), καταλήξαμε επιτέλους στα κρεβάτια μας.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 10
• 11
• 12
• 13
• 14
• …

  Go to chapter

  Go
• 18

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 12 of 18

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[pigi_dikaiou]

Πολυ πολυ ενδιαφερων προορισμος!!!Αλλα δεν περιμενα και κατι λιγοτερο!!!

 

[hydronetta]

Eγώ πήρα το σκαμπουδακι μου κι έπιασα θέση. Το ξέρεις άλλωστε...

 

[taver]

Την επόμενη μέρα το πρωί, στο αεροδρόμιο, έκπληκτοι διαπιστώσαμε ότι εκτός από την κανονική, προγραμματισμένη πτήση της Air Koryo για Pyonyang, υπήρχε και μια ακόμα, επίσης της Air Koryo, με μια ώρα διαφορά. Οι τουρίστες, βλέπετε, ήταν πολλοί αυτή τη μέρα, δε χωράγανε σε ένα μόνο αεροπλάνο, οπότε βάλανε και δεύτερο! Και τα δύο Tupolev 204 της Αir Koryo είναι σήμερα στο Πεκίνο. Το check-in πάντως κύλησε ομαλά, ένα πρόβλημα που είχε ένας συνταξιδιώτης λύθηκε αμέσως με τη βοήθεια του Βορειοκορεάτη εκπροσώπου, και o κύβος ερρίφθη… Περάσαμε από το Κινεζικό immigration και το security του Terminal 2. Πάμε για Βόρεια Κορέα!




Η επιβίβαση της πτήσης JS152 για Pyongyang ξεκίνησε στην ώρα της, με το μισό γκρουπ να εκμεταλλεύεται το τελευταίο wifi για να ενημερώσει το flightmemory κλπ. Πετάξαμε με το P-633, ένα ολοκαίνουργιο Tupolev 204-100 της Air Koryo. Στη φυσούνα, περίμεναν περιοδικά και εφημερίδες (πρόλαβα το τελευταίο αντίτυπο των Pyonyang Times), και κατά την επιβίβαση είχαμε το πιο δυνατό boarding music που έχω ακούσει ποτέ σε αεροπλάνο. Τραγουδάκια, θα τα χαρακτήριζα χαρούμενα, με ολίγον από δυτικότροπο μπιτάκι…)


Ο κόσμος κάθισε στις προκαθορισμένες του θέσεις, που κανένα λογικό κριτήριο δε μπορεί να εξηγήσει πως αποδόθηκαν έτσι. Εγώ είχα δίπλα μου ένα Γάλλο, υπάλληλο της Γερουσίας, που πήγαινε στην Pyongyang για Τέταρτη (!!!) φορά, ως μέλος του συνδέσμου φιλίας των δυο χωρών. Αυτά δηλαδή αφότου του μίλησα, γιατί πριν, έτσι που τον βλέπαμε κουστουμάτο και στημένο στο αεροδρόμιο, είχαμε βάλει στοιχήματα ότι πάει σε κάποιο συνέδριο μαρτύρων του Ιεχωβά. Ανακατεμένα με τους υπόλοιπους, βρίσκονται και κάποιοι Βορειοκορεάτες – αυτούς τους ξεχωρίζεις εύκολα, φοράνε ΟΛΟΙ στο πουκάμισό τους, λίγο πάνω από το ύψος της καρδιάς, μια καρφίτσα με την εικόνα του μεγάλου προέδρου ή του μεγάλου ηγέτη.

Ποιοι είναι αυτοί; Μα χωράει και ρώτημα; Όταν συγκροτήθηκε η χώρα ως κομμουνιστικό καθεστώς, ένας αγωνιστής του αντί-ιαπωνικού αγώνα, ο Kim Il Sung, ανέλαβε πρόεδρος της χώρας. Και εγκαθίδρυσε ένα προσωπολατρικό, τύποις κομμουνιστικό, καθεστώς. Βοηθούσης της προπαγάνδας, του εκπαιδευτικού συστήματος και της (ηθελημένης) απομόνωσης της Βόρειας Κορέας, όλη η χώρα, έπαψε να λατρεύει το Βούδα, και έμαθε σιγά σιγά να λατρεύει τον ηγέτη. Παρότι δεν τον λατρεύει ως θεό, η προσωπολατρία στη χώρα ενίοτε φτάνει σε αντίστοιχα επίπεδα. Και όταν τα χρόνια πέρασαν και το 1994 ο ηγέτης απεβίωσε, η χώρα βυθίστηκε στο πένθος. Πέραν από τις σκηνές κλάματος από άκρη σε άκρη της χώρας, η χώρα έμεινε πενθούσα, χωρίς ηγέτη, επί τρία χρόνια, ώσπου το κόμμα, μέσα από καθαρά αξιοκρατικές διαδικασίες, ανέδειξε ως ηγέτη τον γιό του, τον Kim Jong Il, που ήταν ήδη υψηλόβαθμος αξιωματούχος του καθεστώτος. Κι αυτός κυβέρνησε τη χώρα ως το 2011, οδηγώντας τη μέσα από λιμούς και παρολίγον πολέμους. Εν τω μεταξύ, ο Kim Il Sung, παρότι μακαρίτης, παρέμενε ακόμα ο ένας και μοναδικός πρόεδρος της χώρας, και συνέχισε να λατρεύεται από τον πληθυσμό, ενώ ο Kim Jong Il κυβερνούσε. Και το 2011, απεβίωσε κι αυτός. Νέες σκηνές κλάματος ακολούθησαν, νέο τριετές πένθος κατέλαβε τη χώρα, και ως εκ θαύματος και εντελώς συμπτωματικά ο γιός του, και εγγονός του προέδρου, ο Kim Jong Un, ανέλαβε γραμματέας του κόμματος και αναμένεται φέτος το Δεκέμβρη, μετά την τριετία, να ανακηρυχθεί και ηγέτης της χώρας.

Αλλά αρκετά με την ιστορική αναδρομή. Στην τελευταία σειρά του αεροπλάνου, λοιπόν, καθόντουσαν κάτι περίεργοι τύποι με στολή και βλοσυρό ύφος. Δεν είχα ορατότητα γιατί καθόμουν στο φτερό (και υπήρχε ένα galley/lavatory ενδιάμεσα), αλλά ένας συνταξιδιώτης που καθόταν εκεί πίσω επιχείρησε κάποια στιγμή να πάρει μια γενική φωτογραφία της καμπίνας του αεροσκάφους (χωρίς πρόσωπα), και ένας από αυτούς ήρθε στη θέση του και τον έβαλε να σβήσει τη φωτογραφία…


Η Air Koryo, σαν αεροπορική πλήρους service που σέβεται τον εαυτό της και τη θέση της ως εθνικού αερομεταφορέα του μεγάλου Κορεατικού έθνους, προσέφερε γεύμα κατά την πτήση. Ένα hamburger, απροσδιορίστου περιεχόμενου (βοδινό κρέας πάντως δεν το έλεγες). Και αναψυκτικό/καφέ. Μετά το φαγητό, διάβασα λίγο τους Pyongyang Times, να δω τα νέα φοβερά και τρομερά κατορθώματα του ηγέτη, με θέματα όπως «Kim Jong Un provides field guidance to industrial establishments», «Supreme leader’s works published abroad», «Leader inspects lubricant and hosiery factories», «Important meeting for starting anti-Japanese armed struggle» (για κάτι που έγινε το 1931), «Catfish production picks up» κλπ., και μια ολόκληρη σελίδα αφιερωμένη σε αρνητικά νέα από τη Νότια Κορέα. Και όταν τελείωσα, δίπλωσα την εφημερίδα και τη φύλαξα… «Μη, τι κάνεις εκεί!» ωρύεται ο διπλανός μου… Τον κοιτάω με απορημένο ύφος, και μου δείχνει την εφημερίδα. «Απαγορεύεται να διπλώνεις τη φωτογραφία του ηγέτη», μου λέει. «Και τι να κάνω;» «Δίπλωσε τη σε άλλο σημείο, πάντως όχι πάνω στον ηγέτη. Και πρόσεξε μην την πετάξεις σε τίποτα σκουπίδια! Όταν έντυπο έχει τον ηγέτη πάνω, του φερόμαστε με σεβασμό…».

Λίγο πριν την προσγείωση στην Pyongyang, όταν όλοι είχαμε προσδεθεί, ένας περίεργος τύπος με περίεργο καπέλο (πιλότος; ) βγήκε από το cockpit, περπάτησε ως το πίσω μέρος του αεροσκάφους, εκεί που καθόταν οι τύποι, κάτι έκανε, και επέστρεψε ξανά στο πιλοτήριο. Τόσο η ταυτότητα του όσο και οι ενέργειές του παραμένουν μυστήρια… Εν πάση περιπτώσει, προσγειωθήκαμε στο διεθνές αεροδρόμιο Sunan, και παρκάραμε σε κάποιο apron position. Αμέσως, από το παράθυρο είδα ένα μικρό στρατό να κατευθύνεται προς το αεροσκάφος, με βήμα. Αν σας πω ότι δεν τρόμαξα, θα πω ψέματα. Όμως, τελικά αποδείχθηκε ότι ο μικρός στρατός ήταν οι… δώδεκα baggage handlers, σε χακί στολές, και αυτά που κρατάγανε δεν ήταν όπλα αλλά εργαλεία της δουλειάς τους.

 

[hydronetta]

Δε μου λες; Θα μας ξενυχτήσεις απόψε;

 

[taver]

Δε μου λες; Θα μας ξενυχτήσεις απόψε;

Ε, λίιιιιιγο ακόμα!

 

[paefstra]

Εν τάξει, πάω να βάλω καφέ

 

[makisg]

ας κάνει ότι θέλει. αντεχουμε.

 

[karfitsa]

Παντα αυτος ο προορισμος εχει μεγαλο ενδιαφερον... και η αφηγηση σου ειναι υπεροχη....περιμενω και γω....

 

[hydronetta]

Ας όψεται που δεσμεύτηκα για το φετινό καλοκαίρι, αλλοιώς θα σε είχα καταγγείλει δημόσια για ταξιδιωτική αποστασία. Αναμένουμε….

 

[jimp]

Τα πρακτορεία με τα οποία μπορείς να πας Β.Κορέα είναι συγκεκριμένα; Δηλαδή είναι ας πούμε 10 και διαλέγεις ένα από αυτά;

 

[taver]

Μετά τους baggage handlers, κατέφθασε και η σκάλα, και το λεωφορειάκι για να μας πάει…. Μα που είναι το terminal? κοίταξα σε όλες τις κατευθύνσεις και τίποτα, ούτε ένα κτήριο, ούτε μία κατασκευή δε βρισκόταν σε ορατή απόσταση. Ήμασταν σε ένα διάδρομο στη μέση του απόλυτου πουθενά. Ρε μπας και μας στείλανε κατευθείαν σε στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας, να γλυτώσουν κόπο και χρόνο; Θα το μάθουμε… Τελικά το λεωφορείο ξεκίνησε, και 3-4 χιλιόμετρα πιο κάτω, είδαμε και το terminal… Α, όχι, ψέματα, προσποίηση, αυτό το terminal είναι υπό κατασκευή. Εμείς πήγαμε σε ένα παράπηγμα παραδίπλα, που περισσότερο αποθήκη θύμιζε παρά terminal. Ένας τεράστιος χώρος, ενιαίος για όλες τις χρήσεις.

Περάσαμε την πόρτα (χρησιμεύει και ως gate αναχωρήσεων) και συναντήσαμε τα γκισέ του ελέγχου διαβατηρίων (ακριβώς τα ίδια γκισέ από τα οποία θα περνάγαμε, με την αντίστροφη φορά, κατά την επιστροφή). Η διαδικασία ήταν τυπική και γρήγορη, και ο υπάλληλος σφράγισε το χαρτί της βίζας και ΟΧΙ το διαβατήριο. Βλέπετε, αν πάρεις βίζα μέσω του KITC, δε χρειάζεται μεν να κάνεις τίποτα, αλλά η βίζα είναι ένα μπλε χαρτάκι που συνοδεύει το διαβατήριό σου. Αν όμως εκδόσεις τη βίζα πηγαίνοντας ο ίδιος σε μια πρεσβεία της Βόρειας Κορέας, τότε η βίζα σου είναι κανονικά κολλημένη στο διαβατήριο, και οι όποιες σφραγίδες μπαίνουν στο διαβατήριό σου κανονικά.

Περάσαμε γρήγορα στο χώρο παραλαβής αποσκευών, που χρησίμευε ταυτόχρονα ΚΑΙ ως check-in (οι ιμάντες στη μια πλευρά, οι γκισέδες στην άλλη). Ωραία, σκέφτηκα, έχουμε χρόνο, ας πάω μια τουαλέτα να μην το χρειαστώ μετά…. πριτς. Οι μόνες τουαλέτες στο αεροδρόμιο είναι είτε πριν τον έλεγχο διαβατηρίων, είτε στην έξοδο, μετά το τελωνείο… Αλλά «κανένα πρόβλημα», μου είπε ένας υπάλληλος, «περίμενε να περάσουν όλοι από τα διαβατήρια, και μετά μπορείς να πας εκεί…» δείχνοντας την τουαλέτα που βρισκόταν έξω από τα σύνορα.
Τελικά αποφάσισα ότι μπορώ να περιμένω, παρέλαβα τη βαλίτσα μου, και πήγα στο τελωνείο. Εκεί, παρέδωσα ένα χαρτάκι το οποίο συμπλήρωσα στο αεροπλάνο, στο οποίο έπρεπε να αναφέρω αναλυτικά όλα τα έντυπα υλικά και όλα τα μέσα επικοινωνίας που θα έβαζα μαζί μου στη χώρα.

Παλιότερα, τα κινητά τηλέφωνα απαγορευόταν εντελώς, τώρα απλώς τα δηλώνεις και ένας υπάλληλος σημειώνει το serial number. Όχι ότι έχει κάποια αξία το γεγονός ότι μπορείς να πάρεις το κινητό σου μαζί, βέβαια, καθώς δεν υπάρχει roaming με καμία άλλη χώρα του κόσμου (μας το είπανε, αλλά δοκίμασα κιόλας με SIM κάρτες Cosmote, Deutsche Telekom και China Mobile που είχα μαζί μου). Αν θες να χρησιμοποιήσεις κινητό στη Βόρεια Κορέα, θα πρέπει να αγοράσεις μια τοπική SIM με το ευτελές κόστος των €50 (συν ότι μονάδες χρειαστείς, με χρεώσεις που… τσεκουρώνουν). Και θα πιάνει μόνο στην Pyongyang και λίγα σημεία ακόμα. Για internet δε συζητάμε καν, δεν υπάρχει με κανένα τρόπο πρόσβαση για τους τουρίστες. Άμα θες να στείλεις mail (μόνο να στείλεις), το ξενοδοχείο σου έχει ένα mail account, και θα πρέπει να το στείλεις από κει.

Μετά το τελωνείο, συναντηθήκαμε με μερικούς από τους συνοδούς μας. Πρέπει να σας ομολογήσω την έκπληξη μου όταν γνώρισα την αγγλόφωνη συνοδό που θα είχα μαζί μου (τη μια από τις δυο, καθώς τη δεύτερη θα τη γνώριζα αργότερα). Περίμενα ότι ο συνοδός σε ένα τόσο μεγάλο γκρουπ θα ήταν κάποιος αυστηρός, φοβιστικός τύπος, με ύφος ανθυπολοχαγού, που θα μας διέταζε να κάνουμε αυτό εκείνο ή το άλλο. Αντίθετα, συνάντησα μια συμπαθέστατη κοπελίτσα γύρω στα 25, εμφανίσιμη, χαμογελαστή και γλυκύτατη, μορφωμένη και με πολύ καλά Αγγλικά, παρότι όπως μας είπε δεν είχε βγει ποτέ από τη χώρα. Δε μπορώ να πω το ίδιο για το Γαλλόφωνο συνοδό που επίσης ήταν εκεί, αλλά αυτός δε θα ήταν δικό μου πρόβλημα. Λόγω μεγέθους, από αύριο το γκρουπ μας θα χώριζε στα 2: Οι Γαλλόφωνοι και οι Γερμανόφωνοι θα σχημάτιζαν ένα υπό-γκρουπ με ένα Γαλλόφωνο και ένα Γερμανόφωνο συνοδό, ενώ οι λοιποί θα συνεχίζαμε με 2 Αγγλόφωνους.









Αφού μαζευτήκαμε όλοι και μπήκαμε σε ένα λεωφορείο, ξεκινήσαμε για το κέντρο της Pyongyang. Τη διαδρομή, θα τη χαρακτήριζα σουρεαλιστική. Τεράστιες, φαρδιές λεωφόροι, αλλά ελάχιστα οχήματα (που είναι πολύ περισσότερα από τα μηδέν που περίμενα να δω). Κάθε τόσο, πινακίδες με τον ηγέτη ή με επαναστατικά σύμβολα. Και λακκούβες. Πολλές λακκούβες. Πάρα πολλές λακκούβες…









Φτάσαμε επιτέλους στην Pyongyang, και το πρόγραμμα έλεγε ότι έπρεπε να κάνουμε μια βόλτα στο κέντρο και να επισκεφτούμε το λόφο Mansudae. Η βόλτα στο κέντρο, πρακτικά ήταν η διάσχιση μιας πλατείας με σιντριβάνια… Στην μια πλευρά της πλατείας αυτής βρίσκεται το Grand People’s Study Hall (κάτι σαν Εθνική Βιβλιοθήκη), ένα επιβλητικό κτήριο που δεσπόζει σε όλη την πόλη. Εμείς, σ’ αυτή τη βόλτα, το είδαμε από το πλάι, αλλά είχαμε κι άλλες ευκαιρίες να το δούμε κι από άλλες πλευρές καθώς η πρόσοψή του δεσπόζει στην πλατεία Kim-Il-Sung, τη μεγαλύτερη πλατεία της πόλης όπου γίνονται οι καθιερωμένες παρελάσεις… Στην άλλη πλευρά, βρίσκεται το θέατρο Mansudae, και λόγω αυτού, ανάμεσα στα σιντριβάνια της πλατείας δεσπόζει κι ένα γλυπτό, με 28 χορεύτριες από λευκό μάρμαρο. Και λίγο πιο πέρα, είναι το κοινοβούλιο (….) της χώρας, το οποίο, σύμφωνα με τη συνοδό μας, συνεδριάζει κάθε τέσσερα χρόνια.









Κάπου εδώ, ο Γαλλόφωνος ξεναγός έδωσε οδηγία στους δικούς του, πέντε Αλσατούς στα 20-κάτι, και προμηθεύτηκαν από μια ανθοδέσμη ο καθένας, από ένα πλανόδιο πωλητή. Θα τους ήταν χρήσιμη στον επόμενο σταθμό. Η δική μας η συνοδός το παρέλειψε, βγάζοντας μας κι από τη δύσκολη θέση. Επόμενη στάση, λοιπόν, δυο τεράστια αγάλματα, στην κορυφή ενός λόφου. Τόσο τεράστια, που φαίνονται από όλη την πόλη. 22 μέτρα το καθένα. Το πρώτο, του προέδρου Kim Il Sung, ανεγέρθηκε το 1972, επί προεδρίας του. Το δεύτερο, του ηγέτη Kim Jong Il, ανεγέρθη το 2012, ένα χρόνο μετά το θάνατό του. Πίσω από αυτά, ένα τεράστιο ψηφιδωτό αναπαριστά το όρος Paektu, που βρίσκεται στα βόρεια της χώρας και αποτελεί ένα μέρος με μεγάλη σημασία για τους Κορεάτες. Δεξιά κι αριστερά από τα αγάλματα των ηγετών, βρίσκονται δυο ακόμα μεγάλα επαναστατικά αγάλματα, ύψους μόλις 15 μέτρων περίπου, που θυμίζουν αντίστοιχα σοβιετικά έργα τέχνης, αναπαριστούν τους ήρωες των δυο πολέμων επί το έργο και σε φυσικό μέγεθος (γύρω στα 5 μέτρα ο καθένας). Οι ήρωες που πολέμησαν ενάντια στους Ιάπωνες απεικονίζονται στα αριστερά, ενώ οι ήρωες του πολέμου απέναντι στους Αμερικανούς τιμώνται στα δεξιά.


Φυσικά κι εδώ υπάρχουν κανόνες συμπεριφοράς. Δε φωνάζουμε, δεν τρέχουμε, δεν πηδάμε (…), δεν ξαπλώνουμε, δεν… . Και να προσέχουμε, στις φωτογραφίες μας τα αγάλματα να εμφανίζονται οπωσδήποτε ολόκληρα. Κάποια στιγμή σταθήκαμε με «θαυμασμό» μπροστά στα αγάλματα ενώ τα Γαλλάκια προσέφεραν τις ανθοδέσμες τους, και αυτό ήταν. Είδαμε κι ένα ακόμα άγαλμα που βρίσκεται δίπλα στο μνημείο, του ιπτάμενου αλόγου Chollima. Σύμφωνα με το μύθο, το άλογο αυτό μπορούσε να πετάει, και μάλιστα σε απίστευτη ταχύτητα, αλλά δε μπορούσε να βρει αναβάτη να το καβαλήσει. Για κάποιο περίεργο λόγο, αυτό το άγαλμα υποτίθεται ενθάρρυνε το λαό να ξαναφτιάξει τη χώρα μετά τον πόλεμο, τονίζοντας το γεγονός ότι η συνεχής εργασία και καινοτομία ήταν απαραίτητες (ή κάτι τέτοιο).