Ιορδανία Συρία Τουρκία Ιορδανία Συρία Τουρκία. Μια... φανταστική ιστορία

[gmavro75]

20-22/6/2010, Κυριακή-Τρίτη
Καππαδοκία (πάρτ του: Μπίινγκ Δέαρ)[/B]


Η Καππαδοκία ήταν αλλοπρόσαλλο μέρος!
Μόλις το ταξί από Νεβσεχίρ πήρε την στροφή και εμφανίστηκε η κοιλάδα με τις καμινάδες μείναμε με το στόμα ανοιχτό! Είχε πέσει η νύχτα, πρέπει να ήταν εννιά με εννιάμιση, και από το τζάμι του αυτοκινήτου αντικρίσαμε, ένα χωριό βγαλμένο από παιδικό παραμύθι, ένα χωριό που είναι όπως θα ήταν ένα χωριό που θα ζούσαν νεράιδες και ξωτικά… Οι κωνικοί γεωλογικοί σχηματισμοί, σα μανιτάρια, με πορτούλες και παραθυράκια από τα οποία έβγαινε φως… ναι σπιτάκια σκαλισμένα στους μανιταρόβραχους, και όχι τίποτα τρώγλες. Μιλάμε για διώροφα, τριώροφα νοικοκυρεμένα, γραφικά, τόσο γραφικά, πρέπει να είναι το πιο γραφικό πράγμα που έχω δει στη ζωή μου σε χωριό. Το ξενοδοχείο μας (Kelebek Hotel) και αυτό με δωματιάκια σκαλισμένα μέσα στο βράχο είναι το καλύτερο ξενοδοχείο του ταξιδιού, με 55 ευρώ το δίκλινο και πρωινό, και φανταστική θέα στην περιοχή. Επίσης συνεργάζεται και συστεγάζεται με το ταξιδιωτικό γραφείο Turkish Heritage Travel με το οποίο κανονίσαμε δυο μονοήμερες εκδρομές προς 40 ευρώ η κάθε μια. Καταπληκτική εξυπηρέτηση, νέα παιδιά και οι ιδιοκτήτες και οι ξεναγοί, ευχάριστοι και με πολύ αγάπη για το τόπο τους. Επίσης και αυτό στα προτεινόμενα αν δεν θέλετε να δώσετε 100-200 ευρώ για τις ίδιες ακριβώς υπηρεσίες…


Μας πήρε λίγη ώρα να προσαρμοστούμε στο νέο περιβάλλον, ξεκουραστήκαμε για καμιά ώρα, όσο γίνεται να ξεκουραστείς μέσα σε μια ώρα μετά από δεκαεπτά ώρες ταξιδιού, και βγήκαμε βόλτα για μια πρώτη γνωριμία με το στρουμφοχωριό. Φυσικά, μιλάμε για ένα τουριστικό μέρος, από τα πιο τουριστικά της Τουρκίας, και όπως καταλαβαίνετε υπάρχουν πολλά εστιατόρια, μπαρ, σπηλαιοκλαμπάκια… και rent a bike. Η σεζόν δεν είχε κορυφωθεί βέβαια και τα πράγματα ήταν άνετα μέχρι και ψιλοπεσμένα σε night life. Καθίσαμε στο Fat Boy, στις μαξιλάρες ξεπαπουτσωμένοι, μια Εφές Πίλσνερ παρακαλώ, τη μπύρα όχι την ομάδα, και κάτι να τσιμπήσουμε μια ρύζι με κοτόπουλο και άγρια μανιτάρια ας πούμε, και ναργιλέ και άλλη μια μπύρα, πήγε αργά (μια και; δυο παρά; ) και είχε έρθει η ώρα να κοιμηθούμε επιτέλους, κάποιοι από εμάς δηλαδή που δεν είχαμε κοιμηθεί και την προηγούμενη βαρέσανε και κάτι τούφες…
Και χτυπάει κάποιος τη πόρτα στις πέντε το πρωί… Ξυπνήστε-Ξυπνήστε! Ξυπνάω! Ανοίγω την πόρτα, πάμε μου λέει ένας μεσήλιξ φουσκώνουμε τα αερόστατα! Δεν έχουμε πάρει βόλτα με αερόστατο, α! λάθος… γιατί; Γιατί άνθρωπέ μου σε μένα που νυστάζω; Και ο συγκάτοικος άρχισε να ροχαλίζει μέχρι…


…το πρωί στις οκτώ αρχίσαμε να μαζευόμαστε στην αυλή-ταράτσα-εστιατόριο του ξενοδοχείου και ήπιαμε ένα καφέ με πανοραμική θέα στο πρωινό Κόραμα. Και στις εννιά νταν ήμασταν μέσα στο βανάκι με άλλα έξι άτομα, πλας έναν οδηγό, πλας έναν ξεναγό για την εκδρομή μας… Η πρώτη στάση ήταν στην αρχή της κοιλάδας των Ρόδων (Rose Valley) για να θαυμάσουμε και πάλι το παράξενο τοπίο με τους χιλιάδες μανιταρόβραχους διάσπαρτους ή μαζεμένους, ανάλογα την κλίμακα που το βλέπεις, πριν ξεκινήσουμε ένα light trekking τριών χιλιομέτρων μέσα στην μαγευτική κοιλάδα. Λίγο γεωλογία τώρα λοιπόν:


65 εκατομμύρια χρόνια πριν, αρχίσανε να δημιουργούνται τα όροι του Ταύρου στη νότια Τουρκία ως αποτέλεσμα της πρόσκρουσης της Ευρασιατικής πλάκας με αυτή της Αφρικανικής. Η γεωλογική σύγκρουση των ηπείρων είχε ως αποτέλεσμα να συμπιεστεί το μάγμα κάτω από τη γή, δηλαδή όχι κάτω, μέσα, με αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας σειράς ηφαιστείων στην περιοχή με μεγαλύτερα και πιο ενεργά τότε, το όρος Αργαίος (Mt.Erciyes) στα νότια της Καισαρείας (Kayseri), και αυτό που βλέπαμε εχθές όταν ξύπνησα στο λεωφορείο λίγο πριν το Ακσαράι, το κωνικό βουνό, που έμοιαζε με ηφαίστειο και που τελικά ήταν ηφαίστειο, το όρος Χασάν. Η τέφρα και τα ηφαιστειακά υλικά που βγάλανε σκεπάσανε όλη την περιοχή της Καππαδοκίας κάτω από 300 μέτρα ίζημα. Μετά για εκατομμύρια χρόνια ο αέρας και το νερό άρχισαν να διαβρώνουν το ηφαιστειακό έδαφος, αλλά εκεί που υπήρχαν σκληρά πετρώματα π.χ. λάβα, η διάβρωση καθυστέρησε, αφού οι βράχοι λειτούργησαν σαν ομπρέλα ή σαν καπέλο. Έτσι δημιουργήθηκαν οι ακίδες με το καπέλο επάνω, που άλλοι τις λένε νεραϊδοκαπνοδόχους (fairy chimneys), άλλοι μανιτάρια κτλ, αυτά τα αυτά τέλος πάντων.


Η βολτίτσα στη φύση, ευχάριστη, αναζωογονητική, και ο ξεναγός μας φουλ σε πληροφορίες, πότε για τα φυτά που συναντούσαμε και για τη πανίδα και τη χλωρίδα της περιοχής, πότε για τα σκαλισμένα κτίσματα, που ήταν από περιστερώνες και αποθήκες μέχρι βυζαντινές εκκλησίες, πότε για την Ιστορία του τόπου. Βέβαια στην ιστορία ήταν λίγο προσεκτικός στη φρασεολογία… όχι ότι το γούσταρε να είναι προσεκτικός, αλλά ήταν προσεκτικός. Ας πούμε άλλη ώρα για την Ιστορία, γιατί βαριέμαι να τα γράφω τώρα… τι άλλα; Ναι. Πως ξεκίνησαν οι άνθρωποι όμως να σκαλίζουν μέσα στο βράχο τις κατοικίες τους; Το σαθρό έδαφος ήταν ένα εμπόδιο στο να οικοδομήσουν πάνω του μιας και δεν πρόσφερε σταθερότητα. Τότε λοιπόν ο άνθρωπος, αυτή η ευρηματική μαϊμού, αυτός ο σκεπτόμενος πίθηκας, αυτό το ευφυές ζώων, μετέτρεψε το μειονέκτημα του σαθρού εδάφους σε πλεονέκτημα αφού μες στη σαθρότητά του διαμορφωνόταν εύκολα… και για τον άνθρωπο ισχύει αυτό. Φαγάκι κάπου, κάτι, κάτι νόστιμο η αλήθεια, τοπική κουζίνα, μέσα στην τιμή και το γεύμα, και μέρος της ξενάγησης η κουζίνα. Χορτόπιτες, κουσκούς, αρνάκι στη χόβολη μέσα στο πήλινο, που το πήλινο το σπάσανε μπροστά μας, και χούμους… δηλαδή πιο ελληνο-ευρωπαϊκή εκδοχή της αραβικής κουζίνας. Και στη γενικότερη νοοτροπία, είχε αρχίσει να διαφαίνεται ολίγη από Ευρώπη…


Οι υπόγειες πόλεις κυρίες και κύριοι και μικρά παιδιά! Υπόγειες πόλεις που είναι υπόγειες και ήτανε πόλεις! Αλλά αυτό δεν λέγεται χωρίς Ιστορία. Για πάμε να γνωρίσουμε την ιστορία της Καππαδοκίας, της Ανατολίας, της Τουρκίας και της Ελλάδας…. Για περάστε, για περάστε! Η Ανατολία, είναι η γη των Χετταίων, αυτών που την είχαν πέσει και στο Αλέππο σε προηγούμενο επεισόδιο. Αυτά τη 2η χιλιετία π.Χ. Μετά ήρθαν οι Πέρσες και διατήρησαν τον έλεγχο της περιοχής ακόμα και από τον Μέγα Αλέξανδρο, ο οποίος δεν κατέκτησε τα εδάφη αυτά, όχι ότι προσπάθησε και πολύ βέβαια. Και μετά οι Ρωμαίοι που ίδρυσαν την πρωτεύουσα, την Κεσαρία, το σημερινό Kayseri… αυτά ταυτόχρονα με το Χριστιανισμό. Χριστιανοί και Ρωμαίοι, ξέρετε… δεν τα πηγαίνανε καλά. Οι πρώτοι πιστοί της θρησκείας έφτιαξαν μεγάλες αποικίες στην Καππαδοκία. Και τους την πέφτανε οι Ρωμαίοι και τους ξεκληρίζανε γι΄ αυτό λοιπόν έφτιαξαν υπόγειες πόλεις, για να κρύβονται όταν δέχονταν επιθέσεις. Μετά ήρθε το Βυζάντιο και φυσικά ο Χριστιανισμός άνθησε, η Καππαδοκία έγινε πολύ ισχυρό πατριαρχείο, αυτό της Καισαρείας και από αυτή την εποχή χρονολογούνται και οι περισσότερες εκκλησίες που συναντάς σκαλισμένες μέσα στους βράχους. Αποτέλεσε ακόμα στρατηγικό σημείο για την σταρτιωτική άμυνα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, και αυτή η περιοχή γέννησε το μύθο και την λογοτεχνία για τους θαρραλέους υπερασπιστές των Βυζαντινών συνόρων, τους Ακρίτες, με πιο γνωστά σήμερα τα έμμετρα έπη για το Διγενή Ακρίτα. Την περιοχή κατέλαβαν οι Σελτζούκοι από τον 11ο αιώνα και οι Οθωμανοί από τον 15ο μ.Χ με αποκορύφωμα της εδραίωσής τους στην περιοχή την πτώση της εξασθενημένης Κωνσταντινούπολης το 1453 μ.Χ. Ο Ελληνισμός πάντως ανθούσε στην Καππαδοκία, και στα χρόνια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, μάλιστα υπήρχαν πόλεις στις οποίες μιλάγανε Ελληνικά και σε άλλες περιοχές μιλάγανε Τούρκικες διαλέκτους που γράφονταν με ελληνικό αλφάβητο, τα Καραμανλικά ή Καραμανλήδικα, ναι, ναι, όπως το διαβάζετε. Μιας και το μέρος, για ακόμα μια φορά ήταν πέρασμα των καραβανιών, και επίσης πολύ εύφορο, εξελίχθηκε, πλούτισε, ανέπτυξε πολιτισμό, μέχρι… Βενιζέλος, Μικρασιατική Καταστροφή, συνωστισμός στο λιμάνι της Σμύρνης, ανταλλαγή πληθυσμών ή ξεριζωμός, ό,τι προτιμάτε, το1923 και λοιπά. Βενιζέλος από τη μια, T.E. Lawrence από την άλλη, κάτι έπαιζε με τις μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης και τους Οθωμανούς εκείνη την εποχή, μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο και χρησιμοποίησαν τους Άραβες και τους Έλληνες για πιονάκια στο στρατέγκο τους… Η Ιστορία μιλάει λίγο προσεκτικά στις μέρες μας για αυτά τα πράγματα, όπως μιλούσε και ο ξεναγός μας. Οι υπόγειες πόλεις ήταν λοιπόν καταφύγια των πρωτοχριστιανών… ώρα να μπούμε μέσα.


Η Υπόγεια Πόλη του Καϊμακλή είναι από τα πιο χαρακτηριστικά δείγματα και μια από τις μεγαλύτερες. Στο ισόγειο, μόλις μπαίνεις, βρίσκεται ο στάβλος ένα δωμάτιο μέσα στο βράχο, ο οποίος στάβλος εκτός του ότι χρειαζόταν για να αφήνουν τα ζώα, τον είχαν και για ξεκάρφωμα, αφού τίποτα δεν σε προδιαθέτει ότι κάτω από τα πόδια σου βρίσκονται εγκαταστάσεις σκαλισμένες σε οκτώ ορόφους μέσα στη γη, ικανές να φιλοξενήσουν κάποιες χιλιάδες κόσμου για αρκετούς μήνες. Τίποτα δεν έδειχνε ότι δεν βρίσκεσαι σε έναν συνηθισμένο στάβλο, εκτός από ένα μικρό άνοιγμα που σε οδηγούσε μέσω ενός χαμηλού και στενού, σπιράλ διαδρόμου στο μείον ένα. Οι διάδρομοι που οδηγούν από το ένα τμήμα της πόλης στο άλλο, είναι στενοί, ώστε ακόμα και σε περίπτωση επιδρομής ο εχθρός να αναγκαστεί να παραταχθεί ο ένας πίσω από τον άλλον, αποδυναμώνοντας έτσι το μέτωπο επίθεσης, χαμηλοί ώστε ο εχθρός να είναι σκυφτός και επομένως πιο ευάλωτος και λιγότερο ικανός επιθετικά και σπειροειδείς ώστε να μην δίνουν πεδίο για στόχευση στον επιτιθέμενο στρατιώτη. Εκκλησίες, δωμάτια, αποθηκευτικοί χώροι, μείον δυο, μείον τρία, κελάρια για κρασί, αποθήκες για σιτηρά, μείον τρία, πηγάδι για νερό, το οποίο πηγάδι ξεκινάει υπόγεια για να μην μπορεί να έχει πρόσβαση ο εχθρός και τους δηλητηριάσει, μείον τέσσερα κουζίνα. Βρισκόμασταν είκοσι μέτρα κάτω από την επιφάνεια και ο αέρας αντίθετα με αυτό που θα περίμενε κάποιος ήταν φρέσκος και δροσερός, χωρίς ίχνος οσμής μούχλας που συνήθως μυρίζεις σε σπήλαια. Ο εξαερισμός των υπόγειων πόλεων είναι αξιοθαύμαστο σύστημα που αφενός ανακυκλώνει τον αέρα και στα οκτώ υπόγεια πατώματα, αφετέρου απομακρύνει τις οσμές περνώντας τον αέρα μέσα από ένα δίκτυο σκαλισμένων αεραγωγών, οι οποίες μυρωδιές στην πορεία τους απορροφώνται από το πορώδες πέτρωμα. Ούτε η κουζίνα δεν άφηνε μυρωδιές να βγαίνουν στην επιφάνεια, αφού κάτι τέτοιο θα μπορούσε να αποκαλύψει την ύπαρξή τους. Η πρώτη εκδρομή ολοκληρώθηκε γύρω στις πέντε, επιστρέψαμε στο Κόραμα, έχοντας επισκεφτεί ελληνικά χωριά όπως το Προκόπι (Urgup), έχοντας δοκιμάσει τοπικά κρασιά, ελαφρώς κουρασμένοι, με το κεφάλι μας και τα memory stick γεμάτα εικόνες.


Και σειρά είχε το Ανοιχτό Μουσείο του Κοράματος (Goreme Open Air Museum), που βρίσκεται περίπου δυο χιλιόμετρα από την πόλη, μια πολύ ευχάριστη βόλτα, και μάλλον αποτελεί το βασικό αξιοθέατο της Καππαδοκίας και χαρακτηρισμένο Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς από την UNESCO . Η είσοδος στοιχίζει 15 TL (7-8 ευρώ) και πρόκειται για ένα σύμπλεγμα εκκλησιών και μοναστηριών, πάνω από τριάντα, σμιλευμένα από τον 10ο μέχρι τον 12ο αιώνα μ.Χ., όλα σκαλισμένα μέσα σε βράχους, με κολόνες, τράπεζες, όλα γλυπτά και απίστευτες εκκλησιαστικές τοιχογραφίες που διατηρούν μέχρι σήμερα το χρώμα τους. Μερικά χαραγμένα μάτια σε αγιογραφίες βέβαια, μαρτυρούν τη διχόνοια μεταξύ δυο πρώην φίλων λαών, στα χρόνια που ακολούθησαν τον ξεριζωμό, έέέέέεε, την ανταλλαγή πληθυσμού ήθελα να πω, του ʼ23.


Το βραδάκι μας βρήκε και πάλι στο Κόραμα να βολτάρουμε από νωρίς, αράξαμε για ποτάκι και λίγη ροκ στο Flintstone σπηλαιομπαράκι, από τα πιο γνωστά και γραφικά στην περιοχή, και κάποια στιγμή λίγο μετά τη μια, είπαμε να κοιμηθούμε.


Στις πέντε τα ξημερώματα, πάλι ο μεσήλιξ, η πόρτα, τα ξυπνήστε, τα αερόστατα, γιατί!!!;;; γιατί ρε μεγάλε; Γιατίίίίίίίίίίί;;;


Στην δεύτερη εκδρομή, ήμασταν σε ένα λεωφορείο εμείς και άλλη μια παρέα από τρία νέα παιδιά δυο αγόρια και μια κοπέλα από το Σαν Φρανσίσκο, με τους οποίους δέσαμε και κάναμε μια χαρά χαβαλέ, και κουβεντούλα όλη τη μέρα. Επίσης ο ξεναγός μας ο Σερίφ, πολύ καλό τυπάκι, και πιο απρόσεκτος στη φρασεολογία του γύρω από την Ιστορία και τα διάφορα εθνικά θέματα προς τακτοποίηση, βλέπε Κούρδους, βλέπε Αρμένιους. Ξεκινήσαμε για ακόμα ένα trekking στο φαράγγι του Περιστρέμματος πιο γνωστό ως κοιλάδα της Ιχλάρα, που είναι και το πιο βαθύ φαράγγι της Ανατολίας, από το χωριό Ιχλάρα μέχρι το χωριό Belisirma, ακολουθώντας για οκτώ χιλιόμετρα τον ποταμό Μελέντες (Melendiz) μέσα σε ένα καταπράσινο τοπίο. Για άλλη μια φορά τα βράχια είναι ο καμβάς για γλυπτές εκκλησίες με σωζόμενες τοιχογραφίες και περιστερώνες που χρησιμοποιούσαν για να μαζεύουν τις κοτσουλιές των πουλιών, για λίπασμα στη γεωργική καλλιέργεια… ογδόντα χιλιάδες άτομα έμεναν γύρω από τα συνολικά 14 χιλιόμετρα του φαραγγιού και υπήρχαν πάνω από εκατό εκκλησίες. Γευματίσαμε πάνω στο ποτάμι, σε ένα γραφικό πλην τουριστικό ρεστοράν και μετά επισκεφτήκαμε το Μοναστήρι στο Selime ένα εντυπωσιακό σε μέγεθος και ομορφιά σύμπλεγμα ναών και αιθουσών, το οποίο εκτός της θρησκευτικής του υπόστασης, είχε χρησιμοποιηθεί και σαν φιλόξενη στάση για τα καραβάνια της ανατολής. Και άλλα πολλά, αυτά ήταν τα χάι λάιτ όμως. Μετά την επιστροφή στο Κόραμα, πήραμε τα σακίδιά μας από το ξενοδοχείο, κατεβήκαμε στην πλατεία και αράξαμε για φαγητό με την Αμερικανοπαρέα, μέχρι να πάει οκτώ, και να μπούμε στο νυχτερινό λεωφορείο όπου με λιγότερο από 30 ευρώ θα κάναμε τις έντεκα ώρες μέχρι την Κωνσταντινούπολη. Κυριλέ, όπως πάντα, και στην tv του λεωφορείου Ελλάδα-Αργεντινή, άλλα δυο γκολ από την υπερδύναμη 0-2, καλά τα πήγαμε σε αυτό το μουντιάλ, και άντε να κοιμηθείς τώρα στο λεωφορείο… Είχαμε πιάσει Άγκυρα όταν έκλεισαν τα μάτια μου, σκεπτόμενος την ομορφιά και την ιστορία της Καππαδοκίας που αφήναμε πίσω μας στη νύχτα.

«Η Νέα Γη ήταν αλλοπρόσαλλο μέρος!
Ένα διαρκές καρναβάλι χωρίς μεταμφιέσεις, ένα αναίτιο ξεφάντωμα, μια ανούσια ατέρμονη γιορτή, χωρίς να υπάρχει κάτι να γιορτάσεις. Οι Σεκ Προ είχαν διακτινιστεί εκεί στο πι & φι, ο Λάμπης πρώτη φορά ταξίδευε με αυτό το μέσο και το είχε βρει πολύ πρακτικό, αν και κάτι αφαιρούσε από τη χαρά του ταξιδιού. Άλλοι κάνανε ότι χόρευαν κουνώντας τα χέρια τους σπασμωδικά στον αέρα, άλλοι φωνάζανε άλλοι γελάγανε, άλλοι τρέχανε και άλλοι σωριάζονταν... σε κάποια παγκάκια επιδίδονταν σε σεξουαλικές δραστηριότητες ζευγάρια, στα υπόλοιπα ήταν από τρεις και πάνω!
-Και μετά μας έκανε πως δεν Του αρέσανε τα Σόδομα και τα Γόμορρα ξεστόμισε ο Μπομπ Μωυσής.
-Έλα δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο, είπε ο John Χριστός... έβγαλε από την τσέπη του ένα κουτάκι, το άφησε να αιωρείται στον αέρα και μετά με μια κίνηση των χεριών του το κουτάκι έγινε μια 42άρα πλάσμα. Η ένταση ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του καθώς με ένα ξαφνικό τίναγμα των καρπών έριξε δυο μούντζες στην τηλεόραση και πήραν μπρος οι τουρμποανυψωτήρες... Η γη , η Νεα Γη, άρχισε να δονείτε καθώς η τηλεόραση άρχισε να ανυψώνεται στους ουρανούς και να γιγαντοξετυλίγεται, όλο και πιο ψηλά, όλο και πιο τεράστιa, μια οθόνη, που έγινε γιγαντοοθόνη, τεραοθόνη και τελικά πεταοθόνη, που έκρυψε τον ήλιο, και η γη, η Νέα Γη, να δονείται και όταν πια είχε φτάσει στη στρατόσφαιρα με ένα τελικό τράνταγμα σε όλο Του το σώμα την έβαλε σε λειτουργία. Έδειχνε χιόνια... Οι Νεογήινοι δεν είχαν πάρει πρέφα μια...
Έβγαλε το τηλεκοντρόλ από την τσέπη του και πάτησε το κανάλι AV και εκεί ξεκίνησαν όλα!
Στην Πεταοθόνη εμφανίστηκε ο Σάκης! Ημίγυμνος, καλολαδωμένος να κοιτάει χαμηλά σε στιλ «γαμώτο είμαι ωραίος», με τους τετρακεφαλιακούς του μυογραμμικούς στομαχικούς άψογα μυογραμμωμένους. Όλοι οι Νεογήινοι σουσούρισαν κάτι και έστριψαν τα κεφάλια προς τον ουρανό σουσουρίζοντας κάτι. Αυτό, το πρόσεξαν αμέσως. Ο Χριστός είχε δίκιο, ο Σάκης κολάζει και straight! Μια σταγόνα νερό έσταξε από τα μαλλιά του στο συμετριαμφιγωνιασμένο πρόσωπό του. Και κύλισε στο λαιμό του... Το σουσούρισμα εντάθηκε. Ο άνω δεξιά τετρακεφαλιακός μυογραμμικός του σταμαχικός έκανε έναν σκηνοθετημένα τυχαίο σπασμό, ήταν ο τρόπος του να κλείνει το μάτι στο κοινό του, πριν καλά-καλά το κοιτάξει στα μάτια! Ένας κοφτός ομαδικός αλαλαγμός ανατινάχτηκε από το πλήθος. Τα σχέδιο πήγαινε περίφημα! Και ξεκίνησε η μουσική... χαλαρή στην αρχή, μπαλάντα... σήκωσε το χέρι με την παλάμη μπροστά στο πρόσωπό του και άρχισε βραχνά και συναισθηματικά «Κάντε μια παύση!» τους το πρότεινε, δεν τους διέταζε γιατί δεν τον ενδιέφερε... το πλήθος έπαψε! Συνέχισε: «Μπείτε και σεις...» Σααάαακήήήήή ακούστηκε από κάπου... «Σε έναν τόπο μαγικό...» η μουσική δυνάμωνε σιγά-σιγά οδηγώντας στο κρεσέντο, τα πρώτα δάκρυα άρχισαν να τρέχουν από τα κοριτσίστικα μάτια... τα πρώτα ουρλιαχτά άρχισαν να σκεπάζουν το ντόλμπι σαράουντ... τα πρώτα ρίγη να ταρακουνάνε τα κορμιά, τα κορμιά που του ανήκαν πια, τα κορμιά που ήθελαν να ταρακουνηθούν... και ξαφνικά πάνω στο αποκορύφωμα ούρλιαξε χωρίς να φύγει ούτε ημιτόνιο από την αρμονική «Πιείτε και σεις Θες Καφέ Φραπέ!» δεν τους το πρότεινε, τους διέταζε, γιατί μπορούσε! Και τα κεφάλια έσκαγαν, και τα κορίτσια έκλαιγαν με μαύρο δάκρυ, και τα κορμιά συγκλονίζονταν από αλλεπάλληλους σπασμούς και τα ουρλιαχτά προκάλεσαν ακόμα μια δόνηση στη γη, τη Νέα Γη, πιο δυνατή από τις άλλες! Πλέον τους είχε πάρει μαζί του, δεν υπήρχε γυρισμός! «Σε έναν τόπο μαγικό!» ξεφώνησε... και στη κορύφωση μέσα από τα σωθικά του η καλύτερη κορόνα της καριέρας του με τις ηλεκτροκιθάρες να ντύνουν με λυσσομανία τον άψογο περφόρμερ επανέλαβε «Πιείτε και σεις Θες Καφέ Φραπέ» και πήδηξε στον αέρα σαν ανέμελο κοριτσάκι και μετά έσκασε γερά στα πόδια του στη γη, τη Γη, ταυτόχρονα με το σκάσιμο των ντραμς και των ηλεκτροκιθάρων και των μπάσων και όλων! Πιάνο ξεχάσανε να βάλουνε... αλλά καλό βγήκε. Η παράκρουση είχε βάψει όλα τα συναισθήματα με το ίδιο χρώμα, αυτό της παράκρουσης! Δεν έχετε φανταστεί τέτοιο πράγμα!
-Είναι έτοιμοι, τώρα! φώναξε ο Μπομπ Μωυσής.
Ο Χριστός πάτησε το κατάλληλο κουμπί και απελευθέρωσε τα chemitrails. Τέσσερεις παράλληλες γραμμές, ίδιες με αυτές που αφήνουν πίσω τους τα αεροπλάνα, χάραξαν τον ουρανό, το αλλοφροναλαλάζων πλήθος τα ρούφηξε όλα και τότε ο εγκέφαλός τους τρελάθηκε πιο τελείως από πριν και η αδρεναλίνη ανακατεύτηκε με τα γαστρικά τους υγρά, λίγες μύξες και πήρε και μια δόση ινσουλίνης από τα διογκωμένα συκώτια τους....
Και εγένετο καφεΐνη.
-Α ρε φίλε, τώρα το έπιασα το στιχάκι, είπε ο Τζίμης Μωάμεθ Πανούσης, ο προϊστάμενος. Τη προηγούμενη φορά το είχα διαβάσει από τα δεξιά προς τα αριστερά...»

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 9
• 10
• 11
• 12
• 13

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 11 of 13

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[pattyyy]

Το πρώτο κομμάτι της ιστορίας σου είναι πολύ ενδιαφέρον! Αναμένω τη συνέχεια της ανατολίτικης, μαγικής ατμόσφαιρας!

 

[gmavro75]

Το πρώτο κομμάτι της ιστορίας σου είναι πολύ ενδιαφέρον! Αναμένω τη συνέχεια της ανατολίτικης, μαγικής ατμόσφαιρας!

Να σαι καλά... ελπίζω να μεταφέρω αυτήν ακριβώς τη μαγεία που λες όπως ακριβώς την έζησα, χιλιόμετρο-χιλιόμετρο. Κυρίως για τα χιλιόμετρα που έγιναν εντός μου... καλή διασκέδαση σε όλους τους αναγνώστες.

 

[marydim]

Καλώς τον... Καιρό είχες να μας γράψεις και μου έλλειψαν οι ιστορίες σου.

 

[ΕΡΣΗ]

Αχ! Τη βλεπω τη δουλεια! Εξαρτηση θα παθω παλι σε αυτην την ιστορια. Αναφερεσαι σε μερη που θελω πολυ να επισκεφθω με τον τροπο τον δικο σου, ως οδοιπορικο και οχι με πιεση χρονου. Μου αρεσουν και οι παρεκβασεις σου που σχολιαζουν το ταξιδι.

 

[zmaria]

Πολύ όμορφη η αρχή... Κι επειδή το Περού σου το λάτρεψα έχω ήδη μεγάλες προσδοκίες από το στόρι σου! Τέλεια!!! Εις αναμονήν λοιπόν της συνέχειας.:xmas_wink:

 

[gmavro75]

Κεφάλαιο 2

12/6/2010, Σάββατο
Όρος Νέμπο, Μάταμπα, η Λεωφόρος των Βασιλέων (Kings Highway), Κεράκ.

«-Άκου τον Ιμάμη! Ξύπνα! Καινούρια μέρα, το ταξίδι θυμάσαι;
-Πάλι εδώ; Γιατί δε με αφήνεις ήσυχο πια; Άσε με, τι θέλεις;
-Για να είμαι εδώ.. εσύ με χρειάζεσαι… Ξύπνα τώρα!
Την κοίταξε στο πρόσωπο. Είχε αλλάξει η μορφή της από χθες το βράδυ. Είχε γίνει ένα μικρό επίμονο κοριτσάκι με σγουρά κόκκινα μαλλιά και πελώρια καστανά μάτια…
-Πως το κάνεις αυτό; Εχθές ήσουν σαν μια αυστηρή μεσόκοπη δασκάλα και σήμερα είσαι σαν το εκείνο το παιδί που δεν θα υπάρξει σε καμία φωτογραφία… Πώς αλλάζεις τη μορφή σου;
-Μάλλον θα έπρεπε να αναρωτιέσαι πώς, αφού εγώ αλλάζω τη μορφή μου όπως λες, εσύ μπορείς και με αναγνωρίζεις και ξέρεις τόσο σίγουρα ότι είμαι η ίδια; Εκεί είναι το θέμα… έλα τώρα ξύπνα...»


Το φως και ο ήχος από τις προσευχές των Ιμάμηδων ξεχύθηκαν στους δρόμους.


Το ξενοδοχείο Abdali Inn, δεν πρόκειται να εντυπωσιάσει, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα δυσαρεστήσει τον επισκέπτη που ψάχνει για budget αλλά καθαρό, ασφαλές και κεντρικό ξενοδοχείο στο Amman. Συναντηθήκαμε με τον Σάμι, φορτώσαμε τα πράγματα στο βανάκι και νωρίς-νωρίς ξεκινήσαμε για μια διαδρομή που θα μας γύρναγε πίσω στο χρόνο, σε βιβλικές εποχές, θα διασταυρωνόταν με Σταυροφόρους κατακτητές και τις φοβερές μάχες τους με τον μέγα απελευθερωτή Σαλαντίν.


Μετά από μια σύντομη διαδρομή μέσα σε ένα τοπίο όπου ελαιώνες και αμπέλια μάχονταν την έρημο, φτάσαμε στο όρος Νέμπο. Είναι ο λόφος τον οποίο ο Μωυσής στο τέλος του ταξιδιού του με τον εβραϊκό λαό μετά την «Έξοδο» από την Αίγυπτο ανέβηκε και για πρώτη φορά αντίκρισε και υπέδειξε την γη της επαγγελίας. Μετά άφησε εκεί την τελευταία του πνοή και μάλιστα ενταφιάστηκε από τον ίδιο το Θεό. Αποτελεί ένα από τα πιο ιερά μέρη του Χριστιανισμού αλλά και του Ιουδαϊσμού. Η βόλτα στο λόφο μας έφερε στην Βασιλική που έχει χτιστεί προς τιμήν του Μωυσή, μια εκκλησία του 4ου αιώνα, και τον πιο σύγχρονο ναό της Πρεσβυτέρας όπου φυλάσσονται ψηφιδωτά από διάφορες εποχές. Πιο κει η ελιά που φύτεψε ο Πάπας Ο Παύλος ο Δεύτερος κατά την επίσκεψή του το 2000, και το έργο του Ιταλού γλύπτη Giovanni Fantoni, που συνδυάζει δυο ισχυρά σύμβολα, το χάλκινο φίδι που ο Θεός είχε διατάξει το Μωυσή να φτιάξει για να προστατέψει το λαό του από την θανάσιμη πληγή με τα φίδια και το σταυρό, το γνωστό, του μαρτυρίου. Τέλος φτάσαμε στο σημείο από όπου το μάτι φτάνει στην κοιλάδα του Ιορδάνη που σηματοδοτεί τα σύνορα με το Ισραήλ, τη Νεκρά Θάλασσα, την Ιεριχώ και την πεδιάδα που στα μάτια του προφήτη των τριών θρησκειών φάνταζε ως γη της επαγγελίας. Σε μέρες που η ατμόσφαιρα είναι καθαρή μπορείς να δεις μέχρι τα Ιεροσόλυμα σε μια απόσταση 50 χιλιομέτρων, αλλά την μέρα της επίσκεψής μας η σκόνη που είχε σηκώσει το αεράκι από την έρημο, έκρυβε τον ορίζοντα… ή μήπως τους ορίζοντες; Οι μύθοι για το μέρος, λένε ότι εδώ έχει θαφτεί η Κιβωτός της Διαθήκης , άλλοι πάλι ισχυρίζονται πως το μέρος δεν έχει να κάνει με το όρος που ανέβηκε ο προφήτης, και κάποιοι άλλοι οι πιο ανεκδιήγητοι απ’ όλους, διατείνονται ότι ο Μπιν ο Λάντεν ετοίμαζε χτύπημα το 2000… και πως ευτυχώς που τελικά οι μυστικές υπηρεσίες νίκησαν τις σκοτεινές δυνάμεις.


Η επίσκεψη στο ιερό βουνό ολοκληρώθηκε καβαλήσαμε το αυτοκίνητο και κατηφορίσαμε προς την πόλη που βρίσκεται κάτω από το λόφο, την Μάταμπα, την πέμπτη μεγαλύτερη πόλη της Ιορδανίας η οποία φιλοξενεί την μεγαλύτερη ορθόδοξη κοινότητα. Πρόκειται για ένα σταυροδρόμι θρησκειών και πολιτισμών στο ρου της μακραίωνης ιστορίας της. Οι πρώτες γραπτές αναφορές στην πόλη μέσα από την Βίβλο την αναφέρουν ως συνοριακή πόλη του Βασιλιού του Μωάβ. Αργότερα κάπου το 2ο αιώνα μ.Χ. στη Ρωμαϊκή περίοδο, την εποχή του Αυτοκράτορα Τραϊανού αποτέλεσε μέρος της Αραβικής Επαρχίας που αντικατέστησε το Βασίλειο των Ναβαταίων, αυτό της Πέτρας. Η χριστιανική κοινότητα εμφανίστηκε τον 5ο αιώνα κατά τη Βυζαντινή περίοδο. Τα μωσαϊκά και τα ψηφιδωτά που έχουν βρεθεί στην πόλη είναι εκατοντάδες. Το πιο γνωστό όμως, και σίγουρα το πιο σημαντικό αξιοθέατο στην πόλη είναι το ψηφιδωτό μωσαϊκό που βρίσκεται στη Βασιλική του Αγ. Γεωργίου, εκκλησία που χρονολογείται από τον 6ο αιώνα, το οποίο απεικονίζει με εξαιρετική λεπτομέρεια τον χάρτη της περιοχής που εκτείνεται από το Ισραήλ και φτάνει μέχρι το όρος Σινά και τα δέλτα του Νείλου. Μάλιστα εκτός από καλλιτεχνικό αριστούργημα, αποτελεί τον πιο παλιό χάρτη που τιτλοφορεί την συγκεκριμένη περιοχή με τον όρο «’Άγιοι Τόποι». Η Μάταμπα, αξίζει επίσης τουλάχιστον έναν μικρό περίπατο, αφού προσφέρει την ευκαιρία να ζήσεις από κοντά τους ρυθμούς και τις εικόνες μιας αυθεντικής επαρχιακής πόλης. Οι Άραβες με τις λευκές τους κελεμπίες και τα ασπροκόκκινα kaffiyeh (τους γνωστούς κεφαλόδεσμους, τα τουρμπάνια ας πούμε), αραγμένοι έξω από τα μαγαζάκια στις λιγοστές σκιές που προφύλασσαν από τον ανελέητο ήλιο απολάμβαναν ένα ρόφημα (τσάι συνήθως αλλά και ο καφές είναι πολύ δημοφιλής) παίζοντας με μεγάλα κομπολόγια ή τάβλι ρουφώντας το ναργιλέ τους, οι δε γυναίκες με τις χαρακτηριστικές μαντίλες στο κεφάλι περιδιάβαιναν στους δρόμους φροντίζοντας για τα ψώνια της ημέρας. Πολύ προσεγμένες μέσα στα πλαίσια της ενδυματολογικής ηθικής και των επιταγών της τοπικής μόδας και άψογα μακιγιαρισμένες. Οι δε μαντίλες σε χρώματα ταιριαστά με το γενικότερο ντύσιμο και τα αξεσουάρ… έλαβα την αίσθηση πως η μαντίλα, σε αυτή τουλάχιστον την χώρα, αποτελεί επιλογή παρά κάτι το επιβαλλόμενο. Εξάλλου, δεν σπανίζουν στο δρόμο και γυναίκες, κυρίως νεότερες, που δεν τη φοράνε. Από την άλλη, δε σπανίζουν και οι full face μπούρκες, όπου η γυναίκα είναι τελείως αμπαλαρισμένη και δε μένει έξω ούτε νύχι. Αράξαμε σε έναν καφενέ και παραγγείλαμε αραβικό καφέ με κάρδαμο, ρόφημα πολύ κοντά στον ελληνικό καφέ σερβιρισμένο σε διάφανα φλιτζανάκια, και σίσα, με άρωμα μήλο. Ο καφενές , χαρακτηριστική ανατολίτικη γωνιά, μας υποδέχτηκε στις μεγάλες μαξιλάρες που έπαιζαν πολύ επιτυχημένα το ρόλο καναπέ, ενώ τους τοίχους και το ταβάνι κρύβανε λεπτά υφάσματα. Α! και φυσικά όπως και παντού στην Ιορδανία φωτογραφία του Βασιλιά και της Βασιλικής οικογένειας. Ναι, ναι, βεβαίως, βαριέσαι να τους βλέπεις. Τα πρόσωπά τους σου γίνονται τόσο οικεία που στο τέλος νομίζεις πως κάπου έχεις ξανασυναντηθεί μαζί τους… Γεια σου ρε Αμπντουλάχ παλιόφιλε με το γυναικάκι το όμορφο, βασιλιάς είσαι ρε πστη μου… κι έτσι. Παντού, δεν ξαναμιλάμε για το μεγελοιότατο…


Η πορεία μας με κατεύθυνση το νότο της χώρας θα γινόταν μέσω της Οδού των Βασιλέων (King’s Highway), έναν από τους πιο σημαντικούς εμπορικούς άξονες της αρχαιότητας και ο πιο αρχαίος, διαρκώς χρησιμοποιούμενος δρόμος στο κόσμο. Ξεκινούσε από την Αίγυπτο και μέσω της Ιορδανίας έφτανε στη Δαμασκό και συνέχιζε ως τα Βασίλεια του Ευφράτη. Το τοπίο από μόνο του κόβει την ανάσα σε αυτή τη διαδρομή που ενώνει το βορρά με την πόλη της Άκαμπα στο νότιο άκρο της χώρας. Ο φιδίσιος δρόμος που κατεβαίνει από τα 1200 μέτρα των Ιορδανικών highlands σε υψόμετρα υπό του μηδενός (σχεδόν στα επίπεδα της Νεκράς που βρίσκεται 400 μέτρα πιο χαμηλά από την επιφάνεια της θάλασσας!) μέσα στην κοιλάδα Wadi Mujib, το γυμνό, σκληρό περιβάλλον που σου θύμιζε πως σιγά-σιγά μπαίνεις στα χωράφια της Αραβικής ερήμου, η απέραντη ερημιά… υπάρχει η εναλλακτική και πιο σύντομη διαδρομή που ενώνει το βορρά με το νότο, ο σύγχρονος αυτοκινητόδρομος, αλλά η δύσκολη αυτή διαδρομή μέσω της Οδού των Βασιλέων, προσφέρει απλόχερα εκπληκτικά τοπία σε όποιον προτιμήσει την εξτρά ταλαιπωρία… υπάρχει και μια τρίτη εναλλακτική που θα τη συζητήσουμε αργότερα. Και μετά από περίπου τρείς ώρες φτάσαμε στο Κεράκ. Ακριβώς την ώρα του φαγητού!


Το παραδοσιακό πιάτο της Ιορδανίας, είναι το Μανσάφ, αρνάκι δηλαδή μαγειρεμένο με τοπικά μυρωδικά σε σάλτσα από γιαούρτι και σερβιρισμένο με ρύζι και ξηρούς καρπούς. Ακούγεται νόστιμο αλλά είναι πιο νόστιμο αν σταματήσεις να το ακούς και το φας. Και το σαβουάρ βίβρ προστάζει να το φας με τα χέρια κατά τον αραβικό τρόπο με τη βοήθεια πεντανόστιμης ζεστής αραβικής πίτας. Μαζί με το χούμους (hummus) τα φαλάφελ και τη σαλάτα ταμπουλέ οι τοπικές κουζίνες άρχισαν να μας κερδίζουν… μετά αράξαμε σε έναν καφενέ εκεί δίπλα, είδαμε μπάλα γιατί έπαιζε η Ελλάδα με την Κορέα, είχε Μουντιάλ βλέπεις, απολαμβάνοντας μαζί με τα δυο γκολ που φάγαμε καπάκι στο Μανσάφ, ένα φλιτζανάκι τσάι και φυσικά σίσα, έτσι για να το χωνέψουμε....


Βεβαίως δεν κάναμε τόσο δρόμο για να φτάσουμε ως στο Κεράκ για το αρνάκι (μόνο) και τη μπάλα. Η πόλη των 20.000 κατοίκων, στο κέντρο της χώρας, 140 Km από το Αμμάν, είναι άλλο ένα μέρος με βαριά ιστορία και ένα κάστρο-χρονομηχανή! Το κάστρο του Κεράκ πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα Σταυροφορικά κάστρα, το μεγαλύτερο στην Ιορδανία, και ξεκίνησε να χτίζεται υπό τις εντολές του σταυροφόρου Pagan de Butler το 1140, και να επεκτείνεται για πολλά χρόνια ακόμα και από τους διαδόχους του. Αποτέλεσε πανίσχυρο οχυρό τόσο στρατηγικής, όσο και εμπορικής σημασίας, για 50 χρόνια μέχρι που το 1189 μετά από διετή πολιορκία έπεσε στα χέρια του Σαλαντίν (Salah ad Din) του θρυλικού ηγέτη και απελευθερωτή των Μαμελούκων (συμμαχία όλων των Μουσουλμάνων και Ισλαμιστών Αράβων) από τους Σταυροφόρους Χριστιανούς. Ο Σαλαντίν μάλιστα ήταν τέτοιο παράδειγμα ανδρείας, στρατηγικής και μαχητικότητας, που παρότι ήταν η μεγάλη πληγή των Σταυροφόρων, αποτέλεσε μια αξιοσέβαστη προσωπικότητα και στη Δύση. Μετά από σχεδόν 700 χρόνια, το 1840 το κάστρο πέρασε στην κατοχή των Τούρκων Οθωμανών υπό τον Ιμπραήμ Πασά της Αιγύπτου, ο οποίος και έδωσε τέλος στην ένδοξη ιστορία του οχυρού αφοπλίζοντάς το, αν και λόγω της στρατηγικής του θέσης συνέχισε για πολλά χρόνια να παίζει σημαντικό ρόλο στα σταυροδρόμια που συναντιούνται η Αίγυπτος, η Συρία και ο Αραβικός κόσμος. Αλλού καλοδιατηρημένο, αλλού αναπαλαιωμένο και αλλού ερειπωμένο (ο χρόνος είναι τελικά ο μεγαλύτερος κατακτητής απ’ όλους…), με θέα προς στην υπέροχη ερημιά εκεί στο σούρουπο, τα βήματά μου με πήγαν σε μια υπόγεια στοά ξέκοψα από την παρέα, και χάθηκα σε έναν σκοτεινό διάδρομο με πέτρινη αψιδωτή οροφή, αίθουσες και πέτρινες σκάλες δεξιά και αριστερά που στριφοανηφόριζαν σε πηχτά σκοτάδια και σε συμπαγή τίποτα, όλο και πιο σκοτεινός, όλο και πιο ήσυχος, πιο υγρός και δροσερός, καθώς η είσοδος ξεμάκραινε σε κάθε βήμα… ακόμα πιο βαθιά στην ιστορία… είμαι σίγουρος πως για μια στιγμή η οχλαγωγία των μαχών και ο ήχος από τις οπλές των αλόγων φτάσανε στα αυτιά μου ή τουλάχιστον αν όχι στα αυτιά μου, στο ακουστικό κέντρο του εγκεφάλου μου. Έστριψα δεξιά στο πέτρινο δωμάτιο, και έκατσα για να ξεκουραστώ σε μια πέτρα που είχε ξεκολλήσει από την οροφή και είχε σφηνώσει στο χωμάτινο πάτωμα… μια μικρή σχισμή ψηλά στον ένα τοίχο της αίθουσας επέτρεπε μια και μοναδική αχτίδα φωτός, να κάνει παιχνίδια με τις σκιές, και τη φαντασία μου καθώς και σε εκατομμύρια κόκκους σκόνης να χορεύουν στα όριά της…


«Και τότε πρόσεξε τη σκιά του μικρού κοριτσιού στο τοίχο. Γύρισε ενοχλημένος αλλά δεν είδε κανέναν... μόνο η σκιά υπήρχε στο δωμάτιο...
-Πάλι με βρήκες, δε μπορώ να ησυχάσω από σένα ούτε λεπτό…
-Δε σε βρήκα, σε ακολουθώ παντού, ακόμα και όταν κάνεις αστεία με την παρέα σου, ακόμα κι όταν γελάς, ακόμα κι όταν κοιτάς μακριά και νομίζεις πως αδειάζεις το κεφάλι σου και γίνεσαι αόρατος, σε ακολουθώ. Πήρε ένα περιπαικτικό ύφος και συνέχισε: Μερικές φορές άμα κουραστώ, γραπώνομαι στο στήθος σου και με κουβαλάς. Δε νοιώθεις καμιά φορά ένα βάρος; Και γέλασε σκανταλιάρικα.
-Καλό… παραδέχτηκε αυτός χωρίς όμως να επιτρέψει στα χείλια του να σχηματίσουν το παραμικρό χαμόγελο. Φτηνό αλλά καλό. Και για πόσο καιρό θα με ακολουθείς ή θα σε κουβαλάω, ακόμα;
Και τότε το μικρό κορίτσι από σκιά έλαβε υπόσταση, πλησίασε κάθισε δίπλα του άπλωσε το χεράκι του και τον ακούμπησε στοργικά λίγο πάνω από το γόνατο. Τον κοίταξε με κείνα τα πελώρια καστανά μάτια και του είπε τρυφερά,
-Αφού, ξέρεις. Πρέπει να με σκοτώσεις εσύ για να φύγω…
(συνεχίζεται)»


Μετά το ηλιοβασίλεμα, πήραμε το δρόμο για την πόλη Wadi Musa όπου και θα διανυκτερεύαμε στο Edom Hotel. Η έρημος επικράτησε για τα καλά, συναντήσαμε και τους πρώτους καταυλισμούς Βεδουίνων , των νομάδων της ερήμου, με τις σκηνές τους και τα αγροτικά τύπου ντάτσουν που είχαν αντικαταστήσει τις καμήλες, και τις καμήλες τους, γιατί τα ντάτσουν δεν βγάζουν γάλα ούτε τρώγονται ούτε γεννάνε ντατσουνάκια και άρα δεν μπορούν να αντικαταστήσουν επαρκώς τις καμήλες. Ακόμα. Σε λίγο η νύχτα έπεσε καθώς ανηφορίζαμε για την πόλη που βρίσκεται στη είσοδο του θαυμαστού Βασιλείου των Ναβαταίων, την περίφημη Πέτρα.

 

[Rosa]

Εξαιρετική και πρωτότυπη η αφήγηση....:xmas_razz:

 

[ΕΡΣΗ]

Ακολουθω και εγω σαν το κοριτσακι απο σκια...

 

[coccobill]

Τι ωραια ιδεα να παντρεψεις τις δυο αφηγησεις..
Η Ιορδανια παραμενει ενα απο τα ωραιοτερα ταξιδια μου και το καταλαβαινω καθε φορα που διαβαζω για αυτην.

 

[Giristroula]

Ταξίδεψέ μας σε μέρη που δεν έχουμε πάει...

 

[gmavro75]

Mια... φανταστική ιστορία...