Ιορδανία Συρία Τουρκία Ιορδανία Συρία Τουρκία. Μια... φανταστική ιστορία

[gmavro75]

16/6/2010, Τετάρτη
Γέρασα, Μπόσρα, Δαμασκός[/B]

Η πορεία προς τα βόρια ξεκίνησε νωρίς το πρωί. Τελευταία χιλιόμετρα στο Ιορδανικό έδαφος, σε λίγες ώρες θα αφήναμε πίσω μας τη χώρα, θα διασχίζαμε τα σύνορα και το ταξίδι θα συνέχιζε στη Συρία. Στο δρόμο μας, 50 χιλιόμετρα από το Αμμάν στη μέση μιας εύφορης πεδιάδας, η Γέρασα (Jerash) η μεγαλειώδης Ελληνορωμαϊκή πόλη και πρώτη στάση της ημέρας.

Η πόλη χτίστηκε από τους Έλληνες, κατά την επικρατούσα θεωρία ιδρύθηκε από τον Μέγα Αλέξανδρο και μετά το θάνατό του διεκδικήθηκε μεταξύ των Πτολεμαίων και των Σελευκιδών, πέρασε στους Σελευκίδες την εποχή του Αντίοχου του 3ου κάπου το 200 π.Χ. Από την κατάκτησή της από τους Ρωμαίους το 64 π.Χ. η Γέρασα ως μέρος της Δεκάπολης και αυτή, όπως και το Αμμάν, γνώρισε μεγάλη και διαρκή ανάπτυξη. Η σταθερότητα που εξασφάλισαν οι Ρωμαίοι στην περιοχή, γνωστή ως Pax Romana, επέτρεψαν την λαμπρή ανάπτυξη της οικονομίας, του εμπορίου και των τεχνών. Ο Νικόμαχος, ο μεγάλος πυθαγόρειος μαθηματικός γεννήθηκε σε αυτή τη πόλη. Η ακμή της διήρκεσε μέχρι την κατάληψή της από τους Πέρσες τον 7ο αιώνα μ.Χ. Τα ευρήματα από τις ανασκαφές που ξεκίνησαν το 1920 είναι από τα πιο καλοδιατηρημένα και μεγάλης έκτασης που μπορεί κανείς να συναντήσει. Βόλτα στις αρχαίες λίθους και στο χρόνο, από τον Ιππόδρομο στην Oval forum, μετά διασχίζοντας την Cardo Maximus (Ρωμαϊκές οδοί με κατεύθυνση βοράς - νότος), την καρδιά της πόλης, την κεντρική οδό στην οποία εκτυλισσόταν η καθημερινή ζωή, εκεί που οι πωλητές δεξιά αριστερά πωλούσαν την πραμάτεια τους με σημαντικούς ναούς όπως αυτός της Αρτέμιδος και του Διός, σα να λέμε το εμπορικό της κέντρο… Λίγο ο ήλιος που με είχε βαρέσει στο κεφάλι, λίγο το κεφάλι που δε θέλει και πολύ για να βαρεθεί, μεταφέρθηκα στην εποχή της αίγλης αυτής της πόλης... εκατοντάδες κόσμου ντυμένοι με τις καλές τους τις χλαμύδες να πηγαινοέρχονται δίπλα μου, οι κολόνες κορινθιακού ρυθμού φρεσκοβαμμένες με πορφύρα, οι ναοί λαμπεροί, στολισμένοι με χρυσοποίκιλτα γλυπτά και οι έμποροι να επιδεικνύουν διαλαλώντας αγαθά που έχουν έρθει με καραβάνια, από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, στους πάγκους τους… φωνές, συνομιλίες, γέλια, τσακωμοί, ζωή! Τζιτζίκια και αγριόχορτα… σήμερα. Πιο πέρα η Αψίδα του Αδριανού που χτίστηκε προς τιμήν του Αυτοκράτορα κάπου το 130 μ.Χ. όταν επισκέφτηκε την πόλη. Το μικρό αμφιθέατρο και στην άλλη άκρη το μεγάλο, το οποίο λειτουργεί και στις μέρες μας και μάλιστα φιλοξενεί το φολκ φεστιβάλ της Γέρασα.

Συναθροιστήκαμε στο καφέ-εστιατόριο του αρχαιολογικού χώρου μετά από μιάμιση-δυο ώρες περπάτημα και χάζεμα, λίγο παζάρι στο μικρό souq απ’ έξω, μετρηθήκαμε και συνεχίσαμε. Άλλη μια ώρα δρόμος μέχρι τα σύνορα Ιορδανίας-Συρίας. Δυο ώρες για διατυπώσεις, 10 δολάρια το άτομο για άδεια εξόδου από Ιορδανία, 20 δολάρια περίπου το άτομο για βίζα εισόδου στη Συρία, άλλα 15 δολάρια όλοι μαζί για να λαδωθούν τα ανάλογα γρανάζια και άλλα λίγα για να μην μας ταλαιπωρήσουν στον έλεγχο… και αποχαιρετήσαμε μια χώρα που καμώνεται πως ισορροπεί στην πιο ανισόρροπη περιοχή του πλανήτη, χάνοντας πολλές φορές τον χαρακτήρα της που κρύβει με τσιμεντένια πούδρα τα σημάδια των εποχών που έχουν περάσει, επιδεικνύει με καμάρι τα faux bijou της, τα ξενοδοχεία, τα αμερικάνικα φαστφουντάδικα και τα πολυκαταστήματα, αγνοώντας την πραγματική της ομορφιά, αυτή που χαρίζει ο χρόνος όταν αγαπήσεις τον εαυτό σου, και την ιστορία της, μια ιστορία που πάει πίσω στις απαρχές του πολιτισμού του είδους μας και που συνεχίζει να γράφεται και σήμερα...

Welcome to Syria. Άλλοι Μεγελοιότατοι και εκεί. Παντού κι αυτοί.


Δυο ώρες από τα σύνορα βρίσκεται η Μπόσρα (Bosra), άλλη μια πόλη Ρωμαϊκών χρόνων, με παράλληλη ιστορία με αυτή της Γέρασα, αλλά χτισμένη με μαύρο βασάλτη, και με κεντρικό αξιοθέατο το θέατρό της. Χτισμένη το 2ο π.Χ. αιώνα από τους Ναβαταίους, κατακτήθηκε από τους Ρωμαίους, στις αρχές του 2ου αιώνα μ.Χ. επί Τραϊανού, γνώρισε δόξες ως σταυροδρόμι εμπορικών δρόμων, μάλιστα αποτέλεσε την πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής επαρχίας της Συρίας πέρασε στους Βυζαντινούς μετά στους Πέρσες τον 7ο αιώνα και μετά στους Χαλίφηδες Ουμαγιάντ. Τα αρχαία στη Μπόσρα δεν είναι κάποιος χαρακτηρισμένος χώρος, αλλά το ίδιο το χωριό. Το μαύρο πέτρωμα μάλιστα έχει χρησιμοποιηθεί και στο χτίσιμο μερικών σπιτιών. Κίονες από περασμένα μεγαλεία, αρχαίες οδοί, ναοί από θρησκείες λησμονημένες, συγκάτοικοι με τη σημερινή ζωή των ανθρώπων του χωριού που όχι άδικα αποτελεί άλλο ένα χαρακτηρισμένο μνημείο ανθρώπινης κληρονομιάς από την UNESCO. Όλα αυτά βέβαια είναι μια εισαγωγή, ένα απλό ζέσταμα των αισθήσεων μέχρι να μπεις στο θέατρο… Άααααπαπα… φοβερό δεν έχω λόγια… κάτι πρέπει να γράψω όμως. Τι; Κάτσε, θα το ρίξω στα νούμερα. Το θέατρο λοιπόν χτισμένο το 2ο αιώνα μ.Χ. καταρχήν είναι, είναι μεγάλο, δηλαδή είναι τεράστιο, έχει χωρητικότητα 15.000 θέσεων, και επιπλέον οι βοηθητικοί του χώροι, οι σκεπαστοί διάδρομοι που οδηγούν στις εξέδρες, οι στοές, οι αίθουσες πίσω από τη σκηνή όλα πανέμορφα και επιβλητικά. Ο μαύρος βασάλτης από τον οποίο έχει χτιστεί εξολοκλήρου, προσθέτει στη μεγαλοπρέπεια του. Η δε ακουστική του καταπληκτική, όπως διαβάσαμε και όπως διαπιστώσαμε απαγγέλλοντας βλακείες στη σκηνή απευθυνόμενοι στην υπόλοιπη παρέα που καθόταν στις πίσω-πίσω πάνω-πάνω εξέδρες. Λειτουργεί και στις μέρες μας, φιλοξενεί μάλιστα το εθνικό ετήσιο φεστιβάλ μουσικής της Μπόσρα. Α! είναι τόσο μεγάλο που δε χώραγε μέσα στα τείχη της πόλης και έτσι το χτίσανε απ’ έξω.


Επισκεφτήκαμε και το τζαμί (mosque) Al-Omari χτισμένο το 721 μ.Χ. από το Χαλίφη Umar, τον Μουσουλμάνο κατακτητή της Συρίας, το οποίο θεωρείται από τα πιο παλιά τζαμιά που σώζονται στις μέρες μας. Εξάλλου η Μπόσρα είχε παίξει σημαντικό ρόλο στη ζωή του προφήτη του Ισλάμ, του γνωστού σε όλους μας Αμπού αλ Κασίμ Μουχάμαντ ιμπν Αμπντ Αλλάχ ιμπν Αμπντ αλ-Μουταλίμπ ιμπν Χασίμ. Ή αλλιώς Μωάμεθ. Ο Μωάμεθ γεννήθηκε το 570 μ.Χ. στη Μέκκα. Σε πολύ μικρή ηλικία έχασε πατέρα, μητέρα και παππού και έτσι την κηδεμονία του την ανέλαβε ο θείος του Αμπού Τάλιμπ, που ήταν καραβανάς, δηλαδή έμπορος που ταξίδευε από τη Δαμασκό μέχρι τη Μέκκα. Έτσι ο Μωάμεθ ξεκίνησε να ακολουθεί τα καραβάνια στα ταξίδια τους… Σε ηλικία εννιά ετών, περάσανε από την Μπόσρα. Εκεί, διέμενε ένας Χριστιανός μοναχός ο Μπαχίρα, ο οποίος κάλεσε όλο τα καραβάνι σπίτι του να τους φιλοξενήσει. Ο θείος Αμπού, άφησε το μικρό να φιλάει τις καμήλες, αλλά ο μοναχός επέμεινε να έρθει και ο Μωάμεθ στο σπίτι. Τότε λοιπόν συνέβη κάτι παράξενο, ένα σύννεφο ακολουθούσε το μικρό αγόρι και έριχνε τη σκιά του, όπου και να πήγαινε. Φως φανάρι, φώναξε ο Μπαχίρα, το παιδί είναι προφήτης και όταν μεγαλώσει θα γίνει μεγάλος προφήτης! Και τον ευλόγησε, και του ζήτησε να διαδώσει τo Ισλάμ που στα Αραβικά σημαίνει υποταγή στο Θεό, και να κηρύξει το λόγο του Θεού που στα Αραβικά Τον λένε Αλλάχ.

«-Στην αρχή, για δισεκατομμύρια χρόνια και βάλε, η Γη ήταν ο αγαπημένος Του πλανήτης, ήταν… σχετικά πρόσφατα όμως, πεντέξι χιλιάδες χρόνια πριν, Του τα χάλασε λίγο, άρχισε να γίνεται κάτι, κάτι αφύσικο, εσείς οι άνθρωποι… γίνατε αφύσικοι. Υπήρχαν από πριν μικρά σημάδια αλλά δεν τα είχε προσέξει. Ώσπου ένα πρωί, ξυπνάει και τι να δει! Πυραμίδες! Τρελάθηκε! Όταν δε, έμαθε πως δεν ήταν ναός, αλλά ένας τάφος και μάλιστα για έναν και μόνο άνθρωπο… κατάλαβε πως το πείραμα Γη, είχε πάρει άσχημη τροπή. Με βαριά καρδιά, αλλά αποφασιστικότητα, προχώρησε στο επόμενο project και εσείς μετατραπήκατε σε πλανήτη παραγωγής: πρώτες ύλες για το νέο αγαπημένο του πλανήτη. Ακόμη και κει όμως δε πήγαν καλά τα πράγματα, εδώ και καμιά εκατοσταριά χρόνια, έχετε πάψει να συμφέρετε. Μπαίνετε μέσα… ο πλανήτης δεν είναι πλέον κερδοφόρος. Ουσιαστικά βέβαια για όλα αυτά, δε φταίτε εσείς, γιατί ο Ίδιος έκανε κάποιο λάθος στη συνταγή για ανθρώπους, και βγήκατε εσείς έτσι που βγήκατε...
-Το ‘ξερα! Είπε ο Λάμπης. Κάτι δε μου άρεσε στους άλλους! Ούτε σε μένα μου άρεσε το ίδιο κάτι! Τι λάθος;
-Αντί να βάλει χώμα και αλκοόλ, έβαλε χώμα και νερό. Λοιπόν στο θέμα μας! Αποτελείτε μια συμπαντική φύρα. Γι’ αυτό σας έχει παρατήσει, και ασχολείται με την νέα Του Δημιουργία. Και η αλήθεια είναι ότι τα έχει πάει τέλεια! Τα τυπάκια με τη βελτιωμένη σύνθεση είναι γα-μά-τοι! Και ο πλανήτης, πάρτι τρελό, γκομενάκια απελευθερωμένα, και άντρες χωρίς κανένα κόμπλεξ! Θυμίζει Λορδίνιο μετά τις εννιά, αλλά όλη τη μέρα και καλύτερα!
-Ο Θεός λάθος... πώς;
-Θεός δε γεννιέσαι, γίνεσαι... θέλει μια δυο προσπάθειες για να σου κάτσει η καλή... Ε, δεν είναι και τέλειος...
-Ο Θεός δεν είναι τέλειος... τότε έχει πολύ καλό marketing, ξαναστοχάστηκε ο Λάμπης που πάντα νόμιζε πως ο Θεός είναι η πιο τέλεια δημιουργία του ανθρώπου. Τελικά, η πιο τέλεια δημιουργία του ανθρώπου δεν είναι τέλεια...
-Δηλαδή η Γη είναι το πρώτο Του δημιούργημα; ρώτησε
-Αν το δεις χρονικά όχι, αλλά χοροχρονικά ναι, είσαστε το πρώτο. Είναι λίγο μπερδεμένο... το θέμα είναι πως σκοπεύει να σας αφανίσει, ετοιμάζει έναν μετεωρίτη, ΝΑ! με το συμπάθιο, και χωρίς το συμπάθιο δηλαδή πάλι ΝΑ είναι! Απόφις, αν έχεις ακουστά. Απλά για την ώρα χρειάζεται λίγο πετρέλαιο ακόμα, λίγα ξύλα, λίγο υδροδυναμική ενέργεια για τη Νέα Γη, σπόρους από κάποια φρούτα και φυτά που είναι καλά και θα τα κρατήσει, ξέρω τι σκέφτεσαι, μηλιές δε θα πάρει, και πολύ καφέ γιατί αυτή η δουλειά είναι κουραστική! Καφέ φραπέ. Οι άλλοι καφέδες δεν κάνουν τίποτα. Τέλος πάντων, σας εκμεταλλεύεται.
-Νέα Γη; Τι μου λες τώρα...
-Νέα Γη, διπλωματικό τέχνασμα. Ονομασία με χρονικό προσδιορισμό για να αποφύγει τη λύση της διπλής ονομασίας... Βέβαια αφού σας καταστρέψει, στην διασυμπατική ιστορία σκοπεύει να ονομάσει εσάς Παλιά Γη και την Νέα Γη, Γη. Και συνέχισε: Όπως καταλαβαίνεις, οι Νεογήινοι είναι ανίκανοι να εργαστούν και δε παράγουν τίποτα. Όλα γίνονται εισαγωγή. Μέχρι τώρα η Γη ήταν βασικός προμηθευτής, αλλά λόγω υπερπληθυσμού, χρειάζονται πολλοί φυσικοί πόροι για εσάς, και έτσι έχετε γίνει ασύμφοροι, γίνατε μια ΔΕΚΟ. Διαγαλαξιακό Εργοτάξιο Κακής Οργάνωσης.
-Μα, εμείς ακολουθούσαμε της εντολές Του… αυξάνεστε και πληθύνεστε… θυμάσαι;
-Ήθελε να έχει πολύ κόσμο να τον Δοξάζει και ενθάρρυνε τις συλλήψεις λίγο παραπάνω… Πάντως, οι σκληρά εργαζόμενοι Γήινοι θα πληρώσουν τα λάθη της Διοίκησης. Το θέμα είναι ότι ως πλανήτης είσαστε ασύμφοροι. Αντιθέτως, ο Παράγωγος του Ταιβάν στο Σείριο Δ’... όλα εκεί φτιάχνονται τώρα. Και στη Λαοεγκρατική Δημαγωγία της Πίνας. Εκεί κοντά κι αυτό. Και έτσι οι Νεογήινοι απλά απολαμβάνουν τα εισαγόμενα αγαθά, και την κατάσταση προχωρημένης μέθης, λόγο ιδιοσυγκρασίας, και επειδή δεν έχουν ποτέ ξεμεθύσει δεν έχουν ούτε απωθημένα, ούτε συμπλέγματα, ούτε προβλήματα. Ούτε γερνάνε. Γεννιούνται μεθυσμένοι και σκοτώνονται μέχρι τα τριάντα.
-Ουάου, πολύ Ροκ... ματαξαναστοχάστηκε για τελευταία φορά εκείνη τη μέρα ο Λάμπης. Καλά για προϊόντα. Αλλά τέχνη; Λογικά αν είναι συνέχεια μεθυσμένοι θα έχουν φοβερή μουσική!
-Μπαααα... χωρίς προβλήματα τι μουσική να βγάλεις... Όλο κάτι ηλεκτρονικές μαλακίες, ούτε καν στίχους δεν έχουν...
Φοβερός ο τυπάκος! Καλά έκανε και Τον πίστεψε...
-Εννοείς ότι πίσω απ’ όλα... κρύβεται... δηλαδή όλα αυτά για την οικονομική κρίση στη Γη... είναι...
-…είναι μπούρδες, προσγείωσε απότομα την μετέωρη φράση. Ο Θεός είναι ο Διευθύνων Σύμβουλος και πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου της Μονοδιάστατη S.A. Υπάρχει σχέδιο σου λέω από την εποχή των Πυραμίδων. Αυτός τα κανόνισε Όλα! Και στο κόλπο είναι φυσικά και το Λόμπι... το ένα το Λόμπι, έκανε συνωμοτικά..., ξέρεις... το Διοικητικό Συμβούλιο. Αυτοί κινούν τα νήματα, και τα έχουν κανονίσει και για τις σατυροφορίες, και την τεχνολογική εξέλιξη, και τη βιοχημική επανάσταση και τα Κραχ, και τους Διαγαλαξιακούς Πολέμους και τον Πρώτο και τον Δεύτερο και τα μεταλλαγμένα, και τα Κερματηστήρια, και τους Διαολικούς Αγώνες και τους Πρωθυπουργούς και τη Κρίση και όλα-Ο Λ Α ! ! ! Όταν ο Θεός είδε ότι δε τραβάει ο πλανήτης, πήρε αυτούς από την Αίγυπτο και τους έβαλε να μετατρέψουν το πλανήτη σας σε ένα τεράστιο εργοτάξιο παραγωγής πρώτων υλών για τη Νέα Γη... τώρα δε συμφέρετε, και θα σας αφανίσει. Και φυσικά, η κρίση είναι μια πρόφαση για να μη σπαταλάτε πρώτες ύλες για τον εαυτό σας και να μένουν όλα για τη Νέα Γη. Πως θα σου πει εσένα δηλαδή μη βάζεις βενζίνη. Δε μπορεί. Κανονίζει λοιπόν μέσω του Λόμπι μια δήθεν κρίση, να σου κοπεί ο μισθός, ανεβάζει και τη τιμή στα καύσιμα και μετά βάλε εσύ όση θέλεις! Μεγαλοφυές, πρέπει να παραδεχτώ... Μόνο το καφέ δε μπορεί να σας κόψει γιατί μετά δεν είσαστε παραγωγικοί οπότε εφεύρε το εσπρεσοκαραμελοτσίνο για να μένει ο φραπές για Πάρτη Του. Ούτε το τσιγάρο μπορεί να σας κόψει για άλλους λόγους όμως.
-Το ήξερα ότι κάτι κρύβεται πίσω απ’ όλα αυτά... άλλα δεν το περίμενα τόσο μεγάλο... και ταυτόχρονα να κρύβεται τόσο καλά.
-Και φυσικά οι εκλεκτοί του Λομπίστες, μμμμμ μη ξεράσω, δε θα πάθουνε και τίποτα και τους έχει φτιάξει και μια γαμάτη χώρα, ευρύχωρη, με φοβερές παραλίες και εμπορικά καταστήματα στη Νέα Γη... και χωρίς Παλαιστίνιους, χωρίς εκρηκτικά για να περνάνε τέλεια. Και χωρίς γείτονες για να μην ενοχλούνται από κανέναν. Φτυστή σα την Αμερική. Θα τους πάρει μαζί του. Πες μου ρε φίλε, ποιός πατέρας πάει και τα κάνει πλακάκια με τους δολοφόνους του παιδιού του!
-Τελικά είναι ο εκλεκτός λαός του Θεού, αλήθεια λένε...
-Οι Λομπίστες δεν έχουνε ούτε εθνικότητα, ούτε λαό. Το λαό τον έχουνε χεσμένο. Αλλά θα τους τη χαλάσουμε εμείς. Οι Σεκ Προ! Σέκτα Προφητών! Θα βάλουμε σε εφαρμογή το σχέδιο «Δεύτερη Δευτέρα Παρουσία»!!! Ραντεβού τη Δευτέρα με τα παιδιά. Στο Παγκράτι σε μια γκαρσονιέρα...
Του είπε τη διεύθυνση και σπάσανε.
Ξέχασε να ρωτήσει τι τον χρειαζότανε. Και γιατί τον διάλεξε. Ψύχραιμα το πήρε...»


Κάτσαμε στη πλατεία που βρίσκεται έξω από το θέατρο για πίτα κεμπάπ, πορτοκαλάδα, καφέ και απογευματάκι πήραμε το δρόμο για τα εκατό και κάτι χιλιόμετρα που μας χώριζαν από την πιο παλιά διαρκώς κατοικούμενη πόλη του κόσμου, την πόλη που προσφέρει το ιδανικό σκηνικό για τις χίλιες και μια νύχτες, τη μαγευτική Δαμασκό…

Φτάσαμε βράδυ, τακτοποιηθήκαμε στο ξενοδοχείο Europe hotel, (πολύ καλό, και καθαρό με ευρύχωρα δωμάτια και σε κοντινή απόσταση από την παλιά πόλη και από το μουσείο) και βγήκαμε για μια πρώτη γνωριμία με την πόλη. Καμία σχέση με Αμμάν, μια σύγχρονη, καθαρή πόλη με πλατείες και αρχοντικά κτήρια, men’s only καφενέδες με Άραβες ντυμένους Αραβικά να χαζεύουν μπάλα πίνοντας σίσα… κι όλα αυτά πριν περάσουμε την πόρτα των τειχών και μπούμε στην παλιά πόλη… γιατί από την πόρτα και μέσα είναι άλλος κόσμος… θα ήταν μετά τις εννιά το βράδυ όταν μπήκαμε για πρώτη φορά στην παλιά πόλη και…

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8
• …

  Go to chapter

  Go
• 13

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 6 of 13

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[pattyyy]

Το πρώτο κομμάτι της ιστορίας σου είναι πολύ ενδιαφέρον! Αναμένω τη συνέχεια της ανατολίτικης, μαγικής ατμόσφαιρας!

 

[gmavro75]

Το πρώτο κομμάτι της ιστορίας σου είναι πολύ ενδιαφέρον! Αναμένω τη συνέχεια της ανατολίτικης, μαγικής ατμόσφαιρας!

Να σαι καλά... ελπίζω να μεταφέρω αυτήν ακριβώς τη μαγεία που λες όπως ακριβώς την έζησα, χιλιόμετρο-χιλιόμετρο. Κυρίως για τα χιλιόμετρα που έγιναν εντός μου... καλή διασκέδαση σε όλους τους αναγνώστες.

 

[marydim]

Καλώς τον... Καιρό είχες να μας γράψεις και μου έλλειψαν οι ιστορίες σου.

 

[ΕΡΣΗ]

Αχ! Τη βλεπω τη δουλεια! Εξαρτηση θα παθω παλι σε αυτην την ιστορια. Αναφερεσαι σε μερη που θελω πολυ να επισκεφθω με τον τροπο τον δικο σου, ως οδοιπορικο και οχι με πιεση χρονου. Μου αρεσουν και οι παρεκβασεις σου που σχολιαζουν το ταξιδι.

 

[zmaria]

Πολύ όμορφη η αρχή... Κι επειδή το Περού σου το λάτρεψα έχω ήδη μεγάλες προσδοκίες από το στόρι σου! Τέλεια!!! Εις αναμονήν λοιπόν της συνέχειας.:xmas_wink:

 

[gmavro75]

Κεφάλαιο 2

12/6/2010, Σάββατο
Όρος Νέμπο, Μάταμπα, η Λεωφόρος των Βασιλέων (Kings Highway), Κεράκ.

«-Άκου τον Ιμάμη! Ξύπνα! Καινούρια μέρα, το ταξίδι θυμάσαι;
-Πάλι εδώ; Γιατί δε με αφήνεις ήσυχο πια; Άσε με, τι θέλεις;
-Για να είμαι εδώ.. εσύ με χρειάζεσαι… Ξύπνα τώρα!
Την κοίταξε στο πρόσωπο. Είχε αλλάξει η μορφή της από χθες το βράδυ. Είχε γίνει ένα μικρό επίμονο κοριτσάκι με σγουρά κόκκινα μαλλιά και πελώρια καστανά μάτια…
-Πως το κάνεις αυτό; Εχθές ήσουν σαν μια αυστηρή μεσόκοπη δασκάλα και σήμερα είσαι σαν το εκείνο το παιδί που δεν θα υπάρξει σε καμία φωτογραφία… Πώς αλλάζεις τη μορφή σου;
-Μάλλον θα έπρεπε να αναρωτιέσαι πώς, αφού εγώ αλλάζω τη μορφή μου όπως λες, εσύ μπορείς και με αναγνωρίζεις και ξέρεις τόσο σίγουρα ότι είμαι η ίδια; Εκεί είναι το θέμα… έλα τώρα ξύπνα...»


Το φως και ο ήχος από τις προσευχές των Ιμάμηδων ξεχύθηκαν στους δρόμους.


Το ξενοδοχείο Abdali Inn, δεν πρόκειται να εντυπωσιάσει, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα δυσαρεστήσει τον επισκέπτη που ψάχνει για budget αλλά καθαρό, ασφαλές και κεντρικό ξενοδοχείο στο Amman. Συναντηθήκαμε με τον Σάμι, φορτώσαμε τα πράγματα στο βανάκι και νωρίς-νωρίς ξεκινήσαμε για μια διαδρομή που θα μας γύρναγε πίσω στο χρόνο, σε βιβλικές εποχές, θα διασταυρωνόταν με Σταυροφόρους κατακτητές και τις φοβερές μάχες τους με τον μέγα απελευθερωτή Σαλαντίν.


Μετά από μια σύντομη διαδρομή μέσα σε ένα τοπίο όπου ελαιώνες και αμπέλια μάχονταν την έρημο, φτάσαμε στο όρος Νέμπο. Είναι ο λόφος τον οποίο ο Μωυσής στο τέλος του ταξιδιού του με τον εβραϊκό λαό μετά την «Έξοδο» από την Αίγυπτο ανέβηκε και για πρώτη φορά αντίκρισε και υπέδειξε την γη της επαγγελίας. Μετά άφησε εκεί την τελευταία του πνοή και μάλιστα ενταφιάστηκε από τον ίδιο το Θεό. Αποτελεί ένα από τα πιο ιερά μέρη του Χριστιανισμού αλλά και του Ιουδαϊσμού. Η βόλτα στο λόφο μας έφερε στην Βασιλική που έχει χτιστεί προς τιμήν του Μωυσή, μια εκκλησία του 4ου αιώνα, και τον πιο σύγχρονο ναό της Πρεσβυτέρας όπου φυλάσσονται ψηφιδωτά από διάφορες εποχές. Πιο κει η ελιά που φύτεψε ο Πάπας Ο Παύλος ο Δεύτερος κατά την επίσκεψή του το 2000, και το έργο του Ιταλού γλύπτη Giovanni Fantoni, που συνδυάζει δυο ισχυρά σύμβολα, το χάλκινο φίδι που ο Θεός είχε διατάξει το Μωυσή να φτιάξει για να προστατέψει το λαό του από την θανάσιμη πληγή με τα φίδια και το σταυρό, το γνωστό, του μαρτυρίου. Τέλος φτάσαμε στο σημείο από όπου το μάτι φτάνει στην κοιλάδα του Ιορδάνη που σηματοδοτεί τα σύνορα με το Ισραήλ, τη Νεκρά Θάλασσα, την Ιεριχώ και την πεδιάδα που στα μάτια του προφήτη των τριών θρησκειών φάνταζε ως γη της επαγγελίας. Σε μέρες που η ατμόσφαιρα είναι καθαρή μπορείς να δεις μέχρι τα Ιεροσόλυμα σε μια απόσταση 50 χιλιομέτρων, αλλά την μέρα της επίσκεψής μας η σκόνη που είχε σηκώσει το αεράκι από την έρημο, έκρυβε τον ορίζοντα… ή μήπως τους ορίζοντες; Οι μύθοι για το μέρος, λένε ότι εδώ έχει θαφτεί η Κιβωτός της Διαθήκης , άλλοι πάλι ισχυρίζονται πως το μέρος δεν έχει να κάνει με το όρος που ανέβηκε ο προφήτης, και κάποιοι άλλοι οι πιο ανεκδιήγητοι απ’ όλους, διατείνονται ότι ο Μπιν ο Λάντεν ετοίμαζε χτύπημα το 2000… και πως ευτυχώς που τελικά οι μυστικές υπηρεσίες νίκησαν τις σκοτεινές δυνάμεις.


Η επίσκεψη στο ιερό βουνό ολοκληρώθηκε καβαλήσαμε το αυτοκίνητο και κατηφορίσαμε προς την πόλη που βρίσκεται κάτω από το λόφο, την Μάταμπα, την πέμπτη μεγαλύτερη πόλη της Ιορδανίας η οποία φιλοξενεί την μεγαλύτερη ορθόδοξη κοινότητα. Πρόκειται για ένα σταυροδρόμι θρησκειών και πολιτισμών στο ρου της μακραίωνης ιστορίας της. Οι πρώτες γραπτές αναφορές στην πόλη μέσα από την Βίβλο την αναφέρουν ως συνοριακή πόλη του Βασιλιού του Μωάβ. Αργότερα κάπου το 2ο αιώνα μ.Χ. στη Ρωμαϊκή περίοδο, την εποχή του Αυτοκράτορα Τραϊανού αποτέλεσε μέρος της Αραβικής Επαρχίας που αντικατέστησε το Βασίλειο των Ναβαταίων, αυτό της Πέτρας. Η χριστιανική κοινότητα εμφανίστηκε τον 5ο αιώνα κατά τη Βυζαντινή περίοδο. Τα μωσαϊκά και τα ψηφιδωτά που έχουν βρεθεί στην πόλη είναι εκατοντάδες. Το πιο γνωστό όμως, και σίγουρα το πιο σημαντικό αξιοθέατο στην πόλη είναι το ψηφιδωτό μωσαϊκό που βρίσκεται στη Βασιλική του Αγ. Γεωργίου, εκκλησία που χρονολογείται από τον 6ο αιώνα, το οποίο απεικονίζει με εξαιρετική λεπτομέρεια τον χάρτη της περιοχής που εκτείνεται από το Ισραήλ και φτάνει μέχρι το όρος Σινά και τα δέλτα του Νείλου. Μάλιστα εκτός από καλλιτεχνικό αριστούργημα, αποτελεί τον πιο παλιό χάρτη που τιτλοφορεί την συγκεκριμένη περιοχή με τον όρο «’Άγιοι Τόποι». Η Μάταμπα, αξίζει επίσης τουλάχιστον έναν μικρό περίπατο, αφού προσφέρει την ευκαιρία να ζήσεις από κοντά τους ρυθμούς και τις εικόνες μιας αυθεντικής επαρχιακής πόλης. Οι Άραβες με τις λευκές τους κελεμπίες και τα ασπροκόκκινα kaffiyeh (τους γνωστούς κεφαλόδεσμους, τα τουρμπάνια ας πούμε), αραγμένοι έξω από τα μαγαζάκια στις λιγοστές σκιές που προφύλασσαν από τον ανελέητο ήλιο απολάμβαναν ένα ρόφημα (τσάι συνήθως αλλά και ο καφές είναι πολύ δημοφιλής) παίζοντας με μεγάλα κομπολόγια ή τάβλι ρουφώντας το ναργιλέ τους, οι δε γυναίκες με τις χαρακτηριστικές μαντίλες στο κεφάλι περιδιάβαιναν στους δρόμους φροντίζοντας για τα ψώνια της ημέρας. Πολύ προσεγμένες μέσα στα πλαίσια της ενδυματολογικής ηθικής και των επιταγών της τοπικής μόδας και άψογα μακιγιαρισμένες. Οι δε μαντίλες σε χρώματα ταιριαστά με το γενικότερο ντύσιμο και τα αξεσουάρ… έλαβα την αίσθηση πως η μαντίλα, σε αυτή τουλάχιστον την χώρα, αποτελεί επιλογή παρά κάτι το επιβαλλόμενο. Εξάλλου, δεν σπανίζουν στο δρόμο και γυναίκες, κυρίως νεότερες, που δεν τη φοράνε. Από την άλλη, δε σπανίζουν και οι full face μπούρκες, όπου η γυναίκα είναι τελείως αμπαλαρισμένη και δε μένει έξω ούτε νύχι. Αράξαμε σε έναν καφενέ και παραγγείλαμε αραβικό καφέ με κάρδαμο, ρόφημα πολύ κοντά στον ελληνικό καφέ σερβιρισμένο σε διάφανα φλιτζανάκια, και σίσα, με άρωμα μήλο. Ο καφενές , χαρακτηριστική ανατολίτικη γωνιά, μας υποδέχτηκε στις μεγάλες μαξιλάρες που έπαιζαν πολύ επιτυχημένα το ρόλο καναπέ, ενώ τους τοίχους και το ταβάνι κρύβανε λεπτά υφάσματα. Α! και φυσικά όπως και παντού στην Ιορδανία φωτογραφία του Βασιλιά και της Βασιλικής οικογένειας. Ναι, ναι, βεβαίως, βαριέσαι να τους βλέπεις. Τα πρόσωπά τους σου γίνονται τόσο οικεία που στο τέλος νομίζεις πως κάπου έχεις ξανασυναντηθεί μαζί τους… Γεια σου ρε Αμπντουλάχ παλιόφιλε με το γυναικάκι το όμορφο, βασιλιάς είσαι ρε πστη μου… κι έτσι. Παντού, δεν ξαναμιλάμε για το μεγελοιότατο…


Η πορεία μας με κατεύθυνση το νότο της χώρας θα γινόταν μέσω της Οδού των Βασιλέων (King’s Highway), έναν από τους πιο σημαντικούς εμπορικούς άξονες της αρχαιότητας και ο πιο αρχαίος, διαρκώς χρησιμοποιούμενος δρόμος στο κόσμο. Ξεκινούσε από την Αίγυπτο και μέσω της Ιορδανίας έφτανε στη Δαμασκό και συνέχιζε ως τα Βασίλεια του Ευφράτη. Το τοπίο από μόνο του κόβει την ανάσα σε αυτή τη διαδρομή που ενώνει το βορρά με την πόλη της Άκαμπα στο νότιο άκρο της χώρας. Ο φιδίσιος δρόμος που κατεβαίνει από τα 1200 μέτρα των Ιορδανικών highlands σε υψόμετρα υπό του μηδενός (σχεδόν στα επίπεδα της Νεκράς που βρίσκεται 400 μέτρα πιο χαμηλά από την επιφάνεια της θάλασσας!) μέσα στην κοιλάδα Wadi Mujib, το γυμνό, σκληρό περιβάλλον που σου θύμιζε πως σιγά-σιγά μπαίνεις στα χωράφια της Αραβικής ερήμου, η απέραντη ερημιά… υπάρχει η εναλλακτική και πιο σύντομη διαδρομή που ενώνει το βορρά με το νότο, ο σύγχρονος αυτοκινητόδρομος, αλλά η δύσκολη αυτή διαδρομή μέσω της Οδού των Βασιλέων, προσφέρει απλόχερα εκπληκτικά τοπία σε όποιον προτιμήσει την εξτρά ταλαιπωρία… υπάρχει και μια τρίτη εναλλακτική που θα τη συζητήσουμε αργότερα. Και μετά από περίπου τρείς ώρες φτάσαμε στο Κεράκ. Ακριβώς την ώρα του φαγητού!


Το παραδοσιακό πιάτο της Ιορδανίας, είναι το Μανσάφ, αρνάκι δηλαδή μαγειρεμένο με τοπικά μυρωδικά σε σάλτσα από γιαούρτι και σερβιρισμένο με ρύζι και ξηρούς καρπούς. Ακούγεται νόστιμο αλλά είναι πιο νόστιμο αν σταματήσεις να το ακούς και το φας. Και το σαβουάρ βίβρ προστάζει να το φας με τα χέρια κατά τον αραβικό τρόπο με τη βοήθεια πεντανόστιμης ζεστής αραβικής πίτας. Μαζί με το χούμους (hummus) τα φαλάφελ και τη σαλάτα ταμπουλέ οι τοπικές κουζίνες άρχισαν να μας κερδίζουν… μετά αράξαμε σε έναν καφενέ εκεί δίπλα, είδαμε μπάλα γιατί έπαιζε η Ελλάδα με την Κορέα, είχε Μουντιάλ βλέπεις, απολαμβάνοντας μαζί με τα δυο γκολ που φάγαμε καπάκι στο Μανσάφ, ένα φλιτζανάκι τσάι και φυσικά σίσα, έτσι για να το χωνέψουμε....


Βεβαίως δεν κάναμε τόσο δρόμο για να φτάσουμε ως στο Κεράκ για το αρνάκι (μόνο) και τη μπάλα. Η πόλη των 20.000 κατοίκων, στο κέντρο της χώρας, 140 Km από το Αμμάν, είναι άλλο ένα μέρος με βαριά ιστορία και ένα κάστρο-χρονομηχανή! Το κάστρο του Κεράκ πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα Σταυροφορικά κάστρα, το μεγαλύτερο στην Ιορδανία, και ξεκίνησε να χτίζεται υπό τις εντολές του σταυροφόρου Pagan de Butler το 1140, και να επεκτείνεται για πολλά χρόνια ακόμα και από τους διαδόχους του. Αποτέλεσε πανίσχυρο οχυρό τόσο στρατηγικής, όσο και εμπορικής σημασίας, για 50 χρόνια μέχρι που το 1189 μετά από διετή πολιορκία έπεσε στα χέρια του Σαλαντίν (Salah ad Din) του θρυλικού ηγέτη και απελευθερωτή των Μαμελούκων (συμμαχία όλων των Μουσουλμάνων και Ισλαμιστών Αράβων) από τους Σταυροφόρους Χριστιανούς. Ο Σαλαντίν μάλιστα ήταν τέτοιο παράδειγμα ανδρείας, στρατηγικής και μαχητικότητας, που παρότι ήταν η μεγάλη πληγή των Σταυροφόρων, αποτέλεσε μια αξιοσέβαστη προσωπικότητα και στη Δύση. Μετά από σχεδόν 700 χρόνια, το 1840 το κάστρο πέρασε στην κατοχή των Τούρκων Οθωμανών υπό τον Ιμπραήμ Πασά της Αιγύπτου, ο οποίος και έδωσε τέλος στην ένδοξη ιστορία του οχυρού αφοπλίζοντάς το, αν και λόγω της στρατηγικής του θέσης συνέχισε για πολλά χρόνια να παίζει σημαντικό ρόλο στα σταυροδρόμια που συναντιούνται η Αίγυπτος, η Συρία και ο Αραβικός κόσμος. Αλλού καλοδιατηρημένο, αλλού αναπαλαιωμένο και αλλού ερειπωμένο (ο χρόνος είναι τελικά ο μεγαλύτερος κατακτητής απ’ όλους…), με θέα προς στην υπέροχη ερημιά εκεί στο σούρουπο, τα βήματά μου με πήγαν σε μια υπόγεια στοά ξέκοψα από την παρέα, και χάθηκα σε έναν σκοτεινό διάδρομο με πέτρινη αψιδωτή οροφή, αίθουσες και πέτρινες σκάλες δεξιά και αριστερά που στριφοανηφόριζαν σε πηχτά σκοτάδια και σε συμπαγή τίποτα, όλο και πιο σκοτεινός, όλο και πιο ήσυχος, πιο υγρός και δροσερός, καθώς η είσοδος ξεμάκραινε σε κάθε βήμα… ακόμα πιο βαθιά στην ιστορία… είμαι σίγουρος πως για μια στιγμή η οχλαγωγία των μαχών και ο ήχος από τις οπλές των αλόγων φτάσανε στα αυτιά μου ή τουλάχιστον αν όχι στα αυτιά μου, στο ακουστικό κέντρο του εγκεφάλου μου. Έστριψα δεξιά στο πέτρινο δωμάτιο, και έκατσα για να ξεκουραστώ σε μια πέτρα που είχε ξεκολλήσει από την οροφή και είχε σφηνώσει στο χωμάτινο πάτωμα… μια μικρή σχισμή ψηλά στον ένα τοίχο της αίθουσας επέτρεπε μια και μοναδική αχτίδα φωτός, να κάνει παιχνίδια με τις σκιές, και τη φαντασία μου καθώς και σε εκατομμύρια κόκκους σκόνης να χορεύουν στα όριά της…


«Και τότε πρόσεξε τη σκιά του μικρού κοριτσιού στο τοίχο. Γύρισε ενοχλημένος αλλά δεν είδε κανέναν... μόνο η σκιά υπήρχε στο δωμάτιο...
-Πάλι με βρήκες, δε μπορώ να ησυχάσω από σένα ούτε λεπτό…
-Δε σε βρήκα, σε ακολουθώ παντού, ακόμα και όταν κάνεις αστεία με την παρέα σου, ακόμα κι όταν γελάς, ακόμα κι όταν κοιτάς μακριά και νομίζεις πως αδειάζεις το κεφάλι σου και γίνεσαι αόρατος, σε ακολουθώ. Πήρε ένα περιπαικτικό ύφος και συνέχισε: Μερικές φορές άμα κουραστώ, γραπώνομαι στο στήθος σου και με κουβαλάς. Δε νοιώθεις καμιά φορά ένα βάρος; Και γέλασε σκανταλιάρικα.
-Καλό… παραδέχτηκε αυτός χωρίς όμως να επιτρέψει στα χείλια του να σχηματίσουν το παραμικρό χαμόγελο. Φτηνό αλλά καλό. Και για πόσο καιρό θα με ακολουθείς ή θα σε κουβαλάω, ακόμα;
Και τότε το μικρό κορίτσι από σκιά έλαβε υπόσταση, πλησίασε κάθισε δίπλα του άπλωσε το χεράκι του και τον ακούμπησε στοργικά λίγο πάνω από το γόνατο. Τον κοίταξε με κείνα τα πελώρια καστανά μάτια και του είπε τρυφερά,
-Αφού, ξέρεις. Πρέπει να με σκοτώσεις εσύ για να φύγω…
(συνεχίζεται)»


Μετά το ηλιοβασίλεμα, πήραμε το δρόμο για την πόλη Wadi Musa όπου και θα διανυκτερεύαμε στο Edom Hotel. Η έρημος επικράτησε για τα καλά, συναντήσαμε και τους πρώτους καταυλισμούς Βεδουίνων , των νομάδων της ερήμου, με τις σκηνές τους και τα αγροτικά τύπου ντάτσουν που είχαν αντικαταστήσει τις καμήλες, και τις καμήλες τους, γιατί τα ντάτσουν δεν βγάζουν γάλα ούτε τρώγονται ούτε γεννάνε ντατσουνάκια και άρα δεν μπορούν να αντικαταστήσουν επαρκώς τις καμήλες. Ακόμα. Σε λίγο η νύχτα έπεσε καθώς ανηφορίζαμε για την πόλη που βρίσκεται στη είσοδο του θαυμαστού Βασιλείου των Ναβαταίων, την περίφημη Πέτρα.

 

[Rosa]

Εξαιρετική και πρωτότυπη η αφήγηση....:xmas_razz:

 

[ΕΡΣΗ]

Ακολουθω και εγω σαν το κοριτσακι απο σκια...

 

[coccobill]

Τι ωραια ιδεα να παντρεψεις τις δυο αφηγησεις..
Η Ιορδανια παραμενει ενα απο τα ωραιοτερα ταξιδια μου και το καταλαβαινω καθε φορα που διαβαζω για αυτην.

 

[Giristroula]

Ταξίδεψέ μας σε μέρη που δεν έχουμε πάει...

 

[gmavro75]

Mια... φανταστική ιστορία...