Ιορδανία Συρία Τουρκία Ιορδανία Συρία Τουρκία. Μια... φανταστική ιστορία

[gmavro75]

19/6/2010, Σάββατο
Το Κάστρο των ιπποτών (Crack de Chevalier), Αλέππο[/B]


Ξύπνησα πολύ νωρίς γιατί ήθελα να προλάβω μια βόλτα στην παλιά, σκεπαστή αγορά της Χομς. Αυτή τη φορά οι πόρτες ήταν ανοιχτές, αλλά ο κόσμος δεν είχε αρχίσει να εισρέει, πολλά μαγαζιά δεν είχαν ανοίξει ακόμα ενώ κάποιοι μαγαζάτορες ετοιμάζονταν σιγά-σιγά. Άλλη ατμόσφαιρα, στην πρωινή γαλήνη με αχτίδες φωτός να μπαίνουν από τα λίγα παράθυρα της οροφής, διάδρομοι, και στενάκια, γυναικείες μορφές με τσαντόρ, ντυμένες από την κορυφή ως τα νύχια, ζευγάρια όμορφα μάτια, πλησιάζουν, κοιτάνε, και μετά χάνονται στην γωνία, η ζωή άρχιζε νωχελικά στο souq της Χομς.

Δυτικά της Χομς, κάπου 60 χιλιόμετρα, βρίσκεται το μεγαλύτερο Σταυροφορικό οχυρό και ένα από τα πιο σημαντικά κάστρα του κόσμου. Το κάστρο των Ιπποτών ή Krak des Chevaliers, σκαρφαλωμένο στην κορυφή ενός λόφου 650 μέτρων, ατενίζει τα εύφορα εδάφη ως το Λίβανο. Το κάστρο ουσιαστικά χτίστηκε από τους Σταυροφόρους, πάνω σε οχυρό που προϋπήρχε από το 1031 μ.Χ., και στη μορφή που το θαυμάζουμε σήμερα επεκτάθηκε από το 1150 μέχρι το 1250 όταν και είχε δοθεί στους Ιππότες του Αγίου Ιωάννη. Στην ακμή του φιλοξενούσε δυο χιλιάδες άτομα φρουρά και έχει τη φήμη του κάστρου που δεν κατακτήθηκε ποτέ, μιας ακόμα και ο ατρόμητος Σαλαντίν δεν κατάφερε να το πάρει κατά την πολιορκία του, το 1188. Ουσιαστικά, εγκαταλείφτηκε από τους Χριστιανούς Ιππότες το 1271, όταν οι σταυροφόροι είχαν ήδη χάσει όλες τις γύρω περιοχές από τους Μουσουλμάνους, συμπεριλαμβανομένης και της Ιερουσαλήμ. Οι διακόσιοι εναπομείναντες ιππότες διαπραγματεύτηκαν την προστατευμένη μετάβασή τους στην Τρίπολη του Λιβάνου ώστε από κει να φύγουν με καράβια για τη Ρόδο, τα μάζεψαν, ο τελευταίος έκλεισε τη πόρτα και γεια σας. Άλλη εκδοχή θέλει τον Μαμελούκο Σουλτάνο της Αιγύπτου Baibars, τον κατακτητή του οχυρού, να το κέρδισε πλαστογραφώντας μια επιστολή προς τους ιππότες από τον Κόμη της Τρίπολης και καλά, που τους διέταζε να παραδοθούν. Το κάστρο, που έχει χαρακτηριστεί από τον T.E. Lawrence ως το «πιο αξιοθαύμαστο κάστρο στο κόσμο», πράγματι είναι τουλάχιστον… αξιοθαύμαστο και δικαίως αποτελεί ακόμα ένα μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Στα εξωτερικά του τείχη τα οποία έχουν πάχος 30 μέτρα, στέκουν 13 πύργοι. Μόλις διασχίσεις την τάφρο που χωρίζει τα εξωτερικά τείχη με το εσωτερικό, βρίσκεσαι σε ένα σκηνικό που νομίζεις ότι είναι βγαλμένο από το Χόλυγουντ, τόσο αυθεντικό είναι που μοιάζει ψεύτικο. Γοτθική αρχιτεκτονική ανακατεμένη με Αραβικά στοιχεία… Οι τεράστιες αίθουσες με τις αψιδωτές οροφές, ο στάβλος που λένε ότι χώραγε 1000 άλογα, τα λουτρά, ο ναός, οι φαρδιές πέτρινες σκάλες είναι μερικά από τα θαυμαστά κτίσματα του οχυρού. Και το καλύτερο άραγμα, στην κορυφή ενός πύργου με αγνάντι γύρω-γύρω, το μισό πλανήτη και βάλε, που λέει ο λόγος δηλαδή…


Η επόμενη στάση μας θα ήταν και η τελευταία στην Συρία, στη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της, το Αλέππο. Στη διαδρομή σταματήσαμε στη Χάμα όπου θαυμάσαμε τους αρχαίους νερόμυλους κάποιοι από αυτούς με 20 μέτρα διάμετρο, αρδευτικά έργα που χρονολογούνται από το 13ο αιώνα μ.Χ. και χρησιμοποιήθηκαν στην καλλιέργεια των εύφορων εδαφών της περιοχής, που ακόμα και σήμερα συμβάλλει στην γεωργική παραγωγή της χώρας. Φυσικά οι τροχοί στις μέρες μας είναι αξιοθέατο και ένα καλό σημείο για τους ντόπιους πιτσιρικάδες, για βουτιές στα νερά του ποταμού Οράντη. Άλλες δυο ώρες βόρια πορεία και φτάσαμε στο Αλέππο, στο ξενοδοχείο Al-Seyahi. Αποχαιρετήσαμε το Sami, τον Ιορδανό οδηγό μας ο οποίος πήρε το δρόμο του γυρισμού για Αμμάν, κανονίσαμε στη reception του ξενοδοχείου δυο ταξί για την επόμενη μέρα, με προορισμό την Αντιόχεια της Τουρκίας και μετά βουρ στα σοκάκια και στο χαμό του παραδοσιακού Αλέππο.


Άλλη μια πόλη που κρατάει το χρώμα της Μέσης Ανατολής, σα να μην πέρασε ο χρόνος από δω, μας υποδέχτηκε, μια πόλη που σίγουρα θέλει δυο τουλάχιστον μέρες μιας και συναγωνίζεται τη Δαμασκό σε ατμόσφαιρα και ομορφιά και επίσης διεκδικεί τον τίτλο της πιο αρχαίας πόλης του κόσμου από την πρωτεύουσα αφού έχει καταγεγραμμένη ιστορία από το 18ο αιώνα π.Χ. Η κατάκτησή του από τους Χετταίους τον 17ο αιώνα άλλαξε την κοινή του πορεία στην ιστορία με την υπόλοιπη Συρία. Η ακμή της πόλης ήρθε με την πτώση της Παλμύρας, οπότε και αναδείχτηκε σε σημαντικό εμπορικό κόμβο μεταξύ Μεσογείου και Ασίας. Εμείς δυστυχώς, είχαμε μόνο λίγες ώρες στη διάθεσή μας, και οι βόλτες μας επικεντρώθηκαν στη σκεπαστή της αγορά, μια από τις πιο όμορφες της Μέσης Ανατολής, ένας λαβύρινθος από στενάκια, όπου βλέπεις να εμπορεύονται τα πάντα από μπαχάρια, υφάσματα, χρυσό, πολύτιμους λίθους μέχρι ιπτάμενα χαλιά και μαγικά λυχνάρια με το τζίνι μέσα, και στην παλιά πόλη και το μεγαλειώδες οχυρό της, ένα κομψοτέχνημα στρατιωτικής αρχιτεκτονικής. Ομορφιά και πόλεμος, δημιουργία και θάνατος, ευαισθησία και δύναμη… Η Μέση Ανατολή… Η κλίση των κατοίκων της στο εμπόριο, τα γεμάτα ζωή souq και η ταραχώδης ιστορία της άρχισαν να αποκτούν μια ενότητα στο κεφάλι μου. Πάντα ήταν σημαντικό πέρασμα, πότε για τους δρόμους του μεταξιού, πότε για τους δρόμους των μπαχαρικών, του χρυσού, των πολύτιμων λίθων, σήμερα για τους δρόμους της ενέργειας… πάντα βρισκόταν ανάμεσα σε λαμπρούς πολιτισμούς χωρίς ποτέ να είναι το κέντρο, η κοιτίδα ενός από αυτούς. Μια λωρίδα γης που χώριζε όλο το γνωστό κόσμο της μακρινής ανατολής και τα εμπορεύματα από τα λιμάνια της Μεσογείου. Χώματα, που η κάθε μια από αυτές τις αυτοκρατορίες στην ιστορία του ανθρώπου ήθελε να ελέγχει, όπως και στις μέρες μας… Πόσοι Θεοί χρησιμοποιήθηκαν, πόσα λόγια προφητών διαστρεβλώθηκαν, και πόσοι άνθρωποι έζησαν και επέβαλαν τη φρίκη και τη δυστυχία για τον πλούτο και την δύναμη των εξουσιαστών τους. Πόσα φρικαλέα μέσα δεν άγιασαν οι σκοτεινοί σκοποί… Τι παράξενο είδος είμαστε, έτοιμοι να δημιουργήσουμε ή να καταστραφούμε, δυο χέρια ικανά για τέχνη ή φόνο, τι είδος αλήθεια… ένας εγκέφαλος ικανός για επιλογή φαινομενικά αντίθετων φύσεων, και τι παράξενα ακραίες επιλογές που κάνουμε… Λες και είμαστε η αδύναμη συνισταμένη δυο ισχυρών, αντίθετων συνιστωσών, ένα αθροιστικό ελάχιστο δυο ετερόσημων απείρων, οι ανισόρροποι σχοινοβάτες μιας ενδογονιδιακής σχιζοφρένειας. Και τότε άρχισαν οι Ιμάμηδες την βραδινή τους προσευχή, ύμνοι από όλη την πόλη έφτασαν στην κορυφή του λόφου, κάτω από το όμορφο πολεμικό κάστρο, μια δοξασία ντόλμπι σαράουντ για τους Θεούς που δίχασε η ανθρώπινη φύση…


Φαγητό στο δρόμο, καφενές, κουβέντα και πλακίτσα και μετά ύπνος, γιατί η επόμενη μέρα θα άρχιζε από νωρίς και θα τελείωνε αργά, πολλά χιλιόμετρα πιο πέρα… ένας καλός ύπνος είναι απαραίτητος. Ένας καλός ύπνος μου έκατσε μετά από τρία κεφάλαια…


«Ο Μωυσής ευφράνθηκε το κρέμασμα των όλων από τα χείλη του με μια ακόμα παύση.
-Πρέπει να ξενερώσουμε του Νεογήινους! Να ζήσουν το πιο μαζικό χανγκόβερ στη ιστορία του σύμπαντος. Ξέρετε πως είναι, πονοκέφαλος, αδιαθεσία, κατάθλιψη, ενοχικές επιθέσεις σκέψεων, κρίσεις πανικού, αμηχανία, αντικοινωνικότητα! Απευθυνόταν στη Φωτεινή και το Λάμπη. Ξέρανε. Συνέχισε: Το υπερόπλο κατάργησης τις αλκοολικής συνιστώσας του DNA των Νεογήινων είναι το Φραπέ! Και συγκεκριμένα το Θες Καφέ Φραπέ! Με ένα καφεδάκι πικρό, έξτρα δυνατό θα συνέλθουν σε χρόνο μηδέν.
Τότε, λίγο αργά είναι η αλήθεια, ο Λάμπης σκέφτηκε πως η ιστορία ήταν λίγο περίεργη, ένοιωσε σαν ήρωας σε ταινία, που ήταν λάθος, γιατί ήταν ήρωας σε ιστορία σε φόρουμ. Μήπως είχε μπλέξει με τρελούς; Μήπως είχε μπλέξει; Αμφισβήτησε, άνθρωπος ήταν και αυτός... ακούστηκε ένας κόκορας να κικιρικίζει, στο Παγκράτι!;;!
-Πώς θα τους κάνουμε όλους να πιούν φραπέ; ρώτησε.
-Δε θα τον πιούνε. Θα προκαλέσουμε μια βιοχημική αντίδραση και η συγκεκριμένου τύπου καφεΐνη θα παραχθεί από το σώμα τους, αυτόματα και στην ποσότητα που πρέπει.
-Α! ναι. Μάλιστα... φοβερό σχέδιο πρέπει να πω κύρ Μωυσή... αλλά να εγώ έχω κάτι δουλειές τώρα, και καλύτερα να συνεχίσουμε μια άλλη φορά... θα σας τηλεφωνήσω... μη χαθούμε κι όλας... και έκανε να φύγει. Και πάλι κικιρίκου...
-Στάσου! Η Φωτεινή τον έκανε και στάθηκε... τι κόμματος!
-Μας νομίζεις για τρελούς. Μην κρίνεις για να μη κριθείς, πέταξε και ο Χριστός μια παλιά ατάκα. Περίμενε να τελειώσουμε πρώτα...
Περίμενε. Είχε έναν τρόπο να πείθει Αυτός ο Κύριος… Και η Φωτεινή έναν άλλο...
Ο Χριστός πήρε το λόγο. Είπαμε, φλογερός ομιλητής.
-Έχω κατασκευάσει τη μεγαλύτερη οθόνη Μανιακής Εξημέρωσης που έχει υπάρξει ποτέ! Πήρα μια 42άρα πλάσμα και με τεχνικές που είχα εφαρμόσει στον πολλαπλασιασμό των άρτων και των ιχθύων, πολλαπλασίασα τις ίντσες και το resolution. Μιλάμε για μια οθόνη χιλιάδων ιντσών φουλ χάι ντεφινίσιον ντόλμπι σαράουντ με αντίθεση ένα δισεκατομμύριο προς ένα με τουρμποανυψωτήρες και ψεκαστήρες chemitrails!!! Θα την τουρμποανυψώσουμε αρκετά ψηλά, εκεί που θα την βλέπουν όλοι και τότε θα παίξουμε ένα κλιπάκι που θα τους λειώσει τον εγκέφαλο. Και μετά, τα έχω κανονίσει και αυτά εγώ, θα τους ψεκάσουμε με chemitrails ο δεκτικός εγκέφαλός τους θα δώσει τις σωστές λανθασμένες εντολές και θα παραχθεί καφεΐνη τύπου Θες Καφέ Φραπέ από το συκώτι τους!
-Μπορείς να κάνεις τέτοια πράγματα με μια Πεταοθόνη; Ξαναμφισβήτησε ο Λάμπης. Και ο κόκορας του Παγκρατίου κικίριξε τρίτη φορά.
-Έχει ήδη συμβεί στη HellAssκαι με δεκατεσσάρες, τον αποστόμωσε.
-Και αρκεί μια δόση καφέ για πάντα; Δεν αμφισβήτησε, ήθελε να μάθει…
-Μετά θα κλειστούν σπίτια τους, και θα βάλουν τηλεόραση. Έχουμε ετοιμάσει μια βιντεολούπα διάρκειας μιας σεζόν που θα την επαναλαμβάνουμε για πάντα με ριάλιτι σόου όλη μέρα και ημίωρα διαλλείματα με ειδήσεις, δηλαδή διαρκής αποβλάκωση και ξαφνικές, στοχευμένες επιθέσεις τρόμου στα αποβλακωμένα μυαλά. Αυτό θα τους διατηρήσει κλεισμένους στα σπίτια τους, ξενέρωτους, φοβισμένους και ανίκανους να αντιδράσουν…
Τα πράγματα άρχισαν να δείχνουν λογικά και πάλι...
-Και εγώ που χρειάζομαι; Ρώτησε ο Λάμπης.
-Πρέπει να μας φτιάξεις τη μουσική για το κλιπάκι. Ένα τζινγκλάκι σα διαφημιστικό αλλά μεστό σε νοήματα, φανερά και κρυφά, πολύπλοκα απλό...
Λεπτομέρεια: Ο Λάμπης ήταν freelancer. Έγραφε τζινγκλάκια για διαφημίσεις.
-Και θα το ερμηνεύσει ο πιο μεγάλος καλλιτέχνης όλων των εποχών. Ο άνθρωπος που σε κάθε του λέξη λιποθυμούν εκατοντάδες, ο άντρας που κολάζει και straight, ο πιο επιδραστικός ερμηνευτής που γνώρισε η Γη! Ο Σάκης Κουβάς!
Ο Σάκης ήταν ένας κουβάς γεμάτος ταλέντα. Το σόου του ήταν ένας καλοζυγισμένος αχταρμάς, χορευτικού θεάματος, αντρικού στριπτίζ, γυμναστικών επιδείξεων και ακροβατικών. Και λίγο τραγούδι... Το σόου που έκανε με την Άννα Βρύση ήταν το πιο πετυχημένο καλλιτεχνικό γεγονός της χρονιάς. Φοβερό ντουέτο η Βρύση και ο Κουβάς. Ωραίος ο Κουβάς!
-Και πως θα δεχτεί ο Σάκης να συμμετάσχει σε όλο αυτό;
-Αυτό άστο πάνω μου, και ότι άλλο θέλεις επίσης, είπε ναζιάρικα η Φωτεινή, μάλλον επειδή είχε καταλάβει πόσο όμορφη ήταν... Δουλεύω σε ένα κανάλι στο σόου του Ανδρέα Κουτσουράκι Τοσοδά.
Ο Ανδρέας Κουτσουράκης Τοσοδάς...! Αποτυχημένος Κουδουνιστής, Μαθηματικός, Μουσικός... κι όλα αυτά πριν καλά-καλά κλείσει τα σαράντα! Ιδανικός για να γεμίζει τηλεοπτικές ώρες με ενδιαφέροντα κενά! Ο πιο επιτυχημένος παρουσιαστής χαζομάρας! Σε λίγα χρόνια θα είχε αποτύχει και σε αυτό αλλά ας μη το κάνουμε θέμα τώρα...
Η Φωτεινή συνέχισε:
-Κανονίζω τους καλεσμένους. Θα καλέσω τον Σάκη και θα του κάνω μια πρόταση για διαφημιστικό για τον Θες Καφέ Φραπέ που δε θα μπορέσει να αρνηθεί... θα του τάξω πολλά χρήματα!
-Και τα λεφτά που θα τα βρούμε; Το λόττο θα κερδίσουμε; Ρώτησε ο Λάμπης
Οι προφήτες κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και ξέσπασαν σε γέλια.
-Έχω ένα feeling ότι θα βγει το 33, είπε ο Χριστός, με κυνηγάει αυτό το νούμερο, και πάλι ξέσπασαν σε γέλια. Και μετά ηρέμισαν. Η Φωτεινή συνέχισε:
-Έχει και μια ροπή στις διαφημίσεις, τον έχει κουράσει και η συνεργασία του με την Βοκλόποφον... Τον Κουβά τον έχω στο χέρι!
Η παρουσίαση είχε ολοκληρωθεί. Τα φώτα ξανάναψαν. Ο Τζίμης Μωάμεθ Πανούσης ξανακοίταξε μέσα στο κολάν του.
Η απόφαση είχε ληφθεί. Το σχέδιο ήταν καθαγιασμένα σατανικό...
-Ώρα για βασική εκπαίδευση φώναξε ο Μπομπ Μωυσής Μάρλει... Πρέπει να νοιώσουμε όπως νοιώθουνε οι Νεογήινοι, να σκεφτούμε τόσο χαζά όπως σκέφτονται και να αποβλακωθούμε τόσο δημιουργικά όπως αποβλακώνονται. Πρέπει να γίνουμε σαν αυτούς!
Και ένα κασόνι με ουίσκια έσκασε στο τραπέζι... Εμένα θα μου επιτρέψετε να μην... είπε ο Τζίμης Μωάμεθ Πανούσης.
-Καλά κράτα σημειώσεις πρότεινε ο Μπομπ Μάρλει Μωυσής...
Το τι ακολούθησε, δε λέγεται...»

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 7
• 8
• 9
• 10
• 11
• 13
• 13

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 9 of 13

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[pattyyy]

Το πρώτο κομμάτι της ιστορίας σου είναι πολύ ενδιαφέρον! Αναμένω τη συνέχεια της ανατολίτικης, μαγικής ατμόσφαιρας!

 

[gmavro75]

Το πρώτο κομμάτι της ιστορίας σου είναι πολύ ενδιαφέρον! Αναμένω τη συνέχεια της ανατολίτικης, μαγικής ατμόσφαιρας!

Να σαι καλά... ελπίζω να μεταφέρω αυτήν ακριβώς τη μαγεία που λες όπως ακριβώς την έζησα, χιλιόμετρο-χιλιόμετρο. Κυρίως για τα χιλιόμετρα που έγιναν εντός μου... καλή διασκέδαση σε όλους τους αναγνώστες.

 

[marydim]

Καλώς τον... Καιρό είχες να μας γράψεις και μου έλλειψαν οι ιστορίες σου.

 

[ΕΡΣΗ]

Αχ! Τη βλεπω τη δουλεια! Εξαρτηση θα παθω παλι σε αυτην την ιστορια. Αναφερεσαι σε μερη που θελω πολυ να επισκεφθω με τον τροπο τον δικο σου, ως οδοιπορικο και οχι με πιεση χρονου. Μου αρεσουν και οι παρεκβασεις σου που σχολιαζουν το ταξιδι.

 

[zmaria]

Πολύ όμορφη η αρχή... Κι επειδή το Περού σου το λάτρεψα έχω ήδη μεγάλες προσδοκίες από το στόρι σου! Τέλεια!!! Εις αναμονήν λοιπόν της συνέχειας.:xmas_wink:

 

[gmavro75]

Κεφάλαιο 2

12/6/2010, Σάββατο
Όρος Νέμπο, Μάταμπα, η Λεωφόρος των Βασιλέων (Kings Highway), Κεράκ.

«-Άκου τον Ιμάμη! Ξύπνα! Καινούρια μέρα, το ταξίδι θυμάσαι;
-Πάλι εδώ; Γιατί δε με αφήνεις ήσυχο πια; Άσε με, τι θέλεις;
-Για να είμαι εδώ.. εσύ με χρειάζεσαι… Ξύπνα τώρα!
Την κοίταξε στο πρόσωπο. Είχε αλλάξει η μορφή της από χθες το βράδυ. Είχε γίνει ένα μικρό επίμονο κοριτσάκι με σγουρά κόκκινα μαλλιά και πελώρια καστανά μάτια…
-Πως το κάνεις αυτό; Εχθές ήσουν σαν μια αυστηρή μεσόκοπη δασκάλα και σήμερα είσαι σαν το εκείνο το παιδί που δεν θα υπάρξει σε καμία φωτογραφία… Πώς αλλάζεις τη μορφή σου;
-Μάλλον θα έπρεπε να αναρωτιέσαι πώς, αφού εγώ αλλάζω τη μορφή μου όπως λες, εσύ μπορείς και με αναγνωρίζεις και ξέρεις τόσο σίγουρα ότι είμαι η ίδια; Εκεί είναι το θέμα… έλα τώρα ξύπνα...»


Το φως και ο ήχος από τις προσευχές των Ιμάμηδων ξεχύθηκαν στους δρόμους.


Το ξενοδοχείο Abdali Inn, δεν πρόκειται να εντυπωσιάσει, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα δυσαρεστήσει τον επισκέπτη που ψάχνει για budget αλλά καθαρό, ασφαλές και κεντρικό ξενοδοχείο στο Amman. Συναντηθήκαμε με τον Σάμι, φορτώσαμε τα πράγματα στο βανάκι και νωρίς-νωρίς ξεκινήσαμε για μια διαδρομή που θα μας γύρναγε πίσω στο χρόνο, σε βιβλικές εποχές, θα διασταυρωνόταν με Σταυροφόρους κατακτητές και τις φοβερές μάχες τους με τον μέγα απελευθερωτή Σαλαντίν.


Μετά από μια σύντομη διαδρομή μέσα σε ένα τοπίο όπου ελαιώνες και αμπέλια μάχονταν την έρημο, φτάσαμε στο όρος Νέμπο. Είναι ο λόφος τον οποίο ο Μωυσής στο τέλος του ταξιδιού του με τον εβραϊκό λαό μετά την «Έξοδο» από την Αίγυπτο ανέβηκε και για πρώτη φορά αντίκρισε και υπέδειξε την γη της επαγγελίας. Μετά άφησε εκεί την τελευταία του πνοή και μάλιστα ενταφιάστηκε από τον ίδιο το Θεό. Αποτελεί ένα από τα πιο ιερά μέρη του Χριστιανισμού αλλά και του Ιουδαϊσμού. Η βόλτα στο λόφο μας έφερε στην Βασιλική που έχει χτιστεί προς τιμήν του Μωυσή, μια εκκλησία του 4ου αιώνα, και τον πιο σύγχρονο ναό της Πρεσβυτέρας όπου φυλάσσονται ψηφιδωτά από διάφορες εποχές. Πιο κει η ελιά που φύτεψε ο Πάπας Ο Παύλος ο Δεύτερος κατά την επίσκεψή του το 2000, και το έργο του Ιταλού γλύπτη Giovanni Fantoni, που συνδυάζει δυο ισχυρά σύμβολα, το χάλκινο φίδι που ο Θεός είχε διατάξει το Μωυσή να φτιάξει για να προστατέψει το λαό του από την θανάσιμη πληγή με τα φίδια και το σταυρό, το γνωστό, του μαρτυρίου. Τέλος φτάσαμε στο σημείο από όπου το μάτι φτάνει στην κοιλάδα του Ιορδάνη που σηματοδοτεί τα σύνορα με το Ισραήλ, τη Νεκρά Θάλασσα, την Ιεριχώ και την πεδιάδα που στα μάτια του προφήτη των τριών θρησκειών φάνταζε ως γη της επαγγελίας. Σε μέρες που η ατμόσφαιρα είναι καθαρή μπορείς να δεις μέχρι τα Ιεροσόλυμα σε μια απόσταση 50 χιλιομέτρων, αλλά την μέρα της επίσκεψής μας η σκόνη που είχε σηκώσει το αεράκι από την έρημο, έκρυβε τον ορίζοντα… ή μήπως τους ορίζοντες; Οι μύθοι για το μέρος, λένε ότι εδώ έχει θαφτεί η Κιβωτός της Διαθήκης , άλλοι πάλι ισχυρίζονται πως το μέρος δεν έχει να κάνει με το όρος που ανέβηκε ο προφήτης, και κάποιοι άλλοι οι πιο ανεκδιήγητοι απ’ όλους, διατείνονται ότι ο Μπιν ο Λάντεν ετοίμαζε χτύπημα το 2000… και πως ευτυχώς που τελικά οι μυστικές υπηρεσίες νίκησαν τις σκοτεινές δυνάμεις.


Η επίσκεψη στο ιερό βουνό ολοκληρώθηκε καβαλήσαμε το αυτοκίνητο και κατηφορίσαμε προς την πόλη που βρίσκεται κάτω από το λόφο, την Μάταμπα, την πέμπτη μεγαλύτερη πόλη της Ιορδανίας η οποία φιλοξενεί την μεγαλύτερη ορθόδοξη κοινότητα. Πρόκειται για ένα σταυροδρόμι θρησκειών και πολιτισμών στο ρου της μακραίωνης ιστορίας της. Οι πρώτες γραπτές αναφορές στην πόλη μέσα από την Βίβλο την αναφέρουν ως συνοριακή πόλη του Βασιλιού του Μωάβ. Αργότερα κάπου το 2ο αιώνα μ.Χ. στη Ρωμαϊκή περίοδο, την εποχή του Αυτοκράτορα Τραϊανού αποτέλεσε μέρος της Αραβικής Επαρχίας που αντικατέστησε το Βασίλειο των Ναβαταίων, αυτό της Πέτρας. Η χριστιανική κοινότητα εμφανίστηκε τον 5ο αιώνα κατά τη Βυζαντινή περίοδο. Τα μωσαϊκά και τα ψηφιδωτά που έχουν βρεθεί στην πόλη είναι εκατοντάδες. Το πιο γνωστό όμως, και σίγουρα το πιο σημαντικό αξιοθέατο στην πόλη είναι το ψηφιδωτό μωσαϊκό που βρίσκεται στη Βασιλική του Αγ. Γεωργίου, εκκλησία που χρονολογείται από τον 6ο αιώνα, το οποίο απεικονίζει με εξαιρετική λεπτομέρεια τον χάρτη της περιοχής που εκτείνεται από το Ισραήλ και φτάνει μέχρι το όρος Σινά και τα δέλτα του Νείλου. Μάλιστα εκτός από καλλιτεχνικό αριστούργημα, αποτελεί τον πιο παλιό χάρτη που τιτλοφορεί την συγκεκριμένη περιοχή με τον όρο «’Άγιοι Τόποι». Η Μάταμπα, αξίζει επίσης τουλάχιστον έναν μικρό περίπατο, αφού προσφέρει την ευκαιρία να ζήσεις από κοντά τους ρυθμούς και τις εικόνες μιας αυθεντικής επαρχιακής πόλης. Οι Άραβες με τις λευκές τους κελεμπίες και τα ασπροκόκκινα kaffiyeh (τους γνωστούς κεφαλόδεσμους, τα τουρμπάνια ας πούμε), αραγμένοι έξω από τα μαγαζάκια στις λιγοστές σκιές που προφύλασσαν από τον ανελέητο ήλιο απολάμβαναν ένα ρόφημα (τσάι συνήθως αλλά και ο καφές είναι πολύ δημοφιλής) παίζοντας με μεγάλα κομπολόγια ή τάβλι ρουφώντας το ναργιλέ τους, οι δε γυναίκες με τις χαρακτηριστικές μαντίλες στο κεφάλι περιδιάβαιναν στους δρόμους φροντίζοντας για τα ψώνια της ημέρας. Πολύ προσεγμένες μέσα στα πλαίσια της ενδυματολογικής ηθικής και των επιταγών της τοπικής μόδας και άψογα μακιγιαρισμένες. Οι δε μαντίλες σε χρώματα ταιριαστά με το γενικότερο ντύσιμο και τα αξεσουάρ… έλαβα την αίσθηση πως η μαντίλα, σε αυτή τουλάχιστον την χώρα, αποτελεί επιλογή παρά κάτι το επιβαλλόμενο. Εξάλλου, δεν σπανίζουν στο δρόμο και γυναίκες, κυρίως νεότερες, που δεν τη φοράνε. Από την άλλη, δε σπανίζουν και οι full face μπούρκες, όπου η γυναίκα είναι τελείως αμπαλαρισμένη και δε μένει έξω ούτε νύχι. Αράξαμε σε έναν καφενέ και παραγγείλαμε αραβικό καφέ με κάρδαμο, ρόφημα πολύ κοντά στον ελληνικό καφέ σερβιρισμένο σε διάφανα φλιτζανάκια, και σίσα, με άρωμα μήλο. Ο καφενές , χαρακτηριστική ανατολίτικη γωνιά, μας υποδέχτηκε στις μεγάλες μαξιλάρες που έπαιζαν πολύ επιτυχημένα το ρόλο καναπέ, ενώ τους τοίχους και το ταβάνι κρύβανε λεπτά υφάσματα. Α! και φυσικά όπως και παντού στην Ιορδανία φωτογραφία του Βασιλιά και της Βασιλικής οικογένειας. Ναι, ναι, βεβαίως, βαριέσαι να τους βλέπεις. Τα πρόσωπά τους σου γίνονται τόσο οικεία που στο τέλος νομίζεις πως κάπου έχεις ξανασυναντηθεί μαζί τους… Γεια σου ρε Αμπντουλάχ παλιόφιλε με το γυναικάκι το όμορφο, βασιλιάς είσαι ρε πστη μου… κι έτσι. Παντού, δεν ξαναμιλάμε για το μεγελοιότατο…


Η πορεία μας με κατεύθυνση το νότο της χώρας θα γινόταν μέσω της Οδού των Βασιλέων (King’s Highway), έναν από τους πιο σημαντικούς εμπορικούς άξονες της αρχαιότητας και ο πιο αρχαίος, διαρκώς χρησιμοποιούμενος δρόμος στο κόσμο. Ξεκινούσε από την Αίγυπτο και μέσω της Ιορδανίας έφτανε στη Δαμασκό και συνέχιζε ως τα Βασίλεια του Ευφράτη. Το τοπίο από μόνο του κόβει την ανάσα σε αυτή τη διαδρομή που ενώνει το βορρά με την πόλη της Άκαμπα στο νότιο άκρο της χώρας. Ο φιδίσιος δρόμος που κατεβαίνει από τα 1200 μέτρα των Ιορδανικών highlands σε υψόμετρα υπό του μηδενός (σχεδόν στα επίπεδα της Νεκράς που βρίσκεται 400 μέτρα πιο χαμηλά από την επιφάνεια της θάλασσας!) μέσα στην κοιλάδα Wadi Mujib, το γυμνό, σκληρό περιβάλλον που σου θύμιζε πως σιγά-σιγά μπαίνεις στα χωράφια της Αραβικής ερήμου, η απέραντη ερημιά… υπάρχει η εναλλακτική και πιο σύντομη διαδρομή που ενώνει το βορρά με το νότο, ο σύγχρονος αυτοκινητόδρομος, αλλά η δύσκολη αυτή διαδρομή μέσω της Οδού των Βασιλέων, προσφέρει απλόχερα εκπληκτικά τοπία σε όποιον προτιμήσει την εξτρά ταλαιπωρία… υπάρχει και μια τρίτη εναλλακτική που θα τη συζητήσουμε αργότερα. Και μετά από περίπου τρείς ώρες φτάσαμε στο Κεράκ. Ακριβώς την ώρα του φαγητού!


Το παραδοσιακό πιάτο της Ιορδανίας, είναι το Μανσάφ, αρνάκι δηλαδή μαγειρεμένο με τοπικά μυρωδικά σε σάλτσα από γιαούρτι και σερβιρισμένο με ρύζι και ξηρούς καρπούς. Ακούγεται νόστιμο αλλά είναι πιο νόστιμο αν σταματήσεις να το ακούς και το φας. Και το σαβουάρ βίβρ προστάζει να το φας με τα χέρια κατά τον αραβικό τρόπο με τη βοήθεια πεντανόστιμης ζεστής αραβικής πίτας. Μαζί με το χούμους (hummus) τα φαλάφελ και τη σαλάτα ταμπουλέ οι τοπικές κουζίνες άρχισαν να μας κερδίζουν… μετά αράξαμε σε έναν καφενέ εκεί δίπλα, είδαμε μπάλα γιατί έπαιζε η Ελλάδα με την Κορέα, είχε Μουντιάλ βλέπεις, απολαμβάνοντας μαζί με τα δυο γκολ που φάγαμε καπάκι στο Μανσάφ, ένα φλιτζανάκι τσάι και φυσικά σίσα, έτσι για να το χωνέψουμε....


Βεβαίως δεν κάναμε τόσο δρόμο για να φτάσουμε ως στο Κεράκ για το αρνάκι (μόνο) και τη μπάλα. Η πόλη των 20.000 κατοίκων, στο κέντρο της χώρας, 140 Km από το Αμμάν, είναι άλλο ένα μέρος με βαριά ιστορία και ένα κάστρο-χρονομηχανή! Το κάστρο του Κεράκ πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα Σταυροφορικά κάστρα, το μεγαλύτερο στην Ιορδανία, και ξεκίνησε να χτίζεται υπό τις εντολές του σταυροφόρου Pagan de Butler το 1140, και να επεκτείνεται για πολλά χρόνια ακόμα και από τους διαδόχους του. Αποτέλεσε πανίσχυρο οχυρό τόσο στρατηγικής, όσο και εμπορικής σημασίας, για 50 χρόνια μέχρι που το 1189 μετά από διετή πολιορκία έπεσε στα χέρια του Σαλαντίν (Salah ad Din) του θρυλικού ηγέτη και απελευθερωτή των Μαμελούκων (συμμαχία όλων των Μουσουλμάνων και Ισλαμιστών Αράβων) από τους Σταυροφόρους Χριστιανούς. Ο Σαλαντίν μάλιστα ήταν τέτοιο παράδειγμα ανδρείας, στρατηγικής και μαχητικότητας, που παρότι ήταν η μεγάλη πληγή των Σταυροφόρων, αποτέλεσε μια αξιοσέβαστη προσωπικότητα και στη Δύση. Μετά από σχεδόν 700 χρόνια, το 1840 το κάστρο πέρασε στην κατοχή των Τούρκων Οθωμανών υπό τον Ιμπραήμ Πασά της Αιγύπτου, ο οποίος και έδωσε τέλος στην ένδοξη ιστορία του οχυρού αφοπλίζοντάς το, αν και λόγω της στρατηγικής του θέσης συνέχισε για πολλά χρόνια να παίζει σημαντικό ρόλο στα σταυροδρόμια που συναντιούνται η Αίγυπτος, η Συρία και ο Αραβικός κόσμος. Αλλού καλοδιατηρημένο, αλλού αναπαλαιωμένο και αλλού ερειπωμένο (ο χρόνος είναι τελικά ο μεγαλύτερος κατακτητής απ’ όλους…), με θέα προς στην υπέροχη ερημιά εκεί στο σούρουπο, τα βήματά μου με πήγαν σε μια υπόγεια στοά ξέκοψα από την παρέα, και χάθηκα σε έναν σκοτεινό διάδρομο με πέτρινη αψιδωτή οροφή, αίθουσες και πέτρινες σκάλες δεξιά και αριστερά που στριφοανηφόριζαν σε πηχτά σκοτάδια και σε συμπαγή τίποτα, όλο και πιο σκοτεινός, όλο και πιο ήσυχος, πιο υγρός και δροσερός, καθώς η είσοδος ξεμάκραινε σε κάθε βήμα… ακόμα πιο βαθιά στην ιστορία… είμαι σίγουρος πως για μια στιγμή η οχλαγωγία των μαχών και ο ήχος από τις οπλές των αλόγων φτάσανε στα αυτιά μου ή τουλάχιστον αν όχι στα αυτιά μου, στο ακουστικό κέντρο του εγκεφάλου μου. Έστριψα δεξιά στο πέτρινο δωμάτιο, και έκατσα για να ξεκουραστώ σε μια πέτρα που είχε ξεκολλήσει από την οροφή και είχε σφηνώσει στο χωμάτινο πάτωμα… μια μικρή σχισμή ψηλά στον ένα τοίχο της αίθουσας επέτρεπε μια και μοναδική αχτίδα φωτός, να κάνει παιχνίδια με τις σκιές, και τη φαντασία μου καθώς και σε εκατομμύρια κόκκους σκόνης να χορεύουν στα όριά της…


«Και τότε πρόσεξε τη σκιά του μικρού κοριτσιού στο τοίχο. Γύρισε ενοχλημένος αλλά δεν είδε κανέναν... μόνο η σκιά υπήρχε στο δωμάτιο...
-Πάλι με βρήκες, δε μπορώ να ησυχάσω από σένα ούτε λεπτό…
-Δε σε βρήκα, σε ακολουθώ παντού, ακόμα και όταν κάνεις αστεία με την παρέα σου, ακόμα κι όταν γελάς, ακόμα κι όταν κοιτάς μακριά και νομίζεις πως αδειάζεις το κεφάλι σου και γίνεσαι αόρατος, σε ακολουθώ. Πήρε ένα περιπαικτικό ύφος και συνέχισε: Μερικές φορές άμα κουραστώ, γραπώνομαι στο στήθος σου και με κουβαλάς. Δε νοιώθεις καμιά φορά ένα βάρος; Και γέλασε σκανταλιάρικα.
-Καλό… παραδέχτηκε αυτός χωρίς όμως να επιτρέψει στα χείλια του να σχηματίσουν το παραμικρό χαμόγελο. Φτηνό αλλά καλό. Και για πόσο καιρό θα με ακολουθείς ή θα σε κουβαλάω, ακόμα;
Και τότε το μικρό κορίτσι από σκιά έλαβε υπόσταση, πλησίασε κάθισε δίπλα του άπλωσε το χεράκι του και τον ακούμπησε στοργικά λίγο πάνω από το γόνατο. Τον κοίταξε με κείνα τα πελώρια καστανά μάτια και του είπε τρυφερά,
-Αφού, ξέρεις. Πρέπει να με σκοτώσεις εσύ για να φύγω…
(συνεχίζεται)»


Μετά το ηλιοβασίλεμα, πήραμε το δρόμο για την πόλη Wadi Musa όπου και θα διανυκτερεύαμε στο Edom Hotel. Η έρημος επικράτησε για τα καλά, συναντήσαμε και τους πρώτους καταυλισμούς Βεδουίνων , των νομάδων της ερήμου, με τις σκηνές τους και τα αγροτικά τύπου ντάτσουν που είχαν αντικαταστήσει τις καμήλες, και τις καμήλες τους, γιατί τα ντάτσουν δεν βγάζουν γάλα ούτε τρώγονται ούτε γεννάνε ντατσουνάκια και άρα δεν μπορούν να αντικαταστήσουν επαρκώς τις καμήλες. Ακόμα. Σε λίγο η νύχτα έπεσε καθώς ανηφορίζαμε για την πόλη που βρίσκεται στη είσοδο του θαυμαστού Βασιλείου των Ναβαταίων, την περίφημη Πέτρα.

 

[Rosa]

Εξαιρετική και πρωτότυπη η αφήγηση....:xmas_razz:

 

[ΕΡΣΗ]

Ακολουθω και εγω σαν το κοριτσακι απο σκια...

 

[coccobill]

Τι ωραια ιδεα να παντρεψεις τις δυο αφηγησεις..
Η Ιορδανια παραμενει ενα απο τα ωραιοτερα ταξιδια μου και το καταλαβαινω καθε φορα που διαβαζω για αυτην.

 

[Giristroula]

Ταξίδεψέ μας σε μέρη που δεν έχουμε πάει...

 

[gmavro75]

Mια... φανταστική ιστορία...