Ιορδανία Συρία Τουρκία Ιορδανία Συρία Τουρκία. Μια... φανταστική ιστορία

[gmavro75]

15/6/2010, Τρίτη
Αμμάν (β’ μέρος)[/B]


Η πρωτεύουσα της Ιορδανίας δεν μας είχε κερδίσει με την πρώτη γνωριμία, ούτε με τη δεύτερη χθεσινοβραδινή, είναι η αλήθεια. Ούτε έμελε να μας εντυπωσιάσει και με την τρίτη προσπάθεια, σε βαθμό που να πούμε ότι αξίζει να ξαναβρεθείς εκεί και να αφιερώσεις χρόνο, ειδικά τη στιγμή που η υπόλοιπη χώρα βρίθει ιστορικών, θρησκευτικών και φυσικών μνημείων. Ας πούμε αντί για μια μέρα στο Amman, μια ημερήσια εκδρομή στα Κάστρα της Ερήμου ή trekking στην κοιλάδα Wadi Mujid, που ξεκινά κοντά από το Κεράκ και φτάνει στη Νεκρά Θάλασσα, μοιάζει καλύτερη επιλογή. Από την άλλη όμως, πιστεύω ότι δεν έχεις γνωρίσει τίποτα για μια χώρα, αν δεν περάσεις κάποιες ώρες στην πρωτεύουσά της. Εξάλλου, η συγκεκριμένη πόλη είναι μια από τις πιο παλιές διαρκώς κατοικούμενες πόλεις του κόσμου. Δεν έχει νόημα να βρεθείς στο Αμμάν και να μη γνωρίζεις την ιστορία του… τα χνάρια της κάτω από τα βήματά μας…


…τα αρχαιολογικά ευρήματα τοποθετούν τους πρώτους κατοίκους στη περιοχή κατά τη Νεολιθική εποχή, μεταξύ 8.500 και 8.000 π.Χ. Η πρώτη οχύρωση και ουσιαστικά ίδρυση της πόλης, τοποθετείται κάπου στην εποχή του χαλκού γύρω στο 1800 π.Χ. Οι πρώτες γραπτές, Βιβλικές αναφορές για αυτή την πόλη, την ονομάζουν Ραμπάθ Αμμόν κάπου τον 13ο αιώνα π.Χ. ως πρωτεύουσα του Βασιλείου των Αμμωνιτών, που συνόρευε νότια με το Βασίλειο του Μωάβ. Κατακτήθηκε από τους Ασσύριους και μετά από τους Πέρσες για να ακολουθήσει η Ελληνιστική εποχή και ο Μέγας Αλέξανδρος. Ο Έλληνας Φαραώ της Αιγύπτου Πτολεμαίος Β’ ο Φιλάδελφος, γιός του στρατηγού του Μεγάλου Αλεξάνδρου, του Πτολεμαίου Α’ του Σωτήρα, της γνωστής οικογενείας των Πτολεμαίων μετονόμασε την πόλη σε Φιλαδέλφεια για να περάσει στη συνέχεια στην κατοχή των Ναβαταίων στο Βασίλειο της Πέτρας μέχρι τις αρχές του 2ου αιώνα οπότε κατακτήθηκε από τους Ρωμαίους και αποτέλεσε μέρος της Δεκάπολης. Ακολούθησε η Βυζαντινή αυτοκρατορία τον 4ο αιώνα μ.Χ. που καθιέρωσε το Χριστιανισμό ως επίσημη θρησκεία. Οι Γασσανίδες (αρχαίοι Άραβες Χριστιανοί) ήταν οι πρώτοι που ονόμασαν την πόλη Αμμάν για να γνωρίσει ακμή ως Ισλαμικό Χαλιφάτο των Ουμαγιάντ. Στα τέλη του 19ου αιώνα (1880-1890) αναπτύχθηκε, υπό την κυριαρχία των Οθωμανών ως βασικός σταθμός του νέου σιδηροδρόμου που ένωνε τη Μεδίνα με την Κωνσταντινούπολη, μετά πρώτος παγκόσμιος και T.E. Lawrence και μετά η σύγχρονη βασιλική δυναστεία με τον σημερινό Βασιλιά Αμπντουλάχ ΙΙ εγγονό του πρώτου Βασιλιά Αμπντουλάχ Ι και γιό του δεύτερου, του Χουσεΐν Ι. Η μεγάλη μετανάστευση Παλαιστινίων προσφύγων κατά τη δεκαετία του ’50 προκάλεσε σε μεγάλο βαθμό και την άναρχη ανάπτυξη της πόλης που οδήγησε και στην εικόνα που συναντάς σήμερα. Πάντως, η χώρα μετά από πολέμους και διεκδικήσεις με τους γείτονες Ισραηλινούς, σήμερα έχει καταφέρει να διατηρεί καλές σχέσεις και με το Δυτικό και με τον Αραβικό κόσμο, χωρίζοντας το Αμμάν σε ένα ανομοιογενές κράμα δυτικίλας και ανάπτυξης στη δυτική πόλη, με πεντάστερα ξενοδοχεία, λεωφόρους και κρεμαστές γέφυρες και προσφυγικής ταπεινότητας και μιζέριας στο ανατολικό. Σχεδόν 4.000 χρόνια ιστορίας… βρε πώς περνάει ο χρόνος, είχε πάει εννιά και εμείς ακόμα πίναμε καφεδάκι κάτω από την ακρόπολη του Αμμάν.


Ανεβήκαμε τυχαία το λόφο που στέφεται από την Ακρόπολη, και τελικά φτάσαμε έξω από τα τείχη κάπως στη τύχη και μπήκαμε μέσα από ένα αυτοσχέδιο μονοπάτι χωρίς να καταλάβουμε πως θα έπρεπε να μπούμε από την κεντρική είσοδο. Τα ευρήματα και τα κτίσματα συνοψίζουν όλη αυτή την ιστορία που λέγαμε... Το μουσείο μοιάζει μικρό αλλά χωράει μια εντυπωσιακή και οργανωμένη συλλογή, ουσιαστικά από όλη την ιστορία του ανθρώπου μιας και ξεκινάει από νεολιθικά ευρήματα και φτάνει μέχρι την εποχή των Οθωμανών Σουλτάνων, οπωσδήποτε προτεινόμενο αν βρεθείτε στην πόλη. Περπατώντας στο λόφο συναντιέσαι με πρόχειρα καταλύματα από προϊστορικές εποχές, τις στήλες από το ναό του Ηρακλή, ρωμαϊκές οχυρώσεις, μετά η βυζαντινή εκκλησία του 6ου αιώνα, το Αλ-Κασρ από την εποχή των Ουμαγιάντ. Καθώς χάζευα τη θέα προς την πόλη, άρχισαν οι Ιμάμηδες την μεσημεριανή προσευχή και οι αμανέδες από διάφορα σημεία σκέπασαν το βρυχηθμό και τα κορναρίσματα της πόλης από κάτω… «Αλλααλλααλλααχαλλαααχαααχ…»
Κατεβήκαμε το λόφο στο κέντρο της πόλης, περάσαμε και από το Ρωμαϊκό θέατρο, εν λειτουργία και στις μέρες μας με χωρητικότητα 6.000 θέσεων, μάλιστα συστεγάζεται με ένα σχετικά ενδιαφέρον λαογραφικό μουσείο, και περπατήσαμε προς το κέντρο του Αμμάν. Οι άντρες με κελεμπίες και οι γυναίκες με μαντήλες, λίγες ξεμαντήλωτες, κάποιες μπουρκαριασμένες μέχρι εξαφανίσεως. Στο δρόμο, στάση για γλυκάκι, για γλυκάκια δηλαδή, για γλυκά.


Τα διάσημα σιροπιαστά της μέσης ανατολής! Η ποικιλία σε μπακλαβοειδή, γαλακτομπουρεκοειδή, κανταϊφοειδή και γαλακτομπουρεκοκανταϊφομπακλαβοειδή, εξαντλείται μόνο από τους πιθανούς συνδυασμούς που μπορεί να έχουν οι καβουρδισμένοι ξηροί καρποί, οι υπόγλυκες κρέμες από ανάλατα τυριά, τα λεπτά χρυσοδιάφανα φύλλα και τα αρωματικά σιρόπια… Τα γλυκά τους έχουν πολύ λιγότερο σιρόπι σε σχέση με αυτό που έχουμε συνηθίσει, πράγμα που τα κάνει πιο ελαφριά, πολύ τραγανά και δε λιγώνουν… ένα ποτηράκι νερό και συνεχίζουμε.


Συνεχίσαμε έχοντας ξεδιψάσει την ακόρεστη όρεξη για γλυκό, προς στο ιστορικό τζαμί, Grand Houssein Mosque, χτισμένο λίγο μετά το 1920, από τον πρώτο σύγχρονο βασιλιά τον Αμπντουλάχ Ι, πάνω σε ερείπια αρχαίου τζαμιού του 650 μ.Χ. της εποχής των Χαλίφηδων, που ήταν χτισμένο πάνω σε Χριστιανικό Καθεδρικό της εποχής των Βυζαντινών. Τρικούβερτο και το Mosque… καλό μέρος για να αγοράσετε ένα δεμένο κοράνι στα αραβικά, έτσι που ανοίγει και ανάποδα μιας και τα αραβικά, ξέρετε, διαβάζονται από δεξιά προς τα αριστερά, δηλαδή κάπως έτσι: Η Αθήνα γίνεται ανήθΑ. Δίπλα από το Mosque, όπως το κοιτάς από μπροστά, στα αριστερά, το Souk του Down Town Amman ένα μικρό αλλά δαιδαλώδες δίκτυο από σοκάκια γεμάτα πάγκους, πράγματα, ζωή… αυτά γουστάρω εγώ… χρώματα, αρώματα, μπαχάρια, φρούτα, φωνές, παραδοσιακά προϊόντα, χαθήκαμε με τους άλλους, χουρμάδες, ξηροί καρποί… χαμός, ξαναβρεθήκαμε.


Η μέρα βάδιζε προς τα μεσόκοπά της και ήταν ώρα για φαγητό. Το μενού σήμερα είχε φαγητό δρόμου… Κεμπάπ αρνί ή κοτόπουλο τυλιγμένο σε αραβική πίτα με λαχανικά και σος γιαουρτιού κάπου στο μισό ευρώ, ή σάντουιτς με φαλάφελ στις ίδιες τιμές… πολύ νόστιμες και οι δυο επιλογές και όπως διαπιστώσαμε ασφαλείς, αφού κανένας δεν αντιμετώπισε απρόοπτα. Και φρέσκο χυμό πορτοκάλι, από τους αμέτρητους πλανόδιους φρεσκοπορτοκαλοχυμοστίφτες…


Ένα καφεδάκι για τη χώνεψη πριν πάμε στο ξενοδοχείο και ξεκουραστούμε για το βράδυ… ένα καφεδάκι…

«Σε πέντε λεπτά είχαν κάτσει σε ένα καφέ στα Εξανάρχια, μια περιοχή δίπλα στο Ξεκωλονάκι, και του συστήθηκε:
-Χριστός
-Λάμπης! Χαίρω πολύ. Έχεις και γιορτή σε λίγες μέρες...
- Όχι Χρήστος ρε φίλε, Χριστός, γενέθλια έχω.
Άντε τώρα...
Πιο πέρα, στη πλατεία Αντισυντάγματος ένας άντρας των Σ.Α.Μ.Α.Τ. είχε πιάσει μια γιαγιά, που του έμοιαζε ύποπτη για σύσταση γιαγιάφκας, και την είχε πλακώσει στις βρυσιές με μια βρύση που είχε βρει εκεί δίπλα. Και μετά φαντάστηκε ότι την πυροβόλησε στο κεφάλι. Δυο φορές. Από τις πολλές βρυσιές η γιαγιά άλλαξε σχήμα και έπαψε να του μοιάζει ύποπτη και την παράτησε στην ησυχία της, δίπλα στο μεγαλύτερο, μονοκόμματο, πλαστικό, καμένο δέντρο στο σύμπαν.
-Σόρι, εννοείς πως γουστάρεις να σε φωνάζουνε Χριστό δηλαδή είναι το καλλιτεχνικό σου, ή εννοείς πως είσαι Ο Χριστός;
-Αυτοπροσώπως! Ο Χριστός, ο Ιησούς, ο Αυτός με το Άλφα κεφαλαίο... Μη με αναγκάσεις να περπατήσω σε νερά και άλλα τέτοια... πίστεψέ με να τελειώνουμε.
Δε βαριέσαι, Τον πίστεψε, δεν είχε να κάνει και κάτι καλύτερο...
-Και τι κάνεις εδώ;
-Τσακώθηκα με το Πατέρα μου και έφυγα από το σπίτι...
-Έλα! Γιατί τσακωθήκατε;
-Είναι λίγο ιδιόρρυθμος χαρακτήρας.
-Το έχουν αυτό οι Δημιουργικοί τύποι... στοχάστηκε ο Λάμπης.
-Δε γνώρισε και Πατέρα... συμπλεγματική ψυχοσύνθεση, προσπαθεί συνέχεια να αυτοεπιβεβαιώνεται, καταλαβαίνεις...
Προσπάθησε να μην καταλάβει, αλλά κατάλαβε.
-Κοίτα να δεις, έχουμε κατέβει εδώ με το Μωυσή και το Μωάμεθ γιατί έχουμε σπαστεί με την κατάσταση που εμείς οι προφήτες κάνουμε όλη τη δουλειά και ο Θεός παίρνει όλη τη δόξα. Έχουμε ξεσκιστεί στη νηστεία και στην εγκράτεια και έχουμε φάει και πολύ γιούχου και ξύλο, να μην θυμηθώ τι έγινε την άλλη φορά που είχα κατέβει...
-Σε σταυρώσανε...
-Όχι με πυροβολήσανε, αυτή που λες εσύ ήταν η προτελευταία... αμ ο ποδαρόδρομος που έχουμε τραβήξει... και ο Κύριος, κύριος, ούτε βαρέα και ανθυγιεινά δεν πληρώνει. Και μάγκας κατά τα άλλα, και τέλειος και Πανταχού Παρών, που παρών; Ε; που; Τον έχεις δει εσύ πουθενά; Ε; Πες μου!
Δεν τον είχε δει, κάποιοι άλλοι τον είχαν όμως, αλλά μόλις το ισχυρίστηκαν, κατέληξαν στο Φρενοβλαβικό Ίδρυμα.
-Έχει έρθει και ο Βούδας; Ο Λάμπης θαύμαζε το Βούδα!
-Σιγά μη κουνηθεί ο χοντρός... Αυτός είναι μόνο για γκομενίτσες που κάνουν γιόγκα... Ο Μπαμπάς έχει ένα σχέδιο. Θέλεις να ακούσεις το σχέδιό Του;
Λες όχι σε τέτοια ερώτηση; Δε λες... δεν είπε.
Ο Χριστός έγειρε προς το μέρος του, χαμήλωσε και ταυτόχρονα γέμισε με ένταση τη φωνή του και μίλησε και είπε: »

Για βράδυ βρεθήκαμε στην περιοχή που οριοθετεί ο 5ος κύκλος, στο Blue Fig Café. Μια καλόγουστη μοντερνιά στη μοντέρνα συνοικία της πόλης, με δυτική αισθητική, αλκοολούχα ποτά, ενδιαφέροντα δυτικά πιάτα και δυτικούς Ιορδανούς, χωρίς κελεμπίες και μαντίλες. Καλό, αν θες να βγεις σώνει και καλά στο Αμμάν, καλό. Και ακριβό. Παρακαλώ, ένα τσίκεν νάγκετς και ένα ποτήρι μπύρα, ευχαριστώ… και καληνύχτα.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• …

  Go to chapter

  Go
• 13

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 5 of 13

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[pattyyy]

Το πρώτο κομμάτι της ιστορίας σου είναι πολύ ενδιαφέρον! Αναμένω τη συνέχεια της ανατολίτικης, μαγικής ατμόσφαιρας!

 

[gmavro75]

Το πρώτο κομμάτι της ιστορίας σου είναι πολύ ενδιαφέρον! Αναμένω τη συνέχεια της ανατολίτικης, μαγικής ατμόσφαιρας!

Να σαι καλά... ελπίζω να μεταφέρω αυτήν ακριβώς τη μαγεία που λες όπως ακριβώς την έζησα, χιλιόμετρο-χιλιόμετρο. Κυρίως για τα χιλιόμετρα που έγιναν εντός μου... καλή διασκέδαση σε όλους τους αναγνώστες.

 

[marydim]

Καλώς τον... Καιρό είχες να μας γράψεις και μου έλλειψαν οι ιστορίες σου.

 

[ΕΡΣΗ]

Αχ! Τη βλεπω τη δουλεια! Εξαρτηση θα παθω παλι σε αυτην την ιστορια. Αναφερεσαι σε μερη που θελω πολυ να επισκεφθω με τον τροπο τον δικο σου, ως οδοιπορικο και οχι με πιεση χρονου. Μου αρεσουν και οι παρεκβασεις σου που σχολιαζουν το ταξιδι.

 

[zmaria]

Πολύ όμορφη η αρχή... Κι επειδή το Περού σου το λάτρεψα έχω ήδη μεγάλες προσδοκίες από το στόρι σου! Τέλεια!!! Εις αναμονήν λοιπόν της συνέχειας.:xmas_wink:

 

[gmavro75]

Κεφάλαιο 2

12/6/2010, Σάββατο
Όρος Νέμπο, Μάταμπα, η Λεωφόρος των Βασιλέων (Kings Highway), Κεράκ.

«-Άκου τον Ιμάμη! Ξύπνα! Καινούρια μέρα, το ταξίδι θυμάσαι;
-Πάλι εδώ; Γιατί δε με αφήνεις ήσυχο πια; Άσε με, τι θέλεις;
-Για να είμαι εδώ.. εσύ με χρειάζεσαι… Ξύπνα τώρα!
Την κοίταξε στο πρόσωπο. Είχε αλλάξει η μορφή της από χθες το βράδυ. Είχε γίνει ένα μικρό επίμονο κοριτσάκι με σγουρά κόκκινα μαλλιά και πελώρια καστανά μάτια…
-Πως το κάνεις αυτό; Εχθές ήσουν σαν μια αυστηρή μεσόκοπη δασκάλα και σήμερα είσαι σαν το εκείνο το παιδί που δεν θα υπάρξει σε καμία φωτογραφία… Πώς αλλάζεις τη μορφή σου;
-Μάλλον θα έπρεπε να αναρωτιέσαι πώς, αφού εγώ αλλάζω τη μορφή μου όπως λες, εσύ μπορείς και με αναγνωρίζεις και ξέρεις τόσο σίγουρα ότι είμαι η ίδια; Εκεί είναι το θέμα… έλα τώρα ξύπνα...»


Το φως και ο ήχος από τις προσευχές των Ιμάμηδων ξεχύθηκαν στους δρόμους.


Το ξενοδοχείο Abdali Inn, δεν πρόκειται να εντυπωσιάσει, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα δυσαρεστήσει τον επισκέπτη που ψάχνει για budget αλλά καθαρό, ασφαλές και κεντρικό ξενοδοχείο στο Amman. Συναντηθήκαμε με τον Σάμι, φορτώσαμε τα πράγματα στο βανάκι και νωρίς-νωρίς ξεκινήσαμε για μια διαδρομή που θα μας γύρναγε πίσω στο χρόνο, σε βιβλικές εποχές, θα διασταυρωνόταν με Σταυροφόρους κατακτητές και τις φοβερές μάχες τους με τον μέγα απελευθερωτή Σαλαντίν.


Μετά από μια σύντομη διαδρομή μέσα σε ένα τοπίο όπου ελαιώνες και αμπέλια μάχονταν την έρημο, φτάσαμε στο όρος Νέμπο. Είναι ο λόφος τον οποίο ο Μωυσής στο τέλος του ταξιδιού του με τον εβραϊκό λαό μετά την «Έξοδο» από την Αίγυπτο ανέβηκε και για πρώτη φορά αντίκρισε και υπέδειξε την γη της επαγγελίας. Μετά άφησε εκεί την τελευταία του πνοή και μάλιστα ενταφιάστηκε από τον ίδιο το Θεό. Αποτελεί ένα από τα πιο ιερά μέρη του Χριστιανισμού αλλά και του Ιουδαϊσμού. Η βόλτα στο λόφο μας έφερε στην Βασιλική που έχει χτιστεί προς τιμήν του Μωυσή, μια εκκλησία του 4ου αιώνα, και τον πιο σύγχρονο ναό της Πρεσβυτέρας όπου φυλάσσονται ψηφιδωτά από διάφορες εποχές. Πιο κει η ελιά που φύτεψε ο Πάπας Ο Παύλος ο Δεύτερος κατά την επίσκεψή του το 2000, και το έργο του Ιταλού γλύπτη Giovanni Fantoni, που συνδυάζει δυο ισχυρά σύμβολα, το χάλκινο φίδι που ο Θεός είχε διατάξει το Μωυσή να φτιάξει για να προστατέψει το λαό του από την θανάσιμη πληγή με τα φίδια και το σταυρό, το γνωστό, του μαρτυρίου. Τέλος φτάσαμε στο σημείο από όπου το μάτι φτάνει στην κοιλάδα του Ιορδάνη που σηματοδοτεί τα σύνορα με το Ισραήλ, τη Νεκρά Θάλασσα, την Ιεριχώ και την πεδιάδα που στα μάτια του προφήτη των τριών θρησκειών φάνταζε ως γη της επαγγελίας. Σε μέρες που η ατμόσφαιρα είναι καθαρή μπορείς να δεις μέχρι τα Ιεροσόλυμα σε μια απόσταση 50 χιλιομέτρων, αλλά την μέρα της επίσκεψής μας η σκόνη που είχε σηκώσει το αεράκι από την έρημο, έκρυβε τον ορίζοντα… ή μήπως τους ορίζοντες; Οι μύθοι για το μέρος, λένε ότι εδώ έχει θαφτεί η Κιβωτός της Διαθήκης , άλλοι πάλι ισχυρίζονται πως το μέρος δεν έχει να κάνει με το όρος που ανέβηκε ο προφήτης, και κάποιοι άλλοι οι πιο ανεκδιήγητοι απ’ όλους, διατείνονται ότι ο Μπιν ο Λάντεν ετοίμαζε χτύπημα το 2000… και πως ευτυχώς που τελικά οι μυστικές υπηρεσίες νίκησαν τις σκοτεινές δυνάμεις.


Η επίσκεψη στο ιερό βουνό ολοκληρώθηκε καβαλήσαμε το αυτοκίνητο και κατηφορίσαμε προς την πόλη που βρίσκεται κάτω από το λόφο, την Μάταμπα, την πέμπτη μεγαλύτερη πόλη της Ιορδανίας η οποία φιλοξενεί την μεγαλύτερη ορθόδοξη κοινότητα. Πρόκειται για ένα σταυροδρόμι θρησκειών και πολιτισμών στο ρου της μακραίωνης ιστορίας της. Οι πρώτες γραπτές αναφορές στην πόλη μέσα από την Βίβλο την αναφέρουν ως συνοριακή πόλη του Βασιλιού του Μωάβ. Αργότερα κάπου το 2ο αιώνα μ.Χ. στη Ρωμαϊκή περίοδο, την εποχή του Αυτοκράτορα Τραϊανού αποτέλεσε μέρος της Αραβικής Επαρχίας που αντικατέστησε το Βασίλειο των Ναβαταίων, αυτό της Πέτρας. Η χριστιανική κοινότητα εμφανίστηκε τον 5ο αιώνα κατά τη Βυζαντινή περίοδο. Τα μωσαϊκά και τα ψηφιδωτά που έχουν βρεθεί στην πόλη είναι εκατοντάδες. Το πιο γνωστό όμως, και σίγουρα το πιο σημαντικό αξιοθέατο στην πόλη είναι το ψηφιδωτό μωσαϊκό που βρίσκεται στη Βασιλική του Αγ. Γεωργίου, εκκλησία που χρονολογείται από τον 6ο αιώνα, το οποίο απεικονίζει με εξαιρετική λεπτομέρεια τον χάρτη της περιοχής που εκτείνεται από το Ισραήλ και φτάνει μέχρι το όρος Σινά και τα δέλτα του Νείλου. Μάλιστα εκτός από καλλιτεχνικό αριστούργημα, αποτελεί τον πιο παλιό χάρτη που τιτλοφορεί την συγκεκριμένη περιοχή με τον όρο «’Άγιοι Τόποι». Η Μάταμπα, αξίζει επίσης τουλάχιστον έναν μικρό περίπατο, αφού προσφέρει την ευκαιρία να ζήσεις από κοντά τους ρυθμούς και τις εικόνες μιας αυθεντικής επαρχιακής πόλης. Οι Άραβες με τις λευκές τους κελεμπίες και τα ασπροκόκκινα kaffiyeh (τους γνωστούς κεφαλόδεσμους, τα τουρμπάνια ας πούμε), αραγμένοι έξω από τα μαγαζάκια στις λιγοστές σκιές που προφύλασσαν από τον ανελέητο ήλιο απολάμβαναν ένα ρόφημα (τσάι συνήθως αλλά και ο καφές είναι πολύ δημοφιλής) παίζοντας με μεγάλα κομπολόγια ή τάβλι ρουφώντας το ναργιλέ τους, οι δε γυναίκες με τις χαρακτηριστικές μαντίλες στο κεφάλι περιδιάβαιναν στους δρόμους φροντίζοντας για τα ψώνια της ημέρας. Πολύ προσεγμένες μέσα στα πλαίσια της ενδυματολογικής ηθικής και των επιταγών της τοπικής μόδας και άψογα μακιγιαρισμένες. Οι δε μαντίλες σε χρώματα ταιριαστά με το γενικότερο ντύσιμο και τα αξεσουάρ… έλαβα την αίσθηση πως η μαντίλα, σε αυτή τουλάχιστον την χώρα, αποτελεί επιλογή παρά κάτι το επιβαλλόμενο. Εξάλλου, δεν σπανίζουν στο δρόμο και γυναίκες, κυρίως νεότερες, που δεν τη φοράνε. Από την άλλη, δε σπανίζουν και οι full face μπούρκες, όπου η γυναίκα είναι τελείως αμπαλαρισμένη και δε μένει έξω ούτε νύχι. Αράξαμε σε έναν καφενέ και παραγγείλαμε αραβικό καφέ με κάρδαμο, ρόφημα πολύ κοντά στον ελληνικό καφέ σερβιρισμένο σε διάφανα φλιτζανάκια, και σίσα, με άρωμα μήλο. Ο καφενές , χαρακτηριστική ανατολίτικη γωνιά, μας υποδέχτηκε στις μεγάλες μαξιλάρες που έπαιζαν πολύ επιτυχημένα το ρόλο καναπέ, ενώ τους τοίχους και το ταβάνι κρύβανε λεπτά υφάσματα. Α! και φυσικά όπως και παντού στην Ιορδανία φωτογραφία του Βασιλιά και της Βασιλικής οικογένειας. Ναι, ναι, βεβαίως, βαριέσαι να τους βλέπεις. Τα πρόσωπά τους σου γίνονται τόσο οικεία που στο τέλος νομίζεις πως κάπου έχεις ξανασυναντηθεί μαζί τους… Γεια σου ρε Αμπντουλάχ παλιόφιλε με το γυναικάκι το όμορφο, βασιλιάς είσαι ρε πστη μου… κι έτσι. Παντού, δεν ξαναμιλάμε για το μεγελοιότατο…


Η πορεία μας με κατεύθυνση το νότο της χώρας θα γινόταν μέσω της Οδού των Βασιλέων (King’s Highway), έναν από τους πιο σημαντικούς εμπορικούς άξονες της αρχαιότητας και ο πιο αρχαίος, διαρκώς χρησιμοποιούμενος δρόμος στο κόσμο. Ξεκινούσε από την Αίγυπτο και μέσω της Ιορδανίας έφτανε στη Δαμασκό και συνέχιζε ως τα Βασίλεια του Ευφράτη. Το τοπίο από μόνο του κόβει την ανάσα σε αυτή τη διαδρομή που ενώνει το βορρά με την πόλη της Άκαμπα στο νότιο άκρο της χώρας. Ο φιδίσιος δρόμος που κατεβαίνει από τα 1200 μέτρα των Ιορδανικών highlands σε υψόμετρα υπό του μηδενός (σχεδόν στα επίπεδα της Νεκράς που βρίσκεται 400 μέτρα πιο χαμηλά από την επιφάνεια της θάλασσας!) μέσα στην κοιλάδα Wadi Mujib, το γυμνό, σκληρό περιβάλλον που σου θύμιζε πως σιγά-σιγά μπαίνεις στα χωράφια της Αραβικής ερήμου, η απέραντη ερημιά… υπάρχει η εναλλακτική και πιο σύντομη διαδρομή που ενώνει το βορρά με το νότο, ο σύγχρονος αυτοκινητόδρομος, αλλά η δύσκολη αυτή διαδρομή μέσω της Οδού των Βασιλέων, προσφέρει απλόχερα εκπληκτικά τοπία σε όποιον προτιμήσει την εξτρά ταλαιπωρία… υπάρχει και μια τρίτη εναλλακτική που θα τη συζητήσουμε αργότερα. Και μετά από περίπου τρείς ώρες φτάσαμε στο Κεράκ. Ακριβώς την ώρα του φαγητού!


Το παραδοσιακό πιάτο της Ιορδανίας, είναι το Μανσάφ, αρνάκι δηλαδή μαγειρεμένο με τοπικά μυρωδικά σε σάλτσα από γιαούρτι και σερβιρισμένο με ρύζι και ξηρούς καρπούς. Ακούγεται νόστιμο αλλά είναι πιο νόστιμο αν σταματήσεις να το ακούς και το φας. Και το σαβουάρ βίβρ προστάζει να το φας με τα χέρια κατά τον αραβικό τρόπο με τη βοήθεια πεντανόστιμης ζεστής αραβικής πίτας. Μαζί με το χούμους (hummus) τα φαλάφελ και τη σαλάτα ταμπουλέ οι τοπικές κουζίνες άρχισαν να μας κερδίζουν… μετά αράξαμε σε έναν καφενέ εκεί δίπλα, είδαμε μπάλα γιατί έπαιζε η Ελλάδα με την Κορέα, είχε Μουντιάλ βλέπεις, απολαμβάνοντας μαζί με τα δυο γκολ που φάγαμε καπάκι στο Μανσάφ, ένα φλιτζανάκι τσάι και φυσικά σίσα, έτσι για να το χωνέψουμε....


Βεβαίως δεν κάναμε τόσο δρόμο για να φτάσουμε ως στο Κεράκ για το αρνάκι (μόνο) και τη μπάλα. Η πόλη των 20.000 κατοίκων, στο κέντρο της χώρας, 140 Km από το Αμμάν, είναι άλλο ένα μέρος με βαριά ιστορία και ένα κάστρο-χρονομηχανή! Το κάστρο του Κεράκ πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα Σταυροφορικά κάστρα, το μεγαλύτερο στην Ιορδανία, και ξεκίνησε να χτίζεται υπό τις εντολές του σταυροφόρου Pagan de Butler το 1140, και να επεκτείνεται για πολλά χρόνια ακόμα και από τους διαδόχους του. Αποτέλεσε πανίσχυρο οχυρό τόσο στρατηγικής, όσο και εμπορικής σημασίας, για 50 χρόνια μέχρι που το 1189 μετά από διετή πολιορκία έπεσε στα χέρια του Σαλαντίν (Salah ad Din) του θρυλικού ηγέτη και απελευθερωτή των Μαμελούκων (συμμαχία όλων των Μουσουλμάνων και Ισλαμιστών Αράβων) από τους Σταυροφόρους Χριστιανούς. Ο Σαλαντίν μάλιστα ήταν τέτοιο παράδειγμα ανδρείας, στρατηγικής και μαχητικότητας, που παρότι ήταν η μεγάλη πληγή των Σταυροφόρων, αποτέλεσε μια αξιοσέβαστη προσωπικότητα και στη Δύση. Μετά από σχεδόν 700 χρόνια, το 1840 το κάστρο πέρασε στην κατοχή των Τούρκων Οθωμανών υπό τον Ιμπραήμ Πασά της Αιγύπτου, ο οποίος και έδωσε τέλος στην ένδοξη ιστορία του οχυρού αφοπλίζοντάς το, αν και λόγω της στρατηγικής του θέσης συνέχισε για πολλά χρόνια να παίζει σημαντικό ρόλο στα σταυροδρόμια που συναντιούνται η Αίγυπτος, η Συρία και ο Αραβικός κόσμος. Αλλού καλοδιατηρημένο, αλλού αναπαλαιωμένο και αλλού ερειπωμένο (ο χρόνος είναι τελικά ο μεγαλύτερος κατακτητής απ’ όλους…), με θέα προς στην υπέροχη ερημιά εκεί στο σούρουπο, τα βήματά μου με πήγαν σε μια υπόγεια στοά ξέκοψα από την παρέα, και χάθηκα σε έναν σκοτεινό διάδρομο με πέτρινη αψιδωτή οροφή, αίθουσες και πέτρινες σκάλες δεξιά και αριστερά που στριφοανηφόριζαν σε πηχτά σκοτάδια και σε συμπαγή τίποτα, όλο και πιο σκοτεινός, όλο και πιο ήσυχος, πιο υγρός και δροσερός, καθώς η είσοδος ξεμάκραινε σε κάθε βήμα… ακόμα πιο βαθιά στην ιστορία… είμαι σίγουρος πως για μια στιγμή η οχλαγωγία των μαχών και ο ήχος από τις οπλές των αλόγων φτάσανε στα αυτιά μου ή τουλάχιστον αν όχι στα αυτιά μου, στο ακουστικό κέντρο του εγκεφάλου μου. Έστριψα δεξιά στο πέτρινο δωμάτιο, και έκατσα για να ξεκουραστώ σε μια πέτρα που είχε ξεκολλήσει από την οροφή και είχε σφηνώσει στο χωμάτινο πάτωμα… μια μικρή σχισμή ψηλά στον ένα τοίχο της αίθουσας επέτρεπε μια και μοναδική αχτίδα φωτός, να κάνει παιχνίδια με τις σκιές, και τη φαντασία μου καθώς και σε εκατομμύρια κόκκους σκόνης να χορεύουν στα όριά της…


«Και τότε πρόσεξε τη σκιά του μικρού κοριτσιού στο τοίχο. Γύρισε ενοχλημένος αλλά δεν είδε κανέναν... μόνο η σκιά υπήρχε στο δωμάτιο...
-Πάλι με βρήκες, δε μπορώ να ησυχάσω από σένα ούτε λεπτό…
-Δε σε βρήκα, σε ακολουθώ παντού, ακόμα και όταν κάνεις αστεία με την παρέα σου, ακόμα κι όταν γελάς, ακόμα κι όταν κοιτάς μακριά και νομίζεις πως αδειάζεις το κεφάλι σου και γίνεσαι αόρατος, σε ακολουθώ. Πήρε ένα περιπαικτικό ύφος και συνέχισε: Μερικές φορές άμα κουραστώ, γραπώνομαι στο στήθος σου και με κουβαλάς. Δε νοιώθεις καμιά φορά ένα βάρος; Και γέλασε σκανταλιάρικα.
-Καλό… παραδέχτηκε αυτός χωρίς όμως να επιτρέψει στα χείλια του να σχηματίσουν το παραμικρό χαμόγελο. Φτηνό αλλά καλό. Και για πόσο καιρό θα με ακολουθείς ή θα σε κουβαλάω, ακόμα;
Και τότε το μικρό κορίτσι από σκιά έλαβε υπόσταση, πλησίασε κάθισε δίπλα του άπλωσε το χεράκι του και τον ακούμπησε στοργικά λίγο πάνω από το γόνατο. Τον κοίταξε με κείνα τα πελώρια καστανά μάτια και του είπε τρυφερά,
-Αφού, ξέρεις. Πρέπει να με σκοτώσεις εσύ για να φύγω…
(συνεχίζεται)»


Μετά το ηλιοβασίλεμα, πήραμε το δρόμο για την πόλη Wadi Musa όπου και θα διανυκτερεύαμε στο Edom Hotel. Η έρημος επικράτησε για τα καλά, συναντήσαμε και τους πρώτους καταυλισμούς Βεδουίνων , των νομάδων της ερήμου, με τις σκηνές τους και τα αγροτικά τύπου ντάτσουν που είχαν αντικαταστήσει τις καμήλες, και τις καμήλες τους, γιατί τα ντάτσουν δεν βγάζουν γάλα ούτε τρώγονται ούτε γεννάνε ντατσουνάκια και άρα δεν μπορούν να αντικαταστήσουν επαρκώς τις καμήλες. Ακόμα. Σε λίγο η νύχτα έπεσε καθώς ανηφορίζαμε για την πόλη που βρίσκεται στη είσοδο του θαυμαστού Βασιλείου των Ναβαταίων, την περίφημη Πέτρα.

 

[Rosa]

Εξαιρετική και πρωτότυπη η αφήγηση....:xmas_razz:

 

[ΕΡΣΗ]

Ακολουθω και εγω σαν το κοριτσακι απο σκια...

 

[coccobill]

Τι ωραια ιδεα να παντρεψεις τις δυο αφηγησεις..
Η Ιορδανια παραμενει ενα απο τα ωραιοτερα ταξιδια μου και το καταλαβαινω καθε φορα που διαβαζω για αυτην.

 

[Giristroula]

Ταξίδεψέ μας σε μέρη που δεν έχουμε πάει...

 

[gmavro75]

Mια... φανταστική ιστορία...