Ιορδανία Συρία Τουρκία Ιορδανία Συρία Τουρκία. Μια... φανταστική ιστορία

[gmavro75]

14/6/2010, Δευτέρα
WadiRum, Άκαμπα, Νεκρά Θάλασσα[/B]

Δεν είχε ξημερώσει ακόμα όταν ξυπνήσαμε στην μέση της μαγικής ερήμου. Η πρώτη εικόνα όταν βγήκα από τη σκηνή, ταιριαστά μαγική, ένας βεδουίνος που αχνοφαινόταν στο λυκαυγές να οδηγεί τρεις καμήλες, εκεί στο βάθος, μέχρι που χάθηκε πίσω από την κορυφογραμμή των αμμόλοφων. Εδώ είμαστε! Στην κοιλάδα του φεγγαριού, όπως θα μεταφράζαμε τη Wadi Rum... Ο Μοχάμεντ ήταν ένας πιτσιρικάς Βεδουίνος, κάτω από είκοσι, που έμενε στην Ad Disa, το διπλανό χωριό. Είχε έρθει με το 4X4 και θα μας ξεναγούσε στις φυσικές ομορφιές του τόπου του με ένα τρίωρο jeep safari. Επιβιβαστήκαμε, τρεις μέσα, τρεις στη καρότσα, οι τροχοί άρχισαν να στριφογυρνάνε στην άμμο και το όχημα να σκαρφαλώνει τα αμμώδη κύματα. Σε λίγα δευτερόλεπτα είχαμε ανέβει τον αμμόλοφο που βρισκόταν μπροστά από το camp και το μεγαλείο του Ιορδανικού Εθνικού Πάρκου αποκαλύφθηκε σε όλη του την απεραντοσύνη, του Εθνικού Πάρκου λέω, με το σουρεαλιστικό σκηνικό των απόκρημνων νήσων που περιβάλλονται αντί θαλάσσης από την κόκκινη άμμο της ερήμου. Πετρώδεις σχηματισμοί, υπό την υπόσχεση του πρωινού φωτός της ανατολής που πλησίαζε, ανεξάρτητοι μεταξύ τους διάσπαρτοι στο αχανές, σαν κοιμισμένοι γίγαντες, γρανιτένια, μοναχικά όρη, πολλά από αυτά με πάνω από χίλια μέτρα ύψος, σχεδίαζαν έναν ακανόνιστο λαβύρινθο τυχαίων διακλαδώσεων… Ουφ! Το έγραψα. Από χθες με βασάνιζε.

-Μια χαρά η ζωή στην Ad Disa…, είμαστε καλή παρέα, και τη περνάμε super. Πιο παλιά είχαμε και τη Σαουδική Αραβία δίπλα και παίρναμε και οπλάκια και αλκοόλ, και χασίσι αλλά τώρα τα πράγματα έχουν γίνει πολύ αυστηρά εκεί με το στρατό. Εμείς πάντως τη βολεύουμε μια χαρά… θέλετε κανά τσιγαράκι να κεράσω;

Κάπως το είχε φέρει η κουβέντα… δεν έπεσε έτσι ξεκάρφωτα. Μάλλον τον είχα ρωτήσει πως είναι η ζωή στην Ad-Disa… τρελόπαιδο, για ποιούς μας πέρασε; Σε λίγο τα χρώματα ήταν σούπερ ουάου, σούπερ… όταν ο ήλιος ανέτειλε… από την ανατολή… όπως συνήθως ανατέλλει πάντα, μέχρι σήμερα. Η αμμόβαρκά μας, κατάπινε τα πελώρια ρυτιδιασμένα αμμοκύματα και μας ταξίδευε στο πιο ερυθριδιόρρυθμο βερσιόν των αμμοκυκλάδων του πλανήτη! Πρώτη στάση τα πετρογλυφικά των Ναβαταίων, χιλιάδες χρόνια εκεί, ανεξίτηλα, στέλνουν ακόμα το ίδιο μυστηριώδες μήνυμα, βγάζοντας τη γλώσσα στο χρόνο… μετά στο βουνό γνωστό ως «Seven Pillars of Wisdom» από το ομώνυμο και αυτοβιογραφικό βιβλίο του T.E. Lawrence, στις πέτρινες αψίδες και μετά κατρακύλισμα στους κόκκινους λόφους, στάση σε μια απόκρημνη πλαγιά εκεί που το μάτι είναι ελεύθερο να τρέξει μέχρι το Um-ad Dami, το νότιο όριο της Wadi Rum, το ψηλότερο βουνό της με πάνω από 1850 μέτρα ύψος, στα σύνορα με τη Σαουδική Αραβία. Και μετά και μετά, ο Μοχάμεντ μας έδειξε στο χώμα, τα ίχνη από ένα φίδι το οποίο αν μας δαγκώσει θα πεθάνουμε σε είκοσι λεπτά, και για κάποιο λόγο που τώρα αδυνατώ να θυμηθώ και τότε αδυνατούσα να προσδιορίσω, σκάσαμε όλοι στα γέλια… Αράξαμε για τσάι σε ένα τσαντιροτεϊοποτείο, ψωνίσαμε και κάτι κεφαλόδεσμους, γιατί το καπέλο αφήνει το σβέρκο έξω, και μαυρίζεις σα φαντάρος, μας έμαθαν και πώς δένονται και αφού μας δέσανε επιστρέψαμε στο camp. Ωραίος ο νέος!

Στο δρόμο πάλι… next stop Άκαμπα, τo διαχρονικά σημαντικό λιμάνι της χώρας, φυτεμένο στο νότο της, στις ακτές της Ερυθράς, το μήλο της έριδος που πρόσκαιρα της έκλεψε μαζί με το όρος Σινά από την Αίγυπτο το Ισραήλ κατά τον πόλεμο των έξι ημερών και μετά της το επέστρεψε μαζί με το όρος Σινά στην Αίγυπτο. Το τετραεθνές της μέσης ανατολής, σύνορα με Ισραήλ, είκοσι χιλιόμετρα από τα Σαουδαραβικά σύνορα και με την Αίγυπτο στην απέναντι όχθη, υπόσχεται κοραλλένιους βυθούς και μαγευτικές παραλίες σε όλα τα τουριστικά φυλλάδια. Ακόμα ένα μέρος στενά δεμένο με τον T.E. Lawrence (πιο γνωστό ως Lawrence της Αραβίας, από την κλασσική ταινία του 1962, με τον Peter o Tool στον ομώνυμο ρόλο), λόγω της πολιορκίας και τελικά απελευθέρωσης της πόλης. Ποιος ήταν ο κύριος λοιπόν; Βαρετή η διαδρομή για Άκαμπα, ας ανοίξουμε το Lonely Planet… μπλαμπλαμπλά το 1916 μπλαμπλαμπλά και οργάνωσε και διεύθυνε την Αραβική επανάσταση και μπλαμπλαμπλά λογαριασμό της Αγγλίας και… ναι, άστο δε λέει τίποτα. Θα τα πω με δικά μου λόγια: Θυμόμαστε το Σαλαντίν από προηγούμενο επεισόδιο. Όταν λοιπόν έδιωξαν τους Σταυροφόρους, κάπου το 1250 έφυγε και ο τελευταίος, οι Μουσουλμάνοι Μαμελούκοι Άραβες, κυβέρνησαν τις περιοχές από την Αίγυπτο μέχρι το Ιράκ και τη Δαμασκό μέχρι τα μέσα του 1500, όταν οι Οθωμανοί άρχισαν να ισχυροποιούνται και να καταλαμβάνουν τα εδάφη από την Αίγυπτο μέχρι… άσ’ το. Οι περιοχές παρέμειναν στην κατοχή των Τούρκων Οθωμανών μέχρι τον πρώτο παγκόσμιο. Τότε ο Thomas Eduard Lawrence που είχε ξεκινήσει ως αρχαιολόγος και είχε καταλήξει μυστικός πράκτορας των Βρετανικών δυνάμεων στο Κάιρο το 1916, συμμάχησε με τους Άραβες οργάνωσε και διεύθυνε την Αραβική επανάσταση κατά των Τούρκων, η οποία έληξε με επιτυχία κάπου το 1920, με υποσχέσεις για λογαριασμό της Αγγλίας από τους Άραβες που δεν εκπληρώθηκαν και πλήρως βέβαια. Αυτός ήταν, και επίσης δεινός ταξιδιώτης και συγγραφέας. Αυτός, με λίγα λόγια.

Η Άκαμπα είναι μια σύγχρονη πόλη, συνοριακή, σχεδόν κολλημένη με τη γειτονική Ελάτ του Ισραήλ, ενοχλητικά βιομηχανοποιημένη, με ιντάστριαλ παραλίες που βρίσκονται ανάμεσα σε εργοστάσια, μεταλλικούς σωλήνες φορτοεκφόρτωσης, σκαλωσιές και μεγάλα φορτηγά καράβια που πηγαινοέρχονταν. Άλλα όταν ανοίγεις τα μάτια σου κάτω από το βυθό διακτινίζεσαι σε ντοκιμαντέρ του Ζακ Υβ Κουστώ, βρίσκεσαι σε ένα γαλάζιο ήσυχο πλανήτη με τα πολύχρωμα κοράλλια και τους γεμάτους ζωή υφάλους, και όταν βγάζεις το κεφάλι σου να πάρεις ανάσα πάλι βλέπεις μια βλακεία και μετά, καθώς αναρίθμητα εξωτικά ψάρια κολυμπάνε μπροστά στα μάτια σου και περίεργα φυτά χορεύουν στο ρυθμό των ρευμάτων, και μετά βλακεία και μετά, σε απόσταση αναπνοής από σένα σε μια έκρηξη, και μετά βλακεία και μετά, χρωμάτων. Και οι γυναίκες με τα μαγιό, τελευταία λέξη της μοδός, κελεμπίες θαλάσσης με ασορτί μπούρκα, που έμοιαζαν πολύ καυτές, όπως ήταν κατάμαυρες και μακρυμάνικες, ούτε λαιμό δεν αφήναν έξω, κάτω από τη ζέστη και το λιοπύρι, βλακεία. Στην απέναντι όχθη, δεξιά η Ελάτ του Ισραήλ, και αριστερά η Τάμπα η πρώτη πόλη της Αιγύπτου… φάγαμε κάτι στο πόδι, δηλαδή πήραμε κάτι στο χέρι, νομίζω ήταν χάμπουργκερ από Mc Donald’s, δημοκρατία έχουμε, και δρόμο. Και τι δρόμο!

Η Wadi Araba!!! Ο τρίτος δρόμος που ενώνει το νότο της χώρας με την πρωτεύουσα, παράλληλος με τα Ιορδανικοϊσραηλινά σύνορα μέσα από την έρημο και μετά παραλίμνια στη Νεκρά Θάλασσα. Ένας δρόμος που σε κατεβάζει 400 και πλέον μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας χωρίς όμως να είσαι μέσα στη θάλασσα, καταλαβαίνετε ελπίζω πώς το λέω, το χαμηλότερο σημείο της Γης! Με το Χρήστο, το Γιάννη και το Ντίνο γουστάραμε επιπλέον, γιατί πριν από ένα χρόνο περίπου αντικρίζαμε τη κορυφή του κόσμου, και όσο να είναι κάτι τέτοιο κάνει ωραίο κοντράστ και γράφει και καλά στο βιογραφικό σου… Για άλλη μια φορά το κεφάλι μας γέμισε ερημιά σε διάφορα χρώματα και σχήματα, ανατολικά έφτανε μέχρι τα βουνά της Πέτρας και προς τη δύση, μέχρι τα εδάφη του Ισραήλ. Ένας τόπος βγαλμένος από καρτ ποστάλ, καθώς πολλά καρτ ποστάλ θα έχουν βγει σε αυτό το τόπο… την πετρώδη έρημο, διαδεχόταν η αμμώδης, και μετά μια όαση, και πάλι το κίτρινο, το λευκό, το μαύρο και το κόκκινο και πάλι βράχια και οάσεις και αμμόλοφοι και καμήλες και συμμορίες από κόκκους άμμου να τρέχουν σαν αναστατωμένα, άυλα ξωτικά πάνω στο δρόμο καθώς τις παρέσερνε ο αέρας που προκαλούσε το αυτοκίνητο στο πέρασμά του… μια από τις πιο χαρακτηριστικές εικόνες της Μέσης Ανατολής. Κάποια στιγμή, ο δρόμος που ξεκινάει από μηδέν υψόμετρο στην Άκαμπα και χωρίς να έχεις ανέβει ούτε μέτρο για κανά δίωρο, άρχισε να βουτάει απότομα σε μια σουρεαλιστική κατηφόρα από την έρημο στην υπόγεια, εύφορη πεδιάδα της Νεκράς…

Η Νεκρά Θάλασσα είναι μια λίμνη νεκρή. Η τεράστια περιεκτικότητα σε αλάτι δεν επιτρέπει σε καμία μορφή ζωής να αναπτυχθεί. Πρόκειται για τμήμα της Μεσογείου που αποκόπηκε από τη θάλασσα μέσω γεωλογικών μεταβολών. Στη συνέχεια η εξάτμιση των υδάτων της είχε ως αποτέλεσμα από τη μια να κατέβει η στάθμη στα -400 μέτρα από την άλλη να αυξηθεί η αναλογία περιεκτικότητας σε αλάτι, σε βαθμό κορεσμού, και ένα μεγάλο μέρος από το άλας της, που δεν μπορεί να διαλυθεί στο κορεσμένο διάλυμα έχει πέσει ως παχύ ίζημα στο πυθμένα της. Περίπου 15 ευρώ η είσοδος στη πλαζ… βουτάω ποδαράκι και νοιώθω έναν καρχαρία να με δαγκώνει στη φτέρνα! Πετάχτηκα έξω. Τι καρχαρία, σκέφτομαι, εδώ δε ζει ούτε σαρδέλα παστή. Μια γρατζουνιά, κόψιμο από το παπούτσι, είχε απολυμανθεί βιαίως απότομα. Συμβουλή, μην πάτε φρεσκοξυρισμένοι (φρεσκοξυρισμένες) να βουτήξετε εκεί. Πονάει. Το νερό χλιαρό, με υφή ελαιώδη, χάλια γεύση, ουπς! ρε δω δε βουλιάζουμε με τίποτα! Χωρίς καμία προσπάθεια, χωρίς καν να κουνάμε τα πόδια, ούτε τα πισινά ούτε τα μπροστινά, επιπλέαμε με το στήθος έξω από το νερό, σα φελλοί. Αφού βγάλαμε ο κάθε ένας στον κάθε άλλο την κλασσική φωτογραφία, σε ανάσκελο να διαβάζει εφημερίδα, βγήκαμε στην ακτή για λασπόλουτρο. Η λάσπη της Νεκράς θεωρείται πολύ αναζωογονητική και πλούσια σε κάτι καλό για το δέρμα και μάλιστα τα καλλυντικά που βγαίνουν από τη Νεκρά Θάλασσα είναι ξακουστά, μας είπαν. Ηλιοβασίλεμα, και μόλις ο ήλιος κρύφτηκε πίσω από τα βουνά του Ισραήλ πήραμε το δρόμο για το Αμμάν, όπου θα περνάγαμε και όλη την επόμενη μέρα.

Φτάσαμε νύχτα, στο Abdali Inn Hotel και πάλι, και μετά από σύντομη ανασύνταξη πήραμε δυο ταξί και βγήκαμε να βρούμε τίποτα να φάμε, πουθενά να πιούμε, κανέναν να μιλήσουμε…
Όταν ο οδηγός του ταξί μας ρώτησε «γουέρ φρομ;» και του είπαμε Γιουνάν, μας είπε:
-Γιουνάν πρόμπλεμς ε; νο μάνεϊ, ένοιωσα λες και η οικονομική κρίση είχε γίνει το μοναδικό θέμα συζήτησης-ταξί σε όλο τον κόσμο
-Γιουνάν, προτέστς, μένι ντάματζ…
Νάτος!
-Γιουνάν, πολίς, προτέκτ…
Όπα μεγάλε, πολίς, προτέκτ, εδώ τα χαλάμε!!!

«Ετοιμαζόταν μεγάλος χαμός στη πλατεία Αντισυντάγματος στο κέντρο της Ανήθα, της πρωτεύουσας της HellAss. Από τη μια μεριά οι Σ.Α.Μ.Α.Τ. μονάδες καταστολής ταραχών, σα Μ.Α.Τ. Πρόκειται για μια επίλεκτη μονάδα αντρών, που δεν ένιωθαν φόβο. Οι υπερδιαστήμονες του τομέα Αποκτηνοποίησης είχαν κάνει θαύματα. Στο τομέα τους. Με μια απλή σχετικά επέμβαση ξερίζωναν κάθε συναίσθημα μαζί και αυτό του φόβου. Οι Άνδρες των Σ.Α.Μ.Α.Τ. είχαν αποτελέσει τα πειραματόζωα στην εξέλιξη αυτής της μεθόδου σε απλή. Δεν ένιωθαν φόβο, όχι γιατί ήταν θαρραλέοι. Δεν ένιωθαν φόβο γιατί ήταν αναίσθητοι. Χιλιάδες Σ.Α.Μ.Α.Τ. Σα Μ.Α.Τ. Εξοπλισμένοι σαν εξοπλισμένοι ρινόκεροι, αλλά λιγότερο ευφυείς... Βάραγαν τα γκλόπαλά τους στις δειλοκαλύπτρες τους και ακουγόταν σαν εισαγωγή από σύνθεση των Stomp… Τακαντακατακαντακατακαντακα... παραταγμένοι, εξοπλισμένοι, χιλιάδες, βάραγαν τα γκλόπαλα... Από την άλλη οι διαδείλωτες, καμιά τρακοσαριά εκατοντάδες, άντρες-γυναίκες κομπλέ σε συναισθήματα. Ούτε αυτοί ένιωθαν φόβο. Γιατί ένιωθαν οργή. Όχι κατά των Σ.Α.Μ.Α.Τ. αυτοί απλά τους έκλειναν το δρόμο. Ένας Πυργέτης του Κουδουνιστικού κόμματος προπαγάνδιζε κουδουνίζοντας με μια ντουντούκα μαλακίες, περί αιτημάτων και συνθημάτων και άλλα τέτοια περιττά... Οι Κουδουνιστές, πολιτικοί αντίπαλοι των Κανιβαλιστών και των Σοσιαλδιυλιστών, κάγχαζαν βγάζοντας ξύλινους και πύρινους λόγους, λες και ήταν δικό τους κατόρθωμα που είχε μαζευτεί εκεί όλος αυτός ο κόσμος. Δεν ήταν δικό τους το κατόρθωμα. Δεν ήταν κατόρθωμα κανενός. Δεν ήταν κατόρθωμα. Ξύλινα λόγια στη πυρά... Ο λόγος είναι σαν τους αριθμούς, αν δεν είναι άρτιος είναι περιττός... όλοι ήξεραν γιατί βρίσκονταν εκεί. Και δε χωράει σε κανένα σύνθημα. Πλησίαζαν Χριστούγεννα... πλησίαζε μεγάλος χαμός. Σ.Α.Μ.Α.Τ. από τη μια, διαδείλωτες από την άλλη και στη μέση ένα απαίσιο Χριστουγεννιάτικο δέντρο οργουελικό, αυταρχικό, τεράστιο, τέρας. Ο Κακλανιάρης ο Ύπατος Δημαρχίδης της Ανήθα είχε δώσει εντολή να κοπούν από ένα άλσος, το τελευταίο στην πόλη, καμιά πεντακοσαριά δέντρα, τα τελευταία στη πόλη, για να φτιάξουν τα καλούπια μέσα στα οποία χύσανε το πλαστικό για να κατασκευάσουν το Χριστουγεννιάτικο δέντρο... ήταν το μεγαλύτερο μονοκόμματο πλαστικό δέντρο, και γενικώς, το μεγαλύτερο μονοκόμματο πλαστικό, του σύμπαντος, κυρίως επειδή οι άλλες φυλές του σύμπαντος δεν ασχολούνται με τέτοιες μαλακίες. Ανάμεσα στους διαδείλωτες, βρίσκονταν και οι συντονιστές των Σ.Α.Μ.Α.Τ. Τους αναγνώριζες εύκολα γιατί φόραγαν φλάι ανάποδα και είχαν τσάντα πλάτης. Πιο παλιά, τους αναγνώριζες ακόμα πιο εύκολα γιατί φόραγαν και κουκούλες, γι’ αυτό οι κουκούλες καταργήθηκαν δια νόμου. Όλοι ήξεραν τι περίμεναν. Το σύνθημα από τους Συντονιστές.... Μια βόμβα φωτόλομ... στον αέρα, και μετά στην άσφαλτο μπροστά στα πόδια των Σ.Α.Μ.Α.Τ. και μετά χαμός. Ο αναμενόμενος. Βρισιές, συνθήματα, ψεκασμοί με δακρικά χημειογόνα, και ένας τύπος δίπλα του, να του λέει πάμε για κανά καφέ, και πέτρες αρκετά μικρές για να τις πετάς στο κεφάλι του άλλου, και καδρόνια, και βρισιές. Άκου εκεί, πάμε για κανά καφέ; Και βόμβες φωτόλομ, και ξανά βρισιές, οι Σ.Α.Μ.Α.Τ. ξεστόμιζαν βλασφημίες θρησκευτικοσεξουαλικού περιεχομένου και οι διαδείλωτες έβριζαν τα γουρούνια χαρακτηρίζοντάς τα δολοφόνους. Μα είναι η ώρα τώρα για καφέ; Ήταν ένας νεαρός που φορούσε ένα πλεχτό κασκόλ, με μακρύ μαλλάκι και γυαλάκια τύπου John Lennon, και τα γυαλάκια και ο νεαρός. Αλλά φυσικά δεν ήταν ο JohnLennon. Αυτό θα ήταν παράλογο...
-Πάμε για καφέ; Έχω να σου πω κάτι... Για έναν περίεργο λόγο δέχτηκε, ή για να είμαστε ακριβής δεν μπόρεσε να μη δεχτεί... περίεργος τύπος. Λες να ήταν ο John; Μπααα...»

Τελικά, κεμπάμπ της προκοπής δε φάγαμε, μετά ζητήσαμε σε ένα άλλο ταξί να μας πάει σε κανά μπαράκι, μας πήγε σε κωλάδικο-κονσομασιόν-κεράσει ουίσκι να βγκάλω μπούργκα, δεν κάτσαμε, ξενοδοχείο, νάνι, σκότωμα.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• …

  Go to chapter

  Go
• 13

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 4 of 13

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[pattyyy]

Το πρώτο κομμάτι της ιστορίας σου είναι πολύ ενδιαφέρον! Αναμένω τη συνέχεια της ανατολίτικης, μαγικής ατμόσφαιρας!

 

[gmavro75]

Το πρώτο κομμάτι της ιστορίας σου είναι πολύ ενδιαφέρον! Αναμένω τη συνέχεια της ανατολίτικης, μαγικής ατμόσφαιρας!

Να σαι καλά... ελπίζω να μεταφέρω αυτήν ακριβώς τη μαγεία που λες όπως ακριβώς την έζησα, χιλιόμετρο-χιλιόμετρο. Κυρίως για τα χιλιόμετρα που έγιναν εντός μου... καλή διασκέδαση σε όλους τους αναγνώστες.

 

[marydim]

Καλώς τον... Καιρό είχες να μας γράψεις και μου έλλειψαν οι ιστορίες σου.

 

[ΕΡΣΗ]

Αχ! Τη βλεπω τη δουλεια! Εξαρτηση θα παθω παλι σε αυτην την ιστορια. Αναφερεσαι σε μερη που θελω πολυ να επισκεφθω με τον τροπο τον δικο σου, ως οδοιπορικο και οχι με πιεση χρονου. Μου αρεσουν και οι παρεκβασεις σου που σχολιαζουν το ταξιδι.

 

[zmaria]

Πολύ όμορφη η αρχή... Κι επειδή το Περού σου το λάτρεψα έχω ήδη μεγάλες προσδοκίες από το στόρι σου! Τέλεια!!! Εις αναμονήν λοιπόν της συνέχειας.:xmas_wink:

 

[gmavro75]

Κεφάλαιο 2

12/6/2010, Σάββατο
Όρος Νέμπο, Μάταμπα, η Λεωφόρος των Βασιλέων (Kings Highway), Κεράκ.

«-Άκου τον Ιμάμη! Ξύπνα! Καινούρια μέρα, το ταξίδι θυμάσαι;
-Πάλι εδώ; Γιατί δε με αφήνεις ήσυχο πια; Άσε με, τι θέλεις;
-Για να είμαι εδώ.. εσύ με χρειάζεσαι… Ξύπνα τώρα!
Την κοίταξε στο πρόσωπο. Είχε αλλάξει η μορφή της από χθες το βράδυ. Είχε γίνει ένα μικρό επίμονο κοριτσάκι με σγουρά κόκκινα μαλλιά και πελώρια καστανά μάτια…
-Πως το κάνεις αυτό; Εχθές ήσουν σαν μια αυστηρή μεσόκοπη δασκάλα και σήμερα είσαι σαν το εκείνο το παιδί που δεν θα υπάρξει σε καμία φωτογραφία… Πώς αλλάζεις τη μορφή σου;
-Μάλλον θα έπρεπε να αναρωτιέσαι πώς, αφού εγώ αλλάζω τη μορφή μου όπως λες, εσύ μπορείς και με αναγνωρίζεις και ξέρεις τόσο σίγουρα ότι είμαι η ίδια; Εκεί είναι το θέμα… έλα τώρα ξύπνα...»


Το φως και ο ήχος από τις προσευχές των Ιμάμηδων ξεχύθηκαν στους δρόμους.


Το ξενοδοχείο Abdali Inn, δεν πρόκειται να εντυπωσιάσει, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα δυσαρεστήσει τον επισκέπτη που ψάχνει για budget αλλά καθαρό, ασφαλές και κεντρικό ξενοδοχείο στο Amman. Συναντηθήκαμε με τον Σάμι, φορτώσαμε τα πράγματα στο βανάκι και νωρίς-νωρίς ξεκινήσαμε για μια διαδρομή που θα μας γύρναγε πίσω στο χρόνο, σε βιβλικές εποχές, θα διασταυρωνόταν με Σταυροφόρους κατακτητές και τις φοβερές μάχες τους με τον μέγα απελευθερωτή Σαλαντίν.


Μετά από μια σύντομη διαδρομή μέσα σε ένα τοπίο όπου ελαιώνες και αμπέλια μάχονταν την έρημο, φτάσαμε στο όρος Νέμπο. Είναι ο λόφος τον οποίο ο Μωυσής στο τέλος του ταξιδιού του με τον εβραϊκό λαό μετά την «Έξοδο» από την Αίγυπτο ανέβηκε και για πρώτη φορά αντίκρισε και υπέδειξε την γη της επαγγελίας. Μετά άφησε εκεί την τελευταία του πνοή και μάλιστα ενταφιάστηκε από τον ίδιο το Θεό. Αποτελεί ένα από τα πιο ιερά μέρη του Χριστιανισμού αλλά και του Ιουδαϊσμού. Η βόλτα στο λόφο μας έφερε στην Βασιλική που έχει χτιστεί προς τιμήν του Μωυσή, μια εκκλησία του 4ου αιώνα, και τον πιο σύγχρονο ναό της Πρεσβυτέρας όπου φυλάσσονται ψηφιδωτά από διάφορες εποχές. Πιο κει η ελιά που φύτεψε ο Πάπας Ο Παύλος ο Δεύτερος κατά την επίσκεψή του το 2000, και το έργο του Ιταλού γλύπτη Giovanni Fantoni, που συνδυάζει δυο ισχυρά σύμβολα, το χάλκινο φίδι που ο Θεός είχε διατάξει το Μωυσή να φτιάξει για να προστατέψει το λαό του από την θανάσιμη πληγή με τα φίδια και το σταυρό, το γνωστό, του μαρτυρίου. Τέλος φτάσαμε στο σημείο από όπου το μάτι φτάνει στην κοιλάδα του Ιορδάνη που σηματοδοτεί τα σύνορα με το Ισραήλ, τη Νεκρά Θάλασσα, την Ιεριχώ και την πεδιάδα που στα μάτια του προφήτη των τριών θρησκειών φάνταζε ως γη της επαγγελίας. Σε μέρες που η ατμόσφαιρα είναι καθαρή μπορείς να δεις μέχρι τα Ιεροσόλυμα σε μια απόσταση 50 χιλιομέτρων, αλλά την μέρα της επίσκεψής μας η σκόνη που είχε σηκώσει το αεράκι από την έρημο, έκρυβε τον ορίζοντα… ή μήπως τους ορίζοντες; Οι μύθοι για το μέρος, λένε ότι εδώ έχει θαφτεί η Κιβωτός της Διαθήκης , άλλοι πάλι ισχυρίζονται πως το μέρος δεν έχει να κάνει με το όρος που ανέβηκε ο προφήτης, και κάποιοι άλλοι οι πιο ανεκδιήγητοι απ’ όλους, διατείνονται ότι ο Μπιν ο Λάντεν ετοίμαζε χτύπημα το 2000… και πως ευτυχώς που τελικά οι μυστικές υπηρεσίες νίκησαν τις σκοτεινές δυνάμεις.


Η επίσκεψη στο ιερό βουνό ολοκληρώθηκε καβαλήσαμε το αυτοκίνητο και κατηφορίσαμε προς την πόλη που βρίσκεται κάτω από το λόφο, την Μάταμπα, την πέμπτη μεγαλύτερη πόλη της Ιορδανίας η οποία φιλοξενεί την μεγαλύτερη ορθόδοξη κοινότητα. Πρόκειται για ένα σταυροδρόμι θρησκειών και πολιτισμών στο ρου της μακραίωνης ιστορίας της. Οι πρώτες γραπτές αναφορές στην πόλη μέσα από την Βίβλο την αναφέρουν ως συνοριακή πόλη του Βασιλιού του Μωάβ. Αργότερα κάπου το 2ο αιώνα μ.Χ. στη Ρωμαϊκή περίοδο, την εποχή του Αυτοκράτορα Τραϊανού αποτέλεσε μέρος της Αραβικής Επαρχίας που αντικατέστησε το Βασίλειο των Ναβαταίων, αυτό της Πέτρας. Η χριστιανική κοινότητα εμφανίστηκε τον 5ο αιώνα κατά τη Βυζαντινή περίοδο. Τα μωσαϊκά και τα ψηφιδωτά που έχουν βρεθεί στην πόλη είναι εκατοντάδες. Το πιο γνωστό όμως, και σίγουρα το πιο σημαντικό αξιοθέατο στην πόλη είναι το ψηφιδωτό μωσαϊκό που βρίσκεται στη Βασιλική του Αγ. Γεωργίου, εκκλησία που χρονολογείται από τον 6ο αιώνα, το οποίο απεικονίζει με εξαιρετική λεπτομέρεια τον χάρτη της περιοχής που εκτείνεται από το Ισραήλ και φτάνει μέχρι το όρος Σινά και τα δέλτα του Νείλου. Μάλιστα εκτός από καλλιτεχνικό αριστούργημα, αποτελεί τον πιο παλιό χάρτη που τιτλοφορεί την συγκεκριμένη περιοχή με τον όρο «’Άγιοι Τόποι». Η Μάταμπα, αξίζει επίσης τουλάχιστον έναν μικρό περίπατο, αφού προσφέρει την ευκαιρία να ζήσεις από κοντά τους ρυθμούς και τις εικόνες μιας αυθεντικής επαρχιακής πόλης. Οι Άραβες με τις λευκές τους κελεμπίες και τα ασπροκόκκινα kaffiyeh (τους γνωστούς κεφαλόδεσμους, τα τουρμπάνια ας πούμε), αραγμένοι έξω από τα μαγαζάκια στις λιγοστές σκιές που προφύλασσαν από τον ανελέητο ήλιο απολάμβαναν ένα ρόφημα (τσάι συνήθως αλλά και ο καφές είναι πολύ δημοφιλής) παίζοντας με μεγάλα κομπολόγια ή τάβλι ρουφώντας το ναργιλέ τους, οι δε γυναίκες με τις χαρακτηριστικές μαντίλες στο κεφάλι περιδιάβαιναν στους δρόμους φροντίζοντας για τα ψώνια της ημέρας. Πολύ προσεγμένες μέσα στα πλαίσια της ενδυματολογικής ηθικής και των επιταγών της τοπικής μόδας και άψογα μακιγιαρισμένες. Οι δε μαντίλες σε χρώματα ταιριαστά με το γενικότερο ντύσιμο και τα αξεσουάρ… έλαβα την αίσθηση πως η μαντίλα, σε αυτή τουλάχιστον την χώρα, αποτελεί επιλογή παρά κάτι το επιβαλλόμενο. Εξάλλου, δεν σπανίζουν στο δρόμο και γυναίκες, κυρίως νεότερες, που δεν τη φοράνε. Από την άλλη, δε σπανίζουν και οι full face μπούρκες, όπου η γυναίκα είναι τελείως αμπαλαρισμένη και δε μένει έξω ούτε νύχι. Αράξαμε σε έναν καφενέ και παραγγείλαμε αραβικό καφέ με κάρδαμο, ρόφημα πολύ κοντά στον ελληνικό καφέ σερβιρισμένο σε διάφανα φλιτζανάκια, και σίσα, με άρωμα μήλο. Ο καφενές , χαρακτηριστική ανατολίτικη γωνιά, μας υποδέχτηκε στις μεγάλες μαξιλάρες που έπαιζαν πολύ επιτυχημένα το ρόλο καναπέ, ενώ τους τοίχους και το ταβάνι κρύβανε λεπτά υφάσματα. Α! και φυσικά όπως και παντού στην Ιορδανία φωτογραφία του Βασιλιά και της Βασιλικής οικογένειας. Ναι, ναι, βεβαίως, βαριέσαι να τους βλέπεις. Τα πρόσωπά τους σου γίνονται τόσο οικεία που στο τέλος νομίζεις πως κάπου έχεις ξανασυναντηθεί μαζί τους… Γεια σου ρε Αμπντουλάχ παλιόφιλε με το γυναικάκι το όμορφο, βασιλιάς είσαι ρε πστη μου… κι έτσι. Παντού, δεν ξαναμιλάμε για το μεγελοιότατο…


Η πορεία μας με κατεύθυνση το νότο της χώρας θα γινόταν μέσω της Οδού των Βασιλέων (King’s Highway), έναν από τους πιο σημαντικούς εμπορικούς άξονες της αρχαιότητας και ο πιο αρχαίος, διαρκώς χρησιμοποιούμενος δρόμος στο κόσμο. Ξεκινούσε από την Αίγυπτο και μέσω της Ιορδανίας έφτανε στη Δαμασκό και συνέχιζε ως τα Βασίλεια του Ευφράτη. Το τοπίο από μόνο του κόβει την ανάσα σε αυτή τη διαδρομή που ενώνει το βορρά με την πόλη της Άκαμπα στο νότιο άκρο της χώρας. Ο φιδίσιος δρόμος που κατεβαίνει από τα 1200 μέτρα των Ιορδανικών highlands σε υψόμετρα υπό του μηδενός (σχεδόν στα επίπεδα της Νεκράς που βρίσκεται 400 μέτρα πιο χαμηλά από την επιφάνεια της θάλασσας!) μέσα στην κοιλάδα Wadi Mujib, το γυμνό, σκληρό περιβάλλον που σου θύμιζε πως σιγά-σιγά μπαίνεις στα χωράφια της Αραβικής ερήμου, η απέραντη ερημιά… υπάρχει η εναλλακτική και πιο σύντομη διαδρομή που ενώνει το βορρά με το νότο, ο σύγχρονος αυτοκινητόδρομος, αλλά η δύσκολη αυτή διαδρομή μέσω της Οδού των Βασιλέων, προσφέρει απλόχερα εκπληκτικά τοπία σε όποιον προτιμήσει την εξτρά ταλαιπωρία… υπάρχει και μια τρίτη εναλλακτική που θα τη συζητήσουμε αργότερα. Και μετά από περίπου τρείς ώρες φτάσαμε στο Κεράκ. Ακριβώς την ώρα του φαγητού!


Το παραδοσιακό πιάτο της Ιορδανίας, είναι το Μανσάφ, αρνάκι δηλαδή μαγειρεμένο με τοπικά μυρωδικά σε σάλτσα από γιαούρτι και σερβιρισμένο με ρύζι και ξηρούς καρπούς. Ακούγεται νόστιμο αλλά είναι πιο νόστιμο αν σταματήσεις να το ακούς και το φας. Και το σαβουάρ βίβρ προστάζει να το φας με τα χέρια κατά τον αραβικό τρόπο με τη βοήθεια πεντανόστιμης ζεστής αραβικής πίτας. Μαζί με το χούμους (hummus) τα φαλάφελ και τη σαλάτα ταμπουλέ οι τοπικές κουζίνες άρχισαν να μας κερδίζουν… μετά αράξαμε σε έναν καφενέ εκεί δίπλα, είδαμε μπάλα γιατί έπαιζε η Ελλάδα με την Κορέα, είχε Μουντιάλ βλέπεις, απολαμβάνοντας μαζί με τα δυο γκολ που φάγαμε καπάκι στο Μανσάφ, ένα φλιτζανάκι τσάι και φυσικά σίσα, έτσι για να το χωνέψουμε....


Βεβαίως δεν κάναμε τόσο δρόμο για να φτάσουμε ως στο Κεράκ για το αρνάκι (μόνο) και τη μπάλα. Η πόλη των 20.000 κατοίκων, στο κέντρο της χώρας, 140 Km από το Αμμάν, είναι άλλο ένα μέρος με βαριά ιστορία και ένα κάστρο-χρονομηχανή! Το κάστρο του Κεράκ πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα Σταυροφορικά κάστρα, το μεγαλύτερο στην Ιορδανία, και ξεκίνησε να χτίζεται υπό τις εντολές του σταυροφόρου Pagan de Butler το 1140, και να επεκτείνεται για πολλά χρόνια ακόμα και από τους διαδόχους του. Αποτέλεσε πανίσχυρο οχυρό τόσο στρατηγικής, όσο και εμπορικής σημασίας, για 50 χρόνια μέχρι που το 1189 μετά από διετή πολιορκία έπεσε στα χέρια του Σαλαντίν (Salah ad Din) του θρυλικού ηγέτη και απελευθερωτή των Μαμελούκων (συμμαχία όλων των Μουσουλμάνων και Ισλαμιστών Αράβων) από τους Σταυροφόρους Χριστιανούς. Ο Σαλαντίν μάλιστα ήταν τέτοιο παράδειγμα ανδρείας, στρατηγικής και μαχητικότητας, που παρότι ήταν η μεγάλη πληγή των Σταυροφόρων, αποτέλεσε μια αξιοσέβαστη προσωπικότητα και στη Δύση. Μετά από σχεδόν 700 χρόνια, το 1840 το κάστρο πέρασε στην κατοχή των Τούρκων Οθωμανών υπό τον Ιμπραήμ Πασά της Αιγύπτου, ο οποίος και έδωσε τέλος στην ένδοξη ιστορία του οχυρού αφοπλίζοντάς το, αν και λόγω της στρατηγικής του θέσης συνέχισε για πολλά χρόνια να παίζει σημαντικό ρόλο στα σταυροδρόμια που συναντιούνται η Αίγυπτος, η Συρία και ο Αραβικός κόσμος. Αλλού καλοδιατηρημένο, αλλού αναπαλαιωμένο και αλλού ερειπωμένο (ο χρόνος είναι τελικά ο μεγαλύτερος κατακτητής απ’ όλους…), με θέα προς στην υπέροχη ερημιά εκεί στο σούρουπο, τα βήματά μου με πήγαν σε μια υπόγεια στοά ξέκοψα από την παρέα, και χάθηκα σε έναν σκοτεινό διάδρομο με πέτρινη αψιδωτή οροφή, αίθουσες και πέτρινες σκάλες δεξιά και αριστερά που στριφοανηφόριζαν σε πηχτά σκοτάδια και σε συμπαγή τίποτα, όλο και πιο σκοτεινός, όλο και πιο ήσυχος, πιο υγρός και δροσερός, καθώς η είσοδος ξεμάκραινε σε κάθε βήμα… ακόμα πιο βαθιά στην ιστορία… είμαι σίγουρος πως για μια στιγμή η οχλαγωγία των μαχών και ο ήχος από τις οπλές των αλόγων φτάσανε στα αυτιά μου ή τουλάχιστον αν όχι στα αυτιά μου, στο ακουστικό κέντρο του εγκεφάλου μου. Έστριψα δεξιά στο πέτρινο δωμάτιο, και έκατσα για να ξεκουραστώ σε μια πέτρα που είχε ξεκολλήσει από την οροφή και είχε σφηνώσει στο χωμάτινο πάτωμα… μια μικρή σχισμή ψηλά στον ένα τοίχο της αίθουσας επέτρεπε μια και μοναδική αχτίδα φωτός, να κάνει παιχνίδια με τις σκιές, και τη φαντασία μου καθώς και σε εκατομμύρια κόκκους σκόνης να χορεύουν στα όριά της…


«Και τότε πρόσεξε τη σκιά του μικρού κοριτσιού στο τοίχο. Γύρισε ενοχλημένος αλλά δεν είδε κανέναν... μόνο η σκιά υπήρχε στο δωμάτιο...
-Πάλι με βρήκες, δε μπορώ να ησυχάσω από σένα ούτε λεπτό…
-Δε σε βρήκα, σε ακολουθώ παντού, ακόμα και όταν κάνεις αστεία με την παρέα σου, ακόμα κι όταν γελάς, ακόμα κι όταν κοιτάς μακριά και νομίζεις πως αδειάζεις το κεφάλι σου και γίνεσαι αόρατος, σε ακολουθώ. Πήρε ένα περιπαικτικό ύφος και συνέχισε: Μερικές φορές άμα κουραστώ, γραπώνομαι στο στήθος σου και με κουβαλάς. Δε νοιώθεις καμιά φορά ένα βάρος; Και γέλασε σκανταλιάρικα.
-Καλό… παραδέχτηκε αυτός χωρίς όμως να επιτρέψει στα χείλια του να σχηματίσουν το παραμικρό χαμόγελο. Φτηνό αλλά καλό. Και για πόσο καιρό θα με ακολουθείς ή θα σε κουβαλάω, ακόμα;
Και τότε το μικρό κορίτσι από σκιά έλαβε υπόσταση, πλησίασε κάθισε δίπλα του άπλωσε το χεράκι του και τον ακούμπησε στοργικά λίγο πάνω από το γόνατο. Τον κοίταξε με κείνα τα πελώρια καστανά μάτια και του είπε τρυφερά,
-Αφού, ξέρεις. Πρέπει να με σκοτώσεις εσύ για να φύγω…
(συνεχίζεται)»


Μετά το ηλιοβασίλεμα, πήραμε το δρόμο για την πόλη Wadi Musa όπου και θα διανυκτερεύαμε στο Edom Hotel. Η έρημος επικράτησε για τα καλά, συναντήσαμε και τους πρώτους καταυλισμούς Βεδουίνων , των νομάδων της ερήμου, με τις σκηνές τους και τα αγροτικά τύπου ντάτσουν που είχαν αντικαταστήσει τις καμήλες, και τις καμήλες τους, γιατί τα ντάτσουν δεν βγάζουν γάλα ούτε τρώγονται ούτε γεννάνε ντατσουνάκια και άρα δεν μπορούν να αντικαταστήσουν επαρκώς τις καμήλες. Ακόμα. Σε λίγο η νύχτα έπεσε καθώς ανηφορίζαμε για την πόλη που βρίσκεται στη είσοδο του θαυμαστού Βασιλείου των Ναβαταίων, την περίφημη Πέτρα.

 

[Rosa]

Εξαιρετική και πρωτότυπη η αφήγηση....:xmas_razz:

 

[ΕΡΣΗ]

Ακολουθω και εγω σαν το κοριτσακι απο σκια...

 

[coccobill]

Τι ωραια ιδεα να παντρεψεις τις δυο αφηγησεις..
Η Ιορδανια παραμενει ενα απο τα ωραιοτερα ταξιδια μου και το καταλαβαινω καθε φορα που διαβαζω για αυτην.

 

[Giristroula]

Ταξίδεψέ μας σε μέρη που δεν έχουμε πάει...

 

[gmavro75]

Mια... φανταστική ιστορία...