Ιορδανία Συρία Τουρκία Ιορδανία Συρία Τουρκία. Μια... φανταστική ιστορία

[gmavro75]

18/6/2010, Παρασκευή
Παλμύρα, Χομς[/B]

Σε λιγότερο από μια ώρα δρόμο, με κατεύθυνση βόριο-ανατολικά της Δαμασκού, η έρημος μας υποδέχθηκε και πάλι. Αλλού, περιοριζόταν ανάμεσα σε γυμνούς πετρώδεις όγκους και αλλού, μόνο οι ορίζοντες βάζανε τα σύνορα στο άγονο πεδίο. Δρόμος, ευθείες μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι, χωριά και λίμνες στα βάθη που δεν υπήρξαν πουθενά αλλού παρά μόνο στη φαντασία μας και στην εικόνα που τρεμοαχνοχώρευε καθώς σιγά-σιγά η ζέστη έστηνε το σκηνικό στο βασίλειο της Φάτα Μοργκάνα. Σταματήσαμε στο σταυροδρόμι των δρόμων από Δαμασκό, Παλμύρα, Χομς, και Βαγδάτη, 150 χιλιόμετρα από τα σύνορα με Ιράκ, όπως έδειχνε η ταμπέλα, στο Baghdad Café, για ξεμούδιασμα. Μας υποδέχτηκε ένα γεράκι που μασούλαγε ένα τρωκτικό. Ο ιδιοκτήτης του καφέ, εμφανισιακά μπρουτάλ-οριζινάλ ως γέννημα της ερήμου και ταυτόχρονα ευγενικός και φιλόξενος ως θρέμμα της Συρίας, μας είπε πως αυτός είχε εξημερώσει αυτό το πρωτότυπο κατοικίδιο, και μας εξήγησε ότι η περιοχή έχει μακρά παράδοση σε γητευτές γερακιών. Γλυκύτατο πλάσμα και δεν είχε πρόβλημα να ανέβει στο χέρι μας, στο γεράκι αναφέρομαι, όχι στο μουστακαλή, και να βγάλουμε φωτογραφίες με το πουλί στο χέρι, σε στιλ Τζέκινς Χανς εννοώ αν με νοείτε… Κάπου τέσσερεις ώρες πρέπει να κάναμε μαζί με τις στάσεις, από την Δαμασκό μέχρι να φτάσουμε στο κορυφαίο αρχαιολογικό μνημείο της χώρας ακόμα ένα χαρακτηρισμένο μνημείο ανθρώπινης κληρονομιάς από την UNESCO, τη φημισμένη Παλμύρα. Κάτι είχαμε δει στο μουσείο της Δαμασκού, κάτι είχαμε διαβάσει στο αυτοκίνητο στη διαδρομή, για τα περασμένα μεγαλεία της όασης και βέβαια όλοι είχαμε «πέσει» πάνω σε φωτογραφίες από το μέρος με τους «Παρθενώνες μέσα στην έρημο»… τι δουλειά έχει στη μέση του πουθενά το μεγαλείο και η ομορφιά που συναντήσαμε; Τι δουλειά; Πολύ δουλειά!


Η πόλη, κατά τας γραφάς έχει χτιστεί από το Σολομώντα, με αρχικό όνομα Ταντμόρ που στα Αραβικά σημαίνει «η πόλη με τους φοίνικες», μετάφραση του οποίου στα αρχαία Ελληνικά έδωσε το όνομα Παλμύρα. Αναπτύχθηκε ως σταθμός των καραβανιών των δρόμων του μεταξιού από την Κίνα, και των εμπόρων από την Περσία και τη Μεσοποταμία μέχρι τα λιμάνια των Φοινίκων και της Μεσογείου, κάπου τον 2ο αιώνα π.Χ. Κατά τον 1ο μ.Χ. αιώνα προσαρτήθηκε στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Η πιο δραματική σελίδα της ιστορίας της, είναι συνδεδεμένη με την ισχυρή και αμφιλεγόμενη προσωπικότητα της κυβερνήτης της, τη Βασίλισσα Ζηνοβίας η οποία περιγράφεται ως ένα από τα πιο χαρισματικά και φιλόδοξα άτομα και μια από τις πιο καλλιεργημένες γυναίκες της εποχής της. Το 267 μ.Χ. ο σύζυγός της Οδαίναθος, που ήταν κυβερνήτης της υποτελούς στους Ρωμαίους Παλμύρας δολοφονήθηκε, κάποιοι υποστηρίζουν ότι η Ζηνοβία έβαλε το χεράκι της, και ανέλαβε την εξουσία για λογαριασμό του ενός έτους γιού της για να δώσει στη συνέχεια στον εαυτό της τον τίτλο της Βασίλισσας. Δυο χρόνια μετά ξεκίνησε τον πόλεμο κατά των Ρωμαίων για την ανεξαρτησία της Παλμύρας και έφτασε να κατέχει τμήματα από την Αίγυπτο, τη Συρία μέχρι και την Άγκυρα στην Ανατολία, εγκαθιδρύοντας την Αυτοκρατορία της Παλμύρας. Την αναχαίτιση της «Βασίλισσας του Πολέμου», όπως είχε γίνει γνωστή στο Ρωμαϊκό κόσμο, ανέλαβε ο Αυτοκράτορας Αυρηλιανός, ο στρατός του οποίου την νίκησε σε δυο καθοριστικές μάχες, η μια στην Αντιόχεια της Τουρκίας και η άλλη στην Χομς της Συρίας που τότε ονομαζόταν Έμεσα το 272 μ.Χ. Η Ζηνοβία προσπάθησε να διαφύγει αλλά συνελήφθηκε στον Ευφράτη και οδηγήθηκε στη Ρώμη, μπροστά στον Αυτοκράτορα, όπως λέει ο μύθος φορώντας τα πιο ακριβά της κοσμήματα, δεμένη με χρυσές αλυσίδες. Πέθανε δυο χρόνια μετά και πάλι ο μύθος λέει διάφορα για την τύχη της στη Ρώμη, από το ότι αποκεφαλίστηκε μέχρι ότι η δύναμη, το θάρρος και η ομορφιά της γοήτευσαν τον Ρωμαίο Αυτοκράτορα που της χάρισε την ελευθερία της. Πάντως, η Παλμύρα δεν ανέκαμψε ποτέ στα περασμένα της μεγαλεία…


…στα ερείπια των οποίων περιδιαβαίναμε κι εμείς. Από την ανατολική πλευρά και τον επιβλητικό ναό του Βάαλ (αφιερωμένος στο Δία) στο αρχαιοελληνικό θέατρο, διαμέσου της Ρωμαϊκής οδού Decumanus Maximus (Ρωμαϊκός δρόμος με διεύθυνση ανατολικοδυτική) και από το Τετράπυλον μέχρι την δυτική της άκρη στο Πεδίο του Διοκλητιανού, ένα υπαίθριο μουσείο απλώνεται αχανές στο χρόνο… συνέχισα στο λόφο που βρίσκεται λίγο πιο πίσω, χαλάλι το λαχάνιασμα κάτω από τον καυτό ήλιο, η πανοραμική θέα της αρχαίας πολιτείας με τους πενταόροφους νεκρικούς πύργους πέρα από την κοιλάδα των τάφων και της πλούσιας όασης πίσω της αποζημιώνουν με το παραπάνω. Ξανά κάτω στην αρχαία αγορά, ανάμεσα σε καμήλες και βεδουίνους, κίονες, αψίδες που θριαμβευτικά αψηφούν τα χρόνια και ερείπια ναών, λουτρών, κατοικιών. Γλυπτά, λευκά μάρμαρα με φόντο το οχυρό Φαχρεντίν να δεσπόζει στο ξερό βουνό που υψώνεται στο τέλος της αρχαίας πόλης. Και μετά από τόση πεζοπορία στην έρημο, μια στάση στην όαση για νερό, φρούτα, καφέ και κουβέντα στo φιλόξενο μπαχτσέ ενός καφενέ που έστεκε κάπου εκεί… Γευματίσαμε, ένα πεντανόστιμο κρασάτο κόκορα με ρύζι, πάντα με το χέρι και τη βοήθεια αραβικής πίτας και συνεχίσαμε προς την καινούρια πόλη που βρίσκεται περίπου ένα χιλιόμετρο από την αρχαία, η οποία μάλιστα διατηρεί το πρώτο όνομα, Ταντμόρ. Γι άλλη μια φορά απολαύσαμε την φιλόξενη ιδιοσυγκρασία των Σύριων, σε έναν καφενέ, όπου ο ιδιοκτήτης με την παρέα του μας υποδέχτηκε, μας έφερε να δοκιμάσουμε όλα τα τοπικά προϊόντα, μέχρι και να μοιραστεί το φαγητό του μαζί μας επέμενε, κουβεντιάσαμε, γελάσαμε… λίγο πριν πάρουμε το δρόμο για την αποψινή μας στάση, τη Χομς, ανηφορήσαμε στο κάστρο Φαχρεντίν που όλη μέρα δέσποζε πάνω από την Αρχαία πόλη. Πρόκειται για οχυρό που χτίστηκε από τον Λιβανέζο Πρίγκιπα Fakhr al Din το 16ο αιώνα, μάλλον πάνω σε κάστρο που ήδη είχαν κτίσει οι Μαμελούκοι τον 13ο αιώνα. Η μόνη είσοδος είναι από την γέφυρα που ενώνει τις δυο όχθες της βαθιάς τάφρου που το περιβάλει. Δεν μπήκα μέσα, αφιέρωσα τη λίγη ώρα που περάσαμε εκεί να χαζεύω από ψηλά τη μαγεία της Παλμύρας, της όασης, της Ταντμόρ, των γύρω λόφων, των δρόμων που χάνονταν στο απέραντο άγνωστο, καθώς σιγά-σιγά όλα παραδίδονταν στην απογευματινή πορφύρα…


Αφήσαμε πίσω μας τη «Νύφη της Ερήμου», όπως αποκαλούσαν χαϊδευτικά την πόλη στον αρχαίο κόσμο, τι ταιριαστό όνομα αλήθεια, και πήραμε το δρόμο για Χομς. Άλλες δυο ώρες και κάτι, σε κάποια στροφή αφήσαμε πίσω μας την έρημο, το βραδάκι μας βρήκε λίγο πριν μπούμε στην πόλη και κλασσικά, ξενοδοχείο, ολιγόλεπτο ριλάξ και δρόμο!


Η Χομς είναι ιδανική πόλη για μια διανυκτέρευση. Αφενός δεν έχει τα φοβερά αξιοθέατα, πάντα σε σχέση με τη γειτονιά της, αφετέρου είναι ευχάριστη, ζωντανή, όμορφη και μαζεμένη. Tο ξενοδοχείο, το Al Raghdan Hotel, είναι ένα αρχοντικό, παλιό αλλά καλοδιατηρημένο και πεντακάθαρο κτήριο, πολύ καλό budget hotel, στο πιο κεντρικό σημείο της πόλης, στην αρχή της Al-Kouwatli Street που είναι το βολτάδικο της Χομς. Με αφετηρία το ξενοδοχείο κατευθυνθήκαμε προς την παλιά σκεπαστή αγορά, την οποία δυστυχώς βρήκαμε κλειστή, χαθήκαμε για λίγο στα σοκάκια της παλιάς πόλης και μετά βγήκαμε για τσάρκα στην Al-Kouwalti. Αρχοντικά κτήρια περασμένων αιώνων, μοντέρνα εστιατόρια, καταπράσινα πάρκα, και κόσμος στο σουλάτσο, κελεμπίες και μαντήλες σε παρέες, από κάπου ακουγόταν μια φιλαρμονική να κάνει πρόβα… το top, ας το πω, εκμέκ κανταΐφι που έχω φάει στη ζωή μου… όπως κατεβαίνεις το δρόμο στο δεξί πεζοδρόμιο, ένα γωνιακό, μια τρύπα, δεν θυμάμαι όνομα, νομίζω μόνο αραβικά είχε στην ταμπέλα… εκμέκ κανταΐφι, με υπόγλυκη κρέμα, ξηρούς καρπούς πάνω και πιο πάνω ένα φοβερό παγωτό καϊμάκι, δηλαδή τι να πω, ένα πράγμα, που το έτρωγες και… όπως έλιωνε στο στόμα … που δε λίγωνε κι όλας! αυτό που το βάζεις; Και δηλαδή να να να …φοβερό πράγμα τέλος πάντων! Δυο έφαγα εκείνο το βράδυ. Μετά αράξαμε δίπλα ακριβώς, σε έναν μεγάλο και ψηλοτάβανο παραδοσιακό, πανέμορφο, παλιό καφενέ με τραπεζάκια έξω, γεμάτο με χαρακτηριστικές φιγούρες του αραβικού κόσμου, 99% άντρες πρέπει να πω, με το μαρκούτσι του ναργιλέ στο χέρι, κάποιοι παίζανε τάβλι, άλλοι μιλάγανε, αλλά οι περισσότεροι περίμεναν τον αγώνα του Μουντιάλ: Αγγλία-Αλγερία… το 1%, η Βαγγελιώ, είχε πατήσει τον Ηλία 5-2 στο τάβλι. Κι αυτή με το μαρκούτσι του Ναργιλέ στο χέρι. Εδώ είναι Βαλκάνια… Αγγλία-Αλγερία είπα; Λετ μι ριφρέιζ: Σταυροφόροι-Μουσουλμάνοι…


Δεν υπάρχει αυτό το πράγμα… Σε κάθε χαμένη ευκαιρία των Άγγλων, που ήταν πολλές, πάρα πολλές, ο κόσμος ανατιναζόταν από τον ενθουσιασμό, και την πρόσκαιρη εκτόνωση της αγωνίας του, που ήταν χαμένη η ευκαιρία, μέχρι να κατέβει η Αλγερία κάτω από τη μέση του γηπέδου και τότε η ένταση ξαναφούντωνε με αλαλαγμούς και ουρλιαχτά, οι νέοι να χοροπηδάνε, να σκαρφαλώνουν πάνω στις καρέκλες, και να ανεμίζουν τα σαρίκια τους και πάλι κάτω και αλαλα χάματα χάματα άλα βάι βάι βάι… μη σας πω ότι σε κάθε ευκαιρία της Αλγερίας, που ήταν λίγες, πολύ λίγες… δεν υπάρχει τέτοια κερκίδα! Όταν δε σφύριξε ο διαιτητής και η Αλγερία βρέθηκε ισόπαλη 0-0, τι αγκαλιές, τι φιλιά, ένα κουβάρι να μας φιλάνε, να τους φιλάμε, να μας γελάνε, να τους γελάμε, να μας μιλάνε, να μην καταλαβαίνουμε, πολύ ευτυχία! Η Αλγερία, ξέρετε, στην Αφρική. Σκέψου εκεί τι θα γινόταν... αααχ… τι καλά, από το Euro είχα να γουστάρω μπάλα!
Που είχαμε μείνει;

«…στη Φωτεινή είχαμε μείνει που σηκώθηκε και πήρε το λόγο.
-Ο Μπομπ Μωυσής Μάρλει! Ο Αρχηγός μας. Αυτός κατέστρωσε το σχέδιο. Τεράστια εμπειρία στο στρατηγικό σχεδιασμό, βλέπει πολύ μπροστά, άριστος οργανωτής και καθοδηγητής!
Ο Μπομπ Μωυσής έκανε μια υπόκλιση της κεφαλή του ευχαριστώντας τη Φωτεινή, που ήταν πάρα πολύ όμορφη! Τη Φωτεινή που συνέχισε:
-Τζίμης Μωάμεθ Πανούσης! Έχει αναλάβει τις δημόσιες σχέσεις και τις προκηρύξεις. Αυθεντία στο marketing, δεν είναι τυχαίο που η θρησκεία που τον εκμεταλλεύτηκε είναι η πιο λαοφιλής στη Γη. Μιλάνε τα νούμερα... είναι ο προϊστάμενος μας.
Ο Τζίμης Μωάμεθ τράβηξε το κόκκινο κολάν του και κοίταξε μέσα. Αψυχολόγητο αυτό το παιδί!
-Και φυσικά, έχεις γνωρίσει τον John Ιησού Χριστό Lennon. Το τμήμα Λειτουργιών. Ο πράκτορας, ο εκτελεστής, ο «πατάω το θάνατο»! Μοναδικός στη βιοχημεία, τον πολλαπλασιασμό των αγαθών και τόσα άλλα... Είναι ένα θαύμα, μαχητής των δρόμων, φλογερός ομιλητής...
-Mynameis Χριστός. Ιησούς Χριστός... είπε ο John.
-Mynameis Μωάμεθ. Αμπού αλ Κασίμ Μουχάμαντ ιμπν Αμπντ Αλλάχ ιμπν Αμπντ αλ-Μουταλίμπ ιμπν Χασίμ Μωάμεθ… είπε ο Τζίμης.
-Και τώρα ο λόγος στο Μωυσή ο οποίος θα μας εξηγήσει με κάθε λεπτομέρεια το σχέδιο «Δεύτερη Δευτέρα Παρουσία»!
Ο Μπομπ Μωυσής Μάρλει χαμήλωσε τα φώτα, πάνω του, και ξεκίνησε.
-Νέα Γη! Ο τόπος που δεν παράγει τίποτα, το μεγαλύτερο πάρτι του σύμπαντος, οι αγαπημένοι του Θεού, οι εκμεταλλευτές της Γης! Πρέπει να διαλύσουμε αυτό το πάρτι!
-Να καλέσουμε την αστυνομία, αυτοί όπου εμφανιστούν τα πάρτι χαλάνε... αστειεύτηκε ο Λάμπης κυρίως επειδή η Φωτεινή ήταν η πιο όμορφη γυναίκα που είχε δει ποτέ! Άστοχα... Ο Μωυσής κοίταξε ενοχλημένος προς τα κει που κοίταγαν όλοι ενοχλημένοι, εκτός από το Λάμπη, ο οποίος προσπαθούσε να μην κοκκινίσει από αμηχανία, προσπάθεια που είχε ως αποτέλεσμα να κοκκινίσει από αμηχανία.
-Αν διαλύσουμε αυτό το πάρτι, λέω, τόνισε το «λέω» επαναφέροντας στην τάξη τα μυαλά όλων, θα πάψουν να έχουν το παραμικρό ενδιαφέρον. Ο Θεός θα τους βαρεθεί, και θα ξαναστρέψει το ενδιαφέρον του στη Γη. Δε μπορεί, θα υπάρχουν ακόμα αισθήματα, μόλις πριν από 5000 χρόνια ήσασταν οι αγαπημένοι του. Θα ζητήσουμε οίκο-λογική λύση στα προβλήματα υπερπληθυσμού, και θα εξυγιάνουμε τον ζημιογόνο πλανήτη.
-Μα πως; Αναρωτήθηκε ο Λάμπης...
-Με Ψωμί, Παιδεία και Ελευθερία. Για όλους! Με άνοδο του βιοτικού επιπέδου! Παντού! Το πρόβλημα του υπερπληθυσμού οφείλεται στα μεγάλα ποσοστά θνησιμότητας, στη μορφή των Παραγωγικών Οικονομιών των υποανάπτυκτων κρατών και στη καταναλωτική μανία των υπεραναπτυγμένων. Πάρε την Αφρικασία για παράδειγμα! Είναι η πιο φτωχή γωνιά του πλανήτη με τη μεγαλύτερη θνησιμότητα και ταυτόχρονα, συμβάλλει στο 75% του παγκόσμιου πληθυσμού. Γεννάνε είκοσι παιδιά για να τους μείνουν δέκα από τους πολέμους και τις αρρώστιες, συγγνώμη για την κυνικότητα, και να δουλέψουν στα χτήματα, για να παράγουν αγαθά που δεν τους χρειάζονται τίποτα άλλο παρά μόνο να τα εμπορεύονται σε εξευτελιστικές τιμές με τα υπεραναπτυγμένα κράτη, τα οποία με τη σειρά τους είναι οι μεσάζοντες για να φύγουν όλα τα αγαθά προς τη Νέα Γη, μέσω της Μονοδιάστατη S.A. Το έπιασες; Αν τα αγαθά που παράγονται στη Γη μένουν στους Γήινους δε θα χρειάζεται τόσο άγρια εκμετάλλευση του φυσικού πλούτου! Αν ανέβει το βιοτικό επίπεδο στις υποανάπτυκτες περιοχές, θα πάμε σε μοντέλα οικογενειών με ένα-δυο παιδιά. Με πρόχειρους υπολογισμούς μέσα σε διακόσια χρόνια, ο πληθυσμός θα έχει πέσει στα δυο δισεκατομμύρια, όπως εκατό χρόνια πριν. Τέλειο νουμεράκι για τον Πλανήτη σας, θα του έρχεται γάντι! Αν τρώτε και καμιά σαλάτα αντί για χάμπουργκερ κάθε μέρα... θα είσαστε μια χαρά! Εν’ ολίγης να πολλαπλασιάζεστε με την οργανωτικότητα των υπερανεπτυγμένων και να καταναλώνετε με τη σύνεση των υποανάπτυκτων. Να γίνετε όλοι απλώς ανεπτυγμένοι!
-Πρέπει να εξελιχθείτε ως είδος για άλλη μια φορά! Συμπλήρωσε ο John Ιησούς Χριστός Lennon. Μιλάω για επανεξέλιξη! και σιγοτραγούδησε «…sayyouwantare-evolution…»
Το πρόσωπο του Λάμπη φώτισε! Τα μάτια της Φωτεινής λάμψανε! Ο Μωυσής έκανε μια παύση υπολογισμένης διάρκειας μέχρι το μόνο φως στο δωμάτιο να ξαναπέφτει πάνω του.
-Λοιπόν! Το σχέδιο «Δεύτερη Δευτέρα Παρουσία» είπε...
Όλοι κρέμονταν από τα χείλη του...»

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 6
• 7
• 8
• 9
• 10
• …

  Go to chapter

  Go
• 13

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 8 of 13

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[pattyyy]

Το πρώτο κομμάτι της ιστορίας σου είναι πολύ ενδιαφέρον! Αναμένω τη συνέχεια της ανατολίτικης, μαγικής ατμόσφαιρας!

 

[gmavro75]

Το πρώτο κομμάτι της ιστορίας σου είναι πολύ ενδιαφέρον! Αναμένω τη συνέχεια της ανατολίτικης, μαγικής ατμόσφαιρας!

Να σαι καλά... ελπίζω να μεταφέρω αυτήν ακριβώς τη μαγεία που λες όπως ακριβώς την έζησα, χιλιόμετρο-χιλιόμετρο. Κυρίως για τα χιλιόμετρα που έγιναν εντός μου... καλή διασκέδαση σε όλους τους αναγνώστες.

 

[marydim]

Καλώς τον... Καιρό είχες να μας γράψεις και μου έλλειψαν οι ιστορίες σου.

 

[ΕΡΣΗ]

Αχ! Τη βλεπω τη δουλεια! Εξαρτηση θα παθω παλι σε αυτην την ιστορια. Αναφερεσαι σε μερη που θελω πολυ να επισκεφθω με τον τροπο τον δικο σου, ως οδοιπορικο και οχι με πιεση χρονου. Μου αρεσουν και οι παρεκβασεις σου που σχολιαζουν το ταξιδι.

 

[zmaria]

Πολύ όμορφη η αρχή... Κι επειδή το Περού σου το λάτρεψα έχω ήδη μεγάλες προσδοκίες από το στόρι σου! Τέλεια!!! Εις αναμονήν λοιπόν της συνέχειας.:xmas_wink:

 

[gmavro75]

Κεφάλαιο 2

12/6/2010, Σάββατο
Όρος Νέμπο, Μάταμπα, η Λεωφόρος των Βασιλέων (Kings Highway), Κεράκ.

«-Άκου τον Ιμάμη! Ξύπνα! Καινούρια μέρα, το ταξίδι θυμάσαι;
-Πάλι εδώ; Γιατί δε με αφήνεις ήσυχο πια; Άσε με, τι θέλεις;
-Για να είμαι εδώ.. εσύ με χρειάζεσαι… Ξύπνα τώρα!
Την κοίταξε στο πρόσωπο. Είχε αλλάξει η μορφή της από χθες το βράδυ. Είχε γίνει ένα μικρό επίμονο κοριτσάκι με σγουρά κόκκινα μαλλιά και πελώρια καστανά μάτια…
-Πως το κάνεις αυτό; Εχθές ήσουν σαν μια αυστηρή μεσόκοπη δασκάλα και σήμερα είσαι σαν το εκείνο το παιδί που δεν θα υπάρξει σε καμία φωτογραφία… Πώς αλλάζεις τη μορφή σου;
-Μάλλον θα έπρεπε να αναρωτιέσαι πώς, αφού εγώ αλλάζω τη μορφή μου όπως λες, εσύ μπορείς και με αναγνωρίζεις και ξέρεις τόσο σίγουρα ότι είμαι η ίδια; Εκεί είναι το θέμα… έλα τώρα ξύπνα...»


Το φως και ο ήχος από τις προσευχές των Ιμάμηδων ξεχύθηκαν στους δρόμους.


Το ξενοδοχείο Abdali Inn, δεν πρόκειται να εντυπωσιάσει, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα δυσαρεστήσει τον επισκέπτη που ψάχνει για budget αλλά καθαρό, ασφαλές και κεντρικό ξενοδοχείο στο Amman. Συναντηθήκαμε με τον Σάμι, φορτώσαμε τα πράγματα στο βανάκι και νωρίς-νωρίς ξεκινήσαμε για μια διαδρομή που θα μας γύρναγε πίσω στο χρόνο, σε βιβλικές εποχές, θα διασταυρωνόταν με Σταυροφόρους κατακτητές και τις φοβερές μάχες τους με τον μέγα απελευθερωτή Σαλαντίν.


Μετά από μια σύντομη διαδρομή μέσα σε ένα τοπίο όπου ελαιώνες και αμπέλια μάχονταν την έρημο, φτάσαμε στο όρος Νέμπο. Είναι ο λόφος τον οποίο ο Μωυσής στο τέλος του ταξιδιού του με τον εβραϊκό λαό μετά την «Έξοδο» από την Αίγυπτο ανέβηκε και για πρώτη φορά αντίκρισε και υπέδειξε την γη της επαγγελίας. Μετά άφησε εκεί την τελευταία του πνοή και μάλιστα ενταφιάστηκε από τον ίδιο το Θεό. Αποτελεί ένα από τα πιο ιερά μέρη του Χριστιανισμού αλλά και του Ιουδαϊσμού. Η βόλτα στο λόφο μας έφερε στην Βασιλική που έχει χτιστεί προς τιμήν του Μωυσή, μια εκκλησία του 4ου αιώνα, και τον πιο σύγχρονο ναό της Πρεσβυτέρας όπου φυλάσσονται ψηφιδωτά από διάφορες εποχές. Πιο κει η ελιά που φύτεψε ο Πάπας Ο Παύλος ο Δεύτερος κατά την επίσκεψή του το 2000, και το έργο του Ιταλού γλύπτη Giovanni Fantoni, που συνδυάζει δυο ισχυρά σύμβολα, το χάλκινο φίδι που ο Θεός είχε διατάξει το Μωυσή να φτιάξει για να προστατέψει το λαό του από την θανάσιμη πληγή με τα φίδια και το σταυρό, το γνωστό, του μαρτυρίου. Τέλος φτάσαμε στο σημείο από όπου το μάτι φτάνει στην κοιλάδα του Ιορδάνη που σηματοδοτεί τα σύνορα με το Ισραήλ, τη Νεκρά Θάλασσα, την Ιεριχώ και την πεδιάδα που στα μάτια του προφήτη των τριών θρησκειών φάνταζε ως γη της επαγγελίας. Σε μέρες που η ατμόσφαιρα είναι καθαρή μπορείς να δεις μέχρι τα Ιεροσόλυμα σε μια απόσταση 50 χιλιομέτρων, αλλά την μέρα της επίσκεψής μας η σκόνη που είχε σηκώσει το αεράκι από την έρημο, έκρυβε τον ορίζοντα… ή μήπως τους ορίζοντες; Οι μύθοι για το μέρος, λένε ότι εδώ έχει θαφτεί η Κιβωτός της Διαθήκης , άλλοι πάλι ισχυρίζονται πως το μέρος δεν έχει να κάνει με το όρος που ανέβηκε ο προφήτης, και κάποιοι άλλοι οι πιο ανεκδιήγητοι απ’ όλους, διατείνονται ότι ο Μπιν ο Λάντεν ετοίμαζε χτύπημα το 2000… και πως ευτυχώς που τελικά οι μυστικές υπηρεσίες νίκησαν τις σκοτεινές δυνάμεις.


Η επίσκεψη στο ιερό βουνό ολοκληρώθηκε καβαλήσαμε το αυτοκίνητο και κατηφορίσαμε προς την πόλη που βρίσκεται κάτω από το λόφο, την Μάταμπα, την πέμπτη μεγαλύτερη πόλη της Ιορδανίας η οποία φιλοξενεί την μεγαλύτερη ορθόδοξη κοινότητα. Πρόκειται για ένα σταυροδρόμι θρησκειών και πολιτισμών στο ρου της μακραίωνης ιστορίας της. Οι πρώτες γραπτές αναφορές στην πόλη μέσα από την Βίβλο την αναφέρουν ως συνοριακή πόλη του Βασιλιού του Μωάβ. Αργότερα κάπου το 2ο αιώνα μ.Χ. στη Ρωμαϊκή περίοδο, την εποχή του Αυτοκράτορα Τραϊανού αποτέλεσε μέρος της Αραβικής Επαρχίας που αντικατέστησε το Βασίλειο των Ναβαταίων, αυτό της Πέτρας. Η χριστιανική κοινότητα εμφανίστηκε τον 5ο αιώνα κατά τη Βυζαντινή περίοδο. Τα μωσαϊκά και τα ψηφιδωτά που έχουν βρεθεί στην πόλη είναι εκατοντάδες. Το πιο γνωστό όμως, και σίγουρα το πιο σημαντικό αξιοθέατο στην πόλη είναι το ψηφιδωτό μωσαϊκό που βρίσκεται στη Βασιλική του Αγ. Γεωργίου, εκκλησία που χρονολογείται από τον 6ο αιώνα, το οποίο απεικονίζει με εξαιρετική λεπτομέρεια τον χάρτη της περιοχής που εκτείνεται από το Ισραήλ και φτάνει μέχρι το όρος Σινά και τα δέλτα του Νείλου. Μάλιστα εκτός από καλλιτεχνικό αριστούργημα, αποτελεί τον πιο παλιό χάρτη που τιτλοφορεί την συγκεκριμένη περιοχή με τον όρο «’Άγιοι Τόποι». Η Μάταμπα, αξίζει επίσης τουλάχιστον έναν μικρό περίπατο, αφού προσφέρει την ευκαιρία να ζήσεις από κοντά τους ρυθμούς και τις εικόνες μιας αυθεντικής επαρχιακής πόλης. Οι Άραβες με τις λευκές τους κελεμπίες και τα ασπροκόκκινα kaffiyeh (τους γνωστούς κεφαλόδεσμους, τα τουρμπάνια ας πούμε), αραγμένοι έξω από τα μαγαζάκια στις λιγοστές σκιές που προφύλασσαν από τον ανελέητο ήλιο απολάμβαναν ένα ρόφημα (τσάι συνήθως αλλά και ο καφές είναι πολύ δημοφιλής) παίζοντας με μεγάλα κομπολόγια ή τάβλι ρουφώντας το ναργιλέ τους, οι δε γυναίκες με τις χαρακτηριστικές μαντίλες στο κεφάλι περιδιάβαιναν στους δρόμους φροντίζοντας για τα ψώνια της ημέρας. Πολύ προσεγμένες μέσα στα πλαίσια της ενδυματολογικής ηθικής και των επιταγών της τοπικής μόδας και άψογα μακιγιαρισμένες. Οι δε μαντίλες σε χρώματα ταιριαστά με το γενικότερο ντύσιμο και τα αξεσουάρ… έλαβα την αίσθηση πως η μαντίλα, σε αυτή τουλάχιστον την χώρα, αποτελεί επιλογή παρά κάτι το επιβαλλόμενο. Εξάλλου, δεν σπανίζουν στο δρόμο και γυναίκες, κυρίως νεότερες, που δεν τη φοράνε. Από την άλλη, δε σπανίζουν και οι full face μπούρκες, όπου η γυναίκα είναι τελείως αμπαλαρισμένη και δε μένει έξω ούτε νύχι. Αράξαμε σε έναν καφενέ και παραγγείλαμε αραβικό καφέ με κάρδαμο, ρόφημα πολύ κοντά στον ελληνικό καφέ σερβιρισμένο σε διάφανα φλιτζανάκια, και σίσα, με άρωμα μήλο. Ο καφενές , χαρακτηριστική ανατολίτικη γωνιά, μας υποδέχτηκε στις μεγάλες μαξιλάρες που έπαιζαν πολύ επιτυχημένα το ρόλο καναπέ, ενώ τους τοίχους και το ταβάνι κρύβανε λεπτά υφάσματα. Α! και φυσικά όπως και παντού στην Ιορδανία φωτογραφία του Βασιλιά και της Βασιλικής οικογένειας. Ναι, ναι, βεβαίως, βαριέσαι να τους βλέπεις. Τα πρόσωπά τους σου γίνονται τόσο οικεία που στο τέλος νομίζεις πως κάπου έχεις ξανασυναντηθεί μαζί τους… Γεια σου ρε Αμπντουλάχ παλιόφιλε με το γυναικάκι το όμορφο, βασιλιάς είσαι ρε πστη μου… κι έτσι. Παντού, δεν ξαναμιλάμε για το μεγελοιότατο…


Η πορεία μας με κατεύθυνση το νότο της χώρας θα γινόταν μέσω της Οδού των Βασιλέων (King’s Highway), έναν από τους πιο σημαντικούς εμπορικούς άξονες της αρχαιότητας και ο πιο αρχαίος, διαρκώς χρησιμοποιούμενος δρόμος στο κόσμο. Ξεκινούσε από την Αίγυπτο και μέσω της Ιορδανίας έφτανε στη Δαμασκό και συνέχιζε ως τα Βασίλεια του Ευφράτη. Το τοπίο από μόνο του κόβει την ανάσα σε αυτή τη διαδρομή που ενώνει το βορρά με την πόλη της Άκαμπα στο νότιο άκρο της χώρας. Ο φιδίσιος δρόμος που κατεβαίνει από τα 1200 μέτρα των Ιορδανικών highlands σε υψόμετρα υπό του μηδενός (σχεδόν στα επίπεδα της Νεκράς που βρίσκεται 400 μέτρα πιο χαμηλά από την επιφάνεια της θάλασσας!) μέσα στην κοιλάδα Wadi Mujib, το γυμνό, σκληρό περιβάλλον που σου θύμιζε πως σιγά-σιγά μπαίνεις στα χωράφια της Αραβικής ερήμου, η απέραντη ερημιά… υπάρχει η εναλλακτική και πιο σύντομη διαδρομή που ενώνει το βορρά με το νότο, ο σύγχρονος αυτοκινητόδρομος, αλλά η δύσκολη αυτή διαδρομή μέσω της Οδού των Βασιλέων, προσφέρει απλόχερα εκπληκτικά τοπία σε όποιον προτιμήσει την εξτρά ταλαιπωρία… υπάρχει και μια τρίτη εναλλακτική που θα τη συζητήσουμε αργότερα. Και μετά από περίπου τρείς ώρες φτάσαμε στο Κεράκ. Ακριβώς την ώρα του φαγητού!


Το παραδοσιακό πιάτο της Ιορδανίας, είναι το Μανσάφ, αρνάκι δηλαδή μαγειρεμένο με τοπικά μυρωδικά σε σάλτσα από γιαούρτι και σερβιρισμένο με ρύζι και ξηρούς καρπούς. Ακούγεται νόστιμο αλλά είναι πιο νόστιμο αν σταματήσεις να το ακούς και το φας. Και το σαβουάρ βίβρ προστάζει να το φας με τα χέρια κατά τον αραβικό τρόπο με τη βοήθεια πεντανόστιμης ζεστής αραβικής πίτας. Μαζί με το χούμους (hummus) τα φαλάφελ και τη σαλάτα ταμπουλέ οι τοπικές κουζίνες άρχισαν να μας κερδίζουν… μετά αράξαμε σε έναν καφενέ εκεί δίπλα, είδαμε μπάλα γιατί έπαιζε η Ελλάδα με την Κορέα, είχε Μουντιάλ βλέπεις, απολαμβάνοντας μαζί με τα δυο γκολ που φάγαμε καπάκι στο Μανσάφ, ένα φλιτζανάκι τσάι και φυσικά σίσα, έτσι για να το χωνέψουμε....


Βεβαίως δεν κάναμε τόσο δρόμο για να φτάσουμε ως στο Κεράκ για το αρνάκι (μόνο) και τη μπάλα. Η πόλη των 20.000 κατοίκων, στο κέντρο της χώρας, 140 Km από το Αμμάν, είναι άλλο ένα μέρος με βαριά ιστορία και ένα κάστρο-χρονομηχανή! Το κάστρο του Κεράκ πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα Σταυροφορικά κάστρα, το μεγαλύτερο στην Ιορδανία, και ξεκίνησε να χτίζεται υπό τις εντολές του σταυροφόρου Pagan de Butler το 1140, και να επεκτείνεται για πολλά χρόνια ακόμα και από τους διαδόχους του. Αποτέλεσε πανίσχυρο οχυρό τόσο στρατηγικής, όσο και εμπορικής σημασίας, για 50 χρόνια μέχρι που το 1189 μετά από διετή πολιορκία έπεσε στα χέρια του Σαλαντίν (Salah ad Din) του θρυλικού ηγέτη και απελευθερωτή των Μαμελούκων (συμμαχία όλων των Μουσουλμάνων και Ισλαμιστών Αράβων) από τους Σταυροφόρους Χριστιανούς. Ο Σαλαντίν μάλιστα ήταν τέτοιο παράδειγμα ανδρείας, στρατηγικής και μαχητικότητας, που παρότι ήταν η μεγάλη πληγή των Σταυροφόρων, αποτέλεσε μια αξιοσέβαστη προσωπικότητα και στη Δύση. Μετά από σχεδόν 700 χρόνια, το 1840 το κάστρο πέρασε στην κατοχή των Τούρκων Οθωμανών υπό τον Ιμπραήμ Πασά της Αιγύπτου, ο οποίος και έδωσε τέλος στην ένδοξη ιστορία του οχυρού αφοπλίζοντάς το, αν και λόγω της στρατηγικής του θέσης συνέχισε για πολλά χρόνια να παίζει σημαντικό ρόλο στα σταυροδρόμια που συναντιούνται η Αίγυπτος, η Συρία και ο Αραβικός κόσμος. Αλλού καλοδιατηρημένο, αλλού αναπαλαιωμένο και αλλού ερειπωμένο (ο χρόνος είναι τελικά ο μεγαλύτερος κατακτητής απ’ όλους…), με θέα προς στην υπέροχη ερημιά εκεί στο σούρουπο, τα βήματά μου με πήγαν σε μια υπόγεια στοά ξέκοψα από την παρέα, και χάθηκα σε έναν σκοτεινό διάδρομο με πέτρινη αψιδωτή οροφή, αίθουσες και πέτρινες σκάλες δεξιά και αριστερά που στριφοανηφόριζαν σε πηχτά σκοτάδια και σε συμπαγή τίποτα, όλο και πιο σκοτεινός, όλο και πιο ήσυχος, πιο υγρός και δροσερός, καθώς η είσοδος ξεμάκραινε σε κάθε βήμα… ακόμα πιο βαθιά στην ιστορία… είμαι σίγουρος πως για μια στιγμή η οχλαγωγία των μαχών και ο ήχος από τις οπλές των αλόγων φτάσανε στα αυτιά μου ή τουλάχιστον αν όχι στα αυτιά μου, στο ακουστικό κέντρο του εγκεφάλου μου. Έστριψα δεξιά στο πέτρινο δωμάτιο, και έκατσα για να ξεκουραστώ σε μια πέτρα που είχε ξεκολλήσει από την οροφή και είχε σφηνώσει στο χωμάτινο πάτωμα… μια μικρή σχισμή ψηλά στον ένα τοίχο της αίθουσας επέτρεπε μια και μοναδική αχτίδα φωτός, να κάνει παιχνίδια με τις σκιές, και τη φαντασία μου καθώς και σε εκατομμύρια κόκκους σκόνης να χορεύουν στα όριά της…


«Και τότε πρόσεξε τη σκιά του μικρού κοριτσιού στο τοίχο. Γύρισε ενοχλημένος αλλά δεν είδε κανέναν... μόνο η σκιά υπήρχε στο δωμάτιο...
-Πάλι με βρήκες, δε μπορώ να ησυχάσω από σένα ούτε λεπτό…
-Δε σε βρήκα, σε ακολουθώ παντού, ακόμα και όταν κάνεις αστεία με την παρέα σου, ακόμα κι όταν γελάς, ακόμα κι όταν κοιτάς μακριά και νομίζεις πως αδειάζεις το κεφάλι σου και γίνεσαι αόρατος, σε ακολουθώ. Πήρε ένα περιπαικτικό ύφος και συνέχισε: Μερικές φορές άμα κουραστώ, γραπώνομαι στο στήθος σου και με κουβαλάς. Δε νοιώθεις καμιά φορά ένα βάρος; Και γέλασε σκανταλιάρικα.
-Καλό… παραδέχτηκε αυτός χωρίς όμως να επιτρέψει στα χείλια του να σχηματίσουν το παραμικρό χαμόγελο. Φτηνό αλλά καλό. Και για πόσο καιρό θα με ακολουθείς ή θα σε κουβαλάω, ακόμα;
Και τότε το μικρό κορίτσι από σκιά έλαβε υπόσταση, πλησίασε κάθισε δίπλα του άπλωσε το χεράκι του και τον ακούμπησε στοργικά λίγο πάνω από το γόνατο. Τον κοίταξε με κείνα τα πελώρια καστανά μάτια και του είπε τρυφερά,
-Αφού, ξέρεις. Πρέπει να με σκοτώσεις εσύ για να φύγω…
(συνεχίζεται)»


Μετά το ηλιοβασίλεμα, πήραμε το δρόμο για την πόλη Wadi Musa όπου και θα διανυκτερεύαμε στο Edom Hotel. Η έρημος επικράτησε για τα καλά, συναντήσαμε και τους πρώτους καταυλισμούς Βεδουίνων , των νομάδων της ερήμου, με τις σκηνές τους και τα αγροτικά τύπου ντάτσουν που είχαν αντικαταστήσει τις καμήλες, και τις καμήλες τους, γιατί τα ντάτσουν δεν βγάζουν γάλα ούτε τρώγονται ούτε γεννάνε ντατσουνάκια και άρα δεν μπορούν να αντικαταστήσουν επαρκώς τις καμήλες. Ακόμα. Σε λίγο η νύχτα έπεσε καθώς ανηφορίζαμε για την πόλη που βρίσκεται στη είσοδο του θαυμαστού Βασιλείου των Ναβαταίων, την περίφημη Πέτρα.

 

[Rosa]

Εξαιρετική και πρωτότυπη η αφήγηση....:xmas_razz:

 

[ΕΡΣΗ]

Ακολουθω και εγω σαν το κοριτσακι απο σκια...

 

[coccobill]

Τι ωραια ιδεα να παντρεψεις τις δυο αφηγησεις..
Η Ιορδανια παραμενει ενα απο τα ωραιοτερα ταξιδια μου και το καταλαβαινω καθε φορα που διαβαζω για αυτην.

 

[Giristroula]

Ταξίδεψέ μας σε μέρη που δεν έχουμε πάει...

 

[gmavro75]

Mια... φανταστική ιστορία...