Ιορδανία Συρία Τουρκία Ιορδανία Συρία Τουρκία. Μια... φανταστική ιστορία

[gmavro75]

23-26/6/2010, Τετάρτη-Σάββατο
Κωνσταντινούπολη[/B]

Λίγο μετά την Άγκυρα κάποιος σηκώθηκε στο λεωφορείο και άρχισε να ουρλιάζει στα Τούρκικα, μιλάμε για νεύρα, νόμισα πως είναι κανάς μουτζαχεντίν και μόλις τελειώσει τα μπινελίκια θα ανατιναχτούμε όλοι μαζί, αλλά τελικά ήταν απλά κάποιος που είχε έναν εφιάλτη και παραμίλησε… το τι είπε δεν ξέρω, αλλά πρέπει να ήταν πολύ πρόστυχο μην ήταν και βλάσφημο δεν ξέρω, γιατί οι άλλοι Τούρκοι συνταξιδιώτες κοιτούσαν με μεγάλη αποστροφή προς το μέρος του. Πάντως με ξύπνησε κι αυτός με τη σειρά του, και δεν με ξαναπήρε ο ύπνος.

Κατά τις επτά το πρωί το λεωφορείο πάρκαρε στο BuyukOtogar, τον κεντρικό σταθμό της Πόλης. Πήραμε ένα Βαν-Ταξί, ήμασταν λίγο κομμάτια για να πάρουμε το μετρό ή το λεωφορείο με όλους τους σάκους στη πλάτη και τσουπ στο HotelSantaSophia. Σχεδόν τσουπ δηλαδή γιατί στον οδηγό του πήρε καμιά ώρα να το βρει. Το ξενοδοχείο είναι κεντρικότατο λίγα μέτρα από την στάση Cemberlitas του τραμ στην Sultanahmet, την πλέον τουριστική περιοχή της Κωνσταντινούπολης. Καθαρό, φιλόξενο, με 50 ευρώ το δίκλινο με πρωινό, μια χαρά επιλογή. Μας βάλανε στα δωμάτια από τις 8 που φτάσαμε παρότι το checkin ήταν για τις 12. Και ήσυχο, ήσυχο, ξύπνησα στη μια το μεσημέρι. Επιτέλους λίγος αξιοπρεπής ύπνος! Άλλος άνθρωπος!

Δεν γίνεται να ξεχάσεις το συναίσθημα που νοιώθεις όταν βρεθείς πρώτη φορά κάτω από τον μεγαλειώδη, «αιωρούμενο» τρούλο της Αγιά-Σοφιάς και να μην ζήσεις το ταξίδι στην ιστορία της, από το 537 μ.Χ. μέχρι σήμερα, να μη λυπηθείς για την ηλιθιότητα και την αγριότητα της ανθρώπινης φύσης, σκεπτόμενος την λεηλασία της από τους Καθολικούς Σταυροφόρους, και να μην συμμετάσχεις στην τελευταία λειτουργία το 1453 μ.Χ. λίγο πριν την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τον Μωάμεθ τον Β΄, που σηματοδότησε και το τέλος της Ρωμαϊκής και μετέπειτα Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και την αρχή της Τουρκοκρατίας στον Ελλαδικό χώρο. Μια τέως απέραντη και πανίσχυρη αυτοκρατορία που τα ίχνη της τα συναντήσαμε σε κάθε μας βήμα σε αυτό το ταξίδι από την Ιορδανία μέχρι τα βάθη της Ανατολίας στο τέλος της διέθετε μόνο τις περιοχές γύρω από την Πόλη και την Πελοπόννησο με κέντρο το Μυστρά, ένα τέλος που γράφτηκε σε αυτό το ναό-μουσείο. Η γέννηση, η ακμή και ο θάνατος, κοινά στοιχεία τόσο για τον άνθρωπο, όσο και για τα έργα του. Μια αυτοκρατορία που χάθηκε όταν το βαθύ γήρας, τα εσωτερικά της προβλήματα, την έκαναν ευάλωτη στις επιθέσεις ομοιόθρησκων και αλλόθρησκων κατακτητών. Οι Αυτοκρατορίες πάντα γκρεμίζονταν προς τα μέσα, τρώγοντας τα σωθικά τους, όταν η παιδεία αποθαρρύνει τους νέους από την γνώση, όταν η θρησκεία απομακρύνει τους πιστούς από την έννοια του Θεού, όταν οι κυβερνήτες αποτρέπουν το λαό από την συμμετοχή του στην λήψη αποφάσεων…
Το μεγαλείο και ο πλούτος της Οθωμανικής αυτοκρατορίας που ακολούθησαν, στην Κωνσταντινούπολη είναι πιο ανάγλυφα από οπουδήποτε αλλού. Το Μπλε Τζαμί, το λιγότερο εντυπωσιακό αντίγραφο της Αγιά-Σοφιάς, που στέκει απέναντι από την «Μεγάλη Εκκλησιά», το Τοπ-Καπί, ανάκτορο των Σουλτάνων μέχρι το 1853 με εντυπωσιακή συλλογή σε χειρόγραφα, φορεσιές, πολύτιμους λίθους και φυσικά ιστορικά κτίσματα όπως το χαρέμι, το Ντολμά Μπαχτσέ στις όχθες του Βοσπόρου, το διάδοχο ανάκτορο των Σουλτάνων από το 1853 μέχρι το 1922, με τα πεντακόσια δωμάτιά του στα 45.000 τετραγωνικά του μέτρα… Πλούτος, δύναμη μεγαλείο, ακόμη μια Αυτοκρατορία που απλωνόταν από την Αίγυπτο μέχρι την Αυστρία, που καθόρισε την πορεία της Ανθρωπότητας στα χρόνια που στην Ευρώπη η Αναγέννηση και ο Διαφωτισμός διαδέχτηκαν τον Μεσαίωνα και το Σκοταδισμό των Σταυροφοριών, ίσως η ιστορία γράψει ότι η αναγέννηση κράτησε από τότε μέχρι το 2001, μια αυτοκρατορία που έστρεψε το Δυτικό κόσμο προς αναζήτηση νέων εμπορικών δρόμων για τις Ινδίες, πέρα από τον ανεξερεύνητο μέχρι τότε Ατλαντικό ρίχνοντας το σπόρο για την ανάπτυξη της σημερινής Πολυεθνικής Εταιρικής Αυτοκρατορίας, και που κατέληξε, αποκαμωμένη και αυτή από το χρόνο, μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο αφήνοντας το μοντέρνο κράτος της Τουρκίας όπως το ίδρυσε ο Κεμάλ Ατατούρκ το 1923 μ.Χ. Δεν τελειώνουν τα μνημεία στην Κωνσταντινούπολη, η Πόλη είναι ένα μνημείο, και όσο μαθαίνεις για την ιστορία της και τους μύθους για τα περασμένα, τόσο περισσότερο νοιώθεις πως όπως συναντώνται η Ασία και η Ευρώπη μέσα στα όρια μια πόλης, έτσι και οι ανθρώπινες πορείες έχουν αντιδράσει στο καταλυτικό αντιδραστήριο στα στενά του Βοσπόρου και στο Χρυσό Κέρας.

Η βόλτα είναι απολαυστική, ένα φις κεμπάπ στο χέρι, μια φρεσκοστυμμένη πορτοκαλάδα, για περισσή ενέργεια μύδια από τους πλανόδιους και χιλιόμετρα στα πόδια. Το Καπαλί Τσαρσί, η μεγαλύτερη σκεπαστή αγορά της Ανατολής, δαιδαλώδης, παλλόμενη ομορφιά, άλλος χώρος, άλλος χρόνος. Μετά στο Γαλατά, ο μεσαιωνικός πέτρινος Πύργος μια καλή ευκαιρία για πανοραμικές φωτογραφίες όλης της Κωνσταντινούπολης από τα 70 μέτρα του. Λίγο πιο πάνω το Πέραν και ο φαρδύς εμπορικός πεζόδρομος με το γραφικό κόκκινο τραμ που πάει μέχρι Ταξίμ. Στο δρόμο, στο αριστερό χέρι με κατεύθυνση προς Ταξίμ, δεν το πιάνει το μάτι σου, το Inci με το φημισμένο προφιτερόλ. Καφέ, μαγαζιά, μπαράκια, βιτρίνες κάτι από Ερμού σου φέρνει στο μυαλό, το πιο ζωντανό κομμάτι της πόλης για βραδινή έξοδο. Πω-πω κούραση… ένα χαμάμ θα μας στρώσει.

Το Τσεμπερλίτας χαμάμ (CemberlitasHamam), ακριβώς απέναντι από την στάση Τσεμπερλίτας του τραμ, χτισμένο το 1583 και με συνεχή λειτουργία από τότε, το πιο παλιό εν λειτουργία χαμάμ του κόσμου. Ειδικές τιμές για Έλληνες με 40 TL (20 ευρώ) ατμόλουτρο και μασάζ. Όλα στα παρέχουν εκεί, από πετσέτες και παντόφλες μέχρι σαπούνια και δικό σου δωμάτιο… Τα λουτρά, μια μεγάλη στρογγυλή εξέδρα στη μέση, από ζεστό μάρμαρο πάνω στο οποίο αφήνεις την κούραση από κάθε εκατοστό του κορμιού σου μαζί με μερικά κιλά ιδρώτα, γύρω-γύρω μαρμάρινες βρύσες με δροσερό νερό για να συνέρχεσαι αν νοιώσεις άβολα στο περιβάλλον με τους 50ο C και το 95% υγρασία, και πάνω ένας θόλος με στρογγυλές τρύπες από όπου μπαίνει το φως, αποχαύνωση, ραστώνη, μέσα στους υδρατμούς, στην ασφάλεια και τη θαλπωρή της υγρής ζέστης… Και έρχεται ρε παιδιά ένας Τουρκαλάς, μια σταλιά άνθρωπος, και με βουτάει και με βάζει κάτω, πάνω στο μάρμαρο δηλαδή, και αρχίζει το μασάζ. Δεκαπέντε λεπτά στα όρια του πόνου, σπονδυλοτριξίματα, κοκκαλολυγίσματα, το πετσί μου το μισό το είδα κάτω στο πάτωμα, από λευκό μάρμαρο και το πάτωμα… και μετά από το ξύλο το ανελέητο, τέλεια… Σαν να έκανε ριστάρτ το είναι μου, λες και ξαναγεννήθηκα, λες και ξύπνησα εκείνη την ώρα… τι λε ρε μάνα μου… κοίτα βίτσια που μου βγήκανε. Άραγμα με μια πορτοκαλάδα για κανά μισάωρο στο πριβέ δωματιάκι, γιατί αν βγεις κατευθείαν μετά το χαμάμ στον αέρα παίζει να την αρπάξεις, και συνεχίζουμε…

Στο Φανάρι, το Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο, εντάξει, δεν νοιώσαμε καμία ιδιαίτερη φιλοξενία, δε μας έκατσε και καλά, μέσα στο ναό δυο Ελληνότουρκοι (άσχετοι με το πατριαρχείο) τσακώνονταν στα Ελληνοτουρκικά για κάτι χρήματα, μετά έξω μας έβαλε και τις φωνές και ένας υπεύθυνος «ρέέέέι σείς, που πάτε από κει;;; γυρίστε πίσω!!!». Ο Κώστας, ήθελε να δει το Πατριάρχη, και είχαμε πάρει να ανηφορίζουμε κάτι σκαλιά. Όχι ότι τον ήξερε δηλαδή ή ότι είχε κάποιο δέμα από τη πατρίδα να του δώσει. Έτσι. Να δω τον Πατριάρχη! Σε στιλ να βγάλουμε και φωτό κατά τη χειραψία. Είναι λογικό αυτό τώρα; Δε ξέρω τώρα, αλλά τότε όλοι το βρήκαμε καταπληκτική ιδέα, χτυπήσαμε στη πόρτα δεν απάντησε κανείς, και τότε μας έκραξε ο επιστάτης. Ορίστε κάτι μούτρα που παν εκκλησία μια φορά το χρόνο δέκα λεπτά πριν βγει η μαγειρίτσα, και θέλουν και meeting με τον Πατριάρχη. Δηλαδή ρε φιλαράκια να σας κανονίσουμε και τον Πάπα. Όχι μην το κανονίσουμε καν, πηγαίνετε και βαράτε του κατευθείαν την πόρτα. Βατικανού 15. Αυτά τα τελευταία δικά μου, δεν τα είπε ο επιστάτης. Τι άλλα έχει να δούμε κυρ επιστάτα, εκτός του Πατριάρχη δηλαδή; Τίποτα, εδώ γύρω ό,τι βλέπετε… δεν του γεμίσαμε το μάτι. Φύγαμε…

Στην Ασιατική πλευρά της Πόλης, φτάνεις εύκολα με τα καραβάκια που αποτελούν μέρος του δικτύου των μέσων μαζικής μεταφοράς. Επιβίβαση Ευρώπη δίπλα από τη γέφυρα του Γαλατά, αποβίβαση Ασία στο Καντικόυ. Η χαλαρή βόλτα στα ασιατικά παράλια του Βοσπόρου, ξεκίνησε από το μοντέρνο Καντικόυ, πέρασε από τον Haydarpasa, τον τερματικό σιδηροδρομικό σταθμό των ασιατικών προορισμών, και κατέληξε στον Πύργο του Λεάνδρου ή KizKulesi, που βρίσκεται πάνω σε ένα νησάκι 200 μέτρα από την ακτή κτησμένο για πρώτη φορά από τον Αλκιβιάδη το 408 π.Χ. Ο μύθος αναφέρει τον τραγικό πνιγμό του Λεάνδρου, που κολυμπούσε στα νερά για να φτάσει στο νησάκι και να βρεθεί με την αγαπημένη του Ηρώ την Ιέρια της Αφροδίτης. Άλλος μύθος λέει ότι ο πύργος χρησιμοποιήθηκε από έναν σουλτάνο που είχε κλείσει εκεί την κόρη του για να την προστατεύσει από μια προφητεία που προέβλεπε ότι θα πεθάνει από τσίμπημα φιδιού στα δεκαοκτώ της. Δυστυχώς ένα φίδι που είχε κρυφτεί μέσα στο δώρο του για τα γενέθλιά της, ένα καλάθι με φρούτα, εκπλήρωσε το χρησμό. Μετά καραβάκι από το Uskudar (Χρυσόπολις στα Ελληνιστικά και Σκουτάριον στα Βυζαντινά χρόνια) και πίσω στην γέφυρα του Γαλατά.

Το αρχαιολογικό μουσείο, το Βυζαντινό υδραγωγείο, το μοντέρνο Ταξίμ, τα απογεύματα στις όχθες με τους ερασιτέχνες ψαράδες, ο βαρύς, βροχερός ουρανός πάνω από τους τρούλους και τα τζαμιά που στέκανε μεγαλόπρεπα και διάσπαρτα στην πόλη και οι φιλικοί άνθρωποι, ο χρόνος κύλισε προς το τέλος της διαμονής μας στο τελευταίο σταθμό του ταξιδιού μας. Με 40 ευρώ εισιτήριο, στις δέκα το βράδυ το λεωφορείο ξεκίνησε για να διανύσει δώδεκα νυχτερινές ώρες μέχρι την Θεσσαλονίκη…

«Η Πεταοθόνη εξαφανίστηκε και όλα έγιναν όπως πριν. Αλλά όλα ήταν διαφορετικά! Όλοι έμειναν άφωνοι, σιωπηλοί, μια κακοδιαθεσία μεγατόνων κυρίευε την πριν λίγο ξεφρενιασμένη Νέα Γη. Χειρότερα από Καθαρά Δευτέρα στην Αρτάπ. Ντύθηκαν βιαστικά, είπαν ένα «θα σου τηλεφωνήσω» και όλοι έτρεξαν και κλείστηκαν στα σπίτια τους, προκάτ κατασκευές από ξύλο Αμαζουβίου, από την Μονοδιάστατη Real Estate. Και άνοιξαν τηλεόραση.
Τι περίεργο, δεν ένοιωσε κανέναν ενθουσιασμό, ούτε ο Λάμπης, ούτε η Φωτεινή... πολύ στεναχώρια ρε παιδί μου...
-Όλοι θα μετράν το χρόνο από αυτή τη μέρα στη Νέα Γη προφήτεψε ο Χριστός. Εγκαινιάζουμε το πρώτο έτος μετά χανγκόβερ. 1 μ.χ. Και αυτοί θα είναι η γενιά των ζίροους... Οι ζίροους, εκπαιδευμένοι αγράμματοι με μάστερ, εξειδικευμένα ακαλλιέργητοι, λάτρεις των απαστράπτων τίποτα, οι ισορροπημένα ανισόρροποι, οι αρρωστημένα υγιεινιστές, οι βαθύτατα επιδερμικοί, τα εγγόνια των προσφύγων, τα παιδιά των μεταναστών, οι φιλόξενοι ρατσιστές, η γενιά που δεν έφτιαξε τίποτα, τα ιδανικά υποχείρια της γενιάς που έκανε τα πάντα, οι θύτες του εαυτού τους, τα θύματα της πιο καλοοργανωμένης αποδιοργάνωσης, οι ζίροους, οι ανάγλυφοι φλατ, οι πολίτικαλ κορέκτ απατεώνες. Οι κληρονόμοι του μηδενός, οι αποδέκτες της Κενής Διαθήκης!
-Αν τελείωσε η δουλειά μας εδώ εγώ λέω να τη κάνω, είπε ο Λάμπης
Αλλά η φράση του κόπηκε από μια κατάλευκη HarleyDavidson με έναν αναβάτη που φορούσε κράνος με φιμέ τζάμι, που ήρθε με τα χίλια και σταμάτησε πατινάροντας δίπλα τους.
-Ο Αλλάχ, είπε ο Χριστός
-Ο Θεός, είπε ο Μωάμεθ
-Ωχ... είπε ο Λάμπης.
Ο οδηγός κατέβηκε από τη μηχανή, έβγαλε το κράνος και ήταν Αυτός! Η προσωποποίηση της ανησυχίας και του στοχασμού, της ποίησης και του ρεαλισμού, της φιλευσπλαχνίας και του απόλυτου Σταρ. Ο Bono. Ήταν Bono ο Θεός, ο από μηχανής Θεός! Φορούσε γυαλιά μάσκα με κίτρινο διαφανές κρύσταλλο ώστε να προστατεύει τα μάτια Του από το φως αλλά να αφήνει απροστάτευτους τους άλλους από τα μάτια Του... ήταν θυμωμένος... πήγε κατευθείαν στο John Ιησού Χριστό Lennon.»

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 10
• 11
• 12
• 13

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 12 of 13

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[pattyyy]

Το πρώτο κομμάτι της ιστορίας σου είναι πολύ ενδιαφέρον! Αναμένω τη συνέχεια της ανατολίτικης, μαγικής ατμόσφαιρας!

 

[gmavro75]

Το πρώτο κομμάτι της ιστορίας σου είναι πολύ ενδιαφέρον! Αναμένω τη συνέχεια της ανατολίτικης, μαγικής ατμόσφαιρας!

Να σαι καλά... ελπίζω να μεταφέρω αυτήν ακριβώς τη μαγεία που λες όπως ακριβώς την έζησα, χιλιόμετρο-χιλιόμετρο. Κυρίως για τα χιλιόμετρα που έγιναν εντός μου... καλή διασκέδαση σε όλους τους αναγνώστες.

 

[marydim]

Καλώς τον... Καιρό είχες να μας γράψεις και μου έλλειψαν οι ιστορίες σου.

 

[ΕΡΣΗ]

Αχ! Τη βλεπω τη δουλεια! Εξαρτηση θα παθω παλι σε αυτην την ιστορια. Αναφερεσαι σε μερη που θελω πολυ να επισκεφθω με τον τροπο τον δικο σου, ως οδοιπορικο και οχι με πιεση χρονου. Μου αρεσουν και οι παρεκβασεις σου που σχολιαζουν το ταξιδι.

 

[zmaria]

Πολύ όμορφη η αρχή... Κι επειδή το Περού σου το λάτρεψα έχω ήδη μεγάλες προσδοκίες από το στόρι σου! Τέλεια!!! Εις αναμονήν λοιπόν της συνέχειας.:xmas_wink:

 

[gmavro75]

Κεφάλαιο 2

12/6/2010, Σάββατο
Όρος Νέμπο, Μάταμπα, η Λεωφόρος των Βασιλέων (Kings Highway), Κεράκ.

«-Άκου τον Ιμάμη! Ξύπνα! Καινούρια μέρα, το ταξίδι θυμάσαι;
-Πάλι εδώ; Γιατί δε με αφήνεις ήσυχο πια; Άσε με, τι θέλεις;
-Για να είμαι εδώ.. εσύ με χρειάζεσαι… Ξύπνα τώρα!
Την κοίταξε στο πρόσωπο. Είχε αλλάξει η μορφή της από χθες το βράδυ. Είχε γίνει ένα μικρό επίμονο κοριτσάκι με σγουρά κόκκινα μαλλιά και πελώρια καστανά μάτια…
-Πως το κάνεις αυτό; Εχθές ήσουν σαν μια αυστηρή μεσόκοπη δασκάλα και σήμερα είσαι σαν το εκείνο το παιδί που δεν θα υπάρξει σε καμία φωτογραφία… Πώς αλλάζεις τη μορφή σου;
-Μάλλον θα έπρεπε να αναρωτιέσαι πώς, αφού εγώ αλλάζω τη μορφή μου όπως λες, εσύ μπορείς και με αναγνωρίζεις και ξέρεις τόσο σίγουρα ότι είμαι η ίδια; Εκεί είναι το θέμα… έλα τώρα ξύπνα...»


Το φως και ο ήχος από τις προσευχές των Ιμάμηδων ξεχύθηκαν στους δρόμους.


Το ξενοδοχείο Abdali Inn, δεν πρόκειται να εντυπωσιάσει, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα δυσαρεστήσει τον επισκέπτη που ψάχνει για budget αλλά καθαρό, ασφαλές και κεντρικό ξενοδοχείο στο Amman. Συναντηθήκαμε με τον Σάμι, φορτώσαμε τα πράγματα στο βανάκι και νωρίς-νωρίς ξεκινήσαμε για μια διαδρομή που θα μας γύρναγε πίσω στο χρόνο, σε βιβλικές εποχές, θα διασταυρωνόταν με Σταυροφόρους κατακτητές και τις φοβερές μάχες τους με τον μέγα απελευθερωτή Σαλαντίν.


Μετά από μια σύντομη διαδρομή μέσα σε ένα τοπίο όπου ελαιώνες και αμπέλια μάχονταν την έρημο, φτάσαμε στο όρος Νέμπο. Είναι ο λόφος τον οποίο ο Μωυσής στο τέλος του ταξιδιού του με τον εβραϊκό λαό μετά την «Έξοδο» από την Αίγυπτο ανέβηκε και για πρώτη φορά αντίκρισε και υπέδειξε την γη της επαγγελίας. Μετά άφησε εκεί την τελευταία του πνοή και μάλιστα ενταφιάστηκε από τον ίδιο το Θεό. Αποτελεί ένα από τα πιο ιερά μέρη του Χριστιανισμού αλλά και του Ιουδαϊσμού. Η βόλτα στο λόφο μας έφερε στην Βασιλική που έχει χτιστεί προς τιμήν του Μωυσή, μια εκκλησία του 4ου αιώνα, και τον πιο σύγχρονο ναό της Πρεσβυτέρας όπου φυλάσσονται ψηφιδωτά από διάφορες εποχές. Πιο κει η ελιά που φύτεψε ο Πάπας Ο Παύλος ο Δεύτερος κατά την επίσκεψή του το 2000, και το έργο του Ιταλού γλύπτη Giovanni Fantoni, που συνδυάζει δυο ισχυρά σύμβολα, το χάλκινο φίδι που ο Θεός είχε διατάξει το Μωυσή να φτιάξει για να προστατέψει το λαό του από την θανάσιμη πληγή με τα φίδια και το σταυρό, το γνωστό, του μαρτυρίου. Τέλος φτάσαμε στο σημείο από όπου το μάτι φτάνει στην κοιλάδα του Ιορδάνη που σηματοδοτεί τα σύνορα με το Ισραήλ, τη Νεκρά Θάλασσα, την Ιεριχώ και την πεδιάδα που στα μάτια του προφήτη των τριών θρησκειών φάνταζε ως γη της επαγγελίας. Σε μέρες που η ατμόσφαιρα είναι καθαρή μπορείς να δεις μέχρι τα Ιεροσόλυμα σε μια απόσταση 50 χιλιομέτρων, αλλά την μέρα της επίσκεψής μας η σκόνη που είχε σηκώσει το αεράκι από την έρημο, έκρυβε τον ορίζοντα… ή μήπως τους ορίζοντες; Οι μύθοι για το μέρος, λένε ότι εδώ έχει θαφτεί η Κιβωτός της Διαθήκης , άλλοι πάλι ισχυρίζονται πως το μέρος δεν έχει να κάνει με το όρος που ανέβηκε ο προφήτης, και κάποιοι άλλοι οι πιο ανεκδιήγητοι απ’ όλους, διατείνονται ότι ο Μπιν ο Λάντεν ετοίμαζε χτύπημα το 2000… και πως ευτυχώς που τελικά οι μυστικές υπηρεσίες νίκησαν τις σκοτεινές δυνάμεις.


Η επίσκεψη στο ιερό βουνό ολοκληρώθηκε καβαλήσαμε το αυτοκίνητο και κατηφορίσαμε προς την πόλη που βρίσκεται κάτω από το λόφο, την Μάταμπα, την πέμπτη μεγαλύτερη πόλη της Ιορδανίας η οποία φιλοξενεί την μεγαλύτερη ορθόδοξη κοινότητα. Πρόκειται για ένα σταυροδρόμι θρησκειών και πολιτισμών στο ρου της μακραίωνης ιστορίας της. Οι πρώτες γραπτές αναφορές στην πόλη μέσα από την Βίβλο την αναφέρουν ως συνοριακή πόλη του Βασιλιού του Μωάβ. Αργότερα κάπου το 2ο αιώνα μ.Χ. στη Ρωμαϊκή περίοδο, την εποχή του Αυτοκράτορα Τραϊανού αποτέλεσε μέρος της Αραβικής Επαρχίας που αντικατέστησε το Βασίλειο των Ναβαταίων, αυτό της Πέτρας. Η χριστιανική κοινότητα εμφανίστηκε τον 5ο αιώνα κατά τη Βυζαντινή περίοδο. Τα μωσαϊκά και τα ψηφιδωτά που έχουν βρεθεί στην πόλη είναι εκατοντάδες. Το πιο γνωστό όμως, και σίγουρα το πιο σημαντικό αξιοθέατο στην πόλη είναι το ψηφιδωτό μωσαϊκό που βρίσκεται στη Βασιλική του Αγ. Γεωργίου, εκκλησία που χρονολογείται από τον 6ο αιώνα, το οποίο απεικονίζει με εξαιρετική λεπτομέρεια τον χάρτη της περιοχής που εκτείνεται από το Ισραήλ και φτάνει μέχρι το όρος Σινά και τα δέλτα του Νείλου. Μάλιστα εκτός από καλλιτεχνικό αριστούργημα, αποτελεί τον πιο παλιό χάρτη που τιτλοφορεί την συγκεκριμένη περιοχή με τον όρο «’Άγιοι Τόποι». Η Μάταμπα, αξίζει επίσης τουλάχιστον έναν μικρό περίπατο, αφού προσφέρει την ευκαιρία να ζήσεις από κοντά τους ρυθμούς και τις εικόνες μιας αυθεντικής επαρχιακής πόλης. Οι Άραβες με τις λευκές τους κελεμπίες και τα ασπροκόκκινα kaffiyeh (τους γνωστούς κεφαλόδεσμους, τα τουρμπάνια ας πούμε), αραγμένοι έξω από τα μαγαζάκια στις λιγοστές σκιές που προφύλασσαν από τον ανελέητο ήλιο απολάμβαναν ένα ρόφημα (τσάι συνήθως αλλά και ο καφές είναι πολύ δημοφιλής) παίζοντας με μεγάλα κομπολόγια ή τάβλι ρουφώντας το ναργιλέ τους, οι δε γυναίκες με τις χαρακτηριστικές μαντίλες στο κεφάλι περιδιάβαιναν στους δρόμους φροντίζοντας για τα ψώνια της ημέρας. Πολύ προσεγμένες μέσα στα πλαίσια της ενδυματολογικής ηθικής και των επιταγών της τοπικής μόδας και άψογα μακιγιαρισμένες. Οι δε μαντίλες σε χρώματα ταιριαστά με το γενικότερο ντύσιμο και τα αξεσουάρ… έλαβα την αίσθηση πως η μαντίλα, σε αυτή τουλάχιστον την χώρα, αποτελεί επιλογή παρά κάτι το επιβαλλόμενο. Εξάλλου, δεν σπανίζουν στο δρόμο και γυναίκες, κυρίως νεότερες, που δεν τη φοράνε. Από την άλλη, δε σπανίζουν και οι full face μπούρκες, όπου η γυναίκα είναι τελείως αμπαλαρισμένη και δε μένει έξω ούτε νύχι. Αράξαμε σε έναν καφενέ και παραγγείλαμε αραβικό καφέ με κάρδαμο, ρόφημα πολύ κοντά στον ελληνικό καφέ σερβιρισμένο σε διάφανα φλιτζανάκια, και σίσα, με άρωμα μήλο. Ο καφενές , χαρακτηριστική ανατολίτικη γωνιά, μας υποδέχτηκε στις μεγάλες μαξιλάρες που έπαιζαν πολύ επιτυχημένα το ρόλο καναπέ, ενώ τους τοίχους και το ταβάνι κρύβανε λεπτά υφάσματα. Α! και φυσικά όπως και παντού στην Ιορδανία φωτογραφία του Βασιλιά και της Βασιλικής οικογένειας. Ναι, ναι, βεβαίως, βαριέσαι να τους βλέπεις. Τα πρόσωπά τους σου γίνονται τόσο οικεία που στο τέλος νομίζεις πως κάπου έχεις ξανασυναντηθεί μαζί τους… Γεια σου ρε Αμπντουλάχ παλιόφιλε με το γυναικάκι το όμορφο, βασιλιάς είσαι ρε πστη μου… κι έτσι. Παντού, δεν ξαναμιλάμε για το μεγελοιότατο…


Η πορεία μας με κατεύθυνση το νότο της χώρας θα γινόταν μέσω της Οδού των Βασιλέων (King’s Highway), έναν από τους πιο σημαντικούς εμπορικούς άξονες της αρχαιότητας και ο πιο αρχαίος, διαρκώς χρησιμοποιούμενος δρόμος στο κόσμο. Ξεκινούσε από την Αίγυπτο και μέσω της Ιορδανίας έφτανε στη Δαμασκό και συνέχιζε ως τα Βασίλεια του Ευφράτη. Το τοπίο από μόνο του κόβει την ανάσα σε αυτή τη διαδρομή που ενώνει το βορρά με την πόλη της Άκαμπα στο νότιο άκρο της χώρας. Ο φιδίσιος δρόμος που κατεβαίνει από τα 1200 μέτρα των Ιορδανικών highlands σε υψόμετρα υπό του μηδενός (σχεδόν στα επίπεδα της Νεκράς που βρίσκεται 400 μέτρα πιο χαμηλά από την επιφάνεια της θάλασσας!) μέσα στην κοιλάδα Wadi Mujib, το γυμνό, σκληρό περιβάλλον που σου θύμιζε πως σιγά-σιγά μπαίνεις στα χωράφια της Αραβικής ερήμου, η απέραντη ερημιά… υπάρχει η εναλλακτική και πιο σύντομη διαδρομή που ενώνει το βορρά με το νότο, ο σύγχρονος αυτοκινητόδρομος, αλλά η δύσκολη αυτή διαδρομή μέσω της Οδού των Βασιλέων, προσφέρει απλόχερα εκπληκτικά τοπία σε όποιον προτιμήσει την εξτρά ταλαιπωρία… υπάρχει και μια τρίτη εναλλακτική που θα τη συζητήσουμε αργότερα. Και μετά από περίπου τρείς ώρες φτάσαμε στο Κεράκ. Ακριβώς την ώρα του φαγητού!


Το παραδοσιακό πιάτο της Ιορδανίας, είναι το Μανσάφ, αρνάκι δηλαδή μαγειρεμένο με τοπικά μυρωδικά σε σάλτσα από γιαούρτι και σερβιρισμένο με ρύζι και ξηρούς καρπούς. Ακούγεται νόστιμο αλλά είναι πιο νόστιμο αν σταματήσεις να το ακούς και το φας. Και το σαβουάρ βίβρ προστάζει να το φας με τα χέρια κατά τον αραβικό τρόπο με τη βοήθεια πεντανόστιμης ζεστής αραβικής πίτας. Μαζί με το χούμους (hummus) τα φαλάφελ και τη σαλάτα ταμπουλέ οι τοπικές κουζίνες άρχισαν να μας κερδίζουν… μετά αράξαμε σε έναν καφενέ εκεί δίπλα, είδαμε μπάλα γιατί έπαιζε η Ελλάδα με την Κορέα, είχε Μουντιάλ βλέπεις, απολαμβάνοντας μαζί με τα δυο γκολ που φάγαμε καπάκι στο Μανσάφ, ένα φλιτζανάκι τσάι και φυσικά σίσα, έτσι για να το χωνέψουμε....


Βεβαίως δεν κάναμε τόσο δρόμο για να φτάσουμε ως στο Κεράκ για το αρνάκι (μόνο) και τη μπάλα. Η πόλη των 20.000 κατοίκων, στο κέντρο της χώρας, 140 Km από το Αμμάν, είναι άλλο ένα μέρος με βαριά ιστορία και ένα κάστρο-χρονομηχανή! Το κάστρο του Κεράκ πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα Σταυροφορικά κάστρα, το μεγαλύτερο στην Ιορδανία, και ξεκίνησε να χτίζεται υπό τις εντολές του σταυροφόρου Pagan de Butler το 1140, και να επεκτείνεται για πολλά χρόνια ακόμα και από τους διαδόχους του. Αποτέλεσε πανίσχυρο οχυρό τόσο στρατηγικής, όσο και εμπορικής σημασίας, για 50 χρόνια μέχρι που το 1189 μετά από διετή πολιορκία έπεσε στα χέρια του Σαλαντίν (Salah ad Din) του θρυλικού ηγέτη και απελευθερωτή των Μαμελούκων (συμμαχία όλων των Μουσουλμάνων και Ισλαμιστών Αράβων) από τους Σταυροφόρους Χριστιανούς. Ο Σαλαντίν μάλιστα ήταν τέτοιο παράδειγμα ανδρείας, στρατηγικής και μαχητικότητας, που παρότι ήταν η μεγάλη πληγή των Σταυροφόρων, αποτέλεσε μια αξιοσέβαστη προσωπικότητα και στη Δύση. Μετά από σχεδόν 700 χρόνια, το 1840 το κάστρο πέρασε στην κατοχή των Τούρκων Οθωμανών υπό τον Ιμπραήμ Πασά της Αιγύπτου, ο οποίος και έδωσε τέλος στην ένδοξη ιστορία του οχυρού αφοπλίζοντάς το, αν και λόγω της στρατηγικής του θέσης συνέχισε για πολλά χρόνια να παίζει σημαντικό ρόλο στα σταυροδρόμια που συναντιούνται η Αίγυπτος, η Συρία και ο Αραβικός κόσμος. Αλλού καλοδιατηρημένο, αλλού αναπαλαιωμένο και αλλού ερειπωμένο (ο χρόνος είναι τελικά ο μεγαλύτερος κατακτητής απ’ όλους…), με θέα προς στην υπέροχη ερημιά εκεί στο σούρουπο, τα βήματά μου με πήγαν σε μια υπόγεια στοά ξέκοψα από την παρέα, και χάθηκα σε έναν σκοτεινό διάδρομο με πέτρινη αψιδωτή οροφή, αίθουσες και πέτρινες σκάλες δεξιά και αριστερά που στριφοανηφόριζαν σε πηχτά σκοτάδια και σε συμπαγή τίποτα, όλο και πιο σκοτεινός, όλο και πιο ήσυχος, πιο υγρός και δροσερός, καθώς η είσοδος ξεμάκραινε σε κάθε βήμα… ακόμα πιο βαθιά στην ιστορία… είμαι σίγουρος πως για μια στιγμή η οχλαγωγία των μαχών και ο ήχος από τις οπλές των αλόγων φτάσανε στα αυτιά μου ή τουλάχιστον αν όχι στα αυτιά μου, στο ακουστικό κέντρο του εγκεφάλου μου. Έστριψα δεξιά στο πέτρινο δωμάτιο, και έκατσα για να ξεκουραστώ σε μια πέτρα που είχε ξεκολλήσει από την οροφή και είχε σφηνώσει στο χωμάτινο πάτωμα… μια μικρή σχισμή ψηλά στον ένα τοίχο της αίθουσας επέτρεπε μια και μοναδική αχτίδα φωτός, να κάνει παιχνίδια με τις σκιές, και τη φαντασία μου καθώς και σε εκατομμύρια κόκκους σκόνης να χορεύουν στα όριά της…


«Και τότε πρόσεξε τη σκιά του μικρού κοριτσιού στο τοίχο. Γύρισε ενοχλημένος αλλά δεν είδε κανέναν... μόνο η σκιά υπήρχε στο δωμάτιο...
-Πάλι με βρήκες, δε μπορώ να ησυχάσω από σένα ούτε λεπτό…
-Δε σε βρήκα, σε ακολουθώ παντού, ακόμα και όταν κάνεις αστεία με την παρέα σου, ακόμα κι όταν γελάς, ακόμα κι όταν κοιτάς μακριά και νομίζεις πως αδειάζεις το κεφάλι σου και γίνεσαι αόρατος, σε ακολουθώ. Πήρε ένα περιπαικτικό ύφος και συνέχισε: Μερικές φορές άμα κουραστώ, γραπώνομαι στο στήθος σου και με κουβαλάς. Δε νοιώθεις καμιά φορά ένα βάρος; Και γέλασε σκανταλιάρικα.
-Καλό… παραδέχτηκε αυτός χωρίς όμως να επιτρέψει στα χείλια του να σχηματίσουν το παραμικρό χαμόγελο. Φτηνό αλλά καλό. Και για πόσο καιρό θα με ακολουθείς ή θα σε κουβαλάω, ακόμα;
Και τότε το μικρό κορίτσι από σκιά έλαβε υπόσταση, πλησίασε κάθισε δίπλα του άπλωσε το χεράκι του και τον ακούμπησε στοργικά λίγο πάνω από το γόνατο. Τον κοίταξε με κείνα τα πελώρια καστανά μάτια και του είπε τρυφερά,
-Αφού, ξέρεις. Πρέπει να με σκοτώσεις εσύ για να φύγω…
(συνεχίζεται)»


Μετά το ηλιοβασίλεμα, πήραμε το δρόμο για την πόλη Wadi Musa όπου και θα διανυκτερεύαμε στο Edom Hotel. Η έρημος επικράτησε για τα καλά, συναντήσαμε και τους πρώτους καταυλισμούς Βεδουίνων , των νομάδων της ερήμου, με τις σκηνές τους και τα αγροτικά τύπου ντάτσουν που είχαν αντικαταστήσει τις καμήλες, και τις καμήλες τους, γιατί τα ντάτσουν δεν βγάζουν γάλα ούτε τρώγονται ούτε γεννάνε ντατσουνάκια και άρα δεν μπορούν να αντικαταστήσουν επαρκώς τις καμήλες. Ακόμα. Σε λίγο η νύχτα έπεσε καθώς ανηφορίζαμε για την πόλη που βρίσκεται στη είσοδο του θαυμαστού Βασιλείου των Ναβαταίων, την περίφημη Πέτρα.

 

[Rosa]

Εξαιρετική και πρωτότυπη η αφήγηση....:xmas_razz:

 

[ΕΡΣΗ]

Ακολουθω και εγω σαν το κοριτσακι απο σκια...

 

[coccobill]

Τι ωραια ιδεα να παντρεψεις τις δυο αφηγησεις..
Η Ιορδανια παραμενει ενα απο τα ωραιοτερα ταξιδια μου και το καταλαβαινω καθε φορα που διαβαζω για αυτην.

 

[Giristroula]

Ταξίδεψέ μας σε μέρη που δεν έχουμε πάει...

 

[gmavro75]

Mια... φανταστική ιστορία...