Ιορδανία Ιορδανια, The path... Μαιος 2019

Zorz59 · 7 Ιανουαρίου 2020

Day 5 Wadi rum Village- Aqaba – Dead Sea Holiday Inn Resort 348 km (4.30 ωρες)

Ξημέρωμα στην έρημο… Δυστυχώς το τελευταίο σε αυτόν το μαγευτικό τόπο… Ετοιμάζουμε τα μπαγκάζια και μαζευόμαστε στην σκηνή του πρωινού για ένα ρημαδοκαφέ που μας δάνεισαν οι ρουμάνοι, γιατί πόσο γλυκό τσάι να πιείς πια!!!

Κάθε πρωί κατά τις 9 με 10 το camp σφύζει από κινητικότητα. Τουρίστες που ετοιμάζονται για τα τουρ τους, άλλοι που έρχονται και άλλοι όπως εμείς που φεύγουν και περιμένουμε με τις βαλίτσες μας το jeep με το οποίο θα διασχίσουμε για τελευταία φορά τον κόκκινο ωκεανό!! Στη διαδρομή για το Wadi Rum Village σκέφτομαι πόσο surreal είναι αυτά που ζήσαμε 2 μέρες εδώ. Όπως ερχόμασταν στην Ιορδανία δεν θεωρούσαμε ότι θα υπήρχε κάτι άλλο που θα αποκαθήλωνε την Πέτρα στα μάτια μας ως τον κορυφαίο τουριστικό προορισμό της. Όμως, η καφεκόκκινη έρημος του βιβλικού τοπίου της «Κοιλάδας της Σελήνης» σχεδόν ισοβάθμησε. Και προσωπικά για εμένα την ξεπέρασε λόγω της ψυχικής γαλήνης που σου δημιουργεί.

Στο παρκινγκ πια, βρίσκουμε το αυτοκίνητο μας με μία έκπληξη. Ένα ωραίο βαθούλωμα στο φτερό του οδηγού!!! Παρότι είχαμε ένα ραβασάκι με ένα τηλέφωνο είπαμε δε ασχοληθούμε για την ώρα ούτε θα χαλάσουμε την διάθεση μας. Για αυτά τα σκηνικά άλλωστε πληρώσαμε την έξτρα ασφάλεια!! Στο όχημα λοιπόν και ξεκινάμε για Ερυθρά Θάλασσα!! Πρώτα όμως μία στάση στον σιδηροδρομικό σταθμό της Wadi Rum για να θαυμάσουμε το τρένο του Lawrence από την ομώνυμη ταινία!!

Το Al Hijaz Train είναι το original της επανάστασης απλά diesel τώρα και όχι ατμού, και χρησιμοποιήθηκε και στην ταινία του Lawrence. Πολύ όμορφο και γραφικό, χρωματιστό, προσεγμένο και καλαίσθητο. Βολτάρουμε γύρω από το τρένο και βγάζουμε τις απαραίτητες φωτογραφίες. Μαγική εικόνα η σιδηροδρομική γραμμή που χάνετε στο βάθος της ερήμου!!

Στο αυτοκίνητο στη διαδρομή για Aqaba περνάμε από κάτι σαν σύνορα που ξεχωρίζουν την αυτόνομη οικονομική ζώνη της Aqaba από την υπόλοιπη Ιορδανία, περιοχή χωρίς Visa εισόδου, με χαμηλούς φόρους και γνωστή και ως καταδυτικός παράδεισος.

Πρώτος προορισμός η παραλία South Beach για να πάρουμε και μία γεύση από τα νερά της ερυθράς θάλασσας!! Φτάνουμε στην παραλία και παρκάρουμε, αλλάζουμε σε μαγιό, αλλά το αεράκι κάνει τα θηλυκά της παρέας να μην θέλουν να βουτήξουν και να αρκεστούν στον ήλιο.

Με το φίλο Μπ, ατρόμητοι, ετοιμαζόμαστε για βουτιά. Αφού βρίσκουμε το σποτ και ξεκινάμε τα πρώτα βήματα στη ομολογούμενος ρηχή θάλασσα, παρατηρούμε τις αρκετές μοβ τσούχτρες που έχει. Μετά τον αρχικό προβληματισμό κάνουμε ζικ ζακ και ελιγμούς αποφυγής και φτάνουμε στο σημείο για βουτιά. Πόσο συγκλονιστικό είναι να ξυπνάς στην έρημο και μετά από μιάμιση ώρα να κάνεις μπάνιο στην θάλασσα!!!!

Μετά από αυτό το ωριαίο θαλασσινό μας διάλλειμα οδεύουμε μέσα στην πόλη της Aqaba για ένα περίπατο με φαγητό και καφεδάκι, γιατί έχουμε άλλες 3 ώρες μέχρι την επόμενη στάση στην Νεκρά θάλασσα!!

Η Άκαμπα κατοικείται από το 4000 π.Χ. εξαιτίας της στρατηγικής της τοποθεσίας. Ο πρώτος οικισμός φαίνεται ότι ήταν των Ιδουμαίων) και ακολούθησαν οι Άραβες Ναβαταίοι.

Η Βίβλος αναφέρεται στην περιοχή στο Α΄ Βασιλέων (θ΄ 26), όπου γράφεται πως ο βασιλιάς Σολομώντας ναυπήγησε πλοία στο Εζιόν-Γκεμπέρ, «στην Εδώμ, στις ακτές της Ερυθρής Θάλασσας». Αυτός ο στίχος πιθανότατα αναφέρεται σε λιμάνι της Εποχής του Σιδήρου στην ίδια θέση με τη σημερινή Άκαμπα.

Στην Ελληνιστική Περίοδο η ελληνική ονομασία της Άκαμπα ήταν «Βερενίκη» και η ρωμαϊκή Άιλα και Αελάνα. Εκεί απέληγε η οδός Βία Τραϊάνα Νόβα, που ξεκινούσε από τη Δαμασκό.

Σύντομα μετά τον θάνατο του Μωάμεθ η πόλη έγινε τμήμα του νέου Χαλιφάτου, και στη συνέχεια πέρασε από τις δυναστείες των Αββασιδών, των Φατιμιδών και των Μαμελούκων. Η πρώτη ισλαμική περίοδος σηματοδοτεί το χτίσιμο νέου οικισμού, της Άιλα (πρβλ. τη ρωμαϊκή ονομασία), που περιγράφεται από τον γεωγράφο Σαμς Εντίν Μουκαντάσι ως δίπλα στα ερείπια του παλαιού οικισμού. Σήμερα τα ερείπια της Άιλα (ανασκάφηκαν τη δεκαετία του 1980 από αμερικανοϊορδανική ομάδα αρχαιολόγων) απέχουν λίγα λεπτά με τα πόδια από την κύρια προκυμαία της Άκαμπα.

Τον 12ο αιώνα οι Σταυροφόροι κατέλαβαν την περιοχή και έκτισαν το φρούριό τους Χελίμ, που σώζεται μέχρι σήμερα. Την ανακατέλαβαν οι Άραβες του Σαλαδίνου το 1170. Οι Μαμελούκοι τους διαδέχθηκαν το 1250 και ξανάχτισαν το φρούριο τον 14ο αιώνα επί σουλτάνου Κανσάχ αλ-Γκούρι.

Μετά την παρακμή (αρχές 16ου αιώνα) της δυναστείας των Μαμελούκων, η περιοχή εισήλθε στη σφαίρα επιρροής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, οπότε και η Άκαμπα έχασε τη σημασία της και επί 400 χρόνια παρέμεινε ένα απλό ψαροχώρι.

Κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο οι οθωμανικές δυνάμεις υποχρεώθηκαν να αποχωρήσουν από την πόλη μετά από επιδρομή υπό τον «Λώρενς της Αραβίας» και τις αραβικές δυνάμεις του Σαρίφ Χουσεΐν το 1917, καθιστώντας το έδαφος τμήμα του βασιλείου του Hijaz, υπό τη διοίκηση του Πρίγκηπα Φαϊζάλ. Η κατάληψη της Άκαμπα άνοιξε γραμμές εφοδιασμού από την Αίγυπτο προς τις αραβικές και βρετανικές δυνάμεις στα βόρεια (Υπεριορδανία και Παλαιστίνη), και, το σημαντικότερο, ήρε την απειλή τουρκικών επιθέσεων στη στρατηγικά σημαντική Διώρυγα του Σουέζ.

Η Άκαμπα παραχωρήθηκε στο βρετανικό προτεκτοράτο της Υπεριορδανίας το 1925.

Το 1965 ο Βασιλιάς Χουσεΐν έδωσε χώρο στην Άκαμπα για ανάπτυξη ανταλλάσσοντας γη με τη Σαουδική Αραβία: Για 6.000 τ.χλμ.ερήμου στο εσωτερικό της Ιορδανίας η Σαουδική Αραβία παρεχώρησε 12 χιλιόμετρα ακτογραμμής νότια της πόλης. Εκτός από χώρο για την επέκταση του λιμανιού, η Ιορδανία κέρδισε και την πρόσβαση στον υπέροχο κοραλλιογενή ύφαλο Yamanieh.

Τον Αύγουστο 2000 ιδρύθηκε η Αρχή Ειδικής Οικονομικής Ζώνης της Άκαμπα (ASEZA).

Εκεί παρκάρουμε δίπλα στο κεντρικό τζαμί και κάνουμε έναν όμορφο χαλαρό περίπατο στην παραλιακή ζώνη στην όποια μας κάνει εντύπωση η χρήση ως δημόσιου λαχανόκηπου του τμήματος από το κεντρικό δρόμο μέχρι σχεδόν τη θάλασσα. Από την παραλία βλέπεις το τρίγωνο Ιορδανία, Ισραήλ, Αίγυπτος.

Πολλοί ντόπιοι προσφέρουν βόλτες με βαρκούλες με γυάλινο τζάμι για να δεις το βυθό και τα κοράλλια.

Φουλάρουμε βενζίνη και ξεκινάμε τη διαδρομή. Ο Jordan Valley highway κινείται παράλληλα με τα Ισραηλινά σύνορα, και σαν πιο σύγχρονη και κυρίως τεχνολογικά δυνατή χώρα το Ισραήλ, ακούμε μόνο ισραηλινό ραδιόφωνο σχεδόν σε όλη τη διαδρομή. Πραγματικά πιο σύγχρονο μουσικά, και σε ρυθμούς της επερχόμενης Eurovision στο Ισραήλ!! Παράλληλα με την Νεκρά θάλασσα και χωρίς απρόοπτα φτάνουμε στο Dead Sea Holiday Inn resort για τη διαμονή μας για την υπόλοιπη μέρα όπως και το μεγαλύτερο μέρος της επόμενης.

Νεκρά Θάλασσα λοιπόν. Η Νεκρά θάλασσα ή Αλμυρή θάλασσα, ή Θάλασσα Αραβά, κατά την Παλαιά Διαθήκη, ή Μπαχρ Λουτ (= θάλασσα του Λωτ) κατά τους Άραβες, ή Ασφαλτίτις λίμνη κατά τους αρχαίους Έλληνες, ονομάζεται η μεγάλη λίμνη με αλμυρό νερό που βρίσκεται στα σύνορα Ιορδανίας και Ισραήλ. Έχει μήκος, από Β. προς Ν., 77 χλμ. και μέγιστο πλάτος 16 χλμ. Η επιφάνειά της βρίσκεται περίπου 400 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της Μεσογείου, (αρνητικό υψόμετρο), κάτι που τη κάνει το χαμηλότερο σημείο επιφάνειας στην ηπειρωτική Γη, ενώ παρατηρείται σημαντική πτώση του επιπέδου στάθμης της, περίπου 1 μέτρο το χρόνο, κυρίως εξαιτίας της μείωσης των απορροών του Ιορδάνη ποταμού, αλλά και της έντονης ανθρώπινης δραστηριότητας.

Η ονομασία της λίμνης ως Νεκρά θάλασσα όπως την αναφέρει και ο Παυσανίας, οφείλεται στη υψηλότατη περιεκτικότητα αλατιού που έχει σαν αποτέλεσμα την παντελή έλλειψη ζωής και στα «βαριά κύματα» που δύσκολα δημιουργούνται. Τούτο βέβαια οφείλεται στο ότι περιέχει μεγάλες ποσότητες διαλυμένων ανόργανων στερεών ουσιών (χλώριο, νάτριο, μαγνήσιο, κάλιο, θειώδες οξύ), με αποτέλεσμα να μην μπορεί να επιβιώσει κανείς μικροσκοπικός οργανισμός. Περιέχει αλάτι (χλωριούχο νάτριο - NaCl) σε ποσοστό 24%, δηλαδή μέχρι και δέκα φορές περισσότερο από το νερό της θάλασσας.

Στις όχθες της βρίσκονται δυο μεγάλες βιομηχανικές μονάδες, μια στο Ισραήλ και μια στην Ιορδανία, οι οποίες εκμεταλλεύονται τα άλατα της λίμνης και παράγουν μαγνήσιο, καθώς και λιπάσματα βασισμένα σε κάλιο και άλλα προϊόντα. Έτσι η Νεκρά Θάλασσα δίνει ζωή σε ένα κατά βάση έρημο τόπο.

Η ύπαρξη αλατιού στη Νεκρά Θάλασσα οφείλεται στο γεγονός ότι όταν στα Αρχαία Χρόνια η στάθμη του νερού ήταν πολύ πιο πάνω από την τωρινή και με την πάροδο πολλών χρόνων και με την εξάτμιση η αφαλάτωση οδήγησε σε μεγάλα ποσοστά αλατιού (24%) κάτι που κάνει και την επιπλευσιμότητά της πολύ 'βαριά'. Αυτή η διαδικασία με την πάροδο των χρόνων έχει την ονομασία (όπως δόθηκε από τους επιστήμονες) Νόρεμ Ούστρουμ που σημαίνει "Αυξημένος Περιαλατισμός'.

Αφού τελειώνουμε με το check in και με το κουβάλημα των αποσκευών στα δωμάτια, τρέχουμε για μαγιό και ραντεβού στην παραλία πάνω στη Νεκρά Θάλασσα. Μόλις μπαίνουμε μέσα είμαστε και επισήμως στο χαμηλότερο σημείο στον πλανήτη….. -432 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας!!!!!

Εκεί το ξενοδοχείο μας προμηθεύει με πετσέτες και ένα μπουκαλάκι νερό το οποίο όμως δεν είναι για να το πιεις αλλά για να βρέξεις τα μάτια σου εάν πέσει πάνω τους το πολύ αλμυρό νερό!!

Βουτάμε και νιώθουμε την εκπληκτική άνωση του αλατιού!! Προσπαθούμε να ακουμπήσουμε τον πυθμένα αλλά μάταια, μας σηκώνει ψηλά πάλι!!! Αφού βγάζουμε τις χαζοφωτογραφίες μας, η Π ανακαλύπτει τη πηγή του αργίλου. Αφού είχαμε δει και άλλους μαυρισμένους από λάσπη. Τα καμάρια ήθελαν και αυτά!!! Ντόπιες κατάμαυρες φυλές εμφανίστηκαν ξαφνικά, για τελετές στη Δύση του ηλίου!!!

Μετά τη δύση του ηλίου και αφού έχει κλείσει η παραλία, βρίσκουμε το τζακούζι. Ακόμα λίγο λιώσιμο μέσα στο ζεστό νερό και δε μπορούσαμε να πιστέψουμε ότι πριν από κάποιες ώρες ήμασταν στην έρημο, ενώ τώρα έχουμε κάνει μπάνιο σε μια θάλασσα, μία λίμνη και ένα τζακούζι!!!

Μετά το χαλάρωμα πηγαίνουμε να ετοιμαστούμε για τον μπουφέ. Που κλασικά σε τέτοια τεράστια ξενοδοχεία είναι ψιλοαδιάφορος… Αφού τρώμε βρίσκουμε το μπαράκι και λέμε να πιούμε ένα κρασί πριν τον απαραίτητο πλέον ύπνο.

Τι μέρα και αυτή…. Από μία έρημο με μέσο υψόμετρο τα 1000 μέτρα, στην Ερυθρά θάλασσα για βουτιές στα 0 μέτρα, και έπειτα στην Νεκρά Θάλασσα, μία αλμυρή λίμνη στα -432 μέτρα…. Ασύλληπτο!!!

Zorz59 · 7 Ιανουαρίου 2020

Day 1

Η πρώτη μέρα ουσιαστικά ξεκινάει από το απόγευμα της προηγούμενης. Δευτέρα του Πάσχα απόγευμα λοιπόν. Με την Κ ξεκινάμε από Κέρκυρα με την απογευματινή πτήση της Aegean και οι Μπ και Π πετάνε από Θεσσαλονίκη. Το σημείο συνάντησης είναι στο αεροδρόμιο Ελ Βενιζέλος της Αθήνας για την κοινή μας βραδινή πτήση με Aegeanγια το Αμμαν.

Το πολυπόθητο σμίξιμο επιτέλους είναι γεγονός. Οι 2 ώρες που έχουμε αναμονή στο αεροδρόμιο περνούν ευχάριστα με νέα και ιστορίες, αλλά και εικασίες του τι θα δούμε και θα κάνουμε στην Ιορδανία. Στο αεροπλάνο η Aegean μας υποδέχεται με αρνί φούρνου με πατάτες και άφθονο κόκκινο κρασί. Για άλλη μια φορά αποδεικνύει την ποιότητα τόσο στην ποιότητα πτήσης όσο και στις παροχές εντός αυτής.

Άφιξη στις 02.00 της Τρίτης στο Queen Alia Airport του Αμμάν. Διαδικαστικοί διαβατηριακοί έλεγχοι περνούν γρήγορα όπως και η παραλαβή των αποσκευών. Βγαίνοντας στο χώρο αφίξεων του αεροδρομίου πρώτη δουλειά μας είναι να προμηθευτούμε κάρτες sim για τα κινητά με τουριστικό πρόγραμμα για 15 GB 4G internet στην πολύ καλή τιμή των 17 ευρώ. Οι χρεώσεις με τις δικές μας ελληνικές sim θα ήταν πραγματικά εξωπραγματικές!! Αφού τελειώνουμε με τις sim ψάχνουμε το ραντεβού μας με τον επιστήμονα από το Monte Carlo Cars για την παραλαβή του αυτοκινήτου μας. Ραντεβού μπροστά στα Starbucks λέει, άφαντος αυτός. Ψάχνω τα χαρτιά της κράτησης για να βρω το whats up τηλέφωνο του τύπου. Μετά από επικοινωνία και μισή ώρα καθυστέρηση φτάνει ο παλίκαρος. Πάμε στο parking για το όχημα, για να δούμε και τι μας δώσει στην κατηγορία Β τύπου Citroen C3. Chevrolet Cobaltz LTZ αυτόματο λοιπόν. Μέτριο όχημα αλλά με πολύ μεγάλο πορτμπαγκάζ οπότε βόλεψε πραγματικά.

Μπαίνοντας όλοι μαζί στο όχημα μαζί και με τον τύπο για να πάμε στο γραφείο τους για να κάνουμε τα χαρτιά. Αρχίζουμε και παρατηρούμε χιλιάδες, εκατοντάδες χιλιάδες μικρά μαύρα πραγματάκια να κείτονται στο δρόμο. Με μια ποιο προσεχτική παρατήρηση λέμε έντομα είναι.... Πετάγεται η Π και λέει “παναγία μου κατσαρίδες!!!”. Σκέφτομαι δε μπορεί τόσες πολλές... Κοιτάω καλύτερα και βλέπω ότι είναι μαύρα σκαθάρια. Εκατομμύρια μαύρα σκαθάρια κείτονταν πατημένα στο δρόμο. Βλέποντας το σχήμα του αεροδρομίου από πολύ ψηλά σε φωτογραφίες μήνες αργότερα διαπιστώσαμε ότι έχει το σχήμα τεράστιου σκαθαριού. Όπως και ότι το σκαθάρι θα έπρεπε ναι είναι και το σήμα του Αμμάν!!!!

Ευτυχώς στη διαδικασία με τα χαρτιά αγοράσαμε και την πλήρη ασφάλιση για έξτρα 49 ευρώ γιατί μας χρειάστηκε σε βάθος χρόνου. Πήραμε το όχημα, βάλαμε μπροστά το google maps και ξεκινήσαμε για το Αμμάν και το ξενοδοχείο.

Φτάνουμε στο Αμμάν στις 3.30 το πρωί και κάνουμε check inn στο Villa Dia Guest House. Στη reception είχε μόνο ένα τηλέφωνο που έλεγε να καλέσεις εάν θέλεις check inn ή υπάρχει οποιοδήποτε πρόβλημα. Παίρνω τηλ και μετά από λίγο εμφανίζεται ένας αγουροξυπνημένος Ιορδανός, που προσπαθεί να συνεννοηθεί μαζί μας για τα δωμάτια. Η δυσκολία στη συνεννόηση ήταν λόγο της νύστας του, και δικαιολογημένα. Το ένα δωμάτιο ωραιότατο και μεγάλο, το άλλο πιτσουνιέρα στην ταράτσα!!!

Ξημερώνει λοιπόν... Πάμε στην ηλιόλουστη ταράτσα για το πρωινό μας. Από εκεί χαζεύουμε και όλο το Αμμαν και καταλαβαίνουμε τη λοφώδη μορφολογία του. Ο Μπαλάφας βγαίνει από την πιτσουνιέρα του με κέφι και ομιλητικότατος όπως κάθε πρωί!!! Κράζει λίγο το δωμάτιο αλλά στρώνει με το που μας φέρνει ο τυπάκος, ο ίδιος βραδινός τυπάκος, το πρωινό μας. Αράβικες πίτες, χούμους, ταχίνι, αυγά, ελιές, ντομάτες, μπανάνες και τσάι... Σε ωραίες ποσότητες για να ξεκινήσεις τη μέρα σου. Ξαφνικά εκεί που τρώμε και χαζολογάμε, ακούμε ένα τρελό ζουζούνισμα. Κοιτάμε ψηλά και βλέπουμε μία ιπτάμενη μαύρη μπάλα από χιλιάδες σκαθάρια να κόβουν βόλτα στον ουρανό!! Σκαθαρούπολη είπαμε!!! Φοβερή εντύπωση μας έκανε επίσης πως σε όλες τις ταράτσες των σπιτιών υπάρχουν δεκάδες βυτία με νερό. Όπως μάθαμε, δεν έχουν νερό κάθε μέρα ούτε όλες τις μέρες το καλοκαίρι, για αυτό η αποθήκευση μεγάλων ποσοτήτων νερού είναι υποχρεωτική!!

Αναχωρούμε από το hotel για την πρώτη βόλτα μας στο Αμμαν και προορισμό μας το Amman Citadel, την Ακρόπολη της Αρχαίας Φιλαδέλφειας.

Βάζουμε τη διαδρομή στο maps με τα πόδια δια μέσου της Rainbow Str και έχουμε να κάνουμε μία βόλτα 3.4 χλμ μέχρι την ακρόπολη. Ξεκινάμε λοιπόν.

Χτισμένo αμφιθεατρικά πάνω σε επτά λόφους, το Αμμάν έχει να αφηγηθεί μια συναρπαστική ιστορία 7000 χρόνων, από την εποχή των Ασσυρίων και της αρχαίας Φιλαδέλφειας έως σήμερα. Είναι ένας τόπος γοητευτικών αντιθέσεων όπου το παλιό συνυπάρχει με το νέο, τα εξαίσια ρωμαϊκά μνημεία με τα μοντέρνα κτίρια, τα παζάρια και τα μικρομάγαζα με τα πολυτελή εμπορικά κέντρα, οι προσφυγικοί οικισμοί με τα κομψά καταπράσινα προάστια, τα παραδοσιακά coffee houses με τα trendy café, τα μουσεία με τους σπάνιους αρχαιολογικούς θησαυρούς με τις γκαλερί σύγχρονης τέχνης.

Ξεκινώντας τη βόλτα μας, βγαίνουμε στον κεντρικό δρόμο της περιοχής. Μεγάλος δρόμος και στην περιοχή υπάρχουν πολλές πρεσβείες και καλά ξενοδοχεία. Περνάμε όμορφα κτίρια με τεράστιους κήπους και καταλήγουμε σιγά σιγά στη Rainbow St. Μοντέρνα μαγαζάκια και cafes, φαγάδικα κάθε λογής και souvenirs. Ο τίτλος του Lonely Planet για το δρόμο αυτό “A little Trendy road” ταιριάζει απόλυτα. Περπατώντας και φωτογραφίζοντας παρατηρώ ότι η ακρόπολη είναι ελάχιστα πιο ψηλά από εμάς. Τι το σκέφτηκα αυτό…. Κατευθείαν μια μεγάλη απότομη κατηφόρα και σκαλιά μας οδηγούν στο πάτο από το λόφο που ήμασταν και στο κέντρο της παλιάς πόλης του Αμμάν. Κόρνες από παντού και μια ελαφρά παλαβομάρα στους δρόμους. Πλησιάζοντας το λόφο της ακρόπολης παρατηρούμε την ανηφόρα!!! Νεράκι και μια ανάσα για πάνω …. Άλλωστε μόνο 30 βαθμούς έχει.

Στη κορυφή πια φτάνουμε στην είσοδο του Amman Citadel… Η Αρχαία Φιλαδέλφεια. Μπαίνουμε κανονικά με το Jordan pass χωρίς έξτρα είσοδο. Η Ακρόπολη (Citadel), που βρίσκεται στην κορυφή του λόφου Jebel Al Qala. Την Ακρόπολη προστατεύουν τείχη μήκους 1.700 μέτρων, γκρεμισμένα και χτισμένα ξανά από την αρχή πολλές φορές από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Η Ακρόπολη κτίστηκε κατά τους ελληνιστικούς χρόνους. Μάλιστα πρώτοι οι Ρωμαίοι περιτείχισαν τον λόφο, αναστηλώθηκε επί Ουμαγιάντ, και σήμερα σώζονται κάποια τμήματά του. Εντυπωσιακή η πανοραμική θέα της πόλης, ενώ ανάμεσα στα αρχαία ερείπια, διαβαίνουμε στη νοτιοδυτική γωνία τα ερείπια του ναού του Ηρακλή.

Δίπλα στον ναό που κτίστηκε επί Μάρκου Αυρηλίου, σύμφωνα με την παράδοση, υπήρχε κολοσσιαίο άγαλμα του Ηρακλή ύψους 10 μέτρων, όπως μαρτυρούν τα ευρήματα στο Αρχαιολογικό Μουσείο που βρίσκεται στο Κασρ (παλάτι), έργο των Ουμαγιάντ του 8ου αιώνα. Κοντά στο μουσείο βρίσκεται και μια μικρή βυζαντινή βασιλική με μωσαϊκά. Το Αρχαιολογικό Μουσείο στην Ακρόπολη του Αμμάν κτίστηκε το 1951 για να στεγάσει αρχαιολογικά ευρήματα απ’ όλη τη χώρα. Τοποθετημένα ανά χρονολογική σειρά, καλύπτουν από την παλαιολιθική περίοδο μέχρι την ισλαμική περίοδο έως το 1516.

Ανάμεσα σε αντικείμενα καθημερινής χρήσης, κεραμικά, γυάλινα, μεταλλικά αντικείμενα, ξεχωρίζει η συλλογή των κοσμημάτων, των νομισμάτων, τα γύψινα γλυπτά «Αΐν Γκαζάλ» που χρονολογούνται από το 6000 π.Χ., και τα χειρόγραφα της Νεκράς Θαλάσσης στην αραμαϊκή γραφή. Δύο βοσκοί τα ανακάλυψαν το 1947 στο Κιρμπάτ Κουμράν, λίγα χιλιόμετρα έξω από την Ιεριχώ. Ψάχνοντας ένα κατσίκι, ο ένας βοσκός ρίχνοντας μια πέτρα σε μια οπή στον βράχο, έσπασε το πιθάρι που βρίσκονταν κρυμμένα. Στον ίδιο τόπο βρέθηκαν και νομίσματα του Ηρώδη του Μεγάλου.

Φεύγουμε από την ακρόπολη και έχοντας θαυμάσει από ψηλά το Ρωμαϊκό θέατρο αλλά και την μπεζ πόλη του Αμμάν, κατηφορίζουμε από διάφορα στενά σκαλάκια για το παλαιό κέντρο αλλά και για να δούμε από κοντά το θέατρο. Η γειτονιά γύρω από το πεζόδρομο με τα σκαλιά γραφικότατη και δημιουργεί αισθήσεις γνώριμες, σαν την Ελλάδα του 80…

Περπατώντας στο χώρο του θεάτρου, παρατηρούμε μία μαύρη κινούμενη γραμμή. Σκαθάρια και πάλι, χιλιάδες, να μπαινοβγαίνουν σε κάτι τρύπες στη βάση του θεάτρου. Τουλάχιστον παίξτε και λίγο Beatles να γουστάρουμε.
Το θέατρο Κτίστηκε επί Αντωνίνου Πίου τον 2ο αι. µ.Χ. και λέγεται ότι το μικρό κτίσμα στον βράχο πάνω από τις θέσεις των θεατών στέγαζε το άγαλμα της Αθηνάς.

Με χωρητικότητα 6.000 θεατών, διαθέτει 3 διαζώματα, ενώ η αναστήλωση του ξεκίνησε το 1957. Η σκηνή, η ορχήστρα και το προσκήνιο αναστηλώθηκαν, αν και αρκετοί αρχαιολόγοι υποστηρίζουν ότι η αναστήλωση στο προσκήνιο δεν είναι σωστή, καθώς η τελική μορφή διαφέρει από εκείνη που είχε στους ρωμαϊκούς και ελληνιστικούς χρόνους. Μπροστά στο θέατρο υπήρχε κιονοστοιχία κορινθιακού ρυθμού και αρχαία λιθόστρωτη οδός της οποίας τμήµα έχει αποκατασταθεί. Στις παρόδους του θεάτρου βρίσκονται το Εθνολογικό και το Ιορδανικό Μουσείο Λαϊκών Παραδόσεων. Το Ιορδανικό Μουσείο Λαϊκών Παραδόσεων ιδρύθηκε το 1971 και στεγάζεται στην ανατολική πτέρυγα του Ρωμαϊκού Θεάτρου. Σκοπός του μουσείου είναι να διατηρήσει και να προστατεύσει την παράδοση Ιορδανών και Παλαιστινίων όλης της χώρας για τις μελλοντικές γενιές.

Αποχωρούμε από το θέατρο και μετά από λίγο περπάτημα φτάνουμε στο Fruits and Spices Market… Μικρή αγορά αλλά χάσιμο με τις όμορφες μυρωδιές και γεύσεις. Οι Ιορδανοί ευγενικότατοι και να σε κεράσουν ένα χουρμά παρότι τους λέγαμε ότι δε θα ψωνίσουμε κάτι από αυτούς εκείνη τη στιγμή… Βέβαια μετά από καμιά δεκαριά χουρμάδες αποφασίζουμε πως τώρα είναι η καλύτερη ώρα για αγορά μπαχαρικών, ώστε να μην ξαναργυνάμε άλλη στιγμή στην αγορά. Βρίσκουμε ένα ωραίο μαγαζάκι με ποικιλία και δυνατότητα δοκιμής και προχωράμε στην αγορά… Swavarma, ginger powder, curry, ντόπια μιξ για κοτόπουλο και άφθονους ντόπιους χουρμάδες οι οποίοι ξέραμε ότι δε θα φτάσουν Ελλάδα αλλά θα τους τσακίσουμε εκεί!!!

Φτάνουμε μπροστά στο Grand Husseini Mosque και χαζεύουμε τους πλανόδιους πωλητές και το τζαμί, αλλά αρχίζει η διαμαρτυρία!!! Τι θα φάμε? Πεινάμεεεε, περπατάμε από το πρωί!! Ωραία λοιπόν, αφού είμαστε κοντά στο Hashem Falafel Restaurant, κατευθυνόμαστε για παραδοσιακούς ρεβυθοκεφτέδες και αραβικές πίτες.

Φαλάφελ, πίτες, χούμους, γιαουρτοσαλάτα, σαλάτα με όσπρια, λαχανικά πίκλες, τσάι για 4, πατάτες, και ξανά γέμισμα τα φαλάφελ και οι πίτες…. Σκάσαμε….. Με το ιλιγγιώδες ποσό των 18 ευρώ!!!! Το μαγαζί street food φάση είχε πιάσει όλα τα μαγαζάκια σε μία στοά και είχε αλλού το μαγείρεμα αλλού τραπέζια, τραπεζάκια και στη στοά και σε ταράτσα.

Μετά το φαγητό κάνουμε λίγο περπάτημα για ψευτοshopping και να δούμε τιμές σε σουβενίρ. Κλασσικά παίρνουμε τα απαραίτητα μαγνητάκια και τα υπόλοιπα σουβενίρ δώρα για τις φαμίλιες.

Οι μόνο 3 ώρες ύπνος, το περπάτημα η ζέστη και το φαγητό έχουν αρχίσει να καταβάλουν το team και πέφτει στο τραπέζι η πρόταση για 2ωρό ύπνο πριν τις βραδινές βόλτες. Έτοιμοι για σιέστα λοιπόν αλλά μετά από ένα knufe (κιουνεφέ) που λένε και οι Jordanians. Πάμε στο κλασσικό Habibeh sweets και βλέποντας τα κομμάτια που κόβουν τα παλικάρια μέσα λέμε ότι είμαστε οκ με δύο κομμάτια για τους τέσσερις μας. Το γλυκό μας άφησε με μέσες εντυπώσεις. Έβγαζε έντονη γεύση από λιωμένο κασέρι με σιροπιαστό κανταΐφι. Νομίζω ότι μόνο εμένα μου άρεσε αυτή η γεύση. Ταξάκι και επιστροφή λοιπόν.

Το βραδάκι λοιπόν μαζευόμαστε και μπαίνουμε στο όχημα… Βόλτα στην κυριλέ περιοχή του Αμμάν. Βίλες, ξενοδοχεία και οχήματα σε τοπ βαθμό και καταλήγουμε για μία γρήγορη βόλτα στο Taj Mall του Αμμαν. Οι κυρίες κάνουν τις βόλτες τους και τα ψώνια τους, και εγώ με τον Μπ παρακολουθούμε τους Ιορδανούς με τις κελεμπίες τους. Σε ένα σταντ με ρολόγια βλέπουμε και ένα παλικαράκι υπάλληλο να έχει λιώσει στον ύπνο… Ωραίος.

Στη διαδρομή για σπίτι παρατηρούμε στις κυκλικές πλατείες ότι τα κερμπς είναι φωσφοριζέ. Πόλυ ωραίο και πρακτικό. Βέβαια για αυτούς δε λέει και κάτι αφού ο ένας πέφτει πάνω στον άλλο στους κυκλικούς κόμβους. Σε όλη την εμπειρία μας στην Ιορδανία πετύχαμε μπροστά μας τρία ωραία τρακαρίσματα σε κόμβους, με λίγα χιλιόμετρα φυσικά. Παρκάρουμε σπίτι και περπατάμε πάλι για την Rainbow Str για να πιούμε κάτι και να τσιμπήσουμε. Καταλήγουμε σε μία παράλληλη πλατεία με την Rainbow στο Copas Central, πολύ μοντέρνο bar με ιορδανικά τάπας και αλκοόλ, που πίνουν όλοι ανεξαίρετος οι θαμώνες. Γενικώς όπου είναι Ιορδανοί είναι πολύ πιο κοντά σε κουλτούρα με εμάς παρά με τους Σύριους ή Παλαιστίνιους μετανάστες που μένουν στη χώρα.

Αφού χαλαρώσαμε, κάνουμε άλλη μία βραδινή βόλτα όλη την Rainbow str και χαζεύουμε λίγο τα ναργιλάδικα που βλέπουν όλοι champions League… Όμορφες εικόνες και επιστροφή στο δωμάτιο για ύπνο.

Προσωπικά πιστεύω ότι το Αμμάν το αδικήσαμε με μόνο μία πλήρη μέρα… Θέλει και άλλες μέρες χωρίς sightseeing για να πιάσεις ακριβώς τα vibes της πόλης. Ασφαλής πόλη με παλμό, όχι υποχρεωτικά όμορφα αλλά με τη δικιά της ζωή.

Zorz59 · 8 Ιανουαρίου 2020

Day 2 Amman – Wadi Musa 231 km

Ξύπνημα στο Αμμάν. Δεύτερη μέρα του ταξιδιού μας, και τι μέρα!!!! Σήμερα θα αντικρίσουμε την Πέτρα. Σήμερα ένα όνειρο θα βγει αληθινό. Ένα όνειρο που κρατάει από τότε που σαν παιδί παρακολούθησα αποσβολωμένος το Indiana Jones and The Last Crusade.

Μαζευόμαστε στην ταράτσα για το πρωινό μας, το οποίο πραγματικά χλαπακιάζουμε. Κάνουμε check out και φορτώνουμε το αμάξι. Πρώτη στάση supermarket. Η διαδρομή είναι περίπου 3 ώρες από τον Desert Highway και πρέπει να εφοδιαστούμε νερά και snack για το όχημα αλλά και διάφορες μπάρες δημητριακών και πρωτεΐνης για τις σχεδόν 2 μέρες περπάτημα στην Πέτρα. Παίρνουμε τα απαραίτητα και είμαστε έτοιμοι για αναχώρηση….. μετά όμως από μία άλλη πολύ σημαντική στάση. Καλά και άγια τα τσαγάκια αλλά εσπρέσο δεν είναι. Είχα σταμπάρει λοιπόν ένα ωραίο café κοντά σε εμάς. Caffe Strada λοιπόν και ο καφεδάκος δε μας απογοήτευσε καθόλου, αντίθετα ήταν εξαιρετικός. Φουλ με προμήθειες και καφεΐνη, καβαλάμε την Desert Highway.

Η οδήγηση στην εθνική πολύ πιο νορμάλ από ότι μέσα στο Αμμάν αλλά θέλουν προσοχή τα μεγάλα σαμαράκια που υπάρχουν σε κάθε αρχή και τέλους οικισμού που πραγματικά σηκώνουν το αμάξι ψηλά.

Κατά τη διαδρομή μας κάνει ένας Ιορδανός νόημα για το λάστιχο. Είχε αρχίσει να χάνει αέρα και να κάθεται σιγά σιγά. Βρίσκουμε μεγάλο βενζινάδικο λοιπόν να τσεκάρουμε. Το πάμε εκεί που είναι ο αέρας. Βλέπουμε ότι λειτούργει με κέρματα. Ε???!!! Που να βρούμε τώρα κέρματα για αυτό? Μας πλησιάζει ένα παλικαράκι και μας δείχνει, γιατί αγγλικά γιοκ, ότι σε μια γωνιά του βενζινάδικου έχει βουλκανιζατέρ. Το πάμε εκεί. Βγαίνει ο άλλος από μέσα, ούτε αυτός αγγλικά. Τους δείχνω και λέει ok!! Τι οκ λέω? Βουτάνε και οι δύο κάτω στα τέσσερα και αρχίζουν να χαϊδεύουν το λάστιχο για κάνα καρφί. Δε βρίσκουν κάτι, και το φουσκώνουμε και αυτό και τα άλλα λάστιχα με τις σωστές ατμόσφαιρες. Τελικά με την συνεννόηση παντομίμα βγάλαμε το συμπέρασμα ότι από κάποια λακκούβα θα ξεκόλλησε το λάστιχο από τη ζάντα. Αφού έκανε τα κουμάντα του και όλα οκ φεύγει… Λέω στο παλικαράκι μετά…
All good? Money???
No no all good…… jod 5….

Τα δίνουμε και συνεχίζουμε το ταξίδι μας.

Ο δρόμος στην αρχή πολύ καλός, 3 και 3 λωρίδες σε κάθε μεριά με πολύ καλή άσφαλτο. Ήδη παρότι κάναμε στάση ήμασταν μπροστά από τον χρόνο που έλεγε το Maps, αλλά δε χαρήκαμε για πολύ. Γενικότερα πετύχαμε την ανακαίνιση του Desert highway. Οπότε σε πολλά σημεία μπαίναμε στο αντίθετο ρεύμα με μία και μία λωρίδα λόγω έργων. Στις περιπτώσεις που οδηγούσαμε στην παλιά άσφαλτο η κατάσταση ήταν σαν βομβαρδισμένο τοπίο. Λακκούβα και λακκούβα. Αλλά όλα οκ, το ράδιο έπαιζε αραβική μουσική, κάναμε την πλάκα μας και όλο και πλησιάζαμε την Πέτρα.

Ξαφνικά κίνηση μπροστά, πάμε με 5 km, ώσπου σταματάμε τελείως. Το παίρνουμε στην πλάκα και κάνουμε χαβαλέ με τα αραβικά τραγούδια και ιδίως με αυτά που έχουν γίνει διασκευή και στα ελληνικά… Περνάει κάνα τέταρτο, ακίνητοι!! Τι έγινε ρε παιδιά?? Καταλαβαίνω ότι δεν είναι κάτι συνηθισμένο βλέποντας ότι και οι Ιορδανοί βγαίνουν από τα οχήματα τους για να ρίξουν μια ματιά στο βάθος τι συμβαίνει. Κοιτάω και εγώ και βλέπουμε μια ουρά 5 km ακίνητη…. Ωραία λέω τη φάγαμε τη μέρα μας εδώ…. Μετά από λίγο όμως κινούμαστε με 5 km πάλι… Ωπ κάτι γίνεται.. Ο Μπ δείχνει δεξιά μας έξω από την εθνική σε ένα χωματόδρομο τα λοκάλια να κινούνται κανονικά και να περνούν την κίνηση…. Αλλά έλα ντε πως πάμε εκεί??? Έχει χαντάκι ανάμεσα. Κάποια στιγμή βρίσκουμε το κενό και βουτάμε και εμείς στο χωματόδρομο… Περνάμε σχεδόν το 80% της κίνησης και μας ξαναβγάζει λίγο πριν το σημείο της εμπλοκής. Τελικά δύο φορτηγά είχαν τρακάρει φαινομενικά με αρκετή ταχύτητα και είχαν κλείσει όλο το δρόμο, μέχρι που αστυνομία άνοιξε μία μικρή λωρίδα για τα αυτοκίνητα

.

Περνάμε το συμβάν και συνεχίζουμε. Από εκεί και πέρα και για τις επόμενες 2 ώρες μέχρι να στρίψουμε για Wadi Musa, καταλαβαίνουμε γιατί λέγεται Desert Highway. Ένα τοπίο ίδιο, μπεζ πετρώδης έρημος παντού, ευθεία που κατά διαστήματα την σπάνε μαχαλάδες με κάνα βενζινάδικο. Οι κοπέλες εγκαταλείπουν και λιώνουν στον ύπνο… Ούτε σαμαράκια δε καταλαβαίνουν ούτε τίποτα… Φτάνουμε στη στροφή για Wadi Musa και αρχίζουμε να ανηφορίζουμε σιγα σιγά μέχρι που μπαίνουμε στην προστατευόμενη περιοχή της Πέτρας.

Η Wadi Musa είναι χτισμένη στους ψηλούς λόφους γύρω από την Πέτρα. Είναι μία πόλη που ζει και αναπνέει από τον τουρισμό. Εμείς πάμε κατευθείαν στο parking center της Πέτρα για την πρώτη είσοδο μας στον αρχαιολογικό χώρο. Μπαίνουμε στο χώρο, με την Jordan pass μας πάντα, και μέχρι να ετοιμαστούμε λίγο με χάρτες για τα μονοπάτια λίγο με wc, η Κ θέλει καπελάκι αλά Ιντιάνα για τον ήλιο. Λέω πάμε να δούμε, βρίσκουμε ένα όμορφο στο μαγαζί με τα τουριστικά και λέω κάτσε να ρωτήσουμε τιμή, γιατί νιώθω ότι θα μας τον πιάσουνε λίγο. Ρωτάω λοιπόν και με μεγάλη έκπληξη μου λέει 5 Jod!!! Μισή τιμή από τις αγορές στο Αμμάν. Γενικότερα τα πάντα μέσα στο χώρο της Πέτρας είναι από πολύ φθηνά μέχρι νορμάλ τιμές.

Πάμε λοιπόν. Λίγες στιγμές πριν το όνειρο βγει αληθινό. Ήδη από το μονοπάτι πριν το Siq μια ανατριχίλα με διακατέχει. Συγκίνηση. Αυτό είναι το μνημείο της παγκόσμιας κληρονομίας. Πέτρα λοιπόν, για αυτή την πόλη που είναι λαξευμένη μέσα στο βράχο ο Τζον Μπέργκον έδωσε το χαρακτηρισμό «Η ροδοκόκκινη πόλη που είναι αρχαία σαν το μισό του χρόνου.»

Το όνομα που χρησιμοποιούσαν οι κάτοικοι της πόλης, οι Ναβαταίοι ή Ναμπάτου όπως τους αποκαλούσαν οι Μεσοποτάμιοι λαοί, ήταν Ράκμου που σημαίνει «Βράχος με χρωματιστές ραβδώσεις». Σύμφωνα με τον αρχαίο Έλληνα ιστορικό του 4ου αιώνα π.Χ. Ιερώνυμο τον Καρδιανό, το όνομα Πέτρα δόθηκε από τους Έλληνες εμπόρους επειδή οι κάτοικοι της πόλης γιόρταζαν την εποχή της άνοιξης μια θεότητα στην οποία προσέφεραν διάφορα αγαθά, ως θυσία, πάνω σε μια μεγάλη πέτρα. Η μεγάλη αυτή πέτρα βρίσκεται νοτιοδυτικά της αρχαίας πόλης και σήμερα ονομάζεται Ουμ-αλ-Μπιγιάρα.

Η Ιστορία της Πέτρα

Γύρω από την περιοχή της Πέτρας κατοικούσαν διάφοροι λαοί, τροφοσυλλέκτες και κυνηγοί, ενώ η πρώτη μόνιμη εγκατάσταση έγινε την 9η χιλιετία π.Χ.. Από το 4500 π.Χ. μέχρι το 2000 π.Χ., δηλαδή κατά την Εποχή του Χαλκού, έχουμε παράλληλα στην περιοχή μόνιμους γεωργικούς οικισμούς, αλλά και καταυλισμούς κτηνοτροφικών νομαδικών πληθυσμών. Από την Έξοδο της Παλαιάς Διαθήκης, η οποία τοποθετείται από τους μελετητές στον 13ο αιώνα π.Χ., μαθαίνουμε ότι η περιοχή κατοικείτο εκείνο τον καιρό από τους Εδωμίτες, τους απογόνους του Ησαύ γιου του Ισαάκ.

Μέχρι τον 7ο αιώνα π.Χ. οι Εδωμίτες κατοικούσαν σε όλη τη γύρω περιοχή, γνωστή ως Εδώμ, ώσπου έκαναν την εμφάνισή τους οι Ναβαταίοι από την αραβική χερσόνησο. Η εγκατάστασή τους στην περιοχή έγινε με πολύ αργούς ρυθμούς και συγκεκριμένα ολοκληρώθηκε τον 3ο αιώνα π.Χ., ενώ η πόλη της Πέτρας πήρε τη μορφή που έχει σήμερα τον 1ο αιώνα μ.Χ.

Την πρώτη μαρτυρία για την ύπαρξη των Ναβαταίων αποτελούν ευρήματα του 3ου αιώνα π.Χ. από την πόλη της Πέτρας και συγκεκριμένα όπλα ελληνικής και αραβικής τεχνοτροπίας, που πιθανότατα δηλώνουν κάποια σύγκρουση Ελλήνων και Ναβαταίων. Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης, ο Ιώσηπος Φλάβιος και ο Ιερώνυμος ο Καρδιανός αναφέρουν ότι ο Αντίγονος ο Μονόφθαλμος, επίγονος του Μεγάλου Αλεξάνδρου και βασιλέας της Συρίας, έστειλε έναν Έλληνα στρατηγό, τον Αθηναίο από τη Σάμο, να επιτεθεί στην Πέτρα. Ο Αθηναίος, επικεφαλής 4000 πεζών και 600 ιππέων, επιτέθηκε και λεηλάτησε την Πέτρα. Η λεία του ήταν 500 τάλαντα ασημένια και μεγάλη ποσότητα λιβανιού την οποία έφερναν οι Ναβαταίοι μαζί με άλλα αρωματικά από την περιοχή της «Ευδαίμονος Αραβίας» όπως την αποκαλούσαν οι Έλληνες, αλλά δεν χάρηκε για πολύ τη νίκη του καθώς οι Ναβαταίοι επιτέθηκαν νύχτα στο ελληνικό στρατόπεδο, στο δρόμο επιστροφής των Ελλήνων για τη Συρία και συνέτριψαν το στράτευμά του.

Ο πρώτος ηγεμόνας των Ναβαταίων, με έδρα του την Πέτρα, ήταν ο Αρέτας ο Α΄ που μνημονεύεται και στην Παλαιά Διαθήκη. Οι περισσότεροι ηγεμόνες των Ναβαταίων επηρεάστηκαν από τον ελληνιστικό πολιτισμό, με πρώτο τον Αρέτα Γ΄ τον Φιλάδελφο (87 π.Χ.-62 π.Χ.) και εν συνεχεία τον Οβόδα τον Γ΄ (30 π.Χ.–9 π.Χ.) αλλά και τον τελευταίο ηγεμόνα των Ναβαταίων τον Ραβέλ Β΄ (70 π.Χ.–106 π.Χ.). Επιρροές από τον ελληνισμό είχε δεχθεί και ο Εβραίος μέγας ιερέας Ιάσων, ο οποίος βρήκε καταφύγιο όταν εξορίστηκε στην Πέτρα διαδίδοντας τον ελληνικό πολιτισμό ακόμα περισσότερο.

Το 24 π.Χ. ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Αύγουστος έστειλε τον στρατηγό Αίλιο Γάλλο να κατακτήσει την Ευδαίμονα Αραβία. Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας ήθελε να αποφύγει να πληρώνει δασμούς στους Ναβαταίους για τα εμπορεύματα που μεταφέρονταν από τους χερσαίους εμπορικούς δρόμους. Με 10000 στρατιώτες ο Γάλλος ξεκίνησε την εκστρατεία του αλλά συνετρίβη στην πόλη Μαρίμπ, πρωτεύουσα του βασιλείου του Σαβά. Μετά την αποτυχημένη εκστρατεία, ο Ρωμαίος αυτοκράτορας ακολουθούσε μια προστατευόμενη θαλάσσια οδό για τη μεταφορά των αγαθών, παρακάμπτοντας την Πέτρα. Αυτό σήμανε την αρχή του τέλους για τους Ναβαταίους.

Το 106 μ.Χ. ο αυτοκράτορας Τραϊανός προσάρτησε το βασίλειο των Ναβαταίων και ίδρυσε την επαρχία της Αραβίας με πρωτεύουσα την Πέτρα. Το 3ο αιώνα μ.Χ., όταν ο αυτοκράτορας Διοκλητιανός άλλαξε την πρωτεύουσα της επαρχίας και ταυτόχρονα άρχισαν οι εισβολές των Σασσανιδών Περσών, ο πληθυσμός της Πέτρας άρχισε να την εγκαταλείπει με αποτέλεσμα στον επόμενο αιώνα να είναι ήδη μια πόλη φάντασμα.

Προχωράμε στο μονοπάτι και θαυμάζουμε τα πρώτα μνημεία και τους λαμπρούς τάφους. Υπέροχο συναίσθημα που απλά σε προετοιμάζει για αυτό που έρχεται. Φτάνουμε στο Siq.

Το στενό φαράγγι είναι στην πραγματικότητα ένας ενιαίος βράχος που σκίστηκε στα δύο δημιουργώντας εντυπωσιακά σχήματα και χρώματα. Περπατάς σχεδόν ένα χιλιόμετρο μέσα στο φαράγγι, δεξιά και αριστερά βλέπεις βράχους σε 18 αποχρώσεις του ροζ χρώματος. Κατά μήκος του φαραγγιού υπάρχουν ίχνη από ένα αρχαίο φράγμα και εκατοντάδες περίτεχνα λαξευτοί τάφοι με περίπλοκα σκαλίσματα. Ο κόσμος αρκετός αλλά το Siq είναι μεγαλειώδες. Περπατάμε, περπατάμε… μετά από ένα σημείο περιμένω πως σε κάθε στροφή θα ξεπηδήσει το Θησαυροφυλάκιο μπροστά μας. Σε αυτή τη στροφή… όχι, σε αυτήν μήπως? Όχι πάλι…

Τελικά οδηγούμαστε στο ξέφωτο που βρίσκεται το πιο εντυπωσιακό κτίσμα της αρχαίας πολιτείας, ο ναός της «Αλ Χάσνα» ή «Θησαυροφυλάκιο». Ρίγος… Συγκίνηση… Speechless… Ότι καρτερούσες είναι πραγματικά λίγο μπροστά σε αυτό που αντικρίζεις εκεί... Παρόλο τον κόσμο η ενέργεια που βγάζει το σημείο, κάνει τους πάντες να κοιτούν άφωνοι. Μιλούν ψιθυριστά μεταξύ τους λες και βρίσκονται σε τόπο ιερό. Δίπλα στο ιερό δισκοπότηρο…. της Ιστορίας για πολλούς. Το «Θησαυροφυλάκιο» είναι σκαλισμένο με μια διώροφη πρόσοψη πλούσια διακοσμημένη με κίονες κορινθιακού ρυθμού και ανάγλυφες παραστάσεις. Στο εσωτερικό υπάρχει μόνο ένα δωμάτιο, όπου σύμφωνα με μια εκδοχή γίνονταν οι ιεροτελεστίες προς τιμήν της θεάς Ισιδας, ενώ κατά μια άλλη υπήρχε κρυμμένος ένας αμύθητης αξίας θησαυρός. Σύμφωνα με την επικρατούσα άποψη, το κτίσμα κατασκευάστηκε γύρω στο 85 π.Χ. στα χρόνια του βασιλιά Αρέθα του Τρίτου από Έλληνες τεχνίτες.

Μετά από κάποια ώρα που σου παίρνει όλο αυτό το μεγαλείο για να το κατανοήσεις, ξεκινάει το ψήσιμο από κάποιους βεδουίνους για να μας ανεβάσουν από σύντομο δρόμο στο πανοραμικό κομμάτι πάνω από το θησαυροφυλάκιο. Αφού τους ρίχνουμε άκυρο για αρχή, περπατάμε γύρω γύρω το ξέφωτο παρατηρώντας από διαφορετικές γωνίες το μνημείο. Βέβαια η Π ενθουσιάστηκε δεκαπλάσιες φορές με τις καμήλες. Ο έρωτας του ταξιδιού. Συνεχίζουμε το περπάτημα πάνω στο main trail και περνάμε από το Street of Facades. Είναι ο δρόμος με τις προσόψεις πολλών τάφων που ανήκουν σε διαφορετικές εποχές, ο οποίος οδηγεί στο αρχαίο ρωμαϊκό θέατρο του 1ου μ.Χ. αιώνα. Πόσο διαφορετικοί και μεγαλοπρεπείς είναι οι τάφοι από τα σκαλισμένα μέσα στο βράχο σπίτια, που ουσιαστικά είναι κατασκευασμένες από τον άνθρωπο σπηλιές, απλές και λιτές.

Το ρωμαϊκό θέατρο είχε χωρητικότητα 4.000 θεατών, γεγονός που δείχνει το μέγεθος αλλά και το πολιτιστικό επίπεδο της Πέτρας. Φτάνοντας εκεί έχουμε τα πρώτα «Πεινάω, πεινάω…. Δεν έχουμε φάει τίποτα από το πρωί…. Μα έχετε μασουλήσει δύο σακούλες μπάρες? Ναι αλλά πεινάμε». Το καλό λέω είναι να συνεχίσουμε… έχουμε δύο ώρες να κλείσει η Πέτρα μπορούμε να πάμε από το μονοπάτι από τους βασιλικούς τάφους σε κάνα 45λεπτο πάνω από το Treasury. Απόγνωση στο βλέμμα τους. Ο Μπ λέει ο βεδουίνος είπε με 20 Jod να μας πάει πάνω από το treasury σε δέκα λεπτά. Πολλά θέλει λέω αλλά πάμε να μιλήσουμε να δούμε τι θα πει. Πίσω πάλι στο ξέφωτο, όπου δε μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από το μνημείο. Ο Μπ ψάχνει το βεδουίνο του αλλά δεν τον βρίσκει. Εμφανίζεται άλλος όμως μετά από πολύ σύντομα παζάρια του στιλ τα 20 είναι πολλά εμείς δέκα σου δίνουμε αλλιώς πάμε από τον άλλο δρόμο ξεκινάμε με το παλικαράκι για την ανάβαση.

Μας πάει από ένα μονοπάτι τέρμα αριστερά από το ξέφωτο. Ξεκινάμε το ανέβασμα, απλό στη αρχή, αλλά γρήγορα ήθελε ευελιξία κατσικιού σε βράχους. Και από κάτω να μεγαλώνει το ύψος. H K να ανεβαίνει και να λέει δεν έχω ξαναφοβηθεί τόσο στη ζωή μου και ο βεδουίνος να το περπατάει σαν τον Πίτερ Παν. Το έχουμε όμως είπαμε, τραβώντας τα κορίτσια φτάσαμε πάνω σε δέκα λεπτά. Λογικά ο βεδουίνος ανεβοκατεβαίνει σε δέκα.

Πόσο φοβερή αίσθηση είναι να βλέπεις κάτι από άλλη οπτική γωνία. Σαν να βλέπεις άλλο πράγμα. Μαγεία και από εκεί ψηλά. Και το Θησαυροφυλάκιο και η θέα. Μετά τις απαραίτητες φωτογραφίες και πόζες καθόμαστε εκεί πάνω από το Treasury ώστε να αφουγκραστούμε αυτές τις στιγμές. Κάποιες στιγμές νιώθω ότι πρέπει να μένουμε ακίνητοι και να θαυμάσουμε το μέρος όπου η τύχη μας έφερε, να νιώσουμε τη ενέργεια του και να κατανοήσουμε τη στιγμή. Άνετα θα έμενα ένα βράδυ εκεί στη τέντα των βεδουίνων κοιτώντας το Treasury και την θέα ακίνητος.

Κατέβασμα λοιπόν, πιο γρήγορο αλλά και πιο γλυστερό. Έχοντας πάρει τον αέρα όμως βρισκόμαστε γρήγορα κάτω στο ξέφωτο. Εκεί ο Μπ βρίσκει τον φίλο του τον βεδουίνο που του είχε κάνει την πρόταση να μας πάρει πάνω νωρίτερα. Τι προδότη τον είπε, τι ότι εσείς οι δυτικοί δε ξέρετε τι θα πει φιλία και μας πετάτε για το κέρδος, no good feelings man, no good!!! Ο Μπ δεν απάντησε και παίρνουμε το δρόmo του γυρισμού.

Τελικά είναι 2.2 km από το Treasury μέχρι έξω με ελαφριά ανηφόρα. Η εξάντληση χαρακτηρίζει το θηλυκό team. Στο αυτοκίνητο λοιπόν και βουρ για φαγητό. Βρήκαμε ψηλά στο χωριό ένα μαγειρείο με ιορδανικό φαγητό. Παραγγείλαμε από ένα shawarma σε πίτα ο καθένας και βάλαμε και στη μέση ένα mansaf αρνί και ένα maqluba κοτόπουλο. Τα συνοδέψαμε με lemon mint ποτό. Η μαγεία των μπαχαρικών έδωσε άλλη διάσταση στο γεύμα και για κάποια λεπτά δε μίλαγε κανείς, δόθηκε μάχη πάνω από τα πιάτα.

Ώρα για check inn λοιπόν στο ξενοδοχείο (Juniper House) και μπανάκι. Βασικά ήταν διαμέρισμα σε τριώροφο σπίτι ενός Ιορδανού που από πάνω νοίκιαζε 4 διαμερίσματα. 100 τετραγωνικά, 6 κρεβάτια, 2 μπάνια, κουζίνα σαλόνι 100 ευρώ το βράδυ. Εξαιρετικά για Μάιο που είναι full season, όπως μας είπε αργότερα τον Αύγουστο που είναι η low season τους το δίνει 65 ευρώ, δύσκολα λέει στην Πέτρα το trekking με 45 βαθμούς.

Μετά το μπανάκι και 1 ώρα ξεκούραση τι έχει σειρά? Petra by night λοιπόν. Εδώ είναι που λέμε το μεν πνεύμα πρόθυμο το δε σώμα αδυνατεί. Οι κοπέλες σκέφτηκαν πρώτα τα 2.2 και 2.2 km της διαδρομής… Αλλά ευτυχώς η περιέργεια για το βραδινό event κέρδισε την κούραση τους.

Περνάμε την είσοδο και αρχίζει ο μαγικός περίπατος προς το Siq υπό το φως των κεριών. Έχοντας φτάσει λίγο αργά. Έχουμε γλυτώσει τον πολύ κόσμο που έχει τρέξει για να προλάβει θέση για το show και περπατάμε σχεδόν μόνοι μας. Μυστηριακή κατάνυξη σε κυριεύει μόλις μπεις στο Siq. Το φαράγγι φεγγοβολεί λουσμένο στο χρυσοκόκκινο φως των κεριών. Ευκαιρία για μερικές φώτο με τον τρίποδα, αλλά εκεί μας προλαβαίνει μία παρέα από 6-7 μικρές κινεζούλες. Πιστεύω 100 κοτόπουλα κάνουν λιγότερη φασαρία από αυτές. Μετά τα απαραίτητα Σςςςςςς Σςςςςςςςς, βγάζουν το σκασμό γελώντας και προχωρούν ήσυχα αυτή την φορά.

Είσοδος στο ξέφωτο του Treasury, ο κόσμος πολύς και καθιστός κάτω σε χαλάκια, βεδουίνικα φλάουτα παίζουν μουσική και ένας τυπάς απαγγέλει τη ιστορία της Πέτρας στα αγγλικά. Μας μοιράζουν τσάι με μέντα και το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να αναπνέεις την ιστορία. Αφήνω την παρέα εκεί και πάω πίσω από όλους να στήσω τρίποδα και να φωτογραφίσω τις στιγμές. Από εκεί ήταν πολύ όμορφη εικόνα του κόσμου καθισμένου ανάμεσα στα κεράκια να θαυμάζει το μνημείο υπό το φως και τους ήχους του φλάουτου.

Με το που τελειώνει το σκηνικό, ευτυχώς για εμάς ο κόσμος αρχίζει να φεύγει με πολύ γρήγορους ρυθμούς. Περπατάμε λίγο γύρω γύρω να δούμε από όλες τις γωνίες το μνημείο, παίζουμε με τα κεράκια και τις φωτογραφίες και μετά από περίπου μία ώρα και αφού είχαμε μείνει πολύ λίγοι εκεί ξεκινάμε για την επιστροφή, γεμάτοι με ενέργεια όμως και όχι κούραση. Once in a lifetime στιγμές.

Πίσω στο δωμάτιο έχει γλυκιά νύχτα. Χαλαρώνουμε λίγο στην αυλή και εμφανίζεται ο ιδιοκτήτης, που του είχαμε πει ότι αύριο θα φύγουμε στις 6 το πρωί και ότι δε θα προλάβουμε το πρωινό, με σαντουιτσάκια από αραβικές πιτούλες με τυρί και μπαχαρικά και με μήλα για να τα πάρουμε μαζί μας το πρωί. Εκεί μας λέει να περιμένουμε να μη πάμε για ύπνο ακόμα για να μας κεράσει τσάι και να μιλήσουμε λίγο. Φοβερός τύπος και οικογενειάρχης, και μάθαμε πολλά για τη ζωή των Ιορδανών από αυτόν, τις διαφορές Ιορδανών, βεδουίνων και των υπόλοιπων μεταναστών που έχουν στη χώρα. Shukraan lak Ahmet.

Στο κρεβάτι μας λοιπόν κατά τις 12 με το ξυπνητήρι στις 5.30. Πρωινή εξόρμηση στην Πέτρα λοιπόν.

Zorz59 · 8 Ιανουαρίου 2020

Day 3

Το ξυπνητήρι λαλεί στις 5.30. Βαρύ, αλλά και τι μέρα πάλι ξημερώνει. Τα πράγματα έτοιμα από το προηγούμενο βράδυ, δεν αργούμε να φορτώσουμε και να φύγουμε για το Visitor parking της Πέτρα.

6.10…. Διαβαίνουμε την πύλη, ελάχιστα άτομα και για το επόμενο 2ωρο θα είμαστε στη Πέτρα prive, μιας και τα group καταφθάνουν μετά τις 8. Το ότι είμαστε στην Πέτρα σχεδόν μόνοι τέτοια ώρα μας κάνει να νιώθουμε ότι βλέπουμε τον χώρο για πρώτη φορά.

Είναι τόσο νωρίς το πρωί που τα μάτια μετά βίας κρατιούνται ανοικτά. Κανείς δεν μιλάει. Οι μόνοι ήχοι που ακούγονται είναι το σφύριγμα του ανέμου και το κουδούνισμα από τα πέταλα των αλόγων καθώς χτυπούν στα χαλίκια μέσα στο στενό πέρασμα του φαραγγιού. Πιο πάνω, εκεί που τελειώνουν τα ψηλά βράχια, ένα μικρό κομμάτι ουρανού προσπαθεί να στείλει το αμυδρό φως του κάτω στο φαράγγι, δημιουργώντας απόκοσμες σκιές στο έδαφος. Ξαφνικά τα στενά βράχια ανοίγουν στο ξέφωτο. Οι πρώτες αχτίδες του ήλιου λούζουν στο φως τους κίονες και τα αετώματα ενός ναού που ξεπροβάλλει μέσα από τον τραχύ βράχο, στη μέση του πουθενά, σαν την πιο απίθανη ψευδαίσθηση. Η σιωπή δίνει τη θέση της σε ένα αυξανόμενης έντασης μουρμουρητό δέους. Για άλλη μια φορά το Treasury μαγεύει τις αισθήσεις.

Εκμεταλλευόμαστε τη μοναξιά μας για μερικές όμορφες φωτογραφίες. Αφήνουμε πίσω μας σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια, το μυθικό Θησαυροφυλάκιο, με τις κορινθιακές κολώνες, τη συγκλονιστική αρχιτεκτονική του, το ροζ βραχώδες υλικό του και τις ανάγλυφες διακοσμητικές λεπτομέρειες και μετά τα βράχια του φαραγγιού, προχωράμε στο κάτω τμήμα της πόλης που απλώνεται σε περισσότερα από τρία τετραγωνικά χιλιόμετρα, δίνοντας την εντύπωση του μεγαλύτερου αρχαιολογικού χώρου στον πλανήτη – ή τουλάχιστον, του μεγαλύτερου που έχεις επισκεφθεί. Η αρχαία πόλη στο σύνολό της, είναι το Αμφιθέατρο, λαξευμένο εν μέρει στους βράχους από τους Ναβαταίους και ολοκληρωμένο από τους κατακτητές Ρωμαίους στο δικό τους, γνωστό στυλ, οι Βασιλικοί Τάφοι, εκ των οποίων ξεχωρίζει ο Κορινθιακός, που λέγεται ότι αποτελεί πιστό αντίγραφο του Χρυσού Παλατιού του Νέρωνα στη Ρώμη, η πλακόστρωτη Ρωμαϊκή Οδός με την αψίδα του Τραϊανού, τα ερείπια του Νυμφαίου σιντριβανιού, και ο Ναός των Φτερωτών Λεόντων, αφιερωμένος στη θέα της γονιμότητας Αταργάτις.

Εκεί στους βασιλικούς τάφους ανεβαίνουμε για την πρώτη στάση της ημέρας. Μαγική η θέα και το εσωτερικό των τάφων, και εκεί στη σκιά του υψώματος ένα υπέροχο μέρος για να φάμε το πρωινό που μας είχε φτιάξει ο Ahmet από το προηγούμενο βράδυ.

Κατεβαίνουμε από τους Βασιλικους τάφους και συνεχίζουμε προς το μοναστήρι. Πολύ κοντά στο Ναό των Λεόντων, η μεγάλη βυζαντινή εκκλησία είναι μια ακόμη ένδειξη της πολυπολιτισμικότητας αυτής της πόλης. Οι Ναβαταίοι έκαναν την αρχή, κι από εκεί και πέρα, μέχρι την εγκατάλειψη που ακολούθησε τον μεγάλο σεισμό του 363 μ.Χ., κάθε αυτοκρατορία της ευρύτερης περιοχής που σεβόταν τον εαυτό της έπρεπε να αφήσει έστω μία μικρή ένδειξη του πολιτισμού της, συμβάλλοντας στη δημιουργία αυτού του μωσαϊκού αρχαίων πολιτισμών που αποτελεί σήμερα η Πέτρα.

Στην άλλη πλευρά της αψίδας –γνωστής και ως Τέμενος– στάση στα ερείπια του Ναού της Κόρης του Φαραώ, που χρονολογείται από το 30 π.Χ., και ο οποίος ήταν το μοναδικό «ανεξάρτητο» –ήτοι όχι σκαλισμένο σε βράχο– κτίριο της Πέτρας. Οι αρχαιολόγοι πιστεύουν ότι αυτός ήταν ο κύριος τόπος λατρείας της πόλης μέχρι την προσάρτησή της στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, οπότε και κάηκε, ενώ δύο σεισμοί τον τέταρτο και τον όγδοο αιώνα μ.Χ. κατάστρεψαν ότι είχε απομείνει από αυτό. Από εδώ ξεκινούν τα σκαλιά που οδηγούν στο μικρό μουσείο, το οποίο φιλοξενεί μικροαντικείμενα που βρέθηκαν στις ανασκαφές.

Κάπου εδώ τελειώνει και το ομαλό μέρος της διαδρομής. Ωραία λέω παιδιά ξεκινάει η ανάβαση, σε καμιά ώρα με ανηφόρα και σκαλιά θα είμαστε πάνω, στο τέρμα της διαδρομής, το Μοναστήρι! Με κοιτάνε λίγο με απογοήτευση οι κοπέλες αλλά τους έχω υποσχεθεί τεράστια στάση (1.30 ώρα είπα στην κορυφή), οπότε ξεκινάμε ευχάριστα το ανέβασμα και τα σκαλιά.

Τα σκαλιά αρκετά αλλά η διαδρομή απίστευτης ομορφιάς. Μέσα από κόκκινους βράχους, με πολύχρωμες γραμμώσεις και χαμηλούς θάμνους. Στην άνοδο είμαστε σχεδόν μόνοι μας, και συναντάμε πολλά μαγαζάκια με σουβενίρ από βεδουίνους. Οι συγκεκριμένοι έμεναν παλιότερα μέσα στην πέτρα στις σπηλιές μέχρι που τους έδιωξε η κυβέρνηση για να αναδείξουν τουριστικά την Πέτρα.

Είναι ακόμα μακριά?? Η ερώτηση που συνοδεύει την ανάβαση…. Έλα έλα φτάνουμε… Τώρα είναι στη στροφή… Και ναι σε μία στροφή εμφανίζεται στα δεξιά μας επιβλητικό το Μοναστήρι!!!

Ακριβώς όπως το Θησαυροφυλάκιο που δεν είναι θησαυροφυλάκιο, έτσι και το Μοναστήρι δεν ήταν, φυσικά, μοναστήρι. Το όνομά του προήλθε από τους σταυρούς που χάραξαν οι Σταυροφόροι στα βράχια πίσω του, αλλά και στο εσωτερικό του. Παρόμοιο εξωτερικά με το Θησαυροφυλάκιο, το Μοναστήρι είναι πολύ μεγαλύτερο (50 μέτρα σε πλάτος και 45 σε ύψος) και πολύ λιγότερο διακοσμημένο, καθότι η κατασκευή του ξεκίνησε τον τρίτο αιώνα π.Χ. και δεν ολοκληρώθηκε ποτέ.

Φτάνοντας εκεί βρίσκουμε σκιά στη σπηλιά απέναντι από το μοναστήρι που έχει και τραπεζάκια από το τοπικό αναψυκτήριο. Λέω δε βιαζόμαστε… Πάρτε ανάσα πάρτε καφεδάκι και έχουμε όση ώρα θέλετε να θαυμάσουμε το μέρος. Έρχεται το κλασσικό καφεδάκι Arabian coffee… Δηλαδή ελληνικός με κάρδαμο και γευστικές λεμονάδες με μέντα… Εκεί με θέα το μαγευτικό μοναστήρι.. Στιγμές χαλάρωσης και θαυμασμού.

Μετά από κάποια ώρα πάμε με το φίλο Μπ να χαζέψουμε την γύρω περιοχή και να ανεβούμε λίγο στο ύψωμα απέναντι από το Μοναστήρι. Εκεί βρίσκουμε και την κλασσική ινσταγραμική σπηλιά για φωτογραφίες με φόντο το Μοναστήρι!! Αφού παίζουμε λίγο με τη φωτογραφική πάμε να βρούμε τις κοπέλες να έρθουν και αυτές να κάνουν ένα γύρω την περιοχή και να φωτογραφηθούμε και όλοι μαζί!!!

Τελικά Μπ κάτι ξεχάσαμε… Τι τα αγοράσαμε τα τουρμπάνια?? Τα βγάζουμε από τις τσάντες και η Π που έκανε ένα γρήγορο YouTube course μας τα φοράει με τον ιορδανικό τρόπο… και καλά… χχαχαχα… Εντάξει καλά το πήγε!!

Σιγά σιγά παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής. Κατηφόρα τώρα και όλα καλά. Η ξεκούραση και η εύκολη κατάβαση δίνουν όρεξη σε ένα τρελό photo session σε όποια γωνιά μας αρέσει. Εκεί αγοράζουμε και μερικά σουβενίρ και μαγνητάκια τα οποία ήταν σαφώς φτηνότερα από το Αμμάν και τα λεφτά πηγαίνουν σίγουρα σε βεδουίνους.

Αφού έχουμε μάθει τη φάτσα της καμήλας, φτάνουμε πάλι προς το θησαυροφυλάκιο. Μερικές ακόμα στιγμές μπροστά σε αυτό το θαύμα. Οι ώρες που μπορείς να βρίσκεσαι σε αυτό το ξέφωτο και να θαυμάζεις, μπορούν να είναι ατελείωτες!! Με τις τελευταίες κλεφτιές ματιές προς το ξέφωτο, το αφήνουμε πίσω και μπαίνουμε για ακόμα μια φορά στο Siq για την επιστροφή!!

Φτάνουμε στο όχημα και οργανωνόμαστε. Ένα γρήγορο chicken shawarma, και αναχώρηση από την Wadi Musa προς την έρημο Wadi Rum!! 115 χιλιόμετρα και κοντά 2 ώρες οδήγηση πριν τη συνάντηση μας με την έρημο και τους βεδουίνους, που θα μας οδηγήσουν στο camp τους για τις επόμενες 2 νύχτες!!!

Η οδήγηση ορεινή στην αρχή και στη συνέχεια πάλι από την King Husein Road. Χωρίς πολύ κίνηση φτάνουμε κατά την είσοδο της Wadi Rum και εκεί βλέπουμε μία πύλη με αστυνομία…. Εκεί υπάρχει το Wadi Rum visitors centre στο οποίο δηλώνεις όνομα και διαβατήρια για την είσοδο σου στην ημιαυτόνομη περιοχή της Wadi Rum και πληρώνεις και κάποια είσοδο εάν δεν έχεις την Jordan Pass. Αφού περνάμε και τον έλεγχο εισερχόμαστε στην Wadi Rum και πάμε προς το Wadi Rum Village για να παρκάρουμε το αμάξι και να συναντηθούμε με το Beyond Wadi Rum Camp και να οδεύσουμε προς το κατάλυμα.

Εκεί στο παρκινγκ όλα είναι γεμάτα. Με το ζόρι το στριμώχνουμε σε μία γωνιά και αδειάζουμε τις βαλίτσες μας. Άντε τώρα να βρεις ποιος από όλους τους βεδουίνους είναι αυτός που περιμένει εσένα… Μας πλησιάζει ένας τύπος, λέει ανεβείτε… Κάτσε φίλε να το σιγουρέψουμε λέω. Ο γάτος όμως δε ξέρω πως μας κατάλαβε αμέσως και ήταν όντως αυτός παρότι φτάσαμε καμιά δεκαριά αυτοκίνητα ταυτόχρονα.

Φορτώνουμε τα πράγματα και ανεβαίνουμε στην καρότσα. Ο Μουμπάρακ μας πάει μέσα στο χωρίο, που είναι γεμάτο από τσαντιροκτίμασματα από τσιμεντόλιθους και σταματά έξω από ένα. Οι υπόλοιποι 3 που δεν έχουν ψάξει καν που θα πάμε, τρομάζουν ότι εκεί θα μείνουμε. Καταβαίνει ο Μουμπαρακ κατεβαίνω και εγώ και τους λέω ελάτε να δούμε τα δωμάτια. Τρόμος στα μάτια τους. Ελάτε ρε λέω να πληρώσουμε, δεν είναι εδώ!!!!! Ηρεμούν και καταβαίνουμε να δούμε τον Salman τον ιδιοκτήτη του Camp. Πληρώνουμε, κανονίζουμε τα τουρ και τις καμήλες και φεύγουμε με το τζιπ για το camp… Γέλια στην καρότσα για τα τσαντίρια και που πήγαμε να μείνουμε και άλλα τέτοια, αλλά από τα πρώτα μέτρα η έρημος είναι επιβλητική και καθηλωτική!!!

Ορέ που πάμε???.... Λένε και γελάνε και καλά!!!! Φτάνοντας την ώρα του δειλινού, φορτωθήκαμε στην καρότσα ενός αγροτικού, διασχίζοντας την απέραντη έρημο, τη στιγμή που οι τελευταίες αχτίδες του ήλιου δημιουργούσαν εικόνες ανείπωτης ομορφιάς.

Όταν βλέπουν το camp και τις τέντες όλοι ησυχάζουν. Ο Μουμπάρακ κανονίζει σε ποιες σκηνές θα μείνουμε και μας λέει που είναι τα ντουζ, που να ανεβούμε για το ηλιοβασίλεμα και τι ώρα να πάμε στην κεντρική μεγάλη σκηνή για το βραδινό μας.

Το ντουζάκι ήταν όσο χαλαρωτικό έπρεπε μετά από μια μακριά μέρα, και με το σούρουπο μαζευόμαστε σιγά σιγά στην κεντρική σκηνή μαζί με όλους τους υπόλοιπους τουρίστες του camp.

Εκεί πιάνουμε μια γωνιά και τους βλέπουμε όλους σιγά σίγα να καταφθάνουν. Όλες οι φυλές του Ισραήλ που λέει ο λόγος, και περιμένουμε για την έναρξη της διαδικασίας του δείπνου. Σαν ορεκτικό έχουμε φακές σούπας με έξτρα κάρυ, κατακίτρινες!!!! Μαζί με πιτούλες και ατελείωτο τσάι. Μετά έρχεται ο Salman. Λέει όλοι έξω να σας δείξω το φαγητό. Βγαίνουμε και μας δείχνει πως το ψήνουν σε ένα λάκκο στην άμμο.

Οι Βεδουίνοι της φυλής Zalabieh είχαν ετοιμάσει μια έκπληξη για εμάς και για τους υπόλοιπους διαμένοντες. To υπογείως μαγειρεμένο BBQ, ονόματι zarb, περιλάμβανε κομμάτια ψητού κοτόπουλου συνοδευμένα με ρύζι, πατάτες, κρεμμύδια και άλλα λαχανικά, που σιγοψήνονταν για αρκετή ώρα σε ένα όρυγμα κάτω από την καυτή άμμο. Ένα τριώροφο ταψί, με έναν όροφο λαχανικά και 2 κοτόπουλο. Ωραίο το show με τους Σομαλοιορδανους εργάτες του camp, που πλέον πιάνουν τα κάρβουνα με τα χέρια και δεν καταλαβαίνουν τίποτα.

Μέσα πάλι στη σκηνή και στην ουρά για να πάρουμε φαγητά από τον μπουφέ και από το ταψί!! Ωραίες γεύσεις μπαχαρικών και το αργό ψήσιμο στην άμμο έλιωσε το κοτόπουλο. Μετά από την μάσα ξεκινάει το χοροθέατρο. Ο Salman με δύο άλλους βεδουίνους βάζουν παραδοσιακή μουσική και ξεκινάνε το βεδουίνικο χορό… Αφού ζεσταθούν λίγο έρχονται και τραβάνε τον κόσμο πάνω για να χορέψουν όλοι μαζί. Στιγμές απείρου κάλους!!!! Με γέλια χορό και τσάι συνεχίζετε η βραδιά, μέχρι που ανάβουν και την φωτιά έξω από την σκηνή, για να φέρουν τα sisha και να χαζέψουμε τα αστέρια…

Μετά από λίγο χαλάρωμα, φάνηκε πάνω μας το πρωινό ξύπνημα και ο Μορφέας μας καλούσε στην αγκαλιά του!!! Πρώτος ύπνος στη έρημο λοιπόν….

Zorz59 · 9 Ιανουαρίου 2020

Day 4

Ξύπνημα στην έρημο λοιπόν… Το ξηρό κλίμα και η κούραση της προηγούμενης μέρας έφεραν έναν βαθύ και γεμάτο ύπνο… Ραντεβού στην κεντρική σκηνή για πρωινό και για να κανονίσουμε την έναρξη του ολοήμερου jeep tour.

Έρχεται ο οδηγός μας ο Μουμπαρακ με το παλιό στρατιωτικό Toyota Land Cruiser και κανονίζουμε να ξεκινήσουμε με μία ώρα camel tour, και στη συνέχεια βόλτα με το jeep. Ξεκινάμε για τις καμήλες λοιπόν, και ανάλαφροι πάνω στην καρότσα χαζεύουμε τον πρωινό ήλιο στην Wadi Rum.

Οι άνθρωποι έχουν ζήσει στη Wadi Rum για χιλιάδες χρόνια, και αγωνίζονταν να επιβιώσουν στο σκληρό αυτό περιβάλλον. Έχουν γίνει κυνηγοί, ποιμενικοί, αγρότες και έμποροι. H Wadi Rum βρίσκεται κοντά στα εθνικά σύνορα. Ακόμα και οι περίφημοι Ναβαταίοι κατέλαβαν κάποτε την Rum, αφήνοντας πίσω του αρκετές δομές, συμπεριλαμβανομένου και ενός ναού.

Οι ντόπιοι κέρδισαν φήμη πιο πρόσφατα όταν μπήκαν στις αραβικές δυνάμεις εξέγερσης υπό την ηγεσία του βασιλιά Φαϊσάλ και πολέμησαν μαζί με τον Lawrence της Αραβίας κατά την Αραβική εξέγερση (1917/18) για να πολεμήσουν τους κατοχικούς τουρκικούς και γερμανικούς στρατούς. Ο ίδιος ο Lawrence κάνει πολλές αναφορές στη Wadi Rum στο βιβλίο του "Οι επτά πυλώνες της σοφίας", έναν τίτλο προφανώς εμπνευσμένο από ένα από τα επιβλητικά βουνά του Rum.

Σχεδόν όλοι οι άνθρωποι που ζουν μέσα και γύρω από τη Wadi Rum είναι σήμερα καταγωγής Βεδουίνων και μέχρι πρόσφατα είχαν νομαδικές ζωές, στηριζόμενοι στα κοπάδια των αιγών τους. Είναι επινοητικοί, φιλόξενοι άνθρωποι και είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνοι για την ανάπτυξη της Wadi Rum ως τουριστικού προορισμού.

Αναγνωρίζοντας τη μοναδική φυσική και πολιτιστική ιστορία της Wadi Rum και την ζωτική σημασία του τουρισμού για την τοπική οικονομία, η κυβέρνηση της Ιορδανίας δήλωσε την Wadi Rum ως προστατευόμενη περιοχή το 1998. Με την υποστήριξη της Παγκόσμιας Τράπεζας ανέθεσαν στη Βασιλική Εταιρεία για τη Διατήρηση της Φύσης , μια εθνική ΜΚΟ, να προετοιμάσει ένα σχέδιο διατήρησης και να δημιουργήσει μια ομάδα τοπικών ανθρώπων για να διαχειριστεί την περιοχή.

Αυτή η Ιορδανική κοκκινοπετρώδες ερημιά είναι ένα εξαιρετικός βιότοπος στην έρημο. Τα πετρογλυφικά της πέτρινης εποχής και η συνεχιζόμενη νομαδική παρουσία τους προσφέρουν ένα σπάνιο παράθυρο στις πρώτες αρχές της ανθρωπότητας.

Η Wadi Rum (κοιλάδα της Σελήνης) βρίσκεται στο νότιο τμήμα της Ιορδανίας, που βρίσκεται σε ένα ψηλό οροπέδιο στο δυτικό άκρο της αραβικής ερήμου. Γεμάτοι βράχοι, καταρρακωμένοι αμμόλοφοι και κρυστάλλινοι νυχτερινοί ουρανοί δημιουργούν ένα παραμυθένιο τοπίο σε μια μη κατοικημένη περιοχή με το μέγεθος της Νέας Υόρκης. Αυτό είναι πραγματικά το πιο κόκκινο μέρος της Ιορδανίας, χρωματισμένο με οξείδιο του σιδήρου, και μακράν το πιο δραματικό από την άποψη του τοπίου.

Λόγω αυτού του δραματικού τοπίου το Hollywood έχει κάνει την Rum ένα από τα αγαπημένα του σκηνικά για ταινίες!!!! Ταινίες όπως:

The Martian 2015

Star Wars: Rise of Skywalker 2019

Star Wars: Rogue One 2016

Lawrence Of Arabia 1962

Aladdin 2019

Prometheus 2012

Transformers 2009

Red Planet 2000

Mission to Mars 2000

The Last Days on Mars 2013

Εκεί λοιπόν καβάλα στο jeep φτάνουμε στην Πηγή του Lawrence. Είναι το μέρος όπου ο Lawrence είχε βρει ως στρατηγικά σωστό. Να συγκεντρώνεται το ιππικό των Βεδουίνων πριν την μάχη, επειδή υπάρχει πηγή νερού μέσα από το βουνό. Πλέον εκεί οι βεδουίνοι χρησιμοποιούν και συλλέγουν το νερό εκεί για τα κοπάδια από τις καμήλες τους.

Οι καμηλίτσες εκεί αράζουν και λιάζονται ενώ άλλες βολτάρουν αμέριμνες και μερικές από αυτές δουλεύουν εκείνη την ώρα με τους τουρίστες τους. Συγκλονιστικά πανέμορφα ζώα. Με το που αράζουμε και βγάζουν ένα σνακ οι κοπέλες να σου δύο καμηλομουσούδες στην καρότσα του jeep να μουσουδίζουν. Ρουθουνίσανε μέχρι και τις τσάντες μας και τελικά καταφέρανε να τσιμπήσουν τα κράκερ τους. Οι κοπέλες τρελάθηκαν στα χάδια και το παιδάκι που είχε τις καμήλες γελούσε. Ήταν φοβερός, όλο χάιδευε και φιλούσε τις καμήλες του και ήταν πραγματικά πολύ τρυφερός με αυτές.

Ο Μουμπάρακ μας λέει ότι οι καμήλες θα είναι έτοιμες σε μισή ώρα και μπορούμε να περιμένουμε είτε στη σκηνή είτε να σκαρφαλώσουμε στην πηγή του Lawrence. Τα παλικάρια είπαμε θα ανέβουμε και οι κοπέλες θα αράξουν… Αφού μας βοηθάει με το σωστό βεδουίνικο τρόπο για τα μαντήλια είμαστε έτοιμοι για το ανέβασμα.

Η πηγή ξεχωρίζει μέσα στο πετρώδες τοπίο λόγω των 2-3 δέντρων που έχουν φυτρώσεις εκεί και η πρασινάδα τους είναι φύση αντίθετη με το μπεζ-κόκκινο σκηνικό. Ανεβαίνουμε λοιπόν και από εκεί ψηλά θαυμάζουμε τον ορεινό ορίζοντα του πλανήτη Άρη!!!! Welcome to Mars…. Μετά την προσεδάφιση μας κατρακυλάμε προς τη βάση του βουνού γιατί πλησιάζει η καμηλοώρα. Εκεί ένα δέντρο στέκει ολομόναχο, σαν μια παραφωνία του τοπίου, και οι καμήλες τιμούν την πολύτιμη σκιά του.

Όταν έρχονται οι 4 καμήλες μας, οι βεδουίνοι διαλέγουν μία συγκεκριμένη για τον Μp (γιατί άραγε?) ενώ οι άλλοι τρεις είχαμε ελεύθερη επιλογή. Η καμήλα του Μπ πρέπει να στράβωσε τρελά που πήρε πάλι τον πιο βαρύ της παρέας και πραγματικά ξίνισε τα μούτρα της #@%#@$@$!! Την έσβησε LOL!!

Και ξεκινάμε το αργό original Camel Trophy!! Γέλιο κατά τη διαδρομή και προσπάθεια από τους υπόλοιπους να κρατηθούν στην καμήλα, τουλάχιστον στην αρχή. Δεν είχαν δει Lawrence πριν το ταξίδι που είχε ακριβής οδηγίες για καβάλημα καμήλας σταθερό και χωρίς χέρια…. Όλα καλά όμως και η καμήλα σαν αργή μαούνα σε κυματάκι μας οδηγεί στον ωκεανό της ερήμου. Φοβερή εντύπωση μας έκανε το παλικάρι που μας οδηγούσε με τις καμήλες που ενώ εμείς είχαμε σκάσει από τον ήλιο αυτός περπάτησε όλη την διαδρομή με μαύρη φορεσιά και μπουφάν!!!

Κατά τη διαδρομή πέσαμε σε διασταύρωση με jeep και γεννήθηκε η απορία ποιος έχει προτεραιότητα στο jeep- καμήλα!!! Σε αυτήν την 45λεπτη διαδρομή οι καμηλίτσες όπου έβρισκαν θάμνο έσκυβαν να πάρουν το σνακ τους, ‘έλιωσαν στο φαί!! Και δεν τις ταλαιπωρήσαμε κιόλας, εκτός από μία………… Εκεί στο τέλος της πορείας μας, μας περιμένει το jeep μας… Εντυπωσιακό ξεκαβαλίκεμα από τον τρόπο με τον οποίο κάθεται η καμήλα, φοβερή εμπειρία, φοβερό ζώο!!!

Καβάλα πάνω στην καρότσα πάλι προχωράμε στο επόμενο τοπωνύμιο. Δύο λόφοι με κατακόκκινη άμμο, αρκετά ψηλοί ώστε να προσφέρονται και για sandboard. Εκεί υπάρχουν πολλά Jeep και κόσμος από διάφορα camp ή εκδρομές που παίζουν πάνω στον αμμόλοφο.

Η γύρω περιοχή ήρεμη, και η απόλαυση του κόκκινου ορίζοντα μαγική. Μετά από μερικά λεπτά γαλήνης, αποφασίζουμε να ανεβούμε και εμείς στο ψηλό αμμόλοφο, που έχει αρκετό κόσμο για να παίξουμε. Χωρίς παπούτσια αυτή τη φορά με τα δάχτυλα να βουλιάζουν στη ζεστή άμμο. Ο λόφος τελικά όταν τον ανεβαίνεις φαίνεται πιο ψηλός, αλλά τελικά τα καταφέραμε όλοι και ανεβήκαμε. Εκεί ψηλά χαζεύουμε τον ορίζοντα, χαλαρώνουμε στην άμμο, βλέπουμε άλλους τουρίστες να προσπαθούν να κάνουν sandboard και στο τέλος αποφασίζουμε με τον Μπνα σπριντάρουμε για την βάση του λόφου.

Ξεκινάμε και τρώω κυριολεκτικά την σκόνη του. Όπως τρέχουμε και είναι λίγο μπροστά μου σε κάθε βήμα σηκώνει ένα σύννεφο κόκκινης σκόνης, οπότε φρενάρω για να αποκτήσω απόσταση!!! Κάπως έτσι φεύγουμε από τους αμμόλοφους και πάνω στην καρότσα του αγροτικού πάλι ξεκινάμε για το φαράγγι με τα ιερογλυφικά των 2.500 χρόνων.

Η Wadi Rum ήταν ένας από τους κυριότερους δρόμους καραβανιών την εποχή των Ναβαταίων και στους βράχους φαίνονται ακόμη οι εικόνες που χάραξαν πριν από 2.500 χρόνια και η «οδική σήμανση» για τα καραβάνια. Μέσα λοιπόν στο φαράγγι αυτό, όπου υπάρχουν πηγές νερού και φυσική ροή των βράχων ώστε να μαζεύονται τα νερά της βροχής, τα καραβάνια χάρασσαν πληροφορίες το ένα για το άλλο.

Φτάνουμε στο φαράγγι και ο Μουμπάρακ κατεβαίνει μαζί μας ώστε να μας δείξει τα ιερογλυφικά και να μας πει δύο λόγια για την ιστορία. Αφού μας βάζει να ανέβουμε σε ένα βράχο για να μας βγάλει φωτογραφίες και να γελάσει, μπαίνουμε στο φαράγγι.

Είναι απίστευτο το πώς οι αρχαίοι λαοί έχουν αφήσει το στίγμα τους στο χρόνο. Ο Μουμπάρακ μας εξηγεί πως το φαράγγι για να βγεις στην άλλη πλευρά θέλει 3 ώρες περπάτημα και ανεβαίνει και άλλα 600 μέτρα.

Βγαίνοντας παρατηρούμε πως η ζωή βρίσκει το δρόμο και 2 χουρμαδιές έχουν φυτρώσει σε αυτό το μέρος, η μία μάλιστα να σχάζει τον τεράστιο βράχο.

Στη συνέχεια φτάνουμε σε ένα κατακόκκινο αμμόλοφο. Ο Μουμπάρακ μας προτρέπει να ανεβούμε στην κορυφή για την θέα και για την γαληνευτική αίσθηση της άμμου στη γυμνή πατούσα.

Ανεβαίνουμε ψηλά και αφού παίζουμε με την φωτογραφική καθόμαστε σε έναν βράχο να χαζέψουμε την απεραντοσύνη της ερήμου. Η έρημος είναι ακριβώς όπως την βλέπεις στις ταινίες. Το αεράκι σηκώνει την άμμο και ακούγεται ένα μελωδικό σφύριγμα. Η δε άμμος είναι τόσο ψιλή που αν πατήσεις πάνω, νιώθεις τα πόδια σου να βυθίζονται ευχάριστα. Οι καμήλες φτάνουν στον αμμόλοφο πάνω στην ώρα που εμείς αράζουμε. Δεν είμαι ρομαντική ψυχή, αλλά εκείνη τη στιγμή που πάνω σε έναν αμμόλοφο έβλεπα τον ήλιο στον ουρανό, άρχισα να νιώθω σαν να παίζω στον «Lawrence».

Δεν μπορώ ακριβώς να περιγράψω το συναίσθημα που νιώθεις εκεί. Δεν είμαι σίγουρος αν κάποια φωτογραφία μπορεί να απαθανατίσει ακριβώς τη στιγμή, γιατί έχει να κάνει περισσότερο με μία συνολική αίσθηση παρά με μία εικόνα. Αυτό που σίγουρα μπορώ να πω είναι ότι νιώθεις μικρός, πιο μικρός και από έναν κόκκο άμμου.

Πάλι στην καρότσα λοιπόν για την επόμενη στάση. Οδεύουμε για ένα κτίσμα που φημολογείτο πως ήταν σπίτι του Lawrence στην Wadi Rum, αν και δεν είναι επιβεβαιωμένο ότι κατοίκησε εκεί ή ήταν απλά ορμητήριο.

Πέτρινο μισογκρεμισμένο κτίσμα και δίπλα μία τέντα με βεδουίνικο τσάι. Ξεκούραση για κάποιους αλλά πάνω στην κορυφή του βράχου υπάρχει μία έκπληξη λέει ο οδηγός μας. Πάνω λοιπόν από ένα tricky σκαρφάλωμα αλλά όλα οκ, λέμε ι θα δούμε τώρα στην κορυφή?

Και όμως είχε δίκιο. Δεκάδες πυργάκια με πέτρες, λογικά φτιαγμένα από τους χιλιάδες τουρίστες που περνούν κάθε χρόνο από εκεί, δημιουργούν μία σεληνιακή ατμόσφαιρα. Σε κάθε γωνιά και μία έκπληξη η Wadi Rum.

Πανέμορφες εικόνες μέσα στην έρημο αλλά ο Μουμπάρακ μας υπενθυμίζει ότι είναι η ώρα για το lunch box!!!! Μόλις το είπε γουργούρισε το στομάχι, και μας λέει ότι θα κάνουμε μία βόλτα με το jeep και θα βρούμε μία ωραία σκιά για να ανάψουμε φωτιά και να φάμε!!!

Στη διαδρομή είμαστε τυχεροί και βλέπουμε ένα κοπάδι καμήλες που βγήκε για βοσκή μαζί με τα μικρά τους. Μερικά των οποίων ήταν 2 εβδομάδων όπως μας είπε ο Μουμπάρακ!!!

Συνεχίζουμε και βρίσκουμε ένα σχίσιμο σε ένα βράχο όπου παρκάρουμε και κατεβαίνουμε. Ο Μουμπάρακ μας βάζει δουλειές…. Οι άντρες λέει θα μαζέψουν ξύλα για την φωτιά, οι γυναίκες θα κάτσουν και αυτός θα καθαρίσει τις ντομάτες και τις πιπεριές, για να ετοιμάσουμε μία μυρωδάτη ντοματόσουπα με ανατολίτικα μπαχαρικά!!

Αφού βρίσκουμε τα ξύλα και ανάβουμε τη φωτιά να ζεσταθεί το τσουκάλι, λέμε στο Μουμπάρακ ότι έχουμε αποστολή… Βγάζουμε από την τσάντα τις ρακέτες που έχουμε κουβαλήσει από την Ελλάδα, για να παίξουμε στην έρημο!!!!

Έχουν σκοπό όμως, ο ένας είναι για να βγάλουμε αληθινό το ανέκδοτο: Ένας βεδουίνος με την καμήλα του περπατάει στην έρημο…. Ξαφνικά η καμήλα του ταράζεται από έναν πρωτάκουστο ήχο!! Ένα ρυθμικό τάκα- τούκα που δεν είχαν ξανακούσει!!! Τρομοκρατημένος ο βεδουίνος πάει έρποντας στην κορυφή του λόφου για να δει τι γίνεται…. Και όμως είναι δύο μαλάκες έλληνες που παίζουν ρακέτες!!!!

Και ο δεύτερος είναι ζωής και θανάτου αφού ως γνωστόν: Αν δύο Έλληνες χαθούν σε καμιά έρημο, το σίγουρο είναι ότι θα τους εντοπίσουν πολύ γρήγορα....θα ακούσουν τις ρακέτες.

Μετά από μερικές φωτογραφικές μπαλιές επιστρέφουμε στον Μουμπάρακ για να τον βοηθήσουμε με το μαγείρεμα μέχρι να ετοιμάσει το τραπέζι, με μερικές σπιτικές πίτες, τυρί και επίσης τσάι.

Το φαγητό βγήκε πεντανόστιμο και αφού φάγαμε όλοι μαζί μιλήσαμε λίγο με τον Μουμπάρακ και μάθαμε που είναι 32 χρονών με 6 παιδιά!!! Και ότι επίσης εάν δεν έκανε 6 παιδιά που είναι το κατώτερο για τους βεδουίνους θα τον έδιωχναν, γιατί είναι το όριο για να μην εξαφανιστούν. Αφού είχαν φτάσει να είναι μόνο 3200. Επίσης μέσα από την κουβέντα μάθαμε ότι ο ιδιοκτήτης και ξάδερφος του είναι πλούσιος για βεδουίνος, και τον θαυμάζει που είναι καλός άνθρωπος και οικογενειάρχης. Επίσης το ότι είναι πλούσιος του δίνει δικαίωμα να συντηρεί 2 γυναίκες, κάτι που καταλάβαμε ότι πολύ θα το ήθελε και ο ίδιος!!!

Στη συνέχεια λέει ότι μέχρι να χωνέψουμε και να πιούμε το τσάι αυτός θα κοιμηθεί είκοσι λεπτάκια πριν τη συνέχεια μας. Χαλαρώνουμε στη σκιά του βράχου και κάνουμε flashback την ημέρα μας!!!

Από εκεί συνεχίζουμε για ένα φαράγγι το οποίο για έρημο έχει αρκετή βλάστηση, λόγω του ότι οι βράχοι μαζεύουν το νερό της βροχής και κάνουν σκιά από τον καυτό ήλιο. Μας αφήνει στην μια μεριά του φαραγγιού και λέει περπατήστε το, περίπου μισή ώρα και θα σας περιμένω με το jeep στην άλλη μεριά. Κάνουμε πλάκα ότι θα μας αφήσει αλλά δε φοβόμαστε διότι έχουμε τις ρακέτες και με δυο μπαλιές θα μας βρουν!!!

Στην έξοδό του φαραγγιού αφού συναντάμε μια παλιά γνώριμη και την χαιρετάμε με τον δικό μας κώδικα, προσπαθούμε να βγάλουμε φώτο κυνηγώντας το καπέλο σαν τον Indy, αλλά μάταια. Στην καρότσα πάλι και καρφί για την πιο κοσμική γέφυρα της Wadi Rum, όλα τα jeep τουρ σταματάνε εκεί!!!!

Εκεί έχει ένα αρκετά δύσκολο σκαρφάλωμα που θέλει κίνηση με χέρια πόδια και οι κοπέλες αποφασίζουν να μείνουν κάτω. Με τον φίλο Μπ πάμε κορυφή και παρότι έχει κόσμο θέα είναι μοναδική!!! Η γέφυρα Um Fruth απέχει περίπου 15 μέτρα από το δάπεδο της ερήμου. Είναι ένα από τα πιο φωτογραφικά μέρη στην έρημο Wadi Rum. Αν και απότομη, η ανάβαση δεν είναι τόσο δύσκολη. Βρισκόμαστε στην κορυφή της γέφυρας μέσα σε 5 λεπτά. Για όσους υποφέρουν από ίλιγγο, μπορεί να είναι μια πραγματική πρόκληση.

Πάλι στη βάση του βράχου και ήρθε η ώρα της επιστροφής πια στο Beyond Wadi Rum Camp, στο οποίο είναι και η Little Bridge….

Τελευταίες jeepοβόλτες στην έρημο και φτάνουμε στο camp. Εκεί κάνουμε τις απαραίτητες χαιρετούρες με τον Μουμπάρακ και τον ευχαριστούμε για την υπέροχη μέρα. Αποχαιρετάμε και το Land cruiser μας, που μας έβγαλε άνετο ακόμα και σε βαθιά άμμο, και ανεβαίνουμε στην Little Bridge για τις τελευταίες στιγμές πριν το ηλιοβασίλεμα…

Όχι όμως, εδώ στο camp η άμμος είναι πολύ ψιλή και απαλή σε κάποια σημεία, ώρα να παίξουμε και λίγη ρακετούλα παρότι ο άνεμος δε βοηθάει, και στο βάθος έχουν σχηματιστεί μερικές αμμοδίνες...

Μπανάκι για να φύγει η κούραση της ημέρας και επιστροφή στην κεντρική σκηνή για το φαγητό. Παρόμοιο σκηνικό με το χθεσινό, φαγητό στον λάκκο και τσάι. Αυτό που παρατηρούμε είναι ένας τύπος ο οποίος μίλαγε από την προηγούμενη μέρα με κάτι ισπανούς σε άπταιστα ισπανικά, και ήταν ο επιστάτης του camp. Ο τύπος είναι από την Βενεζουέλα και δουλεύει στην έρημο της Ιορδανίας, κάποια μεγάλη παπαριά θα είχε κάνει σε κάποιο καρτέλ και έτρεξε να εξαφανιστεί. Μετά το φαγητό μερακλώνει και βάζει στα ηχεία που χθες ακούγαμε και χορεύαμε βεδουίνικη μουσική, Latin pop!!!! Ξεκινάει το χορό και το τραγούδι και τον σιγοντάρουν και κάτι Ρουμάνοι… Μετά από κάνα μισάωρο όμως, μας διώχνει από την σκηνή για να στρώσει να κοιμηθεί!!!ΧΑΧΑΧΑ!!!

Λίγο πριν μπω στη σκηνή μου, ανέβηκα σε έναν αμμόλοφο και κάθισα λίγο πάνω. Κοίταξα τον ουρανό, τα αστέρια, αφουγκράστηκα την απόλυτη ησυχία και προσπάθησα να συνειδητοποιήσω που βρίσκομαι. Στο απόλυτο πουθενά, μέσα στην έρημο. Χωρίς ιντερνέτ, χωρίς πρόσβαση στα νέα του κόσμου, χωρίς ίχνος δυτικού πολιτισμού σε απόσταση χιλιομέτρων. Γαλήνη….

Zorz59 · 10 Ιανουαρίου 2020