Εσθονία Λεττονία Λιθουανία Καλοκαίρι 2019 στην Βαλτική- Ενδιαφέρουσα ιστορία, ωραία αρχιτεκτονική, ιδανικός καιρός και όλα αυτά χωρίς ατελείωτες ουρές!!!

[HKLEOPATRA]

Ημέρα 7η

Η ημέρα ξεκίνησε με μια γνωριμία της απέναντι πλευράς του ποταμού Daugava. Περασαμε δίπλα από το εντυπωσιακό κτίριο της βιβλιοθήκης

Κάναμε την πρώτη στάση μας στην περιοχή Pardaugava και το πάρκο Victory όπου βρίσκεται το μνημείο της σοβιετικής νίκης στη Ρίγα. Το μνημείο αυτό κατασκευάστηκε το 1985 και συμβολίζει για τους Σοβιετικούς την απελευθέρωση της Ευρώπης από τον Εθνικοσοσιαλισμό και το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου στις 9 Μαΐου του 1945 . Η ημέρα αυτή είναι αργία και εορτάζεται ακόμη και σήμερα από πολλές χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ.

Πάνω στο μνημείο με τους τρεις στρατιώτες αναγράφονται οι ημερομηνίες 1941 - 1945. Αυτές οι ημερομηνίες αντιπροσωπεύουν τα χρόνια της σύγκρουσης, συχνά αποκαλούμενα «Ο μεγάλος πατριωτικός πόλεμος». Το αμφιλεγόμενο αυτό μνημείο επιχειρήθηκε να καταστραφεί απο Λετονούς εθνικιστές στις 6 Ιουνίου 1997. Η προσπάθεια τους όμως απέτυχε και σκοτώθηκαν 2 από αυτούς που συμμετείχαν.

JURMALA-ΓΙΟΥΡΜΑΛΑ

Το βασικό πρόγραμμα σήμερα έλεγε JURMALA, η τουριστική ναυαρχίδα της Λετονίας. Την εποχή της Σοβιετικής Ένωσης, συγκέντρωνε πάνω από 300.000 κόσμου, αποτελώντας έναν από τους δημοφιλέστερους τόπους διακοπών στην Σοβιετική Ένωση. Αποτελείται από καποια χωριά και είναι 24 χιλιόμετρα μακριά από την Ρίγα. Εντυπωσιακά είναι τα ξύλινα σπίτια που είναι χτισμένα σε art nouveau αρχιτεκτονική αλλά και οι άπειρες επαύλεις που η μία είναι πιο όμορφη από την άλλη. Πλούσιοι από όλες τις πρώην Σοβιετικές δημοκρατίες συρρέουν στη Γιούρμαλα για να απολαύσουν την θάλασσα και την υπέροχη αμμουδερή παραλία ή να παρακολουθήσουν κάποιο από τα δεκάδες μουσικά κονσέρτα που διοργανώνονται εκεί. Τα σπίτια αυτά τα είδαμε απο το λεωφορείο. Άλλωστε ήταν διάσπαρτα στην ευρύτερη περιοχή της JURMALA και θα ήταν δύσκολο να τα δούμε περπατώντας.

Το λεωφορείο μας άφησε στην παραλία Dzintar. Πήραμε λοιπόν άλλη μια γεύση από τις Βαλτικές παραλίες και τα "μπάνιο" που κάνουν το καλοκαίρι... Περπατήσαμε στην υπέροχη ομολογουμένως αμμουδιά και βγάλαμε μερικές φωτογραφίες.

Μετά από την βόλτα μας στην παραλία κατευθυνθήκαμε στον κεντρικό πεζόδρομο της πόλης. Το πρόγραμμα έλεγε ότι θα μέναμε εκεί άλλες τρεις ώρες. Η πρώτη εικόνα από την βόλτα όμως που έκανα δεν με εντυπωσίασε.

Το μαγαζί όμως με τα διακοσμητικά Tom's Drag Collection, το τίμησα δεόντως γιατί οι τιμές δεν έχουν καμία σχέση με αυτές στο κατάστημα της ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗΣ εδω στην Ελλαδα. Αν και δεν κάνω πια αγορές διακοσμητικών στα ταξίδια μου αυτά τα μικρά πολύχρωμα ζωγραφισμένα στο χέρι αντικείμενα τα λάτρεψα.

Τα σπίτια στα περίχωρα ήταν πανέμορφα μέσα στο καταπράσινο τοπίο, στο κέντρο όμως της πόλης δεν με εντυπωσίασαν και δεν σκόπευα να περάσω άλλες τρεις ώρες εκεί. Η πόλη αυτή ήταν σαφώς υποδεέστερη από το Parnu που είχαμε επισκεφτεί πριν λίγες ημέρες. Έτσι αποφασίσαμε χωρίς να χάσουμε χρόνο να πάρουμε το τρένο και να επιστρέψουμε στην Ρίγα. Το τρένο έφυγε από μια πλατφόρμα λίγα μέτρα μακριά από το τέλος του πεζόδρομου. Η εμπειρία του τρένου ήταν πολύ ενδιαφέρουσα γιατί έκανε μια πολύ όμορφη διαδρομή μέσα στο πράσινο. Ήταν πρώτη φορά που ταξίδευα με τόσο ευρύχωρο τρένο. Ήταν "Σοβιετικού τύπου", πολύ πιο ψηλό και πιο φαρδύ από τα συνηθισμένα. Με εισιτήριο 1,40 και μέσα σε μίση ώρα ήμασταν και πάλι στο κέντρο της πόλης

Αποφασίσαμε να πάμε και πάλι στην “Οικία των Μαυροκέφαλων” (House of Blackheads γιατί θέλαμε να το επισκεφτούμε εσωτερικά αυτήν την φορά. Η τιμή του εισιτήριου ήταν 6 ευρώ.

(φωτογραφια από κάρτα)
Το κτίριο αυτό υπήρξε η έδρα της εμπορικής ένωσης της Αδελφότητας των Μαυροκέφαλων (14ο αιώνα), κάτι σαν εμπορικό επιμελητήριο. Ο προστάτης άγιος της Αδελφότητας των Blackheads ηταν ο έγχρωμος Αιγύπτιος Χριστιανός Saint Maurice, του οποίου το κεφάλι απεικονίζεται επίσης στο οικόσημο της Αδελφότητας. Το πανέμορφο αυτό κτίριο είχε υποστεί σοβαρές ζημιές κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και ουσιαστικά ξαναχτίστηκε ολόιδιο το 1999. Η επίσκεψη άξιζε πραγματικά ειδικά στα μεσαιωνικά κελάρια του τα οποία ήταν και τα μόνα που άφησαν άθικτα οι βομβαρδισμοί.

Στο ισόγειο είδαμε τη μεγαλύτερη ιδιωτική συλλογή ασημικών στη Βαλτική και μια μεγάλη συλλογή από είδη καπνιστού όπως ταμπακιέρες, καπνοθήκες κ.α.

Αυτό που όμως σε ταξίδευε πραγματικά στον χρόνο ήταν τα μεσαιωνικά κελάρια. Όπως είπαμε είναι και τα μόνα που δεν είχαν υποστεί καταστροφές.

Στις αίθουσες που κάποτε γινόταν οι δεξιώσεις και τις συναυλίες που πραγματοποιήθηκαν στην πολυτελή αίθουσα συνεδρίων κατά τη διάρκεια της εποχής του Blackheads Society με τους σήμερα διοργανώνονται διάφορες εκδηλώσεις, συναυλίες, εορταστικά δείπνα, δεξιώσεις, συνέδρια ή άλλες πολιτιστικές εκδηλώσεις της πόλης. Η αίθουσα αυτή θυμίζει αίθουσα παλατιού. Οι κρυστάλλινοι πολυέλαιοι, οι ζωγραφιές στην οροφή και τα ακριβή αντίγραφα των καναπέδων του 19ου αιώνα δεν μπορούν παρά να σε εντυπωσιάσουν.

Η ημέρα ήταν 24 Αυγούστου και οι λαοί της Βαλτικής γιόρταζαν τα 29 χρόνια από την ανεξαρτητοποίηση τους από την Σοβιετική Ένωση στις 23 Αυγούστου του 1989. Σχεδόν 2 εκατομμύρια άνθρωποι τότε είχαν δημιουργήσει ανθρώπινη αλυσίδα όπως ανέφερα και στο κεφάλαιο με το Βιλνιους. Στα πλαίσια αυτών των εορτασμών συγκεντρώνονται αυτοκίνητα που ξεκινούν από το Βίλνιους και φτάνουν μέχρι το Ταλιν . Ήμασταν τυχεροί γιατί μόλις βγήκαμε από το το κτίριο των Μαυροκεφαλων πετύχαμε την εντυπωσιακή αυτή εκκίνηση των αυτοκινήτων

Από την πλατεία Δημαρχείου ξεκινούσε το τραμ για να πάμε στον επόμενο προορισμό μας το Latvian Ethnographic Open-Air Museum

Η είσοδος για το μουσείο ήταν 4 ευρώ. Ο χώρος ήταν ανοιχτός μέχρι τις 8 το καλοκαίρι αλλά τα σπίτια ήταν ανοιχτά μέχρι τις 5 . Φτάσαμε σε περίπου μια ώρα με ένα συνδυασμό μετρό και λεωφορείου. Μου έκανε εντύπωση γιατί κάπου διάβασα ότι είναι μισή ώρα από την Ρίγα. Δυστυχώς αυτή η καθυστέρηση μας έκανε να ξεφύγουμε από τον αρχικό προγραμματισμό μας και έτσι να έχουμε πολύ λίγο χρόνο για να δούμε τα σπίτια στο εσωτερικό τους. Έτσι μέχρι τις 5 και κάτι που έκλεισε τελικά και το τελευταίο σπίτι το τρέξαμε ...

Το λετονικό εθνογραφικό υπαίθριο μουσείο ιδρύθηκε το 1924 και είναι ένα από τα παλαιότερα υπαίθρια μουσεία στην Ευρώπη. Είναι στις όχθες της λίμνης Jugla και καλύπτει 87,66 εκτάρια δάσους . Το μουσείο παρουσιάζει 118 ιστορικά κτίρια από όλες τις περιοχές της Λετονίας - Kurzeme, Vidzeme, Zemgale και Latgale- που χρονολογούνται από τον 17ο αιώνα έως τις αρχές της δεκαετίας του 1930. Η έκθεση περιλαμβάνει τα σπίτια Λετονών αγροτών, τεχνιτών και αλιέων, με μόνιμες εκθέσεις οικιακού και εργασιακού εξοπλισμού. Στον χώρο υπάρχουν επίσης εκκλησιές, αχυρώνες και ανεμόμυλοι . Οι επισκέπτες μπορούν να μάθουν περισσότερα για τους ψαράδες του Kurzeme Liv και τα σπίτια ηλικιωμένων πιστών του Latgale και όλα αυτά σε ένα υπέροχο φυσικό περιβάλλον !!! Από το Μάιο μέχρι το Σεπτέμβριο, λαϊκοί τεχνίτες όπως αγγειοπλάστες, υφαντουργοί, σιδεράδες, ξυλουργοί και κατασκευαστές παραδοσιακών παιχνιδιών δουλεύουν στο υπαίθριο μουσείο και δείχνουν την τέχνη τους στους επισκέπτες.

Μετά τις 5 που έκλεισαν τα σπίτια καθίσαμε για λίγο σε ένα παραδοσιακό εστιατόριο που υπήρχε στο μουσείο. Άλλωστε είχαμε αρκετό χρόνο για την περιήγηση μας μέχρι τις 8 που θα έκλεινε και ο υπαίθριος χώρος του μουσείου. Οι επιλογές για φαγητό ήταν λίγες αφού ήταν αργά . Έτσι παραγγείλαμε κάτι σαν σούπα με γιαούρτι και παντζάρι συνοδευόμενο με τα γνωστά σκορδόψωμα. Ήταν νόστιμο και ο περιβάλλων χώρος έκανε το φτωχό γεύμα μας απολαυστικό!!!

Στον χώρο ήμασταν πάνω από δύο ώρες γιατί ειχε μεγάλη έκταση και πραγματικά η περιήγηση ήταν ένα ταξίδι στο χρόνο. Μετά πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για την Ρίγα. Σήμερα ήταν η τελευταία μας μέρα ... το λεωφορείο θα έφευγε για το αεροδρόμιο από την πλατεία δημαρχείου στις 9:30μμ. Κάναμε μια τελευταία βόλτα για να πάρουμε μαζί μας όσες περισσότερες εικόνες μπορούμε. Ένα από τα πράγματα που δεν πρόλαβα να κάνω είναι μια βαρκάδα στα κανάλια της πόλης. Κάναμε τουλάχιστον βόλτες να τα απολαύσουμε έστω και έτσι.

Μετά κάναμε βόλτες στα υπέροχα στενά της παλιάς πόλης

Περνώντας έξω από το μαγαζί O.Terase στην Skārņu iela 7, μας δημιουργήθηκε η επιθυμία για ένα τελευταίο ποτό. Είχε αρχίσει να βραδιάζει και το μαγαζί είχε πολύ ωραία live μουσική. Ο χρόνος δεν ήταν πολύς , σκάρτη μια ωρίτσα αλλά ήταν αρκετός για να αποχαιρετήσουμε γλυκά την πανέμορφη Ρίγα.

.

Δώσαμε μια υπόσχεση, να ξαναγυρίσουμε στα μέρη αυτά γιατί η αίσθηση που είχαμε όταν μπαίναμε στο αεροπλάνο ήταν ότι αφήσαμε ανοιχτούς λογαριασμούς...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 11
• 12
• 13

First Προηγούμενη 13 of 13

Go to chapter

Go

[HKLEOPATRA]

SIGULDA -TURAIDA MUSEUM RESERVE

Η Σιγκουλντα βρίσκεται 53 χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Ρίγα, σε μια περιοχή με ιδιαίτερη φυσική ομορφιά, στην κοιλάδα του ποταμού Γκάουγια και για το λόγο αυτό αποκαλείτε και "Ελβετία της Λετονίας". Είναι από τις πιο τουριστικές περιοχές της Λετονίας και λόγο της στρατηγικής της θέσης διαθέτει τρία κάστρα. Εμείς επισκεφτήκαμε το βασικότερο από αυτά, το κάστρο της Turaida που σημαίνει ο "Κήπος του Θεού". Κατασκευάστηκε το 1214 ως κατοικία του Αρχιεπισκόπου της Ρίγα στη θέση του προγενέστερου ξύλινου κάστρου. Στους αιώνες που ακολούθησαν, το κάστρο κατακτήθηκε από Πολωνούς, Σουηδούς και Ρώσους, ενώ μετά την πυρκαγιά του 1776 καταστράφηκε και ερημώθηκε. Η είσοδος για το κάστρο ήταν 6 ευρώ το άτομο.
H TURAIDA Museum Reserve είναι ένα Προστατευόμενο Πολιτιστικό Μνημείο που ιδρύθηκε το 1988 και είναι το μουσείο με την μεγαλύτερη επισκεψιμότητα στην Λετονια. Καλύπτει έκταση 43,63 εκταρίων και υπάρχουν 39 ιστορικά κτίρια και κατασκευές. Στην περιοχή αυτή υπάρχουν αρχαιολογικά, αρχιτεκτονικά, ιστορικά και μνημεία τέχνης, που αφηγούνται την καθημερινή ζωή, τις τέχνες και τις παραδόσεις των ανθρώπων σε διάστημα χιλιάδων ετών, ξεκινώντας από τον 11ο αιώνα. Πολλές λαογραφικές εκδηλώσεις γίνονται εδώ κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού. Είναι ένα από τα σπάνια μέρη σήμερα όπου το θερινό ηλιοστάσιο γιορτάζεται παραδοσιακά, όπως ακριβώς και στα παλιά χρόνια.

Το πρώτο πράγμα που ειδαμε με το που μπήκαμε ήταν ο τάφος όπου βρίσκεται η Μαy ,το Ρόδο της Turaida (αναφέρθηκα σε αυτήν στην προηγούμενη ενότητα)

Στη συνέχεια ανεβήκαμε ένα μικρο λόφο και επισκεφτηκαμε μια εκκλησία που είναι από την παλαιότερες ξύλινες εκκλησίες την Λετονίας κτισμένη το 1750. Η ύπαρξη μιας γυναίκας με την παραδοσιακή ένδυση μας έκανε εντύπωση μέσα στην εκκλησία. Στην συνεχεία διαπιστώσαμε ότι υπήρχαν άτομα με παραδοσιακές στολές και στα υπόλοιπα σημεία του κάστρου.

Μετα την εκκλησία περάσαμε στον κυρίως χώρο του κάστρου.

Ανεβήκαμε στον πύργο για να θαυμάσαμε την υπέροχη θέα της περιοχής από ψηλά. Η ανάβαση δύσκολη γιατί η σκάλα ηταν στενή και απότομη αλλά η υπέροχη θέα σε αποζημίωνε. Όπου έφτανε το μάτι σου έβλεπες πυκνό δάσος και λιμνούλες . Από το σημείο αυτό ξεκινάει και η εξερεύνηση στο υπέροχο Gauja National Park

Επισκεφτήκαμε το διπλανό μουσείο που είναι αφιερωμένο στους κατοίκους της αρχαίας Turaida - τους Livonians.

Στο τέλος κάναμε μια βόλτα θαυμάζοντας το Folk Song Hill . Εκατοντάδες άτομα δούλεψαν αμέτρητες ώρες για να δημιουργήσουν αυτόν τον κήπο γλυπτών που είναι σε απολυτή αρμονία με το περιβάλλον. Σκοπός τους ήταν να δημιουργησουν ένα μερος έκφρασης όλων των λαϊκών τραγουδιών που μιλούν για την λαχτάρα για ελευθερια της χώρας. Οι Λετονίοι αυτοαποκαλούνται έθνος τραγουδιστών και η παράδοση του λαϊκού τραγουδιού είναι το κύριο σύμβολο που χρησιμοποιείται για την αυτοπροσδιορισμό του έθνους.

Το Folk Song Hill άνοιξε για το κοινό στις 7 Ιουλίου 1985 προς τιμήν της 150ης επετείου από τη γέννηση του μεγάλου λαογράφου Krišjānis Barons(1835-1923). Ο Krišjānis Barons είναι ο Λετονός που μέχρι σήμερα μπορεί να θεωρηθεί υπεύθυνος για την περίληψη της πληρέστερης ανθολογίας των Λετονικών παραδοσιακών τραγουδιών. Στο λόφο αυτό πραγματοποιήθηκε το πρώτο διεθνές φεστιβάλ λαϊκής παράστασης "Baltica" το 1988 και υψώθηκε με περηφάνια για πρώτη φορά η κοκκινολευκη σημαία της Λετονίας. Το 1996, στο Ουάσιγκτον, το Folk Song Hill εγγράφηκε στον παγκόσμιο κατάλογο γλυπτών κήπων και πάρκων.

 

[HKLEOPATRA]

ΠΟΛΗ PARNU

Η επόμενη μας στάση ήταν στη Εσθονία και ειδικότερα στην παραλιακή πόλη Parnu. Το Parnu είναι μια Χανσεατική πόλη που ιδρύθηκε το 1251 μ.Χ. Σημερα είναι ένα δημοφιλές θέρετρο για τις καλοκαιρινές διακοπές των Εσθονων και όχι μόνο. Η πλειονότητα μάλιστα των τουριστών είναι Φινλανδοί , Σουηδοί και Ρώσοι . Η πόλη είναι γνωστή για τα ιαματικά λουτρά της, τη ρηχή λευκή αμμουδιά και τα όμορφα πάρκα. Είναι επίσης ένα δημοφιλές μέρος για συνέδρια, θεατρικές παραστάσεις και συναυλίες. Το 1838 άνοιξε το πρώτο σπα και σήμερα το Pärnu είναι ένα θέρετρο υγείας με διεθνή φήμη.

Από το 1996, το Pärnu είναι γνωστό ως θερινή πρωτεύουσα της Εσθονίας. Εδώ γίνονται κάθε καλοκαίρι δεκάδες φεστιβάλ, μεγάλα πάρτι, συναυλίες και πανηγύρια.

Το λεωφορείο μας άφησε κοντά στον κέντρο της πόλης. Περπατήσαμε στον καταπράσινο και γεμάτο λουλούδια πεζόδρομο της πόλης.

Πεινασμένοι και κουρασμένοι είπαμε να κάναμε στάση για μπύρα και ένα μικρό κολατσιό. Καθίσαμε στο μαγαζί Sweet ROSIE(φαίνεται στο βάθος) που ήταν σε μια όμορφη πλατεία δίπλα στο καθεδρικό ναό. Το μαγαζί μέσα ήταν πανέμορφο!!! Εμείς όμως καθίσαμε έξω προκειμένου να απολαύσουμε την λουλουδιασμένη πλατεία και τον υπέροχο "ελληνικό" καιρό της Λετονίας....

Το συνοδευτικό μπύρας άπαιχτο !!! Το πιάτο των 8 ευρώ είχε πεναντανόστιμο καπνιστό κρέας, παναρισμένες φτερούγες κοτόπουλου και ποικιλία από κάποιο είδους ζυμαρικό γεμιστό με τυριά και κρέας. Το κλασικό μαύρο ψωμί σίκαλης που ήταν γεμάτο σκόρδο δεν έλειπε από εκείνη την ημέρα από το μενού μας. Η μυρωδιά του σκόρδου βέβαια που υπήρχε κυριολεκτικά παντού στην Εσθονική κουζίνα με κυνηγάει μετά από όλες αυτές τις ημέρες... ακόμη και αμύγδαλα με σκόρδο έφαγαΣυνοδεύαμε το πιάτο μας με την δυνατή μαύρη μπύρα SAKU που απλά την λάτρεψα..

μετά την ανασύνταξη δυνάμεων πήγαμε να δούμε επιτέλους και την παραλία τους... και εδώ είναι που κάθε Θεσσαλονικιός αναφωνεί "σαν την Χαλκιδική δεν έχει "Κολύμπι" δεν το λες αυτό που κάνουν γιατί τα νερά είναι αβαθή και όπου έπιανε το μάτι μου ο κόσμος απλά περπατούσε μέσα στην θάλασσα . Ήταν όμως μια καλή λύση για λίγες στιγμές ηλιοθεραπείας και παιχνίδια στην άμμο.

 

[Elena2508]

Πολύ δυναμικό ξεκίνημα ιστορίας!!
Πανέμορφες φωτογραφίες και πολύ ωραίο κείμενο!
Με δεδομένο τα πολύ λίγα κρούσματα Covid 19 στις χώρες της Βαλτικής, νομίζω ότι θα είναι sold out όλες οι οργανωμένες εκδρομές προς την περιοχή, όπως ήταν και πέρσι!
Αυτήν την Βαλτική την έχω βάλει στο μάτι από πέρσι, αλλά δεν τα κατάφερα...
Περιμένουμε τη συνέχεια.

 

[HKLEOPATRA]

TALLINN-TAΛΙΝ

Ο δρόμος οδηγούσε μετά από 1,30 ώρα στο Ταλίν. Το Ταλίν παλιότερα λεγόταν Reval και για το λόγο αυτό υπάρχουν πολλά μαγαζιά με αυτό το όνομα. Taani Linn(a) στα αρχαία Σκανδιναβικά σημαίνει κάστρο των Δανών.

Φτάσαμε κατά τις 7 και επειδή οι ημέρες ήταν ακόμη μεγάλες είχαμε χρόνο και διάθεση για μια βραδινή εξερεύνηση της πόλης. Το ξενοδοχείο μας SOKOS Hotel Viru ήταν ευτυχώς στα πέντε λεπτά από την πύλη Viru από την οποία ξεκινά ο κεντρικός πεζόδρομος της παλιάς πόλης. Στον τελευταίο όροφο του ξενοδοχείου ήταν το μουσείο της KGB . Δεν ξέρω γιατί αλλά δεν το τιμήσαμε. Θαυμάσαμε μόνο την θέα από το αναξιοποίητο δυστυχώς μπαράκι του ξενοδοχείου μας

και μετά κατεβήκαμε για το βραδινό μας. Φάγαμε γρήγορα και μετά φύγαμε για την βραδινή μας βόλτα.Οι πρώτες εικόνες αντικρίζοντας την παλιά πόλη ...απλά ΕΡΩΤΑΣ!!!!!

Το Ταλίν έχει μια από τις πιο καλά διατηρημένες μεσαιωνικές πόλεις της Ευρώπης. Ένας μίνι λαβύρινθος από καλντερίμια , μεσαιωνικές αγορές, μπαράκια και ταβερνάκια, στη σκιά των 26 πύργων του τείχους που διασώζονται μεταξύ της Κάτω και της Άνω Πόλης.

Παρόλο που ήμασταν απίστευτα κουρασμένοι και άυπνοι η ομορφιά της πόλης σου έδινε δύναμη να συνεχίσεις το περπάτημα. Αφού γυρίσαμε σχεδόν όλη την κάτω παλιά πόλη καθίσαμε για ποτό σε ένα μαγαζί στην κεντρική πλατεία Raekoja Plats θαυμάζοντας το υπέροχο γοτθικό δημαρχείο. Τα ποτά μάπα αλλά η θέα υπέροχη!!!!

Ημέρα 2η

Η μέρα σύμφωνα με το πρόγραμμα έλεγε σήμερα προαιρετική εκδρομή στο Ελσίνκι. Εμείς αποφασίσαμε να μην ακολουθήσουμε το υπόλοιπο γκρουπ γιατί με αυτόν τον τρόπο δεν θα βλέπαμε ούτε την μια πόλη ούτε την άλλη. Έτσι το πρωί ξεκινήσαμε αγοράζοντας από το ξενοδοχείο μας την 24 hours Tallin card που με κόστος 26 ευρώ μας εξασφάλιζε δωρεάν μετακινήσεις και εισόδους στα μουσεία της πόλης. Τα περισσότερα μουσεία της πόλης κλείνουν στις 6 οπότε έπρεπε να γίνει μια πολύ καλή διαχείριση του χρόνου για να προλάβουμε όσα περισσότερα μπορούμε .Το τραμ ξεκινούσε δίπλα από το ξενοδοχείο μας και μετά από τρεις στάσεις ήμασταν στον πρώτο προορισμό μας, την περιοχή Kadriorg. Η περιοχή περιελάμβανε , ένα γιγάντιο πάρκο με λιμνούλα γύρω από το μπαρόκ-ροκοκό παλάτι του Μεγάλου Πέτρου και πολύ όμορφα σπίτια .

μετά από μερικές φωτογραφίες κατευθυνθήκαμε στην είσοδο του παλατιού KADDRIORG PALACE (είσοδος 8 ευρώ - δωρεάν με την Tallin card).

Η κατασκευή του παλατιού Kadriorg ξεκίνησε από τον Τσάρο Πέτρο τον Μέγα της Ρωσίας το 1718 όταν κατά την διάρκεια του Μεγάλου Βόρειου Πόλεμου (1700–1721) θέλησε να το κάνει θερινή κατοικία του. Ηταν η εποχή που ο Τσαρος είχε τις φιλοδοξίες να γίνει η Ρωσία μια από τις μεγάλες δυνάμεις στην Ευρώπη. Το σύνολο του παλατιού και του πάρκου ονομάστηκε Kadriorg (στα γερμανικά Catharinenthal, στα ρωσικά Екатериненталь) προς τιμήν της συζύγου του Catherine I. Το παλάτι σχεδιάστηκε από τον Ιταλό αρχιτέκτονα Nicola Michetti και η περίτεχνη κεντρική του αίθουσα είναι ένα από τα ωραιότερα δείγματα μπαρόκ αρχιτεκτονικής, τόσο στην Εσθονία όσο και στη βόρεια Ευρώπη. Στα χρόνια που ακολούθησαν οι περισσότεροι Ρώσοι ηγέτες επισκέφτηκαν την αυτοκρατορική καλοκαιρινή κατοικία τους στο Kadriorg. Το παλάτι χρησίμευσε ως το κεντρικό κτίριο του Μουσείου Τέχνης της Εσθονίας τη δεκαετία του 1920, και μετά το 1946-1991. Τη δεκαετία του 1930, ήταν η κατοικία του αρχηγού κράτους της Δημοκρατίας της Εσθονίας. Το 2000, το παλάτι άνοιξε ξανά ως το Μουσείο Τέχνης Kadriorg, το οποίο εμφανίζει τη μεγαλύτερη συλλογή παλαιών Δυτικοευρωπαϊκών και Ρωσικών έργων τέχνης στην Εσθονία. Σήμερα στεγάζει μια σειρά από ενδιαφέροντα πορτραίτα ευγενών, πίνακες από σκηνές της ζωής στην Εσθονία, αντικείμενα από πορσελάνη και ασήμι

Οι γαλλικού τύπου κήποι του παλατιού ήταν ομολογουμένως πανέμορφοι!!!

Η φωτογραφία αυτη ειναι απο την επόμενη μερα όπου πήγαμε με το γκρουπ και γυριζόταν ταινία εποχής

Μετά από μια όμορφη διαδρομή και αφού περάσαμε έξω από το θερινό προεδρικό μέγαρο κατευθυνθήκαμε στο σπίτι όπου έζησε ο Ρώσoς Τσάρος Πέτρος o Μέγας (είσοδος 5 ευρώ - δωρεάν με την Tallin card). Στο μικρό σπίτι αυτό παρέμεινε ενώ ήταν υπό κατασκευή το παλάτι του Kardiorg στο οποίο όμως όπως είπα και νωρίτερα δεν πρόλαβε να ζήσει καθόλου . Ως οπαδός ιστορικών μουσείων σπιτιών μπορώ να πω ότι η επίσκεψη στο μουσείο αυτό είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον από ότι το παλάτι γιατί ήταν αυθεντικό και αποκτούσες μια εικόνα για το χώρο που έζησε ο μεγάλος αυτός ηγέτης. Η περιήγηση μας ξεκινούσε με ένα πολύ κατατοπιστικό βίντεο στο υπόγειο του σπιτιού με την ιστορία του σπιτιού. Στο χώρο υπήρχαν έπιπλα , αντικείμενα και είδη ένδυσης του Μ. Πέτρου.

Η βόλτα στο πάρκο KARDIORK ολοκληρώθηκε με την επίσκεψη στο μουσείο σύγχρονης τέχνης KUMU Art Museum (είσοδος 10 ευρώ - δωρεάν με την Tallin card) που είναι και το μεγαλύτερο της Βαλτικής. Αριστούργημα μοντέρνας αρχιτεκτονικής, το Kumu Art Museum στεγάζεται σε ένα φουτουριστικό κτιριακό συγκρότημα, χτισμένο μέσα σε ένα λόφο από ασβεστόλιθο.Aν και είμαι λάτρης της πιο κλασικής τέχνης και το μουσείο αυτό δεν είχε έργα μεγάλων καλλιτεχνών για την υπόλοιπη τουλάχιστον Ευρώπη, η επίσκεψη σε αυτό με εντυπωσίασε τόσο για την αρχιτεκτονική του όσο και για την παρουσίαση των εκθεμάτων του. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι το 2008 το Κumu βραβεύτηκε ως το Ευρωπαϊκό Μουσείο της Χρονιάς από το Forum του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Περίπου το ένα τρίτο της μόνιμης έκθεσης ήταν αφιερωμένο στη σοβιετική προπαγάνδα αλλά και στην αντίσταση ενάντια στο καθεστώς, όπως εκφράζονται μέσα από έργα τέχνης της εποχής. Είδαμε μια πολύ ενδιαφέρουσα έκθεση φωτογραφίας όπου και ο ίδιος ο φωτογράφος ήταν ένας από τους διωγμένους του κομμουνιστικου καθεστώτος της Σοβιετικής Ένωσης και εγινε μετανάστασης στην Αμερική.

Η ξενάγηση μας συνεχίστηκε στην παλιά πόλη η οποία είναι χωρισμένη σε δύο συνοικίες: στο εμπορικό κέντρο Vanallin(Κάτω Πόλη) και στην παλιά αριστοκρατική γειτονιά Toompea (Άνω Πόλη), που απλώνεται πάνω στον ομώνυμο, βραχώδη λοφίσκο. Μπήκαμε από την πύληViru, μερα αυτήν την φορά.

Κάναμε μια σύντομη στάση για να τσιμπήσουμε λίγο σε ένα όμορφο μαγαζάκι κοντά στην εκκλησία του Αγ. Νικολάου. Την εκκλησία αυτη την αφήσαμε να την επισκεφτούμε αυριο μαζί με τον λόφο Toompea (Άνω Πόλη) .

Πήραμε δυνάμεις και μετά ανηφορίσαμε προς το λόφο Toompea στις παρυφές του οποίου είναι ο πύργος Kiek in de Kök(είσοδος 14 ευρώ συμπεριλαμβανομένου τα υπόγεια τούνελ - δωρεάν με την Tallin card). Η ονομασία του σημαίνει «κρυφοκοίταγμα στην κουζίνα» και αυτό γιατί λέγεται ότι οι στρατιώτες από εκεί μπορούσαν να παρακολουθήσουν τις κουζίνες των σπιτιών λόγο της υψομετρικής διαφοράς. Ο 38 μέτρων πύργος που κτίστηκε την δεκαετία του 1470 αποτελούσε μέρος της οχυρωματικών της πόλης. Σήμερα στεγάζει ένα εκτενές μουσείο που αφηγείται την αμυντική λειτουργία του Τάλιν κατά τον Μεσαίωνα μέσα από χάρτες, όπλα και μακέτες της εποχής.

Το Kiek in de Kök αποτελεί, επίσης, σημείο εκκίνησης για όλους τους επισκέπτες που θέλουν να μάθουν για τα κρυμμένα τούνελ που βρίσκονται κάτω από τις οχυρές θέσεις του λόφου. Η θερμοκρασία στα τούνελ ήταν πολύ χαμηλή και για το λόγο αυτό υπήρχαν κουβερτούλες στην είσοδο. Η περιήγηση μας ήταν πολύ ενδιαφέρουσα. Καθώς περπατούσαμε μέσα στους σκοτεινούς διαδρόμους έβλεπες την ζωή μέσα σε αυτούς στο πέρασμα των χρόνων από τον μεσαίωνα μέχρι τα νεότερα χρόνια. Υπήρχαν πινακίδες που σου έδειχναν αυτό το ταξίδι στο χρόνο και μια μουσική ακουγόταν από τα μεγάφωνα σε όλο το μήκος των τούνελ που έκανε ακόμη πιο ενδιαφέρουσα την περιήγηση μας .

μετα ανεβήκαμε να δούμε το πανω μερος του πύργου

Η θεά απο τον τελευταίο όροφο του πύργου

Περάσαμε σ τον διπλανό πύργο Neitsitorn όπου λειτουργεί ένα Μουσείο-καφέ όπου προσφέρει μια υπέροχη θέα όλης της Παλιάς Πόλης.

Η ώρα είχε περάσει και αφού τα μουσεία όλα είχαν κλείσει είπαμε να πάμε μια βόλτα στα λιμάνια του Ταλίν. Πήγαμε στο Old Fishing Harbor στην περιοχή Kalaranna. Ήταν ένα μικρό συμπαθητικό λιμανάκι λίγο που είχε και ένα πολύ μικρό μαγαζάκι για καφέ. Θέλαμε να καθίσουμε αλλά τα μυγάκια δεν μας άφησαν. Μόνο μουγκός θα μπορούσες να καθίσεις εκεί ....Μιλούσες και έμπαιναν μέσα στο στόμα σου δεκάδες μύγες ... απορώ πως δεν πνίγηκα...

Από εκεί πήγαμε στο κεντρικό λιμάνι από όπου έφευγαν και τα κρουαζιερόπλοια. Το λιμάνι του Tαλίν είναι το μεγαλύτερο της Εσθονίας με μεγάλη κίνηση αφού από εκεί αναχωρούν καθημερινά πλοία που συνδέουν την περιοχή με την Φιλανδια και την Σουηδία. Τα άτομα από το γκρουπ μας που πήγαν στο Ελσίνκι μας είπαν την επόμενη μέρα ότι θύμιζε περισσότερο αεροδρόμιο παρά λιμάνι αφού είχε φυσούσες για επιβίβαση. Το Ταλιν είναι για τους Φιλανδους ότι είναι για τους Θεσσαλονικιούς η Βουλγαρία. Ένα μέρος δηλαδή για φθηνές αγορές αφού το κόστος ζωής σε αυτό είναι σημαντικά πιο χαμηλό από το αντίστοιχο στο Ελσίνκι.
Από το λιμάνι περάσαμε στην συνοικία Rotermann, μια περιοχή που είναι στα 200 μέτρα από το ξενοδοχείο μας στο κέντρο του Ταλίν. Η συνοικία αυτή έκλεισε 190 χρόνια ζωής και έχει μεγάλη ιστορία. Είναι μια περιοχή που συνδυάζει την νέα εσθονική αρχιτεκτονική και τον αστικό σχεδιασμό με την βιομηχανική αρχιτεκτονική του 19ου αιώνα. Τα τελευταία χρόνια μετά την ανεξαρτητοποίηση της Εσθονίας έχει γίνει ένας αστικός χώρος μοναδικής αρχιτεκτονικής με πανέμορφα ιστορικά κτίρια τα οποία ανακαινίζονται το ένα μετά το άλλο και γίνονται μπαράκια και εστιατόρια όπου κάποιος μπορεί να βρει όλες τις διεθνείς κουζίνες, από ασιατική μέχρι μεξικάνικη. Αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν ότι κανένα αυτοκίνητο δεν κυκλοφορούσε σε όλη την περιοχή αφού όλα τα οχήματα μπορούσαν να σταθμεύσουν σε ένα μεγάλο υπόγειο χώρο στάθμευσης
Κάπου εδώ να σας πω δυο λόγια και για τον Rotermann από τον οποίο πήρε το όνομα της η περιοχή. Ο Christian Barthold Rotermann (9 Ιουνίου 1840, 6 Ιουλίου 1912) ήταν ο ιδρυτής της αποθήκευσης αλατιού και ένας από τους σημαντικότερους βιομηχάνους της εποχής του στο Ταλίν. Ο παππούς του, επίσης ο Christian Rotermann, ήταν χρυσοχόος στο Paide, ενώ ο πατέρας του Christian Abraham Rotermann (1801-1870), κατασκευαστής καπέλων που ήρθε στο Ταλίν το 1828 ίδρυσε την εμπορική περιοχή "Chr. Rotermann ". Το 1849 ο Christian Abraham Rotermann έκτισε ένα πολυκατάστημα στην πλατεία Viru. Με την πάροδο του χρόνου, ένα ολόκληρο συγκρότημα εργοστασίων συγχωνεύθηκε με τη εμπορική περιοχή του Rotermann και σχηματίστηκε η αποκαλούμενη συνοικία Rotermann.

Από τα κτίρια που ξεχωρίζουν είναι οι πρώην αποθήκες αλατιού που ανακατασκευάστηκαν το 1996 και σήμερα στεγάζουν το Museum of Estonian Architecture

Ενδιαφέρον παρουσιάζει το κτίριο που ήταν κάποτε εργαστήριο ξυλουργού (Rotermann Carpenter's Workshop) με τους τρεις φουτουριστικούς εξωτερικούς πύργους. Το κτίριο που ανακατασκευάστηκε από τον τολμηρό αρχιτέκτονα Koko επιλέχθηκε για το Βραβείο Αρχιτεκτονικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης το 2009. Στο κτίριο του ανελκυστήρα σιτηρών (Rotermann Grain Elevator ) κατασκευάστηκε το 1904, Το 2016 το Εθνικό Συμβούλιο Κληρονομιάς απένειμε στον αρχιτέκτονα του Koko το βραβείο του καλύτερα ανακαινισμένου κτίριο. Το στενό κτίριο έχει μήκος πάνω από 100 μέτρα. Οι μακρύτερες πλευρές δεν έχουν παράθυρα. Η ασβεστολιθική πρόσοψη του κτιρίου ενισχύεται από μεταλλικούς ιμάντες που ενισχύουν τον τοίχο.

Κάπου εδώ όμως παραδώσαμε ψυχή και πνεύμα ... ευτυχώς το ξενοδοχείο μας ήταν μόλις 5 λεπτά από την περιοχή!!!

 

[HKLEOPATRA]

Πολύ δυναμικό ξεκίνημα ιστορίας!!
Πανέμορφες φωτογραφίες και πολύ ωραίο κείμενο!
Με δεδομένο τα πολύ λίγα κρούσματα Covid 19 στις χώρες της Βαλτικής, νομίζω ότι θα είναι sold out όλες οι οργανωμένες εκδρομές προς την περιοχή, όπως ήταν και πέρσι!
Αυτήν την Βαλτική την έχω βάλει στο μάτι από πέρσι, αλλά δεν τα κατάφερα...
Περιμένουμε τη συνέχεια.

Σε ευχαριστώ πολύ Ελενα για τα καλά σου λόγια .Η Βαλτική είναι ένας ανερχόμενος προορισμός που πιστεύω ότι έχει πολύ μέλλον!! Αφού την έβαλες στο μάτι βαλ' την και στο πρόγραμμα και ειμαι σίγουρη ότι δεν θα σε απογοητεύσει. Η Ιστορία θα συνεχίζεται κομμάτι κομμάτι γιατί το ανέβασμα φωτογραφιών ειναι μια πολυ δυσκολη υποθεση.

 

[HKLEOPATRA]

Ημέρα 3η

Το πρωί ξεκινήσαμε την περιήγηση μας στην πόλη με τον λόφο Toompea. Στην περιοχή Toompea κατοικούσε τον 13ο αιώνα η δανέζικη αριστοκρατία. Εξαιτίας της κακής σχέσης με τους πληβείους το κομμάτι αυτό είχε χοντρά τείχη και μια τεράστια βαριά ξύλινη πόρτα που το βράδυ έκλεινε.

Το πρώτο πράγμα που κάναμε όταν φτάσαμε στον λόφο ήταν να επισκεφτούμε το περίφημο σημείο Kohtuotsa για να θαυμάσουμε την πόλη από ψηλά. Η περιοχή της Άνω πόλης έχει πολλά μπαλκόνια με θέα, αλλά το καλύτερο με διαφορά είναι αυτό.

Κάναμε βόλτες στα στενά βλέποντας τα όμορφα κτίρια της περιοχής πολλά από τα οποία είναι πρεσβείες κρατών.

Μπήκαμε στον ορθόδοξο καθεδρικό ναό του Alexandre Nevsky (δωρεαν η εισοδος)

είδαμε από έξω το κάστρο της πόλης που σήμερα στεγάζει το Εσθονικό Κοινοβούλιο

Καθώς κατεβαΊναμε τον λόφο Toombea και λίγο πριν μπούμε στην κάτω πόλη, επισκεφτήκαμε την πανέμορφη εκκλησία του Αγίου Νικολάου (6 ευρώ η είσοδος, δωρεάν με την Tallinn card). Η Εκκλησία του Αγίου Νικολάου είναι μια μεσαιωνική πρώην εκκλησία που αφιερώθηκε στον Άγιο Νικόλαο , προστάτη των ψαράδων και των ναυτικών.

Χτίστηκε το 13ο αιώνα από εμπόρους της Βεστφαλίας. Τον πρώτο καιρό καθώς η πόλη ήταν ανοχύρωτη η εκκλησία είχε και αμυντική λειτουργιά αφού έβρισκαν εκεί καταφύγιο πρόσφυγες, οι οποίοι ήρθαν από τη Γκότλαντ τον 13ο αιώνα. Όταν οι οχυρώσεις γύρω από το Ταλίν ολοκληρώθηκαν τον 14ο αιώνα (το τείχος της πόλης περικλείει την εκκλησία και τον οικισμό το 1310) η εκκλησία του Αγίου Νικολάου έχασε την αμυντική της λειτουργία και έγινε μια τυπική μεσαιωνική ενοριακή εκκλησία . Ο Άγιος Νικόλαος ήταν η μόνη εκκλησία στο Ταλίν που παρέμεινε ανέγγιχτη από το εικονοκλάστες της Προτεσταντικής Μεταρρύθμισης το 1523 . Ο επικεφαλής της εκκλησίας έριξε λιωμένο μόλυβδο στις κλειδαριές της εκκλησίας και έτσι οι οργισμένες ορδές δεν μπόρεσαν να μπουν. Η εκκλησία μετατράπηκε σε λουθηρανική εκκλησία τον 16ο αιώνα.

Στις 9 Μαρτίου 1944, η εκκλησία υπέστη σοβαρές ζημιές από τον Σοβιετικό βομβαρδισμό του Ταλίν στον Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο . Η πυρκαγιά που προέκυψε μετέτρεψε την εκκλησία σε ερείπια και κατέστρεψε το μεγαλύτερο μέρος του εσωτερικού της (εκτός από το παρεκκλήσι του Αγίου Αντωνίου ). Οι περισσότεροι πολύτιμοι θησαυροί τέχνης επέζησαν χάρη στην έγκαιρη απομάκρυνση τους από την εκκλησία. Η ανακαίνιση της εκκλησίας ξεκίνησε το 1953 και ολοκληρώθηκε πλήρως το 1981.

Το 1984 εγκαινιάστηκε ως μουσείο, όπου εκτίθεται η συλλογή της μεσαιωνικής εκκλησιατικής τέχνης του Μουσείου Τέχνης της Εσθονίας. Η πρώην εκκλησία χρησιμοποιείται επίσης ως αίθουσα συναυλιών λόγω της εξαιρετικής ακουστικής της.

Το πιο διάσημο από τα έργα τέχνης στο μουσείο είναι το εντυπωσιακό έργο του 15ου αιώνα 30 μέτρων του Bernt Notke “Χορός με τον Θάνατο”( Danse Macabre το οποίο απεικονίζει την παροδικότητα της ζωής, τις σκελετικές μορφές του Θανάτου που παίρνουν μαζί τους τόσο ισχυρούς όσο και τους αδύναμους. Το Danse Macabre ή το Dance of Death ήταν ένα δημοφιλές μεσαιωνικό μοτίβο στην τέχνη.

Στο σημείο αυτό επιβάλλονταν μια μικρή στάση για καφέ το Maiasmokk Cafe, το παλαιότερο καφενείο του Ταλίν ήταν πολύ όμορφο και ατμοσφαιρικό.

Περάσαμε από το πιο γραφικό μονοπάτι, το πέρασμα της Αγίας Αικατερίνης. Εκεί μπορεί κάποιος να βρει χειροποίητες δημιουργίες πολύ καλύτερης ποιότητας από οπουδήποτε αλλού στην πόλη.

Στην κεντρική πλατεία Raekoja plats (Town Hall Square στα Αγγλικά) δεσπόζει από τον 13ο αιώνα το γοτθικού ρυθμού δημαρχείο, με τον χαρακτηριστικό οκταγωνικό πύργο, σήμα κατατεθέν του Ταλίν που είναι το μόνο ανέγγιχτο γοτθικό δημαρχείο της Βόρειας Ευρώπης. Το Town Hall Square υπήρξε αγορά και το κέντρο της παλιάς Χανσεατικής πόλης από την εποχή Μεσαίωνα στις αρχές του 13ου και 14ου αιώνα. Το καλοκαίρι ο χώρος σφύζει από ζωή. Υπάρχουν πολλές υπαίθριες καφετέριες και εδώ γίνεται το φεστιβάλ «Ημέρες της Παλιάς Πόλης» άλλα και άλλα μεσαιωνικά φεστιβάλ και συναυλίες. Το χειμώνα γίνεται μια μαγική Χριστουγεννιάτικη αγορά, το επίκεντρο της οποίας είναι ένα πανύψηλο έλατο. Η παράδοση των χριστουγεννιάτικων εορτασμών χρονολογείται μάλιστα από το 1441, όταν πιστεύεται ότι η Αδελφότητα των Μαυροκέφαλων έστησε εδώ το πρώτο χριστουγεννιάτικο δέντρο στον κόσμο !!

Η μικρή εκκλησία του Αγίου Πνεύματος που είναι κοντά στην πλατεία δημαρχείου, φημίζεται για το πολύχρωμο ρολόι της, το παλιότερο του Ταλίν.

Κουρασμένοι από τις βόλτες είπαμε να τσιμπήσουμε λίγο. Καθίσαμε λοιπόν στο Beer House, μαγαζί που μας πρότεινε ο αρχηγός του γκρουπ μας. Η διακόσμηση ήταν πολύ ιδιαίτερη με μεγάλα μοναστηριακά τραπέζια. Ο ¨κήπος¨ είχε μικρά πριβέ δωματιάκια διαφορετικής διακόσμησης για παρέες. Το φαγητό ήταν πολύ καλό. Φάγαμε ένα εξαιρετικό κότσι. Η τιμή των 25 ευρώ ωστόσο μου φάνηκε λίγο τσιμπημένη για Ταλιν.

στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του μαγαζιού η μυρωδιά της ζύμωσης που είχε όταν έμπαινες αφού οι μπύρες φτιάχνονταν εκείνη την ώρα με διαδικασία την όποια και έβλεπες

Λίγες τελευταίες εικόνες από τα πανέμορφα υπαίθρια καφέ πριν την αναχώρηση μας από το Ταλίν

Το απόγευμα είχαμε την πτήση μας για το Βίλνιους. Το αεροδρόμιο του Ταλιν πολύ διαφορετικό από όλα τα άλλα που έχω επισκεφτεί μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις.

Ήπιαμε ένα τελευταίο καφεδάκι σε τραπέζι-βαλίτσα

και αποχαιρετήσαμε το Tallin

VILNIOUS-ΒΙΛΝΙΟΥΣ

Mετά από μια 1,20λεπτά όχι και τόσο καλής εσωτερικής πτήσης με μονοκινητήριο αεροπλάνο κάτι που απεχθάνομαι, φτάσαμε στο Βιλνιους. Με το που μπήκαμε στο λεωφορείο άρχισε να βρέχει . Ήταν όμως ήδη αργάM οπότε δεν μας χάλασε και πολύ τα σχέδια. Το φαγητό στο ξενοδοχείο που μέναμε Courtyard by Marriott Vilnius City Center 4*ηταν ala cart και εξαιρετικό. Καμία σχέση με τον μπουφέ στο Ταλίν που ούτε ποικιλία είχε ούτε ποιότητα. Αφού μας τα χάλασε ο καιρός όπως είπα αρκεστήκαμε σε ένα ποτάκι στο εξωτερικό σκεπαστό κομμάτι του ξενοδοχείου μας που ήταν πολύ ευχάριστο .

 

[HKLEOPATRA]

Ημέρα 4η
Η Λιθουανία ήταν η τελευταία ειδωλολατρική χώρα στην Ευρώπη με πολλούς θεούς μέχρι το τέλος του 14ου αιώνα. Μόνο το 1387 απέκτησε χριστιανισμό και άρχισαν να χτίζονται οι πρώτες εκκλησίες. Είναι όμως και η πρώτη από τις σοβιετικές δημοκρατίες που ανεξαρτητοποιήθηκαν το 1990. Οι τρεις λαοί της Βαλτικής γιορτάζουν την επέτειο της 23ης Αυγούστου του 1989 του «Δρόμου της Βαλτικής» όπου μια αλυσίδα δύο εκατομμυρίων ανθρώπων, από τον Πύργο του Δούκα Γκεντιμίνας στο Βίλνιους, το Μνημείο της Ελευθερίας στη Ρίγα μέχρι τον Πύργο Χέρμαν στο Ταλίν, πιάστηκαν από τα χέρια, διαχωρίζοντας συμβολικά τα κράτη της Βαλτικής από την τότε Σοβιετική Ένωση. Στόχος ήταν να καταδικαστεί ένα γεγονός που είχε λάβει χώρα πριν από μισό αιώνα: το σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ, με το οποίο ο Στάλιν και ο Χίτλερ δεσμεύονταν να μην εξαπολύσουν επίθεση ο ένας εναντίον του άλλου, ενώ περιείχε και μυστικές διευθετήσεις για τον διαμοιρασμό της κεντρικής Ευρώπης. Με το σύμφωνο, άνοιξε ο δρόμος για την προέλαση των ναζί στη δυτική Πολωνία, ενώ ο Στάλιν έθεσε υπό τον έλεγχό του την ανατολική Πολωνία, τη Βαλτική και μέρος της Ρουμανίας. στις εκδηλώσεις αυτές είχαμε την τύχη να βρεθούμε στις 23 του μηνός που ήμασταν στην Ρήγα.

Η ξενάγηση της πόλης ξεκίνησε λοιπόν από το σημείο αυτό, τον πύργο Χερμαν και την πλατεία του καθεδρικού ναού. Ο καθεδρικός ναός του Αγίων Stanislav και Vladislav μπαρόκ ρυθμό που εξωτερικά η πρόσοψή θύμιζε τον Παρθενώνα. Το εσωτερικό του ναού ήταν επιβλητικό. Η διακόσμηση του ναού ήταν με μια ειδική τεχνοτροπία με την οποία τα γύψινα διακοσμητικά τρίβονταν και βάφονταν με τέτοιο τρόπο που θύμιζαν μάρμαρο και όνυχα. Από μακριά ήταν εξίσου όμορφα . Μόνο όταν τα πλησιάσεις καταλαβαίνεις το διαφορετικό υλικό. Οι χώρες αυτές επειδή δεν έχουν μάρμαρα όπως η Ελλάδα και η Ιταλία είναι αναγκασμένες προκειμένου να δώσουν μια αίγλη στους ναούς τους να εφαρμόζουν αυτές τις τεχνοτροπίες. Το υλικό αυτό έχει βέβαια πολύ μικρότερο κόστος αλλά θέλει συνεχή συντήρηση. Το εντυπωσιακό καμπαναριό της εκκλησιάς υψώνεται πάνω από τα 50 μέτρα.

Στην καρδια της παλιας πόλης βρίσκεται το Παλάτι των Μεγάλων Δούκων της Λιθουανίας . Είναι ένα παλάτι στο Βίλνιους της Λιθουανίας. Αρχικά κατασκευάστηκε τον 15ο αιώνα για τους ηγεμόνες του Μεγάλου Δουκάτου της Λιθουανίας και τους μελλοντικούς βασιλιάδες της Πολωνίας . Για τέσσερις αιώνες το παλάτι ήταν το πολιτικό, διοικητικό και πολιτιστικό κέντρο της Κοινοπολιτείας Πολωνίας-Λιθουανίας . Κατεδαφίστηκε το 1801. Οι εργασίες για ένα νέο παλάτι ξεκίνησαν το 2002 στον χώρο του αρχικού κτηρίου και χρειάστηκαν 16 χρόνια για να ολοκληρωθεί το 2018.

Αφήσαμε πίσω μας την μεγάλη πλατεία του καθεδρικου ναου. Περάσαμε μπροστά από το Προεδρικό Μέγαρο.

Το Βίλνιους είναι προστατευμένη σε όλη της την έκταση από την UNESCO ως μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς. Η οδός του Κάστρου (Pilies) είναι το κεντρικό καλντερίμι, με μικρομάγαζα, μουσικούς του δρόμου και παρατεταγμένα cafe. Υπάρχουν πάνω από 40 εκκλησίες και η είσοδος σε αυτές είναι δωρεάν. Όπου και να κοιτάξεις από ψηλά την πόλη βλέπεις ένα καμπαναριό. Εμείς μπήκαμε εκτός από τον καθεδρικό ναο που έγραψα ήδη και στην εκκλησία του αγιου Νικολαου η οποια είναι και η πρωτη χριστιανική εκκλησία στο Βιλνιους και μια από τις παλαιότερες στη Λιθουανια.

Στην καρδιά της Παλιάς Πόλης κρύβεται μια μικρή πολιτεία, αυτή του Πανεπιστημίου του Βίλνιους, ένα από τα παλιότερα στις βαλτικές χώρες αλλά και στην Ευρώπη που ιδρύθηκε τον 15ο αιώνα από Ιησουίτες και λειτουργεί ως και σήμερα. Εμείς δεν μπήκαμε σε αυτο.

Συνεχίσαμε ανηφορίζοντας στα στενά της παλιάς πόλης

Αυτό ήταν ένα μαγαζί που έκανε εκπληκτικές ξυλόγλυπτες δημιουργίες.

Η πόλη είχε αρκετά ποδήλατα αλλά και ηλεκτρικά πατίνια (σαν αυτά που πέφτουν στην θάλασσα στην παραλία Θεσσαλονίκης )

Φτάσαμε στη Πύλη της Αυγής, την μοναδική που παραμένει όρθια από τις 9 πύλες της πόλης που καταστράφηκαν στα τέλη του 18ου αιώνα. Στο κτίσμα πάνω από την Πύλη δεσπόζει μια χρυσή εικόνα της Παναγίας η οποία πιστεύεται ότι έχει θεραπευτικές ικανότητες και είναι το πιο πολυσύχναστο «προσκύνημα» του Βίλνιους

Η φωτογραφία αυτή είναι τραβηγμένη από το σημείο του προσκυνηματος.

βγαίνοντας από την πύλη της Αυγής δεξιά και λίγο πιο κάτω ήταν η κλειστή αγορά Hales Turgus την οποία και επισκεφτήκαμε. Στο δρόμο υπήρχαν πολλές γυναίκες μεγάλης ηλικίας οι οποίες πουλούσαν τα προϊόντα τους κάτι που μου θύμισε τις γυναίκες από την Ρωσία που βρίσκονται συνήθως στις λαϊκές αγορές στην Ελλάδα.

Μπήκαμε ξανά μέσα στην παλιά πόλη για ενα μικρό διάλειμμα καφέ και καθίσαμε σε ενα πολυ συμπαθητικό μαγαζάκι

TRAKAI
Η συνέχεια του προγράμματος έλεγε κάστρο Trakai. Η πόλη Trakai μισή ώρα από το Βίλνιους είναι περιτριγυρισμένη από περισσότερες από 200 λίμνες και 21 μικρά νησάκια.. Το όνομα της πόλης πρωτοεμφανίστηκε το 1337 ως Tracken (γερμανικά) στα χρονικά Τευτόνων Ιπποτών και μάλλον προέρχεται απο τη Λιθουανική λέξη Trakai. Το 1337 θεωρείται για το λόγο αυτό και το έτος ίδρυσης της πόλης. Κατά τη διάρκεια της Πολωνικής - Λιθουανικής Κοινοπολιτείας η πόλη ήταν γνωστή με την πολωνική ονομασία Troki.

Σύμφωνα με ένα μύθο, τον 13ο αιώνα μετά από ένα επιτυχημένο κυνήγι ο Μέγας Δούκας Γκετιμίνας, ανακάλυψε αυτή την υπέροχη τοποθεσία που βρίσκεται περιτριγυρισμένη απο λίμνες, όχι μακριά απο την μέχρι τότε πρωτεύουσα Κernave του Μεγάλου Δουκάτου της Λιθουανίας και αποφάσισε εκεί να χτίσει ένα κάστρο.

Το λεωφορείο μας σταμάτησε λίγο πριν το Κάστρο σε ένα μαγαζί της περιοχής για να τσιμπήσουμε λίγο. Παραγγείλαμε πιττάκια kybyns με διάφορες γεύσεις και ήπιαμε ενα παραδοσιακό μη αλκοολούχο ποτό το Borjomi με περίεργη γεύση (ήταν χυμός μήλου με ένα αφέψημα). Τα πιττάκια ήταν πεντανόστιμα με εκπληκτική ζύμη!!!

Το πέτρινο κάστρο του Trakai χρονολογείται από τον 14ο αιώνα και λειτουργούσε αρχικά ως φρούριο, στη συνέχεια ως κατοικία του Δούκα και μετέπειτα ως φυλακή. Είναι το μοναδικό κάστρο στην Ανατολική Ευρώπη που έχει χτιστεί πάνω σε νησί, στη λίμνη Γκαλβέ.

Η είσοδος είναι 9-6μμ το καλοκαίρι και η τιμή του εισιτηρίου είναι 8 ευρώ. υπάρχει και ένα μικρό αντίτιμο (αν θυμάμαι καλά 1 ευρώ)για όποιον θέλει να βγάλει φωτογραφίες στο εσωτερικό του κάστρου. Από ότι κατάλαβα από το γέλιο του αρχηγού μας μάλλον ήμουν η μόνη που το πλήρωσα

Για να φτάσει κανείς στο κάστρο περπατάει πάνω σε μια στενή γέφυρα. Τα καλοκαίρια διοργανώνεται ένα μεσαιωνικό φεστιβάλ όπου γίνεται αναπαράσταση της ζωής στο μεσαίωνα, κυρίως με μάχες και φαγητά της εποχής. Φτιαγμένο από κοκκινότουβλα με απότομες στέγες κρύβει ένα μεγαλόπρεπο μέγαρο στο εσωτερικό του. Το κάστρο αν και ανακατασκευασμένο αξίζει τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά. Απορώ με κάποιους από αυτήν ομάδα που το χαρακτήρισαν αδιάφορο εσωτερικά. Λυπάμαι μόνο που δεν είχα αρκετό χρόνο να κάνω και την βαρκάδα γύρω από το κάστρο που ήταν πολύ όμορφη όπως μου είπαν αυτοί που πρόλαβαν να την κάνουν γιατί κάθισαν λιγότερη ώρα στο εσωτερικό του κάστρου.

VILNIOUS

Επιστρέψαμε στην πόλη αργά το απόγευμα. Αποφασίσαμε να ανέβουμε στον λόφο Γκεντιμίνας , τον λόφο όπου γεννήθηκε η πόλη από τον μεγάλο δούκα Γκεντιμιας το άγαλμα του οποίου δεσπόζει στην πλατεία μπροστά από τον καθεδρικό ναό. Στον λόφο αυτό των 48 μέτρων χτίστηκε το κάστρο της πόλης το μακρινό 13ο αιώνα και αποτέλεσε την απαρχή του Βίλνιους. Η άνοδος μπορεί να γίνει είτε με τελεφερίκ είτε με τα πόδια. Η τιμή για το τελεφερίκ είναι 1 ευρώ για την μονή διαδρομή και 2 ευρώ για το εισιτήριο μετ' επιστροφής. Η θέα από ψηλά θα σας αποζημιώσει. Είναι η ομορφότερη θέα στο Βίλνιους τόσο προς στη παλιά όσο και προς την νέα πόλη .

Κατηφορίζοντας από τον λόφο ακολουθήσαμε την ροη του ποταμού και περπατήσαμε μέσα σε μια υπέροχη καταπράσινη διαδρομή στο Bernardine Park.

Δεξιά και αριστερά μας υπήρχε πολύς κόσμος που περπατούσε, έκανε ποδήλατο, ψάρευε στον ποταμό, μαμάδες με τα καροτσάκια των παιδιών τους και νέοι που απλά ξάπλωναν στο γρασίδι. Στο πάρκο αυτό υπήρχαν αθλητικές εγκαταστάσεις αλλά και μαγαζάκια όπου μπορούσες να καθίσεις. Για άλλη μια φορά ζήλεψα την ποιότητα ζωής που έχουν οι ευρωπαϊκές χώρες και για το γεγονός ότι στην πόλη μου την Θεσσαλονίκη δεν υπάρχει ένας αντίστοιχος χώρος ούτε κατά προσέγγιση . Με πιάνει το παράπονο όταν αναλογίζομαι πόσο ομορφότερη θα ήταν η ζωή μου αν υπήρχε ένας τέτοιος χώρος να πας για ποδήλατο ή για περπάτημα και να μπορείς να κανείς ένα πικ νικ με την οικογένεια σου τα Σαββατοκύριακα.

Όταν βγήκαμε από το πάρκο συναντήσαμε δεξιά μας την εκκλησία της Αγίας Άννας. Ένας εξαιρετικά όμορφος ναός με κόκκινα τούβλα που βάσει της ιστορίας ο Ναπολέων είχε κατενθουσιαστεί τόσο με την ομορφιά της Εκκλησίας που ήθελε να την πάρει μαζί του. Ένα διάσημο άγαλμα, ένα μνημείο του Adam Mickiewicz, που θεωρείται εθνικός ποιητής στην Πολωνία, τη Λιθουανία και τη Λευκορωσία βρίσκεται έξω από τον ναό.

Η εκκλησία ήταν κοντά στη γέφυρα που πηγαίνει στο Uzupis, την μποέμ συνοικία του Βίλνιους. Λίγο πιο πέρα υπάρχει ένα ρέμα (Vilnia) το οποίο οδηγεί στο Uzupis, την μποέμ συνοικία του Βίλνιους .Το γεφυράκι που ενώνει τις δύο πλευρές είναι γεμάτο λουκέτα που έχουν αφήσει ζευγαράκια.

Η περιοχή Uzupis έρημη και βαλτωμένη στα χρόνια της Σοβιετικής Ένωσης αναγεννήθηκε μετά την ανεξαρτησία της Λιθουανίας όταν οι μποέμ και οι καλλιτέχνες της πόλης την έκαναν στέκι. Εντύπωση μου έκανε ότι η περιοχή είχε τόσο έντονη μυρωδιά κάνναβης που δεν την συνάντησα ούτε καν στην Ολλανδία. Καθώς τριγυρνούσαμε βλέπαμε νεαρούς κυρίως, να απολαμβάνουν το τσιγαριλίκι τους σε διάφορα σημεία δίπλα στο ποτάμι... πολύ μπροστά οι Λιθουανοί σκέφτηκα...

 

[HKLEOPATRA]

Ημέρα 5η

Πρωί πρωί αποχαιρετήσαμε το Βίλνιους με βροχή και ξεκινήσαμε για την Ρήγα.

KAOUNAS-ΚΑΟΥΝΑΣ

Πρώτη στάση η πόλη Κάουνας που είναι η δεύτερη μεγαλύτερη της Λιθουανίας και βρίσκεται στη συμβολή των δύο μεγαλύτερων ποταμών της χώρας, του Νέμουνας και του Νέρις στη λιμνοθάλασσα Κάουνας.

Κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου , ήταν η προσωρινή πρωτεύουσα της Λιθουανίας , όταν η Βίλνιους καταλήφθηκε από την Πολωνία μεταξύ 1920 και 1939. Η αρχιτεκτονική του μεσοπολέμου της πόλης θεωρείται ως ένα από τα καλύτερα παραδείγματα του Ευρωπαικής Art Deco και έχει λάβει τον τίτλο της European Heritage Label, μια αναγνώριση που απονέμει η Ευρωπαϊκή Ένωση σε κτίρια, έγγραφα, μουσεία, αρχεία, μνημεία ή εκδηλώσεις που θεωρούνται ορόσημα στη δημιουργία της σημερινής Ευρώπης. Το Κάουνας ήταν η πρώτη πόλη της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης που θα προσδιοριστεί ως UNESCO City of Design.

Το Kάουνας είναι γνωστό στην Ελλάδα για το μπάσκετ του αφού ήταν η πόλη που έβγαλε μεγάλα αστέρια όπως ο ιδιοφυής μπασκετικός Γολιάθ ο Arvydas Sabonis καθώς και ο μεγάλος παίκτης Sarunas Martsulionis.

Η ξενάγηση ξεκίνησε από την πλατειά δημαρχείου και τα όμορφα σπιτάκια του 15ου αιώνα που βρίσκονται γύρω από αυτή. Το κτίριο του Δημαρχείου χρονολογείται από τον 16ο αιώνα και στέκεται στη μέση της πλατείας στην καρδιά της Παλιάς Πόλης .

στην συνέχεια επισκεφτήκαμε τον καθεδρικό ναό Πέτρου και Παύλου. Ο ναός αυτός ήταν ιδιαίτερα απλός εξωτερικά αλλά με ωραία εσωτερική διακόσμηση.

Προχωρήσαμε μέχρι τον ποταμό Nemunas που είναι το ποτάμι που διασχίζει την πόλη.

Στην επιστροφή είδαμε το παλιότερο σπίτι στο Kaunas και το δεύτερο παλαιότερο Λιθουανία, ένα υπέροχο γοτθικου ρυθμού σπίτι του 15ου αιώνα.

Η βροχή δεν μας επέτρεπε να κάνουμε πολλές βόλτες έτσι φύγαμε σχετικά γρήγορα. Σίγουρα η πόλη αυτή αξίζει περισσότερες ώρες.

ΛΟΦΟΣ ΤΩΝ ΣΤΑΥΡΩΝ

Επόμενη στάση ο «Λόφος των Σταυρών. ο περίεργος αυτός τόπος κοντά στην πόλη Σιαουλάι είναι το ιερό σημείο προσκυνήματος στη Λιθουανία. Από το 1918 η περιοχή έγινε τόπος προσευχής για ειρήνη για τους Λιθουανούς, για την ελευθερία τους και για τους αγαπημένους τους που χάθηκαν κατά τη διάρκεια των πολέμων . Οι οικογένειες που δεν μπορούσαν να βρουν τα άψυχα σώματα των συγγενών τους τοποθετούσαν συμβολικά έναν σταυρό στο συγκεκριμένο σημείο. Υπολογίζεται ότι οι σταυροί είναι πάνω από 100.000. Ο ακριβής αριθμός τους δεν μπορεί να προσδιορίσει γιατί καθημερινά τοποθετούνται αλλά και αφαιρούνται κάποιοι από αυτούς από τους ιδιοκτήτες των μαγαζιών που είναι στην είσοδο που τα καθαρίζουν και τα ξαναπουλάνε!!!! Το μέρος αυτό παρά το γεγονός ότι δεν είναι ταφικό μνημείο, προκαλεί δέος αλλά και μια ανατριχίλα καθώς περπατάς ανάμεσα σε τόσους σταυρούς. Ήταν και ο καιρός λόγω βροχής τόσο καταθλιπτικός εκείνη την ημέρα που βάρυνε ακόμη περισσότερο την ατμόσφαιρα....και κάπως έτσι αποχαιρετήσαμε την Λιθουανία.

 

[HKLEOPATRA]

RUNDALE PALACE

Συνεχίζουμε για το Rundale palace, το περίλαμπρο παλάτι με τους τον υπέροχους γαλλικούς κήπους, που αναμφίβολα είναι ένα από τα ομορφότερα αρχιτεκτονικά αριστουργήματα της Βαλτικής. Το παλάτι κτίστηκε για την Τσαρίνα Άννα από τον Ραστρέλλι, τον αρχιτέκτονα του Ερμιτάζ στην Αγία Πετρούπολη και η ονομασία του προέρχεται από την γερμανική περιοχή Ruhenthal (Valley of Peace). Η περιήγηση μέσα στο παλάτι περιελάμβανε δυο διαδρομές με διαφορετική φυσικά τιμή. 13 ευρώ η μεγάλη διαδρομή με τους κήπους και 11 ευρώ η μικρή διαδρομή με τους κήπους. Το παλάτι αυτό ήταν από τα ωραιότερα που έχω δει. Ο πλούσιος εσωτερικός διάκοσμος περιελάμβανε πολύ καλά διατηρημένα έπιπλα εποχής , πίνακες και πολυτελή σκευή . Η ξενάγηση του Γιάννη ήταν για άλλη μια φορά κατατοπιστικότατη . Όποιος έχει χρόνο προτείνω ανεπιφύλακτα την μεγάλη διαδρομή γιατί πραγματικά αξίζει!!!

Μετά την ξενάγηση μας στο εσωτερικό χώρο κάναμε μια βόλτα και στους πανέμορφους γαλλικούς κήπους του παλατιού. Ευτυχώς η βροχή είχε ήδη σταματήσει .

 

[HKLEOPATRA]

ΦΩΤΟ

RIGA-ΡΙΓΑ

Αργά το απόγευμα φτάσαμε στην Ρήγα. Το ξενοδοχείο μας ήταν το Radisson Blu Latvija Conference & Spa Hotel. O μπουφές με το βραδινό μας ήταν εκπληκτικός !!! . Η ημέρα ήταν αρκετά κουραστική οπότε αποφασίσαμε να μην βγούμε έξω αλλά να πιούμε το ποτάκι μας στον 26ο όροφο του ξενοδοχείου μας που λειτουργεί το Skyline Bar. Καθίσαμε σε τραπεζάκι δίπλα στην τζαμαρία και απολαύσαμε τα ποτά μας βλέποντας την εκπληκτική θέα!!!

Έπρεπε όμως να πάρουμε έστω μια μικρή γεύση της Ρηγας by night. Η λεωφόρος Brivibas Iela είναι αυτή που μας οδήγησε μετά από περίπου δέκα λεπτά περπάτημα στην παλιά πόλη. Κάναμε μια σύντομη βόλτα και μετα γυρίσαμε στο ξενοδοχείο μας για ξεκούραση.

 

[HKLEOPATRA]

Ημέρα 6η

Η ξενάγηση ξεκίνησε στην συνοικία Art Nouveau (Jugendstil). Αυτό που κάνει τη Ρίγα να ξεχωρίζει είναι η αρτ νουβό αρχιτεκτονική της. Έξω από την παλιά πόλη και σε πολύ κοντινή απόσταση μπορεί κανείς να θαυμάζει το ωραιότερο στυλ αρτ νουβό, σύμφωνα με την UNESCO , γνωστό και ως Jugendstil. Το Jugendstil δίνει έμφαση στο επιτηδευμένο, με πολύχρωμα πλακάκια και κεραμίδια στα κτίρια και μεγάλες γκροτέσκες φιγούρες, τέρατα, αγάλματα και λουλούδια. Το τόσο έντονο εξωτερικό περίβλημα των κτιρίων έρχεται σε αντίθεση με το συνήθως λιτό εσωτερικό τους. Την αρτ νουβό αισθητική μπορεί ο επισκέπτης να θαυμάσει στις οδούς Elizabetes iela και Alberta iela, όπου τα περισσότερα κτίρια είναι σχεδιασμένα στα τέλη του 19ου με αρχές του 20ου αιώνα από τον αρχιτέκτονα Άιζενστάιν πατέρα του διάσημου σκηνοθέτη Σεργκέι Αϊζενστάιν. Η συνοικία είναι πολύ ευχάριστη για περπάτημα και αποτελεί ένα από τα πιο όμορφα και σημαντικά αξιοθέατα στη Ρίγα.

το λεωφορείο μας πήρε από την συνοικία Art Nouveau και μας άφησε ξανά στο ξενοδοχείο μας για να ξεκινήσουμε την ξενάγηση της παλιά πόλης. Επισκεφτήκαμε τον ορθόδοξη εκκλησία της γέννησης του Χριστού που ήταν δίπλα στο ξενοδοχείο μας και που βλέπαμε το προηγούμενο βράδυ από το μπαρ του ξενοδοχείου μας . Η είσοδος στο ναό ήταν δωρεάν. Επιτρεπόταν η είσοδος με ενδυμασία που δεν προκαλεί.

Η μεγάλη αυτή λεωφόρος η Brivibas Iela που περνά μπροστά από το ξενοδοχείο μας και τον ναό είναι αυτή που οδηγεί και στην παλιά πόλη. Στα όρια ακριβώς νέας και παλιάς πόλης δεσπόζει το Μνημείο της Ελευθερίας (Brivibas Piemineklis)στην πλατεία της λεωφόρου Ελευθερίας. Είναι το υψηλότερο ορόσημο της Ρίγα και συμβολίζει την ανεξαρτησίας της Λετονίας. Κατασκευασμένο από γρανίτη, τραβερτίνη και χαλκό, ολοκληρώθηκε το 1935 και φιλοτεχνήθηκε από τον διάσημο γλύπτη Karlis Zale. Στην κορυφή του μνημείου βρίσκεται μια γυναικεία μορφή, η Milda, που συμβολίζει την ενότητα της χώρας. Τα τρία αστέρια που κρατά στα υψωμένα χέρια της αναφέρονται στις τρεις ιστορικές περιοχές της Λετονίας (Kurzeme, Latgale, Vidzeme). Φρουρείται καθόλη την διάρκεια της ημέρας από δύο στρατιώτες οι οποίοι αλλάζουν κάθε μισή ώρα.

Λόγω της στρατηγικής της θέσης η Ρίγα ανέκαθεν αποτελούσε ένα από τα σημαντικά εμπορικά λιμάνια της περιοχής και για το λόγο αυτό ήταν πολλές φορές μήλο της έριδος μεταξύ, Πολωνών, Σουηδών και Ρώσων. Αυτός ήταν και ο λόγος που μόλις στις αρχές του 20ού αιώνα, περίπου 7,5 αιώνες μετά την ίδρυσή της, κατάφερε να αναπνεύσει λίγο αέρα ελευθερίας, όταν το 1918 η Λετονία ανακηρύχθηκε για πρώτη φορά ανεξάρτητο κράτος. Το 1941, κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Γερμανοί κατέλαβαν τη Ρίγα, αλλά τρία χρόνια αργότερα τα ηνία της πόλης ανέλαβαν οι Ρώσοι, που παρέμειναν μέχρι την οριστική ανεξαρτητοποίηση της χώρας, το 1991. Στην πλατεία υπήρχαν φωτογραφίες από την αλυσίδα ανθρώπων που είχε δημιουργηθεί το 1989 του γνωστού "Δρόμου της Βαλτικής" όπως περιέγραψα και στο κεφάλαιο του Βίλνιους.

Το ιστορικό κέντρο βρίσκεται στην ανατολική πλευρά του ποταμού Daugava και συνιστά ένα πραγματικό έργο τέχνης. Το 1997 δικαίως η UNESCO την συμπεριλάβει στη λίστα των Μνημείων της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς. Στα επόμενα μέτρα βλέπαμε τις πρώτες μας εικόνες από το ιστορικό κέντρο της Ρίγας, την πλατεία Livu .

Σχετικά καινούργια (χτίστηκε μετά τον Β΄ Παγκόσμιο), είναι φημισμένη για τα πολύ καλά διατηρημένα νεοκλασικά κτίρια της, τα υπαίθρια καφέ, τα παραδοσιακά εστιατόρια και τους γραφικούς μικροπωλητές. Το χειμώνα, αυτή η πλατεία της Παλιάς Πόλης προσφέρει παγοδρόμιο. Αυτό είναι το μέρος στη Ρίγα που δεν κοιμάται ποτέ - όπως στο τραγούδι για τη Νέα Υόρκη. Η πλατεία Līvu είναι το κέντρο της νεανικής ζωής της Ρίγας.

Είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι στην πλατεία αυτή ήταν κάποτε ποτάμι, μια ναυτιλιακή διαδρομή για τη μεταφορά σιτηρών Λετονίας έως τον 16ο αιώνα. Το καλοκαίρι, η πλατεία διαθέτει υπαίθριες καφετέριες και όμορφα παρτέρια που έχουν σχεδιαστεί σαν κύματα για να θυμίζουν το χαμένο ποτάμι που υπήρχε εκεί κάποτε η Ρίγα.

Το 1950 δημιουργήθηκε μια πλατεία με την ονομασία Philharmonic Square, φέρνοντας νέα χαρακτηριστικά στην αρχιτεκτονική της πόλης. Η αίθουσα συναυλιών της Λετονικής Φιλαρμονικής είναι γνωστή από το 1941 ως το Μέγαρο Guild Hall που φιλοξενεί επίσης μουσικές παραστάσεις. Η πλατεία Līvu περιβάλλεται επίσης από το Small Guild Hall. Εκεί παρακολουθήσαμε το απόγευμα δωρεάν κονσέρτο που γίνονται ανά μια ώρα.

Εικόνες απο τα κτίρια γύρω από την πλατεία livu

το πιο γνωστό όμως κτίριο στην πλατεία Livu είναι " σπίτι με τις γάτες "(Kaķu nams) στην κορυφή του οποίου βρίσκεται το αγαλματίδιο μιας μαύρης γάτας . Ο μύθος λέει πως όλα ξεκίνησαν επειδή ο Λετονός έμπορος ιδιοκτήτης του κτιρίου δεν είχε δικαίωμα να συμμετέχει στη συντεχνία που στεγαζόταν εκεί, καθώς σε αυτήν επιτρέπονταν μόνο Γερμανοί. Θέλοντας να διαμαρτυρηθεί, τοποθέτησε το συγκεκριμένο άγαλμα στην οροφή του κτιρίου με την ουρά της στραμμένη στο κτίριο της συντεχνίας που τον απέκλεισε. Μετά από αυτήν του την κίνηση έγινε αποδεκτός από την συντεχνία (Hansa).

Να πω εδώ δύο λόγια για την Hansa μια που η σημασία της ήταν τεράστια εκείνη την εποχή. Ο όρος Hansa σημαίνει στα παλιά Γερμανικά Ένωση. Με αυτό το όνομα σύντομα εμφανίστηκαν διάφοροι συνασπισμοί πόλεων με κύριο σκοπό τη διασφάλιση της ελεύθερης ναυσιπλοΐας και του εμπορίου στο χώρο της Βόρειας Θάλασσας. Κυρίως όμως ο όρος αυτός αναφέρεται στην Χανσεατική Ένωση, δηλαδή την ένωση των γερμανικών πόλεων της Βαλτικής και της Βόρειας Θάλασσας (Γερμανική Χάνσα), που ήταν η μεγαλύτερη από αυτές τις ενώσεις. Προς τιμή της μάλιστα ο γερμανικός εθνικός αερομεταφορέας ονομάζεται LUFTHANSA. Η ένωση αυτή υπήρχε από τα μέσα του 12ου αιώνα. Η χρυσή εποχή ήταν τον 15ο αιώνας όπου είχε καταφέρει να ιδρύσει παροικίες εμπόρων σε όλες τις πολιτείες της Βόρειας θάλασσας και της Βαλτικής. Προϋπόθεση για συμμετοχή στην Ένωση ήταν η γερμανική καταγωγή, η υπαγωγή στον γερμανικό νόμο και η κατάρτιση στην τέχνη του εμπορίου. Σε αντάλλαγμα εξασφάλιζε στα μέλη της υποστήριξη τόσο στις εμπορικές τους επιχειρήσεις, όσο και στις πολιτικές τους φιλοδοξίες. Πολλά μαγαζιά σε Ρίγα και Ταλίν έχουν το όνομα Hansa.


Κατευθυνθήκαμε στην πλατεία του Καθεδρικού ναού (Doma laukums). Η λέξη laukums σημαίνει πλατεία στα Λατινικά. Η πλατεία αυτή που είναι η μεγαλύτερη στην Παλιά Πόλη. Θεωρείται η καρδιά της πόλης καθώς όλες οι δραστηριότητες συναντώνται εδώ. Σε αυτήν καταλήγουν επτά από τους βασικότερους δρόμους της παλιάς πόλης.

- Pils iela, που συνδέει την πλατεία απευθείας με το κάστρο του Προέδρου. ένας από τους πιο κινηματογραφικούς δρόμους της Ρίγας
- Rozena iela, από τους πιο στενούς δρόμους της πόλης.
-Tirgonu iela - ο δρόμος με τα ωραία μεσαιωνικά κτίρια.
-Skunu iela - ο πιο σημαντικός κάθετος δρόμος στην παλιά πόλη.
-Jekaba iela – ο δρόμος που οδηγεί προς το κοινοβούλιο της Λετονίας
-Herdera laukums – ο δρόμος που οδηγεί στην πανέμορφη μικρή πλατεία
-Zirgu iela - ένας δρόμος προς το διάσημο σπίτι με μαύρη γάτα στην κορυφή.

Η πλατεία περιστοιχίζεται από κτίρια του 19ου και 20ου αιώνα, και είναι γεμάτη από καφετέριες και εστιατόρια.

Μερικά από αυτά είναι το πρώτο κτίριο σε στιλ εκλεκτισμού της Ρίγας - το Riga Bourse House (αρχιτέκτονας Harald Bose) - στη γωνία της Jēkaba iela Ιδρύθηκε το 1920 και περιέχει την πιο εκτενή συλλογή της παγκόσμιας τέχνης στη Λετονία από την αρχαία αιγυπτιακή και Μέσης Ανατολής τέχνη που χρονολογείται από το 5000 π.Χ. έως σήμερα

και το κτίριο κτίριο σε στιλ νεοκλασικισμού με το όμορφο μπαλκόνι της Riga Commercial Bank που στεγάζει τώρα το Λετονικό ραδιόφωνο.

Το κτίριο φυσικά που κλέβει τις εντυπώσεις είναι ο Καθεδρικός ναός . Ο προτεσταντικός καθεδρικός της Ρίγας είναι η μεγαλύτερη μεσαιωνική εκκλησία στην Βαλτική. Κατασκευάστηκε το 1211 από τον επίσκοπο Αλβέρτο της Ρίγας και διαθέτει ένα εντυπωσιακό όργανο που κατασκευάστηκε το 1884. Στο καθεδρικό ναό μπορείς μάλιστα να παρακολουθήσεις κονσέρτο με 10 ευρώ

στρίψαμε την Jekaba iela για να κατευθυνθούμε στην οδό Maza Pils και στα “Τρία Αδέρφια ή αλλιώς Τhree Brothers. Πρόκειται για ένα χαριτωμένο σύμπλεγμα τριών κτιρίων που, σύμφωνα με τον μύθο, οικοδομήθηκαν από μέλη της ίδιας οικογένειας. Στον αριθμό 17 βρίσκεται το παλαιότερο (15ος αιώνας), το διπλανό, που στεγάζει το Μουσείο Αρχιτεκτονικής, είναι του 17ου αιώνα και το τρίτο του 18ου αιώνα . Στο σημείο αυτό μας περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη. Δυο μουσικοί στεκόταν μπροστά στα κτίρια και μόλις αντιλήφθησαν ότι είμαστε έλληνες άρχισαν να παίζουν "τα παιδιά του Πειραιά". Ξέρω τουριστικό αλλά με συγκίνησε.....

Κάναμε μια μικρή στάση για καφέ σε ένα μαγαζί ακριβώς μπροστά από τον καθεδρικό ναό και μετά συνεχίσαμε την βόλτα μας στα πανέμορφα γραφικά στενά της πόλης.

Τυχαία βρήκαμε μπροστά μας ένα μαγαζί που μου έκανε μεγάλη εντύπωση η όψη του και μπήκαμε μέσα . Το εσωτερικό του ήταν ακόμη πιο εντυπωσιακό. Το εστιατόριο ROZENGRĀLS βρίσκεται στο κέντρο της Παλιάς Ρίγας στην οδό Rozena. Ο χώρος αυτός υπάρχει από το 1293 και θεωρείται ότι είναι το παλιότερο κελάρι στην πόλη!! Στο μεγαλύτερο δωμάτιο του εστιατορίου είχε ύψος 4 μέτρα και η αίθουσα αυτή ήταν και η πιο εντυπωσιακή!!! Ήταν ένα μεσαιωνικό ατμοσφαιρικό εστιατόριο με χαμηλό φωτισμό , μουσική της εποχής του μεσαίωνα . Προχωρώντας ακόμη πιο μέσα διαπιστώσαμε ότι ήταν ένα δαιδαλώδες τούνελ που δημιουργούσε μικρές μικρές υπόγειες αίθουσες για φαγητό. Το προσωπικό ήταν ντυμένο με ρούχα εποχής. Αν και ήταν πολύ όμορφο δεν μας τραβούσε να καθίσουμε γιατί η μέρα έξω ήταν υπέροχη και ήταν δύσκολο να κλειστείς με αυτόν τον καιρό μέσα. Ίσως αν ήταν βράδυ και με παρέα να ήταν αλλιώς.