hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.152
- Likes
- 14.443
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Αsmara, η Μικρή Ρώμη
Δεκέμβρης 2010
Στην βραδυνή πτήση Sana’a – Asmara τo αεροπλάνο της Yemenia κραύγαζε τα χρόνια που κουβαλούσε στο σκαρί του, θέτοντας εν αμφιβόλω την ασφάλειά μας. Διέθετε όμως καινοτόμα συστήματα, όπως να ανοίγουν αυτόματα οι μπαγκαζιέρες πάνω από τα κεφάλια μας σε κάθε κενό αέρος, καθώς και μια ταλαίπωρη χειροκίνητη οθόνη για να μας προβάλλουν τις οδηγίες ασφαλείας από προβολέα.
Μπάχαλο και η άφιξη στο διεθνές αεροδρόμιο της Asmara, όπου πηδάγαμε πάνω από βουνά βαλίτσες προσπαθώντας να εντοπίσουμε τις δικές μας και συμπληρώναμε για ώρα τη μια φόρμα μετά την άλλη. Γιατί ήρθατε, για πόσο διάστημα, πού, πώς, με τι λεφτά. Ο ορισμός της γραφειοκρατίας.
Ευτυχώς η βίζα είχε ήδη εκδοθεί από το προξενείο της Ερυθραίας στην Αθήνα, διαδικασία όχι ιδιαίτερα απαιτητική αλλά εξαιρετικά χρονοβόρα.
Λόγω της 7ήμερης διάρκειας του ταξιδιού εναποθέσαμε τις τύχες μας σε τοπικό πρακτορείο με το οποίο συμφωνήθηκε από κοινού το πρόγραμμα, κι εξασφαλίστηκαν άδειες, διαμονές και μετακινήσεις με αμάξι κι οδηγό προς χάριν χρόνου κι άνεσης. Η επιλογή μας αυτή μας γλίτωσε από τη γραειοκρατία.
Μακάρι όλες οι αφρικανικές πρωτεύουσες να ήταν τόσο χαλαρές κι απρόσμενα γοητευτικές όσο η Αsmara!
Χωρίς σκουπιδομάνι στους δρόμους, χωρίς παραγκουπόλεις, χωρίς γυάλινα πολυόροφα τέρατα, μάρτυρες της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας.
Αντ 'αυτού, λεωφόροι με δενδροστοιχίες, ήσυχες γειτονιές, κουλτούρα ιταλικού καφέ, πίτσας και δελεαστικά (οπτικά) ζαχαροπλαστεία.
Σκαρφαλωμένη στα 2300 μέτρα πάνω από το επίπεδο της θάλασσας, περηφανεύεται για το εύκρατο κλίμα της και ζει σε χαλαρούς ρυθμούς.
Η αίσθηση είναι μοναδική. Σε κάθε περίπτωση νοιώθεις σαν να έχεις διακτινισθεί στο χωροχρόνο, σε μια πόλη του ιταλικού νότου.
Από τα τέλη του 19ου αιώνα Ιταλοί αρχιτέκτονες και μηχανικοί έθεσαν τα θεμέλια μιας καλοσχεδιασμένης νέας πόλης, λειτουργικής αλλά κι αισθητικά ευχάριστης, με πολλές από τις μεγάλες σχολές αρχιτεκτονικής της περιόδου να εκπροσωπούνται στα κτήριά της.
Κι όμως εκεί που η πόλη αποκτά μια σχεδόν μεσογειακή ατμόσφαιρα, είναι τα χρώματα και τ’ αρώματα της Αφρικής ανάμεικτα μ’εκείνα της Αραβίας που αναδύονται έντονα. Εκεί που οι καμπάνες του κόπτικου καθεδρικού ναού μπερδεύονται με τις εκκλήσεις του μουεζίνη για προσευχή. Ένα μωσαϊκό φυλών, θρησκειών και γλωσσών.
Ο οδηγός μας, ήρεμος όπως αποδείχθηκε σαν το αρνί αλλά με νηπιακές γνώσεις αγγλικών, μας περίμενε στην έξοδο του αεροδρομίου.
Ο οδηγός και το αμάξι μας
Κάτι μουρμούραγε για το hotel αλλά δεν μπορούσαμε να βγάλουμε άκρη, πριν συνειδητοποιήσουμε ότι θα διανυκτερεύαμε σε διαφορετικό κατάλυμμα απ’αυτό που είχε συμφωνηθεί. Η πρώην villa και νυν Africa pension που καταλήξαμε είχε γνωρίσει και καλύτερες μέρες.
«Δεν ξεκινάμε καλά» ξεκίνησε να γκρινιάζει ο babaduma, με μένα να του κρατώ σεγόντο. Ας είναι καλά η κούραση, που τελικά μας νίκησε.
Πουρνό πουρνό ήπιαμε ένα espresso σαν όλους τους Ασμαριανούς στα καφενεία της κεντρικής λεωφόρου Harnet για να πάνε τα φαρμάκια κάτω και πήραμε τους δρόμους κάνοντας επιτόπιες έρευνες στα ξενοδοχεία. Είχαμε φτιαχτεί για ν’ αστράψουμε και να βροντήξουμε στο πρακτορείο που με το καλημέρα άρχισε τα παρατράγουδα.
Η πράκτορας όμως τελικά αποδείχθηκε μια μειλήχια, υπομονετική, ευγενική κυρία που μας εξήγησε τις μικροαλλαγές στο πρόγραμμα που προέκυπταν λόγω ανωτέρας βίας. Έτσι η υποβόσκουσα οργή έδωσε τελικά τη θέση της σε περισσά χαμόγελα και αβροφροσύνες.
Ξένοιαστοι πια ξεκινήσαμε την περιήγησή μας στην Asmara.
Ξεκινήσαμε από τα αξιοθέατα νοτιοδυτικά του κέντρου, με πρώτη στάση για φωτογραφίες στο πιο γνωστό αξιοθέατο της Asmara, το φουτουρστικό κτήριο της Fiat Tagliero.
Χτισμένο το 1938 από τον μηχανικό Pettazzi, σχεδιάστηκε για να μοιάζει με αεροπλάνο. Η ιστορία λέει ότι εργαζόμενοι αρνιόντουσαν να το ολοκληρώσουν από το φόβο ότι τα «φτερά» του θα κατέρρεαν. Όρθιος ο μηχανικός πάνω σε ένα από τα φτερά, μ 'ένα περίστροφο στο κεφάλι του, απειλούσε να πυροβολήσει τον εαυτό του εάν το αριστούργημά του δεν λάμβανε σάρκα κι οστά. Κι η επιμονή του τον δικαίωσε! Όχι κι ο χρόνος. Σήμερα είναι πρατήριο καυσίμων...
Παραδίπλα άλλο ένα απομεινάρι που παρέπεμπε σε παλιό κινηματογράφο, έφερε την ταμπέλλα Bar Lilli με μια τεράστια καρδιά να διαγράφεται στον καταγάλανο διαυγή ουρανό της Asmara.
Πήραμε τον ανηφορικό δρόμο μαζί με τους ποδηλάτες και τα λιγοστά οχήματα. Σποραδικά πάνω στους τοίχους ξέφτιζαν πατριωτικές τοιχογραφίες από τον πόλεμο της ανεξαρτησίας.
Φτάσαμε στο Ιταλικό Νεκροταφείο, μάρτυρας της ευημερούσας πάλαι ποτέ ιταλικής κοινότητας.
Χαζέψαμε τα αγάλματα στους τάφους
και στη συνέχεια μια πανοραμική θέα προς τη πόλη.
Επιστρέψαμε προς το κέντρο μέσω της λεωφόρου Sematat
όπου εξ’αριστερών κρυμμένα μέσα στο πράσινο ήταν τα κυβερνητικά κτήρια κι εκ δεξιών άλλο ένα εξαιρετικό δείγμα ιταλικής αρχιτεκτονικής με πρόσοψη από μάρμαρο: ο κινηματογράφος Roma.
Μπήκαμε στην κεντρική αρτηρία της πόλης, εκείνη που σφύζει από ζωή ημέρα και νύχτα. Τηλεωφόρο Harnet που κοσμούν φοίνικες ένθεν κακείθεν των πεζοδρομίων.
Εκεί θα πιεί ο επισκέπτης το καφεδάκι του χαζεύοντας το κόσμο που απολαμβάνει τη περατζάδα του.
Εκεί στην άκρη της βρίσκεται η παλιά Όπερα ένα από τα πιο κομψά κτήρια της Asmara από τις αρχές του 20ου αιώνα.
Μια στάση εξωτερικά στον Ρωμαιοκαθολικό Καθεδρικό Ναό που χτίστηκε το 1923 και θεωρείται ως μία από τις καλύτερες εκκλησίες σε Λομβαρδο-ρωμανικό στυλ εκτός Ιταλίας. Σπόνσορας ο ίδιος ο Μουσολίνι. Ο πανύψηλος πύργος 25 μέτρων ξεφωνίζει ανάμεσα στα χαμηλά κτήρια της περιοχής. Κάθε μια από τις 8 καμπάνες του ζυγίζει 100 κιλά και μαζί με τον άγγελο στην κορφή του τρούλου λέγεται ότι φτιάχτηκαν από λιωμένο μέταλλο όπλων της ιταλοαυστριακής συρραξης στις αρχές του 20ου αιώνα.
Ιταλός αρχιτέκτονας έβαλε και το χεράκι του στο Τζαμί Al Khulafa al Rashedin («Οι οπαδοί του σωστού δρόμου») που δεν βρίσκεται πολύ μακριά από τη λεωφόρο.
Κι αν ρωμαιοκαθολικούς ή μουσουλμάνους δεν τιμήσαμε με την παρουσία μας στο εσωτερικό των λατρευτικών τους χώρων, στον Κοπτικό Καθεδρικό Ναό της Αγίας Μαρίας τρυπώσαμε δοθείσης της ευκαιρίας.
Χτίστηκε το 1938 και σ’ένα περίεργο μείγμα ερυθραιο-ιταλικού στυλ πλαισιωμένη από μεγάλους τετράγωνους πύργους κι ένα φανταχτερό ψηφιδωτό πάνω από την είσοδο.
Στο εσωτερικό της εκκλησίας υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός τοιχογραφιών.
Πολλοί προσκυνητές προσεύχονταν με το κεφάλι γερμένο πάνω στους τοίχους της εκκλησιάς ακόμη κι όταν οι πόρτες ήταν κλειστές.
Ακόμα κι η σύντομη ακολουθία που παρακολουθήσαμε με τους κόπτες ιερείς στα πολύχρωμα άμφιά τους ήταν ένα αδιάλειπτο μουρμουρητό.
Βόλτα στη κοντινή κεντρική αγορά όπου οι γυναίκες είχαν το πιο ενεργό ρόλο.
Εκεί υπήρχαν και άνθρωποι που άπλωναν καταμεσίς του δρόμου τη πραμάτεια τους με την ελπίδα να πουλήσουν. Αλήθεια τι εισόδημα μπορεί να αποφέρει να πουλάς σπίρτα;;;
Κι αν τέτοιες εικόνες κι ακόμα πιο πολύβουες συναντά κανείς οπουδήποτε στο κόσμο, η ατμόσφαιρα στην αγορά Medebar είναι μοναδική κι η εμπειρία αλησμόνητη.
Είναι ένα υπαίθριο εργαστήριο όπου τα πάντα ανακυκλώνονται. Ο αέρας είναι γεμάτος με ήχους σφυρηλάτησης και κοπής μετάλλων. Τα παλιά ελαστικά γίνονται σανδάλια, τα μεταλλικά βαρέλια και κονσέρβες μεταμορφώνονται σε κουζινικά.
Σε μια οικονομία που δεν έχει την πολυτέλεια εισαγωγών τα πάντα ανακυκλώνονται. Κι όλοι είναι παραδωμένοι σε μια φρενίτιδα δημιουργίας. Ακόμα και μικρά παιδιά. Ούτε την πολυτέλεια να μας ρίξουν ματιά δεν είχαν. Αγωνιστές της ζωής από την πιο τρυφερή τους ηλικία.
Στην Asmara επισκεφθήκαμε με ειδική άδεια κι ένα νεκροταφείο όπου αιθιοπικά πολεμικά οχήματα σοβιετικής προέλευσης στοιβάχτηκαν για να σκουριάζουν στο χρόνο. Λείψανα του περήφανου απελευθερωτικού πολέμου.
Στην Αsmara ήπιαμε ιταλικό καφέ, φάγαμε πίτσα, αλλά το πιο αξιομνημόνευτο ήταν το γεύμα σ’ένα … σπιτικό.
Πλύναμε τα χέρια μας,
απολαύσαμε τις ντόπιες πικάντικες λιχουδιές συνοδεία του υπόξινου ψωμιού injera αντί για μαχαιροπήρουνα
και χαλαρώσαμε στο χαγιάτι του σπιτιού αντάμα με ντόπιους απολαμβάνοντας τα αρώματα και τη γεύση του φρεσκοψημμένου καφέ όπως μόνο στο κέρας της Αφρικής ξέρουν να σερβίρουν!
Δεκέμβρης 2010
Στην βραδυνή πτήση Sana’a – Asmara τo αεροπλάνο της Yemenia κραύγαζε τα χρόνια που κουβαλούσε στο σκαρί του, θέτοντας εν αμφιβόλω την ασφάλειά μας. Διέθετε όμως καινοτόμα συστήματα, όπως να ανοίγουν αυτόματα οι μπαγκαζιέρες πάνω από τα κεφάλια μας σε κάθε κενό αέρος, καθώς και μια ταλαίπωρη χειροκίνητη οθόνη για να μας προβάλλουν τις οδηγίες ασφαλείας από προβολέα.
Μπάχαλο και η άφιξη στο διεθνές αεροδρόμιο της Asmara, όπου πηδάγαμε πάνω από βουνά βαλίτσες προσπαθώντας να εντοπίσουμε τις δικές μας και συμπληρώναμε για ώρα τη μια φόρμα μετά την άλλη. Γιατί ήρθατε, για πόσο διάστημα, πού, πώς, με τι λεφτά. Ο ορισμός της γραφειοκρατίας.
Ευτυχώς η βίζα είχε ήδη εκδοθεί από το προξενείο της Ερυθραίας στην Αθήνα, διαδικασία όχι ιδιαίτερα απαιτητική αλλά εξαιρετικά χρονοβόρα.
Λόγω της 7ήμερης διάρκειας του ταξιδιού εναποθέσαμε τις τύχες μας σε τοπικό πρακτορείο με το οποίο συμφωνήθηκε από κοινού το πρόγραμμα, κι εξασφαλίστηκαν άδειες, διαμονές και μετακινήσεις με αμάξι κι οδηγό προς χάριν χρόνου κι άνεσης. Η επιλογή μας αυτή μας γλίτωσε από τη γραειοκρατία.
Μακάρι όλες οι αφρικανικές πρωτεύουσες να ήταν τόσο χαλαρές κι απρόσμενα γοητευτικές όσο η Αsmara!
Χωρίς σκουπιδομάνι στους δρόμους, χωρίς παραγκουπόλεις, χωρίς γυάλινα πολυόροφα τέρατα, μάρτυρες της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας.
Αντ 'αυτού, λεωφόροι με δενδροστοιχίες, ήσυχες γειτονιές, κουλτούρα ιταλικού καφέ, πίτσας και δελεαστικά (οπτικά) ζαχαροπλαστεία.
Σκαρφαλωμένη στα 2300 μέτρα πάνω από το επίπεδο της θάλασσας, περηφανεύεται για το εύκρατο κλίμα της και ζει σε χαλαρούς ρυθμούς.
Η αίσθηση είναι μοναδική. Σε κάθε περίπτωση νοιώθεις σαν να έχεις διακτινισθεί στο χωροχρόνο, σε μια πόλη του ιταλικού νότου.
Από τα τέλη του 19ου αιώνα Ιταλοί αρχιτέκτονες και μηχανικοί έθεσαν τα θεμέλια μιας καλοσχεδιασμένης νέας πόλης, λειτουργικής αλλά κι αισθητικά ευχάριστης, με πολλές από τις μεγάλες σχολές αρχιτεκτονικής της περιόδου να εκπροσωπούνται στα κτήριά της.
Κι όμως εκεί που η πόλη αποκτά μια σχεδόν μεσογειακή ατμόσφαιρα, είναι τα χρώματα και τ’ αρώματα της Αφρικής ανάμεικτα μ’εκείνα της Αραβίας που αναδύονται έντονα. Εκεί που οι καμπάνες του κόπτικου καθεδρικού ναού μπερδεύονται με τις εκκλήσεις του μουεζίνη για προσευχή. Ένα μωσαϊκό φυλών, θρησκειών και γλωσσών.
Ο οδηγός μας, ήρεμος όπως αποδείχθηκε σαν το αρνί αλλά με νηπιακές γνώσεις αγγλικών, μας περίμενε στην έξοδο του αεροδρομίου.
Ο οδηγός και το αμάξι μας
Κάτι μουρμούραγε για το hotel αλλά δεν μπορούσαμε να βγάλουμε άκρη, πριν συνειδητοποιήσουμε ότι θα διανυκτερεύαμε σε διαφορετικό κατάλυμμα απ’αυτό που είχε συμφωνηθεί. Η πρώην villa και νυν Africa pension που καταλήξαμε είχε γνωρίσει και καλύτερες μέρες.
«Δεν ξεκινάμε καλά» ξεκίνησε να γκρινιάζει ο babaduma, με μένα να του κρατώ σεγόντο. Ας είναι καλά η κούραση, που τελικά μας νίκησε.
Πουρνό πουρνό ήπιαμε ένα espresso σαν όλους τους Ασμαριανούς στα καφενεία της κεντρικής λεωφόρου Harnet για να πάνε τα φαρμάκια κάτω και πήραμε τους δρόμους κάνοντας επιτόπιες έρευνες στα ξενοδοχεία. Είχαμε φτιαχτεί για ν’ αστράψουμε και να βροντήξουμε στο πρακτορείο που με το καλημέρα άρχισε τα παρατράγουδα.
Η πράκτορας όμως τελικά αποδείχθηκε μια μειλήχια, υπομονετική, ευγενική κυρία που μας εξήγησε τις μικροαλλαγές στο πρόγραμμα που προέκυπταν λόγω ανωτέρας βίας. Έτσι η υποβόσκουσα οργή έδωσε τελικά τη θέση της σε περισσά χαμόγελα και αβροφροσύνες.
Ξένοιαστοι πια ξεκινήσαμε την περιήγησή μας στην Asmara.
Ξεκινήσαμε από τα αξιοθέατα νοτιοδυτικά του κέντρου, με πρώτη στάση για φωτογραφίες στο πιο γνωστό αξιοθέατο της Asmara, το φουτουρστικό κτήριο της Fiat Tagliero.
Χτισμένο το 1938 από τον μηχανικό Pettazzi, σχεδιάστηκε για να μοιάζει με αεροπλάνο. Η ιστορία λέει ότι εργαζόμενοι αρνιόντουσαν να το ολοκληρώσουν από το φόβο ότι τα «φτερά» του θα κατέρρεαν. Όρθιος ο μηχανικός πάνω σε ένα από τα φτερά, μ 'ένα περίστροφο στο κεφάλι του, απειλούσε να πυροβολήσει τον εαυτό του εάν το αριστούργημά του δεν λάμβανε σάρκα κι οστά. Κι η επιμονή του τον δικαίωσε! Όχι κι ο χρόνος. Σήμερα είναι πρατήριο καυσίμων...
Παραδίπλα άλλο ένα απομεινάρι που παρέπεμπε σε παλιό κινηματογράφο, έφερε την ταμπέλλα Bar Lilli με μια τεράστια καρδιά να διαγράφεται στον καταγάλανο διαυγή ουρανό της Asmara.
Πήραμε τον ανηφορικό δρόμο μαζί με τους ποδηλάτες και τα λιγοστά οχήματα. Σποραδικά πάνω στους τοίχους ξέφτιζαν πατριωτικές τοιχογραφίες από τον πόλεμο της ανεξαρτησίας.
Φτάσαμε στο Ιταλικό Νεκροταφείο, μάρτυρας της ευημερούσας πάλαι ποτέ ιταλικής κοινότητας.
Χαζέψαμε τα αγάλματα στους τάφους
και στη συνέχεια μια πανοραμική θέα προς τη πόλη.
Επιστρέψαμε προς το κέντρο μέσω της λεωφόρου Sematat
όπου εξ’αριστερών κρυμμένα μέσα στο πράσινο ήταν τα κυβερνητικά κτήρια κι εκ δεξιών άλλο ένα εξαιρετικό δείγμα ιταλικής αρχιτεκτονικής με πρόσοψη από μάρμαρο: ο κινηματογράφος Roma.
Μπήκαμε στην κεντρική αρτηρία της πόλης, εκείνη που σφύζει από ζωή ημέρα και νύχτα. Τηλεωφόρο Harnet που κοσμούν φοίνικες ένθεν κακείθεν των πεζοδρομίων.
Εκεί θα πιεί ο επισκέπτης το καφεδάκι του χαζεύοντας το κόσμο που απολαμβάνει τη περατζάδα του.
Εκεί στην άκρη της βρίσκεται η παλιά Όπερα ένα από τα πιο κομψά κτήρια της Asmara από τις αρχές του 20ου αιώνα.
Μια στάση εξωτερικά στον Ρωμαιοκαθολικό Καθεδρικό Ναό που χτίστηκε το 1923 και θεωρείται ως μία από τις καλύτερες εκκλησίες σε Λομβαρδο-ρωμανικό στυλ εκτός Ιταλίας. Σπόνσορας ο ίδιος ο Μουσολίνι. Ο πανύψηλος πύργος 25 μέτρων ξεφωνίζει ανάμεσα στα χαμηλά κτήρια της περιοχής. Κάθε μια από τις 8 καμπάνες του ζυγίζει 100 κιλά και μαζί με τον άγγελο στην κορφή του τρούλου λέγεται ότι φτιάχτηκαν από λιωμένο μέταλλο όπλων της ιταλοαυστριακής συρραξης στις αρχές του 20ου αιώνα.
Ιταλός αρχιτέκτονας έβαλε και το χεράκι του στο Τζαμί Al Khulafa al Rashedin («Οι οπαδοί του σωστού δρόμου») που δεν βρίσκεται πολύ μακριά από τη λεωφόρο.
Κι αν ρωμαιοκαθολικούς ή μουσουλμάνους δεν τιμήσαμε με την παρουσία μας στο εσωτερικό των λατρευτικών τους χώρων, στον Κοπτικό Καθεδρικό Ναό της Αγίας Μαρίας τρυπώσαμε δοθείσης της ευκαιρίας.
Χτίστηκε το 1938 και σ’ένα περίεργο μείγμα ερυθραιο-ιταλικού στυλ πλαισιωμένη από μεγάλους τετράγωνους πύργους κι ένα φανταχτερό ψηφιδωτό πάνω από την είσοδο.
Στο εσωτερικό της εκκλησίας υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός τοιχογραφιών.
Πολλοί προσκυνητές προσεύχονταν με το κεφάλι γερμένο πάνω στους τοίχους της εκκλησιάς ακόμη κι όταν οι πόρτες ήταν κλειστές.
Ακόμα κι η σύντομη ακολουθία που παρακολουθήσαμε με τους κόπτες ιερείς στα πολύχρωμα άμφιά τους ήταν ένα αδιάλειπτο μουρμουρητό.
Βόλτα στη κοντινή κεντρική αγορά όπου οι γυναίκες είχαν το πιο ενεργό ρόλο.
Εκεί υπήρχαν και άνθρωποι που άπλωναν καταμεσίς του δρόμου τη πραμάτεια τους με την ελπίδα να πουλήσουν. Αλήθεια τι εισόδημα μπορεί να αποφέρει να πουλάς σπίρτα;;;
Κι αν τέτοιες εικόνες κι ακόμα πιο πολύβουες συναντά κανείς οπουδήποτε στο κόσμο, η ατμόσφαιρα στην αγορά Medebar είναι μοναδική κι η εμπειρία αλησμόνητη.
Είναι ένα υπαίθριο εργαστήριο όπου τα πάντα ανακυκλώνονται. Ο αέρας είναι γεμάτος με ήχους σφυρηλάτησης και κοπής μετάλλων. Τα παλιά ελαστικά γίνονται σανδάλια, τα μεταλλικά βαρέλια και κονσέρβες μεταμορφώνονται σε κουζινικά.
Σε μια οικονομία που δεν έχει την πολυτέλεια εισαγωγών τα πάντα ανακυκλώνονται. Κι όλοι είναι παραδωμένοι σε μια φρενίτιδα δημιουργίας. Ακόμα και μικρά παιδιά. Ούτε την πολυτέλεια να μας ρίξουν ματιά δεν είχαν. Αγωνιστές της ζωής από την πιο τρυφερή τους ηλικία.
Στην Asmara επισκεφθήκαμε με ειδική άδεια κι ένα νεκροταφείο όπου αιθιοπικά πολεμικά οχήματα σοβιετικής προέλευσης στοιβάχτηκαν για να σκουριάζουν στο χρόνο. Λείψανα του περήφανου απελευθερωτικού πολέμου.
Στην Αsmara ήπιαμε ιταλικό καφέ, φάγαμε πίτσα, αλλά το πιο αξιομνημόνευτο ήταν το γεύμα σ’ένα … σπιτικό.
Πλύναμε τα χέρια μας,
απολαύσαμε τις ντόπιες πικάντικες λιχουδιές συνοδεία του υπόξινου ψωμιού injera αντί για μαχαιροπήρουνα
και χαλαρώσαμε στο χαγιάτι του σπιτιού αντάμα με ντόπιους απολαμβάνοντας τα αρώματα και τη γεύση του φρεσκοψημμένου καφέ όπως μόνο στο κέρας της Αφρικής ξέρουν να σερβίρουν!
Με έπιασε μια νοσταλγία για τα παλιότερα ταξίδια. Άλλωστε δεν έχει γραφτεί κάτι στο φόρουμ μας για την ταλαίπωρη αυτή χώρα οπότε μέσω του κειμένου και των φωτογραφιών είναι μια ευκαιρία να τη συστήσω σε όσους θέλουν να την γνωρίσουν. Τώρα να πάνε…. δεν ψυχανεμίζομαι να ήθελαν πολλοί
