hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.152
- Likes
- 14.443
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Massawa, μαργαριτάρι ή φάντασμα;
Aπό τα οροπέδια στο επίπεδο της θάλασσας.
Ο δρόμος προς το λιμάνι της Massawa ήταν μια συνεχής στριφογυριστή κατωφέρεια μέσα στην ομίχλη.
Διακόψαμε το ταξίδι μόνο για να γευματίσουμε στη μέση του πουθενά.
Το υπαίθριο μαγειρειό κάτω από την μπουκαμβίλια, χαμένο μέσα στην θολούρα της ομίχλης, μας αποζημίωσε. Παραδοσιακές πικάντικες γεύσεις συνοδεία ψωμιού injera και για χώνεψη ένα φρεσκοψημμένο καφεδάκι σε τρεις γύρους ως είθισται.
Αν γευστικά διατηρώ επιφυλάξεις για την κουζίνα της Ερυθραίας που δεν διαφέρει από εκείνη της Αιθιοπίας, για τον καφέ δηλώνω απερίφραστα ότι ήταν εξαιρετικός. Φρεσκοκαβουρντισμένος, φρεσκοψημμένος στη χόβολη απελευθέρωνε όλα τα αρώματα στη μύτη και το στόμα των μαγικών κόκκων.
Massawa.
Το «Μαργαριτάρι της Ερυθράς Θάλασσας», μια πόλη που για αιώνες υπήρξε ένα από τα σημαντικότερα λιμάνια της περιοχής και στο διάβα των αιώνων γνώρισε πολλούς κατακτητές.
Η Massawa αποτελείται από δύο νησιά, το Tiwalet (όπου βρισκόταν και το ξενοδοχείο μας) και τη Παλιά Massawa (Wishti Batzie) που ενώνονται μεταξύ τους και με την ηπειρωτική χώρα με γέφυρες.
Τα κτήρια της αντανακλούν την ιστορία της.
Οι Οθωμανοί Τούρκοι που κατέλαβαν την πόλη για σχεδόν 300 χρόνια, είχαν τη μεγαλύτερη επιρροή στην αρχιτεκτονική. Το ίδιο κι οι διάδοχοί τους, οι Αιγύπτιοι. Σπίτια χαμηλά, στοές, περίτεχνα παράθυρα και πόρτες. Το 1885 οι Ιταλοί κατέλαβαν τη Massawa κάνοντάς την πρωτεύουσα τους (πριν αντικατασταθεί από την Asmara το 1897) χτίζοντας κομψές βίλες.
Η Massawa μας υποδέχθηκε μέσα στην σιωπή.
Και μ’ένα σύγχρονο μνημείο μιλιταριστικής έμπνευσης να θυμίζει τον περήφανο αγώνα γι’ανεξαρτησία.
Καταλύσαμε στο ξενοδοχείο, ένα τέλειο σκηνικό για να γυριστεί το sequel της Λάμψης. Διότι σαν τον Τζακ Νίκολσον περιφερόμασταν σε ατέλειωτους διαδρόμους που μύριζαν εγκαταλειψη και παγωμάρα. Ευτυχώς κατσαρίδες δεν συναπαντήσαμε ξανα.
Βγήκαμε για σύντομη απογευματινή βόλτα στην παλιά πόλη.
Βάρκες αφημένες να σαπίζουν στην άμπωτη, γραμμές τραίνου να σκουριάζουν με φόντο τον ρημαγμένα συγκροτήματα κατοικιών όπου έχουν βρει καταφύγιο οι παρίες της ζωής.
Τα σημάδια του πολέμου πουθενά αλλού δεν είναι πιο εμφανή παρά στην Massawa. Χάσκουν σαν ανοικτές πληγές πάνω στα λαβωμένα κτήρια. Υπενθύμιση ότι ο άνθρωπος είναι πλασμένος να δημιουργεί και να καταστρέφει.
Πρώτο δείγμα της μανίας των πολέμαρχων το παλιό αυτοκρατορικό παλάτι, θερινή κατοικία του Haile Selassie, με θέα το λιμάνι και χρονολογείται από το 1872, Το παλάτι περιείχε επίσης το πρώτο ασανσέρ στην Ερυθραία. Ως σύμβολο της επικυριαρχίας των αιθιόπων αφήνεται να ρημάζει σαν φαγωμένο κουφάρι.
Μεγάλες προσδοκίες τρέφαμε σαν καθήσαμε για να δειπνήσουμε στην μοναδική ψαροταβέρνα της πόλης. Τα στενά ήταν θεοσκότεινα κι είμασταν οι μοναδικοί σχεδόν θαμώνες. Παρά την φαντασίωση ότι τα θαλασσινά θα έχουν την τιμητική τους, με απογοήτευση αναγκαστήκαμε να επιλέξουμε ψάρια που μόνο ολόφρεσκα δεν τα λες. Απογοήτευση και το ψήσιμο σε υεμενίτικο στυλ που σου σερβίρει το ψάρι ξερό κι άνοστο σα σόλα παπουτσιού.
Το πρωί μετά από μια βόλτα στην κεντρική αγορά,
κινηθήκαμε βόρεια της Massawa κατά μήκος της αμμώδους ακτής όπου βρίσκεται παραδοσιακά η περιοχή των αινιγματικών Rashaida.
Οι Rashaida είναι οι μόνοι αληθινοί νομάδες της Ερυθραίας. Συνθέτουν μόλις 0,5% του πληθυσμού, είναι μουσουλμάνοι, μιλούν αραβικά και ζουν από την κτηνοτροφία. Διατηρούν τα ήθη τους κι ο γάμος επιτρέπεται μόνο μεταξύ μελών της ίδιας φυλής.
Οι γυναίκες Rashaida φορούν ακόμα τις παραδοσιακές τους στολές με τα μαυροκόκκινα φορέματα με γεωμετρικά μοτίβα κεντημένα με χάντρες, ασημένιες κλωστές ενίοτε και μαργαριτάρια.
Διάσπαρτα τσαντίρια ήταν αυτό που αντικρύσαμε. Δεν μάθαμε περισσότερα ούτε κι αλληλεπιδράσαμε ιδιαίτερα. Απέφευγαν τη φωτογράφηση (η τουλάχιστον έδειχναν να την ανέχονται έναντι αμοιβής) και η έννοια τους ήταν να μας πουλήσουν κάποια κοσμήματα.
Ο οδηγός μας έταξε και μπάνιο στην Ερυθρά Θάλασσα σε οργανωμένη πλαζ. Από τις εκφράσεις του προσώπου του έδειχνε ενθουσιώδης, κάτι που θα συμμεριζόμουν αν δεν είχα δει ποτέ στη ζώη μου θάλασσα και παραλίες.
Το θέρετρο ήταν το απόλυτο decadence με εικόνα εγκατάλειψης.
Η πλαζ ασχολίαστη και το μπάνιο απλώς υποφερτό σε μια παραλία που έπρεπε να περπατάς να περπατάς μέχρι να βουτήξεις και το κεφάλι σου στο νερό.
Δεν ήταν κι η καλύτερη επιλογή σε μια ακτογραμμή που θαυμάζεται ακόμα και για το κοραλλιογενή βυθό της.
Ούτε φωτογραφία δεν τράβηξα....
Επιστρέψαμε κατά το μεσημεράκι στην Massawa για να γνωρίσουμε καλύτερα το παλιό κομμάτι της πόλης.
Γοητευτικά οθωμανικά κτήρια μ’ενδιαφερουσες αισθητικές πινελιές στα παράθυρρα και τις εξώθυρες, τζαμιά παλιά και νέα, όλα συνέθεταν ένα παραμυθένιο σκηνικό ανατολής, τόσο διαφορετικό από τη πρωτεύουσα Asmara.
Όμως κι εκεί τα περισσότερα έστεκαν λαβωμένα, άλλα μισογκρεμισμένα -καταφύγια πουλιών-, άλλα με το αποτύπωμα των βλημάτων στους τοίχους.
Οι άνθρωποι λιγοστοί, κάποιοι παραδομένοι στη μεσημεριανή ραστώνη.
Μόνο τα παιδιά έδειχναν να απολαμβάνουν την ευκαιρία να κυκλοφορήσουν με τα ποδήλατά τους ανενόχλητα.
Σ’ένα στενάκι συνέλαβα το babaduma περιτριγυρισμένο από μια ομάδα παιδιών.
Η κομψή χαμογελαστή παιδούλα με τα λιγοστά αγγλικά της μας κάλεσε στο εσωτερικό του σπιτιού να μας κεράσουν ένα καφέ. Η αυθόρμητη πρότασή της έγινε δεκτή μ’ενθουσιασμό, αλλά μας κίνησε και την περιέργεια. Αυτό που μας συγκλόνισε ήταν σαν διαβήκαμε το κατώφλι αυτού που είχε απομείνει το φάντασμα του εαυτού του λόγω του πολέμου.
Στο ψηλοτάβανο σκοτεινό χαγιάτι βρισκόταν ένα διπλό κρεβάτι για να κοιμούνται όλα τα παιδιά, οι τοίχοι ταλαιπωρημένοι από το χρόνο μ’ετερόκλητα αντικείμενα αναρτημένα και λιγοστά έπιπλα. Μια ταλαιπωρημένη πόρτα το χώριζε από ένα κατασκότεινο δωμάτιο που ίσως ήταν κρεβατοκάμαρα ή κουζίνα.
Η έφηβη της παρέας σε μια γωνιά ανέλαβε να μας ψήσει τον παραδοσιακό καφέ και μας τράταρε αραβικές πίτες. Αυτό είχε μόνο το σπιτικό τους.
Αυτό το λίγο όμως μας το έδιναν μ’ολη τη θέρμη της φιλοξενίας τους.
Τα παιδουλίνια προσπαθούσαν ν’ακονίσουν τις γνώσεις των αγγλικών τους ρωτώντας μας διάφορα γελώντας ακατάπαυστα.
Φωτογραφηθήκαμε όλοι μαζί κι αποχαιρετιστήκαμε συγκινημένοι.
Ήταν από κείνα τα μικρά κι απαναπάντεχα που κάνουν ένα ταξίδι να χαράσσεται στη μνήμη ανεξίτηλα!
και δια χειρός babaduma:
... και αναρωτιέται ο ... ψαγμένος αναγνώστης: Κάπως απότομα δεν φτάνει στη Massawa; Και φυσικά έχει δίκιο. Διότι, μπορεί μεν το γεύμα να ήταν φτωχικό και παραδοσιακό, πλην όμως άφθονο και δεν αφήσαμε ψίχουλο. Και ο καφές τέλειος αλλά και η διαδικασία της πέψης αναπόφευκτη. Οπότε... ο καλός μας συγγραφέας απεσύρθη στο βάθος του καθίσματός του για να μελετήσει... το εσωτερικό των βλεφάρων του! Κι έτσι έχασε την ευκαιρία ν' απολαύσει την διαδρομή η οποία μπορεί για τα δικά του μάτια να μην προσέφερε εντελώς άγνωστες εικόνες, αλλά για τα δικά μου ήταν όλες νέες:
Μετά την κάθοδο απ' το βουνό, ο δρόμος διασχίζει ένα καθαρά αφρικάνικο τοπίο με έντονα τα στοιχεία της ερήμου,
ακολουθώντας σε πολλά σημεία διαδρομή παράλληλη με τη σιδηροδρομική γραμμή που κατασκεύασαν οι Ιταλοί και σήμερα είναι σε αχρησ(τ)ία, σε πολλά σημεία λείπουν τμήματα ή είναι κατεστραμμένα.
Αυτός ο οδικός άξονας είναι ότι πιο σύγχρονο διαθέτει σήμερα η χώρα και στο οποίο, βέβαια, έχουν βάλει και πάλι το χεράκι τους οι Ιταλοί, από την εποχή της κυριαρχίας τους ακόμη.
Μέχρι να φτάσει στη θάλασσα, ο δρόμος περνάει από ελάχιστα μικροσκοπικά χωριά, είτε ντόπιων (άθλιας εμφάνισης), είτε "θέρετρα" με κατοικίες αξιωματούχων που ασχολούνται με κάποιο μεγαλεπήβολο πρότζεκτ.
Σπανίως δίδεται η ευκαιρία στους ελάχιστους διερχόμενους να σταματήσουν για να τσιμπήσουν ή να πιουν κάτι.
Διάσπαρτα τσαντίρια ήταν αυτό που αντικρύσαμε. Δεν μάθαμε περισσότερα ούτε κι αλληλεπιδράσαμε ιδιαίτερα. Απέφευγαν τη φωτογράφηση (η τουλάχιστον έδειχναν να την ανέχονται έναντι αμοιβής) και η έννοια τους ήταν να μας πουλήσουν κάποια κοσμήματα.
Εδώ, ο hydronetta κάνει τον αδιάφορο, προκειμένου να μπορέσω εγώ να φωτογραφήσω την κυρία...
Αφού εσύ δεν σκέφτεσαι τους αναγνώστες σου, τι να κάνω, με την άδειά σου, να τους δώσω μιαν ιδέα...
Η παραλία είχε προσδοκίες να εξελιχθεί σε μέγα τουριστικό προορισμό. Δυστυχώς, αυτές για την κατασκευή resort έμπλεξαν στα γρανάζια της γραφειοκρατίας και βούλιαξαν στα αβαθή... περιοριζόμενες σε αυτό:
Η κομψή χαμογελαστή παιδούλα με τα λιγοστά αγγλικά της μας κάλεσε στο εσωτερικό του σπιτιού να μας κεράσουν ένα καφέ.
Το εξωτερικό του σπιτιού...
Περιμένει ντροπαλά να δει αν θα δεχτούμε την πρόσκληση...
Ήταν από κείνα τα μικρά κι απαναπάντεχα που κάνουν ένα ταξίδι να χαράσσεται στη μνήμη ανεξίτηλα!
Προσωπικά, εμένα με συγκλόνισε. Όποτε φέρνω το γεγονός στη μνήμη μου, έρχονται μαζί και δάκρυα στα μάτια.
Τα παιδιά αυτά, αδέλφια και ξαδέλφια, ορφανά από γονείς που είτε σκοτώθηκαν στον πόλεμο είτε πέθαναν από κάποια αρρώστια εξ αιτίας του, έχοντας μόνο μια θεία που δουλεύει σ'ένα εργοστάσιο (αν θυμάμαι καλά) για ένα μεροκάματο της πείνας και τη βλέπουν μια ή δυο φορές την εβδομάδα, μένουν στα χαλάσματα, μαγειρεύουν, τρώνε (ό,τι τρώνε), πίνουν, κοιμούνται, διαβάζουν σε μια τρύπα 2χ3 και όμως είναι πρόθυμα να μοιραστούν με δυο ξένους τις 2 (ναι, 2) ιντζέρες τους και τη μια χούφτα σκόνη (ναι, μια χούφτα μόνο) κεχρί που θα τρώγανε το βράδυ - οι τέσσερις τους.
Και με μάτια που λάμπουν σου δείχνουν κάτι παλιόχαρτα, κομμάτια από σκισμένα φύλλα εφημερίδας, στο λευκό περιθώριο των οποίων κρατούν σημειώσεις στο σχολείο, τις αγγλικές λέξεις που μαθαίνουν εκεί, κι εκείνες που έμαθαν από εμάς. Και η μεταξύ τους αγάπη και η δίψα τους για ζωή, για γνώση, για επικοινωνία, είναι τέτοια που κάνει όλα τ'άλλα να φαίνονται τόσο ασήμαντα...
Και μόνο για το προνόμιο να ζήσω αυτές τις στιγμές, μ' αυτά τα παιδιά, άξιζε το ταξίδι στην Ερυθραία.
Aπό τα οροπέδια στο επίπεδο της θάλασσας.
Ο δρόμος προς το λιμάνι της Massawa ήταν μια συνεχής στριφογυριστή κατωφέρεια μέσα στην ομίχλη.
Διακόψαμε το ταξίδι μόνο για να γευματίσουμε στη μέση του πουθενά.
Το υπαίθριο μαγειρειό κάτω από την μπουκαμβίλια, χαμένο μέσα στην θολούρα της ομίχλης, μας αποζημίωσε. Παραδοσιακές πικάντικες γεύσεις συνοδεία ψωμιού injera και για χώνεψη ένα φρεσκοψημμένο καφεδάκι σε τρεις γύρους ως είθισται.
Αν γευστικά διατηρώ επιφυλάξεις για την κουζίνα της Ερυθραίας που δεν διαφέρει από εκείνη της Αιθιοπίας, για τον καφέ δηλώνω απερίφραστα ότι ήταν εξαιρετικός. Φρεσκοκαβουρντισμένος, φρεσκοψημμένος στη χόβολη απελευθέρωνε όλα τα αρώματα στη μύτη και το στόμα των μαγικών κόκκων.
Massawa.
Το «Μαργαριτάρι της Ερυθράς Θάλασσας», μια πόλη που για αιώνες υπήρξε ένα από τα σημαντικότερα λιμάνια της περιοχής και στο διάβα των αιώνων γνώρισε πολλούς κατακτητές.
Η Massawa αποτελείται από δύο νησιά, το Tiwalet (όπου βρισκόταν και το ξενοδοχείο μας) και τη Παλιά Massawa (Wishti Batzie) που ενώνονται μεταξύ τους και με την ηπειρωτική χώρα με γέφυρες.
Τα κτήρια της αντανακλούν την ιστορία της.
Οι Οθωμανοί Τούρκοι που κατέλαβαν την πόλη για σχεδόν 300 χρόνια, είχαν τη μεγαλύτερη επιρροή στην αρχιτεκτονική. Το ίδιο κι οι διάδοχοί τους, οι Αιγύπτιοι. Σπίτια χαμηλά, στοές, περίτεχνα παράθυρα και πόρτες. Το 1885 οι Ιταλοί κατέλαβαν τη Massawa κάνοντάς την πρωτεύουσα τους (πριν αντικατασταθεί από την Asmara το 1897) χτίζοντας κομψές βίλες.
Η Massawa μας υποδέχθηκε μέσα στην σιωπή.
Και μ’ένα σύγχρονο μνημείο μιλιταριστικής έμπνευσης να θυμίζει τον περήφανο αγώνα γι’ανεξαρτησία.
Καταλύσαμε στο ξενοδοχείο, ένα τέλειο σκηνικό για να γυριστεί το sequel της Λάμψης. Διότι σαν τον Τζακ Νίκολσον περιφερόμασταν σε ατέλειωτους διαδρόμους που μύριζαν εγκαταλειψη και παγωμάρα. Ευτυχώς κατσαρίδες δεν συναπαντήσαμε ξανα.
Βγήκαμε για σύντομη απογευματινή βόλτα στην παλιά πόλη.
Βάρκες αφημένες να σαπίζουν στην άμπωτη, γραμμές τραίνου να σκουριάζουν με φόντο τον ρημαγμένα συγκροτήματα κατοικιών όπου έχουν βρει καταφύγιο οι παρίες της ζωής.
Τα σημάδια του πολέμου πουθενά αλλού δεν είναι πιο εμφανή παρά στην Massawa. Χάσκουν σαν ανοικτές πληγές πάνω στα λαβωμένα κτήρια. Υπενθύμιση ότι ο άνθρωπος είναι πλασμένος να δημιουργεί και να καταστρέφει.
Πρώτο δείγμα της μανίας των πολέμαρχων το παλιό αυτοκρατορικό παλάτι, θερινή κατοικία του Haile Selassie, με θέα το λιμάνι και χρονολογείται από το 1872, Το παλάτι περιείχε επίσης το πρώτο ασανσέρ στην Ερυθραία. Ως σύμβολο της επικυριαρχίας των αιθιόπων αφήνεται να ρημάζει σαν φαγωμένο κουφάρι.
Μεγάλες προσδοκίες τρέφαμε σαν καθήσαμε για να δειπνήσουμε στην μοναδική ψαροταβέρνα της πόλης. Τα στενά ήταν θεοσκότεινα κι είμασταν οι μοναδικοί σχεδόν θαμώνες. Παρά την φαντασίωση ότι τα θαλασσινά θα έχουν την τιμητική τους, με απογοήτευση αναγκαστήκαμε να επιλέξουμε ψάρια που μόνο ολόφρεσκα δεν τα λες. Απογοήτευση και το ψήσιμο σε υεμενίτικο στυλ που σου σερβίρει το ψάρι ξερό κι άνοστο σα σόλα παπουτσιού.
Το πρωί μετά από μια βόλτα στην κεντρική αγορά,
κινηθήκαμε βόρεια της Massawa κατά μήκος της αμμώδους ακτής όπου βρίσκεται παραδοσιακά η περιοχή των αινιγματικών Rashaida.
Οι Rashaida είναι οι μόνοι αληθινοί νομάδες της Ερυθραίας. Συνθέτουν μόλις 0,5% του πληθυσμού, είναι μουσουλμάνοι, μιλούν αραβικά και ζουν από την κτηνοτροφία. Διατηρούν τα ήθη τους κι ο γάμος επιτρέπεται μόνο μεταξύ μελών της ίδιας φυλής.
Οι γυναίκες Rashaida φορούν ακόμα τις παραδοσιακές τους στολές με τα μαυροκόκκινα φορέματα με γεωμετρικά μοτίβα κεντημένα με χάντρες, ασημένιες κλωστές ενίοτε και μαργαριτάρια.
Διάσπαρτα τσαντίρια ήταν αυτό που αντικρύσαμε. Δεν μάθαμε περισσότερα ούτε κι αλληλεπιδράσαμε ιδιαίτερα. Απέφευγαν τη φωτογράφηση (η τουλάχιστον έδειχναν να την ανέχονται έναντι αμοιβής) και η έννοια τους ήταν να μας πουλήσουν κάποια κοσμήματα.
Ο οδηγός μας έταξε και μπάνιο στην Ερυθρά Θάλασσα σε οργανωμένη πλαζ. Από τις εκφράσεις του προσώπου του έδειχνε ενθουσιώδης, κάτι που θα συμμεριζόμουν αν δεν είχα δει ποτέ στη ζώη μου θάλασσα και παραλίες.
Το θέρετρο ήταν το απόλυτο decadence με εικόνα εγκατάλειψης.
Η πλαζ ασχολίαστη και το μπάνιο απλώς υποφερτό σε μια παραλία που έπρεπε να περπατάς να περπατάς μέχρι να βουτήξεις και το κεφάλι σου στο νερό.
Δεν ήταν κι η καλύτερη επιλογή σε μια ακτογραμμή που θαυμάζεται ακόμα και για το κοραλλιογενή βυθό της.
Ούτε φωτογραφία δεν τράβηξα....
Επιστρέψαμε κατά το μεσημεράκι στην Massawa για να γνωρίσουμε καλύτερα το παλιό κομμάτι της πόλης.
Γοητευτικά οθωμανικά κτήρια μ’ενδιαφερουσες αισθητικές πινελιές στα παράθυρρα και τις εξώθυρες, τζαμιά παλιά και νέα, όλα συνέθεταν ένα παραμυθένιο σκηνικό ανατολής, τόσο διαφορετικό από τη πρωτεύουσα Asmara.
Όμως κι εκεί τα περισσότερα έστεκαν λαβωμένα, άλλα μισογκρεμισμένα -καταφύγια πουλιών-, άλλα με το αποτύπωμα των βλημάτων στους τοίχους.
Οι άνθρωποι λιγοστοί, κάποιοι παραδομένοι στη μεσημεριανή ραστώνη.
Μόνο τα παιδιά έδειχναν να απολαμβάνουν την ευκαιρία να κυκλοφορήσουν με τα ποδήλατά τους ανενόχλητα.
Σ’ένα στενάκι συνέλαβα το babaduma περιτριγυρισμένο από μια ομάδα παιδιών.
Η κομψή χαμογελαστή παιδούλα με τα λιγοστά αγγλικά της μας κάλεσε στο εσωτερικό του σπιτιού να μας κεράσουν ένα καφέ. Η αυθόρμητη πρότασή της έγινε δεκτή μ’ενθουσιασμό, αλλά μας κίνησε και την περιέργεια. Αυτό που μας συγκλόνισε ήταν σαν διαβήκαμε το κατώφλι αυτού που είχε απομείνει το φάντασμα του εαυτού του λόγω του πολέμου.
Στο ψηλοτάβανο σκοτεινό χαγιάτι βρισκόταν ένα διπλό κρεβάτι για να κοιμούνται όλα τα παιδιά, οι τοίχοι ταλαιπωρημένοι από το χρόνο μ’ετερόκλητα αντικείμενα αναρτημένα και λιγοστά έπιπλα. Μια ταλαιπωρημένη πόρτα το χώριζε από ένα κατασκότεινο δωμάτιο που ίσως ήταν κρεβατοκάμαρα ή κουζίνα.
Η έφηβη της παρέας σε μια γωνιά ανέλαβε να μας ψήσει τον παραδοσιακό καφέ και μας τράταρε αραβικές πίτες. Αυτό είχε μόνο το σπιτικό τους.
Αυτό το λίγο όμως μας το έδιναν μ’ολη τη θέρμη της φιλοξενίας τους.
Τα παιδουλίνια προσπαθούσαν ν’ακονίσουν τις γνώσεις των αγγλικών τους ρωτώντας μας διάφορα γελώντας ακατάπαυστα.
Φωτογραφηθήκαμε όλοι μαζί κι αποχαιρετιστήκαμε συγκινημένοι.
Ήταν από κείνα τα μικρά κι απαναπάντεχα που κάνουν ένα ταξίδι να χαράσσεται στη μνήμη ανεξίτηλα!
και δια χειρός babaduma:
... και αναρωτιέται ο ... ψαγμένος αναγνώστης: Κάπως απότομα δεν φτάνει στη Massawa; Και φυσικά έχει δίκιο. Διότι, μπορεί μεν το γεύμα να ήταν φτωχικό και παραδοσιακό, πλην όμως άφθονο και δεν αφήσαμε ψίχουλο. Και ο καφές τέλειος αλλά και η διαδικασία της πέψης αναπόφευκτη. Οπότε... ο καλός μας συγγραφέας απεσύρθη στο βάθος του καθίσματός του για να μελετήσει... το εσωτερικό των βλεφάρων του! Κι έτσι έχασε την ευκαιρία ν' απολαύσει την διαδρομή η οποία μπορεί για τα δικά του μάτια να μην προσέφερε εντελώς άγνωστες εικόνες, αλλά για τα δικά μου ήταν όλες νέες:
Μετά την κάθοδο απ' το βουνό, ο δρόμος διασχίζει ένα καθαρά αφρικάνικο τοπίο με έντονα τα στοιχεία της ερήμου,
ακολουθώντας σε πολλά σημεία διαδρομή παράλληλη με τη σιδηροδρομική γραμμή που κατασκεύασαν οι Ιταλοί και σήμερα είναι σε αχρησ(τ)ία, σε πολλά σημεία λείπουν τμήματα ή είναι κατεστραμμένα.
Αυτός ο οδικός άξονας είναι ότι πιο σύγχρονο διαθέτει σήμερα η χώρα και στο οποίο, βέβαια, έχουν βάλει και πάλι το χεράκι τους οι Ιταλοί, από την εποχή της κυριαρχίας τους ακόμη.
Μέχρι να φτάσει στη θάλασσα, ο δρόμος περνάει από ελάχιστα μικροσκοπικά χωριά, είτε ντόπιων (άθλιας εμφάνισης), είτε "θέρετρα" με κατοικίες αξιωματούχων που ασχολούνται με κάποιο μεγαλεπήβολο πρότζεκτ.
Σπανίως δίδεται η ευκαιρία στους ελάχιστους διερχόμενους να σταματήσουν για να τσιμπήσουν ή να πιουν κάτι.
Διάσπαρτα τσαντίρια ήταν αυτό που αντικρύσαμε. Δεν μάθαμε περισσότερα ούτε κι αλληλεπιδράσαμε ιδιαίτερα. Απέφευγαν τη φωτογράφηση (η τουλάχιστον έδειχναν να την ανέχονται έναντι αμοιβής) και η έννοια τους ήταν να μας πουλήσουν κάποια κοσμήματα.
Εδώ, ο hydronetta κάνει τον αδιάφορο, προκειμένου να μπορέσω εγώ να φωτογραφήσω την κυρία...
Αφού εσύ δεν σκέφτεσαι τους αναγνώστες σου, τι να κάνω, με την άδειά σου, να τους δώσω μιαν ιδέα...
Η παραλία είχε προσδοκίες να εξελιχθεί σε μέγα τουριστικό προορισμό. Δυστυχώς, αυτές για την κατασκευή resort έμπλεξαν στα γρανάζια της γραφειοκρατίας και βούλιαξαν στα αβαθή... περιοριζόμενες σε αυτό:
Η κομψή χαμογελαστή παιδούλα με τα λιγοστά αγγλικά της μας κάλεσε στο εσωτερικό του σπιτιού να μας κεράσουν ένα καφέ.
Το εξωτερικό του σπιτιού...
Περιμένει ντροπαλά να δει αν θα δεχτούμε την πρόσκληση...
Ήταν από κείνα τα μικρά κι απαναπάντεχα που κάνουν ένα ταξίδι να χαράσσεται στη μνήμη ανεξίτηλα!
Προσωπικά, εμένα με συγκλόνισε. Όποτε φέρνω το γεγονός στη μνήμη μου, έρχονται μαζί και δάκρυα στα μάτια.
Τα παιδιά αυτά, αδέλφια και ξαδέλφια, ορφανά από γονείς που είτε σκοτώθηκαν στον πόλεμο είτε πέθαναν από κάποια αρρώστια εξ αιτίας του, έχοντας μόνο μια θεία που δουλεύει σ'ένα εργοστάσιο (αν θυμάμαι καλά) για ένα μεροκάματο της πείνας και τη βλέπουν μια ή δυο φορές την εβδομάδα, μένουν στα χαλάσματα, μαγειρεύουν, τρώνε (ό,τι τρώνε), πίνουν, κοιμούνται, διαβάζουν σε μια τρύπα 2χ3 και όμως είναι πρόθυμα να μοιραστούν με δυο ξένους τις 2 (ναι, 2) ιντζέρες τους και τη μια χούφτα σκόνη (ναι, μια χούφτα μόνο) κεχρί που θα τρώγανε το βράδυ - οι τέσσερις τους.
Και με μάτια που λάμπουν σου δείχνουν κάτι παλιόχαρτα, κομμάτια από σκισμένα φύλλα εφημερίδας, στο λευκό περιθώριο των οποίων κρατούν σημειώσεις στο σχολείο, τις αγγλικές λέξεις που μαθαίνουν εκεί, κι εκείνες που έμαθαν από εμάς. Και η μεταξύ τους αγάπη και η δίψα τους για ζωή, για γνώση, για επικοινωνία, είναι τέτοια που κάνει όλα τ'άλλα να φαίνονται τόσο ασήμαντα...
Και μόνο για το προνόμιο να ζήσω αυτές τις στιγμές, μ' αυτά τα παιδιά, άξιζε το ταξίδι στην Ερυθραία.
Με έπιασε μια νοσταλγία για τα παλιότερα ταξίδια. Άλλωστε δεν έχει γραφτεί κάτι στο φόρουμ μας για την ταλαίπωρη αυτή χώρα οπότε μέσω του κειμένου και των φωτογραφιών είναι μια ευκαιρία να τη συστήσω σε όσους θέλουν να την γνωρίσουν. Τώρα να πάνε…. δεν ψυχανεμίζομαι να ήθελαν πολλοί
