hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.152
- Likes
- 14.443
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Εις το βουνό ψηλά εκεί, είν'εκκλησιά ερημική
Γεμάτοι από συναισθήματα, το επόμενο πρωινό αποχαιρετίσαμε τη παραθαλάσσια Massawa και κινήσαμε πάλι για τα υψίπεδα της Asmara, με το πρόγραμμα να προβλέπει επίσκεψη σ'ένα από τα ιστορικά ορθόδοξα μοναστήρια της περιοχής.
Διασχίσαμε τη πολυπληθή πολίχνη Ginda όπου κάναμε στάση για να απολαύσουμε ένα καφεδάκι και κυρίως για να ξεκλέψω μερικές εικόνες της καθημερινότητας με το φακό της μηχανής.
Πήραμε σταδιακά την ανωφέρεια σ'ένα τοπίο άνυδρο και κατάξερο. Σποραδικά μικρά χωριά και κόσμος να περπατά ασταμάτητα κατά μήκος του δρόμου συχνά βαριά φορτωμένος. Σαν δεν έχεις τα μέσα το περπάτημα είναι η μόνη (κι αρχέγονη) λύση.
Φτάσαμε στη πόλη Nefasit. Ήταν η βάση μας για την ανάβαση στο βουνό όπου έδρευε το ιστορικό μοναστήρι Debre Bizen. Εδώ ισχύει το άβατο σύμφωνα με τις επιταγές του ιδρυτή της, ο οποίος είχε ένα θεματάκι αφού δήλωνε: "μάλλον κοιτάζω το πρόσωπο ενός λιονταριού στα μάτια μιας γυναίκας.". ¨Εκτοτε κάθε θηλυκό, με εξαίρεση τις όρνιθες, στερούνται εισόδου.
Aπό το επίπεδο της πόλης δεν φαινόταν ούτε υποψία του μοναστηριού που βρισκόταν 825 μέτρα ψηλότερα.
“Και πόσο χρόνο θα κάνουμε για να φτάσουμε στο μοναστήρι;”
“Μπα 1,5-2 ώρες το πολύ. Οι ντόπιοι το κάνουν σε συντομότερο χρόνο γιατί κόβουν δρόμο από μονοπάτια” απάντησε ο οδηγός μας.
Κι αρχίσαμε σιγά σιγά να ανηφορίζουμε.
Όσο ανεβαίναμε τόσο η θέα γινόταν πανοραμικότερη, επικρατούσε ενθουσιασμός στην ομάδα…
…αλλά και μια απορία: “Κρυμμένο το έχετε το μοναστήρι”
“Μετά από κείνη τη γωνία θα φανεί”
Αποτελεί όμως νομοτέλεια ότι μετά από μια γωνία δρόμου ή κάβο, υπάρχει... μια άλλη γωνία ή κάβος.
Γωνία, στη γωνία ανεβαίναμε και το μοναστήρι άφαντο. Σκύψαμε το κεφάλι και σαν τα υποζύγια συνεχίζαμε απνευστί την ανάβαση μέσα στο καταμεσήμερο.
Ήταν λίγες εκατοντάδες μέτρα πριν το τέρμα σαν πρωτοαντικρύσαμε τα πρώτα κτήρια της μονής. Είχαν όμως περάσει σχεδόν 3 ώρες από τότε που ξεκινήσαμε και είμασταν λόγω ζέστης κι υψομέτρου σε κατάσταση μεταξύ φθοράς κι αφθαρσίας. Tου babaduma να πονάει το σηκώτι, εμένα δε να μου έρχονται σκοτοδύνες.
Δίνοντας κουράγιο ο ένας στον άλλον καλύψαμε και τα τελευταία μέτρα.
Όσο κι αν ο καιρός δεν το προοιώνιζε, εντούτοις εις τα ψηλά εκεί υπήρχε συννεφιά και συχνά τα κτήρια χάνονταν μέσα σ'ενα απόκοσμο πέπλο θολούρας.
Ολόκληρη μοναστική πολιτεία το Debre Bizen που ιδρύθηκε από το 1361. Είναι στην πραγματικότητα ένα μικρό χωριό από πέτρινα σπίτια κι υποστατικά των μοναχών. Εδώ διαβιούν μερικές δεκάδες μοναχοί που επέλεξαν να ζήσουν μια λιτή ζωή, καθώς κι ένας αριθμός μαθητών στο θρησκευτικό σχολείο του.Αυτοί είναι οι θεματοφύλακες της συλλογής με περισσότερα από 1.000 μεσαιωνικά χειρόγραφα.
Ευημερούσε, πριν οι κομισάριοι πολιτισμού της κομμουνιστικής Derg που κυβέρνησε την Ερυθραία στην δεκαετία του 1970-80, κατασχέσει το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας του μετατρέποντάς το σε στρατιωτική βάση.
Ίσως να έφταιγε η ώρα της μέρας που φτάσαμε, μοναχούς είδαμε ελάχιστους κι αυτοί ήταν αρκετά απόμακροι.
Μας υποδέχθηκαν δόκιμοι μου μας φίλεψαν στο αρχονταρίκι της μονής.
Δυστυχώς ούτε το εσωτερικό των εκκλησιών, ούτε και το κειμήλια της μονής καταφέραμε να δούμε. Αρκεστήκαμε να περιφερόμαστε γύρω γύρω απαθανατίζοντας τα φωτογενή πέτρινα κτήρια…
… και ν'απολαμβάνουμε την αίσθηση σαν να πετάμε πάνω από τα σύννεφα που στο μεταξύ είχαν κυκλώσει το βουνό.
Η κάθοδος ήταν συντομότερη κι ευκολότερη.
Αναλογιζόμουνα πόσοι ντόπιοι κάνουν αυτό το ανέβα-κατέβα σε τακτική βάση. Και μάλιστα σε υποπολλαπλάσιο χρόνο απ'όσο χρειαστήκαμε.
Μετά δεν είναι να αναρωτιέται κανείς γιατί αυτοί στο ανατολικό κέρας της Αφρικής σαρώνουν τα μετάλλια στους δρόμους μεγάλων αποστάσεων.
Γεμάτοι από συναισθήματα, το επόμενο πρωινό αποχαιρετίσαμε τη παραθαλάσσια Massawa και κινήσαμε πάλι για τα υψίπεδα της Asmara, με το πρόγραμμα να προβλέπει επίσκεψη σ'ένα από τα ιστορικά ορθόδοξα μοναστήρια της περιοχής.
Διασχίσαμε τη πολυπληθή πολίχνη Ginda όπου κάναμε στάση για να απολαύσουμε ένα καφεδάκι και κυρίως για να ξεκλέψω μερικές εικόνες της καθημερινότητας με το φακό της μηχανής.
Πήραμε σταδιακά την ανωφέρεια σ'ένα τοπίο άνυδρο και κατάξερο. Σποραδικά μικρά χωριά και κόσμος να περπατά ασταμάτητα κατά μήκος του δρόμου συχνά βαριά φορτωμένος. Σαν δεν έχεις τα μέσα το περπάτημα είναι η μόνη (κι αρχέγονη) λύση.
Φτάσαμε στη πόλη Nefasit. Ήταν η βάση μας για την ανάβαση στο βουνό όπου έδρευε το ιστορικό μοναστήρι Debre Bizen. Εδώ ισχύει το άβατο σύμφωνα με τις επιταγές του ιδρυτή της, ο οποίος είχε ένα θεματάκι αφού δήλωνε: "μάλλον κοιτάζω το πρόσωπο ενός λιονταριού στα μάτια μιας γυναίκας.". ¨Εκτοτε κάθε θηλυκό, με εξαίρεση τις όρνιθες, στερούνται εισόδου.
Aπό το επίπεδο της πόλης δεν φαινόταν ούτε υποψία του μοναστηριού που βρισκόταν 825 μέτρα ψηλότερα.
“Και πόσο χρόνο θα κάνουμε για να φτάσουμε στο μοναστήρι;”
“Μπα 1,5-2 ώρες το πολύ. Οι ντόπιοι το κάνουν σε συντομότερο χρόνο γιατί κόβουν δρόμο από μονοπάτια” απάντησε ο οδηγός μας.
Κι αρχίσαμε σιγά σιγά να ανηφορίζουμε.
Όσο ανεβαίναμε τόσο η θέα γινόταν πανοραμικότερη, επικρατούσε ενθουσιασμός στην ομάδα…
…αλλά και μια απορία: “Κρυμμένο το έχετε το μοναστήρι”
“Μετά από κείνη τη γωνία θα φανεί”
Αποτελεί όμως νομοτέλεια ότι μετά από μια γωνία δρόμου ή κάβο, υπάρχει... μια άλλη γωνία ή κάβος.
Γωνία, στη γωνία ανεβαίναμε και το μοναστήρι άφαντο. Σκύψαμε το κεφάλι και σαν τα υποζύγια συνεχίζαμε απνευστί την ανάβαση μέσα στο καταμεσήμερο.
Ήταν λίγες εκατοντάδες μέτρα πριν το τέρμα σαν πρωτοαντικρύσαμε τα πρώτα κτήρια της μονής. Είχαν όμως περάσει σχεδόν 3 ώρες από τότε που ξεκινήσαμε και είμασταν λόγω ζέστης κι υψομέτρου σε κατάσταση μεταξύ φθοράς κι αφθαρσίας. Tου babaduma να πονάει το σηκώτι, εμένα δε να μου έρχονται σκοτοδύνες.
Δίνοντας κουράγιο ο ένας στον άλλον καλύψαμε και τα τελευταία μέτρα.
Όσο κι αν ο καιρός δεν το προοιώνιζε, εντούτοις εις τα ψηλά εκεί υπήρχε συννεφιά και συχνά τα κτήρια χάνονταν μέσα σ'ενα απόκοσμο πέπλο θολούρας.
Ολόκληρη μοναστική πολιτεία το Debre Bizen που ιδρύθηκε από το 1361. Είναι στην πραγματικότητα ένα μικρό χωριό από πέτρινα σπίτια κι υποστατικά των μοναχών. Εδώ διαβιούν μερικές δεκάδες μοναχοί που επέλεξαν να ζήσουν μια λιτή ζωή, καθώς κι ένας αριθμός μαθητών στο θρησκευτικό σχολείο του.Αυτοί είναι οι θεματοφύλακες της συλλογής με περισσότερα από 1.000 μεσαιωνικά χειρόγραφα.
Ευημερούσε, πριν οι κομισάριοι πολιτισμού της κομμουνιστικής Derg που κυβέρνησε την Ερυθραία στην δεκαετία του 1970-80, κατασχέσει το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας του μετατρέποντάς το σε στρατιωτική βάση.
Ίσως να έφταιγε η ώρα της μέρας που φτάσαμε, μοναχούς είδαμε ελάχιστους κι αυτοί ήταν αρκετά απόμακροι.
Μας υποδέχθηκαν δόκιμοι μου μας φίλεψαν στο αρχονταρίκι της μονής.
Δυστυχώς ούτε το εσωτερικό των εκκλησιών, ούτε και το κειμήλια της μονής καταφέραμε να δούμε. Αρκεστήκαμε να περιφερόμαστε γύρω γύρω απαθανατίζοντας τα φωτογενή πέτρινα κτήρια…
… και ν'απολαμβάνουμε την αίσθηση σαν να πετάμε πάνω από τα σύννεφα που στο μεταξύ είχαν κυκλώσει το βουνό.
Η κάθοδος ήταν συντομότερη κι ευκολότερη.
Αναλογιζόμουνα πόσοι ντόπιοι κάνουν αυτό το ανέβα-κατέβα σε τακτική βάση. Και μάλιστα σε υποπολλαπλάσιο χρόνο απ'όσο χρειαστήκαμε.
Μετά δεν είναι να αναρωτιέται κανείς γιατί αυτοί στο ανατολικό κέρας της Αφρικής σαρώνουν τα μετάλλια στους δρόμους μεγάλων αποστάσεων.
Με έπιασε μια νοσταλγία για τα παλιότερα ταξίδια. Άλλωστε δεν έχει γραφτεί κάτι στο φόρουμ μας για την ταλαίπωρη αυτή χώρα οπότε μέσω του κειμένου και των φωτογραφιών είναι μια ευκαιρία να τη συστήσω σε όσους θέλουν να την γνωρίσουν. Τώρα να πάνε…. δεν ψυχανεμίζομαι να ήθελαν πολλοί
