hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.152
- Likes
- 14.443
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Keren κι ο εξολοθρευτής "βλαττοειδών"
Επιτέλους εγκαταλείπουμε το κλεινόν άστυ και ανοίγουμε τα φτερά μας προς την ύπαιθρο της Ερυθραίας.
Ήδη οι πρώτες εικόνες στους δρόμους μας προϊδεάζουν. Η κίνηση από αυτοκίνητα υποτονική.
Αντίθετα παντού:
Άνθρωποι να μετακινούνται πεζή
Άλλοι με ποδήλατα
Άλλοι με ζωήλατα
Άλλοι στοιβαγμένοι στις στάσεις περιμένοντας το ΚΤΕΛ της γραμμής…
…αν αυτό φτάσει ποτέ στην ώρα του!
κι όπου ανεπαρκούν τα οχήματα, κοπάδια καμηλών, αγελάδων και γαϊδουριών που προκαλούν κυκλοφορική “ασφυξία”
Το τοπίο ορεινό, γυμνό
Το ίδιο τα χωριά, λιτά, σπίτια χαμηλά, κάποια με χρωματιστές πινελιές, αλλού καλύβες.
Το Keren, η τρίτη μεγαλύτερη πόλη της χώρας και σημαντικό κέντρο εμπορίου, βρίσκεται 91 χλμ βορειοδυτικά της Αsmara σ’ένα μικρό οροπέδιο στα 1220m πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας.
Αν και περιβάλλεται από βουνά, υπήρξε πάντα ελκυστικό για τους ξένους. Ήταν αγαπημένο θέρετρο για τους Ευρωπαίους επισκέπτες και τους Ιταλούς αποικιοκράτες λόγω του εύκρατου κλίματος και του γόνιμου εδάφους.
Σήμερα είναι μια επαρχιακή πόλη με πολλές εκκλησίες και τζαμιά καθώς αποτελείται από περίπου 55% μουσουλμάνους και 40% χριστιανούς.
Το πρόγραμμα προέβλεπε να είμαστε στο Keren αυστηρά τη Δευτέρα. Ο λόγος είναι ότι αυτή είναι η μέρα της βδομάδας που γίνεται η μεγάλη ζωοπανήγυρη στα περίχωρα της πόλης.
Πριν λοιπόν καλά καλά τακτοποιηθούμε στο ξενοδοχείο, βρεθήκαμε ανάμεσα σε καμήλες κι αμνοερίφια.
Οι φωνές των ζώων, το ατέρμονο αλισβερίσι μεταξύ πωλητών κι αγοραστών όλοι με παραδοσιακές φορεσιές - αν έλλειπαν και τα ηλεκτροφόρα καλώδια - ήταν μια εικόνα απαράλλακτη στους αιώνες. Είμασταν οι μοναδικοί αλλοδαποί. Μπλεχτήκαμε με το πλήθος και τα βελάσματα μη ξέροντας προς τα πού να πρωτοφωτογραφίσουμε.
Οι ενήλικες φάνηκαν χαλαροί, ενώ τα παιδιά όπως πάντα έδειξαν να το απολαμβάνουν με τη ψυχή τους.
Έξω από το χώρο της ζωοπανήγυρης, ομάδες ανδρών κουβέντιαζαν και παζάρευαν καθισμένοι οκλαδόν πάνω στο ξερό χώμα.
Στις συμβουλές του πρακτορείου να καταλύσουμε σ’ένα ξενοδοχείο στα περίχωρα της πόλης, εμείς κωφεύσαμε. Αντιπροτείναμε μετ’επιμονής ένα άλλο, νεόδμητο, εντός του κέντρου. Πραγματικά το κτήριο έδειχνε εξωτερικά περιποιημένο, εσωτερικά ήταν ψιλοάδειο κι είπαμε να ρίξουμε μια ματιά στα δωμάτια πριν καταλήξουμε.
Η ρεσεψιονίστ πασιχαρής μας συνόδευσε, αλλά σαν άνοιξε το πορτάκι για να μας δείξει ότι υπάρχει και ψυγείο στο δωμάτιο, τσουπ, νά’σου μια κατσαριδούλα (μία εκ των 3,500 ειδών της τάξης των βλαττοειδών εντόμων) ξεπήδησε από μέσα. Ολοκληρώνοντας τις μέρες της στον μάταιο τούτο κόσμο ως χαλκομανία στο πάτωμα από το παπούτσι της ρεσεψιονιστ, θεωρήσαμε το γεγονός… τυχαίο, εγκρίναμε και κλείσαμε το δωμάτιο! Πόσο αφελείς!
Ως ένοικοι πλέον του ξενοδοχείου βγήκαμε και στην βεράντα του για να απολαύσουμε μια πανοραμική άποψη του Keren και του Μεγάλου Τζαμιού του.
Στη στρογγυλή πλατεία Jira Feori σταθήκαμε για γεύμα σ’ένα μαγειριό με ανύπαρκτη πελατεία. Μενού δεν υπήρχε κι η πρόταση της σεφ ήταν μια και μοναδική: μακαρόνια ναπολιταίν. Η μακαρονάδα, πολυτέλεια για τους ουρανίσκους πολλών κατοίκων της Ερυθραίας, ήταν νοστιμότατη και έτσι την τιμήσαμε σε διπλή δόση για να κάνουμε και σεφτέ στο μαγαζί.
Το γεύμα ολοκληρώθηκε με μια ιεροτελεστία καφέ:
η νεαρά καβούρντισε τον καφέ στα κάρβουνα,
τον κοπάνησε
και τον έβρασε μέσα στο ειδικό πήλινο δοχείο πάνω στη χόβολη.
Οσμές, γεύση κι εμπειρία αξεπέραστη!
Κάναμε μια χαλαρή βόλτα στα σκονισμένα στενά της πόλης που έσφυζαν από κίνηση,
χαζέψαμε τα ραφια των μίνι μάρκετ αναλογιζόμενοι ότι βασικά τρόφιμα είναι απλησίαστα για το ισχνό εισόδημα των κατοίκων της Ερυθραίας,
και οδικώς κινηθήκαμε στα προάστια σ’ένα δημοφιλές προσκύνημα, το Ιερό της St Maryam Da'aritευρέως γνωστό ως Madonna του baobab. Το ιερό βρίσκεται μέσα σε ένα μεγάλο σπήλαιο στον κορμό ενός αρχαίου δέντρου baobab. Το 1941 ιταλοί στρατιώτες κατέφυγαν στο δέντρο από επιδρομή βρετανικών αεροπλάνων. Αν και το δέντρο χτυπήθηκε, οι Ιταλοί επέζησαν και το ιερό διασώθηκε. Σήμερα, σύμφωνα με την τοπική παράδοση, αν μια γυναίκα επιθυμεί σύζυγο ή παιδί, πρέπει να ψήσει καφέ στη σκιά του δέντρου. Αν ένας ταξιδιώτης περάσει και δεχτεί ένα κύπελλο, η ευχή της θα πραγματοποιηθεί.
Το προσκύνημα περαν της ιστορίας και της σημασίας του, ως αξιοθέατο δεν έλεγε πολλά. Εντούτοις η νεωκόρισσα φρόντιζε να τηρηθούν οι τύποι παρατηρώντας μας να βγάλουμε τα παπούτσια μας σαν μπαίναμε μέσα στο κορμό του δένδρου.
Σταδιακά το φώς πύρωνε τα γυμνά βουνά πριν ο ουρανός πάρει ένα μενεξεδί χρώμα κι αρχίσουν οι φωνές των μουεζίνηδων να καλούν για την προσευχή.
Αφού ήπιαμε τη μπύρα μας στη στρογγυλή πλατεία επιστρέψαμε στο δωμάτιό μας να κάνουμε ένα μπάνιο και να… χαλαρώσουμε. Χαλάρωση αν μας το επέτρεπε η μαζική επιδρομή από… μικρές κατσαριδούλες (της τάξης των βλαττοειδών είπαμε). Ξεφύτρωναν από παντού κι η παντόφλα μου πήρε φωτιά εξολοθρεύοντάς τις,ενώ ο babaduma, χωρίς να δείχνει διατεθειμένος να συμμετάσχει στη σφαγή, παρακολουθούσε με ψυχρό δημοσιογραφικό ενδιαφέρον, καταγράφοντας τα στατιστικά στοιχεία. Όμως σβήνοντας το φως και ξαπλώνοντας στο κρεβάτι, μπορείς να νοιώσεις χαλαρός σαν νοιώθεις ότι από κάπου θα ξεμυτίσει μια καινούργια περιφερόμενη στο κρεβάτι σου; Όχι. Ξάγρυπνος παραφύλαγα. Σαν είδα μια παρκαρισμένη στο εσωτερικό της βαλίτσας μου κόντεψα να πάθω εγκεφαλικό. Επιδόθηκα σε κανονική κατσαριδογενοκτονία. Σίγουρα όσες και να απέμεναν, λούφαξαν υπό το φόβο αφανισμού και μ’άφησαν να κερδίσω λίγες ώρες ξένοιαστου ύπνου.
Το πρωί άρον άρον κάναμε check out και πήραμε το δρόμο στα περίχωρα της πόλης στο Βρεττανικό πολεμικό νεκροταφείο. Το μουσουλμανικό νεκροταφείο παραδίπλα ήταν πιο φωτογενές.
Περάσαμε γοητευτικές βίλλες με έντονο ιταλικό χρώμα..
περάσαμε από τον παλιό σιδηροδρομικό σταθμό που σήμερα είναι σταθμός λεωφορείων και μαρτυρά την ιταλική κληρονομιά της χώρας...
για να καταλήξουμε στη κεντρική αγορά παρατηρώντας το πολύχρωμο πλήθος.
Πήραμε πια το δρόμο προς τις ακτές της χώρας (παραλία yeahhhh!!) αφού κάναμε στάση σ’ένα χωριό.
Επισκεφθήκαμε μια μονόχωρη καλύβα. Ένα σκοτεινό χαγιάτι μ’ ένα απλό παραβάν να απομονώνει τη κρεβατοκάμαρα.
Τα χαμόγελα όμως περίσσευαν...
Σύντομα μια ορδή από παιδουλίνια άρχισε να μας ακολουθεί φασαριόζικα σε κάθε μας βήμα.
Εκεί ξεφύτρωσε μια παιδική φιγούρα που δεν λέει να ξεθωριάσει από τη μνήμη μου.
Μ’ένα πανβρώμικο χειμωνιάτικο ζακετάκι να καλύπτει το γυμνό κατά τ’άλλα κορμί, με ατίθασα μαλλιά, ισχνά ποδαράκια ξυπόλητα που βάδιζαν διστακτικά στο χώμα, με τις μύγες να χορεύουν πάνω στο πρόσωπο… και κείνα τα μάτια, τα τεράστια εκφραστικά μάτια να με κοιτούν διαπεραστικά, εξεταστικά, απορημένα και με απέραντη θλίψη.
Λες και με ρωτούσε ένα παραπονιάρικο μεγάλο γιατί.
Κι εγώ, ο καλοζωϊσμένος, ο προνομιούχος, χαμήλωσα το βλέμμα και βούλιαξα σ’ένοχη σιωπή.
Επιτέλους εγκαταλείπουμε το κλεινόν άστυ και ανοίγουμε τα φτερά μας προς την ύπαιθρο της Ερυθραίας.
Ήδη οι πρώτες εικόνες στους δρόμους μας προϊδεάζουν. Η κίνηση από αυτοκίνητα υποτονική.
Αντίθετα παντού:
Άνθρωποι να μετακινούνται πεζή
Άλλοι με ποδήλατα
Άλλοι με ζωήλατα
Άλλοι στοιβαγμένοι στις στάσεις περιμένοντας το ΚΤΕΛ της γραμμής…
…αν αυτό φτάσει ποτέ στην ώρα του!
κι όπου ανεπαρκούν τα οχήματα, κοπάδια καμηλών, αγελάδων και γαϊδουριών που προκαλούν κυκλοφορική “ασφυξία”
Το τοπίο ορεινό, γυμνό
Το ίδιο τα χωριά, λιτά, σπίτια χαμηλά, κάποια με χρωματιστές πινελιές, αλλού καλύβες.
Το Keren, η τρίτη μεγαλύτερη πόλη της χώρας και σημαντικό κέντρο εμπορίου, βρίσκεται 91 χλμ βορειοδυτικά της Αsmara σ’ένα μικρό οροπέδιο στα 1220m πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας.
Αν και περιβάλλεται από βουνά, υπήρξε πάντα ελκυστικό για τους ξένους. Ήταν αγαπημένο θέρετρο για τους Ευρωπαίους επισκέπτες και τους Ιταλούς αποικιοκράτες λόγω του εύκρατου κλίματος και του γόνιμου εδάφους.
Σήμερα είναι μια επαρχιακή πόλη με πολλές εκκλησίες και τζαμιά καθώς αποτελείται από περίπου 55% μουσουλμάνους και 40% χριστιανούς.
Το πρόγραμμα προέβλεπε να είμαστε στο Keren αυστηρά τη Δευτέρα. Ο λόγος είναι ότι αυτή είναι η μέρα της βδομάδας που γίνεται η μεγάλη ζωοπανήγυρη στα περίχωρα της πόλης.
Πριν λοιπόν καλά καλά τακτοποιηθούμε στο ξενοδοχείο, βρεθήκαμε ανάμεσα σε καμήλες κι αμνοερίφια.
Οι φωνές των ζώων, το ατέρμονο αλισβερίσι μεταξύ πωλητών κι αγοραστών όλοι με παραδοσιακές φορεσιές - αν έλλειπαν και τα ηλεκτροφόρα καλώδια - ήταν μια εικόνα απαράλλακτη στους αιώνες. Είμασταν οι μοναδικοί αλλοδαποί. Μπλεχτήκαμε με το πλήθος και τα βελάσματα μη ξέροντας προς τα πού να πρωτοφωτογραφίσουμε.
Οι ενήλικες φάνηκαν χαλαροί, ενώ τα παιδιά όπως πάντα έδειξαν να το απολαμβάνουν με τη ψυχή τους.
Έξω από το χώρο της ζωοπανήγυρης, ομάδες ανδρών κουβέντιαζαν και παζάρευαν καθισμένοι οκλαδόν πάνω στο ξερό χώμα.
Στις συμβουλές του πρακτορείου να καταλύσουμε σ’ένα ξενοδοχείο στα περίχωρα της πόλης, εμείς κωφεύσαμε. Αντιπροτείναμε μετ’επιμονής ένα άλλο, νεόδμητο, εντός του κέντρου. Πραγματικά το κτήριο έδειχνε εξωτερικά περιποιημένο, εσωτερικά ήταν ψιλοάδειο κι είπαμε να ρίξουμε μια ματιά στα δωμάτια πριν καταλήξουμε.
Η ρεσεψιονίστ πασιχαρής μας συνόδευσε, αλλά σαν άνοιξε το πορτάκι για να μας δείξει ότι υπάρχει και ψυγείο στο δωμάτιο, τσουπ, νά’σου μια κατσαριδούλα (μία εκ των 3,500 ειδών της τάξης των βλαττοειδών εντόμων) ξεπήδησε από μέσα. Ολοκληρώνοντας τις μέρες της στον μάταιο τούτο κόσμο ως χαλκομανία στο πάτωμα από το παπούτσι της ρεσεψιονιστ, θεωρήσαμε το γεγονός… τυχαίο, εγκρίναμε και κλείσαμε το δωμάτιο! Πόσο αφελείς!
Ως ένοικοι πλέον του ξενοδοχείου βγήκαμε και στην βεράντα του για να απολαύσουμε μια πανοραμική άποψη του Keren και του Μεγάλου Τζαμιού του.
Στη στρογγυλή πλατεία Jira Feori σταθήκαμε για γεύμα σ’ένα μαγειριό με ανύπαρκτη πελατεία. Μενού δεν υπήρχε κι η πρόταση της σεφ ήταν μια και μοναδική: μακαρόνια ναπολιταίν. Η μακαρονάδα, πολυτέλεια για τους ουρανίσκους πολλών κατοίκων της Ερυθραίας, ήταν νοστιμότατη και έτσι την τιμήσαμε σε διπλή δόση για να κάνουμε και σεφτέ στο μαγαζί.
Το γεύμα ολοκληρώθηκε με μια ιεροτελεστία καφέ:
η νεαρά καβούρντισε τον καφέ στα κάρβουνα,
τον κοπάνησε
και τον έβρασε μέσα στο ειδικό πήλινο δοχείο πάνω στη χόβολη.
Οσμές, γεύση κι εμπειρία αξεπέραστη!
Κάναμε μια χαλαρή βόλτα στα σκονισμένα στενά της πόλης που έσφυζαν από κίνηση,
χαζέψαμε τα ραφια των μίνι μάρκετ αναλογιζόμενοι ότι βασικά τρόφιμα είναι απλησίαστα για το ισχνό εισόδημα των κατοίκων της Ερυθραίας,
και οδικώς κινηθήκαμε στα προάστια σ’ένα δημοφιλές προσκύνημα, το Ιερό της St Maryam Da'aritευρέως γνωστό ως Madonna του baobab. Το ιερό βρίσκεται μέσα σε ένα μεγάλο σπήλαιο στον κορμό ενός αρχαίου δέντρου baobab. Το 1941 ιταλοί στρατιώτες κατέφυγαν στο δέντρο από επιδρομή βρετανικών αεροπλάνων. Αν και το δέντρο χτυπήθηκε, οι Ιταλοί επέζησαν και το ιερό διασώθηκε. Σήμερα, σύμφωνα με την τοπική παράδοση, αν μια γυναίκα επιθυμεί σύζυγο ή παιδί, πρέπει να ψήσει καφέ στη σκιά του δέντρου. Αν ένας ταξιδιώτης περάσει και δεχτεί ένα κύπελλο, η ευχή της θα πραγματοποιηθεί.
Το προσκύνημα περαν της ιστορίας και της σημασίας του, ως αξιοθέατο δεν έλεγε πολλά. Εντούτοις η νεωκόρισσα φρόντιζε να τηρηθούν οι τύποι παρατηρώντας μας να βγάλουμε τα παπούτσια μας σαν μπαίναμε μέσα στο κορμό του δένδρου.
Σταδιακά το φώς πύρωνε τα γυμνά βουνά πριν ο ουρανός πάρει ένα μενεξεδί χρώμα κι αρχίσουν οι φωνές των μουεζίνηδων να καλούν για την προσευχή.
Αφού ήπιαμε τη μπύρα μας στη στρογγυλή πλατεία επιστρέψαμε στο δωμάτιό μας να κάνουμε ένα μπάνιο και να… χαλαρώσουμε. Χαλάρωση αν μας το επέτρεπε η μαζική επιδρομή από… μικρές κατσαριδούλες (της τάξης των βλαττοειδών είπαμε). Ξεφύτρωναν από παντού κι η παντόφλα μου πήρε φωτιά εξολοθρεύοντάς τις,ενώ ο babaduma, χωρίς να δείχνει διατεθειμένος να συμμετάσχει στη σφαγή, παρακολουθούσε με ψυχρό δημοσιογραφικό ενδιαφέρον, καταγράφοντας τα στατιστικά στοιχεία. Όμως σβήνοντας το φως και ξαπλώνοντας στο κρεβάτι, μπορείς να νοιώσεις χαλαρός σαν νοιώθεις ότι από κάπου θα ξεμυτίσει μια καινούργια περιφερόμενη στο κρεβάτι σου; Όχι. Ξάγρυπνος παραφύλαγα. Σαν είδα μια παρκαρισμένη στο εσωτερικό της βαλίτσας μου κόντεψα να πάθω εγκεφαλικό. Επιδόθηκα σε κανονική κατσαριδογενοκτονία. Σίγουρα όσες και να απέμεναν, λούφαξαν υπό το φόβο αφανισμού και μ’άφησαν να κερδίσω λίγες ώρες ξένοιαστου ύπνου.
Το πρωί άρον άρον κάναμε check out και πήραμε το δρόμο στα περίχωρα της πόλης στο Βρεττανικό πολεμικό νεκροταφείο. Το μουσουλμανικό νεκροταφείο παραδίπλα ήταν πιο φωτογενές.
Περάσαμε γοητευτικές βίλλες με έντονο ιταλικό χρώμα..
περάσαμε από τον παλιό σιδηροδρομικό σταθμό που σήμερα είναι σταθμός λεωφορείων και μαρτυρά την ιταλική κληρονομιά της χώρας...
για να καταλήξουμε στη κεντρική αγορά παρατηρώντας το πολύχρωμο πλήθος.
Πήραμε πια το δρόμο προς τις ακτές της χώρας (παραλία yeahhhh!!) αφού κάναμε στάση σ’ένα χωριό.
Επισκεφθήκαμε μια μονόχωρη καλύβα. Ένα σκοτεινό χαγιάτι μ’ ένα απλό παραβάν να απομονώνει τη κρεβατοκάμαρα.
Τα χαμόγελα όμως περίσσευαν...
Σύντομα μια ορδή από παιδουλίνια άρχισε να μας ακολουθεί φασαριόζικα σε κάθε μας βήμα.
Εκεί ξεφύτρωσε μια παιδική φιγούρα που δεν λέει να ξεθωριάσει από τη μνήμη μου.
Μ’ένα πανβρώμικο χειμωνιάτικο ζακετάκι να καλύπτει το γυμνό κατά τ’άλλα κορμί, με ατίθασα μαλλιά, ισχνά ποδαράκια ξυπόλητα που βάδιζαν διστακτικά στο χώμα, με τις μύγες να χορεύουν πάνω στο πρόσωπο… και κείνα τα μάτια, τα τεράστια εκφραστικά μάτια να με κοιτούν διαπεραστικά, εξεταστικά, απορημένα και με απέραντη θλίψη.
Λες και με ρωτούσε ένα παραπονιάρικο μεγάλο γιατί.
Κι εγώ, ο καλοζωϊσμένος, ο προνομιούχος, χαμήλωσα το βλέμμα και βούλιαξα σ’ένοχη σιωπή.
Με έπιασε μια νοσταλγία για τα παλιότερα ταξίδια. Άλλωστε δεν έχει γραφτεί κάτι στο φόρουμ μας για την ταλαίπωρη αυτή χώρα οπότε μέσω του κειμένου και των φωτογραφιών είναι μια ευκαιρία να τη συστήσω σε όσους θέλουν να την γνωρίσουν. Τώρα να πάνε…. δεν ψυχανεμίζομαι να ήθελαν πολλοί
