hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.152
- Likes
- 14.443
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Dekemhare: Αrt deco ιταλικής έμπνευσης
Μετά από μια νύχτα ανάπαυλας στη πρωτεύουσα Asmara, μας προτάθηκε να κάνουμε μια μονοήμερη εκδρομή προς τα νοτιοανατολικά αυτή τη φορά στη πόλη Dekemhare που είχε κάποιο αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον.
Ούτως ή άλλως άλλες επιλογές δεν υπήρχαν καθώς οι κρατικές ταξιδιωτικές οδηγίες είχαν πολύ περιορισμένο εύρος περιοχών που θα μπορούσες ανεμπόδιστα να επισκεφθείς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η παραθαλάσσια περιοχή της Dankalia, φυσική συνέχεια του εκπληκτικού αιθιοπικού Danakil με σαφές γεωλογικό ενδιαφέρον, ούσα στα σύνορα με τον ακατονονόμαστο εχθρό, ήταν εξ'αρχής “ευαίσθητη” κι απαγορευμένη ζώνη.
Το Dekemhare αναπτύχθηκε από τους Ιταλούς ως βιομηχανικό και διαμετακομιστικό κέντρο με σύγχρονες για την εποχή υπηρεσίες κι ήταν γνωστό για τους αμπελώνες της καθώς και τα εργοστάσια ψωμιού και ζυμαρικών (Ιταλοί είναι αυτοί, πως θα ζήσουν χωρίς καλό κρασί και πάστα). Το 1938 η πόλη είχε 12.000 κατοίκους, από τους οποίους οι μισοί ήταν Ιταλοί. Αυτοί αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την περιοχή με το τέλος του Β' Παγκοσμίου πολέμου κι έκτοτε η ανάπτυξη έμεινε όνειρο απατηλό.
Οι μέρες ευημερίας έληξαν άδοξα λίγο αργότερα καθώς η πόλη σε μεγάλο βαθμό καταστράφηκε στον πόλεμο ανεξαρτησίας της Ερυθραίας (1961-1991) αλλάζοντας χέρια μεταξύ της αιθιοπικής κυβέρνησης και των ανταρτών του Απελευθερωτικού Μετώπου της Ερυθραίας.
Βρεθήκαμε την ώρα που όλα τα μαθητούδια σχολούσαν από τα πρωινά μαθήματα κι έτσι οι δρόμοι της πόλης είχαν πλημμυρίσει από ομοιόμορφες πολύχρωμες μαθητικές στολές.
Η ιταλική επιρροή ήταν σημαντική, εμφανής ακόμα και σήμερα καθώς πολλά κτίρια κατασκευάστηκαν μεταξύ 1936 και 1938 οθόνη σ'ένα διακριτικό art deco στυλ. Αισθητικό ταξίδι πίσω στο χρόνο, στην Ιταλία του μεσοπολέμου.
Χαλαρά βολτάραμε στους δρόμους πέριξ της πλατείας κι απολαύσαμε το ποτό μας στο Bar Costello σε σκηνικό που θύμισε ελληνικές ταινίες του '70.
Η πόλη κι η περιοχή δεν διέθετε άλλα (προσβάσιμα) αξιοθέατα κι έτσι χαλαρά πήραμε το δρόμο της επιστροφής από άλλο δρόμο μέσω πάλι Nefasit. O οδηγός όλο περηφάνεια μας έδειχνε πότε μια γέφυρα πότε τους καχεκτικούς πορτοκαλαιώνες της περιοχής (είπα να τον πάμε Πελοπόννησο να δει τι εισίν χωράφια με πορτοκαλιές).
Κι εδώ το μόνο ενδιαφέρον ήταν οι πολύχρωμες φιγούρες που αστμάτητα κινούνταν στους δρόμους για τον καθημερινό επιούσιο. Ζωή δύσκολη σε μια χώρα περίκλειστη.
Στο Nefasit…
στη σκιά του βουνού με το μοναστήρι που μας βγήκε η γλώσσα ν'ανεβούμε κάναμε μια στάση και μπορέσαμε λίγο να περιδιαβούμε τους δρόμους ώστε να ξεκλέψουμε λίγες εικόνες απ'τη ζωή της κωμόπολης.
Η επιστροφή στο οροπέδιο της Asmara έγινε μέσα από τους ορεινούς όγκους που φιλοξενούν την πρωτεύουσα της Ερυθραίας. Τοπίο γυμνό, σχετικά άνυδρο.
Στην Asmara πλέον χαλαρώσαμε στα γνώριμα στέκια, μαζί με όλους του κατοίκους της να ξεχύνονται στους δρόμους.
Ήταν το τελευταίο μας βράδυ στη χώρα κι η επόμενη μέρα μας επιφύλασσε μια ξεχωριστή εμπειρία.
Βόλτα με τον παραδοσιακό “μουτζούρη”....
Μετά από μια νύχτα ανάπαυλας στη πρωτεύουσα Asmara, μας προτάθηκε να κάνουμε μια μονοήμερη εκδρομή προς τα νοτιοανατολικά αυτή τη φορά στη πόλη Dekemhare που είχε κάποιο αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον.
Ούτως ή άλλως άλλες επιλογές δεν υπήρχαν καθώς οι κρατικές ταξιδιωτικές οδηγίες είχαν πολύ περιορισμένο εύρος περιοχών που θα μπορούσες ανεμπόδιστα να επισκεφθείς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η παραθαλάσσια περιοχή της Dankalia, φυσική συνέχεια του εκπληκτικού αιθιοπικού Danakil με σαφές γεωλογικό ενδιαφέρον, ούσα στα σύνορα με τον ακατονονόμαστο εχθρό, ήταν εξ'αρχής “ευαίσθητη” κι απαγορευμένη ζώνη.
Το Dekemhare αναπτύχθηκε από τους Ιταλούς ως βιομηχανικό και διαμετακομιστικό κέντρο με σύγχρονες για την εποχή υπηρεσίες κι ήταν γνωστό για τους αμπελώνες της καθώς και τα εργοστάσια ψωμιού και ζυμαρικών (Ιταλοί είναι αυτοί, πως θα ζήσουν χωρίς καλό κρασί και πάστα). Το 1938 η πόλη είχε 12.000 κατοίκους, από τους οποίους οι μισοί ήταν Ιταλοί. Αυτοί αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την περιοχή με το τέλος του Β' Παγκοσμίου πολέμου κι έκτοτε η ανάπτυξη έμεινε όνειρο απατηλό.
Οι μέρες ευημερίας έληξαν άδοξα λίγο αργότερα καθώς η πόλη σε μεγάλο βαθμό καταστράφηκε στον πόλεμο ανεξαρτησίας της Ερυθραίας (1961-1991) αλλάζοντας χέρια μεταξύ της αιθιοπικής κυβέρνησης και των ανταρτών του Απελευθερωτικού Μετώπου της Ερυθραίας.
Βρεθήκαμε την ώρα που όλα τα μαθητούδια σχολούσαν από τα πρωινά μαθήματα κι έτσι οι δρόμοι της πόλης είχαν πλημμυρίσει από ομοιόμορφες πολύχρωμες μαθητικές στολές.
Η ιταλική επιρροή ήταν σημαντική, εμφανής ακόμα και σήμερα καθώς πολλά κτίρια κατασκευάστηκαν μεταξύ 1936 και 1938 οθόνη σ'ένα διακριτικό art deco στυλ. Αισθητικό ταξίδι πίσω στο χρόνο, στην Ιταλία του μεσοπολέμου.
Χαλαρά βολτάραμε στους δρόμους πέριξ της πλατείας κι απολαύσαμε το ποτό μας στο Bar Costello σε σκηνικό που θύμισε ελληνικές ταινίες του '70.
Η πόλη κι η περιοχή δεν διέθετε άλλα (προσβάσιμα) αξιοθέατα κι έτσι χαλαρά πήραμε το δρόμο της επιστροφής από άλλο δρόμο μέσω πάλι Nefasit. O οδηγός όλο περηφάνεια μας έδειχνε πότε μια γέφυρα πότε τους καχεκτικούς πορτοκαλαιώνες της περιοχής (είπα να τον πάμε Πελοπόννησο να δει τι εισίν χωράφια με πορτοκαλιές).
Κι εδώ το μόνο ενδιαφέρον ήταν οι πολύχρωμες φιγούρες που αστμάτητα κινούνταν στους δρόμους για τον καθημερινό επιούσιο. Ζωή δύσκολη σε μια χώρα περίκλειστη.
Στο Nefasit…
στη σκιά του βουνού με το μοναστήρι που μας βγήκε η γλώσσα ν'ανεβούμε κάναμε μια στάση και μπορέσαμε λίγο να περιδιαβούμε τους δρόμους ώστε να ξεκλέψουμε λίγες εικόνες απ'τη ζωή της κωμόπολης.
Η επιστροφή στο οροπέδιο της Asmara έγινε μέσα από τους ορεινούς όγκους που φιλοξενούν την πρωτεύουσα της Ερυθραίας. Τοπίο γυμνό, σχετικά άνυδρο.
Στην Asmara πλέον χαλαρώσαμε στα γνώριμα στέκια, μαζί με όλους του κατοίκους της να ξεχύνονται στους δρόμους.
Ήταν το τελευταίο μας βράδυ στη χώρα κι η επόμενη μέρα μας επιφύλασσε μια ξεχωριστή εμπειρία.
Βόλτα με τον παραδοσιακό “μουτζούρη”....
Με έπιασε μια νοσταλγία για τα παλιότερα ταξίδια. Άλλωστε δεν έχει γραφτεί κάτι στο φόρουμ μας για την ταλαίπωρη αυτή χώρα οπότε μέσω του κειμένου και των φωτογραφιών είναι μια ευκαιρία να τη συστήσω σε όσους θέλουν να την γνωρίσουν. Τώρα να πάνε…. δεν ψυχανεμίζομαι να ήθελαν πολλοί
