Βολιβία Περού Μια τζούρα απο Περού-Βολιβία

[silversurfer]

Shit Happens

Οι προβλέψεις για τη σημερινή μέρα έκαναν λόγο για ακόμα πιο απίστευτο κρύο καθώς θα φτάναμε κοντά στα 5000μ υψόμετρο σε ακόμα πιο απομακρυσμένες περιοχές συν το γεγονός ότι στο κατάλυμα μας δεν προβλεπόταν θέρμανση Ο silversurfer λοιπόν ντύθηκε όπως ποτέ άλλοτε. Έχουμε κ λέμε λοιπόν : μάλλινες κάλτσες από Ελλάδα, από πάνω μάλλινες κάλτσες από Βολιβία (ενισχυμένες), μποτάκια με γούνινο εσωτερικό, φόρμα γυαλιστερή κ από πάνω φόρμα φούτερ που κατέληγαν μέσα απτις κάλτσες, μακρυμάνικο ισοθερμικό, φούτερ μπλούζα με υπερυψωμένο γιακά, από πάνω μάλλινη μπλούζα επίσης με υπερυψωμένο γιακά, γάντια κ σκούφο που κρύβει κ τα αυτιά, αντιανεμικό north face μπουφάν κ φυσικά γυαλιά ηλίου

Κ ενώ έτρωγε ενθουσιασμένος το πρωινό του, η Μ. καθυστερούσε στο μπάνιο κ δεν βγήκε καθόλου να φάει. Όταν το έκανε ήταν χλωμή κ κίτρινη σαν λεμόνι κ φοβισμένη με κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα Είχε επισκεφθεί 8 φορές απτο πρωί την τουαλέτα κ ένιωθε αδύναμη στα όρια της κατάρρευσης. Μιας κ όλες αυτές οι συζητήσεις για το υψόμετρο κ τη νόσο κ κατά πόσο επηρεάζει τον οργανισμό, μας είχαν απασχολήσει τόσο πολύ πριν την εκδρομή, η Μ. επέρριψε με περισσή ευκολία κ σιγουριά τις ευθύνες για την κατάστασή της σε αυτό, ενώ οι ενδείξεις δεν συνηγορούσαν επί τούτου καθώς ήμασταν ήδη τόσες μέρες σε υψόμετρο κ πέρα από μια μικρή αδυναμία κ ζαλάδα (κ αυτά τις πρώτες ώρες) , δε νιώσαμε να μας επηρεάζει κ τόσο πολύ.

Ξεκινήσαμε λοιπόν με κάποια επιφύλαξη άλλα όσο περνούσε η ώρα, η Μ. αισθανόταν χειρότερα κ βασικά είχε κατατρομοκρατηθεί, κυρίως λόγω του ότι εκεί που πηγαίναμε δεν θα είχαμε τη δυνατότητα πρόσβασης σε ιατρείο. Μετά από καμιά ώρα φθάσαμε στο χωριό Julaca κ εκεί έπρεπε να πάρουμε απόφαση αν θα συνεχίσουμε το tour ή όχι καθώς μετά από αυτό το σημείο δεν γινόταν να γυρίσουμε πίσω.

Φοβηθήκαμε μήπως ανεβάσει πυρετό σε συνδυασμό με τις δύσκολες συνθήκες που θα ακολουθούσαν κ τελικώς , πήραμε μια σκληρή αλλά κ πρέπουσα απόφαση. Δεν θα συνεχίζαμε το tour κ θα περιμέναμε στο χωριό να έρθει να μας πάρει άλλο τζιπ της εταιρείας για να μας γυρίσει στο Uyuni κ ενδεχομένως στο νοσοκομείο (επί extra πληρωμή φυσικά). Η απογοήτευση ήταν πολύ μεγάλη, κυρίως η δική μου, καθώς περίμενα πως κ πως αυτήν την εκδρομή κ είχαμε περάσει υπέροχα την πρώτη μέρα άλλα … shit happens κ η υγεία πάνω από όλα ειδικά σε τέτοια δύσκολα σημεία του πλανήτη.

Στον οικισμό Julaca λοιπόν (ούτε καν χωριό) μείναμε κάνα τρίωρο μέχρι να έρθει το τζιπ να μας παραλάβει κ ξαποστάσαμε σε ένα άδειο δωμάτιο ενός παππού που έμενε εκεί μόνιμα. Εκεί η Μ. έφαγε λίγο απτην ξηρά τροφή που είχαμε μαζί μας, ξαναπήγε βέβαια τουαλέτα, ζεστάθηκε κ λίγο κ άρχισε να αισθάνεται καλύτερα (βασικά της έφυγε ο φόβος), δείγμα του ότι δεν έφταιγε επουδενί το υψόμετρο αφού δεν μετακινηθήκαμε χαμηλότερα. Ο silversurfer έπαθε πλάκα πως ζουν αυτοί οι άνθρωποι εκεί κυριολεκτικά στη μέση του πουθενά σε 5 χαμόσπιτα κ αποτρελάθηκε όταν είδε κ λεωφορείο να παίρνει μικρά παιδιά προφανώς για κάποιο μεγαλύτερο χωριό που θα είχε σχολείο.

(κεντρική πλατεία - γήπεδο χωριού)

(ναι περνούσε κ ΚΤΕΛ στη μέση του πουθενά)

(τουλάχιστον έχουν φοβερή θέα)

Επιστρέψαμε στο Uyuni λοιπόν , δεν επισκεφθήκαμε το νοσοκομείο κ αράξαμε στην κεντρική πλατειούλα να φάμε κάτι κ να αποφασίσουμε τις κινήσεις μας καθώς το πρόγραμμά μας είχε πλέον αλλάξει. Η Μ. αισθανόταν καλύτερα (αν κ εμφανώς καταβεβλημένη) κ έτσι αποφασίσαμε να φύγουμε το απόγευμα για Potosi με λεωφορείο. Πάμε λοιπόν στο σταθμό λεωφορείων ο οποίος έμοιαζε με λαϊκή καθώς οι γυναίκες τελάληδες της εκάστοτε εταιρείας διαλαλούσαν τη πραμάτεια τους με στεντόρεια φωνή.

ΛαααααααΠαζ-λαπαζ-λαπαζ-λαπαζ-λαπαααααααααααααααααααζ

Ποοοοοοοοοοοοοτοσι-ποτοσι-ποτοσι-ποτοσί-ποτοσιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι

Ντομααααααααααααατες-αγγουράααααααααααακια … ουπς

Επιλέξαμε αυτήν που υποσχόταν θέρμανση κ wifi internet (οπα η Βολιβία ) κ σκοτώσαμε την ώρα μας με βόλτες στις μικρές αγορές του Uyuni κ συνομιλίες με άλλους ταξιδιώτες οι οποίοι μόλις είχαν επιστρέψει απτα αντίστοιχα tour. Η πλειοψηφία μας ανέφερε ότι την δεύτερη κ τρίτη μέρα δεν πέρασαν κ τόσο καλά λογω του πολικού ψύχους που επικρατούσε το οποίο είχε τρέψει σε φυγή ακόμα κ τα φλαμίνγκο τα οποία ήταν άφαντα. Απλά μας χρύσωναν το χάπι της απογοήτευσης Anyway η ώρα ήρθε, ανεβήκαμε στο λεωφορείο κ ξεκινήσαμε. Σχετικά καινούριος δρόμος από ένα σημείο κ μετά όμως η Μ. παρότι είχαμε θέρμανση, άρχισε να αισθάνεται πάλι χειρότερα.

Μιας κ ανεβαίναμε ξανά (το Ποτοσί είναι μια από τις ψηλότερες πόλεις στον κόσμο στα 4090μ) αρχίσαμε να ρίχνουμε πάλι το φταίξιμο στο υψόμετρο. Φτάνουμε λοιπόν στο Ποτοσί, ο καθαρός αέρας λίγο συνέφερε την Μ. , παίρνουμε τον ταρίφα κ του λέμε να μας πάει σε ένα από τα ξενοδοχεία που είχα στις σημειώσεις μου, το Hostal Colonial, κεντρικότατο κ με τα περισσότερα καλά σχόλια.

Φθάνουμε εκεί, δωμάτιο υπάρχει άλλα δεν βλέπει στο courtyard (δεν έχει δλδ το χαρακτήρα που έχουν τα υπόλοιπα δωμάτια) κ είναι δίπλα στη ρεσεψιόν. Δεν πειράζει άνθρωπέ μου, θέρμανση να έχει μόνο. Ρωτήσαμε αν το ξενοδοχείο διαθέτει οξυγόνο για περίπτωση ανάγκης κ πήραμε θετική απάντηση. ΟΚ λοιπόν, αφήνουμε βαλίτσες κ πεταγόμαστε στον απέναντι δρόμο που βρισκόταν ένα ψιλοκυριλε μπαρ-καφε-εστιατόριο να τσιμπήσουμε. Όρεξη για περεταίρω βόλτες δεν υπήρχε, επιστρέφουμε, ανοίγουμε τη θέρμανση κ πέφτουμε για ύπνο.

Έλα όμως που κάτι δε πήγαινε καλά Ανήσυχος ύπνος, ξηρός λαιμός, έλλειψη αέρα – φαινόμενα που δεν είχαμε αντιμετωπίσει πιο πριν. Ανοίγουμε το παράθυρο να μπει αέρας, προσπάθεια για ύπνο, ανησυχία, η Μ. στο πόδι … Δεν αισθάνομαι καλά, δεν μπορώ να αναπνεύσω --- Γρήγορα στη ρεσεψιόν για το οξυγόνο, το φέρνει ο υπάλληλος κ διαπιστώνει ότι η μπουκάλα είναι άδεια !!! ---- Ξανά πανικός κ φόβος κ απόφαση να κάνουμε ένα μικρό κουράγιο μέχρι να ξημερώσει ώστε να πάμε στο νοσοκομείο … … …

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 8
• 9
• 10
• 11
• 12
• …

  Go to chapter

  Go
• 17

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 10 of 17

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[misha19]

Που την βρήκες αυτη την τιμή?? Περιμένω την ιστορια !!!

 

[KonstantinosAlyona]

Ναι, τρέλανέ μας τώρα. Πάνω που έχω αρχίσει ψάξιμο για Περού - Κόστα Ρίκα..
Λέγε κι άλλαααα!!

 

[σοφοκλισ23]

Πραγματικά το fly4free είναι ότι καλύτερο έχω ανακαλύψει το τελευταίο χρόνο έχει απίθανες πρόσφορες έκλεισα Λονδίνο-Νέα Ζηλανδία(Όκλαντ) 470€ αλλά και για Περού τα 350€ είναι φοβερή τιμή και το ταξίδι αυτό είναι TOP στη λίστα μου.

 

[villi]

Ούτε παραγγελία να το'χα κάνει!Κυριολεκτικά πανω στην ώρα!Περιμένω ανυπόμονα τη λύση που βρήκες!

 

[mikrh tsopana]

έκλεισα Λονδίνο-Νέα Ζηλανδία(Όκλαντ) 470€

Περιμένω ιστορία να δω τί έχασα! Ήταν να κάνω αίτηση για σπουδές ενός έτους ΝΖ αλλά έπρεπε να φύγω στα καπάκια από τη στιγμή που θα γυρνούσα ύστερα από έναν άλλο χρόνο εκτός Ψωροκώσταινας και δεν άντεξα

@silversurfer τον τρόπο μη ξεχάσεις να μας πεις

 

[silversurfer]

Ξεκινάμε ...

Με τα φτερά της Transavia προσγειωθήκαμε για δεύτερη φορά μέσα σε λίγους μήνες στο αεροδρόμιο του Άμστερνταμ με το όνομα γλωσσοδέτη (Schiphol). Ανοίξαμε τις σημειώσεις για το πως θα βρούμε το διαμέρισμα που είχαμε κλείσει με AirBnb, λιγο έξω απτο κέντρο στη περιοχή De Pijp η οποία είναι γεμάτη με εστιατόρια κ μπαράκια κ καλή συγκοινωνία προς το σταθμό RAI. O silversufer είχε εντοπισει ένα ωραίο trendy διαμέρισμα στον 4ο όροφο, χωρίς όμως να προσέξει μια σημαντική –σημαντικότατη θα έλεγα- λεπτομέρεια. Το κτίριο ΔΕΝ είχε ασανσέρ και οι δυο τους «έσερναν» δυο τεράστιες 20κιλες βαλίτσες, γεμισμένες μέχρι κ το τελευταίο γραμμάριο + τα μικρά σακίδια πλάτης που φορούσε ο καθένας . Η Μ. κοίταξε τον silversurfer με συμπόνοια κ κατανόηση κ του επισήμανε οτι καλώς ασχολείται τόσα χρόνια με τον αθλητισμό – να που θα σου χρειαστεί βρε κουτό !!! Κ φυσικά ο νόμος του Murphy επιτάσσει να λείπει κ ο ιδιοκτήτης οπότε οποιαδήποτε σκέψη για πιθανή βοήθεια πήγε περίπατο

Το απογεματάκι στην ολλανδική πρωτεύουσα κύλησε ευχάριστα με βόλτες στην περιοχή, dinner σε παρα-κανάλιο εστιατόριο κ μια απαραίτητη τσάρκα μέχρι την Red Light District να δούμε πως τα πάνε τα κορίτσια Το καλοκαίρι του 2016 λοιπόν στη μόδα απότι καταλάβαμε ήταν το secretary look αφού οι περισσότερες φορούσαν αυτά τα μοντέρνα σοφιστικέ γυαλιά. Smart is the new sexy που λένε

Το επόμενο πρωί κ αφού ο silversurfer έκανε πρωινή γυμναστική (πάνω-κάτω 4 ορόφους αγκαλιά με τις βαλίτσες) κίνησαν προς το αεροδρόμιο όπου στα γκισέ της British γινόταν το αδιαχώρητο. Δυο πτήσεις προς Λονδίνο (Gatwick κ Heathrow) με διαφορά λίγης ώρας κ ασφυκτικά γεμάτες κ οι δυο απο κόσμο που κατά μεγάλο ποσοστό πετούσε προς Λίμα. Το fly4free είχε κάνει καλά τη δουλειά του κ εκεί στην ουρά είδαμε Γερμανούς, Γάλλους, Πολωνούς κ διάφορους άλλους με τεράστια backpacks. Όταν ήρθε η σειρά μας να παραδώσουμε βαλίτσες κ να μας δώσουν θέσεις, ο silversurfer έκανε τη κίνηση ματ που χωρίς να το ξέρει, εξασφάλισε ένα άνετο ταξίδι. Ζήτησε να μην κάτσει με την Μ. δίπλα δίπλα άλλα επειδή είναι κ οι δυο ψηλοί, να τους δώσει θέσεις στο διάδρομο (αρχικά ήταν στην τετράδα). Στη μικρή πτήση για Λονδίνο δεν υπήρχε κάποιο benefit, άλλα όταν ακολούθησαν οι υπερατλαντικές πτήσεις, έκανε τη διαφορά. Κι αυτό γιατί η αλλαγή αυτή προφανώς έφερε κ άλλες στη διάταξη των επιβατών κ χώρισε ζευγάρια τα οποία ζητούσαν να κάτσουν μαζί. Εμείς κάναμε τους ανήξερους κ έτσι οι διπλανοί μας μετακινήθηκαν σε άλλες θέσεις αφήνοντάς τες κενές. Ήταν ότι έπρεπε για να απλωθούμε κ να κοιμηθούμε άνετα κ όμορφα.

Το connection στο Heathrow ήταν ζόρικο με ΑΠΕΙΡΟ κόσμο να συνωστίζεται στον έλεγχο με τις international πτήσεις, πολλούς ανθρώπους από εξωτικές χώρες να μην έχουν ιδέα τι πρέπει να δηλώσουν στις χειραποσκευές κ τους υπαλλήλους κυριολεκτικά να ουρλιάζουν στους επιβάτες πως αν τυχόν το μηχάνημα εντοπίσει κάτι, το μινιμουμ της αναμονής για έλεγχο είναι 45’ (!!!) Ψαχτήκαμε καλά καλά κ ευτυχώς ξετρυπώσαμε ένα μικρό δείγμα-σαμπουάν που είχε κρυφτεί σε μια γωνία. Ούτε που θέλω να σκέφτομαι τι θα γινόταν ….

Πρώτη φορά με British, αρκετά συμπαθητικό φαγητό κ ωραίο IFE, φτάσαμε στο Μαϊάμι, βγήκαμε λίγο εκτος αεροδρομίου, μας χτύπησε κατακούτελα η ζέστη κ η αφόρητη υγρασία, αντε ξανά μέσα, λίγο starbucks κ αναμονή για τη πτήση της LAN ή αλλιώς LATAM καθώς οι δυο αυτές εταιρείες (LAN κ ΤΑΜ) συγχωνεύτηκαν. Τα μάτια έσβησαν, η πτήση έφτασε στην ώρα της κ στις 04:50 το πρωί πατήσαμε επιτέλους ΝοτιοΑμερικάνικο έδαφος. Ένα ταξιδιωτικό όνειρο είχε εκπληρωθεί …

 

[KonstantinosAlyona]

Δεν πιστεύω να έχεις κατα νου πέσεις για ύπνο χωρίς άλλο κεφάλαιο απόψε..

 

[σοφοκλισ23]

Περιμένω ιστορία να δω τί έχασα! Ήταν να κάνω αίτηση για σπουδές ενός έτους ΝΖ αλλά έπρεπε να φύγω στα καπάκια από τη στιγμή που θα γυρνούσα ύστερα από έναν άλλο χρόνο εκτός Ψωροκώσταινας και δεν άντεξα

@silversurfer τον τρόπο μη ξεχάσεις να μας πεις

Θα είναι η πρώτη που θα γράψω γιατί μαζί με τα Κουκ λίγες ιστορίες υπάρχουν,πάντως Βολιβία και Περού πραγματικά είναι για μενα στα top ταξίδια,μπας και βρώ για καλοκαίρι εισιτήρια.

 

[silversurfer]

Μια Ζαλάδα Μια Θολούρα

Τι πιο λογικό φίλε αναγνώστη, μετά απο 3 συνεχόμενες πτήσεις, οι 2 ταξιδιώτες να φύγουν καρφί σε κάποιο ξενοδοχείο κ να τεντώσουν το ταλαιπωρημένο τους κορμί, να κάνουν ενα ντουζάκι, να χαλαρώσουν λίγο βρε αδερφέ.

Μπα, κ τι είμαστε εμείς, σαν τους άλλους ;;; Συνεχίζουμε λέμε !!! Αφού χαλάσαμε με τραγική αναλογία λίγα euros σε soles κ ήπιαμε ένα απαίσιο καφέ να στανιάρουμε λίγο, παραδώσαμε τις βαλίτσες μας στα γκισέ της Star Peru κ στις 08:10 το πρωί αφήναμε το μουντό ουρανό της πρωτεύουσας. Μετά απο περίπου 1 ώρα αντικρύζαμε το ηλιόλουστο κ ιντριγκαδόρικο στο μυαλό μας Cuzco. Κατεβήκαμε με ανυπομονησία απτο ομολογουμένως στριμόκωλο αεροσκάφος – είμασταν εκεί, στην ιερή πόλη των Incas, στο κέντρο της περιοχής για την οποία είχαμε διαβάσει τόσα πολλά τους μήνες που προηγήθηκαν κ η χαρά μας ήταν απερίγραπτη . Βέβαια να πω την αμαρτία μου, για κάποιο λόγο το κτήριο του αεροδρομίου μου θύμιζε απ’εξω σχολικό συγκρότημα με μια μεγάλη αυλή. Κ βασικά όσο προχωρούσα προς την παραλαβή αποσκευών ολο κ κάτι με ενοχλούσε – μια μινι ζαλάδα, μια μινι θολούρα, μια μινι αδυναμία, κάτι περίεργα απροσδιόριστο κ συνάμα ενοχλητικό. Δίπλα μου η Μ. με το ίδιο ακριβώς ύφος με το χαμόγελο να έχει μετατραπεί σε αφασία

Το αρχικό σχέδιο έλεγε να πεταχτούμε μέχρι την περιοχή των collectivos, τα βανάκια που περιμένουν να γεμίσουν επιβάτες κ ξεκινάνε για τον προορισμό τους τα οποία είναι ο οικονομικότερος τρόπος για μετακίνηση στη περιοχή. Έτσι όμως που είχε χυθεί ο silversurfer στη καρέκλα, με το στόμα να χάσκει κ το κοκτέηλ 4 πτήσεις – jetlag – αυπνία – υψόμετρο να έχει σκάσει σα μπόμπα στον οργανισμό του, αποτέλεσε πανεύκολη λεία στις ορέξεις των ταξιτζήδων . Αρχικά του είπαν μια εξωφρενική τιμή, αυτός ανταπάντησε το 60%, οι ταρίφες συμφώνησαν αμέσως αφήνοντας να εννοηθεί ότι κ με πολύ λιγότερα πάλι θα συμφωνούσαν, κ ο silversurfer που δεν άφηνε euro αδιαπραγμάτευτο σε Αιγύπτους, Ταιλάνδες κ Κούβες, έπεσε αμαχητί. Καλώς τα παιδιά, καλώς τα, 3-0

Πάλι καλά που στο δρόμο θυμήθηκε ότι τα λεφτά που συμφώνησε δεν τα είχε καν πάνω του κ έτσι έκαναν μια μικρή παράκαμψη σε ένα ανταλλακτήριο όπου άλλαξαν χρήματα σε άριστη ισοτιμία κ προμηθεύτηκαν κ λίγο νερό μπας κ συνέλθουν, γιατί εκτος των άλλων, έκανε κ ζέστη !! Στη διαδρομή με το ταξί, τα μάτια ήθελαν να μείνουν ανοιχτά για να κοιτάνε τα τοπία, ο εγκέφαλος όμως ήταν ανένδοτος κ μπήκε από μόνος του σε hibernate mode. Όσο κατέβαιναν άρχιζαν να νιώθουν καλύτερα κ προς το τέλος της διαδρομής που κράτησε κατι λιγότερο από 2 ώρες, αναρωτιόταν που είναι επιτέλους αυτό το μέρος με το παράξενο όνομα. Τα χωριά που προσπερνούσαν δεν τους πολυάρεσαν, έτσι μόλις αντίκρυσαν το δικό τους κυριολεκτικά ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΤΗΚΑΝ !!! Κανείς απτους δυο δεν το περίμενε τόσο όμορφο κ γοητευτικό ενώ o μικρός ολοκαίνουριος ξενώνας στην άκρη της πόλης δίπλα στο ποταμάκι αποτέλεσε το κερασάκι στη τούρτα

 

[silversurfer]

Ollantaytambo

Το μεγάλο κ απαλό στρώμα του δωματίου μας έμοιαζε τρομερά ελκυστικό λαμβάνοντας υπόψη τόση συσσωρευμένη ταλαιπωρία. Παρόλ’αυτά, μετα απο ενα ντουζάκι κ μια ολιγόλεπτη ξάπλα, ισα ισα για να ανακτήσουμε δυνάμεις, ξεχυθήκαμε στα δρομάκια του χωριού . Δρόμο παίρναμε, δρομάκι αφήναμε ώσπου καταλήξαμε αποκαμωμένοι απο τον δυνατό ήλιο στην πλατεία για να πιούμε το καφεδάκι μας. Το Ollantaytambo συνήθως «ξεπετιέται» απο τους ταξιδιώτες σαν ένα ολιγόωρο stop του Sacred Valley tour που ξεκινάει απτο Cuzco. Εμείς το επιλέξαμε ως πρώτη στάση του ταξιδιού μας κυρίως για να αποτελέσει μια ομαλή εισαγωγή στα μεγάλα υψόμετρα που θα βρίσκαμε στη πορεία. Άλλωστε οτι κ αν διαβάσαμε στο διαδίκτυο, με συγκρουόμενες πολλές φορές απόψεις κ βιώματα, η πιο ενδεδειγμένη λύση για κάποιον που πρόκειται να κινηθεί κ να ανέβει «απότομα» σε μεγάλο υψόμετρο, είναι να κάνει αυτά τα «ανεβάσματα» σταδιακά ώστε να δώσει στον οργανισμό τον απαραίτητο χρόνο να αλλάξει τα settings κ να συνηθίσει σιγά σιγά την έλλειψη οξυγόνου. Το Ollantaytambo λοιπόν, αν κ βρίσκεται μόλις 60 χλμ μακριά απτο Cuzco, έχει υψομετρική διαφορά της τάξεως των 600μ (2800 με 3400μ) η οποία πιστέψτε με κάνει τεράστια διαφορά.

Αν κ μπήκε λοιπόν ως λύση ανάγκης στο πρόγραμμά μας, εν τέλει ήμασταν πολύ χαρούμενοι που βρισκόμασταν εκεί κ νιώσαμε οτι ήταν το ιδανικό starter στην γνωριμία μας με τη χώρα των Incas. Χτισμένο σε μια κοιλάδα, στις όχθες ενος μικρού ποταμού, ανάμεσα σε βουνά τα οποία σχεδόν μπορούσες να «ακουμπήσεις», με πλήθος λιθόστρωτα δρομάκια κ παραδοσιακά σπιτάκια κ δυο αρχαιολογικούς χώρους κυριολεκτικά μέσα στο χωριό, σε συνδυασμό με τις παραδοσιακές φορεσιές κ τις «όψεις» των κατοίκων, το Ollantaytambo μας έκανε να αισθανθούμε οτι βρισκόμαστε σε κάποιο χωριό απ’αυτά που βλέπαμε στο National Geographic. Εντάξει, τα παραλέμε βέβαια, καθώς όλο το χωριό κινούταν σε tourist oriented ρυθμούς, με μικρά καφε με wifi να ξεπετάγονται στα δρομάκια, πλήθος απο ταβερνούλες κ φθηνές πιτσαρίες, ενω η πλατεία ήταν περιτρυγισμένη απο μαγαζάκια που πουλούσαν μπιχλιμπίδια κ εκδρομές.

Ένα απο τα πρώτα πράγματα που αντιληφθήκαμε στις βόλτες μας στο χωριό, ήταν οτι αν κ χειμώνας, ο ήλιος ήταν πολύ δυνατός κ κατα τη διάρκεια της ημέρας έκανε πολύ ζέστη. Τα μπουφάν λοιπόν ήταν περιττά, αντίθετα η αγορά ενός καπέλου τύπου fedora για να μας προστατεύει απτον ήλιο ήταν επιβεβλημένη καθώς τα jockey καπελάκια μας δεν έκαναν τίποτα. Βέβαια απαξ κ δύσει ο ήλιος, η θερμοκρασία αλλάζει άρδην με το έντονο κρύο να κάνει την εμφάνισή του. Κι αφού κάναμε τις βολτούλες μας κ φάγαμε τα παγωτάκια μας κ ήπιαμε κ τα καφεδάκια μας, πεταχτήκαμε μέχρι τον σταθμό των τραίνων για να παραλάβουμε τα εισητήρια του τρένου για το Machu Picchu τα οποία είχαμε κλείσει ηλεκτρονικά. Το απογεματάκι δοκιμάσαμε για πρώτη φορά κ alpaca το οποίο ομολογώ ήταν αρκετά νόστιμο κ μαλακό. 22:00 το βράδυ είχαμε ήδη κοιμηθεί (κ πολυ αντέξαμε) κ γενικά αυτή ήταν η ώρα που κοιμόμασταν καθημερινά αφού ξυπνούσαμε συνήθως μες τα άγρια χαράματα.

Την επόμενη μέρα επισκεφθήκαμε τα ερείπια του χωριού, τα οποία αποτελούν σημαντικό αρχαιολογικό χώρο καθώς αποτελούν ένα απτα λίγα σημεία όπου οι Ισπανοί conquistadores έχασαν κάποια σημαντική μάχη ενώ στο σημείο οπου βρισκόταν το φρούριο χτίστηκε κ ναός. Πέρα απτην αρχαιολογική σημασία κ την αρχιτεκτονική οπτική, το σημείο προσφέρει φοβερή θέα προς το χωριό κ την κοιλάδα γενικότερα. Αγοράσαμε το partial boleto turistico καθώς δεν είχαμε αποφασίσει τι θα επισκεφθούμε απτην περιοχή. Τελικά μιας κ μας άρεσε τόσο το χωριό κ περάσαμε τόσο πολύ χρόνο στα ερείπια του, αποφασίσαμε να μην εκδράμουμε στα υπόλοιπα αξιοθέατα της ιερής κοιλάδας κ να αφιερώσουμε τη μέρα μας στο Ollantaytambo. Σκαρφαλώσαμε κ στην άλλη πλευρά όπου βρίσκοταν αρχαίες αποθήκες, σε σημείο όμως με πανοραμική θέα του χωριού κ των inca ruins.

Το απόγεμα ψωνίσαμε απτο μπακάλικο, φτιάξαμε sandwich για την επόμενη μέρα, ετοιμάσαμε το backpack μας κ κλειδώσαμε τις βαλίτσες μας. Κ αν μπερδεύτηκες φίλε αναγνώστη όταν στο προηγούμενο κεφάλαιο μιλούσα για βαλίτσες, ακου πως έχει το πράγμα ...

Η αρχική σκέψη ήταν να ταξιδέψουμε με ένα μεγάλο backpack ο καθένας, σκέψη που εγκαταλείφθηκε γρήγορα κ αντικαταστάθηκε απτο «μια βαλίτσα κ ενα backpack». Το ταξίδι όμως σε αυτή τη γωνιά του πλανήτη είναι πολυ ιδιαίτερο καθώς έχεις να αντιμετωπίσεις πολλές διαφορετικές περιοχές άλλα κ καιρικές αλλαγές. Απο μαγιο μέχρι χοντρές ολόμαλλες μπλούζες κ απο κοντομάνικα μέχρι ισοθερμικά. Έτσι ο πολυμήχανος silversurfer βρήκε τη φοβερή πατέντα ( τι πρωτοδεσμίτης ήταν άλλωστε μικρός ) --- δυο μεγάλες βαλίτσες στην μια απτις οποίες, αποθηκεύσαμε ένα μεγάλο άδειο backpack το οποίο γεμίζαμε κατα το δοκούν κάθε φορά που θα πηγαίναμε κάποια εκδρομή κ έπρεπε να έχουμε μαζί μας μονο τα απαραίτητα, τα οποία όμως δεν χωρούσαν σε απλό σακίδιο πλάτης.
Όλο χαρά κατηφορίσαμε στον σταθμό κ περιμέναμε καρτερικά μαζί με δεκάδες άλλους το τρένο για έναν απο τους διασημότερους αρχαιολογικούς χώρους στο κόσμο ...

Notes
** Δυστυχώς στην περιοχή της Ιερης Κοιλάδας δεν μπορείς να πληρώσεις μεμονωμένη είσοδο για να επισκεφθείς κάποιον αρχαιολογικό χώρο -- σε υποχρεώνουν να αγοράσεις το λεγόμενο boleto turistico το οποίο έχει 2 μορφές -- είτε αγοράζεις το full το οποίο κοστίζει περίπου 45$ κ με το οποίο έχεις πρόσβαση στους περισσότερους αρχαιολογικούς χώρους κ μουσεία σε διάστημα 10 ημερών ή το partial το οποίο περιλαμβάνει ομάδες (πχ αυτο που πήραμε εμείς - Ollantaytambo, Moray, Pisac, Chinchero) κ κοστίζει περίπου 20$

 

[buffon85]

ονειρο ζωης το περου! αναμενουμε την συνεχεια. δεν ειχα ξανακουσει για το Salar De Uyuni, ενδιαφερον.