Βολιβία Περού Μια τζούρα απο Περού-Βολιβία

[silversurfer]

Lake Titicaca
Copacabana , Isla Del Sol

Άλλη μια φορά λοιπόν στο αεροδρόμιο του El Alto μόνον που τώρα δε νιώθαμε απο υψόμετρα. Στην έξοδο οι ταρίφες που σέβονται τον εαυτό τους προσπάθησαν εννοείται να μας κλέψουν κ να μας χρεώσουν για διαδρομή μέσα στο El Alto το ίδιο αντίτιμο λες κ πηγαίναμε ΛαΠαζ. Τώρα όμως ο silversurfer ήταν δυνατός κ ακμαίος κ δεν άφηνε Boliviano να πέσει κάτω. Η διαδρομή μέσα στο El Alto θλιβερή, κτήρια μισοτελειωμένα, σκόνη, κίνηση, τούβλα, σκουπίδια, ο σταθμός των ΚΤΕΛ όμως παραδόξως ήταν ψιλοκαινούριος, βολικός κ πεντακάθαρος. Αντικρύσαμε κ εκεί τους τελάληδες κ αγοράσαμε τα εισητήρια μας απο ένα στρουμπουλό αγόρι που μόνο να ορκιστεί δεν τον βάλαμε οτι το λεωφορείο θα ήταν μεγάλο κ άνετο. Θέλαμε να κάτσουμε κ μπροστά κ αγοράσαμε τις θέσεις 3-4.

Φυσικά το λεωφορείο ήταν μικρό, άβολο, βρώμικο κ τσίρκουλο, θαρρείς διακοσμημένο απτον Ταμτάκο. Ήμασταν οι μόνοι ξένοι κ οι υπόλοιποι ήταν κάτι θρυλικές μορφές Aymara με πολύχρωμα μακριά φουστάνια, ένα πάκο τάπερ κ λοιπά εδέσματα στον ώμο κ μακρινή εως τελείως απόμακρη σχέση με το μπάνιο κ το σαμπουάν. Ειδικά οι άντρες, ανθρωπάκια του Θεού, άλλα απο όψη, αμα τους πετύχαινες βράδυ σε κανα στενό εκεί στο Βαρδάρη, εύκολα τους παρέδιδες λεφτά κ κινητό κ τρεπόσουν σε φυγή !!! Άλλα κάτσε έχουμε κ συνέχεια ... Όταν ακούς για αρίθμηση λεωφορείου φίλε αναγνώστη πως τη φαντάζεσαι. Είτε θα είναι οριζόντια (1-2 κ δίπλα 3-4) ή κάθετη (1-2 κ ακριβώς απο πίσω 3-4). Ε στο λεωφορείο αυτό μετά το 1-2 ήταν το 13-14, το 5-6, το 11-12 κ μετά το 3-4 !!!! Κοινώς κάτσαμε στη μέση του λεωφορείου σε στριμόκωλες θέσεις με όλη την ευωδία δεξια-αριστερά. Splendid !!!

(ερε γλέντια)
Ξεκινάει λοιπόν το λεωφορείο κ στενό πέρνει, χωματόδρομο αφήνει, οικοδομικά μπάζα καβαλάει, κ γενικά νόμισα πως ήμασταν στον ιππότη της λακούβας σε ΚΤΕΛ. Κάναμε καμιά ώρα να βγούμε απτην πόλη κ να πιάσουμε επιτέλους «εθνική». Επιτέλους είπα ?? χαχαχα. Ο μάστορας ο Evo Morales έχει ξεκινήσει κ φτιάχνει αβέρτα δρόμους άλλα έλα που εμείς πέσαμε στη μέση αυτής της διαδικασίας. Κάθε τρεις κ λίγο βγαίναμε απτην «εθνική» κ μπαίναμε σε παράδρομους λόγω έργων, κ ξανα πίσω κ ξανα το ίδιο κ κίνηση κ σκόνη κ στριμόκωλο λεωφορείο κ πολύ γκρίνια με έπιασε σήμερα, τότε δεν γκρίνιαζα τόσο Κάποια στιγμή φθάνουμε στη λίμνη, μας κατεβάζουν απτο λεωφορείο, το ανεβάζουν σε ένα πλωτό κ πάει αυτό μόνο του κ μεις με ξεχωριστό πλοιαράκι. Με τα πολλά κ μετά απο 4 γεμάτες ώρες φθάσαμε στη Copacabana – οχι ρε εξυπνάκια εσυ της Βραζιλίας, έχει κ η Βολιβία Copacabana, τι μας πέρασες.

Το τοπίο στο τελυταίο κομμάτι της διαδρομής μου θύμισε έντονα Ελλάδα. Άλλωστε η Copacabana αποτελεί παραθεριστικό μέρος για τους ΛαΠαζιανούς κ παρατηρήσαμε έντονη ανοικοδόμηση. Μια τουριστική κωμόπολη με πολύχρωμα κτήρια στην ακτή

μια όμορφη Βασιλική αφιερωμένη σε μια «περίεργη» έκδοση της Παναγίας της Κοπακαμπάνας !!!

πολλές ψαροταβέρνες με πλαστική καρέκλα κ ψεύτικα παιχνίδια, μου θύμισε λίγο Ελλάδα του ’80 κ διακοπές με τους γονείς.

Είχαμε κλείσει δωμάτιο στο ξενοδοχείο LaCupula το οποίο είχε ως benefit τη θέση του, ψηλά με θέα στον κόλπο κ την πόλη. Με τον απογεματινό ρεσεψιονιστ δεν τα πήγαμε καλά. Μας έστειλε σε ένα δωμάτιο τέρμα πίσω χωρίς θέα (το λόγο για τον οποίο επιλέξαμε το ξενοδοχείο) κ στις ερωτήσεις μας φαινόταν να του ζαλίζουμε τη ζαχαρένια. Έλα όμως που στο δωμάτιο ούτε το τζάκι άναβε ουτε ζεστό νερό είχε (κ ήταν κ ψυγείο). Η Μ. που δεν τα σηκώνει κάτι τέτοια πήγε να τον βρεί μενόμενη κ αυτός για να γλιτώσει μας έδωσε τελικά ένα πιο μικρό μεν, πιο ζεστό κ κυρίως πιο κεντρικό (= με θέα στον κόλπο) δωμάτιο κ μας έκανε κ έκπτωση για την ταλαιπωρία. Είχαμε κ κήπο όπου έβοσκαν αγέρωχα μικρά λάμα

Όμως ενώ η Μ. είχε αρχίσει κ με τη βοήθεια των φαρμάκων να ξεπερνάει αυτό που την ταλαιπώρησε τις προηγούμενες μέρες, είχε έρθει μάλλον η σειρά μου. Άλλωστε στον οδηγό μας το έγραφε καθαρά, είναι δύσκολο να επισκεφθείς τη Βολιβία κ να την βγάλεις καθαρή. Ενώ λοιπόν γούσταρα πλαστική καρέκλα κ λίγο μπίχλα, τελικά αποφασίσαμε να φάμε στα πιο σίγουρα, στο εστιατόριο του ξενοδοχείου. Οχι οτι ηταν άσχημα κ εκει εεε, είχαμε όλο τον κόλπο πιάτο. Η Copacabana φημίζεται για την πέστροφά της, εγώ αφου τη δοκίμασα έχω να πω οτι «άνθρακες ο θησαυρός» -- λίγα πράγματα – ίσως κάτω στα μπιχλομάγαζα να την έφτιαχναν καλύτερα.

Εμείς λοιπόν με την Μ. με τις λίμνες έχουμε ενα κατι, γουστάρουμε κάργα, είτε πρόκειται για τη Πλαστήρα είτε για τη Κόμο. Ήταν λογικό λοιπόν να μας γοητεύσει κ η μεγαλύτερη λίμνη της Ν.Αμερικής κ μια απτις ψηλότερες στο κόσμο. Επιλέξαμε την Βολιβιανη πλευρά για την επίσκεψή μας κ οχι την Περουβιανή καθώς ακούσαμε παντού τα χειρότερα για το «στημένο» πανηγυράκι στα Uros, συν οτι για κάποιο λόγο μας έθελξε η εικόνα που είχαμε σχηματίσει για την Κοπακαμπάνα .. ίσως απλά να πέσαμε θύματα του ονόματος της , who knows !! Την επόμενη μέρα κανονίσαμε full day επίσκεψη στο Isla Del Sol (νησί του Ήλιου). Ο μύθος λέει οτι εδώ γεννήθηκε ο πρώτος Inca (για την ακρίβεια στάλθηκε απτο θεό Ήλιο), ο θρυλικός Manco Capac ο οποίος, φύσει ανήσυχο πνεύμα, ξεκίνησε απο κει κ έφτασε μέχρι την κοιλάδα του Cuzco όπου κ ίδρυσε την ιστορική πόλη.

Ξεκινάμε λοιπόν κ μπαίνουμε σε ένα πλοιαράκι καμια πενηνταριά νοματαίοι κ ξεκινάει – τρόπος του λέγειν βέβαια, διότι το πλοιαράκι είχε πάνω μηχανή για να σπρώχνει φουσκωτό με 3 άτομα κ οχι για 50.

Μιλάμε το πλοιάριο πήγαινε αργά, πολλλλυυυυ αργααααααα – τόσο αργά που αν ήταν καλοκαίρι ο silversurfer θα έπεφτε στο νερό κ θα πήγαινε κολυμπώντας κ θα το άφηνε κανα μισάωρο πίσω του. Φθάνουμε στο πρώτο οικισμό (Yumani), ωραίο τοπίο, πράσινο με σπιτάκια κ καφε περιμετρικά, μας άρεσε πολύ άλλα δεν κατεβήκαμε, εμείς πηγαίναμε στο επόμενο, το Challapampa. Ξαναξεκινάει το πλοιαράκι, αργά, αργά κ σταθερά κ τα νεύρα μας κουρέλια. Πάνω απτον οικισμό αυτό έχει κάποια μικρά αρχαία απτην περίοδο των Incas κ μπορείς είτε να κάνεις hiking κανα 3ωρο ώστε να φθάσεις στο προηγούμενο οικισμό Yumani είτε να επιστρέψεις με το πλοίο. Έλα όμως που το στομάχι του silversurfer είχε διαφορετική γνώμη. Μια που ξεκινήσαμε να ανέβουμε κ μια που γυρίσαμε σχεδόν τρέχοντας για να επισκεφθούμε την «ο Θεος να την κάνει τουαλέτα» όπου για καζανάκι είχε έναν κουβά νερό. Την επισκεφθήκαμε αμφότεροι (ήρωες) κ ευτυχώς είχαμε μαζί μας στο σακίδιο πλάτης χαρτί υγείας, αλλιώς δεν ξέρω αν γυρνούσαμε ζωντανοί !!!

Άντε ξανα να ανεβούμε, λίγο το στομάχι, λίγο το ζόρι απτο υψόμετρο, λίγο η ζέστη, λίγο οτι δεν τρελενόμασταν να δούμε τα αρχαία, το παρατήσαμε το ζήτημα κ το ρίξαμε στις βόλτες. Κότες απο δω, γουρουνάκια απο κει, παράγκες, δέντρα, η λίμνη, ήλιος, η παραλία πιο κάτω, super τη βγάλαμε !!!
Θέλαμε όμως σαν κλασικοί Ελληνάρες κ το καφέ μας ρε παιδί μου – μπαίνουμε πίσω στο πλοίο, αυτό με την ταχύτητα θαλάσσιας χελώνας φτάνει πίσω στο Yumani κ εκεί αράζουμε πρώτο τραπέζι με θέα λίμνη – γνωρίσαμε κ ένα ζευγάρι Καναδών που έμεναν εκεί το βράδυ κ ειλικρινά τους ζήλεψα – το ξέραμε απτην αρχή οτι το πρόγραμμά μας ήταν στριμόκωλο, άλλα κάτι τέτοιες στιγμές ζηλεύω αυτούς που έχουν 30-40 μέρες να γυρνάνε έναν τόπο κ όπου τους αρέσει μένουν κ άλλο. Ήθελα κ γω ένα βράδυ στο Isla Del Sol, έτσι να χαλαρώσω κ να βολτάρω στο νησί κ στο τσακίρ κέφι να βουτήξω κ στο νερό.

Στο Yumani δεν είχαμε πολύ χρόνο, ανεβήκαμε τα Inca Steps που υπάρχουν για το χωριό, ρίξαμε ισα ισα ένα βλέφαρο, βγήκαμε κ φωτογραφίες με τα κιτς αγάλματα κ το όμορφο Συντριβάνι της Νιότης (!!!) κ πήραμε το δρόμο του γυρισμού.

Το πλοιάριο έκανε ξανα μια αιωνιότητα κ μια μέρα, χώρια οι καπνοί που εβγάζε απτη μηχανή, με αποτέλεσμα να φθάσουμε πίσω στο χωριό μαστουρωμένοι. Εν κατακλείδι, η full day εκδρομή ήταν λίγο μούφα, με την έννοια οτι τρώς πολλές ώρες στο πήγαιν’ελα – η καλύτερη επιλογή ειναι να μείνει κάποιος μια βραδυά στο νησί να το γυρίσει κ να το απολαύσει με την ησυχία του.

Βολτάραμε λίγο στα στενά κ επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο να χουχουλιάσουμε καθώς ο ήλιος κρύφθηκε κ το κρύο ήταν τσουχτερό. Ο silversurfer αισθανόταν μια αδυναμία με τις επισκέψεις στην τουαλέτα κ τη βγάλαμε ξανα στο εστιατόριο του hotel

H επόμενη μέρα είχε ολοήμερο φωτορεπορτάζ στο χωριό

(δε θα μπορούσε να λείπει κ λιγο κιτς στις αναπαραστάσεις των πρώτων incas)
καφέδες, βόλτα στην Βασιλική, μπιχλιμπιδοψώνια

παγωτάκι στη πλατεία

κ το απόγεμα ήρθε η ώρα να αποχαιρετίσουμε τη λίμνη άλλα κ τη Βολιβία γενικότερα. Σε λιγότερο απο μισή ώρα φθάσαμε στα σύνορα τα οποία ξεπετάξαμε σχετικά γρήγορα κ καμιά 2 ώρες αργότερα φθάναμε στο κεντρικό σταθμό του Puno. Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε με το ίδιο λεωφορείο για Cuzco, άλλα εμείς για να κοιμηθούμε κ λιγουλάκι, επιλέξαμε για τη βραδυνή σχεδόν 7ωρη διαδρομή λίγο πολυτέλεια

Η εταιρεία Cruz Del Sur έχει κάτι λεωφορεία διαστημόπλοια

κ οι θέσεις στον κάτω όροφο μετατρέπονται σε οτι πλησιέστερο σε κρεβάτι. Η διαδικασία επιβίβασης θυμίζει λίγο αεροπλάνο – τσεκάρουν το εισητήριο σου στα γκισέ (το οποίο έχεις αγοράσει συνήθως καιρό πριν κ έχεις μάλιστα διαλέξει κ θέση), παραδίδεις αποσκευές κ πρίν επιβιβασθείς περνάνε εσένα κ το όποιο handbag σου απο έλεγχο κ στο τέλος όταν έχεις κάτσει στη θέση σου, σε τραβάνε κ φωτογραφία (προφανώς όχι για να σε θυμούνται άλλα σε περίπτωση κάποιου συμβάντος). Κ ακόμα δεν τελειώσαμε, το όχημα διαθέτει κ λεωφορειοσυνοδό ενω σου παρέχουν κ lunch kit κ για 8$ παραπάνω απτο εισητήριο απλής θέσης αποτέλεσε εξαιρετικό value/money.

Έτοιμοι λοιπόν για Περού μέρος Β’

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 11
• 12
• 13
• 14
• 15
• 17
• 17

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 13 of 17

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[misha19]

Που την βρήκες αυτη την τιμή?? Περιμένω την ιστορια !!!

 

[KonstantinosAlyona]

Ναι, τρέλανέ μας τώρα. Πάνω που έχω αρχίσει ψάξιμο για Περού - Κόστα Ρίκα..
Λέγε κι άλλαααα!!

 

[σοφοκλισ23]

Πραγματικά το fly4free είναι ότι καλύτερο έχω ανακαλύψει το τελευταίο χρόνο έχει απίθανες πρόσφορες έκλεισα Λονδίνο-Νέα Ζηλανδία(Όκλαντ) 470€ αλλά και για Περού τα 350€ είναι φοβερή τιμή και το ταξίδι αυτό είναι TOP στη λίστα μου.

 

[villi]

Ούτε παραγγελία να το'χα κάνει!Κυριολεκτικά πανω στην ώρα!Περιμένω ανυπόμονα τη λύση που βρήκες!

 

[mikrh tsopana]

έκλεισα Λονδίνο-Νέα Ζηλανδία(Όκλαντ) 470€

Περιμένω ιστορία να δω τί έχασα! Ήταν να κάνω αίτηση για σπουδές ενός έτους ΝΖ αλλά έπρεπε να φύγω στα καπάκια από τη στιγμή που θα γυρνούσα ύστερα από έναν άλλο χρόνο εκτός Ψωροκώσταινας και δεν άντεξα

@silversurfer τον τρόπο μη ξεχάσεις να μας πεις

 

[silversurfer]

Ξεκινάμε ...

Με τα φτερά της Transavia προσγειωθήκαμε για δεύτερη φορά μέσα σε λίγους μήνες στο αεροδρόμιο του Άμστερνταμ με το όνομα γλωσσοδέτη (Schiphol). Ανοίξαμε τις σημειώσεις για το πως θα βρούμε το διαμέρισμα που είχαμε κλείσει με AirBnb, λιγο έξω απτο κέντρο στη περιοχή De Pijp η οποία είναι γεμάτη με εστιατόρια κ μπαράκια κ καλή συγκοινωνία προς το σταθμό RAI. O silversufer είχε εντοπισει ένα ωραίο trendy διαμέρισμα στον 4ο όροφο, χωρίς όμως να προσέξει μια σημαντική –σημαντικότατη θα έλεγα- λεπτομέρεια. Το κτίριο ΔΕΝ είχε ασανσέρ και οι δυο τους «έσερναν» δυο τεράστιες 20κιλες βαλίτσες, γεμισμένες μέχρι κ το τελευταίο γραμμάριο + τα μικρά σακίδια πλάτης που φορούσε ο καθένας . Η Μ. κοίταξε τον silversurfer με συμπόνοια κ κατανόηση κ του επισήμανε οτι καλώς ασχολείται τόσα χρόνια με τον αθλητισμό – να που θα σου χρειαστεί βρε κουτό !!! Κ φυσικά ο νόμος του Murphy επιτάσσει να λείπει κ ο ιδιοκτήτης οπότε οποιαδήποτε σκέψη για πιθανή βοήθεια πήγε περίπατο

Το απογεματάκι στην ολλανδική πρωτεύουσα κύλησε ευχάριστα με βόλτες στην περιοχή, dinner σε παρα-κανάλιο εστιατόριο κ μια απαραίτητη τσάρκα μέχρι την Red Light District να δούμε πως τα πάνε τα κορίτσια Το καλοκαίρι του 2016 λοιπόν στη μόδα απότι καταλάβαμε ήταν το secretary look αφού οι περισσότερες φορούσαν αυτά τα μοντέρνα σοφιστικέ γυαλιά. Smart is the new sexy που λένε

Το επόμενο πρωί κ αφού ο silversurfer έκανε πρωινή γυμναστική (πάνω-κάτω 4 ορόφους αγκαλιά με τις βαλίτσες) κίνησαν προς το αεροδρόμιο όπου στα γκισέ της British γινόταν το αδιαχώρητο. Δυο πτήσεις προς Λονδίνο (Gatwick κ Heathrow) με διαφορά λίγης ώρας κ ασφυκτικά γεμάτες κ οι δυο απο κόσμο που κατά μεγάλο ποσοστό πετούσε προς Λίμα. Το fly4free είχε κάνει καλά τη δουλειά του κ εκεί στην ουρά είδαμε Γερμανούς, Γάλλους, Πολωνούς κ διάφορους άλλους με τεράστια backpacks. Όταν ήρθε η σειρά μας να παραδώσουμε βαλίτσες κ να μας δώσουν θέσεις, ο silversurfer έκανε τη κίνηση ματ που χωρίς να το ξέρει, εξασφάλισε ένα άνετο ταξίδι. Ζήτησε να μην κάτσει με την Μ. δίπλα δίπλα άλλα επειδή είναι κ οι δυο ψηλοί, να τους δώσει θέσεις στο διάδρομο (αρχικά ήταν στην τετράδα). Στη μικρή πτήση για Λονδίνο δεν υπήρχε κάποιο benefit, άλλα όταν ακολούθησαν οι υπερατλαντικές πτήσεις, έκανε τη διαφορά. Κι αυτό γιατί η αλλαγή αυτή προφανώς έφερε κ άλλες στη διάταξη των επιβατών κ χώρισε ζευγάρια τα οποία ζητούσαν να κάτσουν μαζί. Εμείς κάναμε τους ανήξερους κ έτσι οι διπλανοί μας μετακινήθηκαν σε άλλες θέσεις αφήνοντάς τες κενές. Ήταν ότι έπρεπε για να απλωθούμε κ να κοιμηθούμε άνετα κ όμορφα.

Το connection στο Heathrow ήταν ζόρικο με ΑΠΕΙΡΟ κόσμο να συνωστίζεται στον έλεγχο με τις international πτήσεις, πολλούς ανθρώπους από εξωτικές χώρες να μην έχουν ιδέα τι πρέπει να δηλώσουν στις χειραποσκευές κ τους υπαλλήλους κυριολεκτικά να ουρλιάζουν στους επιβάτες πως αν τυχόν το μηχάνημα εντοπίσει κάτι, το μινιμουμ της αναμονής για έλεγχο είναι 45’ (!!!) Ψαχτήκαμε καλά καλά κ ευτυχώς ξετρυπώσαμε ένα μικρό δείγμα-σαμπουάν που είχε κρυφτεί σε μια γωνία. Ούτε που θέλω να σκέφτομαι τι θα γινόταν ….

Πρώτη φορά με British, αρκετά συμπαθητικό φαγητό κ ωραίο IFE, φτάσαμε στο Μαϊάμι, βγήκαμε λίγο εκτος αεροδρομίου, μας χτύπησε κατακούτελα η ζέστη κ η αφόρητη υγρασία, αντε ξανά μέσα, λίγο starbucks κ αναμονή για τη πτήση της LAN ή αλλιώς LATAM καθώς οι δυο αυτές εταιρείες (LAN κ ΤΑΜ) συγχωνεύτηκαν. Τα μάτια έσβησαν, η πτήση έφτασε στην ώρα της κ στις 04:50 το πρωί πατήσαμε επιτέλους ΝοτιοΑμερικάνικο έδαφος. Ένα ταξιδιωτικό όνειρο είχε εκπληρωθεί …

 

[KonstantinosAlyona]

Δεν πιστεύω να έχεις κατα νου πέσεις για ύπνο χωρίς άλλο κεφάλαιο απόψε..

 

[σοφοκλισ23]

Περιμένω ιστορία να δω τί έχασα! Ήταν να κάνω αίτηση για σπουδές ενός έτους ΝΖ αλλά έπρεπε να φύγω στα καπάκια από τη στιγμή που θα γυρνούσα ύστερα από έναν άλλο χρόνο εκτός Ψωροκώσταινας και δεν άντεξα

@silversurfer τον τρόπο μη ξεχάσεις να μας πεις

Θα είναι η πρώτη που θα γράψω γιατί μαζί με τα Κουκ λίγες ιστορίες υπάρχουν,πάντως Βολιβία και Περού πραγματικά είναι για μενα στα top ταξίδια,μπας και βρώ για καλοκαίρι εισιτήρια.

 

[silversurfer]

Μια Ζαλάδα Μια Θολούρα

Τι πιο λογικό φίλε αναγνώστη, μετά απο 3 συνεχόμενες πτήσεις, οι 2 ταξιδιώτες να φύγουν καρφί σε κάποιο ξενοδοχείο κ να τεντώσουν το ταλαιπωρημένο τους κορμί, να κάνουν ενα ντουζάκι, να χαλαρώσουν λίγο βρε αδερφέ.

Μπα, κ τι είμαστε εμείς, σαν τους άλλους ;;; Συνεχίζουμε λέμε !!! Αφού χαλάσαμε με τραγική αναλογία λίγα euros σε soles κ ήπιαμε ένα απαίσιο καφέ να στανιάρουμε λίγο, παραδώσαμε τις βαλίτσες μας στα γκισέ της Star Peru κ στις 08:10 το πρωί αφήναμε το μουντό ουρανό της πρωτεύουσας. Μετά απο περίπου 1 ώρα αντικρύζαμε το ηλιόλουστο κ ιντριγκαδόρικο στο μυαλό μας Cuzco. Κατεβήκαμε με ανυπομονησία απτο ομολογουμένως στριμόκωλο αεροσκάφος – είμασταν εκεί, στην ιερή πόλη των Incas, στο κέντρο της περιοχής για την οποία είχαμε διαβάσει τόσα πολλά τους μήνες που προηγήθηκαν κ η χαρά μας ήταν απερίγραπτη . Βέβαια να πω την αμαρτία μου, για κάποιο λόγο το κτήριο του αεροδρομίου μου θύμιζε απ’εξω σχολικό συγκρότημα με μια μεγάλη αυλή. Κ βασικά όσο προχωρούσα προς την παραλαβή αποσκευών ολο κ κάτι με ενοχλούσε – μια μινι ζαλάδα, μια μινι θολούρα, μια μινι αδυναμία, κάτι περίεργα απροσδιόριστο κ συνάμα ενοχλητικό. Δίπλα μου η Μ. με το ίδιο ακριβώς ύφος με το χαμόγελο να έχει μετατραπεί σε αφασία

Το αρχικό σχέδιο έλεγε να πεταχτούμε μέχρι την περιοχή των collectivos, τα βανάκια που περιμένουν να γεμίσουν επιβάτες κ ξεκινάνε για τον προορισμό τους τα οποία είναι ο οικονομικότερος τρόπος για μετακίνηση στη περιοχή. Έτσι όμως που είχε χυθεί ο silversurfer στη καρέκλα, με το στόμα να χάσκει κ το κοκτέηλ 4 πτήσεις – jetlag – αυπνία – υψόμετρο να έχει σκάσει σα μπόμπα στον οργανισμό του, αποτέλεσε πανεύκολη λεία στις ορέξεις των ταξιτζήδων . Αρχικά του είπαν μια εξωφρενική τιμή, αυτός ανταπάντησε το 60%, οι ταρίφες συμφώνησαν αμέσως αφήνοντας να εννοηθεί ότι κ με πολύ λιγότερα πάλι θα συμφωνούσαν, κ ο silversurfer που δεν άφηνε euro αδιαπραγμάτευτο σε Αιγύπτους, Ταιλάνδες κ Κούβες, έπεσε αμαχητί. Καλώς τα παιδιά, καλώς τα, 3-0

Πάλι καλά που στο δρόμο θυμήθηκε ότι τα λεφτά που συμφώνησε δεν τα είχε καν πάνω του κ έτσι έκαναν μια μικρή παράκαμψη σε ένα ανταλλακτήριο όπου άλλαξαν χρήματα σε άριστη ισοτιμία κ προμηθεύτηκαν κ λίγο νερό μπας κ συνέλθουν, γιατί εκτος των άλλων, έκανε κ ζέστη !! Στη διαδρομή με το ταξί, τα μάτια ήθελαν να μείνουν ανοιχτά για να κοιτάνε τα τοπία, ο εγκέφαλος όμως ήταν ανένδοτος κ μπήκε από μόνος του σε hibernate mode. Όσο κατέβαιναν άρχιζαν να νιώθουν καλύτερα κ προς το τέλος της διαδρομής που κράτησε κατι λιγότερο από 2 ώρες, αναρωτιόταν που είναι επιτέλους αυτό το μέρος με το παράξενο όνομα. Τα χωριά που προσπερνούσαν δεν τους πολυάρεσαν, έτσι μόλις αντίκρυσαν το δικό τους κυριολεκτικά ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΤΗΚΑΝ !!! Κανείς απτους δυο δεν το περίμενε τόσο όμορφο κ γοητευτικό ενώ o μικρός ολοκαίνουριος ξενώνας στην άκρη της πόλης δίπλα στο ποταμάκι αποτέλεσε το κερασάκι στη τούρτα

 

[silversurfer]

Ollantaytambo

Το μεγάλο κ απαλό στρώμα του δωματίου μας έμοιαζε τρομερά ελκυστικό λαμβάνοντας υπόψη τόση συσσωρευμένη ταλαιπωρία. Παρόλ’αυτά, μετα απο ενα ντουζάκι κ μια ολιγόλεπτη ξάπλα, ισα ισα για να ανακτήσουμε δυνάμεις, ξεχυθήκαμε στα δρομάκια του χωριού . Δρόμο παίρναμε, δρομάκι αφήναμε ώσπου καταλήξαμε αποκαμωμένοι απο τον δυνατό ήλιο στην πλατεία για να πιούμε το καφεδάκι μας. Το Ollantaytambo συνήθως «ξεπετιέται» απο τους ταξιδιώτες σαν ένα ολιγόωρο stop του Sacred Valley tour που ξεκινάει απτο Cuzco. Εμείς το επιλέξαμε ως πρώτη στάση του ταξιδιού μας κυρίως για να αποτελέσει μια ομαλή εισαγωγή στα μεγάλα υψόμετρα που θα βρίσκαμε στη πορεία. Άλλωστε οτι κ αν διαβάσαμε στο διαδίκτυο, με συγκρουόμενες πολλές φορές απόψεις κ βιώματα, η πιο ενδεδειγμένη λύση για κάποιον που πρόκειται να κινηθεί κ να ανέβει «απότομα» σε μεγάλο υψόμετρο, είναι να κάνει αυτά τα «ανεβάσματα» σταδιακά ώστε να δώσει στον οργανισμό τον απαραίτητο χρόνο να αλλάξει τα settings κ να συνηθίσει σιγά σιγά την έλλειψη οξυγόνου. Το Ollantaytambo λοιπόν, αν κ βρίσκεται μόλις 60 χλμ μακριά απτο Cuzco, έχει υψομετρική διαφορά της τάξεως των 600μ (2800 με 3400μ) η οποία πιστέψτε με κάνει τεράστια διαφορά.

Αν κ μπήκε λοιπόν ως λύση ανάγκης στο πρόγραμμά μας, εν τέλει ήμασταν πολύ χαρούμενοι που βρισκόμασταν εκεί κ νιώσαμε οτι ήταν το ιδανικό starter στην γνωριμία μας με τη χώρα των Incas. Χτισμένο σε μια κοιλάδα, στις όχθες ενος μικρού ποταμού, ανάμεσα σε βουνά τα οποία σχεδόν μπορούσες να «ακουμπήσεις», με πλήθος λιθόστρωτα δρομάκια κ παραδοσιακά σπιτάκια κ δυο αρχαιολογικούς χώρους κυριολεκτικά μέσα στο χωριό, σε συνδυασμό με τις παραδοσιακές φορεσιές κ τις «όψεις» των κατοίκων, το Ollantaytambo μας έκανε να αισθανθούμε οτι βρισκόμαστε σε κάποιο χωριό απ’αυτά που βλέπαμε στο National Geographic. Εντάξει, τα παραλέμε βέβαια, καθώς όλο το χωριό κινούταν σε tourist oriented ρυθμούς, με μικρά καφε με wifi να ξεπετάγονται στα δρομάκια, πλήθος απο ταβερνούλες κ φθηνές πιτσαρίες, ενω η πλατεία ήταν περιτρυγισμένη απο μαγαζάκια που πουλούσαν μπιχλιμπίδια κ εκδρομές.

Ένα απο τα πρώτα πράγματα που αντιληφθήκαμε στις βόλτες μας στο χωριό, ήταν οτι αν κ χειμώνας, ο ήλιος ήταν πολύ δυνατός κ κατα τη διάρκεια της ημέρας έκανε πολύ ζέστη. Τα μπουφάν λοιπόν ήταν περιττά, αντίθετα η αγορά ενός καπέλου τύπου fedora για να μας προστατεύει απτον ήλιο ήταν επιβεβλημένη καθώς τα jockey καπελάκια μας δεν έκαναν τίποτα. Βέβαια απαξ κ δύσει ο ήλιος, η θερμοκρασία αλλάζει άρδην με το έντονο κρύο να κάνει την εμφάνισή του. Κι αφού κάναμε τις βολτούλες μας κ φάγαμε τα παγωτάκια μας κ ήπιαμε κ τα καφεδάκια μας, πεταχτήκαμε μέχρι τον σταθμό των τραίνων για να παραλάβουμε τα εισητήρια του τρένου για το Machu Picchu τα οποία είχαμε κλείσει ηλεκτρονικά. Το απογεματάκι δοκιμάσαμε για πρώτη φορά κ alpaca το οποίο ομολογώ ήταν αρκετά νόστιμο κ μαλακό. 22:00 το βράδυ είχαμε ήδη κοιμηθεί (κ πολυ αντέξαμε) κ γενικά αυτή ήταν η ώρα που κοιμόμασταν καθημερινά αφού ξυπνούσαμε συνήθως μες τα άγρια χαράματα.

Την επόμενη μέρα επισκεφθήκαμε τα ερείπια του χωριού, τα οποία αποτελούν σημαντικό αρχαιολογικό χώρο καθώς αποτελούν ένα απτα λίγα σημεία όπου οι Ισπανοί conquistadores έχασαν κάποια σημαντική μάχη ενώ στο σημείο οπου βρισκόταν το φρούριο χτίστηκε κ ναός. Πέρα απτην αρχαιολογική σημασία κ την αρχιτεκτονική οπτική, το σημείο προσφέρει φοβερή θέα προς το χωριό κ την κοιλάδα γενικότερα. Αγοράσαμε το partial boleto turistico καθώς δεν είχαμε αποφασίσει τι θα επισκεφθούμε απτην περιοχή. Τελικά μιας κ μας άρεσε τόσο το χωριό κ περάσαμε τόσο πολύ χρόνο στα ερείπια του, αποφασίσαμε να μην εκδράμουμε στα υπόλοιπα αξιοθέατα της ιερής κοιλάδας κ να αφιερώσουμε τη μέρα μας στο Ollantaytambo. Σκαρφαλώσαμε κ στην άλλη πλευρά όπου βρίσκοταν αρχαίες αποθήκες, σε σημείο όμως με πανοραμική θέα του χωριού κ των inca ruins.

Το απόγεμα ψωνίσαμε απτο μπακάλικο, φτιάξαμε sandwich για την επόμενη μέρα, ετοιμάσαμε το backpack μας κ κλειδώσαμε τις βαλίτσες μας. Κ αν μπερδεύτηκες φίλε αναγνώστη όταν στο προηγούμενο κεφάλαιο μιλούσα για βαλίτσες, ακου πως έχει το πράγμα ...

Η αρχική σκέψη ήταν να ταξιδέψουμε με ένα μεγάλο backpack ο καθένας, σκέψη που εγκαταλείφθηκε γρήγορα κ αντικαταστάθηκε απτο «μια βαλίτσα κ ενα backpack». Το ταξίδι όμως σε αυτή τη γωνιά του πλανήτη είναι πολυ ιδιαίτερο καθώς έχεις να αντιμετωπίσεις πολλές διαφορετικές περιοχές άλλα κ καιρικές αλλαγές. Απο μαγιο μέχρι χοντρές ολόμαλλες μπλούζες κ απο κοντομάνικα μέχρι ισοθερμικά. Έτσι ο πολυμήχανος silversurfer βρήκε τη φοβερή πατέντα ( τι πρωτοδεσμίτης ήταν άλλωστε μικρός ) --- δυο μεγάλες βαλίτσες στην μια απτις οποίες, αποθηκεύσαμε ένα μεγάλο άδειο backpack το οποίο γεμίζαμε κατα το δοκούν κάθε φορά που θα πηγαίναμε κάποια εκδρομή κ έπρεπε να έχουμε μαζί μας μονο τα απαραίτητα, τα οποία όμως δεν χωρούσαν σε απλό σακίδιο πλάτης.
Όλο χαρά κατηφορίσαμε στον σταθμό κ περιμέναμε καρτερικά μαζί με δεκάδες άλλους το τρένο για έναν απο τους διασημότερους αρχαιολογικούς χώρους στο κόσμο ...

Notes
** Δυστυχώς στην περιοχή της Ιερης Κοιλάδας δεν μπορείς να πληρώσεις μεμονωμένη είσοδο για να επισκεφθείς κάποιον αρχαιολογικό χώρο -- σε υποχρεώνουν να αγοράσεις το λεγόμενο boleto turistico το οποίο έχει 2 μορφές -- είτε αγοράζεις το full το οποίο κοστίζει περίπου 45$ κ με το οποίο έχεις πρόσβαση στους περισσότερους αρχαιολογικούς χώρους κ μουσεία σε διάστημα 10 ημερών ή το partial το οποίο περιλαμβάνει ομάδες (πχ αυτο που πήραμε εμείς - Ollantaytambo, Moray, Pisac, Chinchero) κ κοστίζει περίπου 20$

 

[buffon85]

ονειρο ζωης το περου! αναμενουμε την συνεχεια. δεν ειχα ξανακουσει για το Salar De Uyuni, ενδιαφερον.