Βολιβία Περού Μια τζούρα απο Περού-Βολιβία

[silversurfer]

Potosi

Φθάνουμε λοιπόν στο νοσοκομείο, αντε τώρα να βρούμε άκρη, καθώς αγγλικά γιοκ Γραπώνω εκεί μια νοσοκόμα, problemο της λέω, oxygen oxygen – ντάξει συννενοηθήκαμε. Μας πηγαίνει σε ένα δωμάτιο, μας φέρνει κ μια μπουκάλα οξυγόνο, αρχίζει η Μ. να εισπνέει ,μας λεει κατι ακαταλαβίστικα η νοσοκόμα κ φεύγει. Περνάει η ώρα, εμείς στο άγνωστο, η Μ. στο ίδιο χάλι, τελικά σκάει μύτη γιατρός, ωραία λεμε, μορφωμένος άνθρωπος αυτος θα συννενοηθούμε. Espanol λεει ο doctor, English λεμε εμεις, κατάλαβα, θα εξασκησουμε τη νοηματική

Εξετάζει εκεί την Μ. , τη μετράει, έλα πάρε τη μπουκάλα απο δω άχρηστη είναι, εσείς έχετε καλύτερη οξυγώνωση κ απο μένα !! (Καλά δεν τα είπε κ ακριβώς έτσι, αυτά καταλάβαινα εγώ απτα συμφραζόμενα της νοηματικής ). Τι έχει η κοπέλα – να απο χθές έχει τα χάλια της, κ έχει πάει 256 φορές τουαλέτα --- αυτό με την τουαλέτα φανταστείτε το σε body language για να καταλάβετε πως έσπασε ο πάγος ανάμεσα σε μας κ το γιατρό κ πως ελάφρυνε η ατμόσφαιρα

Κάτσε λεει ο doctor κ πέρνει ενα τηλ. , επιστρέφω σε 15’ .Κ αυτή τη φορά επέστρεψε με ενισχύσεις ενα φίλο του ο οποίος γνωρίζει αγγλικά κ άφησε οτι έκανε κ ήρθε να μας βοηθήσει !! Μας σκλάβωσαν αυτοι οι άνθρωποι πραγματικά Επιγραμματικά λοιπόν, η Μ. την πάτησε οχι απτο υψόμετρο άλλα απο κάτι που έφαγε κ το οποίο της προκάλεσε τροφική δηλητηρίαση με συνεπακόλουθο την αφυδάτωση κ εξάντληση του οργανισμού της. Εμ τι τα ήθελες κ συ καημένη τα λαχανικά κ την ομελέτα στο παρακμιακό καφε στο Uyuni ?? Να την κρατήσουμε λεει ο γιατρός, ουτε καν λέμε εμείς !! Μας έγραψε κάτι χάπια κ ενα σιρόπι κ μας έστειλε στην ευχή του Θεού.

Γιατί όμως αντιμετωπίζαμε πρόβλημα στον ύπνο μας κ στην αναπνοή μας εχθές ??? Ήταν κάτι που το παρατηρήσαμε προς το τέλος της εκδρομής. Όπου βρισκόμασταν λοιπόν σε οριοθετημένο μέρος πχ δωμάτιο ξενοδοχείου, λεωφορείο το οποίο είχε «τεχνική» θέρμανση, εμείς παθαίναμε κοκομπλόκο – όπου είχε θερμοκρασία περιβάλλοντος είμασταν περδίκια. Να παίζει ρόλο η μικρή πυκνότητα του αέρα σε οξυγόνο που η θέρμανση το «έσπρωχνε» προς τα πάνω ?? Λέω επιστημονικές βλακείες ?? Όπως κ ναχει εμας μας δημιουργούσε δυσφορία και θέμα με την αναπνοή.

Επιστρέψαμε ανακουφισμένοι στο ξενοδοχείο ώστε να φάμε κ κάτι κ να καταστρώσουμε σχέδιο. Την προηγούμενη μέρα στο Uyuni είχαμε αποφασίσει να μείνουμε μια ολόκληρη μέρα στο Potosi,η Μ. όμως άλλαξε γνώμη. Φτάνει με τα υψόμετρα κ τους αγχωτικούς ύπνους, τα μαζεύουμε κ γινόμαστε καπνός. Κάτσε βρε συ να το συζητήσουμε, παμε μια βολτούλα να δουμε τη πόλη να πιούμε ενα καφεδάκι ... οχι, η Μ. ανένδοτη, αμα θες πάνε μόνος σου, εγώ θα ξεκουραστώ στο ξενοδοχείο. Ε αυτό κ έκανα λοιπόν, μιας κ δεν ήθελα να φύγω απτο Ποτοσί έχοντας δει μόνον το νοσοκομείο του.

Η πόλη για όσους δεν την γνωρίζουν ή δεν έτυχε να διαβάσουν άλλες ιστορίες στο travelstories αναπτύχθηκε όταν εντοπίστηκαν τεράστια κοιτάσματα ασημιού στο παρακείμενο βουνό που ονομάστηκε cerro rico (πλούσιο βουνό). Η πόλη εξελίχθηκε σε μια απτις μεγαλύτερες κ πλουσιότερες στην Αμερική, σκλάβοι κατέφταναν απο αφρική άλλα οι συνθήκες στα ορυχεία ήταν πολύ άσχημες (σε συνδυασμό με το υψόμετρο) με το θρύλο να λεει οτι οι εργάτες δεν δούλευαν αν δεν κάναν πρώτα τη κοκα τους (τώρα τσάι πίναν, μυτιές ρουφούσαν, θα σας γελάσω )

Σήμερα είναι μια πόλη με έντονο αποικιοκρατικό χαρακτήρα στα κτήρια της (τουλάχιστον στο κέντρο όπου κινήθηκα εγώ) με αρκετό κόσμο κ πολλές ανηφόρες-κατηφόρες που ζορίζουν λίγο. Με ένα καφε στο χέρι έκανα τις βόλτες μου κ μπλέχτηκα με το κόσμο. Μου άρεσε αρκετά το ιστορικό κέντρο της πόλης , δυστυχώς όμως δεν μπορούσα να κάνω την περιήγηση που επιθυμούσα με την Μ. μόνη της στο ξενοδοχείο. Τουλάχιστον έβγαλα αρκετές φωτογραφίες.

(είχα μια απορία αν η Βολιβία είχε νταραβέρια με το ΔΝΤ άλλα αυτή η αφίσα μου τις έλυσε )

Πίσω στο ξενοδοχείο κανονίσαμε prive μετάβαση με ταξι στο Sucre – ο δρόμος είναι σχετικά καινούριος κ λεωφορεία φεύγουν κάθε μια ώρα άλλα το value/money της άνεσης του ταξι κρίναμε οτι ήταν πολύ καλό. Αφήνουμε προς το παρόν τα υψόμετρα κ πάμε να περάσουμε μερικές μέρες στην πιο όμορφη αναμφισβήτητα πόλη της Βολιβίας

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 9
• 10
• 11
• 12
• 13
• …

  Go to chapter

  Go
• 17

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 11 of 17

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[misha19]

Που την βρήκες αυτη την τιμή?? Περιμένω την ιστορια !!!

 

[KonstantinosAlyona]

Ναι, τρέλανέ μας τώρα. Πάνω που έχω αρχίσει ψάξιμο για Περού - Κόστα Ρίκα..
Λέγε κι άλλαααα!!

 

[σοφοκλισ23]

Πραγματικά το fly4free είναι ότι καλύτερο έχω ανακαλύψει το τελευταίο χρόνο έχει απίθανες πρόσφορες έκλεισα Λονδίνο-Νέα Ζηλανδία(Όκλαντ) 470€ αλλά και για Περού τα 350€ είναι φοβερή τιμή και το ταξίδι αυτό είναι TOP στη λίστα μου.

 

[villi]

Ούτε παραγγελία να το'χα κάνει!Κυριολεκτικά πανω στην ώρα!Περιμένω ανυπόμονα τη λύση που βρήκες!

 

[mikrh tsopana]

έκλεισα Λονδίνο-Νέα Ζηλανδία(Όκλαντ) 470€

Περιμένω ιστορία να δω τί έχασα! Ήταν να κάνω αίτηση για σπουδές ενός έτους ΝΖ αλλά έπρεπε να φύγω στα καπάκια από τη στιγμή που θα γυρνούσα ύστερα από έναν άλλο χρόνο εκτός Ψωροκώσταινας και δεν άντεξα

@silversurfer τον τρόπο μη ξεχάσεις να μας πεις

 

[silversurfer]

Ξεκινάμε ...

Με τα φτερά της Transavia προσγειωθήκαμε για δεύτερη φορά μέσα σε λίγους μήνες στο αεροδρόμιο του Άμστερνταμ με το όνομα γλωσσοδέτη (Schiphol). Ανοίξαμε τις σημειώσεις για το πως θα βρούμε το διαμέρισμα που είχαμε κλείσει με AirBnb, λιγο έξω απτο κέντρο στη περιοχή De Pijp η οποία είναι γεμάτη με εστιατόρια κ μπαράκια κ καλή συγκοινωνία προς το σταθμό RAI. O silversufer είχε εντοπισει ένα ωραίο trendy διαμέρισμα στον 4ο όροφο, χωρίς όμως να προσέξει μια σημαντική –σημαντικότατη θα έλεγα- λεπτομέρεια. Το κτίριο ΔΕΝ είχε ασανσέρ και οι δυο τους «έσερναν» δυο τεράστιες 20κιλες βαλίτσες, γεμισμένες μέχρι κ το τελευταίο γραμμάριο + τα μικρά σακίδια πλάτης που φορούσε ο καθένας . Η Μ. κοίταξε τον silversurfer με συμπόνοια κ κατανόηση κ του επισήμανε οτι καλώς ασχολείται τόσα χρόνια με τον αθλητισμό – να που θα σου χρειαστεί βρε κουτό !!! Κ φυσικά ο νόμος του Murphy επιτάσσει να λείπει κ ο ιδιοκτήτης οπότε οποιαδήποτε σκέψη για πιθανή βοήθεια πήγε περίπατο

Το απογεματάκι στην ολλανδική πρωτεύουσα κύλησε ευχάριστα με βόλτες στην περιοχή, dinner σε παρα-κανάλιο εστιατόριο κ μια απαραίτητη τσάρκα μέχρι την Red Light District να δούμε πως τα πάνε τα κορίτσια Το καλοκαίρι του 2016 λοιπόν στη μόδα απότι καταλάβαμε ήταν το secretary look αφού οι περισσότερες φορούσαν αυτά τα μοντέρνα σοφιστικέ γυαλιά. Smart is the new sexy που λένε

Το επόμενο πρωί κ αφού ο silversurfer έκανε πρωινή γυμναστική (πάνω-κάτω 4 ορόφους αγκαλιά με τις βαλίτσες) κίνησαν προς το αεροδρόμιο όπου στα γκισέ της British γινόταν το αδιαχώρητο. Δυο πτήσεις προς Λονδίνο (Gatwick κ Heathrow) με διαφορά λίγης ώρας κ ασφυκτικά γεμάτες κ οι δυο απο κόσμο που κατά μεγάλο ποσοστό πετούσε προς Λίμα. Το fly4free είχε κάνει καλά τη δουλειά του κ εκεί στην ουρά είδαμε Γερμανούς, Γάλλους, Πολωνούς κ διάφορους άλλους με τεράστια backpacks. Όταν ήρθε η σειρά μας να παραδώσουμε βαλίτσες κ να μας δώσουν θέσεις, ο silversurfer έκανε τη κίνηση ματ που χωρίς να το ξέρει, εξασφάλισε ένα άνετο ταξίδι. Ζήτησε να μην κάτσει με την Μ. δίπλα δίπλα άλλα επειδή είναι κ οι δυο ψηλοί, να τους δώσει θέσεις στο διάδρομο (αρχικά ήταν στην τετράδα). Στη μικρή πτήση για Λονδίνο δεν υπήρχε κάποιο benefit, άλλα όταν ακολούθησαν οι υπερατλαντικές πτήσεις, έκανε τη διαφορά. Κι αυτό γιατί η αλλαγή αυτή προφανώς έφερε κ άλλες στη διάταξη των επιβατών κ χώρισε ζευγάρια τα οποία ζητούσαν να κάτσουν μαζί. Εμείς κάναμε τους ανήξερους κ έτσι οι διπλανοί μας μετακινήθηκαν σε άλλες θέσεις αφήνοντάς τες κενές. Ήταν ότι έπρεπε για να απλωθούμε κ να κοιμηθούμε άνετα κ όμορφα.

Το connection στο Heathrow ήταν ζόρικο με ΑΠΕΙΡΟ κόσμο να συνωστίζεται στον έλεγχο με τις international πτήσεις, πολλούς ανθρώπους από εξωτικές χώρες να μην έχουν ιδέα τι πρέπει να δηλώσουν στις χειραποσκευές κ τους υπαλλήλους κυριολεκτικά να ουρλιάζουν στους επιβάτες πως αν τυχόν το μηχάνημα εντοπίσει κάτι, το μινιμουμ της αναμονής για έλεγχο είναι 45’ (!!!) Ψαχτήκαμε καλά καλά κ ευτυχώς ξετρυπώσαμε ένα μικρό δείγμα-σαμπουάν που είχε κρυφτεί σε μια γωνία. Ούτε που θέλω να σκέφτομαι τι θα γινόταν ….

Πρώτη φορά με British, αρκετά συμπαθητικό φαγητό κ ωραίο IFE, φτάσαμε στο Μαϊάμι, βγήκαμε λίγο εκτος αεροδρομίου, μας χτύπησε κατακούτελα η ζέστη κ η αφόρητη υγρασία, αντε ξανά μέσα, λίγο starbucks κ αναμονή για τη πτήση της LAN ή αλλιώς LATAM καθώς οι δυο αυτές εταιρείες (LAN κ ΤΑΜ) συγχωνεύτηκαν. Τα μάτια έσβησαν, η πτήση έφτασε στην ώρα της κ στις 04:50 το πρωί πατήσαμε επιτέλους ΝοτιοΑμερικάνικο έδαφος. Ένα ταξιδιωτικό όνειρο είχε εκπληρωθεί …

 

[KonstantinosAlyona]

Δεν πιστεύω να έχεις κατα νου πέσεις για ύπνο χωρίς άλλο κεφάλαιο απόψε..

 

[σοφοκλισ23]

Περιμένω ιστορία να δω τί έχασα! Ήταν να κάνω αίτηση για σπουδές ενός έτους ΝΖ αλλά έπρεπε να φύγω στα καπάκια από τη στιγμή που θα γυρνούσα ύστερα από έναν άλλο χρόνο εκτός Ψωροκώσταινας και δεν άντεξα

@silversurfer τον τρόπο μη ξεχάσεις να μας πεις

Θα είναι η πρώτη που θα γράψω γιατί μαζί με τα Κουκ λίγες ιστορίες υπάρχουν,πάντως Βολιβία και Περού πραγματικά είναι για μενα στα top ταξίδια,μπας και βρώ για καλοκαίρι εισιτήρια.

 

[silversurfer]

Μια Ζαλάδα Μια Θολούρα

Τι πιο λογικό φίλε αναγνώστη, μετά απο 3 συνεχόμενες πτήσεις, οι 2 ταξιδιώτες να φύγουν καρφί σε κάποιο ξενοδοχείο κ να τεντώσουν το ταλαιπωρημένο τους κορμί, να κάνουν ενα ντουζάκι, να χαλαρώσουν λίγο βρε αδερφέ.

Μπα, κ τι είμαστε εμείς, σαν τους άλλους ;;; Συνεχίζουμε λέμε !!! Αφού χαλάσαμε με τραγική αναλογία λίγα euros σε soles κ ήπιαμε ένα απαίσιο καφέ να στανιάρουμε λίγο, παραδώσαμε τις βαλίτσες μας στα γκισέ της Star Peru κ στις 08:10 το πρωί αφήναμε το μουντό ουρανό της πρωτεύουσας. Μετά απο περίπου 1 ώρα αντικρύζαμε το ηλιόλουστο κ ιντριγκαδόρικο στο μυαλό μας Cuzco. Κατεβήκαμε με ανυπομονησία απτο ομολογουμένως στριμόκωλο αεροσκάφος – είμασταν εκεί, στην ιερή πόλη των Incas, στο κέντρο της περιοχής για την οποία είχαμε διαβάσει τόσα πολλά τους μήνες που προηγήθηκαν κ η χαρά μας ήταν απερίγραπτη . Βέβαια να πω την αμαρτία μου, για κάποιο λόγο το κτήριο του αεροδρομίου μου θύμιζε απ’εξω σχολικό συγκρότημα με μια μεγάλη αυλή. Κ βασικά όσο προχωρούσα προς την παραλαβή αποσκευών ολο κ κάτι με ενοχλούσε – μια μινι ζαλάδα, μια μινι θολούρα, μια μινι αδυναμία, κάτι περίεργα απροσδιόριστο κ συνάμα ενοχλητικό. Δίπλα μου η Μ. με το ίδιο ακριβώς ύφος με το χαμόγελο να έχει μετατραπεί σε αφασία

Το αρχικό σχέδιο έλεγε να πεταχτούμε μέχρι την περιοχή των collectivos, τα βανάκια που περιμένουν να γεμίσουν επιβάτες κ ξεκινάνε για τον προορισμό τους τα οποία είναι ο οικονομικότερος τρόπος για μετακίνηση στη περιοχή. Έτσι όμως που είχε χυθεί ο silversurfer στη καρέκλα, με το στόμα να χάσκει κ το κοκτέηλ 4 πτήσεις – jetlag – αυπνία – υψόμετρο να έχει σκάσει σα μπόμπα στον οργανισμό του, αποτέλεσε πανεύκολη λεία στις ορέξεις των ταξιτζήδων . Αρχικά του είπαν μια εξωφρενική τιμή, αυτός ανταπάντησε το 60%, οι ταρίφες συμφώνησαν αμέσως αφήνοντας να εννοηθεί ότι κ με πολύ λιγότερα πάλι θα συμφωνούσαν, κ ο silversurfer που δεν άφηνε euro αδιαπραγμάτευτο σε Αιγύπτους, Ταιλάνδες κ Κούβες, έπεσε αμαχητί. Καλώς τα παιδιά, καλώς τα, 3-0

Πάλι καλά που στο δρόμο θυμήθηκε ότι τα λεφτά που συμφώνησε δεν τα είχε καν πάνω του κ έτσι έκαναν μια μικρή παράκαμψη σε ένα ανταλλακτήριο όπου άλλαξαν χρήματα σε άριστη ισοτιμία κ προμηθεύτηκαν κ λίγο νερό μπας κ συνέλθουν, γιατί εκτος των άλλων, έκανε κ ζέστη !! Στη διαδρομή με το ταξί, τα μάτια ήθελαν να μείνουν ανοιχτά για να κοιτάνε τα τοπία, ο εγκέφαλος όμως ήταν ανένδοτος κ μπήκε από μόνος του σε hibernate mode. Όσο κατέβαιναν άρχιζαν να νιώθουν καλύτερα κ προς το τέλος της διαδρομής που κράτησε κατι λιγότερο από 2 ώρες, αναρωτιόταν που είναι επιτέλους αυτό το μέρος με το παράξενο όνομα. Τα χωριά που προσπερνούσαν δεν τους πολυάρεσαν, έτσι μόλις αντίκρυσαν το δικό τους κυριολεκτικά ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΤΗΚΑΝ !!! Κανείς απτους δυο δεν το περίμενε τόσο όμορφο κ γοητευτικό ενώ o μικρός ολοκαίνουριος ξενώνας στην άκρη της πόλης δίπλα στο ποταμάκι αποτέλεσε το κερασάκι στη τούρτα

 

[silversurfer]

Ollantaytambo

Το μεγάλο κ απαλό στρώμα του δωματίου μας έμοιαζε τρομερά ελκυστικό λαμβάνοντας υπόψη τόση συσσωρευμένη ταλαιπωρία. Παρόλ’αυτά, μετα απο ενα ντουζάκι κ μια ολιγόλεπτη ξάπλα, ισα ισα για να ανακτήσουμε δυνάμεις, ξεχυθήκαμε στα δρομάκια του χωριού . Δρόμο παίρναμε, δρομάκι αφήναμε ώσπου καταλήξαμε αποκαμωμένοι απο τον δυνατό ήλιο στην πλατεία για να πιούμε το καφεδάκι μας. Το Ollantaytambo συνήθως «ξεπετιέται» απο τους ταξιδιώτες σαν ένα ολιγόωρο stop του Sacred Valley tour που ξεκινάει απτο Cuzco. Εμείς το επιλέξαμε ως πρώτη στάση του ταξιδιού μας κυρίως για να αποτελέσει μια ομαλή εισαγωγή στα μεγάλα υψόμετρα που θα βρίσκαμε στη πορεία. Άλλωστε οτι κ αν διαβάσαμε στο διαδίκτυο, με συγκρουόμενες πολλές φορές απόψεις κ βιώματα, η πιο ενδεδειγμένη λύση για κάποιον που πρόκειται να κινηθεί κ να ανέβει «απότομα» σε μεγάλο υψόμετρο, είναι να κάνει αυτά τα «ανεβάσματα» σταδιακά ώστε να δώσει στον οργανισμό τον απαραίτητο χρόνο να αλλάξει τα settings κ να συνηθίσει σιγά σιγά την έλλειψη οξυγόνου. Το Ollantaytambo λοιπόν, αν κ βρίσκεται μόλις 60 χλμ μακριά απτο Cuzco, έχει υψομετρική διαφορά της τάξεως των 600μ (2800 με 3400μ) η οποία πιστέψτε με κάνει τεράστια διαφορά.

Αν κ μπήκε λοιπόν ως λύση ανάγκης στο πρόγραμμά μας, εν τέλει ήμασταν πολύ χαρούμενοι που βρισκόμασταν εκεί κ νιώσαμε οτι ήταν το ιδανικό starter στην γνωριμία μας με τη χώρα των Incas. Χτισμένο σε μια κοιλάδα, στις όχθες ενος μικρού ποταμού, ανάμεσα σε βουνά τα οποία σχεδόν μπορούσες να «ακουμπήσεις», με πλήθος λιθόστρωτα δρομάκια κ παραδοσιακά σπιτάκια κ δυο αρχαιολογικούς χώρους κυριολεκτικά μέσα στο χωριό, σε συνδυασμό με τις παραδοσιακές φορεσιές κ τις «όψεις» των κατοίκων, το Ollantaytambo μας έκανε να αισθανθούμε οτι βρισκόμαστε σε κάποιο χωριό απ’αυτά που βλέπαμε στο National Geographic. Εντάξει, τα παραλέμε βέβαια, καθώς όλο το χωριό κινούταν σε tourist oriented ρυθμούς, με μικρά καφε με wifi να ξεπετάγονται στα δρομάκια, πλήθος απο ταβερνούλες κ φθηνές πιτσαρίες, ενω η πλατεία ήταν περιτρυγισμένη απο μαγαζάκια που πουλούσαν μπιχλιμπίδια κ εκδρομές.

Ένα απο τα πρώτα πράγματα που αντιληφθήκαμε στις βόλτες μας στο χωριό, ήταν οτι αν κ χειμώνας, ο ήλιος ήταν πολύ δυνατός κ κατα τη διάρκεια της ημέρας έκανε πολύ ζέστη. Τα μπουφάν λοιπόν ήταν περιττά, αντίθετα η αγορά ενός καπέλου τύπου fedora για να μας προστατεύει απτον ήλιο ήταν επιβεβλημένη καθώς τα jockey καπελάκια μας δεν έκαναν τίποτα. Βέβαια απαξ κ δύσει ο ήλιος, η θερμοκρασία αλλάζει άρδην με το έντονο κρύο να κάνει την εμφάνισή του. Κι αφού κάναμε τις βολτούλες μας κ φάγαμε τα παγωτάκια μας κ ήπιαμε κ τα καφεδάκια μας, πεταχτήκαμε μέχρι τον σταθμό των τραίνων για να παραλάβουμε τα εισητήρια του τρένου για το Machu Picchu τα οποία είχαμε κλείσει ηλεκτρονικά. Το απογεματάκι δοκιμάσαμε για πρώτη φορά κ alpaca το οποίο ομολογώ ήταν αρκετά νόστιμο κ μαλακό. 22:00 το βράδυ είχαμε ήδη κοιμηθεί (κ πολυ αντέξαμε) κ γενικά αυτή ήταν η ώρα που κοιμόμασταν καθημερινά αφού ξυπνούσαμε συνήθως μες τα άγρια χαράματα.

Την επόμενη μέρα επισκεφθήκαμε τα ερείπια του χωριού, τα οποία αποτελούν σημαντικό αρχαιολογικό χώρο καθώς αποτελούν ένα απτα λίγα σημεία όπου οι Ισπανοί conquistadores έχασαν κάποια σημαντική μάχη ενώ στο σημείο οπου βρισκόταν το φρούριο χτίστηκε κ ναός. Πέρα απτην αρχαιολογική σημασία κ την αρχιτεκτονική οπτική, το σημείο προσφέρει φοβερή θέα προς το χωριό κ την κοιλάδα γενικότερα. Αγοράσαμε το partial boleto turistico καθώς δεν είχαμε αποφασίσει τι θα επισκεφθούμε απτην περιοχή. Τελικά μιας κ μας άρεσε τόσο το χωριό κ περάσαμε τόσο πολύ χρόνο στα ερείπια του, αποφασίσαμε να μην εκδράμουμε στα υπόλοιπα αξιοθέατα της ιερής κοιλάδας κ να αφιερώσουμε τη μέρα μας στο Ollantaytambo. Σκαρφαλώσαμε κ στην άλλη πλευρά όπου βρίσκοταν αρχαίες αποθήκες, σε σημείο όμως με πανοραμική θέα του χωριού κ των inca ruins.

Το απόγεμα ψωνίσαμε απτο μπακάλικο, φτιάξαμε sandwich για την επόμενη μέρα, ετοιμάσαμε το backpack μας κ κλειδώσαμε τις βαλίτσες μας. Κ αν μπερδεύτηκες φίλε αναγνώστη όταν στο προηγούμενο κεφάλαιο μιλούσα για βαλίτσες, ακου πως έχει το πράγμα ...

Η αρχική σκέψη ήταν να ταξιδέψουμε με ένα μεγάλο backpack ο καθένας, σκέψη που εγκαταλείφθηκε γρήγορα κ αντικαταστάθηκε απτο «μια βαλίτσα κ ενα backpack». Το ταξίδι όμως σε αυτή τη γωνιά του πλανήτη είναι πολυ ιδιαίτερο καθώς έχεις να αντιμετωπίσεις πολλές διαφορετικές περιοχές άλλα κ καιρικές αλλαγές. Απο μαγιο μέχρι χοντρές ολόμαλλες μπλούζες κ απο κοντομάνικα μέχρι ισοθερμικά. Έτσι ο πολυμήχανος silversurfer βρήκε τη φοβερή πατέντα ( τι πρωτοδεσμίτης ήταν άλλωστε μικρός ) --- δυο μεγάλες βαλίτσες στην μια απτις οποίες, αποθηκεύσαμε ένα μεγάλο άδειο backpack το οποίο γεμίζαμε κατα το δοκούν κάθε φορά που θα πηγαίναμε κάποια εκδρομή κ έπρεπε να έχουμε μαζί μας μονο τα απαραίτητα, τα οποία όμως δεν χωρούσαν σε απλό σακίδιο πλάτης.
Όλο χαρά κατηφορίσαμε στον σταθμό κ περιμέναμε καρτερικά μαζί με δεκάδες άλλους το τρένο για έναν απο τους διασημότερους αρχαιολογικούς χώρους στο κόσμο ...

Notes
** Δυστυχώς στην περιοχή της Ιερης Κοιλάδας δεν μπορείς να πληρώσεις μεμονωμένη είσοδο για να επισκεφθείς κάποιον αρχαιολογικό χώρο -- σε υποχρεώνουν να αγοράσεις το λεγόμενο boleto turistico το οποίο έχει 2 μορφές -- είτε αγοράζεις το full το οποίο κοστίζει περίπου 45$ κ με το οποίο έχεις πρόσβαση στους περισσότερους αρχαιολογικούς χώρους κ μουσεία σε διάστημα 10 ημερών ή το partial το οποίο περιλαμβάνει ομάδες (πχ αυτο που πήραμε εμείς - Ollantaytambo, Moray, Pisac, Chinchero) κ κοστίζει περίπου 20$

 

[buffon85]

ονειρο ζωης το περου! αναμενουμε την συνεχεια. δεν ειχα ξανακουσει για το Salar De Uyuni, ενδιαφερον.