silversurfer
Moderator
- Μηνύματα
- 2.425
- Likes
- 3.964
- Επόμενο Ταξίδι
- Δυτικά Βαλκάνια
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γύρος Του Κόσμου
Salar De Uyuni
Άλλη μια μέρα που ξυπνήσαμε απτα αξημέρωτα καθώς η πτήση της εταιρείας με το εξωτικό όνομα (Amaszonas) πετούσε στις 07:00.
Ύστερα απο περίπου 50 λεπτά προσγειωθήκαμε στο απόλυτο τίποτα δίπλα σε ένα κτήριο που έμοιαζε με παρατημένη αποθήκη. Μέχρι να κατεβούμε απτο αεροπλάνο κ να πάμε μια τουαλέτα, έφτασαν κ οι βαλίτσες στο χώρο αποσκευών (ούτε λόγος για ιμάντα). Πάλι καλά να λεμε βέβαια, καθως τι καλύτερο να περιμέναμε στα υψίπεδα της νοτιοδυτικής Βολιβίας σε μια κωμόπολη βαριά 10000 κατοίκων (Uyuni). Το συγκεκριμένο αεροδρόμιο – αποθήκη άνοιξε μόλις το 2011 λόγω του ολοένα αυξανόμενου τουριστικού ρεύματος στην περιοχή. Πριν απο αυτό, οι εναλλακτικές απο ΛαΠαζ ήταν ολοήμερα (ή ολονύκτια) λεωφορεία σε κακοτράχαλους δρόμους ή συνδυασμός τρένου-λεωφορείου (ο οποίος απαιτεί επίσης κοντά 9 ώρες)
Ο λόγος που αυτή η μικρή κουκίδα στην απομονωμένη αυτη γωνιά της γης έχει μπεί για τα καλά στα μπλοκάκια των απανταχού ταξιδιωτών είναι το περιβόητο Salar De Uyuni – η μεγαλύτερη αλυκή (salt flat) του πλανήτη εμβαδού περίπου 10,000 τ.χλμ άλλα κ τα εθνικά πάρκα στα πέριξ με τα απίστευτης ομορφιάς τοπία κ τα μοναδικά γεωλογικά φαινόμενα (κόκκινες κ πρασινες λίμνες , θερμές πηγές, ηφαίστεια) καθώς κ τα πανέμορφα φλαμινγκο των άνδεων. Η περιοχή είναι δύσβατη, απόμερη, τεράστια, δύσκολη, με ανύπαρκτες υποδομές και το κυριότερο απομονωμένη. Συνίσταται οι ταξιδιώτες να πέρνουν κάποιο απτα tours (συνήθως μονοήμερα ή τριήμερα) που οργανώνουν τοπικές εταιρείες καθώς ο κίνδυνος του να πάει κάποιος μεμονωμένα (με δικό του όχημα) είναι να του συμβεί κάτι-οτιδήποτε κ να μην έχει τη δυνατότητα εύρεσης βοήθειας
Με το ιντερνετ να είναι γεμάτο απο αρνητικές εμπειρίες για ολες ανεξαιρέτως τις εταιρείες (σχόλια για υπεράριθμα άτομα, μη συντηρημένα παλιά τζιπ που μέναν στη μέση του πουθενά, μη επαγγελματίες οδηγούς που πολλές φορές τα κοπανούσαν το βράδυ, αγγλικά γιοκ, άσχημες συνθήκες κ γενικά διάφορα οχι ευχάριστα) αποφασίσαμε αφου επικοινωνήσαμε με 2-3 πρακτορεία να επιλέξουμε το Red Planet Expeditions. Βασιστήκαμε στο tripadvisor, στον οδηγό μας που το πρότεινε σαν τη καλύτερη επιλογή, στην επικοινωνία μαζί τους (που πάλι ήταν συνήθως απαντήσεις της μιας σειράς άλλα κ πάλι υπερείχε σε σύγκριση με άλλα πρακτορεία που άλλα ρωτούσαμε κ άλλαντάλλων απαντούσαν - αν απαντούσαν κιόλας) και στο εξαιρετικά αναλυτικό πρόγραμμα όπου ανέφεραν διεξοδικά όλες τις παροχές κ τις μη παροχές άλλα κ την απόκλιση που είχαν ως προς το κατάλυμα της 2ης νύχτας (δίπλα στις θερμές πηγές, πράγμα που σήμαινε οτι θα τις απολαμβάναμε μονάχα με τα υπόλοιπα μελη του γκρουπ κ οχι με ΟΛΑ τα υπόλοιπα γκρουπ που πήγαιναν σε συγκεκριμένη ώρα). Σε τέτοια δύσκολα σημεία του πλανήτη η επιλογή πάει με τους περισσότερο επαγγελματίες κ ας ηταν λίγο πιο ακριβοί απο άλλα πρακτορεία που πρόσφεραν φαινομενικά τις ίδιες πάνω κάτω υπηρεσίες.
Μιας κ φθάσαμε σχετικά νωρίς ,τακτοποιήσαμε τις βαλίτσες μας στα γραφεία, αλλάξαμε ρούχα, συμπληρώσαμε τα γραφειοκρατικά, προπληρώσαμε την εκδρομή κ ξεχυθήκαμε στην μικρή αυτή κωμόπολη για ψώνια (χοντρές κάλτσες, μάλλινα γάντια κ σκουφιά εν αφθονεία κ πολύ φθηνά) κ αράξαμε στη wannabe πλατεία να πιούμε κ ενα τσαγάκι κ να φάμε κ κατι. Ο καιρός θαυμάσιος, η διάθεση μας στα ύψη, ήρθε η ώρα της εκδρομής
4 μεγάλα Toyota land cruiser εμφανίστηκαν με 2 guides, ο καθένας «υπεύθυνος» για δυο απο αυτά. Εμείς μπήκαμε με ένα ζευγάρι Γάλλων στα 40something κ 2 Νορβηγίδες. Το μυστικό για να είσαι άνετος είναι να πιάσεις τη μεσαία σειρά καθώς αυτός που κάθεται στη θέση του συνοδηγού άλλα κ οι 2 πίσω έχουν περιορισμένο leg room.Πρώτη στάση το «νεκροταφείο τρένων» όπως το έχουν ονομάσει.
Ας πουμε κ δυο λογάκια απο αυτά που θυμάμαι --- όταν στη Βολιβία ανακαλύφθηκε ο πλούσιος ορυκτός πλούτος, κάπως έπρεπε να μεταφερθούν αυτά τα ορυκτά σε Ατλαντικό κ Ειρηνικό ώστε να διακινηθούν με τα πλοία, κυρίως προς Ευρώπη κ ΗΠΑ. Το Uyuni λοιπον αποτέλεσε ένα είδος σιδηροδρομικού hub μέχρι περίπου τη δεκαετία του 40 όταν με την εξάντληση των αποθεμάτων εγκαταλείφθηκε η ανάγκη χρήσης των τρένων κ τα παράτησαν στη μοίρα τους. Η αλήθεια είναι οτι σε σε συνδυασμό με το τοπίο αποτελούν ενα εξαιρετικά φωτογενές αντικείμενο κ η παρουσία μας εκεί ήταν η απαρχή της ώρας του παιδιού.
Στο γκρουπ μας είχαμε τη τύχη να έχουμε οδηγό ένα εξαιρετικό παλικάρι, μορφωμένο κ κυρίως παθιασμένο για αυτό που κάνει άλλα κ για τη χώρα του. Προσπάθησε να μας εξηγήσει οχι μόνον κάποια τυπικά που βρίσκει κανείς κ στο google άλλα κ τη ματιά των ντόπιων γύρω απτην ιστορία της Βολιβίας κ πως αυτή κατάντησε να είναι ίσως η φτωχότερη χώρα της Λατινικής Αμερικής όταν με βάση το υπέδαφός της έπρεπε να είναι η πιο πλούσια ίσως. Για να μη σας κουράζω, η ιστορία είναι λίγο πολύ η γνωστή κ αναμενόμενη --- εύρεση ορυκτών, διεφθαρμένοι πολιτικοί ξεπουλήθηκαν σε αμερικανους κ ευρωπαίους, κ καλά δουλειές στους ντόπιους με μισθούς πείνας, ελάχιστα χρήματα γύρισαν στην κοινωνία κ στις υποδομές της χώρας, δημιουργία χρέους, ανικανοι κ λιγούρια κυβερνώντες , απαίδευτοι πολίτες, εξωτερική πολιτική για κλάματα - μμμ τι μου θυμίζει τι μου θυμίζει
. Κ κάπως έτσι κ αφου ενεπλάκησαν κ σε πόλεμο με τους Χιλιανούς οι οποίοι τους έπιασαν κυριολεκτικά στον ύπνο (την περίοδο που γιόρταζαν ένα είδος καρναβαλιού (??), έχασαν κ την πρόσβαση στον ωκεανό κ ήρθε κ έδεσε.
Ακολούθησε επίσκεψη στο μικρό χωριό Colchani όπου μας εξήγησαν τι παίζει με το αλάτι, πως τι κ γιατί, φτυαρίσαμε λίγο σα παιδιά, αγοράσαμε κ λίγο original αλάτι να έχουμε να λεμε, φάγαμε μια εξαιρετική κοτόσουπα κ ξεκινήσαμε για τη μεγάλη attraction. Meanwhile, η Μ. είχε πιάσει κολλητηλήκια με τον guide
κ τον ρωτούσε συνέχεια πληροφορίες κ εκτος της περιήγησης (πχ για την κατασκευή των αλάτινων τούβλων που κάθε ένα κόστιζεκάπου χιλια δολλάρια) την ώρα που οι υπόλοιποι του γκρουπ (ιδιαίτερα αυτοί απτο άλλο τζιπ, μια παρέα 5 κ καλά Καναδών, στην πραγματικότητα κορεάτες ,δε μιλούσαν δε λαλουσαν) ζούσαν μόνο για την ώρα που θα βγάλουν τις περιβόητες φωτογραφίες με αποτέλεσμα να μην ακούνε καν τις οδηγίες του guide (δεν πατάμε σε σωρούς απο αλάτι γιατι οι καημένοι οι salt miners ξεσκίζονται για να τους φτιάξουν κατω απο αντίξοες συνθήκες – μισή ώρα αργότερα τα βόδια οι νορβηγιδες χοροπηδούσαν πάνω τους ).
Μπήκαμε λοιπόν στο Salar κ πραματικά ότι κ αν ακούσεις, οτι φωτογραφίες κ αν δεις, αν δεν πας εκεί να νιώσεις ο ίδιος τη μαγεία του τοπίου δεν πρόκειται να καταλάβεις γιατί τόσος ντόρος για μια αλυκή. Η αίσθηση αυτή του κενού, του απόλυτου λευκού, του να μην ξεχωρίζεις που ο ουρανός συναντά το έδαφος, η θέα των απομακρυσμένων βουνών είναι απλά μοναδική κ μη περιγράψιμη. Είναι απτις ελάχιστες περιπτώσεις που το κενό, το τίποτα, σε αφήνει με το στόμα ανοικτό. Δυο λόγια χοντρικά για το Salar, αποτελούσε στα πολυ πολυ παλιά χρόνια μια λίμνη η οποία μετά απο γεωλογικούς μετασχηματισμούς της περιοχής, έχασε την έξοδό της προς τη θάλασσα κ κάποια στιγμή εξατμίστηκε δημιουργώντας αυτό το μοναδικό τοπίο. Κ σε άλλες περιοχές του πλανήτη έχουμε μεγάλα salt flats(πχ Ιράν) άλλα πουθενά τοσο μεγάλο, μοναδικό κ απίστευτα όμορφο όσο στο Uyuni.
Εκεί αντικρύσαμε κ ένα γλυπτό απο αλάτι για χάρη του ράλι Ντακάρ που διεξάγεται στη Βολιβία κ αποτελεί κ ένα απτα ελάχιστα events για τους κατοίκους της περιοχής
άλλα κ το πρώτο κυριλέ ξενοδοχείο απο αλάτι, ο ιδιοκτήτης του οποίου αποδείχθηκε λαμόγιο κ δεν είχε προνοήσει για τα λύμματα, χύνοντάς τα ολα υπογείως ρυπαίνοντας άσχημα. Κάποια στιγμή τον πήραν χαμπάρι κ του το έκλεισαν το μαγαζί.
Με τη βοήθεια του guide βγάλαμε κ μεις τις κλασικές φωτογραφίες που παίζουν με την προοπτική.
Προσπαθήσαμε κ μόνοι μας χωρις μεγάλη επιτυχία
Κ εκεί που πήγαινε το τζιπ, ξαφνικά στη μέση του πουθενά κυριολεκτικά, το Isla Incahuasi, ένα νησί κατάλοιπο ενος αρχαίου ηφαιστείου, διάσπαρτο απο γιγάντιους κάκτους, μέρος πραγματικά απόκοσμο.
Την ώρα που τελείωνε η επίσκεψή μας στο «νησί» αυτο, άρχισε να πέφτει ο ήλιος ... κ μας πήρε κ μας σήκωσε. Την επόμενη φορά που σταματήσαμε για φωτογραφίες κ για να απολαύσουμε το ηλιοβασίλεμα, το κρύο δεν ήταν απλά τσουχτερό, ήταν απο άλλο πλανήτη !!! Κ το αλάνι ο guide ξάπλωνε κυριολεκτικά κάτω για να μας βγάλει τις καλύτερες φωτο. Η ώρα του παιδιού συνεχίστηκε κ πραγματικά ήταν η μέρα που απολαύσαμε περισσότερο στην εκδρομή μας, ίσως περισσότερο κ απτην επίσκεψη στο Machu Picchu.
Μείναμε αρκετή ώρα έξω χοροπηδώντας ώστε ο guide να μας βγάλει ομαδικές φωτο με κάθε μηχανή !!! κ στο τέλος σπριντάραμε κυριολεκτικά πίσω στα τζίπ για να προστατευτούμε απτον παγωμένο αέρα. Για real feel -20 έκανε λόγο η πρόβλεψη κ φανταστείτε ένα τεράστιο μέρος σε μεγάλο υψόμετρο χωρίς ενα δέντρο, ενα κτηριο, μια πετρούλα, ενα κάτι να κόβει τον αέρα. Ήταν πραγματικά απίστευτο το κρύο.
Κ φθάνουμε στο ξενώνα μας φτιαγμένο απο αλάτι όπου θα διανυκτερεύαμε για μια νύχτα. Τα δωμάτια είχαν μονά κρεβάτια, 2-3-5 ατόμων, άλλα με εσωτερικό ντους κ άλλα με κοινό. Εκεί λοιπόν μέτρησε το κονε που είχαμε αναπτύξει με τον guide ο οποίος στο διαμοιρασμό των δωματίων μας άφησε επίτηδες τελευταίους κ μας έδωσε τη σουίτα, το μόνο δωμάτιο με διπλό κρεβάτι κ φυσικά ντούς στο δωμάτιο. Πάρτε μάτι σουίτα:
To αλάτι αποτελούσε φυσικό μονοτικό κ παρότι έξω λυσσομανούσε, το εσωτερικό διατηρούσε μια ικανοποιητική θερμοκρασία (καμιά 15 βαθμούς). Το πρακτορείο μας προμήθευσε κ κάτι απίστευτα sleeping bag στα οποία χωνόσουν μέσα κ δεν καταλάβαινες τιποτα. Λίγο φαγητό, λίγο χάζι με τα υπόλοιπα άτομα κ τους guide, οδηγίες για αύριο κ νωρίς για ύπνο. Η αυριανή μέρα προμηνύοταν ακόμα καλύτερη ... ή μήπως όχι ???
Άλλη μια μέρα που ξυπνήσαμε απτα αξημέρωτα καθώς η πτήση της εταιρείας με το εξωτικό όνομα (Amaszonas) πετούσε στις 07:00.
Ο λόγος που αυτή η μικρή κουκίδα στην απομονωμένη αυτη γωνιά της γης έχει μπεί για τα καλά στα μπλοκάκια των απανταχού ταξιδιωτών είναι το περιβόητο Salar De Uyuni – η μεγαλύτερη αλυκή (salt flat) του πλανήτη εμβαδού περίπου 10,000 τ.χλμ άλλα κ τα εθνικά πάρκα στα πέριξ με τα απίστευτης ομορφιάς τοπία κ τα μοναδικά γεωλογικά φαινόμενα (κόκκινες κ πρασινες λίμνες , θερμές πηγές, ηφαίστεια) καθώς κ τα πανέμορφα φλαμινγκο των άνδεων. Η περιοχή είναι δύσβατη, απόμερη, τεράστια, δύσκολη, με ανύπαρκτες υποδομές και το κυριότερο απομονωμένη. Συνίσταται οι ταξιδιώτες να πέρνουν κάποιο απτα tours (συνήθως μονοήμερα ή τριήμερα) που οργανώνουν τοπικές εταιρείες καθώς ο κίνδυνος του να πάει κάποιος μεμονωμένα (με δικό του όχημα) είναι να του συμβεί κάτι-οτιδήποτε κ να μην έχει τη δυνατότητα εύρεσης βοήθειας
Με το ιντερνετ να είναι γεμάτο απο αρνητικές εμπειρίες για ολες ανεξαιρέτως τις εταιρείες (σχόλια για υπεράριθμα άτομα, μη συντηρημένα παλιά τζιπ που μέναν στη μέση του πουθενά, μη επαγγελματίες οδηγούς που πολλές φορές τα κοπανούσαν το βράδυ, αγγλικά γιοκ, άσχημες συνθήκες κ γενικά διάφορα οχι ευχάριστα
) αποφασίσαμε αφου επικοινωνήσαμε με 2-3 πρακτορεία να επιλέξουμε το Red Planet Expeditions. Βασιστήκαμε στο tripadvisor, στον οδηγό μας που το πρότεινε σαν τη καλύτερη επιλογή, στην επικοινωνία μαζί τους (που πάλι ήταν συνήθως απαντήσεις της μιας σειράς άλλα κ πάλι υπερείχε σε σύγκριση με άλλα πρακτορεία που άλλα ρωτούσαμε κ άλλαντάλλων απαντούσαν - αν απαντούσαν κιόλας) και στο εξαιρετικά αναλυτικό πρόγραμμα όπου ανέφεραν διεξοδικά όλες τις παροχές κ τις μη παροχές άλλα κ την απόκλιση που είχαν ως προς το κατάλυμα της 2ης νύχτας (δίπλα στις θερμές πηγές, πράγμα που σήμαινε οτι θα τις απολαμβάναμε μονάχα με τα υπόλοιπα μελη του γκρουπ κ οχι με ΟΛΑ τα υπόλοιπα γκρουπ που πήγαιναν σε συγκεκριμένη ώρα). Σε τέτοια δύσκολα σημεία του πλανήτη η επιλογή πάει με τους περισσότερο επαγγελματίες κ ας ηταν λίγο πιο ακριβοί απο άλλα πρακτορεία που πρόσφεραν φαινομενικά τις ίδιες πάνω κάτω υπηρεσίες.Μιας κ φθάσαμε σχετικά νωρίς ,τακτοποιήσαμε τις βαλίτσες μας στα γραφεία, αλλάξαμε ρούχα, συμπληρώσαμε τα γραφειοκρατικά, προπληρώσαμε την εκδρομή κ ξεχυθήκαμε στην μικρή αυτή κωμόπολη για ψώνια (χοντρές κάλτσες, μάλλινα γάντια κ σκουφιά εν αφθονεία κ πολύ φθηνά) κ αράξαμε στη wannabe πλατεία να πιούμε κ ενα τσαγάκι κ να φάμε κ κατι. Ο καιρός θαυμάσιος, η διάθεση μας στα ύψη, ήρθε η ώρα της εκδρομής
4 μεγάλα Toyota land cruiser εμφανίστηκαν με 2 guides, ο καθένας «υπεύθυνος» για δυο απο αυτά. Εμείς μπήκαμε με ένα ζευγάρι Γάλλων στα 40something κ 2 Νορβηγίδες. Το μυστικό για να είσαι άνετος είναι να πιάσεις τη μεσαία σειρά καθώς αυτός που κάθεται στη θέση του συνοδηγού άλλα κ οι 2 πίσω έχουν περιορισμένο leg room.Πρώτη στάση το «νεκροταφείο τρένων» όπως το έχουν ονομάσει.
Στο γκρουπ μας είχαμε τη τύχη να έχουμε οδηγό ένα εξαιρετικό παλικάρι, μορφωμένο κ κυρίως παθιασμένο για αυτό που κάνει άλλα κ για τη χώρα του. Προσπάθησε να μας εξηγήσει οχι μόνον κάποια τυπικά που βρίσκει κανείς κ στο google άλλα κ τη ματιά των ντόπιων γύρω απτην ιστορία της Βολιβίας κ πως αυτή κατάντησε να είναι ίσως η φτωχότερη χώρα της Λατινικής Αμερικής όταν με βάση το υπέδαφός της έπρεπε να είναι η πιο πλούσια ίσως. Για να μη σας κουράζω, η ιστορία είναι λίγο πολύ η γνωστή κ αναμενόμενη --- εύρεση ορυκτών, διεφθαρμένοι πολιτικοί ξεπουλήθηκαν σε αμερικανους κ ευρωπαίους, κ καλά δουλειές στους ντόπιους με μισθούς πείνας, ελάχιστα χρήματα γύρισαν στην κοινωνία κ στις υποδομές της χώρας, δημιουργία χρέους, ανικανοι κ λιγούρια κυβερνώντες , απαίδευτοι πολίτες, εξωτερική πολιτική για κλάματα - μμμ τι μου θυμίζει τι μου θυμίζει
. Κ κάπως έτσι κ αφου ενεπλάκησαν κ σε πόλεμο με τους Χιλιανούς οι οποίοι τους έπιασαν κυριολεκτικά στον ύπνο (την περίοδο που γιόρταζαν ένα είδος καρναβαλιού (??), έχασαν κ την πρόσβαση στον ωκεανό κ ήρθε κ έδεσε.Ακολούθησε επίσκεψη στο μικρό χωριό Colchani όπου μας εξήγησαν τι παίζει με το αλάτι, πως τι κ γιατί, φτυαρίσαμε λίγο σα παιδιά, αγοράσαμε κ λίγο original αλάτι να έχουμε να λεμε, φάγαμε μια εξαιρετική κοτόσουπα κ ξεκινήσαμε για τη μεγάλη attraction. Meanwhile, η Μ. είχε πιάσει κολλητηλήκια με τον guide
κ τον ρωτούσε συνέχεια πληροφορίες κ εκτος της περιήγησης (πχ για την κατασκευή των αλάτινων τούβλων που κάθε ένα κόστιζεκάπου χιλια δολλάρια) την ώρα που οι υπόλοιποι του γκρουπ (ιδιαίτερα αυτοί απτο άλλο τζιπ, μια παρέα 5 κ καλά Καναδών, στην πραγματικότητα κορεάτες ,δε μιλούσαν δε λαλουσαν) ζούσαν μόνο για την ώρα που θα βγάλουν τις περιβόητες φωτογραφίες με αποτέλεσμα να μην ακούνε καν τις οδηγίες του guide (δεν πατάμε σε σωρούς απο αλάτι γιατι οι καημένοι οι salt miners ξεσκίζονται για να τους φτιάξουν κατω απο αντίξοες συνθήκες – μισή ώρα αργότερα τα βόδια οι νορβηγιδες χοροπηδούσαν πάνω τους ).Μπήκαμε λοιπόν στο Salar κ πραματικά ότι κ αν ακούσεις, οτι φωτογραφίες κ αν δεις, αν δεν πας εκεί να νιώσεις ο ίδιος τη μαγεία του τοπίου δεν πρόκειται να καταλάβεις γιατί τόσος ντόρος για μια αλυκή. Η αίσθηση αυτή του κενού, του απόλυτου λευκού, του να μην ξεχωρίζεις που ο ουρανός συναντά το έδαφος, η θέα των απομακρυσμένων βουνών είναι απλά μοναδική κ μη περιγράψιμη. Είναι απτις ελάχιστες περιπτώσεις που το κενό, το τίποτα, σε αφήνει με το στόμα ανοικτό
. Δυο λόγια χοντρικά για το Salar, αποτελούσε στα πολυ πολυ παλιά χρόνια μια λίμνη η οποία μετά απο γεωλογικούς μετασχηματισμούς της περιοχής, έχασε την έξοδό της προς τη θάλασσα κ κάποια στιγμή εξατμίστηκε δημιουργώντας αυτό το μοναδικό τοπίο. Κ σε άλλες περιοχές του πλανήτη έχουμε μεγάλα salt flats(πχ Ιράν) άλλα πουθενά τοσο μεγάλο, μοναδικό κ απίστευτα όμορφο όσο στο Uyuni.Εκεί αντικρύσαμε κ ένα γλυπτό απο αλάτι για χάρη του ράλι Ντακάρ που διεξάγεται στη Βολιβία κ αποτελεί κ ένα απτα ελάχιστα events για τους κατοίκους της περιοχής
Κ εκεί που πήγαινε το τζιπ, ξαφνικά στη μέση του πουθενά κυριολεκτικά, το Isla Incahuasi, ένα νησί κατάλοιπο ενος αρχαίου ηφαιστείου, διάσπαρτο απο γιγάντιους κάκτους, μέρος πραγματικά απόκοσμο.
Κ το αλάνι ο guide ξάπλωνε κυριολεκτικά κάτω για να μας βγάλει τις καλύτερες φωτο. Η ώρα του παιδιού συνεχίστηκε κ πραγματικά ήταν η μέρα που απολαύσαμε περισσότερο στην εκδρομή μας, ίσως περισσότερο κ απτην επίσκεψη στο Machu Picchu.
Μείναμε αρκετή ώρα έξω χοροπηδώντας ώστε ο guide να μας βγάλει ομαδικές φωτο με κάθε μηχανή !!! κ στο τέλος σπριντάραμε κυριολεκτικά πίσω στα τζίπ για να προστατευτούμε απτον παγωμένο αέρα. Για real feel -20 έκανε λόγο η πρόβλεψη κ φανταστείτε ένα τεράστιο μέρος σε μεγάλο υψόμετρο χωρίς ενα δέντρο, ενα κτηριο, μια πετρούλα, ενα κάτι να κόβει τον αέρα. Ήταν πραγματικά απίστευτο το κρύο.
Κ φθάνουμε στο ξενώνα μας φτιαγμένο απο αλάτι όπου θα διανυκτερεύαμε για μια νύχτα. Τα δωμάτια είχαν μονά κρεβάτια, 2-3-5 ατόμων, άλλα με εσωτερικό ντους κ άλλα με κοινό. Εκεί λοιπόν μέτρησε το κονε που είχαμε αναπτύξει με τον guide ο οποίος στο διαμοιρασμό των δωματίων μας άφησε επίτηδες τελευταίους κ μας έδωσε τη σουίτα, το μόνο δωμάτιο με διπλό κρεβάτι κ φυσικά ντούς στο δωμάτιο. Πάρτε μάτι σουίτα:
To αλάτι αποτελούσε φυσικό μονοτικό κ παρότι έξω λυσσομανούσε, το εσωτερικό διατηρούσε μια ικανοποιητική θερμοκρασία (καμιά 15 βαθμούς). Το πρακτορείο μας προμήθευσε κ κάτι απίστευτα sleeping bag στα οποία χωνόσουν μέσα κ δεν καταλάβαινες τιποτα. Λίγο φαγητό, λίγο χάζι με τα υπόλοιπα άτομα κ τους guide, οδηγίες για αύριο κ νωρίς για ύπνο. Η αυριανή μέρα προμηνύοταν ακόμα καλύτερη ... ή μήπως όχι ???
