Αλβανία Νότια Αλβανία - Άνοιξη 2018

[vasiliss]

Ημέρα 3η (συνέχεια) : .... Αυλώνα – Χειμάρρα – Άγιοι Σαράντα

Ερχόμενοι στο Berat, το κομμάτι Φιερ – Μπεράτ ήταν τραγικό, όπως έχω ξαναπεί. Όταν το ανέφερα στον Νίκο, μου είπε ότι θα ήταν καλύτερο να επιστρέψω μέσω Lushnjë, όπου η διαδρομή είχε περισσότερα χιλιόμετρα μεν, ο δρόμος όμως ήταν autostrada δε. Γέλασα από μέσα μου, δύσπιστος γαρ, καθώς πολλές φορές είχα ακούσει για autostrada στην Αλβανία, αλλά ακόμη δεν την είχα δει, όμως τον εμπιστεύτηκα και τελικά κάναμε την παράκαμψη για Lushnjë.

Τελικά αποδείχτηκε ότι άδίκως ήμουν τόσο δύσπιστος, καθώς ένα μεγάλο κομμάτι του δρόμου Lushnjë – Φίερ ήταν με διαχωριστικό και 2 λωρίδες ανά κατεύθυνση και επίσης ένα μεγάλο κομμάτι από Φίερ έως Αυλώνα, ήταν καινούριος αυτοκινητόδρομος.

Πολύ σύντομα λοιπόν φτάσαμε στην Αυλώνα. Η Αυλώνα είναι μία μεγάλη πόλη με λιμάνι και μεγάλο παραλιακό μέτωπο,

μεγάλους δρόμους και πολλές, πάρα πολλές, ατελείωτες θα έλεγα καινουριοφτιαγμένες πολυκατοικίες. Θα έλεγε κάποιος ότι ποτέ δεν υπήρξε παλιά πόλη σε αυτό το σημείο, αλλά όλα σχεδιάστηκαν και φτιάχτηκαν από την αρχή. Πράγμα που βέβαια δεν ισχύει. Και οι περισσότερες πολυκατοικίες ήταν ακατοίκητες. Μείναμε με την απορία για τι ακριβώς είχε συμβεί σε αυτή την πόλη. Σύμφωνα με την άποψη ενός μετανάστη που συναντήσαμε αργότερα κοντά στο χωριό Δρυμάδες, εκεί είχε πέσει πολύ χρήμα από τους μετανάστες, αλλά είχε ξεπλυθεί και πολύ μαύρο χρήμα.

Κάναμε μία μικρή βόλτα στο παραλιακό κομμάτι, φάγαμε κάτι πρόχειρο και πήραμε τον παραλιακό;; δρόμο για τους Άγιους Σαράντα.

Εδώ θα κάνω μία μικρή παρένθεση. Τα πιτσιρίκια μας τράβηξαν μερικές σέλφι με φόντο τους φοίνικες, την παραλία και τα μεγάλα κτίρια και τις έστειλαν στους φίλους τους με το σχόλιο: « Για καφέ στο Μαϊάμι». Οι φίλοι, μικροί γαρ, το πίστεψαν, το αναπαρήγαγαν και όταν επιστρέψαμε πίσω στην Ελλάδα, είχε κυκλοφορήσει η φήμη - στον στενό μας κύκλο - ότι όντως είχαμε πάει στο Μαϊάμι.

Μία από τις επίμαχες φωτογραφίες:

Άντε τώρα να εξηγείς ότι δυστυχώς, δεν έχουμε τα οικονομικά προσόντα να πεταχτούμε για ένα τετραήμερο για καφέ στο Μαϊάμι.

Ο δρόμος κινείται άλλοτε παραλιακά και άλλοτε σκαρφαλώνει πάνω στα βουνά. Στα παραλιακά κομμάτια βλέπεις μία έντονη τουριστική ανάπτυξη, που αυξάνεται καθώς πλησιάζεις τους Αγίους Σαράντα.

Όταν φτάσαμε στο εθνικό πάρκο Llogara, μετά από αρκετές στροφές και ανηφόρες, μείναμε έκπληκτοι από την βλάστηση, καθώς όσες ημέρες είχαμε κινηθεί στην Αλβανία, πυκνό δάσος δεν είχαμε συναντήσει πουθενά.

Από το street view της Google

Η περιοχή της Llogara έχει χαρακτηριστεί εθνικό πάρκο. Περάσαμε κάποιους χώρους αναψυχής με εστιατόρια – καφέ κτλ., όλοι σκεφτήκαμε ότι καλά θα ήταν να σταματήσουμε για καφέ, καθώς το τοπίο ήταν πολύ όμορφο, όμως κανείς δεν εξέφρασε αυτήν την επιθυμία του μέσω των walkie talkie, κι έτσι προσπεράσαμε το πάρκο.

Από το street view της Google

Όταν φτάσαμε στην κορυφή του βουνού και είδαμε την θάλασσα, το τοπίο άλλαξε δραματικά. Βράχος πάνω στον βράχο, με ελάχιστα ίχνη βλάστησης.

Απέναντι όμως από τον φιδογυριστό δρόμο, απλώνεται γαλάζια η Αδριατική.

Σε κάποιο σημείο του δρόμου όπου υπήρχε σημείο παρατήρησης, σταματήσαμε για να θαυμάσουμε την θέα. Από κάτω απλωνόταν τα χωριά Δρυμάδες και Dhermi με τις ομώνυμες παραλίες τους και κάποια μεγάλα ξενοδοχειακά συγκροτήματα σε αυτές. Από το σημείο που βρισκόμασταν, το καλοκαίρι – μας είπαν – ξεκινούσαν παρά πέντε, που σε πήγαιναν έως κάποια από τις παραλίες. Ωραία εμπειρία φαντάζομαι, όχι βέβαια για υψοφοβικούς.

Συνεχίσαμε λοιπόν με στόχο το παραλιακό κομμάτι της Χειμάρρας, όπου και καθίσαμε για καφέ. Εκεί καταφέραμε και ήπιαμε τον πρώτο freddo του ταξιδιού – παράδοξο που οι μετανάστες δεν είχαν εισάγει αυτήν την εξαιρετική ελληνική συνήθεια στην Αλβανία.

Σουρούπωνε όταν αποφασίσαμε να φύγουμε από εκεί, οπότε ελάχιστα είδαμε από την υπόλοιπη διαδρομή έως τους Αγίους Σαράντα.
Τακτοποιηθήκαμε στα εξαιρετικά και πάμφθηνα δωμάτιά μας ( 13€ το τετράκλινο) και πήγαμε για φαγητό στην πολύ καλή ψαροταβέρνα Kapiteni που μας είχε προτείνει ο ιδιοκτήτης των διαμερισμάτων μας.

Άλλη μία ημέρα είχε φτάσει στο τέλος της.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 6 of 8

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[DePuy]

Περιμένω την συνέχεια για να δω πως περάσατε, γιατί ποτέ δεν είχα βάλει στο μυαλό μου σαν ταξιδιωτικό προορισμό την Αλβανία. Περισσότερο σαν πέρασμα προς τις δαλματικές ακτές είχε ακουστεί.

 

[vasiliss]

Περιμένω την συνέχεια για να δω πως περάσατε, γιατί ποτέ δεν είχα βάλει στο μυαλό μου σαν ταξιδιωτικό προορισμό την Αλβανία. Περισσότερο σαν πέρασμα προς τις δαλματικές ακτές είχε ακουστεί.

Κι εγώ πριν μερικά χρόνια δεν φανταζόμουν ότι θα πάω ταξίδι στην Αλβανία.
Όπως πολλοί ντόπιοι μας είπαν, αλλά και όπως και μόνοι μας είδαμε, ο τουρισμός στην Αλβανία αυξάνεται, σε κάποιες δε περιοχές αλματωδώς. Αυτά είναι τα παραλιακά μέρη από Αυλώνα προς Άγιους Σαράντα. Όσο δε πλησιάζεις τους Αγίους Σαράντα, ξεφυτρώνουν μεγάλα ξενοδοχειακά συγκροτήματα, στους δε Αγίους Σαράντα πρέπει να γίνεται ένας μικρός (ή μεγάλος) χαμός το καλοκαίρι.
Τώρα βέβαια, εάν όλα αυτά γίνονται με κάποιο σχέδιο, πολύ αμφιβάλω. Όπως στην Ελλάδα ένα πράγμα, ο καθένας κάνει ότι του κατέβει στο κεφάλι και χτίζει όπου και ότι αυτός θέλει. (Αυτά τα τελευταία δεν τα λέω εγώ, αλλά είχαμε μια πολύ ενδιαφέρουσα σχετική συζήτηση με έναν ντόπιο από το χωριό Δρυμάδες)

 

[vasiliss]

Ημέρα 1η : Μπλε μάτι – Αργυρόκαστρο.


Έχει τύχει να δουλέψω αρκετά όλα αυτά τα χρόνια με Αλβανούς υπηκόους, όμως ελάχιστα είχα μάθει για τις ομορφιές της πατρίδας τους. Κυρίως οι συζητήσεις μας ήταν για την ζωή τους επί Χότζα και την αλλαγή μετά την πτώση του καθεστώτος.
Πριν από δύο χρόνια όμως, πέτυχα έναν σχετικά πιο νέο και πρόθυμο να μου μιλήσει για τα μέρη της χώρας που έχουν κάποιο τουριστικό ενδιαφέρον. Για τις νότιες περιοχές της πατρίδας του λοιπόν, μου μίλησε με πολύ πάθος για τους Άγιους Σαράντα και μία περιοχή που την λένε Μπλε μάτι ή Syri i Kalter στα Αλβανικά. Κρατώντας μικρό καλάθι λοιπόν, καθώς δεν είχα σχηματίσει την ίδια άποψη με αυτόν για τους Αγίους Σαράντα, αποφάσισα να ρισκάρω και να επισκεφτώ το Μπλε Μάτι, καθώς η παράκαμψη που θα έκανα από τον κεντρικό άξονα, ήταν μόνο μία ώρα, με την επιστροφή.

Αφού λοιπόν περάσαμε τα σύνορα – όπως είχα φανταστεί στο αντίθετο ρεύμα υπήρχε μεγάλη ουρά από μετανάστες που επέστρεφαν στην Ελλάδα – γεμίσαμε με καύσιμα και κάναμε το πρώτο συνάλλαγμα σε ένα ψιλικατζίδικο που βρισκόταν αμέσως μετά το τελωνείο. Λίγα χιλιόμετρα μετά, στρίψαμε στο χωριό Jorgucat και ακολουθήσαμε τον στενό ορεινό δρόμο για τους Αγίους Σαράντα. (Παραδόξως το Google maps μέχρι και σήμερα, για να πάω στο Μπλε μάτι με έστελνε από έναν μεγάλο κύκλο που περνούσε από το Δέλβινο, ενώ ο δρόμος που φαίνεται στον χάρτη είναι πολύ καλύτερος από αυτόν που πάει στο Δέλβινο και βεβαίως κατά πολλά πολλά χιλιόμετρα μικρότερος )

Η άνοιξη κατά την γνώμη μου είναι η καλύτερη εποχή για road trip, καθώς η φύση βρίσκεται σε όλο της το μεγαλείο και μπορείς να θαυμάσεις όλη την παλέτα των χρωμάτων σε αυτήν. Μισή ώρα μετά, βρήκαμε την διασταύρωση για το Μπλε Μάτι – υπάρχει ταμπέλα που σε κατευθύνει.

Η διαδρομή:

Το Μπλε μάτι από ψηλά:

Μετά από λίγο συναντάς ένα φράγμα και το φυλάκιο για τα εισιτήρια όπου δεν υπήρχε κανείς εκεί - φαντάζομαι ότι το καλοκαίρι κάποιος θα υπάρχει, γιατί είδαμε πινακίδα με τιμές (100 lek το αυτοκίνητο και 50 το άτομο). Κινηθήκαμε για περίπου 2 χιλιόμετρα σε άσχημο χωματόδρομο, είπαμε όμως τελικά χαλάλι, γιατί αυτό που αντικρίσαμε μας άρεσε πάρα πολύ.

Το Μπλε μάτι, είναι η πηγή ενός ποταμού, η οποία όντως είναι μπλε και η φύση γύρω της ήταν αυτή την εποχή εξαιρετική. Λίγο πιο πάνω από αυτήν υπάρχει ένας ξενώνας με το εστιατόριο ακριβώς πάνω από το ποτάμι και λίγο πιο κάτω ακόμη ένα εστιατόριο.

Το καλοκαίρι σίγουρα κάποιοι θα κάνουν το μπάνιο τους εδώ, αυτή η εποχή δεν ήταν όμως η κατάλληλη για μπάνιο. Περπατήσαμε αρκετά στον χώρο, θαυμάσαμε αυτό που απλόχερα μας πρόσφερε η φύση και βρήκαμε ένα λιβάδι πιο κάτω, όπου και στρώσαμε για να φάμε ότι είχαμε κουβαλήσει μαζί μας, αφού ήταν ήδη περασμένο μεσημέρι.


Ένας τετράποδος φίλος που περίμενε υπομονετικά να φάει ότι περισσέψει.

Επόμενη στάση για εμάς ήταν το Αργυρόκαστρο, που το προσεγγίσαμε σχετικά γρήγορα. Η πρώτη εικόνα που αντικρίσαμε μπαίνοντας στην πόλη δεν μπορώ να πω ότι μας ενθουσίασε. Τα δωμάτιά μας ήταν όλα κεντρικά, όπου και τακτοποιηθήκαμε γρήγορα. Μετά από μία 2ωρη ξεκούραση, αποφασίσαμε να κάνουμε την πρώτη αναγνωριστική βόλτα στην πόλη, πριν πέσει το σκοτάδι. Σημείο συνάντησης το μοναδικό τζαμί που σώθηκε από την καταστροφική μανία του καθεστώτος και βρισκόταν απέναντι από το δωμάτιό μας.

Το Αργυρόκαστρο είναι μία πόλη, η οποία έχει χτιστεί πάνω σε 8 λόφους και έχει αρκετές γειτονιές όπου μπορείς να περπατήσεις και να θαυμάσεις τα πέτρινα σπίτια της, από τα πιο απλά, μέχρι τα αρχοντικά που πολλά από αυτά έχουν ιστορία 300 χρόνων πίσω τους. Πολλά πέτρινα κτίρια έχουν σωθεί, κάποια έχουν αναπαλαιωθεί, κάποια άλλα έχουν καταρρεύσει και πολλά περιμένουν κάποιον να τα συντηρήσει πριν καταρρεύσουν κι αυτά.

Εμείς για αρχή κινηθήκαμε στο κέντρο, με τα λίγα τουριστικά και άλλα μαγαζιά και αφήσαμε για την επόμενη ημέρα το κάστρο και τις πολλές ανηφορικές γειτονιές.

Ο κόσμος ήταν ελάχιστος, το ίδιο και οι τουρίστες, εντοπίσαμε 2-3 από τις ταβέρνες για τις οποίες διαβάσαμε κριτικές στο διαδίκτυο και δυστυχώς καθίσαμε στην Kujtim, που αν και ήταν no 1 στο trip advisor, εμείς φάγαμε κατά γενική ομολογία, απογοητευτικά άσχημα.

Γυρίσαμε σχετικά νωρίς στο δωμάτιό μας και κουρασμένοι πέσαμε για ύπνο. Ευτυχώς ο μουεζίνης μάλλον βαρέθηκε να πει την πρωινή προσευχή και έτσι απολαύσαμε τον πρώτο ύπνο μας στην Αλβανία.

 

[vasiliss]

Ημέρα 2η: Αργυρόκαστρο – Berat

Πρωινό ξύπνημα, καθώς δεν είχαμε δει και πολλά από το Αργυρόκαστρο την προηγούμενη ημέρα και νωρίς το απόγευμα έπρεπε να βρισκόμαστε στο Berat.

Οι γειτονιές με τα πετρόκτιστα κτίρια απλώνονται στα ριζά γύρω από το κάστρο κυρίως βόρεια και ανατολικά αυτού. Αν θέλεις να τις γυρίσεις όλες πρέπει να έχεις αρκετό χρόνο και γερά πόδια. Εμείς είχαμε επικεντρώσει το ενδιαφέρον μας σε τρία κτίρια και τις γειτονιές γύρω από αυτά. Το εθνογραφικό μουσείο, που ήταν το σπίτι που γεννήθηκε ο Χότζα, κάηκε και ξαναδημιουργήθηκε για να στεγάσει το μουσείο, το αρχοντικό Skenduli και το αρχοντικό Zekate. Και βέβαια το κάστρο με την γειτονιά κάτω από αυτό.

Και τα τρία κτίρια είναι επισκέψιμα, η παρέα όμως αποφάσισε να μπούμε σε ένα εξ αυτών και τα υπόλοιπα να τα δούμε εξωτερικά. Ο κλήρος λοιπόν έπεσε στο εθνογραφικό μουσείο και δώσαμε ραντεβού έξω από αυτό. Δυστυχώς (ή ευτυχώς) στις 8:30 δεν ήταν ανοιχτό και όπως μας πληροφόρησαν θα άνοιγε μετά από μία ώρα, οπότε κινηθήκαμε προς το αρχοντικό Skeduli, που ήταν σχεδόν δίπλα.

Ούτε κι αυτό ήταν ανοιχτό, η γειτόνισσα όμως ειδοποίησε τον ιδιοκτήτη, ο οποίος κατέφτασε αμέσως και μας άνοιξε. Ο κύριος Skeduli υπήρξε για λίγα χρόνια μετανάστης στην Ελλάδα, οπότε μας έκανε μία πολύ ενδιαφέρουσα ξενάγηση στα ελληνικά. Το σπίτι είναι περίπου 300 χρόνων και για πολλά χρόνια είχε «κατασχεθεί» και ήταν αυτό το εθνογραφικό μουσείο της πόλης, ώσπου έγινε το νέο μουσείο και γύρισε στην κυριότητα του ιδιοκτήτη του. Περιηγηθήκαμε στους χώρους του οι οποίοι δεν είχαν πολλά αντικείμενα παλαιότερων εποχών, με την ξενάγηση όμως του κύριου Skeduli, νιώσαμε ότι ζήσαμε κι εμείς 200 – 300 χρόνια πριν. Τελικά είπαμε ότι ευτυχώς που δεν ήταν ανοιχτό το εθνογραφικό μουσείο.

Για τα παιδιά δεν δέχτηκε να μας πάρει εισιτήριο ενώ οι μεγάλοι πληρώσαμε 200lek ο καθένας.

Μετά από αυτό σειρά είχε το αρχοντικό Zekate στο οποίο όμως ποτέ δεν φτάσαμε καθώς ήταν αρκετά ψηλά, είχαμε και την ανηφόρα για να πάμε στο κάστρο, οπότε η παρέα αντέδρασε και κινήσαμε όλοι μαζί για το κάστρο.
Είχε μια σχετική ανηφόρα –που δεν την λες όμως και φοβερή και τελικά φτάσαμε στην είσοδο του πολύ καλά διατηρημένου αυτού κάστρου.

Η είσοδος είναι στα 200lek και για τα παιδιά κάτω των 8, δωρεάν. Για τα δικά μας παιδιά αν και ήταν αρκετά πάνω από τα 8 δεν μας πήραν εισιτήριο. Όπως συνέβαινε συνεχώς αυτές τις μέρες, πιάσαμε κουβέντα με τον φύλακα του χώρου, ο οποίος υπήρξε κι αυτός για χρόνια μετανάστης στην Ελλάδα και αυτός όπως και πολλοί άλλοι νοσταλγούσε τα χρόνια που πέρασε εκεί και είχε μετανιώσει που αποφάσισε να γυρίσει πίσω, καθώς τα πράγματα δεν τα βρήκε όπως τα περίμενε.

Στην είσοδο του χώρου υπάρχουν κάποια όπλα και ένα μικρό τανκ - ένα από τα τρία που υπάρχουν στον κόσμο λέει η ταμπέλα του- ενώ λίγο πιο μέσα ένα μουσείο όπλων, που δεν επισκεφτήκαμε και κινηθήκαμε στον εξωτερικό χώρο του κάστρου. Λίγο πιο κάτω συναντήσαμε το αμερικάνικο κατασκοπευτικό αεροπλάνο που καταρρίφθηκε το 1957 – θαρρώ μας είπε ο φύλακας. Πιο πέρα, προς τον πύργο του ρολογιού υπάρχει ένας υπαίθριος χώρος για καλοκαιρινές εκδηλώσεις. Γενικά από όλες τις πλευρές του κάστρου έχεις ωραία θέα προς διάφορες γειτονιές του Αργυροκάστρου.

Σε κάποιο σημείο υπάρχει μία πινακίδα, που μιλά για τον μύθο της Αργυρώς, που την περίοδο της τουρκοκρατίας για να μην πιαστεί από τους Τούρκους, πήδησε από τα τείχη στον γκρεμό μαζί με το παιδί της, το οποίο και σώθηκε.

Αφού τελειώσαμε την βόλτα μας στο κάστρο, κατευθυνθήκαμε προς την γειτονιά πάνω από το ελληνικό προξενείο και κάτω από τον πύργο του ρολογιού. Εκεί είχαμε εντοπίσει την μοναδική εκκλησία της παλιάς πόλης και θελήσαμε να την επισκεφτούμε.

Η γειτονιά αυτή έχει διαφορετικό χαρακτήρα, χωρίς αρχοντικά, με στενά καλντερίμια, όμως εξίσου όμορφη και καλά διατηρημένη.

Χάρη σε αυτή την πινακίδα εντοπίσαμε τον ναό Μεταμορφώσεως του Σωτήρος

αλλά δυστυχώς ήταν κλειστή και η γειτονιά σχετικά ερημική ώστε να βρούμε κάποιον για να μας ανοίξει.

Οπότε κατηφορίσαμε προς το προξενείο

κι από εκεί ανηφορίσαμε για τα δωμάτια μας, από όπου ξεκινήσαμε για το Berat μετά από τις απαραίτητες προμήθειες από το super market.

Η γενική εικόνα που αποκομίσαμε από την παλιά πόλη του Αργυροκάστρου ήταν πολύ θετική και ίσως χρειαζόμαστε ένα ακόμη απόγευμα ώστε να μπορέσουμε να περιηγηθούμε περισσότερο και στις πιο απομακρυσμένες γειτονιές, καθώς η παλιά πόλη απλώνεται αρκετά..

Οι διαδρομές που μας έδινε το GPS για την πόλη του Μπερατίου, ήταν τρεις, κι εμείς προτιμήσαμε να ακολουθήσουμε αυτήν που αν και είχε να κάνουμε περισσότερα χιλιόμετρα, ήταν χρονικά πιο σύντομη. Ήταν ουσιαστικά μέχρι το Fier, ο βασικός οδικός άξονας για τα Τίρανα.

Όσο πλησιάζαμε στην πόλη υπήρχαν πολλές καλλιέργειες, θερμοκήπια, νεοφυτεμένοι ελαιώνες. Ευτυχώς δεν υπήρχε καθόλου κίνηση μέχρι το Fier, που είναι μια μεγάλη αλλά αδιάφορη πόλη. Το μόνο ενδιαφέρον που υπήρχε σχετικά κοντά της ήταν ο αρχαιολογικός χώρος της Απολλωνίας, τον οποίο όμως δεν είχα εντάξει στον προγραμματισμό, λόγω χρόνου.

Στο κομμάτι όμως Fier έως Berat ζοριστήκαμε λίγο, καθώς ήταν το χειρότερο από άποψη οδοστρώματος, σε βαθμό βομβαρδισμού. Μας έκανε εντύπωση η κατάστασή του, καθώς ένωνε δυο μεγάλες πόλεις, αλλά στον γυρισμό ευτυχώς βρήκαμε τρόπο και τον αποφύγαμε.

Οι πρώτες εικόνες της σύγχρονης πόλης ήταν θετικές, σε σχέση με άλλες πόλεις που είχαμε διασχίσει. Βρήκαμε τα δωμάτιά μας, ξεκουραστήκαμε και αργά το απόγευμα ξεκινήσαμε για την πρώτη αναγνωριστική βόλτα στην πόλη. Ο ιδιοκτήτης της πανσιόν ορθά μας συμβούλεψε να πάμε στο κάστρο πρώτα, ώστε να αποφύγουμε την πρωινή ζέστη, εμείς όμως δεν τον ακούσαμε και κινηθήκαμε προς την παλιά πόλη για να συναντήσουμε και τους υπόλοιπους που έμεναν εκεί. Συναντηθήκαμε στην κρεμαστή γέφυρα που ενώνει τις γειτονιές Mangalem και Gorica και τελικά αποφασίσαμε να κάνουμε μία βόλτα στον μεγάλο πεζόδρομο της πόλης και να καθίσουμε για καφέ.

Με τούτα και με εκείνα πέρασε η ώρα ( τα τούτα και τα εκείνα θα σας τα διηγηθώ αργότερα) και ξεκινήσαμε για μια βραδινή βόλτα στην γειτονιά της Mangalem. Περάσαμε από το εστιατόριο Wil Dor που μας είχαν προτείνει να καθίσουμε, αλλά τελικά μας κέρδισε η βεράντα της «Αντιγόνης» ( που βρίσκεται απέναντι στην Gorica ) και δεν το μετανιώσαμε καθόλου καθώς η θέα ήταν μοναδική, τα φαγητά πολύ νόστιμα και ο ιδιοκτήτης με πολύ καλά ελληνικά και ιδιαιτέρως εξυπηρετικός.

Αργά λοιπόν το βράδυ πήρε ο καθένας τον δρόμο για το δωμάτιό του.

 

[giannismits]

Αγαπάω και το Αργυρόκαστρο και το Μπεράτ. Νομίζω πως μια ακόμα μέρα στο Αργυρόκαστρο θα ήταν το ιδανικό. Υπέροχες φωτογραφίες. Παρατήρησα πως από το ρολόι στο κάστρο έβγαλαν τις σκαλωσιές. Εγώ τον περασμένο Σεπτέμβρη το είδα καλυμμένο με τις σκαλωσιές

 

[vasiliss]

Αγαπάω και το Αργυρόκαστρο και το Μπεράτ. Νομίζω πως μια ακόμα μέρα στο Αργυρόκαστρο θα ήταν το ιδανικό. Υπέροχες φωτογραφίες. Παρατήρησα πως από το ρολόι στο κάστρο έβγαλαν τις σκαλωσιές. Εγώ τον περασμένο Σεπτέμβρη το είδα καλυμμένο με τις σκαλωσιές

Σε ευχαριστώ πολύ Γιάννη.
Πραγματικά και οι δύο πόλεις είναι πολύ όμορφες, δεν θα κρύψω όμως ότι το Berat μας έκλεψε την καρδιά.
Τώρα που ξεπεράσαμε τον φόβο μας για την οδήγηση στην Αλβανία, ελπίζω να καταφέρουμε του χρόνου να φτάσουμε στα Τίρανα και σε κάποια κομμάτια της Βόρειας Αλβανίας που έχω μαρκάρει στον χάρτη μου εδώ και χρόνια.

 

[fenia42]

Πολύ όμορφες φωτογραφίες.Κι εμένα μου άρεσε το Μπεράτ πολύ και το σκέφτομαι με νοσταλγία, μου θύμισε τα παιδικά μου χρόνια που παίζαμε ανέμελα στα πάρκα και η μάνες μας ήταν παραδίπλα και τρώγαν σπόρια με τις φίλες τους.
Στα παιδάκια της παρέα σας πώς φάνηκε η χώρα;

 

[vasiliss]

Πολύ όμορφες φωτογραφίες.Κι εμένα μου άρεσε το Μπεράτ πολύ και το σκέφτομαι με νοσταλγία, μου θύμισε τα παιδικά μου χρόνια που παίζαμε ανέμελα στα πάρκα και η μάνες μας ήταν παραδίπλα και τρώγαν σπόρια με τις φίλες τους.
Στα παιδάκια της παρέα σας πώς φάνηκε η χώρα;

Σε ευχαριστώ πολύ Fenia.
Στα παιδάκια της παρέας μας τους άρεσε πολύ ότι είδαν.
Είναι βέβαια μαθημένα σε αυτού του είδους τα ταξίδια, γιατί τα τελευταία 5 χρόνια έχουμε φάει τα Βαλκάνια με το κουτάλι.

 

[fenia42]

Σε ευχαριστώ πολύ Fenia.
Στα παιδάκια της παρέας μας τους άρεσε πολύ ότι είδαν.
Είναι βέβαια μαθημένα σε αυτού του είδους τα ταξίδια, γιατί τα τελευταία 5 χρόνια έχουμε φάει τα Βαλκάνια με το κουτάλι.

Να δεις που εμένα άλλο παιδί μου δώσαν στο μαιευτήριο Της αρέσουν μόνο τα "κυριλέ" μέρη, Ιταλία Γαλλία πχ.

 

[vasiliss]

Να δεις που εμένα άλλο παιδί μου δώσαν στο μαιευτήριο Της αρέσουν μόνο τα "κυριλέ" μέρη, Ιταλία Γαλλία πχ.

Στα δικά μας ταξίδια μεγάλο ρόλο παίζει και η παρέα. Πέρυσι π.χ. υπήρχαν 10 παιδιά από 12 έως 17 χρονών μαζί μας , κάτι σαν σχολική εκδρομή.

 

[escursione]

Στα δικά μας ταξίδια μεγάλο ρόλο παίζει και η παρέα. Πέρυσι π.χ. υπήρχαν 10 παιδιά από 12 έως 17 χρονών μαζί μας , κάτι σαν σχολική εκδρομή.

Αφού μαζεύεστε 15 με 20 άτομα από ότι κατάλαβα δεν βάζετε στις εκδρομές ένα πουλμανακι να έρχονται και άλλα μέλη του φόρουμ και να μην είστε κ σε ξεχωριστά αυτοκίνητα !