Άγιος Δομήνικος Ξαναπάμε Άγιο Δομίνικο

[go2dbeach]

Συνεχίσαμε προς Rio San Juan. Η διαδρομή απίθανη! Χιλιόμετρα ηλιόλουστες ακτές που σκάνε δυνατά κύμματα, που και που ψαροχώρια σε χαρούμενη γκάμα χρωμάτων, παστέλ casitas πάνω στο δρόμο, πάγκοι με φρούτα, ατελείωτα δάση με κοκοφοίνικες, φυτείες ανανά..Πράσινο παντού που φτάνει μέχρι την αμμουδιά.

Επόμενη στάση ήταν η playa Grande, η οποία με είχε εντυπωσιάσει το 2003: "Playa Grande! Μια παραλια που κοβει την ανασα! Μαθαινω ότι υπαρχουν σχεδια για…αναπτυξη της περιοχης οποτε οσοι προλαβουν να τη δουν πριν ‘αναπτυχθει’ θα είναι τυχεροι. Συντομα δε θα υπαρχουν οι ντοπιες ψησταριες να ψηνουν ψαρια , τηγανιτες μπανανες και pan de coco αναμεσα στα ψηλα δεντρα , τα τραπεζακια και τους πολυχρωμους παγκους με φαγητο κατω από τον παχυ ισκιο."
Η αλήθεια είναι οτι δεν έχει αναπτυχθεί φοβερά, αλλά οι ψησταριές με τις κυριούλες να μαγειρεύουν δεν υπάρχουν. Υπάρχουν όμως κάποιες ανέσεις, όπως μεγάλο πάρκινγκ με φύλακες, τουαλέτες και ντους. Ομπρέλες και ξαπλώστρες προς ενοικίαση, πάγκοι να κάνεις ψώνια από σουβενίρ μέχρι παρεό και μπλουζάκια και καλύβες-εστιατόρια στο γνωστό στυλ καραιβικής να σερβίρουν φρεσκοψημένα ψάρια.

Οι επισκέπτες έχουν την ευκαιρία και την ευτυχία να φάνε πάνω στην άμμο, με το προσωπικό των μαγαζιών να τοποθετεί το τραπέζι σου στο σημείο που θα ζητήσεις.

Η παραλία είναι εντυπωσιακή με τα απόκρημνα βράχια κατάφυτα να πέφτουν στα κρυστάλλινα νερά τα οποία όμως σήμερα είναι ταραγμένα, με μια κατακόκκινη σημαία να δηλώνει οτι είναι επικίνδυνο να κολυμπήσεις.

Όσες παρέες ήταν στην παραλία καθόντουσαν έξω κάτω από τα δέντρα ή στον ήλιο για να αποκτήσουν τροπικό μαύρισμα.

Οι σερβιτόροι κατέβαιναν με δροσιστικά ποτά στους δίσκους και φυσικά δυνατή μουσική έπαιζε από τα ηχεία του μπαρ.

Η playa Grande που όπως λέει και το όνομα της είναι η μεγαλύτερη της βόρειας ακτής, συχνά φιγουράρει σε λίστες με τις καλύτερες παραλίες στον κόσμο και όχι άδικα. Ακόμα και αγριεμένη που την είδαμε, η ομορφιά της ήταν απαράλαχτη με τότε που την είδα στις καλές της.

Μπορείς να περπατήσεις πιο πέρα και να απομακρυνθείς από το σημείο που βρίσκονται τα μαγαζιά και να απολαύσεις το υπερθέαμα μόνος σου. Η απαλή χρυσαφένια άμμος είναι κατάφυτη και οι λοφίσκοι που την περιβάλλουν πνίγονται στο πράσινο και στους φοίνικες δίνοντας τροπική πινελιά στη "Μεγάλη παραλία".

Η διπλανή παραλία είναι η playa Preciosa, στην οποία πας ένα μονοπάτι δίπλα από το πάρκινγκ περνώντας μέσα από το δάσος. Εδώ δεν έχει μαγαζιά, μπαρ, ξαπλώστρες και μουσική-εκτός αν κατέβει καμιά παρέα Δομινικανών, οπου σίγουρα θα έχουν μαζί το κομοδίνο τους! Είναι στο ίδιο στυλ με την playa Grande, πιο μικρή, αλλά πανέμορφη, ήσυχη και απομονωμένη χωρίς καθόλου κόσμο. Είχε όμως τον ίδιο αέρα και κύμματα.

Φύγαμε για Rio San Juan, στο οποίο δεν είχα δώσει καν σημασία τότε. Ήταν ένα ψαροχώρι αφιερωμένο στο ψάρεμα, την κτηνοτροφία και τη γεωργία, αλλά σήμερα (έκπληξη) ο τουρισμός αποφέρει πιο πολλά οικονομικά. Η περιοχή που είναι γνωστή σαν costa verde, είναι διαδοχικά κολπάκια με απίθανα τιρκουάζ νερά, έχει αρχίσει να τραβάει τους λάτρεις της φύσης και των παραλιών.
Ακριβώς στην είσοδο του Rio San Juan, βρίσκεται η μεγάλη ατραξιόν της περιοχής η laguna grigri.

Αρχικά εδώ υπήρχε μια φυσική πηγή και ένα ρυάκι που κατέβαινε μέχρι τη θάλασσα, αλλά μετά από σεισμό το 1958, αναδύθηκε το υπόγειο νερό και δημιουργήθηκε η λιμνοθάλασσα γριγρι. Κάτοικοι και ψαράδες της περιοχής αράζουν τις βάρκες τους εδώ για φυσική προστασία.

Σήμερα είναι ένα από τα σημαντικότερα καταφύγια πουλιών της χώρας αλλά και άλλων υδρόβιων ζώων που ζουν μέσα στα μανγκρόβια που υπάρχουν σε αφθονία. Νοικιάσαμε μια βάρκα και κατεβήκαμε μέσα από τα στενά κανάλια, καταλήγοντας στη θάλασσα. Κάναμε στάση στην Cueva de Las Golondrinas, μια σπηλιά που κατοικείται από εκατοντάδες χελιδόνια.

Στη διαδρομή είδαμε πολλά πουλιά και μάθαμε από το βαρκάρη οτι γριγρι ονομάζονται τα δέντρα της περιοχής και από αυτά πήρε η λιμνοθάλασσα το όνομα της. Η κατάβαση μέσα από λαβύρινθους με πυκνά μανγρόβια μέχρι τη θάλασσα και η επιστροφή διαρκεί μισή ώρα.

Είναι μια όμορφη βόλτα ειδικά για τους λάτρεις της φύσης και των πουλιών, η οποία βόλτα περιλαμβάνει βουτιές σε διπλανά κολπάκια και καταλήγει στην Playa Caletón. Όχι σήμερα όμως, αφού όταν βγήκαμε στον ωκεανό η θάλασσα ήταν αγριεμένη και πήραμε το δρόμο της επιστροφής χωρίς βουτιά..

Ποιός είπε χωρίς βουτιά? Αυτά δε γίνονται! Αφού δεν πήγαμε στην Playa Caletón δια θαλάσσης, θα πάμε δια ξηράς! Οδηγήσαμε δύο χιλιόμετρα προς το δρόμο της επιστροφής. Από το σημείο που αφήνεις το αυτοκίνητο καταλαβαίνεις οτι η παραλία είναι σούπερ! Σε προϊδεάζουν οι καμπίνες των ψαράδων, φτιαγμένες στο γνωστό στυλ της καραιβικής, που έχουν μετατραπεί σε πολύχρωμα ταβερνεία μέσα στα δέντρα που ετοιμάζουν κάθε λογής ψαρομεζέδες για τους επισκέπτες.

Επιτέλους η θάλασσα αρκετά πιο ήρεμη,αφού μια βραχονησίδα στα ανοιχτά και κατά μήκος της, κόβει κάπως τα κύμματα,

και η παραλία είναι αρκετά κλειστή. Και τι παραλία!

Άνετη, πλατιά, με τραπεζάκια κάτω από δέντρα με παχύ ίσκιο, με καθαρά σμαραγδί νερά. Βραχώδεις χαμηλοί λόφοι με πλούσια βλάστηση περιβάλλουν αυτό το αμμώδες μισοφέγγαρο που είναι διάσπαρτο με δέντρα για άφθονη σκιά και βραχώδεις σχηματισμούς στις άκρες της, με τα λευκά σμιλεμένα πρόσωπα των αρχηγών Taino στη σειρά να ξεχωρίζουν.

Οι ντόπιοι λένε οτι ο λευκός πηλός απεικονίζει τις ψυχές των νεκρών Tainos να σκαρφαλώνουν κατά μήκος της ακτογραμμής από τα βάθη του ωκεανού όπου πετάχτηκαν τα σώματά τους.
Απέναντι στη βραχονησίδα, άλλο ένα λευκό άγαλμα φαίνεται σα να βγήκε από τη θάλασσα και να σκαρφαλώνει στο βράχο με τη σημαία της Δομινικανής Δημοκρατίας.

Παρόλο που ο ντόπιος καλλιτέχνης που τα έφτιαξε, το έκανε για να τιμήσει τους προγόνους, αυτό με τα κομμένα κεφαλάκια στη σειρά δεν το βρήκα και πολύ ωραίο η αλήθεια είναι..
Τέλος πάντων η παραλία είναι υπέροχη, δεν έλεγα να βγω από τη θάλασσα και το όλο σκηνικό έγινε ακόμα πιο ωραίο με την παγωμένη piña colada και τον κιθαρωδό που μου τραγούδησε ένα τραγούδι του Jose jose (μεξικάνικο προτίμησε και ο Δομινικανός)!

Από τη σημερινή εκδρομή και τα τόσα πολλά μέρη που είδαμε, μου έμεινε η διαδρομή με το αυτοκίνητο, που τη βρήκα συναρπαστική όπως και τότε στο πρώτο μου ταξίδι.

Η βόρεια ακτογραμμή της Δομινικανής Δημοκρατίας είναι μαγευτική και ανέγγιχτη στο μεγαλύτερο μέρος της. Πυκνά δάση καλύπτουν τις ακτές, εκατοντάδες λεπτά, ψηλά φοινικόδεντρα οριοθετούν την παραλία βάζοντας φρένο στη ζούγκλά που κατρακυλά από τα βουνά σε πυκνά πράσινα κύμματα μέχρι που συναντά την αμμουδιά. Νιώθεις οτι η φύση προσπαθεί, δουλεύει υπερωρίες για να ανακτήσει τα χαμένα της εδάφη από τους ανθρώπους. Μακάρι να το καταφέρει..

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 9
• 10
• 11
• 12
• 13
• 15
• 15

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 11 of 15

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[go2dbeach]

Καθισμένη στο Saona cafe παρατηρώ ότι όσο κι αν άλλαξε το Bayahibe- και άλλαξε πολύ- παραμένει πανέμορφο και κινείται γενικά σε χαλαρούς ρυθμούς, εκτός από ένα μισάωρο το πρωί και άλλο ένα το απόγευμα. Είναι τα μισάωρα που φέρνουν τα πούλμαν τους τουρίστες από τα ξενοδοχεία της Πούντα κάνα και της Λα Ρομάνα μέχρι να επιβιβαστούν στα σκάφη που τους περιμένουν.

Από δω θα τους μεταφέρουν στο Σαόνα ή στο Καταλίνα και ίδια βαβούρα επικρατεί κατά τις 5-6 το απόγευμα που επιστρέφουν.

Τουρίστες δεν έχει παρά ελάχιστους που να μένουν εδώ, η πλειοψηφία των επισκεπτών βλέπει το χωριό και τα γαλαζοπράσινα νερά του σαν την αφετηρία των εκδρομών προς τα νησιά Σαόνα και Καταλίνα.

Όταν φύγουν βάρκες, καταμαράν και εκδρομείς, τα πιτσιρίκια του χωριού μετά το σχολείο παίζουν στη μικρή παραλία.

Εννοείται οτι ο χωματόδρομος που θυμόμουν δεν υπάρχει πια, όλο το χωριό έχει πλακόστρωτα δρομάκια, ακόμα και στα πιο πίσω στενά, μικρά πάρκα έχουν διαμορφωθεί κατά μήκος του παραλιακού δρόμου

ενώ ο κεντρικός δρόμος που οδηγεί στο χωριό καταλήγει σε ένα τεράστιο πάρκινγκ που τα πρωινά γεμίζει εκδρομικά τουριστικά λεωφορεία.

Η καλύβα-ταβέρνα που δε μπορούσα να παραγγείλω και μπήκα στην κουζίνα να δείξω τι θα φάμε, τώρα πια είναι πιτσαρία και η διπλανή της καλύβα-ταβέρνα έχει γίνει dive center

ενώ κάποιες άλλες καλύβες έχουν προστεθεί και δουλεύουν ως σουβενίρ σοπ.

Η παραλία του που έπλεαν λίγες βάρκες και κολυμπούσαν μικροί και μεγάλοι, τώρα πνίγεται στα πλεούμενα και τα λιγοστά καταμαράν που τότε άραζαν στα ανοιχτά και σε μετέφεραν με μικρότερες βάρκες για επιβίβαση, τώρα αράζουν στις τσιμεντένιες προβλήτες. Αυτές έχουν φτιαχτεί από τη μία πλευρά της Punta de Bayahibe, μια βραχώδης μικρή χερσόνησος γνωστή και ως La Ensenada.

Η δημόσια παραλία για τους ντόπιους έχει μεταφερθεί λίγο πιο δίπλα, μπροστά από το εστιατόριο Kukka και πολλές φορές λένε και την παραλία έτσι. Εδώ υπάρχει μόνο ένα all inclusive ξενοδοχείο στο δυτικό άκρο της παραλίας και η υπόλοιπη είναι σπαρμένη με κοκοφοίνικες, αιώρες, ξαπλώστρες πάγκους που πουλάνε φρέσκα φρούτα και τραπεζάκια από τα ντόπια εστιατόρια. Η θάλασσα είναι αρκετά ρηχή με διάφανα νερά και ύφαλο σε μικρή απόσταση αν και δεν είναι κάτι το φοβερό. Η περιοχή έχει αρκετή βλάστηση και σκιά. Κάτω από ένα κοκοφοίνικα βλέπεις απέναντι όλο το λιμανάκι του Bayahibe με πολύχρωμες βάρκες και καταμαράν αγκυροβολημένα.

Στην Kukka beach ήρθαμε με το αυτοκίνητο στο γυρισμό από μακρινή εκδρομή για μια απογευματινή βουτιά. Πίσω από τα μαγαζιά έχει χώρο πάρκινγκ, αλλά και με τα πόδια παραλία-παραλία έρχεσαι εύκολα και ευχάριστα να τονίσω εγώ, αφού την τελευταία μέρα στο νησί πέρασα για αποχαιρετισμό!

Εννοείται ότι τα Σάββατα έχει πολύ κόσμο ενώ τις Κυριακές γίνεται χαμός από ντόπιους που κατεβαίνουν με τις οικογένειες τους (και είναι μεγάλες οι οικογένειες τους) οι οποίοι ειναι εξωστρεφείς, κεφάτοι,χαλαροί και πολύ φιλικοί άνθρωποι.
Τα πάντα στο Bayahibe πλημμυρίζουν από χρώμα και μουσική και γενικά είναι αυτό που έχουμε στο μυαλό μας όταν σκεφτόμαστε 'ψαροχώρι της καραιβικής'. Αν περπατήσεις στα πιο μέσα δρομάκια θα δεις τα ξύλινα σπιτάκια των ντόπιων βαμμένα στα έντονα παστέλ χρώματα, αυτά τα casas tipicas που φωνάζουν καραιβική.

Μπορεί να έχει αναπτυχθεί αρκετά αλλά τα τσαμπιά μπανάνες και οι ανανάδες που κρέμονται στα μανάβικα τους, και τα τρίκυκλα που σε καλούν για ένα παστελίτο ή μια τηγανιτή εμπανάδα, διατηρούν ακόμα τη γεύση εκείνου του παλιού Δομίνικου. Οι κανταδόροι που περνούσαν τα βράδια από το Barcobar μου θύμιζαν και τον ήχο εκείνου του παλιού Δομίνικου.

 

[turms]

αν δεν κανω λαθος απο την αρχικη ιστορια σου μου μπηκε η ιδεα και πηγα και εγω το 2007....το οτι περασαν 15 χρονια απο τοτε μου φαινεται απιστευτο....δεν τολμω να μπω να δω φωτογραφιες ομως πως ειναι η Σαμανα σημερα...

 

[go2dbeach]

Εγώ που πήγα μετά από 19 χρόνια να δεις σοκ που έπαθα. Θα συνεχίσω την ιστορία σιγά σιγά και θα βάζω φωτο πριν και μετά όπως έκανα και με το Bayahibe.

 

[go2dbeach]

Playa Dominicus ονομάζεται η πιο εντυπωσιακή παραλία της νοτίου ακτογραμμής με τιρκουάζ νερά, λευκή φίνα άμμο και φοβερή βλάστηση να την πλαισιώνει. Το κακό είναι οτι μεγάλο κομμάτι της έχουν καταλάβει μεγάλα ξενοδοχεία που έχουν τοποθετήσει φύλακες στην παραλία και σε ενημερώνουν οτι δε μπορείς να καθίσεις στις ξαπλώστρες πλην του κομματιού που παραμένει δημόσιο. Φυσικά μπορείς να περπατήσεις παραλιακά και να βουτήξεις σε όποιο σημείο θέλεις, αλλά όλο αυτό με τα ξενοδοχεία είναι εκνευριστικό. Δυστυχώς θυμόμουν το μέρος όπως ήταν τότε, όταν είχα πρωτοέρθει, που δεν υπήρχε καν δρόμος, ούτε όλα αυτά τα ξενοδοχεία. Tροπικό δάσος κυριαρχούσε στο τοπίο και η παραλία πνιγόταν στους φοίνικες.

Αν δεν έχουν διαλύσει το σύμπαν οι αλυσίδες ξενοδοχείων είναι γιατί από κει και πέρα η περιοχή είναι προστατευόμενη, μέρος του εθνικού πάρκου del este, ή Cotubanama όπως το λένε σήμερα προς τιμήν του αρχηγού των Τάινο που αντιστάθηκε στους Ισπανούς κατακτητές. Σήμερα αντιστέκεται στους κάθε εθνικότητας κατακτητές που το πολιορκούν και αν τελικά ο αρχηγός -πολεμιστής Cotubanama έχασε και σκοτώθηκε,εύχομαι το ομώνυμο εθνικό πάρκο να τα καταφέρει να μείνει ανεξάρτητο και οι κάθε λογής κονκισταδόρες να μην πατήσουν άλλο από τα εδάφη του. Ήδη τείνει να γίνει μικρογραφία της παραλίας Bavaro αφού εδώ βρίσκονται τα μεγαλύτερα ριζορτ (καμιά δεκαριά όλα κι όλα για την ώρα) της περιοχής και ήδη κάποιοι τη λένε zona hotelera de Bayahibe.

Η Dominicus απέχει περίπου 4 χιλιόμετρα από το Bayahibe και καθώς πλησιάζεις υπάρχουν κατά μήκος του δρόμου έξω από τα μεγάλα ξενοδοχεία μαγαζιά, σούπερ μάρκετ κλπ.. Ο δρόμος σταματάει σε ένα πάρκινγκ, συνεχίζεις με τα πόδια και κατεβαίνεις στο δημόσιο κομμάτι της δημόσιας παραλίας, όπου μπορείς να νοικιάσεις ομπρέλα και ξαπλώστρες, να ψωνίσεις σε κάποιο από τα παραλιακά μαγαζιά σουβενίρ, είδη λαικής τέχνης, καπέλο, παρεό, αντιηλιακό και να φας σε κάποιο από τα μαγαζιά.

Από την είσοδο καταλαβαίνεις οτι ήρθες σε ένα πανέμορφο μέρος:

Είναι το σημείο που μαζεύονται οι ντόπιοι, περάσαμε από εδώ καθημερινή και όλα ήταν ήσυχα, λίγος κόσμος ακόμα και στο δημόσιο κομμάτι

μέχρι που ξαναήρθαμε Κυριακή τη μέρα που φεύγαμε και δεν έπεφτε καρφίτσα!

Η Κυριακή είναι οικογενειακή παραλιο-μέρα για τους ντόπιους. Είχαν κατέβει όλοι οικογενειακώς με τις κατσαρόλες τους και τα ηχεία τους - όλοι έχουν ένα ηχείο σε μέγεθος τουλάχιστον κομοδίνου με τη μουσική να παίζει στη δυνατότερη ένταση!

Κάποιοι μαγείρευαν επί τόπου, άλλοι έμπαιναν στη θάλασσα και έβγαιναν με ψάρια που κατέληγαν στα κάρβουνα, πωλητές ζωσμένοι με δεκάδες πολύχρωμα φουσκωτά και σωσίβια, κεφάλια με δεκάδες καπέλα προς πώληση φορεμένα το ένα πάνω στο άλλο - γέλια, πειράγματα, φαγητό και μουσική...ήταν τόσο τσίρκο η κατάσταση που μου φαινόταν έξοχο, υπέροχο, μοναδικό!

Όπως είπα πιο πέρα ξεκινούν τα ξενοδοχεία, αλλά μπορείς να πας και να καθίσεις στην πετσέτα σου, να κολυμπήσεις, να βγάλεις τις φωτογραφίες σου, να χαλαρώσεις και να απολαύσεις τον ήλιο και τη θάλασσα.

Απλά δε μπορείς να χρησιμοποιήσεις τις ξαπλώστρες που ανήκουν στα ξενοδοχεία. Σήμα κατατεθέν της παραλίας είναι το ¨"el Faro de Bayahibe", που ανήκει στο ξενοδοχείο Iberostar hacienda dominicus.

Ένας λευκός-μπλε ριγέ κύλινδρος με κεραμιδένια οροφή να θυμίζει φάρο και στη βάση του να λειτουργεί καφέ-μπαρ, και όλο αυτό τοποθετημένο σε μια κατάλευκη παραλία με φόντο τιρκουάζ νερά....καταλαβαίνετε τι γίνεται. Μέχρι aerobic στη σκιά του φάρου!

Δεν είναι αληθινός φάρος φυσικά, ούτε ανεβαίνεις πάνω, αλλά όλοι περνούν από κει για φωτο καθώς και στην ξύλινη εξέδρα που μπαίνει στη θάλασσα για αρκετά μέτρα καταλήγοντας σε ένα κιόσκι, ότι πρέπει για φωτογραφίες.

Από εδώ φαίνονται και οι μπάλες που έχουν βυθίσει εδώ και λειτουργούν σαν τεχνητός ύφαλος αλλά και κυμματοθαύστης για την προστασία της παραλίας.

Περιττό να μιλήσω για τα υπέροχα νερά της καραιβικής, την άμμο και την απίστευτη ομορφιά της φύσης που βλέπεις κολυμπώντας!
Όλα αυτά τα βλέπεις και κατά την επιστροφή από το νησί Σαόνα αφού τα σκάφη περνούν από κοντινή απόσταση από την ακτή.

Και οι δύο βασικές παραλίες της περιοχής, Bayahibe και Dominicus έχουν αυτό το διάφανο τυρκουάζ χρώμα της καραιβικής και δεν επηρεάζονται από το πρόβλημα με τα φύκια σχεδόν καθόλου λόγω των ρευμάτων ακόμα και όταν άλλες περιοχές του νησιού και γενικά της καραιβικής δέχονται τεράστιες μάζες.

 

[GTS]

Αυτές τις μέρες διάβασα ότι ο Δομήνικος έκανε ρεκόρ αφίξεων τουριστών, ρεκόρ όλων των εποχών!

 

[go2dbeach]

Αυτές τις μέρες διάβασα ότι ο Δομήνικος έκανε ρεκόρ αφίξεων τουριστών, ρεκόρ όλων των εποχών!

Ναι, έτσι είναι. Μόνο τα κρουαζιερόπλοια που φέρνουν κόσμο συνέχεια φτάνουν. Εγώ είχα την αίσθηση οτι δεν είχε πολύ τουρισμό το Μάρτιο που πήγα, εκτός από Πούντα κάνα. Πολλοί πάνε και Πουέρτο πλάτα λόγω αεροδρομίου και λιμανιού και μάλλον μένει εκεί ο περισσότερος κόσμος.

 

[turms]

σαν την χαλκιδικη δεν εχει ομως

περαν πλακας ζηλεψα λιγο (πολυ δηλαδη...)..

ατιμη ζωη

Ψ βαλε και αλλες φωτο...

 

[go2dbeach]

Ένα στρογγυλό βουνό εν τω μέσω μιας επίπεδης περιοχής στο Miches, είναι το μέρος που θα επισκεπτόμασταν σήμερα. Η Montaña redonda μπορεί να υπάρχει από το 1999 σαν τουριστικός προορισμός, αλλά στο ευρύ κοινό έγινε πολύ δημοφιλής προορισμός μέσω του instagram κυρίως, γι'αυτό κι εγώ που δεν έχω instagram το έμαθα τελευταία.

Τα πούλμαν έρχονται από την Πούντα κάνα ακολουθώντας παραλιακή διαδρομή γι' αυτό και είναι σημαντικό να φτάσεις εδώ νωρίς για να μπορέσεις να απολαύσεις τη θέα με την ησυχία σου αλλά και να βγάλεις φωτογραφίες χωρίς πλήθος κόσμου μέσα.

Εμείς ερχόμενοι από το Bayahibe ακολουθήσαμε τη διαδρομή μέσω Higuey που μας έμεινε αξέχαστο αφού εδώ απολαύσαμε την οδήγηση των ντόπιων η οποία μόνο με μία λέξη περιγράφεται: χάος!

Και είναι και η μόνη λέξη που περιγράφει το τι επικρατεί στις μεγάλες πόλεις του Άγιου Δομίνικου. Οι άνθρωποι δεν ξέρω πώς παίρνουν δίπλωμα και αν παίρνουν. Ένας κανόνας κυριαρχεί στο δρόμο, ότι δεν υπάρχουν κανόνες. Σαμαράκια υπάρχουν άφθονα σε μια προσπάθεια να κόψουν ταχύτητα οι οδηγοί, αλλά το κόλπο δεν πιάνει! Δεν κόβουν ακόμα κι αν έρχονται κατά πάνω σου...να κόψεις εσύ!

Κλαδιά δέντρων και φυτά που ξεπετάγονται στη μέση του δρόμου δεν είναι για ομορφιά, απλά είναι για προειδοποίηση οτι υπάρχει τεράστια τρύπα στη μέση του δρόμου που συνήθως χωράειτο μισό σου αυτοκίνητο. Για να μη γίνω κουραστική, θα πω οτι χάσαμε πέντε χρόνια ζωής μέχρι να βγούμε απ'το Higuey.

Έξω από την πόλη δεν είχε κίνηση, στα μικρότερα χωριά το ίδιο.

Το τοπίο γίνεται καλύτερο με αγελάδες να βόσκουν στα λιβάδια, ράντσα με άλογα, καλλιέργειες ρυζιού, φυτείες κακάο και καφέ.

Αραιά και που πάγκοι που πουλούν ντόπια προιόντα στην άκρη του καλοφτιαγμένου δρόμου, ενώ συστάδες σπιτιών ανάμεσα σε μπανανιές και κοκοφοίνικες στέκουν σκαρφαλωμένα σε καταπράσινους λοφίσκους.

Ένας τέτοιος λοφίσκος λίγο ψηλότερος μας περιμένει κι εμάς. Φτάνοντας στη βάση του, υπάρχει πάρκινγκ για να αφήσεις το αυτοκίνητο σου αν δε θέλεις να οδηγήσεις μέχρι πάνω. Δεν θέλεις! Κατ΄αρχήν αν δεν έχεις 4*4 καλύτερα να ανεβείς με τα πόδια. Άλλος τρόπος είναι να σε ανεβάσουν αυτοί με δικά τους οχήματα ειδικά για την περίσταση. Αυτό κάναμε κι εμείς και μπήκαμε καρότσα να μας ανεβάσουν.

Ο δρόμος είναι ανηφορικός και με στροφές, επικίνδυνος θα έλεγα σε κάποια σημεία, ειδικά αν συναντηθείς με άλλον που κατεβαίνει. Προσευχόμουν να μη συναντηθούμε με άλλο όχημα ειδικά στο κατέβασμα που θα είχαμε την εξωτερική πλευρά.

Το μέρος ανήκει στην οικογένεια Pión Martínez, που είχε την ιδέα να μετατρέψει το βουνό σε απόλυτο τουριστικό προορισμό. Φυσικά σε αυτό συνέβαλλε η κατασκευή του αυτοκινητόδρομου που το συνδέει με Πούντα κάνα, αλλά και ο αντίκτυπος που είχε στα κοινωνικά δίκτυα.

Από τα 330 μέτρα ύψος η θέα είναι πανοραμική προς την Bahia de Samana, τις λίμνες Limon και Redonda, την costa Esmeralda και την καταπράσινη ανατολική οροσειρά που πλαισιώνει το Miches.

Αιώρες στο χείλος του γκρεμού, κούνιες στο κενό και ένα zipline που κόβει την ανάσα είναι κάποια από αυτά που μπορείς να κάνεις εδώ πάνω, εκτός του να βγάλεις φωτογραφίες που θυμίζουν καρτ ποστάλ ή απλά να ανασάνεις τον πεντακάθαρο αέρα πίνοντας μια κρύα μπίρα στο μπαρ.

Όταν φτάσαμε στην κορυφή άρχισε να βρέχει και στη συνέχεια ομίχλη και σύννεφα κάλυψαν στην αρχή τα πάντα και πάνω που σκέφτηκα ότι ήρθαμε τη λάθος μέρα και δε θα δούμε τίποτα, ξαφνικά άλλαξε το τοπίο και μια ομορφιά εμφανίστηκε μπροστά μας λουσμένη στον ήλιο.

Πίστευα οτι το ενδιαφέρον μου θα κέρδιζε η παραλιακή της βόρειας πλευράς του νησιού με τον τιρκουάζ ωκεανό, γιατί πραγματικά η ακτογραμμή είναι ατελείωτη με μια σειρά από απάτητες, παρθένες παραλίες (προς το παρόν τουλάχιστον). Αλλά πραγματικά τα έχασα με τα βουνά, τα μικροσκοπικά χωριουδάκια διάσπαρτα ανάμεσα στις κοιλάδες, το καταπράσινο τροπικό δάσος...Αυτό το απίστευτο, ποικιλόμορφο τοπίο που ξεδιπλωνόταν μπροστά στα μάτια μου είναι αυτό που κάνει αυτό το βουνό ξεχωριστό.

Η λίμνη Λιμόν από τη μία πλευρά, με γλυκό νερό, από την άλλη η λίμνη Redonda, με θαλασσινό νερό, προστατευόμενες περιοχές και οι δύο για τη χλωρίδα και πανίδα της περιοχής. Απέχουν μερικά χιλιόμετρα, αλλά από δω πάνω φαίνονται και οι δύο πανέμορφες και πόλος έλξης για τους λάτρεις της φύσης.

Σε διάφορα σημεία έχουν τοποθετήσει κούνιες όπου με ασφάλεια μπορείς να αιωρηθείς στο κενό νιώθωντας ότι πετάς στα σύννεφα, να εκτιμήσεις τη θέα από άλλη οπτική και φυσικά να βγάλεις φωτογραφίες μοναδικές. Υπάρχει και κούνια-σκούπα όπου υπάλληλοι σε βγάζουν φώτο σαν μάγισσα με τη σκούπα σου να πετάς πάνω από τα βουνά, την πληρώνεις πανάκριβα πάντως.

Θεωρώ πολύ σημαντικό το να φτάσεις νωρίς πριν έρθουν τα κύμματα τουριστών, για να έχεις το προνόμιο να απολαύσεις την πανοραμική θέα με την ησυχία σου. Εννοείται οτι φεύγοντας πήγαμε προς την Playa Esmeralda, αλλά από την κορυφή του βουνού η άσπρη δαντέλα κατά μήκος της ακτής μαρτυρούσε οτι φυσούσε στην παραλία και είχε αρκετό κύμα. Ο δρόμος ήταν σε χάλια κατάσταση με τεράστιες λίμνες να καλύπτουν όλο το χωματόδρομο. Γενικά η περιοχή είναι σε πρωτόγονη κατάσταση, ειδικά αν έχει βρέξει την προηγούμενη μέρα, δεν πας πουθενά και πιστέψτε με, το προσπάθησα και με τα πόδια να συνεχίσω.
Απλά κάποιες φορές, you can't go2dbeach!

 

[go2dbeach]

Στο ανατολικό άκρο του νησιού, εκεί που ο Ατλαντικός Ωκεανός συναντά την Καραϊβική Θάλασσα, βρίσκεται η Punta Cana, μια περιοχή που συνδυάζει πανέμορφες παραλίες και πολυτελή ξενοδοχεία.

Η Punta Cana είναι το νούμερο ένα παραθαλάσσιο θέρετρο της Δομινικανής Δημοκρατίας, οπότε δε γινόταν να μην πάμε, έστω για μια βουτιά ή για φαγητό. Επισκεφτήκαμε δύο από τις παραλίες της περιοχής, τη Macao και την Bavaro.

Η Macao είναι αγαπημένη των σερφερς, γνωστή για το κύμα που βρίσκει κανείς σχεδόν όλο το χρόνο και η μέρα που πήγαμε δεν ήταν εξαίρεση. Το συγκεκριμένο κομμάτι της θάλασσας δεν έχει ύφαλο, οπότε τα κύμματα σκάνε όπως έρχονται στην ακτή.

Ερχόμενοι από τη Montaña Redonda ήταν η πρώτη που συναντήσαμε και το θετικό που έχει είναι οτι είναι μεγάλη παραλία και δεν πνίγεται στα all inclusive hotels, αυτό έχει ως αποτέλεσμα να έχει πιο λίγο κόσμο από τις άλλες παραλίες της Πούντα κάνα.

Πριν φτάσεις στην παραλία υπάρχει μια μικρή ντόπια κοινότητα που ζει από τον τουρισμό. Για να κατέβεις στην παραλία περνάς από ένα δρομάκι που σε πάει στις ξαπλώστρες κάτω από τους φοίνικες.

Η άμμος είναι χρυσαφί, η θάλασσα τιρκουάζ και έχει εστιατόρια και ξυλοκαλύβες στην παραλία που πουλάνε σουβενίρ και άλλα τουριστικά.

Ακόμα κι αν δεν είχε κύμα, για μένα θα ήταν μια οκ παραλία, τίποτα παραπάνω, παρόλο που η Unesco την έχει ανακηρύξει ως μια από τις καλύτερες παραλίες της Καραϊβικής και προστατευόμενη.

Απαγορεύεται δηλαδή να χτιστούν ξενοδοχεία, οι ξύλινες καλύβες για σουβενίρ και δύο εστιατόρια είναι οι μόνες κατασκευές της παραλίας που είναι όλη ανοιχτή στο κοινό και έχει μια άγρια φυσική ομορφιά. Η θάλασσα είναι επίσης άγρια, έχει δυνατά ρεύματα και θέλει προσοχή.

Μισή ώρα νοτιότερα βρίσκεται η μεγάλη σταρ της περιοχής, η Bavaro beach, μια λευκή αμμώδης παραλία σπαρμένη με ψηλούς φοίνικες αλλά και με all-inclusive θέρετρα το ένα δίπλα στο άλλο.

Δυστυχώς καταλαμβάνουν το μεγαλύτερο κομμάτι της παραλίας και έχει ελάχιστα σημεία που επιτρέπουν την πρόσβαση σε αυτούς που θέλουν να πάνε για μπάνιο. Ένα τέτοιο σημείο είναι το El Cortecito, που είχα ξαναπάει το μακρινό 2003. Φυσικά ήταν αγνώριστο!
Φωτο από το 2003:

και σήμερα:

Το El Cortecito είναι ένα ψαροχώρι στη βόρεια πλευρά του Bavaro, και η περιοχή γενικά λέγεται Costa del Coco, η ακτή του κοκοφοίνικα, και αυτό ακριβώς ήταν τότε, θυμάμαι ένα μόνο κάθετο χωματόδρομο που κατέβαινε στην παραλία σε ένα ξενοδοχείο λίγο πιο μέσα από την παραλία, η οποία δεν είχε τίποτα από μια-δύο καλύβες που πουλούσαν πίνακες με τροπικά τοπία.

Σήμερα το El Cortecito φωλιάζει σε ένα δάσος από φοίνικες, και συχνά αναφέρονται σε αυτό σαν "η καρδιά του Bavaro". Σίγουρα έχει αναπτυχθεί πολύ, τόσο που δεν το αναγνώρισα, αλλά σε σχέση με την υπόλοιπη Πούντα κάνα, έχει κάτι ελκυστικό. Ίσως γιατί το χωριό και η ντόπια κοινότητα διακόπτουν για λίγο τη συνέχεια των all inclusive και προσθέτουν χρώμα, μουσική και ζωντάνια στην παραλία.

Στα κάθετα δρομάκια τα μαγαζιά πουλούν από σουβενίρ και είδη χειροτεχνίας, καφέ και παρεό, μέχρι mamajuana. Δημοφιλές Δομινικανό ποτό που φτιάχνεται από ρούμι, κόκκινο κρασί, μέλι, ντόπια βότανα και μπαχαρικά της καραιβικής, και θεωρείται αφροδιοσιακό. Μάλιστα του έχει δοθεί το παρατσούκλι "υγρό βιάγκρα". Πινακίδες στα μαγαζιά της παραλίας ενημερώνουν οτι εδώ πωλείται το καλύτερο και αν δε διαβάζεις στο φωνάζουν οι πωλητές και αν δεν καταλαβαίνεις τη γλώσσα, στο δείχνουν στη νοηματική...

Καθίσαμε για φαγητό στο Captain Cook, δημοφιλές εστιατόριο πάνω στο κύμα. Σήμα κατατεθέν ο γιγα-κάβουρας σε έντονο χρωμα, η τέλεια αντίθεση με τα τιρκουάζ νερά της καραιβικής.

Από το μπαλκόνι ενώ περιμένεις το φαγητό σου, η θέα είναι απίθανη!

Στο μεγάλο ξύλινο σεντούκι των πειρατών του captain Cook κρύβονται οι θησαυροί της καραιβικής, και μπορείς να επιλέξεις όποιο ψάρι σου αρέσει και να παρακολουθήσεις τη διαδικασία μαγειρέματος στην ανοιχτή κουζίνα.

Πλανώδιοι μουσικοί έπαιζαν και ξεσήκωναν με λάτιν ρυθμούς ένα γκρουπ Ιταλών. Το φαγητό ήταν καλό, αστακομακαρονάδες και paella θαλασσινών, οι τιμές λίγο τσιμπημένες αλλά οκ, Καθαρά Δευτέρα ήταν, κάναμε κούλουμα με Despacito και La Bamba live!

Βγήκαμε και περπατήσαμε κατά μήκος της ατελείωτης παραλίας με τη ζαχαρένια άμμο να βουλιάζει κάτω από τα πόδια μας και τη θάλασσα να μας προσκαλεί για μια βουτιά. Υπάρχει ύφαλος στα ανοιχτά που εξασφαλίζει ήρεμα νερά ή τουλάχιστον πιο ήπιο κυμματισμό από την playa Macao. Επίσης τα μαγαζιά και τα ξενοδοχεία φροντίζουν για την καθαριότητα της παραλίας.

Για να μη λέω μόνο τα θετικά, είναι γνωστό ότι τα τελευταία χρόνια τους καλοκαιρινούς μήνες που το πρόβλημα με την άλγη είναι έντονο, δε μπορούν να κάνουν και πολλά. Ολημερίς καθαρίζουν κι εκείνα ξαναβγαίνουν.. Επίσης δεν ξέρω αν τα μαγαζιά φτιάχτηκαν πολύ κοντά στο νερό, ή αν η στάθμη ανέβηκε, αλλά σε κάποια σημεία της δημόσιας παραλίας, η θάλασσα ακουμπάει τις καλύβες. Φαντάζομαι αν έχει λίγο κύμα το νερό θα μπαίνει μέσα, ίσως γι'αυτό σε κάποια σημεία έχουν τοποθετήσει σακιά άμμου.

Γενικά έχουν μεν αφήσει δημόσιο κομμάτι για τον κόσμο που έρχεται για ολοήμερη, αλλά είναι πολύ μικρό σε σχέση με αυτό που θυμόμουν εγώ..
Παρόλα αυτά η παραλία είναι αναμφισβήτητα πανέμορφη, η ατμόσφαιρα είναι χαλαρή, μπορείς να απλώσεις την πετσέτα σου όπου θέλεις πάνω στη φίνα άμμο, στη σκιά ενός φοίνικα. Φυσικά και είναι τουριστικό το μέρος, αλλά η βελούδινη λευκή αμμουδιά, οι πολύχρωμές τροπικές καλύβες κατά μήκος της παραλίας και αυτό το απίθανο διάφανο τιρκουάζ του ωκεανού, είναι η χαρά του παραλιολάτρη!

 

[go2dbeach]

Αυτή τη φορά αποφάσισα να κάνω την εκδρομή ανάποδα, ξεκινώντας από Bayahibe με ταχύπλοο για Isla Saona, και επιστροφή με καταμαράν. Και είναι η σωστή κίνηση, γιατί στο καταμαράν γίνεται το πάρτι. Την πρώτη φορά λοιπόν θυμάμαι οτι ξεκινήσαμε πρωί με το καταμαράν, με μουσικές, χορούς και ρούμια να ρέουν άφθονα και μέχρι να φτάσουμε στο νησί ήμασταν όλοι ντίρλα! Τώρα φύγαμε με το ταχύπλοο, απολαύσαμε την εκδρομή και τα μέρη που περάσαμε νηφάλιοι και στο γυρισμό μας παρέλαβε ένα καταμαράν και έγινε της κακομοίρας!

Πρέπει να προσέξεις ποιά εκδρομή και με ποιό γραφείο θα κλείσεις γιατί δεν είναι όλες ίδιες και δεν πάνε στα ίδια μέρη του νησιού. Μόλις ένα 3% των επισκεπτών του Σαόνα φτάνουν στο Mano Juan όπως και δεν πάνε όλες στην παραλία Canto de la playa. Έψαξα λοιπόν και βρήκα το captain Gringo tours που πάει και στα δύο. Πληρώσαμε 60 ευρώ το άτομο με φαγητά και ποτά.

Αρχικά κάναμε στάση στο Mano Juan να αφήσουμε τα υλικά για να ετοιμάσουν το μεσημεριανό μας φαγητό όπως και ποτά και νερό γιατί το νησί δεν έχει ούτε νερό και βάλαμε πλώρη για την παραλία Canto de la playa! Το νησί διαθέτει δώδεκα παραλίες αλλά κατά γενική ομολογία η Canto de la playa είναι η παραλία που ονειρεύεσαι ξύπνιος.

Αγκυροβολήσαμε σε εξαιρετικά τιρκουάζ νερά, ψηλοί λεπτοί φοίνικες ταλαντεύονταν πάνω από την κατάλευκη παραλία που συνεχιζόταν για χιλιόμετρα, να'μαι ξανά στα μέρη που λατρεύω, να νιώθω οτι πρωταγωνιστώ σε διαφήμιση του Bounty! Η συγκεκριμένη διαφήμιση όντως γυρίστηκε εδώ όπως και σκηνές από τη γαλάζια λίμνη και τους πειρατές της καραιβικής.

Η παραλία δεν έχει ομπρέλες και ξαπλώστρες, για σκιά έχει τους κοκοφοίνικες, και από θόρυβο μόνο το κύμα και το θρόισμα των φοινικόφυλλων. Το νησάκι περιβάλλεται από πλούσια φύση, τόσο έξω, όσο και μέσα στο νερό.

Το μόνο που φαίνεται παράταιρο εδώ, είναι η εξοχική κατοικία ενός γιατρού ο οποίος λένε οτι θεράπευσε έναν πρώην πρόεδρο από σοβαρή ασθένεια και εκείνος του το χάρισε. Όταν ανακυρήχθηκε το νησί μέρος του εθνικού πάρκου, το σπίτι παρέμεινε ως παραφωνία στην παρθένα παραλία.

Δεν έχει πωλητές της παραλίας να σε ενοχλούν, παρόλα αυτά μασάζ διαθέτει η παραλία σε πάγκους πιο μέσα στο φοινικόδασος για όποιον θέλει και αν δε θέλει κανείς, πέφτει και κοιμάται ο μασέρ!

Εννοείται οτι όποιος δεν έχει άλλον πελάτη, την πέφτει όπου βρει!

Ένας τύπος με τρίκυκλο οικοδομής γεμάτο καρύδες περιμένει στη σκιά με τη ματσέτα ανα χείρας και σου ανοίγει επι τόπου αν διψάς. Είναι ένας τρόπος να βγάλουν επιπλέον εισόδημα οι κάτοικοι του νησιού που μέχρι πριν από μερικά χρόνια ασχολούνταν μόνο με το ψάρεμα.

Μείναμε ένα δίωρο σίγουρα εδώ κι εγώ φυσικά έβγαλα λέπια μέσα στο νερό, μέχρι που τα παιδιά της παρέας μου, με μάλωναν να βγω επιτέλους γιατί θα καώ θυμίζοντας μου τα παιδικά μου χρόνια! Η go2dbeach δεν καίγεται...απλά παίρνει χρώμα.

Είναι δυνατόν να αντισταθεί οποιοσδήποτε, πόσο μάλλον η πρόεδρος των παραλιάκηδων στη γοητεία της καραιβικής? Αυτές εδώ οι παραλίες στο Σαόνα, δέχονται περισσότερους επισκέπτες από όλα τα εθνικά πάρκα της χώρας μαζί. Μέρος του εθνικού πάρκου del este και το ίδιο αποτελεί την πιο ονειρεμένη τροπική απόδραση της Δομινικανής δημοκρατίας.

 

[GTS]

Σαονα, περίφημο καταφύγιο και πραγματικών πειρατών! Μου έχει λείψει η Καραϊβικη!