Glosoli
Member
- Μηνύματα
- 403
- Likes
- 314
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νέα Ζηλανδία
Η απόφαση φυσικά δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετική. Μετά από ένα δεύτερο μπάνιο (εγώ έκανα σχεδόν με κρύο νερό) ετοιμαστήκαμε και αφού φάγαμε κάτι πρόχειρο που έφτιαξε εκείνη τη στιγμή η Νεφέλη (ξεχασμένες πατάτες με λιωμένο τυρί) φύγαμε για το party της Αφρικανικής Ένωσης φοιτητών Λωζάνης αφού πριν θα κάναμε την εμφάνιση μας στην ελληνική ορθόδοξη εκκλησία Λωζάνης.
Μετά από μία γρήγορη παραμονή μας στην εκκλησία οφείλω να ομολογήσω και αφού προσκυνήσαμε τον επιτάφιο φύγαμε για την αποθήκη που γινόταν το party. Μια εντελώς hype αποθήκη στημένη εξολοκλήρου από την αρχή με ότι να ‘ναι στυλ.
Η πλειοψηφία των παρευρισκομένων ήταν φοιτητές από τις διάφορες γαλλόφωνες χώρες της Υποσαχάριας Αφρικής. Μετά από κουβέντες με αρκετά παιδιά κατάλαβα πως προέρχονται γενικά από την λεγόμενη αφρόκρεμα (αν και δεν μου αρέσουν καθόλου αυτές οι κοινωνικές ταμπέλες) των κατοίκων των χωρών αυτών. Από οικογένειες που έχουν την δυνατότητα να στείλουν τα παιδιά τους για σπουδές στην Ελβετία. Παιδιά βουλευτών και υπουργών, ανωτάτων κρατικών υπαλλήλων και μάλιστα υπήρχαν και παιδιά από 3 προέδρους από τις χώρες αυτές. Η μουσική είχε από όλα. Από τα τελευταία Hits από Αμερική μεριά μέχρι παραδοσιακή Αφρικανική μουσική από live συγκρότημα των φοιτητών παρακαλώ. Το κέφι ήταν άφθονο και ο χορός μπορώ να πω από ένα σημείο και μετά κουραστικός μιας και όλοι έδειχναν να μην κουράζονται αλλά εμείς οι 2 τα είχαμε στην κυριολεξία, ΦΤΥΣΕΙ!!!
Κατά τη 1 τη νύχτα φύγαμε για το σπίτι. Είχαμε κανονίσει στις 5 το πρωί να έρθει από το σπίτι με το αμάξι της μία ξαδέρφη της Νεφέλης για να μας πάει Γενεύη να πάρουμε το αεροπλάνο για Ρώμη που είχαμε κλείσει στις 07.30 το πρωί. Με γέλια για τυχόν μη έγκαιρο εγερτήριο εμένα με πήρε ο ύπνος με τα ρούχα στον καναπέ παρέα με μια κουβερούλα φλις (αφού είχα βάλει ξυπνητήρι στις 04.30. Το ήθελε ο θεός και ξύπνησα την ώρα που έπρεπε, ξυπνάω και την άλλη και σαν ζόμπι από την κούραση ετοιμαζόμαστε με ρυθμούς αργούς ώστε μέχρι τις 5 να είμαστε κομπλέ για να μην αναγκαστούμε και καθίσουμε σε καμιά καρέκλα και μας πάρει ο ύπνος.
Η ξαδέρφη της έρχεται και μας παίρνει. Μέχρι να φτάσουμε Γενεύη παρέα της έκανε το ραδιόφωνο μιας και εμείς οι 2 πέσαμε σε ύπνο βαθύ. Μετά τα ευχαριστήρια και τους αποχαιρετισμούς κάνουμε check in (το αδιαχώρητο στις πάντα πολύ πρωινές πτήσεις της Easyjet για όλους τους προορισμούς) παρέα με πολλούς θορυβώδεις Ιταλούς μαθητές που επιστρέφουν από εκδρομή στην Ελβετία. Εγώ να βρίζω ενώ η Νεφέλη περπατάει μηχανικά ακουμπώντας το κεφάλι της στον ώμο μου. Δεν καταλάβαμε κάτι από πτήση μιας και ο ύπνος ήταν και εκεί βαθύς να ναι καλά οι ωτοασπίδες που πάντα παίρνω μαζί μου (με έσωσαν και στον στρατό). Φτάνοντας στην ρώμη παίρνουμε τις βαλίτσες μας και πάμε πάλι για check in. Μας ενημερώνουν πως η πτήση αντί για 1 το μεσημέρι θα φύγει στις 3. Δεν πειράζει…με όση δύναμη έχουμε απλά καθόμαστε σε κάτι καρέκλες χαζεύοντας περαστικούς και μιλώντας με Ελλάδα όπου πάλι καλά θα έρθει στο αεροδρόμιο να μας πάρει η μάμα της Νεφέλης.
Στην Αθήνα φτάνουμε 7 το βράδυ. Είναι Μεγάλο Σάββατο και όπως μας υποσχέθηκε η μαμά της Νεφέλης είναι στο αεροδρόμιο όπου είχε μεγάλη χαρά καθώς είχε να δει την κόρη της πάνω από 4 μήνες.
Στην πόλη καταγωγής μας θα φτάσουμε κατά τις 11 παρά το βράδυ. Στο αμάξι δεν κοιμηθήκαμε καθόλου. Μίλησα μόνο με την αδερφή μου και της είπα πως είμαι Ελλάδα πλέον. Με αφήνουν στο σπίτι των γονιών μου και φεύγουν για το δικό τους.
Μπαίνω στο σπίτι και δεν βρίσκω άνθρωπο (τι στο καλό να έχουν πάει από τώρα εκκλησία αποκλείεται). Παίρνω πάλι τηλέφωνο την αδερφή μου και με ενημερώνει πως είναι στο σπίτι κάποιων φίλων μας. Γρήγορο μπάνιο φοράω και ένα κοστούμι να μαι ωραίος
και ξεκινάω για την εκκλησία που πάντα πηγαίνουμε ως οικογένεια. Η ώρα είναι 23.25. Έχω φτάσει πρώτος από τους άλλους και τους βλέπω να ανεβαίνουν τα σκαλιά για να μπουν μέσα.
Εγώ: Ούτε ραντεβού να είχαμε!
Πατέρας: Μπα ήρθες;
Εγώ: Στο είχα πει, φέτος θα κάνουμε Πάσχα όλοι μαζί.
Πατέρας: Έφαγες κρέας χθες;
Εγώ: Μπορεί δεν θυμάμαι, ήμουνα μικρός, αλλά τουλάχιστον πήγα εκκλησία.
Μετά από μία γρήγορη παραμονή μας στην εκκλησία οφείλω να ομολογήσω και αφού προσκυνήσαμε τον επιτάφιο φύγαμε για την αποθήκη που γινόταν το party. Μια εντελώς hype αποθήκη στημένη εξολοκλήρου από την αρχή με ότι να ‘ναι στυλ.
Η πλειοψηφία των παρευρισκομένων ήταν φοιτητές από τις διάφορες γαλλόφωνες χώρες της Υποσαχάριας Αφρικής. Μετά από κουβέντες με αρκετά παιδιά κατάλαβα πως προέρχονται γενικά από την λεγόμενη αφρόκρεμα (αν και δεν μου αρέσουν καθόλου αυτές οι κοινωνικές ταμπέλες) των κατοίκων των χωρών αυτών. Από οικογένειες που έχουν την δυνατότητα να στείλουν τα παιδιά τους για σπουδές στην Ελβετία. Παιδιά βουλευτών και υπουργών, ανωτάτων κρατικών υπαλλήλων και μάλιστα υπήρχαν και παιδιά από 3 προέδρους από τις χώρες αυτές. Η μουσική είχε από όλα. Από τα τελευταία Hits από Αμερική μεριά μέχρι παραδοσιακή Αφρικανική μουσική από live συγκρότημα των φοιτητών παρακαλώ. Το κέφι ήταν άφθονο και ο χορός μπορώ να πω από ένα σημείο και μετά κουραστικός μιας και όλοι έδειχναν να μην κουράζονται αλλά εμείς οι 2 τα είχαμε στην κυριολεξία, ΦΤΥΣΕΙ!!!
Κατά τη 1 τη νύχτα φύγαμε για το σπίτι. Είχαμε κανονίσει στις 5 το πρωί να έρθει από το σπίτι με το αμάξι της μία ξαδέρφη της Νεφέλης για να μας πάει Γενεύη να πάρουμε το αεροπλάνο για Ρώμη που είχαμε κλείσει στις 07.30 το πρωί. Με γέλια για τυχόν μη έγκαιρο εγερτήριο εμένα με πήρε ο ύπνος με τα ρούχα στον καναπέ παρέα με μια κουβερούλα φλις (αφού είχα βάλει ξυπνητήρι στις 04.30. Το ήθελε ο θεός και ξύπνησα την ώρα που έπρεπε, ξυπνάω και την άλλη και σαν ζόμπι από την κούραση ετοιμαζόμαστε με ρυθμούς αργούς ώστε μέχρι τις 5 να είμαστε κομπλέ για να μην αναγκαστούμε και καθίσουμε σε καμιά καρέκλα και μας πάρει ο ύπνος.
Η ξαδέρφη της έρχεται και μας παίρνει. Μέχρι να φτάσουμε Γενεύη παρέα της έκανε το ραδιόφωνο μιας και εμείς οι 2 πέσαμε σε ύπνο βαθύ. Μετά τα ευχαριστήρια και τους αποχαιρετισμούς κάνουμε check in (το αδιαχώρητο στις πάντα πολύ πρωινές πτήσεις της Easyjet για όλους τους προορισμούς) παρέα με πολλούς θορυβώδεις Ιταλούς μαθητές που επιστρέφουν από εκδρομή στην Ελβετία. Εγώ να βρίζω ενώ η Νεφέλη περπατάει μηχανικά ακουμπώντας το κεφάλι της στον ώμο μου. Δεν καταλάβαμε κάτι από πτήση μιας και ο ύπνος ήταν και εκεί βαθύς να ναι καλά οι ωτοασπίδες που πάντα παίρνω μαζί μου (με έσωσαν και στον στρατό). Φτάνοντας στην ρώμη παίρνουμε τις βαλίτσες μας και πάμε πάλι για check in. Μας ενημερώνουν πως η πτήση αντί για 1 το μεσημέρι θα φύγει στις 3. Δεν πειράζει…με όση δύναμη έχουμε απλά καθόμαστε σε κάτι καρέκλες χαζεύοντας περαστικούς και μιλώντας με Ελλάδα όπου πάλι καλά θα έρθει στο αεροδρόμιο να μας πάρει η μάμα της Νεφέλης.
Στην Αθήνα φτάνουμε 7 το βράδυ. Είναι Μεγάλο Σάββατο και όπως μας υποσχέθηκε η μαμά της Νεφέλης είναι στο αεροδρόμιο όπου είχε μεγάλη χαρά καθώς είχε να δει την κόρη της πάνω από 4 μήνες.
Στην πόλη καταγωγής μας θα φτάσουμε κατά τις 11 παρά το βράδυ. Στο αμάξι δεν κοιμηθήκαμε καθόλου. Μίλησα μόνο με την αδερφή μου και της είπα πως είμαι Ελλάδα πλέον. Με αφήνουν στο σπίτι των γονιών μου και φεύγουν για το δικό τους.
Μπαίνω στο σπίτι και δεν βρίσκω άνθρωπο (τι στο καλό να έχουν πάει από τώρα εκκλησία αποκλείεται). Παίρνω πάλι τηλέφωνο την αδερφή μου και με ενημερώνει πως είναι στο σπίτι κάποιων φίλων μας. Γρήγορο μπάνιο φοράω και ένα κοστούμι να μαι ωραίος
και ξεκινάω για την εκκλησία που πάντα πηγαίνουμε ως οικογένεια. Η ώρα είναι 23.25. Έχω φτάσει πρώτος από τους άλλους και τους βλέπω να ανεβαίνουν τα σκαλιά για να μπουν μέσα.Εγώ: Ούτε ραντεβού να είχαμε!
Πατέρας: Μπα ήρθες;
Εγώ: Στο είχα πει, φέτος θα κάνουμε Πάσχα όλοι μαζί.
Πατέρας: Έφαγες κρέας χθες;
Εγώ: Μπορεί δεν θυμάμαι, ήμουνα μικρός, αλλά τουλάχιστον πήγα εκκλησία.
