Angeliki
Member
- Μηνύματα
- 107
- Likes
- 1
- Επόμενο Ταξίδι
- Ελλάδα
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αργεντινή (ξανά)
(Μαρτίν)
Οι μέρες συνέχιζαν να σημαδεύουν τη ζωή μου και εκ των υστέρων μπορώ να πω ότι και «άλλαξαν» τη ζωή μου…
Ο Μαρτίν, ο 19χρονος εργάτης του οινοποιείου, δούλευε σκληρά από τα 15 του. Είχε άλλα 4 αδέλφια και όλη η οικογένεια ζούσε σε μια παράγκα, κανένα 10λεπτο από το οινοποιείο. Ερχόταν με τη μητέρα του στη δουλειά, η οποία δούλευε και το χειμώνα, ενώ εκείνος ερχόταν μόνο στην περίοδο του τρύγου. Το πρώτο βλέμμα, το πρώτο χαμόγελο που ανταλλάξαμε ήταν αρκετά για να κάνουν την καρδιά μου να φτερουγίσει, πολλές πολλές φορές… Η αθώα, φτωχή και αγνή καρδιά του άγγιξαν τη δική μου, όπως δε με είχε ποτέ καμιά άλλη!! Το όνειρό του ήταν να γίνει δικηγόρος και να φύγει από την Ουρουγουάη για τις ΗΠΑ, όπου ο μισθός είναι διπλάσιος ή και τριπλάσιος!! Συναντιόμασταν κρυφά στο διάλειμμα και τα λέγαμε, με τα λίγα – σπαστά ισπανικά μου. Προσπαθούσα να του δίνω ελπίδες για το μέλλον του. Και όμως, είπαμε το τελευταίο αντίο, αρχές Απρίλη του 2003 και έκτοτε έχασα τα ίχνη του, αφού ούτε τηλέφωνο, ούτε γράμμα (δεν ήξερε να γράφει) ούτε τίποτε άλλο δεν ανταλλάξαμε…
Οι μέρες συνέχιζαν να σημαδεύουν τη ζωή μου και εκ των υστέρων μπορώ να πω ότι και «άλλαξαν» τη ζωή μου…
Ο Μαρτίν, ο 19χρονος εργάτης του οινοποιείου, δούλευε σκληρά από τα 15 του. Είχε άλλα 4 αδέλφια και όλη η οικογένεια ζούσε σε μια παράγκα, κανένα 10λεπτο από το οινοποιείο. Ερχόταν με τη μητέρα του στη δουλειά, η οποία δούλευε και το χειμώνα, ενώ εκείνος ερχόταν μόνο στην περίοδο του τρύγου. Το πρώτο βλέμμα, το πρώτο χαμόγελο που ανταλλάξαμε ήταν αρκετά για να κάνουν την καρδιά μου να φτερουγίσει, πολλές πολλές φορές… Η αθώα, φτωχή και αγνή καρδιά του άγγιξαν τη δική μου, όπως δε με είχε ποτέ καμιά άλλη!! Το όνειρό του ήταν να γίνει δικηγόρος και να φύγει από την Ουρουγουάη για τις ΗΠΑ, όπου ο μισθός είναι διπλάσιος ή και τριπλάσιος!! Συναντιόμασταν κρυφά στο διάλειμμα και τα λέγαμε, με τα λίγα – σπαστά ισπανικά μου. Προσπαθούσα να του δίνω ελπίδες για το μέλλον του. Και όμως, είπαμε το τελευταίο αντίο, αρχές Απρίλη του 2003 και έκτοτε έχασα τα ίχνη του, αφού ούτε τηλέφωνο, ούτε γράμμα (δεν ήξερε να γράφει) ούτε τίποτε άλλο δεν ανταλλάξαμε…
Attachments
Last edited by a moderator:
