Ρωσία Ο αιχμάλωτος του Καυκάσου

[hydronetta]

Κεφ.8 Βόλτα στις εξοχές της Tσετσενίας

Η ημερήσια περιήγησή μας στις εξοχές της Τσετσενίας είχε κι αυτή τους περιορισμούς της. Δεν ήταν όλες οι περιοχές προσβάσιμες χωρίς την έκδοση ειδικών αδειών. Ο οδηγός μας (που δεν κατείχε γρι αγγλικών) μας παρέλαβε με ένα off road βαν για μεγαλύτερη άνεση των επιβαινόντων. Άλλωστε θα αυγατίζαμε, αφού σ’αυτήν την εκδρομή θα μας συντρόφευε κι η Julia που κατέφθασε στο Grozny σιδηροδρομικώς για το σκοπό αυτό. Χάρηκα που την ξαναείδα κι ενδόμυχα αισθανόμουν πιο ξένοιαστος πως αν συνέβαινε η οποιαδήποτε στραβή (κι ειδικά στην Τσετσενία) θα είχα έναν άνθρωπο να συνεννοηθεί.

Kανά μισάωρο μετά το Grozny σταματήσαμε στη πόλη Shali (Шали) για να μείνουν άλαλα τα χείλη ημών των ασεβών στη θέα ενός από τα mega-projects του προέδρου: το τζαμί προς τιμήν του προφήτη Μωάμεθ. Κατάλευκο, χτισμένο από...ελληνικό μάρμαρο, χωρά 30,000 προσκυνητές εντός και τους διπλάσιους εκτός. Θεωρείται το μεγαλύτερο στην Ευρώπη. Μην και ρωτήσετε κόστος, o πρόεδρος θα σας αποστομώσει: ‘’Ο Αλλάχ βρήκε τα λεφτά για να χτιστεί”!

Αφήσαμε πίσω μας τις πεδιάδες για να πάρουμε το φιδογυριστό δρόμο στο ορεινό πέρασμα Κharami (που σηματοδοτείται από ένα τζαμί) με ύψος πάνω από δύο χιλιάδες μέτρα.

Σταθήκαμε για λίγο στην αλπική λίμνη Kezenoy-Am, διάσημη σε ολόκληρο τον Καύκασο, με ένα grandiose τουριστικό κέντρο με το ίδιο όνομα στην ακτή.

Δυό χιλιόμετρα από τη λίμνη καταλήξαμε στο ιστορικό χωριό Khoy (Хой) όπου επικρατούσε οργασμός εργασιών για την αποκατάστασή του.
Το Khoy φωλιασμένο στη ζώνη των αλπικών λιβαδιών, χρονολογείται σαν οικισμός από τον μεσαίωνα αν και οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν ανθρώπινη παρουσία εκεί πριν από 2,500 χρόνια. Τον 19ο αιώνα ήταν ολοζώντανο, σήμερα σώζονται μόνο ερείπια κτιρίων από λαξευμένες πέτρες, ταιριαγμένες σφιχτά η μια με την άλλη χωρίς τη χρήση κονιάματος. Η παράδοση λέει ότι πριν ξεκινήσει η κατασκευή του οικογενειακού σπιτιού, μια γυναίκα από αυτήν την οικογένεια έχυνε φρέσκο γάλα στο έδαφος. Εάν το έδαφος το απορροφούσε γρήγορα, αυτό το μέρος ήταν ευνοϊκό για χτίσιμο. Αν όχι, οι άνθρωποι έψαχναν για άλλο μέρος. Ως αποτέλεσμα της απέλασης Τσετσένων το 1944, το χωριό άδειασε για περισσότερο από μισό αιώνα. Κατά τη διάρκεια και των δύο τσετσενικών πολέμων ήταν καταφύγιο για τους μαχητές αντάρτες με αποτέλεσμα να βομβαρδιστεί τακτικά από το ρωσικό στρατό.

Μέσα από offroad διαδρομές διασχίσαμε λόφους, κοιλάδες, ρυάκια με φόντο πάντα τις υπέροχες χιονοσκεπείς βουνοκορφές του Καυκάσου...

...πριν βρεθούμε για μια σύντομη ανάπαυλα στο Khimoy όπου προτιμήσαμε να μην γευματίσουμε. Περιοριστήκαμε σε ένα ζεστό ρόφημα και βολτάραμε στο γειτονικό τζαμί και πύργο, τυπικό δείγμα στρατιωτικού πύργου Vainakh στην Τσετσενία.

Οι πύργοι είναι το σήμα κατατεθέν της αρχαίας και μεσαιωνικής αρχιτεκτονικής της Τσετσενίας και της γειτονικής Ινγκουσετίας. Χρονολογούνται από τον 1ο αιώνα μ.Χ. και η αρχιτεκτονική και οι τεχνικές κατασκευής τους έφτασαν στο αποκορύφωμά τους τον 15ο - 17ο αιώνα. Μερικοί απ’αυτούς χρησιμοποιήθηκαν ως κατοικίες (που κόστιζε στο νοικοκυριό 50 έως 60 γελάδες), άλλοι χτίστηκαν για στρατιωτικούς σκοπούς κι ορισμένοι συνδύαζαν και τις δύο λειτουργίες. Οι στρατιωτικοί που είναι κι οι ψηλότεροι λειτουργούσαν είτε σαν παρατηρητήρια για τον έλεγχο των γεφυρών, δρόμων και ορεινών περασμάτων, είτε σαν φάροι σηματοδότησης πάνω σε κορυφές για να διασφαλιστεί η οπτική επαφή μεταξύ τους.

Χτισμένοι πάνω σε σκληρό βράχο, πιθανόν χωρίς τη χρήση σκαλωσιών, είχαν τετραγωνική βάση (6 - 12 m πλάτος) και είχαν ύψος 10 - 25 m , ανάλογα με τη λειτουργία. Οι τοίχοι ήταν κατασκευασμένοι από πέτρες, είχαν κλίση προς τα μέσα με το πάχος τους να μειώνεται σε ψηλότερα επίπεδα καταλήγοντας στη στέγη σε σχήμα πυραμίδας. Η πόρτα της εισόδου βρισκόταν στον δεύτερο όροφο, με πρόσβαση μέσω σκάλας, τα παράθυρα ήταν στη μεριά με τη δυσκολότερη πρόσβαση και τέλος υπήρχαν κενά στα τοιχώματα απ’όπου οι υπερασπιστές αναχέτιζαν στον εχθρό. Ήταν διακοσμημένοι διάσπαρτα με διάφορα πετρογλυφικά σύμβολα.

Την γοητεία των πύργων της Τσετσενίας την απολαύσαμε στο έπακρό της σε έτερο mega-project του προέδρου, την αναστήλωση του ιστορικού συγκροτήματος πύργων στο Sharoy (исторический Шаройский башенный комплекс). Αυτό ήταν κάποτε ένα οχυρωμένο φρούριο, το οποίο περιλαμβάνει περισσότερα από 40 κτίρια, εκ των οποίων 7 κτίρια είναι στρατιωτικοί πύργοι και ένα τζαμί. Μαζί με τη θέα προς τα βουνά ήταν το highlight της ημερήσιας εκδρομής στην ορεινή Τσετσενία.

Πήραμε το δρόμο της επιστροφής στο Grozny μην αφήνοντας από τα μάτια μας τις χιονοσκεπείς κορφές του Καυκάσου που μάτωναν στα χρώματα του δειλινού.

Το βράδυ αρκεστήκαμε να δειπνήσουμε στο εστιατόριο Kofetun που έγινε το στέκι μας όσο μείναμε στο Grozny. Το trendy μαγαζί δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από αντίστοιχα σε μια δυτικοευρωπαϊκή χώρα με εξαίρεση την απουσία αλκοόλ και το κοινό που αν και στην πλειοψηφία τους νεολαίοι ακολουθούσαν όλοι πιστά το τσετσένικο look.
Οι άντρες με μούσι τριών ιεραρχών ενίοτε φορώντας ισλαμική taqiyah, οι δε γυναίκες χαμηλοθωρούσες μέσα στις σφιχτοδεμένες μαντήλες τους και τις μακριές φούστες μέχρι τον αστράγαλο.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 6
• 7
• 8
• 9
• 10
• 11

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 8 of 11

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[hydronetta]

ΥΓ Επειδή έχω το θλιβερό ρεκόρ να έχω τις περισσότερες ανολοκληρωτες ταξιδιωτικές ιστορίες στο φόρουμ, αυτή τη φορά φρόντισα να την γράψω πρώτα πριν την ποστάρω...

 

[psilos3]

έχω το θλιβερό ρεκόρ να έχω τις περισσότερες ανολοκληρωτες ταξιδιωτικές ιστορίες στο φόρουμ

Πάλι καλά, δε θα χε μείνει βραβείο για κανέναν άλλο άμα τις τελείωνες...

Πέρα απ΄τη πλάκα, πολύ δυνατή και δύσκολη εισαγωγή, είχα σχεδόν ξεχάσει το περιστατικό του Μπεσλάν και μ' έβαλες στη διαδικασία να το ψάξω.
Αδημονώ για τη συνέχεια!

 

[evaT]

Δεν υπάρχει τίποτα πιο θλιβερό στον κόσμο από τον χαμό αθώων χυψών και ειδικά μικρών παιδιών, τρομοκρατία, πόλεμος ή πείνα δεν έχει σημασία...είναι η ντροπή του σύγχρονου κόσμου.
Η μνήμη μου το είχε απωθήσει το γεγονός και βλέποντας την εισαγωγή στην ιστορία σου θυμήθηκα τη φρίκη που προκάλεσε η επέμβαση στο Μπεσλάν και μαύρισε πάλι η ψυχή μου όπως τότε!

Αναμένουμε την συνέχεια της ιστορίας σου και τολμώ να πω ότι με τη λογοτεχνική γραφή σου είσαι καλύτερος κ από βιβλίο! συμφωνώ με τον @psilos3 , τι να λένε τα δικά μας κείμενα μετά από αυτά!

 

[KonstantinosAlyona]

Παναγιώτη, δεν ξέρω τι να πω... Συναισθήματα τεράστιου θυμού και θλίψης, μα και θαυμασμού για τον τρόπο γραφής σου. Να είσαι καλά, καλή χρονιά και καλή συνέχεια.

 

[hydronetta]

Κεφ.2 Οργάνωση ταξιδιού στο Βόρειο Καύκασο

Ο Καύκασος είναι μια γωνιά της αχανούς ρωσικής επικράτειας που ήθελα από χρόνια να επισκεφθώ, όμως οι αναφορές για την έλλειψη ασφάλειας και οι σχετικές ταξιδιωτικές οδηγίες αποτελούσαν πάντα τροχοπέδη.
Αν διατρανώνεται ότι τα Βαλκάνια αποτελούν την πυριτιδαποθήκη της Ευρώπης, ο Καύκασος αποτελεί κάτι ανάλογο μερικά γεωγραφικά μήκη ανατολικότερα. Όπως και στη γειτονιά μας, είναι ένα πολυφυλετικό παζλ, ακόμα όμως πιο σύνθετο, αν αναλογιστεί κανείς ότι μόνο στην Δημοκρατία του Νταγκεστάν υπάρχουν 33 διαφορετικές εθνότητες με διαφορετική γλώσσα και μοναδικό συνεκτικό δεσμό το Ισλάμ.
H πανσπερμία εθνοτήτων αυτή σε συνδυασμό με την ρωσική επικυριαρχία, οδήγησε τους λαούς της περιοχής να μετρούν αιώνες εμπόλεμης ιστορίας. Από την ενσωμάτωση στην τσαρική αυτοκρατορία κάποιες εκαντοετηρίδες πριν, οι ετερογενείς φυλές του Καυκάσου μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση κλήθηκαν να συνυπάρξουν ομογενοποιημένες στο ιδεώδες της οικοδόμησης του σοσιαλισμού. Η διάλυση όμως της ΕΣΣΔ τη δεκαετία του ‘90 οδήγησε τον Καύκασο στην απόλυτη αναρχία. Η διάθεση για ανεξαρτησία των ορεσίβιων εθνοτήτων βρισκόταν σε απόλυτη αντίθεση με τα γεωπολιτικά και οικονομικά συμφέροντα της Ρωσίας. Αυτό οδήγησε στην ισλαμική ριζοσπαστικοποίησή τους, σε πολεμικές συγκρούσεις με τον ρωσικό στρατό ακόμα και μεταξύ τους, κι ως πρόσφατα σε βομβιστικές επιθέσεις ή αψιμαχίες σχεδόν καθημερινά.

Μετά από μια δύσκολη άνοιξη/καλοκαίρι, το παρηγορητικό οδικό ταξίδι στην Αλβανία και το Κοσσυφοπέδιο δεν στάθηκε ικανό να απαλύνει την ταξιδιωτική πλεονεξία μου. Παρορμητικά, έβαλα στο ταξιδιωτικό μικροσκόπιο τον λιγότερο γνωστό πανωμερίτη Καύκασο (τον ρωσικό), μιας και ο κατωμερίτης (ο γεωργιανός δηλαδή) είναι ενταγμένος σε μελλοντικά σχέδια.
Βάλθηκα στον ελάχιστο διαθέσιμο χρόνο να διερευνώ τις δυνατότητες που έχω να επισκεφθώ την περιοχή. Η “ηρεμία” αποτελούσε ιδανική συγκυρία, μόνο που οι πληροφορίες για μη ρωσόφωνους ταξιδιώτες στην περιοχή ήταν ελάχιστες και οι ταξιδιωτικές προτάσεις για ατομικό ταξίδι σε κόστος που θα έκανε την Ιαπωνία να φαντάζει φθηνός προορισμός.
Μετά από επιμονή και κάμποσα e-mails αλίευσα στο διαδίκτυο την Julia από το Causasus-travelling η οποία αποδείχθηκε εξαιρετική συμπαραστάτης στην προσπάθειά μου. Με λογικότερο κόστος σχεδιάσαμε από κοινού ένα πρόγραμμα που περιελάμβανε: 4 μέρες στα βουνά του Νταγκεστάν (με διαμονή/διατροφή σε ξενώνες) καθώς και δύο μονοήμερες εκδρομές στην Τσετσενία και την Βόρεια Οσετία.

Οι οδηγοί μας όπως αναμενόταν είχαν ως και παντελή έλλειψη γνώσης αγγλικών, κάτι που έπρεπε να αντισταθμίσω με τα στοιχειώδη ρωσικά που μιλώ αρνούμενος να χρεωθώ συνοδό μεταφραστή. Ο μη έγκαιρος προγραμματισμός του ταξιδιού δεν επέτρεψε επίσης να επισκεφθούμε άλλα ενδιαφέροντα μέρη της περιοχής (πχ στην Δημοκρατία της Iνγκουσετίας) που απαιτούσαν ειδικές άδειες καθώς βρίσκονται σε “ευαίσθητες” παραμεθόριες περιοχές κι η διαδικασία έκδοσής τους είναι χρονοβόρα. Αυτοί είναι κάποιοι από τους περιορισμούς που καθιστούν τον Βόρειο Καύκασο πιό δύσκολα προσβάσιμο σε αλλοδαπούς επισκέπτες, κάτι όμως που αποδείχθηκε στην πορεία πραγματική ευλογία: να απολαμβάνεις τα τοπία και τα αξιοθέατα ... ολομόναχος!

Τις διαμονές σε πόλεις (Derbent, Grozny, Vladikavkaz), τις μετακινήσεις μεταξύ τους καθώς και τις περιηγήσεις σε αυτές τις οργάνωσα μόνος μου. Μόλις μια βδομάδα πριν την προγραμματισμένη ημερομηνία αναχώρησης εξασφαλίσαμε τις βίζες για τη Ρωσία κι αγοράσαμε τα αεροπορικά εισιτήρια.

Μαζί με το πρόγραμμα η Julia μας επεσήμανε και κανόνες “καλής συμπεριφοράς” σύμφωνα με τα ήθη της περιοχής: σεμνό ντύσιμο, αποφυγή κατανάλωσης αλκοόλ/καπνίσματος σε δημόσιους χώρους, όχι φωτογράφηση ανθρώπων χωρίς πρότερη έγκρισή τους, διακριτικότητα κατά την είσοδο σε τζαμιά, αποφυγή σωματικής επαφής με γυναίκες έστω και δια χειραψίας και το σημαντικότερο: όχι άρνηση στην προσφορά φαγητού καθώς εκλαμβάνεται ως μεγάλη αγένεια…

Η εποχή (τέλη Οκτωβρίου) που αποφάσισα να επισκεφθούμε την περιοχή δεν ήταν η ιδανικότερη, μιας και όλοι συνιστούν επίσκεψη άνοιξη-καλοκαίρι όταν ο Καύκασος είναι καταπράσινος. Ομολογουμένως όμως τα φθινοπωρινά χρώματα σε αντίθεση με τους γυμνούς ορεινούς όγκους προσέδιδαν γοητεία τόσο στο Νταγκεστάν όσο και στη Τσετσενία, σε αντίθεση με τη φύση στη Βόρεια Οσετία που θα την προτιμούσα τελικά στην ανοιξιάτικη εκδοχή της (πρόκληση για ένα επόμενο ταξίδι στην περιοχή). Μειονέκτημα ήταν ότι τέλη Οκτωβρίου η μέρα ήταν σχετικά μικρή και σκοτείνιαζε νωρίς (κατά τις 5.30μμ) καθώς ο Καύκασος ακολουθεί την ώρα Μόσχας.
Τουλάχιστον ο καιρός μας αποζημίωσε. Όλες τις μέρες είχαμε πεντακάθαρο ουρανό κι ανοιξιάτικες θερμοκρασίες.

 

[hydronetta]

Κεφ.3 Νταγκεστάν: Derbent

Μέσω Μόσχας προσγειωθήκαμε στη Makhachkala (Махачкала), πρωτεύουσα της δημοκρατίας του Νταγκεστάν. Πληθυσμιακά είναι η πιο ανομοιογενής δημοκρατία της Ρωσίας. Στα εδάφη της ζει μια πανσπερμία εθνοτήτων: Άβαροι, Δαργίνοι, Κουμίκοι, Λεζγίνοι, Λακ, Ταβασαράνοι κ.α., φύλα ιρανικά, μογγολικά ή τουρκικά που έχουν διατηρήσει τις ιδιαιτερότητές τους λόγω του ορεινού αναγλύφου της περιοχής και της χαμηλής αστικοποίησης. Μαζί τους συνυπάρχουν Ρώσοι, Αζέροι, Τσετσένοι. Συνεννόηση σαρδάμ δηλαδή, αν η ρωσική γλώσσα δεν αποτελούσε την lingua franca της περιοχής.
Δεν αφιερώσαμε χρόνο να περιηγηθούμε στην Makhachkala. Συναντήσαμε την Julia και τον οδηγό μας Timur, κάναμε συνάλλαγμα κι ήπιαμε ένα καφέ συζητώντας τα πλάνα των επόμενων ημερών πριν πάρουμε το δρόμο προς το Derbent (Дербент).

Η ιστορική πόλη αυτή βρίσκεται στο νότο της δημοκρατίας του Νταγεκστάν, στη δυτική ακτή της Κασπίας Θάλασσας. Aπό κει θα ξεκινούσε και το οδοιπορικό μας στο Βόρειο Καύκασο.
Στο Derbent οι αρχαιολογικές ανασκαφές έχουν επιβεβαιώσει την σχεδόν για 2 χιλιετίες συνεχιζόμενη ιστορία του ως αστικού οικισμού, του παλαιότερου στη Ρωσία και ενός από τους αρχαιότερους της περιοχής. Σε μια περιοχή όπου τα βουνά του Καυκάσου φτάνουν σχεδόν στην ακτή αφήνοντας μια στενή λωρίδα πεδιάδας, η πόλη είχε σημαντική στρατηγική θέση κατά μήκος της διαδρομής της Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής. Εξ’ού και ήταν διαφιλονικούμενη μεταξύ Περσών και Ρώσων.
Φτάσαμε στο Derbent κατά το μεσημέρι.

Άρον άρον αφήσαμε τις αποσκευές στο ξενοδοχείο και πήραμε ταξί προς την ακρόπολη του Derbent (Naryn-Kala/Крепость Нарын-Кала) για να προλάβουμε να την επισκεφτούμε καθώς δεν μας έμενε αρκετός χρόνος μέχρι τη δύση του ήλιου.

Στις πλαγιές λοιπόν των λόφων, που σηματοδοτούν την ανηφορική πορεία προς την οροσειρά του Καυκάσου, δεσπόζει η ακρόπολη του Derbent, μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO. Η ακρόπολη περιβάλλεται στις τρεις πλευρές από απότομες πλαγιές και έχει τεράστιους πέτρινους τοίχους πάχους 2,5 - 3 μ, μήκους άνω των 700 μ και ύψους 10 έως 15 μ.

Μέσα βρίσκονται τα ερείπια και τα αρχαιολογικά ευρήματα κτιρίων, όπως το παλάτι του Χάν, λουτρό, υπόγειες δεξαμενές νερού.
Παρά την ιστορική σημασία του χώρου, οι εντυπώσεις δυστυχώς ήταν κατώτερες των προσδοκιών μου. Πέραν της πανοραμικής θέας προς την πόλη, τόσο τα τείχη όσο και τα προαναφερόμενα μνημεία εντός της ακρόπολης, τα βρήκα φτωχά κι ούτε καν φωτογενή.

Αντιθέτως η περιήγηση που επακολούθησε μέσα στην παλιά πόλη, ανέδειξε ενδιαφέροντα κτίρια όπως πύλες, τζαμιά και λουτρά.

Το παλαιότερο τέμενος είναι το τζαμί Juma, χτισμένο πάνω σε μια χριστιανική βασιλική του 6ου αιώνα κι έχει ένα ιεροδιδασκαλείο του 15ου αιώνα.

Από τη σύντομη βόλτα μας εντύπωση μου έκανε πώς παντού κυριαρχούσε το ισλαμικό στοιχείο, με γιγαντοαφίσες σε δρόμους ή προσόψεις κτιρίων με αποφθέγματα θρησκευτικού περιεχομένου.

Γνωρίζοντας την πρόσφατη ταραγμένη ιστορία της περιοχής δεν με εξέπληξε που η αρμένικη εκκλησία (που λειτουργεί ως μουσείο) είχε φύλακα και σαφείς πληγές στην πρόσοψή της απότοκες ένοπλων συγκρούσεων. Kαι πώς να μην έχει άλλωστε αφού ο πόλεμος στην Τσετσενία, εξήχθη “επιτυχώς” και στο γειτονικό Νταγκεστάν.

Η σύντομη βόλτα μας κατεληξε στη πλατεία με το μνημείο του Lenin και τo απαραίτητo (για κάθε πρώην σοβιετική πόλη) “πάρκο της στρατιωτικής δόξας” αφιερωμένο στους ήρωες του Β΄ παγκοσμίου πολέμου με το μνημείο όπου καίει η άσβεστη φλόγα.

Αν και η επίσκεψή μας δεν κράτησε παρά λίγες μόνο ώρες, εντούτοις αξίζει να αφιερώσει κανείς μια ολόκληρη μέρα περιδιαβαίνοντας χαλαρά τα σοκάκια ανακαλύπτοντας ενδιαφέρουσες γωνιές της αρχαίας αυτής πόλης.

Σαν απλώθηκε το σκοτάδι κι όντας ξάγρυπνοι και ταλαιπωρημένοι από το ολονύχτιο ταξίδι, αρκεστήκαμε να δειπνήσουμε σε ένα από τα συνιστώμενα εστιατόρια πέριξ του ξενοδοχείου (καλομαγειρεμένο shashlik σε μικρές όμως μερίδες, με το αλκοόλ να έχει εξοβελιστεί από τον κατάλογο). Χωρίς πολλά πολλά υποκύψαμε τάχιστα στα κελεύσματα του Μορφέα μόλις επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας.

 

[hydronetta]

Κεφ.4 Το... Machu Picchu (?!!!) του Νταγκεστάν

Το πρωί φορτώσαμε τις αποσκευές μας στο Lada Kalina του οδηγού μας Timur. Αν και συμβατικό αμάξι, αποδείχθηκε πολύ σκληρό για τους ανηφορικούς χωματόδρομους στα βουνά του Νταγκεστάν.

Μετά από τις απαραίτητες στάσεις για να απαθανατίσουμε μνημεία σοβιετικής αισθητικής,

σταδιακά εγκαταλείψαμε τον παραθαλάσσιο δρόμο για να χαθουμε ανάμεσα στους ορεινούς όγκους και τα οροπέδια.

Tα φθινοπωρινά φυλλώματα στα δέντρα χάριζαν πολύχρωμες πινελιές με φόντο τις γυμνές βουνοπλαγιές.

Είχε σχεδόν μεσημεριάσει σαν φτάσαμε στο χωριό Τσοχ (Чох) όπου θα κάναμε μια σύντομη στάση για μεσημεριανό φαγητό.

Αν και σπάνια στα ταξίδια μου αφιερώνω χρόνο για μεσημεριανά γεύματα (τα θεωρώ χασούρα όταν ειδικά το πρόγραμμα είναι σφικτό) εντούτοις η προοπτική να γευματίσουμε μαζί με μια οικογένεια, ήταν ιδιαίτερα ελκυστική.
Η οδηγία του Τimur φθάνοντας ήταν: “μην τραβάτε φωτογραφίες σαν βλέπετε κόσμο”. Έτσι μέχρι να φτάσουμε στο σπιτικό που θα γευματίζαμε αρκεστήκαμε σε πλάνα από τα σοκάκια του χωριού άδεια από κόσμο.

Το σπιτικό που μας φιλοξένησε ανήκε σε έναν από τους δασκάλους του χωριού, έναν πρόσχαρο άνθρωπο που έδειξε αμέσως τον ενθουσιασμό του που φιλοξενούσε για πρώτη φορά έλληνες. Αφού κατονομάστηκαν όλοι οι αρχαίοι φιλόσοφοι αντάμα με τους θεούς και ημίθεους της ελληνικής μυθολογίας, το υπόλοιπο αναλώθηκε σε προπόσεις για υγεία και μακροημέρευση αμφοτέρων των εθνών μας, συνοδεία (απαγορευμένης υποτίθεται) βότκας βεβαίως βεβαίως. Διότι τα εν οίκω μη εν δήμω…
Μην περιμένετε η στιχομυθία να έγινε σε άλλη γλώσσα πλην των ρωσικών. 10 έλεγε 1 καταλάβαινα αλλά το νόημα το’πιανα μέσες άκρες για να μπορώ να συμμετέχω στον υποτιθέμενο διάλογο.
Το μενού περιελάμβανε κοτόπουλο κοκκινιστό με πατάτες και πίτα φρεσκοζυμωμένη, τηγανισμένη και πνιγμένη στο ζωικό βούτυρο. Ευτυχώς που ήταν από σπιτικές γελάδες, όπως και όλα τα καλούδια που άπλωσε η καλονοικοκυρά στο τραπέζι (η οποία ειρήσθω εν παρόδω δεν μας τίμησε με την παρουσία της στο γεύμα ως όφειλε προς τα ντόπια ήθη).

Χορτάτος αγνάντευα από τα παράθυρα του σπιτιού το χωριό και τα βουνά, όταν ο Timur μου υπέδειξε μια μικρή πλατεία με το κτήριο του “Κέντρου Παραδοσιακής Κουλτούρας του Ρωσικού Έθνους”, έτος ανέγερσης 1933. Ποιός άραγε είχε τότε το πάνω χέρι στην ΕΣΣΔ;;;
Πήρα τα κυάλια και διαπίστωσα ιδίοις όμμασιν ότι στο υπέρθυρο δέσποζε μια διόλου τυχαία προτομή. Η σοβιετολαγνεία χτύπησε κόκκινο.
Ο Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Στάλιν σε επίχρυση εκδοχή!
Αν και η ΕΣΣΔ είναι πλέον παρελθόν, αγάλματα του Λένιν θα βρει κανείς σχεδόν παντού, ο Στάλιν όμως είχε ήδη αποκαθηλωθεί.
Παρότι διερύγνυα τα ιμάτια μου για ένα κοντινό φας της προτομής, ο Timur μου υπενθύμισε τους περιορισμούς στη φωτογράφηση κι έτσι αρκέστηκα σε ένα μακρινό πλάνο...

Χωρίς καλά καλά να χωνέψουμε μας προέτρεψε να συνεχίσουμε γιατί είχαμε λίγες μόνο ώρες για να επισκεφθούμε το highlight ακούει στο όνομα Gamsutl (Гамсутль). Κι επειδή κάθε τόπος προσδίδει ένα χαρακτηρισμό διεθνούς εμβέλειας για κάποιο από τα αξιοθέατά του, έτσι και το Gamsutl χαρακτηρίστηκε από κάποιους σαν το Machu Picchu του Νταγκεστάν. Ευσεβής πόθος θα έλεγα.
Το Gamsutl είναι ένας από τους παλαιότερους οικισμούς των Αβάρων, φωλιασμένο σε μια κορφή στην ορεινή περιοχή Gunibsky του Νταγκεστάν. Στην γλώσσα τους "gamsutl" σημαίνει "στους πρόποδες του φρουρίου του Χαν". Οι ιστορικοί κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι κάποτε στην αρχαιότητα, κάποιος χαν επέλεξε αυτόν τον τόπο για να χτίσει το φρούριο ή τον πύργο του. Δυστυχώς, ούτε το όνομα του χαν ούτε η ακριβής ημερομηνία της ίδρυσης του χωριού καταγράφηκαν στην ιστορία. Ο τόπος για το φρούριο δεν επιλέχθηκε τυχαία: το χωριό βρίσκεται στην κορυφή του βουνού, σε υψόμετρο περίπου 1.500 μέτρων. Και περιβάλλεται από γκρεμούς και απότομες πλαγιές, οπότε δεν είναι εύκολο να φτάσει κανείς εδώ.
Ο πληθυσμός του Gamsutl μεγάλωσε και το χωριό έσφιζε από ζωή ακόμα και τον 20ό αιώνα. Υπήρχαν καταστήματα, σχολείο, ταχυδρομείο, νοσοκομείο, ως και μαιευτήριο!. Σήμερα, είναι δύσκολο να το πιστέψει κανείς, αλλά υπήρχε κι ένας δρόμος κατάλληλος για αυτοκίνητα που οδηγούσαν στο χωριό. Ωστόσο, με την πάροδο του χρόνου όλο και περισσότεροι άνθρωποι άρχισαν να εγκαταλείπουν το χωριό κι εδώ και περίπου σαράντα χρόνια το Gamsutl εγκαταλείφθηκε. Ο λόγος ήταν προφανής: οι άνθρωποι αναζήτησαν μια καλύτερη ζωή, για να σπουδάσουν, να δουλέψουν σε πόλεις ή σε μεγαλύτερα χωριά, παίρνοντας μαζί τους τις οικογένειές τους.
O Timur κάλυψε οδικώς το μεγαλύτερο μέρος του δρόμου απ’όπου ξεκινούσε το μονοπάτι μήκους 2 χλμ ώς την είσοδο του χωριού.

Αναμφίβολα τόσο το τοπίο με τις απόκρημνες πλαγιές όσο και το ίδιο το χωριό φάντασμα με τα εντυπωσιακά πέτρινα κτίσματα να καταρρέουν ήταν αρκούντως ατμοσφαιρικός και φωτογενής.

Περπάτησα ανάμεσα στα ερείπια των σπιτιων γοητευμένος (διότι όπου παρακμή και γκρέμι εγώ εκστασιάζομαι) πριν ο Timur μας κάνει νόημα ότι πλέον δεν υπήρχαν άλλα χρονικά περιθώρια και θα έπρεπε να βρεθούμε εγκαίρως στο κατάλυμά μας στη γειτονική πόλη Gunib.

Το σκοτάδι μας πρόλαβε στην ανηφορική διαδρομή, για να καταλήξουμε στα όρια της πόλης σε ένα “Tur-kompleks” όπως διαφημιζόταν το κατάλυμά μας.
Η ρεσεψιονίστ φορώντας τα πασουμάκια με τη κάλτσα (σήμα κατατεθέν) πάθαινε υστερία αν δεν άφηνες τα παπούτσια σου στην είσοδο του “Tur-kompleks”. Βάλε βγάλε παπούτσια κάθε φορά που μπαινοβγαίναμε, ούτε σε τζαμί τέτοια ιεροτελεστία. Το βραδινό που μας σέρβιραν στην τεράστια σάλα ήταν καρμπόν για όλους τους συνδαιτυμόνες κι επιεικώς ανεπαρκές/αδιάφορο για παιδιά πάνω στην ανάπτυξη όπως εμείς. Ευτυχώς που είχαμε καταβροχθήσει τις σπιτικές πίτες για μεσημεριανό.
Στο ύπαιθρο, στα σκοτάδια καταναλώσαμε μακριά από αδιάκριτα βλέμματα τις μπυρίτσες που μας είχε προμηθεύσει ο Timur. Διότι η κατανάλωση αλκοόλ είναι ανεκτή, όχι όμως δημοσίως!

 

[psilos3]

Υπέροχα τοπία, καταπληκτικό το Gamsutl!
Εντάξει Ματσου Πίκτσου μπορεί να μην είναι αλλά έχει την αξία του. Μου φερε λίγο στο μυαλό (όσον αφορά τα ερειπωμένα κτίσματα) το μικρό χωριό στη Τήλο.

 

[hydronetta]

Υπέροχα τοπία, καταπληκτικό το Gamsutl!
Εντάξει Ματσου Πίκτσου μπορεί να μην είναι αλλά έχει την αξία του. Μου φερε λίγο στο μυαλό (όσον αφορά τα ερειπωμένα κτίσματα) το μικρό χωριό στη Τήλο.

Είπαμε ευσεβείς πόθοι. Μιας και το Machu Picchu το ξέρουν κι οι πέτρες είπαν να ξιτάρουν λίγο τη φαντασία μας. Πάντως τα βουνά τριγύρω είναι επιβλητικά και το τοπίο δεν αποτυπώνεται επαρκώς στις φωτογραφίες. Αυτό είναι το μεγαλείο της φύσης!

 

[travelbreak]

@hydronetta είμαι πολύ χαρούμενος που η ιστορία σου θα έχει μια διαρκή συνέχεια και δε θα τελειώσει αφού έχουμε κάνει όλοι τα εμβόλια.
Και είμαι χαρούμενος γιατί την απολαμβάνω. Τι είναι αυτός ο Καύκασος! Τον έχω δει λίγο από τη νότια μεριά του και ομολογώ ότι τον βρίσκω διαφορετικό στη βορινή. Λιγότερο πράσινο. Όμως έχω μια έλξη για τα βουνά που φαίνονται ανεμπόδιστα τα βράχια τους. Έτσι βρίσκω τις φωτογραφίες σου υπέροχες. Και ακόμα δεν ξεκινήσαμε.
Διακρίνω και μια λιτότητα στα κείμενά σου, που θα κάνει καλτ την ιστορία σου.
Περιμένουμε!

 

[gkalla]

Έχοντας πάρει πρόσφατα μια καλή γεύση από την εκπομπή της ΕΡΤ3 "Καύκασος: Άνθρωποι και πολιτισμοί" απολαμβάνω πολύ την ιστορία σου @hydronetta.
Αναμένω την συνέχεια με ανυπομονησία.