hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.171
- Likes
- 14.604
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφ.2 Οργάνωση ταξιδιού στο Βόρειο Καύκασο
- Κεφ.3 Νταγκεστάν: Derbent
- Κεφ.4 Το... Machu Picchu (?!!!) του Νταγκεστάν
- Κεφ.5 Νταγκεστάν: οροπέδια, κασταρράκτες και βαθιές κοιλάδες
- Κεφ.6 Νταγκεστάν: Πυργόσπιτα σαν αετοφωλιές
- Κεφ.7 Νταγκεστάν: Oι καλλιτέχνες του Untsukul
- Κεφ.8 Βόλτα στις εξοχές της Tσετσενίας
- Κεφ.9 Τσετσενία: Grozny
- Κεφ.10 Βόλτα στις εξοχές της Βόρειας Οσετίας
- Κεφ.11 Βόρεια Οσετία: Vladikavkaz
Κεφ.4 Το... Machu Picchu (?!!!) του Νταγκεστάν
Το πρωί φορτώσαμε τις αποσκευές μας στο Lada Kalina του οδηγού μας Timur. Αν και συμβατικό αμάξι, αποδείχθηκε πολύ σκληρό για τους ανηφορικούς χωματόδρομους στα βουνά του Νταγκεστάν.
Μετά από τις απαραίτητες στάσεις για να απαθανατίσουμε μνημεία σοβιετικής αισθητικής,
σταδιακά εγκαταλείψαμε τον παραθαλάσσιο δρόμο για να χαθουμε ανάμεσα στους ορεινούς όγκους και τα οροπέδια.
Tα φθινοπωρινά φυλλώματα στα δέντρα χάριζαν πολύχρωμες πινελιές με φόντο τις γυμνές βουνοπλαγιές.
Είχε σχεδόν μεσημεριάσει σαν φτάσαμε στο χωριό Τσοχ (Чох) όπου θα κάναμε μια σύντομη στάση για μεσημεριανό φαγητό.
Αν και σπάνια στα ταξίδια μου αφιερώνω χρόνο για μεσημεριανά γεύματα (τα θεωρώ χασούρα όταν ειδικά το πρόγραμμα είναι σφικτό) εντούτοις η προοπτική να γευματίσουμε μαζί με μια οικογένεια, ήταν ιδιαίτερα ελκυστική.
Η οδηγία του Τimur φθάνοντας ήταν: “μην τραβάτε φωτογραφίες σαν βλέπετε κόσμο”. Έτσι μέχρι να φτάσουμε στο σπιτικό που θα γευματίζαμε αρκεστήκαμε σε πλάνα από τα σοκάκια του χωριού άδεια από κόσμο.
Το σπιτικό που μας φιλοξένησε ανήκε σε έναν από τους δασκάλους του χωριού, έναν πρόσχαρο άνθρωπο που έδειξε αμέσως τον ενθουσιασμό του που φιλοξενούσε για πρώτη φορά έλληνες. Αφού κατονομάστηκαν όλοι οι αρχαίοι φιλόσοφοι αντάμα με τους θεούς και ημίθεους της ελληνικής μυθολογίας, το υπόλοιπο αναλώθηκε σε προπόσεις για υγεία και μακροημέρευση αμφοτέρων των εθνών μας, συνοδεία (απαγορευμένης υποτίθεται) βότκας βεβαίως βεβαίως. Διότι τα εν οίκω μη εν δήμω…
Μην περιμένετε η στιχομυθία να έγινε σε άλλη γλώσσα πλην των ρωσικών. 10 έλεγε 1 καταλάβαινα αλλά το νόημα το’πιανα μέσες άκρες για να μπορώ να συμμετέχω στον υποτιθέμενο διάλογο.
Το μενού περιελάμβανε κοτόπουλο κοκκινιστό με πατάτες και πίτα φρεσκοζυμωμένη, τηγανισμένη και πνιγμένη στο ζωικό βούτυρο. Ευτυχώς που ήταν από σπιτικές γελάδες, όπως και όλα τα καλούδια που άπλωσε η καλονοικοκυρά στο τραπέζι (η οποία ειρήσθω εν παρόδω δεν μας τίμησε με την παρουσία της στο γεύμα ως όφειλε προς τα ντόπια ήθη).
Χορτάτος αγνάντευα από τα παράθυρα του σπιτιού το χωριό και τα βουνά, όταν ο Timur μου υπέδειξε μια μικρή πλατεία με το κτήριο του “Κέντρου Παραδοσιακής Κουλτούρας του Ρωσικού Έθνους”, έτος ανέγερσης 1933. Ποιός άραγε είχε τότε το πάνω χέρι στην ΕΣΣΔ;;;
Πήρα τα κυάλια και διαπίστωσα ιδίοις όμμασιν ότι στο υπέρθυρο δέσποζε μια διόλου τυχαία προτομή. Η σοβιετολαγνεία χτύπησε κόκκινο.
Ο Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Στάλιν σε επίχρυση εκδοχή!
Αν και η ΕΣΣΔ είναι πλέον παρελθόν, αγάλματα του Λένιν θα βρει κανείς σχεδόν παντού, ο Στάλιν όμως είχε ήδη αποκαθηλωθεί.
Παρότι διερύγνυα τα ιμάτια μου για ένα κοντινό φας της προτομής, ο Timur μου υπενθύμισε τους περιορισμούς στη φωτογράφηση κι έτσι αρκέστηκα σε ένα μακρινό πλάνο...
Χωρίς καλά καλά να χωνέψουμε μας προέτρεψε να συνεχίσουμε γιατί είχαμε λίγες μόνο ώρες για να επισκεφθούμε το highlight ακούει στο όνομα Gamsutl (Гамсутль). Κι επειδή κάθε τόπος προσδίδει ένα χαρακτηρισμό διεθνούς εμβέλειας για κάποιο από τα αξιοθέατά του, έτσι και το Gamsutl χαρακτηρίστηκε από κάποιους σαν το Machu Picchu του Νταγκεστάν. Ευσεβής πόθος θα έλεγα.
Το Gamsutl είναι ένας από τους παλαιότερους οικισμούς των Αβάρων, φωλιασμένο σε μια κορφή στην ορεινή περιοχή Gunibsky του Νταγκεστάν. Στην γλώσσα τους "gamsutl" σημαίνει "στους πρόποδες του φρουρίου του Χαν". Οι ιστορικοί κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι κάποτε στην αρχαιότητα, κάποιος χαν επέλεξε αυτόν τον τόπο για να χτίσει το φρούριο ή τον πύργο του. Δυστυχώς, ούτε το όνομα του χαν ούτε η ακριβής ημερομηνία της ίδρυσης του χωριού καταγράφηκαν στην ιστορία. Ο τόπος για το φρούριο δεν επιλέχθηκε τυχαία: το χωριό βρίσκεται στην κορυφή του βουνού, σε υψόμετρο περίπου 1.500 μέτρων. Και περιβάλλεται από γκρεμούς και απότομες πλαγιές, οπότε δεν είναι εύκολο να φτάσει κανείς εδώ.
Ο πληθυσμός του Gamsutl μεγάλωσε και το χωριό έσφιζε από ζωή ακόμα και τον 20ό αιώνα. Υπήρχαν καταστήματα, σχολείο, ταχυδρομείο, νοσοκομείο, ως και μαιευτήριο!. Σήμερα, είναι δύσκολο να το πιστέψει κανείς, αλλά υπήρχε κι ένας δρόμος κατάλληλος για αυτοκίνητα που οδηγούσαν στο χωριό. Ωστόσο, με την πάροδο του χρόνου όλο και περισσότεροι άνθρωποι άρχισαν να εγκαταλείπουν το χωριό κι εδώ και περίπου σαράντα χρόνια το Gamsutl εγκαταλείφθηκε. Ο λόγος ήταν προφανής: οι άνθρωποι αναζήτησαν μια καλύτερη ζωή, για να σπουδάσουν, να δουλέψουν σε πόλεις ή σε μεγαλύτερα χωριά, παίρνοντας μαζί τους τις οικογένειές τους.
O Timur κάλυψε οδικώς το μεγαλύτερο μέρος του δρόμου απ’όπου ξεκινούσε το μονοπάτι μήκους 2 χλμ ώς την είσοδο του χωριού.
Αναμφίβολα τόσο το τοπίο με τις απόκρημνες πλαγιές όσο και το ίδιο το χωριό φάντασμα με τα εντυπωσιακά πέτρινα κτίσματα να καταρρέουν ήταν αρκούντως ατμοσφαιρικός και φωτογενής.
Περπάτησα ανάμεσα στα ερείπια των σπιτιων γοητευμένος (διότι όπου παρακμή και γκρέμι εγώ εκστασιάζομαι) πριν ο Timur μας κάνει νόημα ότι πλέον δεν υπήρχαν άλλα χρονικά περιθώρια και θα έπρεπε να βρεθούμε εγκαίρως στο κατάλυμά μας στη γειτονική πόλη Gunib.
Το σκοτάδι μας πρόλαβε στην ανηφορική διαδρομή, για να καταλήξουμε στα όρια της πόλης σε ένα “Tur-kompleks” όπως διαφημιζόταν το κατάλυμά μας.
Η ρεσεψιονίστ φορώντας τα πασουμάκια με τη κάλτσα (σήμα κατατεθέν) πάθαινε υστερία αν δεν άφηνες τα παπούτσια σου στην είσοδο του “Tur-kompleks”. Βάλε βγάλε παπούτσια κάθε φορά που μπαινοβγαίναμε, ούτε σε τζαμί τέτοια ιεροτελεστία. Το βραδινό που μας σέρβιραν στην τεράστια σάλα ήταν καρμπόν για όλους τους συνδαιτυμόνες κι επιεικώς ανεπαρκές/αδιάφορο για παιδιά πάνω στην ανάπτυξη όπως εμείς. Ευτυχώς που είχαμε καταβροχθήσει τις σπιτικές πίτες για μεσημεριανό.
Στο ύπαιθρο, στα σκοτάδια καταναλώσαμε μακριά από αδιάκριτα βλέμματα τις μπυρίτσες που μας είχε προμηθεύσει ο Timur. Διότι η κατανάλωση αλκοόλ είναι ανεκτή, όχι όμως δημοσίως!
Το πρωί φορτώσαμε τις αποσκευές μας στο Lada Kalina του οδηγού μας Timur. Αν και συμβατικό αμάξι, αποδείχθηκε πολύ σκληρό για τους ανηφορικούς χωματόδρομους στα βουνά του Νταγκεστάν.
Μετά από τις απαραίτητες στάσεις για να απαθανατίσουμε μνημεία σοβιετικής αισθητικής,
σταδιακά εγκαταλείψαμε τον παραθαλάσσιο δρόμο για να χαθουμε ανάμεσα στους ορεινούς όγκους και τα οροπέδια.
Tα φθινοπωρινά φυλλώματα στα δέντρα χάριζαν πολύχρωμες πινελιές με φόντο τις γυμνές βουνοπλαγιές.
Είχε σχεδόν μεσημεριάσει σαν φτάσαμε στο χωριό Τσοχ (Чох) όπου θα κάναμε μια σύντομη στάση για μεσημεριανό φαγητό.
Αν και σπάνια στα ταξίδια μου αφιερώνω χρόνο για μεσημεριανά γεύματα (τα θεωρώ χασούρα όταν ειδικά το πρόγραμμα είναι σφικτό) εντούτοις η προοπτική να γευματίσουμε μαζί με μια οικογένεια, ήταν ιδιαίτερα ελκυστική.
Η οδηγία του Τimur φθάνοντας ήταν: “μην τραβάτε φωτογραφίες σαν βλέπετε κόσμο”. Έτσι μέχρι να φτάσουμε στο σπιτικό που θα γευματίζαμε αρκεστήκαμε σε πλάνα από τα σοκάκια του χωριού άδεια από κόσμο.
Το σπιτικό που μας φιλοξένησε ανήκε σε έναν από τους δασκάλους του χωριού, έναν πρόσχαρο άνθρωπο που έδειξε αμέσως τον ενθουσιασμό του που φιλοξενούσε για πρώτη φορά έλληνες. Αφού κατονομάστηκαν όλοι οι αρχαίοι φιλόσοφοι αντάμα με τους θεούς και ημίθεους της ελληνικής μυθολογίας, το υπόλοιπο αναλώθηκε σε προπόσεις για υγεία και μακροημέρευση αμφοτέρων των εθνών μας, συνοδεία (απαγορευμένης υποτίθεται) βότκας βεβαίως βεβαίως. Διότι τα εν οίκω μη εν δήμω…
Μην περιμένετε η στιχομυθία να έγινε σε άλλη γλώσσα πλην των ρωσικών. 10 έλεγε 1 καταλάβαινα αλλά το νόημα το’πιανα μέσες άκρες για να μπορώ να συμμετέχω στον υποτιθέμενο διάλογο.
Το μενού περιελάμβανε κοτόπουλο κοκκινιστό με πατάτες και πίτα φρεσκοζυμωμένη, τηγανισμένη και πνιγμένη στο ζωικό βούτυρο. Ευτυχώς που ήταν από σπιτικές γελάδες, όπως και όλα τα καλούδια που άπλωσε η καλονοικοκυρά στο τραπέζι (η οποία ειρήσθω εν παρόδω δεν μας τίμησε με την παρουσία της στο γεύμα ως όφειλε προς τα ντόπια ήθη).
Χορτάτος αγνάντευα από τα παράθυρα του σπιτιού το χωριό και τα βουνά, όταν ο Timur μου υπέδειξε μια μικρή πλατεία με το κτήριο του “Κέντρου Παραδοσιακής Κουλτούρας του Ρωσικού Έθνους”, έτος ανέγερσης 1933. Ποιός άραγε είχε τότε το πάνω χέρι στην ΕΣΣΔ;;;
Πήρα τα κυάλια και διαπίστωσα ιδίοις όμμασιν ότι στο υπέρθυρο δέσποζε μια διόλου τυχαία προτομή. Η σοβιετολαγνεία χτύπησε κόκκινο.
Ο Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Στάλιν σε επίχρυση εκδοχή!
Αν και η ΕΣΣΔ είναι πλέον παρελθόν, αγάλματα του Λένιν θα βρει κανείς σχεδόν παντού, ο Στάλιν όμως είχε ήδη αποκαθηλωθεί.
Παρότι διερύγνυα τα ιμάτια μου για ένα κοντινό φας της προτομής, ο Timur μου υπενθύμισε τους περιορισμούς στη φωτογράφηση κι έτσι αρκέστηκα σε ένα μακρινό πλάνο...
Χωρίς καλά καλά να χωνέψουμε μας προέτρεψε να συνεχίσουμε γιατί είχαμε λίγες μόνο ώρες για να επισκεφθούμε το highlight ακούει στο όνομα Gamsutl (Гамсутль). Κι επειδή κάθε τόπος προσδίδει ένα χαρακτηρισμό διεθνούς εμβέλειας για κάποιο από τα αξιοθέατά του, έτσι και το Gamsutl χαρακτηρίστηκε από κάποιους σαν το Machu Picchu του Νταγκεστάν. Ευσεβής πόθος θα έλεγα.
Το Gamsutl είναι ένας από τους παλαιότερους οικισμούς των Αβάρων, φωλιασμένο σε μια κορφή στην ορεινή περιοχή Gunibsky του Νταγκεστάν. Στην γλώσσα τους "gamsutl" σημαίνει "στους πρόποδες του φρουρίου του Χαν". Οι ιστορικοί κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι κάποτε στην αρχαιότητα, κάποιος χαν επέλεξε αυτόν τον τόπο για να χτίσει το φρούριο ή τον πύργο του. Δυστυχώς, ούτε το όνομα του χαν ούτε η ακριβής ημερομηνία της ίδρυσης του χωριού καταγράφηκαν στην ιστορία. Ο τόπος για το φρούριο δεν επιλέχθηκε τυχαία: το χωριό βρίσκεται στην κορυφή του βουνού, σε υψόμετρο περίπου 1.500 μέτρων. Και περιβάλλεται από γκρεμούς και απότομες πλαγιές, οπότε δεν είναι εύκολο να φτάσει κανείς εδώ.
Ο πληθυσμός του Gamsutl μεγάλωσε και το χωριό έσφιζε από ζωή ακόμα και τον 20ό αιώνα. Υπήρχαν καταστήματα, σχολείο, ταχυδρομείο, νοσοκομείο, ως και μαιευτήριο!. Σήμερα, είναι δύσκολο να το πιστέψει κανείς, αλλά υπήρχε κι ένας δρόμος κατάλληλος για αυτοκίνητα που οδηγούσαν στο χωριό. Ωστόσο, με την πάροδο του χρόνου όλο και περισσότεροι άνθρωποι άρχισαν να εγκαταλείπουν το χωριό κι εδώ και περίπου σαράντα χρόνια το Gamsutl εγκαταλείφθηκε. Ο λόγος ήταν προφανής: οι άνθρωποι αναζήτησαν μια καλύτερη ζωή, για να σπουδάσουν, να δουλέψουν σε πόλεις ή σε μεγαλύτερα χωριά, παίρνοντας μαζί τους τις οικογένειές τους.
O Timur κάλυψε οδικώς το μεγαλύτερο μέρος του δρόμου απ’όπου ξεκινούσε το μονοπάτι μήκους 2 χλμ ώς την είσοδο του χωριού.
Αναμφίβολα τόσο το τοπίο με τις απόκρημνες πλαγιές όσο και το ίδιο το χωριό φάντασμα με τα εντυπωσιακά πέτρινα κτίσματα να καταρρέουν ήταν αρκούντως ατμοσφαιρικός και φωτογενής.
Περπάτησα ανάμεσα στα ερείπια των σπιτιων γοητευμένος (διότι όπου παρακμή και γκρέμι εγώ εκστασιάζομαι) πριν ο Timur μας κάνει νόημα ότι πλέον δεν υπήρχαν άλλα χρονικά περιθώρια και θα έπρεπε να βρεθούμε εγκαίρως στο κατάλυμά μας στη γειτονική πόλη Gunib.
Το σκοτάδι μας πρόλαβε στην ανηφορική διαδρομή, για να καταλήξουμε στα όρια της πόλης σε ένα “Tur-kompleks” όπως διαφημιζόταν το κατάλυμά μας.
Η ρεσεψιονίστ φορώντας τα πασουμάκια με τη κάλτσα (σήμα κατατεθέν) πάθαινε υστερία αν δεν άφηνες τα παπούτσια σου στην είσοδο του “Tur-kompleks”. Βάλε βγάλε παπούτσια κάθε φορά που μπαινοβγαίναμε, ούτε σε τζαμί τέτοια ιεροτελεστία. Το βραδινό που μας σέρβιραν στην τεράστια σάλα ήταν καρμπόν για όλους τους συνδαιτυμόνες κι επιεικώς ανεπαρκές/αδιάφορο για παιδιά πάνω στην ανάπτυξη όπως εμείς. Ευτυχώς που είχαμε καταβροχθήσει τις σπιτικές πίτες για μεσημεριανό.
Στο ύπαιθρο, στα σκοτάδια καταναλώσαμε μακριά από αδιάκριτα βλέμματα τις μπυρίτσες που μας είχε προμηθεύσει ο Timur. Διότι η κατανάλωση αλκοόλ είναι ανεκτή, όχι όμως δημοσίως!
