oikonoleon
New Member
- Μηνύματα
- 4
- Likes
- 22
Έχω να σου γράψω πολλά…Αλλά πρώτα να σου δώσω το στίγμα μου:
Σου γράφω από την κωμόπολη Gilgit, η οποία βρίσκεται ανάμεσα στις οροσειρές του Καράκοραμ και του Ινδοκαυκάσου. Λίγο παρακάτω από ‘δω όπου βρίσκομαι, κυλάει ορμητικά ο ποταμός Gilgit πηγαίνοντας να ενωθεί με τον ποταμό Skardu και μαζί να σχηματίσουν τον Μεγάλο Ινδό , ο οποίος στη συνέχεια θα περάσει από την Taxila, θα δώσει ζωή στους απέραντους ορυζώνες και τις λοιπές καλλιέργειες της Punjab, και τελικά θα ξεβραστεί από το Στόμα του Ινδού στην Αραβική Θάλασσα και τον Ινδικό Ωκεανό.
Για να φτάσω ως εδώ , ήμουν επιβάτης σε μια από τις πιο όμορφες πτήσεις στον κόσμο, πέρασα ξυστά και ανάμεσα (κυριολεκτικά) από τις οροσειρές του Καράκοραμ, του Ινδοκαυκάσου, και των Ιμαλαΐων, έχοντας ψηλότερα και από αυτά τα φτερά του αεροπλάνου κάποιες από τις ψηλότερες κορυφές του κόσμου…
Η κωμόπολη Gilgit με τη σειρά της, μοιάζει σα να χτίστηκε για να βρίσκουν καταφύγιο και να ανεφοδιάζονται οι ταξιδευτές και οι εμπόροι που βάδιζαν στον δρόμο του Μεταξιού, στο ταξίδι τους από και προς την Κίνα. Ουσιαστικά είναι ένας μακρύς δρόμος με καταστήματα και ξενοδοχεία.
Πρόσφατα, το Gilgit έγινε θέρετρο συγκρούσεων μεταξύ Σουνιτών και Σιιτών Μουσουλμάνων ,αφήνοντας σε αυτόν τον ίδιο δρόμο 100 νεκρούς (2005). Γι’ αυτό και σήμερα τα μέτρα ασφαλείας είναι δρακόντεια. Πρόκειται για μια πόλη σε αστυνομικό κλοιό.
Εδώ, νοικιάσαμε ένα μεγάλο jeep και μαζί με τον Noorrudin και την οικογένειά του κατευθυνθήκαμε προς την τοποθεσία Naltar, σε υψόμετρο 3000 μέτρων, ευρισκόμενη σε ένα πευκόφυτο βουνό του Ινδοκαυκάσου και αντικρίζοντας απέναντι το επιβλητικό Καράκοραμ…
Αφού διασχίσαμε κομμάτι του αρχαίου Δρόμου του Μεταξιού, περάσαμε ξύλινες γέφυρες που κρέμονται πάνω από ποτάμια και χείμαρρους ορμητικούς, φτάσαμε στην Naltar. Ήπιαμε νερό από τα ποταμάκια που κυλούν κατευθείαν από τις κορφές του Ινδοκαυκάσου, θαυμάσαμε την περιοχή και φάγαμε τοπικό φαγητό σε μια ταβέρνα που υπήρχε εκεί.
Αλλά το καλύτερο συνέβη στο τέλος…
Στην περιοχή υπάρχει ένα χωριό, δηλαδή μερικά σκόρπια σπίτια φτιαγμένα από λάσπη και ξύλο και προφανώς ανήκουν στους εργάτες που δουλεύουν τα γύρω-τριγύρω πατατοχώραφα. Φτωχός κόσμος, από τους φτωχότερους της ούτως ή άλλως φτωχής αυτής χώρας. Ενώ ετοιμαζόμασταν να φύγουμε παρατηρήσαμε ότι τα παιδιά του ‘χωριού’ ετοιμάζονταν να στήσουν έναν αγώνα polo. Το polo είναι ένα πανάρχαιο άθλημα που επιβιώνει στα βουνά αυτά από την εποχή της αρχαίας Περσικής αυτοκρατορίας. Παλιότερα παιζόταν από ομάδες έως και 100 ατόμων, οι οποίοι χρησιμοποιώντας τα άλογα και τα ραβδιά τους προσπαθούν να βάλουν την μπάλα στο αντίπαλο τέρμα. Κάτι σαν χόκεϊ χόρτου, αλλά με άλογα. Σήμερα οι ομάδες αποτελούνται από 6 άτομα καθεμιά.
Τα παιδιά που είδαμε εμείς δεν είχαν βέβαια την οικονομική δυνατότητα να έχουν άλογα και έπαιζαν χωρίς αυτά, αλλά παρόλα αυτά είπαμε να μείνουμε να παρακολουθήσουμε ένα αυθεντικό παιχνίδι polo στα 3000 μέτρα, στα βουνά του Ινδοκαυκάσου, από τα παιδιά του φτωχικού χωριού και όχι κάποιου τουριστικού show με φανφάρες, από αυτά που οργανώνονται για να τραβήξουν τουρίστες σε αυτά τα μέρη.
Και –δεν ξέρω πως έγινε- τα παιδιά πριν αρχίσουν ήρθαν και μίλησαν σε μένα και το θείο του Noorrudin, και μας είπαν ότι αυτό που βλέπαμε ήταν το ξεκίνημα ενός τουρνουά που οργανώνουν μόνοι τους, και ήθελαν να είμαι εγώ (!) ο επίτιμος καλεσμένος. Που σημαίνει:
Να πάω να χαιρετίσω όλους τους παρατεταγμένους παίχτες των αντιπάλων ομάδων στο κέντρο του γηπέδου πριν την έναρξη, και να βγάλω και ένα μικρό λόγο(!). Μπροστά σε όλη την υπόλοιπη κοινότητα που παρακολουθούσε από τις –ας τις πούμε- κερκίδες. Πήγα!
Είδαμε και το πρώτο γκολ, αλλά μετά έπιασε βροχή και έπρεπε να φύγουμε. Χαιρέτησα τις ομάδες από μακριά και έφυγα.
Ε, μετά από πτήση ξυστά από τις βουνοκορφές, διαδρομή στο δρόμο του Μεταξιού, δροσιά από τα νερά του Ινδοκαυκάσου, και μετά από την τελετή έναρξης του τουρνουά polo των παιδιών…είπα να κάτσω σπίτι!
Αρκετά για σήμερα, τι λες κι εσύ;
Σου γράφω από την κωμόπολη Gilgit, η οποία βρίσκεται ανάμεσα στις οροσειρές του Καράκοραμ και του Ινδοκαυκάσου. Λίγο παρακάτω από ‘δω όπου βρίσκομαι, κυλάει ορμητικά ο ποταμός Gilgit πηγαίνοντας να ενωθεί με τον ποταμό Skardu και μαζί να σχηματίσουν τον Μεγάλο Ινδό , ο οποίος στη συνέχεια θα περάσει από την Taxila, θα δώσει ζωή στους απέραντους ορυζώνες και τις λοιπές καλλιέργειες της Punjab, και τελικά θα ξεβραστεί από το Στόμα του Ινδού στην Αραβική Θάλασσα και τον Ινδικό Ωκεανό.
Για να φτάσω ως εδώ , ήμουν επιβάτης σε μια από τις πιο όμορφες πτήσεις στον κόσμο, πέρασα ξυστά και ανάμεσα (κυριολεκτικά) από τις οροσειρές του Καράκοραμ, του Ινδοκαυκάσου, και των Ιμαλαΐων, έχοντας ψηλότερα και από αυτά τα φτερά του αεροπλάνου κάποιες από τις ψηλότερες κορυφές του κόσμου…
Η κωμόπολη Gilgit με τη σειρά της, μοιάζει σα να χτίστηκε για να βρίσκουν καταφύγιο και να ανεφοδιάζονται οι ταξιδευτές και οι εμπόροι που βάδιζαν στον δρόμο του Μεταξιού, στο ταξίδι τους από και προς την Κίνα. Ουσιαστικά είναι ένας μακρύς δρόμος με καταστήματα και ξενοδοχεία.
Πρόσφατα, το Gilgit έγινε θέρετρο συγκρούσεων μεταξύ Σουνιτών και Σιιτών Μουσουλμάνων ,αφήνοντας σε αυτόν τον ίδιο δρόμο 100 νεκρούς (2005). Γι’ αυτό και σήμερα τα μέτρα ασφαλείας είναι δρακόντεια. Πρόκειται για μια πόλη σε αστυνομικό κλοιό.
Εδώ, νοικιάσαμε ένα μεγάλο jeep και μαζί με τον Noorrudin και την οικογένειά του κατευθυνθήκαμε προς την τοποθεσία Naltar, σε υψόμετρο 3000 μέτρων, ευρισκόμενη σε ένα πευκόφυτο βουνό του Ινδοκαυκάσου και αντικρίζοντας απέναντι το επιβλητικό Καράκοραμ…
Αφού διασχίσαμε κομμάτι του αρχαίου Δρόμου του Μεταξιού, περάσαμε ξύλινες γέφυρες που κρέμονται πάνω από ποτάμια και χείμαρρους ορμητικούς, φτάσαμε στην Naltar. Ήπιαμε νερό από τα ποταμάκια που κυλούν κατευθείαν από τις κορφές του Ινδοκαυκάσου, θαυμάσαμε την περιοχή και φάγαμε τοπικό φαγητό σε μια ταβέρνα που υπήρχε εκεί.
Αλλά το καλύτερο συνέβη στο τέλος…
Στην περιοχή υπάρχει ένα χωριό, δηλαδή μερικά σκόρπια σπίτια φτιαγμένα από λάσπη και ξύλο και προφανώς ανήκουν στους εργάτες που δουλεύουν τα γύρω-τριγύρω πατατοχώραφα. Φτωχός κόσμος, από τους φτωχότερους της ούτως ή άλλως φτωχής αυτής χώρας. Ενώ ετοιμαζόμασταν να φύγουμε παρατηρήσαμε ότι τα παιδιά του ‘χωριού’ ετοιμάζονταν να στήσουν έναν αγώνα polo. Το polo είναι ένα πανάρχαιο άθλημα που επιβιώνει στα βουνά αυτά από την εποχή της αρχαίας Περσικής αυτοκρατορίας. Παλιότερα παιζόταν από ομάδες έως και 100 ατόμων, οι οποίοι χρησιμοποιώντας τα άλογα και τα ραβδιά τους προσπαθούν να βάλουν την μπάλα στο αντίπαλο τέρμα. Κάτι σαν χόκεϊ χόρτου, αλλά με άλογα. Σήμερα οι ομάδες αποτελούνται από 6 άτομα καθεμιά.
Τα παιδιά που είδαμε εμείς δεν είχαν βέβαια την οικονομική δυνατότητα να έχουν άλογα και έπαιζαν χωρίς αυτά, αλλά παρόλα αυτά είπαμε να μείνουμε να παρακολουθήσουμε ένα αυθεντικό παιχνίδι polo στα 3000 μέτρα, στα βουνά του Ινδοκαυκάσου, από τα παιδιά του φτωχικού χωριού και όχι κάποιου τουριστικού show με φανφάρες, από αυτά που οργανώνονται για να τραβήξουν τουρίστες σε αυτά τα μέρη.
Και –δεν ξέρω πως έγινε- τα παιδιά πριν αρχίσουν ήρθαν και μίλησαν σε μένα και το θείο του Noorrudin, και μας είπαν ότι αυτό που βλέπαμε ήταν το ξεκίνημα ενός τουρνουά που οργανώνουν μόνοι τους, και ήθελαν να είμαι εγώ (!) ο επίτιμος καλεσμένος. Που σημαίνει:
Να πάω να χαιρετίσω όλους τους παρατεταγμένους παίχτες των αντιπάλων ομάδων στο κέντρο του γηπέδου πριν την έναρξη, και να βγάλω και ένα μικρό λόγο(!). Μπροστά σε όλη την υπόλοιπη κοινότητα που παρακολουθούσε από τις –ας τις πούμε- κερκίδες. Πήγα!
Είδαμε και το πρώτο γκολ, αλλά μετά έπιασε βροχή και έπρεπε να φύγουμε. Χαιρέτησα τις ομάδες από μακριά και έφυγα.
Ε, μετά από πτήση ξυστά από τις βουνοκορφές, διαδρομή στο δρόμο του Μεταξιού, δροσιά από τα νερά του Ινδοκαυκάσου, και μετά από την τελετή έναρξης του τουρνουά polo των παιδιών…είπα να κάτσω σπίτι!
Αρκετά για σήμερα, τι λες κι εσύ;
