oikonoleon
New Member
- Μηνύματα
- 4
- Likes
- 22
Σήμερα γνώρισα τον παππού του Noorruddin. Και ξεκίνησα και το πιο επικίνδυνο – αλλά και ένα από τα πιο όμορφα- ταξίδι μου μέχρι τώρα. Σου γράφω απ’ τα μισά της διαδρομής, από την πόλη Besham όπου μας έπιασε η νύχτα. Αλλά ας τα πάρουμε ένα –ένα…
Το πρωί ήμουν καλεσμένος στο σπίτι του παππού του Noorruddin. Είναι 73 χρονών, αεικίνητος ,σε πολύ καλή φυσική κατάσταση και –καταπώς φαίνεται- θα ξεπεράσει τον πατέρα του ,ο οποίος πέθανε σε ηλικία 104 ετών. Το προσδόκιμο όριο ζωής είναι πολύ υψηλό στην περιοχή.
Ο παππούς λοιπόν αυτός, καλλιεργεί τα δέντρα και τα φυτά που έχει στον κήπο του: μουριές, κερασιές, φασολιές, τοματιές, μπάμιες, κρεμμύδια…Σα να έβλεπα τον κήπο της γιαγιάς μου στα Ανώγεια! Αλλά το καμάρι του είναι τα σταφύλια του, στην κρεβατίνα. Μου έδωσε να δοκιμάσω και δυο ποικιλίες…
Στις Βόρειες Περιοχές (Northern Areas) του Πακιστάν παράγουν και κρασί, το οποίο δυστυχώς δεν έτυχε να δοκιμάσω. Δοκίμασα όμως τη ρακή τους, που λέγεται αράκ και είναι φτιαγμένη από μούρα (σαν τη μουρνόρακη που έχουμε στην Κρήτη). Σχεδόν η ίδια με τη συνηθισμένη ρακή , βγάζει όμως και μια γλυκάδα.
Ο παππούς του Noorruddin με κάλεσε γιατί έτσι είχε την ευκαιρία –όπως μου είπε- για πρώτη φορά στη ζωή του να συναντήσει έναν Έλληνα! Θεωρεί την Ελλάδα την πρώτη πολιτισμένη χώρα στον κόσμο, έχει διαβάσει αρχαίους Έλληνες συγγραφείς (αγαπημένος του ο Αριστοτέλης), και με ευχαρίστησε που του έκανα την τιμή (!) να τον επισκεφτώ…Τι να πω δεν ήξερα…
Το μεσημέρι φύγαμε με ένα mini-bus…Δεν βρήκαμε θέση για την πτήση της επόμενης ημέρας, οπότε στην καλύτερη μας περιμένουν 16 ώρες ταξίδι μέχρι το Ισλαμαμπάντ. Σταματήσαμε και στο σημείο που συναντιούνται τρεις από τις μεγαλύτερες οροσειρές του κόσμου: το Καράκοραμ, τα Ιμαλάια, και ο Ινδοκαύκασος. Στο ίδιο ακριβώς σημείο συναντιούνται και ο ποταμός Skardu με τον ορμητικό ποταμό Gilgit σχηματίζοντας τον μεγάλο Ινδό, τον οποίο και ακολουθήσαμε στο ταξίδι του προς την Αραβική Θάλασσα και τον Ινδικό Ωκεανό. Εμείς κάποια στιγμή αύριο θα τον αφήσουμε, χαράζοντας πορεία προς το Ισλαμαμπάντ. Προς το παρόν συνταξιδεύουμε όμως.
Στα πρώτα 100 χιλιόμετρα κινηθήκαμε σε μια υπερσυντηρητική περιοχή. Όπως μου είπε ο Nooruddin ,την περίοδο που ο ίδιος δούλευε για το Βρετανικό Συμβούλιο της περιοχής, έχτισαν εδώ 200 σχολεία –ειδικά στα χωριά με μικρή συμμετοχή των κοριτσιών στην εκπαίδευση, η οποία και ενθαρρύνθηκε. Εντός ολίγων μηνών, 10 από αυτά τα σχολεία ανατινάχτηκαν από τα στοιχεία Ταλιμπάν της περιοχής. Το ‘γραψε και το BBC. Επίσης, στην ίδια αυτή περιοχή απαγορεύονταν στα κουρεία ..το ξύρισμα!
Στην ίδια περιοχή, κοντά στην πόλη Chilas και πάντα κατά μήκος του Ινδού, και από τις δυο όχθες υπάρχουν στις πέτρες σκαλισμένες επιγραφές και παραστάσεις από την εποχή που εδώ κυριαρχούσε η Βουδιστική Θρησκεία, τα λεγόμενα πετρογλυφικά. Ορισμένα από αυτά χρονολογούνται έως και 3000 χρόνια πριν! Άκου όμως να δεις τι γίνεται…
Σε 6 χρόνια από τώρα δεν θα υπάρχουν, παρόλο που εκτείνονται σε μήκος 100 χιλιομέτρων και από τις δυο όχθες του Ινδού. Όχι δε σου κάνω πρόβλεψη, δεν την είδα μάντης. Δε θα υπάρχουν σε 6 χρόνια με μαθηματική ακρίβεια, και δε θα υπάρχουν για συγκεκριμένους λόγους…
Πρώτ’ απ’ όλα οι αρχαιοκάπηλοι. Ανατινάζουν σιγά σιγά τις πέτρες και τις πουλούν. Επίσης, οι φανατικοί μουσουλμάνοι της περιοχής, που αρνούνται να δεχτούν το βουδιστικό παρελθόν των προγόνων τους και καλύπτουν τα πετρογλυφικά αυτά με άσπρη μπογιά ή τα καταστρέφουν με όποιον άλλο τρόπο μπορούν. Αλλά ο κυριότερος λόγος είναι ένα φράγμα που χτίζεται στην περιοχή για να ελεγχθεί η ροή του Ινδού. Αυτό το φράγμα θα έχει ολοκληρωθεί σε 6 χρόνια , και θα ανεβάσει τη στάθμη του ποταμού τόσο, που τα πετρογλυφικά θα βυθιστούν. Όπως το διαβάζεις…θα βυθιστούν…
Τα επόμενα 200 χιλιόμετρα είναι και τα πιο επικίνδυνα. Σ’ αυτήν την περιοχή δρουν ληστές ,και καθώς ο δρόμος είναι κακός και τα αυτοκίνητα πηγαίνουν αργά, τα σταματούν και με απειλή όπλου τα ληστεύουν. Την προηγούμενη εβδομάδα λήστεψαν ένα λεωφορείο. Όπως φαίνεται όμως, η Πακιστανική αστυνομία κάνει ότι μπορεί. Σταματούν τα αυτοκίνητα μέχρι να δημιουργηθούν μεγάλα «καραβάνια», και με αστυνομικούς μέσα σε κάποια αυτοκίνητα του καραβανιού, συνεχίζουμε το δρόμο, μέχρι το επόμενο checkpoint. Έχουμε κι εμείς έναν στο δικό μας, ναι. Με το Καλάσνικόφ του φυσικά… Αλλά είχαμε πάρει κι εμείς τα μέτρα μας. Είχαμε μοιράσει τα χρήματα μεταξύ μας, έτσι ώστε να μην έχει κανείς πάνω του ολάκερο το ποσό ,και τα κρύψαμε πάνω μας. Το δικό μου μερίδιο, κρύφτηκε μέσα στις κάλτσες.. Καλή κρυψώνα, σου τη συστήνω άμα σου χρειαστεί ποτέ…
Επικίνδυνη περιοχή ,αλλά και όμορφη.. Φαντάσου εικόνα:
Οδηγείς πάνω στον Karakoram Highway, στο ακρογκρέμνι των Ιμαλαΐων, έχοντας κάτω από τη μύτη σου τον μεγάλο Ινδό ποταμό. Και από την απέναντι κοίτη του, ξεκινά να υψώνεται η επιβλητική μορφή του Ινδοκαυκάσου! Και όλο αυτό για ώρες μπροστά στα μάτια σου!
Τώρα όμως πρέπει να σε αφήσω… Έχει πρωινό εγερτήριο στις 5.30, σε 3 ώρες από τώρα δηλαδή, για να φύγουμε για το Ισλαμαμπάντ, και από κει για την Peshawar και τα σύνορα με το Αφγανιστάν. Τη γη των φιλοπόλεμων ,σκληροτράχηλων, αλλά και φιλόξενων Pashtun…
Το πρωί ήμουν καλεσμένος στο σπίτι του παππού του Noorruddin. Είναι 73 χρονών, αεικίνητος ,σε πολύ καλή φυσική κατάσταση και –καταπώς φαίνεται- θα ξεπεράσει τον πατέρα του ,ο οποίος πέθανε σε ηλικία 104 ετών. Το προσδόκιμο όριο ζωής είναι πολύ υψηλό στην περιοχή.
Ο παππούς λοιπόν αυτός, καλλιεργεί τα δέντρα και τα φυτά που έχει στον κήπο του: μουριές, κερασιές, φασολιές, τοματιές, μπάμιες, κρεμμύδια…Σα να έβλεπα τον κήπο της γιαγιάς μου στα Ανώγεια! Αλλά το καμάρι του είναι τα σταφύλια του, στην κρεβατίνα. Μου έδωσε να δοκιμάσω και δυο ποικιλίες…
Στις Βόρειες Περιοχές (Northern Areas) του Πακιστάν παράγουν και κρασί, το οποίο δυστυχώς δεν έτυχε να δοκιμάσω. Δοκίμασα όμως τη ρακή τους, που λέγεται αράκ και είναι φτιαγμένη από μούρα (σαν τη μουρνόρακη που έχουμε στην Κρήτη). Σχεδόν η ίδια με τη συνηθισμένη ρακή , βγάζει όμως και μια γλυκάδα.
Ο παππούς του Noorruddin με κάλεσε γιατί έτσι είχε την ευκαιρία –όπως μου είπε- για πρώτη φορά στη ζωή του να συναντήσει έναν Έλληνα! Θεωρεί την Ελλάδα την πρώτη πολιτισμένη χώρα στον κόσμο, έχει διαβάσει αρχαίους Έλληνες συγγραφείς (αγαπημένος του ο Αριστοτέλης), και με ευχαρίστησε που του έκανα την τιμή (!) να τον επισκεφτώ…Τι να πω δεν ήξερα…
Το μεσημέρι φύγαμε με ένα mini-bus…Δεν βρήκαμε θέση για την πτήση της επόμενης ημέρας, οπότε στην καλύτερη μας περιμένουν 16 ώρες ταξίδι μέχρι το Ισλαμαμπάντ. Σταματήσαμε και στο σημείο που συναντιούνται τρεις από τις μεγαλύτερες οροσειρές του κόσμου: το Καράκοραμ, τα Ιμαλάια, και ο Ινδοκαύκασος. Στο ίδιο ακριβώς σημείο συναντιούνται και ο ποταμός Skardu με τον ορμητικό ποταμό Gilgit σχηματίζοντας τον μεγάλο Ινδό, τον οποίο και ακολουθήσαμε στο ταξίδι του προς την Αραβική Θάλασσα και τον Ινδικό Ωκεανό. Εμείς κάποια στιγμή αύριο θα τον αφήσουμε, χαράζοντας πορεία προς το Ισλαμαμπάντ. Προς το παρόν συνταξιδεύουμε όμως.
Στα πρώτα 100 χιλιόμετρα κινηθήκαμε σε μια υπερσυντηρητική περιοχή. Όπως μου είπε ο Nooruddin ,την περίοδο που ο ίδιος δούλευε για το Βρετανικό Συμβούλιο της περιοχής, έχτισαν εδώ 200 σχολεία –ειδικά στα χωριά με μικρή συμμετοχή των κοριτσιών στην εκπαίδευση, η οποία και ενθαρρύνθηκε. Εντός ολίγων μηνών, 10 από αυτά τα σχολεία ανατινάχτηκαν από τα στοιχεία Ταλιμπάν της περιοχής. Το ‘γραψε και το BBC. Επίσης, στην ίδια αυτή περιοχή απαγορεύονταν στα κουρεία ..το ξύρισμα!
Στην ίδια περιοχή, κοντά στην πόλη Chilas και πάντα κατά μήκος του Ινδού, και από τις δυο όχθες υπάρχουν στις πέτρες σκαλισμένες επιγραφές και παραστάσεις από την εποχή που εδώ κυριαρχούσε η Βουδιστική Θρησκεία, τα λεγόμενα πετρογλυφικά. Ορισμένα από αυτά χρονολογούνται έως και 3000 χρόνια πριν! Άκου όμως να δεις τι γίνεται…
Σε 6 χρόνια από τώρα δεν θα υπάρχουν, παρόλο που εκτείνονται σε μήκος 100 χιλιομέτρων και από τις δυο όχθες του Ινδού. Όχι δε σου κάνω πρόβλεψη, δεν την είδα μάντης. Δε θα υπάρχουν σε 6 χρόνια με μαθηματική ακρίβεια, και δε θα υπάρχουν για συγκεκριμένους λόγους…
Πρώτ’ απ’ όλα οι αρχαιοκάπηλοι. Ανατινάζουν σιγά σιγά τις πέτρες και τις πουλούν. Επίσης, οι φανατικοί μουσουλμάνοι της περιοχής, που αρνούνται να δεχτούν το βουδιστικό παρελθόν των προγόνων τους και καλύπτουν τα πετρογλυφικά αυτά με άσπρη μπογιά ή τα καταστρέφουν με όποιον άλλο τρόπο μπορούν. Αλλά ο κυριότερος λόγος είναι ένα φράγμα που χτίζεται στην περιοχή για να ελεγχθεί η ροή του Ινδού. Αυτό το φράγμα θα έχει ολοκληρωθεί σε 6 χρόνια , και θα ανεβάσει τη στάθμη του ποταμού τόσο, που τα πετρογλυφικά θα βυθιστούν. Όπως το διαβάζεις…θα βυθιστούν…
Τα επόμενα 200 χιλιόμετρα είναι και τα πιο επικίνδυνα. Σ’ αυτήν την περιοχή δρουν ληστές ,και καθώς ο δρόμος είναι κακός και τα αυτοκίνητα πηγαίνουν αργά, τα σταματούν και με απειλή όπλου τα ληστεύουν. Την προηγούμενη εβδομάδα λήστεψαν ένα λεωφορείο. Όπως φαίνεται όμως, η Πακιστανική αστυνομία κάνει ότι μπορεί. Σταματούν τα αυτοκίνητα μέχρι να δημιουργηθούν μεγάλα «καραβάνια», και με αστυνομικούς μέσα σε κάποια αυτοκίνητα του καραβανιού, συνεχίζουμε το δρόμο, μέχρι το επόμενο checkpoint. Έχουμε κι εμείς έναν στο δικό μας, ναι. Με το Καλάσνικόφ του φυσικά… Αλλά είχαμε πάρει κι εμείς τα μέτρα μας. Είχαμε μοιράσει τα χρήματα μεταξύ μας, έτσι ώστε να μην έχει κανείς πάνω του ολάκερο το ποσό ,και τα κρύψαμε πάνω μας. Το δικό μου μερίδιο, κρύφτηκε μέσα στις κάλτσες.. Καλή κρυψώνα, σου τη συστήνω άμα σου χρειαστεί ποτέ…
Επικίνδυνη περιοχή ,αλλά και όμορφη.. Φαντάσου εικόνα:
Οδηγείς πάνω στον Karakoram Highway, στο ακρογκρέμνι των Ιμαλαΐων, έχοντας κάτω από τη μύτη σου τον μεγάλο Ινδό ποταμό. Και από την απέναντι κοίτη του, ξεκινά να υψώνεται η επιβλητική μορφή του Ινδοκαυκάσου! Και όλο αυτό για ώρες μπροστά στα μάτια σου!
Τώρα όμως πρέπει να σε αφήσω… Έχει πρωινό εγερτήριο στις 5.30, σε 3 ώρες από τώρα δηλαδή, για να φύγουμε για το Ισλαμαμπάντ, και από κει για την Peshawar και τα σύνορα με το Αφγανιστάν. Τη γη των φιλοπόλεμων ,σκληροτράχηλων, αλλά και φιλόξενων Pashtun…
