Το κορίτσι πέρασε το πάρκο.Απέναντι της άρχιζε η γέφυρα του ΑLEXANDRE-III.Η γέφυρα που της θύμιζε την Καρέζη.Το κορίτσι είχε μεγαλώσει με αυτές τις ταινίες,και είχε μια αδυναμία΄ την Τζένη.Σε μια σκηνή απο την ερωτική συμφωνία ο Πέτρος και η Ειρήνη περπατούν πάνω στην γέφυρα την ώρα που ο ήλιος βάφει τον ουρανό μαβί και μιλούν για την χαμένη ευτυχία. Ούτε θυμάται πόσα χρονιά ήθελε να φτάσει εδώ.Να περπατήσει πάνω στην γέφυρα με τις υπέροχες αρ-νουβό λάμπες, τα αγάλματα με τα αγγελάκια, το κορίτσι που βάζει το όστρακο στο αυτί της για να ακούσει τον ήχο απο τα νερά, τους βασιλείες που κρατούν δάδες, τις νύμφες τα γαλλικά και τα ρωσικά οικόσημα. Κατασκευάστηκε για να ενώσει δύο ανάκτορα-τα Ηλύσια Πεδία και το μέγαρο των Απομάχων-και τις δύο όχθες του ποταμού και να προσφέρει μια θέα που κόβει την ανάσα....
Φύλακες της 4 φτερωτά άλογα ,σηκωμένα στα πίσω ποδιά τους, με μορφές που σαλπίζουν την δόξα της πόλης.ΟΙ 4 αυτές ψηλές στήλες βοηθούν και στην σταθερότητα της γέφυρας με το μοναδικό μεγάλο μεταλλικό τόξο που διασχίζει όλο το πλάτος του ποταμού.
Η γέφυρα τελειώνει και δεξιά και αριστερά της βρίσκονται το GRAND PALAIS και το PETIT PALAIS.έχει διαβάσει πως η γέφυρα που πέρασε καθώς και τα δύο παλαί κατασκευάστηκαν ταυτόχρονα για την διεθνή έκθεση του 1900.Θέλει να μπει και στα δύο- τώρα -άλλα τα ποδιά της την προειδοποιούσαν πως σε λίγο θα σταματούσαν οτι και αν τους έταζε.Έβγαλε ένα κέρμα το στρίψε και μπήκε στο Γκραν...Η πρόσοψη που είχε διαβεί ήταν βαριά, δεμένη με την γη.Η πόρτα πλαισιωμένη κίονες δεν σε προετοίμαζε για το εσωτερικό, η προετοιμασία είχε γίνει πριν όταν απο την γέφυρα η και την απέναντι όχθη αντίκριζες τη γυάλινη οροφή να υψώνεται στον αέρα. Η σημαία ξεδίπλωνε τα χρώματα της και τα τέθριππα μπρούτζινα του Ρεσιπον έδιναν στις 4 γωνιές του κτιρίου ακόμα ένα βάρος.Είναι ένα φορτωμένο κτίριο που το κρατούν δεμένο στην γη πολλά πράγματα μα εκείνο δραπετεύει από την οροφή του- που στο σκοτάδι της νύχτας γίνεται φωτεινό σημάδι στον ορίζοντα.Όταν βγήκε έξω σουρουπώνει σταμάτησε ένα ταξί του είπε που και κόλλησε το πρόσωπο στο τζάμι.
Στο ξενοδοχείο είπε μια ώρα μονάχα ύπνο μετά βόλτα μα μόλις ακούμπησε το μαξιλάρι κοιμήθηκε. Κοιμήθηκε και ονειρεύτηκε... ξύπνησε η καλύτερα πετάχτηκε δυο ώρες μέτα.Σαν είδε την ώρα δείλιασε για λίγο μα είπε ως τους κήπους και ως την ρόδα.Οι κήποι και το λούνα παρκ που στήνουν ήταν γεμάτο κόσμο.Αγόρασε παγωτό τσιχλοφουσκα και ένα γαλάζιο που δεν μπορεί να περιγράψει την γεύση του και περπάτησε ανάμεσα στα παιχνίδια.Στάθηκε στην ουρά για την ρόδα,νευρίασε που όταν έφτασε η σειρά της,της είπαν οτι τα λιγότερα άτομα που βγαίνουν σε κάθε βαρκούλα είναι τα δύο και ότι έπρεπε να βρεθεί κάποιος άλλος η άλλη για να βγει ψηλά. Αν δεν υπήρχε μέσα στο πλήθος που περίμενε άλλος ένας μοναχικός ταξιδιώτης κάποιος να ενώσουν τα πρόσωπα και να γίνουν δυο...Μια χαμογελαστή κοπέλα που ήρθε για το γάμο μια φίλης ανέβηκε μαζί της στην βαρκούλα.Μια βάρκα που γύρναγε στον ουρανό.Ο μύλος την σήκωσε ψηλά και είδε....τον κήπο και την λιμνούλα που είχε περάσει το πρωί. το μουσείο του Ορσαί με τα υπέροχα ρολόγια του. την γυάλινη πυραμίδα φωτισμένη κίτρινη, το Λούβρο, τα καμπαναριά της Παναγίας, τον πύργο του Αιφέλ βαμμένο μπλε, τον τρούλο της Ντομ, την οροφή του Παλαι,την όπερα και την Μονμάρτρη.Η βάρκα κατέβαινε και ανεβαίνει πολλές φόρες, σταματά στην κορυφή για να κατεβάσει παλιούς να πάρει νέους και κείνη την στιγμή ο πύργος τρεμουλιάζει με χιλιάδες αστέρια αναβοσβήνει ρυθμικά και γρήγορα σαν καρδιοκτύπια,η φωτεινή δέσμη του διασχίζει τον ουρανό πριν γίνει ξανά μπλε.Το αποφασίζει αυτή θα είναι η τελευταία σημερινή εικόνα.Όλα τα άλλα είναι σιωπή.... Πρωί πήρε απο ένα φούρνο κρουασάν φράουλα,δεν πεινούσε είχε φάει πρωινό για δυο, μα μοσχομύρισαν και στο κορίτσι ήταν αδύνατο να αντισταθεί.έφτασε στο μουσείο και στάθηκε στην ουρά πριν ανοίξει.Το ORSAY την περίμενε...
ο σιδηροδρομικός σταθμός που κατασκευάστηκε από την εταιρεία σιδηροδρόμων της Ορλεάνη φτιάχτηκε για να λειτουργήσει ως τελικός σταθμός τρένου στην καρδιά του Παρισιού... όταν τα τρένα έγιναν βαρύτερα εγκαταλείφτηκε και γλίτωσε στο παρα πέντε την κατεδάφιση του 1970.Το 1986 και 47χρονια απο την στιγμή που έπαψε να λειτουργεί ως σταθμός μα και ταχυδρομείο και νοσοκομείο λειτουργεί εκ νέου ως μουσείο.Το κτήριο είναι και αυτό σχεδιασμένο για την έκθεση του 1900 απο τον Βικτόρ Λαλου.Το κορίτσι θα ήθελε να μεταφερόταν για λίγο μαγικά πίσω και να έβλεπε τον αναβρασμό της δημιουργίας λίγο πριν το 1900.Φαντάζεται την πόλη ως ένα μελίσσι που καίγεται, στιγμή ησυχίας δεν θα υπήρχε... να υπήρχαν τότε ηρεμιστικά...με ένα ταβορ θα κοιμόταν σίγουρα.Γελάει μόνη. Το ρολόι του σταθμού τραβάει πρώτο πρώτο την ματιά της, τεράστιο και επιβλητικό κτύπα το χρόνο.Ο χρόνος και για το κορίτσι είναι αμείλικτος. έχει μια βδομάδα και μια ολόκληρη πόλη.Θα αφιερώσει μια μερα στο παρκο της DISNEYLAND και μια στο ΛΟΥΒΡΟ και θέλει να δει την Βιλετ,Βερσαλίες και το πάρκο του Αστεριξ. Την πιάνει πανικός με την ώρα και αποφασίζει να την ξεχάσει.Θα αδράξει την στιγμή, θα ζήσει την κάθε μέρα ως το τέλος και οτι προλάβει και οτι δει.τώρα έχει ένα μουσείο που κρύβει μέσα του Ιμπρεσιονιστές, μετα-ιμπρεσιονιστές, αρ-νουβό, συμβολιστές ρομαντικούς γλύπτες νατουραλιστές κ.α.Προχωράει για να βρεθεί να στέκεται μπρος σε ενα ΠΡΟΓΕΥΜΑ ΣΤΗΝ ΧΛΟΗ η γυναικά που γυμνή καθισμένη στην χλόη απολαμβάνει την συντροφιά ντυμένων αντρών σοκάρει το1863 όταν παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο σαλόνι των απορριφθέντων.Το βλέμμα που σου ρίχνει σε διαπέρνα και σε κάνει να κοιτάξεις γύρω σου καθώς είναι η μόνη μορφή που δεν χαμηλώνει το βλέμμα μα αντίθετα το καρφώνει πάνω σου.Κοντά της η ΟΛΥΜΠΙΑ απολαμβάνει την γύμνια της και τα λουλούδια του θαυμαστή της.ΠΑΠΑΡΟΥΝΕΣ ΣΤΑ ΠΕΡΙΧΩΡΑ ΤΟΥΑΡΖΑΝΤΕΙΓ ο Μονέ πυρπολεί με το πορφυρό τους χρώμα την κάτω μεριά του πίνακα, τα δέντρα στην κορφή και τα σύννεφα στεφανώνουν τον πίνακα και με πινελιές γρήγορες χωρίς χαρακτηριστικά μια γυναικά και ένα παιδί στην κορφή και μια δεύτερη ανάμεσα στα λουλούδια.Ο ακαδημαϊκός κόσμος σκανδαλίζεται απο αυτή την αμεσότητα της πινελιάς που κάνει το έργο να φαντάζει ημιτελές ή και προσχέδιο
Οι Πίνακες που κάποτε είχαν κατακριθεί και που δεν είχαν θέση σε κρατικά μουσεία αλλά μόνο σε σαλόνια απόρριψης τώρα δημιουργούν θαυμαστές που περιμένουν υπομονετικά να μπουν και να προσκυνήσουν τα χρώματα.Στο κορίτσι άρεσε ο Μονέ ο Ντεγκά και ο Ρενουάρ και σε κάθε πινάκα σταματούσε, τον κοίταζε απο κοντά πήγαινε πιο μακρυά τον κοίταζε απο όλες τις γωνιές που μπορούσε,τον φωτογράφιζε.Στον κάθε ένα προσπαθούσε να θυμηθεί τα στοιχεία του, την ιστορία του -3 χρονιά ιστορία τέχνης ήταν αυτά.Μα πάνω απο όλα να λέει συνεχεία είσαι μπροστά στα αληθινά,μπορείς να διακρίνεις τις πινελιές τους να δεις τις απαλές διαδοχές των αποχρώσεων.Ο ΝΤΕΓΚΑ λατρεύει την κίνηση,οι πινάκες με τις μπαλαρίνες του χορεύουν στις πιρουέτες των χορευτριών του.Αν και ξέρει οτι δεν τον ενδιέφερε τόσο ο χορός άλλα η σύλληψη των δύσκολων και συστροφικων κινήσεων που εκτελούσαν δεν μπορει να μην θαυμάσει τις λεπτές στιγμές που έχει κρατήσει, καθώς και τα φωτογραφικά κοψίματα του.Κάπου είχε διαβάσει οτι ασχολήθηκε με την φωτογραφία για την ζωγραφική του.Ο ΡΕΝΟΥΑΡ μένει στα πρόσωπα και έχει μια εξαιρετική ικανότητα να αποδίδει το παιχνίδισμα του φωτός και το χρώμα της σκιάς.Το κορίτσι έχει ζαλιστεί απο την ζωγραφική και τα χρώματα και θέλει να βγει έξω..Ξέρει οτι δεν τα είδε όπως θα ήθελε άλλα τόσοι πινάκες δεν χωρούν μέσα της.Δεν θέλει να μουτζουρωθούν όλα μέσα της και να γίνουν όλα ένα μαύρο στις αναμνήσεις της.Θέλει να μπορεί όταν θα έχει γυρίσει στο νησί της και όταν ο χειμώνας κατέβει στο νότο, να κλείνει τα ματιά και να γυρίζει εδώ.Να λούζεται ξανά στα χρώματα και να πιάνει τον γαλάζιο ουρανό που τον διασχίζουν συννεφάκια τρεχάτα στην ουρανιά στράτα των ζωγράφων.
Πίσω απο την Μαντλεν,έτσι λένε οι Γάλλοι την εκκλησιά της Μαγδαληνής είναι το FAUCHON. ίσως το πιο διάσημο μαγαζί με τρόφιμα στο Παρίσι.Τα μπισκότα του και οι μαρμελάδες του λένε οτι είναι υπεροχές. Έχει αποφασίσει τι θα φάει για μεσημέρι και κυρίως που.Μπαίνει στο μαγαζί και αγοράζει 6 μικροσκοπικά βάζα μαρμελάδας σε μια συσκευασία και μια μπαγκέτα.Οι γεύσεις την ενθουσιάσουν και θέλει να τα ανοίξει όλα<φράουλα με ροδοπέταλα Προβηγκίας, πορτοκαλί με λικέρ,μους καστανό, μήλο με κανελλα,ροδάκινο, σαμπάνια> μόλις βρεθεί στον πιο ψηλό λόφο της... στην Μονμάρτη. Θα καθίσει στα σκαλιά κάτω από την SACRE-COEUR με όλα αυτά που είδε μα και με αυτά που θα δει- στρωμένο χάλι -και θα απολαύσει μαρμελάδα με ψωμί, που θα συμπληρώσει με κρέπα στο χέρι και βόλτα στο λόφο
Φύλακες της 4 φτερωτά άλογα ,σηκωμένα στα πίσω ποδιά τους, με μορφές που σαλπίζουν την δόξα της πόλης.ΟΙ 4 αυτές ψηλές στήλες βοηθούν και στην σταθερότητα της γέφυρας με το μοναδικό μεγάλο μεταλλικό τόξο που διασχίζει όλο το πλάτος του ποταμού.
Η γέφυρα τελειώνει και δεξιά και αριστερά της βρίσκονται το GRAND PALAIS και το PETIT PALAIS.έχει διαβάσει πως η γέφυρα που πέρασε καθώς και τα δύο παλαί κατασκευάστηκαν ταυτόχρονα για την διεθνή έκθεση του 1900.Θέλει να μπει και στα δύο- τώρα -άλλα τα ποδιά της την προειδοποιούσαν πως σε λίγο θα σταματούσαν οτι και αν τους έταζε.Έβγαλε ένα κέρμα το στρίψε και μπήκε στο Γκραν...Η πρόσοψη που είχε διαβεί ήταν βαριά, δεμένη με την γη.Η πόρτα πλαισιωμένη κίονες δεν σε προετοίμαζε για το εσωτερικό, η προετοιμασία είχε γίνει πριν όταν απο την γέφυρα η και την απέναντι όχθη αντίκριζες τη γυάλινη οροφή να υψώνεται στον αέρα. Η σημαία ξεδίπλωνε τα χρώματα της και τα τέθριππα μπρούτζινα του Ρεσιπον έδιναν στις 4 γωνιές του κτιρίου ακόμα ένα βάρος.Είναι ένα φορτωμένο κτίριο που το κρατούν δεμένο στην γη πολλά πράγματα μα εκείνο δραπετεύει από την οροφή του- που στο σκοτάδι της νύχτας γίνεται φωτεινό σημάδι στον ορίζοντα.Όταν βγήκε έξω σουρουπώνει σταμάτησε ένα ταξί του είπε που και κόλλησε το πρόσωπο στο τζάμι.
Στο ξενοδοχείο είπε μια ώρα μονάχα ύπνο μετά βόλτα μα μόλις ακούμπησε το μαξιλάρι κοιμήθηκε. Κοιμήθηκε και ονειρεύτηκε... ξύπνησε η καλύτερα πετάχτηκε δυο ώρες μέτα.Σαν είδε την ώρα δείλιασε για λίγο μα είπε ως τους κήπους και ως την ρόδα.Οι κήποι και το λούνα παρκ που στήνουν ήταν γεμάτο κόσμο.Αγόρασε παγωτό τσιχλοφουσκα και ένα γαλάζιο που δεν μπορεί να περιγράψει την γεύση του και περπάτησε ανάμεσα στα παιχνίδια.Στάθηκε στην ουρά για την ρόδα,νευρίασε που όταν έφτασε η σειρά της,της είπαν οτι τα λιγότερα άτομα που βγαίνουν σε κάθε βαρκούλα είναι τα δύο και ότι έπρεπε να βρεθεί κάποιος άλλος η άλλη για να βγει ψηλά. Αν δεν υπήρχε μέσα στο πλήθος που περίμενε άλλος ένας μοναχικός ταξιδιώτης κάποιος να ενώσουν τα πρόσωπα και να γίνουν δυο...Μια χαμογελαστή κοπέλα που ήρθε για το γάμο μια φίλης ανέβηκε μαζί της στην βαρκούλα.Μια βάρκα που γύρναγε στον ουρανό.Ο μύλος την σήκωσε ψηλά και είδε....τον κήπο και την λιμνούλα που είχε περάσει το πρωί. το μουσείο του Ορσαί με τα υπέροχα ρολόγια του. την γυάλινη πυραμίδα φωτισμένη κίτρινη, το Λούβρο, τα καμπαναριά της Παναγίας, τον πύργο του Αιφέλ βαμμένο μπλε, τον τρούλο της Ντομ, την οροφή του Παλαι,την όπερα και την Μονμάρτρη.Η βάρκα κατέβαινε και ανεβαίνει πολλές φόρες, σταματά στην κορυφή για να κατεβάσει παλιούς να πάρει νέους και κείνη την στιγμή ο πύργος τρεμουλιάζει με χιλιάδες αστέρια αναβοσβήνει ρυθμικά και γρήγορα σαν καρδιοκτύπια,η φωτεινή δέσμη του διασχίζει τον ουρανό πριν γίνει ξανά μπλε.Το αποφασίζει αυτή θα είναι η τελευταία σημερινή εικόνα.Όλα τα άλλα είναι σιωπή.... Πρωί πήρε απο ένα φούρνο κρουασάν φράουλα,δεν πεινούσε είχε φάει πρωινό για δυο, μα μοσχομύρισαν και στο κορίτσι ήταν αδύνατο να αντισταθεί.έφτασε στο μουσείο και στάθηκε στην ουρά πριν ανοίξει.Το ORSAY την περίμενε...
ο σιδηροδρομικός σταθμός που κατασκευάστηκε από την εταιρεία σιδηροδρόμων της Ορλεάνη φτιάχτηκε για να λειτουργήσει ως τελικός σταθμός τρένου στην καρδιά του Παρισιού... όταν τα τρένα έγιναν βαρύτερα εγκαταλείφτηκε και γλίτωσε στο παρα πέντε την κατεδάφιση του 1970.Το 1986 και 47χρονια απο την στιγμή που έπαψε να λειτουργεί ως σταθμός μα και ταχυδρομείο και νοσοκομείο λειτουργεί εκ νέου ως μουσείο.Το κτήριο είναι και αυτό σχεδιασμένο για την έκθεση του 1900 απο τον Βικτόρ Λαλου.Το κορίτσι θα ήθελε να μεταφερόταν για λίγο μαγικά πίσω και να έβλεπε τον αναβρασμό της δημιουργίας λίγο πριν το 1900.Φαντάζεται την πόλη ως ένα μελίσσι που καίγεται, στιγμή ησυχίας δεν θα υπήρχε... να υπήρχαν τότε ηρεμιστικά...με ένα ταβορ θα κοιμόταν σίγουρα.Γελάει μόνη. Το ρολόι του σταθμού τραβάει πρώτο πρώτο την ματιά της, τεράστιο και επιβλητικό κτύπα το χρόνο.Ο χρόνος και για το κορίτσι είναι αμείλικτος. έχει μια βδομάδα και μια ολόκληρη πόλη.Θα αφιερώσει μια μερα στο παρκο της DISNEYLAND και μια στο ΛΟΥΒΡΟ και θέλει να δει την Βιλετ,Βερσαλίες και το πάρκο του Αστεριξ. Την πιάνει πανικός με την ώρα και αποφασίζει να την ξεχάσει.Θα αδράξει την στιγμή, θα ζήσει την κάθε μέρα ως το τέλος και οτι προλάβει και οτι δει.τώρα έχει ένα μουσείο που κρύβει μέσα του Ιμπρεσιονιστές, μετα-ιμπρεσιονιστές, αρ-νουβό, συμβολιστές ρομαντικούς γλύπτες νατουραλιστές κ.α.Προχωράει για να βρεθεί να στέκεται μπρος σε ενα ΠΡΟΓΕΥΜΑ ΣΤΗΝ ΧΛΟΗ η γυναικά που γυμνή καθισμένη στην χλόη απολαμβάνει την συντροφιά ντυμένων αντρών σοκάρει το1863 όταν παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο σαλόνι των απορριφθέντων.Το βλέμμα που σου ρίχνει σε διαπέρνα και σε κάνει να κοιτάξεις γύρω σου καθώς είναι η μόνη μορφή που δεν χαμηλώνει το βλέμμα μα αντίθετα το καρφώνει πάνω σου.Κοντά της η ΟΛΥΜΠΙΑ απολαμβάνει την γύμνια της και τα λουλούδια του θαυμαστή της.ΠΑΠΑΡΟΥΝΕΣ ΣΤΑ ΠΕΡΙΧΩΡΑ ΤΟΥΑΡΖΑΝΤΕΙΓ ο Μονέ πυρπολεί με το πορφυρό τους χρώμα την κάτω μεριά του πίνακα, τα δέντρα στην κορφή και τα σύννεφα στεφανώνουν τον πίνακα και με πινελιές γρήγορες χωρίς χαρακτηριστικά μια γυναικά και ένα παιδί στην κορφή και μια δεύτερη ανάμεσα στα λουλούδια.Ο ακαδημαϊκός κόσμος σκανδαλίζεται απο αυτή την αμεσότητα της πινελιάς που κάνει το έργο να φαντάζει ημιτελές ή και προσχέδιο
Οι Πίνακες που κάποτε είχαν κατακριθεί και που δεν είχαν θέση σε κρατικά μουσεία αλλά μόνο σε σαλόνια απόρριψης τώρα δημιουργούν θαυμαστές που περιμένουν υπομονετικά να μπουν και να προσκυνήσουν τα χρώματα.Στο κορίτσι άρεσε ο Μονέ ο Ντεγκά και ο Ρενουάρ και σε κάθε πινάκα σταματούσε, τον κοίταζε απο κοντά πήγαινε πιο μακρυά τον κοίταζε απο όλες τις γωνιές που μπορούσε,τον φωτογράφιζε.Στον κάθε ένα προσπαθούσε να θυμηθεί τα στοιχεία του, την ιστορία του -3 χρονιά ιστορία τέχνης ήταν αυτά.Μα πάνω απο όλα να λέει συνεχεία είσαι μπροστά στα αληθινά,μπορείς να διακρίνεις τις πινελιές τους να δεις τις απαλές διαδοχές των αποχρώσεων.Ο ΝΤΕΓΚΑ λατρεύει την κίνηση,οι πινάκες με τις μπαλαρίνες του χορεύουν στις πιρουέτες των χορευτριών του.Αν και ξέρει οτι δεν τον ενδιέφερε τόσο ο χορός άλλα η σύλληψη των δύσκολων και συστροφικων κινήσεων που εκτελούσαν δεν μπορει να μην θαυμάσει τις λεπτές στιγμές που έχει κρατήσει, καθώς και τα φωτογραφικά κοψίματα του.Κάπου είχε διαβάσει οτι ασχολήθηκε με την φωτογραφία για την ζωγραφική του.Ο ΡΕΝΟΥΑΡ μένει στα πρόσωπα και έχει μια εξαιρετική ικανότητα να αποδίδει το παιχνίδισμα του φωτός και το χρώμα της σκιάς.Το κορίτσι έχει ζαλιστεί απο την ζωγραφική και τα χρώματα και θέλει να βγει έξω..Ξέρει οτι δεν τα είδε όπως θα ήθελε άλλα τόσοι πινάκες δεν χωρούν μέσα της.Δεν θέλει να μουτζουρωθούν όλα μέσα της και να γίνουν όλα ένα μαύρο στις αναμνήσεις της.Θέλει να μπορεί όταν θα έχει γυρίσει στο νησί της και όταν ο χειμώνας κατέβει στο νότο, να κλείνει τα ματιά και να γυρίζει εδώ.Να λούζεται ξανά στα χρώματα και να πιάνει τον γαλάζιο ουρανό που τον διασχίζουν συννεφάκια τρεχάτα στην ουρανιά στράτα των ζωγράφων.
Πίσω απο την Μαντλεν,έτσι λένε οι Γάλλοι την εκκλησιά της Μαγδαληνής είναι το FAUCHON. ίσως το πιο διάσημο μαγαζί με τρόφιμα στο Παρίσι.Τα μπισκότα του και οι μαρμελάδες του λένε οτι είναι υπεροχές. Έχει αποφασίσει τι θα φάει για μεσημέρι και κυρίως που.Μπαίνει στο μαγαζί και αγοράζει 6 μικροσκοπικά βάζα μαρμελάδας σε μια συσκευασία και μια μπαγκέτα.Οι γεύσεις την ενθουσιάσουν και θέλει να τα ανοίξει όλα<φράουλα με ροδοπέταλα Προβηγκίας, πορτοκαλί με λικέρ,μους καστανό, μήλο με κανελλα,ροδάκινο, σαμπάνια> μόλις βρεθεί στον πιο ψηλό λόφο της... στην Μονμάρτη. Θα καθίσει στα σκαλιά κάτω από την SACRE-COEUR με όλα αυτά που είδε μα και με αυτά που θα δει- στρωμένο χάλι -και θα απολαύσει μαρμελάδα με ψωμί, που θα συμπληρώσει με κρέπα στο χέρι και βόλτα στο λόφο
Attachments
Last edited by a moderator:
ωραιοτατη ιστορια!
