Το κορίτσι γύρισε μαγεμένο απο την χώρα του παραμυθιού και του ονείρου,την EYRODISNEY.Είχε πετάξει με τον Νταμπο στον ουρανό, είχε βγει απο το παράθυρο με τον Πητερ-παν...είχε είχε....όλα αυτά που είχε δει μυρίσει ήθελε να τα κάνει κάποτε ένα άλλο παραμύθι.Ένα παραμύθι που θα φώναζε σε όλους τους μεγάλους να έχουν το νου τους στο παιδί γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα....όπως τραγουδούσε ο Παπακωσταντινου,
Το βραδύ εκείνο βγήκε ξανά στην Μονμαρτη ήθελε να δει το λόφο φωτισμένο και την πόλη ριγμένα κεριά στο μαύρο πέλαγος....Τα σκαλιά ήταν γεμάτα κόσμο,μια γυναίκα έπαιζε με φωτιές, ένα ζευγάρι φιλιόταν δίπλα της,μια παρέα σχεδίαζε δυνατά την άλλη μέρα,ένα σκυλί κοιμόταν...Έκατσε λιγάκι και μετά πήγε για ένα κιρ.Ποτήρι λευκό κρασί που έριχναν μέσα κάτι σαν χυμό φρούτων και γινόταν ροζ,σαν σαμπάνια και κρασί μαζί.Το μαγαζί είχε ζωντανή μουσική και η τζαζ γέμιζε το χώρο.Λίγο πριν φύγω μια κοπέλα έπιασε το μικρόφωνο και είπε ένα τραγούδι της PIAF,το σπουργίτι που γοήτευσε με την φωνή της έζησε και πέθανε σε αυτή την πόλη.
Το πρωινό που ξημέρωσε θα ήταν αφιερωμένο στο Λούβρο.Στο πιο μεγάλο μουσείο του κόσμου.Η ιστορία του ξεκίνα το 1190.Χτίστηκε ως φρούριο για την προστασία απο τους Βίκινγκ και στα χρονιά που περάσαν έγινε αυτό που είναι σήμερα.Πολλές ανακαινίσεις έγιναν στα χρονιά που ήρθαν με κορυφαία αυτή της πυραμίδας του Πει που παρουσιάστηκε το 1989 σκορπώντας αντιδράσεις.Στο μουσείο μπορείς να μπεις απο την γυάλινη πυραμίδα άλλα και από την οδό Ρίβολι,η είσοδος αυτή θα σε οδηγήσει στην ανεστραμμμένη πυραμίδα,που φωτίζει τον χώρο και δημιουργεί ουρανιά τόξα στο μαρμάρινο πάτωμα.Πτέρυγα RICHELIEU-DENON-SULLY έγραφαν οι πινακίδες.Το κορίτσι μπήκε με δέος στο βάθος έβλεπε μια σκάλα και την βάση από ένα άγαλμα.Η καρδιά της άρχισε να κτύπα από τώρα δυνατά την αναγνώριζε τούτη την σκάλα,τούτη την βάση αν έσκυβε λίγο θα έβλεπε μια θέα έτοιμη να πετάξει.Οι άνθρωποι γέμιζαν τις σκάλες και εκείνη ήθελε σαν τρελή να τρέξει να ανεβεί τα σκαλιά και να σταθεί μπρος της.Μα όχι κάτω απο αυτή την σκάλα υπήρχε ένα κομμάτι από την πομπή των παναθηναίων και η Αφροδίτη της Μήλου.
Η Αφροδίτη της Μήλου,η θεά της ομορφιάς και του κάλλους.Το άγαλμα που στέκεται μπροστά της βρέθηκε τυχαία το 1820.Βρίσκεται μόνη.Το κορίτσι περπάτα γύρω της αργά.Η λευκότητα του μαρμαρου,οι κοιλιακοί,το στήθος που ορθώνεται στητό,το περήφανο κεφάλι,τα χεριά που λείπουν και θα φαντάζεσαι, το βλέμμα της...μια ομορφιά που θα προβάλλει το κάλλος της για πάντα.Ακόμα και όταν εμείς θα έχουμε φύγει η θεά αυτή θα κλείνει για πάντα τα ποδιά,σε μια αυθόρμητη κίνηση για να σταματήσει το μαλακό ύφασμα που γλιστρά απαλά από τους γοφούς της.Μια κίνηση που έχει σκοπό να δημιουργήσει πλούσιες πτυχώσεις υφάσματος, για να κρύψει την ένωση από τα δυο κομμάτια που κάνουν το γλυπτό ένα.
Στέκεται στην σκάλα και ανεβαίνει αργά,φτάνει και κοίτα ψηλά.Οι φεγγίτες ρίχνουν το φως και ξέρεις πως να μόλις δα η θεά κατέβηκε στην γη, η καλύτερα μόλις προσγειώθηκε στην πλώρη του πλοίου.Ο αέρας της θάλασσας φύσα και παίρνει τα πέπλα προς τα πίσω....Τα φτερά κρατούν το σώμα ορθό και δείχνουν την κίνηση προς τα εμπρός.Η Νικη της Σαμοθράκης πρέπει να ανέβεις να κατέβεις τα σκαλιά που είναι δεξιά που είναι αριστερά,που είναι μπροστά της,να γυρίσεις γύρω της και πάλι δεν θα την πιάσεις πάντα θα φεύγει,πάντα θα ξεγλίστρα μακριά μας.....
Ιταλική ζωγραφική και η αρχή της αναγέννησης Τζότο,Γκιρλαντάιο,Μαντένια, μποτιτσελι...Το κορίτσι όπως το κάθε κορίτσι και το κάθε αγόρι που μπαίνει εδώ μέσα κοίτα με ματιά ορθανοικτα την τέχνη που τους περιβάλλει.Μπαίνει στην μεγάλη στοά.Ο ΛΕΟΝΑΡΝΤΟ ΝΤΑ ΒΙΝΤΣΙ βρίσκεται με 3 έργα εδώ και ένα ακόμα λίγο πιο κάτω....Η παρθένος των βράχων, ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος και η Παρθένος με τον Χρίστο και την Αγία Άννα.Τα χρώματα που αγγίζουν το σκοτάδι,η σκιά που κερδίζει το φως...μα και φωτεινές λάμψεις πάνω στα πρόσωπα του πίνακα σε μαγεύουν....
Για να δεις μόνο την στοά χρειάζεσαι ώρες για αυτό το βλέπεις στην κίνηση των ανθρώπων που προσπερνούν βιαστικά τους πινάκες ρίχνοντας κλεφτές ματιές Ελπίζοντας πως τα ματιά τους θα εντοπίσουν ένα πίνακα που ξέρουν και θα σταματήσουν μπρος του για λίγο πιο πολύ....Το κορίτσι μπήκε σε μια αίθουσα ο Γάμος στην Κανά του Βερονέζε έπιανε όλο τον τοίχο.Ο μεγαλύτερος πινάκας του Λούβρου...133 μορφές σε ένα ευαγγελικό συμβάν.Ένα κοσμοπολίτικο γεγονός στο οποίο προσωπικότητες της εποχής κάθονται στο τραπέζι,γύρω τους σκυλιά,γελωτοποιοί,υπηρέτες...Μήπως ένας φόβος κενού;Στο κέντρο μουσικοί,που δεν είναι άλλοι από τους άλλους μεγάλους ζωγράφους της πόλης του της Βενετίας...Τιτσίανος,Τιντορέτο,Μπασάνο,Βερονέζε.
Απο το πλήθος που είναι μαζεμένο καταλαβαίνει πως εκεί πίσω από όλα αυτά τα κεφάλια κρύβεται ηΜΟΝΑ ΛΙΖΑτο πιο διάσημο γυναικείο πρόσωπο.Ένα πρόσωπο που έχει σχολιαστεί,ζωγραφιστεί και μεταμορφωθεί όσο κανένα άλλο....μια γυναίκα που η ταυτότητα της είναι άγνωστη...με κάποια σενάρια να κερδίζουν έδαφος όπως οτι είναι η Λίζα Γκεραρντίνι,σύζυγος του Φραντσέσκο ντελ Τζοκόντο.Αν το κορίτσι άρχιζε να μίλα για αυτόν τον πίνακα δεν θα τελείωνε πότε...και θα μιλούσε με όρους δύσκολους όπως sfumato,κυαροσκουρο...όταν κατάφερε να τον πλησιάσει λίγο πιο πολύ κάθισε να κοιτάξει τις λεπτομέρειες που ξετυλίγονταν πίσω από το πρόσωπο της.Τα ματιά της την ακολουθούσαν παντού και όπως έβλεπε αυτό το χαμόγελο της αβεβαιότητας και του μυστηρίου.Είδε τον Χορν με την Λαμπέτη της κάλπικης λίρας.Η έκφραση μιας γυναικάς που λέει Σ΄Αγαπώ,το χαμόγελο της βεβαιότητας....
Πίσω από τον πινάκα ανοίγονται οι αίθουσες των Γάλλων.Ο ΝΤΕΛΑΚΡΟΥΑ γεμίζει τους τοίχους με τα τεραστία ταμπλό του.Πινάκες που όλοι έχουμε δει και θαυμάσει απο την Ελευθερία οδηγεί το λαό,με εκείνη την γυναίκα που κραδαίνει την Γαλλική σημαία,χωρίς να δίνει σημασία στο φόρεμα που έχει πέσει και που αποκαλύπτει το στήθος της ως την σφαγή της Χίου,που στόλιζε τα βιβλία της ιστορίας του Δημοτικού της και την γυρίζουν στο χθες και στα πατριωτικά ποιήματα που έλεγε στο σχολειό...Ο Ουγκο είχε γράψει και αυτός για την σφαγή της Χίου το ελληνόπουλο.Το κορίτσι προσπαθεί να το θυμηθεί καθισμένη στον καναπέ...Τούρκοι διαβήκαν,Χαλασμός θάνατος πέρα ως πέρα.Η Χίο το όμορφο νησί μαύρη απομένει ξέρα....Διαβάτη μου κράζει το ελληνόπουλο με το γαλάζιο μάτι.Βόλια,μπαρούτι θέλω να.Δίπλα η Σχεδία της Μέδουσας,και στην διπλανή αίθουσα μυθικοί πινάκες του Νταβιντ
Το κορίτσι βγήκε ξάνα στην μεγάλη στοά για να βρει τον Ραφαηλ και τον Καραβατσιο.Να αγγίξει την παλάμη της η χαρτομάντισσα και να μαζέψει λουλούδια απο την χλόη του λιβαδιού....Μέτα έστριψε και άρχισε να τρέχει για να βγει στον πάνω όροφο για να δει και τι να μην δει...Ρεμπραντ Βερμεερ,Ρουμπενς,Ενγκρ,Βελασκεθ,Φραγκοναρ,Τουρ, Αίθουσες που σε κάθε μια το κορίτσι όφειλε μια στάση....Ένας πίνακας,μια ιστορία,μια λεπτομέρεια που ήθελε να δει και να αγγίξει σαν κολασμένη να αγγίξει.Χιλιάδες ζωγράφοι, αριστουργήματα που τα πιο πολλά της έλεγαν κάτι...Τα βιβλία της τέχνης της σχόλης της ήταν γεμάτα απο αυτά,μα όταν βρεθείς απέναντι τους και τα κοιτάς τα ξεχνάς σχεδόν όλα και τα ανασαίνεις άπλα.Γιατί τα έργα έχουν μυρωδιά....
Είχε φτάσει στην άλλη άκρη όταν είδε οτι ο Βατω και το ταξίδι στα κηθυρα βρισκόταν στην άλλη μεριά του μουσείου....Γύρισε και άρχισε να τρέχει δεν κοιτούσε γύρω της.Ήξερε οτι αν έκανε το λάθος να κοιτάξει δεξιά η αριστερά θα σταμάταγε και δεν θα έφτανε πότε στα Κυθηρα.Ήθελε να φτάσει σε αυτόν τον πίνακα....Ήταν από τους πρώτους που έμαθε.Ο Χορν πίσω από τα κάγκελα της τράπεζας κοίταγε τον τοίχο που τον είχε και ονειρευόταν να φτάσει εκεί.Τα Κυθήρα-ιθακη όπως και να λέγεται το νησί πάντα υπάρχει κάπου που θές να πας....ένα λιμάνι μόνο για μας,μέσα σε φουρτουνιασμένη θάλασσα. Ήθελε άπλα να βρεθεί εκεί....
Είχαν περάσει 8 ώρες και το μουσείο έκλεινε....Το κορίτσι βγήκε και είδε την νύχτα που είχε πέσει.Δεν ήθελε να δει τίποτα άλλο,πήγε στο ξενοδοχείο να κοιμηθεί νωρίς.... αύριο θα πήγαινε στο πάρκο του Αστεριξ και του Οβελιξ.Άλλο ένα ταξίδι σε μια χώρα παιδική,μια χώρα με δίκη της ιστορία που θα ερχόταν κάποια στιγμή στο φως....και θα γέμιζε με συννεφάκια σαν λεζάντες σε κόμικς.Κόμικς που θα τα διαβάζει στην γλώσσα της και θα προσπαθούσε να τα διαβάσει και στα Γαλλικά καθώς υπέκυψε στον πειρασμό και τα αγόρασε.....Το βράδυ εκείνο μετά το πάρκο το κορίτσι πήγε στο λουνα-παρκ του Κεραμείκου για να βγει πάλι στην ρόδα,για να φάει παγωτό και να πάρει μαζί της ένα pomme da amour,καραμελωμενο μήλο.Διάλεγε τα βραδιά της να είναι γεμάτα φως,να χορτάσει φως για να το κουβαλάει μαζί της αν το σκοτάδι γινόταν πυκνό και κάποια στιγμή την έπνιγε
συνεχιζεται με ενα μικρο μερος και τελειωνει....στα σιγουρα
Το βραδύ εκείνο βγήκε ξανά στην Μονμαρτη ήθελε να δει το λόφο φωτισμένο και την πόλη ριγμένα κεριά στο μαύρο πέλαγος....Τα σκαλιά ήταν γεμάτα κόσμο,μια γυναίκα έπαιζε με φωτιές, ένα ζευγάρι φιλιόταν δίπλα της,μια παρέα σχεδίαζε δυνατά την άλλη μέρα,ένα σκυλί κοιμόταν...Έκατσε λιγάκι και μετά πήγε για ένα κιρ.Ποτήρι λευκό κρασί που έριχναν μέσα κάτι σαν χυμό φρούτων και γινόταν ροζ,σαν σαμπάνια και κρασί μαζί.Το μαγαζί είχε ζωντανή μουσική και η τζαζ γέμιζε το χώρο.Λίγο πριν φύγω μια κοπέλα έπιασε το μικρόφωνο και είπε ένα τραγούδι της PIAF,το σπουργίτι που γοήτευσε με την φωνή της έζησε και πέθανε σε αυτή την πόλη.
Το πρωινό που ξημέρωσε θα ήταν αφιερωμένο στο Λούβρο.Στο πιο μεγάλο μουσείο του κόσμου.Η ιστορία του ξεκίνα το 1190.Χτίστηκε ως φρούριο για την προστασία απο τους Βίκινγκ και στα χρονιά που περάσαν έγινε αυτό που είναι σήμερα.Πολλές ανακαινίσεις έγιναν στα χρονιά που ήρθαν με κορυφαία αυτή της πυραμίδας του Πει που παρουσιάστηκε το 1989 σκορπώντας αντιδράσεις.Στο μουσείο μπορείς να μπεις απο την γυάλινη πυραμίδα άλλα και από την οδό Ρίβολι,η είσοδος αυτή θα σε οδηγήσει στην ανεστραμμμένη πυραμίδα,που φωτίζει τον χώρο και δημιουργεί ουρανιά τόξα στο μαρμάρινο πάτωμα.Πτέρυγα RICHELIEU-DENON-SULLY έγραφαν οι πινακίδες.Το κορίτσι μπήκε με δέος στο βάθος έβλεπε μια σκάλα και την βάση από ένα άγαλμα.Η καρδιά της άρχισε να κτύπα από τώρα δυνατά την αναγνώριζε τούτη την σκάλα,τούτη την βάση αν έσκυβε λίγο θα έβλεπε μια θέα έτοιμη να πετάξει.Οι άνθρωποι γέμιζαν τις σκάλες και εκείνη ήθελε σαν τρελή να τρέξει να ανεβεί τα σκαλιά και να σταθεί μπρος της.Μα όχι κάτω απο αυτή την σκάλα υπήρχε ένα κομμάτι από την πομπή των παναθηναίων και η Αφροδίτη της Μήλου.
Η Αφροδίτη της Μήλου,η θεά της ομορφιάς και του κάλλους.Το άγαλμα που στέκεται μπροστά της βρέθηκε τυχαία το 1820.Βρίσκεται μόνη.Το κορίτσι περπάτα γύρω της αργά.Η λευκότητα του μαρμαρου,οι κοιλιακοί,το στήθος που ορθώνεται στητό,το περήφανο κεφάλι,τα χεριά που λείπουν και θα φαντάζεσαι, το βλέμμα της...μια ομορφιά που θα προβάλλει το κάλλος της για πάντα.Ακόμα και όταν εμείς θα έχουμε φύγει η θεά αυτή θα κλείνει για πάντα τα ποδιά,σε μια αυθόρμητη κίνηση για να σταματήσει το μαλακό ύφασμα που γλιστρά απαλά από τους γοφούς της.Μια κίνηση που έχει σκοπό να δημιουργήσει πλούσιες πτυχώσεις υφάσματος, για να κρύψει την ένωση από τα δυο κομμάτια που κάνουν το γλυπτό ένα.
Στέκεται στην σκάλα και ανεβαίνει αργά,φτάνει και κοίτα ψηλά.Οι φεγγίτες ρίχνουν το φως και ξέρεις πως να μόλις δα η θεά κατέβηκε στην γη, η καλύτερα μόλις προσγειώθηκε στην πλώρη του πλοίου.Ο αέρας της θάλασσας φύσα και παίρνει τα πέπλα προς τα πίσω....Τα φτερά κρατούν το σώμα ορθό και δείχνουν την κίνηση προς τα εμπρός.Η Νικη της Σαμοθράκης πρέπει να ανέβεις να κατέβεις τα σκαλιά που είναι δεξιά που είναι αριστερά,που είναι μπροστά της,να γυρίσεις γύρω της και πάλι δεν θα την πιάσεις πάντα θα φεύγει,πάντα θα ξεγλίστρα μακριά μας.....
Ιταλική ζωγραφική και η αρχή της αναγέννησης Τζότο,Γκιρλαντάιο,Μαντένια, μποτιτσελι...Το κορίτσι όπως το κάθε κορίτσι και το κάθε αγόρι που μπαίνει εδώ μέσα κοίτα με ματιά ορθανοικτα την τέχνη που τους περιβάλλει.Μπαίνει στην μεγάλη στοά.Ο ΛΕΟΝΑΡΝΤΟ ΝΤΑ ΒΙΝΤΣΙ βρίσκεται με 3 έργα εδώ και ένα ακόμα λίγο πιο κάτω....Η παρθένος των βράχων, ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος και η Παρθένος με τον Χρίστο και την Αγία Άννα.Τα χρώματα που αγγίζουν το σκοτάδι,η σκιά που κερδίζει το φως...μα και φωτεινές λάμψεις πάνω στα πρόσωπα του πίνακα σε μαγεύουν....
Για να δεις μόνο την στοά χρειάζεσαι ώρες για αυτό το βλέπεις στην κίνηση των ανθρώπων που προσπερνούν βιαστικά τους πινάκες ρίχνοντας κλεφτές ματιές Ελπίζοντας πως τα ματιά τους θα εντοπίσουν ένα πίνακα που ξέρουν και θα σταματήσουν μπρος του για λίγο πιο πολύ....Το κορίτσι μπήκε σε μια αίθουσα ο Γάμος στην Κανά του Βερονέζε έπιανε όλο τον τοίχο.Ο μεγαλύτερος πινάκας του Λούβρου...133 μορφές σε ένα ευαγγελικό συμβάν.Ένα κοσμοπολίτικο γεγονός στο οποίο προσωπικότητες της εποχής κάθονται στο τραπέζι,γύρω τους σκυλιά,γελωτοποιοί,υπηρέτες...Μήπως ένας φόβος κενού;Στο κέντρο μουσικοί,που δεν είναι άλλοι από τους άλλους μεγάλους ζωγράφους της πόλης του της Βενετίας...Τιτσίανος,Τιντορέτο,Μπασάνο,Βερονέζε.
Απο το πλήθος που είναι μαζεμένο καταλαβαίνει πως εκεί πίσω από όλα αυτά τα κεφάλια κρύβεται ηΜΟΝΑ ΛΙΖΑτο πιο διάσημο γυναικείο πρόσωπο.Ένα πρόσωπο που έχει σχολιαστεί,ζωγραφιστεί και μεταμορφωθεί όσο κανένα άλλο....μια γυναίκα που η ταυτότητα της είναι άγνωστη...με κάποια σενάρια να κερδίζουν έδαφος όπως οτι είναι η Λίζα Γκεραρντίνι,σύζυγος του Φραντσέσκο ντελ Τζοκόντο.Αν το κορίτσι άρχιζε να μίλα για αυτόν τον πίνακα δεν θα τελείωνε πότε...και θα μιλούσε με όρους δύσκολους όπως sfumato,κυαροσκουρο...όταν κατάφερε να τον πλησιάσει λίγο πιο πολύ κάθισε να κοιτάξει τις λεπτομέρειες που ξετυλίγονταν πίσω από το πρόσωπο της.Τα ματιά της την ακολουθούσαν παντού και όπως έβλεπε αυτό το χαμόγελο της αβεβαιότητας και του μυστηρίου.Είδε τον Χορν με την Λαμπέτη της κάλπικης λίρας.Η έκφραση μιας γυναικάς που λέει Σ΄Αγαπώ,το χαμόγελο της βεβαιότητας....
Πίσω από τον πινάκα ανοίγονται οι αίθουσες των Γάλλων.Ο ΝΤΕΛΑΚΡΟΥΑ γεμίζει τους τοίχους με τα τεραστία ταμπλό του.Πινάκες που όλοι έχουμε δει και θαυμάσει απο την Ελευθερία οδηγεί το λαό,με εκείνη την γυναίκα που κραδαίνει την Γαλλική σημαία,χωρίς να δίνει σημασία στο φόρεμα που έχει πέσει και που αποκαλύπτει το στήθος της ως την σφαγή της Χίου,που στόλιζε τα βιβλία της ιστορίας του Δημοτικού της και την γυρίζουν στο χθες και στα πατριωτικά ποιήματα που έλεγε στο σχολειό...Ο Ουγκο είχε γράψει και αυτός για την σφαγή της Χίου το ελληνόπουλο.Το κορίτσι προσπαθεί να το θυμηθεί καθισμένη στον καναπέ...Τούρκοι διαβήκαν,Χαλασμός θάνατος πέρα ως πέρα.Η Χίο το όμορφο νησί μαύρη απομένει ξέρα....Διαβάτη μου κράζει το ελληνόπουλο με το γαλάζιο μάτι.Βόλια,μπαρούτι θέλω να.Δίπλα η Σχεδία της Μέδουσας,και στην διπλανή αίθουσα μυθικοί πινάκες του Νταβιντ
Το κορίτσι βγήκε ξάνα στην μεγάλη στοά για να βρει τον Ραφαηλ και τον Καραβατσιο.Να αγγίξει την παλάμη της η χαρτομάντισσα και να μαζέψει λουλούδια απο την χλόη του λιβαδιού....Μέτα έστριψε και άρχισε να τρέχει για να βγει στον πάνω όροφο για να δει και τι να μην δει...Ρεμπραντ Βερμεερ,Ρουμπενς,Ενγκρ,Βελασκεθ,Φραγκοναρ,Τουρ, Αίθουσες που σε κάθε μια το κορίτσι όφειλε μια στάση....Ένας πίνακας,μια ιστορία,μια λεπτομέρεια που ήθελε να δει και να αγγίξει σαν κολασμένη να αγγίξει.Χιλιάδες ζωγράφοι, αριστουργήματα που τα πιο πολλά της έλεγαν κάτι...Τα βιβλία της τέχνης της σχόλης της ήταν γεμάτα απο αυτά,μα όταν βρεθείς απέναντι τους και τα κοιτάς τα ξεχνάς σχεδόν όλα και τα ανασαίνεις άπλα.Γιατί τα έργα έχουν μυρωδιά....
Είχε φτάσει στην άλλη άκρη όταν είδε οτι ο Βατω και το ταξίδι στα κηθυρα βρισκόταν στην άλλη μεριά του μουσείου....Γύρισε και άρχισε να τρέχει δεν κοιτούσε γύρω της.Ήξερε οτι αν έκανε το λάθος να κοιτάξει δεξιά η αριστερά θα σταμάταγε και δεν θα έφτανε πότε στα Κυθηρα.Ήθελε να φτάσει σε αυτόν τον πίνακα....Ήταν από τους πρώτους που έμαθε.Ο Χορν πίσω από τα κάγκελα της τράπεζας κοίταγε τον τοίχο που τον είχε και ονειρευόταν να φτάσει εκεί.Τα Κυθήρα-ιθακη όπως και να λέγεται το νησί πάντα υπάρχει κάπου που θές να πας....ένα λιμάνι μόνο για μας,μέσα σε φουρτουνιασμένη θάλασσα. Ήθελε άπλα να βρεθεί εκεί....
Είχαν περάσει 8 ώρες και το μουσείο έκλεινε....Το κορίτσι βγήκε και είδε την νύχτα που είχε πέσει.Δεν ήθελε να δει τίποτα άλλο,πήγε στο ξενοδοχείο να κοιμηθεί νωρίς.... αύριο θα πήγαινε στο πάρκο του Αστεριξ και του Οβελιξ.Άλλο ένα ταξίδι σε μια χώρα παιδική,μια χώρα με δίκη της ιστορία που θα ερχόταν κάποια στιγμή στο φως....και θα γέμιζε με συννεφάκια σαν λεζάντες σε κόμικς.Κόμικς που θα τα διαβάζει στην γλώσσα της και θα προσπαθούσε να τα διαβάσει και στα Γαλλικά καθώς υπέκυψε στον πειρασμό και τα αγόρασε.....Το βράδυ εκείνο μετά το πάρκο το κορίτσι πήγε στο λουνα-παρκ του Κεραμείκου για να βγει πάλι στην ρόδα,για να φάει παγωτό και να πάρει μαζί της ένα pomme da amour,καραμελωμενο μήλο.Διάλεγε τα βραδιά της να είναι γεμάτα φως,να χορτάσει φως για να το κουβαλάει μαζί της αν το σκοτάδι γινόταν πυκνό και κάποια στιγμή την έπνιγε
συνεχιζεται με ενα μικρο μερος και τελειωνει....στα σιγουρα
Attachments
Last edited by a moderator:
ωραιοτατη ιστορια!
