Περού; Ναι ναι εν μέσω πανδημίας!

[las]

Το δωμάτιο του ξενοδοχείου μπορεί να ήταν χάλια αλλά είχε έναν πολύ συμπαθητικό κήπο όπου και φάγαμε το πρωινό μας το επόμενο πρωί.
Στη συνέχεια βγήκαμε για μια βόλτα στην Ica.
Το μικρό αυτό χωριουδάκι αποτελεί στην κυριολεξία μια όαση μέσα στην έρημο. Είναι περιστοιχισμένο απο αμμόλοφους ενώ στην βάση του έχει μια μικρή λίμνη όπου μπορείς να νοικιάσεις θαλάσσιο ποδήλατο και να κάνεις βαρκάδα. Εμένα προσωπικά δεν μου φάνηκε ιδιαίτερα ελκυστικό το τελευταίο. Γύρω απο την λίμνη έχει διάφορα μαγαζιά.
Γενικά το μέρος - ενδεχομένως επειδή δεν είχε πολύ κόσμο - μου φάνηκε ελαφρώς παρακμή. Περασμένα μεγαλεία που λέμε.
Μέσα σε 30 λεπτά το είχαμε γυρίσει όλο. Πήραμε καφέ και κάτσαμε δίπλα στην λίμνη ενώ παράλληλα παρατηρούσαμε τον κόσμο που ανέβαινε στους αμμόλοφους. Κάποιοι είχαν νοικιάσει σανίδες και έκαναν sandboarding. Άντε και έκανες μια κατεβασιά μετά πως ανεβαίνεις..Κουράστηκα με την σκέψη και μόνο.
Αυτό που μου φάνηκε παράξενο είναι πως σχεδόν όλα τα μαγαζιά ανοίξανε μετά της 12 το πρωί.
Στον δρόμο πετύχαμε έναν περουβιανό που πουλούσε την κλασσική εκδρομή περιήγησης στους αμμόλοφους με ένα όχημα τύπου 4x4 και ο οποίος μας είπε ότι είχε έρθει στην Ελλάδα με την Γερμανίδα φίλη του και συγκεκριμένα στην Κρήτη για ένα μεγάλο διάστημα και μας άρχισε τα γειά σου, τι κάνεις, ρακί. Χάρηκε πολύ ο καημένος. Προφανώς οι καταγωγή μας του έφερε στο νού ωραίες αναμνήσεις. Κλείσαμε την εκδρομή μαζί του εννοείται και η οποία θα κρατούσε μιάμιση ώρα.
Στις 4.30 λοιπόν πήγαμε στο σημείο συνάντησης και μαζί με μερικά άλλα ντόπια (για άλλη μια φορά) τουριστάκια βάλαμε πλώρη για τους αμμόλοφους. Η διαδρομή ήταν διασκεδαστική αλλά και τρομακτική. Ο οδηγός ανεβοκατέβαινε τους αμμόλοφους με μεγάλη ταχύτητα και εμείς νιώθαμε λές και είμαστε σε τρενάκι του λούνα παρκ. Η αδρεναλίνη στα ύψη. Το διασκεδάσαμε πολύ. Συμβουλή: όποιος δεν αντέχει και πολύ (όπως εγώ) να μην κάτσει στις μπροστινές θέσεις γιατί είναι πιο τρομακτικό. Μακάριζα την τύχη μου που οι πρώτες θέσεις ήταν ρεζερβέ και δεν με άφησαν να κάτσω. Αφού το κάναμε κάμποσες φορές αυτό ο οδηγός σταμάτησε σε έναν αμμόλοφο και έφερε τις σανίδες για όποιον ήθελε να σερφάρει στην άμμο. Βέβαια δεν κάνεις κανονικό surf όπως στο χιόνι αλλά σε βάζει και ξαπλώνεις πάνω στην σανίδα κρατιέσαι απο τις δέστρες και κατεβαίνεις. Δυστυχώς όμως κάναμε μόνο μια κατεβασιά καθώς 2 παιδάκια που είχαμε στο γκρούπ μας χτύπησαν κατα την κατάβαση τους και έτσι αναγκαστήκαμε να γυρίσουμε πίσω.
Ο οδηγός άφησε εμάς και άλλο ένα ζευγαράκι σε έναν αμμόλοφο ακριβώς πάνω απο την Huacachina για να δούμε το ηλιοβασίλεμα. Να βλέπεις τον ήλιο να δύει και να παρατηρείς τους αμέτρητους αμμόλοφους σμιλεμένους απο τον αέρα.
Βράδιασε, έφυγαν όλοι οι τουρίστες και εμείς ακόμα εκεί. Είχαμε αφεθεί στην απόκοσμη μαγεία της ερήμου. Στην σιωπή, την ηρεμία και την απεραντοσύνη της. Και στα πόδια μας η Huacachina . Είχε ανάψει τα φώτα και ήταν λές και φόραγε τα καλά της. Άλλη χάρη έχει την νύχτα. Είναι πιο ωραία. Οι ατέλειες καμουφλάρονται.
Όταν πια άρχισε να κάνει ψύχρα αποφασίσαμε ότι είχε έρθει η ώρα να επιστρέψουμε πίσω. Η άμμος γινόταν όλο και πιο κρύα στην επιφάνεια καθώς όμως κατεβαίναμε τον αμμόλοφο και τα πόδια μας βούλιαζαν αισθανόμασταν την ζεστασιά που κρύβει μέσα της.
Καθώς κάναμε λοιπόν την βόλτα μας κατα μήκος της λίμνης συναντήσαμε τον Βενεζουέλο που είχε γνωρίσει ο σύζυγος το προηγούμενο βράδυ. Είχε απλώσει την πραμάτεια του σε ένα παγκάκι και πουλούσε βραχιολάκια, χειροποίητα κοσμήματα απο σύρμα και πέτρα. Αγοράσαμε δύο βραχιολάκια και στη συνέχεια κάτσαμε σε μια πιτσαρία.
Είχαμε βάλει στην άκρη κάποια κομμάτια και φεύγοντας τα αφήσαμε στον καινούριο μας φίλο. Ενώ την αρχή είχα αμφιβολίες για το πώς θα του φανεί, το βλέμμα του και οι θερμές ευχαριστίες του μου έδιωξαν κάθε αμφιβολία.
Είπαμε να πάμε για ποτό αλλά απο την μια είμασταν κουρασμένοι και απο την άλλη ήταν ψόφια τα πράγματα οπότε πήγαμε για ύπνο. Αν και Παρασκευή δεν είχε κόσμο, ίσως λόγω covid ή ίσως να πηγαίνουν πολλοί το Σάββατο.
Εμείς πάντως την επόμενη το πρωί αφού κάναμε μια τελευταία βόλτα μαζέψαμε τα μπαγκάζια μας για άλλη μια φορά και πήγαμε στον σταθμό των λεωφορείων για Lima.
Αν είχαμε περισσότερο χρόνο θα πηγαίναμε και στα Ballestas. Πρόκειται για μια συστάδα βραχονησίδων που φιλοξενούν πιγκουίνους, θαλάσσιους λέοντες, κορμοράνους, θαλασσοπούλια..
Αργά το μεσημέρι φτάσαμε στην Λίμα. Τον τελευταίο προορισμό μας σε αυτό το ταξίδι.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 6
• 7
• 8
• 9
• 10
• 12
• 12

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 8 of 12

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[las]

Το ταξίδι μας από το Puno για Cusco δεν το λες και άνετο. Ο οδηγός είχε κάψες και είχε το aircondition όλο το βράδυ στο κρύο και ξεπαγιάσαμε (κουβερτούλα οπωσδήποτε την επόμενη φορά). Από την άλλη είχαμε κάνει κράτηση στις μπροστινές θέσεις του λεωφορείου στον πάνω όροφο καθότι διώροφο και ήταν φούλ τρομακτικό. Όπως έπαιρνε τις στροφές νόμιζες ότι θα βρεθείς στον γκρεμό. Έτσι όπως οδηγάνε αυτοί δεν θέλει και πολύ. Με τούτα και με κείνα φτάσαμε μετά από 7 ώρες στις 5 τα ξημερώματα στο Cusco. Ιδανική ώρα αν δουλεύεις λαϊκή ή ψαραγορά.
Το Cusco λοιπόν που λέτε αποτελούσε την πρωτεύουσα των Ίνκας, η οποία καταστράφηκε από τους Ισπανούς κονκισταδόρες και συγκεκριμένα από τον Francisco Pizarro το 1535. Πρόσφατα, είχα διαβάσει ένα βιβλίο του Βαρθολαιμαίο Ντε λας Κάσας "Η σφαγή των Ινδιάνων" που αναφερόταν στο Περού και στις θηριωδίες-φρικαλεότητες που διέπραξαν οι κατακτητές. Ένα βιβλίο που ακόμα με στοιχειώνουν τα όσα διάβασα και που συχνά πυκνά μου ερχόντουσαν στο μυαλό κατά την παραμονή μας στο Περού. Ωστόσο, με όσους Περουβιανούς συναναστραφήκαμε, και οι οποίοι είναι ένας πολύ ευγενικός και ταπεινός λαός, κανείς δεν φαίνεται να κρατάει κακία στους Ισπανούς, με εξαίρεση τον Pizarro, θα τρίζουν τα κόκαλα του.
Πήραμε ταξί λοιπόν για το ξενοδοχείο, κάναμε ένα ζεστό ντουζάκι, καθώς στο Llachon ούτε λόγος για ζεστό νερό με το ζόρι πλέναμε πρόσωπο και δόντια, και πέσαμε για ύπνο.
Το ξενοδοχείο μας ήταν σε απόσταση αναπνοής από την Plaza de Armas την κεντρική πλατεία της πόλης, η οποία αποτελεί μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco και ευτυχώς δηλαδή γιατί δεν τα βλέπω καλά τα πράματα. Όλο ασοβάτιστο θα ήταν κι αυτό.
Αφού ξεκουραστήκαμε πήραμε καφεδάκι από ένα καταπληκτικό μαγαζάκι και κατευθυνθήκαμε προς την πλατεία. Είχαμε τρομερή αγωνία μιας και είχαμε διαβάσει τα καλύτερα για το Cusco.
Πράγματι μόλις φτάσαμε στην πλατεία μείναμε άφωνοι. Τόση ομορφιά η αλήθεια είναι δεν την φανταζόμασταν. Γραφικό, με πλακόστρωτα δρομάκια, ωραία κτίρια, περιποιημένο με τους κήπους και τα πολύχρωμα λουλούδια..Τι να πώ..Υπέροχο πραγματικά. Το λατρέψαμε το Cusco.
Πρώτη μας στάση ο καθεδρικός Ναός. Σας προτείνω να πάρετε ξεναγό. Αξίζει κάθε σόλ που θα δώσετε. Μας είπε πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Γενικά οι Περουβιανοί έχουν αναμίξει πολλά δικά τους στοιχεία με την ανοχή φυσικά των καθολικών με απώτερο σκοπό να τους προσηλυτίσουν ευκολότερα. Για παράδειγμα στον πίνακα με τον Μυστικό Δείπνο ο Ιησούς με τους μαθητές του τρώνε Ινδικό χοιρίδιο, σήμα κατατεθέν του Περού. Μέσα στο ναό υπάρχουν περιμετρικά πολλά μικρά παρεκκλήσια τα οποία ανήκαν σε πλούσιους Ισπανούς. Είχε σαν να λέμε δηλαδή ο καθένας το δικό του χώρο λατρείας. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι κάτι ιερά που μας έδειξε τα οποία ήταν φτιαγμένα από γυαλί κάτι εξαιρετικά σπάνιο. Μας είπε λοιπόν ότι οι Περουβιανοί δεν είχαν δεί ποτέ τους αυτό το υλικό και έτσι τους άρεσε να το χρησιμοποιούν σε ότι κι αν έφτιαχναν. Οι πονηροί παπάδες τους είπαν πως αν δούν κάποια μορφή στο γυαλί είναι το πνεύμα κάποιου αγίου που ήρθε να τους συναντήσει και με αυτόν τον τρόπο τους προσηλύτιζαν. Ουσιαστικά δηλαδή έβλεπαν το είδωλο τους στον καθρέπτη χωρίς στην πραγματικότητα να το καταλαβαίνουν.
Έπειτα σειρά είχε ο Ναός του Ήλιου ή αλλιώς Coricancha. Ήταν αφιερωμένος στον Ίντι τον Θεό Ήλιο των Incas. Ήταν ένα συγκρότημα ναών και αποτελούσε έναν από τους πιο ιερούς χώρους στην περιοχή. Έρχονταν από όλα τα μέρη της αυτοκρατορίας για να προσκυνήσουν στον Ναό του Ήλιου, της σελήνης, των άστρων, του κεραυνού και της αστραπής που βρίσκονταν δίπλα δίπλα. Ο Ναός του Ήλιου ήταν καλυμμένος με χρυσάφι και στον κήπο του υπήρχαν λουλούδια από χρυσό και κάθε είδους ζώα από μικροσκοπικά έντομα μέχρι λάμα φτιαγμένα είτε από χρυσό είτε από ασήμι. Καταστράφηκαν-κλάπηκαν και αυτά φυσικά από τους Ισπανούς. Στην θέση του Ναού είναι χτισμένη η καθολική εκκλησία του Santo Domingo.
Όταν ρώτησα την ξεναγό πως γίνεται μια χούφτα Ισπανοί να νίκησαν μια ολόκληρη αυτοκρατορία μου είπε ότι οι Περουβιανοί δεν είχαν ξαναδεί ανθρώπους με λευκό δέρμα, όπλα, άλογα και πίστεψαν ότι ήταν Θεοί με αποτέλεσμα να τους παγιδεύσουν.
Η συνέχεια είχε βόλτες στα στενά, στις πλατείες, στις υπαίθριες αγορές με τα κάθε λογής φρούτα. Πραγματικά τέτοια ποικιλία από φρούτα δεν την είχα ματαξαναδεί. Εννοείται ότι τα τιμήσαμε δεόντως, ήταν όλα πεντανόστιμα.
Κάποια στιγμή πέσαμε πάνω στην αγορά San Pedro. Ενθουσιασμός και χαρά! Δεν αφήσαμε πάγκο για πάγκο απαρατήρητο. Πολύ ενδιαφέρον αγορά όπως και οι υπόλοιπες υπαίθριες αγορές πέριξ του San Pedro. Εκεί φάγαμε και ένα από τα καλύτερα φαγητά κατά την παραμονή μας στο Περού. Τεράστιες ποσότητες και με κόστος 3 ευρώ.
Η ώρα πέρασε όμως και το βραδάκι άρχισε να κάνει ψυχρούλα για να μην πώ ψυχράρα και έτσι μαζευτήκαμε στο ξενοδοχείο γιατί την επομένη είχαμε εκδρομή στο Maray and Maras.

 

[vasiliss]

Πολύ ωραία η περιγραφή και οι φωτογραφίες σου @las Μένω συντονισμένος και ανυπομονώ για την συνέχεια.

 

[las]

Πολύ ωραία η περιγραφή και οι φωτογραφίες σου @las Μένω συντονισμένος και ανυπομονώ για την συνέχεια.

Σε ευχαριστώ πολύ! Είναι η πρώτη φορά που γράφω και έχω το άγχος του πρωτάρη!!

 

[Vicks]

Η πρώτη ιδέα για το πολυαγαπημένο και πολύπαθο Περού έπεσε το Πάσχα του 2021. Που θα πάμε το καλοκαίρι ρωτάει ο σύζυγος, Περού απαντάω εγώ. Κι έκτοτε τίποτα. Σιωπή..
Μέχρι που ήρθε ο Ιούνιος κι αρχίσαμε να ξανασυζητάμε το τι θα κάνουμε στις καλοκαιρινές μας διακοπές. Από την μια σκεφτόμασταν το Περού από την άλλη φοβόμασταν μήπως είναι παρακινδυνευμένο μιας και το Περού δοκιμάστηκε πολύ από την πανδημία, ο σύζυγος έλεγε δεν θέλω να πάω στο κρύο εγώ έλεγα είναι ευκαιρία να το δούμε χωρίς πολύ κόσμο και πες πες πες τον έπεισα (δεν θέλει και πολύ όταν μιλάμε για ταξίδι) και κλείσαμε τα εισιτήρια περίπου πέντε μέρες πριν το ταξίδι..Εγώ βέβαια την έρευνα μου την είχα κάνει. Είχα διαβάσει οοοοοοολες τις ιστορίες του forum ήξερα τι ήθελα να δούμε, είχα πάρει προσφορές και έτσι μόλις κλείσαμε τα εισιτήρια έκλεισα και όλα τα υπόλοιπα.
Κάναμε τα τεστ μας φτιάξαμε ιντερνετικά και μια δήλωση υγείας που ήθελε το Περού και ένα ωραίο σκοτεινό (δεν είχε φέξει ακόμα) πρωινό του Αυγούστου πήραμε τα βαλιτσάκια μας και τσούκου τσούκου επιβιβαστήκαμε στην Air France όπου μέσω Παρισιού με άθλιο φαγητό της εν λόγω εταιρίας (για να καταλάβετε ούτε η Περουβιανή κυριούλα που καθόταν δίπλα μας δεν το έφαγε) και μετά από μια αιωνιότητα φτάσαμε στη Λίμα απογευματάκι.
Μείναμε σε ένα πολύ συμπαθητικό ξενοδοχείο στην περιοχή του Miraflores κάναμε μια βόλτα πέριξ της πλατείας Kennedy αγοράσαμε τα χάπια μας για το υψόμετρο, κάναμε συνάλλαγμα, πήραμε κάρτα sim, φάγαμε και πήγαμε για ύπνο γιατί το πρωί αναχωρούσαμε για Juliaca και λίμνη τικιτάγκα που λέει και ο σύζυγος.
Να πώ εδώ όσον αφορά το συνάλλαγμα επειδή δεν προλάβαμε ανοιχτά τα ανταλλακτήρια σηκώσαμε χρήματα από τράπεζα. Έτσι πήγαμε σε διάφορες για να δούμε τι παίζει. Η κάθε τράπεζα έχει άλλη προμήθεια και άλλο όριο στα χρήματα που μπορείς να σηκώσεις. Οπότε όποιος θέλει να κάνει ανάληψη ας το ψάξει πρώτα καλά.
Την επόμενη λοιπόν αχάραγα ήρθε ο κυριούλης-ευγενέστατος-ταξιτζής που είχαμε πάρει την προηγούμενη από το αεροδρόμιο (δεν επιλέξαμε αυτούς με την πράσινη γραβάτα αλλά κάποιον οικονομικότερο που μας έγνεφε από το απέναντι πεζοδρόμιο) και μας ξαναπήγε αεροδρόμιο, έτσι για να μη χαλάσει και το προξενιό.
Μετά απο μια ώρα περίπου φτάνουμε Juliaca, αφού πληρώσαμε την λυπητερή στο αεροδρόμιο για τα σακίδια μας που δεν ήταν σακίδια λέει αλλά βαλίτσες. Μεταξύ μας βαλίτσες ήταν αλλά είχαν λουριά που μπαίναν στην πλάτη οπότε σαν γνήσιοι Έλληνες είπαμε μπας και την γλιτώσουμε αλλά που..Μας μάδησαν και με κατεβασμένα αυτιά μπήκαμε στο αεροπλανάκι της Viva και vamos!
Με το που φτάσαμε πήραμε collectivo,μικρά λεωφορειάκια. Μιας και είχαμε πολύ χρόνο στην διάθεση μας είπαμε να κινηθούμε όπως οι ντόπιοι. Ο Jesus, ο οικοδεσπότης μας, μας είχε δώσει οδηγίες για το πως θα πάμε. Αλλάξαμε δυο λεωφορειάκια όπου στο δεύτερο πληρώσαμε το δεκαπλάσιο τουλάχιστον της τιμής του εισιτηρίου. Χαλάλι γιατί η χαρά του οδηγού μόλις δεχτήκαμε να του τα δώσουμε ήταν απερίγραπτη. Λαμπύρισαν τα ματάκια του και άστραψαν τα δοντάκια του -όσα είχε τελοσπάντων- κι έτσι φτάσαμε στην φωλίτσα μας.
Στην Titicaca είχα κλείσει σε ένα αγροτόσπιτο γιατί δεν ήθελα το Puno μιας και είχα διαβάσει διθυραμβικά σχόλια και ήθελα κάτι πιο off the road τρομάρα μου. Αρχικά είχα κάνει κράτηση στην περιοχή Luquina σε έναν που βρήκα μέσω μιας ιστορίας που διάβασα εδώ και ο οποίος μου το ακύρωσε το βράδυ πριν ξεκινήσει το ταξίδι μας. Ακόμα το σκέφτομαι και νευριάζω. Τέλος πάντων βρήκα στην περιοχή Llachon ένα κουκλίστικο σπιτάκι πάνω στην λίμνη και ο Jesus, καλύτερα κι από Θεούλης! Γλυκούλης, χαμογελαστός και μας έφτιαχνε υπέροχα σπιτικά φαγητά.
Ωστόσο, τα συμπτώματα του υψομέτρου είχαν αρχίσει να κάνουν την εμφάνιση τους. Λαχανιάζαμε στα πέντε μέτρα, ζαλάδα παρόλα τα χάπια και τα τσάγια που καταναλώναμε.
Το τοπίο ονειρεμένο σαν από ζωγραφιά, αυτές τις ελαιογραφίες ντε με την φύση. Αλλά και πόσο να το θαυμάσεις πχια. Πέρασε μια ώρα, δύο ώρες, τρείς ώρες, ο σύζυγος άρχισε την γκρίνια. Πάμε λέμε στο ομώνυμο χωριό να δούμε τι γίνεται. Μετά κόπων και βασάνων λόγω υψομέτρου και όχι λόγω απόστασης φτάσαμε στο Lachon (3800 υψόμετρο περίπου). Το κολοκοτρωνίτσι πολιτεία μπροστά του. Λέει ο σύζυγος θα πάμε το βράδυ πάλι που θα κάθονται οι ντόπιοι στην πλατεία να χαζέψουμε. Πάμε το βράδυ τίποτα. Η πλατεία δεν είχε καν φωτισμό. Με το φακό του κινητού γυρίσαμε πίσω.. Φιάσκο το Llachon. Το μόνο που δεν θα ξεχάσω ήταν το εμβολιαστικό κέντρο του χωριού με τα γεροντάκια να περιμένουν και τον μικρό χωμάτινο δρόμο που είχε ταμπέλα δρόμου διπλής κατεύθυνσης.
Την επόμενη το πρωί πήγαμε στα Uros, οι δυό μας είμασταν. Μας έκανε παρουσίαση ο ντόπιος στα ισπανικά, εμείς εντωμεταξύ δεν ξέρουμε γρι ισπανικά, κουνούσαμε λοιπόν το κεφάλι μας πάνω κάτω σαν του χάνους, κάναμε και την βόλτα με την παραδοσιακή βάρκα και πίσω στο σπιτάκι να μαζέψουμε τα πράγματα γιατί το βράδυ είχε νυχτερινό λεωφορείο για Cusco.
Φτάνουμε απόγευμα στο Puno, όπου δεν ξέρω τι λέτε εσείς, εμένα μου φάνηκε παράδεισος. Εντάξει μπορεί τα σπίτια να είναι εντελώς ασοβάτιστα, μπορεί να μην έχει τίποτα ωραίο αλλά επιτέλους βρεθήκαμε ξανά στον πολιτισμό. Είδαμε κόσμο, υπαίθριες αγορές -τις οποίες παρεμπιπτόντως λατρεύουμε- δοκιμάσαμε από ψωμιά μέχρι πατάτες, καλαμάκια και ότι άλλο βρήκαμε στο δρόμο και το βραδάκι πήραμε το λεωφορείο το οποίο το είχα κλείσει μέσω redbus από Ελλάδα και φύγαμε για το διαμαντάκι του Περού!!
Αν θα ξαναπήγαινα πάντως προς τικιτάγκα μεριά αυτό που θα έκανα θα ήταν να μείνω στον αγρό μεν αλλά να έχω νοικιάσει αμάξι δε ώστε να δώ όλη την γύρω περιοχή και να μην πλήξω βρε παιδάκι μου. Είμαι σίγουρη ότι προσυπογράφει και ο σύζυγος. Τέρμα τα off the road για μας. Tourist trap από δω και τουφεξής only!

Μπράβο, πέντε μέρες πριν το ταξίδι τα εισιτήρια και σε εποχές Covid! Άξιοι, διαβάζω μονορούφι.

 

[las]

Μπράβο, πέντε μέρες πριν το ταξίδι τα εισιτήρια και σε εποχές Covid! Άξιοι, διαβάζω μονορούφι.

Ναι είχαμε πολλές δεύτερες σκέψεις. Μήπως είμαστε τρελοί, ριψοκίνδυνοι και άλλα τέτοια. Όταν μια ωραία πρωία συνάντησα μια γνωστή μου στην θάλασσα και πιάσαμε την κουβέντα για τα ταξίδια. Μου είπε ότι η κόρη της λατρεύει τα ταξίδια και μάλιστα εκείνες τις μέρες ετοιμαζόταν να φύγει πάλι. Την ρώτησα που θα πάει και μου λέει Περού!! Φαντάζεστε την έκπληξη μου. Το θεώρησα σημάδι. Καρμικό ρε παιδί μου. Και κάπως έτσι τα κλείσαμε

 

[las]

Moray and Maras
Το επόμενο πρωί ετοιμαστήκαμε και βγήκαμε έξω από το ξενοδοχείο για να περιμένουμε τους ανθρώπους από το γραφείο που είχαμε κλείσει την εκδρομή να έρθουν να μας πάρουν. Την εκδρομή την είχα κλείσει από Ελλάδα με το πρακτορείο Dos Manos (το οποίο είχα δεί απο τον @Yorgos, thank you by the way) και από όσο το έψαξα ήταν πράγματι το οικονομικότερο. Μείναμε πλήρως ικανοποιημένοι έχω να πώ.
Επειδή είχαμε χρόνο πήγαμε μέχρι την πλατεία μια βολτίτσα να πάρουμε και καφέ. Εκεί με έκπληξη μου διαπίστωσα ότι έστηναν έξω από τον καθεδρικό σαν να επρόκειτο να κάνουν παρέλαση. Είδαμε διάφορους να φορούν παραδοσιακές στολές, επισήμους με τα καλά τους, στρατό και κόσμο να πηγαινοέρχεται. Εγώ να είμαι στα όρια της παραφροσύνης, είχα λυσσάξει δεν μπορούσα να διανοηθώ πως είναι δυνατόν να χάσουμε κάτι τέτοιο.. Κι επειδή ήταν ανήμερα της Παναγίας (Δεκαπενταύγουστος γαρ) σκεφτήκαμε ότι ίσως και για αυτούς είναι μεγάλη γιορτή και στήνουν γλέντι! Κοίτα να δείς τους καθολικούς και δεν τους το 'χα! Με βαριά καρδιά γυρίσαμε στο ξενοδοχείο και περιμέναμε το βανάκι μας. Ωστόσο, η ώρα περνούσε και δεν εμφανιζόταν κανείς. Πρέπει να πέρασαν από μπροστά μας όλα τα πρακτορεία που έκαναν εκδρομές εκείνη την ημέρα. Ο σύζυγος άρχισε να μου λέει πάνε τα λεφτουδάκια μας και άλλα τέτοια. Εγώ να του λέω αφού το πρότεινε και ο @Yorgos θα είναι αξιόπιστο δεν μπορεί. Αλλά η ώρα περνούσε.. όταν ξαφνικά βγαίνει από το ξενοδοχείο ένας τύπος και μας λέει είστε για την εκδρομή με το Dos Manos? ο άνθρωπος είχε έρθει από νωρίς και περίμενε στο lobby του ξενοδοχείου..Αυτός μέσα και εμείς έξω. Σουρεάλ!
Πρώτη μας στάση Μoray. Πρόκειται για τα ερείπια ενός αρχαιολογικού χώρου κατασκευασμένο από τους Ίνκας. Αποτελείται από ομόκεντρους κύκλους (ταράτσες) που ξεκινούν από χαμηλά και ανεβαίνουν προς τα πάνω. Οι μεγάλες διαφορές θερμοκρασίας στις ταράτσες δημιουργούσαν μικροκλίματα και έτσι οι Ίνκας είχαν την δυνατότητα να μελετήσουν τις επιπτώσεις διαφορετικών κλιματολογικών συνθηκών στις καλλιέργειες. Εν ολίγοις, όπως μας εξήγησε και ο ξεναγός αυτός ο χώρος ήταν κάτι σαν εργαστήριο. Δοκίμαζαν σε ποιο υψόμετρο αντέχει το κάθε φυτό και η κάθε ποικιλία και έτσι ήξεραν μετά που να τα καλλιεργήσουν για να ευδοκιμήσουν. Ήταν κάτι σαν σύγχρονο θερμοκήπιο. Μας είπε ότι από όλες τις ποικιλίες πατάτας που υπάρχουν παγκοσμίως το 80% βρίσκεται στο Περού κι ακόμα ότι στο Περού οι πιπεριές αγγίζουν τις 500 διαφορετικές ποικιλίες.
Φεύγουμε από Moray και κατευθυνόμαστε για Maras. Μέσα στο βανάκι είμαστε εμείς και άλλοι 12 Περουβιανοί. Εσωτερικός τουρισμός ένεκα των καταστάσεων. Είναι όλοι από την Arequipa και ο ξεναγός μας τους πείραζε ρωτώντας τους εάν έχουν το ίδιο νόμισμα με την υπόλοιπη χώρα και άλλα τέτοια. Όπως μας εξήγησε οι Αρεκιπιανοί θεωρούν τους εαυτούς τους ανώτερους, αυτάρκεις και επιζητούν την ανεξαρτησία τους και την αυτονομία τους από το υπόλοιπο Περού (με λίγα λόγια όπου Arequipa βλέπε Catalonia).
Maras ή αλατωρυχεία λοιπόν. Όπως κατεβαίνει το βανάκι τους φιδογυριστούς στενούς χωμάτινους δρόμους εγώ λυπάμαι τους ελάχιστους τουρίστες που βλέπω απέξω και οι οποίοι αποφάσισαν να το κάνουν χωρίς κάποιο πρακτορείο. Αυτό ουσιαστικά σημαίνει ότι ενώ τα γραφεία έχουν την δυνατότητα να σε φτάσουν ακριβώς στην είσοδο του αλατωρυχείου οι μεμονωμένοι επισκέπτες δεν έχουν δικαίωμα να περάσουν με το μεταφορικό τους μέσο αλλά πεζοί. Περίπου 2 χιλιόμετρα πρέπει να είναι, όταν πάς είναι κατηφόρα ενώ η επιστροφή είναι ανηφορική. Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό αλλά ο χωμάτινος δρόμος όπως σας έχω ήδη αναφέρει κι αυτό γιατί υπάρχει πολλή σκόνη. Πολλή όμως. Σύν τα βανάκια που πάνε πάνω κάτω όλη την ώρα οι κακομοίρηδες είχαν γίνει καφέ. Μην σου τύχει.
Φτάνουμε λοιπόν στην είσοδο των αλατωρυχείων κύριοι και αψεγάδιαστοι και αντικρύζουμε αναρίθμητες μικρές λευκές λιμνούλες. Πολύ ωραίο θέαμα. Ο ξεναγός μας εξηγεί πως γίνεται η εξόρυξη όσο παρακολουθούμε και κάποιους επι το έργον. Μας αναφέρει πως σε κάποιες περιπτώσεις λόγω διαφόρων συνθηκών το αλάτι μπορεί να βγει καφετί, τότε δεν το πουλάνε. Έπειτα πήγαμε σε ένα μαγαζί για να αγοράσουμε αλάτι και σοκολάτες με αλάτι ή άλλες γεύσεις. Αφού δοκιμάσαμε διάφορες επιδοθήκαμε στις αγορές. Η αλήθεια είναι ότι εγώ τσιγκουνεύτηκα και δεν πήρα πολλές πιστεύοντας ότι στην υπαίθρια αγορά του Cusco ή σε κάποιο σούπερ μάρκετ θα τις βρω οικονομικότερα. Μέγα λάθος γιατί πρώτον η τιμή ήταν η ίδια (8sol η μικρή, 15 η μεγάλη) και δεύτερον γιατί δεν βρήκα τις ίδιες που ήταν σαφώς ανώτερες και γευστικότερες.
Ο ξεναγός μας ήταν εξαιρετικός. Συζητήσαμε αρκετά μαζί του και μας έλυσε πολλές απορίες. Παραδείγματος χάρη για την γιορτή που σας προανέφερα. Της Παναγίας ντε.. Η παρέλαση, οι στολές..Αμ δε! Αποφοίτηση λέει από κολλέγιο και γιορτάζουν έτσι. Γιατί μπορούν. Συμβαίνουν καμιά φορά πράγματα στη ζωή σου και αισθάνεσαι κουτορνίθι..Έ πείτε δεν το έχετε πάθει κι εσείς;
Επίσης συζητήσαμε μαζί του για τα περίφημα ασοβάτιστα σπίτια. Του είπαμε ότι διαβάσαμε πως το κάνουν για φορολογικούς λόγους. Η εξήγηση του ήταν ότι το αφήνουν έτσι και όταν καταφέρουν να τελειώσουν όλους τους ορόφους που επιτρέπεται να χτίσουν τότε το σοβατίζουν. Όχι νωρίτερα. Βέβαια, στην περίπτωση του Puno τα πράγματα αλλάζουν. Το Puno αποτελεί κομβικό σημείο ναρκωτικών και διαφόρων νταραβεριών. Οπότε τα αφήνουν έτσι για να μην δίνουν στόχο σε ληστές και στην λοιπή αφρόκρεμα του Puno. Τέλος, μας είπε όταν πας από Cusco για Puno και όσο πλησιάζεις στο δεύτερο τα βενζινάδικα που συναντάς τείνουν να είναι ανα πενήντα μέτρα. Αυτό φυσικά δεν συμβαίνει γιατί έχουν μαζευτεί όλοι οι γκαζιάρηδες εκεί αλλά για ευγενής σκοπούς όπως είναι το ξέπλυμα χρήματος!
Με αυτά και με αυτά φτάσαμε αργά το μεσημέρι στο Cusco. Ξεκουραστήκαμε λίγο στο ξενοδοχείο και έπειτα βγήκαμε να εξερευνήσουμε την περιοχή του San Blas. Μια υπέροχη συνοικία με γραφικά σοκάκια, μαγαζάκια, bar, εστιατόρια, cafe. Θεωρείται η συνοικία των καλλιτεχνών και όχι άδικα. Εδώ έχει κανείς την ευκαιρία να δεί τις διάφορες τεχνικές χτισίματος που χρησιμοποιούσαν στο παρελθόν μιας και αποτυπώνονται σε διάφορα σημεία της περιοχής. Φαγητό και επιστροφή νωρίς στο δωμάτιο μιας και η μεγάλη μέρα επιτέλους είχε φτάσει..

 

[las]

Machu Picchu
Το αρχαίο βουνό όπως ονομάζεται στην γλώσσα των Κέτσουα αποτελεί αρχαία πόλη των Ίνκας, η οποία ανακαλύφθηκε το 1911 από τον Χίραμ Μπίνγκαμ. Το μέρος χρησιμοποιούνταν σαν αστρονομικό παρατηρητήριο, λατρευτικό κέντρο και ήταν θερινή κατοικία των βασιλέων. Είναι χτισμένο σε δυσπρόσιτη περιοχή κάτι που έκανε πολλούς να πιστεύουν ότι ήταν το τελευταίο καταφύγιο των Ίνκας. Ωστόσο, όπως μας ενημέρωσε ο ξεναγός δεν ισχύει κάτι τέτοιο.
Όταν ξεκίνησα να ψάχνω για εισιτήρια ήθελα να ανέβω και στο Huyana picchu, το οποίο είναι το ψηλότερο βουνό που βρίσκεται πάνω από τον αρχαιολογικό χώρο. Πρόκειται για μια απότομη στενή και ανηφορική διαδρομή 250 μέτρα περίπου πάνω από την χαμένη πόλη των Ίνκας (Machu Picchu). Ωστόσο, λόγω την πανδημίας η εν λόγω διαδρομή δεν ήταν διαθέσιμη. Δεν με ικανοποιούσε όμως η ιδέα του να πάρω τρένο, λεωφορείο και απλά να βρεθώ στο Machu Picchu. Ήθελα να το ζήσω λίγο παραπάνω. Αν θυμάμαι καλά μόλις είχε ανοίξει η πεζοπορική διαδρομή των τεσσάρων ημερών, των δύο με μια διανυκτέρευση και η ημερήσια. Λόγω έλλειψης χρόνου αποφάσισα να κάνω την ημερήσια και όχι τις δύο μέρες με αρκετό φόβο για το αν θα τα καταφέρναμε να βγάλουμε την διαδρομή. Το trek των τεσσάρων ημερών δεν πέρασε καν από το μυαλό μου. Ακόμα και άπλετο χρόνο να είχαμε δεν είμαστε για τόση ταλαιπωρία.
Τις προηγούμενες μέρες σκεφτόμουν συνεχώς αν θα είναι δύσκολη η διαδρομή καθώς θα έπρεπε να την βγάλουμε σε πέντε ώρες, αν θα τα καταφέρναμε ή αν θα αφήναμε τα κοκαλάκια μας στα βουνά του Περού. Έφτασε λοιπόν η μέρα που θα το διαπιστώναμε..
Την συγκεκριμένη εκδρομή την είχαμε κλείσει όσο είμασταν ακόμα Ελλάδα με το πρακτορείο Sam Τravel κι αυτό γιατί το Dos Manos είχε μόνο το διήμερο trek. Μείναμε απόλυτα ικανοποιημένοι και από αυτό το πρακτορείο.
Το ξυπνητήρι χτύπησε στις 3 τα ξημερώματα. Ετοιμαστήκαμε και μπήκαμε στο βανάκι που θα μας πήγαινε στο Ollantaytambo για να πάρουμε το τρένο. Η απόσταση είναι μια ώρα περίπου και τρέφαμε φρούδες ελπίδες ότι θα κοιμηθούμε λιγάκι μέχρι να φτάσουμε. Εις μάτην. Ο δρόμος στο μεγαλύτερο μέρος του είναι τόσο κακοτράχαλος που χτυπιόμασταν συνεχώς.
Φτάνουμε στο Ollantaytambo και επιβιβαζόμαστε στο τρένο. Είχαμε την "ατυχία" να κάτσουμε από την δεξιά πλευρά του βαγονιού και έτσι δεν βλέπαμε τον ποταμό Urubamba που μας ακολουθούσε σε όλη την διαδρομή και που τον απολάμβαναν οι εξ αριστερών μας. Ας είναι, είχαμε παραθυράκι στην οροφή του βαγονιού. Εκεί γνωρίσαμε και ένα ζευγάρι Αμερικάνων και συγκεκριμένα από την Florida που θα ήταν μαζί μας στο trek. Με τα αθλητικά κολάν, τα ορειβατικά παπούτσια τα αντιανεμικά..Οι ορειβατικές μάρκες ρούχων και παπουτσιών πήγαιναν και ερχόντουσαν. Λέμε την κάτσαμε την βάρκα. Ρεζίλι θα γίνουμε. Είναι και Αμερικάνοι αυτοί τόσα βουνά έχουν εκεί όλο πεζοπορίες θα κάνουν. Κάτι που μας επιβεβαίωσαν μετά από σχετική μου ερώτηση. Σκούρα τα πράματα.
Μετά από περίπου μια ώρα φτάσαμε στο ΚΜ 104 το σημείο όπου μας άφησε το τρένο για να ξεκινήσουμε την πεζοπορία. Η διαδρομή υπέροχη. Περάσαμε αρχικά μια κρεμαστή γέφυρα κάτω από την οποία περνούσε ο ιερός ποταμός Urubamba και βρεθήκαμε στο χώρο των εισιτηρίων όπου αφού ο ξεναγός έκανε τις απαραίτητες διαδικασίες αρχίσαμε την ανηφορική διαδρομή. Ο κόσμος ελάχιστος. Νιώθαμε σαν να είμαστε εντελώς μόνοι μας.
Το πρώτο μέρος της διαδρομής για μια με μιάμιση ώρα περίπου έχει κάμποση ανηφόρα, αρκετά βατή όμως αλλά έχει από ελάχιστη έως καθόλου σκιά. Ωστόσο, επειδή ακόμα είναι πρωί δεν αντιμετωπίσαμε κάποιο πρόβλημα με την ζέστη. Ο ξεναγός ήταν ευγενέστατος και μας έκανε συχνές στάσεις.
Έπειτα το σκηνικό άρχισε να αλλάζει και σχεδόν σε όλο το μέρος της υπόλοιπης διαδρομής είμασταν μέσα σε πυκνή βλάστηση, ακούγαμε, και που και πού βλέπαμε πανέμορφα πουλιά με τα πιο έντονα και φωτεινά χρώματα που έχω αντικρύσει ποτέ μου.
Περάσαμε από έναν εντυπωσιακό καταρράκτη και λίγο αργότερα φτάσαμε στο Wiñay Wayna, αρχαιολογικό χώρο όπου κάναμε στάση για φαγητό. Στην διαδρομή συναντήσαμε ένα ζευγάρι τουριστών με τα δύο αγοράκια τους 8 και 5 χρόνων. Για τον μικρότερο είχαν μισθώσει άνθρωπο που τον κουβαλούσε στην πλάτη του για όλη την διαδρομή και προπορευόταν κιόλας! Ένας καλοκάγαθος χαμογελαστός Περουβιανός άνω των 50 αλλά μπορεί να ήταν και μικρότερος και λόγω "καλοπέρασης" να φαινόταν μεγαλύτερος. Τι να πώ για αυτό.. Από την μια είναι στενάχωρο από την άλλη αυτός ο άνθρωπος πήρε κάποια χρήματα που σίγουρα τα έχει ανάγκη. Όπως μας είπε και ο ξεναγός μας εάν μείναμε ικανοποιημένοι να γράψουμε κριτική στο tripadvisor για να τον ξαναπροτιμήσει το πρακτορείο μιας και είναι το δεύτερο trek που κάνει σε διάστημα ενάμιση χρόνου λόγω covid.
Μετά από μια ώρα από το Wiñay Wayna φτάσαμε στην πύλη του Ήλιου όπου αντικρίσαμε το Machu Picchu από ψηλά. Συγκίνηση και χαρά. Τα είχαμε καταφέρει. Όλο το άγχος των προηγούμενων ημερών και η αγωνία μετατράπηκε σε θαυμασμό και ικανοποίηση. Όλες οι φωτογραφίες που βλέπαμε τόσα χρόνια όλα τα σχόλια που διαβάζαμε..Επιτέλους είχε έρθει και η δική μας στιγμή. Να το δούμε με τα δικά μας μάτια, να διηγηθούμε στους φίλους μας τις δικές μας εντυπώσεις.
Αρχίσαμε να κατηφορίζουμε προς την χαμένη πόλη των Ίνκας όταν ο ξεναγός μας πρότεινε να ξεκουραστούμε λιγάκι και να κατέβει μόνος του στην είσοδο να πάρει τα εισιτήρια και να ξανανέβει για να ξεκινήσει η ξενάγηση. Και τι να του χαλάσουμε το χατήρι; Τι είμαστε τίποτα ακατάδεκτοι; Πήραμε λοιπόν το χρόνο μας όσο εκείνος έτρεχε να τακτοποιήσει τα εισιτήρια των καλομαθημένων Αμερικανοευρωπαίων.
Σε αυτό το σημείο θέλω να πώ ότι τους Αμερικάνους τους σκίσαμε. Τι στολές και κουραφέξαλα. Τι σκόνη μας τρώγανε σε όλη την διαδρομή. Ήταν βέβαια κομματάκι μεγαλύτεροι μας αλλά αυτό δεν το λέμε. Μεταξύ μας η διαδρομή ήταν ευκολάκι. Με άριστα το 5 θα έβαζα βαριά βαριά 2. Πολλές συχνές στάσεις , καθόλου βιασύνη και φτάσαμε και μισή ώρα νωρίτερα από την προγραμματισμένη ώρα άφιξης μας.
Ήρθε ο ξεναγός με τα εισιτήρια στο χέρι και περάσαμε την πύλη για να αρχίσει η ξενάγηση σε αυτό το ξακουστό μέρος. Τα κτίσματα από μόνα τους δεν είναι τίποτα το τρομερό, παρόμοια μπορείς να συναντήσεις και σε άλλους αρχαιολογικούς χώρους της χώρας όμως η τοποθεσία ανεβάζει τον τόπο σε άλλο level. Ο χώρος αποπνέει μια μυστηριακή και συνάμα μυστικιστική ατμόσφαιρα. Αυτό δε που το έκανε ακόμα πιο μαγικό ήταν η απουσία τουριστών. Δεν είμασταν πάνω από πενήντα άτομα σε όλο το χώρο. Ο ξεναγός μας τόνιζε συνεχώς πόσο τυχεροί είμαστε για αυτό. Μας έλεγε χαρακτηριστικά πως στην πρότερη κατάσταση το ένα γκρουπ φώναζε στο άλλο να σταματήσει τις φωτογραφίες και να προχωρήσει παρακάτω. Πόσο ευλογημένοι νιώθαμε που καταφέραμε να δούμε το Machu Picchu σε αυτήν την κατάσταση. Αφού έγινε η απαραίτητη ξενάγηση πήραμε το λεωφορείο και σε δέκα λεπτά βρισκόμασταν στο Aguas Calientes. Από το Machu Picchu στο Aguas Calientes.. Η απόλυτη προσγείωση. Η πιο άσχημη πόλη που αντίκρυσα σε όλο το Περού. Ακόμα και το Puno είναι καλύτερο από τούτο εδώ. Καφεδάκι και επιστροφή με το τρένο στο Ollantaytambo όπου θα διανυκτερεύαμε. Πάντως όποιος έχει περισσότερο χρόνο είναι καλύτερο να το κάνει σε δύο μέρες. Την πρώτη μέρα κάνεις το trek διανυκτερεύεις στο Aguas Calientes (υπομονή βράδυ είναι θα περάσει) και την επόμενη το πρωί όντας ξεκούραστος κάνεις την ξενάγηση στο Machu Picchu.
Στην διαδρομή και μέχρι να φτάσουμε στο Ollanta είχαμε μια πολύ ωραία και εποικοδομητική κουβεντούλα με τους Αμερικάνους για τον τρόπο ζωής στην Αμερική και στην Ελλάδα αντίστοιχα. Αυτό που έχει μείνει ανεξίτηλο στη μνήμη μου από όσα συζητήσαμε είναι πως εάν δεν είσαι ασφαλισμένος στην Αμερική την έβαψες. Υπάρχουν όπως μας είπαν εκατομμύρια άνθρωποι που έχασαν σπίτια, περιουσίες και έμειναν στο δρόμο επειδή τους έτυχε κάτι, αρρώστησαν και δεν μπόρεσαν να καλύψουν τα υπέρογκα ποσά που τους ζητούν για νοσηλεία και περίθαλψη.

 

[Vicks]

Machu Picchu
Το αρχαίο βουνό όπως ονομάζεται στην γλώσσα των Κέτσουα αποτελεί αρχαία πόλη των Ίνκας, η οποία ανακαλύφθηκε το 1911 από τον Χίραμ Μπίνγκαμ. Το μέρος χρησιμοποιούνταν σαν αστρονομικό παρατηρητήριο, λατρευτικό κέντρο και ήταν θερινή κατοικία των βασιλέων. Είναι χτισμένο σε δυσπρόσιτη περιοχή κάτι που έκανε πολλούς να πιστεύουν ότι ήταν το τελευταίο καταφύγιο των Ίνκας. Ωστόσο, όπως μας ενημέρωσε ο ξεναγός δεν ισχύει κάτι τέτοιο.
Όταν ξεκίνησα να ψάχνω για εισιτήρια ήθελα να ανέβω και στο Huyana picchu, το οποίο είναι το ψηλότερο βουνό που βρίσκεται πάνω από τον αρχαιολογικό χώρο. Πρόκειται για μια απότομη στενή και ανηφορική διαδρομή 250 μέτρα περίπου πάνω από την χαμένη πόλη των Ίνκας (Machu Picchu). Ωστόσο, λόγω την πανδημίας η εν λόγω διαδρομή δεν ήταν διαθέσιμη. Δεν με ικανοποιούσε όμως η ιδέα του να πάρω τρένο, λεωφορείο και απλά να βρεθώ στο Machu Picchu. Ήθελα να το ζήσω λίγο παραπάνω. Αν θυμάμαι καλά μόλις είχε ανοίξει η πεζοπορική διαδρομή των τεσσάρων ημερών, των δύο με μια διανυκτέρευση και η ημερήσια. Λόγω έλλειψης χρόνου αποφάσισα να κάνω την ημερήσια και όχι τις δύο μέρες με αρκετό φόβο για το αν θα τα καταφέρναμε να βγάλουμε την διαδρομή. Το trek των τεσσάρων ημερών δεν πέρασε καν από το μυαλό μου. Ακόμα και άπλετο χρόνο να είχαμε δεν είμαστε για τόση ταλαιπωρία.
Τις προηγούμενες μέρες σκεφτόμουν συνεχώς αν θα είναι δύσκολη η διαδρομή καθώς θα έπρεπε να την βγάλουμε σε πέντε ώρες, αν θα τα καταφέρναμε ή αν θα αφήναμε τα κοκαλάκια μας στα βουνά του Περού. Έφτασε λοιπόν η μέρα που θα το διαπιστώναμε..
Την συγκεκριμένη εκδρομή την είχαμε κλείσει όσο είμασταν ακόμα Ελλάδα με το πρακτορείο Sam Τravel κι αυτό γιατί το Dos Manos είχε μόνο το διήμερο trek. Μείναμε απόλυτα ικανοποιημένοι και από αυτό το πρακτορείο.
Το ξυπνητήρι χτύπησε στις 3 τα ξημερώματα. Ετοιμαστήκαμε και μπήκαμε στο βανάκι που θα μας πήγαινε στο Ollantaytambo για να πάρουμε το τρένο. Η απόσταση είναι μια ώρα περίπου και τρέφαμε φρούδες ελπίδες ότι θα κοιμηθούμε λιγάκι μέχρι να φτάσουμε. Εις μάτην. Ο δρόμος στο μεγαλύτερο μέρος του είναι τόσο κακοτράχαλος που χτυπιόμασταν συνεχώς.
Φτάνουμε στο Ollantaytambo και επιβιβαζόμαστε στο τρένο. Είχαμε την "ατυχία" να κάτσουμε από την δεξιά πλευρά του βαγονιού και έτσι δεν βλέπαμε τον ποταμό Urubamba που μας ακολουθούσε σε όλη την διαδρομή και που τον απολάμβαναν οι εξ αριστερών μας. Ας είναι, είχαμε παραθυράκι στην οροφή του βαγονιού. Εκεί γνωρίσαμε και ένα ζευγάρι Αμερικάνων και συγκεκριμένα από την Florida που θα ήταν μαζί μας στο trek. Με τα αθλητικά κολάν, τα ορειβατικά παπούτσια τα αντιανεμικά..Οι ορειβατικές μάρκες ρούχων και παπουτσιών πήγαιναν και ερχόντουσαν. Λέμε την κάτσαμε την βάρκα. Ρεζίλι θα γίνουμε. Είναι και Αμερικάνοι αυτοί τόσα βουνά έχουν εκεί όλο πεζοπορίες θα κάνουν. Κάτι που μας επιβεβαίωσαν μετά από σχετική μου ερώτηση. Σκούρα τα πράματα.
Μετά από περίπου μια ώρα φτάσαμε στο ΚΜ 104 το σημείο όπου μας άφησε το τρένο για να ξεκινήσουμε την πεζοπορία. Η διαδρομή υπέροχη. Περάσαμε αρχικά μια κρεμαστή γέφυρα κάτω από την οποία περνούσε ο ιερός ποταμός Urubamba και βρεθήκαμε στο χώρο των εισιτηρίων όπου αφού ο ξεναγός έκανε τις απαραίτητες διαδικασίες αρχίσαμε την ανηφορική διαδρομή. Ο κόσμος ελάχιστος. Νιώθαμε σαν να είμαστε εντελώς μόνοι μας.
Το πρώτο μέρος της διαδρομής για μια με μιάμιση ώρα περίπου έχει κάμποση ανηφόρα, αρκετά βατή όμως αλλά έχει από ελάχιστη έως καθόλου σκιά. Ωστόσο, επειδή ακόμα είναι πρωί δεν αντιμετωπίσαμε κάποιο πρόβλημα με την ζέστη. Ο ξεναγός ήταν ευγενέστατος και μας έκανε συχνές στάσεις.
Έπειτα το σκηνικό άρχισε να αλλάζει και σχεδόν σε όλο το μέρος της υπόλοιπης διαδρομής είμασταν μέσα σε πυκνή βλάστηση, ακούγαμε, και που και πού βλέπαμε πανέμορφα πουλιά με τα πιο έντονα και φωτεινά χρώματα που έχω αντικρύσει ποτέ μου.
Περάσαμε από έναν εντυπωσιακό καταρράκτη και λίγο αργότερα φτάσαμε στο Wiñay Wayna, αρχαιολογικό χώρο όπου κάναμε στάση για φαγητό. Στην διαδρομή συναντήσαμε ένα ζευγάρι τουριστών με τα δύο αγοράκια τους 8 και 5 χρόνων. Για τον μικρότερο είχαν μισθώσει άνθρωπο που τον κουβαλούσε στην πλάτη του για όλη την διαδρομή και προπορευόταν κιόλας! Ένας καλοκάγαθος χαμογελαστός Περουβιανός άνω των 50 αλλά μπορεί να ήταν και μικρότερος και λόγω "καλοπέρασης" να φαινόταν μεγαλύτερος. Τι να πώ για αυτό.. Από την μια είναι στενάχωρο από την άλλη αυτός ο άνθρωπος πήρε κάποια χρήματα που σίγουρα τα έχει ανάγκη. Όπως μας είπε και ο ξεναγός μας εάν μείναμε ικανοποιημένοι να γράψουμε κριτική στο tripadvisor για να τον ξαναπροτιμήσει το πρακτορείο μιας και είναι το δεύτερο trek που κάνει σε διάστημα ενάμιση χρόνου λόγω covid.
Μετά από μια ώρα από το Wiñay Wayna φτάσαμε στην πύλη του Ήλιου όπου αντικρίσαμε το Machu Picchu από ψηλά. Συγκίνηση και χαρά. Τα είχαμε καταφέρει. Όλο το άγχος των προηγούμενων ημερών και η αγωνία μετατράπηκε σε θαυμασμό και ικανοποίηση. Όλες οι φωτογραφίες που βλέπαμε τόσα χρόνια όλα τα σχόλια που διαβάζαμε..Επιτέλους είχε έρθει και η δική μας στιγμή. Να το δούμε με τα δικά μας μάτια, να διηγηθούμε στους φίλους μας τις δικές μας εντυπώσεις.
Αρχίσαμε να κατηφορίζουμε προς την χαμένη πόλη των Ίνκας όταν ο ξεναγός μας πρότεινε να ξεκουραστούμε λιγάκι και να κατέβει μόνος του στην είσοδο να πάρει τα εισιτήρια και να ξανανέβει για να ξεκινήσει η ξενάγηση. Και τι να του χαλάσουμε το χατήρι; Τι είμαστε τίποτα ακατάδεκτοι; Πήραμε λοιπόν το χρόνο μας όσο εκείνος έτρεχε να τακτοποιήσει τα εισιτήρια των καλομαθημένων Αμερικανοευρωπαίων.
Σε αυτό το σημείο θέλω να πώ ότι τους Αμερικάνους τους σκίσαμε. Τι στολές και κουραφέξαλα. Τι σκόνη μας τρώγανε σε όλη την διαδρομή. Ήταν βέβαια κομματάκι μεγαλύτεροι μας αλλά αυτό δεν το λέμε. Μεταξύ μας η διαδρομή ήταν ευκολάκι. Με άριστα το 5 θα έβαζα βαριά βαριά 2. Πολλές συχνές στάσεις , καθόλου βιασύνη και φτάσαμε και μισή ώρα νωρίτερα από την προγραμματισμένη ώρα άφιξης μας.
Ήρθε ο ξεναγός με τα εισιτήρια στο χέρι και περάσαμε την πύλη για να αρχίσει η ξενάγηση σε αυτό το ξακουστό μέρος. Τα κτίσματα από μόνα τους δεν είναι τίποτα το τρομερό, παρόμοια μπορείς να συναντήσεις και σε άλλους αρχαιολογικούς χώρους της χώρας όμως η τοποθεσία ανεβάζει τον τόπο σε άλλο level. Ο χώρος αποπνέει μια μυστηριακή και συνάμα μυστικιστική ατμόσφαιρα. Αυτό δε που το έκανε ακόμα πιο μαγικό ήταν η απουσία τουριστών. Δεν είμασταν πάνω από πενήντα άτομα σε όλο το χώρο. Ο ξεναγός μας τόνιζε συνεχώς πόσο τυχεροί είμαστε για αυτό. Μας έλεγε χαρακτηριστικά πως στην πρότερη κατάσταση το ένα γκρουπ φώναζε στο άλλο να σταματήσει τις φωτογραφίες και να προχωρήσει παρακάτω. Πόσο ευλογημένοι νιώθαμε που καταφέραμε να δούμε το Machu Picchu σε αυτήν την κατάσταση. Αφού έγινε η απαραίτητη ξενάγηση πήραμε το λεωφορείο και σε δέκα λεπτά βρισκόμασταν στο Aguas Calientes. Από το Machu Picchu στο Aguas Calientes.. Η απόλυτη προσγείωση. Η πιο άσχημη πόλη που αντίκρυσα σε όλο το Περού. Ακόμα και το Puno είναι καλύτερο από τούτο εδώ. Καφεδάκι και επιστροφή με το τρένο στο Ollantaytambo όπου θα διανυκτερεύαμε. Πάντως όποιος έχει περισσότερο χρόνο είναι καλύτερο να το κάνει σε δύο μέρες. Την πρώτη μέρα κάνεις το trek διανυκτερεύεις στο Aguas Calientes (υπομονή βράδυ είναι θα περάσει) και την επόμενη το πρωί όντας ξεκούραστος κάνεις την ξενάγηση στο Machu Picchu.
Στην διαδρομή και μέχρι να φτάσουμε στο Ollanta είχαμε μια πολύ ωραία και εποικοδομητική κουβεντούλα με τους Αμερικάνους για τον τρόπο ζωής στην Αμερική και στην Ελλάδα αντίστοιχα. Αυτό που έχει μείνει ανεξίτηλο στη μνήμη μου από όσα συζητήσαμε είναι πως εάν δεν είσαι ασφαλισμένος στην Αμερική την έβαψες. Υπάρχουν όπως μας είπαν εκατομμύρια άνθρωποι που έχασαν σπίτια, περιουσίες και έμειναν στο δρόμο επειδή τους έτυχε κάτι, αρρώστησαν και δεν μπόρεσαν να καλύψουν τα υπέρογκα ποσά που τους ζητούν για νοσηλεία και περίθαλψη.

Πολύ ωραία περιγραφή, πραγματικά ήταν σα να ήμουν δίπλα σου τη στιγμή που αντίκρυσες το Machu Picchu!
Όσο για τη συζήτηση με τους Αμερικανούς περί ζωής εκεί, μου θύμισες συζήτηση με κοπέλα σε κομμωτήριο στην Ουάσιγκτον πριν δύο χρόνια η οποία με κοίταζε πραγματικά έκπληκτη και μου είπε με μεγάλη περιέργεια, "είναι αλήθεια αυτό που λένε, ότι στην Ευρώπη παίζει άδεια ανατροφής τέκνου και για τον πατέρα;;;"

 

[Señor_Nada]

Σε ευχαριστούμε για τις περιγραφές και τις εικόνες. Δυναμώνεις τη φλόγα που ήδη έχω για τη χώρα.

Μια ερώτηση, η μονοήμερη εκδρομή είναι αυτή; 1 Day Inca Trail to Machu Picchu

Δεν είναι λίγο (έως πολύ) τσιμπημένη η τιμή; Πιστεύεις τα αξίζει; Έχω άγνοια για τιμές εκδρομών στην περιοχή.

 

[Vicks]

Πολύ ωραία περιγραφή, πραγματικά ήταν σα να ήμουν δίπλα σου τη στιγμή που αντίκρυσες το Machu Picchu!
Όσο για τη συζήτηση με τους Αμερικανούς περί ζωής εκεί, μου θύμισες συζήτηση με κοπέλα σε κομμωτήριο στην Ουάσιγκτον πριν δύο χρόνια η οποία με κοίταζε πραγματικά έκπληκτη και μου είπε με μεγάλη περιέργεια, "είναι αλήθεια αυτό που λένε, ότι στην Ευρώπη παίζει άδεια ανατροφής τέκνου και για τον πατέρα;;;"

Να κάνω μία ίσως χαζή ερώτηση; μπήκες στον πειρασμό να κλείσεις όλο το πακέτο του ταξιδιού από το dos manos;

 

[Delmem38110]

Όμορφη εκδρομή και το βουνό χωρίς τουρίστες. Μπράβο σας.