Αργεντινή Πιάσε ενα γύρο απ' ολα!

[BASILISPAP]

Tilcara για 2 βραδιές μέρος Β'…



Ξημερώνει μια πανέμορφη μέρα, ευτυχώς που δεν πήγαμε χθες, ο/οι θεοί είναι μαζί μας.
Μια γάτα περιμένει στην πόρτα για να την προσκαλέσουμε μέσα. Μετα κοιτάζει με πάθος τον νιπτήρα, η Α της ανοίγει την βρύση και αυτή πηδάει στον πάγκο και πίνει με μεγάλη δίψα για κάποιο χρονικό διάστημα. Μετα την πρωινή ιεροτελεστία με την γάτα, πάμε για πρωινό και ντους καθώς έχουμε να κάνουμε πολλά σήμερα.

Μπαίνουμε στο όχημα μας και γρήγορα αφήνουμε πίσω την Tilcara. Ζητάω από την Α μια χούφτα κόκας, μασάω και νιώθω την επίδραση της (πλάκα κάνω). Σαν να μασάς ένα πικρό γρασίδι, όπως όταν αφήνεις το τσάι πολύ ώρα στο νερό. Διαβάσαμε για την χρήση της, καλυτέρα να την κρατάς στο στόμα μασώντας μέχρι να διαλυθούν οι ίνες της. Μετα την αφήνεις πάνω στα ούλα στο πλάι του στόματος. Οι ντόπιοι χρησιμοποιούν την κόκα με μαγειρική σόδα για να αυξήσουν την επίδραση και τα οφέλη της.




Επιστρέφουμε προς την Purmamarca και συνεχίζουμε τον δρόμο για τις αλυκές. Το αυτοκίνητο χάνει λιγάκι την ιπποδύναμη του, προσπερνάμε μεγάλα φορτηγά και λεωφορεία στον φιδίσιο ανηφορικό δρόμο. Ξαφνικά εμφανίζεται μια πινακίδα με ένδειξη 4170 μέτρα (Altos del Morado pass)! Ούτε που πήραμε χαμπάρι το πόσο ψηλά βρισκόμαστε. Το τοπίο αλλάζει συνεχώς, σε κάποια σημεία θυμίζει Ιορδανία. Ξερικό έδαφος, μπαίνουμε σε μια μικρή ομίχλη για λίγο. Μετα τα σύννεφα διασκορπίζονται και μένει μόνο ένας όμορφος μπλε ουρανός και η εντυπωσιακή πανοραμική θέα του Altiplano (οροπέδια των Άνδεων).





Ένα δημοτικό αυτοκίνητο μας ζητάει να σταματήσουμε για λίγο καθώς μπροστά μας βρίσκεται ένα κινηματογραφικό συνεργείο για ένα τηλεοπτικό σποτ. Άντε και βιαζόμαστε, τώρα βρήκατε; Η ουρά γίνεται πολύ μεγάλη και όποιος και να ρωτήσει, παίρνει την ίδια πάντα απάντηση «σε 5 λεπτά το πολύ». Μετα από πολλά πεντάλεπτα, επιτέλους ανοίγουν τον δρόμο και πατώντας λίγο το γκάζι ξεφεύγουμε από τους υπόλοιπους. Κάποια Λάμας και οι συγγενείς τους τα Vicunas μας περιεργάζονται καθώς τα προσπερνάμε.



Φτάνουμε στις Salinas Grandes στα 3450μ υψόμετρο, κάπου διάβασα ότι είναι η τέταρτη μεγαλύτερη αλυκή (salt flat) στον κόσμο. Πληρώνουμε το μικρό αντίτιμο και μας αναθέτουν έναν οδηγό τον οποίο ακολουθούμε υποχρεωτικά στην μια ώρα που έχουμε στην διάθεση μας. Αυτός προπορεύεται με την μηχανή και εμείς από πίσω με το αυτοκίνητο μας. Στα τρία διαφορετικά μέρη που επιλεγεί μπορούμε να περιπλανηθούμε, να αγγίξουμε και να μάθουμε ότι χρειάζεται. Σταματάμε και μας εξηγεί στα Ισπανικά για όλα αυτά που βλέπουμε, για τις ποιότητες του αλατιού και την χρήση τους. Μέχρι και υλικά κατασκευής κτιρίων από το φθηνότερη ποιότητα αλατιού κάνουν. Τα αγάλματα στις φωτογραφίες είναι όλα από αλάτι, όπως και τα κτίρια στον χώρο.






Εντυπωσιακά τοπία, ο αντικατοπτρισμός, ο ήλιος και τα σύννεφα παίζουν παιχνίδια με το φως. Επίσης ο οδηγός μας θα βγάλει κάποιες αστείες και εντυπωσιακές φωτογραφίες, του τύπου «συρρίκνωσα τον άντρα μου»! Η ιδιαίτερη αίσθηση του να περπατάς πάνω στην κρυσταλλωμένη επιφάνεια, πάνω στην γκριζόλευκη έρημο αλατιού σε αντίθεση με το πανέμορφο μπλε του ουρανού. Το εξάγωνο σχέδιο που δημιουργεί η διαδικασία, τα σύννεφα που αλλάζουν συνεχώς σχέδια, οι πισίνες κρυστάλλωσης αλατιού. Πρόκειται για ένα πολύ ευαίσθητο οικοσύστημα, που εξαρτάται πολύ από την περίοδο των βροχών η την ανομβρία. Έχει μεγάλη διαφορά θερμοκρασίας μεταξύ ημέρας και νύχτας.




Το φαινόμενο αυτό έχει επιλεγεί ως ένα από τα 7 θαύματα της φύσης της χώρας. Το αφιλόξενο αυτό περιβάλλον έχει έκταση 212τχλμ και βρίσκεται στα 66χλμ απόσταση από την Purmamarca. Αν συνεχίσεις θα φτάσεις στην Βολιβία η την Χιλή ενώ στην περιοχή μένουν ιθαγενείς σε διάφορες κοινότητες…

Επιστρέφουμε από τον ίδιο φιδίσιο δρόμο με την ίδια παρέα, φορτηγά, λεωφορεία και αυτοκίνητα που καθυστερούν την ήδη αργή ταχύτητα. Προσπερνάμε κάποιους και επιταχύνουμε για να προλάβουμε την συνέχεια. 90χλμ αργότερα φτάνουμε στην Humahuaca, με 3012m υψόμετρο και 11400 κάτοικους. Η κοιλάδα Quebrada de Humahuaca είναι μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς.

Μπαίνοντας στην πόλη, ένας άντρας με γιλέκο μας κάνει σήμα να σταματήσουμε στον χώρο για τις πληροφορίες τουριστών. Θέλουμε να επισκεφτούμε το Serrania de Hornocal (το βουνό με τα δεκατέσσερα χρώματα) και μας λένε ότι δεν μπορούμε να πάμε με το δικό μας όχημα παρα μόνο με το δικό τους τζιπ γιατί «απαγορεύεται αλλιώς». Όμως αφού έχω διαβάσει ότι γίνεται, λέω στον τύπο (που είναι κατηγορηματικός) ότι έχει έρθει ο αδελφός μου (για τον οποίο δεν γνώριζα ούτε και εγώ την ύπαρξη του) πριν από λίγο καιρό και δεν είχε κανένα απολύτως πρόβλημα. Ανασηκώνει τους ώμους του και καταπιάνεται με τον επόμενο επισκέπτη. Αποχωρώ νικητής και ψάχνουμε να βρούμε να παρκάρουμε. Κούραση και ήλιος, δεν είμαστε και στα καλύτερα μας. Μια γρήγορη βόλτα και προσπαθούμε να βρούμε κάπου να πιούμε έναν καφέ, με πολύ μεγάλη δυσκολία βρίσκουμε ανοιχτό μαγαζί στις τρεις το μεσημέρι.





Βγαίνουμε από την πόλη και ακολουθούμε τον χωμάτινο δρόμο για το Serrania de Hornocal, στα 25χλμ από την Humahuaca, το βουνό ουράνιο τόξο! Εκεί στην πύλη πληρώνεις ένα πολύ μικρό ποσό, το οποίο πηγαίνει στην κοινότητα των οικογενειών που κατέχουν τη γη. Σηκώθηκα από το κάθισμα του αυτοκινήτου και αμέσως κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά. Το υψόμετρο είναι στα 4350μ, νέο ρεκόρ για το ζεύγος! Κουράζεσαι με το παραμικρό και νιώθεις έντονη ζαλάδα.
Η πρώτη εικόνα είναι από την οδοντωτή σειρά δοντιών που προσφέρει απλόχερα απόλυτα εντυπωσιακά χρώματα. Πρόκειται για έναν ασβεστολιθικό σχηματισμό με διαφορετικούς τύπους ορυκτών που διαβρώνονται συνεχώς και αυτό δημιούργησε την ποικιλία των χρωμάτων στις βουνοπλαγιές.






Βγάζουμε κάποιες φωτογραφίες και αποφασίζουμε να κατέβουμε ένα μονοπάτι για να πάμε πιο κοντά σε αυτά που βλέπουμε. Ο ήλιος μας κάνει την χάρη και εμφανίζεται για λίγο ζωντανεύοντας τα χρώματα, ιδανικά πρέπει να έρθεις το απόγευμα γιατί τότε το φως είναι προς το βουνό. Αν αντέχεις μπορείς να περπατήσεις λιγάκι για να φτάσεις λίγο πιο κοντά. Εννοείται ότι προχωράμε, το τοπίο είναι εντυπωσιακό αλλά και η δυσφορία αρκετή. Στην επιστροφή η σχετικά εύκολη κατηφόρα φυσικά γίνεται απότομη ανήφορα…. Με κάποια δυσκολία τα καταφέρνουμε και επιστρέφουμε στον χώρο του πάρκινγκ. Φεύγοντας τα σύννεφα πολλαπλασιάζονται και κρύβουν τελείως τον ήλιο! Ευχαριστούμε!






Φτάνοντας και πάλι στην Tilcara στις 7 το απόγευμα, πρέπει να ταΐσουμε και το όχημα μας. Τα βενζινάδικα στην περιοχή είναι λιγοστά, οπότε και υπάρχουν μεγάλες ουρές.

Με μια μπυρίτσα αγκαλιά αποφασίζουμε να φάμε στο φανταστικό villa del cielo. Η αξιαγάπητη ιδιοκτήτρια, οι πολύ καλές γεύσεις και το vfm μας έδωσαν το πρώτο από τα top4 εστιατόρια του ταξιδιού μας. Θα κάτσουμε έξω λέμε, όμως μετά από 10 λεπτά βρέχει και τρέχουμε να κρυφτούμε μέσα. Δοκιμάσαμε κρέας από Λάμα (αρκετά σκληρό, αλλά νόστιμο), τυχαία πήραμε ένα τρομερό κρασί το Amanecer Andino naranja (πορτοκάλι χρώματος), με ένα πολύ όμορφο περιβάλλον και όλα αυτά σε πολύ λογικές τιμές. Με το γλυκάκι στο τέλος πληρώσαμε περίπου 40 ευρώ, στην χώρα θεωρείται πρέπον το 10% για φιλοδώρημα. Θα ξαναπήγαινα πολύ ευχαρίστως!





Μιλήσαμε αρκετή ώρα με ένα φιλικό ζευγάρι Αργεντινών για την χώρα τους αλλά και την δική μας. Με μια χωνευτική βολτούλα στην μικρή αυτή πόλη, αγοράζουμε από μια μπύρα ο καθένας και καταλήγουμε στο ξενοδοχείο μας για να ξαναφτιάξουμε τα σακίδια μας. Αύριο πάμε στην…

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• …

  Go to chapter

  Go
• 22

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 4 of 22

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[BASILISPAP]

Buenos Aires για μια νύχτα…

Μείναμε στην περιοχή Ezeiza διπλά από το αεροδρόμιο EZE, στο Airbnb του Federico, ένας πολύ ωραίος τύπος που θα ήθελα να έχω για φίλο. Αν και διαθέτει 11 διαμερίσματα, μας αφιέρωσε κάποιες ώρες και είχε πολύ όρεξη για κουβέντα όταν συνειδητοποίησε ότι μπορούμε να καταλάβουμε τα περισσότερα από αυτά που έλεγε στα Ισπανικά. Αλλιώς όλη η συνεννόηση γίνεται μέσω εφαρμογής τηλεφώνου καθώς δεν μιλάει καθόλου Αγγλικά. Το κόστος της διανυκτέρευσης είναι στα 33 ευρώ και επιπλέον η μεταφορά από και προς το αεροδρόμιο.

Το διαμέρισμα διαθέτει έναν μικρό κήπο με κοινή πισίνα, στην οποία ήθελα απαραίτητα να μπω μέσα. Το μεγαλύτερο προσόν του φυσικά είναι η μικρή απόσταση από το αεροδρόμιο, ιδανικό για ταλαιπωρημένους ταξιδιώτες.

Υπερβολική ζεστή και υγρασία σήμερα, πράγμα το οποίο είναι τελείως ασυνήθιστο για την εποχή σύμφωνα με τον Federico. Παραγγέλνουμε μια πίτσα στο δωμάτιο και συμφωνούμε ότι θα ξεκουραστούμε και θα βγούμε αργότερα. Η Α κοιμάται μερικές ώρες, ενώ εγώ (έτσι για αλλαγή) δεν τα καταφέρνω. Κοιτάζω έξω από το παράθυρο και ο αέρας δυναμώνει, πάει το χαλαρωτικό μπάνιο στην πισίνα. Προσπάθησα να μπω αλλά πάγωσα με την ξαφνική μπόρα και τον πολύ έντονο άνεμο. Μέχρι και ακυρώσεις πτήσεων είχε εκείνη η ημέρα. Μια ώρα μετά, ο καιρός φτιάχνει και (αφού η πριγκηπέσσα κοιμάται ακόμα) πάω σε ένα φούρνο να πάρω κάτι να φάμε πριν κλείσει και αρκεστούμε σε βραδινό «ότι έχει στο ψυγείο». Στην περιοχή που βρισκόμαστε η φτώχεια είναι ολοφάνερη, κάποια διάσπαρτα καταστήματα, ένα κτηνιατρείο, ένας μηχανικός αυτοκίνητων και ένα μαγαζάκι με φρούτα και λαχανικά. Πολύ νέοι παίζουν ποδόσφαιρο στο 5x5 στον βρεγμένο τάπητα, φωνάζοντας κάθε τόσο goooooooool! Σκυλιά προσπαθούν να βρουν ένα ξεροκόμματο για να απαλύνουν την πείνα τους και οι κάδοι σκουπιδιών βρίσκονται υπερυψωμένοι μέσα σε κλουβιά . Τόσες νέες εικόνες, χωρίς να είναι κάτι όμορφο μπορεί να είναι ενδιαφέρον.

Με την βοήθεια του google maps έχω σταμπάρει το Panaderia confiteria “Sol y Luna” για να πάρω κάποια sandwich de miga (σάντουιτς χωρίς την κόρα και με διαφορετική γέμιση το καθένα) και γλυκά. Με 8.5 ευρώ πήρα 12 τοστ με διαφορετικά υλικά και 4 γλυκά. Για κάποιον τελείως χαζό λόγο (μιλάμε για ιδιοφυΐα) δεν πήρα αρκετά χρήματα μαζί μου και ούτε την Revolut η οποία για άλλη μια φορά μας έσωσε. Ευτυχώς είχα κάποια δολάρια για ασφάλεια πάνω μου και τα αντάλλαξαν άμεσα. Αυτό που βρήκα αστείο είναι ότι ο ιδιοκτήτης μου είπε “αν δεν έχεις αρκετά μπορείς να περάσεις αύριο να πληρώσεις”. Επιστρέφοντας ο καιρός αλλάζει, κοπάζει ο άνεμος και μπορούμε να απολαύσουμε τον κήπο.

Λίγα Ισπανικά κρίνονται απαραίτητα για την χώρα καθώς πολύ λίγοι μιλάνε ή είναι διατεθειμένοι να προσπαθήσουν σε άλλη γλώσσα. Ευτυχώς ειδικότερα η Α τα καταφέρνει πολύ καλά στον τομέα αυτό. Όπως και σε άλλα ταξίδια είναι η φωτογράφος της παρέας, τώρα ανέλαβε και χρέη επίσημου μεταφραστή!

Πολύ χοντρικά λέγαμε ότι 1 ευρώ αντιστοιχεί σε περίπου 1000 Αργεντίνικα πέσος (Φεβρουάριος 2024). Στην χώρα υπάρχει το επίσημο και το ανεπίσημο/επίσημο/blue rate. Ενώ ο νέος πρόεδρος της μόλις έκανε υποτίμηση του νομίσματος στα μισά της αξίας του! Ανταλλάξαμε 300 ευρώ με μέτρια απόδοση και πήραμε περίπου 350000 πέσος. Είναι παράξενο να έχεις δεκάδες χαρτονομίσματα στο πορτοφόλι με αναλογία μόλις ένα ευρώ. Στην Αργεντινή έχουμε διαφορά -5 ώρες σε σχέση με την Ελλάδα. Με την κούραση δεν μπορώ να πω ότι καταλάβαμε κάτι από το jet lag.

Πίνουμε από 2 μπύρες ο καθένας όσο χαλαρώνουμε δίπλα στην πισίνα με συντροφιά τα σάντουιτς μας. Τον Φεβρουάριο η Ανατολή του ηλίου είναι στις 6:30 και η Δύση στις 19:40 περίπου ενώ είναι και η βροχερή περίοδος. Στον Νότο παρατηρήσαμε ότι η δύση γινόταν πολύ αργότερα! Κοιτάζω τον ουρανό και προσπαθώ να συνειδητοποιήσω αυτά που βλέπουν τα μάτια. Πρώτη φορά στην Αμερικάνικη ήπειρο και φυσικά μετά από 36 ώρες στον δρόμο νιώθουμε εξαντλημένοι! Ήρθε η ώρα για ύπνο…

 

[Sassenach77]

Πως κουνάνε τα σκυλάκια την ουρά όταν σε κοιτάνε και θέλουν κάτι απο σένα; Έ έτσι και εγώ τώρα είμαι και περιμένω τη συνέχεια!!!

 

[BASILISPAP]

Tilcara για 2 βραδιές μέρος Α…

Πρωινό ξύπνημα, τρώμε ότι απόμεινε από χθες και κάνουμε ένα μπάνιο. Το ραντεβού με τον Federico είναι για τις 4:45 και εμφανίζεται άνετος στις 5. Στην χώρα όπως είπαμε πολλοί έχουν ένα θέμα με την συνέπεια, σε αντίθεση με εμένα. Στο τηλέφωνο ο επόμενος πελάτης, «είμαι στον δρόμο, φτάνω» του απαντάει, ενώ ακόμα δεν έχουμε καν ξεκινήσει.

Δεκαπέντε ημέρες νωρίτερα έχω λάβει ένα μήνυμα από την Flybondi για ακύρωση της πρώτης από τις έξι συνολικά πτήσεις που έχουμε μαζί τους, καλά θα πάει αυτό. Η άμεση αγορά με την Aerolineas Argentinas (ο εθνικός αερομεταφορέας) μας ξαλάφρωσε από 253 αντί 77 ευρώ για τους δυο μας, όμως δεν θέλαμε να χάσουμε περισσότερο χρόνο. Ότι είναι, προχωράμε…

Επιστροφή στο τώρα και στο διεθνές αεροδρόμιο EZE, η χθεσινή στάση κρίθηκε απαραίτητη για να ξεκουράσουμε λίγο το σώμα μας. Η ακριβή πτήση (μετά την ακύρωση της Flybondi) με την Aerolineas είναι στις 6:45 το πρωί για Salta, διαρκεί 2+ ώρες και συμπεριλαμβάνει έναν καφέ.



Η Α στο παράθυρο, εγώ στην μέση και δίπλα μου κάθεται ένας τύπος σεβαστών διαστάσεων ο οποίος έχει βαλθεί να εξερευνήσει σχεδόν όλες τις οπές που διαθέτει. Αυτί, μύτη, στόμα ανα ένα λεπτό αλλάζει και πάλι από την αρχή. Έλεγχος της ποιότητας εξαγωγής του προϊόντος και πάλι από την αρχή. Μύτη, αυτί, στόμα…

Το αεροσκάφος προσγειώνεται και με μεγάλη προσοχή περνάω πάνω απο το κάθισμα του διπλανού μην τυχόν και ξέμεινε κάτι πάνω στο ύφασμα. Πάμε με χαρά να παραλάβουμε το όχημα μας και ενώ ο υπάλληλος της Sixt ετοιμάζει τα χαρτιά βλέπει ότι έχουμε χρεωστική κάρτα.

-No credit card? No.
-No tienes tarjeta de crédito? No puedes alquilar un auto…

Λυπάμαι αλλά δεν μπορείτε να ενοικιάσετε αυτοκίνητο!!! Ενώ έχουμε κλείσει τόσο καιρό πριν, η μόνη λεπτομέρεια που δεν είχαμε συζητήσει ήταν αυτή. Είναι ανένδοτος, δεν μπορούμε να πάρουμε αυτοκίνητο. Αυτό ήταν, το πρόγραμμα μαζί με την ανεξαρτησία μας κάνει φτερά. Δεύτερη απογοήτευση, ενώ ουσιαστικά η λέξη απογοήτευση δεν μπορεί να εκφράσει τα συναισθήματα μου εκείνη την στιγμή. Επειδή δεν μιλάει αγγλικά φέρνει κάποιον από το διπλανό γραφείο ενοικίασης αυτοκινήτων. Ο από μηχανής Θεός, μας λέει ότι λυπάται αλλά δεν δέχονται χρεωστική κάρτα (λάθος μας εννοείται αλλά δεν το είχαμε σκεφτεί, σε άλλες χώρες δεν είχαμε πρόβλημα). Μόνο μια εταιρεία ίσως, τους παίρνει τηλέφωνο και με χαμόγελο μας λέει να περιμένουμε να έρθουν στο γραφείο του αεροδρομίου. Είχα βεβαία τους ενδοιασμούς μου μήπως και πρόκειται για απάτη αλλά τέτοια ώρα… Beggars can’t be choosers, θα το αντιμετωπίσουμε εν καιρώ. Εμφανίζεται ο υπαλληλος της Way Car και μας δίνει μια πολύ λογική τιμή (150 ευρώ για 3 ημέρες) για ένα σχετικά καινούργιο Renault Logan. Τελικά όλα είναι έτοιμα, υπογράφουμε, ελέγχουμε το αυτοκίνητο και με μια τεράστια ανακούφιση ξεκινάμε το πραγματικό ταξίδι. Ευχαριστούμε Way car! Βγαίνοντας από την πόλη παίρνουμε την εθνική οδό με το τοπίο ολοένα να αλλάζει και να ομορφαίνει.

.

Οδηγώντας για πρώτη φορά σε Αργεντίνικο έδαφος, ο προορισμός μας απέχει 216 χλμ. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι στην χώρα στις διασταυρώσεις το φανάρι βρίσκεται μετά την διασταύρωση και όχι πριν. Σε αυτό το ταξίδι η οδήγηση θα γίνει με την εφαρμογή google maps, καθώς το αγαπημένο Waze χρειάζεται δεδομένα για να δουλέψει σωστά. Στην όμορφη περιοχή Salta προς τον Βορρά υπάρχουν 2 επιλογές, η θεαματική και περιπετειώδης διαδρομή μέσω του δρόμου 9 ή ο αυτοκινητόδρομος. Το gps αποφασίζει για εμάς τον δεύτερο και προχωράμε.

Όσοι επισκέπτονται την περιοχή επιλέγουν να πάνε είτε προς τον Νότο για Cafayate, Cachi και επιστροφή Salta είτε προς τον Βορρά για Humahuaca, Purmamarca και επιστροφή. Και τα δυο ιδανικά χρειάζονται από 3 μέρες. Ήθελα πάρα πολύ να βάλω στο πρόγραμμα το πασίγνωστο ορεινό πέρασμα Abra del Acay. Μια πραγματική περιπέτεια με μεγάλο υψόμετρο, δυσκολία και ερημιά στον δρόμο 40. Λόγω εποχής όμως, με τις βροχές και τους διαλυμένους δρόμους επιστρατεύθηκε η λογική και το αφήσαμε ίσως για μια άλλη φορά, μίαν άλλη ζωή! Αν πάτε όμως τους χειμωνιάτικους (Αργεντίνικους) μήνες τότε οι δρόμοι είναι σε πολύ καλύτερη κατάσταση και θα το σκεφτόμουν πολύ σοβαρά.

Στο πλάνο μας θα πάρουμε τον αυτοκινητόδρομο για την Purmamarca. Ο δρόμος στα περισσότερα σημεία είναι όμορφος με πάρα πολλά δέντρα και συχνά checkpoint από την Αστυνομία. Δεν μας σταμάτησε κάνεις εκτός από κάποιους που ήθελαν να αγοράσουμε κάποιο εισιτήριο/λοταρία. Περνάμε μέσα από κάποια χωριά που μοιάζουν αρκετά φτωχικά, με πολλά σκυλία αλλά χωρίς σκουπίδια παντού.
Επιτέλους συναντάμε και κάποια λάμα που βοσκούν, ενώ μεγάλα κοπάδια από κατσίκια παραμένουν στο πλάι του δρόμου.



Φτάνουμε και με βοήθεια των πολύ εξυπηρετικών υπάλληλων βρίσκουμε το δωρεάν παρκινγκ. Η Purmamarca στα 2324μ υψόμετρο, είναι ένα πολύ τουριστικό χωριό 2000 κατοίκων και το βουνό των επτά χρωμάτων. Τουρίστες, ντόπιοι και ξένοι αρμενίζουν και απολαμβάνουν τις ιδανικές θερμοκρασίες. Σταματάμε για ένα καφεδάκι στην πλατεία, το οποίο στην συνέχεια γίνεται και στάση για να δοκιμάσουμε τα περίφημα empanadas στο El Algarrobo. Παρατηρούμε τον κόσμο (Ισπανικά, Πορτογαλικά και Αγγλικά μια μίξη λαών), τα τριγύρω πολύχρωμα βουνά και τις μουσικές που ακούγονται από παντού. Ένα ζευγάρι με την τοπική ενδυμασία λικνίζεται με τους ήχους, προς τέρψη των τουριστών. Η ώρα περνάει και αποφασίζουμε ότι δεν βγαίνει να πάμε Salinas Grandes σήμερα, ενώ καραδοκεί και η βροχή. Κάνουμε βόλτες στο χωριό, στην τουριστική αγορά όπου βλέπουμε διάφορα ενδιαφέροντα και μη, όπως οι ξεροί κάκτοι με τους οποίους κάνουν φωτιστικά, τσάντες και άλλα πολλά. Επισκεπτόμαστε την εκκλησία Santa Rosa de Lima του 1648 και τον κήπο της. Ο καιρός αλλάζει με δυσοίωνα σύννεφα να κάνουν την εμφάνιση τους.





Απόψε θα μείνουμε στην Tilcara στα 22 χιλιόμετρα από εδώ. Με πληθυσμό λίγο πάνω από 6200 κάτοικους βρίσκεται στα 2465 μέτρα. Επιλέξαμε το πολύ τίμιο Tulmas hotel με τιμή στα 30 ευρώ την βραδιά με πρωινό. Όμορφος κήπος, καθαρά και προσεγμένα δωμάτια με μικρές διακριτικές λεπτομέρειες. Αξίζει να αναφερθεί ότι πήγαμε την εβδομάδα του καρναβαλιού μέσα στην καρδιά της υψηλής τουριστικής εποχής οπότε η τιμή που βρήκαμε είναι καταπληκτική. Η ζέστη, ο ήλιος και η κούραση μας γελούν κατάμουτρα οπότε χαλαρώνουμε λιγάκι και αργότερα βγαίνουμε για μια βόλτα στην μικρή πόλη.

Στην γωνιά του ξενοδοχείου βλέπουμε δυο Λάμα (Γιάμα όπως τα λένε οι Αργεντίνοι) που βόσκουν ανέμελα και στην βιτρίνα ενός καταστήματος μαθαίνουμε ποια είναι η καλύτερη γιαγιά!
Ακολουθεί μια βόλτα στην σχετικά μικρή υπαίθρια αγορά, από την οποία θα αγοράσουμε κόκα! Όχι κόλα, φύλλα κόκας που μασάς με πάθος πράγμα το οποίο (υποτίθεται; ) βοηθάει στην αντιμετώπιση του μεγάλου υψομέτρου.



Τα σύννεφα μαζεύονται μέχρι που φέρνουν και βροχή. Αποφασίζουμε να χαλαρώσουμε σε μια πολύ μικρή μπυραρία με την δική τους παραγωγή μπύρας. Διαθέτουν τέσσερις διαφορετικές γεύσεις, πίνουμε από μια με κάποιο βότανο (muna muna/μέντα, Albahaca/βασιλικού) και τις βρίσκουμε αρκετά ενδιαφέρουσες. Στην επιστροφή τα Λάμα έχουν ξαπλώσει και περνάνε τα βράδια τους σερφάροντας στο ίντερνετ, πόσο μοιάζουμε τελικά!



Θα φάμε στο πολύχρωμο Khuska, όπου και παραγγέλνουμε (στα Ισπανικά φυσικά, είπαμε Αγγλικά δεν έχει) κάποια μεζεδάκια Άνδεων με συνοδεία ροζέ κρασιού. Ίδιαιτερο περιβάλλον, πιασάρικη Αργεντίνικη ποπ με ένα ζευγάρι δίπλα μας να τραγουδάει το κάθε τραγούδι! Από την Revolut βλέπω ότι το κόστος ήταν στα 21 ευρώ, μάλλον το φθηνότερο εστιατόριο που πήγαμε στην χώρα. Επιστρέφουμε με τα πόδια καθώς τα 100 μέτρα απόστασης δεν μας πτοούν απόψε… Βυθιζόμαστε σε έναν ανήσυχο ύπνο με παράξενα όνειρα και οι δυο μας!

 

[evaT]

Εμένα πάλι μου κάνει εντύπωση ότι έχεις νοικιάσει αυτοκίνητο με χρεωστική! Δεν μου έτυχε ποτέ, ζητούν πάντοτε πιστωτική για να δεσμεύσουν την εγγύηση (ομοίως και στην Αργεντινή) και μάλιστα στο όνομα του οδηγού αποκλειστικά. Με πολύ παρακάλι πριν από χρόνια στη Μαγιόρκα έδωσα σε άλλο όνομα γιατί είχαμε ξεχάσει του οδηγού στο ξενοδοχείο και μας έβγαλαν την πίστη.
Ταξιδάρα πάντως, περιμένουμε τη συνέχεια.

 

[BASILISPAP]

Εμένα πάλι μου κάνει εντύπωση ότι έχεις νοικιάσει αυτοκίνητο με χρεωστική! Δεν μου έτυχε ποτέ, ζητούν πάντοτε πιστωτική για να δεσμεύσουν την εγγύηση (ομοίως και στην Αργεντινή) και μάλιστα στο όνομα του οδηγού αποκλειστικά. Με πολύ παρακάλι πριν από χρόνια στη Μαγιόρκα έδωσα σε άλλο όνομα γιατί είχαμε ξεχάσει του οδηγού στο ξενοδοχείο και μας έβγαλαν την πίστη.

Ταξιδάρα πάντως, περιμένουμε τη συνέχεια.

[/Q
UOTE]

Ελλάδα 7 ημέρες, Ισλανδία (το 2020) 13 μέρες και Ιορδανία (το 2022) 16 μέρες όλες οι ενοικιάσεις έγιναν με χρεωστική. Δηλώνω άσχετος επί του θέματος, ευτυχώς λύθηκε χωρίς παρατράγουδα. Το πάθημα έγινε μάθημα και (με την συμβουλή μελών του φόρουμ) περιμένω την Aegean premium. Ευχαριστώ πολύ!

 

[BASILISPAP]

Tilcara για 2 βραδιές μέρος Β'…



Ξημερώνει μια πανέμορφη μέρα, ευτυχώς που δεν πήγαμε χθες, ο/οι θεοί είναι μαζί μας.
Μια γάτα περιμένει στην πόρτα για να την προσκαλέσουμε μέσα. Μετα κοιτάζει με πάθος τον νιπτήρα, η Α της ανοίγει την βρύση και αυτή πηδάει στον πάγκο και πίνει με μεγάλη δίψα για κάποιο χρονικό διάστημα. Μετα την πρωινή ιεροτελεστία με την γάτα, πάμε για πρωινό και ντους καθώς έχουμε να κάνουμε πολλά σήμερα.

Μπαίνουμε στο όχημα μας και γρήγορα αφήνουμε πίσω την Tilcara. Ζητάω από την Α μια χούφτα κόκας, μασάω και νιώθω την επίδραση της (πλάκα κάνω). Σαν να μασάς ένα πικρό γρασίδι, όπως όταν αφήνεις το τσάι πολύ ώρα στο νερό. Διαβάσαμε για την χρήση της, καλυτέρα να την κρατάς στο στόμα μασώντας μέχρι να διαλυθούν οι ίνες της. Μετα την αφήνεις πάνω στα ούλα στο πλάι του στόματος. Οι ντόπιοι χρησιμοποιούν την κόκα με μαγειρική σόδα για να αυξήσουν την επίδραση και τα οφέλη της.




Επιστρέφουμε προς την Purmamarca και συνεχίζουμε τον δρόμο για τις αλυκές. Το αυτοκίνητο χάνει λιγάκι την ιπποδύναμη του, προσπερνάμε μεγάλα φορτηγά και λεωφορεία στον φιδίσιο ανηφορικό δρόμο. Ξαφνικά εμφανίζεται μια πινακίδα με ένδειξη 4170 μέτρα (Altos del Morado pass)! Ούτε που πήραμε χαμπάρι το πόσο ψηλά βρισκόμαστε. Το τοπίο αλλάζει συνεχώς, σε κάποια σημεία θυμίζει Ιορδανία. Ξερικό έδαφος, μπαίνουμε σε μια μικρή ομίχλη για λίγο. Μετα τα σύννεφα διασκορπίζονται και μένει μόνο ένας όμορφος μπλε ουρανός και η εντυπωσιακή πανοραμική θέα του Altiplano (οροπέδια των Άνδεων).





Ένα δημοτικό αυτοκίνητο μας ζητάει να σταματήσουμε για λίγο καθώς μπροστά μας βρίσκεται ένα κινηματογραφικό συνεργείο για ένα τηλεοπτικό σποτ. Άντε και βιαζόμαστε, τώρα βρήκατε; Η ουρά γίνεται πολύ μεγάλη και όποιος και να ρωτήσει, παίρνει την ίδια πάντα απάντηση «σε 5 λεπτά το πολύ». Μετα από πολλά πεντάλεπτα, επιτέλους ανοίγουν τον δρόμο και πατώντας λίγο το γκάζι ξεφεύγουμε από τους υπόλοιπους. Κάποια Λάμας και οι συγγενείς τους τα Vicunas μας περιεργάζονται καθώς τα προσπερνάμε.



Φτάνουμε στις Salinas Grandes στα 3450μ υψόμετρο, κάπου διάβασα ότι είναι η τέταρτη μεγαλύτερη αλυκή (salt flat) στον κόσμο. Πληρώνουμε το μικρό αντίτιμο και μας αναθέτουν έναν οδηγό τον οποίο ακολουθούμε υποχρεωτικά στην μια ώρα που έχουμε στην διάθεση μας. Αυτός προπορεύεται με την μηχανή και εμείς από πίσω με το αυτοκίνητο μας. Στα τρία διαφορετικά μέρη που επιλεγεί μπορούμε να περιπλανηθούμε, να αγγίξουμε και να μάθουμε ότι χρειάζεται. Σταματάμε και μας εξηγεί στα Ισπανικά για όλα αυτά που βλέπουμε, για τις ποιότητες του αλατιού και την χρήση τους. Μέχρι και υλικά κατασκευής κτιρίων (από την φθηνότερη ποιότητα αλατιού) κάνουν. Τα αγάλματα στις φωτογραφίες είναι όλα από αλάτι, όπως και τα κτίρια στον χώρο.






Εντυπωσιακά τοπία, ο αντικατοπτρισμός, ο ήλιος και τα σύννεφα παίζουν παιχνίδια με το φως. Επίσης ο οδηγός μας θα βγάλει κάποιες αστείες και εντυπωσιακές φωτογραφίες, του τύπου «συρρίκνωσα τον άντρα μου»! Η ιδιαίτερη αίσθηση του να περπατάς πάνω στην κρυσταλλωμένη επιφάνεια, πάνω στην γκριζόλευκη έρημο αλατιού σε αντίθεση με το πανέμορφο μπλε του ουρανού. Το εξάγωνο σχέδιο που δημιουργεί η διαδικασία, τα σύννεφα που αλλάζουν συνεχώς σχέδια, οι πισίνες κρυστάλλωσης αλατιού. Πρόκειται για ένα πολύ ευαίσθητο οικοσύστημα, που εξαρτάται πολύ από την περίοδο των βροχών η την ανομβρία. Έχει μεγάλη διαφορά θερμοκρασίας μεταξύ ημέρας και νύχτας.




Το φαινόμενο αυτό έχει επιλεγεί ως ένα από τα 7 θαύματα της φύσης της χώρας. Το αφιλόξενο αυτό περιβάλλον έχει έκταση 212τχλμ και βρίσκεται στα 66χλμ απόσταση από την Purmamarca. Αν συνεχίσεις θα φτάσεις στην Βολιβία η την Χιλή ενώ στην περιοχή μένουν ιθαγενείς σε διάφορες κοινότητες…

Επιστρέφουμε από τον ίδιο φιδίσιο δρόμο με την ίδια παρέα, φορτηγά, λεωφορεία και αυτοκίνητα που καθυστερούν την ήδη αργή ταχύτητα. Προσπερνάμε κάποιους και επιταχύνουμε για να προλάβουμε την συνέχεια. 90χλμ αργότερα φτάνουμε στην Humahuaca, με 3012m υψόμετρο και 11400 κάτοικους. Η κοιλάδα Quebrada de Humahuaca είναι μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς.

Μπαίνοντας στην πόλη, ένας άντρας με γιλέκο μας κάνει σήμα να σταματήσουμε στον χώρο για τις πληροφορίες τουριστών. Θέλουμε να επισκεφτούμε το Serrania de Hormonal (το βουνό με τα δεκατέσσερα χρώματα) και μας λένε ότι δεν μπορούμε να πάμε με το δικό μας όχημα παρα μόνο με το δικό τους τζιπ γιατί «απαγορεύεται αλλιώς». Όμως αφού έχω διαβάσει ότι γίνεται, λέω στον τύπο (που είναι κατηγορηματικός) ότι έχει έρθει ο αδελφός μου (για τον οποίο δεν γνώριζα ούτε και εγώ την ύπαρξη του) πριν από λίγο καιρό και δεν είχε κανένα απολύτως πρόβλημα. Ανασηκώνει τους ώμους του και καταπιάνεται με τον επόμενο επισκέπτη. Αποχωρώ νικητής και ψάχνουμε να βρούμε να παρκάρουμε. Κούραση και ήλιος, δεν είμαστε και στα καλύτερα μας. Μια γρήγορη βόλτα και προσπαθούμε να βρούμε κάπου να πιούμε έναν καφέ, με πολύ μεγάλη δυσκολία βρίσκουμε ανοιχτό μαγαζί στις τρεις το μεσημέρι.





Βγαίνουμε από την πόλη και ακολουθούμε τον χωμάτινο δρόμο για το Serrania de Hornocal, στα 25χλμ από την Humahuaca, το βουνό ουράνιο τόξο! Εκεί στην πύλη πληρώνεις ένα πολύ μικρό ποσό, το οποίο πηγαίνει στην κοινότητα των οικογενειών που κατέχουν τη γη. Σηκώθηκα από το κάθισμα του αυτοκινήτου και αμέσως κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά. Το υψόμετρο είναι στα 4350μ, νέο ρεκόρ για το ζεύγος! Κουράζεσαι με το παραμικρό και νιώθεις έντονη ζαλάδα.
Η πρώτη εικόνα είναι από την οδοντωτή σειρά δοντιών που προσφέρει απλόχερα απόλυτα εντυπωσιακά χρώματα. Πρόκειται για έναν ασβεστολιθικό σχηματισμό με διαφορετικούς τύπους ορυκτών που διαβρώνονται συνεχώς και αυτό δημιούργησε την ποικιλία των χρωμάτων στις βουνοπλαγιές.






Βγάζουμε κάποιες φωτογραφίες και αποφασίζουμε να κατέβουμε ένα μονοπάτι για να πάμε πιο κοντά σε αυτά που βλέπουμε. Ο ήλιος μας κάνει την χάρη και εμφανίζεται για λίγο ζωντανεύοντας τα χρώματα, ιδανικά πρέπει να έρθεις το απόγευμα γιατί τότε το φως είναι προς το βουνό. Αν αντέχεις μπορείς να περπατήσεις λιγάκι για να φτάσεις λίγο πιο κοντά. Εννοείται ότι προχωράμε, το τοπίο είναι εντυπωσιακό αλλά και η δυσφορία αρκετή. Στην επιστροφή η σχετικά εύκολη κατηφόρα φυσικά γίνεται απότομη ανήφορα…. Με κάποια δυσκολία τα καταφέρνουμε και επιστρέφουμε στον χώρο του πάρκινγκ. Φεύγοντας τα σύννεφα πολλαπλασιάζονται και κρύβουν τελείως τον ήλιο! Ευχαριστούμε!






Φτάνοντας και πάλι στην Tilcara στις 7 το απόγευμα, πρέπει να ταΐσουμε και το όχημα μας. Τα βενζινάδικα στην περιοχή είναι λιγοστά, οπότε και υπάρχουν μεγάλες ουρές.

Με μια μπυρίτσα αγκαλιά αποφασίζουμε να φάμε στο φανταστικό villa del cielo. Η αξιαγάπητη ιδιοκτήτρια, οι πολύ καλές γεύσεις και το vfm μας έδωσαν το πρώτο από τα top4 εστιατόρια του ταξιδιού μας. Θα κάτσουμε έξω λέμε, όμως μετά από 10 λεπτά βρέχει και τρέχουμε να κρυφτούμε μέσα. Δοκιμάσαμε κρέας από Λάμα (αρκετά σκληρό, αλλά νόστιμο), τυχαία πήραμε ένα τρομερό κρασί το Amanecer Andino naranja (πορτοκάλι χρώματος), με ένα πολύ όμορφο περιβάλλον και όλα αυτά σε πολύ λογικές τιμές. Με το γλυκάκι στο τέλος πληρώσαμε περίπου 40 ευρώ, στην χώρα θεωρείται πρέπον το 10% για φιλοδώρημα. Θα ξαναπήγαινα πολύ ευχαρίστως!





Μιλήσαμε αρκετή ώρα με ένα φιλικό ζευγάρι Αργεντινών για την χώρα τους αλλά και την δική μας. Με μια χωνευτική βολτούλα στην μικρή αυτή πόλη, αγοράζουμε από μια μπύρα ο καθένας και καταλήγουμε στο ξενοδοχείο μας για να ξαναφτιάξουμε τα σακίδια μας. Αύριο πάμε στην…

 

[BASILISPAP]

Salta για μια βραδιά…


Πρωινό στην Tilcara και έρχεται η ώρα της επιστροφής. Αποχαιρετάμε τις γάτες, τους υπάλληλους στο Tulmas και αφήνουμε και αυτό το δωμάτιο.

Και πάλι πολλοί έλεγχοι στα αυτοκίνητα από την αστυνομία, με εμάς δεν ασχολήθηκε κάνεις σε αντίθεση με το μπροστινό αυτοκίνητο που πρέπει να το ελέγξαν τουλάχιστον 5-6 φορές! Οπότε μείνετε πίσω από κάποιον που έχει παλιό αγροτικό όχημα η ύποπτη φάτσα!



Κάπου στα μισά της διαδρομής επιλέγουμε άλλο δρόμο από αυτόν που ήρθαμε προχθές. Ήρθε η ώρα του iconic road, από ένα σημείο και μετά είναι μια πραγματική ζούγκλα σε έναν φιδίσιο δρόμο. Σταματάμε σε μια λίμνη στην περιοχή La Ciénaga για έναν καφέ και τουαλέτα, ο κύριος που μου δίνει το χαρτί στην απάντηση μου ότι θέλω απλά να κατουρήσω, σιγουρά αναρωτιέται γιατί δεν σταμάτησα κάπου αναμεσά στα δέντρα. Άδικα πληρώσαμε 100 πέσος νομίζω . Στην μικρή καντίνα ο καφές μας δόθηκε σε μορφή τσαγιού, σε φακελάκι και νομίζαμε ότι έγινε λάθος. Κάποιοι αφήνουν τα ζώα τους (αγελάδες και αλόγα) να τραφούν δίπλα στον δρόμο ενώ οι ίδιοι κοιμούνται στο γρασίδι. Τέτοιος cowboy θέλω να γινώ και εγώ! Πουλιά, έντομα, νερό και μια υπέροχη ησυχία για ένα χαλαρωτικό μισάωρο και συνεχίζουμε για άλλα.



Σε πολλά σημεία χωράει μόνο ένα όχημα, η ταχύτητα είναι 20-30-40 χιλιόμετρα την ώρα και τα αυτοκίνητα που έρχονται αντίθετα περνάνε ξυστά από εσένα. Αρκετές φορές αν δεν έβγαινα εκτός δρόμου θα μας είχαν χτυπήσει και αυτό το λέω χωρίς υπερβολές. Ο δρόμος πάντως αξίζει με τα χίλια! Νιώθεις ότι οδηγάς μέσα στην ζούγκλα, απλά θέλει προσοχή! Προσπαθούμε να τραγουδήσουμε τα όμορφα Αργεντίνικα τραγούδια που πάιζει το ράδιο...






Έχει πάει μεσημεράκι την ώρα που μπαίνουμε στην Salta μια πόλη 620000 κάτοικων η οποια ιδρύθηκε από τους Ισπανούς κονκισταδόρες (κατακτητές).

Απόψε θα μείνουμε στο Hotel del Tren, ένα απλό ξενοδοχείο με 13,50 ευρώ για ένα βραδύ με πρωινό! Μικρά δωμάτια αλλά με αυτή την τιμή είμαστε υπερευχαριστημένοι! Βρίσκεται δίπλα από τον γνωστό δρόμο Balcare με τα εστιατόρια και τα μπάρ. Να σημειωθεί ότι όταν πληρώνεται υπηρεσίες ή ξενοδοχεία να ελέγχεται πάντα τα επίσημά site τους σε τιμές αποκλειστικά σε πέσος. Οι τιμές σε δωμάτια μεταξύ booking, Airbnb και από τα ίδια τα ξενοδοχεία διαφέρουν τρομερά. Σε κάποια πέτυχαμε μέχρι και πάνω από την διπλή τιμή, ενώ αξίζει να αναφερθεί ότι κανονικά στα ξενοδοχεία ο ξένος τουρίστας ΔΕΝ πληρώνει το ΦΠΑ. Η επιλογή του ξενοδοχείου έγινε επειδή υπάρχει δωρεάν δημοτικός δρόμος για το παρκάρισμα του αυτοκίνητου στον χώρο και για την ιδανική απόσταση από τον δρόμο Balcare. Μέχρι να βρω το συγκεκριμένο είχα αλλάξει (για πρώτη φορά στην ζωή μου) 4 διαφορετικά καταλύματα στην πόλη!!




Ο ήλιος καίει, ευτυχώς κάποια διάσπαρτα σύννεφα προσφέρουν την σκιά τους. Όμορφα κτίρια και μεγάλοι κήποι, πολλοί κάτοικοι έχουν χαρακτηριστικά των Άνδεων. Και εδώ μεγάλη ουρά για το τελεφερίκ (Teleférico San Bernardo), με 10 ευρώ το άτομο είναι ένα από τα σύμβολα της Salta με την όμορφη πανοραμική θεά στην πόλη.
Αρχίζει στο πάρκο San Martin και σε 10 λεπτά περίπου (1000 μέτρα απόσταση) σε ανεβάζει στον λόφο San Bernardo. Απολαύσαμε την θέα, ήπιαμε έναν καφέ και αποφασίσαμε να κατέβουμε.




Περνάμε διπλά από μια μικρή λίμνη με βαρκούλες προς ενοικίαση, όπου δεν θα έβαζα ούτε το μικρό μου δαχτυλάκι μέσα στο καφετί νερό. Πολλά πουλιά, φυτά και δέντρα. Όμορφα νεοκλασικά κτίρια με αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον. Ο καιρός αλλάζει, πέφτουν οι πρώτες στάλες βροχής δροσίζοντας την ατμόσφαιρα.






Η Α ήθελε πολύ να επισκεφτεί το μικρό αλλά ενδιαφέρον Museum of High Altitude Archaeology με την πολύ ιδιαίτερη μούμια έκθεμα των Ίνκας το κορίτσι γνωστό ως «Lightning Girl». Μια από τις πιο συναρπαστικές και προκλητικές τελετές των Ίνκας είναι σίγουρα η θυσία παιδιών η οποία συνήθως γινόταν στις ψηλές κορυφές των Άνδεων. Όπως στο όρος Llullaillaco, ένα ηφαίστειο ύψους 6700 μέτρων που απλώνεται στα σύνορα Αργεντινής και Χιλής. Ναρκωμένα με κόκα και ζυμωμένη μπύρα καλαμποκιού, τρία παιδιά είχαν οδηγηθεί σε ένα ιερό κοντά στην κορυφή του ηφαιστείου και είχαν ενταφιαστεί, μια πρακτική γνωστή ως capacocha.

Οι χαμηλές θερμοκρασίες στο βουνό διατήρησαν τέλεια τα μικρά σώματά τους. Εκεί έμειναν ανενόχλητα για πέντε αιώνες. Το σώμα της πιστεύεται ότι χτυπήθηκε από κεραυνό μετά τη θυσία της, εξού και το όνομα της. Τα δόντια της τονίζουν το νεαρό της ηλικίας όταν συνάντησε τη μοίρα της. Το κείμενο δίπλα της έδειχνε ότι ήταν μόλις πέντε ετών όταν πέθανε, σε αυτό το σκοτεινό δωμάτιο βρισκόταν ένα πραγματικό πρόσωπο, ένα παιδί.

Κατά την εποχή των Ίνκας, ήταν το έθιμο να επιλέγουν παιδιά από οικογένειες αγροτών, κάτι που θεωρούνταν τιμή για την οικογένεια. Κορίτσια όπως αυτά επιλέγονταν ως νήπια για να γίνουν Παρθένες του Ήλιου, που προορίζονταν αργότερα για βασιλικές σύζυγοι, ιέρειες ή να θυσιαστούν. Τα παιδιά θεωρείται ότι δεν θα πέθαιναν, αλλά ότι θα ενωθούν με τους προγόνους τους.



Βγαίνοντας από το μουσείο, αρχίζει μια δυνατή βροχή, σταματάμε μέσα σε μια στοά μέχρι να κοπάσει. Ένα ατύχημα συμβαίνει μπροστά μας, ευτυχώς μόνο με υλικές ζημίες στα δύο εμπλεκόμενα οχήματα. Συνεχίζουμε με βρεγμένα παπούτσια μέχρι το ξενοδοχείο μας.




Για βραδινό επιλέγουμε το Jose Balcare bistro, ένα ωραίο κρασί Malbec και bife de chorizo που ήταν το αγαπημένο μου κομμάτι κρέατος σε αυτό το ταξίδι. Άλλο ένα εστιατόριο που μπαίνει εύκολα στο top4 μας! Και να φανταστείτε ότι τρώμε λιγοστό κρέας στην ζωή μας, στα ταξίδια όμως του δίνουμε και καταλαβαίνει. Με μια σαλάτα και ένα πολύ νόστιμο γλυκό μας κόστισε περίπου 40 ευρώ. Μια μικρή βόλτα και επιστρέφουμε στο μικρό δωμάτιο μας, αύριο φεύγουμε για το…

 

[poised]

Salta για μια βραδιά…

Ρε φίλε συγνώμη, αλλά θα αφήσεις έτσι την ευκαιρία χωρίς ούτε ένα λογοπαίγνιο; Καλά καλά, σταματάω τα σχόλια πριν μου πεις salta και γ... από την ιστορία μου

 

[BASILISPAP]

Iguazu για 3 βραδίες, μερος Α’ :

Μετα το πρωινό ρίχνουμε (στην ζούλα) την κόκα στα σκουπίδια του ξενοδοχείου πριν μπουκάρει η Αργεντίνικη εκδοχή της DEA. Στην χώρα σε άλλες περιοχές θεωρείται παράνομη και δεν θέλουμε να μάθουμε κατά πόσο ασχολούνται η όχι οι αρχές. Βάζουμε βενζίνη για τελευταία φορά και φτάνουμε στο αεροδρόμιο με συνολικά 734 διανυθέντα χιλιόμετρα και παραδίδουμε το όχημα μας χωρίς παρατράγουδα.




Στην παράδοση αποσκευών μας λένε ότι η πτήση μας έχει καθυστέρηση 1,5 ώρας. Πίνουμε ένα καφέ στο υπαίθριο μαγαζάκι έξω από το αεροδρόμιο της Salta. Αργότερα χαρήκαμε για την καθυστέρηση αυτή. Γιατί χαρήκαμε αναρωτιέστε; Θυμάστε που πληρώσαμε περίπου 180 ευρώ παραπάνω μετά την ακύρωση της πρώτης πτήσης; Ε λοιπόν μας “επιστράφηκαν” από τη flybondi με ανορθόδοξο τρόπο.

Βρισκόμαστε στην ουρά για τον διαβατηριακό έλεγχο και έχω το wifi ανοιχτό. Νιώθω μια δόνηση από το κινητό και κοιτάζω να δω ποιος με ενοχλεί στην άδεια μου. Από το πρακτορείο ενοικίασης αυτοκινήτων έχω μια κλήση. Παίρνω πίσω και ο υπάλληλος μου λέει ότι πρέπει να πάω επειγόντως στο γραφείο τους. Εκεί μας επέστρεψαν τα χρήματα της εγγύησης των 220 ευρώ. Μου είπε ότι αν δεν είχαμε απαντήσει στην κλήση τους (που έγινε με WhatsApp) δεν θα είχαν τρόπο να μας επιστρέψουν τα χρήματα επειδή η κάρτα μου είναι χρεωστική.

Δεν υπάρχει απευθείας σύνδεση Salta με Iguazu οπότε βασιζόμαστε στην Flybondi για να μας μεταφέρει στην ώρα μας και να προλάβουμε την ανταπόκριση μεταξύ των δυο πτήσεων. Συνολικό κόστος στα 187 ευρώ για δυο άτομα με την αγαπημένη (λόγω τιμών) και μισητή (λόγω αναξιοπιστίας) αεροπορική εταιρεία.

Προσγειωνόμαστε στο Buenos Aires AEP και τα 15 λεπτά που έκανε στον διάδρομο πραγματικά μου φάνηκαν σαν δυο ώρες. Πρέπει να μπούμε στο λεωφορείο, να παραλάβουμε αποσκευές και να στηθούμε και πάλι στην ουρά για το check in. Μετα παράδοση σακιδίων και έλεγχο διαβατήριων. Δυστυχώς η εταιρεία δεν δέχεται να στείλει τα σακίδια αμέσως στον δεύτερο προορισμό. Βγήκαμε από το αεροπλάνο, παραλάβαμε σακίδια, check in, ουρά για έλεγχο, φτάνουμε στην πύλη την ώρα που το μισό αεροσκάφος είναι ήδη γεμάτο. Κάναμε τον γύρο του αεροδρομίου με λιγότερο από μια ώρα ανάμεσα στις πτήσεις. Όλα αυτά για να επιστρέψουμε ακριβώς στο ίδιο σημείο απο το οποίο αποβιβαστήκαμε πριν απο μόλις τριάντα λεπτά... Την μια έχουν καθυστέρηση και την άλλη μπαίνουν νωρίτερα. Στο αεροσκάφος επικρατεί πολύ ζέστη επί 30 λεπτά μέχρι να ανοίξουν τον εξαερισμό. Ουφ προλάβαμε. Σε αυτή την πτήση δεν έχω κάποιον δίπλα μου.

Έναν καφέ, νερό και 1,5 ώρα αργότερα προσγειωνόμαστε στο αεροδρόμιο του Puerto Iguazu.





Φτάνοντας εκεί, λογικά μας αναγνωρίζουν καθώς με την εμφάνιση μας ξεκινάει η μπάντα του καρναβαλιού. Η περσινή miss καρναβάλι ξεσαλώνει με την εκκωφαντική μουσική. Πραγματικά δεν ακούς τίποτα άλλο! Οι βαλίτσες εμφανίζονται, το είχα ένα άγχος είναι η αλήθεια. Άλλος κόσμος εδώ, ζέστη και εξωτική φύση. Ταξί μέχρι το ενοικιαστήριο για να πάρουμε ένα παπάκι από το Infinity alquiler de motos, με 40 ευρώ για 3 μέρες.




Φορτωμένοι με τα σακίδια μας, βάζουμε το gps να μας οδηγήσει στο Stone Wall cottages Iguazu. Πολύ χαλαρή κίνηση, ιδανική για μηχανάκι. Για το δωμάτιο πληρώσαμε 130 ευρώ για τις 3 διανυκτερεύσεις. Αγάπησα την θέα από το δωμάτιο. Μπροστά σου απλώνεται το ποτάμι Parana και στην απέναντι όχθη είναι η Παραγουάη. Απλά δωμάτια τα οποία θα δεχόντουσαν ευχάριστα ένα φρεσκάρισμα αλλά δεν μας ενδιαφέρουν αυτά! Βρίσκεσαι μέσα στην ζούγκλα, με πουλιά να πετάνε δίπλα σου. Ξαφνικά ένα κολιμπρί σταματάει στο ένα μέτρο από εμάς, εκεί στο μπαλκόνι σαν να είναι μια πεταλούδα. Δωμάτια αποκλειστικά για ζωόφιλους, καθώς γάτες και σκυλιά σε συνοδεύουν όταν ανεβοκατεβαίνεις τα σκαλιά προς το σπιτάκι σου.




Επισκεπτόμαστε το hito tres Fronteras, ένα σημείο από το οποίο βλέπεις Βραζιλία, Παραγουάη και Αργεντινή μαζί. Πολύς κόσμος, τα παιδιά παίζουν στους πίδακες νερού που ξεπροβάλλουν κάθε τόσο από το έδαφος. Κάποιοί βγάζουν βιντεάκια πάνω σε ένα μηχάνημα το οποίο γυρνάει με ταχύτητα με μια κάμερα γύρω σου την ώρα που χορεύεις. Με μια μπυρίτσα υποδεχόμαστε το σκοτάδι.



Απόψε θα φάμε στο Terrazas restaurante, άλλο ένα εστιατόριο που ανήκει δικαιωματικά στο top4 μας. Η πολύ φιλική Macarena, το τρομερό bife de chorizo, ένα ροζέ Malbec και το value for money (40 ευρώ περίπου)… Είναι Σαββατόβραδο και δυστυχώς αύριο θα είναι κλειστά! Θέλουν να ξεκουραστούν κιόλας! Λίγο πριν τα μεσάνυχτα βάζουμε το κράνος και επιστρέφουμε στην ζούγκλα μας για έναν αναζωογονητικό ύπνο!

 

[BASILISPAP]

Iguazu για 3 βραδιές, μέρος Β’ :

Ξυπνάω πολύ νωρίς και βγαίνω στο μπαλκόνι για να απολαύσω τον χώρο και το κελάηδημα των πουλιών. Ξημερώνει μια πολύ όμορφη μέρα, μετά το αναζωογονητικό μπάνιο η πείνα μας αναγκάζει να αφιερώσουμε λίγο χρόνο στο στομάχι μας. Αλλά πρώτα η Α αναφωνεί, καφεεεεεε!! Τα καλυτέρα medialunas ολοκλήρου του ταξιδιού (μοιάζουν με κρουασάν αλλά είναι διαφορετικά) τα βρήκαμε στο la croissanterie.







Ξανανεβαίνουμε στο παπάκι μας και ξεχυνόμαστε στον δρόμο προς το αεροδρόμιο. Σε όλο αυτό το ταξίδι οδηγός μας είναι το lonely planet. Έξω από την πόλη βρίσκονται διάσπαρτες πινακίδες για την ύπαρξη άγριων ζωών και όλοι οι οδηγοί τηρούν τα χαμηλά όρια ταχύτητας.

Ξάφνου η Α βγάζει μια κραυγή και μου λέει ότι την τσίμπησε έντομο. Λίγο κάτω από τον λαιμό της έχει ένα μεγάλο εξόγκωμα το οποίο θα παραμείνει για πολλές μέρες.



Είναι περίπου δέκα το πρωί ενώ αφήνουμε το παπάκι στο πάρκινγκ του Εθνικού πάρκου και προχωράμε στην ουρά για τα εισιτήρια (20 ευρώ το άτομο). Διαλέγουμε αυτήν με την σκιά και λυπάμαι αυτούς που καίγονται στον καυτό ήλιο. Η Α μου λέει ότι δεν νιώθει και πολύ καλά, για λίγα δευτερόλεπτα χάνει το χρώμα της και ιδρώνει έντονα. Φοβάμαι ότι θα έχει κάποια αλλεργίκη αντίδραση από το ζωύφιο, ευτυχώς λίγο αργότερα νιώθει πολύ καλύτερα. Έχουμε ταξιδιωτική ασφάλεια αλλά δεν είναι ανάγκη και να την χρησιμοποιήσουμε!

Οι καταρράκτες Iguazu μοιράζονται αναμεσά σε Αργεντινή και Βραζιλία. Λένε ότι από την πλευρά της Αργεντινής τους βλέπεις και από την Βραζιλία τους ζεις. Είναι το μεγαλύτερο σύμπλεγμα καταρρακτών στον κόσμο, με 250-275 (ανάλογα με την πηγή) μεμονωμένους/διαφορετικούς καταρράκτες. Ο παππούς μου ονειρευόταν να τους δει αλλά δυστυχώς δεν τα κατάφερε…

Λόγω καταστροφών μετά από μεγάλη νεροποντή, ο πασίγνωστος καταρράκτης Garganta del Diablo δεν είναι επισκέψιμος εδώ και καιρό. Το Εθνικό Πάρκο Iguazu διατηρεί τη μεγαλύτερη βιοποικιλότητα της περιοχής της ζούγκλας Parana. Στο Πάρκο υπάρχουν πάνω από 400 είδη πουλιών, τα οποία συνυπάρχουν με ζώα όπως τα τζάγκουαρ, ψάρια, χελώνες, ταπίρους, μηρμυγκοφάγους, καπιμπάρα και μαϊμούδες. Το υποτροπικό δάσος έχει πάνω από 2.000 είδη φυτών και φιλοξενεί την τυπική άγρια ζωή της περιοχής. Μην φαντασθείτε ότι είδαμε και κάτι από αυτά πάντως.

Παγκόσμια Φυσική Κληρονομιά από το 1984 και ένα από τα επτά Θαύματα του φυσικού κόσμου από το 2011, το εθνικό πάρκο Iguazu Falls είναι ένα μοναδικό τοπίο με τους εντυπωσιακούς καταρράκτες.




Αρχικά μπερδεύεσαι προς τα που να πας, αν και υπάρχουν χάρτες δεν είναι εμφανείς οι οδηγίες. Οι περισσότεροι ρωτάνε ο ένας τον άλλο καθώς λείπουν κάποιες πινακίδες προσανατολισμού. Όταν (και αν) βάλεις το μυαλό να δουλέψει (και βρίσεις μερικές φορές) αρχίζεις να καταλαβαίνεις και επιλέγεις κατεύθυνση. Ξεκινάμε με το green trail και περπατάμε σε όλες τις ανοικτές διαδρομές. Κάποιοι επιλέγουν το τραινάκι, εμείς πάλι όχι καθώς θέλουμε να περπατήσουμε (ναι καλά, τσιφούτη). Ψηλά δέντρα τριγύρω, ουσιαστικά βρίσκεσαι μέσα σε μια ζούγκλα. Ο ήχος του νερού αρχικά υπόκωφος μέχρι που βλέπεις τον πρώτο καταρράκτη. Και μετά άλλον και άλλον και άλλον… Τεράστιες ποσότητες νερού πέφτουν από κάθε γωνιά. Πανέμορφη περιοχή, απλά η ζέστη, οι αποστάσεις και ο πολύ κόσμος σε κάποια σημεία είναι πολύ κουραστικός. Στο καφετί νερό υπάρχουν φουσκωτά σκάφη τα οποία σε πηγαίνουν κάτω από τους καταρράκτες. Βλέπουμε ένα πανέμορφο Τουκάν με το χαρακτηριστικό πολύχρωμο ράμφος του μέσα στα δέντρα!





Επιστρέφουμε προς την κεντρική πύλη, είναι σχετικά νωρίς (15:00) οπότε επιλέγουμε να κάνουμε την βαρκάδα μέσα στους καταρράκτες. Δεν υπάρχουν και πολλά μέρη στον κόσμο που μπορείς να το κάνεις αυτό, με 45 ευρώ το άτομο (τσιμπημένη τιμή) κλείνουμε για το επόμενο διαθέσιμο σκάφος. Έχουμε μια ώρα ελεύθερη και σταματάμε να ξαποστάσουμε για έναν καφέ και medialunas. Μια πανέμορφη μπλε πεταλούδα πετάει δίπλα μας, επιλέγει για στάση το χέρι της Α και κάθεται πάνω της για μερικά λεπτά. Κάποια ζώα έχουν γούστο και άποψη!





Μπαίνουμε στο ανοιχτό λεωφορείο στο οποίο γίνεται μια υποτυπώδης ξενάγηση από την υπάλληλο και μετά από 20+ λεπτά φτάνουμε στο λιμάνι με τα φουσκωτά. Παίρνεις ένα από τα χαμηλής ποιότητας (και αμφίβολου υγιεινής) σωσίβια και κάθεσαι σε ένα κάθισμα. Παπούτσια, κάλτσες, σακίδια και ηλεκτρονικές συσκευές θα μπουν απαραίτητα μέσα σε στεγανό σάκο (dry bag) που σου παρέχουν από το σκάφος. Γιατί θα βραχείς εκατό τοις εκατό!

Ένα δεκάλεπτο ταξίδι κόντρα στο ρεύμα του ποταμού καθώς διασχίζεις τα κύματα ακριβώς στην μέση ανάμεσα σε Βραζιλία και Αργεντινή. Φτάνεις εκεί που (απο απόσταση) βλέπαμε νωρίτερα τα φουσκωτά και σε πάνε κάτω από κάποιους καταρράκτες. Βρέχεσαι ολοκληρωτικά όπως και μας είχαν πει. Ωραία εμπειρία, όμως θα προτιμούσα να είχε λίγη μεγαλύτερη διάρκεια ή να ήταν φθηνότερα… Στην επιστροφή προσπαθούν να μας πουλήσουν τις φωτογραφίες ή το βίντεο που έχουν τραβήξει με τις ομορφόφατσες μας. Δεν αγοράζουμε τίποτα και επιστρέφουμε με το λεωφορείο.





Βγαίνοντας από την πύλη είναι σχεδόν έξι το απόγευμα και ο χώρος κλείνει. Καθόμαστε με τον βρεγμένο ποπό μας πάνω στο παπάκι και επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο.





Στάση στο μίνι μάρκετ μας, όπου και αγοράζουμε 2-3 πραγματάκια εκτός από τις μπύρες, μην μας περάσουν και για αλκοολικούς (χικ)! Καθόμαστε στο μπαλκόνι μας την ώρα που δύει ο ήλιος. Φοβόμουν πολύ για την ύπαρξη κουνουπιών (είμαι η αγαπημένη τους λιχουδιά) αλλά δεν είχαμε κανένα πρόβλημα. Στην περιοχή έχουν προβλήματα με τον Δάγκειο πυρετό.




Για βραδινό (με κρύα καρδιά) επιλέγουμε το Holy restaurant, είναι πολύ τουριστικό και μόνο η μπύρα αξίζει. Απορώ πραγματικά με τα θετικά σχόλια, με την πολύ δυνατή μουσική σαν να βρίσκεσαι σε κλάμπ και το άνοστο τηγανητό φαγητό (30 ευρώ). Δεν είμαστε πια έφηβοι παρότι το μυαλό μου ακόμα δεν έχει πήξει. Επιστρέφουμε προς το bungalows μας, η ώρα είναι 11 το βραδύ και πολλά σπίτια κάνουν ακόμα BBQ στην αυλή τους. Ο κόσμος εδώ τρώει αργά, έρημοι δρόμοι, νεαροί παίζουν ποδόσφαιρο στα γήπεδα. Αποκαμωμένοι πέφτουμε για ύπνο με το μυαλό μας γεμάτο με νέες εικόνες.

 

[BASILISPAP]

Iguazu για 3 βραδιές, μέρος Γ’ :


Δυο μήνες νωρίτερα είχα διαβάσει ότι μπορείς να περάσεις στην Βραζιλία χωρίς βίζα ακόμα και με ενοικιαζόμενο όχημα. Από τότε μου είχε καρφωθεί στο μυαλό η ιδέα και αυτό κάναμε εν τέλει!

Έχουμε ξεμείνει από καθαρά ρούχα, καθώς πόσες φορές να βάλω το ίδιο σώβρακο; Μια από κάθε πλευρά και μια μέσα έξω, μετά δεν είναι πρέπον. Είναι και αυτό το σαβουάρ βίβρ που λένε! Επιλέγουμε με βάση τα καλά σχόλια το lavanderia Burbujas και με μόλις 5 ευρώ δίνουμε πάνω από έξι κιλά άπλυτα. Βέβαια στις 9 το πρωί περιμέναμε να ανοίξει τουλάχιστον επι 30 λεπτά, είπαμε στην χώρα όλα είναι χαλαρά... Που πάμε μετά; Για medialunas βέβαια. Βάζουμε βενζίνη στο παπάκι και ξεκινάμε για τον έλεγχο διαβατηρίων. Μεγάλες ουρές, πως θα γίνει να προλάβουμε; Προσπερνώντας όλα σχεδόν τα αυτοκίνητα, όπως κάνουν τα εκατοντάδες άλλα μηχανάκια. Μισή ντροπή δική τους, δεν είναι σωστό αλλά θέλω να προλάβω να δω αυτά για τα οποία ήρθα. Είμαι τουρίστας και πληρώνω! Ένας τυπικός έλεγχος στην Αργεντίνικη πλευρά και περνάμε πάνω από την γέφυρα που χωρίζει τις δυο χώρες τραγουδώντας Brazil λαλαλαλλα.

Στην Βραζιλιάνικη πλευρά δεν ασχολείται κανείς με εμάς. Οδηγώντας, με την άκρη του ματιού μου αντιλαμβάνομαι μια κίνηση αλλά δεν έχω χρόνο να αντιδράσω. Στην διασταύρωση έχουμε προτεραιότητα, ένα αυτοκίνητο βρίσκεται σταματημένο και ο οδηγός κοιτάζει από την άλλη. Την στιγμή που περνάμε αποφασίζει ότι το πεδίο είναι ελεύθερο και έρχεται καταπάνω μας ενώ “νιώθω” ακόμα και το χτύπημα. Από την μια ευτυχώς δεν πανικοβλήθηκα, δεν πάτησα τρελά τα φρένα αλλά ούτε και έκανα και το σωστό να πατήσω την κόρνα. Βέβαια όλα αυτά έγιναν μέσα σε 2 δευτερόλεπτα το πολύ. Φρέναρε και πέρασα πραγματικά στο μισό εκατοστό από τον προφυλακτήρα του. Σταμάτησα, έτοιμος να δείρω και βλέπω έναν ηλικιωμένο κύριο να μου ζητάει συγνώμη, desculpe… Του λέω, είσαι τυχερός, θα ζήσεις άλλη μια μέρα και τον αφήνω να πάει στην γυναίκα του. Αλήθεια τώρα, δεν είπα λέξη. Έγιναν όλα τόσο γρήγορα…Έτσι απλά, στο πρώτο μας χιλιόμετρο στην Βραζιλία θα βρισκόμασταν ξαπλωμένοι στην ζεστή άσφαλτο και στην καλύτερη θα επισκεπτόμασταν το Βραζιλιάνικο ΕΣΥ… Τι desculpe, η καρδιά μας έπαιξε ταμπούρο σε καρναβαλικούς ρυθμούς. Τέλος πάντων, δεν έγινε κάτι οπότε προχωράμε.



Η πόλη του Foz Iguazu έχει 260000 κάτοικους ή κάπου εκεί τέλος πάντων, δεν τους μέτρησα κιόλας.
Τουριστική πόλη και αυτή καθώς είναι η πύλη για την είσοδο στους καταρράκτες. Η τιμή για το πάρκο είναι 19 ευρώ για τον καθένα μας ενώ και το παπάκι πρέπει να πληρώσει θέση πάρκινγκ.

Ουρά για το εισιτήριο, αγοράζω το δικό μου (από αυτόματο πωλητή) με ώρα εισόδου 10:30 και την στιγμή που αγοράζει και η Α το δικό της η επόμενη διαθεσιμότητα είναι για τις 11. Ρωτήσαμε και ευτυχώς είναι απλά ενδεικτική ώρα, οι ουρές είναι πολύ μεγάλες για το διπλό ανοιχτό λεωφορείο που θα μας μεταφέρει στον χώρο.

Εδώ νιώθεις μέσα στους καταρράκτες ενώ είναι μικρή διαδρομή σε σχέση με την Αργεντίνικη πλευρά. Μπορείς να δεις τους καταρράκτες από ψηλά και να κατέβεις σε διαφορά επίπεδα. Ακούμε και βλέπουμε ένα ελικόπτερο που εμφανίζεται αραιά και που. Εκεί απέναντι βρισκόμασταν χθές ενω και πάλι έχει ζέστη και πολύ κόσμο! Υποθέτω ότι αν κάποιος βιάζεται είναι καλύτερα να έρθει εδώ για την αξιοποίηση του λιγοστού χρόνου. Είναι όλα πιο μαζεμένα, ενώ και οι υπάλληλοι βοηθάνε περισσότερο. Ιδανικά κάνεις και τα δύο βεβαίως, είναι πολύ διαφορετικά μεταξύ τους! Πολύ εντυπωσιακοί καταρράκτες και η τριγύρω φύση!








Expectation vs reality, είπαμε έχει πολύ κόσμο που περιμένει να βγάλει τις τέλειες φωτογραφίες.






Φεύγουμε και εκεί δίπλα υπάρχει το πάρκο πουλιών (Parque das Aves) με είσοδο 15 ευρώ το άτομο ενώ πρέπει να πληρώσουμε και 9 ευρώ για το παρκινγκ για το παπάκι. Είναι ένα από τα μεγαλύτερα πάρκα πουλιών στην Λατινική Αμερική και φιλοξενεί σπάνια και επαπειλούμενα είδη. Ακολουθούμε τα όμορφα μονοπάτια και περνάμε δίπλα από κάποια ελεύθερα και άλλα όχι και τόσο πούλια. 160 διαφορετικά είδη πουλιών, πεταλούδες και πολλά φυτά και λουλούδια. Περάσαμε ένα όμορφο δίωρο ενώ σταματήσαμε και για ένα σνακ και καφέ στην καντίνα του χώρου. Ειδικότερα οι μικροί και μεγάλοι παπαγάλοι ήταν πανέμορφοι και βρίσκονται μια μόλις ανάσα απο εσένα. Έκλεψα Δανείστηκα και 2-3 πούπουλα που βρήκα στο έδαφος. Ένας κροκόδειλος κρύβεται κάτω από την επιφάνεια του νερού μέσα στην μικρή λίμνη.






Βγαίνουμε από το πάρκο των πουλιών και βάζουμε κράνος, κάνω αναστροφή και εκπλήσσω την Α με μια στάση στην απέναντι πλευρά του δρόμου. Θέλω να μάθω αν υπάρχει διαθεσιμότητα για το ελικόπτερο που σε πάει πάνω απο τους καταρράκτες. Υπάρχει, σε 30 λεπτά από τώρα με κόστος 125 ευρώ το άτομο. Δεν το περίμενε, ενώ εγώ το είχα σχεδιάσει από καιρό άλλα χωρίς να έχω κλείσει τίποτα καθώς ο χρόνος είναι αμείλικτος και δεν ήξερα αν θα προλάβουμε. Μαζί μας εκτός από τον πιλότο βρίσκονται για την δεκάλεπτη πτήση και δυο ηλικιωμένες Αμερικανίδες, ένα ζευγάρι Βραζιλιάνων και εμείς. Την μπροστινή θέση την καπάρωσε η μια Αμερικανίδα, εμάς ευτυχώς μας δόθηκε και στους δυο μας παράθυρο σε αντίθεση με το άλλο ζεύγος. Από αυτό το ύψος αντιλαμβάνεσαι το τεράστιο μέγεθος της περιοχής και τα φαινομενικά ατέλειωτα δέντρα. Πολύ ιδιαίτερες εικόνες από ψηλά, βλέπεις τα μέρη που ήσουν νωρίτερα αλλά από τελείως άλλη οπτική γωνία. Επίσης η πτήση με το ελικόπτερο είναι διαφορετική, νιώθεις την κίνηση αλλιώς. Άξιζε; Ναι αλλά δεν μου άρεσε που και εδώ προσπάθησαν να μας πουλήσουν τις φωτογραφίες μας. Με αυτήν την τιμή το λιγότερο που μπορούν να κάνουν είναι να μας δώσουν κάτι για ενθύμιο. Οσο θορυβωδώς ήρθε το ελικόπτερο άλλο τόσο έφυγε για να ξαναβάλει καύσιμο πριν πάρει τους επόμενους πελάτες...






Πολλές εργασίες, μηχανήματα κάνουν διάνοιξη των δρόμων, παρακάμψεις, κόκκινο χώμα, μπόλικη κίνηση και ο ουρανός μαυρίζει. Είδαμε τους καταρράκτες από την Αργεντίνικη και Βραζιλιάνικη γη, από το ποτάμι και αέρα! Εντός εκτός και επι ταύτα!






Επιστρέφουμε από τον ίδιο δρόμο για την γέφυρα, περνάμε από το σημείο στο οποίο θα είχε τερματιστεί το ταξίδι μας το πρωί. Ψιχαλίζει, τεράστιες ουρές, όμως και πάλι οι μηχανόβιοι προσπερνάμε τα σταματημένα αυτοκίνητα και παίρνουμε σχετικά καλή θέση για τον διαβατηριακό έλεγχο. Τριάντα λεπτά αντί για τέσσερις ώρες, ένας και πάλι τυπικός έλεγχος και βρισκόμαστε σε Αργεντίνικο έδαφος!


Βγαίνουμε από το δωμάτιο με την σκέψη ότι πρέπει να πάρουμε αδιάβροχο, δεν πρυτανεύει η λογική και στα μισά αρχίζει να βρέχει. Μπουκάρουμε στο αγαπημένο Terrazas Restaurante και την ώρα που θα παραγγείλουμε σκοτεινιάζουν τα πάντα. Διακοπή ρεύματος σε όλη την περιοχή, είμαστε οι μοναδικοί πελάτες με τα φώτα ασφάλειας για συντροφιά μας. Ο μάγειρας δεν μπορεί να ψήσει κρέας, παρά μόνο να τηγανίσει ψάρια, περιμένουμε λίγο μέχρι που το στομάχι διαμαρτύρεται και παραγγέλνει από μόνο του. Επιλέγουμε τα δύο διαφορετικά ψάρια τα οποία μπορεί να μας προσφέρει. Ο νόμος του Μέρφι, λίγο πριν να μας φέρει το φαγητό επανέρχεται το ρεύμα.

Τελικά είναι πολύ νόστιμα, ειδικά το pacu (συγγενής του πιράνχας) ενώ η βροχή παραμένει πολύ δυνατή. Ένα ροζέ Malbec, σαλάτα και γλυκό και ο λογαριασμός περίπου στα 40 ευρώ. Μετά απο μια συζήτηση που είχαμε στα Ισπανικά, αποχαιρετάμε και την γλυκιά Μακαρένα. Φοράμε τα βρεγμένα κράνη που αφήσαμε εν γνώση μας στο παπάκι και βλέπουμε τις αστραπές να φωτίζουν τον κατάμαυρο ουρανό. Φτάνοντας στο ξενοδοχείο η βροχή δυναμώνει και θα κρατήσει όλο το βράδυ. Μπαίνοντας στο δωμάτιο παίρνω μήνυμα από την Flybondi,το οποίο μέχρι να ανοίξει είχα ήδη προλάβει να κάνω σενάρια ακύρωσης. Τελικά η αυριανή πρωινή πτήση μας θα έχει δυο ώρες καθυστέρηση, αυτή την φορά μας βολεύει! Ευχαριστούμε που σκεφτήκατε να στείλετε μήνυμα!

Ξαπλώνω και στο μυαλό μου παίζει συνεχώς η μουσική Brazil λαλαλα (που για ενα εκατοστό θα μπορούσε να ήταν και ο ήχος ασθενοφόρου)….

Δυστυχώς βρισκόμαστε στο τελευταίο βράδυ μας εδώ, περνάνε οι μέρες ταχύτατα και αύριο φεύγουμε για το…