psilos3
Member
- Μηνύματα
- 7.094
- Likes
- 56.043
- Επόμενο Ταξίδι
- ;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Μέρα πρώτη – Ανάμεσα στη Βούδα και στη Πέστη
Ξύπνησα πιο νωρίς ως όφειλα καθώς η δουλειά που είχα δε χωρούσε αναβολή, στερώντας μου παράλληλα ώρες από τη περιήγηση στη πόλη. Πήρα συστάσεις για το κοντινό ξενοδοχείο που έπρεπε να πάω προκειμένου να έχω ησυχία & σύνδεση στο Internet και ξεκίνησα. Δε παρέλειψα να βγάλω μια φωτογραφία την όμορφη εκκλησία '’Budapesti Avilai Nagy Szent Teréz Plébániatemplom’’ που συνάντησα στο δρόμο μου.
Αφού έχασα ακόμη μια ώρα λόγω λάθος υπολογισμού της διαφοράς, τελείωσα νωρίς το μεσημέρι και επέστρεψα προκειμένου να συναντηθώ με το Νίκο και να ξεκινήσουμε τη βόλτα μας. Χωρίς άλλες χρονοτριβές φορέσαμε ότι πιο ζεστό είχαμε μαζί μας & ξεχυθήκαμε στους δρόμους της Ουγγρικής πρωτεύουσας:
Περάσαμε από το διάσημο ‘’New York Café’’ χωρίς όμως να μπούμε :
Προχωρώντας ως τη στάση του μετρό όπου αρχικά μου έκανε εντύπωση ο μεγάλος αριθμός από άστεγους που στοιβάζονταν στις εισόδους προκειμένου να αναζητήσουν λίγη ζεστασιά. Η εικόνα μόνο ως θλιβερή μπορεί να χαρακτηριστεί, έχοντας από τη μία τόσα κτήρια να σαπίζουν από την αχρηστία και από την άλλη τόσος κόσμος να ζει στο δρόμο…
Επίσης μου έκανε εντύπωση η πολύ κάθετη διαδρομή των σκαλιών μέχρι να φτάσει κανείς στη πλατφόρμα. Πραγματικά δεν είχα δει κάτι τέτοιο ποτέ ξανά. Θα μου πείτε και που να το δω, στη πόλη μου;
Κατεβήκαμε στη στάση ‘’Deák Ferenc tér’’ βλέποντας στο βάθος τη ‘’Szent István Bazilika’’
Και προχωρήσαμε διαμέσου της πλατείας ‘’Erzsébet tér’’
Με το όμορφο σιντριβάνι φυσικά παγωμένο:
Τις γνωστές «ευρωπαϊκές» εικόνες με τα λουκέτα:
Καταλήγοντας στις γραμμές του τρένου και τις πολυπόθητες όχθες του Δούναβη, βλέποντας στο βάθος τη περίφημη ‘’Széchenyi Chain Bridge’’ (Széchenyi Lánchíd)
Ήμουν πολύ χαρούμενος, καθώς έβλεπα μπροστά μου ολοζώντανο το ένα από τα δύο χαρακτηριστικά κάδρα που βρίσκονται στο σαλόνι του σπιτιού μου από τότε που ήμουν παιδάκι!
Έφτασα κοντά με γρήγορα βήματα:
Κατεβαίνοντας ως την όχθη:
Ξεκινώντας να φωτογραφίζω μανιωδώς:
Η γέφυρα Αλυσίδων λειτούργησε πρώτη φορά το 1849 και ήταν το πρώτο μόνιμο πέρασμα επί του Δούναβη στην Ουγγαρία.
Δε χάσαμε την ευκαιρία να βγούμε μια αναμνηστική κατεψυγμένη φωτογραφία:
Συνεχίζοντας τη πορεία μας παράλληλα με το ποτάμι, στην όχθη της Πέστης:
Οι εικόνες του παγωμένου Δούναβη ήταν εντυπωσιακές:
Ο ήλιος μπορεί να έλαμπε αλλά η θερμοκρασία ήταν κολλημένη κάτω από το μηδέν:
Τα πλοιάρια που πραγματοποιούν τα δρομολόγια στο ποτάμι πήγαιναν κι ερχόντουσαν ανάμεσα στα κομμάτια του πάγου:
Λίγο μετά φτάσαμε στο πολύ γνωστό και συγκινητικό μνημείο ''Cipők a Duna-parton''
,αφιερωμένο στη μνήμη των 550.000 Ούγγρων Εβραίων που έχασαν τη ζωή τους το 1944 – 45:
Χιλιάδες από αυτούς πυροβολήθηκαν δίπλα στην όχθη από συμπατριώτες τους, συνεργάτες των Ναζί. Πριν τους εκτελέσουν, τους ανάγκαζαν να βγάλουν το πιο πολύτιμο πράγμα που είχαν επάνω τους, τα παπούτσια τους.
Οι ομοιότητες με αντίστοιχες δικές μας ιστορίες από τη περίοδο της κατοχής είναι πολλές δίνοντας μας μεγάλη συναισθηματική φόρτιση καθώς φεύγαμε από κει…
Πιο κάτω μας περίμενε ένα από τα πιο μεγαλειώδη κι επιβλητικά κτίρια της Βουδαπέστης, το «Κτίριο του Ουγγρικού Κοινοβουλίου» (Országház)
Προσεγγίσαμε το μεγαλοπρεπές κτίσμα βγάζοντας το φωτογραφίες αρχικά από απέναντι
και μετά από κοντά του περνώντας το δρόμο:
Αν και το χιόνι μπροστά από το κοινοβούλιο είχε καθαριστεί, απαιτούνταν μεγάλη προσοχή καθώς υπήρχε πάντοτε ο κίνδυνος να γλιστρήσεις:
Φυσικά κάποιοι τύποι είναι λίγο περισσότερο μαθημένοι στα χιόνια και δε καταλαβαίνουν απ’ αυτά:
Κάναμε το γύρο του κοινοβουλίου:
Βλέποντας απέναντι το πολύ όμορφο κτίσμα του μουσείου εθνογραφίας:
Το άγαλμα ‘’Rákóczi Ferenc lovasszobra’’
Αλλά και το τραμ να περνάει από μπροστά μας σε μια σίγουρα εντυπωσιακή διαδρομή για τους επιβάτες του:
Το κτίριο του Ουγγρικού κοινοβουλίου αποτελεί σημαντικότατο αξιοθέατο της πόλης, είναι το μεγαλύτερο στην Ουγγαρία και το ψηλότερο στη Βουδαπέστη. Εγκαινιάστηκε το 1896 και ολοκληρώθηκε το 1904.
Ολοκληρώσαμε τη βόλτα μας στο κοινοβούλιο και γυρίσαμε προς τα πίσω, βλέποντας το παγωμένο Δούναβη και το κάστρο της Βούδας:
Είχαμε αποφασίσει να διασχίσουμε πεζή τη γέφυρα των αλυσίδων, κάτι που έκανε αρκετός επίσης κόσμος:
Η γέφυρα, όπως κάθε τέτοια γέφυρα προσφέρει και διέλευση για τους πεζούς ή τους ποδηλάτες
Οι εικόνες με τον Δούναβη γεμάτο από τεράστια κομμάτια πάγου και το κοινοβούλιο στο βάθος ήταν μοναδικές:
Τόσο μοναδικές που για ακόμα μια φορά τα έβαλα με τον εαυτό μου που δεν είχα αγοράσει ακόμα μια σοβαρή φωτογραφική μηχανή. Ήταν και η ώρα κατάλληλη για φωτογράφηση καθώς ό χειμερινός ήλιος βοηθούσε σημαντικά:
Δεν αργήσαμε πολύ να περάσουμε τη γέφυρα:
Φτάνοντας στη πλευρά της Βούδας με το κάστρο της ακριβώς από πάνω μας:
Πατώντας στην αντίπερα όχθη:
Θαυμάζοντας γι’ ακόμα μια φορά τη Széchenyi Chain Bridge και τη χαρακτηριστική αρχιτεκτονική της, με τις καμάρες και τα ξακουστά λιοντάρια στη βάση της:
Είναι γνωστό ότι η πόλη των περίπου 1,7 εκατομμυρίου κατοίκων προήλθε από τη συγχώνευση το 1873 τριών μικρότερων πόλεων, της Βούδας, της Όμπουντα και της Πέστης.
Είχαμε σχεδόν μελανιάσει απ’ το κρύο, οπότε και μια στάση ήταν επιβεβλημένη, χωρίς ωστόσο να είναι προγραμματισμένη.
Προχωρήσαμε στα στενάκια προς αναζήτηση θαλπωρής και ζεστασιάς. Η καλή ταξιδιωτική μας τύχη μας βοήθησε, πέφτοντας πάνω στο καταπληκτικό εστιατόριο – Pub ‘’Pater Marcus Belga Apátsági Söröző és Étterem’’, εκπληκτικής ομορφιάς και διακόσμησης, την οποία και συνιστώ σε κάθε επίδοξο εκδρομέα στη Βουδαπέστη.
Νομίζω ότι δε θα μπορούσαμε να διαλέξουμε τίποτε άλλο πέρα από το παραδοσιακό «Goulash» συνοδεία τοπική μπύρας:
Το Goulash, προερχόμενο από τη μεσαιωνική Ουγγαρία, αποτελεί σούπα κρέατος και λαχανικών σε συνδυασμό με πάπρικα και άλλα καυτερά πιπέρια, το οποίο καταναλώνεται κυρίως στη κεντρική Ευρώπη. Ήταν ακριβώς αυτό που θέλαμε για μια τόσο παγωμένη μέρα, καθώς καταλάβαμε απόλυτα τη «χρησιμότητα» του.
Χορτασμένοι και πολύ ευχαριστημένοι επιστρέψαμε στο πολικό ψύχος, κατηφορίζοντας προς τη διάσημή πύλη «Budai Váralagút», τη πύλη της σήραγγας του Κάστρου της Βούδας:
Βλέποντας δίπλα το εξίσου διάσημο τελεφερίκ, το οποίο και δεν χρησιμοποιήσαμε:
Αντιθέτως, προμηθευτήκαμε τα βασικά και συνεχίσαμε με τα πόδια:
Φτάνοντας ακριβώς από πάνω του, με τη θέα να είναι ήδη εντυπωσιακή, προς τη πλατεία «Adam Clark», τη γέφυρα αλυσίδων και τη Πέστη:
Η θέα έγινε ακόμα πιο εντυπωσιακή, πετυχαίνοντας ακριβώς τη στιγμή που ανάβουν τα φώτα στη πόλη:
μέχρι το κοινοβούλιο απέναντι:
Αν και για λίγες στιγμές τα φώτα ξαναέσβησαν:
Δίνοντας μας την ευκαιρία για μια φωτογραφία ακόμα, με το παράδοξο λόγω κρύου αντί να ζεσταίνεται η μπύρα όσο πίνεις, να παγώνει ακόμα περισσότερο:
Ο φωτισμός αποκαταστάθηκε:
Και η ανάβαση μας συνεχίστηκε, δίνοντας μας υπέροχες χειμωνιάτικες εικόνες:
Καταλήγοντας στη πλατεία με την εκκλησία του Ματθαίου ‘’Mátyás Templom’’ μένοντας με το στόμα ανοιχτό:
Η εκκλησία που βρίσκεται στη καρδιά του κάστρου, έχει χτιστεί το 13ο και αναστηλώθηκε στα τέλη του 19ου Αιώνα:
Αυτές είναι στιγμές που καταλαβαίνεις το ταξίδι, παραμερίζοντας τις όποιες αντιξοότητες λόγω καιρού. Οι βόλτες στο κάστρο, η αρχιτεκτονική, η ανεπανάληπτη θέα, οι φωτογραφίες που μένουν για μια ζωή:
Βολτάραμε αρκετά, παίρνοντας άλλη μια μπύρα από ένα μίνι μάρκετ που βρήκαμε εκτός κάστρου κι επιστρέψαμε, βρίσκοντας ένα σημείο στα τείχη με εξαιρετική θέα απέναντι για να τη πιούμε.
Απέναντι μας στεκόταν λαμπερός, εντυπωσιακά φωταγωγημένος ο «Προμαχώνας των ψαράδων» με τους επτά πύργους του:
Δε χάσαμε χρόνο και κάναμε τη βόλτα μας στα παγωμένα δρομάκια του. Δε ξέρω αν αυτό είναι το ωραιότερο σημείο της Βουδαπέστης, δε ξέρω αν ο χειμώνας είναι η κατάλληλη εποχή, πάντως το ατμοσφαιρικό βραδινό τοπίο θα μου μείνει αλησμόνητο!
Κατεβήκαμε από το μονοπάτι επιστρέφοντας στη γέφυρα των Αλυσίδων:
Η οποία είχε άλλη αίγλη με το φωτισμό της. Θέλαμε να τη διαβούμε και νύχτα:
Πάντα με τις απαραίτητες βοηθητικές προμήθειες, παγωμένοι μεν,χαρούμενοι δε:
Φτάνοντας εκεί απ’ όπου αρχίσαμε μερικές ώρες νωρίτερα. Λίγο πριν τη στάση του Μετρό…
Το βράδυ δε μας επιφύλασσε κάτι εντυπωσιακό, δε το ‘χαμε ψάξει και πολύ άλλωστε, οπότε κινηθήκαμε σε στάνταρ μονοπάτια, στη περιοχή «Gozsdu Court» όχι πολύ μακριά από κει που μέναμε, το οποίο στην ουσία αποτελεί ένα σύμπλεγμα στοών με καταστήματα εστίασης & εμπορικά κέντρα εντός της παλιάς πόλης
Ήπιαμε τις μπύρες μας σε μερικά μπαρ, φάγαμε ένα έντιμο κεμπάπ, παρολίγον να μπλέξουμε γυρνώντας στο διαμέρισμα και αγχωθήκαμε λίγο (σε ένα κεφάλαιο που δε γράφεται) γυρνώντας τελικά αποκαμωμένοι προκειμένου να ξεκουραστούμε. Μας περίμενε μια ακόμη έντονη μέρα στη παγωμένη και πανέμορφη αυτή πόλη…
Ξύπνησα πιο νωρίς ως όφειλα καθώς η δουλειά που είχα δε χωρούσε αναβολή, στερώντας μου παράλληλα ώρες από τη περιήγηση στη πόλη. Πήρα συστάσεις για το κοντινό ξενοδοχείο που έπρεπε να πάω προκειμένου να έχω ησυχία & σύνδεση στο Internet και ξεκίνησα. Δε παρέλειψα να βγάλω μια φωτογραφία την όμορφη εκκλησία '’Budapesti Avilai Nagy Szent Teréz Plébániatemplom’’ που συνάντησα στο δρόμο μου.
Αφού έχασα ακόμη μια ώρα λόγω λάθος υπολογισμού της διαφοράς, τελείωσα νωρίς το μεσημέρι και επέστρεψα προκειμένου να συναντηθώ με το Νίκο και να ξεκινήσουμε τη βόλτα μας. Χωρίς άλλες χρονοτριβές φορέσαμε ότι πιο ζεστό είχαμε μαζί μας & ξεχυθήκαμε στους δρόμους της Ουγγρικής πρωτεύουσας:
Περάσαμε από το διάσημο ‘’New York Café’’ χωρίς όμως να μπούμε :
Προχωρώντας ως τη στάση του μετρό όπου αρχικά μου έκανε εντύπωση ο μεγάλος αριθμός από άστεγους που στοιβάζονταν στις εισόδους προκειμένου να αναζητήσουν λίγη ζεστασιά. Η εικόνα μόνο ως θλιβερή μπορεί να χαρακτηριστεί, έχοντας από τη μία τόσα κτήρια να σαπίζουν από την αχρηστία και από την άλλη τόσος κόσμος να ζει στο δρόμο…
Επίσης μου έκανε εντύπωση η πολύ κάθετη διαδρομή των σκαλιών μέχρι να φτάσει κανείς στη πλατφόρμα. Πραγματικά δεν είχα δει κάτι τέτοιο ποτέ ξανά. Θα μου πείτε και που να το δω, στη πόλη μου;
Κατεβήκαμε στη στάση ‘’Deák Ferenc tér’’ βλέποντας στο βάθος τη ‘’Szent István Bazilika’’
Και προχωρήσαμε διαμέσου της πλατείας ‘’Erzsébet tér’’
Με το όμορφο σιντριβάνι φυσικά παγωμένο:
Τις γνωστές «ευρωπαϊκές» εικόνες με τα λουκέτα:
Καταλήγοντας στις γραμμές του τρένου και τις πολυπόθητες όχθες του Δούναβη, βλέποντας στο βάθος τη περίφημη ‘’Széchenyi Chain Bridge’’ (Széchenyi Lánchíd)
Ήμουν πολύ χαρούμενος, καθώς έβλεπα μπροστά μου ολοζώντανο το ένα από τα δύο χαρακτηριστικά κάδρα που βρίσκονται στο σαλόνι του σπιτιού μου από τότε που ήμουν παιδάκι!
Έφτασα κοντά με γρήγορα βήματα:
Κατεβαίνοντας ως την όχθη:
Ξεκινώντας να φωτογραφίζω μανιωδώς:
Η γέφυρα Αλυσίδων λειτούργησε πρώτη φορά το 1849 και ήταν το πρώτο μόνιμο πέρασμα επί του Δούναβη στην Ουγγαρία.
Δε χάσαμε την ευκαιρία να βγούμε μια αναμνηστική κατεψυγμένη φωτογραφία:
Συνεχίζοντας τη πορεία μας παράλληλα με το ποτάμι, στην όχθη της Πέστης:
Οι εικόνες του παγωμένου Δούναβη ήταν εντυπωσιακές:
Ο ήλιος μπορεί να έλαμπε αλλά η θερμοκρασία ήταν κολλημένη κάτω από το μηδέν:
Τα πλοιάρια που πραγματοποιούν τα δρομολόγια στο ποτάμι πήγαιναν κι ερχόντουσαν ανάμεσα στα κομμάτια του πάγου:
Λίγο μετά φτάσαμε στο πολύ γνωστό και συγκινητικό μνημείο ''Cipők a Duna-parton''
,αφιερωμένο στη μνήμη των 550.000 Ούγγρων Εβραίων που έχασαν τη ζωή τους το 1944 – 45:
Χιλιάδες από αυτούς πυροβολήθηκαν δίπλα στην όχθη από συμπατριώτες τους, συνεργάτες των Ναζί. Πριν τους εκτελέσουν, τους ανάγκαζαν να βγάλουν το πιο πολύτιμο πράγμα που είχαν επάνω τους, τα παπούτσια τους.
Οι ομοιότητες με αντίστοιχες δικές μας ιστορίες από τη περίοδο της κατοχής είναι πολλές δίνοντας μας μεγάλη συναισθηματική φόρτιση καθώς φεύγαμε από κει…
Πιο κάτω μας περίμενε ένα από τα πιο μεγαλειώδη κι επιβλητικά κτίρια της Βουδαπέστης, το «Κτίριο του Ουγγρικού Κοινοβουλίου» (Országház)
Προσεγγίσαμε το μεγαλοπρεπές κτίσμα βγάζοντας το φωτογραφίες αρχικά από απέναντι
και μετά από κοντά του περνώντας το δρόμο:
Αν και το χιόνι μπροστά από το κοινοβούλιο είχε καθαριστεί, απαιτούνταν μεγάλη προσοχή καθώς υπήρχε πάντοτε ο κίνδυνος να γλιστρήσεις:
Φυσικά κάποιοι τύποι είναι λίγο περισσότερο μαθημένοι στα χιόνια και δε καταλαβαίνουν απ’ αυτά:
Κάναμε το γύρο του κοινοβουλίου:
Βλέποντας απέναντι το πολύ όμορφο κτίσμα του μουσείου εθνογραφίας:
Το άγαλμα ‘’Rákóczi Ferenc lovasszobra’’
Αλλά και το τραμ να περνάει από μπροστά μας σε μια σίγουρα εντυπωσιακή διαδρομή για τους επιβάτες του:
Το κτίριο του Ουγγρικού κοινοβουλίου αποτελεί σημαντικότατο αξιοθέατο της πόλης, είναι το μεγαλύτερο στην Ουγγαρία και το ψηλότερο στη Βουδαπέστη. Εγκαινιάστηκε το 1896 και ολοκληρώθηκε το 1904.
Ολοκληρώσαμε τη βόλτα μας στο κοινοβούλιο και γυρίσαμε προς τα πίσω, βλέποντας το παγωμένο Δούναβη και το κάστρο της Βούδας:
Είχαμε αποφασίσει να διασχίσουμε πεζή τη γέφυρα των αλυσίδων, κάτι που έκανε αρκετός επίσης κόσμος:
Η γέφυρα, όπως κάθε τέτοια γέφυρα προσφέρει και διέλευση για τους πεζούς ή τους ποδηλάτες
Οι εικόνες με τον Δούναβη γεμάτο από τεράστια κομμάτια πάγου και το κοινοβούλιο στο βάθος ήταν μοναδικές:
Τόσο μοναδικές που για ακόμα μια φορά τα έβαλα με τον εαυτό μου που δεν είχα αγοράσει ακόμα μια σοβαρή φωτογραφική μηχανή. Ήταν και η ώρα κατάλληλη για φωτογράφηση καθώς ό χειμερινός ήλιος βοηθούσε σημαντικά:
Δεν αργήσαμε πολύ να περάσουμε τη γέφυρα:
Φτάνοντας στη πλευρά της Βούδας με το κάστρο της ακριβώς από πάνω μας:
Πατώντας στην αντίπερα όχθη:
Θαυμάζοντας γι’ ακόμα μια φορά τη Széchenyi Chain Bridge και τη χαρακτηριστική αρχιτεκτονική της, με τις καμάρες και τα ξακουστά λιοντάρια στη βάση της:
Είναι γνωστό ότι η πόλη των περίπου 1,7 εκατομμυρίου κατοίκων προήλθε από τη συγχώνευση το 1873 τριών μικρότερων πόλεων, της Βούδας, της Όμπουντα και της Πέστης.
Είχαμε σχεδόν μελανιάσει απ’ το κρύο, οπότε και μια στάση ήταν επιβεβλημένη, χωρίς ωστόσο να είναι προγραμματισμένη.
Προχωρήσαμε στα στενάκια προς αναζήτηση θαλπωρής και ζεστασιάς. Η καλή ταξιδιωτική μας τύχη μας βοήθησε, πέφτοντας πάνω στο καταπληκτικό εστιατόριο – Pub ‘’Pater Marcus Belga Apátsági Söröző és Étterem’’, εκπληκτικής ομορφιάς και διακόσμησης, την οποία και συνιστώ σε κάθε επίδοξο εκδρομέα στη Βουδαπέστη.
Νομίζω ότι δε θα μπορούσαμε να διαλέξουμε τίποτε άλλο πέρα από το παραδοσιακό «Goulash» συνοδεία τοπική μπύρας:
Το Goulash, προερχόμενο από τη μεσαιωνική Ουγγαρία, αποτελεί σούπα κρέατος και λαχανικών σε συνδυασμό με πάπρικα και άλλα καυτερά πιπέρια, το οποίο καταναλώνεται κυρίως στη κεντρική Ευρώπη. Ήταν ακριβώς αυτό που θέλαμε για μια τόσο παγωμένη μέρα, καθώς καταλάβαμε απόλυτα τη «χρησιμότητα» του.
Χορτασμένοι και πολύ ευχαριστημένοι επιστρέψαμε στο πολικό ψύχος, κατηφορίζοντας προς τη διάσημή πύλη «Budai Váralagút», τη πύλη της σήραγγας του Κάστρου της Βούδας:
Βλέποντας δίπλα το εξίσου διάσημο τελεφερίκ, το οποίο και δεν χρησιμοποιήσαμε:
Αντιθέτως, προμηθευτήκαμε τα βασικά και συνεχίσαμε με τα πόδια:
Φτάνοντας ακριβώς από πάνω του, με τη θέα να είναι ήδη εντυπωσιακή, προς τη πλατεία «Adam Clark», τη γέφυρα αλυσίδων και τη Πέστη:
Η θέα έγινε ακόμα πιο εντυπωσιακή, πετυχαίνοντας ακριβώς τη στιγμή που ανάβουν τα φώτα στη πόλη:
μέχρι το κοινοβούλιο απέναντι:
Αν και για λίγες στιγμές τα φώτα ξαναέσβησαν:
Δίνοντας μας την ευκαιρία για μια φωτογραφία ακόμα, με το παράδοξο λόγω κρύου αντί να ζεσταίνεται η μπύρα όσο πίνεις, να παγώνει ακόμα περισσότερο:
Ο φωτισμός αποκαταστάθηκε:
Και η ανάβαση μας συνεχίστηκε, δίνοντας μας υπέροχες χειμωνιάτικες εικόνες:
Καταλήγοντας στη πλατεία με την εκκλησία του Ματθαίου ‘’Mátyás Templom’’ μένοντας με το στόμα ανοιχτό:
Η εκκλησία που βρίσκεται στη καρδιά του κάστρου, έχει χτιστεί το 13ο και αναστηλώθηκε στα τέλη του 19ου Αιώνα:
Αυτές είναι στιγμές που καταλαβαίνεις το ταξίδι, παραμερίζοντας τις όποιες αντιξοότητες λόγω καιρού. Οι βόλτες στο κάστρο, η αρχιτεκτονική, η ανεπανάληπτη θέα, οι φωτογραφίες που μένουν για μια ζωή:
Βολτάραμε αρκετά, παίρνοντας άλλη μια μπύρα από ένα μίνι μάρκετ που βρήκαμε εκτός κάστρου κι επιστρέψαμε, βρίσκοντας ένα σημείο στα τείχη με εξαιρετική θέα απέναντι για να τη πιούμε.
Απέναντι μας στεκόταν λαμπερός, εντυπωσιακά φωταγωγημένος ο «Προμαχώνας των ψαράδων» με τους επτά πύργους του:
Δε χάσαμε χρόνο και κάναμε τη βόλτα μας στα παγωμένα δρομάκια του. Δε ξέρω αν αυτό είναι το ωραιότερο σημείο της Βουδαπέστης, δε ξέρω αν ο χειμώνας είναι η κατάλληλη εποχή, πάντως το ατμοσφαιρικό βραδινό τοπίο θα μου μείνει αλησμόνητο!
Κατεβήκαμε από το μονοπάτι επιστρέφοντας στη γέφυρα των Αλυσίδων:
Η οποία είχε άλλη αίγλη με το φωτισμό της. Θέλαμε να τη διαβούμε και νύχτα:
Πάντα με τις απαραίτητες βοηθητικές προμήθειες, παγωμένοι μεν,χαρούμενοι δε:
Φτάνοντας εκεί απ’ όπου αρχίσαμε μερικές ώρες νωρίτερα. Λίγο πριν τη στάση του Μετρό…
Το βράδυ δε μας επιφύλασσε κάτι εντυπωσιακό, δε το ‘χαμε ψάξει και πολύ άλλωστε, οπότε κινηθήκαμε σε στάνταρ μονοπάτια, στη περιοχή «Gozsdu Court» όχι πολύ μακριά από κει που μέναμε, το οποίο στην ουσία αποτελεί ένα σύμπλεγμα στοών με καταστήματα εστίασης & εμπορικά κέντρα εντός της παλιάς πόλης
Ήπιαμε τις μπύρες μας σε μερικά μπαρ, φάγαμε ένα έντιμο κεμπάπ, παρολίγον να μπλέξουμε γυρνώντας στο διαμέρισμα και αγχωθήκαμε λίγο (σε ένα κεφάλαιο που δε γράφεται) γυρνώντας τελικά αποκαμωμένοι προκειμένου να ξεκουραστούμε. Μας περίμενε μια ακόμη έντονη μέρα στη παγωμένη και πανέμορφη αυτή πόλη…
Last edited:
Αφού πέρσι στην Κρακοβία που Δεκέμβρη μήνα είχε 10 βαθούς, ξενέρωσα απίστευτα. Ξενέρωτους χειμώνες έχουμε στην Ελλάδα, δεν το περίμενα και στην Πολωνία!
Περιμένουμε τη συνέχεια!!!
