psilos3
Member
- Μηνύματα
- 7.094
- Likes
- 56.043
- Επόμενο Ταξίδι
- ;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Βουδαπέστη 2021 - Η επιστροφή!
Τι κι αν έγραφα ότι σε περίπτωση που θελήσω να ξαναπάω σ' αυτή τη πόλη θα το κάνω με καλό καιρό και μεγάλη διάρκεια ημέρας προκειμένου να το χαρώ όσο γίνεται, η μοίρα μάλλον μου τα φέρνει να την επισκέπτομαι πάντα με κρύο. Τουλάχιστον αυτή τη φορά κρατούσα σοβαρή φωτογραφική μηχανή, κάτι που μου κόστισε τη προηγούμενη.
Στα πλαίσια των συνεχόμενων ταξιδιών του 2021 λοιπόν, προέκυψε από το πουθενά ένα Σαββατοκύριακο στην υπέροχη αυτή πόλη κι όταν λέω Σαββατοκύριακο το εννοώ. Σάββατο μεσημέρι με Κυριακή απόγευμα. Η τιμή φυσικά ήταν τέτοια που δε μ' έκανε να το σκεφτώ δεύτερη φορά, σε μια έτσι κι αλλιώς οικονομική πόλη, από άποψη διαμονής, φαγητού κτλ. Ένα ακόμη Σαββατοκύριακο ψυχοθεραπείας.
(Δεν έκρινα σκόπιμο να γράψω νέα ιστορία βέβαια, ωστόσο ένα επιπλέον κεφάλαιο στη παρούσα θα μου το επιτρέψετε
).
Με μια μικρή τσαντα πλάτης λοιπόν και τα απολύτως απαραίτητα φορτώθηκα στο αεροπλάνο της ryan, αναχωρώντας δίχως καθυστέρηση το μεσημέρι του Σαββάτου 11 Δεκεμβρίου. Η πτήση σύντομη, ο έλεγχος τυπικός και το λεωφορείο 100Ε που οδηγεί στο κέντρο της πόλης στη θέση του, οδηγώντας με στο κέντρο της πόλης και στο δωμάτιο του χοστελ που είχα κλείσει:
Μέχρι να τακτοποιηθώ, να ψωνίσω μερικά πραγματάκια από απέναντι και να βγω στο δρόμο, η ώρα ήταν περασμένες 4:30 και η νύχτα είχε πέσει για τα καλά. Ξεκίνησα τη διαδρομή μου με τα πόδια μέσα από τη παλιά Εβραϊκή συνοικία, κατηφορίζοντας προς το Δούναβη αρχής γενομένης από τη Βασιλική του Αγ. Στεφάνου (Szent István Bazilika), που δεν ήταν προσβάσιμη παρά μόνο με είσοδο, καθώς είχε στηθεί ένα Χριστουγεννιάτικο πανηγυράκι:
Ο κόσμος ήταν πάρα πολύς εντός και εκτός, μιας και στο πεζόδρομο Zrínyi u λειτουργούσε κανονικότατα η Χριστουγεννιάτικη αγορά, με τους περισσότερους να τηρούν τη μάσκα άλλα όχι την απόσταση:
Έμεινα για λίγες μόνο στιγμές και κατευθύνθηκα ανατολικά, συναντώντας το ποτάμι λίγα μέτρα πιο κάτω. Δεν είχα ξεχάσει εκείνη τη μαγική νυχτερινή θέα του Δούναβη καθώς είχαν περάσει μόνο 5 χρόνια από την επίσκεψη μου, ωστόσο η συγκίνηση μου ήταν ίδια, ίσως και μεγαλύτερη βλέποντας τη φωτισμένη Βούδα και το κάστρο της απέναντι:
Προχώρησα όλη τη διαδρομή παραλιακά, με το έντονο κρύο να μη με εμποδίζει καθόλου, φτάνοντας στο γνωστό συγκινητικό μνημείο αφιερωμένο στη μνήμη των Ούγγρων Εβραίων αμέσως πιο κάτω, πλαισιωμένο από λουλούδια και κεριά:
Βρισκόμουν ίσως στο καλύτερο σημείο της όχθης, έχοντας πάνω μου φωτισμένο το υπέροχο κτήριο Ουγγρικού Κοινοβουλίου
και από την απέναντι πλευρά τη Βούδα, με το προμαχώνα των Ψαράδων και την εκκλησία Szilágyi Dezső να ξεχωρίζουν:
Πέρασα το δρόμο απέναντι ανεβαίνοντας στη πλατεία περιμετρικά του κοινοβουλίου, εξασκώντας παράλληλα το φωτογραφικό μου απωθημένο, όντας πολύ χαρούμενος γι' αυτό:
Η πανέμορφη πλατεία Kossuth Lajos ήταν στολισμένη και το τραμ κατέβαζε όλο και περισσότερο κόσμο που έκανε τη βόλτα του. Ο φωτισμός του κτηρίου και γενικότερα της πόλης νομίζω ότι είναι γενικά πολύ προσεγμένος και διακριτικός:
Προχώρησα γύρω στα 600 μέτρα διαγώνια, καθώς ήθελα να δω ένα αξιοθέατο που αγνόησα τη προηγούμενη φορά, το Szovjet hősi emlékmű, ένα μνημείο αφιερωμένο στους Σοβιετικούς στρατιώτες που έχασαν τη ζωή τους κατά το Β' παγκόσμιο πόλεμο, το μόνο μνημείο δίχως φωτισμό στη πόλη, κάτι που δε μου έκανε εντύπωση...
Όπως δε μου έκανε εντύπωση και το άγαλμα του Ροναλντ Ρεϊγκαν που βρίσκεται ακριβώς από δίπλα:
Η πλατεία και το πάρκο Szabadság tér που βρίσκονται εκεί πλαισιώνονται από υπέροχα κτήρια. Ένα μικρό παγοδρόμιο είχε στηθεί και τα ανυπόμονα παιδάκια τριγύρω ήταν έτοιμα να μπουκάρουν μετά το καθαρισμό της πίστας:
Εγώ όμως πέρα από το γεγονός ότι δεν είμαι για παγοδρόμια, είχα πρόγραμμα και συνέχεια, έτσι περπάτησα ενάμισι χιλιόμετρο πιο μακριά προκειμένου να πιω έναν καφέ. Όχι έναν οποιονδήποτε καφέ, έναν καφέ για γατόφιλους:
Το Cat cafe της Βουδαπέστης είναι ένα μέρος στο οποίο μπορείς να απολαύσεις το καφέ, τη σοκλοάτα σου, ή το γλυκάκι σου, παρέα με τα πανέμορφα τετράποδα που φιλοξενούνται και διαμένουν στο συγκεκριμένο χώρο και προσωπικά τα λατρέυω. Η εμπειρία ήταν τέλεια, δυστυχώς όμως διαπίστωσα ότι δεν είχε ούτε μία θέση κενή κι έπρεπε να περιμένω στην ουρά στο κρύο να αδειάσει κάτι. Όπως και να χει όμως χάρηκα που το είδα από μέσα.
«Αφού δεν είσαι για καφέδες στις εκδρομές, δε σου βγαίνει, γιατί το παλεύεις;» σκέφτηκα διερωτώμενος κάτι που επιβεβαίωσα λίγες στιγμές μετά, βρίσκοντας αμέσως θέση στη φιλόξενη μπάρα του Captain Cook, δοκιμάζοντας τις Ουγγρικές ΙΡΑ του καταστήματος. Μια χάρα.
Το πήγα μέχρι τις 8 παρά, γυρνώντας στο χοστελ μετά και από μια σύντομη στάση για φαγητό σε ένα ντονεράδικο που το είχαν 2 παιδιά που έμειναν στην Ελλάδα 5 χρόνια και υιοθέτησαν αρκετά από τη κουλτούρα του γρήγορου φαγητού μας. Βγήκα πριν τις 11 για μερικές μπύρες, συναντώντας αρκετό κόσμο σαν Σάββατο βράδυ που ήταν στη Εβραϊκή συνοικία.
Επέστρεψα γύρω στη 1, περνώντας από το New York Cafe που απείχε ούτε 300 μέτρα από το hostel, το οποίο για δεύτερη φορά θα έβλεπα δυστυχώς μόνο απ' έξω, μιας και δεν υπήρχε διαθέσιμη κράτηση στην ιστοσελίδα του για την επομένη. Εκρεμμότητες...
Κυριακή 12 Δεκέμβρη
Ξύπνημα, πρωϊνό, τσεκ άουτ, καφές και λεωφοριάκι νο5 σε μια οκτάλεπτη διαδρομή ως την απέναντι όχθη και το δρόμο που οδηγεί στο κάστρο της Βούδας:
Το μπαρόκ ανάκτορο κατασκευάστηκε ανάμεσα το 18ο αιώνα και σήμερα στεγάζει την Εθνική Πινακοθήκη της Ουγγαρίας και το ιστορικό μουσείο:
Όσο ανεβαίνει κανείς οι εικόνες προς την άλλη όχθη του Δούναβη είναι εκπληκτικές, ειδικότερα αν σταθεί τυχερός και πετύχει ηλιοφάνεια μαζί με αέρα, όπως εγώ:
Προχώρησα προς τα ενδότερα και τη πλατεία του κάστρου, βλέποντας παράλληλα και την μεγάλη έκταση της πόλης από τη πλευρά πέραν του λόφου:
Το κάστρο έχει ανακηρυχθεί μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco από το 1987:
Το μόνο δυσάρεστο βέβαια εκείνη τη μέρα ήταν ο παγωμένος αέρας που δεν επέτρεπε να απολαύσει κανείς τη βόλτα του. Φόρεσα γάντια και κασκόλ που ως εκείνη τη στιγμή απεφευγα, περπατώντας από τα υπέροχα δρομάκια της Βούδας προς το επόμενο αξιοθέατο:
Η εκκλησία του Ματθαίου και ο Προμαχώνας των Ψαράδων με τους επτά πύργους του αποτελούν ίσως δύο από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της πόλης:
Χαιρόμουν πάρα πολύ που βρέθηκα ξανά εκεί, υπό το φως της ημέρας αυτή τη φορά για να μπορέσω να βγάλω τις φωτογραφίες με τη σχετική άνεση μου, μιας και ο κόσμος ήταν για άλλη μια φορά αρκετός
Δε παρέλειψα να βγω και μια αναμνηστική, πριν συνεχίσω τη βόλτα μου στο υπόλοιπο κομμάτι της πόλης:
Ένα κομμάτι που θα έβλεπα για πρώτη φορά, μιας και το υπερβολικό κρύο της προηγούμενης μας στέρησε πολλές από τις ομορφιές της Βουδαπέστης:
Προχώρησα ως τη πλατεία Kapisztrán tér και την εκκλησία Mária Magdolna, μια από τις παλαιότερες εκκλησίες της περιοχής χτισμένη μεταξύ 13ου και 15ου αιώνα σε γοτθικό ρυθμό:
Κατηφόρισα παράλληλα με το κτήριο των εθνικών αρχείων της Ουγγαρίας, θαυμάζοντας για μια ακόμη φορά την αρχιτεκτονική της περιοχής:
Έφτασα ως τη πύλη της Βιέννης (Bécsi kapu), μία από αυτές του κάστρου της Βούδας:
Επέστρεψα προς τη Kapisztrán tér βγαίνοντας από την άλλη πλευρά του λόφου όπου ξεκινάει ο περιμετρικός δρόμος του, που φαντάζομαι υπό καλές καιρικές συνθήκες και λιγότερο κρύο θα αποτελεί μια ακόμα πιο όμορφη διαδρομή:
Ευτυχώς ο χειμερινός ήλιος χτυπούσε και ο αέρας έκοβε στο σημείο, κάνοντας με να μπορέσω να καθίσω σε ένα από τα παγκάκια για λίγα λεπτά, πριν ξαναμπώ προς το κέντρο και την οδό Úri u.
Είχα στόχο να επισκεφτώ το περίφημο λαβίρυνθο της Βούδας, κατεβαίνοντας κάτω όμως διαπίστωσα ότι δεν μπορούσες να εκδόσεις εισιτήριο αν δεν είχες στα χέρια σου μετρητά, κάτι που με ξενέρωσε ελαφρώς:
Αναγκάστηκα λοιπόν να γυρίσω άπραγος προς το προμαχώνα των ψαράδων, χρησιμοποιόντας τη σκάλα της εξόδου προκειμένου να κατέβω προς το ποτάμι. Η ώρα άλλωστε είχε περάσει και η πείνα δεν άργησε να έρθει:
Ήθελα να βρεθώ διακαώς ξανά στο εστιατόριο Pater Marcus, το goulash του οποίου λιγουρευόμουν από τη στιγμή που έκλεισα το εισιτήριο, έτσι δε δυσκολεύτηκα και πολύ να διαλέξω:
Γύρω στις τρεις το μεσημέρι βρισκόμουν και πάλι στο αφιλόξενο κρύο των δρόμων της Βουδαπέστης, σε μια ακόμα όμως υπέροχη διαδρομή:
Πέρασα με τη σειρά από τις εκκλησίες Szilágyi Dezső
και Felsővízivárosi Szent Anna
σημεία αναφοράς εκατέρωθεν από την απέναντι όχθη.
Φωτογράφισα για άλλη μια φορά το κοινοβούλιο καθώς βρισκόμουν ακριβώς απέναντι του:
Και χώθηκα στη στάση Batthyány tér της κόκκινης γραμμής, ενθυμούμενος πόσο κάθετο και απότομο ήταν το μετρό της πόλης:
Βγήκα δύο στάσεις μετά στη Deák Ferenc tér με τη μύτη μου να πλημμυρίζει ευωδιαστές μυρωδιές ψημένου γλυκού. Θυμήθηκα τη κουβέντα που είχαμε με τον @Dr Snoopy στο νήμα με το streetfood παίρνοντας ένα δίχως δεύτερη σκέψη το οποίο καταβρόχθισα με ευχαρίστηση και λαχτάρα:
Η αναμονή στη στάση για το 100Ε δε κράτησε παρά λίγα μόνο λεπτά:
Μπαίνοντας δυόμισι ώρες αργότερα, μετά και τα απαραίτητα ψώνια στο αεροπλάνο της wizz, που εκτός από την επιστροφή μου στη βάση μου επιφύλασσε και μια πολύ ευχάριστη έκπληξη με τραβελστορίτικες γνωριμίες...
Η δεύτερη φορά στη Βουδαπέστη πέρα από το κάτι παραπάνω που έδωσε στην επίσκεψη μου στη πόλη (καθώς είδα πράγματα κι αξιοθέατα που δεν είχα δει), επιβεβαίωσε με το καλύτερο τρόπο όλα όσα είχα γράψει στην ιστορία μου πριν λίγο καιρό.
Μια υπέροχη και ιστορική πόλη που πάντα έχει να προσδώσει κάτι καινούριο, μια πόλη με συναίσθημα και ομορφιές, μια πόλη η οποία με τόσο εύκολη πρόσβαση που έχει πλέον μου φαίνεται ότι δε θ' αργήσω να ξαναδώ.
Τι κι αν έγραφα ότι σε περίπτωση που θελήσω να ξαναπάω σ' αυτή τη πόλη θα το κάνω με καλό καιρό και μεγάλη διάρκεια ημέρας προκειμένου να το χαρώ όσο γίνεται, η μοίρα μάλλον μου τα φέρνει να την επισκέπτομαι πάντα με κρύο. Τουλάχιστον αυτή τη φορά κρατούσα σοβαρή φωτογραφική μηχανή, κάτι που μου κόστισε τη προηγούμενη.
Στα πλαίσια των συνεχόμενων ταξιδιών του 2021 λοιπόν, προέκυψε από το πουθενά ένα Σαββατοκύριακο στην υπέροχη αυτή πόλη κι όταν λέω Σαββατοκύριακο το εννοώ. Σάββατο μεσημέρι με Κυριακή απόγευμα. Η τιμή φυσικά ήταν τέτοια που δε μ' έκανε να το σκεφτώ δεύτερη φορά, σε μια έτσι κι αλλιώς οικονομική πόλη, από άποψη διαμονής, φαγητού κτλ. Ένα ακόμη Σαββατοκύριακο ψυχοθεραπείας.
(Δεν έκρινα σκόπιμο να γράψω νέα ιστορία βέβαια, ωστόσο ένα επιπλέον κεφάλαιο στη παρούσα θα μου το επιτρέψετε
).Με μια μικρή τσαντα πλάτης λοιπόν και τα απολύτως απαραίτητα φορτώθηκα στο αεροπλάνο της ryan, αναχωρώντας δίχως καθυστέρηση το μεσημέρι του Σαββάτου 11 Δεκεμβρίου. Η πτήση σύντομη, ο έλεγχος τυπικός και το λεωφορείο 100Ε που οδηγεί στο κέντρο της πόλης στη θέση του, οδηγώντας με στο κέντρο της πόλης και στο δωμάτιο του χοστελ που είχα κλείσει:
Μέχρι να τακτοποιηθώ, να ψωνίσω μερικά πραγματάκια από απέναντι και να βγω στο δρόμο, η ώρα ήταν περασμένες 4:30 και η νύχτα είχε πέσει για τα καλά. Ξεκίνησα τη διαδρομή μου με τα πόδια μέσα από τη παλιά Εβραϊκή συνοικία, κατηφορίζοντας προς το Δούναβη αρχής γενομένης από τη Βασιλική του Αγ. Στεφάνου (Szent István Bazilika), που δεν ήταν προσβάσιμη παρά μόνο με είσοδο, καθώς είχε στηθεί ένα Χριστουγεννιάτικο πανηγυράκι:
Ο κόσμος ήταν πάρα πολύς εντός και εκτός, μιας και στο πεζόδρομο Zrínyi u λειτουργούσε κανονικότατα η Χριστουγεννιάτικη αγορά, με τους περισσότερους να τηρούν τη μάσκα άλλα όχι την απόσταση:
Έμεινα για λίγες μόνο στιγμές και κατευθύνθηκα ανατολικά, συναντώντας το ποτάμι λίγα μέτρα πιο κάτω. Δεν είχα ξεχάσει εκείνη τη μαγική νυχτερινή θέα του Δούναβη καθώς είχαν περάσει μόνο 5 χρόνια από την επίσκεψη μου, ωστόσο η συγκίνηση μου ήταν ίδια, ίσως και μεγαλύτερη βλέποντας τη φωτισμένη Βούδα και το κάστρο της απέναντι:
Προχώρησα όλη τη διαδρομή παραλιακά, με το έντονο κρύο να μη με εμποδίζει καθόλου, φτάνοντας στο γνωστό συγκινητικό μνημείο αφιερωμένο στη μνήμη των Ούγγρων Εβραίων αμέσως πιο κάτω, πλαισιωμένο από λουλούδια και κεριά:
Βρισκόμουν ίσως στο καλύτερο σημείο της όχθης, έχοντας πάνω μου φωτισμένο το υπέροχο κτήριο Ουγγρικού Κοινοβουλίου
και από την απέναντι πλευρά τη Βούδα, με το προμαχώνα των Ψαράδων και την εκκλησία Szilágyi Dezső να ξεχωρίζουν:
Πέρασα το δρόμο απέναντι ανεβαίνοντας στη πλατεία περιμετρικά του κοινοβουλίου, εξασκώντας παράλληλα το φωτογραφικό μου απωθημένο, όντας πολύ χαρούμενος γι' αυτό:
Η πανέμορφη πλατεία Kossuth Lajos ήταν στολισμένη και το τραμ κατέβαζε όλο και περισσότερο κόσμο που έκανε τη βόλτα του. Ο φωτισμός του κτηρίου και γενικότερα της πόλης νομίζω ότι είναι γενικά πολύ προσεγμένος και διακριτικός:
Προχώρησα γύρω στα 600 μέτρα διαγώνια, καθώς ήθελα να δω ένα αξιοθέατο που αγνόησα τη προηγούμενη φορά, το Szovjet hősi emlékmű, ένα μνημείο αφιερωμένο στους Σοβιετικούς στρατιώτες που έχασαν τη ζωή τους κατά το Β' παγκόσμιο πόλεμο, το μόνο μνημείο δίχως φωτισμό στη πόλη, κάτι που δε μου έκανε εντύπωση...
Όπως δε μου έκανε εντύπωση και το άγαλμα του Ροναλντ Ρεϊγκαν που βρίσκεται ακριβώς από δίπλα:
Η πλατεία και το πάρκο Szabadság tér που βρίσκονται εκεί πλαισιώνονται από υπέροχα κτήρια. Ένα μικρό παγοδρόμιο είχε στηθεί και τα ανυπόμονα παιδάκια τριγύρω ήταν έτοιμα να μπουκάρουν μετά το καθαρισμό της πίστας:
Εγώ όμως πέρα από το γεγονός ότι δεν είμαι για παγοδρόμια, είχα πρόγραμμα και συνέχεια, έτσι περπάτησα ενάμισι χιλιόμετρο πιο μακριά προκειμένου να πιω έναν καφέ. Όχι έναν οποιονδήποτε καφέ, έναν καφέ για γατόφιλους:
Το Cat cafe της Βουδαπέστης είναι ένα μέρος στο οποίο μπορείς να απολαύσεις το καφέ, τη σοκλοάτα σου, ή το γλυκάκι σου, παρέα με τα πανέμορφα τετράποδα που φιλοξενούνται και διαμένουν στο συγκεκριμένο χώρο και προσωπικά τα λατρέυω. Η εμπειρία ήταν τέλεια, δυστυχώς όμως διαπίστωσα ότι δεν είχε ούτε μία θέση κενή κι έπρεπε να περιμένω στην ουρά στο κρύο να αδειάσει κάτι. Όπως και να χει όμως χάρηκα που το είδα από μέσα.
«Αφού δεν είσαι για καφέδες στις εκδρομές, δε σου βγαίνει, γιατί το παλεύεις;» σκέφτηκα διερωτώμενος κάτι που επιβεβαίωσα λίγες στιγμές μετά, βρίσκοντας αμέσως θέση στη φιλόξενη μπάρα του Captain Cook, δοκιμάζοντας τις Ουγγρικές ΙΡΑ του καταστήματος. Μια χάρα.
Το πήγα μέχρι τις 8 παρά, γυρνώντας στο χοστελ μετά και από μια σύντομη στάση για φαγητό σε ένα ντονεράδικο που το είχαν 2 παιδιά που έμειναν στην Ελλάδα 5 χρόνια και υιοθέτησαν αρκετά από τη κουλτούρα του γρήγορου φαγητού μας. Βγήκα πριν τις 11 για μερικές μπύρες, συναντώντας αρκετό κόσμο σαν Σάββατο βράδυ που ήταν στη Εβραϊκή συνοικία.
Επέστρεψα γύρω στη 1, περνώντας από το New York Cafe που απείχε ούτε 300 μέτρα από το hostel, το οποίο για δεύτερη φορά θα έβλεπα δυστυχώς μόνο απ' έξω, μιας και δεν υπήρχε διαθέσιμη κράτηση στην ιστοσελίδα του για την επομένη. Εκρεμμότητες...
Κυριακή 12 Δεκέμβρη
Ξύπνημα, πρωϊνό, τσεκ άουτ, καφές και λεωφοριάκι νο5 σε μια οκτάλεπτη διαδρομή ως την απέναντι όχθη και το δρόμο που οδηγεί στο κάστρο της Βούδας:
Το μπαρόκ ανάκτορο κατασκευάστηκε ανάμεσα το 18ο αιώνα και σήμερα στεγάζει την Εθνική Πινακοθήκη της Ουγγαρίας και το ιστορικό μουσείο:
Όσο ανεβαίνει κανείς οι εικόνες προς την άλλη όχθη του Δούναβη είναι εκπληκτικές, ειδικότερα αν σταθεί τυχερός και πετύχει ηλιοφάνεια μαζί με αέρα, όπως εγώ:
Προχώρησα προς τα ενδότερα και τη πλατεία του κάστρου, βλέποντας παράλληλα και την μεγάλη έκταση της πόλης από τη πλευρά πέραν του λόφου:
Το κάστρο έχει ανακηρυχθεί μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco από το 1987:
Το μόνο δυσάρεστο βέβαια εκείνη τη μέρα ήταν ο παγωμένος αέρας που δεν επέτρεπε να απολαύσει κανείς τη βόλτα του. Φόρεσα γάντια και κασκόλ που ως εκείνη τη στιγμή απεφευγα, περπατώντας από τα υπέροχα δρομάκια της Βούδας προς το επόμενο αξιοθέατο:
Η εκκλησία του Ματθαίου και ο Προμαχώνας των Ψαράδων με τους επτά πύργους του αποτελούν ίσως δύο από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της πόλης:
Χαιρόμουν πάρα πολύ που βρέθηκα ξανά εκεί, υπό το φως της ημέρας αυτή τη φορά για να μπορέσω να βγάλω τις φωτογραφίες με τη σχετική άνεση μου, μιας και ο κόσμος ήταν για άλλη μια φορά αρκετός
Δε παρέλειψα να βγω και μια αναμνηστική, πριν συνεχίσω τη βόλτα μου στο υπόλοιπο κομμάτι της πόλης:
Ένα κομμάτι που θα έβλεπα για πρώτη φορά, μιας και το υπερβολικό κρύο της προηγούμενης μας στέρησε πολλές από τις ομορφιές της Βουδαπέστης:
Προχώρησα ως τη πλατεία Kapisztrán tér και την εκκλησία Mária Magdolna, μια από τις παλαιότερες εκκλησίες της περιοχής χτισμένη μεταξύ 13ου και 15ου αιώνα σε γοτθικό ρυθμό:
Κατηφόρισα παράλληλα με το κτήριο των εθνικών αρχείων της Ουγγαρίας, θαυμάζοντας για μια ακόμη φορά την αρχιτεκτονική της περιοχής:
Έφτασα ως τη πύλη της Βιέννης (Bécsi kapu), μία από αυτές του κάστρου της Βούδας:
Επέστρεψα προς τη Kapisztrán tér βγαίνοντας από την άλλη πλευρά του λόφου όπου ξεκινάει ο περιμετρικός δρόμος του, που φαντάζομαι υπό καλές καιρικές συνθήκες και λιγότερο κρύο θα αποτελεί μια ακόμα πιο όμορφη διαδρομή:
Ευτυχώς ο χειμερινός ήλιος χτυπούσε και ο αέρας έκοβε στο σημείο, κάνοντας με να μπορέσω να καθίσω σε ένα από τα παγκάκια για λίγα λεπτά, πριν ξαναμπώ προς το κέντρο και την οδό Úri u.
Είχα στόχο να επισκεφτώ το περίφημο λαβίρυνθο της Βούδας, κατεβαίνοντας κάτω όμως διαπίστωσα ότι δεν μπορούσες να εκδόσεις εισιτήριο αν δεν είχες στα χέρια σου μετρητά, κάτι που με ξενέρωσε ελαφρώς:
Αναγκάστηκα λοιπόν να γυρίσω άπραγος προς το προμαχώνα των ψαράδων, χρησιμοποιόντας τη σκάλα της εξόδου προκειμένου να κατέβω προς το ποτάμι. Η ώρα άλλωστε είχε περάσει και η πείνα δεν άργησε να έρθει:
Ήθελα να βρεθώ διακαώς ξανά στο εστιατόριο Pater Marcus, το goulash του οποίου λιγουρευόμουν από τη στιγμή που έκλεισα το εισιτήριο, έτσι δε δυσκολεύτηκα και πολύ να διαλέξω:
Γύρω στις τρεις το μεσημέρι βρισκόμουν και πάλι στο αφιλόξενο κρύο των δρόμων της Βουδαπέστης, σε μια ακόμα όμως υπέροχη διαδρομή:
Πέρασα με τη σειρά από τις εκκλησίες Szilágyi Dezső
και Felsővízivárosi Szent Anna
σημεία αναφοράς εκατέρωθεν από την απέναντι όχθη.
Φωτογράφισα για άλλη μια φορά το κοινοβούλιο καθώς βρισκόμουν ακριβώς απέναντι του:
Και χώθηκα στη στάση Batthyány tér της κόκκινης γραμμής, ενθυμούμενος πόσο κάθετο και απότομο ήταν το μετρό της πόλης:
Βγήκα δύο στάσεις μετά στη Deák Ferenc tér με τη μύτη μου να πλημμυρίζει ευωδιαστές μυρωδιές ψημένου γλυκού. Θυμήθηκα τη κουβέντα που είχαμε με τον @Dr Snoopy στο νήμα με το streetfood παίρνοντας ένα δίχως δεύτερη σκέψη το οποίο καταβρόχθισα με ευχαρίστηση και λαχτάρα:
Η αναμονή στη στάση για το 100Ε δε κράτησε παρά λίγα μόνο λεπτά:
Μπαίνοντας δυόμισι ώρες αργότερα, μετά και τα απαραίτητα ψώνια στο αεροπλάνο της wizz, που εκτός από την επιστροφή μου στη βάση μου επιφύλασσε και μια πολύ ευχάριστη έκπληξη με τραβελστορίτικες γνωριμίες...
Η δεύτερη φορά στη Βουδαπέστη πέρα από το κάτι παραπάνω που έδωσε στην επίσκεψη μου στη πόλη (καθώς είδα πράγματα κι αξιοθέατα που δεν είχα δει), επιβεβαίωσε με το καλύτερο τρόπο όλα όσα είχα γράψει στην ιστορία μου πριν λίγο καιρό.
Μια υπέροχη και ιστορική πόλη που πάντα έχει να προσδώσει κάτι καινούριο, μια πόλη με συναίσθημα και ομορφιές, μια πόλη η οποία με τόσο εύκολη πρόσβαση που έχει πλέον μου φαίνεται ότι δε θ' αργήσω να ξαναδώ.
Last edited:
Περιμένουμε τη συνέχεια!!!
