Τανζανία Σαφάρι και παραλίες

[travelbreak]

Ας ξεκινήσω με το βίντεο της μέρας με την προηγούμενη περιγραφή μου:

Βόλτα στην Αρούσα και επιστροφή στη Ζανζιβάρη. Stone Town.

Σήμερα είχαμε την αναχώρηση από την πόλη της Αρούσα στην Ζανζιβάρη. Το μεσημέρι πέρασε ένα τζιπ και μας πήρε από το ξενοδοχείο και πήγαμε στο αεροδρόμιο. Εκεί ήρθαν και οι υπόλοιποι. Κάναμε υπαίθριο τσεκίν. Επειδή ήμασταν από τους πρώτους, δεν ξέρω γιατί, μας έβαλαν να περιμένουμε στις θέσεις της Business class. Ίσως μας έβαλε εκεί ένας πιτσιρικάς που μου ζήτησε κάποιο φιλοδώρημα και εγώ του έδωσα. Μη φανταστεί κανείς ότι η θέση που μας έβαλε ήταν κάτι ιδιαίτερο, αφού όλα αυτά γινόταν σε μία αυλή του αεροδρομίου, φάτσα με τον διάδρομο των αεροπλάνων. Απλά οι καρέκλες ήταν πιο καλές και υπήρχαν μόνο δέκα από αυτές.

Όλα αυτά έγιναν το μεσημέρι, αφού η αναχώρησή μας ήταν στις 15:00. Μέχρι τότε εμείς είχαμε κάνει διάφορα. Το πρωί όταν ξυπνήσαμε είχαμε συνεννοηθεί με τον ξενοδόχο να μας πάει στην πόλη να τη δούμε. Όμως επειδή είχε να πάει στην εκκλησία, μάλλον είναι χριστιανός, έπρεπε να τον περιμένουμε μέχρι τις 9:30. Γι’ αυτό κάναμε μία μικρή βόλτα στον κεντρικό δρόμο με τα μαγαζάκια που είχαμε δει και την άλλη φορά. Τώρα τα περισσότερα ήταν κλειστά λόγω της Κυριακής.

Όμως στις 9:30 ο άνθρωπος μας μετέφερε με το αυτοκίνητό του στο κέντρο της Αρούσα, χρεώνοντας μας 20.000 σελίνια, που είπε ότι είναι το κόστος για τη βενζίνη, γιατί αυτός δεν ήθελε να πληρωθεί. Γενικά ήταν πολύ καλός και άνθρωπος και επαγγελματίας.

Η πόλη Αρούσα δεν έχει σχεδόν τίποτα αξιόλογο και δεν καταλαβαίνεις καλά καλά ποιο είναι το κέντρο. Είναι μία πολύ μεγάλη πόλη, του μεγέθους της Θεσσαλονίκης. Όμως είναι πολύ απλωμένη και δεν έχει μεγάλα κτίρια. Έβαλα τον πλοηγό μου να μας οδηγήσει στα πιο ενδιαφέροντα αξιοθέατα. Αυτά ήταν κυρίως εκκλησίες, ένα τζαμί και κάποιες αγορές με ντόπια πράγματα. Επί δυόμισι περίπου ώρες κάναμε βόλτα και δεν ήταν καθόλου άσχημα, αφού είδαμε πως ζει η πόλη. Πολλά από τα καταστήματα ήταν κλειστά, αλλά αυτό δεν μας πείραξε. Οι αγορές ντόπιων που επισκεφτήκαμε, από τα αξιοθέατα που είδα στο maps.me, ήταν ανοιχτές εκτός από τους καλλιτέχνες Σουαχίλι.

Η πόλη άμα τη δεις έχει δάση στο εσωτερικό της και ποτάμια με κάποιο νερό να τη διασχίζουν. Θα μπορούσε να είχε φτιαχτεί πολύ όμορφη. Πολλές φορές ο πλοηγός μας οδηγούσε μέσα από μονοπάτια μέσα στο δάσος για να πάμε εκεί που είχαμε βάλει να μας οδηγήσει. Πολύ ιδιαίτερο αυτό, αφού σε κάποια φάση δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε που πήγαινε το μονοπάτι, γιατί περνούσε μέσα από ένα ποταμάκι!

Στις 12:15 ο ξενοδόχος ήρθε με το αυτοκίνητό του (πιστός στο ραντεβού μας) και μας πήρε για να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο και να ετοιμαστούμε.

Με το αεροπλάνο φτάσαμε στην Ζανζιβάρη, όπου τώρα δεν θα μέναμε σε παραλία αλλά μέσα στην πόλη. Μάλιστα τα ξενοδοχεία που μείναμε, γιατί ήταν τρία και όχι ένα ούτε δύο, ήταν μέσα στο κέντρο της Stone town. Τακτοποιηθήκαμε γρήγορα και με την Ντίνα φύγαμε για βόλτα στην πόλη.

Είδαμε την Stone town όπως έπρεπε να τη δούμε και όπως κάνουμε εμείς, χωρίς μεγάλες στάσεις, με φωτογραφήσεις και βίντεο. Κατά τις 21:00 αποφασίσαμε να φάμε και πήγαμε σε ένα τοπικό εστιατόριο στην παραλία. Το απόγευμα στην παραλία απολαύσαμε τον κόσμο και ιδιαίτερα τους νεαρούς που κολυμπούσαν και έκαναν πολύ ωραία κόλπα με βουτιές. Ο κόσμος ήταν πολύς στη θάλασσα, που άλλοι κολυμπούσαν και άλλοι έκαναν βόλτα. Η Stone town έχει πολύ ωραία κτήρια, όμως η συντήρηση τους είναι πενιχρή και αν δεν υπήρχαν τα ξενοδοχεία, στα οποία έχουν μετατραπεί πολλά κτίρια, δεν θα υπήρχε μεγάλο ενδιαφέρον στην πόλη, γιατί πολλά θα είχαν καταρρεύσει.

Βέβαια δεν μείναμε μόνο στην Stone town, αλλά κάναμε βόλτα και στις αγορές που είναι λίγο έξω από αυτήν. Εδώ ο πιο πολύς πληθυσμός είναι μουσουλμανικός. Αυτό το βλέπεις και από τον τρόπο που ντύνονται, αλλά και από το ότι, ας πούμε, το εστιατόριο που καθίσαμε δεν προσέφερε μπύρα. Και ευτυχώς δηλαδή γιατί έχω βαρεθεί να αλλάζω λεφτά εδώ πέρα. Δεν έχω συνηθίσει να μην πληρώνω με κάρτα. Συνήθως έχω πληρώσει πριν το ταξίδι κάποια ξενοδοχεία και ξεναγήσεις. Έτσι δεν κρατούσα, από κακό υπολογισμό, χρήματα ώστε να είμαι οικονομικά άνετος και δεν μου περίσσεψαν πολλά. Ευτυχώς που στην Αρούσα ο ξενοδόχος έπαιρνε και ευρώ, γιατί δολάρια δυστυχώς μου είχαν μείνει μόνο χαρτονομίσματα των 100 και είναι δύσκολο να αλλαχθούν.

Εννοείται ότι το βράδυ έκανα check-in για τις πτήσεις με την Κατάρ και επίσης έκανα και το ηλίθιο PLF για το Ελληνικό αεροδρόμιο. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν έχει αυτή την φόρμα στα ελληνικά, λες και δεν ταξιδεύουν Έλληνες στο εξωτερικό. Θεωρεί δεδομένο ότι αυτός που τη συμπληρώνει δεν είναι Έλληνας και ενώ σε βάζεις να δηλώσεις τη μόνιμη κατοικία σου, κάποια στιγμή αργότερα σε ρωτάει πού θα μείνεις στην Ελλάδα. Και δεν σου επιτρέπει να πεις ότι θα μείνεις στην μόνιμη κατοικία σου. Έτσι αναγκάζομαι και βάζω ας πούμε το σπίτι του γιου μου, με μία άλλη δηλαδή διεύθυνση, για να το δεχτεί το σύστημα. HAKUNA MATATA.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 10
• 11
• 12
• 13
• 14

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 12 of 14

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[travelbreak]

Ζανζιβάρη: πρώτη όμορφη αλλά και επεισοδιακή μέρα

Μετά την πρώτη μέρα που πέρασε καταπληκτικά, αφού είδαμε και τη Ντόχα αντί να περιμένουμε με τις ώρες στο αεροδρόμιο, προσγειωθήκαμε στη Ζανζιβάρη. Στο αεροδρόμιο βάλαμε τα καλοκαιρινά μας και ήμασταν ανάλαφροι.

Εκεί μας περίμενε κάποιος από ένα ντόπιο σχολείο (το επισκεφτήκαμε λίγες μέρες αργότερα) και του δώσαμε κάποια πράγματα για τα παιδιά. Εμείς κρατούσαμε μια τσάντα με πολλά ρούχα από τα εγγόνια μας και λίγα παιγνίδια. Άλλοι ταξιδιώτες έφεραν τα δικά τους. Το είχε συνεννοηθεί ο οργανωτής του ταξιδιού από Ελλάδα φυσικά και εμείς τα δώσαμε για να τα προσφέρουν στα φτωχά παιδιά που υπάρχουν σε αυτό το σχολείο και το οποίο διευθύνει (?) ένας Έλληνας. Τον οργανωτή του ταξιδιού από τώρα και τούδε θα τον αναφέρω ως αρχηγό, αν και καλύτερος θα ήταν ο όρος συντονιστής.

Στο αεροδρόμιο επίσης παραλάβαμε και τα τρία αυτοκίνητα για τα 14 άτομα, τα οποία όμως ήταν αρκετά για μας, διότι ήταν δύο μεγάλα Van οκτώ ατόμων και ένα μικρό Suzuki. Θα μας ήταν αρκετά και μόνο τα δυο πρώτα. Αν έρχονταν όμως και οι υπόλοιποι, που είχαν τον κορωνοϊό, θα ήμασταν στριμωγμένοι. Γι αυτό είχε ενοικιαστεί και το μικρό Suzuki, στο οποίο όμως χώρεσαν πέντε άτομα (πολλά), αφού ήταν και παρέα. Οι οδηγοί ήταν από τους ταξιδιώτες.

Οι δυο οδηγοί (εκτός του αρχηγού) οδηγούσαν πρώτη φορά αυτοκίνητο με δεξί τιμόνι, άρα οδήγηση στην αριστερή πλευρά του δρόμου. Ευτυχώς τα αμάξια ήταν αυτόματα. Έχω οδηγήσει μερικές φορές κι εγώ και γνωρίζω. Ήταν δύσκολα τα πράγματα γιατί ήμασταν στην Αφρική που οδηγούν λίγο όπως νάναι.

Όταν ξεκίνησε ο δικός μας ο οδηγός την οδήγηση, εγώ άρχισα να τον φοβάμαι γιατί ενώ στην Ελλάδα μπορεί να είναι πολύ καλός, εκεί είχε πρόβλημα. Πηγαίναμε και τα τρία αυτοκίνητα μαζί. Η κίνηση ήταν πολύ μεγάλη και εδώ στην Αφρική οδηγούν όπως οδηγούν κανονικά σε όλη την Αφρική: πολύ επικίνδυνα. Εγώ συνέχεια έλεγα στον οδηγό μας ότι δεν έχει καλή αίσθηση του χώρου και ότι πήγαινε πολύ αριστερά και κινδύνευε να τρακάρει αυτά τα οχήματα ή οτιδήποτε ήταν στο αριστερό του πλευρό.

Το είπα αρκετές φορές. Η Ντίνα μου είπε να σταματήσω, γιατί γίνομαι εκνευριστικός. Ο οδηγός με διαβεβαίωσε ότι δεν έχει πρόβλημα και το ελέγχει. Μου λέει ότι έτσι οδηγεί και στην Ελλάδα. Την επόμενη στιγμή τράκαρε ένα τρίκυκλο που ήταν παρκαρισμένο στην άκρη του δρόμου. Ευτυχώς μέσα στο τρίκυκλο δεν υπήρχε κανένας και έτσι δεν υπήρξε τραυματισμός. Το θέμα είναι ότι ήρθε η αστυνομία και μας πήραν όλους σε ένα αστυνομικό τμήμα της περιοχής Μαλίντι, λίγο έξω από την πρωτεύουσα του νησιού. Το δικό μας όχημα είχε αρκετά προβλήματα στην αριστερή πλευρά που καθόμουν. Όμως δεν είχε πρόβλημα στη μετακίνηση και μπορούσε να οδηγηθεί στο αστυνομικό τμήμα. Μαζί μας μπήκε μια αστυνομικός που με την οδήγηση του οδηγού έπαθε σοκ και συνέχεια στρίγκλιζε, γιατί φοβόταν μήπως τρακάρουμε πάλι. Μαζί ήρθε και το τρίκυκλο με τον οδηγό του. Οι υπόλοιποι της παρέας συνέχισαν και πήγαν προς την παραλία που είχαμε κλείσει ξενοδοχείο.

Μετά από αρκετή ώρα στο αστυνομικό τμήμα ήρθαν και δύο εκπρόσωποι της εταιρείας ενοικιάσεως, οι οποίοι μας είπαν ότι εμείς θα πρέπει να πληρώσουμε όλα τα έξοδα του τρίκυκλου, αλλά δεν θα πληρώσουμε τίποτα για το δικό μας όχημα. Αυτό είναι τελείως τρελό, αφού σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο γίνεται το ακριβώς αντίθετο. Ευτυχώς πάντως που το τρίκυκλο δεν είχε μεγάλες ζημιές, γιατί αν είχαμε κάνει μία ζημιά, ας πούμε πέντε χιλιάδων ευρώ, θα έπρεπε να την πληρώσουμε εμείς. Η ζημιά ήταν περίπου 150 δολάρια και συμφωνήσαμε το ίδιο βράδυ να τα πληρώσουμε όλοι μαζί, περίπου 10 δολάρια ο καθένας.

Το θέμα είναι ότι υπό αυτές τις συνθήκες δεν είχαμε ασφάλιση για τις ζημιές που θα προκαλέσουμε σε κάποιον άλλον. Το καλό ήταν ότι τουλάχιστον δεν θα πληρώναμε τίποτε για το αυτοκίνητο το δικό μας. Και στη συνέχεια δεν είχαμε άλλα ατυχήματα. Η διαδικασία μπορεί να έγινε στην αστυνομία, αλλά η αστυνομία εδώ, αφού τα βρήκαμε μεταξύ μας, δεν έδωσε συνέχεια στο συμβάν. Η εταιρεία ενοικιάσεως μας έφερε ένα καινούργιο αυτοκίνητο και συνεχίσαμε το δρόμο μας.

Από το αεροδρόμιο θα έπρεπε να πάμε στην παραλία Nungwi που απέχει περίπου 100 χιλιόμετρα από εκεί και βρίσκεται στο πιο βόρειο μέρος του νησιού Unguja (Ζανζιβάρη). Και ενώ τα άλλα δύο οχήματα είχαν φτάσει πολύ νωρίς εκεί, εμείς φτάσαμε μετά τις 12:00 και πολύ κουρασμένοι. Συν το ότι σταματήσαμε να βάλουμε βενζίνη στο καινούργιο αυτοκίνητο και μετά δεν έπαιρνε μπροστά. Ευτυχώς στο βενζινάδικο κάποιος κάτι έκανε στη μπαταρία και πήρε. Φύγαμε, αλλά στο δρόμο μας σταμάτησαν κάποιοι αστυνομικοί που θέλανε ντε και καλά να μας δώσουν κλήση γιατί δήθεν τρέχαμε γρήγορα. Με 73 λέγανε χλμ την ώρα. Πράγμα αδύνατον στην κατάσταση που ήμασταν. Ευτυχώς κατάλαβαν ότι δεν είχαμε σκοπό να τους δώσουμε χρήματα και μας άφησαν και φύγαμε. Ειδικά όταν τους είπα για το ατύχημα, μας κοίταξαν με οίκτο. Τους είπαμε ότι δώσαμε και ένα σκασμό χρήματα και όλα τέλειωσαν καλά. Ευτυχώς στη Τανζανία όλοι μιλούν αγγλικά, και μπορούμε να επικοινωνούμε.

Το αποτέλεσμα ήταν να φτάσουμε αργά στο ξενοδοχείο που θα μέναμε δυο βράδια. Μέσα στη ζέστη και στον ιδρώτα μάθαμε ότι οι άλλοι της παρέας είχαν πάει ήδη για μπάνιο. Αφού τακτοποιηθήκαμε με τη Ντίνα σε ένα ευρύχωρο αλλά φτωχικό δωμάτιο, πήγαμε και εμείς με τα πόδια σε μία πολύ όμορφη παραλία που είναι πολύ κοντά. Όμως η θάλασσα ήταν τραβηγμένη από την άμπωτη και δεν μπορούσες να κολυμπήσεις εύκολα. Γι αυτό δεν κολυμπήσαμε. Δεν βρήκαμε κανένα από τους άλλους. Δεν είχα βάλει και κάρτα SIM στο τηλέφωνο για να επικοινωνώ μαζί τους. Οι περισσότεροι από την παρέα είχαν βάλει. Εγώ σκέφτηκα ότι θα το έκανα αργότερα. Δεν το κατάφερα ποτέ, αν και προσπάθησα εκεί την ίδια μέρα, αλλά δεν κατάφεραν να με συνδέσουν, και τα παράτησα. Βέβαια, κάθε που ήμασταν στο ξενοδοχείο ή σε κάποιο μπαρ ή εστιατόριο είχαμε wifi και βλέπαμε αλλά και στέλναμε μηνύματα. Το βράδυ που ήρθε με την παλίρροια το νερό έξω θα ήταν πιο καλά για μπάνιο αλλά δεν είχα διάθεση πλέον για κολύμπι.

Η ίδια παραλία με πλημμυρίδα:

Με την Ντίνα κάναμε μία μικρή βόλτα κάτω από τον καυτό ήλιο και αργότερα καθίσαμε σε ένα από τα ωραία μπαρ που έχει η περιοχή για να πιούμε μία μπίρα. Για το βράδυ είχαμε κανονίσει με την παρέα να καθίσουμε στην παραλία να δούμε το ηλιοβασίλεμα και να φάμε στη παραλία. Τελικά δεν άξιζε το ηλιοβασίλεμα, γιατί είχε αρκετά σύννεφα και το φαγητό ήταν μέτριο, αλλά η παρέα είχε όρεξη και έτσι πέρασε ευχάριστα η βραδιά. Όταν φτάσαμε στο τραπέζι (μερικά τραπέζια στη σειρά μάλλον), που είχε προετοιμάσει σε ένα μαγαζί μέσα στην θάλασσα ο αρχηγός, ήταν εκεί μόνο δυο άτομα. Σιγά σιγά άρχισαν να έρχονται και οι υπόλοιποι. Μετά από μια ώρα είχαν έρθει οι μισοί από την ομάδα. Μετά από άλλη μια ώρα είχαν έρθει και μερικοί ακόμα. Στις τρεις ώρες είχαν έρθει σχεδόν όλοι. Αυτό το στυλ είχε το γκρουπ: Είπαμε να πάμε για φαγητό στις 18:30 και κάποιοι ήρθαν όταν οι πρώτοι τέλειωναν το φαγητό τους και ο τελευταίος ήρθε όταν εμείς με τη Ντίνα είχαμε φύγει. Εκείνοι που άργησαν το έκαναν γιατί ξεκουράζονταν. Κάπως έτσι έγινε σε όλο το ταξίδι. Ο καθένας έκανε του κεφαλιού του.

Στην παραλία είχε πολύ κόσμο, αλλά το ενδιαφέρον για μας ήταν οι Μασάι που είχαν έρθει στο νησί για δουλειά.

Η πρώτη μέρα στη Ζανζιβάρη βέβαια αποδείχτηκε λίγο επεισοδιακή και ευτυχώς δεν είχαμε πολλά χιλιόμετρα οδήγησης στο νησί. Ο οδηγός μας μετά το ατύχημα ήταν πολύ πιο προσεκτικός και με άκουγε χωρίς να παραπονιέται όταν του έκανα υποδείξεις στην οδήγηση. Το δωμάτιο στο ξενοδοχείο ήταν μετριότατο, χωρίς ιδιαίτερες παροχές ακόμα και σε βασικά πράγματα. Και το χειρότερο είναι ότι έκανε συχνές διακοπές το ρεύμα με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να φορτίσουμε κάποια μηχανήματα που έχουμε. Ευτυχώς το βράδυ μετά τις 11:00 ήρθε το ρεύμα και ήταν μέχρι το πρωί μία χαρά. Αργότερα μάθαμε ότι η διακοπή οφειλόταν σε εργασίες. Και πράγματι δεν είχαμε άλλες διακοπές ρεύματος σε όλο το ταξίδι.

Οι περισσότεροι στην παρέα, λόγω ηλικίας, δεν έχουν μάθει να προγραμματίζουν και έτσι όταν τους ρωτούσαμε τι θα κάνουν την επόμενη μέρα που ήταν ελεύθερη, έλεγαν θα ξυπνήσουμε και θα δούμε. Εμείς όμως είχαμε αποφασίσει και κλείσαμε μία μικρή κρουαζιέρα τεσσάρων ωρών το πρωί για να πάμε να δούμε δελφίνια και να κάνουμε παρατήρηση βυθού (snorkeling).

Στον επόμενο χάρτη φαίνονται τα πιο σημαντικά σημεία που επισκεφτήκαμε στο νησί Unguja:

 

[travelbreak]

Βόλτα με βάρκα

Ενώ η πρωτεύουσα του νησιού, η Ζανζιβάρη, βρίσκεται σχεδόν στο νότιο μέρος του νησιού, η παραλία Nungwi που εμείς πήγαμε την πρώτη μέρα, βρίσκεται στο βόρειο μέρος. Το πρωί στο ξενοδοχείο μας πήγαμε για πρωινό, το οποίο ήταν πολύ μέτριο. Εκεί συναντήσαμε μερικούς από το γκρουπ και βασικά τον αρχηγό μας, ο οποίος θα πήγαινε για να κάνει κατάδυση με άλλον ένα από την παρέα. Μαζί τους πήγαν και δύο τρία κορίτσια για να κάνουν σνόρκελινγκ. Οι υπόλοιποι ούτε ξέραμε τι θα έκαναν και όταν είπαμε ότι θα πάμε βαρκάδα δεν το θεώρησαν αξιόλογο.

Εγώ με την Ντίνα κατεβήκαμε στην παραλία περίπου στις 8:00. Ενώ κάναμε μία μικρή βόλτα, βλέπαμε τις βάρκες που έφευγαν για τις διάφορες εκδρομές. Εγώ είχα μεγάλη ανησυχία, γιατί είχε αρκετή θαλασσοταραχή. Έβλεπα τους ανθρώπους να μπαίνουν στις βάρκες και βρέχονταν μέχρι το λαιμό. Μερικοί μάλιστα έπεσαν και κάτω από τα δυνατά κύματα.

Είχα κάποιους ενδοιασμούς γιατί φοβόμουν για την φωτογραφική μου μηχανή και την καινούργια βιντεοκάμερα, τα οποία και τα δύο μαζί κάνουν κοντά στα 2.000 ευρώ. Χώρια οι πιστωτικές κάρτες και τα μετρητά που είχα μαζί μου, συν τα διαβατήρια σε ένα τσαντάκι μέσης. Φαινόταν πολύ επικίνδυνο να βραχούν και να καταστραφούν.

Όμως τελικά με την επιμονή της Ντίνας αποφασίσαμε να πάμε και ευτυχώς υπήρχαν άνθρωποι οι οποίοι μας βοηθούσαν να μεταφέρουμε τα πράγματα μας χωρίς να βραχούν στη βάρκα. Παρόλα αυτά εγώ είδα ότι πουλούσαν μία τσάντα η οποία θεωρείται αδιάβροχη και έδωσα 12 ευρώ και την αγόρασα, για να είμαι σίγουρος ότι όλα θα πάνε καλά. Πράγματι όλα πήγαν καλά. Μπορεί να μην είχανε βραχεί οι συσκευές μας και χωρίς αυτή την τσάντα, όμως θα είχα μία μεγάλη αγωνία μέχρι να τελειώσει η βόλτα. Και δεν άξιζε για 12 ευρώ να αγωνιώ. Και όταν λέω ότι είχε κύματα ίσως να ήτανε 6 με 7 μποφόρ. Φυσικά δεν υπήρχε λιμανάκι για να μπεις στη βάρκα. Με τα πόδια και μέσα στη θάλασσα, φαίνεται στην προηγούμενη φωτογραφία. Και αυτή η ένταση υπήρχε σε όλη την ημερήσια εκδρομή, γιατί ενώ είχαμε αποφασίσει να πάμε μία εκδρομή τεσσάρων ωρών, αλλάξαμε γνώμη και πήγαμε εξάωρη. Ο λόγος ήταν ότι οι βάρκες που πήγαιναν την μικρότερη εκδρομή ήταν μικρές, αλλά σε εκείνη που τελικά πήγαμε ήταν αρκετά μεγαλύτερες.

Μαζί μας ήταν άλλοι 26 τουρίστες και ένα πλήρωμα 6-7 ατόμων. Στην αρχή θεώρησα (τη Ντίνα δεν την ένοιαζε) ότι ήταν λίγο βλακεία αυτό το εγχείρημα αλλά το αποφασίσαμε γιατί δεν είχαμε και πολλές επιλογές. Με το πέρασμα της ώρας το είδαμε (την τρικυμία) σαν διασκέδαση και μάλιστα πιάσαμε και λίγη κουβέντα με κάποιους άλλους τουρίστες. Η διαδρομή είχε αρκετό ενδιαφέρον παρότι δεν πήγαινε το πλοιάριο κοντά στην παραλία. Η πορεία μας ήταν ακόμα πιο βόρεια για να κάνουμε στροφή και να πάμε από την Ανατολική πλευρά του νησιού και να πάμε λίγο νότια που θα κάναμε το snorkeling και ελπίζαμε να δούμε και δελφίνια.

Μετά από περίπου δύο ώρες φτάσαμε στο νησάκι Mnemba και το πλοιάριο σταμάτησε για να πέσουμε με τις μάσκες να δούμε το βυθό με τα κοράλλια. Ο βυθός σε σχέση με άλλους που έχω δει στην Κολομβία και στην Αυστραλία δεν έλεγε τίποτα. Είχε λίγα κοράλλια και αρκετά όμορφα ψάρια. Πέσαμε στη θάλασσα και οι δύο για περίπου μισή ώρα κολυμπώντας. Να πω ότι η θάλασσα ήταν πολύ καλή και πολύ αλμυρή. Όμως ήταν μαζεμένες τόσο πολλές βάρκες, και από τη δική μας παραλία αλλά και από πολλές άλλες της βόρειας πλευράς του νησιού, που και ο βυθός καταστρέφεται και υπάρχει συνωστισμός. Και απορώ τι κάθονται εκεί τα ψάρια και κάνουν. Μάλλον τα ταΐζουν αυτοί που φέρνουν τις βάρκες και έτσι εκείνα δεν φεύγουν. Όση ώρα ήμασταν εκεί, η θάλασσα ήταν ήρεμη λες και είχαν κάνει συμφωνία με τους βαρκάρηδες. Καλό για μας. Ο βυθός ήταν σε βάθος σε εκείνο το σημείο από 2 μέχρι 10 μέτρα. Αργότερα μάθαμε ότι και ο αρχηγός με τους υπόλοιπους έκανε κατάδυση στο ίδιο ακριβώς σημείο. Απλά πήγαν με το αυτοκίνητο μέχρι την απέναντι παραλία για να προσεγγίσουν το Mnemba.

Μετά από αρκετή ώρα παρατήρησης βυθού, το πλοιάριο έφυγε και πήγε προς το νησάκι και αγκυροβόλησε. Εν τω μεταξύ δυο-τρεις άνθρωποι του πλοίου είχαν καθαρίσει ντομάτες, πατάτες, κρεμμύδια και διάφορα τέτοια, να φτιάξουν μία σάλτσα. Είχαν ανάψει κάρβουνα και είχαν τυλίξει δύο μεγάλα ψάρια (τόνους) σε αλουμινόχαρτο και τα έψησαν. Και βέβαια έβρασαν και αρκετό ρύζι να συνοδέψει τη σάλτσα. Δεν άργησαν όλα αυτά να ετοιμαστούν και μου έκανε εντύπωση πως κατάφερναν να τα κάνουν αυτά μέσα σε ένα μικρό πλοιάριο, χωρίς να πάρει φωτιά. Το φαγητό δεν ήταν ιδιαίτερα νόστιμο και το ψάρι επίσης ήταν πολύ λίγο για τόσο κόσμο. Το πιο ωραίο όμως ήταν το φρούτο. Ειδικά ο ανανάς ήταν πολύ νόστιμος.

Αφού λοιπόν καθίσαμε εκεί μέχρι να φάμε, πήραμε το δρόμο του γυρισμού και επιστρέψαμε στην παραλία μας στις 3:00 το μεσημέρι. Ενώ στο μέρος που καθίσαμε για να παρατηρήσουμε το βυθό και να φάμε αυτές τις δύο ώρες η θάλασσα ήταν πολύ ήρεμη, όταν ξεκινήσαμε την επιστροφή τα κύματα ήταν ακόμη μεγαλύτερα από εκείνα που είχαμε όταν πηγαίναμε. Στην επιστροφή πραγματικά γίναμε μούσκεμα ειδικά εμείς και κάποιοι άλλοι που καθόμασταν μπροστά. Αυτοί που κάθονταν πίσω νομίζω δεν βράχηκαν είτε καθόλου είτε πολύ λίγο. Όμως πίσω δεν υπήρχε χώρος για όλους εμάς. Έτσι εμείς που καθίσαμε στην αρχή μπροστά για να έχουμε καλύτερη ορατότητα, το πληρώσαμε με το να είμαστε συνέχεια βρεγμένοι. Όμως ήταν και αυτό μία απόλαυση.

Εκεί μπροστά μας ήταν και πέντε άραβες από την Τυνησία, νεαροί μέχρι 30 ετών, οι οποίοι όλο έκαναν πλάκα και έβγαζαν φωτογραφίες και μιλήσαμε και λίγο μαζί τους. Έτσι κοιτάζοντας αυτούς, κοιτάζοντας και τα κύματα πέρασε η ώρα αρκετά ευχάριστα. Εγώ μίλησα και με έναν Ιταλό από την Σικελία για λίγο. Στην επιστροφή είδαμε και δυο παρέες από δελφίνια πολύ κοντά μας. Αυτό το ενδεχόμενο το είχαμε ξεχάσει με την τρικυμία.

Όταν φτάσαμε στην παραλία μας, πήγαμε στο δωμάτιο στο ξενοδοχείο να ξεκουραστούμε. Υπήρχε ένα ραντεβού της παρέας στις 4:00 για να πάμε, με πλοιάριο πάλι, να δούμε το ηλιοβασίλεμα από το πλοίο. Όμως εμείς αποφασίσαμε να μην πάμε και ειδοποιήσαμε τους άλλους μέσω messenger.

Ξεκουραστήκαμε λίγο στο δωμάτιο και στις 4:30 ξεκινήσαμε να πάμε για να δούμε χελώνες που υπήρχαν σε μία απόσταση περίπου δύο χιλιομέτρων από το ξενοδοχείο μας. Όμως εδώ οι δρόμοι (χωματόδρομοι) είναι τόσο περίπλοκοι που δεν είναι καθόλου εύκολο να ακολουθήσεις την πορεία στο GPS. Και εκεί που είχαμε μπερδευτεί λίγο, ρωτήσαμε ένα ζευγάρι τουρίστες και μας είπαν: το καλύτερο είναι να πάμε στην παραλία και από εκεί παραλιακά να πάμε στις χελώνες. Αυτό κάναμε και δεν χάσαμε γιατί η διαδρομή ήταν υπέροχη. Επίσης σε όλη την παραλία γινόταν διάφορα από τους ντόπιους οι οποίοι κατεβαίνουν κοντά στους τουρίστες και πουλάνε διάφορα πράγματα, αλλά κυρίως κάνουν διάφορες performance για να πάρουν κάποιο χαρτζιλίκι. Εκείνη η πλευρά είναι πιο όμορφη από τη δική μας. Επίσης έχει πιο καλά ξενοδοχεία και έχει περισσότερη αναλογία τουριστών προς ντόπιους. Γενικά στις παραλίες οι ντόπιοι μάλλον είναι περισσότεροι από τους τουρίστες. Αν και σε εκείνη την πλευρά τα ξενοδοχεία ήταν πολύ καλύτερα από τα ξενοδοχεία της δικής μας, πιστεύω ότι οι περισσότεροι ξένοι έρχονταν στη δικιά μας περιοχή για να διασκεδάσουν το βράδυ, γιατί έχει πιο πολλή κίνηση.

Πήγαμε μέχρι τις χελώνες αλλά επειδή πιστεύαμε ότι δεν θα είχαν ενδιαφέρον δεν δώσαμε τα 10 δολάρια ο καθένας μας για να μπούμε μέσα και να τις δούμε. Έτσι επιστρέψαμε από περίπου τον ίδιο δρόμο. Απλά για 500 περίπου μέτρα μπήκαμε στο μουσουλμανικό χωριό, το οποίο βέβαια δεν είχε τίποτα αξιόλογο, παρά μονάχα τους φτωχούς ανθρώπους που ζουν μέσα σε παράγκες και ουσιαστικά στην βρωμιά.

Λίγο πριν φτάσουμε στο ξενοδοχείο μας σταματήσαμε σε ένα διάσημο μπαρ της περιοχής, το Istanbul, για να πιούμε μία μπύρα.

Μετά πήγαμε στο δωμάτιο και η ώρα ήταν περίπου 7:30 και μέσω του messenger ρωτήσαμε την παρέα που θα φάμε. Και ενώ ο αρχηγός έλεγε να συνεννοηθούμε, του απαντάει μια παρέα ότι ήδη έχουν καθίσει σε ένα παραδοσιακό εστιατόριο δίπλα στο ξενοδοχείο μας. Εμείς το ξέραμε αυτό και δεν μας άρεσε (μας φάνηκε όχι και τόσο καθαρό). Τους είπαμε ότι σίγουρα δεν θα μείνουμε μαζί τους για φαγητό. Πήγαμε στην πλατεία του χωριού, που είχαμε δει ένα εστιατόριο και μας άρεσε. Μείναμε εκεί για φαγητό. Βέβαια όταν λέμε πλατεία, στην πραγματικότητα είναι ένα τεράστιο μέρος στρωμένο μόνο με χώμα.

Το ωραίο είναι ότι εκεί για θρησκευτικούς λόγους εκεί δεν σέρβιραν αλκοόλ. Όμως μου υπέδειξαν ένα μαγαζί με μπύρες και πήγα και αγόρασα δυο για να πιούμε. Ποτήρια μας έδωσαν.

Έτσι τελείωσε η ημέρα μας, βλέποντας ελάχιστα τους υπόλοιπους. Φυσικά, σημασία έχει η απόλαυση του ταξιδιού!

 

[Smaragda53]

μια ψιλοταλαιπωρία σα να διακρίνω! Υπέροχες φωτογραφίες!

 

[travelbreak]

μια ψιλοταλαιπωρία σα να διακρίνω! Υπέροχες φωτογραφίες!

Ήτανε μέχρι να καταλάβουμε πως έβλεπαν το ταξίδι οι νεολαίοι της παρέας (όλοι οι υπόλοιποι, μάλλον, δηλαδή). Ας αφήσουμε κατά μέρος το τρακάρισμα.
Εμείς τις πρώτες μέρες δεν κουνούσαμε αν δεν ειδοποιούσαμε τους υπόλοιπους, μήπως κάποιοι θέλανε να έρθουν μαζί μας. Μάλλον ήταν υπερβολικό εκ μέρους μας. Πρόγραμμα υπήρχε, αλλά αν οι περισσότεροι ήθελαν το άλλαζαν για τις επόμενες λίγες ώρες. Εμείς ήμασταν μαθημένοι αλλιώς. Και οι δυο μας να είμαστε σε ταξίδι, από το πρωί ξέρουμε τους ημερήσιους προορισμούς μας. Αν κάπου μας αρέσει θα μείνουμε λίγο παραπάνω, αλλά θα προσπαθήσουμε να τηρήσουμε το πρόγραμμα.
Όμως πραγματικά ήταν ένα καλό ταξίδι. Υπήρχαν δυνατότητες για περισσότερα πράγματα τις πέντε πρώτες μέρες, που δεν είχαμε αγοράσει τα μετέπειτα προγράμματα, αλλά και πάλι μια χαρά.
Σε ευχαριστώ που διαβάζεις την ιστορία του ταξιδιού μας.

 

[travelbreak]

Κυριακή. Αλλαγή σκηνικού. Παραλία Bwejuu.

Την Κυριακή πήγαμε για πρωινό με τη Ντίνα, κάναμε και μία βόλτα και ξαναπήγαμε στο μέρος που πήραμε το πρωινό. Ήταν ελάχιστοι εκεί. Περίπτωση να φύγουμε στις 09:00 που λέγαμε δεν υπήρχε. Ενημερωθήκαμε για αλλαγή πλάνου: θα φεύγαμε στις 10:00.

Στις 10:15 όλοι ήμασταν έτοιμοι να φύγουμε. Είχα πληρώσει 88 ευρώ για το ξενοδοχείο τις δύο βραδιές για το δωμάτιό μας. Για τόσο άσχημο δωμάτιο θεωρώ ότι ήταν πολλά τα χρήματα, όμως αυτή ήταν η τιμή και νομίζω ότι εδώ για να βρεις κάτι καλό πρέπει να πληρώσεις αρκετά λεφτά. Το λέω γιατί και στο ξενοδοχείο που φτάσαμε την Κυριακή το απόγευμα, στην νέα παραλία, πληρώσαμε ένα αντίστοιχο ποσόν. Και ναι μεν το δωμάτιο ήταν καλό, με καταπληκτική θέα, όμως κατανάλωσα αρκετό υλικό για να σκοτώσω τα μυρμήγκια που ήταν στους τοίχους και στο κρεβάτι. Και ας μη μιλήσουμε για την τουαλέτα και το νερό, το οποίο δεν έτρεχε παρά ελάχιστο. Άσε που κάτι είχε αυτό το νερό και μου ερέθιζε τα δάχτυλα των χεριών μόλις τα έβαζα σε αυτό για πάνω από 3 λεπτά. Βέβαια αυτός ο ερεθισμός στα άκρα των δακτύλων έφευγε μετά από λίγο.

Ας επανέλθουμε όμως στο πρωινό που ετοιμαζόμασταν για αναχώρηση από το ξενοδοχείο. Στο αυτοκίνητό μας, που ήταν ένα άλλο καινούργιο που μας είχαν φέρει από το πρακτορείο και μικρότερο όπως είχαμε ζητήσει, δεν έπαιρνε μπροστά η μηχανή. Το αυτοκίνητο το είχαμε αλλάξει και γιατί θέλαμε μικρότερο για να το οδηγεί πιο εύκολα ο οδηγός, αλλά και γιατί στο βενζινάδικο την προηγούμενη δεν έπαιρνε πάλι μπροστά. Επίπλέον οι τροχονόμοι μας είχαν πει ότι είχε λήξει η ασφάλειά του.

Μετά από περίπου μία ώρα βρήκαμε καλώδια και φέραμε ένα άλλο αυτοκίνητο για να μπει μπροστά το δικό μας, συνδέοντας του άλλου αυτοκινήτου την μπαταρία. Όμως ήδη είχαμε πάρει τηλέφωνο στο πρακτορείο για να έρθουν και να μας αλλάξουν και αυτό το αυτοκίνητο. Μετά από δύο ώρες και αφού ήμασταν στη διαδρομή για το καινούργιο ξενοδοχείο, μας πρόφτασαν στο δρόμο και μας ζήτησαν να αλλάξουμε αυτοκίνητο. Όμως είχαμε διαπιστώσει ότι δεν υπήρχε πρόβλημα σε αυτό που είχαμε και τους είπαμε ότι αφού μπορεί και παίρνει μπροστά η μηχανή, ας το κρατήσουμε. Και έτσι κάναμε.

Προχωρήσαμε και σε 1-2 σημεία πάλι μας σταμάτησε η αστυνομία, αλλά ευτυχώς όταν τους δείχναμε τα διπλώματα μας άφηναν και προχωρούσαμε.

Η διαδρομή μέχρι το ξενοδοχείο ήταν πάνω από δύο ώρες, αλλά εμείς πηγαίναμε σχετικά αργά. Το καλό ήταν ότι ο δρόμος ήταν διαφορετικός από τον προηγούμενο της Παρασκευής και είχε λίγη κίνηση. Σταματήσαμε κάνα δυο φορές για να αγοράσουμε φρούτα και να βγάλουμε φωτογραφίες με τους ντόπιους.

Πριν φτάσουμε στο ξενοδοχείο ήταν στο πρόγραμμα να πάμε σε ένα τουριστικό δάσος, το Jozani, για να δούμε μαύρους και κόκκινους πιθήκους. Επίσης να δούμε το τροπικό δάσος.

Ακόμα και εκείνοι που ταξίδευαν πρώτη φορά σε τέτοια περιοχή δεν έμειναν ικανοποιημένοι. Όμως λίγο αργότερα πήγαμε να δούμε στον ίδιο χώρο ένα μαγκρόβιο δάσος. Τέτοια δέντρα έχω δει πολλές φορές αλλά πρώτη φορά μπορούσα να περπατήσω πάνω σε ένα ξύλο μονοπάτι ανάμεσα σε αυτά. Η θάλασσα ήταν τραβηγμένη από την άμπωτη και γι αυτό βλέπαμε τις ρίζες των δέντρων πάνω στο χώμα, αφού υπήρχε πολύ λίγο νερό. Ο ξεναγός που είχαμε μας είπε ότι όταν είναι η Παλίρροια, το νερό ανέβαινε μερικά μέτρα και θα έφτανε μέχρι σχεδόν το μονοπάτι που ήμασταν. Τότε θα μπορούσαμε να δούμε και βαρκούλες να πηγαίνουν ανάμεσα σε κάποιους διαδρόμους που είχαν φτιάξει ανάμεσα στα δέντρα. Πάντως η εικόνα που είδα μου άρεσε πάρα πολύ, όπως και σε όλους τους υπόλοιπους.

Φύγαμε και από κει και λίγο πριν φτάσουμε στο ξενοδοχείο μας σταματήσαμε σε ένα χωριό να φάμε. Χάσαμε όλο μας το απόγευμα. Καθυστέρησαν πολύ να φέρουν το φαγητό. Υπήρξε και η άποψη να φάμε στην παραλία, όταν θα φτάναμε στο ξενοδοχείο. Όμως εκεί είναι πολύ ακριβά αυτά που υπάρχουν και το διαπιστώσαμε το ίδιο βράδυ που εγώ και η Ντίνα προσπαθούσαμε να βρούμε κάπου να καθίσουμε να φάμε βραδινό. Έχει σε αραιά διαστήματα κάποια ξενοδοχεία, που έχουν πολύ ακριβά πιάτα. Ήταν δύο και τρεις φορές ακριβότερα, από την προηγούμενη παραλία. Τελικά καταλήξαμε σε ένα που ήταν λίγο φθηνότερο και είχε τιμές απλά 60% πιο ακριβές από την παραλία Nungwi. Το φαγητό ήταν σχετικά καλό είχε και μία παράσταση για ένα γκρουπ τουριστών, από κάποιους αφρικανούς οι οποίοι έκαναν κάτι ζογκλερικά κόλπα. Γενικά όμως η περιοχή δεν είχε πολύ τουρισμό.

Η θέα από το δωμάτιό μας:

Και η παραλία:

Η παραλία, που είναι πάρα πολύ όμορφη, είναι ακριβώς κάτω από την αυλή του ξενοδοχείου μας. Οι πιο πολλοί που κυκλοφορούν το απόγευμα που φτάσαμε και κάναμε μία βόλτα είναι ντόπιοι και όχι τουρίστες. Οι υπόλοιποι της παρέας ήθελαν το βράδυ να πάνε βόλτα σε κάποιο μπαράκι, αλλά κατάλαβαν ότι δεν ήταν όπως στην προηγούμενη παραλία. Τα μπαράκια ήταν μακριά. Πήγαμε μόνοι για φαγητό και όταν γυρίσαμε τους είδαμε να κάθονται και να πίνουν μπύρες στο ξενοδοχείο στην αυλή του. Εμείς καθίσαμε λίγο μαζί τους, αλλά όχι πάνω από ένα τέταρτο γιατί είχαμε και το πρόβλημα με το νερό (το καζανάκι της λεκάνης δεν έβαζε καθόλου και ρίχναμε με ένα κουβά) και προσπαθούσαμε να δούμε αν θα μπορέσουμε να το διορθώσουμε. Τελικά εκείνη τη βραδιά δεν έγινε τίποτα, αν και μας είπαν από το ξενοδοχείο ότι περίμεναν τον υδραυλικό.

Αυτή η μέρα ήταν τουριστικά φτωχή, κυρίως λόγω των καθυστερήσεων που είχαμε στην αναχώρηση, αλλά και στο φαγητό. Όμως υποψιάζομαι ότι και γρήγορα να γινόταν αυτά πάλι δεν θα είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε κάτι άλλο. Απλά θα μέναμε παραπάνω στην παραλία. Όπως είπα εμείς το βράδυ, ξεκινήσαμε βόλτα πάνω στην αμμουδιά και μας άρεσε πάρα πολύ. Απλά τα ξενοδοχεία ήταν λιγοστά και ενώ καλύψαμε μία απόσταση δύο χιλιομέτρων τα ξενοδοχεία που είδαμε ήταν λιγοστά, έξι ή επτά το πολύ. Μερικά εστιατόρια που είδαμε όταν πηγαίναμε που δεν ήταν σε ξενοδοχεία τα βρήκαμε κλειστά στην επιστροφή, γιατί δεν είχαν καθόλου κόσμο. Αλλά και τα εστιατόρια των ξενοδοχείων που πήγαμε να δούμε τον κατάλογο, είχαν λιγοστούς πελάτες που μάλλον ήταν του ξενοδοχείου.

 

[LULLU]

....ολα ειναι εμπειριες και μαλλον γνωριζω πολλους απο τους συνταξιδιωτες σου ηρακλειωτες και χανιωτες......

 

[travelbreak]

....ολα ειναι εμπειριες και μαλλον γνωριζω πολλους απο τους συνταξιδιωτες σου ηρακλειωτες και χανιωτες......

Σίγουρα γνωρίζεις κάποιους.
Τους δύο από αυτούς τους έχω ήδη εντοπίσει.
Το ταξίδι, παρά τις λίγες μου γκρίνιες, ήταν πολύ καλό.
Το πρακτορείο για το σαφάρι και την βόλτα στην Αρούσα, παίρνει άριστα. Θα τα δούμε παρακάτω.

 

[travelbreak]

Βόλτα σε τοπικό σχολείο και σε παραλίες.

Το ξενοδοχείο που μέναμε ήταν στην παραλία Bwejuu και δεν κατάφερα ποτέ να μάθω καλά πως προφέρεται αυτή η παραλία και το ομώνυμο χωριό. Βέβαια όταν λέμε παραλία μιλάμε για μία παραλία που μπορεί να είναι και πάνω από 15 χιλιόμετρα από όσο βλέπαμε. Γιατί δεν τη βλέπαμε όλη. Σίγουρα ήταν μία τεράστια παραλία, που διακοπτόταν από λίγα βράχια στο μήκος της. Στο πλάτος από την τελευταία ιδιοκτησία μέχρι τη θάλασσα μπορεί να υπάρχει ένα μήκος όταν είναι τραβηγμένη προς τα έξω η θάλασσα 20 μέτρα. Αλλά όταν με την άμπωτη τραβηχτεί προς τα μέσα το πλάτος της θα είναι και 50 μέτρα. Η υψομετρική διαφορά πρέπει να είναι όπως και στην προηγούμενη παραλία δηλαδή περίπου δύο με τρία μέτρα.

Σε αυτή την τεράστια παραλία υπάρχουν διάσπαρτα ξενοδοχεία και λίγα (σκέτα) εστιατόρια. Υπάρχουν κάποια που είναι μόνο για ντόπιους, δηλαδή είναι πολύ φτωχικά, χωρίς πολλές καρέκλες και λοιπά. Τα άλλα που είναι για τουρίστες είναι καλύτερα. Όμως τα πολύ καλά εστιατόρια ήταν εκείνα που βρισκόταν μέσα στα ξενοδοχεία και ήταν πολύ ακριβά.

Το πρωί και το μεσημέρι η παραλία, που βρίσκεται στην Ανατολική πλευρά του νησιού, ήταν σχετικά άδεια από κόσμο. Πολύ λίγοι βρίσκονταν εκεί. Μερικοί τουρίστες έβγαιναν, όχι για να κολυμπήσουν, γιατί τα νερά είναι πολύ ρηχά και δεν είναι καθόλου για να κάνεις μπάνιο, αλλά πήγαιναν για να κάνουν θαλάσσια σπορ. Ειδικά το Kite Board, αυτό με το πανί και με την σανίδα, που τους φυσάει ο άνεμος και ο αθλητής πλανάρει πάνω στην θάλασσα. Από αυτούς βλέπεις πάρα πολλούς, ειδικά μετά το μεσημέρι και ακόμα περισσότερους λίγο πριν βραδιάσει που έχει λίγο δροσιά. Υπάρχει ένα μέρος στην παραλία με μήκος περίπου 1 με 2 χλμ που μπορεί να συνωστίζονται ακόμα και 200 από αυτούς. Βέβαια έχουν πάρα πολύ χώρο για να κάνουν τα κόλπα τους, διότι η απόσταση της παραλίας από τον κοραλλιογενή ύφαλο, πρέπει να είναι γύρω στα 2 με 3 χλμ. Τον ύφαλο τον ξεχωρίζεις από τα κύματα του Ινδικού Ωκεανού που σπάνε πάνω σε αυτόν.

Έχω ξαναπεί ότι τα ξενοδοχεία και τα εστιατόρια που υπάρχουν στην παραλία είναι σχετικά αραιά και δεν έχουν καμία σχέση με την πυκνότητα της προηγούμενης παραλίας που ήμασταν. Το ζήτημα είναι ότι πίσω από αυτά τα ξενοδοχεία υπάρχει περίπτωση να βρίσκεται ένα ολόκληρο μουσουλμανικό χωριό, το οποίο ζει μέσα στη μιζέρια. Εννοώ ότι είναι μέσα σε χωματόδρομους και βρώμικες γειτονιές οι άνθρωποι. Ίσως περνούν μία χαρά στα σπίτια τους, όπως είδαμε κάνοντας λίγες βόλτες για να τραβήξουμε φωτογραφίες. Βέβαια στις φωτογραφίες, ειδικά οι γυναίκες δεν είναι δεκτικές. Οι υπόλοιποι δεν έχουν συνήθως πρόβλημα, ούτε καν οι Μασάι.

Από αυτούς τους Μασαί έβλεπες πάρα πολλούς στο νησί και αναρωτιέται κανένας, που βρέθηκαν σε ένα νησί από την Ηπειρωτική χώρα. Την απορία μας την έλυσε ένας από αυτούς, ο οποίος είπε ότι πήγαιναν εκεί για μερικούς μήνες να δουλέψουν. Φαντάζομαι ότι έρχονται και κάποιοι και μένουν μόνιμα, γιατί μπορεί να τους αρέσει περισσότερο. Αυτό σημαίνει αλλοτρίωση γι αυτούς βέβαια.

Επίσης βλέπεις μερικούς από αυτούς να κάνουν παρέα με τουρίστριες, είτε μικρής είτε μεγαλύτερης ηλικίας, οπότε καταλαβαίνω ότι υπάρχει εδώ και ο σεξουαλικός τουρισμός. Και όχι μόνο από αυτό το γεγονός, αλλά και από το ότι είδαμε πάρα πολλά ζευγάρια με μεγάλους κυρίους να έχουν μικρές μαύρες παρέα. Αλλά και ακριβώς το αντίθετο: λευκές ηλικιωμένες γυναίκες να έχουν παρέα κάποιους νέγρους με τεράστια γυμνασμένα σώματα.

Το απόγευμα στην παραλία κατέβαιναν κυρίως οι ντόπιοι. Έβλεπες να έρχονται παιδιά με τις μητέρες τους και έφηβοι, και άλλοι να παίζουν μπάλα και άλλοι να κάθονται να κοιτάνε τους περαστικούς. Τότε αρχίζουν και οι βόλτες για τους τουρίστες που έχουν την ευκαιρία να αγοράσουν κάποια μικροπράγματα που πουλάνε οι Μασάι, απλωμένα πάνω σε ένα πανί στην άμμο. Είναι κάποια ξύλινα συνήθως και βραχιόλια. Υπάρχουν και ελάχιστα μαγαζιά που μπορείς να αγοράσεις κάτι περισσότερο, όπως μία μάσκα ή ένα φόρεμα.

Ας έρθουμε όμως στη μέρα μας, όπου έχουμε ξυπνήσει με μία τουαλέτα που να τρέχει ελάχιστο έως καθόλου νερό στις βρύσες της.

Το πρωινό τελείωσε για όλους περίπου στις 9:30, γιατί κάποια άτομα αργούν πάρα πολύ να ξυπνήσουν. Τελικά φύγαμε λίγο πριν τις δέκα με στόχο να έχουμε φτάσει στις 10:00 σε ένα σχολείο που είναι μικρά παιδάκια μέχρι 6 ετών τα οποία φροντίζουν εθελοντές. Είναι ένας οργανισμός (CR HOPE Foundation) που έφτιαξε με χορηγίες ένας Έλληνας ο οποίος ζει νομίζω στο Ντουμπάι. Στο σχολείο αν και μας περίμεναν νωρίτερα, εμείς φτάσαμε λίγο πριν τις 11:00, γιατί ήταν μακριά και με κακούς δρόμους.

Τότε βγήκαν έξω τα παιδάκια να παίξουν μαζί μας και να βγάλουμε φωτογραφίες. Εκεί μείναμε περισσότερο από μία ώρα, με το μισό χρόνο να είναι με τα παιδάκια. Είχε μεγάλο ενδιαφέρον όλο αυτό για τους περισσότερους, αλλά εμένα δεν με συγκινούν, όπως συγκίνησε κάποιες κοπέλες από το γκρουπ. Εκτός από το παιγνίδι με τα παιδιά μείναμε κι άλλο να δούμε το χώρο και να μιλήσουμε με κάποιους από τους εθελοντές.

Ευτυχώς όταν αποφασίσαμε να φύγουμε, είπαν να μας πάνε σε ένα μαγαζί που είχαν στο κοντινό χωριό για να ψωνίσουμε και να ενισχύσουμε την κοινότητά τους. Και λέω ευτυχώς γιατί το χωριό εκεί είχε μία πολύ όμορφη παραλία. Η θάλασσα δεν είχε τραβηχτεί και ήταν πάνω στην πλημμυρίδα και βλέπαμε ωραίες εικόνες με καθαρή θάλασσα και βαρκούλες. Επίσης ήταν θετικό που δεν υπήρχαν πολλοί τουρίστες και τα μαγαζιά ήταν κυρίως για τους ντόπιους και όχι τουριστικά. Ήταν όμορφη αυτή η μικρή βόλτα στο χωριό.

Μετά πήραμε το δρόμο για να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο. Το μεσημέρι ήταν προγραμματισμένο μερικοί να κάνουν μασάζ σε μια άλλη παραλία, την Jambiani. Εμείς με τη Ντίνα, προτιμήσαμε να κατεβούμε σε αυτό το χωριό να το δούμε πριν πάμε στο ξενοδοχείο. Αυτό είναι ανάμεσα στον κεντρικό δρόμο που απέχει 500 μέτρα από τη θάλασσα και στη σειρά των ξενοδοχείων που βρίσκονται στην παραλία. Άρα είναι πάνω σε μία λωρίδα περίπου 400 μέτρων, μπορεί και λιγότερο. Είδαμε πάλι τους γνωστούς μαχαλάδες με τους χωματόδρομους αλλά και αυτοκίνητα να περνάνε για να πάνε στα ξενοδοχεία ή και μέσα στο χωριό. Στην επόμενη φωτογραφία φαίνεται ο κεντρικός δρόμος που απέχει από την κοντινή παραλία. Στην παραλία φαίνονται τα κρεβάτια που σημαίνει ξενοδοχεία. Το χωριό βρίσκεται ανάμεσα. Φαίνονται στο χάρτη οι δρόμοι. Κάπως έτσι ήταν όλη η περιοχή αυτή σε μήκος 15 ή και 20 χιλιομέτρων.

Φτάσαμε στη θάλασσα και είδαμε το ίδιο στυλ παραλίας που είχαμε και στο δικό μας ξενοδοχείο. Η θάλασσα ήταν τραβηγμένη και συνέχιζε να τραβιέται προς τα μέσα, δηλαδή υπήρχε η άμπωτης. Νομίζω όμως ότι η εικόνα που είχαμε εκεί ήταν πιο όμορφη από την περιοχή του ξενοδοχείου μας, γιατί η θάλασσα που είχε τραβηχτεί άφηνε να φανούν κάποια βράχια, όχι τόσο ψηλά, αλλά στο επίπεδο της θάλασσας. Επίσης έβλεπες τις βάρκες οι οποίες ήταν πάνω στον άδειο από νερό βυθό καθισμένες και όταν ερχόταν η θάλασσα θα ανέβαιναν και θα επέπλεαν.

Ήταν πολύ όμορφη αυτή η εικόνα. Όπως είπα, γενικά μέχρι το μεσημέρι, δεν υπήρχε πολύς κόσμος. Ο ήλιος ήταν καυτός. Εδώ οι θερμοκρασίες ήταν λίγο πάνω από τους 30 βαθμούς, αλλά η ζέστη δεν είναι αποπνικτική, ούτε ιδρώνεις πολύ εύκολα. Ίσως δεν έχει πολύ υγρασία. Περπατήσαμε με την Ντίνα προς το βορρά για περίπου 2 χιλιόμετρα. Το διαλέξαμε γιατί προς τα εκεί μας άρεσε περισσότερο. Σταματήσαμε σε ένα σημείο να πιούμε μία μπύρα. Είχε ένα ωραίο μπαρ που έβλεπες κατευθείαν τη θάλασσα και δεν ανήκε σε ξενοδοχείο. Τα εστιατόρια και μπαρ των ξενοδοχείων συνήθως είναι τραβηγμένα αρκετά πίσω από τα σύνορα με την παραλία.

Η παραλία ήταν πανέμορφη και οι εικόνες ανεπανάληπτες. Δε θα είχαμε πρόβλημα να πηγαίναμε μέχρι το ξενοδοχείο μας με τα πόδια (υπολόγισα ότι θα ήταν περίπου 1,5 ώρα) αλλά η μέρα είχε προχωρήσει και σκεφτήκαμε ότι θα μας έπιανε το σκοτάδι.

Το εικονιζόμενο παρακάτω ήταν για καφέ ή μπύρα. Δυστυχώς δεν είχαμε χρόνο να μείνουμε.

Εκεί που ήπιαμε τις μπύρες, είχαμε wifi και επικοινώνησα μαζί με τους άλλους, που ήδη είχαν φτάσει εκεί, για να γυρίσουμε όλοι μαζί στο ξενοδοχείο. Τελικά με αυτούς που θα έκαναν μασάζ, είχαν έρθει όλοι για να φάνε ή για να κάνουν βόλτα. Κατάφερα και τους βρήκα στην παραλία, περπατώντας άλλα δύο χιλιόμετρα από το μπαρ που καθόμασταν.

Εκείνοι δεν ήξεραν πότε θα επέστρεφαν κι εγώ με την Ντίνα φύγαμε και πήγαμε στον κεντρικό δρόμο όπου σταμάτησε ένας ντόπιος, χωρίς να είναι ταξιτζής, και μας πήγε στο ξενοδοχείο. Του πληρώσαμε 4 ευρώ.

Η υπόλοιπη παρέα έφτασε στο ξενοδοχείο λίγο μετά από εμάς. Εμείς με το λιγοστό νερό που είχαμε στην τουαλέτα κάναμε το μπάνιο μας και ένα ευχάριστο που είχαμε ήταν ότι είχε έρθει ένας υδραυλικός και διόρθωσε το καζανάκι. Όποτε δεν ήμασταν αναγκασμένοι να ρίχνουμε το νερό με τον κουβά που είχαμε πάρει. Κατά τις 20:00 κατεβήκαμε κάτω, εκεί που μαζευόμασταν, και βρήκαμε την παρέα να κάθεται. Άλλοι πηγαινοέρχονταν, άλλοι έκαναν μπάνιο και συζητήσαμε λίγο για το πρόγραμμα της επόμενης μέρας. Θα πηγαίναμε στην παραλία με το εστιατόριο The Rock, δέκα χλμ βορειότερα από εκεί, αλλά κανείς δεν ήξερε το πότε. Θα το βλέπαμε το πρωί.

Εμείς τότε πήγαμε στο εστιατόριο που είχαμε πάει και την προηγούμενη για να φάμε το σχετικά ακριβό φαγητό. Ήταν αρκετά όμορφο, γιατί πρώτον ήταν σε ένα ξενοδοχείο και έβλεπες μία πισίνα, έβλεπες μερικές παρέες να κάθονται στον ίδιο χώρο με εμάς και είχε φως και ζωντάνια. Και το καλύτερο, πληρώναμε με την κάρτα revolut, οπότε δεν είχα ανάγκη από συνάλλαγμα ακόμα. Αυτό ήταν πολύ καλό. Γενικά δεν κρατούσα και πολλά μετρητά στο ταξίδι αυτό.

Μετά το φαγητό κάναμε μία μικρή βόλτα στην παραλία για μισή ωρίτσα, μέσα στη νύχτα βλέποντας τα άστρα. Δεν είχε πολλά φώτα από τα μαγαζιά και τα ξενοδοχεία εκεί.

 

[travelbreak]

The Rock. Κοράλλια και παλίρροιες.

Ξημέρωσε και αυτή η ημέρα της ταξιδιού. Εμείς στο δωμάτιο, αφού φτιάξαμε τον ελληνικό μας καφέ, όπως σχεδόν κάθε πρωί σε αυτό το ταξίδι, κατεβήκαμε για να πάρουμε και πρωινό. Κρατάμε ηλεκτρικό μάτι και μπρίκι και καφέ μαύρο με κάρδαμο, όπως τον πίνουμε στην Αθήνα και στο σπίτι μας. Μέχρι να πάμε στο σαφάρι κάναμε τον καφέ μας τα πρωινά. Όμως μετά που φύγαμε από τη Ζανζιβάρη δεν ξανακάναμε, λόγω των συνθηκών. Το πρωινό ήταν πληρωμένο σε αυτό το ξενοδοχείο, αλλά και σε όλα που πήγαμε σε αυτό το ταξίδι.

Όταν κατεβήκαμε ο αρχηγό μας, ο οποίος είχε ήδη κατέβει, μου πρότεινε να μας μεταφέρει στην παραλία που ήταν το μαγαζί The Rock, στην οποία σύμφωνα με το πρόγραμμα θα πηγαίναμε όλοι μαζί αλλά αργότερα. Εκεί θα περνούσαμε όλη μας τη μέρα.

Πράγματι περίπου στις 9:00 που ετοιμαστήκαμε κι εμείς μας μετέφερε με το αυτοκίνητο στην παραλία αυτή, που απέχει 12 περίπου χιλιόμετρα βόρεια από το ξενοδοχείο που μέναμε. Το τοπίο ήταν πολύ όμορφο. Η θάλασσα ήταν τραβηγμένη προς την ξηρά δηλαδή είχαμε την πλημμυρίδα (αν και είχε αρχίσει η άμπωτης) και ένας βράχος πολύ κοντά στην ξηρά είχε πάνω του ένα ξύλινο μαγαζί για φαγητό και ποτό. Ήταν το διάσημο The Rock. Δεν ανεβήκαμε με την Ντίνα (αφού θα έπρεπε να περπατήσουμε και στη θάλασσα) αλλά προσπαθήσαμε να βρούμε βάρκα για να πάμε να δούμε κοράλλια εκεί κοντά, που ήταν φημισμένα για την ομορφιά τους, στο Blue Lagoon. Όχι όμως πιο διάσημα από τα κοράλλια της παραλίας του είχαμε δει μερικές μέρες πριν στο νησί Mnemba.

Ο πρώτος που ρωτήσαμε από τους ντόπιους για βάρκα, μας έδωσε τιμή στα 30 δολάρια και για τους δύο μαζί. Προχωρήσαμε στην παραλία και αμέσως μας πλησίασε ένας άλλος ντόπιος ο οποίος μας έκανε τιμή στα 20 δολάρια. Λίγο πιο κάτω ένας άλλος μας είπε και αυτός την τιμή στα 20 δολάρια. Τον εμπιστεύτηκα πιο πολύ γιατί θα μας πήγαινε ο ίδιος και όχι κάποιος άλλος. Έτσι κάναμε μία βόλτα μέχρι το τέλος της παραλίας, που είχε συνολικό μήκος περίπου ένα χιλιόμετρο και ήταν βέβαια γεμάτη ξενοδοχεία με τα εστιατόριά τους. Στο γυρισμό μας πλησίασε ο νεαρός που είχαμε μιλήσει τελευταία και μπήκαμε στη βάρκα του για να κάνουμε το περίφημο snorkeling στο Blue Lagoon. Ο συνολικός χρόνος που θα κάναμε ήταν δυο ώρες. Στο μέρος εκεί δεν είχε άλλες βάρκες με κόσμο. Ήμασταν μόνοι μας. Μια βάρκα που ήταν εκεί όταν φτάσαμε μόλις έφευγε.

Ο βαρκάρης μας:

Φωτογραφίες της παραλίας από τη βάρκα:

Εγώ μετά την αποτυχία για την παρατήρηση κοραλλιών της προηγούμενης εμπειρίας μας, κρατούσα μικρό καλάθι. Μετά από δέκα περίπου λεπτά το πολύ, μας είπε ότι εκεί ήταν τα κοράλλια και βουτήξαμε με τις μάσκες μας εγώ και η Ντίνα. Το θέαμα ήταν πραγματικά καταπληκτικό! Δεν το περίμενα να είναι τόσο όμορφα τα κοράλλια και τα ψάρια. Εντάξει, ήταν τα συνηθισμένα ψάρια, παρότι και αυτά ήταν πιο ωραία από την προηγούμενη φορά. Τα κοράλλια όμως ήταν εξαίσια! Και η Ντίνα το ευχαριστήθηκε πάρα πολύ. Είχε λίγο ρεύμα εκεί και μας τραβούσε, οπότε κουραστήκαμε, αλλά πάνω από μισή ώρα απολαμβάναμε, έστω σε αυτό τον μικρό χώρο τα κοράλλια. Ήταν μια απόλαυση και δεν βιαστήκαμε καθόλου να βγούμε από το νερό.

Μετά ανεβήκαμε στη βάρκα και μας πήγε σε ένα άλλο σημείο για να δούμε αστερίες. Αυτό δεν είχε κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Απλά είδαμε τους μεγάλους με διάφορα χρώματα αστερίες, τους πιάναμε και τους περιεργαζόμασταν. Εκείνη την ώρα η θάλασσα ήταν σε κατάσταση πλημμυρίδας. Εάν είχε την κατάσταση της άμπωτης, τότε τα νερά θα ήταν πολύ πιο ρηχά. Όμως εμάς δεν μας πείραξε και η απόλαυση ήταν καταπληκτική. Με 20 δολάρια και μέσα σε δύο ώρες είδαμε πολύ ωραίο θέαμα. Και τα κοράλλια και οι αστερίες ήταν σε βάθος περίπου δυο μέτρων. Στα κοράλλια είχε και πιο βαθιά να δεις.

Κρίμα που δεν είχα μαζί μου αδιάβροχη κάμερα για φωτογραφίες!

Το φράγμα των κοραλλιών στα ανοιχτά:

Εμείς μετά από αυτή τη βαρκάδα καθίσαμε σε ένα εστιατόριο για να πιούμε κάτι και να αποφύγουμε την δυνατή μπόρα που ξεκίνησε εκείνη την ώρα. Κράτησε περίπου μισή ώρα. Το καλό σε όλη την υπόθεση είναι ότι πλήρωσα πάλι με κάρτα revolut, αλλά εκεί μου άλλαξαν και σε πολύ καλή τιμή 100 δολάρια σε ντόπια σελίνια. Η αλλαγή έγινε στα 2.300 σελίνια το ένα δολάριο, δηλαδή λίγο καλύτερα από το αεροδρόμιο.

Αφού ξεκουραστήκαμε αρκετά πήγαμε και βρήκαμε τους άλλους εκεί που χαλάρωναν. Δεν μείναμε μαζί τους και αποφασίσαμε να πάμε από την άλλη μεριά της παραλίας να τη δούμε. Μερικές ώρες πριν, δεν μπορούσες να περάσεις προς τα εκεί γιατί είχε την πλημμυρίδα και το νερό δεν επέτρεπε να προχωρήσεις στα βράχια. Προχωρήσαμε και κάναμε μία πολύ όμορφη βόλτα περίπου για μισή ώρα μέχρι να φτάσουμε σε ένα ξενοδοχείο. Μπήκαμε μέσα σε αυτό ανεβαίνοντας κάποια σκαλιά για να περάσουμε να πάμε προς το δρόμο. Εκεί πιστεύαμε ότι θα βρίσκαμε ταξί, όπως και την προηγούμενη μέρα, για να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο. Ευτυχώς όμως στο ξενοδοχείο όταν τους είπαμε ότι ψάχναμε ταξί, μας είπαν ότι μπορούν να μας μεταφέρουν εκείνοι με κόστος 10 δολάρια στο ξενοδοχείο μας και έτσι κάναμε. Επιστρέψαμε πολύ όμορφα με το βαν του ξενοδοχείου στο δωμάτιό μας για να κάνουμε ένα μπάνιο και να ξεκουραστούμε λίγο.

Μετά από την ξεκούρασή μας στο δωμάτιο πήγαμε για φαγητό. Θέλαμε να πάμε λίγο νωρίς μήπως καθόμασταν σε ένα εστιατόριο πολύ κοντά σε μας στην παραλία, που πιστεύαμε ότι απευθύνεται σε τουρίστες, χωρίς όμως να είναι σε ξενοδοχείο. Περιμέναμε ότι θα έχει καλύτερο και φθηνότερο φαγητό από τα ξενοδοχεία. Όμως δεν ήταν καθόλου έτσι. Ήταν ένα μαγαζί ελάχιστα πιο περιποιημένο από τα μικρά μαγαζάκια του δρόμου σε τούτη την χώρα. Πήγαμε και βρεθήκαμε να κάνουμε παζάρια για το κόστος του φαγητού, διότι βέβαια δεν υπήρχε κατάλογος. Δε θέλαμε να φύγουμε γιατί τους λυπόμασταν εκεί. Το μόνο που προσέφερε ήταν καλαμάρι και κοτόπουλο. Έτσι πήραμε καλαμάρι και ήπιαμε δύο μπύρες. Το καλαμάρι με τις τηγανητές πατάτες ήταν άθλια. Και φοβηθήκαμε μήπως πάθουμε και τίποτα. Τελικά πληρώσαμε 40,000 σελίνια, τα οποία γι’ αυτό το μαγαζί ήταν πολλά. Λίγο πριν φύγουμε ήρθε και μία άλλη παρέα τεσσάρων τουριστών που φαίνεται ότι είχαν παραγγείλει από νωρίς ψάρια και τους έφερε ένα πιάτο στον καθένα με ένα τηγανητό ψάρι. Τίποτα άλλο.

Εμείς φύγαμε τότε και όπως συνηθίζουμε κάθε βράδυ κάναμε μία μεγάλη βόλτα στην παραλία. Ήταν βέβαια σκοτάδι, αλλά σε ορισμένα σημεία είχε φως από τα ξενοδοχεία της περιοχής. Είχαμε και ένα δυνατό μισοφέγγαρο. Μέσα στη νύχτα είδαμε κάποιους ανθρώπους στην παραλία αλλά και μέσα στη θάλασσα. Σταματήσαμε για να μπορέσουμε να διακρίνουμε τι έκαναν εκεί και καταλάβαμε ότι ψάρευαν με δίχτυ. Ήταν μία ομάδα από 7-8 άτομα οι οποίοι άπλωναν ένα δίχτυ με μήκος περίπου 60 μέτρων από την ακτή πάνω στην άμμο μέχρι μέσα στη θάλασσα και λίγο παράλληλα προς αυτήν. Μετά έκαναν φασαρία στο νερό για να σπρώξουν τα ψάρια προς το δίχτυ και κατόπιν τα μάζευαν πάνω στην αμμουδιά. Καθίσαμε και παρακολουθήσαμε αυτή η διαδικασία δυο-τρεις φορές και πέρασε έτσι και η ώρα βλέποντας κάτι ενδιαφέρον.

Εδώ βλέπουμε τους χωρικούς να μαζεύουν τα ψάρια από το δίχτυ στην παραλία:

Αυτή ήταν μάλλον η πιο όμορφη μέρα στη Ζανζιβάρη, αφού και η παραλία που επισκεφτήκαμε ήταν απίθανη και τα κοράλλια υπέροχα.

 

[Smaragda53]

Επίσης βλέπεις μερικούς από αυτούς να κάνουν παρέα με τουρίστριες, είτε μικρής είτε μεγαλύτερης ηλικίας, οπότε καταλαβαίνω ότι υπάρχει εδώ και ο σεξουαλικός τουρισμός. Και όχι μόνο από αυτό το γεγονός, αλλά και από το ότι είδαμε πάρα πολλά ζευγάρια με μεγάλους κυρίους να έχουν μικρές μαύρες παρέα. Αλλά και ακριβώς το αντίθετο: λευκές ηλικιωμένες γυναίκες να έχουν παρέα κάποιους νέγρους με τεράστια γυμνασμένα σώματα.

η ψυχή σου σε πιάνει μ΄αυτά...

 

[travelbreak]

η ψυχή σου σε πιάνει μ΄αυτά...

Έχεις δίκιο, αλλά τουλάχιστον είδαμε μόνο ενήλικες.
Μου έχει τύχει να δω σε χώρες της Ασίας πιο λυπηρές καταστάσεις!