dimosf
Member
- Μηνύματα
- 2.302
- Likes
- 5.887
- Ταξίδι-Όνειρο
- ΝΟΡΒΗΓΙΑ-ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο (Μέρος 2ο)][B]Pamukkale[/B
- Κεφάλαιο 3ο (Μέρος 3ο)][B]Ικόνιο [/B
- Κεφάλαιο 4ο (Μέρος 4ο)][B]Καππαδοκία[/B
- Κεφάλαιο 5ο (Μέρος 5ο)
- Κεφάλαιο 6ο (Μέρος 6ο)][B]Goreme[/B][B].[/B] Το χωριό[B],[/B] με τα πολύ γραφικά σπίτια σκαμμένα μέσα στους βράχους, και στις άκρες του το Υπαίθριο Μουσείο. Μια κοιλάδα γεμάτη σκαμμένες και ζωγραφισμένες εκκλησίες και μοναστήρια που την έχουν διαμορφώσει με ωραίο πλακόστρωτο μονοπάτι που περνάει από όλα τα μνημεία, σε πολύ όμορφο αρχαιολογικό χώρο. Από το 1985 βρίσκεται στη λίστα με τα μνημεία Παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO. Για πρώτη φορά διάβασα για τις εκκλησίες του Goreme αλλά και την Καππαδοκία γενικότερα, κάμποσα χρόνια πριν όταν έπεσε στα χέρια μου ένα σχετικά σπάνιο τότε βιβλίο. Το βιβλίο του μεγάλου μας νομπελίστα ποιητή Γιώργου Σεφέρη, «Τρεις μέρες στα Μοναστήρια της Καππαδοκίας». Ο Σεφέρης επισκέφτηκε αυτόν τον τόπο το 1950 από την Άγκυρα όπου υπηρετούσε σαν διπλωματικός υπάλληλος. [I]([/I][I]Οι κάτοικοι του [/I][I]Urgup[/I][I] (Προκόπι) νοιώθοντας τιμή για την επίσκεψη του νομπελίστα ποιητή έφτιαξαν την προτομή του στην είσοδο του χανιού που έμεινε τότε!!).[/I
- Κεφάλαιο 7ο (Μέρος 7ο)]Το πρωί φάγαμε, πήραμε τα πράγματά μας, τα φορτώσαμε και ξεκινήσαμε για νότια και ανατολικά. Η Καππαδοκία όμως δεν είχε τελειώσει. 90χμ. νότια σταματήσαμε να δούμε ένα σπουδαίο μνημείο. Το Μοναστήρι [B]Eski[/B][B]Gumusler[/B][B].[/B
(Κάστρο από Βαμβάκι στα τούρκικα). Πλησιάζοντας ένας γκρεμός κάτασπρος έδωσε το χαρακτηριστικό αυτό όνομα. Σαν ένα κάστρο από μπαμπάκι. Ένα κάστρο που βγαίνει μέσα από το παραμύθι! Όσο πλησιάζεις η πραγματικότητα κάνει ακόμα πιο έντονη της αίσθηση του παραμυθιού. Γιατί τώρα βλέπεις ότι δεν είναι μόνο η εικόνα του λευκού, αλλά ότι αχνίζει κιόλας! Και νερά! Παντού νερά. Που επειδή είναι ζεστά κάνουν το τοπίο με τους ατμούς τους ονειρικό. Τι ακριβώς συμβαίνει όμως εκεί; Θερμά μεταλλικά νερά κυλούν από την κορυφή του λόφου στην απότομη πλαγιά. Τα νερά αυτά αφήνουν το ασβέστιο που περιέχουν και σχηματίζεται έτσι ένα στρώμα που σχηματίζει με τη σειρά του «σκαλιά» και μικρές λίμνες από τραβερτίνη.
Σαν μικρές ολόλευκες πισίνες με νερά που έχουν ένα ονειρικό γαλάζιο χρώμα! Και ανάμεσά τους κυλούν μέσα σε στενά αυλάκια τα ζεστά νερά. Η δράση χιλιάδων χρόνων των νερών δημιούργησε αυτή την υπέροχη εικόνα, μια από τις πιο φωτογραφημένες της Τουρκίας. Το θαύμα αυτό έχει καταγραφεί από την UNESCO σαν παγκόσμια κληρονομιά. Ακριβώς πάνω από αυτή την πλαγιά τον 2ο π.Χ. αι. ο Ευμένης Β΄ της Περγάμου ίδρυσε μια μεγάλη λουτρόπολη, την Ιεράπολη, με μεγάλα δημόσια κτίρια, ναούς, λουτρά και θέατρο, που χτίστηκε και πάλι εξ’ αρχής μετά τον καταστροφικό σεισμό του 60 μ.Χ.
Στη βόρεια πλευρά υπάρχει και μια εντυπωσιακή νεκρόπολη! Το Pamukkale και η Ιεράπολη αποτελούν ένα ενιαίο Εθνικό Πάρκο με δύο εισόδους. Βγάλαμε το εισιτήριο και περάσαμε στον αρχαιολογικό χώρο από τη νότια είσοδο. Ένα χώρο εξαιρετικά περιποιημένο. Με ξύλινους διαδρόμους, λουλούδια, γκαζόν και δέντρα! Στα αριστερά μας η λευκή πλαγιά με τις υπέροχες «πισίνες» και τα γαλάζια τους νερά και δεξιά τα ερείπια της αρχαίας πόλης. Στις Νότιες Θέρμες στεγάζεται σήμερα το Αρχαιολογικό Μουσείο. Στην πλαγιά πάνω από το Μουσείο φαίνεται το αρκετά καλά διατηρημένο θέατρο και αρκετά ψηλότερα το Μαρτύριο του Αγ. Φιλίππου, ναός του 5ου αι. στη θέση ταφής του Αγίου που δίδαξε εκεί τον Χριστιανισμό και μαρτύρησε το 80 μ.Χ. Στη βορεινή πλευρά των λευκών βράχων βγάλαμε τα παπούτσια μας και μπήκαμε για μια μικρή ζεστή βόλτα στα νερά που τρέχανε από παντού.
Ήταν μια πολύ ευχάριστη αίσθηση. Μετά τη ζεστή μας εμπειρία περπατήσαμε λίγο ανάμεσα στα αρχαία ερείπια και φύγαμε για να συνεχίσουμε το ταξίδι μας. Έξω από το Denizli σταματήσαμε για ψώνια σε ένα μαγαζί με υφάσματα και λευκά είδη μιας και η περιοχή είναι πολύ γνωστή για τη βιομηχανία βαμβακερών που έχει.
Από εδώ πια κινηθήκαμε σε εθνικό δρόμο. Ο αυτοκινητόδρομος τελείωσε στο Denizli. Θα τον ξανασυναντούσαμε αρκετά ανατολικότερα. Και αυτός όμως ο δρόμος εξαιρετικός, πάντα με νησίδα στη μέση με αρκετό πράσινο ανάλογα με τη χλωρίδα της περιοχής που κινούμασταν και όπως και ο αυτοκινητόδρομος με πολύ λίγη κίνηση. Έχουν δρόμους αλλά όχι αυτοκίνητα! Το αντίθετο από εμάς. Είναι που το κόστος του αυτοκινήτου είναι πολύ μεγάλο για τους Τούρκους. Μισθοί περίπου στο μισό των δικών μας και βενζίνη 1,5 φορές πιο ακριβή από την Ελλάδα. Κάπου διάβασα ότι έχουν την ακριβότερη, αναλογικά βενζίνη στον κόσμο. Δεν ξέρω αν είναι έτσι, πάντως είναι πολύ ακριβή.
Αρχίσαμε τώρα να ανεβαίνουμε στο μεγάλο υψίπεδο που είναι το μεγαλύτερο μέρος της Μικράς Ασίας. Μπαίνουμε στην περιοχή των λιμνών και άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα έλατα. Και η νησίδα του εθνικού δρόμου έχει πια συνεχώς έλατα. Μπαίνουμε στη σημαντικότερη πόλη της περιοχής, την Isparta, 425 χμ από τη Σμύρνη.
Γνωστή για τα κιλίμια της, τα χαλιά και το ροδέλαιο βρίσκεται σε υψόμετρο 1049μ. Κατά τα άλλα μια αρκετά μεγάλη αλλά σχετικά αδιάφορη επαρχιακή πόλη. Κάναμε μια στάση για φαΐ. Τα κεμπάπ πάντως ήταν από τα καλύτερα που φάγαμε στο ταξίδι μας. Μετά το φαΐ συνεχίζουμε με τελικό προορισμό το Ικόνιο.
35 χμ μετά την Isparta η 4η μεγαλύτερη λίμνη της Τουρκίας, η πανέμορφη Egirdir με την ομώνυμη γραφική πόλη στη νότια όχθη της.
Πριν φτάσουμε, στην πλαγιά πάνω από τη λίμνη περάσαμε έξω από τη μεγάλη βάση εκπαίδευση κομάντο του τούρκικου στρατού. Η βορινή πλευρά της πόλης συνδέεται με ένα υπερυψωμένο δρόμο με το όμορφο νησάκι Yesilada. Την εποχή των Λυδών η πόλη άκμαζε σαν μια όμορφη στάση πάνω στη Βασιλική Οδό που συνέδεε την Έφεσο με τη Βαβυλώνα. Στο κέντρο της υπάρχει το πολύ ενδιαφέρον HizirBeyCamii του 1237, που όμως ήταν κλειστό λόγω συντήρησης.
Κάναμε κάμποσες βόλτες, βγάλαμε πολλές φωτογραφίες, φάγαμε πολύ νόστιμο παγωτό χωνάκι και ετοιμαστήκαμε για συνέχεια του ταξιδιού μας.
Επόμενη στάση στο Beysehir(αρχαία ονομασία Κάραλις), περίπου 180 χμ από την Isparta. Στη νοτιοανατολική άκρη της ομώνυμης λίμνης, 3ης μεγαλύτερης της Τουρκίας, είναι γνωστή κυρίως για το μοναδικό τζαμί της. Το υπέροχο EsrefogluCamii του 13ου αι. με τους 39 ψηλούς ξύλινους κίονες με τα ζωγραφιστά κιονόκρανα,
το πανέμορφο mihrab (κόγχη που δείχνει προς τη Μέκκα, κάτι σαν ιερό των τζαμιών) που είναι καλυμμένο με όμορφα μπλε πλακάκια που σχηματίζουν πολύ όμορφα γεωμετρικά σχέδια
και το εξαιρετικό minber (άμβωνας στο τζαμί) με την ξυλόγλυπτη σκάλα του.
Ο Ιμάμης του τζαμιού μας ξενάγησε στο υπέροχο τέμενος.
Έξω από το τζαμί γυναίκες του τόπου πουλάνε διάφορα εργόχειρα και κυρίως μαντήλια για να καλύψουν οι γυναίκες τα κεφάλια τους, προϋπόθεση για την είσοδό τους σ’ αυτό. Δίπλα του είναι θαμμένος ο seyheddinSuleymanBey, ιδρυτής του υπέροχου αυτού τεμένους. Κοντά βρίσκεται και το IsmailAgaMedresesi (είδος θρησκευτικού σχολείου) της ίδιας εποχής, με μια επιβλητική πύλη και το DocumacilarHani (αίθουσα υφασμάτων).
Μετά το τζαμί πήγαμε σε ένα καφενέ να πιούμε ένα καφέ. Μπαίνοντας είδαμε δύο άδεια τραπέζια αλλά όχι δίπλα-δίπλα. Τότε μια παρέα που καθόταν δίπλα στο ένα άδειο τραπέζι σηκώθηκε και ευγενέστατα μας πρόσφερε το τραπέζι για να κάτσουμε όλοι μαζί!!!! Δίπλα στον καφενέ ήταν οι πιο πρωτόγονες τουαλέτες που έχω πάει στη ζωή μου. Σε ένα υπόγειο μπουντρούμι με σιδεριά για πόρτα και ένα κερί για φως (!!!!).
Από το Beysehir κινηθήκαμε για περίπου άλλα 90 χμ ανατολικά και φτάσαμε στην πρωτεύουσα της Λυκαονίας, το Ικόνιο (Konya), σε υψόμετρο 1016μ. Η μέρα μας τελείωσε με ένα πολύ νόστιμο δείπνο στο ξενοδοχείο και ένα ωραίο τσάι, κέρασμα από τον ρεσεψιονίστ, στο σαλόνι, με χαλάρωση, καλαμπούρι και γέλια σε βαθμό που μας κάνανε παρατήρηση.
Από εδώ πια κινηθήκαμε σε εθνικό δρόμο. Ο αυτοκινητόδρομος τελείωσε στο Denizli. Θα τον ξανασυναντούσαμε αρκετά ανατολικότερα. Και αυτός όμως ο δρόμος εξαιρετικός, πάντα με νησίδα στη μέση με αρκετό πράσινο ανάλογα με τη χλωρίδα της περιοχής που κινούμασταν και όπως και ο αυτοκινητόδρομος με πολύ λίγη κίνηση. Έχουν δρόμους αλλά όχι αυτοκίνητα! Το αντίθετο από εμάς. Είναι που το κόστος του αυτοκινήτου είναι πολύ μεγάλο για τους Τούρκους. Μισθοί περίπου στο μισό των δικών μας και βενζίνη 1,5 φορές πιο ακριβή από την Ελλάδα. Κάπου διάβασα ότι έχουν την ακριβότερη, αναλογικά βενζίνη στον κόσμο. Δεν ξέρω αν είναι έτσι, πάντως είναι πολύ ακριβή.
Αρχίσαμε τώρα να ανεβαίνουμε στο μεγάλο υψίπεδο που είναι το μεγαλύτερο μέρος της Μικράς Ασίας. Μπαίνουμε στην περιοχή των λιμνών και άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα έλατα. Και η νησίδα του εθνικού δρόμου έχει πια συνεχώς έλατα. Μπαίνουμε στη σημαντικότερη πόλη της περιοχής, την Isparta, 425 χμ από τη Σμύρνη.
35 χμ μετά την Isparta η 4η μεγαλύτερη λίμνη της Τουρκίας, η πανέμορφη Egirdir με την ομώνυμη γραφική πόλη στη νότια όχθη της.
Επόμενη στάση στο Beysehir(αρχαία ονομασία Κάραλις), περίπου 180 χμ από την Isparta. Στη νοτιοανατολική άκρη της ομώνυμης λίμνης, 3ης μεγαλύτερης της Τουρκίας, είναι γνωστή κυρίως για το μοναδικό τζαμί της. Το υπέροχο EsrefogluCamii του 13ου αι. με τους 39 ψηλούς ξύλινους κίονες με τα ζωγραφιστά κιονόκρανα,
Μετά το τζαμί πήγαμε σε ένα καφενέ να πιούμε ένα καφέ. Μπαίνοντας είδαμε δύο άδεια τραπέζια αλλά όχι δίπλα-δίπλα. Τότε μια παρέα που καθόταν δίπλα στο ένα άδειο τραπέζι σηκώθηκε και ευγενέστατα μας πρόσφερε το τραπέζι για να κάτσουμε όλοι μαζί!!!! Δίπλα στον καφενέ ήταν οι πιο πρωτόγονες τουαλέτες που έχω πάει στη ζωή μου. Σε ένα υπόγειο μπουντρούμι με σιδεριά για πόρτα και ένα κερί για φως (!!!!).
Από το Beysehir κινηθήκαμε για περίπου άλλα 90 χμ ανατολικά και φτάσαμε στην πρωτεύουσα της Λυκαονίας, το Ικόνιο (Konya), σε υψόμετρο 1016μ. Η μέρα μας τελείωσε με ένα πολύ νόστιμο δείπνο στο ξενοδοχείο και ένα ωραίο τσάι, κέρασμα από τον ρεσεψιονίστ, στο σαλόνι, με χαλάρωση, καλαμπούρι και γέλια σε βαθμό που μας κάνανε παρατήρηση.
Attachments
Last edited by a moderator:
τη χρυσοπληρωνεις τη βουτια!!!
