Ιταλία Σιγά… ο Βεζούβιος κοιμάται (Πομπηία, Νάπολη, Σιένα, Ρώμη)

[gkalla]

Βεζούβιος – Monte Faito

Ο Δ. και η Ι. τρία χρόνια πριν από αυτό το ταξίδι, είχαν ανέβει στο ηφαίστειο της Αίτνας (στην Σικελία ) και καθώς είχαν ενθουσιαστεί, έπεισαν την παρέα να ανέβουμε τώρα στον θρυλικό Βεζούβιο. Οι διαφορές βέβαια, αρκετές.

Η Αίτνα, ιδιαίτερα ενεργό ηφαίστειο, κάνει συχνά – πυκνά τα νάζια της. Ακόμα και τότε που την επισκέφτηκαν οι φίλοι μας έκανε μια μικρή έκρηξη αερίων κοντά τους, που …ελαφρώς τους ανησύχησε. Η δε ανάβαση σ’ αυτήν είναι ιδιαίτερα απαιτητική μιας και μιλάμε για ύψος 3.329 μ.

Ο Βεζούβιος από την άλλη φτάνει μόνο μέχρι τα 1.180 μ. και η τελευταία (μικρή σχετικά), έκρηξη που έδωσε ήταν το 1944. Η διαδρομή που πρέπει να διανύσει ο επισκέπτης είναι επίσης σχετικά μικρή (1,7 χμ.) και κάποιος καλογυμνασμένος/η μπορεί να την διανύσει σε μόλις μισή ώρα. Μετά βέβαια πρέπει και να κατέβει, οπότε υπολογίστε περίπου άλλη τόση διαδρομή και χρόνο.

Για να προσεγγίσει κανείς την είσοδο του επισκέψιμου χώρου, από την Πομπηία που μέναμε εμείς, υπάρχουν 2 επιλογές με συνολικό κόστος περίπου το ίδιο για κάθε μια.

1η επιλογή

• Με το αυτοκίνητο, περίπου 25 χμ. και 40 λεπτά έως το πάρκινγκ (μέσω της Ε45, Α3 και από την έξοδο Ercolano – έχει διόδια).
• Κόστος πάρκινγκ 5 €.
• Shuttle bus για το σημείο που βγαίνουν τα εισιτήρια και την επίσημη είσοδο, κόστος 2€ το άτομο με επιστροφή.

2η επιλογή

• Με λεωφορείο, περίπου 50 λεπτά με κόστος 5,40 € το άτομο με επιστροφή. Η στάση του λεωφορείου βρίσκεται στην Piazza Anfiteatro.
  Δρομολόγια ανά 50 λεπτά περίπου με πρώτο από Πομπηία στις 8:00, τελευταίο για την ίδια διαδρομή στις 15:30 και τελευταίο επιστροφής από τον Βεζούβιο στις 17:40

Εμείς επιλέξαμε την 2η επιλογή καθώς ο δρόμος για να ανέβεις έως το πάρκινγκ είναι ιδιαίτερα στενός και μάλλον επικίνδυνος.

Φτάνοντας στην είσοδο του ηφαιστείου σχετικά νωρίς (για να αποφύγουμε την πολύ ζέστη) πληρώσαμε το εισιτήριο των 10 € και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε. Πήραμε το πολύ ανηφορικό χωμάτινο μονοπάτι προσέχοντας που πατάμε αλλά και ρίχνοντας συνέχεια κλεφτές ματιές προς τη θέα που άρχιζε σιγά σιγά να μας αποκαλύπτεται. Σε αυτό το πρώτο κομμάτι φαινόταν κυρίως η πλευρά του κόλπου και του κάμπου της Νάπολης προς την πόλη.

Φτάνοντας στο πρώτο σημείο που φαίνεται ο κρατήρας αρχίσαμε να βλέπουμε και το υπόλοιπο κομμάτι του κόλπου προς την Πομπηία, το Σορρέντο και το Κάπρι. Όλα αυτά βέβαια με λίγη φαντασία καθώς η άχλη από την καλοκαιρινή ζέστη και υγρασία περιόριζε αρκετά την θέα.

Από ένα σημείο και μετά η διαδρομή ήταν λίγο-πολύ επίπεδη (με εξαίρεση μια – δυο σκάλες) και περιτριγύριζε τον κρατήρα.

Η επιστροφή έγινε από το ίδιο μονοπάτι γιατί σε κάποιο σημείο του κρατήρα υπήρχε απαγορευτικό σήμα που δεν επέτρεπε την ολοκλήρωση του γύρου.

Χρειαστήκαμε συνολικά περίπου 4 ώρες για να πάμε στον Βεζούβιο, να περιηγηθούμε στο ηφαίστειο και να επιστρέψουμε στην Πομπηία.

Ακολούθησε ένα μικρό διάλλειμα για ξεκούραση, και ξεκινήσαμε για το δεύτερο βουνό της ημέρας, το Monte Faito. Εκεί η ανάβαση αναμενόταν πιο εύκολη καθώς θα βοηθούσε η τεχνολογία.

Φτάσαμε σχετικά εύκολα στον σταθμό τελεφερίκ στο παραλιακό Castellammare di Stabia και αφήσαμε το αυτοκίνητο στο πάρκινγκ που υπάρχει δίπλα ακριβώς.

Το τελεφερίκ από το Castellammare di Stabia προς το Monte Faito έχει δρομολόγια από τις 8: 20 έως τις 20:10 και κάθε 20 λεπτά. Η διάρκεια της διαδρομής είναι μόνο 8 λεπτά (Για τους υψοφοβικούς 8 λεπτά = μια αιωνιότητα). Κόστος 5,5€ για μονή διαδρομή και 8€ με επιστροφή.

Στην διαδρομή κυριολεκτικά «ο κόσμος έφυγε κάτω απ’ τα πόδια μας», και αν και επρόκειτο για μια περιοχή ήπιας σχετικά ανάπτυξης, με ωραία σπίτια, έντονη βλάστηση και αρκετές χαράδρες νομίζω πως όλοι νιώθαμε ότι δεν θα θέλαμε να χρειαστεί εκείνη τη στιγμή να τα δούμε από …κοντά.

Όσο πιο ψηλά ανεβαίναμε, ανέβαινε μαζί κι ο κόμπος στο στομάχι, οπότε το ελαφρό αεράκι που φυσούσε μας συνέφερε γρήγορα βγαίνοντας. Ομολογουμένως, η θέα φτάνοντας, μας δικαίωσε για την μικρή τρομάρα. Ο Βεζούβιος κυριαρχούσε και πάλι στο τοπίο και τα σύννεφα από πάνω του έφτιαχναν κινηματογραφικό σκηνικό: «λίγο πριν την έκρηξη»

Απέναντι από τον σταθμό του τελεφερίκ υπήρχε ένα συμπαθέστατο καφέ - εστιατόριο που δεν μάθαμε για την ποιότητα της κουζίνας του αλλά η θέση του σίγουρα άνοιγε την όρεξη των πεινασμένων.

Από αυτό το σημείο ξεκινούν και αρκετά μονοπάτια που μπαίνουν βαθιά μέσα στο δασωμένο βουνό. Τα πιο γνωστά και περπατημένα είναι:

• Μονοπάτι για το FAITO Punto Panoramico, 4,1 χμ. περίπου 1 ώρα (με επιστροφή 8,2 χμ. 2 ώρες).
• Μονοπάτι για το Monte San Michele (Molare) – ( το μονοπάτι δεν φτάνει μέχρι την κορυφή) 4 χμ. περίπου 1 ώρα (με επιστροφή 8 χμ. 2 ώρες).

Πήραμε το πρώτο μονοπάτι που είδαμε μπροστά μας, που αμέσως έμπαινε στο ελατόδασος. Πολύ γρήγορα όμως πέσαμε πάνω σε τεράστιους τηλεοπτικούς πυλώνες και κεραίες κινητής τηλεφωνίας (κάπως πρέπει να έχει καλό σήμα κι ο Βεζούβιος). Η εικόνα μας ενόχλησε σε βαθμό που γυρίσαμε γρήγορα πίσω και κατευθυνθήκαμε προς την άλλη πλευρά.

Από την άλλη πλευρά, σύντομα μπήκαμε στα αραιά σπίτια του χωριού (Villaggio Monte Faito). Όμορφα κτίσματα με πολύ προσεγμένους λουλουδιασμένους κήπους. Αρκετά από αυτά ήταν κάτι περισσότερα από απλά σπίτια. Περισσότερο θύμιζαν σαλέ ενώ κάποια από αυτά φαίνονταν να είναι ξενοδοχεία ή ενοικιαζόμενα καταλύματα πολυτελείας.

Μετά από περίπου μια ώρα, γυρίσαμε προς το τελεφερίκ όπου διαπιστώσαμε ότι υπήρχε πολύς κόσμος που περίμενε να επιβιβαστεί. Μην έχοντας περιθώριο να χάσουμε ένα από τα τελευταία δρομολόγια, αποφασίσαμε γρήγορα να μην συνεχίσουμε τους περιπάτους αλλά να περιμένουμε στην σειρά για να κατέβουμε. Όλα πήγαν καλά και λίγο πριν δύσει ο ήλιος είμασταν πάλι στην βάση του τελεφερίκ.

Επιστρέψαμε στην Πομπηία γεμάτοι με εικόνες αλλά με άδεια στομάχια και ψάχνοντας για μια νόστιμη λύση καταλήξαμε σε ένα λαϊκό εστιατόριο, χαμένο κάπου στα στενά της πόλης. Η ζέστη που το απόγευμα φαινόταν να υποχωρεί είχε αυξηθεί και πάλι. Καθίσαμε έτσι σ’ ένα τραπεζάκι στην άκρη του μαγαζιού, όπου υπήρχαν και 1-2 ανεμιστήρες, δίπλα σε ένα μικρό περιβόλι με πορτοκαλιές.

Παραγγείλαμε, φάγαμε καλά, ήπιαμε ακόμα καλύτερα και στο τέλος, λίγο πριν φύγουμε, ήρθε να μας μιλήσει ο ιδιοκτήτης. Ένας κύριος, γύρω στα εξήντα με ελάχιστη γνώση αγγλικών, (αλλά εξαιρετική ιταλικών) άρχισε να μας περιγράφει τις φιλίες που είχε κάνει στην Ελλάδα και κυρίως στην Ζάκυνθο. Μας είπε πόσο του αρέσει να έρχεται στην Ελλάδα, κάτι που έκανε, απ’ ότι καταλάβαμε, για πάρα πολλά χρόνια. Η συζήτηση «άνοιξε» και σε άλλα θέματα. Εμείς αρχικά μιλούσαμε αγγλικά, μετά το γυρίσαμε στα ισπανικά και στο τέλος σε σκέτα ελληνικά αλλά παρόλα αυτά η επικοινωνία παρέμεινε πολύ αποτελεσματική.

Στο τέλος μας κέρασε ένα ωραιότατο τυρί που παράγει ο ίδιος (κάτι σαν πολύ βουτυράτο κεφαλοτύρι), πετάχτηκε δίπλα στις πορτοκαλιές και μας έκοψε πολύ γλυκά, ντόπια, καλοκαιρινά πορτοκάλια και μας χαιρέτησε όλους δια χειραψίας με μια υποψία συγκίνησης στα μάτια του.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• …

  Go to chapter

  Go
• 11

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 3 of 11

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[gkalla]

Πομπηία - Νάπολη

Φτάσαμε στο αεροδρόμιο Capodichino της Νάπολης στις 9:10 το πρωί με αρχικό σχέδιο να πάρουμε το αυτοκίνητο γρήγορα και να κάνουμε μια καλή βόλτα στην πόλη. Η εταιρία B-Rent όμως είχε άλλη άποψη…

Περπατήσαμε το περίπου 1 χιλιόμετρο της διαδρομής από το αεροδρόμιο ως τα γραφεία της εταιρίας και εκεί, μέσα σε αφόρητη ζέστη και υγρασία, στηθήκαμε στην τεραστίων διαστάσεων ουρά. Μετά από περίπου 2 ώρες έφτασε η σειρά μας και προσπαθήσαμε να συνεννοηθούμε. Αρχικά μας έδωσαν τα κλειδιά του οχήματος όπου διαπιστώσαμε ότι το αυτοκίνητο που μας έδιναν ήταν το 5θέσιο που με επιμονή προσπαθούσε η rentalcars να μας «φορτώσει» εξ αρχής. Οι διαπραγματεύσεις λοιπόν συνεχίστηκαν εξηγώντας το πρόβλημα εκ νέου για πολλοστή φορά και τελικά οι υπάλληλοι της B-Rent μας είπαν ότι το συγκεκριμένο αυτοκίνητο που θέλαμε δεν θα ήταν διαθέσιμο έως την άλλη ημέρα το μεσημέρι. Έως τότε, για να μας εξυπηρετήσουν, θα μας έδιναν ένα άλλο όχημα που συνήθως χρησιμοποιείται για εσωτερικές εταιρικές μεταφορές.

Πήραμε με τα πολλά το κλειδί και πηγαίνοντας στο διπλανό υπαίθριο πάρκινγκ διαπιστώσαμε πως το νέο όχημα ήταν ένα από αυτά τα φορτηγάκια που συνήθως χρησιμοποιούνται για την μεταφορά χαλιών και λοιπών οικιακών αγαθών με την διαφορά πως το πίσω μέρος είχε τροποποιηθεί και είχε καθίσματα στο χώρο φόρτωσης.

Η ώρα ήταν πια περασμένη και τα σχέδια για βόλτα στην πόλη της Νάπολης είχαν πάει περίπατο. Παίρνοντας το δρόμο για την Πομπηία αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε την παραλιακή διαδρομή μέσω Ερκολάνο και Τόρε ντελ Γκρέκο και όχι τον κεντρικό εθνικό δρόμο. Με οδηγό τον Δ να αισθάνεται ως επαγγελματίας νταλικιέρης αρχίσαμε να διασχίζουμε στενούς δρόμους και σοκάκια στους οποίους το όχημα χωρούσε οριακά ενώ σε ορισμένα σημεία μέσα στα χωριά μπορούσαμε να μαζέψουμε έως και τις μπουγάδες από τα σπίτια.

Φτάσαμε στην Πομπηία γύρω στις 14:00 και αφού μοιραστήκαμε στα 2 ξεχωριστά διαμερίσματα ( το ένα πολύ καλό, το άλλο κάτω του μετρίου) συναντηθήκαμε όλοι μαζί έξω από τον αρχαιολογικό χώρο της Πομπηίας για την πρώτη μας πίτσα Ναπολιτάνα με συνοδεία πολλών παγωμένων Peroni Nastro Azzuro.

Το απόγευμα, μετά και την απαραίτητη σιέστα, βγήκαμε να δούμε την πόλη της Πομπηίας ώστε να μην πάει εντελώς χαμένη η πρώτη μας ημέρα.

Περπατώντας αρχικά μέσα από πάγκους και μικρομάγαζα τουριστικής φύσης στην περιοχή κοντά στον αρχαιολογικό χώρο φτάσαμε στην κεντρική πλατεία της κωμόπολης, την όμορφη Piazza Bartolo Longo όπου στη βόρεια πλευρά της δεσπόζει η ο ναός του ροζαρίου της Παρθένου Μαρίας με το καμπαναριό της.

Συνεχίσαμε προς την οδό Lepanto στην σχετικά μοντέρνα πλευρά της πόλης, αλλά πολύ γρήγορα αρχίσαμε να περιτριγυριζόμαστε από καταστήματα και σπίτια που θύμιζαν αρκετά την ομώνυμη ελληνική πόλη της Ναυπάκτου (Lepanto στα ιταλικά) όπως την θυμάμαι στα τέλη της δεκαετίας του ’70. Η εικόνα της παρακμής, των παλιών καταστημάτων με τα πάσης φύσεως εμπορεύματα, άτακτα συγκεντρωμένα στις σκονισμένες βιτρίνες σε συνδυασμό με την απουσία των τουριστών που πια είχαν αποχωρήσει ήταν λίγο θλιβερή. Περπατήσαμε αρκετά και αφού κάναμε τα πρώτα μας ψώνια στο τοπικό σούπερ μάρκετ επιστρέψαμε στα διαμερίσματα μας για ξεκούραση.

Νωρίς το επόμενο πρωί, με την ζέστη και την υγρασία να είναι ήδη αισθητές, ξεκινήσαμε την πολυαναμενόμενη επίσκεψή μας στον αρχαιολογικό χώρο. Μπήκαμε από την πλαϊνή είσοδο του αμφιθεάτρου και όχι από την κεντρική και ακολουθήσαμε μια διαδρομή που είχαμε σχεδιάσει από πριν με σκοπό να κινηθούμε όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματικά καθώς η μέρα προβλεπόταν πολύ ζεστή.

Αρχικά περάσαμε από την Palestra Grande, το μεγάλο «γήπεδο» της πόλης. Στις προθήκες, περιμετρικά του γηπέδου, υπάρχουν πολλές τοιχογραφίες και άλλα ευρήματα που διασώθηκαν στον χώρο.

Περάσαμε ακριβώς δίπλα στο Anfiteatro di Pompeii, το μεγάλο Αμφιθέατρο που χτίστηκε το 70 μ.Χ. μόλις 9 χρόνια πριν την καταστροφή της πόλης το οποίο είναι το αρχαιότερο Ρωμαϊκό αμφιθέατρο που υπάρχει σήμερα. Ως φανατικοί φίλοι της μουσικής των Pink Floyd ασχοληθήκαμε αρκετά με την μικρή έκθεση που υπήρχε στο χώρο σχετικά με την ιστορική συναυλία τους στον χώρο του αμφιθεάτρου.

Αφού περάσαμε από την Casa della Venere in Conchiglia, στην οποία δυστυχώς δεν είδαμε την εξαιρετική τοιχογραφία της Αφροδίτης ξαπλωμένης σε κοχύλι, πιάσαμε να κατηφορίζουμε την Via dell’Abbondanza. Η οδός της αφθονίας είναι η κεντρική οδική αρτηρία της πόλης που διέθετε υπερυψωμένα πεζοδρόμια για προστασία των κατοίκων από τα βρόχινα νερά, με πλήθος καταστημάτων εκατέρωθεν του δρόμου. Διασχίζει σχεδόν ολόκληρη την πόλη έως το Foro Civile di Pompei. Εντυπωσιακά είναι και τα κάθετα περάσματα του δρόμου με υπερυψωμένες διαβάσεις που θυμίζουν έντονα τις σημερινές επίπεδες διαβάσεις.

Μετά την παραδοσιακή ταβέρνα του Σωτήρη (Taberna di Sotericus) και την Casa del Fruttero, ένα σπίτι με διακόσμηση που προσεγγίζει περισσότερο το αιγυπτιακό στυλ, συναντήσαμε το in σνάκ – μπαρ της αρχαίας Πομπηίας, το Thermopolium of Vetutius Placidus.

Κάπου εκεί, σε κάποια είσοδο σπιτιού, είδαμε και ένα από τα γνωστά ψηφιδωτά της πόλης με θέμα «Προσοχή ο σκύλος δαγκώνει»

Αμέσως μετά σταματήσαμε σ’ ένα από τα σημαντικά «σημεία ενδιαφέροντος», τις τουαλέτες του χώρου, που καθώς βρίσκονται σ’ ένα μικρό λόφο προσφέρουν μια πολύ ωραία άποψη όλης σχεδόν της αρχαίας πόλης.

Συνεχίζοντας βγήκαμε από την κεντρική οδό και μπήκαμε στην «βίλα» του Μένανδρου (Casa del Menandro), με τα αίθρια, τα ψηφιδωτά δάπεδα, το υπέροχο περιστύλιο γύρω από την πίσω εσωτερική αυλή και την τοιχογραφία του αρχαίου Έλληνα δραματουργού Μένανδρου.

Οι παθιασμένοι Ρωμαίοι με το «Άρτον και Θεάματα» δημιούργησαν στην Πομπηία 2 θέατρα 5.000 και 20.000 θεατών αντίστοιχα (Teatro Piccolo και Teatro Grande). Εκεί περάσαμε αρκετό χρόνο ανεβοκατεβαίνοντας τα ιστορικά σκαλιά και συνεχίσαμε δίπλα στους κοιτώνες των μονομάχων (Caserma dei Gladiatori) πίσω ακριβώς από τα θέατρα.

Διασχίζοντας κάθετα την κεντρική οδό περάσαμε δίπλα από τα μεγαλύτερα δημόσια λουτρά της πόλης (Terme Stabiane) για να φτάσουμε σ’ ένα από τα μεγαλύτερα «σουξέ» της πόλης, την φωλιά της λύκαινας (Lupanar), τον αρχαιότερο γνωστό οίκο ανοχής. Μια μεγάλη πόλη σαν την Πομπηία δεν θα μπορούσε να μην διαθέτει έναν. Χαρακτηριστικά ήταν τα μικροσκοπικά δωμάτια και τα χτιστά ανάκλιντρα διαφόρων μεγεθών ανάλογα τον πελάτη. Οι τοιχογραφίες στους τοίχους όχι μόνο διακοσμούσαν το κτίριο αλλά αποτελούσαν ταυτόχρονα κι έναν πρωτότυπο κατάλογο υπηρεσιών.

Καθώς η ώρα είχε περάσει, ο κόσμος πια ήταν πολύς, ιδιαίτερα στην περιοχή του Lupanar. Προσπαθήσαμε να αποφύγουμε την πολυκοσμία και κινούμενοι πίσω από τον οίκο ανοχής, κατευθυνθήκαμε προς την Casa dei Vettii. Η έπαυλη αυτή καταλαμβάνει ένα ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο. Οι ιδιοκτήτες ήταν οι πάμπλουτοι Aulus Vettius Conviva και Aulus Vettius Restitutus, πρώην σκλάβοι και κατόπιν έμποροι!

Πολύ κοντά βρίσκεται και η Casa del Fauno που και αυτή καλύπτει ένα ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο, σχεδόν 2,8 στρέμματα. Είναι η μεγαλύτερη σε έκταση έπαυλη της Πομπηίας και ονομάστηκε έτσι λόγω του μπρούτζινου αγαλματίδιου του Φαύνου που στέκεται στο κέντρο του αίθριου. Εντυπωσιακό επίσης και το αντίγραφο του διάσημου μωσαϊκού με την αναπαράσταση της μάχης της Ισσού και τον Μέγα Αλέξανδρου να μάχεται τον Δαρείο (το πρωτότυπο βρίσκεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Νάπολης μαζί με τον Φαύνο).

Περνώντας από την Casa della Fontana Piccola ένα μικρότερο σπίτι με κρήνη και κάποιες τοιχογραφίες και μετά από τις Terme del Foro, τα κεντρικά δημόσια λουτρά, φτάσαμε στην μεγάλη κεντρική πλατεία της Πομπηίας το Foro Civile di Pompei. Η πλατεία αυτή ήταν ταυτόχρονα και η Ρωμαϊκή Αγορά της πόλης, φτιαγμένη στα πρότυπα της Αγοράς των αρχαίων ελληνικών πόλεων. Εκεί, σε στεγασμένο και περιφραγμένο χώρο, βρίσκεται επίσης το Granai del Foro όπου, μέσα από τα κάγκελα, είδαμε παραταγμένα πλήθος κεραμικών αγγείων που βρέθηκαν στις ανασκαφές αλλά και τα πολύ γνωστά εκμαγεία από τα σώματα των εξαϋλωμένων κατοίκων.

Η αφόρητη ζέστη και η πολυκοσμία μας είχε καταβάλει. Κάναμε ένα μικρό pit stop στο καφέ του αρχαιολογικού χώρου πληρώνοντας χρυσό το νεράκι που ήταν όμως απόλυτα απαραίτητο.

Μετά από λίγο συνεχίσαμε για το τελευταίο κομμάτι που είχαμε προγραμματίσει στον αρχαιολογικό χώρο, την Villa del Misteri. Βρίσκεται εκτός των τειχών της πόλης και πήγαμε προς τα εκεί περνώντας από την Porta Ercolano, μια από τις πύλες της αρχαίας πόλης.

Η Έπαυλη αυτή διαθέτει τις καλύτερα διατηρημένες τοιχογραφίες της Πομπηίας με μια ιδιαιτερότητα, οι μορφές παρουσιάζονται για πρώτη φορά σε φυσικό μέγεθος. Σε ένα τετράγωνο δωμάτιο - μάλλον την αίθουσα φαγητού της βίλας - βρίσκονται αυτές οι εντυπωσιακές τοιχογραφίες με το έντονο, κόκκινο φόντο, γνωστό ως «The Initiation Chamber» – το δωμάτιο της Μύησης (εξού και το όνομα Βίλλα των Μυστηρίων). Το κόκκινο αυτό χρώμα χαρακτηρίστηκε ως «Pompeii Red» στην διεθνή χρωματική παλέτα. Οι τοιχογραφίες αυτές πιστεύεται ότι αναπαριστούν μέρος των Ελευσίνιων Μυστηρίων ή τελετές λατρείας του θεού Διονύσου με την μυστηριακή προετοιμασία μιας κοπέλας σε νύφη.

Αυτή η τελευταία παράκαμψη ήταν η χαριστική βολή στις εξασθενημένες δυνάμεις και στα κουράγια μας. Αναγκαστήκαμε να εγκαταλείψουμε τον αρχαιολογικό χώρο και να επιστρέψουμε σιγά σιγά προς την σύγχρονη πόλη. Η αίσθηση όμως που μας κατείχε ήταν ανεπανάληπτη. Νιώθαμε σαν να είχαμε τήλε-μεταφερθεί στο 79 μ.χ. και πως ζήσαμε για λίγο την ζωή των αρχαίων Ρωμαίων. Αν και οι συνθήκες (ζέστη, υγρασία, πολυκοσμία) ήταν ομολογουμένως πολύ δύσκολες, δεν κατάφεραν να επηρεάσουν τον ενθουσιασμό και την ικανοποίηση που νιώσαμε. Αποχωρήσαμε παίρνοντας μαζί μας εκπληκτικές εικόνες και συναισθήματα που θα μας συνοδεύουν την υπόλοιπη ζωή μας. Ίσως κάποια στιγμή επιστρέψουμε (σε καλύτερες συνθήκες), για να δούμε όλα όσα δεν είχαμε την ευκαιρία αλλά και να βιώσουμε πιο απολαυστικά όσα ήδη μας μάγεψαν.

Βιαστικά τσιμπήσαμε κάτι πρόχειρο μαζί με την απαραίτητη δροσερή μπυρίτσα και ξεκινήσαμε με προορισμό το αεροδρόμιο της Νάπολης για να παραλάβουμε το «κανονικό» μας αυτοκίνητο. Αυτή την φορά τα πράγματα εξελίχθηκαν φυσιολογικά και αφού αποχαιρετήσαμε – με πόνο ψυχής - την «νταλίκα» μας που μας χάρισε απίστευτες στιγμές γέλιου και τρόμου, ξεκινήσαμε για μια μικρή, απογευματινή βόλτα στους δρόμους της Νάπολης.

Παρκάραμε λίγο έξω από το κέντρο της πόλης και αρχίσαμε να κατηφορίζουμε προς το λιμάνι. Πολύ γρήγορα αντιληφθήκαμε την ανάγκη να είμαστε πολύ προσεχτικοί με τα οχήματα που κυκλοφορούν στους δρόμους καθώς η πρώτη εικόνα που είχαμε ήταν ένα παραλίγο τρακάρισμα ενός αυτοκινήτου με ένα μηχανάκι που οδηγούσε ένας «δεκάχρονος». Περάσαμε αρχικά από την Cattedrale di San Gennaro, τον καθεδρικό της πόλης. Ένας όχι ιδιαίτερα εντυπωσιακός ναός εξωτερικά αλλά με σαφώς ωραιότερο εσωτερικό.

Συνεχίσαμε, ακολουθώντας την Via dei Tribunali, έναν από τους βασικότερους «πεζοδρόμους» που διασχίζει αρκετά μεγάλο μέρος της πόλης γεμάτος μικρομάγαζα, εκκλησίες, παραδοσιακά σπίτια και αρκετό κόσμο. Το «πεζόδρομος» μην το πάρετε της μετρητοίς γιατί τον διέσχιζαν και αυτοκίνητα και μηχανάκια. Σε κάποιο σημείο του «πεζοδρόμου» μάλιστα «θαυμάσαμε» την ικανότητα των ναπολιτάνων οδηγών να ελίσσονται ανάμεσα σε πεζούς, τραπεζάκια καταστημάτων και σωρούς σκουπιδιών κι όλα αυτά… χωρίς να ακούγεται καμία κόρνα.

Κάναμε το πρώτο μας διάλλειμα στην μικρή πλατεία Piazza Vincenzo Bellini που μαζεύει πολύ νεολαία και έχει 4-5 μπυραρίες και μπαράκια και κατόπιν περνώντας από την Piazza del Gesù Nuovo και Chiesa del Gesù Nuovo βγήκαμε στην Piazza Dante πάνω στην κεντρική οδό Via Toledo.

Από εκεί αρχίσαμε να μπαίνουμε στη Quartieri Spagnoli, μια περιοχή με στενούς δρόμους, ρούχα απλωμένα παντού, μικρά μαγαζάκια και φυσικά πολλούς ντόπιους και τουρίστες. Η περιοχή αρχικά φτιάχτηκε για να στεγάσει Ισπανούς μισθοφόρους εξού και το όνομα.

Είχε πια νυχτώσει και η κούραση μας χτύπαγε κόκκινο. Άλλωστε η «καλή μας» εταιρεία B-Rent είχε φροντίσει ώστε ο χρόνος μας στην Νάπολη να είναι πολύ περιορισμένος. Έτσι αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στην βάση μας περνώντας όμως πιο πριν, από τον φουτουριστικό σταθμό μετρό Toledo. Ο σταθμός αυτός έχει βραβευτεί ως ο καλύτερος στην Ευρώπη αλλά παρόλο που είναι όντως ωραίος έχω δει και ωραιότερους. Κυριαρχούν τα μπλε χρώματα της θάλασσας, ενώ το άνοιγμα στην οροφή αλλάζει διαρκώς χρώματα.

Η αλήθεια είναι ότι αφήσαμε πολλές εκκρεμότητες στη Νάπολη, κυρίως το καλό αρχαιολογικό της μουσείο που «ολοκληρώνει» την εμπειρία της Πομπηίας καθώς πολλά από τα εκθέματα του προέρχονται από εκεί αλλά και τα παλάτια και τα κάστρα της (Castel Nuovo, Palazzo Reale di Napoli, Castel dell'Ovo).

Φτάσαμε στην Πομπηία αργά και μετά από ένα απολαυστικό δείπνο σε μια μοντέρνα μπακαλοταβέρνα της πόλης (Salumeria con cucina στα ιταλικά), πήγαμε να ξεκουραστούμε καθώς η επόμενη ημέρα είχε βουνά. Και τι βουνά! Απ’ αυτά που βρυχώνται.

 

[Señor_Nada]

Ήμουν που ήμουν ψημένος για την περιοχή πλέον έχει κλειδώσει. Όταν φτιάξουν τα πράγματα είναι ο νο 1 προορισμός που θέλω να επισκεφθώ!

 

[gkalla]

Ήμουν που ήμουν ψημένος για την περιοχή πλέον έχει κλειδώσει. Όταν φτιάξουν τα πράγματα είναι ο νο 1 προορισμός που θέλω να επισκεφθώ!

Κατά τη γνώμη αξίξει πολύ η περιοχή. Απλά πρέπει να διαλέξεις προσεκτικά την εποχή καθώς την περίοδο που πήγαμε εμείς γινόταν ο κακός χαμός.

 

[Sassenach77]

Αφού, προς μεγάλη μου απογοήτευση, απορρίφθηκαν οι προτάσεις μου για Κούβα και Περού

....

Πομπηία, Νάπολη, Costa Amalfitana, Sorrento, Βεζούβιο

Ήταν το δεύτερο ταξίδι στην Ιταλία για το 2020 που πήγε περίπατο Την Ιταλία την έκλαψα πάρα πολύ τη γκαντεμοχρονιά που έφυγε.....
Χαίρομαι που διαβάζω απο τα χεράκια σου ταξιδιωτική ιστορία!

 

[gkalla]

....


Ήταν το δεύτερο ταξίδι στην Ιταλία για το 2020 που πήγε περίπατο Την Ιταλία την έκλαψα πάρα πολύ τη γκαντεμοχρονιά που έφυγε.....
Χαίρομαι που διαβάζω απο τα χεράκια σου ταξιδιωτική ιστορία!

Θα πας φέτος, μην στεναχωριέσαι.

 

[gkalla]

Βεζούβιος – Monte Faito

Ο Δ. και η Ι. τρία χρόνια πριν από αυτό το ταξίδι, είχαν ανέβει στο ηφαίστειο της Αίτνας (στην Σικελία ) και καθώς είχαν ενθουσιαστεί, έπεισαν την παρέα να ανέβουμε τώρα στον θρυλικό Βεζούβιο. Οι διαφορές βέβαια, αρκετές.

Η Αίτνα, ιδιαίτερα ενεργό ηφαίστειο, κάνει συχνά – πυκνά τα νάζια της. Ακόμα και τότε που την επισκέφτηκαν οι φίλοι μας έκανε μια μικρή έκρηξη αερίων κοντά τους, που …ελαφρώς τους ανησύχησε. Η δε ανάβαση σ’ αυτήν είναι ιδιαίτερα απαιτητική μιας και μιλάμε για ύψος 3.329 μ.

Ο Βεζούβιος από την άλλη φτάνει μόνο μέχρι τα 1.180 μ. και η τελευταία (μικρή σχετικά), έκρηξη που έδωσε ήταν το 1944. Η διαδρομή που πρέπει να διανύσει ο επισκέπτης είναι επίσης σχετικά μικρή (1,7 χμ.) και κάποιος καλογυμνασμένος/η μπορεί να την διανύσει σε μόλις μισή ώρα. Μετά βέβαια πρέπει και να κατέβει, οπότε υπολογίστε περίπου άλλη τόση διαδρομή και χρόνο.

Για να προσεγγίσει κανείς την είσοδο του επισκέψιμου χώρου, από την Πομπηία που μέναμε εμείς, υπάρχουν 2 επιλογές με συνολικό κόστος περίπου το ίδιο για κάθε μια.

1η επιλογή

• Με το αυτοκίνητο, περίπου 25 χμ. και 40 λεπτά έως το πάρκινγκ (μέσω της Ε45, Α3 και από την έξοδο Ercolano – έχει διόδια).
• Κόστος πάρκινγκ 5 €.
• Shuttle bus για το σημείο που βγαίνουν τα εισιτήρια και την επίσημη είσοδο, κόστος 2€ το άτομο με επιστροφή.

2η επιλογή

• Με λεωφορείο, περίπου 50 λεπτά με κόστος 5,40 € το άτομο με επιστροφή. Η στάση του λεωφορείου βρίσκεται στην Piazza Anfiteatro.
  Δρομολόγια ανά 50 λεπτά περίπου με πρώτο από Πομπηία στις 8:00, τελευταίο για την ίδια διαδρομή στις 15:30 και τελευταίο επιστροφής από τον Βεζούβιο στις 17:40

Εμείς επιλέξαμε την 2η επιλογή καθώς ο δρόμος για να ανέβεις έως το πάρκινγκ είναι ιδιαίτερα στενός και μάλλον επικίνδυνος.

Φτάνοντας στην είσοδο του ηφαιστείου σχετικά νωρίς (για να αποφύγουμε την πολύ ζέστη) πληρώσαμε το εισιτήριο των 10 € και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε. Πήραμε το πολύ ανηφορικό χωμάτινο μονοπάτι προσέχοντας που πατάμε αλλά και ρίχνοντας συνέχεια κλεφτές ματιές προς τη θέα που άρχιζε σιγά σιγά να μας αποκαλύπτεται. Σε αυτό το πρώτο κομμάτι φαινόταν κυρίως η πλευρά του κόλπου και του κάμπου της Νάπολης προς την πόλη.

Φτάνοντας στο πρώτο σημείο που φαίνεται ο κρατήρας αρχίσαμε να βλέπουμε και το υπόλοιπο κομμάτι του κόλπου προς την Πομπηία, το Σορρέντο και το Κάπρι. Όλα αυτά βέβαια με λίγη φαντασία καθώς η άχλη από την καλοκαιρινή ζέστη και υγρασία περιόριζε αρκετά την θέα.

Από ένα σημείο και μετά η διαδρομή ήταν λίγο-πολύ επίπεδη (με εξαίρεση μια – δυο σκάλες) και περιτριγύριζε τον κρατήρα.

Η επιστροφή έγινε από το ίδιο μονοπάτι γιατί σε κάποιο σημείο του κρατήρα υπήρχε απαγορευτικό σήμα που δεν επέτρεπε την ολοκλήρωση του γύρου.

Χρειαστήκαμε συνολικά περίπου 4 ώρες για να πάμε στον Βεζούβιο, να περιηγηθούμε στο ηφαίστειο και να επιστρέψουμε στην Πομπηία.

Ακολούθησε ένα μικρό διάλλειμα για ξεκούραση, και ξεκινήσαμε για το δεύτερο βουνό της ημέρας, το Monte Faito. Εκεί η ανάβαση αναμενόταν πιο εύκολη καθώς θα βοηθούσε η τεχνολογία.

Φτάσαμε σχετικά εύκολα στον σταθμό τελεφερίκ στο παραλιακό Castellammare di Stabia και αφήσαμε το αυτοκίνητο στο πάρκινγκ που υπάρχει δίπλα ακριβώς.

Το τελεφερίκ από το Castellammare di Stabia προς το Monte Faito έχει δρομολόγια από τις 8: 20 έως τις 20:10 και κάθε 20 λεπτά. Η διάρκεια της διαδρομής είναι μόνο 8 λεπτά (Για τους υψοφοβικούς 8 λεπτά = μια αιωνιότητα). Κόστος 5,5€ για μονή διαδρομή και 8€ με επιστροφή.

Στην διαδρομή κυριολεκτικά «ο κόσμος έφυγε κάτω απ’ τα πόδια μας», και αν και επρόκειτο για μια περιοχή ήπιας σχετικά ανάπτυξης, με ωραία σπίτια, έντονη βλάστηση και αρκετές χαράδρες νομίζω πως όλοι νιώθαμε ότι δεν θα θέλαμε να χρειαστεί εκείνη τη στιγμή να τα δούμε από …κοντά.

Όσο πιο ψηλά ανεβαίναμε, ανέβαινε μαζί κι ο κόμπος στο στομάχι, οπότε το ελαφρό αεράκι που φυσούσε μας συνέφερε γρήγορα βγαίνοντας. Ομολογουμένως, η θέα φτάνοντας, μας δικαίωσε για την μικρή τρομάρα. Ο Βεζούβιος κυριαρχούσε και πάλι στο τοπίο και τα σύννεφα από πάνω του έφτιαχναν κινηματογραφικό σκηνικό: «λίγο πριν την έκρηξη»

Απέναντι από τον σταθμό του τελεφερίκ υπήρχε ένα συμπαθέστατο καφέ - εστιατόριο που δεν μάθαμε για την ποιότητα της κουζίνας του αλλά η θέση του σίγουρα άνοιγε την όρεξη των πεινασμένων.

Από αυτό το σημείο ξεκινούν και αρκετά μονοπάτια που μπαίνουν βαθιά μέσα στο δασωμένο βουνό. Τα πιο γνωστά και περπατημένα είναι:

• Μονοπάτι για το FAITO Punto Panoramico, 4,1 χμ. περίπου 1 ώρα (με επιστροφή 8,2 χμ. 2 ώρες).
• Μονοπάτι για το Monte San Michele (Molare) – ( το μονοπάτι δεν φτάνει μέχρι την κορυφή) 4 χμ. περίπου 1 ώρα (με επιστροφή 8 χμ. 2 ώρες).

Πήραμε το πρώτο μονοπάτι που είδαμε μπροστά μας, που αμέσως έμπαινε στο ελατόδασος. Πολύ γρήγορα όμως πέσαμε πάνω σε τεράστιους τηλεοπτικούς πυλώνες και κεραίες κινητής τηλεφωνίας (κάπως πρέπει να έχει καλό σήμα κι ο Βεζούβιος). Η εικόνα μας ενόχλησε σε βαθμό που γυρίσαμε γρήγορα πίσω και κατευθυνθήκαμε προς την άλλη πλευρά.

Από την άλλη πλευρά, σύντομα μπήκαμε στα αραιά σπίτια του χωριού (Villaggio Monte Faito). Όμορφα κτίσματα με πολύ προσεγμένους λουλουδιασμένους κήπους. Αρκετά από αυτά ήταν κάτι περισσότερα από απλά σπίτια. Περισσότερο θύμιζαν σαλέ ενώ κάποια από αυτά φαίνονταν να είναι ξενοδοχεία ή ενοικιαζόμενα καταλύματα πολυτελείας.

Μετά από περίπου μια ώρα, γυρίσαμε προς το τελεφερίκ όπου διαπιστώσαμε ότι υπήρχε πολύς κόσμος που περίμενε να επιβιβαστεί. Μην έχοντας περιθώριο να χάσουμε ένα από τα τελευταία δρομολόγια, αποφασίσαμε γρήγορα να μην συνεχίσουμε τους περιπάτους αλλά να περιμένουμε στην σειρά για να κατέβουμε. Όλα πήγαν καλά και λίγο πριν δύσει ο ήλιος είμασταν πάλι στην βάση του τελεφερίκ.

Επιστρέψαμε στην Πομπηία γεμάτοι με εικόνες αλλά με άδεια στομάχια και ψάχνοντας για μια νόστιμη λύση καταλήξαμε σε ένα λαϊκό εστιατόριο, χαμένο κάπου στα στενά της πόλης. Η ζέστη που το απόγευμα φαινόταν να υποχωρεί είχε αυξηθεί και πάλι. Καθίσαμε έτσι σ’ ένα τραπεζάκι στην άκρη του μαγαζιού, όπου υπήρχαν και 1-2 ανεμιστήρες, δίπλα σε ένα μικρό περιβόλι με πορτοκαλιές.

Παραγγείλαμε, φάγαμε καλά, ήπιαμε ακόμα καλύτερα και στο τέλος, λίγο πριν φύγουμε, ήρθε να μας μιλήσει ο ιδιοκτήτης. Ένας κύριος, γύρω στα εξήντα με ελάχιστη γνώση αγγλικών, (αλλά εξαιρετική ιταλικών) άρχισε να μας περιγράφει τις φιλίες που είχε κάνει στην Ελλάδα και κυρίως στην Ζάκυνθο. Μας είπε πόσο του αρέσει να έρχεται στην Ελλάδα, κάτι που έκανε, απ’ ότι καταλάβαμε, για πάρα πολλά χρόνια. Η συζήτηση «άνοιξε» και σε άλλα θέματα. Εμείς αρχικά μιλούσαμε αγγλικά, μετά το γυρίσαμε στα ισπανικά και στο τέλος σε σκέτα ελληνικά αλλά παρόλα αυτά η επικοινωνία παρέμεινε πολύ αποτελεσματική.

Στο τέλος μας κέρασε ένα ωραιότατο τυρί που παράγει ο ίδιος (κάτι σαν πολύ βουτυράτο κεφαλοτύρι), πετάχτηκε δίπλα στις πορτοκαλιές και μας έκοψε πολύ γλυκά, ντόπια, καλοκαιρινά πορτοκάλια και μας χαιρέτησε όλους δια χειραψίας με μια υποψία συγκίνησης στα μάτια του.

 

[Nikos86]

Πολυ ωραια η ιστορια σου! Περιμενω πως και πως την συνεχεια! Απο περιεργεια το τελεφερικ τι φαση ηταν? Σε φαση γλιστρημα και εχεις βρεθει απο κατω? Δεν ειναι προστατευμενο σαν αυτο της Παρνηθας?

 

[gkalla]

Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Όχι, είναι καμπίνα κλειστού τύπου. Δεν κινδυνεύεις να πέσεις σε καμία περίπτωση.

 

[gkalla]

Costa Amalfitana – Sorrento

Το πρόγραμμα της επόμενης ημέρας έλεγε Costa Amalfitana με στάσεις στο Amalfi και στο Positano, πιθανά μια παράκαμψη στο χωριό Ravello και στο τέλος επίσκεψη στο Sorrento πριν την επιστροφή στη βάση μας. Όμως, όπως φαίνεται, το πνεύμα του Βεζούβιου είχε επηρεάσει και τα σχέδια μας, και τα πράγματα πήγαν αλλιώς.

Ξεκινήσαμε από Πομπηία για Amalfi μέσω της εθνικής οδού για το Salerno με σκοπό να ακολουθήσουμε κατόπιν την παράκτια διαδρομή αντί για την εναλλακτική διαδρομή μέσω του ορεινού δρόμου που καταλήγει απ’ ευθείας στο Amalfi.

Μόλις όμως βγήκαμε από τον εθνικό δρόμο στο χωριό Vietri sul Mare, εμφανίστηκαν τα πρώτα προβλήματα. Καλοκαιράκι όντας, πολλοί ντόπιοι όδευαν προς τις παραλίες της περιοχής οπότε το μποτιλιάρισμα μας βρήκε νωρίς. Είχε και τροχονόμο η ιστορία, που φρόντισε να μας μπερδέψει ακόμη περισσότερο. Έτσι μπλέξαμε και αντί να πιάσουμε τον παραλιακό δρόμο προς Amalfi κινηθήκαμε αντίθετα. Μόλις το συνειδητοποιήσαμε διαπιστώσαμε πως η αναστροφή δεν ήταν δυνατή. Αναγκαστικά συνεχίσαμε και αφού περάσαμε μέσα από όλο σχεδόν το χωριό και είδαμε από ψηλά το εμπορικό λιμάνι του Salerno ξαναβγήκαμε στην εθνική.

Περάσαμε άλλη μια φορά τον τάραχό μας στο Vietri sul Mare, μα αυτή τη φορά πήραμε το σωστό δρόμο. Σε λίγο είδαμε μια μικρή ταμπελίτσα που έλεγε πως ο δρόμος για το Maiori ήταν «κλειστός» αλλά αδιαφορήσαμε (πολύ κακό αυτό) καθώς δεν είχαμε ιδέα που είναι αυτό το χωριό. Εξάλλου η διαδρομή μας είχε ήδη απορροφήσει καθώς ήταν πολύ όμορφη με τα πολύχρωμα χωριά της, την απεριόριστη θέα στο Τυρρηνικό πέλαγος και την απόκρημνη ακτογραμμή.

Η μόνη παραφωνία της περιοχής ήταν οι παραλίες της. Στρωμένες απ’ άκρη σ’ άκρη με ομπρέλες και πνιγμένες στο κόσμο, δεν μας δημιουργούσαν καμία επιθυμία να τις επισκεφθούμε παρόλο που η μέρα ήταν ιδιαίτερα ζεστή. Παραλίες φαρδιές όσο μια ζώνη, προσπαθούσαν να επεκταθούν με ξύλινες εξέδρες που φιλοξενούσαν εκατοντάδες λουόμενους. Εικόνες που μας δημιουργούσαν ανάμεικτα συναισθήματα: χαράς για την απόλαυση του ταξιδιού και λύπης για τις ελληνικές παραλίες που χάναμε καλοκαιριάτικα.

Όμως η βόλτα αυτή δεν έμελλε να ολοκληρωθεί με επιτυχία. Λίγο πιο κάτω, μόλις 6-7 χιλιόμετρα πριν το Amalfi ο δρόμος ήταν τελείως κλειστός. Υπήρχαν εργασίες καθαρισμού του δρόμου από κατολισθήσεις που είχαν συμβεί μια – δυο ημέρες πριν και δεν προβλεπόταν να τελειώσουν σύντομα.

Το πήραμε απόφαση και ακολουθώντας τον ίδιο δρόμο προς τα πίσω, επιστρέψαμε στην Πομπηία με σκοπό να κινηθούμε προς το Sorrento. Η αυστηρή ματιά του Βεζούβιου έπρεπε να μας ανησυχήσει, αλλά εμείς συνεχίσαμε ακάθεκτοι.

Μόλις περάσαμε το Castellammare di Stabia αρχίσαμε να κινούμαστε σε μια δύσβατη περιοχή γεμάτη τούνελ και όχι μόνο. Χιλιάδες άλλα αυτοκίνητα κινούνταν προς την ίδια κατεύθυνση με μας. Αρχίσαμε να σταματούμε συχνά – πυκνά, κυρίως μέσα στα τούνελ, με το μποτιλιάρισμα να θυμίζει πρωτομαγιάτικη έξοδο στην Αθήνα. Η διαδρομή Πομπηία – Sorrento θεωρητικά δεν θα κρατούσε πάνω από 45’ αλλά στην περίπτωση μας κράτησε τελικά 2,5 ώρες (γι’ αυτό στα ταξίδια χρειάζεται η καλή παρέα). Κάθε σκέψη για να προσεγγίσουμε το Positano ή το Amalfi από αυτή την πλευρά ξεχάστηκε. Το μόνο που μας απέμενε ήταν το ίδιο το Sorrento.

Το Sorrento (Sorrento, che bello που έλεγε και η Μάρω Κοντού στην ταινία «Μια Ιταλίδα από την Κυψέλη») μας υποδέχτηκε με ανοιχτές αγκάλες και λιγότερο κόσμο απ’ ότι ήμασταν, αρχικά, προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουμε. Παρκάραμε πολύ κοντά στο κέντρο και κατεβήκαμε στην μικρή και πολύβουη πλατεία Piazza Tasso και από εκεί είδαμε την περίεργη Via Luigi de Maio που περνά ακριβώς από κάτω, καθώς και το Santuario del Carmine, εκκλησία- μοναστήρι μπαρόκ ρυθμού που βρίσκεται ακριβώς δίπλα.

Συνεχίσαμε τον περίπατό μας, μέσα από τα στενά και τις πλατείες της πόλης, με σκοπό να φτάσουμε σε μια άλλη μικρή πλατεία με ωραία θέα.

Φτάνοντας σε αυτή την πλατεία, που ευτυχώς ήταν σχετικά δροσερή, συναντήσαμε ένα ατελείωτο λεφούσι τουριστών που είτε χάζευαν την θέα είτε ξεκουράζονταν στο γρασίδι.

Η παραλία (αν μπορώ να την αποκαλέσω έτσι) που βρισκόταν από κάτω, ήταν ασφυκτικά γεμάτη κόσμο ενώ το ασανσέρ που συνέδεε την πλατεία με την παραλία δούλευε υπερωρίες. Τρόμος με κατέλαβε από τούτο το θέαμα!

Ευτυχώς δίπλα ακριβώς υπήρχε το Chiostro di San Francesco, ένα μοναστήρι με μια θαυμάσια εσωτερική αυλή με αψίδες (κυκλικές στις δύο πλευρές και αραβόσχημες στις άλλες δύο). Ο κόσμος εδώ ευτυχώς ήταν λιγοστός.

Για καλή μας τύχη, πλευρικά του αίθριου, υπήρχε μια μικρή έκθεση έργων ζωγραφικής από έναν τοπικό καλλιτέχνη. Τα έργα του αρχικά έδιναν την αίσθηση ότι ήταν ζωγραφισμένα, κοιτώντας ωστόσο πιο προσεχτικά, έβλεπες πως ήταν κατασκευασμένα χρησιμοποιώντας, αποκλειστικά, κομμάτια ξύλου διαφορετικών χρωμάτων και σχημάτων το καθένα.

Ταυτόχρονα στην αυλή του μοναστηριού γίνονταν ετοιμασίες για έναν γάμο και έτσι αναγκαστήκαμε να εγκαταλείψουμε άρον άρον το προσωρινό μας ησυχαστήριο.

Απομακρυνθήκαμε από το κέντρο με σκοπό να επισκεφτούμε τον I Giardini di Cataldo, ένα μικρό λεμονόκηπο με ελεύθερη πρόσβαση. Εκεί υπήρχε και ένα μικρό κατάστημα απ’ όπου μπορούσες να αγοράσεις λιμοντσέλο και άλλα τοπικά προϊόντα με βάση το λεμόνι. Tο Sorrento θεωρείται εξάλλου και η περιοχή προέλευσης αυτού του ηδύποτου. Μετά από μια επί τόπου δοκιμή πήραμε αρκετά μπουκάλια από το ομολογουμένως εξαιρετικό λιμοντσέλο τους, ενώ πραγματικά μας ενθουσίασε και το παγωτό τους με γεύση λεμόνι.

Η ώρα περνούσε και το άγχος για την πιθανή κίνηση που θα συναντούσαμε για να επιστρέψουμε ήταν μεγάλο. Φάγαμε βιαστικά σε ένα μικρό εστιατόριο στην πλατεία Matteotti στο γειτονικό Sant'Agnello και γυρίσαμε στην Πομπηία χωρίς νέα απρόοπτα.

 

[Señor_Nada]

Μ'εχει πιάσει νευρικό γέλιο με αυτή τη φώτο! Καταγράφηκε για να αποφευχθεί.

 

[gkalla]

Μ'εχει πιάσει νευρικό γέλιο με αυτή τη φώτο! Καταγράφηκε για να αποφευχθεί.

Μακρυά κι αλάργα που λένε και στο χωριό μου.