coccobill
Member
- Μηνύματα
- 326
- Likes
- 349
- Ταξίδι-Όνειρο
- Σανγκρι-Λα
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο]Το αγαλμα του Βουδα απο το Golden Temple ξεχωριζει πανω απο τα δεντρα καθως πλησιαζουμε. Το 2000 εχτισαν το συγχρονο ναο- [B]αυτος [/B
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο
- Κεφάλαιο 5ο
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο
- Κεφάλαιο 9ο
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο
- Κεφάλαιο 12ο
- Κεφάλαιο 13ο
- Κεφάλαιο 14ο
ονομαζεται Golden Temple- που ειναι μαλλον αφιερωμενος στο θρησκευτικο κιτς, οποτε τον αγνοουμε και ανεβαινουμε τις φαρδιες, πετρινες σκαλες για τις σπηλιες. Γητευτες φιδιων καθονται ανακουρκουδα στα σκαλοπατια και ανοιγουν τα ψαθινα καλαθια τους με τα φλας ν'αναβουν στην εξοδο καθε κομπρας. Μοναχακια ντυμενα στα πορτοκαλοκοκκινα βολταρουν και μαιμουδια- πολλα μαιμουδια! Η Λ. μας λεει αυστηρα να μην κραταμε τιποτα που να κρεμεται απο τα χερια μας και να μην τα πολυκουναμε γιατι οι μαιμουδες δεν ειναι καθολου ντροπαλες. Σε δυο λεπτα τρεχει πισω απο μια μικρη που της βουτηξε ενα πακετο χαρτομαντηλα... Α, μας κανεις ντεμονστρασιον για να το καταλαβουμε καλυτερα; Με αγριοκοιταει και απομακρυνομαι..
Το συμπλεγμα ναων-σπηλαιων ειναι απο το 1991 Μνημειο Παγκοσμιας Κληρονομιας και βρισκεται στην πλαγια ενος λοφου με απιστευτη θεα στις καταπρασινες πεδιαδες. Στην πρωτη σπηλια, Devaraja Viharaya, ο Βουδας ειναι ξαπλα, γυρω στα 15 μετρα και πολυχρωμος. Ακομα και η πατουσα του ειναι προιον καλλιτεχνη με σαφη ροπη σε ναρκωτικες ουσιες. Η επομενη αιθουσα, Maharaja Viharaya, ειναι μεγαλυτερη και μαλλον η πιο εντυπωσιακη. Παντου φρεσκο με ιερες μορφες ακομα και στο ταβανι! Σκηνες μαχων αναμεσα σε βασιλιαδες και στη μεση του σπηλαιου αγαλματα μεχρι και μια μικρη στουπα. Πισω απο καθε αγαλμα βασιλια η Βουδα ορθωνονται πολυχρωμες κομπρες, παγωνια η δρακοι υποδηλωνοντας το καθενα δυναμη, γνωση, πνευματικη αναταση και προφανως κι αλλους ενδιαφεροντες συμβολισμους που θα τους μαθαινα αν ακολουθουσα το γκρουπ μου. Υπαρχουν, νομιζω, συνολικα πεντε σπηλαια αλλα βγαινοντας απ' το δευτερο η τριτο πεφτουμε πανω σε σχολειο που εχει ερθει για επισκεψη- προσκυνημα και χαζευουμε τα πιτσιρικια που χαζευουν εμας. Λευκα πουκαμισα για τα αγορια με σορτσακια κι ασπρα φορεματα για τις μικρες που μαζευονται δυο-δυο, τρεις-τρεις, ψιθυριζουν και κρυφογελανε κοιταζοντας μια τα αγορια και μια εμας. Φανταζομαι πως τα κοριτσια ειναι ιδια παντου, ε; Κανουν κυκλο γυρω απο το μεγαλο δεντρο της αυλης και κρεμαν χρωματιστα κουρελακια- ευχητηρια στα κλαδια του. Οι γυναικες του γκρουπ κρεμουν κι αυτες την ευχη τους κι ενω μου αρεσει το εθιμο, δεν εχω ευχη να κανω. Εδω και καιρο τα'χω ολα.
Το βραδυ μενουμε στο ξενοδοχειο γιατι βρισκοταν μακρια απο την πολη και δοκιμαζουμε το μπουφε του. Ενω υπαρχουν και σχεδον δυτικου τυπου πιατα αποφασιζουμε, οπως παντα, when in Rome, do as the Romans do και δοκιμαζουμε καρι με οτιδηποτε. Ε, σε τρεις- τεσσερις μερες μυριζουμε σαν τους φουκαραδες τους Πακιστανους στα λεωφορεια μας και αλλαζουμε ελαφρως συνηθεια. Τα καρι τους ποικιλουν αλλα σε γενικες γραμμες οσο πιο ανοιχτο το χρωμα, τοσο λιγοτερο καυτερη η γευση. Κι οταν λεμε καυτερη, εννοουμε πολυ καυτερη. Διπλα στα πιατα τους, το σκληροπυρηνικο λεχματζουν στο Πασαλιμανι μοιαζει να εχει τη σπιρταδα ρυζογαλου.
Μετα το φαγητο λεμε να μην ειμαστε πια ακοινωνητοι και καθομαστε με τους περισσοτερους πανω απ'την πισινα. Το γκρουπ αποτελειται κυριως απο δυο-τρεις παρεες που γνωριζονται απο προηγουμενα ταξιδια. Αρχιζουν να λενε που εχουν παει και σε λιγο νιωθω σαν το μικρο καραβι που ηταν α-α-αταξιδευτο. "Θυμασαι το τρεκινκ στον Αμαζονιο που σε κυνηγαγαν τα κουνουπια;", "Κι εκεινο το μονοπατι στις Ανδεις;", "Α, δεν ηρθατε μαζι μας στην Αργεντινη, χασατε..". Παμε για υπνο και σκεφτομαστε πως μπλεξαμε με τρελους ταξιδιαρηδες- ντουρασελ που θα μας ξεποδαριασουν χειροτερα απ'οτι φανταζομαστε... Σε λιγο θα μαθουμε πως οι τουριστες/ ταξιδευτες εχουν πολλα κοινα με τους ερασιτεχνες κυριως ψαραδες και τους κυνηγους...
Το συμπλεγμα ναων-σπηλαιων ειναι απο το 1991 Μνημειο Παγκοσμιας Κληρονομιας και βρισκεται στην πλαγια ενος λοφου με απιστευτη θεα στις καταπρασινες πεδιαδες. Στην πρωτη σπηλια, Devaraja Viharaya, ο Βουδας ειναι ξαπλα, γυρω στα 15 μετρα και πολυχρωμος. Ακομα και η πατουσα του ειναι προιον καλλιτεχνη με σαφη ροπη σε ναρκωτικες ουσιες. Η επομενη αιθουσα, Maharaja Viharaya, ειναι μεγαλυτερη και μαλλον η πιο εντυπωσιακη. Παντου φρεσκο με ιερες μορφες ακομα και στο ταβανι! Σκηνες μαχων αναμεσα σε βασιλιαδες και στη μεση του σπηλαιου αγαλματα μεχρι και μια μικρη στουπα. Πισω απο καθε αγαλμα βασιλια η Βουδα ορθωνονται πολυχρωμες κομπρες, παγωνια η δρακοι υποδηλωνοντας το καθενα δυναμη, γνωση, πνευματικη αναταση και προφανως κι αλλους ενδιαφεροντες συμβολισμους που θα τους μαθαινα αν ακολουθουσα το γκρουπ μου. Υπαρχουν, νομιζω, συνολικα πεντε σπηλαια αλλα βγαινοντας απ' το δευτερο η τριτο πεφτουμε πανω σε σχολειο που εχει ερθει για επισκεψη- προσκυνημα και χαζευουμε τα πιτσιρικια που χαζευουν εμας. Λευκα πουκαμισα για τα αγορια με σορτσακια κι ασπρα φορεματα για τις μικρες που μαζευονται δυο-δυο, τρεις-τρεις, ψιθυριζουν και κρυφογελανε κοιταζοντας μια τα αγορια και μια εμας. Φανταζομαι πως τα κοριτσια ειναι ιδια παντου, ε; Κανουν κυκλο γυρω απο το μεγαλο δεντρο της αυλης και κρεμαν χρωματιστα κουρελακια- ευχητηρια στα κλαδια του. Οι γυναικες του γκρουπ κρεμουν κι αυτες την ευχη τους κι ενω μου αρεσει το εθιμο, δεν εχω ευχη να κανω. Εδω και καιρο τα'χω ολα.
Το βραδυ μενουμε στο ξενοδοχειο γιατι βρισκοταν μακρια απο την πολη και δοκιμαζουμε το μπουφε του. Ενω υπαρχουν και σχεδον δυτικου τυπου πιατα αποφασιζουμε, οπως παντα, when in Rome, do as the Romans do και δοκιμαζουμε καρι με οτιδηποτε. Ε, σε τρεις- τεσσερις μερες μυριζουμε σαν τους φουκαραδες τους Πακιστανους στα λεωφορεια μας και αλλαζουμε ελαφρως συνηθεια. Τα καρι τους ποικιλουν αλλα σε γενικες γραμμες οσο πιο ανοιχτο το χρωμα, τοσο λιγοτερο καυτερη η γευση. Κι οταν λεμε καυτερη, εννοουμε πολυ καυτερη. Διπλα στα πιατα τους, το σκληροπυρηνικο λεχματζουν στο Πασαλιμανι μοιαζει να εχει τη σπιρταδα ρυζογαλου.
Μετα το φαγητο λεμε να μην ειμαστε πια ακοινωνητοι και καθομαστε με τους περισσοτερους πανω απ'την πισινα. Το γκρουπ αποτελειται κυριως απο δυο-τρεις παρεες που γνωριζονται απο προηγουμενα ταξιδια. Αρχιζουν να λενε που εχουν παει και σε λιγο νιωθω σαν το μικρο καραβι που ηταν α-α-αταξιδευτο. "Θυμασαι το τρεκινκ στον Αμαζονιο που σε κυνηγαγαν τα κουνουπια;", "Κι εκεινο το μονοπατι στις Ανδεις;", "Α, δεν ηρθατε μαζι μας στην Αργεντινη, χασατε..". Παμε για υπνο και σκεφτομαστε πως μπλεξαμε με τρελους ταξιδιαρηδες- ντουρασελ που θα μας ξεποδαριασουν χειροτερα απ'οτι φανταζομαστε... Σε λιγο θα μαθουμε πως οι τουριστες/ ταξιδευτες εχουν πολλα κοινα με τους ερασιτεχνες κυριως ψαραδες και τους κυνηγους...
