hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.152
- Likes
- 14.442
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο (Γιατί είναι η Ισλανδία μοναδική;;)][I]Πριν συνεχίσω τη ταξιδιωτική μου ιστορία, θα ήθελα να κάνω μια παρένθεση αναφέροντας κάποια δεδομένα και χαρακτηριστικά αυτής της μικρής χώρας και των κατοίκων της που τη καθιστούν μοναδική:[/I
- Κεφάλαιο 3ο (Γύρω από τη λίμνη Mývatn)
- Κεφάλαιο 4ο (Ο καταρράκτης, το φαράγγι κι οι...φαλλοί)
- Κεφάλαιο 5ο (Αkureyri, αποχαιρετώντας τον ισλανδικό βορρά)
- Κεφάλαιο 6ο (Το Χρυσο Τρίγωνο κι η μαγεία του σέλαος)
- Κεφάλαιο 7ο (Στη σκιά των παγετώνων)
- Κεφάλαιο 8ο (Επέστρεφε...)
- Κεφάλαιο 9ο (Το χρονικό μιας χρεωκοπίας)
Η δεύτερη μέρα της περιήγησής μας στον ισλανδικό βορρά ξημέρωσε με άστατο καιρό και παγωμένο αέρα που σε ανάγκαζε να κουκουλωθείς πατόκορφα. Πριν αποχαιρετήσουμε τις αγελάδες της φάρμας, κάναμε μια μικρή βολτούλα κοντά στη λίμνη παρέα με τα ισλανδικά πρόβατα που έβοσκαν ανενόχλητα το γρασίδι. Η παρένθεση εδώ ανήκει στα αγαθά αυτά τετράποδα. Τα sauðkindin (ισλανδιστί πρόβατα) λοιπόν, είναι άμεσοι απόγονοι των βικινγκοπροβάτων χωρίς επιμειξίες. Αυτό το γεγονός τα καθιστά αφενός μεν εθνικώς υπερήφανα, αφετέρου διατηρεί το αρνίσιο τους μυαλουδάκι ελεύθερο ρατσιστικών τάσεων προς αλλοεθνή πρόβατα (καθώς αυτά δεν μετανάστευσαν ακόμα τους ισλανδικούς βοσκότοπους). Είναι μεσαίου μεγέθους, με κοντά πόδια και πλούσιο εντυπωσιακό τρίχωμα ποικίλου χρώματος και διπλής στρώσης για να αντέχουν τις ακραίες καιρικές συνθήκες. Παρατηρώντας τα να βοσκούν μέσα στο πυκνό χιόνι καταλαβαίνει κανείς πόσο ανθεκτικά είναι, αφού τα αντίστοιχα ελληνικά θα είχαν ήδη αποδημήσει από το ψωφόκρυο. Το μαλλί τους χρησιμοποιείται για την παρασκευή εξαίρετων (και πανάκριβων) μάλλινων ρούχων σε παραδοσιακά μοτίβα. Το δε κρέας τους είναι μοναδικής ποιότητας. Η απαγόρευση χρήσης ορμονών κι αντιβιοτικών σε συνδυασμό με τη διατροφή σ’ένα πεντακάθαρο περιβάλλον προσδίδουν στο ισλανδικό αρνίσιο κρέας μοναδική γεύση που δεν βρωμοκοπάει αρνίλα κι έχει υψηλή θρεπτική αξία. Επάξια λοιπόν κατατάσσεται στα γκουρμέ πιάτα. Αρκεί να σας πω ότι όταν μας το σέρβιραν σε φιλέτο το περάσαμε για μοσχάρι… Τώρα γιατί εμείς εισάγουμε αρνάκι από την άλλη άκρη του κόσμου (ΝΖ) κι αρκούμαστε μόνο στο μπακαλιάρο από την Ισλανδία, μου είναι άγνωστο.
Περί του αμνού ο λόγος
Μετά λοιπόν τον ύμνο προς το ισλανδικό αρνάκι (εκτός και εντός του πιάτου μου), συνεχίζω τη διήγησή μου. Το πρόγραμμα της ημέρας ξεκινούσε με επίσκεψη στον καταρράκτη Dettifoss. Ο συγκεκριμένος αν και μόνο 44 μέτρα σε ύψος, έχει εντούτοις ροή 500 κυβικών μέτρων νερού το δευτερόλεπτο καθιστώντας τον τον μεγαλύτερο καταρράκτη σε όγκο νερού στην Ευρώπη κι εντός του top ten παγκοσμίως. Nιαγάρα εσείς;; Ντέττιφος εμείς. Αμ πώς! Επειδή είχαμε το θεριό 4Χ4 είπαμε να ακολουθήσουμε μια πορεία μέσω παράκαμψης σε μη ασφαλτοστρωμένο δρόμο. Οι περισσότεροι από αυτούς τους δρόμους είναι απροσπέλαστοι λόγω χιονιού το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου, εντούτοις με το θεριό είχαμε την πεποίθηση ότι δεν μας σκιάζει φοβέρα καμιά. Τόσο που επιδεικτικά αγνοήσαμε τη ταμπέλα «δρόμος κλειστός». Ο συγγράφων ελαφρά τη καρδία την απομάκρυνε από τη μέση του δρόμου και συνεχίσαμε ακάθεκτοι τη πορεία μας…..
Μόνο που η αλαζονεία μας πληρώθηκε καθώς κάτι ξέρουν οι αρχές που βάζουν τις σχετικές πινακίδες. Όσο προχωρούσαμε προς την ενδοχώρα τόσο το θεριό άρχισε να εκτινάσσει κύματα χιονιού στο διάβα του, ώσπου σε ένα σημείο πια …. κόλλησε!! Ούτε το 4Χ4 έκανε τίποτα, αλλά νομίζω ούτε και ένα 24Χ24 θα έκανε κάτι, καθώς το στρώμα του χιονιού ήταν αρκετά παχύ. Άρχισε να επικρατεί ο πανικός στην ομάδα: «Πάει θα γίνουμε μούμιες από το κρύο και θα μας βρουν οι παλαιοντολόγοι του μέλλοντος». Εγώ πάλι με τις ταξιδιωτικές εμμονές μου θρηνολογούσα: «Πάει το Μάτσου Πίτσουουουου
» . Τζιμάνι όμως ο οδηγός με μικρές μανούβρες κατάφερε να το ξεκολλήσει. Βέβαια δεύτερη σκέψη δεν υπήρχε. Πήραμε το δρόμο επιστροφής με ανάμικτη ανακούφιση κι απογοήτευση που δεν είδαμε το καταρράκτη. Το αστείο είναι ότι στο χωματόδρομο συναντήσαμε κι ένα… Yaris που προφανώς είχε τις ίδιες φιλοδοξίες με μας. Το ξαποστείλαμε πίσω φοβερίζοντας τους επιβάτες ότι αν δεν θέλουν να κολλήσουν στο χιόνι και να γίνουν τροφή για τις πολικές αρκούδες καλύτερα να το ξανασκεφτούν.
Στο πουθενά αναζητώντας τον καταρράκτη Dettifoss
Πάλι πίσω λοιπόν στη λίμνη Mývatn, με πορεία πια προς τα βόρεια και πρώτη στάση στο γραφικό Húsavík, το οποίο με αξιώσεις θα μπορούσε να διεκδικήσει το τίτλο του “τυπικού ισλανδικού ψαροχωρίου». Το λιμανάκι με τα ψαροκάικα προδίδει την εξάρτηση της τοπικής οικονομίας από την αλιεία και την επεξεργασία των αλιευμάτων. Παράλληλα όμως είναι και ένα σημείο όπου τους καλοκαιρινούς μήνες ξεκινούν τουριστικές θαλάσσιες περιηγήσεις για τον εντοπισμό φαλαινών.
Húsavík
Στο Húsavík επισκεφθήκαμε το Μουσείο Φαλαινών, όπου εκτίθενται σκελετοί των θαλάσσιων αυτών θηλαστικών μέσα σε πλήθος πληροφοριών που αφορούν την ζωή τους. Με τόση ενημέρωση αν έχει κανείς το σχετικό ενδιαφέρον μπορεί να φύγει από το μουσείο με δίπλωμα φαλαινολογίας. Η μικρή έκπληξη όμως ήταν η επίσκεψη στο γειτονικό Μουσείο…. Φαλλού!!! Μια ιδιωτική συλλογή από παραφερνάλια σχετικά με το ανδρικό μόριο (σικ!) : από φαλλούς ζώων σε φορμόλη μέχρι αντικείμενα σε σχήμα φαλλού απ’όλο τον κόσμο. Η φαντασία σε όλο της το μεγαλείο!
Μετά την φαλλουπερδοσολογία, πήραμε το δρόμο προς το εθνικό πάρκο Jökulsárgljúfur. Ο γλωσσοδέτης αυτός αντιπροσωπεύει (σε ένα κομμάτι του) το Γκραν Κάνυον made in Iceland. Το πάρκο είναι γνωστό για το πυκνό δάσος σημύδας (κάτι σπάνιο για το γυμνό ισλανδικό τοπίο) που φωλιάζει στην αγκαλιά του φαραγγιού Ásbyrgi με τους εντυπωσιακούς βραχώδεις κάθετους σχηματισμούς σε σχήμα πέταλου. Το πάρκο όμως δεν περιορίζεται μόνο στο φαράγγι. Ο ποταμός Jökulsárgljúfur σχηματίζει στη πορεία του σειρά καταρρακτών που μπορεί κανείς να επισκεφθεί με πρώτο και καλύτερο το Dettifoss που προανέφερα και που δεν μας έλαχε να δούμε. Το τοπίο μας μάγεψε: χρυσοκόκκινα φύλλα των δένδρων, νοτισμένη γη, κάθετοι βράχοι του φαραγγιού και παντελής έλλειψη άλλων τουριστών.
Το φαράγγι στο εθνικό πάρκο Jökulsárgljúfur
Στο τέλος του ασφαλτοστρωμένου δρόμου, ακολουθήσαμε το μονοπάτι που μας οδήγησε σε μια μικρή λίμνη στους πρόποδες του πέταλου του φαραγγιού. Εκεί στην ξύλινη εξέδρα υπό την επήρεια μιας αδιευκρίνιστης διονυσιακής μέθης το ρίξαμε στο χορό και το τραγούδι, αφήνοντας το βορειοευρωπαίο οδηγό μας άφωνο…
Η λιμνούλα στο πέταλο του φαραγγιού Jökulsárgljúfur
Αργά το απόγευμα επιστρέψαμε ξανά στο Hotel Natur κοντά στο Akureyri. Η διαδρομή έγινε μέσα στα ομορφότερα χρώματα του δειλινού που μπορούσε να μας δωρίσει η Μητέρα Φύση. Το απάνεμο Eyjafjörður ήταν απλά μαγευτικό.
Το βραδάκι απολαύσαμε μπυροκατάνυξη μετά λουκούλειου γεύματος στο εστιατόριο Bautinn στο κέντρο του Akureyri. Ήταν το καλύτερο γεύμα μας στην Ισλανδία. Ότι δοκιμάσαμε ήταν εξαιρετικό σε γεύση και εμφάνιση: και το αρνάκι που το βαφτίσαμε μοσχαράκι και το φιλέτο του πτηνού που παρά τις προσπάθειες του οδηγού μας δεν μπορέσαμε να ταυτοποιήσουμε. Κάτι σε… πιγκουίνο μας περιέγραφε αλλά δεν παίρνω κι όρκο
γιαμ-γιαμ
Περί του αμνού ο λόγος
Μετά λοιπόν τον ύμνο προς το ισλανδικό αρνάκι (εκτός και εντός του πιάτου μου), συνεχίζω τη διήγησή μου. Το πρόγραμμα της ημέρας ξεκινούσε με επίσκεψη στον καταρράκτη Dettifoss. Ο συγκεκριμένος αν και μόνο 44 μέτρα σε ύψος, έχει εντούτοις ροή 500 κυβικών μέτρων νερού το δευτερόλεπτο καθιστώντας τον τον μεγαλύτερο καταρράκτη σε όγκο νερού στην Ευρώπη κι εντός του top ten παγκοσμίως. Nιαγάρα εσείς;; Ντέττιφος εμείς. Αμ πώς! Επειδή είχαμε το θεριό 4Χ4 είπαμε να ακολουθήσουμε μια πορεία μέσω παράκαμψης σε μη ασφαλτοστρωμένο δρόμο. Οι περισσότεροι από αυτούς τους δρόμους είναι απροσπέλαστοι λόγω χιονιού το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου, εντούτοις με το θεριό είχαμε την πεποίθηση ότι δεν μας σκιάζει φοβέρα καμιά. Τόσο που επιδεικτικά αγνοήσαμε τη ταμπέλα «δρόμος κλειστός». Ο συγγράφων ελαφρά τη καρδία την απομάκρυνε από τη μέση του δρόμου και συνεχίσαμε ακάθεκτοι τη πορεία μας…..
Μόνο που η αλαζονεία μας πληρώθηκε καθώς κάτι ξέρουν οι αρχές που βάζουν τις σχετικές πινακίδες. Όσο προχωρούσαμε προς την ενδοχώρα τόσο το θεριό άρχισε να εκτινάσσει κύματα χιονιού στο διάβα του, ώσπου σε ένα σημείο πια …. κόλλησε!! Ούτε το 4Χ4 έκανε τίποτα, αλλά νομίζω ούτε και ένα 24Χ24 θα έκανε κάτι, καθώς το στρώμα του χιονιού ήταν αρκετά παχύ. Άρχισε να επικρατεί ο πανικός στην ομάδα: «Πάει θα γίνουμε μούμιες από το κρύο και θα μας βρουν οι παλαιοντολόγοι του μέλλοντος». Εγώ πάλι με τις ταξιδιωτικές εμμονές μου θρηνολογούσα: «Πάει το Μάτσου Πίτσουουουου
» . Τζιμάνι όμως ο οδηγός με μικρές μανούβρες κατάφερε να το ξεκολλήσει. Βέβαια δεύτερη σκέψη δεν υπήρχε. Πήραμε το δρόμο επιστροφής με ανάμικτη ανακούφιση κι απογοήτευση που δεν είδαμε το καταρράκτη. Το αστείο είναι ότι στο χωματόδρομο συναντήσαμε κι ένα… Yaris που προφανώς είχε τις ίδιες φιλοδοξίες με μας. Το ξαποστείλαμε πίσω φοβερίζοντας τους επιβάτες ότι αν δεν θέλουν να κολλήσουν στο χιόνι και να γίνουν τροφή για τις πολικές αρκούδες καλύτερα να το ξανασκεφτούν.
Στο πουθενά αναζητώντας τον καταρράκτη Dettifoss
Πάλι πίσω λοιπόν στη λίμνη Mývatn, με πορεία πια προς τα βόρεια και πρώτη στάση στο γραφικό Húsavík, το οποίο με αξιώσεις θα μπορούσε να διεκδικήσει το τίτλο του “τυπικού ισλανδικού ψαροχωρίου». Το λιμανάκι με τα ψαροκάικα προδίδει την εξάρτηση της τοπικής οικονομίας από την αλιεία και την επεξεργασία των αλιευμάτων. Παράλληλα όμως είναι και ένα σημείο όπου τους καλοκαιρινούς μήνες ξεκινούν τουριστικές θαλάσσιες περιηγήσεις για τον εντοπισμό φαλαινών.
Húsavík
Στο Húsavík επισκεφθήκαμε το Μουσείο Φαλαινών, όπου εκτίθενται σκελετοί των θαλάσσιων αυτών θηλαστικών μέσα σε πλήθος πληροφοριών που αφορούν την ζωή τους. Με τόση ενημέρωση αν έχει κανείς το σχετικό ενδιαφέρον μπορεί να φύγει από το μουσείο με δίπλωμα φαλαινολογίας. Η μικρή έκπληξη όμως ήταν η επίσκεψη στο γειτονικό Μουσείο…. Φαλλού!!! Μια ιδιωτική συλλογή από παραφερνάλια σχετικά με το ανδρικό μόριο (σικ!) : από φαλλούς ζώων σε φορμόλη μέχρι αντικείμενα σε σχήμα φαλλού απ’όλο τον κόσμο. Η φαντασία σε όλο της το μεγαλείο!
Μετά την φαλλουπερδοσολογία, πήραμε το δρόμο προς το εθνικό πάρκο Jökulsárgljúfur. Ο γλωσσοδέτης αυτός αντιπροσωπεύει (σε ένα κομμάτι του) το Γκραν Κάνυον made in Iceland. Το πάρκο είναι γνωστό για το πυκνό δάσος σημύδας (κάτι σπάνιο για το γυμνό ισλανδικό τοπίο) που φωλιάζει στην αγκαλιά του φαραγγιού Ásbyrgi με τους εντυπωσιακούς βραχώδεις κάθετους σχηματισμούς σε σχήμα πέταλου. Το πάρκο όμως δεν περιορίζεται μόνο στο φαράγγι. Ο ποταμός Jökulsárgljúfur σχηματίζει στη πορεία του σειρά καταρρακτών που μπορεί κανείς να επισκεφθεί με πρώτο και καλύτερο το Dettifoss που προανέφερα και που δεν μας έλαχε να δούμε. Το τοπίο μας μάγεψε: χρυσοκόκκινα φύλλα των δένδρων, νοτισμένη γη, κάθετοι βράχοι του φαραγγιού και παντελής έλλειψη άλλων τουριστών.
Το φαράγγι στο εθνικό πάρκο Jökulsárgljúfur
Στο τέλος του ασφαλτοστρωμένου δρόμου, ακολουθήσαμε το μονοπάτι που μας οδήγησε σε μια μικρή λίμνη στους πρόποδες του πέταλου του φαραγγιού. Εκεί στην ξύλινη εξέδρα υπό την επήρεια μιας αδιευκρίνιστης διονυσιακής μέθης το ρίξαμε στο χορό και το τραγούδι, αφήνοντας το βορειοευρωπαίο οδηγό μας άφωνο…
Η λιμνούλα στο πέταλο του φαραγγιού Jökulsárgljúfur
Αργά το απόγευμα επιστρέψαμε ξανά στο Hotel Natur κοντά στο Akureyri. Η διαδρομή έγινε μέσα στα ομορφότερα χρώματα του δειλινού που μπορούσε να μας δωρίσει η Μητέρα Φύση. Το απάνεμο Eyjafjörður ήταν απλά μαγευτικό.
Το βραδάκι απολαύσαμε μπυροκατάνυξη μετά λουκούλειου γεύματος στο εστιατόριο Bautinn στο κέντρο του Akureyri. Ήταν το καλύτερο γεύμα μας στην Ισλανδία. Ότι δοκιμάσαμε ήταν εξαιρετικό σε γεύση και εμφάνιση: και το αρνάκι που το βαφτίσαμε μοσχαράκι και το φιλέτο του πτηνού που παρά τις προσπάθειες του οδηγού μας δεν μπορέσαμε να ταυτοποιήσουμε. Κάτι σε… πιγκουίνο μας περιέγραφε αλλά δεν παίρνω κι όρκο
Attachments
Last edited by a moderator:
για να ζηλέψεις περισσότερο. Αυτή είναι ζουμ, την έχω και σε πιο ευρυγώνιο. Αξίζει ένα ταξίδι η Ισλανδία, είναι διαφορετική... και δαγκώνομαι που δεν είμαι εκεί για να δω το ηφαίστειο να ξερνάει τέφρα
