hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.152
- Likes
- 14.443
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο (Γιατί είναι η Ισλανδία μοναδική;;)][I]Πριν συνεχίσω τη ταξιδιωτική μου ιστορία, θα ήθελα να κάνω μια παρένθεση αναφέροντας κάποια δεδομένα και χαρακτηριστικά αυτής της μικρής χώρας και των κατοίκων της που τη καθιστούν μοναδική:[/I
- Κεφάλαιο 3ο (Γύρω από τη λίμνη Mývatn)
- Κεφάλαιο 4ο (Ο καταρράκτης, το φαράγγι κι οι...φαλλοί)
- Κεφάλαιο 5ο (Αkureyri, αποχαιρετώντας τον ισλανδικό βορρά)
- Κεφάλαιο 6ο (Το Χρυσο Τρίγωνο κι η μαγεία του σέλαος)
- Κεφάλαιο 7ο (Στη σκιά των παγετώνων)
- Κεφάλαιο 8ο (Επέστρεφε...)
- Κεφάλαιο 9ο (Το χρονικό μιας χρεωκοπίας)
Μετά από ένα χορταστικό πρωινό πήραμε το μακρύ δρόμο της επιστροφής προς το Reykjavik μέσω της ίδιας διαδρομής. Ήταν η τελευταία μας μέρα στην όμορφη αυτή χώρα. Σκοπεύαμε να επισκεφθούμε ξανά τα μέρη που μας είχαν κάνει εντύπωση ή αυτά που δεν είχαμε λόγω χρόνου καταφέρει να δούμε.
Η πρώτη στάση ανήκε δικαιωματικά στη «σταρ» λίμνη Jökulsárlón.
Και για να εξηγούμαι για το χαρακτηρισμό αυτό. Η φωτογένειά της έχει εμπνεύσει κινηματογραφιστές, αφού εκεί έχουν γυριστεί αποσπάσματα ταινιών όπως οι τζειμσμποντικές «Die Another Day» και «A View to a Kill».
Η λίμνη των 18 τετρ.χλμ. και 200 μέτρων βάθους, πριν κανένα αιώνα ήταν αμφίβολο αν υπήρχε! Η κλιματική αλλαγή με το προοδευτικό λιώσιμο των παγετώνων οδήγησε στο σχηματισμό της. Η λίμνη βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από τη θάλασσα με την οποία συνδέεται με ένα μικρό ισθμό. Η εθνική οδός περνά ακριβώς πάνω από τον στενό αυτό ισθμό καθιστώντας τη Jökulsárlón σημείο όπου αναπόφευκτα όλοι οι τουρίστες κάνουν στάση.
Αρχικά περπατήσαμε στην παραλία με θέα τον ταραγμένο Ατλαντικό ωκεανό. Η άμμος είναι κατάμαυρη με διάσπαρτα μικρά παγόβουνα προερχόμενα από τη λίμνη που αρχίζουν το ταξίδι τους προς την ανοικτή θάλασσα.
Αυτό όμως που γοητεύει είναι τα κομμάτια πάγου που έχουν εναποτεθεί στην άμμο και έχουν σμιλευτεί περίτεχνα, δημιουργώντας γλυπτά που άνετα θα έπαιρναν θέση σε μουσεία μοντέρνας τέχνης. Η φύση για μια ακόμα φορά δεν χρειάζεται να εμπνευστεί για να δημιουργήσει.
Ο φωτογραφικός οίστρος αναπόφευκτα με παρέσυρε. Κι έτσι πάνω σε επικίνδυνη αποστολή για ένα φωτογραφικό πλάνο, βούλιαξα στην υγρή άμμο, ήρθε και το κύμα και γίνανε τα ποδαράκια μου παγάκια από τη ψύξη.
Κακήν κακώς άλλαξα στο αμάξι κι απτόητοι συνεχίσαμε τη βόλτα μας στις όχθες της λίμνης απουσία άλλων τουριστών απολαμβάνοντας τους αναρίθμητους σχηματισμούς των παγόβουνων μέσα στη λίμνη. Τους καλοκαιρινούς μήνες είναι δυνατόν κανείς να κάνει οργανωμένες εκδρομές με σκάφος ανάμεσα στα παγόβουνα. Το σκηνικό έγινε ειδυλλιακότερο με τη παρουσία μιας νεαρής φώκιας που όλο τσαχπινιά και περιέργεια μας παρατηρούσε κολυμπώντας στα παγωμένα νερά.
Tα παγόβουνα στη λίμνη και η παιχνιδιάρα φώκια
Σε κοντινή απόσταση κάναμε ξανά τη παράκαμψη για να απολαύσουμε ακόμα μια φορά την ομορφιά της γειτονικής παγετωνικής λίμνης Fjallsárlón. Μπορεί η λίμνη να έχει λιγότερα παγόβουνα σε σχέση με την Jökulsárlón, όμως είναι η θέα από τις όχθες της είναι καλύτερη προς τα βουνά και τον παγετώνα. Παράλληλα σαν λιγότερο γνωστή είναι πιθανότερο να συναντήσει κανείς λιγότερους τουρίστες. Τουλάχιστον όχι ορδές τουριστικών πούλμαν.
Πανόραμα της λίμνης Fjallsárlón
O παγετώνας στη λίμνη Fjallsárlón
Περάσαμε πάλι βουνά, παγετώνες και τις τεράστιες εκτάσεις μαύρης ιλύος για να βρεθούμε πάλι στο παραθαλάσσιο οικισμό του Vik.
To σκηνικό της διαδρομής
Το Vik που είναι ο νοτιότερος οικισμός της Ισλανδίας, δεν είναι (όπως άλλωστε αναμένεται) τίποτ’άλλο από μερικά σπίτια αραδιασμένα σ’ένα όμορφο περιβάλλον με γυμνά βουνά από τη μια και τον άγριο Ατλαντικό από την άλλη. Μπορεί το εκκλησάκι του οικισμού να είναι γραφικότατο με φόντο το περιβάλλον τοπίο, εντούτοις ο πρωταγωνιστής εδώ είναι οι τρείς βράχοι που ξεπηδούν μέσα από τη θάλασσα: το Reynisdrangur. Περπατήσαμε στην μεγάλη μαύρη αμμώδη παραλία που κατά τόπους διέσχιζαν μικροί χείμαρροι. Είχες την ψευδαίσθηση ότι πρόκειται για ροή κατάμαυρης πίσσας που κυλούσε μέσα τους καθώς το νερό έμοιαζε μαύρο από την υποκείμενη ηφαιστειακή ιλύ.
Το εκκλησάκι στο Vik
Reynisdrangur
Η παραλία του Vik
Αναχωρώντας από το Vik κατευθυνθήκαμε εκ νέου στο βράχο Dyrhólaey, αμετανόητοι, με την ελπίδα ότι αυτή τη φορά θα μπορούσαμε ίσως να φτάσουμε στη κορυφή με το φάρο. Εις μάτην. Πάλι ο δρόμος ήταν στο κακό του το χάλι, αλλά να, μια μικρή παράκαμψη και βγάλαμε το φωτογραφικό λαβράκι. Σε μια άκρη του βράχου η άπλετη θέα προς άλλη μια κατάμαυρη παραλία με ένα μοναχικό βράχο καταμεσίς. Δεν μπορώ να σας περιγράψω τι μάχη δίναμε με τα στοιχεία της φύσης για να βγάλουμε μερικές φωτογραφίες. Φυσούσε δαιμονισμένα, με αποτέλεσμα το ψιλόβροχο κι ο παγωμένος αέρας να σε χτυπά αλύπητα στο πρόσωπο. Ευτυχώς που τα ισλανδικά μπουφάν, δοκιμασμένα, έκαναν περίφημη δουλειά. Αφού παραστήσαμε τα γλαροπούλια (λίγο ακόμα κι ο αέρας θα μας είχε απογειώσει) κάναμε κι άλλη μια παράκαμψη να δούμε κλεφτά έστω από ξηράς τον αψιδωτό βράχο του Dyrhólaey. Είπαμε η εμμονή είναι εμμονή.
Παραλία κι ο μοναχικός βράχος
Dyrhólaey: μια κλεφτή ματιά
Πορεία ακόμα δυτικότερα και υπό τη σκιά του διάσημου πια παγετώνα Eyjafallajökull, στη περιοχή Skogar, φτάσαμε στον καταρράκτη Skogafoss. Είναι από τους ψηλότερους στην Ισλανδία (60 μέτρα) αλλά και από τους πλέον φωτογενείς. Ο μύθος λέει ότι ένας ντόπιος έκρυψε στη βάση του καταρράκτη τα χρυσαφικά του. Δεν ξέρω αν ξαφνικά ξύπνησε η χρυσοθηρία μέσα μας ή ήταν η φωτογραφική διαστροφή που μας έκανε να πλησιάζουμε όλο και πιο κοντά τον καταρράκτη δείχνοντας να αγνοούμε το κακό χαμό από τη ψεκάδα του. Καλά, δεν μας παραδειγμάτιζε το γεγονός ότι οι πιο σώφρονες τουρίστες που αποτολμούσαν κάτι τέτοιο, ήταν κουκουλωμένοι στα αδιάβροχα από τη κορφή ως τα νύχια; Εμείς εκεί, οι φωτοδιεστραμμένοι (είναι η γνωστή διαστροφή του φωτογράφου που παραβλέπει αντιξοότητες για εκείνον και τον αισθητήρα της μηχανής του) προχωρούσαμε ακάθεκτοι. Και βέβαια εντός δευτερολέπτων και χωρίς να έχουμε καν φτάσει στη βάση του καταρράκτη απολαύσαμε ένα υπέροχο ισλανδικό ντους!!! Παπιά στην κυριολεξία! Άντε ξανά μανά άλλαγμα στο αμάξι για να βάλουμε κάτι στεγνό. Ηθικό δίδαγμα; Ποτέ μη πλησιάζετε καταρράκτη χωρίς ολόσωμο αδιάβροχο. Η αν το κάνετε κι εσείς, αμετανόητοι, να έχετε μια στεγνή αλλαξιά μαζί σας.
Skogafoss
Σχεδόν δίπλα από τον καταρράκτη βρίσκεται η παλιότερη από τις 200 περίπου σπηλιές που φτιάχτηκαν ως καταλύματα, το Rútshellir. Υπάρχουν ενδείξεις ότι λειτουργούσε σαν μεταλλουργείο τους μεσαιωνικούς καιρούς, ως εκ τούτου έχει περίοπτη θέση ως αξιοθέατο. Μόνο που διαπίστωσα ότι δεν μπορείς να το επισκεφθείς εσωτερικά κι έτσι αρκεστήκαμε να το απολαμβάνουμε έξω από το φράκτη.
Rútshellir
Από το σημείο αυτό εγκαταλείπουμε το τοπίο εναλλαγής με βουνά και καταρράκτες για να ακολουθήσουμε μια πορεία σε επίπεδο τοπίο προς το Reykjavik.
Εδώ θα κάνω άλλη μια παρένθεση, αυτή τη φορά για τα ισλανδικά άλογα που είχαμε την ευκαιρία να δούμε σ’όλο το μήκος της διαδρομής μας στο νότο. Το συμπαθές αυτό τετράποδο είναι της τάξεως μεγέθους πόνυ, οι ισλανδοί όμως το θεωρούν και το αποκαλούν άλογο. Γιατί αν δεν τιμήσεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει λέει η παροιμία.
Εννοείται βέβαια ότι οι Ισλανδοί προσέχουν πολύ την καθαρότητα της φυλής των αλόγων τους. Άλογο που βρέθηκε εκτός Ισλανδίας (πχ για αγώνες), δεν θα ξαναματαφάει ισλανδικό χορτάρι. Μένει με τη πίκρα της μαύρης ξενιτειάς καθώς δεν του επιτρέπεται η επανείσοδος στη χώρα!!
Κι είναι αλήθεια ότι ο γνήσιος αυτός απόγονος των βικινγκοαλόγων, έβγαλε ασπροπρόσωπους τους ντόπιους σε κάθε είδους εργασία σ’ ένα δύσκολο περιβάλλον. Μικρό στο μάτι λοιπόν αλλά μεγάλο στις αντοχές. Τραβάει και δεν μασάει, είναι και οικονομικό αλλά ΚΑΙ οικολογικό (χορταράκι θέλει μόνο).
Τώρα, δεν θα έλεγα όχι να κατεβαίνω την Αλεξάνδρας πάνω σε ένα περήφανο ισλανδικό άλογο αποφεύγοντας κομψά το μποτιλιάρισμα και αγνοώντας τα ειρωνικά σχόλια. Φοβάμαι όμως ότι αν και το ζωντανό έχει γλυτώσει ηφαίστεια, παγετώνες, πλημμύρες, δεν θα τη γλύτωνε από τους έλληνες οδηγάρες.
Μετά τη νέα παρένθεση για την ισλανδική πανίδα, σας επαναφέρω στο δρόμο προς το Reykjavik. Λίγο πριν την είσοδο στη πόλη απολαύσαμε τις τελευταίες εικόνες της υπαίθρου με ένα πανέμορφο ημικύκλιο ουράνιο τόξο. Ήταν σαν ένας αποχαιρετισμός με την υπόσχεση της αντάμωσης ξανά, κάποια στιγμή, για να ανανεώσουμε αυτή τη σχέση ταξιδιωτικού έρωτα.
Ένας γλυκός αποχαιρετισμός
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Η Ισλανδία κατέχει μια ξεχωριστή θέση στις ταξιδιωτικές μου αναμνήσεις. Έχει γίνει πλέον σημείο αναφοράς και σύγκρισης (αρχίζω τα γνωστά: ε αυτό στην Ισλανδία ήταν καλύτερο). Νομίζω ότι είναι ένα μέρος όπου οι ακραίες κι άγριες εναλλαγές, η ερημιά, η απλότητα του τοπίου, κυριεύει, μαγεύει το ταξιδιώτη.
Στην Ισλανδία δεν πας για να θαυμάσεις ανθρώπων έργα. Πας για να απολαύσεις το μεγαλύτερο καλλιτέχνη: τη Φύση!
Ελπίζω να ταξιδέψατε νοερά και να γνωρίσατε λίγο μέσα από την ιστορία μου την απόμακρη αυτή νησιωτική χώρα, πολυαγαπημένοι μου αναγνώστες:love1:
Να σας άρεσαν οι εικόνες και να μπήκατε στο πειρασμό να προγραμματίσετε κανά ταξιδάκι κατά κει.
Το καλό βέβαια που σας θέλω, να πάτε….. Οιαδήποτε άρνηση τιμωρείται δια καρατομήσεως από τη περήφανη φυλή των Βίκινγκς....και δεν θα θέλατε τα κρανία σας να καταλήξουν σετ ποτηριών για τις κρασοκατανύξεις τους!
Ε;;;; Μα τον Όντιν!!
ΥΓ1. Για τους ενδιαφερόμενους που επιθυμούν να σώσουν το κεφάλι τους, η ενοικίαση αυτοκινήτου και οι διαμονές εκτός Reykjavik κλείστηκαν σε συνεργασία με την Icelandic Farm Holidays
ΥΓ2. Το ότι οι Βίκινγκς έπιναν το κρασί τους στα κρανία των ηττημένων εντάσσεται μάλλον στη σφαίρα του μύθου… Πάλι τη γλυτώσατε!
Η πρώτη στάση ανήκε δικαιωματικά στη «σταρ» λίμνη Jökulsárlón.
Και για να εξηγούμαι για το χαρακτηρισμό αυτό. Η φωτογένειά της έχει εμπνεύσει κινηματογραφιστές, αφού εκεί έχουν γυριστεί αποσπάσματα ταινιών όπως οι τζειμσμποντικές «Die Another Day» και «A View to a Kill».
Η λίμνη των 18 τετρ.χλμ. και 200 μέτρων βάθους, πριν κανένα αιώνα ήταν αμφίβολο αν υπήρχε! Η κλιματική αλλαγή με το προοδευτικό λιώσιμο των παγετώνων οδήγησε στο σχηματισμό της. Η λίμνη βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από τη θάλασσα με την οποία συνδέεται με ένα μικρό ισθμό. Η εθνική οδός περνά ακριβώς πάνω από τον στενό αυτό ισθμό καθιστώντας τη Jökulsárlón σημείο όπου αναπόφευκτα όλοι οι τουρίστες κάνουν στάση.
Αρχικά περπατήσαμε στην παραλία με θέα τον ταραγμένο Ατλαντικό ωκεανό. Η άμμος είναι κατάμαυρη με διάσπαρτα μικρά παγόβουνα προερχόμενα από τη λίμνη που αρχίζουν το ταξίδι τους προς την ανοικτή θάλασσα.
Αυτό όμως που γοητεύει είναι τα κομμάτια πάγου που έχουν εναποτεθεί στην άμμο και έχουν σμιλευτεί περίτεχνα, δημιουργώντας γλυπτά που άνετα θα έπαιρναν θέση σε μουσεία μοντέρνας τέχνης. Η φύση για μια ακόμα φορά δεν χρειάζεται να εμπνευστεί για να δημιουργήσει.
Ο φωτογραφικός οίστρος αναπόφευκτα με παρέσυρε. Κι έτσι πάνω σε επικίνδυνη αποστολή για ένα φωτογραφικό πλάνο, βούλιαξα στην υγρή άμμο, ήρθε και το κύμα και γίνανε τα ποδαράκια μου παγάκια από τη ψύξη.
Κακήν κακώς άλλαξα στο αμάξι κι απτόητοι συνεχίσαμε τη βόλτα μας στις όχθες της λίμνης απουσία άλλων τουριστών απολαμβάνοντας τους αναρίθμητους σχηματισμούς των παγόβουνων μέσα στη λίμνη. Τους καλοκαιρινούς μήνες είναι δυνατόν κανείς να κάνει οργανωμένες εκδρομές με σκάφος ανάμεσα στα παγόβουνα. Το σκηνικό έγινε ειδυλλιακότερο με τη παρουσία μιας νεαρής φώκιας που όλο τσαχπινιά και περιέργεια μας παρατηρούσε κολυμπώντας στα παγωμένα νερά.
Tα παγόβουνα στη λίμνη και η παιχνιδιάρα φώκια
Σε κοντινή απόσταση κάναμε ξανά τη παράκαμψη για να απολαύσουμε ακόμα μια φορά την ομορφιά της γειτονικής παγετωνικής λίμνης Fjallsárlón. Μπορεί η λίμνη να έχει λιγότερα παγόβουνα σε σχέση με την Jökulsárlón, όμως είναι η θέα από τις όχθες της είναι καλύτερη προς τα βουνά και τον παγετώνα. Παράλληλα σαν λιγότερο γνωστή είναι πιθανότερο να συναντήσει κανείς λιγότερους τουρίστες. Τουλάχιστον όχι ορδές τουριστικών πούλμαν.
Πανόραμα της λίμνης Fjallsárlón
O παγετώνας στη λίμνη Fjallsárlón
Περάσαμε πάλι βουνά, παγετώνες και τις τεράστιες εκτάσεις μαύρης ιλύος για να βρεθούμε πάλι στο παραθαλάσσιο οικισμό του Vik.
To σκηνικό της διαδρομής
Το Vik που είναι ο νοτιότερος οικισμός της Ισλανδίας, δεν είναι (όπως άλλωστε αναμένεται) τίποτ’άλλο από μερικά σπίτια αραδιασμένα σ’ένα όμορφο περιβάλλον με γυμνά βουνά από τη μια και τον άγριο Ατλαντικό από την άλλη. Μπορεί το εκκλησάκι του οικισμού να είναι γραφικότατο με φόντο το περιβάλλον τοπίο, εντούτοις ο πρωταγωνιστής εδώ είναι οι τρείς βράχοι που ξεπηδούν μέσα από τη θάλασσα: το Reynisdrangur. Περπατήσαμε στην μεγάλη μαύρη αμμώδη παραλία που κατά τόπους διέσχιζαν μικροί χείμαρροι. Είχες την ψευδαίσθηση ότι πρόκειται για ροή κατάμαυρης πίσσας που κυλούσε μέσα τους καθώς το νερό έμοιαζε μαύρο από την υποκείμενη ηφαιστειακή ιλύ.
Το εκκλησάκι στο Vik
Reynisdrangur
Η παραλία του Vik
Αναχωρώντας από το Vik κατευθυνθήκαμε εκ νέου στο βράχο Dyrhólaey, αμετανόητοι, με την ελπίδα ότι αυτή τη φορά θα μπορούσαμε ίσως να φτάσουμε στη κορυφή με το φάρο. Εις μάτην. Πάλι ο δρόμος ήταν στο κακό του το χάλι, αλλά να, μια μικρή παράκαμψη και βγάλαμε το φωτογραφικό λαβράκι. Σε μια άκρη του βράχου η άπλετη θέα προς άλλη μια κατάμαυρη παραλία με ένα μοναχικό βράχο καταμεσίς. Δεν μπορώ να σας περιγράψω τι μάχη δίναμε με τα στοιχεία της φύσης για να βγάλουμε μερικές φωτογραφίες. Φυσούσε δαιμονισμένα, με αποτέλεσμα το ψιλόβροχο κι ο παγωμένος αέρας να σε χτυπά αλύπητα στο πρόσωπο. Ευτυχώς που τα ισλανδικά μπουφάν, δοκιμασμένα, έκαναν περίφημη δουλειά. Αφού παραστήσαμε τα γλαροπούλια (λίγο ακόμα κι ο αέρας θα μας είχε απογειώσει) κάναμε κι άλλη μια παράκαμψη να δούμε κλεφτά έστω από ξηράς τον αψιδωτό βράχο του Dyrhólaey. Είπαμε η εμμονή είναι εμμονή.
Παραλία κι ο μοναχικός βράχος
Dyrhólaey: μια κλεφτή ματιά
Πορεία ακόμα δυτικότερα και υπό τη σκιά του διάσημου πια παγετώνα Eyjafallajökull, στη περιοχή Skogar, φτάσαμε στον καταρράκτη Skogafoss. Είναι από τους ψηλότερους στην Ισλανδία (60 μέτρα) αλλά και από τους πλέον φωτογενείς. Ο μύθος λέει ότι ένας ντόπιος έκρυψε στη βάση του καταρράκτη τα χρυσαφικά του. Δεν ξέρω αν ξαφνικά ξύπνησε η χρυσοθηρία μέσα μας ή ήταν η φωτογραφική διαστροφή που μας έκανε να πλησιάζουμε όλο και πιο κοντά τον καταρράκτη δείχνοντας να αγνοούμε το κακό χαμό από τη ψεκάδα του. Καλά, δεν μας παραδειγμάτιζε το γεγονός ότι οι πιο σώφρονες τουρίστες που αποτολμούσαν κάτι τέτοιο, ήταν κουκουλωμένοι στα αδιάβροχα από τη κορφή ως τα νύχια; Εμείς εκεί, οι φωτοδιεστραμμένοι (είναι η γνωστή διαστροφή του φωτογράφου που παραβλέπει αντιξοότητες για εκείνον και τον αισθητήρα της μηχανής του) προχωρούσαμε ακάθεκτοι. Και βέβαια εντός δευτερολέπτων και χωρίς να έχουμε καν φτάσει στη βάση του καταρράκτη απολαύσαμε ένα υπέροχο ισλανδικό ντους!!! Παπιά στην κυριολεξία! Άντε ξανά μανά άλλαγμα στο αμάξι για να βάλουμε κάτι στεγνό. Ηθικό δίδαγμα; Ποτέ μη πλησιάζετε καταρράκτη χωρίς ολόσωμο αδιάβροχο. Η αν το κάνετε κι εσείς, αμετανόητοι, να έχετε μια στεγνή αλλαξιά μαζί σας.
Skogafoss
Σχεδόν δίπλα από τον καταρράκτη βρίσκεται η παλιότερη από τις 200 περίπου σπηλιές που φτιάχτηκαν ως καταλύματα, το Rútshellir. Υπάρχουν ενδείξεις ότι λειτουργούσε σαν μεταλλουργείο τους μεσαιωνικούς καιρούς, ως εκ τούτου έχει περίοπτη θέση ως αξιοθέατο. Μόνο που διαπίστωσα ότι δεν μπορείς να το επισκεφθείς εσωτερικά κι έτσι αρκεστήκαμε να το απολαμβάνουμε έξω από το φράκτη.
Rútshellir
Από το σημείο αυτό εγκαταλείπουμε το τοπίο εναλλαγής με βουνά και καταρράκτες για να ακολουθήσουμε μια πορεία σε επίπεδο τοπίο προς το Reykjavik.
Εδώ θα κάνω άλλη μια παρένθεση, αυτή τη φορά για τα ισλανδικά άλογα που είχαμε την ευκαιρία να δούμε σ’όλο το μήκος της διαδρομής μας στο νότο. Το συμπαθές αυτό τετράποδο είναι της τάξεως μεγέθους πόνυ, οι ισλανδοί όμως το θεωρούν και το αποκαλούν άλογο. Γιατί αν δεν τιμήσεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει λέει η παροιμία.
Εννοείται βέβαια ότι οι Ισλανδοί προσέχουν πολύ την καθαρότητα της φυλής των αλόγων τους. Άλογο που βρέθηκε εκτός Ισλανδίας (πχ για αγώνες), δεν θα ξαναματαφάει ισλανδικό χορτάρι. Μένει με τη πίκρα της μαύρης ξενιτειάς καθώς δεν του επιτρέπεται η επανείσοδος στη χώρα!!
Κι είναι αλήθεια ότι ο γνήσιος αυτός απόγονος των βικινγκοαλόγων, έβγαλε ασπροπρόσωπους τους ντόπιους σε κάθε είδους εργασία σ’ ένα δύσκολο περιβάλλον. Μικρό στο μάτι λοιπόν αλλά μεγάλο στις αντοχές. Τραβάει και δεν μασάει, είναι και οικονομικό αλλά ΚΑΙ οικολογικό (χορταράκι θέλει μόνο).
Τώρα, δεν θα έλεγα όχι να κατεβαίνω την Αλεξάνδρας πάνω σε ένα περήφανο ισλανδικό άλογο αποφεύγοντας κομψά το μποτιλιάρισμα και αγνοώντας τα ειρωνικά σχόλια. Φοβάμαι όμως ότι αν και το ζωντανό έχει γλυτώσει ηφαίστεια, παγετώνες, πλημμύρες, δεν θα τη γλύτωνε από τους έλληνες οδηγάρες.
Μετά τη νέα παρένθεση για την ισλανδική πανίδα, σας επαναφέρω στο δρόμο προς το Reykjavik. Λίγο πριν την είσοδο στη πόλη απολαύσαμε τις τελευταίες εικόνες της υπαίθρου με ένα πανέμορφο ημικύκλιο ουράνιο τόξο. Ήταν σαν ένας αποχαιρετισμός με την υπόσχεση της αντάμωσης ξανά, κάποια στιγμή, για να ανανεώσουμε αυτή τη σχέση ταξιδιωτικού έρωτα.
Ένας γλυκός αποχαιρετισμός
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Η Ισλανδία κατέχει μια ξεχωριστή θέση στις ταξιδιωτικές μου αναμνήσεις. Έχει γίνει πλέον σημείο αναφοράς και σύγκρισης (αρχίζω τα γνωστά: ε αυτό στην Ισλανδία ήταν καλύτερο). Νομίζω ότι είναι ένα μέρος όπου οι ακραίες κι άγριες εναλλαγές, η ερημιά, η απλότητα του τοπίου, κυριεύει, μαγεύει το ταξιδιώτη.
Στην Ισλανδία δεν πας για να θαυμάσεις ανθρώπων έργα. Πας για να απολαύσεις το μεγαλύτερο καλλιτέχνη: τη Φύση!
Ελπίζω να ταξιδέψατε νοερά και να γνωρίσατε λίγο μέσα από την ιστορία μου την απόμακρη αυτή νησιωτική χώρα, πολυαγαπημένοι μου αναγνώστες:love1:
Να σας άρεσαν οι εικόνες και να μπήκατε στο πειρασμό να προγραμματίσετε κανά ταξιδάκι κατά κει.
Το καλό βέβαια που σας θέλω, να πάτε….. Οιαδήποτε άρνηση τιμωρείται δια καρατομήσεως από τη περήφανη φυλή των Βίκινγκς....και δεν θα θέλατε τα κρανία σας να καταλήξουν σετ ποτηριών για τις κρασοκατανύξεις τους!
Ε;;;; Μα τον Όντιν!!
ΥΓ1. Για τους ενδιαφερόμενους που επιθυμούν να σώσουν το κεφάλι τους, η ενοικίαση αυτοκινήτου και οι διαμονές εκτός Reykjavik κλείστηκαν σε συνεργασία με την Icelandic Farm Holidays
ΥΓ2. Το ότι οι Βίκινγκς έπιναν το κρασί τους στα κρανία των ηττημένων εντάσσεται μάλλον στη σφαίρα του μύθου… Πάλι τη γλυτώσατε!
Attachments
Last edited by a moderator:
