Καμερούν Στη γη των Γορίλων...Καμερουν

[LULLU]

Μεταφερθήκαμε στο Mansa ξενοδοχείο που μπορεί μπροστά στο προηγούμενο να φάνταζε σουπερ ντουπερ αλλά για τα δικά μας στάνταρ ήταν μαύρο χάλι και χωρίς ζεστό νερό.. Το βράδυ κύλησε πολύ δύσκολα, μια το φως που ήταν καρφωμένο έξω από το παράθυρο με φορά προς τα μέσα σαν ανακριτικό γραφείο, μια το στενό κρεβάτι που δεν τολμούσες να αλλάξεις πλευρό γιατί θα έπαιρνες τούμπα μια τα κουνούπια , δεν μπόρεσα να κάνω κάτι διαφορετικό από το να περιμένω να ξημερώσει πάνω στο στενό στρώμα..
Επιτέλους χάραξε και είμαστε έτοιμοι να φύγουμε ενωρίς γιατί ο δρόμος ως το Lobeke είναι μακρύς.. Το ενωρίς σε αυτή τη χώρα ήταν το 9,15 και ο λόγος ήταν ότι οι οδηγοί έπρεπε να πλύνουν και να γυαλίσουν τα τζιπ, μιας και θα έβγαιναν στον εθνικό αυτοκινητόδρομο…! Αυτοκινητόδρομος ε???? Μια στενή λωρίδα χωμάτινου δρόμου με πολλές καθιζήσεις και λάκκους από τα βαριά διερχόμενα φορτηγά τίγκα στη ξυλεία. Αυτός εδώ ο χωματόδρομος αποτελεί τη εθνική οδό που έρχεται από Κονγκό και Κεντροαφρικανική Δημοκρατία , διασχίζει το Καμερούν. Τα πλήθος βαρυφορτωμένα φορτηγά από ξυλεία και άλλα αγαθά, αφήνουν βαθιές λαβωματιές στο χώμα που τα άλλα αυτοκίνητα αδυνατούν να προχωρήσουν χωρίς να σύρουν και να διαλύσουν κάποιο εξάρτημα ..
Μια κόκκινη σκόνη σηκώνεται κάθε φορά που μας προσπερνούν τα πελώρια φορτηγά με τους τεράστιους κορμούς φορτωμένους στις καρότσες και πολλά από αυτά βρίσκονται αναποδογυρισμένα στο χαντάκι του δρόμου όταν η βροχή έχει κάνει γλιστερό το δρόμο και μια απέραντη λάσπη καλύπτει τα πάντα.. Εδώ η βλάστηση είναι σαβάνα και τα χωριά της περιοχής είναι μεγαλύτερα .Καλλιέργειες δεν υπάρχουν εδώ και είναι εύλογο το ερωτηματικό από πού αντλούν τα προς το ζην οι άνθρωποι .. είναι αρκετές κάποιες διάσπαρτες εδώ και εκεί μπανανοφυτίες? Η ζέστη αφόρητη ευτυχώς που αυτή τη φορά έχουμε κλιματισμό στο αυτοκίνητο. Κατά τις 3 (και αυτό λες και είναι κανόνας απαράβατος πάντα κατά τις 3 η 4 φτάνουμε κάπου ) φτάνουμε στη Yokaduma η αλλιώς zokodamuna η αλλιώς περιοχή των ελεφάντων, αναγκαστική στάση διότι τα 2 από τα 4 τζιπ είχαν ζημιά και το δικό μας είχε λάστιχο.. Ώσπου να επιδιορθωθούν οι ζημιές εμείς καταφύγαμε στο εστιατόριο του ξενοδοχείου που θα διανυχτερεύσουμε στη επιστροφή μας από τη ζούγκλα,( θεέ μου πως θα αντέξουμε πάλι τόσες ώρες διαδρομή στη επιστροφή?
Εφοδιαστήκαμε με προμήθειες και φύγαμε απόγευμα στις 5 έχοντας ακόμη άλλα 160 χιλιόμετρα ως το Mobelle που θα κατασκηνώσουμε.. Άρχισε μια βροχή –καταιγίδα , ο δρόμος να γίνεται ποτάμι , να κολλούν τα αυτοκίνητα παρά τη τετρακίνηση να μην έχουμε δυνάμεις ούτε να φωνάξουμε πια…
-Μωρέ ετουτη δεν είναι εκδρομή , οδύσσεια είναι!

Μπαίνουμε επιτέλους στη ζούγκλα . Οι καλύβες των πυγμαίων κάνουν την εμφάνιση τους , ισα – ισα που διακρίνονται κάτω από τα φυλλώματα , αν δεν ήταν ο καπνός που βγαίνει από τη αχυροσκεπή θα νομίζαμε πως είναι παρατημένα δεμάτια από χόρτα που περιμένουν να φορτωθούν. Οι πυγμαίοι , οι μικρόσωμοι αυτοί κάτοικοι της ζούγκλας, φτάνουν με το ζόρι το 1,35 ύψος, φτιάχνουν τις μικρές στρογγυλές καλύβες από μπανανόφυλλα και από ότι άλλο φύλλο τους παρέχει το δάσος. Έχουν σωστά χαρακτηριστεί οι πιο μικρόσωμοι άνθρωποι της γης και απαριθμούν τις 180.000 χιλιάδες στη κεντρική Αφρική και ανήκουν σε πολλές φυλές ανάλογα με τη περιοχή που ζουν. Έτσι οι Ακα είναι της Κεντρο-Αφρικανικής Δημοκρατίας, οι Μπάκα του Καμερούν, οι Τους- Τούα της Ρουάντα, οι Μπούτι του Ζαΐρ, οι Πυγμαίοι του Μπαγκαντού, του Ιτούρι και άλλοι..Η ρίζα τους φτάνει βαθιά στη ιστορία και ζωή τους γεννήθηκε και αναπτύχτηκε δίπλα στο δάσος, μέσα στο δάσος. Θεωρούν το δάσος ως πηγή προστασίας και διατροφής που τους παρέχει όσα χρειάζονται για τη επιβίωση τους, που δεν είναι και πολλά αλήθεια είναι. Αρκεί μια καλύβα , ένα κοντάρι για κυνήγι, κάμπιες, σκουλήκια, τερμίτες , μέλισσες, ένα εργαλείο για γεωργικούς σκοπούς και αλκοόλ ..ναι αλκοόλ..δυστυχώς πίνουν πάρα πολύ ένα είδος τοπικού ποτού και γίνονται φέσι.., και αυτό δεν έμεινε απαρατήρητο από το κάθε λευκό που οδηγούμενος από τη τρελή επιθυμία να θριαμβέψει ή και να πλουτίσει σκοτώνοντας γορίλες, δωροδοκούσαν τους πυγμαίους με ποσότητες ουίσκι για να τους προμηθεύουν γορίλες η να τους οδηγούν στη περιοχή που ζουν για κυνήγι… Αυτή η τακτική είχε και σοβαρές συνέπειες. Κατέληξε να κυνδινευψουν προς αφανισμό οι γορίλες και κυβερνήσεις αλλά και διεθνείς οργανώσεις ανέλαβαν δράση.. Τελικά ο τρόπος ζωής των πυγμαίων έχει περάσει και καταγραφτεί στη παρελθόν, στη ιστορία. Φαίνεται πως από τώρα και εμπρός πρέπει να προσαρμοστούν και αυτοί σε νέα δεδομένα . Με νόμο έχουν υποχρεωθεί να υποχωρήσουν από τις περιοχές που ζούσαν και να ζουν παράλληλα προς τη χάραξη του δρόμου ώστε να μην μπορούν να ξεφύγουν από τυχόν φοροεισπρακτικούς έλεγχους της κυβέρνησης.​

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 10
• 11
• 12
• 13
• 14
• …

  Go to chapter

  Go
• 21

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 12 of 21

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[annoulita100]

Έχω διαβάσει όλες τις ιστορίες σου και μπορώ να πώ πως είμαι συνεπαρμένη!Σε παρακολουθώ με ενδιαφέρον!!!!!Λατρεύω αυτούς τους προορισμούς

 

[giannoula]

μόνο τόσο λίγο;;;;;;;;;;

 

[LULLU]

Το ξενοδοχείο σαν αποικιακή φυλακή μου φαίνεται, με εσωτερικούς διαδρόμους , τις πόρτες των δωματίων να βλέπουν όλες στη εσωτερική αυλή , η διακόσμηση δεν μπορεί παρά να συμπληρώνει το πάζλ με έργα αποικιακής εποχής και όλα αυτά να καλύπτονται από μια μυρωδιά που σκοτώνει… Τα δωμάτια μέσα είναι εξοπλισμένα με TV και aircondition τόσο παλιά όσο χρονολογείται η ίδρυση του κράτους άσε που έχουν να καθαριστούν από τα εγκαίνια και στα τζάμια πάνω μπορείς να ζωγραφίσεις , μόνο οι κήποι δείχνουν να είναι φροντισμένοι.. …και νασου η έκπληξη με το που ανοίγω τη μπαλκονόπορτα!!!!! μια πισίνα ολυμπιακών διαστάσεων δίπλα στο ποτάμι ..
Ξαπλωμένη στη ξαπλώστρα απολαμβάνω το Ήλιο και το πρωινό ξύπνημα των υπαλλήλων, το δικό μου και των φίλων που ένας-ένας σκάει μύτη .Μας ανακοινώνεται πως στις 2 ντάλα μεσημέρι θα έχουμε ξενάγηση και αυτό γιατί θα καταναλώσουμε το χρόνο μας συμπληρώνοντας ότι χαρτομάνι μας δοθεί από τους υπαλλήλους του emigration., άσε δε που είναι και στα γαλλικά γμ ..
Αποφάσισα να βουτήξω στη πισίνα για 2 λόγους. Πρώτο γιατί ο ήλιος άρχισε να με τσουρουφλίζει και δεύτερον γιατί μου έσπασε τα νεύρα μια τύπισσα που επί μια ώρα κάνει πάνω –κάτω ασταμάτητα σε συνδυασμό ελεύθερου και ύπτιου την ολυμπιακών διαστάσεων πισίνα.. Το νερό πολύ καλό και σε καθαριότητα και σε θερμοκρασία, πλατσούρισα και εγώ λίγο, ούτε που μπόρεσα να συναγωνιστώ τη τύπισσα η οποία συνέχισε το κολύμπι της στο ίδιο ρυθμό και μου θύμισε τη διαφήμιση με τα αρκουδάκια της παταρίας Duracell που πανε!πανε! πάνε!!!
Ώρα 2 ακριβώς και εμείς έξω από το μουσείο . Μας περιμένει το κρατικό τηλεοπτικό δίκτυο που καταγράφει την άφιξη των πρώτων τουριστών στη χώρα!!! Είναι γεγονός, είδηση που πρέπει να παιχτεί στα κανάλια ..δώσανε και κάποιοι συνέντευξη, μάλλον ο αρχηγός, ελπίζω να μην του έγινε ερώτηση του στυλ…΄΄ τι σας τράβηξε στη χώρα μας?
Το μουσείο σαν κτήριο είναι ένα ερείπιο αφού έχει καταστραφεί 2 φορές στον εμφύλιο και έτσι το άφησαν στη μοίρα του , ενώ πολλά αντικείμενα και εκθέματα έχουν κλαπει..σιγα το πράγμα δηλαδή, εδώ σε εμάς εν καιρώ ειρήνης κάνουν φτερά και από καλοφυλαγμενα μουσεία ,στο πόλεμο ευτυχώς που έμειναν και κάποια δεν λες? Και τι έμεινε δηλαδή? Αν και θα έπρεπε να ρωτήσω τι είχε δηλαδή? Κάποια εκθέματα λαϊκής τέχνης και ορισμένα απολιθώματα μέσα στη σκόνη, στη αράχνη προφυλαγμένα από τα μισοσπασμένα τζάμια των προθηκών.. Ο ξεναγός αυστηρός επαναλάμβανε κάθε τόσο nophoto! Nophoto!!! Εντάξει κύριε nophoto ! το εμπεδώσαμε , αν και ορισμένοι από εμάς είμαστε 17 το αριθμό, χωρίς τους ξεναγούς και οδηγούς, χρησιμοποιηθήκαμε σαν θέμα για να βγει φωτογραφία. τοπίου ντε και καλά, αλλά που περιλάμβανε και καμιά δεκαριά από τους ντόπιους.. Άλλο αξιοθέατο η πόλη δεν διαθέτει η δεν ασχοληθήκαμε να βρούμε και σπαταλήσαμε το υπόλοιπο χρόνο στη αγορά. Το παζάρι ήταν μια ζωντανή σύνθεση χρωμάτων . Περιπλανηθήκαμε μαζί με τους ντόπιους ανάμεσα στα λαχανικά, στα φρούτα στα μπαχαρικά, στα ζώα ,περπατήσαμε στους χωμάτινους δρόμους , χόρτασε το μάτι μας πολύχρωμα ρούχα , μαντίλες η μύτη μας δοκιμάστηκε σκληρά από μυρωδιές έντονες και καμιά φορά απωθητικές, είδαμε με ξεκάθαρο μάτι στο φως της μέρας, τη σκληράδα στο βλέμμα του κόσμου που ζει φτωχά, παλεύει στη φτώχεια και μαραζώνει στη φτώχεια. Πολλές οι φυλές όπως οι Sao και Karen, που ζουν στη απέραντη ξερή χώρα που μόνο το 2% της έκτασης είναι καλλιεργήσιμο, το υπόλοιπο είναι έρημος . Το 70% των κατοίκων είναι αναλφάβητοι , ο μέσος όρος ζωής είναι τα 45 χρόνια ( ενώ εμείς κοντεύουμε να διοριζόμαστε τότε), ένα σύστημα υγείας ανύπαρκτο, με άθλιες υποδομές σε όλους τους τομείς. Τι να περιμένεις ?
Στο γυρισμό , δίπλα από το ξενοδοχείο ανακαλύψαμε ένα παζάρι λαϊκής τέχνης σε μια εσωτερική αυλή κτηρίου και επιδοθήκαμε σε ένα ξέφρενο shoppingtherapy . Μάσκες, ξυλόγλυπτα, ζωγραφιές, κοσμήματα γέμισαν τις αποσκευές μας από τη πρώτη κιόλα μέρα του ταξιδιού!
Το δείπνο μας δίπλα στη πισίνα, συνοδεύονταν από μουσική αφρο-ρεγκε . Δοκιμάσαμε ένα πολύ καλό βοδινό και τηγανιτές πατάτες!..
Το πρωινό πλούσιο διότι ως γνωστό , αφού κοντά στο βασιλικό ποτίζεται και η γλάστρα , έτσι και εμείς, μαζί με τους γάλλους φαντάρους και υπαλλήλους της Αρμοστείας είχαμε την ευκαιρία να πέσουμε με τα μούτρα στο μπουφέ. Τι κάνουν όλοι αυτοί εδώ? Δουλεύουν εφαρμόζοντας τα προγράμματα της UNCHERκαι των άλλων ΜΚΟ για τους πρόσφυγες από το Σουδάν που ως γνωστό γίνονται σφαγές αυτό το καιρό, στους 9 καταυλισμούς που έχουν στηθεί μέσα στο Τσαντ ενω παράλληλα πραγματοποιούν και προγράμματα βοηθείας και στήριξης της χώρας. Φαίνεται πως η πρωτεύουσα ζει από τις ΜΚΟ.. που δίνουν δουλειά στο κόσμο( οδηγοί, μεταφραστές, λογιστές) τονώνουν και τη κρατική μηχανή με εκτελωνίσεις, βίζες, ενοικιάσεις αυτοκινήτων, καταλυμάτων κτλ. και γενικά η πολη παραμένει ζωντανη λόγω θανατου, αφανισμού μιας άλλης... Γνωστες εικόνες, γνωστές ιστοριες γνωστα και τα παραλειπομενα ... ..

 

[Sailor Moon]

Έχω γίνει πιστή οπαδός σου!!!

 

[xenos]

Τελικα μερικες φορες η κριση μας βγαινει σε καλο.....

Lullu συνεχισε...please

 

[hydronetta]

Ένα αχ θα αναφωνήσω για μια χώρα της Αφρικής που θα ήθελα πολύ να πάω
Σε παρακολουθώ με περισσό ενδιαφέρον

 

[LULLU]

Κρυφες απαγορευμενες ματιες απο το Τσαντ ..

 

[LULLU]

Φύγαμε για τα σύνορα με μοναδικό καημό πως δεν μπορέσαμε να φωτογραφήσουμε όσα είδαν τα μάτια μας. .Οι εικόνες του χωμάτινου εθνικού δρόμου , τα εκατοντάδες κοπάδια να μοιράζονται τη μοναδική λωρίδα με τα αμάξια και τους πεζούς, τα λασπόσπιτα στις άκρες του δρόμου μας συνόδεψαν ως τα σύνορα με το Καμερούν. Στο φυλάκιο εκεί ανακαλύψαμε πως η γραφειοκρατία δεν είναι μόνο ελληνική αποκλειστική πατέντα. Άπειρες ώρες κάτω από το καυτό ήλιο για να πάρουμε τη σφραγίδα εξόδου, η αλήθεια είναι πως οι άνθρωποι διαβατήριο είχαν να δουν κάμποσες δεκαετίες για να μην πω ποτέ, οπότε άντε να εξηγήσεις πως γιατί ήλθαμε και που πάμε!!! Όσο ο αρχηγός επιστρατεύοντας τη γλώσσα το σώματος των κινήσεων και των γαλλικών προσπαθούσε να βγάλει άκρη εμείς έξω δωροδοκήσαμε με καραμέλες και στυλό τα παιδιά που είχαν μαζευτεί γύρω μας να ποζάρουν για τις νεοαποκτηθείσες νέας τεχνολογίας ψηφιακές μηχανές… ( γιαυτο και τα πολλά λάθη στις λήψεις)..
Επιτέλους περάσαμε στο Καμερούν και δεν αλλάζει κάτι σημαντικά , παρά μόνο η διάθεση του κόσμου που φαίνεται πιο χαλαρός, πιο ευδιάθετος και κυρίως άνετος με το να ποζάρει.. Γυναίκες, που ξέχασα να περιγράψω επίτηδες μάλλον λόγω ζήλειας, αλλά επανορθώνω αμέσως με μια λέξη …’’ΓΑΖΕΛΕΣ’’ κουβαλούν μωρά στη πλάτη, περπατούν με τέτοια χάρη στα χωράφια που θα ζήλευε και η Εβαγελιστα, αγρότες μεταφέρουν, απουσία γαιδάρων, τα λαχανικά και τα κάρβουνα σε καλοφορτωμένα ποδήλατα και τα παιδιά όπως παντού στη Αφρική με αυτά τα τεράστια μάτια και το πλατύ χαμόγελο!! Την εικόνα συμπληρώνει ένας μεγάλος αριθμός αναπήρων που πάνω στα αναπηρικά καρότσια δουλεύουν τροχό με τα χέρια….
Στα μάτια μας η απέραντη flat έκταση ξηρή και άγονη που έχει παραδοθεί, όπως μας λένε, σε ελεγχόμενες πυρκαγιές που ποτέ δεν ξεφεύγουν, (εμείς γινόμαστε στάχτη ) καπου- κάπου διακόπτεται από κανένα νερόλακκο με πολύχρωμα νούφαρα ως μοναδική ομορφιά του τοπίου . Τα χωριά χτισμένα και τοποθετημένα στη άκρη του εθνικού δρόμου, με σπίτια άλλοτε φτιαγμένα από λάσπη , χόρτα και με στρογγυλές σκεπές από καλάμι και χόρτο πλεγμένα με μια ντόπια τεχνική και άλλοτε χτισμένα με λάσπη και πλίνθους Αραβικής τεχνοτροπίας.
- Έφτασαν και εδώ οι Άραβες?
-Ναι μαμ… άρπαζαν σκλάβους ..
.Μας χρειαστήκαν 3 ώρες για να φτάσουμε στο Waza park για ένα σαφάρι που τότε, εκείνη την εποχή μας φάνταζε εμπειρία μοναδική ( μιας και δεν είχαμε τις εμπειρίες της Μποτσουάνα και Ναμίμπια που ήλθαν αρκετά χρόνια μετά ) . Οι καλύβες του κάμπ τοποθετημένες πάνω στο μοναδικό βράχο της περιοχής και που ευτυχώς διαθέτουν κάποιες ανέσεις, όπως ηλεκτρικό και κλιματισμό.. Ο ήλιος δεν στάθηκε εμπόδιο για τη μεσημεριάτικη ανάβαση προς το ρεστοράν αλλά δεν βρήκα τίποτα το ενδιαφέρον παρά εκκατ. σαύρες διαφόρων μεγεθών να κόβουν βόλτες από βράχο σε βράχο..
Όσες ώρες κάναμε να φτάσομε στο πάρκο, άλλες τόσες διαθέσαμε στο απογευματινό σαφάρι αλλά τα ζώα πεισματικά αρνιόνταν να εμφανιστούν.
- Μα που πήγαν οι 1500 ελέφαντες για βοσκή η κάνουν απεργία πείνας σήμερα? Όσο και τεντώσαμε μάτια και αυτιά ίχνος δεν φάνηκε από αυτά τα ζωντανά..!! Στο βάθος πεδίου μόνο καμηλοπαρδάλεις και αντιλόπες κάνουν την εμφάνιση τους σε ένα γρήγορο πέρασμα.. Στο ξαφνικό σκάνε μύτη πολύ κοντά μας κάτι φραγκόκοτες και αγριόχοιροι που από τη πείνα μου άρχισα να τα βλέπω με άλλο μάτι…. Αποφασίσαμε να κατατάξουμε το σαφάρι σαν τη πιο αποτυχημένη ατραξιόν και επιστρέψαμε στο κάμπ..
Το νερό στο ντους ευτυχώς είχε κρυώσει , γιατί το μεσημέρι μαδούσες κοτόπουλα και αυτός ήταν και λόγος αναβολής ενός χαλαρωτικού ντους.. Θα πείτε …μα δεν υπήρχε βρύση κρύου νερού? Μωρέ ευτυχώς που υπήρχε νερό δεν λες! Υπήρχε μόνο μια βρύση συνδεμένη με το ντεπόζιτο νερού που όλη μέρα κάτω από το καυτό ήλιο έβραζε όπως κάθε αρμόζει σε κάθε καλό ηλιακό θερμοσίφωνα..!!!
Φρέσκια αλλά όχι δροσερή αν και είναι απόγευμα και με το καφέ στο χέρι κάθομαι να καταγράψω τα όσα έχω δει στο ημερολόγιο μου ,που τώρα έχω ανασύρει από το ντουλάπι των αναμνήσεων και θλίβομαι διαπιστώνοντας πως πολλά από τα γεγονότα που έχω καταγράψει έχουν σβηστεί από το σκληρό δίσκο… αχ αχ άτιμη ηλικία και Αλτσχαιμερ!!!..

Περάσαμε στενούς δρόμους, κάμπους με σιτηρά, θεόρατες ακακίες και πολύ κόσμο, αλλά και πολλά ζώα. .Φτάσαμε στο χωριό Ουιτζίλι ( η κάπως έτσι) χτισμένο πάνω σε ένα βράχο .Θα επισκεφτούμε το παλάτι του Lamido άρχοντα που έχει παντρευτεί όχι μια η δύο γυναίκες αλλά 46!,με την ανάλογη σπορά που απαριθμεί 113 απογόνους!!!!!! Θα προσπαθήσω να περιγράψω ΤΟ ΠΑΛΑΤΙ!!!!!!!!!! Μια ανοιχτή ξύλινη αυλόπορτα μας μπάζει σε ένα χωμάτινη μικρή αυλή όπου στο κέντρο της βρίσκεται θρονιασμένος πάνω σε μια καρέκλα ένας σωρός από ξεχειλισμένα κρέατα και λίπη μέσα σε μια μπλε κελεμπία με ανοιχτά πόδια και καπέλο στη πάνω κεφαλή… που αυτό το κάρμα ζωτικών κυττάρων αποτελεί τον βασιλια!!!
-Βρε αυτός ακράτεια έχει , είναι ένα ραμολιμέντο , πως κάνει καλά 46 γυναίκες? Ρωτά εύλογα ο παρατηριτικότατος Μινως…
Χαλαρά ο άρχοντας σηκώνει το χέρι και μας προσκαλεί κοντά του για μια ξενάγηση στο παλάτι ..που θα ζήλευαν και οι Βερσαλίες( σε άλλο δεν έχω πάει για να συγκρίνω).. Το εσωτερικό σε αφήνει άλαλο, απνοο μέχρι θανάτου… Μπροστά μου ορθώνονται μικροί κωνικοί πυργίσκοι χωμάτινοι με χορταρινη σκεπή, ο ένας δίπλα στον άλλο πο για να περάσεις πρέπει να το κόψεις του πλαγιού, και αυτά είναι τα διαμερίσματα κάθε βασίλισσας, Δίπλα ένας άλλος πυργίσκος παριστά τα μαγειρεία με 2 παρασιές( τζάκια) και 3 μαυρισμένα τσουκάλια . Για να μπεις μέσα σε αυτά έπρεπε να περάσεις μέσα από ένα μικροσκοπικό πορτοπαράθυρο αφού πρώτα σηκώσεις ένα μπερντέ και έρποντας να καταφέρεις να δεις το τίποτα αφού υπάρχει απόλυτο σκοτάδι! Και εντάξει τη νύχτα δεν βλέπον οι γυναίκες αυτό το θεϊκό κορμί , το πρωί στο φως της μέρας τι κάνουν?
-Το βάζουν στα πόδια τρέχοντας για τα χωράφια!
Τα φεμινιστικά μου στο φουλ, μουρχεται να τον στείλω να κοιτά τα ραδίκια από τη ρίζα που μου θέλει και τη 47 γυναίκα και ελληνίδα ο σάχλας το ραμολί και το παίζει ερωτύλος!!!!!!!!!! ΑΝΔΡΕΣΣΣΣΣΣΣ!!!
-Σιωπή άνδρες, σκοτώνει, λέει κάποιος από τη παρέα.. Να μας πεις όμως πότε μας επιτρέπετε ξανά ο λόγος έτσι? ..μου λέει ο συνταξιδιώτης…
Αφήσαμε πίσω μας το παλάτι και πήραμε το δρόμο για τα βουνά Κapriski. Στο δρόμο σταματήσαμε σε ένα σχολείο για να αφήσουμε τσάντες και χαρτικά. Ψάξαμε το δάσκαλο μέσα στις μισοσκότεινες αίθουσες που αντί θρανία, πίνακα και έδρα, υπάρχει για κάθε παιδί και από μια πέτρα άνιση για καρέκλα… κάθε παιδί αντί να κάθεται σε καρέκλα η πάγκο, κάθεται πάνω σε πέτρα.. Δεν περιγράφεται από πού βλέπεις αυτό που σου προκαλεί μια τέτοια εικόνα.. Στις εκκλήσεις των παιδιών για΄΄ ΚΑΖΟ ‘’ (δώρο) κανείς δεν έμεινε ασυγκίνητος και τα ίδια παιδιά μας ακλούθησαν τρεχάλα σε όλη την ανηφόρα για κάμποσα μέτρα χαιρετώντας …

 

[LULLU]

το παλατι..

 

[LULLU]

..ο ερωτυλος βασιλιας
Waza park

 

[xenos]

Τετοιο χλιδατο παλατι εχω να δω και γω απο τις Βερσαλιες!!!
Τα απλα σπιτια πως ειναι δηλαδη?

Ακου 46 γυναικες και 113 παιδια.
Ημαρτον ρεεε................