Ισπανία Ιταλία Το φαβορί (Ρώμη) και το αουτσάιντερ (Βαλένθια)

[gkalla]

Valencia - Πρώτη επαφή

Μετά το πρωϊνό στο ξενοδοχείο της Ρώμης (το μόνο αξιοπρεπές που είχε αυτό το κατάλυμα) ξεκινήσαμε για το αεροδρόμιο. Η πτήση μας με την Vueling ήταν στις 13:30 και όλα πήγαν μια χαρά.

Φτάσαμε στο αεροδρόμιο της Βαλένθια στην ώρα μας και εκεί ήρθε η πρώτη ευχάριστη έκπληξη. Το μετρό για την πόλη (και για όλους τους προορισμούς) και το τραμ ήταν δωρεάν τις Κυριακές. Σε μισή ωρίτσα ήμασταν στο ξενοδοχείο μας στην γειτονιά του Benimaclet. Η υποδοχή εγκάρδια, αποτελεσματική και ταχύτατη, το δωμάτιο αξιοπρεπές ενώ το κλιματιστικό δούλευε άψογα. Σε χρόνο μηδέν βρεθήκαμε στο δρόμο και καθώς θα είχαμε μόνο λίγες ώρες με φως ξεκινήσαμε για την πρώτη μας αναγνωριστική βόλτα στην πόλη. Ο καλύτερος τρόπος, κατά την γνώμη μου, για να πάρεις μια καλή πρώτη γεύση και να αρχίζεις να προσανατολίζεσαι σε μια άγνωστη πόλη είναι το ποδαράτο. Αυτό βέβαια δεν ισχύει για τον @stonerolling που ακόμη προσπαθεί να βρει κατά που πέφτει η θάλασσα ή η παλιά πόλη. Αριστερά, δεξιά ή …κάπου στην μέση;

Αρχίσαμε από το πάρκο Jardins del Real / Vivers, που βρίσκεται ανάμεσα στο ξενοδοχείο και το κέντρο της παλιάς πόλης. Περπατήσαμε ανάμεσα σε σιντριβάνια, λιμνούλες, μονοπάτια και αρχίσαμε να παρατηρούμε τους λιγοστούς ντόπιους που κυκλοφορούσαν στο πάρκο. Παρόλο που ήταν Κυριακή το πάρκο έμοιαζε άδειο. Μάλλον όλοι θα ήταν στην παραλία είπαμε και δεν είχαμε άδικο.

Στο πάρκο υπάρχουν και κάποια κτίρια όπως το κέντρο μετεωρολογίας, το μουσείο Φυσικής Ιστορίας (Museu de Ciències Naturals) ενώ στην άλλη άκρη του υπάρχει το μουσείο Καλών Τεχνών (Museo de Bellas Artes de Valencia).

Το μικρό σχετικά Museu de Ciències Naturals δεν το επισκεφτήκαμε καθώς είχαμε διαβάσει πως δεν είναι κάτι το τρομερό αλλά το Museo de Bellas Artes τελικά το είδαμε την τελευταία μέρα πριν την αναχώρηση.

Ο κήπος καθώς και αυτά τα 2 μουσεία βρίσκονται στην περιοχή Trinitat η οποία ανήκει στην ευρύτερη περιοχή της La Saïdia.

Στην ίδια περιοχή, λίγο πιο πάνω, συναντήσαμε και το μοναστήρι Reial Monestir de la Santíssima Trinitat.

Αμέσως μετά το πάρκο βρίσκεται ένα ακόμα, το Jardí del Túria. Καθώς ο ποταμός Τούρια συχνά υπερχείλιζε και προκαλούσε σοβαρές καταστροφές στην πόλη, οι αρχές αποφάσισαν να τον εκτρέψουν και στην παλιά του κοίτη έχει φτιαχτεί ένα πάρκο, μήκους 10 χμ., που οριοθετεί και σχεδόν περικυκλώνει την παλιά πόλη (Ciutat Vella).

Στα άκρα αυτού του πάρκου βρίσκονται η πόλη των τεχνών και των επιστημών (Ciudad de las artes y ciencias) αλλά και το Βιοπάρκο της πόλης. Κατά μήκος του υπάρχουν πολλές γέφυρες που όμως πλέον δεν γεφυρώνουν όχθες ποταμού. Ο ποταμός έφυγε, οι γέφυρες …έμειναν

Κινηθήκαμε αρχικά στο πλάι του, για να διασχίσουμε μια από αυτές τις γέφυρες, την Pont dels Serrans.

Στο τέρμα της δεσπόζουν οι Torres de Serranos, όμορφο απομεινάρι του μεσαιωνικού τείχους που προστάτευε την πόλη και κατασκευάστηκαν μεταξύ του 1392 και του 1398. Ανάμεσά τους υπάρχει μια από τις 12 πύλες του τείχους, ίσως η πιο καλά διατηρημένη.

Περνώντας από αυτό το σημείο ήμασταν πια στην παλιά πόλη. Γύρω μας υπήρχαν πολλά μικρά στενάκια, μινιόν πλατείες, άπειρα μαγαζάκια και αρκετός κόσμος, τουρίστες αλλά και ντόπιοι που κυκλοφορούσαν σ’ όλη την περιοχή.

Ακολουθήσαμε ένα από αυτά τα στενάκια (Carrer dels Serrans) βλέποντας στο βάθος ένα ακόμη πύργο, τον Torre de Sant Bartomeu.

Συνεχίσαμε και βρεθήκαμε στο Palau de la Generalitat Valenciana, ένα βαρύ αλλά όμορφο γοτθικό κτίριο, έδρα της τοπικής κυβέρνησης. Στα σκοτεινά χρόνια του Ισπανικού εμφύλιου είχε διατελέσει, για σχεδόν ένα χρόνο, έδρα της κυβέρνησης των δημοκρατικών.

Μπροστά του υπάρχει ένας μικρός περιποιημένος κήπος και ακολουθεί η Πλατεία Plaça de la Mare de Déu ή Plaza de la Virgen (της παρθένου Μαρίας).

Η πλατεία περιστοιχίζεται από όμορφα κτίρια, όπως την ομώνυμη εκκλησία, το αφιέρωμα στην ίδρυση της πόλης (Piedra fundacional de València) και μερικά καφέ ενώ στο κέντρο της υπάρχει ωραίο σιντριβάνι (Font del Túria). Στην πλατεία κάθε Πέμπτη στις 12:00 διεξάγεται μια παραδοσιακή «δίκη» που καταπιάνεται με θέματα ύδρευσης και άρδευσης (Tribunal de les Aigües de València).

Στην Βασιλική Basílica de la Mare de Déu dels Desamparats υπήρχε λειτουργία και πολύ κόσμος την παρακολουθούσε κατανυκτικά. Εμείς απτόητοι και σταθερά “άπιστοι” εισβάλαμε, φωτογραφίζοντας θρασύτατα τον ωραίο διάκοσμο της.

Δίπλα ακριβώς υπάρχει ο εντυπωσιακός καθεδρικός της πόλης, La Seu de València. Ενώνεται με μια στεγασμένη γέφυρα - πέρασμα (Pasaje Emili Maria) με την Βασιλική ενώ τριγύρω υπάρχουν 3 διαφορετικής τεχνοτροπίας πύλες.

Εδώ η προσπάθεια εισβολής βρήκε αντίσταση, καταρχήν, αλλά εν τέλει καταφέραμε να μπούμε στο εσωτερικό του ναού από την κεντρική είσοδο.

Άλλος ένας περίτεχνος πύργος - καμπαναριό υψώνεται στο πλάι του καθεδρικού, ο περίφημος Miguelete. Σύμφωνα με τους οδηγούς έχει καμιά 200αριά σκαλιά, με στενό και κλειστοφοβικό ανέβασμα αλλά σε αποζημιώνει με την όμορφη θέα από την κορυφή. Εμείς όμως ήδη κουρασμένοι δεν το τολμήσαμε.

Στο ίδιο σημείο ξεκινά η πλατεία της βασίλισσας (Plaça de la Reina) που όμως ήταν αποκλεισμένη, λόγω εκτεταμένης ανακατασκευής της, με αποτέλεσμα να μην μπορέσουμε να την δούμε. Θαυμάσαμε παρόλ’ αυτά τα υπέροχα κτίρια που βρίσκονται στις παρυφές της.

Συνεχίσαμε λίγο πιο κάτω με στόχο να δούμε το Palacio Marques de Dos Aguas, ένα εντυπωσιακότατο παλάτι, πολύ καλά διατηρημένο, το οποίο πραγματικά σε βάζει στην ατμόσφαιρα της εποχής του.

Οι δυνάμεις μας όμως είχαν αρχίσει να εξαντλούνται καθώς η συσσωρευμένη κούραση από την Ρώμη και το ταξίδι, επιδρούσε πάνω μας, ενώ η πείνα είχε αρχίσει να κάνει την εμφάνισή της. Πήραμε μια ανάσα και επιστρέψαμε σιγά σιγά προς τη γειτονιά του ξενοδοχείου μας (Benimaclet), ολοκληρώνοντας μια βόλτα περίπου 5χμ.

Η γειτονιά του Benimaclet επιλέχθηκε με την βοήθεια της @mikrh tsopana και με την λογική να είναι μια περιοχή κοντά στο πανεπιστήμιο και συγχρόνως κοντά στο κέντρο της πόλης από την μια κι από την άλλη να είναι μια περιοχή ζωντανή, με επιλογές σε εστίαση και διασκέδαση. Και όντως ήταν έτσι. Φτάνοντας, περπατήσαμε λίγο στα στενά της παρέα με ντόπιους που είχαν βγει στα μικρά και προσεγμένα μαγαζάκια της γειτονιάς.

Καταλήξαμε σ’ ένα ταπάδικο, στο La Murta vins i tapes, το οποίο αποδείχτηκε πολύ καλό και οικονομικό. Το τιμήσαμε εξάλλου κι άλλες φορές. Πέσαμε με τα μούτρα στις κροκέτες, στα τσορίθος και τα χαμόν, “χτυπήσαμε” και τις πρώτες μας Estrella Galicia και έτσι αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε για τα καλά ότι είμαστε πια στην Ισπανία.

Το τέλος της βραδιάς μας βρήκε σχετικά νωρίς στο ξενοδοχείο καθώς η επόμενη ημέρα θα ξεκινούσε νωρίς στο πολυτεχνικό πανεπιστήμιο της πόλης.

Χάρτης διαδρομής της 1ης ημέρας:

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• …

  Go to chapter

  Go
• 12

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 4 of 12

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[stonerolling]

Roma - Città Eterna (Part 1)

by @stonerolling

Παρόλη την δυσλεξία μου θα προσπαθήσω να γράψω την… Ρωμαϊκή ιστορία!
Η πρωινή πτήση της SkyExpress, χωρίς καθυστερήσεις, φρόντισε να μας συστήσει την Ρώμη. Φτάνοντας πήραμε το τραίνο ως τον σταθμό Roma Trastevere με κόστος 8€ και βγάλαμε μια 2ήμερη κάρτα για όλα τα ΜΜΜ στα 12,5€.

Εκεί ξεκίνησε η περιπέτεια …Στην πρώτη μας προσπάθεια να επικοινωνήσουμε με τον ιδιοκτήτη του δωματίου μάλλον αποτύχαμε. Μετά από αρκετή ώρα και μόλις είχαμε φτάσει έξω από το διαμέρισμα, μιλήσαμε μαζί του και φτάνοντας, μας είπε πως έχει ήδη νοικιάσει το διαμέρισμα. Ορίστε;...

Από λάθος του google scheduler - έτσι το λέμε τώρα - το δωμάτιο είχε διπλοκλειστεί (από μόνο του, ένιωθε μοναξιά και έψαχνε παρέες) και από την πλατφόρμα του Airbnb αλλά και από το Booking. Καλό το αστείο, αρκεί να μην είσαι εσύ αυτός που την πατάει, και για την ακρίβεια αυτός που έρχεται Δεύτερος, κι εμείς …ήμασταν.

Η αρχική ανησυχία άρχισε να μετατρέπεται σε ταλαιπωρία καθώς η πολύωρη προσπάθεια του ιδιοκτήτη να μας βρει άλλο κατάλυμα δεν κατέληγε πουθενά. Η Ρώμη ήταν τσίτα στον κόσμο, ή να το πω πιο κόσμια το Κολοσσαίο ήταν sold out για μήνες. Μετά από δική μας επικοινωνία μας με το Booking και νέα πολύωρη καθυστέρηση βρήκαμε τελικά ένα ξενοδοχείο στην περιοχή του Municipio XIII. Δυστυχώς δεν υπήρχε τίποτα ελεύθερο στο Trastevere και ελάχιστα καταλύματα σε όλη τη Ρώμη. Την διαφορά τιμής (x3 της αρχικής) την κάλυψε ο ιδιοκτήτης του αρχικού διαμερίσματος αφού βέβαια είπε την γνωστή σε όλους φράση «vaffanculo». Φαντάζομαι την απηύθυνε στο διαμέρισμα για την ανοησία του να ψάχνει παρέες.

Αφού το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας είχε φύγει, τρέξαμε γρήγορα στο ξενοδοχείο το οποίο με κόστος 450€ για 2 μέρες όπως αντιλαμβάνεται κανείς είχε πολλές έξτρα παροχές : χαλασμένο A/C -σε μια πόλη που συχνά η θερμοκρασία έμοιαζε με πυρετό- άπειρα μυρμήγκια - σκληρά εποχιακοί εργαζόμενοι- ιπτάμενα και έρποντα, είχαμε ΚΑΙ ποικιλία. Ε… μετά από όλα αυτά ξεκινήσαμε για την πρώτη γύρα.

Στις λίγες ώρες που έμειναν με φως ημέρας τρέξαμε να προλάβουμε ξεκινώντας από την Piazza Navona με το κουκλί σιντριβάνι της… Πω ρε κόσμος!!!!

Κατόπιν περάσαμε από το Pantheon. Δεν υπήρχε περίπτωση να περιμένω τέτοια ουρά για να μπω μέσα, εκτός αν ήταν pub για να πάρω ποτό ;-)

Ο δρόμος μας συνεχίστηκε φέρνοντάς μας στην Fontana di Trevi, όπου ήταν τόσο ασφυκτικά γεμάτη ώστε νόμιζα πως ξεκίνησε επιτέλους η επανάσταση. Viva la Revolución!!!!!!!

Πραγματικά το σιντριβάνι αυτό δεν παίζεται σε ομορφιά, δεν ήταν τυχαίο εξάλλου ότι όλος αυτός ο κόσμος δεν ξεκόλλαγε με τίποτα και εγώ έβγαλα περισσότερες φωτογραφίες από ότι σε όλα μαζί τα προηγούμενα αξιοθέατα. Το τι τάληρο θα μαζεύουνε κάθε βράδυ δεν μπορώ να το υπολογίσω, μόνο με τα ευχοκέρματα της πλατείας ενός μήνα θα μπορούσαν να ζήσουν οικογένειες ολόκληρες για πολλούς μήνες

Επόμενος σταθμός Piazza di Spanga, κι εκεί άξαφνα μας υποδέχονται … ορδές τουριστών. Μα τι διάολο, την ίδια ιδέα είχαμε όλοι οι τουρίστες αυτήν την βδομάδα;

Απτόητοι ωστόσο συνεχίζουμε. Να και μια ελληνορθόδοξη Βυζαντινή εκκλησία που όπως αναφέρει στα ελληνικά είναι του Αγίου Αθανασίου. Λες να πάμε να προσκυνήσουμε;;;;; Α, μπα άστο καλύτερα, έχουμε ΠΟΛΥ καλύτερα πράγματα να κάνουμε.

Μια μικρή στάση στην Piazza del Popolo ήταν επιβεβλημένη, αράξαμε λοιπόν για λίγο, κάτω από το μενίρ και ακούγαμε μια μικρή μπάντα που έπαιζε μουσικούλα. Δέχομαι και την πληροφορία ότι σε μία από τις δίδυμες εκκλησίες φημολογείται πως είναι θαμμένος ο Νέρωνας. Λες; Ένα κεράκι θα έπρεπε να το ανάψουμε, αυτός άναψε μια ολόκληρη πόλη, έτσι εις μνήμην. Είναι συνηθισμένο άλλωστε να χτίζονται χριστιανικές εκκλησίες πάνω σε αρχαία κτίσματα, όπως ξέρουμε και στην Ελλάδα δεν έχουν αφήσει τίποτα τέτοιο ανεκμετάλλευτο.

Οι πρώτες εντυπώσεις ήταν αρκούντως εντυπωσιακές, κάθε γωνιά κι αξιοθέατο, η χλιδή που γνώρισε αυτή η πόλη για αιώνες έχει αφήσει παντού τα σημάδια της, και τι σημάδια…. ΝΑ, μετά συγχωρήσεως.

Καθώς άρχισε να σκοτεινιάζει είπαμε να πάμε για φαγητό. Ανήκω στην μειοψηφία των ανθρώπων που δεν τους αρέσουν τα μακαρόνια. Ακόμα κι εκεί ανήκω στο περιθώριο!!! Ξεκαθάρισα λοιπόν από την αρχή πως ΜΟΝΟ πίτσα δέχομαι να καταναλώσω για ολόκληρο το χρονικό διάστημα που θα βρισκόμουν Ιταλία, οπότε… βρεθήκαμε σε ψαγμένη πιτσαρία στο Prati. Εκεί δεν ήθελα να πιω μπύρες γιατί πρώτον δεν μου αρέσουν πολύ και δεύτερον γιατί ήθελα να πιω τις τεκίλες μου, το βράδυ με πολλαπλάσια χαρά. Έτσι μας προέκυψε η φωτογραφία αυτή που με επιβεβαιώνει, εγώ με ποτηράκι μπύρας 200ml ενώ ο @gkalla με 1lt ΧΑΧΑΧΑΧΑ

Λοιπόν τέλος με τον τουρισμό, πάμε γρήγορα στο ξενοδοχείο να ετοιμαστούμε για την βραδινή έξοδο. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!!
Με την ατυχή συγκυρία της διπλοκράτησης βρεθήκαμε μισή ώρα μακριά από το Trastevere, αυτό όμως δεν μας αποθάρρυνε από το να περάσουμε εκεί και τα 2 βράδια μας.

Φτάνουμε στην γέφυρα Ponte Sisto του Τίβερη που ενώνει το Trastevere με το κέντρο της πόλης. ΧΑΜΟΣ στο γιοφύρι από παρέες με μπύρες, ποτά και μουσικές!!! Αν δεν δω τον κόσμο σε ένα μέρος το βράδυ να διασκεδάζει, νομίζω πως έχω χάσει το σημαντικότερο κομμάτι.

Μπαίνουμε λοιπόν μέσα στην περιοχή και…. μιλάμε για άπειρο κόσμο. (Για μασκούλες ούτε συζήτηση, ο covid δεν ήταν γνωστός στη χώρα).

Υπήρχαν πολλά σημεία που στριμωχνόμασταν για τα καλά. Όμως δεν δεχόμουν να μην απολαύσω το mood αυτό και να γίνω ένα με την εύχαρη μάζα εξαιτίας του covid. Η περιοχή αυτή είχε την ομορφιά της παρακμής, γεμάτη μνημεία, ενδιαφέροντα κτίρια και παράλληλα ένα πιο χύμα και underground look. Διάσπαρτα graffiti κάποια ψιλοερειπωμένα κτίσματα και μια οσμή κατά τόπους όχι και πολύ ευχάριστη, σαν το άρωμα που αναδίδουν τα στενά γύρω από την Ομόνοια τη νύχτα. Γεμάτη όμως με μαγαζιά κι αυτά γεμάτα κόσμο. SUPER!!!!!

Ήρθε λοιπόν η ώρα για τα σκληρά ποτά : Τεκίλα και Ρούμι. Το μόνο που με στεναχώρησε ήταν πως ακόμα και στο σκαλοπάτι του δωματίου που είχαμε κλείσει αρχικά, καθόταν κόσμος και τα έπινε, ενώ εμείς πλέον θα έπρεπε να διανύσουμε μεγάλη απόσταση για να πάμε στο νέο…. κλαψ λιγμ

Ότι κι αν γράψω δεν νομίζω πως θα μπορέσω να μεταδώσω πως ήταν εκεί, το κλίμα, το ύφος , τον παλμό, το κέφι, την διάθεση όλων να γιορτάσουν -είδες τι κάνει η τόση απομονωση, μέχρι και το δωμάτιο έψαχνε παρέα μην τα ξαναλέμε τώρα -. Χρειάζονται όλες οι αισθήσεις για να καταλάβεις, οπότε αρκεστείτε σε μερικές φωτογραφίες και ότι πιάσετε…. όρεξη να ‘χετε και φαντασία.

Χάρτης διαδρομής της 1ης ημέρας στην Ρώμη:

 

[Samion]

πετυχατε το πιο δημοφιλες για τουρισμο ΣΚ του ετους, μετα το Πασχα...στις 2/6 ηταν η μεγαλυτερη εθνικη εορτη, μαλιστα μετα απο 2 ετη που δεν εορταστηκε σχεδον καθολου, αρα η μιση Ιταλια ηταν σε διακοπες εξ ου κ το χαος σε Ρωμη, Βενετια, Φλωρεντια.

 

[gkalla]

πετυχατε το πιο δημοφιλες για τουρισμο ΣΚ του ετους, μετα το Πασχα...στις 2/6 ηταν η μεγαλυτερη εθνικη εορτη, μαλιστα μετα απο 2 ετη που δεν εορταστηκε σχεδον καθολου, αρα η μιση Ιταλια ηταν σε διακοπες εξ ου κ το χαος σε Ρωμη, Βενετια, Φλωρεντια.

Δεν το ξέραμε αλλά το καταλάβαμε για τα καλά επιτόπου. Να φανταστείς πως το μοναδικό διαθέσιμο διαμέρισμα στο Trastevere μέσω booking το έδινε 2.300€ για 2 μέρες. Ένα απλό διαμέρισμα, όχι κάτι σπέσιαλ.

 

[stonerolling]

Roma - Città Eterna (Part 2)

by @stonerolling

Την επόμενη μέρα ξεκινήσαμε για το Βατικανό. Άντε να δούμε και την εκεί χλιδή….
Νατος και ο San Pietro, όσο επιβλητικός χρειάζεται για να μαζεύονται οι πιστοί σε τεράστια ουρά, -τίγκα το περιστύλιο- για να μπουν μέσα!!!!! Τελικά όλες οι θρησκείες τα ίδια συμπτώματα προκαλούν

Και αφού συγχωρέθηκαν όλες μας οι αμαρτίες - τα συγχωροχάρτια θα μας τα στείλουν με email, λόγω covid- αποχωρήσαμε. Ο δρόμος για το Κολοσσαίο είναι μακρύς μιας που πηγαίνοντας με το μετρό διαπιστώσαμε πως η συγκεκριμένη γραμμή ήταν εκτός λειτουργίας. Οπότε στο Termini κατεβαίνουμε μαζί με άπειρο κόσμο για να γίνουμε σαρδέλες σε λεωφορείο. Όμως ούτε αυτό δεν ήταν εφικτό κι έτσι ξαναδείξαμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας: “εμπρός λοιπόν καλά μου ποδαράκια” -ελπίζω να θυμάστε τον αστυνόμο Σαϊνη-

Να και μια εικόνα από ένα κτήριο κατά την διαδρομή.

Η διαδρομή μας αποζημίωσε πολλαπλά: όμορφα και επιβλητικά κτίρια που σε βοηθούν να καταλάβεις τι σημαίνει “Αυτοκρατορία”, ένας γλάρος που πετάει μπροστά μου με φόντο το Κολοσσαίο! Ωωωωωωω!

Το Κολοσσαίο (Colosseum) υπέροχο κι όπως είπαμε …sold out, όποτε και να πας. Ο χώρος της αρχαίας αγοράς (Forum Romanum) σταθερά γοητευτικός αιώνες τώρα συνεχίζει να πυροδοτεί την φαντασία με ιστορίες από περασμένα μεγαλεία. Η αλήθεια είναι ότι δεν μπήκαμε μέσα, προτιμήσαμε να τον περικυκλώσουμε δίνοντας δουλειά στον 18-300mm superzoom φακό μου.

Στον δρόμο πάνω από την αγορά είδαμε και αυτό το γαμήλιο αμαξάκι, που μας προβλημάτισε λίγο με την χρονική περίοδο που διάγουμε αλλά σταθερά

συνεχίσαμε την βόλτα μας (Forum Romanum)…

Περάσαμε από την Αγορά του Τραϊανού (Forum Traiani) με την χαρακτηριστική Στήλη (Colonna Traiana), και όλο τινάζαμε τη σκόνη από τις χλαμύδες μας.

Κοίτα τώρα λεπτομέρεια !!!!!

Φτάσαμε με τα πολλά και στην Piazza Venezia όπου δέσποζε το μνημείο του Vittorio Emanuele II με ύφος υπεροπτικό, αλαζωνικό σα να ήθελε να φωνάξει “Εγώ είμαι η εξουσία”

Αλλά εμένα δεν μου έβγαζε το “ποιος να συγκριθεί μαζί σου” είχα αρκετά ήδη στο μυαλό μου.

Σειρά είχε το Καπιτώλιο (Campidoglio) με το άγαλμα της λύκαινας που ταΐζει τον Ρώμο και τον Ρωμύλο στην αριστερή του πλευρά. Στην Ιστορία του σχολείου μας μαθαίνανε πόσο σημαντικοί ήτανε αυτοί οι δύο που επιβίωσαν πίνοντας το γάλα του ζώου και όχι πόσο σημαντικά είναι τα ζώα που πάντα βοηθάνε μέσα στην αθωότητά τους τα άλλα είδη να επιβιώσουν - ακόμα και αυτά που αργότερα θα γίνουν οι θύτες τους-

Η πίσω πλευρά του Καπιτωλίου (Campidoglio) είναι το σημείο με την καλύτερη θέα στην αρχαία αγορά (Forum Romanum).

Πραγματικά υπέροχες εικόνες με μία όμως παρατήρηση: όλος αυτός ο χώρος ήταν τίγκα όχι μόνο στους μπάτσους, αλλά και σε στρατό!!!!

Ε ώπα ρε. Τι τον θέλετε τον στρατό με τα τεράστια αυτόματα όπλα; Δηλαδή αν συμβεί κάτι θα μας γαζώσουν όλους; Δεν θα σχολιάσω παραπέρα γιατί θα μου βγουν extreme συναισθήματα.

Επιστρέψαμε στο Trastevere περνώντας τον Τίβερη και το νησάκι Isola Tiberina.

Ήπιαμε κάτι μπύρες - τι να κάνω, ήπια κι εγώ - και επιστρέψαμε στο δωμάτιο για ξεκούραση (μην ξεχνάμε πως ξενυχτίσαμε χθες) ώστε να έχουμε ενέργεια για το βράδυ, που αλλού….. στο Trastevere.

Δίπλα στο ξενοδοχείο που μέναμε, σε μια πολύ καλή πιτσαρία με όψη όμως σαν ταβερνάκι και γεμάτα όλα τα τραπέζια από Ιταλούς, πήγαμε για φαί . Ο αρχηγός εκεί ήταν πολύ επικοινωνιακός οπότε μας έπιασε την κουβέντα, λέγοντάς μας για τα μέρη που είχε επισκεφθεί στην Ελλάδα, και τονίζοντας το πόσο μοιάζουμε σαν λαοί σε όψη και χαρακτήρα σε αντίθεση με τους αντιπαθέστατους Γερμανούς. Το άλλο αστείο μ’ αυτόν ήταν πως σε όλα τα τραπέζια που απευθυνόταν σε κάθε όνομα πιάτου συμπλήρωνε στο τέλος την λέξη Calabrese. ΧΑΧΑΧΑ (Σας θυμίζει κάποια φράση

Το βράδυ η εικόνα στο Trastevere ήταν όπως την είχαμε αφήσει την προηγούμενη νύχτα πλην μιας εκκλησίας που είχε βραδινή λειτουργία, και είπαμε να μην την χάσουμε. Ήταν η ολονυχτία του οσίου "Αύριο Φεύγω", βοήθεια μας!

Μια τελευταία φωτογραφία καθώς αποχωρούμε από το Trastevere βλέποντας την γέφυρα Ponte Giuseppe και τον San Pietro.

Χάρτης διαδρομής της 2ης ημέρας στην Ρώμη:

 

[gkalla]

Valencia - Πρώτη επαφή

Μετά το πρωϊνό στο ξενοδοχείο της Ρώμης (το μόνο αξιοπρεπές που είχε αυτό το κατάλυμα) ξεκινήσαμε για το αεροδρόμιο. Η πτήση μας με την Vueling ήταν στις 13:30 και όλα πήγαν μια χαρά.

Φτάσαμε στο αεροδρόμιο της Βαλένθια στην ώρα μας και εκεί ήρθε η πρώτη ευχάριστη έκπληξη. Το μετρό για την πόλη (και για όλους τους προορισμούς) και το τραμ ήταν δωρεάν τις Κυριακές. Σε μισή ωρίτσα ήμασταν στο ξενοδοχείο μας στην γειτονιά του Benimaclet. Η υποδοχή εγκάρδια, αποτελεσματική και ταχύτατη, το δωμάτιο αξιοπρεπές ενώ το κλιματιστικό δούλευε άψογα. Σε χρόνο μηδέν βρεθήκαμε στο δρόμο και καθώς θα είχαμε μόνο λίγες ώρες με φως ξεκινήσαμε για την πρώτη μας αναγνωριστική βόλτα στην πόλη. Ο καλύτερος τρόπος, κατά την γνώμη μου, για να πάρεις μια καλή πρώτη γεύση και να αρχίζεις να προσανατολίζεσαι σε μια άγνωστη πόλη είναι το ποδαράτο. Αυτό βέβαια δεν ισχύει για τον @stonerolling που ακόμη προσπαθεί να βρει κατά που πέφτει η θάλασσα ή η παλιά πόλη. Αριστερά, δεξιά ή …κάπου στην μέση;

Αρχίσαμε από το πάρκο Jardins del Real / Vivers, που βρίσκεται ανάμεσα στο ξενοδοχείο και το κέντρο της παλιάς πόλης. Περπατήσαμε ανάμεσα σε σιντριβάνια, λιμνούλες, μονοπάτια και αρχίσαμε να παρατηρούμε τους λιγοστούς ντόπιους που κυκλοφορούσαν στο πάρκο. Παρόλο που ήταν Κυριακή το πάρκο έμοιαζε άδειο. Μάλλον όλοι θα ήταν στην παραλία είπαμε και δεν είχαμε άδικο.

Στο πάρκο υπάρχουν και κάποια κτίρια όπως το κέντρο μετεωρολογίας, το μουσείο Φυσικής Ιστορίας (Museu de Ciències Naturals) ενώ στην άλλη άκρη του υπάρχει το μουσείο Καλών Τεχνών (Museo de Bellas Artes de Valencia).

Το μικρό σχετικά Museu de Ciències Naturals δεν το επισκεφτήκαμε καθώς είχαμε διαβάσει πως δεν είναι κάτι το τρομερό αλλά το Museo de Bellas Artes τελικά το είδαμε την τελευταία μέρα πριν την αναχώρηση.

Ο κήπος καθώς και αυτά τα 2 μουσεία βρίσκονται στην περιοχή Trinitat η οποία ανήκει στην ευρύτερη περιοχή της La Saïdia.

Στην ίδια περιοχή, λίγο πιο πάνω, συναντήσαμε και το μοναστήρι Reial Monestir de la Santíssima Trinitat.

Αμέσως μετά το πάρκο βρίσκεται ένα ακόμα, το Jardí del Túria. Καθώς ο ποταμός Τούρια συχνά υπερχείλιζε και προκαλούσε σοβαρές καταστροφές στην πόλη, οι αρχές αποφάσισαν να τον εκτρέψουν και στην παλιά του κοίτη έχει φτιαχτεί ένα πάρκο, μήκους 10 χμ., που οριοθετεί και σχεδόν περικυκλώνει την παλιά πόλη (Ciutat Vella).

Στα άκρα αυτού του πάρκου βρίσκονται η πόλη των τεχνών και των επιστημών (Ciudad de las artes y ciencias) αλλά και το Βιοπάρκο της πόλης. Κατά μήκος του υπάρχουν πολλές γέφυρες που όμως πλέον δεν γεφυρώνουν όχθες ποταμού. Ο ποταμός έφυγε, οι γέφυρες …έμειναν

Κινηθήκαμε αρχικά στο πλάι του, για να διασχίσουμε μια από αυτές τις γέφυρες, την Pont dels Serrans.

Στο τέρμα της δεσπόζουν οι Torres de Serranos, όμορφο απομεινάρι του μεσαιωνικού τείχους που προστάτευε την πόλη και κατασκευάστηκαν μεταξύ του 1392 και του 1398. Ανάμεσά τους υπάρχει μια από τις 12 πύλες του τείχους, ίσως η πιο καλά διατηρημένη.

Περνώντας από αυτό το σημείο ήμασταν πια στην παλιά πόλη. Γύρω μας υπήρχαν πολλά μικρά στενάκια, μινιόν πλατείες, άπειρα μαγαζάκια και αρκετός κόσμος, τουρίστες αλλά και ντόπιοι που κυκλοφορούσαν σ’ όλη την περιοχή.

Ακολουθήσαμε ένα από αυτά τα στενάκια (Carrer dels Serrans) βλέποντας στο βάθος ένα ακόμη πύργο, τον Torre de Sant Bartomeu.

Συνεχίσαμε και βρεθήκαμε στο Palau de la Generalitat Valenciana, ένα βαρύ αλλά όμορφο γοτθικό κτίριο, έδρα της τοπικής κυβέρνησης. Στα σκοτεινά χρόνια του Ισπανικού εμφύλιου είχε διατελέσει, για σχεδόν ένα χρόνο, έδρα της κυβέρνησης των δημοκρατικών.

Μπροστά του υπάρχει ένας μικρός περιποιημένος κήπος και ακολουθεί η Πλατεία Plaça de la Mare de Déu ή Plaza de la Virgen (της παρθένου Μαρίας).

Η πλατεία περιστοιχίζεται από όμορφα κτίρια, όπως την ομώνυμη εκκλησία, το αφιέρωμα στην ίδρυση της πόλης (Piedra fundacional de València) και μερικά καφέ ενώ στο κέντρο της υπάρχει ωραίο σιντριβάνι (Font del Túria). Στην πλατεία κάθε Πέμπτη στις 12:00 διεξάγεται μια παραδοσιακή «δίκη» που καταπιάνεται με θέματα ύδρευσης και άρδευσης (Tribunal de les Aigües de València).

Στην Βασιλική Basílica de la Mare de Déu dels Desamparats υπήρχε λειτουργία και πολύ κόσμος την παρακολουθούσε κατανυκτικά. Εμείς απτόητοι και σταθερά “άπιστοι” εισβάλαμε, φωτογραφίζοντας θρασύτατα τον ωραίο διάκοσμο της.

Δίπλα ακριβώς υπάρχει ο εντυπωσιακός καθεδρικός της πόλης, La Seu de València. Ενώνεται με μια στεγασμένη γέφυρα - πέρασμα (Pasaje Emili Maria) με την Βασιλική ενώ τριγύρω υπάρχουν 3 διαφορετικής τεχνοτροπίας πύλες.

Εδώ η προσπάθεια εισβολής βρήκε αντίσταση, καταρχήν, αλλά εν τέλει καταφέραμε να μπούμε στο εσωτερικό του ναού από την κεντρική είσοδο.

Άλλος ένας περίτεχνος πύργος - καμπαναριό υψώνεται στο πλάι του καθεδρικού, ο περίφημος Miguelete. Σύμφωνα με τους οδηγούς έχει καμιά 200αριά σκαλιά, με στενό και κλειστοφοβικό ανέβασμα αλλά σε αποζημιώνει με την όμορφη θέα από την κορυφή. Εμείς όμως ήδη κουρασμένοι δεν το τολμήσαμε.

Στο ίδιο σημείο ξεκινά η πλατεία της βασίλισσας (Plaça de la Reina) που όμως ήταν αποκλεισμένη, λόγω εκτεταμένης ανακατασκευής της, με αποτέλεσμα να μην μπορέσουμε να την δούμε. Θαυμάσαμε παρόλ’ αυτά τα υπέροχα κτίρια που βρίσκονται στις παρυφές της.

Συνεχίσαμε λίγο πιο κάτω με στόχο να δούμε το Palacio Marques de Dos Aguas, ένα εντυπωσιακότατο παλάτι, πολύ καλά διατηρημένο, το οποίο πραγματικά σε βάζει στην ατμόσφαιρα της εποχής του.

Οι δυνάμεις μας όμως είχαν αρχίσει να εξαντλούνται καθώς η συσσωρευμένη κούραση από την Ρώμη και το ταξίδι, επιδρούσε πάνω μας, ενώ η πείνα είχε αρχίσει να κάνει την εμφάνισή της. Πήραμε μια ανάσα και επιστρέψαμε σιγά σιγά προς τη γειτονιά του ξενοδοχείου μας (Benimaclet), ολοκληρώνοντας μια βόλτα περίπου 5χμ.

Η γειτονιά του Benimaclet επιλέχθηκε με την βοήθεια της @mikrh tsopana και με την λογική να είναι μια περιοχή κοντά στο πανεπιστήμιο και συγχρόνως κοντά στο κέντρο της πόλης από την μια κι από την άλλη να είναι μια περιοχή ζωντανή, με επιλογές σε εστίαση και διασκέδαση. Και όντως ήταν έτσι. Φτάνοντας, περπατήσαμε λίγο στα στενά της παρέα με ντόπιους που είχαν βγει στα μικρά και προσεγμένα μαγαζάκια της γειτονιάς.

Καταλήξαμε σ’ ένα ταπάδικο, στο La Murta vins i tapes, το οποίο αποδείχτηκε πολύ καλό και οικονομικό. Το τιμήσαμε εξάλλου κι άλλες φορές. Πέσαμε με τα μούτρα στις κροκέτες, στα τσορίθος και τα χαμόν, “χτυπήσαμε” και τις πρώτες μας Estrella Galicia και έτσι αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε για τα καλά ότι είμαστε πια στην Ισπανία.

Το τέλος της βραδιάς μας βρήκε σχετικά νωρίς στο ξενοδοχείο καθώς η επόμενη ημέρα θα ξεκινούσε νωρίς στο πολυτεχνικό πανεπιστήμιο της πόλης.

Χάρτης διαδρομής της 1ης ημέρας:

 

[gkalla]

Valencia - UPV, Cabanyal, Playa Malva Rosa

Η επόμενη ημέρα ξεκίνησε νωρίς. Ένα καφεδάκι στον φούρνο, απέναντι από το ξενοδοχείο, έκδοση εισιτηρίου Suma Τ3 για τρεις μέρες, για όλα τα μέσα (9,7€ + 1€ η κάρτα) και αναμονή για το τραμ. Εντυπωσιακά αυστηρός ο έλεγχος από τους σεκιουριτάδες για την χρήση μάσκας σε αντίθεση με τη απόλυτη χαλαρότητα που υπήρχε στην πόλη. Πολύ γρήγορα φτάσαμε στο πανεπιστήμιο που θα μας φιλοξενούσε τις επόμενες 5 ημέρες. Είχε φανεί από την προετοιμασία ότι η οργάνωση των υπευθύνων του προγράμματος ήταν ελλιπέστατη. Το ίδιο διαπιστώσαμε κι από κοντά. Όταν συγκεντρωθηκαν σχεδόν όλοι οι συμμετέχοντες, γύρω στα 220 άτομα, μας “μάντρωσαν” όλους μαζί σε μια αίθουσα 150 θέσεων για να μας καλωσορίσουν. Μέτρα για τον COVID είπατε;

Μοιραστήκαμε ευτυχώς γρήγορα σε μικρές ομάδες και σύντομα αρχίσαμε να γνωριζόμαστε και να κάνουμε τις πρώτες μας επαφές.

Γρήγορα αποδείχτηκε πως τα μαθήματα Ισπανικών, υποτίθεται επιπέδου advanced, στα οποία θα συμμετείχα, κάθε άλλο παρά τέτοια θα ήταν. Οι συνάδελφοι από τα άλλα πανεπιστήμια, όσο συμπαθείς κι αν ήταν, με τα Ισπανικά δεν το είχαν ιδιαίτερα. Άλλο ένα πρόβλημα οργάνωσης τους προγράμματος…

Όσο για την δασκάλα, άστα… Βαθιά συντηρητική, φιλοβασιλική και οπαδός της θεωρίας ότι οι Ισπανοί καλά έκαναν και “εκπολίτισαν”, με τσεκούρι και φωτιά, τους βαρβάρους ιθαγενείς της Λατινικής Αμερικής. “Αυτοί σκότωναν ο ένας τον άλλον, εμείς τους φέραμε τον πολιτισμό και την θρησκεία.” Καταλαβαίνετε την άμεση και έντονη αντίδραση μου… (Όταν οι Χριστιανοί μιλάνε για πολιτισμό εγώ θυμάμαι τις σταυροφορίες, τις ευλογημένες εννοείται)

Ευτυχώς για τον @stonerolling ο δικός του δάσκαλος στο τμήμα των IT ήταν εξαιρετικός. Καλός στις εισηγήσεις του, εξαιρετικός στις προτάσεις του και τις πληροφορίες για την πόλη και το κυριότερο… έκανε μεγάλα διαλείμματα.

Αργότερα, μετά το πέρας των συμβατικών υποχρεώσεων, μας προσέφεραν ένα μικρό γεύμα στους ομολογουμένως εξαιρετικούς υπαίθριους χώρους του campus. Η μπύρα και η σαγκρία έρευσαν και σιγά σιγά τα ήθη “κατέρρευσαν”...

Αργότερα, το απόγευμα βρήκαμε το κουράγιο μετά την κραιπάλη και κατεβήκαμε αρχικά προς την παραθαλάσσια περιοχή του El Cabanyal. Περισσότερο οικιστική παρά τουριστική με όμορφους δρόμους και σπίτια αρκετά από τα οποία ήταν καλυμμένα εν μέρει με πλακάκια.

Είδαμε επίσης κάποιες εντυπωσιακές τοιχογραφίες για τις οποίες είναι γενικά γνωστή η Βαλένθια.

Περάσαμε κι από την Plaza de Rosario με την γραφική εκκλησία της αλλά και το μουσικό θέατρο (Teatre El Musical) ακριβώς δίπλα της.

Αφού σεργιανίσαμε χαλαρά στους δρόμους και τα στενά του Cabanyal βγήκαμε τελικά προς την πλευρά της παραλίας. Τεράστιας σε μήκος, πλάτος και με καθαρή, ξανθιά άμμο. Διαθέτει και πολλά ονόματα: ξεκινά την “καριέρα” της ως Playa Las Arenas συνεχίζει ως Playa Cabanyal, κατόπιν είναι το κυρίως μέρος της, η Playa Malva Rosa ενώ στο βάθος και έξω πια από τον ιστό της πόλης λέγεται Playa de la Patacona.

Η Playa Malva Rosa θεωρείται η πιο διάσημη απ’ αυτές, με ωραίο παραλιακό πεζόδρομο, ποδηλατόδρομο, πολλούς φοίνικες αλλά και κάποια εστιατόρια με ειδικότητα φυσικά στα θαλασσινά και την παέγια. Η έντονη τηγανίλα θύμιζε αρκετά τα δικά μας παραλιακά μαγαζιά αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν μας τράβηξαν να τα επισκεφθούμε.

Παρά το προχωρημένο της ώρας υπήρχε πολύ κόσμος που χαλάρωνε, κολυμπούσε και έπαιζε από ποδόσφαιρο ως beach volley.

Όταν χορτάσαμε την θαλασσινή αύρα γυρίσαμε στα στενά του Cabanyal για να χορτάσουμε και κυριολεκτικά στο αρκετά καλό La Bodegueta de Nerea.

Έπρεπε όμως να κάνουμε και την πρώτη μας νυχτερινή εξόρμηση στην πόλη. Επιστρέψαμε στο Benimaclet και αφού δυσκολευτήκαμε αρκετά να βρούμε κάτι ανοιχτό καθώς ήταν Δευτέρα βράδυ καταλήξαμε στο El Glop, ένα μπαράκι παλαιάς κοπής, με αισθητική της δεκαετίας του ‘80, το οποίο έμελλε να γίνει το στέκι μας για τις επόμενες ημέρες. Είχε όλα τα φόντα για αυτό. Έπαιζε rock μουσική (αν και σε πολύ χαμηλή ένταση), μάζευε νεαρόκοσμο και πολλούς φοιτητές, ενώ η χαλαρή του κατάσταση μας έδωσε την δυνατότητα να γνωρίσουμε κόσμο και να κουβεντιάσουμε με τους πάντες. Ντόπιους νέους που μιλούσαν την τοπική γλώσσα και είχαν τα ισπανικά σαν 2η γλώσσα, μπάρμαν φανατικό με τον Μπατιστούτα και τους βιόλα, μέχρι και με μαροκινούς μετανάστες.

Μετά από μερικές τεκίλες και καθώς το μπαράκι σιγά σιγά άδειαζε επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μέσα από τα έρημα αλλά πολύ όμορφα στενάκια της γειτονιάς.

Χάρτης διαδρομής της 2ης ημέρας:

 

[gkalla]

Valencia - El Carmen

Η επόμενη ημέρα προφανώς είχε και πάλι υποχρεώσεις στο πανεπιστήμιο μέχρι το μεσημέρι. Επισκεφτήκαμε για μια ακόμη φορά το El Murta, αυτή την φορά παρέα με 2 Ιταλούς συναδέρφους και του δώσαμε και κατάλαβε με τους μεζέδες και τις μπύρες.

Μετά από το καλό γεύμα μας και λίγη ξεκούραση ξαναβγήκαμε με σκοπό αυτή την φορά να επισκεφτούμε την πιο γραφική περιοχής της παλιά πόλης, την γειτονιά El Carmen.

Ξεκινήσαμε και πάλι από τους Torres de Serranos κινούμενοι μέσα από τα γραφικά στενάκια και αρχικά φτάσαμε στην ομώνυμη πλατεία Plaza del Carmen, με την περίτεχνη εκκλησία Parroquia de la Santísima Cruz.

Πολύ κοντά βρίσκεται το Γοτθικό μοναστήρι Convento del Carmen, του 1281, που έχει μετατραπεί σε εκθεσιακό χώρο μοντέρνας τέχνης (CCCC Centre del Carme Cultura Contemporània). Πέρα από την εντυπωσιακή κατασκευή του ίδιου του κτιρίου και τις ωραιότατες εσωτερικές αυλές του, στις αίθουσες του υπήρχαν αρκετές εκθέσεις σύγχρονης τέχνης με ποικίλη θεματολογία και μάλιστα με δωρεάν είσοδο.

Εντυπωσιακότερη όλων των εκθέσεων ήταν αυτή που είχε ως θέμα “EMERGENCY ON PLANET EARTH”.

Βγαίνοντας από το μοναστήρι πέσαμε πάνω στον τοίχο της αυλής ενός παλιού σπιτιού όπου υπάρχει μια ιδιαίτερη είσοδος για τις γάτες, η Casa de Los Gatos.

Προχωρώντας στα στενά του El Carmen βρίσκαμε διαρκώς, σε όλες τις ελεύθερες επιφάνειες, τοιχογραφίες, οι περισσότερες καλοφτιαγμένες.

Περάσαμε δίπλα από το σύγχρονο κτίριο του Ινστιτούτου σύγχρονης τέχνης -χωρίς να το επισκεφτούμε - και από το κτίριο του καθολικού πανεπιστημίου της πόλης (Universidad Catolica de Valencia).

Αρχίσαμε να κατευθυνόμαστε προς το κέντρο της παλιάς πόλης. Κάθε στενό που διασχίζαμε μας φαινόταν πιο γραφικό από το προηγούμενο. Τα παλιά αλλά καλοδιατηρημένα σπίτια, τα ρετρό καταστήματα αλλά και οι πολλές εκκλησίες, με τις χαρακτηριστικές μπλε στέγες, μας έκαναν να συνεχίζουμε να περπατάμε διαρκώς με το κεφάλι ψηλά. Και στην ηλικία μας αυτό είναι επικίνδυνο, άτιμο αυχενικό.

Κάναμε μια στάση για ενυδάτωση (=μπύρες) σ’ ένα μικρό εστιατόριο με περουβιανή κουζίνα, καθώς, παρόλο που δεν είχε υπερβολική ζέστη, είχαμε στεγνώσει. Το ευχαριστηθήκαμε πολύ, όχι γιατί δοκιμάσαμε την κουζίνα τους (εγώ σεβίτσε κι άλλα ωμά ψάρια δεν τρώω, εκτός από γαύρο μαρινάτο), αλλά γιατί στο παγκάκι απέναντι είχαν “αράξει” δύο ηλικιωμένοι κύριοι που με το φορητό τους ηχοσύστημα έπαιζαν ωραίες, κλασικές ροκιές.

Αφού πήραμε τις απαραίτητες ανάσες πήγαμε δίπλα στην μικρή πλατεία Plaça del Tossal που εκείνη την ώρα έσφυζε από ζωή. Γεμάτη μικρά καφέ και εστιατόρια συγκέντρωνε πλήθος τουριστών αλλά και ντόπιων, όλων των ηλικιών.

Από εκεί ανηφορίσαμε, ακολουθώντας την Carrer dels Cavallers, κάνοντας μια παράκαμψη στην Parroquia de San Nicolás de Bari y San Pedro Mártir μια μικρή, ωραία καθολική εκκλησία.

Το Palacio de Malferit που ήταν λίγο πιο πάνω και λειτουργεί ως μουσείο μινιατούρας (Museo de Soldaditos de Plomo L’Iber) καθώς και το γειτονικό του Palau dels Mercader (Palacio de los Alpuente) εξωτερικά δεν μας ενθουσίασαν ιδιαίτερα.

Έτσι ξαναχωθήκαμε στα στενά για να “πέσουμε” σε λίγο, πάνω στο Portal de Valldigna, μια πύλη - είσοδο στην αραβική γειτονιά, του 1440.

Αρχίσαμε σιγά σιγά να ξαναπερνάμε από γνωστά σημεία αλλά θέλοντας να ανακαλύψουμε όλες τις κρυφές γωνιές αυτής της όμορφης γειτονιάς συνεχίσαμε να περπατάμε και να φωτογραφίζουμε ότι ξεχωριστό βρισκόταν στον δρόμο μας, όπως αυτόν τον …μικροσκοπικό κορμό δέντρου … με διαστάσεις σχεδόν μινιατούρας.

Το Palau Borja (Palau de Benicarló) ήταν μια ακόμα “ανακάλυψη” που κάναμε περπατώντας κοντά στον καθεδρικό πριν αλλάξουμε κατεύθυνση και κινηθούμε προς το κέντρο της Ciutat Vella.

Φτάνοντας εκεί και ενώ είχε πια βραδιάσει, βρεθήκαμε στην πλατεία της κεντρικής αγοράς (Plaça del Mercat) περιτριγυρισμένοι από 3 από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της πόλης.

Την εκκλησία Església de Sant Joan del Mercat, το κτίριο του ανταλλακτηρίου μεταξιού (Llotja de la Seda) και την ίδια την κεντρική αγορά (Mercat Central).

Το κτίριο La Llotja de la Seda θεωρείται ένα από τα πιο σημαντικά κτίρια στη Βαλένθια. Χτίστηκε τον 15ο αιώνα και ανήκει στην παγκόσμια κληρονομιά της Unesco. Αντιπροσωπεύει την πολιτιστική και οικονομική δύναμη της πόλης κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Το κτίριο αποτελείται από 4 μέρη, το Contract Toom, τον Πύργο με το παρεκκλήσι του, το περίπτερο του Consulte of the Sea και τον κήπο με τις πορτοκαλιές.

Η κεντρική αγορά στεγάζεται σ’ ένα κτίριο ιδιαίτερης αισθητικής που γίνεται ακόμη ατμοσφαιρικότερο τη νύχτα λόγω φωτισμού.

Λόγω του προχωρημένου της ώρας δεν μπορούσαμε φυσικά να επισκεφτούμε κανένα από αυτά κι έτσι δώσαμε ραντεβού για τις επόμενες ημέρες.

Γυρίσαμε στο Benimaclet και στο El Glop για μερικά ακόμη ποτά που τελικά μάλλον έγιναν πολλά γιατί κλείνοντας την βραδιά μείναμε με την απορία: Υπάρχουν Ζουλού Κνίτες; Βλέπαμε καλά ή μίλαγε η τεκίλα; Αλλά τελικά ευτυχώς που υπάρχει και η τεχνολογία οπότε υπάρχουν και τεκμήρια: “Δυο έγχρωμοι Ζουλού Κνίτες έπαιζαν σε συναυλία σε κάποια καβα” καλά ε… τα Ισπανικά μου δεν παίζονται.

Χάρτης διαδρομής της 3ης ημέρας (στο περίπου):

 

[Smaragda53]

τι ωραία και ενδιαφέρουσα πόλη!

 

[mikrh tsopana]

Κλαίω με τους Ζουλού Κνιτες.
Χθες ημουν Benimaclet
Τη Βαλενθια παντως την ξερεις καλυτερα απο μενα που μενω εδω 3 χρονια εχω να πω

Οντως η Βαλενθια εχει παρα πολλά γκραφιτι και πολλους ντοπιους γκραφιταδες, αν καποιος ενδιαφερεται για αυτη την τεχνη δε θα μεινει ποτε παραπονεμενος.

Να πω οτι και το Μουσειο Συγχρονης Τεχνης ειναι δωρεαν για ολο το 2022 όπως ήταν και για το 2021.
Εμεις εδω δε βγαζουμε απο τη μυγα ξυγκι οπως σε καποιες αλλες πολεις

 

[gkalla]

Χθες ημουν Benimaclet

Άψογη γειτονιά! Η καλύτερη επιλογή για μας…

Τη Βαλενθια παντως την ξερεις καλυτερα απο μενα που μενω εδω 3 χρονια εχω να πω

Ε μάλλον επιδερμικά την ξέρω. Εσύ την ξέρεις σε βάθος. Αλλά πάντως λόγω του εθισμού μου στην οργάνωση καλύψαμε μεγάλο μέρος της πόλης.

Να πω οτι και το Μουσειο Συγχρονης Τεχνης ειναι δωρεαν για ολο το 2022 όπως ήταν και για το 2021.
Εμεις εδω δε βγαζουμε απο τη μυγα ξυγκι οπως σε καποιες αλλες πολεις

Όντως η Βαλένθια είναι large στα μουσεία της και γενικά η εκτίμηση μας είναι πως είναι εξαιρετική πόλη για να ζεις. Απλά στο συγκεκριμένο μουσείο δεν πήγαμε λόγω περιορισμένου χρόνου.

 

[gkalla]

Valencia - Ciutat Vella, Ruzafa

Είχαμε πια περάσει το μέσον των ημερών μας σ’ αυτό το ταξίδι και ο χρόνος κυλούσε ανεπιστρεπτί. Ο χρόνος που μας “απορροφούσε” το πανεπιστήμιο ήταν πολύς όπως και η κούραση που μαζευόταν στις στιβαρές μας πλάτες, οπότε η απόλαυση του ταξιδιού μας ήταν κάπως περιορισμένη. Είχαμε φτάσει Τετάρτη.

Βγήκαμε αργά το απόγευμα για μια βόλτα και ευτυχώς, λόγω του ότι η Ισπανία έχει ορίσει την εθνική της ώρα μόλις μια ώρα πίσω από την Ελλάδα (ενώ κανονικά θα έπρεπε να είναι 2), είχαμε μπροστά μας σχεδόν 3 ώρες φως.

Πρώτη μας στάση ο κεντρικός σιδηροδρομικός σταθμός της πόλης, Estació del Nord, ένα κτίριο ενδιαφέρουσας αρχιτεκτονικής των αρχών του 20ου αιώνα με πολύ εντυπωσιακό εσωτερικό διάκοσμο. Κεραμικά σε έντονα χρώματα, που παραπέμπουν στην τεράστια παραγωγή φρούτων στην γύρω από την πόλη περιοχή (τις huertas της Βαλένθια).

Στο πλάι του σταθμού είδαμε την αρένα ταυρομαχιών της πόλης (Plaça de Bous de València), ένα κλασικό κτίριο αυτού του είδους που βέβαια παραπέμπει αρκετά στο Κολοσσαίο.

Περάσαμε απέναντι χαζεύοντας τα διάφορα κτίρια της περιοχής, με ποικίλες αρχιτεκτονικές “πινελιές” όπως το κτίριο “La Unión y el Fénix Español”.

Όχι πολύ μακριά από εκεί συναντήσαμε την πλατεία του Δημαρχείου της Βαλένθια (Plaça de l'Ajuntament).

Η συγκεκριμένη πλατεία είναι κι αυτή περιτριγυρισμένη από επιβλητικά κτίρια όπως το ίδιο το δημαρχείο (Ajuntament València), το εξίσου εντυπωσιακό κτίριο του ταχυδρομείου (Edificio de Correos y Telegrafos) αλλά και πολλά καταστήματα, μπαρ, εστιατόρια και θέατρα. Το δημαρχείο επιπλέον φιλοξενεί στο εσωτερικό του το Museo Historico Municipal.

Ο κόσμος που κυκλοφορούσε στην πλατεία ήταν αρκετός χωρίς όμως να είναι υπερβολικός και οι περισσότεροι είχαν κατεύθυνση προς το κέντρο της Ciutat Vella.

Ακολουθήσαμε κι εμείς την ροή για να περάσουμε αρχικά από την μικρή εκκλησία Església de Sant Martí.

Αμέσως μετά κάναμε μια μικρή παράκαμψη για να δούμε την Plaza Redonda, μια μικρή, εσωτερική, και τελείως στρογγυλή πλατεία στο κέντρο της πόλης. Πριν λίγο καιρό ανακαινίστηκε πλήρως, οι παλιές προσόψεις αναβαθμίστηκαν αισθητικά και όλη η εικόνα της πλατείας υποτίθεται πως αναβαθμίστηκε, χωρίς όμως να προκαλεί κάποια ιδιαίτερη εντύπωση

Περιπλανηθήκαμε λίγο ακόμα στα στενά γύρω από την πλατεία Δημαρχείου τα οποία αν και περιποιημένα, δεν μας έδιναν την ίδια αίσθηση με τα στενάκια του El Carmen.

Το σχέδιο περιλάμβανε μια ακόμη γειτονιά της πόλης, την Ruzafa. Σχετικά κεντρική περιοχή κι αυτή, φημίζεται για τη νυχτερινή ζωή της με αρκετά κλαμπ και μπαράκια.

Χαλαρά κινηθήκαμε σε αρκετούς δρόμους της γειτονιάς με παράξενα κτίρια…

ιδιόρρυθμα μαγαζιά…

και “ψαγμένα” καφέ και μπαράκια.

Έως και αφίσα για χασάπικο vegan πετύχαμε!!??? Δεν καταφέραμε βέβαια να καταλάβουμε πως μπορούν να συνδυαστούν οι έννοιες χασάπικο και vegan στην ίδια πρόταση.

Συνεχίσαμε για λίγο ακόμα να κινούμαστε στα ήσυχα στενά της Ruzafa ώσπου τα πόδια μας αυτοβούλως μας επέστρεψαν στην βάση μας.

Χάρτης διαδρομής της 4ης ημέρας: