Γερμανία Τρεις περίπατοι κάτω από τις Φλαμουριές

[Marios_Gr]

Alt Berlin

Alt Berlin, που θα πει Παλιό Βερολίνο, είναι η περιοχή του Mitte που «στριμώχνεται» μεταξύ της Alexanderplatz και της Nikolaiviertel (ουσιαστικά περιλαμβάνει και τη δεύτερη εντός των ορίων της), έχοντας ως δυτικό όριο τον ποταμό Spree. Πρόκειται για την «καρδιά» του κέντρου του Βερολίνου, με πολλά από τα διάσημα κτήρια και αξιοθέατα της πόλης να βρίσκονται εκεί.

Εξέχουσα θέση ανάμεσα σε αυτά έχει το Δημαρχείο της πόλεως του Βερολίνου, το Rotes Rathaus (Κόκκινο Δημαρχείο), που δεν αποτελεί μόνο την έδρα της δημοτικής αρχής της πόλης, αλλά και του ομόσπονδου κρατιδίου του Βερολίνου, ένα από τα 16 που συγκροτούν το κράτος της Γερμανίας. Η ανέγερσή του διήρκεσε 9 χρόνια (1861-1869) και όπως εύκολα γίνεται αντιληπτό, πήρε το όνομά του από το κόκκινο τούβλο με το οποίο χτίστηκε. Το κτήριο στέγαζε επίσης το Δημαρχείο του Ανατολικού Βερολίνου μέχρι τον Οκτώβριο του 1989.

Ο ναός St. Marienkirche του 13ου αιώνα, φτιαγμένος από γρανίτη και κόκκινο τούβλο, όπως πολλές άλλες ρωμαιοκαθολικές εκκλησίες της Γερμανίας μετατράπηκε σε προτεσταντική κατά την Προτεσταντική Μεταρρύθμιση του Μαρτίνου Λούθηρου. Μαζί με την Nikolaikirche είναι οι παλαιότερες εκκλησίες στη Γερμανία.

Απέναντι από το Rotes Rathaus και με την Grunerstraße να τα χωρίζει, βρίσκεται το Παλιό Δημαρχείο ή Altes Stadthaus. Χτισμένο το 1911 ήταν η έδρα του Υπουργικού Συμβουλίου της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ σήμερα φιλοξενεί τη Γερουσία της χώρας.

Ακλουθώντας την Klosterstraße με τον ομώνυμο σταθμό του Μετρό, συναντάμε την Ευαγγελική Εκκλησία Parochialkirche, η οποία χτισμένη στις αρχές του 18ου αιώνα είναι η παλαιότερη Προτεσταντική Εκκλησία του Βερολίνου.
Το καμπαναριό του ναού, καθώς και μεγάλο μέρος του υπόλοιπου κτίσματος, καταστράφηκε πλήρως στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά μετά από πολυετείς επισκευές, στις 23 Οκτωβρίου του 2016 οι καμπάνες του ήχησαν και πάλι, γεγονός που γιορτάστηκε με κονσέρτο από το Καριγιόν, το μουσικό όργανο που απαρτίζεται από τις 52 καμπάνες του κωδωνοστασίου.

Λίγο πιο κάτω, ό,τι έχει απομείνει από το γοτθικό Φραγκισκανό μοναστήριFranziskaner-Klosterkirche, χτισμένο το 1250, που μετά από αλλεπάλληλες αλλαγές στη μορφή και τη θρησκευτική του ταυτότητα (μεσολάβησε το σχίσμα στη Δυτική Εκκλησία και η Προτεσταντική Μεταρρύθμιση του 16ου αιώνα), γκρεμίστηκε σχεδόν εκ θεμελίων το 1945 κατά τους βομβαρδισμούς του Βερολίνου από τους Συμμάχους. Τα εναπομείναντα ερείπια αν και αρχικά κατεδαφίστηκαν και αυτά, το 2004 αποκαταστάθηκαν για να λειτουργήσουν ως χώρος εκθέσεων και συναυλιών.

Πίσω από το μοναστήρι, τo κτήριο του Περιφερειακού Δικαστηρίου του Βερολίνου (Amtsgericht Mitte von Berlin) στην οδό Littenstraße, που χτίστηκε στις αρχές του 20ου αιώνα ως το δικαστικό μέγαρο της πόλης, με την περίτεχνη πρόσοψη και την ακόμα πιο εντυπωσιακή αίθουσα υποδοχής.

Θα ολοκληρώσω την περιήγηση στο Alt Berlin, αλλά και αυτόν τον πρώτο περίπατο στην πρωτεύουσα της Γερμανίας, με τον Πύργο της Τηλεόρασης, που στα γερμανικά ονομάζεται Fernsehturm, αλλά οι ντόπιοι τον αποκαλούν και "Οδοντογλυφίδα" ή "Telespargel" (τηλέ-σπαράγγι ) εξαιτίας του ιδιόμορφου σχήματός του.

Είναι αναμφίβολα το δεύτερο χαρακτηριστικότερο κτίσμα του Βερολίνου, μετά την Πύλη του Βρανδεμβούργου, και διαχρονικό σύμβολο της πόλης από το 1969, οπότε και κατασκευάστηκε από το καθεστώς της τότε Ανατολικής Γερμανίας ως σύμβολο επιβολής και ισχύος, όπως και πολλά άλλα κομμουνιστικά "μεγαθήρια" της Ανατολικής Ευρώπης. Μετά την ενοποίηση των δύο Γερμανιών υπήρξαν απόψεις υπέρ της κατεδάφισή του ως συμβόλου του ολοκληρωτισμού, οι οποίες ευτυχώς δεν επικράτησαν.

Με τα 368 μέτρα ύψος του (μαζί με την κεραία στην κορυφή του) είναι ορατό σχεδόν από όλο το Βερολίνο, ακόμα και από κάποια προάστια. Όπως συμβαίνει και με άλλα παρόμοια αξιοθέατα, υπάρχει η δυνατότητα ανόδου σε ειδική πλατφόρμα μέσα σε αυτό, προκειμένου να απολαύσεις την πανοραμική θέα της πόλης, καθώς και ένα εστιατόριο -περισσότερο τουριστικού ενδιαφέροντος- το οποίο περιστρέφεται κάνοντας έναν πλήρη κύκλο σε 20 λεπτά. Μην έχοντας κλείσει διαδικτυακά εισιτήρια και με μία τεράστια ουρά να εκτείνεται από την είσοδό του, ευλόγως απέφυγα την επίσκεψη και στα δύο.

Μιας και μιλάμε για το Alt Berlin, θα ήθελα να κάνω μία σύντομη αναφορά σε τρία μέρη για φαγητό στην περιοχή και στη γειτονική Nikolaiviertel. Στο Βερολίνο δεν δοκίμασα παραδοσιακή Γερμανική κουζίνα, ούτε εξωτικά εστιατόρια, αλλά κατέφυγα στη σίγουρη και ασφαλή ιταλική γαστρονομία, καθώς και σε ένα ιδιαίτερο μαγαζί για γλυκό που είχε μεγάλη αποδοχή όσον αφορά τις διαδικτυακές κριτικές.

Στην τρατορία Piazza Rossa (www.piazza-rossa.com), ακριβώς δίπλα από το Κόκκινο Δημαρχείο, θα φάτε αξιοπρεπή πίτσα και ζυμαρικά, σε πολύ λογικές τιμές για το τουριστικό κέντρο του Βερολίνου και σε αρκούντως επαρκείς ποσότητες. Παρά τον πολύ κόσμο που την προτιμά -και όχι μόνο τουρίστες- το μέγεθος του μαγαζιού θα σας εξασφαλίσει μία θέση για να κάτσετε, όποια ώρα και αν πάτε.

Στη Nikolaiviertel, σε ένα γραφικό δρομάκι πίσω από το Μουσείο Knoblauchhaus, το ιταλικό εστιατόριο Solino (www.solino-berlin.de). Μικρό μαγαζάκι με λίγα τραπεζάκια έξω και κάποια ακόμα λιγότερα μέσα, νόστιμο φαγητό, περισσότερο τσιμπημένες αλλά όχι εξωφρενικές τιμές. Θα μπορούσα να του δώσω μία συνολικά πολύ καλή κριτική, αλλά το αναψυκτικό τύπου Cola που παρήγγειλα όχι μόνο δεν ανοίχτηκε μπροστά μου, αλλά ήρθε ξεθυμασμένο από ανθρακικό σερβιρισμένο ήδη σε ποτήρι, αφού προφανέστατα προερχόταν από μεγάλο μπουκάλι που είχε ήδη ανοίξει από ώρα. Παρόλα αυτά, θα σας πρότεινα μία επίσκεψη εκεί.

Θέλετε και γλυκάκι; Tigertörtchen, αγαπητοί μου (www.tigertoertchen.de), ακριβώς πίσω από την εκκλησία του Αγίου Νικολάου. Φρεσκότατα μικρά cupcake, στην τιμή του 1,5 ευρώ το ένα, αλλά και cake-pops (κεκάκια σε μορφή γλειφιτζουριού) και ίσως κάποιο ρολό κανέλας θα βρείτε εκεί, όλα φτιαγμένα από τους ίδιους στο εργαστήριο στο πίσω μέρος του καταστήματος. Αλλά ακόμα, και όχι λιγότερο σημαντικό, ένα εξαιρετικό, βελούδινο και μυρωδάτο καπουτσίνο, από τα καλύτερα που έχω πιει ποτέ, απήλαυσα στο μικρό αυτό μαγαζάκι. Λίγα τα τραπεζάκια, ήδη διαδεδομένη η φήμη του καταστήματος, αλλά κάποια στιγμή θα πετύχετε ένα για να κάτσετε.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 8
• 9
• 10
• 11
• 12
• …

  Go to chapter

  Go
• 27

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 10 of 27

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Marios_Gr]

1 | Nikolaiviertel - Καθεδρικός του Βερολίνου - Unter den Linden - Πύλη του Βρανδεμβούργου - Reichstag - Μουσείο Φυσικής Ιστορίας - Νέα Συναγωγή - Hackescher Markt - Alt Berlin

Nikolaiviertel

Όπως ήδη ανέφερα, ίσως το σημείο που διαφοροποιεί πιο έντονα το Βερολίνο από τις άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες είναι η απουσία μίας εκτεταμένης «παλιάς πόλης», υπό την έννοια μίας γραφικής περιοχής με πλακόστρωτα σοκάκια και παλιά ιστορικά κτήρια στο κέντρο της πόλης. Παρόλα αυτά, αυτή η εκδοχή του Βερολίνου, έστω και σε (ομολογουμένως πολύ) περιορισμένη έκταση, υπάρχει και είναι η συνοικία του Αγίου Νικολάου, ή Nikolaiviertel στα γερμανικά.

Βρισκόμενη μεταξύ του Νησιού των Μουσείων και της Alexanderplatz, η γειτονία αυτή -γιατί για μία γειτονιά πρόκειται ουσιαστικά- αποτελεί την πλέον παραδοσιακή περιοχή του Mitte, δηλαδή του κέντρου του Βερολίνου, με σχεδόν πλήρη απουσία κτηρίων σύγχρονης αισθητικής και καθαρά vintage ατμόσφαιρα.
Ούσα στο Ανατολικό Βερολίνο κατά τη διαίρεση της πόλης και αφημένη να φέρει τις φθορές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου επί δεκαετίες, ήταν ο Έρικ Χόνεκερ, τελευταίος γενικός γραμματέας του Κ.Κ. της Ανατολικής Γερμανίας, που μόλις το 1979 ξεκίνησε ένα οκταετές πρόγραμμα αναβίωσης της μεσαιωνικής ατμόσφαιρας της συνοικίας, με αναστήλωση κάποιων παλαιών κτηρίων, αλλά κυρίως με κατασκευή σύγχρονων αντιγράφων, μη αποφεύγοντας έτσι τις αμφισβητήσεις για τον τρόπο που υλοποιήθηκε.

Άποψη της Nikolaiviertel από τον ποταμό Spree

Σύμβολο της συνοικίας είναι η εκκλησία του Αγίου Νικολάου, Nikolaikirche, με τον χαρακτηριστικό διπλό πύργο, από την οποία πήρε και το όνομά της η περιοχή. Πρόκειται για μία Ρωμανική Βασιλική χτισμένη το 1230 με κόκκινο τούβλο, που αποτελεί και την παλαιότερη εκκλησία του Βερολίνου. Από εκεί ξεκινά ένα δίκτυο γραφικών πλακόστρωτων δρόμων και παραδοσιακών κτηρίων μέχρι τις όχθες του ποταμού Spree, που σήμερα φιλοξενούν πλήθος εστιατορίων και καφέ δημοφιλών στους τουρίστες, κάτι σαν τη δική μας Πλάκα.

Ο ναός του Αγίου Νικολάου

Το άγαλμα του Αγίου Γεωργίου που σκοτώνει τον Δράκο, δίπλα στον ποταμό Spree

Η αρκούδα είναι το σύμβολο του Βερολίνου και ευλόγως τη βρίσκεις σε όλα τα μεγέθη και τις εκφάνσεις

 

[Marios_Gr]

Berliner Dom

Αφήνοντας τη Nikolaiviertel και περνώντας τη γέφυρα Liebknechtbrücke μπαίνουμε και επίσημα στο Νησί των Μουσείων. Ακριβώς στην είσοδο του νησιού δεσπόζει ο επιβλητικός Καθεδρικός Ναός του Βερολίνου, που το μέγεθος του και ο πλούτος της διακόσμησής του συναγωνίζονται αυτά του Αγίου Πέτρου στη Ρώμη. Στο συγκεκριμένο σημείο προϋπήρχαν δύο ναοί ήδη από τον 15o αιώνα, που αμφότεροι γκρεμίστηκαν για να φτάσουμε το 1894 στην ανέγερση του Καθεδρικού από τον αρχιτέκτονα Julius Raschdorff σε νέο-μπαρόκ ρυθμό, κατόπιν εντολής του Αυτοκράτορα Γουλιέλμου του Β’ με σκοπό να αποτελέσει τη βασική έδρα του προτεσταντισμού στην Πρωσία.

Μετά τις ζημιές που υπέστη κατά τον Β’ Π. Π., ο ναός ξεκίνησε να ανακατασκευάζεται το 1975, αλλά πλέον σε πιο απλή μορφή από την αρχική, όχι μόνο για λόγους κόστους, αλλά και ιδεολογίας της τότε κομμουνιστικής κυβέρνησης. Σήμερα απαιτείται ένα εισιτήριο της τάξης των 7 ευρώ για να δεις το εσωτερικό του, ενώ σε προγραμματισμένες ημερομηνίες μπορεί κάποιος να παρακολουθήσει κονσέρτα που γίνονται στο χώρο του, κάποια από αυτά με τη συνοδεία του εντυπωσιακού εκκλησιαστικού οργάνου του ναού με τους 7.200 σωλήνες!

Άποψη του Καθεδρικού Ναού από τη γέφυρα Liebknechtbrücke στον ποταμό Spree

 

[STKF]

και ο πλούτος της διακόσμησής του συναγωνίζονται αυτά του Αγίου Πέτρου στη Ρώμη.

Συγγνώμη για την παρέμβαση, ωραία εκκλησία και ο καθεδρικός του Βερολίνου αλλά δεν συναγωνίζεται την διακόσμηση του Αγίου Πέτρου, κατά την γνώμη μου.

 

[Marios_Gr]

Συγγνώμη για την παρέμβαση, ωραία εκκλησία και ο καθεδρικός του Βερολίνου αλλά δεν συναγωνίζεται την διακόσμηση του Αγίου Πέτρου, κατά την γνώμη μου.

Στην αρχική του εκδοχή αυτόν τον σκοπό είχε, αλλά, όπως γράφω, μετά την μερική καταστροφή του αναστηλώθηκε σε πολύ πιο απλή μορφή.

 

[Marios_Gr]

Unter den Linden

Είναι η φημισμένη λεωφόρος του κέντρου του Βερολίνου, που ξεκινά από τη γέφυρα Schloßbrücke, ακριβώς μετά το Νησί των Μουσείων, και τελειώνει στην Parizen Platz και την Πύλη του Βραδεμβούργου. Το όνομά της σημαίνει «Κάτω από τις Φλαμουριές» και οφείλεται στις Φυλλίρες που φυτεύτηκαν εκατέρωθεν του δρόμου και κατά μήκος της κεντρικής νησίδας, τον 17ο αιώνα.

Αποτελούσε τον δρόμο που οδηγούσε από το Παλάτι στο Βασιλικό Κυνηγετικό Κτήμα, που σήμερα είναι το Πάρκο Tiergarten. Ειδικότερα το τμήμα μέχρι τη Friedrichstraße φιλοξενεί τα πλέον εντυπωσιακά ιστορικά κτήρια, τα περισσότερα από τα οποία καταστράφηκαν στον πόλεμο και αναστυλώθηκαν από τη δεκαετία του ’50 και μετά. Σήμερα δεν λείπουν και τα δημοφιλή καφέ, εστιατόρια και εμπορικά καταστήματα.

Ξεκινώντας τη βόλτα μας από το Νησί των Μουσείων και κατευθυνόμενοι προς την Πύλη του Βραδεμβούργου, συναντάμε:

> Τη γέφυρα Schloßbrücke που συνδέει το Νησί των Μουσείων με την περιοχή Dorotheenstadt. Χτίστηκε από το 1821 έως το 1824 και χαρακτηρίζεται από τα αγάλματα με τις μορφές της Θεάς Αθηνάς και της Νίκης που έχουν τοποθετηθεί κατά μήκος της.

Η Νίκη παίρνει τον νεκρό ήρωα στον Όλυμπο

Η Νίκη στεφανώνει τον ήρωα

Η Θεά Αθηνά προστατεύει τον πολεμιστή

Η Θεά Αθηνά οδηγεί τον πολεμιστή στη μάχη


> Το Μουσείο Γερμανικής Ιστορίας (Zeughaus), κτήριο με εσωτερική αυλή στο κέντρο του, χτισμένο το 1706 σε ρυθμό μπαρόκ για να χρησιμοποιηθεί ως οπλοστάσιο του πυροβολικού. Είναι το παλαιότερο κτήριο της λεωφόρου και από το 1952 λειτουργεί ως μουσείο, φιλοξενώντας περισσότερα από 8 χιλιάδες εκθέματα γύρω από τη Γερμανική Ιστορία.

> Ακριβώς απέναντι από το Zeughaus βρίσκεται το Παλάτι του Πρίγκιπα του Στέμματος (Kronprinzenpalais), με την τιμητική διεύθυνση «Unter den Linden 1». Όπως δηλώνεται και από το όνομά του, αποτέλεσε την κατοικία της βασιλικής -και κατόπιν αυτοκρατορικής- οικογένεια της Πρωσίας, της δυναστεία των Hohenzollern, μέχρι και την πτώση της μοναρχίας στο τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η ανέγερσή του ολοκληρώθηκε το 1669, και μετά από διαδοχικές τροποποιήσεις στο στυλ του σήμερα ανήκει στον νεοκλασικό ρυθμό. Ήταν σε αυτό το κτήριο που στις 31 Αυγούστου του 1990 υπογράφηκε η συνθήκη της επανένωσης των δύο Γερμανιών. Σήμερα αποτελεί χώρο εκθέσεων και πολιτιστικών εκδηλώσεων.

Εδώ, και με αφορμή την πιο πάνω φωτογραφία, θα ήθελα να αναφέρω ένα γεγονός που μου έκανε μεγάλη εντύπωση κατά την επίσκεψή μου στο Βερολίνο. Η πόλη βρίσκεται σε κατάσταση γενικής ανοικοδόμησης. Παντού σκαμμένοι δρόμοι, κτήρια υπό ανακαίνιση, δημόσια έργα. Γεγονός που πολύ συχνά κάνει ιδιαίτερα δύσκολη τη λήψη φωτογραφιών στα σημαντικά σημεία ενδιαφέροντος, χωρίς να παρεμβάλλονται σκαλωσιές και γερανοί.
Όπως πληροφορήθηκα, πρόκειται ουσιαστικά για τη συνέχιση ενός τιτάνιου έργου ενσωμάτωσης των δύο τμημάτων της πόλης, του Δυτικού και του Ανατολικού, μετά την πτώση του Τείχους, το οποίο έχει ξεκινήσει από το 1990! Και με δεδομένο ότι το κομμάτι της πόλης με τα περισσότερα τουριστικά αξιοθέατα -στο οποίο κινήθηκα ως επί το πλείστον και εγώ- είναι αυτό που άνηκε στο Ανατολικό καθεστώς, εκεί είναι και πιο εμφανής όλη αυτή η γιγαντιαία προσπάθεια αισθητικής αναβάθμισης.

 

[Marios_Gr]

Unter den Linden (συνέχεια)

> Πίσω από το Kronprinzenpalais μπορείς να δεις την πρώτη νέο-γοτθική εκκλησία του Βερολίνου, την Friedrichswerdersche Kirche, χτισμένη το 1831 από τον αρχιτέκτονα Karl Friedrich Schinkel. Δυστυχώς σήμερα παραμένει κλειστεί λόγω σοβαρών ζημιών που υπέστη πριν μερικά χρόνια από την ανέγερση παρακείμενου κτηρίου.

> Επιστροφή επί της Unter den Linden, με το Μνημείο για τα Θύματα του Πολέμου και της Δικτατορίας (Neue Wache), έργο επίσης του Karl Friedrich Schinkel από το 1816 με προφανείς τις αρχαιοελληνικές επιρροές στη νεοκλασική του πρόσοψη. Η αρχική του χρήση ήταν ως βασιλικό φυλάκιο για το παρακείμενο Παλάτι, αλλά από το 1931 χρησιμοποιείται ως μνημείο πεσόντων.

> Η Κρατική Όπερα του Βερολίνου (Staatsoper), έργο του αρχιτέκτονα Georg Wenzeslaus ομοίως σε νεοκλασικό στυλ, που η κατασκευή του ολοκληρώθηκε το 1742. Υπέστη πλήρη ανακαίνιση στις αρχές της δεκαετίας του ’50 εξαιτίας των εκτεταμένων ζημιών του πολέμου. Πολλοί φημισμένοι μουσικοί και διευθυντές ορχήστρας έχουν φιλοξενηθεί εκεί.

> To Πανεπιστήμιο Χούμπολτ (Humboldt Universität), το παλαιότερο πανεπιστήμιο της Γερμανίας με έτος ίδρυσης το 1810, από τον Wilhelm von Humboldt. Διάσημοι φοιτητές του πανεπιστημίου ήταν οι Μαρξ και Ένγκελς, ο ποιητής Χάινριχ Χάινε, ο πολιτικός Ότο φον Μπίσμαρκ, ενώ έχει φιλοξενήσει τον Σοπενχάουερ, τον Χέγκελ, μέχρι και τον Αϊνστάιν. 55 απόφοιτοι και συνεργάτες του πανεπιστημίου έχουν κερδίσει βραβείο Νόμπελ. 20.000 βιβλία της βιβλιοθήκης του Πανεπιστημίου κάηκαν από το ναζιστικό καθεστώς το 1933. Το μνημείο με τα λόγια του Χάινριχ Χάινε στην πλατεία Bebelplatz απέναντι από το πανεπιστήμιο, μας υπενθυμίζει: «Αυτό ήταν απλώς ένα προοίμιο, όπου έκαιγαν βιβλία, έκαιγαν τελικά ανθρώπους»

> Απέναντι από το πανεπιστήμιο βρίσκεται η Bebelplatz και η Altes Bibliothek, δηλαδή η Παλιά Βιβλιοθήκη. Η πλατεία Bebelplatz υπάρχει από τον 18ο αιώνα με το όνομα «Πλατεία της Όπερας», αλλά το 1947 μετονομάστηκε προς τιμήν του κοινωνικού ακτιβιστή August Bebel.

Η Παλιά Βιβλιοθήκη χτίστηκε το 1775 για να στεγάζει τη βασιλική συλλογή βιβλίων. Ο αρχιτέκτονάς της, Georg Unger, ουσιαστικά βασίστηκε για να τη σχεδιάσει σε ένα μη χρησιμοποιημένο σχέδιο για την επέκταση των Ανακτόρων Hofburn της Βιέννης. Αυτό το πολύ ωραίο μπαρόκ κτήριο με τους κορινθιακούς κίονες, σήμερα στεγάζει το τμήμα Νομικής του Πανεπιστημίου Humboldt.

> Το ύψους 5,6 μέτρων άγαλμα του έφιππου Βασιλιά Frederick, τοποθετημένο στην κεντρική νησίδα της λεωφόρου Unter Den Linden. Τη βάση του αγάλματος κοσμούν μορφές διάσημων στρατηγών, καλλιτεχνών και επιστημόνων, ενώ λίγο πιο πάνω αποτυπώνονται παραστάσεις από τη ζωή του βασιλιά. Το άγαλμα είχε απομακρυνθεί από τη θέση του μέχρι και το 1980 από το κομμουνιστικό καθεστώς, για ιδεολογικούς λόγους.

 

[Marios_Gr]

Η Πύλη του Βρανδεμβούργου

Αν ένα μνημείο του Βερολίνου αποτελεί το πλέον χαρακτηριστικό σύμβολό του, αυτό είναι η Πύλη του Βρανδεμβούργου. Βρίσκεται στο τέλος της λεωφόρου Unter Den Linden, στην πλατεία Pariser Platz, στο πιο κοσμοπολίτικο και τουριστικό σημείο της πόλης.

Το μνημείο κατασκευάστηκε στα τέλη του 18ου αιώνα από τον αυτοκράτορα Φρειδερίκο Γουλιέλμο Β’ της Πρωσίας, για να αποτελέσει την πύλη της πόλης. Όπως και πολλά άλλα κτίσματα του Βερολίνου, αρχιτεκτονικά έχει έντονες επιρροές από την αρχαία Ελλάδα, αφού στην πραγματικότητα το σχέδιό του βασίστηκε στα Προπύλαια της Ακρόπολη των Αθηνών. Αποτελείται από 12 κίονες δωρικού ρυθμού, από 6 στην μπροστινή και οπίσθια όψη του, ενώ οι διακοσμητικές παραστάσεις που φέρει αναπαριστούν θέματα από την ελληνική μυθολογία.

Το μπρούτζινο άγαλμα που βρίσκεται στην κορυφή της Πύλης με τη Θεά Νίκη να οδηγεί ένα ρωμαϊκό άρμα με τέσσερα άλογα, έργο του Πρώσου γλύπτη Johann Gottfried Schadow, προστέθηκε λίγα χρόνια αργότερα. Το άρμα αυτό έχει μία ιστορία μεγάλης ταλαιπωρίας, αφού ο Ναπολέωντας μετά τη νίκη του κατά των Πρώσων στη μάχη της Ιένας-Άουερστεν το μετέφερε στο Παρίσι ως τρόπαιο, για να επιστρέψει στη θέση του όταν αυτός ηττήθηκε στην μάχη του Βατερλό.

Το μνημείο υπέστη φθορές κατά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, ενώ μετά από αυτόν βρέθηκε να χωρίζει το Δυτικό από το Ανατολικό κομμάτι της πόλης, ανήκοντας τυπικά στην σοβιετική επικράτεια. Η αποκατάσταση των ζημιών έγινε και από τις δύο πλευρές, σε μία σπάνια κίνηση συνεννόησης και καλής θέλησης, με του Δυτικούς να χρηματοδοτούν τις επισκευαστικές εργασίες και τους Ανατολικούς να τις υλοποιούν. Ήταν εκεί που πλήθος κόσμου συγκεντρώθηκε για να γιορτάσει την πτώση του Τείχους του Αίσχους στις 22 Δεκεμβρίου του 1989. Η Πύλη άνοιξε επιτρέποντας την ελεύθερη διέλευση μεταξύ Ανατολικής και Δυτικής Γερμανίας και έκτοτε αποτελεί το σύμβολο της ενοποίησης της χώρας.

Το ξενοδοχείο Adlon στην πλατεία Pariser Platz, το ακριβότερο του Βερολίνου

 

[Marios_Gr]

Reichstag

Η επίσκεψη στο Ράιχσταγκ, το κτήριο που στεγάζει το Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο της Γερμανίας (Budestag), ήταν μία ιδέα που πήρα παρακολουθώντας τις συζητήσεις σε αυτό εδώ το forum. Ομολογώ ότι δεν θα ήταν κάτι που θα το είχα σκεφτεί μόνος μου, αφού αν και ο φημισμένος γυάλινος θόλος του Κοινοβουλίου μου ήταν γνωστός ως αξιοθέατο για τους τουρίστες, δεν γνώριζα ότι υπάρχει η δυνατότητα εκτεταμένης ξενάγηση στο κτήριο και την ιστορία του για το κοινό.

Βασική προϋπόθεση είναι να κλείσεις μέσω της ιστοσελίδας του Κοινοβουλίου συγκεκριμένη κράτηση, για συγκεκριμένη μέρα και ώρα, με τα ακριβή σου στοιχεία και να περιμένεις την επιβεβαίωσή της. Δυνατότητα για εισιτήριο της τελευταίας στιγμής υπάρχει και επιτόπου, αλλά με σημαντικά περισσότερη αναμονή και ταλαιπωρία.

Οι οδηγίες που μου στάλθηκαν διευκρίνιζαν τι θα μπορούσα να φέρω μαζί μου εισερχόμενος στο Κοινοβούλιο, ότι θα προηγηθεί έλεγχος για αυτό και ότι θα πρέπει να βρίσκομαι στην πίσω είσοδο του κτηρίου μίση ώρα νωρίτερα από την προγραμματισμένη έναρξη της ξενάγησης. Ως τυπικός Έλληνας, που πάντα όταν βρίσκεται στο εξωτερικό φροντίζει να αποβάλει τις εδώ κακές του συνήθειες, ήμουν στο ενδεδειγμένο σημείο τρία τέταρτα νωρίτερα. Η απόπειρά μου να δηλώσω τα στοιχεία μου για να μπω στον χώρο της ξενάγησης 3 λεπτά πριν την προβλεπόμενη ώρα προκάλεσε την αποστομωτική απάντηση της κοπέλας στην είσοδο «Η διαδικασία εισόδου για το γκρουπ σας ξεκινά στις 11.30, να έρθετε πάλι σε 3 λεπτά» . Μοιραία και με πικρό χαμόγελο σκέφτηκα ότι στην αντίστοιχη περίσταση στην Ελλάδα θα είχαν ήδη μπερδευτεί τρία γκρουπ λόγω καθυστερήσεων, οι άνθρωποι θα σπρώχνονταν, κάποιοι θα έβριζαν, άλλοι θα ήταν σε κατάσταση υστερίας.

Τρία λεπτά αργότερα εισήλθα στον χώρο ελέγχου, ένας μεσήλικας κύριος στην ασφάλεια με το που με αντίκρισε και προτού να έχει δει το όνομά μου στον κατάλογο, μου είπε «καλημέρα», «καλησπέρα», «καλά;» (τόσο πολύ μοιάζω με Έλληνα πια?) και με ηρεμία και τάξη σε πολύ λίγο χρόνο ήμουν έτοιμος, μαζί με άλλους ξέμπαρκους τουρίστες (τα οργανωμένα γκρουπ είχαν ξεχωριστή είσοδο), να μπούμε στο Reichstag.

Μετά από μία αναμονή του ενός τετάρτου στην αίθουσα υποδοχής, ένας ευγενής, ήρεμος και κομψός κύριος μας συστήθηκε σε άψογα αγγλικά ως ο ξεναγός μας και ξεκίνησε την περιήγηση στους χώρους του κτηρίου. Η ξενάγηση είναι πραγματικά ενδιαφέρουσα και τη συνιστώ ανεπιφύλακτα. Μέσα από αυτή περνά όλη η ιστορία του κτηρίου, από το 1894 που ολοκληρώθηκε η ανέγερσή του έως σήμερα, και μαζί της και όλη η νεώτερη ιστορία της Γερμανίας και του κοινοβουλευτισμού στη χώρα.

Χαρακτηριστικό και συναισθηματικό σημείο της ξενάγησης, ο διάδρομος που σκοπίμως κομμάτια των τοίχων έχουν παραμείνει ασοβάτιστα και άβαφα από το 1945, προκειμένου να μπορούν να διαβαστούν ακόμα τα μηνύματα που έγραψαν εκεί οι Σοβιετικοί στρατιώτες κατά την εισβολή και κατάληψη της πόλης. Εκεί, από τα μεγάλα παράθυρα είδαμε στο έδαφος τα ίχνη του Τείχους που υψωνόταν ακριβώς απ’ έξω, χωρίζοντας το Βερολίνο σε Ανατολικό και Δυτικό τομέα επί 28 χρόνια, την ώρα που μία γυναίκα διερχόταν ανέμελα από το ένα τμήμα στον άλλο, πράξη που κάποτε θα της στοίχιζε τη ζωή.

Η διάσημη φωτογραφία με τους Σοβιετικούς στρατιώτες να υψώνουν τη σημαία τους στο Reichstag

Ενδιαφέρουσες πληροφορίες, ότι το κτήριο του Reichstag παρέμεινε στη Δυτική Γερμανία, η οποία παρόλο που είχε πρωτεύουσα τη Βόνη, φρόντιζε να διεξάγει μία ετήσια συνεδρίαση εκεί για να δείξει ότι το Βερολίνο θα ξαναγίνει πρωτεύουσα της χώρας. Και ότι η αίθουσα του Κοινοβουλίου είναι η μοναδική στον κόσμο που έχει σχεδιαστεί με σκοπό να λειτουργεί πρωτίστως τηλεοπτικά, κάτι που καθόρισε ακόμα και την επιλογή του χρώματος των καθισμάτων (χρώμα που η Γερμανική Βουλή έχει το copyright και απαγορεύεται να χρησιμοποιηθεί από οποιοδήποτε πολιτικό κόμμα).

Τελευταίο μέρος της ξενάγησης, ο διάσημος Θόλος. Έργο του Βρετανού αρχιτέκτονα Norman Foster, επελέγη κατόπιν διαγωνισμού, κατασκευάστηκε μετά την επανένωση των δύο Γερμανιών, από το 1995 έως το 1999. Με τη δυνατότητά που παρέχει στο κοινό να βλέπει μέσω αυτού την αίθουσα των συνεδριάσεων της Βουλής που βρίσκεται ακριβώς από κάτω, συμβολίζει τη διαφάνεια στην πολιτική ζωή της Γερμανίας και το ότι ο λαός πάντα επιτηρεί τις πράξεις και τα λόγια των πολιτικών του.

 

[Elena2508]

Τι υπέροχη ιστορία ξεκίνησες!!! Πόσο αναλυτικές πληροφορίες δίνεις και πόσο καταπληκτικές φωτογραφίες έβγαλες!!!
Ήμουν και εγω πέρσι τον Αύγουστο στο Βερολίνο για 2η φορά.
Κρίμα που δεν πήγες πριν απο μένα... Θα είχα τον τέλειο οδηγό έτοιμο.
Αυτος ο χάρτης της διαδρομής ειναι πολυ χρήσιμος!! Πως τον έκανες;
Περιμένω τη συνέχεια με πολυ ενδιαφέρον!

 

[Marios_Gr]

Τι υπέροχη ιστορία ξεκίνησες!!! Πόσο αναλυτικές πληροφορίες δίνεις και πόσο καταπληκτικές φωτογραφίες έβγαλες!!!
Ήμουν και εγω πέρσι τον Αύγουστο στο Βερολίνο για 2η φορά.
Κρίμα που δεν πήγες πριν απο μένα... Θα είχα τον τέλειο οδηγό έτοιμο.
Αυτος ο χάρτης της διαδρομής ειναι πολυ χρήσιμος!! Πως τον έκανες;
Περιμένω τη συνέχεια με πολυ ενδιαφέρον!

Ευχαριστώ για τα ενθαρρυντικά σχόλια.
Προσπαθώ να είμαι χρηστικός για όσους πρόκειται να πάνε, χωρίς να γίνομαι υπερβολικά αναλυτικός και πλέον αποφεύγω τις πολύ λεπτομερείς και μακροσκελείς προσωπικές περιγραφές (τι αισθάνθηκα, τι σκέφτηκα, πως μάσαγα τα κανελόνια...) γιατί μπορεί για εμάς να είναι μέρος της εμπειρίας που ζήσαμε, αλλά είναι μάλλον κουραστικές για τους άλλους.

Ο χάρτης είναι ένας απλός χάρτης του Google Maps, από μία ιστοσελίδα που μπορείς να τον διαμορφώσεις με χρώματα και αισθητική του γούστου σου (www.snazzymaps.com).

 

[taver]

Είναι Sir Norman Foster, και είναι μάλλον ο σπουδαιότερος εν ζωή αρχοτέκτονας στον κόσμο σήμερα...