georgeant
Member
- Μηνύματα
- 603
- Likes
- 2.519
- Ταξίδι-Όνειρο
- Road trip B. Αμερική
Περιεχόμενα
Κεφάλαιο 3
Εκείνο το φθινοπωρινό βράδυ του '13 θελήσαμε να δούμε λίγο απο βραδινόΠαρίσι. Η "πόλη του έρωτα" είναι και "πόλη του φωτός" άλλωστε και ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να το δεις απο το να κυκλοφορήσεις έξω το βράδυ;
Πράγματι, το Παρίσι το νύχτα είναι φανταστικό. Αν ενοχλεί κάποιον η "μουντάδα" που έχει το Παρίσι λόγω του καιρού την ημέρα, τη νύχτα δεν υπάρχει περίπτωση να μη μαγευτεί από την εικόνα της τόσο όμορφα φωταγωγημένης πόλης, όπου τα μνημεία και τα κτίρια δείχνουν ακόμα εντυπωσιακότερα. Παρεμπιπτόντως, τοΠαρίσι ονομάστηκε "πόλη του φωτός (ville lumière) από τότε που φωτίστηκαν οι κύριες λεωφόροι του με φανούς γκαζιού το 1828.
Πριν την έξοδό μας, το πρόγραμμα είχε Αψίδα του Θριάμβου στην Place de l'Étoile. Στην πλατεία αυτή συγκλίνουν δώδεκα μεγάλες λεωφόροι της πόλης, με αποτέλεσμα η πλατεία απο ψηλά να μοιάζει με αστέρι (étoile).
Ανεβήκαμε λοιπόν και στην Αψίδα του Θριάμβου, στο τέλος μιας ήδη εξαντλητικής απο το περπάτημα ημέρας. Πολλοί δεν ακολούθησαν, μιας και τα πόδια αρνούνταν να ανεβούν τα 50 μ. και τα 288 σκαλοπάτια της Αψίδας. Εγώ φυσικά όσο κουρασμένος κι αν ήμουν δεν υπήρχε περίπτωση να χάσω μια ακόμα θέα της πόλης και δεν το μετάνιωσα καθόλου. Αντιθέτως, η θέα που είδα απο την Αψίδα του Θριάμβου ήταν ο ομορφότερη του Παρισιού, για το λόγο οτι μέσα στο "κάδρο" της θέας υπήρχε και ο πύργος, ο οποίος άρχισε να φωταγωγείται καθώς νύχτωνε. Μάλιστα την ώρα που ήμασταν στην κορυφή της αψίδας, ήταν ακριβώς 8 η ώρα οπότε άρχισε να λαμπυρίζει όπως κάνει κάθε μία ώρα το βράδυ.
Φωτογραφίες δεν έχω (τι σκεφτόμουν και δεν έβγαλα; Μάλλον αποφάσισα να αφήσω λίγο τη μηχανή και απλά να κοιτάω), έχω όμως μερικά καρέ απο το βίντεο που είχα τραβήξει.
Η φίλη μου η Βίκυ, εντελώς αποσβολωμένη κι αυτή απο τη θέα. Πίσω ο πύργος που λαμπυρίζει.
Και με focus στο background.
Εγώ, που έχω γαντζωθεί κυριολεκτικά απο τα κάγκελα για να έχω την καλύτερη δυνατή θέα.
Φεύγοντας απο την Αψίδα του Θριάμβου, θυμάμαι ήταν η στιγμή που ήξερα πως κατά πάσα πιθανότητα δύσκολα θα καταφέρει κάποια άλλη πόλη να μου προσφέρει τις συγκινήσεις του Παρισιού, χωρίς να είμαι βέβαια καθόλου προκατειλημμένος. Μέχρι σήμερα πάντως, δεν έχει τύχει κάποια πόλη να καταφέρει να εκθρονίσει το Παρίσι απο την 1η θέση (αν και η Ρώμη το περασμένο καλοκαίρι έδωσε μια πολύ καλή μάχη) Είπαμε, είναι συναισθηματικό το θέμα.
Και μια φωτογραφία της Αψίδας απο την Champs-Élysées (Λεωφόρος των Ηλυσίων Πεδίων).
Ξεκινήσαμε ένα περίπατο στο διασημότερο δρόμο της Πόλης, με τα άπειρα μπαρ, εστιατόρια, θέατρα, τα λουξ ξενοδοχεία και τα sex shops. Στα τελευταία μπήκαμε και κάναμε χάζι, με την απαραίτητο χαβαλέ φυσικά αλλά και τις ύποπτες ματιές του εκάστοτε σεκιουριτά-ντουλάπα που υπήρχε απαραιτήτως στο καθένα απο αυτά.
Φάγαμε ωραιότατη πίτσα σε ένα εκπληκτικό εστιατόριο μεταξύ 2ου και 9ου διαμερίσματος, το Victoria Station, που η διακόσμηση αλλά και η διαρρύθμιση του χώρου ήταν με θέμα παλιό σταθμό τραίνου. Καθίσαμε λοιπόν στα καθίσματα των "επιβατών" με το χαμηλό ρετρό φωτισμό και περάσαμε 1 πολύ ευχάριστη ώρα.
Μετά περάσαμε απο διάφορα σημεία της πόλης όπως
Ο πύργος του Saint-Jacques
Τη Notre Dame...
Και την πανέμορφη Opera Garnier
Εγώ, με τη φίλη μου τη Βίκυ.
...αλλά και το Hôtel de Ville, το Δημαρχείο της Πόλης.
Ψάχνοντας στο ίντερνετ για κάποιο jazz bar βρήκαμε το Caveau de la Huchette στο 5ο διαμέρισμα στην Quartier Latin. Μην ξέροντας τι θα συναντήσουμε (άλλωστε δεν είχε πάει κανείς μας σε jazz bar-club) μπήκαμε στο μαγαζί και κατευθυνθήκαμε στο μπαρ. Το μαγαζί συμπαθητικό ήταν, αλλά όχι κάτι τρελό ή κάτι που να μας κάνει τρομερή εντύπωση. Παραγγέλνουμε τα ποτά αλλά αναρωτηθήκαμε τι εννοούσε ο μπαρμαν όταν μας ρώτησε αν θα κάτσουμε "πάνω ή κάτω". Έχει και κάτω; Ας ρίξουμε μια ματιά... Και κατεβαίνοντας, βρισκόμαστε σε αυτό το μέρος:
Το Caveau de la Huchette είναι ένα κελάρι, μια κρύπτη, ένας λαβύρινθος, όπως θέλει ο καθένας το αντιλαμβάνεται, που χρονολογείται απο το 16ο αιώνα και έγινε τζαζ κλαμπ το 1949. Σύμφωνα με το θρύλο, χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά ως χώρος μυστικών συναντήσεων των Ναϊτών και των Ροδόσταυρων και έπειτα των Ελευθεροτεκτόνων. Κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης οργανώθηκαν εκεί μυστικές δοκιμές. Οι κρατούμενοι εκτελούνταν είτε με γκιλοτίνα που ήταν εγκατεστημένη εκεί, ή τους πέταγαν σε ένα πηγάδι που υπάρχει ακόμα εκεί μέχρι τις μέρες μας.
Σε αυτό το χώρο λοιπόν τώρα βλέπαμε τους μουσικούς να ετοιμάζονται, να κουρδίζουν τα όργανα, να παίζουν δοκιμαστικά. Πήγαμε αρκετά νωρίς και έτσι βρήκαμε να καθίσουμε εφόσον ακόμα δεν είχε έρθει κόσμος. Μετά απο περίπου μισή ώρα άρχισε να γίνεται το αδιαχώρητο. Ο τραγουδιστής/σαξοφωνίστας χαιρέτησε τον κόσμο και αφού άρχισε να παίζει η ορχήστρα έγινε το εξής εκπληκτικό. Ο κόσμος άρχισε να σηκώνεται και να χορεύει jazz και swing (lindy hop για να ακριβολογούμε).
Στο συγκεκριμένο κλαμπ σίγουρα θα έρχονται όσοι θέλουν να χορέψουν γιατί με το που ξεκίνησε η μπάντα σηκώθηκαν όλοι στη στιγμή σα να ήταν συνεννοημένοι. Δεν μπορούσες να πάρεις τα μάτια σου απο αυτή την εικόνα, αλλά ούτε να συγκρατήσεις και τα πόδια σου ή τα χέρια σου απο το να χτυπάνε στο ρυθμό της μουσικής. Εκείνη τη βραδιά αγάπησα την τζαζ. Ήταν σα να είχες μεταφερθεί σε κάποιο παράνομο κλαμπ την εποχή των roaring 20's τότε που άνθιζε το συγκεκριμένο είδος μουσικής, ή σε κάποια νουαρ ταινία του hollywood.
"Χορεύετε κυρία μου;" είπε ένας κύριος σε μια κοπέλα και αυτή του απάντησε "ευχαρίστως". Κάπως έτσι, με ένα τέτοιο savoir vivre ο κόσμος διασκέδαζε στο caveau de la huchette κι εγώ ευχόμουν να ήξερα να χορεύω σαν κι αυτούς. Αρκέστηκα στο να σηκωθώ να χορέψω ένα αμήχανο αλλά πολύ διασκεδαστικό blues και υποσχέθηκα στον εαυτό μου οτι στην επιστροφή στην Αθήνα θα αναζητήσω ότι σχολή swing υπάρχει.
Και αυτή ήταν η πιο διασκεδαστική βραδιά που έχω περάσει στο Παρίσι...
Επιστροφή στο 2016 και στη δεύτερη ημέρα του ταξιδιού. Μια ακόμη ψυχρή και ηλιόλουστη μέρα ξεκίνησε. Στην Place d'Italie ο ήλιος έλουζε τα κτίρια με το ζεστό του φως που όμως με το κρύο που έκανε δεν μπορούσε να σε ζεστάνει.
Αυτός είναι ένας πολύ όμορφος δρόμος που φέρνει κάτι απο Notting Hill Λονδίνου (απ'ότι διάβασα στις περιγραφές). Η όμορφη Rue Crémieux λοιπόν στη δεξιά όχθη του Σηκουάνα, στο 12o διαμέρισμα, με τα πολύχρωμα σπίτια και τις γλάστρες μπροστά απο τις εισόδους τους.
Έπειτα, περάσαμε και πάλι το ποτάμι και κατευθυνθήκαμε με τα πόδια προς το Πάνθεον. Θυμηθήκαμε οτι μέσα στο Πάνθεον υπάρχει το εκκρεμές του Φουκώ, κάτι που θέλαμε πολύ να δούμε.
Η Saint-Étienne-du-Mont.
Το Πάνθεον άνοιγε στις 10 ακριβώς. Οπότε περιμέναμε να περάσουν 15 λεπτά.
Λήψη απο την είσοδο του Πάνθεον, προς τη Rue Soufflot.
Στο εσωτερικό του Πάνθεον.
Και το περίφημο εκκρεμές του Φουκώ, το οποίο κινείται σύμφωνα με την περιστροφή της γής και δείχνει την ώρα. Εντυπωσιακό!
Μικρογραφία του κτιρίου απο μάρμαρο.
Και αυτές είναι οι κρύπτες, κάτω απο το Πάνθεον, οι οποίες φιλοξενούν τους τάφους διάσημων ονομάτων όπως ο Pierre και η Marie Curie.
Φεύγοντας απο το Πάνθεον....
Κατεβαίνοντας τη Rue Soufflot βρεθήκαμε στους Κήπους του Λουξεμβούργου, όπου κάναμε μια μικρή βόλτα. Αρκετά μικρή βέβαια αφού και στο προηγούμενο ταξίδι είχαμε αφιερώσει αρκετή ώρα, μιας και είναι τεράστιοι (αλλά και οι πιο όμορφοι κήποι στο Παρίσι κατά τη γνώμη μου)
Μετά είπαμε να βγούμε λίγο ελαφρώς εκτός Παρισιού, στη ζώνη 3. Βρισκόμαστε λοιπόν στη La Défense , την πρώτη επιχειρηματική συνοικία στην Ευρώπη λόγω της έκτασης των κτιριακών της συγκροτημάτων, όπου στεγάζονται γραφεία εταιρειών σε εντυπωσιακούς ουρανοξύστες. Το όλο σκηνικό ξεφεύγει κατά πολύ απο την αρχιτεκτονική του Παρισιού που γνωρίζουμε όπως βλέπετε κι εσείς.
Αυτή είναι Grande Arche de La Défense (H Μεγάλη Αψίδα). O σχεδιασμός της ξεκίνησε το 1982 επι προεδρίας Mitterrand. Σχεδιάστηκε απο το Δανό αρχιτέκτονα Erik Reitzel ώστε να αποτελεί μία νεότερη έκδοση της Αψίδας του Θριάμβου, αποτελώντας όμως ταυτόχρονα ένα μνημείο για την ανθρωπότητα και τα ανθρωπιστικά ιδεώδη και όχι για τις στρατιωτικές νίκες.
Είναι απόλυτα ευθυγραμμισμένη με την Αψίδα του Θριάμβου και αν σταθείς μπροστά της, μπορείς να τη δεις στο πολύ βάθος να αχνοφαίνεται.
Κατευθυνόμαστε προς το 16ο διαμέρισμα κοντά στο μετρό Passy. Σύμφωνα με βάσιμες πληροφορίες, κάπου εδώ βρίσκεται ο ένας απο τους δύο στενότερους Παρισιού, η Rue Berton. Ο άλλος, είναι η Sentier des Merisiers, στο ανατολικό μέρος 12oυ διαμερίσματος, κοντά στον δακτύλιο του Παρισιού. Ήταν αρκετά μακριά, οπότε επιλέξαμε να δούμε αυτόν.
Ψάχνοντας το δρόμο, στη γειτονιά.
Όχι όχι, δεν είναι αυτός. Δεν είχαμε πληροφορίες για σκάλες.
Με αρκετή βοήθεια απο το GPS, τον βρήκαμε!
Και ναι, είναι στενός! Τι λέτε;
Τον διασχίσαμε και συνεχίζουμε να παρατηρούμε την όμορφη γειτονιά που, εδώ που τα λέμε δεν έδινε και την εντύπωση φτωχογειτονίτσας.
Τι δεν είδαμε στον Πύργο του Άιφελ γιατί βράδιαζε και μας πίεζε ο χρόνος; Τα Champs de Mars, το όμορφο πράσινο πάρκο μπροστά απο τον Πύργο. Θα ήθελα μια φωτογραφία και εκεί!
Πηγαίνοντας προς τον Πύργο, απο την Avenue de New York! Πόσο φανταστική άποψη του Πύργου!
Και ξαναβρισκόμαστε πάλι απο κάτω του. Σε περίπτωση που δεν μπορείτε να αντιληφθείτε το μέγεθός του, προσπαθήστε να δείτε το ύψος των ανθρώπων. Μετά κοιτάξ'τε τη μαρμάρινη βάση του Πύργου η οποία είναι πάνω απο 2 φορές το ύψος τους. Κι αυτό, μόνο η βάση...
Ακριβώς απέναντι ο πύργος Montparnasse. Θα πάμε και εκεί.
Και εδώ είμαστε στο Champ de Mars που δυστυχώς ήταν περιφραγμένο και δεν μπορούσαμε να μπούμε μέσα να κάνουμε τις κωλοτούμπες και τις τουριστικές χαζομάρες μας, όμως δεν πειράζει.
Ταΐσαμε και τα κοράκια, τα οποία παρεμπιπτόντως είναι απο τα εξυπνότερα πτηνά.
Το πρόγραμμα μετά είχε παιχνίδι σε δωμάτιο απόδρασης κοντά στην Place de la République. Εκεί κοντά βρίσκεται και το κανάλι Saint Martin. Αν έχετε δει το "Amelie", σε μία απο αυτές τις γεφυρούλες πέταγε η πρωταγωνίστρια τα πετραδάκια στο κανάλι.
Μέρος του καναλιού τώρα είναι άδειο γιατί το καθαρίζουν. Αυτή η διαδικασία γίνεται κάθε 10-15 χρόνια νομίζω. Το τι έχουν βρει καθώς το καθαρίζουν δεν περιγράφεται. Απο φωτογραφικές μηχανές και καρέκλες μέχρι ολόκληρα ποδήλατα. Μιλάμε για ατελείωτο σκουπιδαριό.
Και βρισκόμαστε στην Place de la République. Εδώ το θέαμα είναι άκρως στενάχωρο και συγκινητικό.
Κεράκια, πανό, graffiti, λουλούδια... αφιερωμένα στα θύματα των επιθέσεων της 13ης Νοεμβρίου 2015.
"Τα παιδιά μας θυσιάζονται στους αμφίβολους θεούς σας". Το πιο αληθινό μήνυμα που διάβασα σε μία απο τις επιγραφές...
Πανό με τα ονόματα των θυμάτων...
Στο σημείο αυτό θέλω να συμπληρώσω κάτι. Δεν αισθάνθηκα ούτε στιγμή οτι απειλούμαι απο κάτι. Σαφέστατα έβλεπες αστυνομικούς και στρατιωτικούς σε κάποια σημεία, η παρουσία τους όμως ήταν διακριτική. Υπήρχαν επιπλέον έλεγχοι επίσης, στον Πύργο του Άιφελ πχ και σε διάσημες ατραξιόν (μέχρι και σε κάτι δημόσιες τουαλέτες μας ελέγξανε προκαλώντας τα γέλια όλων) όμως πραγματικά, δε σε ενοχλεί. Τουλάχιστον εγώ δεν ένιωσα να ενοχλούμαι. Πάντα ήταν ευγενικοί και τυπικοί και εδώ που τα λέμε, είναι απόλυτα φυσιολογικό μετά απο αυτό που τους συνέβη. Τα αναφέρω όλα αυτά γιατί σκεφτόμουν αυτό το ταξίδι να μην το κάνω, λόγω φόβου για την κατάσταση εκτάκτου ανάγκης που έχει κηρυχθεί η πόλη. Ευτυχώς, το έκανα.
Μετά απο το παιχνίδι περάσαμε απο την Πλατεία Βαστίλης με την εντυπωσιακή Colonne de Juillet. Κορινθιακού ρυθμού στύλος με τα ονόματα όσων έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια της επανάστασης τον Ιούλιο του 1830. Στην κορυφή, το άγαλμα με τα φτερά είναι το Génie de la Liberté (το Πνεύμα της Ελευθερίας).
Φτάσαμε στο Le Marais, την μποέμ συνοικία της πόλης που είναι γεμάτη μπαρ, εστιατόρια, πλατείες και την προτιμούν οι περισσότεροι για νυχτερινή ζωή.
Στην Place des Vosges.
Kάτω απο μία απο αυτές τις καμάρες, βρήκαμε το σπίτι που έζησε ο Βίκτωρ Ουγκώ.
Και συνεχίζουμε κατευθυνόμενοι στο Δημαρχείο... Βραδιάζει.
Ομορφιές!
Το εντυπωσιακό κτίριο του Δημαρχείου (Hôtel de ville)
Velib! Το σύστημα ποδηλάτων για την πόλη του Παρισιού. Βγάζεις κάρτα, παίρνεις το ποδήλατο απο ένα σημείο της πόλης, κάνεις τη δουλειά σου και το αφήνεις σε ένα άλλο σημείο.
Η Notre Dame απέναντι μας χαιρετάει.
Εδώ στο Hôtel de ville, θα συναντήσουμε το φίλο μου το Μάρκο, Ιταλό που μένει μόνιμα στο Παρίσι και θα πάμε για ένα ποτό. Στο σημείο αυτό η κάμερα έκλεισε. Θα ανοίξει όμως και πάλι την επόμενη μέρα...
Εκείνο το φθινοπωρινό βράδυ του '13 θελήσαμε να δούμε λίγο απο βραδινόΠαρίσι. Η "πόλη του έρωτα" είναι και "πόλη του φωτός" άλλωστε και ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να το δεις απο το να κυκλοφορήσεις έξω το βράδυ;
Πράγματι, το Παρίσι το νύχτα είναι φανταστικό. Αν ενοχλεί κάποιον η "μουντάδα" που έχει το Παρίσι λόγω του καιρού την ημέρα, τη νύχτα δεν υπάρχει περίπτωση να μη μαγευτεί από την εικόνα της τόσο όμορφα φωταγωγημένης πόλης, όπου τα μνημεία και τα κτίρια δείχνουν ακόμα εντυπωσιακότερα. Παρεμπιπτόντως, τοΠαρίσι ονομάστηκε "πόλη του φωτός (ville lumière) από τότε που φωτίστηκαν οι κύριες λεωφόροι του με φανούς γκαζιού το 1828.
Πριν την έξοδό μας, το πρόγραμμα είχε Αψίδα του Θριάμβου στην Place de l'Étoile. Στην πλατεία αυτή συγκλίνουν δώδεκα μεγάλες λεωφόροι της πόλης, με αποτέλεσμα η πλατεία απο ψηλά να μοιάζει με αστέρι (étoile).
Ανεβήκαμε λοιπόν και στην Αψίδα του Θριάμβου, στο τέλος μιας ήδη εξαντλητικής απο το περπάτημα ημέρας. Πολλοί δεν ακολούθησαν, μιας και τα πόδια αρνούνταν να ανεβούν τα 50 μ. και τα 288 σκαλοπάτια της Αψίδας. Εγώ φυσικά όσο κουρασμένος κι αν ήμουν δεν υπήρχε περίπτωση να χάσω μια ακόμα θέα της πόλης και δεν το μετάνιωσα καθόλου. Αντιθέτως, η θέα που είδα απο την Αψίδα του Θριάμβου ήταν ο ομορφότερη του Παρισιού, για το λόγο οτι μέσα στο "κάδρο" της θέας υπήρχε και ο πύργος, ο οποίος άρχισε να φωταγωγείται καθώς νύχτωνε. Μάλιστα την ώρα που ήμασταν στην κορυφή της αψίδας, ήταν ακριβώς 8 η ώρα οπότε άρχισε να λαμπυρίζει όπως κάνει κάθε μία ώρα το βράδυ.
Φωτογραφίες δεν έχω (τι σκεφτόμουν και δεν έβγαλα; Μάλλον αποφάσισα να αφήσω λίγο τη μηχανή και απλά να κοιτάω), έχω όμως μερικά καρέ απο το βίντεο που είχα τραβήξει.
Η φίλη μου η Βίκυ, εντελώς αποσβολωμένη κι αυτή απο τη θέα. Πίσω ο πύργος που λαμπυρίζει.
Και με focus στο background.
Εγώ, που έχω γαντζωθεί κυριολεκτικά απο τα κάγκελα για να έχω την καλύτερη δυνατή θέα.
Φεύγοντας απο την Αψίδα του Θριάμβου, θυμάμαι ήταν η στιγμή που ήξερα πως κατά πάσα πιθανότητα δύσκολα θα καταφέρει κάποια άλλη πόλη να μου προσφέρει τις συγκινήσεις του Παρισιού, χωρίς να είμαι βέβαια καθόλου προκατειλημμένος. Μέχρι σήμερα πάντως, δεν έχει τύχει κάποια πόλη να καταφέρει να εκθρονίσει το Παρίσι απο την 1η θέση (αν και η Ρώμη το περασμένο καλοκαίρι έδωσε μια πολύ καλή μάχη) Είπαμε, είναι συναισθηματικό το θέμα.
Και μια φωτογραφία της Αψίδας απο την Champs-Élysées (Λεωφόρος των Ηλυσίων Πεδίων).
Ξεκινήσαμε ένα περίπατο στο διασημότερο δρόμο της Πόλης, με τα άπειρα μπαρ, εστιατόρια, θέατρα, τα λουξ ξενοδοχεία και τα sex shops. Στα τελευταία μπήκαμε και κάναμε χάζι, με την απαραίτητο χαβαλέ φυσικά αλλά και τις ύποπτες ματιές του εκάστοτε σεκιουριτά-ντουλάπα που υπήρχε απαραιτήτως στο καθένα απο αυτά.
Φάγαμε ωραιότατη πίτσα σε ένα εκπληκτικό εστιατόριο μεταξύ 2ου και 9ου διαμερίσματος, το Victoria Station, που η διακόσμηση αλλά και η διαρρύθμιση του χώρου ήταν με θέμα παλιό σταθμό τραίνου. Καθίσαμε λοιπόν στα καθίσματα των "επιβατών" με το χαμηλό ρετρό φωτισμό και περάσαμε 1 πολύ ευχάριστη ώρα.
Μετά περάσαμε απο διάφορα σημεία της πόλης όπως
Ο πύργος του Saint-Jacques
Τη Notre Dame...
Και την πανέμορφη Opera Garnier
Εγώ, με τη φίλη μου τη Βίκυ.
...αλλά και το Hôtel de Ville, το Δημαρχείο της Πόλης.
Ψάχνοντας στο ίντερνετ για κάποιο jazz bar βρήκαμε το Caveau de la Huchette στο 5ο διαμέρισμα στην Quartier Latin. Μην ξέροντας τι θα συναντήσουμε (άλλωστε δεν είχε πάει κανείς μας σε jazz bar-club) μπήκαμε στο μαγαζί και κατευθυνθήκαμε στο μπαρ. Το μαγαζί συμπαθητικό ήταν, αλλά όχι κάτι τρελό ή κάτι που να μας κάνει τρομερή εντύπωση. Παραγγέλνουμε τα ποτά αλλά αναρωτηθήκαμε τι εννοούσε ο μπαρμαν όταν μας ρώτησε αν θα κάτσουμε "πάνω ή κάτω". Έχει και κάτω; Ας ρίξουμε μια ματιά... Και κατεβαίνοντας, βρισκόμαστε σε αυτό το μέρος:
Το Caveau de la Huchette είναι ένα κελάρι, μια κρύπτη, ένας λαβύρινθος, όπως θέλει ο καθένας το αντιλαμβάνεται, που χρονολογείται απο το 16ο αιώνα και έγινε τζαζ κλαμπ το 1949. Σύμφωνα με το θρύλο, χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά ως χώρος μυστικών συναντήσεων των Ναϊτών και των Ροδόσταυρων και έπειτα των Ελευθεροτεκτόνων. Κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης οργανώθηκαν εκεί μυστικές δοκιμές. Οι κρατούμενοι εκτελούνταν είτε με γκιλοτίνα που ήταν εγκατεστημένη εκεί, ή τους πέταγαν σε ένα πηγάδι που υπάρχει ακόμα εκεί μέχρι τις μέρες μας.
Σε αυτό το χώρο λοιπόν τώρα βλέπαμε τους μουσικούς να ετοιμάζονται, να κουρδίζουν τα όργανα, να παίζουν δοκιμαστικά. Πήγαμε αρκετά νωρίς και έτσι βρήκαμε να καθίσουμε εφόσον ακόμα δεν είχε έρθει κόσμος. Μετά απο περίπου μισή ώρα άρχισε να γίνεται το αδιαχώρητο. Ο τραγουδιστής/σαξοφωνίστας χαιρέτησε τον κόσμο και αφού άρχισε να παίζει η ορχήστρα έγινε το εξής εκπληκτικό. Ο κόσμος άρχισε να σηκώνεται και να χορεύει jazz και swing (lindy hop για να ακριβολογούμε).
"Χορεύετε κυρία μου;" είπε ένας κύριος σε μια κοπέλα και αυτή του απάντησε "ευχαρίστως". Κάπως έτσι, με ένα τέτοιο savoir vivre ο κόσμος διασκέδαζε στο caveau de la huchette κι εγώ ευχόμουν να ήξερα να χορεύω σαν κι αυτούς. Αρκέστηκα στο να σηκωθώ να χορέψω ένα αμήχανο αλλά πολύ διασκεδαστικό blues και υποσχέθηκα στον εαυτό μου οτι στην επιστροφή στην Αθήνα θα αναζητήσω ότι σχολή swing υπάρχει.
Και αυτή ήταν η πιο διασκεδαστική βραδιά που έχω περάσει στο Παρίσι...
Επιστροφή στο 2016 και στη δεύτερη ημέρα του ταξιδιού. Μια ακόμη ψυχρή και ηλιόλουστη μέρα ξεκίνησε. Στην Place d'Italie ο ήλιος έλουζε τα κτίρια με το ζεστό του φως που όμως με το κρύο που έκανε δεν μπορούσε να σε ζεστάνει.
Αυτός είναι ένας πολύ όμορφος δρόμος που φέρνει κάτι απο Notting Hill Λονδίνου (απ'ότι διάβασα στις περιγραφές). Η όμορφη Rue Crémieux λοιπόν στη δεξιά όχθη του Σηκουάνα, στο 12o διαμέρισμα, με τα πολύχρωμα σπίτια και τις γλάστρες μπροστά απο τις εισόδους τους.
Έπειτα, περάσαμε και πάλι το ποτάμι και κατευθυνθήκαμε με τα πόδια προς το Πάνθεον. Θυμηθήκαμε οτι μέσα στο Πάνθεον υπάρχει το εκκρεμές του Φουκώ, κάτι που θέλαμε πολύ να δούμε.
Η Saint-Étienne-du-Mont.
Το Πάνθεον άνοιγε στις 10 ακριβώς. Οπότε περιμέναμε να περάσουν 15 λεπτά.
Λήψη απο την είσοδο του Πάνθεον, προς τη Rue Soufflot.
Στο εσωτερικό του Πάνθεον.
Και το περίφημο εκκρεμές του Φουκώ, το οποίο κινείται σύμφωνα με την περιστροφή της γής και δείχνει την ώρα. Εντυπωσιακό!
Μικρογραφία του κτιρίου απο μάρμαρο.
Και αυτές είναι οι κρύπτες, κάτω απο το Πάνθεον, οι οποίες φιλοξενούν τους τάφους διάσημων ονομάτων όπως ο Pierre και η Marie Curie.
Φεύγοντας απο το Πάνθεον....
Κατεβαίνοντας τη Rue Soufflot βρεθήκαμε στους Κήπους του Λουξεμβούργου, όπου κάναμε μια μικρή βόλτα. Αρκετά μικρή βέβαια αφού και στο προηγούμενο ταξίδι είχαμε αφιερώσει αρκετή ώρα, μιας και είναι τεράστιοι (αλλά και οι πιο όμορφοι κήποι στο Παρίσι κατά τη γνώμη μου)
Μετά είπαμε να βγούμε λίγο ελαφρώς εκτός Παρισιού, στη ζώνη 3. Βρισκόμαστε λοιπόν στη La Défense , την πρώτη επιχειρηματική συνοικία στην Ευρώπη λόγω της έκτασης των κτιριακών της συγκροτημάτων, όπου στεγάζονται γραφεία εταιρειών σε εντυπωσιακούς ουρανοξύστες. Το όλο σκηνικό ξεφεύγει κατά πολύ απο την αρχιτεκτονική του Παρισιού που γνωρίζουμε όπως βλέπετε κι εσείς.
Αυτή είναι Grande Arche de La Défense (H Μεγάλη Αψίδα). O σχεδιασμός της ξεκίνησε το 1982 επι προεδρίας Mitterrand. Σχεδιάστηκε απο το Δανό αρχιτέκτονα Erik Reitzel ώστε να αποτελεί μία νεότερη έκδοση της Αψίδας του Θριάμβου, αποτελώντας όμως ταυτόχρονα ένα μνημείο για την ανθρωπότητα και τα ανθρωπιστικά ιδεώδη και όχι για τις στρατιωτικές νίκες.
Είναι απόλυτα ευθυγραμμισμένη με την Αψίδα του Θριάμβου και αν σταθείς μπροστά της, μπορείς να τη δεις στο πολύ βάθος να αχνοφαίνεται.
Κατευθυνόμαστε προς το 16ο διαμέρισμα κοντά στο μετρό Passy. Σύμφωνα με βάσιμες πληροφορίες, κάπου εδώ βρίσκεται ο ένας απο τους δύο στενότερους Παρισιού, η Rue Berton. Ο άλλος, είναι η Sentier des Merisiers, στο ανατολικό μέρος 12oυ διαμερίσματος, κοντά στον δακτύλιο του Παρισιού. Ήταν αρκετά μακριά, οπότε επιλέξαμε να δούμε αυτόν.
Ψάχνοντας το δρόμο, στη γειτονιά.
Όχι όχι, δεν είναι αυτός. Δεν είχαμε πληροφορίες για σκάλες.
Με αρκετή βοήθεια απο το GPS, τον βρήκαμε!
Και ναι, είναι στενός! Τι λέτε;
Τον διασχίσαμε και συνεχίζουμε να παρατηρούμε την όμορφη γειτονιά που, εδώ που τα λέμε δεν έδινε και την εντύπωση φτωχογειτονίτσας.
Τι δεν είδαμε στον Πύργο του Άιφελ γιατί βράδιαζε και μας πίεζε ο χρόνος; Τα Champs de Mars, το όμορφο πράσινο πάρκο μπροστά απο τον Πύργο. Θα ήθελα μια φωτογραφία και εκεί!
Πηγαίνοντας προς τον Πύργο, απο την Avenue de New York! Πόσο φανταστική άποψη του Πύργου!
Και ξαναβρισκόμαστε πάλι απο κάτω του. Σε περίπτωση που δεν μπορείτε να αντιληφθείτε το μέγεθός του, προσπαθήστε να δείτε το ύψος των ανθρώπων. Μετά κοιτάξ'τε τη μαρμάρινη βάση του Πύργου η οποία είναι πάνω απο 2 φορές το ύψος τους. Κι αυτό, μόνο η βάση...
Ακριβώς απέναντι ο πύργος Montparnasse. Θα πάμε και εκεί.
Και εδώ είμαστε στο Champ de Mars που δυστυχώς ήταν περιφραγμένο και δεν μπορούσαμε να μπούμε μέσα να κάνουμε τις κωλοτούμπες και τις τουριστικές χαζομάρες μας, όμως δεν πειράζει.
Ταΐσαμε και τα κοράκια, τα οποία παρεμπιπτόντως είναι απο τα εξυπνότερα πτηνά.
Το πρόγραμμα μετά είχε παιχνίδι σε δωμάτιο απόδρασης κοντά στην Place de la République. Εκεί κοντά βρίσκεται και το κανάλι Saint Martin. Αν έχετε δει το "Amelie", σε μία απο αυτές τις γεφυρούλες πέταγε η πρωταγωνίστρια τα πετραδάκια στο κανάλι.
Μέρος του καναλιού τώρα είναι άδειο γιατί το καθαρίζουν. Αυτή η διαδικασία γίνεται κάθε 10-15 χρόνια νομίζω. Το τι έχουν βρει καθώς το καθαρίζουν δεν περιγράφεται. Απο φωτογραφικές μηχανές και καρέκλες μέχρι ολόκληρα ποδήλατα. Μιλάμε για ατελείωτο σκουπιδαριό.
Και βρισκόμαστε στην Place de la République. Εδώ το θέαμα είναι άκρως στενάχωρο και συγκινητικό.
Κεράκια, πανό, graffiti, λουλούδια... αφιερωμένα στα θύματα των επιθέσεων της 13ης Νοεμβρίου 2015.
"Τα παιδιά μας θυσιάζονται στους αμφίβολους θεούς σας". Το πιο αληθινό μήνυμα που διάβασα σε μία απο τις επιγραφές...
Πανό με τα ονόματα των θυμάτων...
Στο σημείο αυτό θέλω να συμπληρώσω κάτι. Δεν αισθάνθηκα ούτε στιγμή οτι απειλούμαι απο κάτι. Σαφέστατα έβλεπες αστυνομικούς και στρατιωτικούς σε κάποια σημεία, η παρουσία τους όμως ήταν διακριτική. Υπήρχαν επιπλέον έλεγχοι επίσης, στον Πύργο του Άιφελ πχ και σε διάσημες ατραξιόν (μέχρι και σε κάτι δημόσιες τουαλέτες μας ελέγξανε προκαλώντας τα γέλια όλων) όμως πραγματικά, δε σε ενοχλεί. Τουλάχιστον εγώ δεν ένιωσα να ενοχλούμαι. Πάντα ήταν ευγενικοί και τυπικοί και εδώ που τα λέμε, είναι απόλυτα φυσιολογικό μετά απο αυτό που τους συνέβη. Τα αναφέρω όλα αυτά γιατί σκεφτόμουν αυτό το ταξίδι να μην το κάνω, λόγω φόβου για την κατάσταση εκτάκτου ανάγκης που έχει κηρυχθεί η πόλη. Ευτυχώς, το έκανα.
Μετά απο το παιχνίδι περάσαμε απο την Πλατεία Βαστίλης με την εντυπωσιακή Colonne de Juillet. Κορινθιακού ρυθμού στύλος με τα ονόματα όσων έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια της επανάστασης τον Ιούλιο του 1830. Στην κορυφή, το άγαλμα με τα φτερά είναι το Génie de la Liberté (το Πνεύμα της Ελευθερίας).
Φτάσαμε στο Le Marais, την μποέμ συνοικία της πόλης που είναι γεμάτη μπαρ, εστιατόρια, πλατείες και την προτιμούν οι περισσότεροι για νυχτερινή ζωή.
Στην Place des Vosges.
Kάτω απο μία απο αυτές τις καμάρες, βρήκαμε το σπίτι που έζησε ο Βίκτωρ Ουγκώ.
Και συνεχίζουμε κατευθυνόμενοι στο Δημαρχείο... Βραδιάζει.
Ομορφιές!
Το εντυπωσιακό κτίριο του Δημαρχείου (Hôtel de ville)
Velib! Το σύστημα ποδηλάτων για την πόλη του Παρισιού. Βγάζεις κάρτα, παίρνεις το ποδήλατο απο ένα σημείο της πόλης, κάνεις τη δουλειά σου και το αφήνεις σε ένα άλλο σημείο.
Η Notre Dame απέναντι μας χαιρετάει.
Εδώ στο Hôtel de ville, θα συναντήσουμε το φίλο μου το Μάρκο, Ιταλό που μένει μόνιμα στο Παρίσι και θα πάμε για ένα ποτό. Στο σημείο αυτό η κάμερα έκλεισε. Θα ανοίξει όμως και πάλι την επόμενη μέρα...
Last edited by a moderator:
