georgeant
Member
- Μηνύματα
- 608
- Likes
- 2.610
- Ταξίδι-Όνειρο
- Road trip B. Αμερική
Περιεχόμενα
Κεφάλαιο 4
Σεπτέμβριος 2013.
Ως παρέα μας ελκύει οτιδήποτε έχει σχέση με τον τρόμο, είτε αυτό είναι μια ταινία θρίλερ, ειτε ένα θεματικό παιχνίδι, είτε ένα tour που σου εξιστορεί το σκοτεινό παρελθόν της πόλης μαζί με μύθους και θρύλους που τη συνοδεύουν. Και τοΠαρίσι έχει αρκετούς. Μπορεί τώρα να θεωρείται η πόλη του έρωτα και του φωτός, της μόδας και της τέχνης αλλά δεν ήταν πάντα έτσι. Το Παρίσι έχει μια μακρά, τραγική ιστορία φόνων και εκτελέσεων, ιστορίες για βαμπιρ, για κροκόδειλους που ζουν στους υπονόμους κάτω απο την πόλη, για το φάντασμα μιας κοπέλας που στοιχειώνει το μετρό και άλλα πολλά. Αποφασίσαμε λοιπόν να κάνουμε ένα μικρό διάλειμμα απο το ρομαντικό Παρίσι και να γνωρίσουμε λίγο και τη σκοτεινή πλευρά του.
Ένα τέτοιο 90λεπτο τουρ κάναμε την πρώτη μέρα του ταξιδιού μας στο Παρίσι. Το βράδυ συναντηθήκαμε με τον ξεναγό μας ακριβώς μπροστά απο το άγαλμα του Καρλομάγνου έξω απο την Παναγία των Παρισίων. Η περίεργη αγγλική προφορά του δεν οφείλονταν μόνο στο γεγονός ότι ήταν Γάλλος, αλλά και στους κυνόδοντες που φορούσε. Ο συνδυασμός της δερμάτινης μακριάς μαύρης καμπαρντίνας του με τα μακριά μαλλιά του, του έδιναν μια ελαφρώς σκιαχτική εικόνα αν και το συμπαθητικό του πρόσωπο και το μέτριο ανάστημά του τον έκαναν κάπως πιο οικείο απ'ότι ίσως να ήθελε και ο ίδιος.
Η ξενάγηση ξεκίνησε απο τις πόρτες της Παναγίας των Παρισίων εξιστορώντας μας το θρύλο του "σιδερά και των πορτών της κολάσεως". Με λίγα λόγια η ιστορία: Στον νεαρό αυτό σιδερά είχε ανατεθεί να διακοσμήσει τις πόρτες της Notre Dame. Πανικοβλημένος απο τη σημασία του έργου που του ανατέθηκε, πούλησε την ψυχή του στο διάβολο με αντάλλαγμα να τον βοηθήσει στην ολοκλήρωση της αποστολής του. Αφού κοιμήθηκε, μόλις ξύπνησε η διακόσμηση στις πόρτες είχε ολοκληρωθεί. Στα εγκαίνια όμως οι πόρτες δεν άνοιγαν... Ο μόνος τρόπος για να ανοίξουν ήταν να τους ρίξει αγιασμό. Αυτός ο μύθος δημιουργήθηκε για να δείξει πόσο δύσκολο είναι (ακόμα και με τις σημερινές τεχνικές να δημιουργηθεί ένα ανάλογο αριστούργημα. Στις ίδιες θήρες, απεικονίζεται ο Saint-Denis να κρατάει το κεφάλι του στα χέρια του. Αποκεφαλίστηκε το 257 και ο μύθος λέει, ότι στη συνέχεια σηκώθηκε, περπάτησε έξι χιλιόμετρα με το κεφάλι του στα χέρια του, και το έδωσε σε μια χριστιανή γυναίκα πριν καταρρεύσει στο έδαφος.
Αυτές ήταν οι πιο "light" ιστορίες που ακούσαμε εκείνο το βράδυ. Αν σας ενδιαφέρουν τέτοιου τύπου folklore ιστορίες, μπορείτε να ψάξετε στο internet γράφοντας "legends of Paris". Πραγματικά έχουν πολύ ενδιαφέρον.
Catacombes de Paris.
Τι ακριβώς είναι οι κατακόμβες του Παρισιού; Ένα τεράστιο υπόγειο οστεοφυλάκιο βάθους 20 μέτρων και μήκους 1,7 χλμ στο οποίο φιλοξενούνται τα οστά 6 (!!!) εκατομμυρίων ανθρώπων, σε ένα μικρό τμήμα των αρχαίων ορυχείων της πόλης. Δημιουργήθηκαν για να αντιμετωπιστεί κυρίως το πρόβλημα του υπερπληθυσμού των...νεκροταφείων. Ο υπόγειος ενταφιασμός ξεκίνησε το 1786. Έχει ανοίξει για το κοινό σε τακτική βάση από το 1867. Έκτοτε, έχουν τοποθετηθεί εκ νέου τα κρανία και τα οστά έτσι ώστε να δημιουργούν συμβολισμούς εντός της σήραγγας και έχουν προστεθεί επίσης παλιές διακοσμήσεις.
"Σταμάτα! Εδώ είναι η αυτοκρατορία του θανάτου". Και ο Βασίλης φυσικά και θα ήθελε να βγει φωτογραφία.
Πολλά κρανία...
Ψιτ....
Le Manoir de Paris
To "Manoir de Paris" είναι μια τουριστική ατραξιόν στην οποία κάνεις μια...βόλτα στα δωμάτια ενός εντυπωσιακού κτιρίου και βλέπεις να εκτυλίσσονται μπροστά σου απο ηθοποιούς γνωστές ιστορίες του Παρισιού εμπνευσμένες απο τη λογοτεχνία ή απο αστικούς θρύλους, όπως: Οι κατακόμβες του Παρισιού, ο κροκόδειλος των υπονόμων του Παρισιού, το Φάντασμα της Όπερας, η φυλακή του Σιδηρούν Προσωπείου, το κελάρι των Βαμπίρ, το νεκροταφείο του Père Lachaise, το φάντασμα των κήπων Tuileries, η βιβλιοθήκη του Αλχημιστή, ο φονικός κουρέας και ο φούρναρης, το καμπαρέ των δολοφόνων, gargoyles και χίμαιρες, ο καμπούρης της Notre Dame.
Το σκηνικό που έχει στηθεί ήταν άκρως εντυπωσιακό, το ίδιο και οι ηθοποιοί. Μπορεί να τρομάξεις αρκετές φορές, αφού άλλωστε αυτός είναι και ο σκοπός της εν λόγω ψυχαγωγικής εμπειρίας. Εμείς πάντως το απολαύσαμε! Φωτογραφίες κατά τη διάρκεια του τουρ φυσικά δεν μπορούσα να βγάλω, όμως αφού τελείωσε βγάλαμε 1-2 απ'έξω με τους ηθοποιούς.
Εξορμήσεις εκτός πόλης:
Château de Vincennes.
Το Château de Vincennes είναι ένα μεγάλο μεσαιωνικό φρούριο του 14ου αιώνα στην πόλη Vincennes, στα ανατολικά του Παρισιού, που τώρα αποτελεί προάστιο της πόλης. Βρίσκεται στη ζώνη 2 του Παρισιού, και μπορούμε να πάμε χρησιμοποιώντας τη γραμμή 1 του μετρό, με το Pass Navigo (μην ξεχνιόμαστε) ;-)
Στο εσωτερικό του κάστρου. Πειραματισμοί με το φως!
Η γέφυρα, που πιο μετά διασχίσαμε.
Και ο καθεδρικός μέσα απο τα τείχη του κάστρου, που δυστυχώς δεν είχε ανοίξει την ώρα που πήγαμε.
Château de Versailles (Παλάτι των Βερσαλίών).
Το παλάτι που έζησε η Μαρία Αντουανέτα. Για την ακρίβεια το παλάτι και οι πανέμορφοι κήποι του. Πανέμορφοι, εννοώντας οι ομορφότεροι κήποι που ίσως δείτε ποτέ σας.
Η μέρα ήταν συννεφιασμένη και μουντή αλλά όσο δεν έβρεχε αυτό δε μας ενοχλούσε καθόλου.
Λίγο πριν την είσοδο του παλατιού.
Η αναμονή για να μπεις στο παλάτι μετά την κεντρική είσοδο ήταν κάπως έτσι:
Η λεγόμενη ουρά-σαλιγκάρι δηλαδή, ουρές για τις οποίες το Παρίσι φημίζεται (τουλάχιστον τότε, πριν δεχτεί πλήγμα ο τουρισμός τους λόγω των επιθέσεων).
Και ενώ περιμέναμε σε αυτή την ουρά λοιπόν αρχίζει και ρίχνει μια βροχή τόσο δυνατή και τόσο ξαφνική που ήταν σα να "ρίχνει σχοινιά" που λένε κι οι Γάλλοι. Η βροχή δεν κράτησε πολύ αλλά ήταν τόσο έντονη και τόσο ξαφνική που μετά νιώθαμε σα να έχουμε φάει ξύλο.
Ξεπερνώντας το σοκ και ημι-μουσκεμένοι (δώσαμε μια μάχη μεταξύ αδιάβροχων και ομπρέλας για να μη βραχούμε τελείως) μπήκαμε τελικά στο παλάτι το οποίο και είδαμε όλο.
Απογοητευτήκαμε πάρα πολύ απο το γεγονός οτι δεν μπορούσαμε να δούμε τους κήπους με τέτοια βροχή. Έτσι ξαναπήγαμε μετά απο δυο μέρες μόνο για τους κήπους που είχε ήλιο, χώσαμε στις σάκες κρασιά, τυριά camembert και τραπεζομάντηλα και κάναμε ένα ωραιότατο πικ νικ σε ένα τέλειο φθινοπωρινό σκηνικό με κίτρινα φύλλα μπροστά απο μία υπέροχη λίμνη.
Μικρογραφία του παλατιού.
Στον προαύλιο χώρο του.
Στο εσωτερικό του και πάλι.
Η διάσημη "αίθουσα των κατόπτρων" που διοργανώνονταν οι χοροί του βασιλικού ζεύγους.
Άποψη των κήπων απο το εσωτερικό του παλατιού.
Το συντριβάνι του Απόλλωνα, στο Grand Canal.
Στη λίμνη μπορούσες να κάνεις και βαρκάδα.
Σε αυτό το σημείο κάναμε το πικ νικ μας. Πίσω στο βάθος, το παλάτι. Απο εκεί ήρθαμε με τα πόδια.
Mont Saint-Michel
Ο φίλος Νικόλας πρότεινε να πάμε μια μονοήμερη εκδρομή στη Νορμανδία. Ο μόνος μας ενδοιασμός ήταν η απόσταση, εφόσον μιλάμε για 360 χλμ δυτικά του Παρισιού και ήμασταν σκεπτικοί στο κατά πόσο αξίζει να αφιερώσουμε μία ολόκληρη μέρα για αυτό. Μέχρι που είδαμε φωτογραφίες του Mont Saint-Michel. Και μετά είπαμε πως φυσικά και αξίζει!
Αποτελεί ένα από τα πιο φημισμένα τουριστικά αξιοθέατα στη Γαλλία με περίπου 3 εκατομμύρια επισκέπτες το χρόνο. Πρόκειται για μια μικρή νησίδα στις ακτές της Νορμανδίας, σε πολύ μικρή απόσταση (περίπου 1,6 χλμ) από την ακτή, με την οποία συγκοινωνεί με ασφαλτοστρωμένο δρόμο. Στην κορυφή του υπάρχει το περίφημο αβαείο με το επίχρυσο άγαλμα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ στην κορυφή του καμπαναριού. Έχει χαρακτηριστεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Το αβαείο έφτασε στη σημερινή του μορφή περίπου το 17ο - 18ο αιώνα, ενώ πιθανολογείται ότι πρωτοχτίστηκε γύρω στο 10ο αιώνα.
Στο Mont Saint-Michel λοιπόν, γίνεται το εξής εκπληκτικό: Δύο φορές το μήνα συμβαίνει το φαινόμενο της παλίρροιας. Η θάλασσα κατακλύζει ολόκληρη την περιοχή (και τα χωράφια) γύρω από τη νησίδα, αφήνοντας ελάχιστα ακάλυπτο τον κεντρικό δρόμο προς τη νησίδα (τα πάρκινγκ καλύπτονται ολοσχερώς). Πάρα πολύς κόσμος επιλέγει να επισκεφτεί το Mont Saint-Michel τις ημέρες που έχει παλίρροια ώστε να δει αυτό το εντυπωσιακό φαινόμενο να συμβαίνει, όπως ο φίλος μου ο Νίκολας που επέλεξε να ξαναπάει μετά απο 1 χρόνο ακριβώς τη μέρα που θα συνέβαινε το φαινόμενο. Τυχερός που το είδε.
2 φωτογραφίες του Mont Saint-Michel απο ψηλά (απο το ιντερνετ) Η στάθμη του νερού είναι ανεβασμένη όγω της παλίρροιας.
Πλησιάζοντας...
Ανεβαίνοντας, με προορισμό το αβαείο.
Στο εσωτερικό του. Κάτι απο το "Όνομα του Ρόδου" δε θυμίζει;
Κι εδώ κάνουμε πειράματα με τα παράθυρα και το φως.
Έτοιμοι για παραγγελία...για φωτογραφία εννοώ
Τριγυρίζοντας στο μεσαιωνικό χωριό, το οποίο πλέον είναι γεμάτο με τουριστικά μαγαζάκια και εστιατόρια.
Φεύγοντας.
Όσο εντυπωσιακό κι αν ήταν το μέρος, η οργάνωση του πρακτορείου ήταν άθλια. Απο τη στιγμή που φτάσαμε μας δώσανε μόνο 3 ώρες για να εξερευνήσουμε το αβαείο και το χωριό. Τι να πρωτοκάνεις σε 3 ώρες; Να δεις το μοναστήρι; Να κάνεις βόλτα στο χωριό; Να αγοράσεις σουβενιρ; Να κάτσεις σε ένα εστιατόριο να φας με την ησυχία σου; Όλα μα όλα γίνανε στο τρέξιμο και με άγχος. Στο εστιατόριο μας καθυστέρησαν και πολύ τα πιάτα (θέλαμε να δοκιμάσουμε οπωσδήποτε τις φημισμένες ομελέτες της Νορμανδίας-μεταξύ μας δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο), οπότε στο τέλος κυριολεκτικά βγάζαμε φωτογραφίες καθώς τρέχαμε για να προλάβουμε το λεωφορείο. Όχι μόνο εμείς, αλλά όλο το γκρουπ. Αμερικανοί, Ισπανοί, Κορεάτες, να τρέχουμε στη νησίδα και να ανταλλάζουμε φωτογραφικές μηχανές για να βγάλουμε φωτογραφίες, εννοείται πάντα μαζί με το "Ready? One, two, three!" μέσα απο κομμένες ανάσες απο το λαχάνιασμα. Μεγάλες στιγμές. Και όλα αυτά για να είμαστε πίσω στις 7 το απόγευμα, ενώ θα μπορούσαμε άνετα να είμαστε πίσω στις 9 ή ακόμα και στις 10 το βράδυ. 8 ώρες μέσα σε ένα πουλμαν για το πήγαινε-έλα για να ξοδέψεις τελικά εκεί μόνο 3 ώρες. Φυσικά δεν το μετανιώσαμε, αλλά η όλη οργάνωση ήταν απαράδεκτη ειδικά για την τιμή που είχε το εισιτήριο (γύρω στα 50 ευρώ/άτομο αν θυμάμαι καλά). Στείλαμε ένα αρκετά οξύ complaining letter στην εταιρεία, της οποίας φυσικά το αυτάκι δεν ίδρωσε στο ελάχιστο. Επειδή υπάρχουν αρκετές εταιρείες που οργανώνουν την εν λόγω εκδρομή, αν αποφασίσετε πως θέλετε να την κάνετε κι εσείς, θα σας έλεγα να είστε πολύ προσεχτικοί στην επιλογή του γραφείου και να το ψάξετε αρκετά.
Disneyland Paris
(Ζώνη 5 του Παρισιού με τη γραμμή RER A, προς "Marne-la-Vallée" - Pass Navigo και πάλι).
Τι να πεις κανείς για αυτό το πάρκο; Απίστευτη διασκέδαση για μικρούς και μεγάλους και αν νομίζετε οτι τα rides είναι μόνο για παιδιά δοκιμάστε να μπείτε στο "Rock'n'Roller" ή στο "Space Mountain". 5 ωραιότατα "G" έτσι για να έχετε να θυμάστε. Εμείς μείναμε 2 βράδια στη Disneyland και τη λιώσαμε, μπήκαμε σε ότι υπάρχει και δεν υπάρχει, ακόμα και στις παιδικές ατραξιόν (κοινώς γελοιοποιηθήκαμε, 2 μαντράχαλοι να προσπαθούν να χωρέσουν στο βαγονάκι του "Ντάμπο το ελεφαντάκι", απορώ πώς απογειώθηκε). Ένα καταραμένο πράγμα μου έμεινε στο μυαλό: Hollywood Tower. Ασανσέρ που σε ανεβάζει ψηλά σε ένα art deco ξενοδοχείο δεκαετίας του '20 με θέμα το Twilight Zone. Πας στην κορυφή. Ανοίγει το παράθυρο, βλέπεις το ύψος, τρως την πρώτη φρίκη. Μετά πέφτει το ασανσερ. Με εσένα μέσα. Για να το θέσω καλύτερα, δεν πέφτεις, όχι, όχι. Η ελεύθερη πτώση θα ήταν πολύ πιο ανώδυνη. Αυτό το πράγμα σε τραβάει προς το έδαφος με δύναμη. Κι εκεί που λες οτι τελείωσε, αυτό ξανανεβαίνει. Και ξαναπέφτει. Και ξανά το ίδιο για 4-5 φορές. Βγήκα με ψυχολογικά απο αυτό το ασανσεράκι, έκανα να συνέλθω τουλάχιστον μισή ώρα. Κι ενώ οι άλλοι ξαναμπήκαν άλλες δυο φορές εγώ ούτε απ'έξω δεν ήθελα να περνάω και να το βλέπω. Αυτή ήταν η πιο οδυνηρή μου εμπειρία στη disneyland. Κατά τα άλλα ή όλη εμπειρία ήταν αξέχαστη, πολύ γέλιο, πολλή διασκέδαση!
Στην είσοδο του πάρκου.
Τέλος Σεπτέμβρη-Αρχές Οκτώβρη: Αυτό σημαίνει στολισμοί για τα Halloween! Δηλαδή παντού κολοκύθες, καπέλα μαγισσών και γέλια φαντασμάτων απο τα ηχεία.
Τι σας έλεγα για τους μαντράχαλους...;
Το City Hall.
Το οξύθυμο, αγαπημένο μου παπί!
Στο Phanton Manor. Απο τα πιο εντυπωσιακά απο άποψη σκηνικών.
Pluto!
Πριν ξεκινήσει το ride στο Thunder Mountain.
Άποψη απο το κάστρο της "Αλίκης".
Τσάι κανείς...;;;
Το βράδυ, πριν το εντυπωσιακό show με τα πυροτεχνήματα.
Τελικά...δεν ήταν μόνο ένα λογότυπο στις εισαγωγές των ταινιών.
Στη Disneyland είναι σα να ζεις το παραμύθι της παιδικής σου ηλικίας. Θα ξαναπάω σίγουρα μόλις μεγαλώσουν λίγο τα ανίψια μου μαζί τους.
Και μετά από αυτό το μακροσκελές flash back, θα επιστρέψουμε στο παρόν και στην τελευταία μέρα στο Παρίσι, το Φεβρουάριο του 2016. Στο επόμενο κεφάλαιο.
Σεπτέμβριος 2013.
Ως παρέα μας ελκύει οτιδήποτε έχει σχέση με τον τρόμο, είτε αυτό είναι μια ταινία θρίλερ, ειτε ένα θεματικό παιχνίδι, είτε ένα tour που σου εξιστορεί το σκοτεινό παρελθόν της πόλης μαζί με μύθους και θρύλους που τη συνοδεύουν. Και τοΠαρίσι έχει αρκετούς. Μπορεί τώρα να θεωρείται η πόλη του έρωτα και του φωτός, της μόδας και της τέχνης αλλά δεν ήταν πάντα έτσι. Το Παρίσι έχει μια μακρά, τραγική ιστορία φόνων και εκτελέσεων, ιστορίες για βαμπιρ, για κροκόδειλους που ζουν στους υπονόμους κάτω απο την πόλη, για το φάντασμα μιας κοπέλας που στοιχειώνει το μετρό και άλλα πολλά. Αποφασίσαμε λοιπόν να κάνουμε ένα μικρό διάλειμμα απο το ρομαντικό Παρίσι και να γνωρίσουμε λίγο και τη σκοτεινή πλευρά του.
Ένα τέτοιο 90λεπτο τουρ κάναμε την πρώτη μέρα του ταξιδιού μας στο Παρίσι. Το βράδυ συναντηθήκαμε με τον ξεναγό μας ακριβώς μπροστά απο το άγαλμα του Καρλομάγνου έξω απο την Παναγία των Παρισίων. Η περίεργη αγγλική προφορά του δεν οφείλονταν μόνο στο γεγονός ότι ήταν Γάλλος, αλλά και στους κυνόδοντες που φορούσε. Ο συνδυασμός της δερμάτινης μακριάς μαύρης καμπαρντίνας του με τα μακριά μαλλιά του, του έδιναν μια ελαφρώς σκιαχτική εικόνα αν και το συμπαθητικό του πρόσωπο και το μέτριο ανάστημά του τον έκαναν κάπως πιο οικείο απ'ότι ίσως να ήθελε και ο ίδιος.
Η ξενάγηση ξεκίνησε απο τις πόρτες της Παναγίας των Παρισίων εξιστορώντας μας το θρύλο του "σιδερά και των πορτών της κολάσεως". Με λίγα λόγια η ιστορία: Στον νεαρό αυτό σιδερά είχε ανατεθεί να διακοσμήσει τις πόρτες της Notre Dame. Πανικοβλημένος απο τη σημασία του έργου που του ανατέθηκε, πούλησε την ψυχή του στο διάβολο με αντάλλαγμα να τον βοηθήσει στην ολοκλήρωση της αποστολής του. Αφού κοιμήθηκε, μόλις ξύπνησε η διακόσμηση στις πόρτες είχε ολοκληρωθεί. Στα εγκαίνια όμως οι πόρτες δεν άνοιγαν... Ο μόνος τρόπος για να ανοίξουν ήταν να τους ρίξει αγιασμό. Αυτός ο μύθος δημιουργήθηκε για να δείξει πόσο δύσκολο είναι (ακόμα και με τις σημερινές τεχνικές να δημιουργηθεί ένα ανάλογο αριστούργημα. Στις ίδιες θήρες, απεικονίζεται ο Saint-Denis να κρατάει το κεφάλι του στα χέρια του. Αποκεφαλίστηκε το 257 και ο μύθος λέει, ότι στη συνέχεια σηκώθηκε, περπάτησε έξι χιλιόμετρα με το κεφάλι του στα χέρια του, και το έδωσε σε μια χριστιανή γυναίκα πριν καταρρεύσει στο έδαφος.
Αυτές ήταν οι πιο "light" ιστορίες που ακούσαμε εκείνο το βράδυ. Αν σας ενδιαφέρουν τέτοιου τύπου folklore ιστορίες, μπορείτε να ψάξετε στο internet γράφοντας "legends of Paris". Πραγματικά έχουν πολύ ενδιαφέρον.
Catacombes de Paris.
Τι ακριβώς είναι οι κατακόμβες του Παρισιού; Ένα τεράστιο υπόγειο οστεοφυλάκιο βάθους 20 μέτρων και μήκους 1,7 χλμ στο οποίο φιλοξενούνται τα οστά 6 (!!!) εκατομμυρίων ανθρώπων, σε ένα μικρό τμήμα των αρχαίων ορυχείων της πόλης. Δημιουργήθηκαν για να αντιμετωπιστεί κυρίως το πρόβλημα του υπερπληθυσμού των...νεκροταφείων. Ο υπόγειος ενταφιασμός ξεκίνησε το 1786. Έχει ανοίξει για το κοινό σε τακτική βάση από το 1867. Έκτοτε, έχουν τοποθετηθεί εκ νέου τα κρανία και τα οστά έτσι ώστε να δημιουργούν συμβολισμούς εντός της σήραγγας και έχουν προστεθεί επίσης παλιές διακοσμήσεις.
"Σταμάτα! Εδώ είναι η αυτοκρατορία του θανάτου". Και ο Βασίλης φυσικά και θα ήθελε να βγει φωτογραφία.
Πολλά κρανία...
Ψιτ....
Le Manoir de Paris
To "Manoir de Paris" είναι μια τουριστική ατραξιόν στην οποία κάνεις μια...βόλτα στα δωμάτια ενός εντυπωσιακού κτιρίου και βλέπεις να εκτυλίσσονται μπροστά σου απο ηθοποιούς γνωστές ιστορίες του Παρισιού εμπνευσμένες απο τη λογοτεχνία ή απο αστικούς θρύλους, όπως: Οι κατακόμβες του Παρισιού, ο κροκόδειλος των υπονόμων του Παρισιού, το Φάντασμα της Όπερας, η φυλακή του Σιδηρούν Προσωπείου, το κελάρι των Βαμπίρ, το νεκροταφείο του Père Lachaise, το φάντασμα των κήπων Tuileries, η βιβλιοθήκη του Αλχημιστή, ο φονικός κουρέας και ο φούρναρης, το καμπαρέ των δολοφόνων, gargoyles και χίμαιρες, ο καμπούρης της Notre Dame.
Το σκηνικό που έχει στηθεί ήταν άκρως εντυπωσιακό, το ίδιο και οι ηθοποιοί. Μπορεί να τρομάξεις αρκετές φορές, αφού άλλωστε αυτός είναι και ο σκοπός της εν λόγω ψυχαγωγικής εμπειρίας. Εμείς πάντως το απολαύσαμε! Φωτογραφίες κατά τη διάρκεια του τουρ φυσικά δεν μπορούσα να βγάλω, όμως αφού τελείωσε βγάλαμε 1-2 απ'έξω με τους ηθοποιούς.
Εξορμήσεις εκτός πόλης:
Château de Vincennes.
Το Château de Vincennes είναι ένα μεγάλο μεσαιωνικό φρούριο του 14ου αιώνα στην πόλη Vincennes, στα ανατολικά του Παρισιού, που τώρα αποτελεί προάστιο της πόλης. Βρίσκεται στη ζώνη 2 του Παρισιού, και μπορούμε να πάμε χρησιμοποιώντας τη γραμμή 1 του μετρό, με το Pass Navigo (μην ξεχνιόμαστε) ;-)
Στο εσωτερικό του κάστρου. Πειραματισμοί με το φως!
Η γέφυρα, που πιο μετά διασχίσαμε.
Και ο καθεδρικός μέσα απο τα τείχη του κάστρου, που δυστυχώς δεν είχε ανοίξει την ώρα που πήγαμε.
Château de Versailles (Παλάτι των Βερσαλίών).
Το παλάτι που έζησε η Μαρία Αντουανέτα. Για την ακρίβεια το παλάτι και οι πανέμορφοι κήποι του. Πανέμορφοι, εννοώντας οι ομορφότεροι κήποι που ίσως δείτε ποτέ σας.
Η μέρα ήταν συννεφιασμένη και μουντή αλλά όσο δεν έβρεχε αυτό δε μας ενοχλούσε καθόλου.
Λίγο πριν την είσοδο του παλατιού.
Η αναμονή για να μπεις στο παλάτι μετά την κεντρική είσοδο ήταν κάπως έτσι:
Η λεγόμενη ουρά-σαλιγκάρι δηλαδή, ουρές για τις οποίες το Παρίσι φημίζεται (τουλάχιστον τότε, πριν δεχτεί πλήγμα ο τουρισμός τους λόγω των επιθέσεων).
Και ενώ περιμέναμε σε αυτή την ουρά λοιπόν αρχίζει και ρίχνει μια βροχή τόσο δυνατή και τόσο ξαφνική που ήταν σα να "ρίχνει σχοινιά" που λένε κι οι Γάλλοι. Η βροχή δεν κράτησε πολύ αλλά ήταν τόσο έντονη και τόσο ξαφνική που μετά νιώθαμε σα να έχουμε φάει ξύλο.
Ξεπερνώντας το σοκ και ημι-μουσκεμένοι (δώσαμε μια μάχη μεταξύ αδιάβροχων και ομπρέλας για να μη βραχούμε τελείως) μπήκαμε τελικά στο παλάτι το οποίο και είδαμε όλο.
Απογοητευτήκαμε πάρα πολύ απο το γεγονός οτι δεν μπορούσαμε να δούμε τους κήπους με τέτοια βροχή. Έτσι ξαναπήγαμε μετά απο δυο μέρες μόνο για τους κήπους που είχε ήλιο, χώσαμε στις σάκες κρασιά, τυριά camembert και τραπεζομάντηλα και κάναμε ένα ωραιότατο πικ νικ σε ένα τέλειο φθινοπωρινό σκηνικό με κίτρινα φύλλα μπροστά απο μία υπέροχη λίμνη.
Μικρογραφία του παλατιού.
Στον προαύλιο χώρο του.
Στο εσωτερικό του και πάλι.
Η διάσημη "αίθουσα των κατόπτρων" που διοργανώνονταν οι χοροί του βασιλικού ζεύγους.
Άποψη των κήπων απο το εσωτερικό του παλατιού.
Το συντριβάνι του Απόλλωνα, στο Grand Canal.
Στη λίμνη μπορούσες να κάνεις και βαρκάδα.
Σε αυτό το σημείο κάναμε το πικ νικ μας. Πίσω στο βάθος, το παλάτι. Απο εκεί ήρθαμε με τα πόδια.
Mont Saint-Michel
Ο φίλος Νικόλας πρότεινε να πάμε μια μονοήμερη εκδρομή στη Νορμανδία. Ο μόνος μας ενδοιασμός ήταν η απόσταση, εφόσον μιλάμε για 360 χλμ δυτικά του Παρισιού και ήμασταν σκεπτικοί στο κατά πόσο αξίζει να αφιερώσουμε μία ολόκληρη μέρα για αυτό. Μέχρι που είδαμε φωτογραφίες του Mont Saint-Michel. Και μετά είπαμε πως φυσικά και αξίζει!
Αποτελεί ένα από τα πιο φημισμένα τουριστικά αξιοθέατα στη Γαλλία με περίπου 3 εκατομμύρια επισκέπτες το χρόνο. Πρόκειται για μια μικρή νησίδα στις ακτές της Νορμανδίας, σε πολύ μικρή απόσταση (περίπου 1,6 χλμ) από την ακτή, με την οποία συγκοινωνεί με ασφαλτοστρωμένο δρόμο. Στην κορυφή του υπάρχει το περίφημο αβαείο με το επίχρυσο άγαλμα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ στην κορυφή του καμπαναριού. Έχει χαρακτηριστεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Το αβαείο έφτασε στη σημερινή του μορφή περίπου το 17ο - 18ο αιώνα, ενώ πιθανολογείται ότι πρωτοχτίστηκε γύρω στο 10ο αιώνα.
Στο Mont Saint-Michel λοιπόν, γίνεται το εξής εκπληκτικό: Δύο φορές το μήνα συμβαίνει το φαινόμενο της παλίρροιας. Η θάλασσα κατακλύζει ολόκληρη την περιοχή (και τα χωράφια) γύρω από τη νησίδα, αφήνοντας ελάχιστα ακάλυπτο τον κεντρικό δρόμο προς τη νησίδα (τα πάρκινγκ καλύπτονται ολοσχερώς). Πάρα πολύς κόσμος επιλέγει να επισκεφτεί το Mont Saint-Michel τις ημέρες που έχει παλίρροια ώστε να δει αυτό το εντυπωσιακό φαινόμενο να συμβαίνει, όπως ο φίλος μου ο Νίκολας που επέλεξε να ξαναπάει μετά απο 1 χρόνο ακριβώς τη μέρα που θα συνέβαινε το φαινόμενο. Τυχερός που το είδε.
2 φωτογραφίες του Mont Saint-Michel απο ψηλά (απο το ιντερνετ) Η στάθμη του νερού είναι ανεβασμένη όγω της παλίρροιας.
Πλησιάζοντας...
Ανεβαίνοντας, με προορισμό το αβαείο.
Στο εσωτερικό του. Κάτι απο το "Όνομα του Ρόδου" δε θυμίζει;
Κι εδώ κάνουμε πειράματα με τα παράθυρα και το φως.
Έτοιμοι για παραγγελία...για φωτογραφία εννοώ
Τριγυρίζοντας στο μεσαιωνικό χωριό, το οποίο πλέον είναι γεμάτο με τουριστικά μαγαζάκια και εστιατόρια.
Φεύγοντας.
Όσο εντυπωσιακό κι αν ήταν το μέρος, η οργάνωση του πρακτορείου ήταν άθλια. Απο τη στιγμή που φτάσαμε μας δώσανε μόνο 3 ώρες για να εξερευνήσουμε το αβαείο και το χωριό. Τι να πρωτοκάνεις σε 3 ώρες; Να δεις το μοναστήρι; Να κάνεις βόλτα στο χωριό; Να αγοράσεις σουβενιρ; Να κάτσεις σε ένα εστιατόριο να φας με την ησυχία σου; Όλα μα όλα γίνανε στο τρέξιμο και με άγχος. Στο εστιατόριο μας καθυστέρησαν και πολύ τα πιάτα (θέλαμε να δοκιμάσουμε οπωσδήποτε τις φημισμένες ομελέτες της Νορμανδίας-μεταξύ μας δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο), οπότε στο τέλος κυριολεκτικά βγάζαμε φωτογραφίες καθώς τρέχαμε για να προλάβουμε το λεωφορείο. Όχι μόνο εμείς, αλλά όλο το γκρουπ. Αμερικανοί, Ισπανοί, Κορεάτες, να τρέχουμε στη νησίδα και να ανταλλάζουμε φωτογραφικές μηχανές για να βγάλουμε φωτογραφίες, εννοείται πάντα μαζί με το "Ready? One, two, three!" μέσα απο κομμένες ανάσες απο το λαχάνιασμα. Μεγάλες στιγμές. Και όλα αυτά για να είμαστε πίσω στις 7 το απόγευμα, ενώ θα μπορούσαμε άνετα να είμαστε πίσω στις 9 ή ακόμα και στις 10 το βράδυ. 8 ώρες μέσα σε ένα πουλμαν για το πήγαινε-έλα για να ξοδέψεις τελικά εκεί μόνο 3 ώρες. Φυσικά δεν το μετανιώσαμε, αλλά η όλη οργάνωση ήταν απαράδεκτη ειδικά για την τιμή που είχε το εισιτήριο (γύρω στα 50 ευρώ/άτομο αν θυμάμαι καλά). Στείλαμε ένα αρκετά οξύ complaining letter στην εταιρεία, της οποίας φυσικά το αυτάκι δεν ίδρωσε στο ελάχιστο. Επειδή υπάρχουν αρκετές εταιρείες που οργανώνουν την εν λόγω εκδρομή, αν αποφασίσετε πως θέλετε να την κάνετε κι εσείς, θα σας έλεγα να είστε πολύ προσεχτικοί στην επιλογή του γραφείου και να το ψάξετε αρκετά.
Disneyland Paris
(Ζώνη 5 του Παρισιού με τη γραμμή RER A, προς "Marne-la-Vallée" - Pass Navigo και πάλι).
Τι να πεις κανείς για αυτό το πάρκο; Απίστευτη διασκέδαση για μικρούς και μεγάλους και αν νομίζετε οτι τα rides είναι μόνο για παιδιά δοκιμάστε να μπείτε στο "Rock'n'Roller" ή στο "Space Mountain". 5 ωραιότατα "G" έτσι για να έχετε να θυμάστε. Εμείς μείναμε 2 βράδια στη Disneyland και τη λιώσαμε, μπήκαμε σε ότι υπάρχει και δεν υπάρχει, ακόμα και στις παιδικές ατραξιόν (κοινώς γελοιοποιηθήκαμε, 2 μαντράχαλοι να προσπαθούν να χωρέσουν στο βαγονάκι του "Ντάμπο το ελεφαντάκι", απορώ πώς απογειώθηκε). Ένα καταραμένο πράγμα μου έμεινε στο μυαλό: Hollywood Tower. Ασανσέρ που σε ανεβάζει ψηλά σε ένα art deco ξενοδοχείο δεκαετίας του '20 με θέμα το Twilight Zone. Πας στην κορυφή. Ανοίγει το παράθυρο, βλέπεις το ύψος, τρως την πρώτη φρίκη. Μετά πέφτει το ασανσερ. Με εσένα μέσα. Για να το θέσω καλύτερα, δεν πέφτεις, όχι, όχι. Η ελεύθερη πτώση θα ήταν πολύ πιο ανώδυνη. Αυτό το πράγμα σε τραβάει προς το έδαφος με δύναμη. Κι εκεί που λες οτι τελείωσε, αυτό ξανανεβαίνει. Και ξαναπέφτει. Και ξανά το ίδιο για 4-5 φορές. Βγήκα με ψυχολογικά απο αυτό το ασανσεράκι, έκανα να συνέλθω τουλάχιστον μισή ώρα. Κι ενώ οι άλλοι ξαναμπήκαν άλλες δυο φορές εγώ ούτε απ'έξω δεν ήθελα να περνάω και να το βλέπω. Αυτή ήταν η πιο οδυνηρή μου εμπειρία στη disneyland. Κατά τα άλλα ή όλη εμπειρία ήταν αξέχαστη, πολύ γέλιο, πολλή διασκέδαση!
Στην είσοδο του πάρκου.
Τέλος Σεπτέμβρη-Αρχές Οκτώβρη: Αυτό σημαίνει στολισμοί για τα Halloween! Δηλαδή παντού κολοκύθες, καπέλα μαγισσών και γέλια φαντασμάτων απο τα ηχεία.
Τι σας έλεγα για τους μαντράχαλους...;
Το City Hall.
Το οξύθυμο, αγαπημένο μου παπί!
Στο Phanton Manor. Απο τα πιο εντυπωσιακά απο άποψη σκηνικών.
Pluto!
Πριν ξεκινήσει το ride στο Thunder Mountain.
Άποψη απο το κάστρο της "Αλίκης".
Τσάι κανείς...;;;
Το βράδυ, πριν το εντυπωσιακό show με τα πυροτεχνήματα.
Τελικά...δεν ήταν μόνο ένα λογότυπο στις εισαγωγές των ταινιών.
Στη Disneyland είναι σα να ζεις το παραμύθι της παιδικής σου ηλικίας. Θα ξαναπάω σίγουρα μόλις μεγαλώσουν λίγο τα ανίψια μου μαζί τους.
Και μετά από αυτό το μακροσκελές flash back, θα επιστρέψουμε στο παρόν και στην τελευταία μέρα στο Παρίσι, το Φεβρουάριο του 2016. Στο επόμενο κεφάλαιο.
Last edited by a moderator:
