georgeant
Member
- Μηνύματα
- 603
- Likes
- 2.519
- Ταξίδι-Όνειρο
- Road trip B. Αμερική
Περιεχόμενα
Κεφάλαιο 5
Τα πρωινά στην πόλη ήταν πανέμορφα λόγω του πεντακάθαρου ουρανού αλλά και αυτής της πολύ συγκεκριμένης "μυρωδιάς" του κρύου, κάτι μεταξύ ψύχρας, υγρασίας, και διάφορων άλλων οσμών που βγαίνουν απο τους φούρνους στις γειτονιές της πόλης. Ξυπνώντας την τελευταία ημέρα στο δωμάτιο του ξενοδοχείου αρκετά νωρίς το πρωί παρατήρησα το δρόμο απο κάτω αλλά και το απέναντι κτίριο.
Μα τι ωραιότερο να ξυπνάς μένοντας σε αυτό το σπίτι; Μια γωνίτσα στη σοφίτα, καθόλου δε θα με ενοχλούσε ούτε θα είχα παραπάνω απαιτήσεις.
Τα υπόλοιπα κτίρια στο φόντο
Γυμνά κλαδιά, κεραμυδοσκεπές και μικρές καμινάδες που αχνίζουν. Χειμωνιάτικο τοπίο.
Στη λεωφόρο Boulevard de l’hôpital κάτω απο το ξενοδοχείο μας ακόμα περνούσαν λιγοστά αυτοκίνητα. Άλλωστε ήταν ακόμα πολύ νωρίς το πρωί.
Το πρόγραμμα είχε τουρ στη Μονμάρτρη στις 11. Πριν από αυτό είπαμε να περάσουμε μια βόλτα από το Musée Rodin. Δεν είχα ψάξει καθόλου περί τίνος πρόκειται, απλά είχα δει αρκετές φωτογραφίες του "Σκεπτόμενου" (Le Penseur) στους κήπους του μουσείου και ήθελα να το δω από κοντά.
Το μουσείο άργησε να ανοίξει για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο (ένα φορτηγό μπαινόβγαινε συνεχώς) οπότε χάσαμε αρκετή ώρα και δεν μπήκαμε γιατί θα αργούσαμε στην ξενάγηση στη Μονμάρτρη. Κατάφερα όμως να βγάλω φωτογραφία το διάσημο άγαλμα από την είσοδο του μουσείου. Δυστυχώς, από τη γωνία που ήμουν δε φαινόντουσαν καθόλου "οι πύλες της Κολάσεως", ακριβώς πίσω από το άγαλμα.
Εδώ λοιπόν είναι ο σκεπτόμενος φίλος μας. Πίσω του, ο εντυπωσιακός τρούλος της εκκλησίας Église du Dôme με τον τάφο του Ναπολέοντα στο συγκρότημα "Les Invalides".
Το περισσότερο ζουμ που μπορούσα να κάνω με το φακό μου.
Φεύγοντας από το μουσείο. Ο δρόμος με ενέπνευσε για φωτογραφία. Τα αυτοκίνητα δυστυχώς δε σταματούσαν να περνούν αλλά δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα σε αυτή τη ζωή!
Μονμάρτη.
Τι να πει κανείς για τη Μονμάρτη; Για πολλούς η ομορφότερη περιοχή του Παρισιού, που να σημειώσουμε οτι δεν ανήκε πάντα στο Παρίσι. Κάποτε θεωρούνταν προάστιο εκτός πόλης. Πριν σας πω περισσότερα (μάθαμε πολλά ενδιαφέροντα πράγματα στην ξενάγηση) ένα μικρό flash back απο εκείνο το φθινοπωρο του 2013.
Moulin Rouge, νομίζω δε χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις...
Η Sacré Cœur (Ιερή Καρδιά)
Χαζοτουρίστας με τα όλα μου, με μπλουζάκι που γράφει Paris, μόλις αγορασμένο.
Η θέα απο τη Sacré Cœur, φυσικά κι εδώ gargoyles.
Ένα ακόμα σημείο με εκπληκτική θέα του Παρισιού. Δυστυχώς η ατμόσφαιρα δεν ήταν πολύ καθαρή αλλά είχε τουλάχιστον ηλιοφάνεια.
Πρωινό στη Μονμάρτη! Με πολλά πολλά κρουασαν φυσικά!
Σε ένα απο τα πιο όμορφα και γνωστά σημεία της Μονμάρτης, τα σκαλιά που κατεβαίνεις απο το σημείο που βρίσκεται η Sacré Cœur. Έχει εμπνεύσει ζωγράφους, έχει αποτυπωθεί σε άπειρες φωτογραφίες, έχει πρωταγωνιστήσει σε αμέτρητες προσωπικές στιγμές ζευγαριών.
Να'μαι κι εγώ!
Επιστροφή στο σήμερα...
Φτάσαμε στο σημείο συνάντησης με τον ξεναγό μας, ένα συμπαθέστατο Γάλλο που, παραδόξως, είχε αρκετά καλή προφορά στα αγγλικά.
Η στάση μετρό "Blanche". Ένα art nouveau έργο τέχνης.
Ο λόφος της Μονμάρτης είναι το μόνο μέρος του Παρισιού που έχει διατηρήσει σχεδόν ανέπαφη την εικόνα που είχε το 19ο αιώνα. Οφείλει το όνομά του (σ.σ. «βουνό του μάρτυρα») στο μαρτύριο του Γάλλου επισκόπου Saint Denis, ο οποίος αποκεφαλίστηκε στην κορυφή του το 250 μ.Χ. (θυμάστε στους θρύλους του Παρισιού που αναφέραμε την εικόνα του στις θύρες της Notre Dame; ). Λοιπόν όπως σας είπα και πριν δεν ανήκε πάντα στην πλαίσια της πόλης. Ήταν η περιοχή που περνώντας τα όρια της, βρισκόσουν σε ένα χώρο που φιλοξενούσε καλλιτέχνες, καμπαρέ, πόρνες, ταχυδακτυλουργούς και οτιδήποτε άλλο δεν μπορούσε να φιλοξενηθεί στην πόλη του Παρισιού επειδή θεωρούταν ριψοκίνδυνο. Σε αυτή την περιοχή ο Toulouse-Lautrec, όντως άσχημος, σακάτης, καμπούρης και άρρωστος προτίμησε να περάσει τα τελευταία χρόνια της ζωής του συνεπαρμένος απο το μποέμ και φιλελεύθερο τρόπο ζωής.
H συνοικία της Μονμάρτης πριν τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο αποτέλεσε λόγω της φιλοξενίας αρκετών κέντρων διασκέδασης το επίκεντρο της μποέμικης ζωής όλης της Ευρώπης, με πολυάριθμα καμπαρέ, όπως το θρυλικό Moulin Rouge (Κόκκινος Μύλος), το Lapin Agile (Σβέλτος Λαγός) και το Le Chat Noir (Ο Μαύρος Γάτος). To Moulin Rouge και το Lapin Agile είναι τα μόνα καμπαρέ που δεν έχουν σταματήσει να λειτουργούν μέχρι σήμερα.
Το πασίγνωστο πόστερ του 1896 του καμπαρέ "Le Chat Noir".
O Toulouse-Lautrec λοιπόν έφτιαξε και πόστερ για τις βραδιές στο Moulin Rouge, διαφημίζοντας τη γυναίκα με το ψευδώνυμο "La Goule", τη γυναίκα που "έκλεψε" το καν-καν απο τους άντρες (το καν-καν ήταν κατ'εξοχήν αντρικός χορός) και τον έκανε γυναικείο χορό αλλά που είχε και διάφορα άλλα ταλέντα.
Ο διάσημος μύλος...
Προχωρώντας στις γειτονιές της Μονμάρτης...
Το διάσημο μανάβικο που πρωταγωνίστησε στην ταινία "Αμελί". Ο ιδιοκτήτης έχει κάνει τα πάντα για να μας το θυμίζει
Η θέα προς την πόλη καθώς ανεβαίνουμε. Εξαιρετικό σημείο!
Κτίρια που φιλοξενούν διάσημες εκθέσεις με τεράστια σειρά αναμονής και απλησίαστα ενοίκια...
H Fontaine Wallace, ένα απο τα πιο γνωστά σύμβολα της Μονμάρτης αλλά και του Παρισιού γενικότερα.
Φτάσαμε στο σπίτι της διάσημης τραγουδίστριας Dalida. Η Δαλιδά ήταν γαλλικής υπηκοότητας Ιταλίδα τραγουδίστρια, χορεύτρια και ηθοποιός. Πούλησε περισσότερα από 85 εκατομμύρια αντίτυπα δίσκων σε πάνω απο 10 γλώσσες σ' όλο τον κόσμο, ενώ πρωταγωνίστησε συνολικά σε 11 ταινίες και σε 2 αυτοβιογραφικά ντοκιμαντέρ.
Έζησε 3 μεγάλους έρωτες. Και οι τρεις άντρες είχαν ψυχική εμμονή μαζί της, κάτι που τους οδήγησε στην αυτοκτονία. Αυτό κλόνισε τη Δαλιδά και έτσι το τέλος της, ήταν άναλογο. Στις 3 Μαΐου 1987 βρέθηκε νεκρή στο διαμέρισμά της έχοντας λάβει μία ισχυρή δόση βαρβιτουρικών.
Ήταν για τη Γαλλία κάτι σαν αυτό που είναι η Μαντόνα για την Αμερική. Επίσης θεωρείται gay icon, αλλά και ο ορισμός της γυναίκας femme fatale.
Εδώ, τραγουδώντας το "Je suis malade"
Moulin de la galette. Ο ένας απο τους δύο μύλους που έχουν διατηρηθεί ακόμα στη Μονμάρτη, απο την εποχή που αυτός ο λόφος ήταν μονάχα χωράφια και αμπελώνες.
Ο άνθρωπος που μπορούσε να περνάει μέσα απο τοίχους.
Ο μύθος λέει οτι χρησιμοποιούσε το χάρισμά του ώστε να κλέβει και να κάνει διάφορα μικροεγκλήματα και να μπορεί να φεύγει χωρίς να τον πιάνει κανείς. Ακόμα και όταν τον συνελάμβαναν είχε την ικανότητα να δραπετεύει απο τη φυλακή περνώντας απλά μέσα απο τους τοίχους. Ερωτεύτηκε όμως! Και η γυναίκα της ζωής του του ζήτησε να φύγουν μαζί αφήνοντας όμως το χάρισμά του μια για πάντα. Αυτός δέχτηκε, αλλά απο ότι φαίνεται το timing δεν ήταν πολύ καλό. Την τελευταία φορά που πήγε να περάσει μέσα απο ένα τοίχο η ικανότητά του εξαφανίστηκε με αποτέλεσμα να μείνει εκεί παγιδευμένος για πάντα...
Αυτό είναι ένα τυπικό Παριζιάνικο πάρκο. Με την παιδική χαρά, τα δέντρα, το χώρο για να παίζουν Pétanque (είναι πίσω απο τη φωτογραφία) και φυσικά το άγαλμα στη μέση. Εδώ λοιπόν ο Saint-Denis που αναφέραμε αρκετές φορές, κρατώντας το κεφάλι του. Creepy.
Και φτάσαμε στην Place Dalida με την προτομή τής.
Αυτός για μένα είναι ίσως ο ομορφότερος δρόμος της Μονμάρτης. Rue de l'Abreuvoir. Αν έλειπε το άσπρο βανάκι όλα θα ήταν πολύ καλύτερα αλλά όπως είπαμε και πριν, δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα. Ας ανεβούμε λοιπόν αυτόν τον πανέμορφο φιδογυριστό δρόμο ώστε να φτάσουμε λίγο πιο κοντά στη Sacré Cœur.
Και αυτός ο δρόμος ενέπνευσε πολλούς ζωγράφους.
Αυτός είναι ο μοναδικός αμπελώνας στη Μονμάρτη και σε όλο το Παρίσι που καλλιεργείται ακόμα. Το κρασί του έχει χαρακτηριστεί το πιο "ακριβό-βρώμικο κρασί" μιας και η τιμή του είναι στα ύψη λόγω της συνοικίας αλλά η ποιότητά του αμφίβολη λόγω του νέφους και του εδάφους που δεν είναι απο τα καλύτερα για καλλιέργεια.
Ακριβώς απέναντι, ο "Σβέλτος Λαγός", το καμπαρέ που λειτουργεί ακόμα, μαζί με το Moulin Rouge.
Και φτάσαμε στη Sacré Cœur. Περίτεχνος ναός που συνδυάζει βυζαντινά, γοτθικά και ρωμαϊκά στοιχεία στην αρχιτεκτονική του.
Τα πιο σκούρα σημεία είναι εκεί που δεν "πλένεται" ο ναός απο τη βροχή.
Ώρα για θέα...
Και τι θέα!
Εδώ δε μιλάμε για απλή θέα, μιλάμε για άπειρες στέγες και κτίρια μαζεμένα, ή αλλιώς ο οργασμός της καμινάδας. Πανέμορφο τοπίο, δεν το χορταίνεις όση ώρα και να το κοιτάς. Στην εικόνα παρακάτω, η Παναγία των Παρισίων, μεταξύ άλλων.
Street artist.
Είναι αναμφίβολα μία μεγάλη πόλη. Κυριολεκτικά και μεταφορικά
Αυτό είναι το Παρίσι το χειμώνα: γκρι-μπλε χρώμα, καφεκόκκινες καμιναδούλες που αχνίζουν, γυμνά κλαδιά δέντρων.
Κατεβαίνοντας.
Φεύγοντας απο τη Μονμάρτη ένιωσα γεμάτος απο εικόνες. Παρ'όλο που είχα ξανάρθει, η θέα αυτή τη φορά με εντυπωσίασε περισσότερο γιατί η ουρανός ήταν καθαρότερος. Το οτι δεν είχε πολύ κόσμο σίγουρα λειτούργησε και εδώ θετικά (και όχι, ο κόσμος που βλέπετε στις φωτογραφίες δε θεωρείται πολύς. Μιλάμε για τοΠαρίσι )
Κάναμε λίγες βόλτες ακόμα στους κεντρικούς δρόμους της περιοχής, αποφύγαμε τους πλανόδιους που μας φώναζαν να παίξουμε τον "παπά", αγοράσαμε κάτι λιγοστά σουβενίρ και φύγαμε για το Νεκροταφείο Père Lachaise.
Στο εν λόγω νεκροταφείο είναι θαμμένοι αρκετοί διάσημοι όπως ο Jim Morison, η Edith Piaf, η Μαρία Κάλας, ο Oscar Wilde και πάρα πολλοί άλλοι. Αγοράσαμε ένα χάρτη που θα μας βοηθούσε, εφόσον το νεκροταφείο είναι τεράστιο. Αποφασίσαμε να δούμε τον τάφο του Oscar Wilde (αυτός του Jim Morison προσελκύει τον περισσότερο κόσμο αλλά δεν είχαμε τόσο χρόνο στη διάθεσή μας για να δούμε πάνω απο έναν "διάσημο").
Αρχαιοελληνικός τάφος;;;
Οι δρόμοι του νεκροταφείου.
Οι περισσότεροι είναι οικογενειακοί τάφοι.
Μία απο τις οδούς του νεκροταφείου.
Τα κοράκια έδιναν μια γραφική, λίγο ανατριχιαστική πινελιά. Αλλά μάλλον φταίνε τα πολλά θρίλερ που έχω δει.
Και εδώ ο πύργος, διακριτικά παρόν.
Αυτός είναι λοιπόν ο τάφος του αντισυμβατικού Όσκαρ Ουάιλντ. Η οικογένειά του θεώρησε οτι κάτι τέτοιο θα ταίριαζε στον άνθρωπο που με τα βιβλία του διαμόρφωσε και επιρρέασε αμέτρητες γενιές ανθρώπων και εξακολουθεί να το κάνει μέχρι σήμερα. Προσωπικά το βρίσκω ελαφρώς κακόγουστο.
"Thank you for everything".
Πήραμε το μετρό απο τη βόρεια πλευρά του νεκροταφείου (μπήκαμε απο τη νότια πύλη και το διασχίσαμε μέχρι επάνω).
Αυτός είναι ένας τυπικός σταθμός του μετρό εσωτερικά. Σε αυτού του τύπου τους διαδρόμους περπατάς, στρίβεις, ανεβαίνεις, κατεβαίνεις σκάλες, χωρίς τελειωμό.
Φτάσαμε στη συνοικία Saint-Michel, στο κέντρο της πόλης. Είναι στην αριστερή μεριά του Σηκουάνα, απέναντι απο το île de la cité. Αυτή η βόλτα, σε αυτή τη γειτονιά, είναι ίσως απο τις ωραιότερες που έκανα αυτή τη φορά στο Παρίσι.
Δεκάδες μαγαζιά, γραφικά στενά, εστιατόρια, μυρωδιά ζεστού ζυμαριού στον αέρα, όμορφα κτίρια. Αν ποτέ βρεθείτε προς τα δω, κλείστε gps και χάρτες, απλά χαθείτε στα στενά, μπείτε στα μαγαζιά και στις στοές και αφήστε την πόλη να σας οδηγήσει όπου θέλει.
Στοά που ανακαλύψαμε τυχαία. Μπήκαμε σε ένα εξαιρετικό μαγαζί με δεκάδες χειροποίητα πράγματα, βιβλία, ημερολόγια, αλλά και αντικείμενα μεσαιωνικού ενδιαφέροντος. Ιδιοκτήτρια ήταν μια ψιλόλιγνη, χαμογελαστή και φινετσάτη κυρία που μιλούσε καλούτσικα αγγλικά.
Χωρίς συγκεκριμένο προορισμό. Απλά στρίβουμε τυχαία σε κάθε στενό και παρατηρούμε τα πάντα.
Φτάνοντας στη δεύτερη μεγαλύτερη εκκλησία του Παρισιού μετά τη Notre Dame. Την Église Saint-Sulpice. Όμορφη γωνιά για καφέ.
Tο όμορφο συντριβάνι έξω απο την εκκλησία.
Στο βιβλίο του Dan Brown "Ο Κώδικας Ντα Βίντσι", ο συγγραφέας αναφέρει ότι η Γραμμή του Ρόδου (The Rose Line) περνάει μέσα απο αυτή την εκκλησία. Σε αυτή την εκκλησία ο πρωταγωνιστής του βίβλίου αν θυμάμαι καλά βρήκε το κρυπτόλεξο που τον οδήγησε στο επόμενο στοιχείο του. Ήταν σε ένα χώρο κάτω απο το σημείο που οδηγούσε η Γραμμή του Ρόδου. Ο Κώδικας Ντα Βίντσι περιγράφει τη Γραμμή του Ρόδου ως μία αόρατη ευθεία γραμμή, που προέρχονται από το Βόρειο Πόλο έως το Νότιο Πόλο, που αντιπροσωπεύει τον πρώτο μεσημβρινό. Στην πραγματικότητα, η γραμμή στην εκκλησία χρησιμοποιείται απλώς για τον προσδιορισμό του χειμερινού ηλιοστασίου και του Πάσχα και καμία σχέση δεν έχει με τον πρώτο μεσημβρινό. Παρ'όλα αυτά, η μυθοπλασία του Νταν Μπράουν κατάφερε και έφερε πλήθη επισκεπτών στη Saint-Sulpice.
Αυτή είναι η γραμμή.
Έξω απο την εκκλησία, στη Rue Férou. Στον τοίχο της οδού, το ποίημα "Le Bateau ivre" του Arthur Rimbaud.
Και φτάσαμε με τα πόδια στον Πύργο Montparnasse, την πιο ωραία ώρα. Λίγο πριν δύσει τελείως ο ήλιος. Αυτός ο -για πολλούς- άχαρος, άσχημος και εντελώς αταίριαστος στην αισθητική του Παρισιού 56όροφος ουρανοξύστης (είπαμε, οι Παριζιάνοι λατρεύουν να μισούν οτιδήποτε νέο και διαφορετικό αισθητικά απο το κλασικό Παρίσι) έχει το εξής τεράστιο πλεονέκτημα σε σχέση με ΌΛΑ τα υπόλοιπα κτίρια και αξιοθέατα της πόλης. Δωσ'τε προσοχή σε αυτό που θα πω. Έχει ΜΑΚΡΑΝ την ωραιότερη θέα που μπορεί να αντικρίσει κάποιος στο Παρίσι. Δεν ξέρω πώς αλλιώς να το περιγράψω. Νόμιζα πως η θέα απο τον Πύργο του Άιφελ ήταν συγκλονιστική, μέχρι που ανέβηκα στην Αψίδα του Θριάμβου και είδα την πόλη μαζί με τον πύργο στο κάδρο. Νόμιζα πως ο λόφος της Μονμάρτης προσφέρει επίσης μια τέλεια και ρομαντική θέα, το ίδιο και τα καμπαναριά της Notre Dame, ακριβώς πάνω απο το Σηκουάνα. Η πανοραμική θέα που σου προσφέρει αυτό το...αγγούρι που βλέπετε λοιπόν στη φωτογραφία παρακάτω, τα υπερνικάει όλα. Δε θα πω κάτι άλλο, απλά θα παραθέσω τις φωτογραφίες.
Αυτός είναι ο αμφιλεγόμενος Tour Montparnasse. Αν αποφασίσετε να τον επισκεφτείτε, να είστε έτοιμοι για διεξοδικό έλεγχο και σκανάρισμα στα πράγματά σας. Ωστόσο, όλοι ήταν ευγενέστατοι. Το εισιτήριο για τον τελευταίο όροφο είναι 15 ευρώ αλλά θεωρώ οτι αξίζει κάθε σεντ.
Και αυτή είναι η θέα που αντίκρισα ανεβαίνοντας στο τελευταίο επίπεδο του πύργου.
Το μπλε του σούρουπου, τα φώτα της πόλης που σιγά σιγά ανάβουν, τα φώτα των μεγάλων λεωφόρων αλλά ακόμα και των μικρών σπιτιών, οι πλατείες, τα πάρκα, τα μεγάλα πολυκαταστήματα αλλά και οι γραφικές συνοικίες, ο Πύργος του Άιφελ που τραβάει τα βλέμματα φυσικά, η La Défense πίσω του, όλα είναι εδώ, μέσα στο ίδιο κάδρο, αρκεί να κάνετε ένα πανοραμικό γύρο. Παρ'τε το χρόνο σας αν αποφασίσετε να ανεβείτε (και σας το προτείνω ανεπιφύλακτα).
Η Saint Sulpice! Απο εκεί ήρθαμε. Μην ξεγιελιέστε απο το ζουμ του φακού. Είναι μακριούτσικα.
Η Παναγία των Παρισίων.
Το κρύο άρχισε να γίνεται τσουχτερό σε τέτοιο ύψος και δεν αντέξαμε για πάνω απο 20-25 λεπτά. Όμως νομίζω ήταν αρκετό. Το μυαλό είχε αποτυπώσει καλά την εικόνα. Μετά πήγαμε στο καφέ του απο κάτω ορόφου και παρατηρούσαμε τα φώτα του πύργου να αναβοσβήνουν όταν το ρολόι έδειξε ακριβώς. Όταν σκοτείνιασε εντελώς, φύγαμε.
Και σε αυτό το σημείο έκλεισε και πάλι η κάμερα. Έτσι τελείωσε η μέρα, αλλά και ουσιαστικά το δεύτερο ταξίδι μου στο Παρίσι. Το επόμενο πρωινό γυρίσαμε στην Ελλάδα.
Κλείνοντας, να πω κάποια πράγματα για αυτή την πόλη.
Το Παρίσι δε σου τα δίνει όλα. Δεν έχει τις πλατείες και τους λόφους της Ρώμης. Δεν είναι τόσο καθαρό όσο η Βιέννη. Για κάποιους ίσως δεν έχει τα θέατρα και τη νυχτερινή ζωή ή την ποικιλομορφία του Λονδίνου ή την ποιότητα ζωής μιας σκανδιναβικής πόλης. Αν μπορέσεις όμως είναι το ζήσεις πέρα απο τα ελαττώματά του (που εδώ που τα λέμε όλες οι μεγάλες πόλεις έχουν) θα σου προσφέρει συγκινήσεις ασύγκριτες. Για μένα το Παρίσι είναι η αύρα που αποπνέουν οι δρόμοι του και οι λεωφόροι του. Είναι τα ξερά φύλλα που πατάς στους κήπους του Λουξεμβούργου. Είναι η μυρωδιά αχνιστού κρουασάν και γλυκιάς κρέπας όταν βολτάρεις στα στενά του Μαρέ και του Saint-Michel. Είναι το χαμηλόφωνο και ευγενικό "bonjour monseur!" της μαγείρισσας ένα πρωινό στο ξενοδοχείο. Είναι η εικόνα μιας φοιτήτριας να καπνίζει με φινέτσα περιμένοντας το λεωφορείο, είναι η ιστορία ενός άντρα που ερωτεύτηκε μια πόρνη σε ένα καμπαρέ στη Μονμάρτη, είναι ο ήχος που κάνει το ποταμόπλοιο στο Σηκουάνα και οι φωνές των ανθρώπων που σε χαιρετούν απο τις όχθες του, είναι η γεύση του τυριού καμαμπέρ μαζί με αφρώδες κόκκινο κρασί και του εκλέρ με γέμιση καφέ, είναι οι ζωηρές νότες που βγάζει το κοντραμπάσο σε ένα υπόγειο μπαρ, ειναι η φασαρία που κάνουν οι μεθυσμένοι Παριζιάνοι κάτω απο το διαμέρισμα που μένεις ένα βράδυ Σαββάτου στη Βαστίλη, είναι η τέχνη που ξεχειλίζει απο το τελευταίο καγκελάκι της γέφυρας Alexandre III μέχρι τη στάση ενός σταθμού του μετρό... Και είναι και κάτι άλλο. Είναι το χρώμα και η μυρωδιά που ανασύρεις απο τη μνήμη σου όταν σκέφτεσαι ένα ταξίδι ή μία πόλη, που δεν μπορεί να αποτυπωθεί ούτε με λέξεις, ούτε με φωτογραφίες.
Θα σας αφήσω με την τελευταία φωτογραφία που έβγαλα απο τον πύργο Montparnasse λίγο πριν νυχτώσει εντελώς και θα καταλάβετε γιατί επιμένω ότι η θέα είναι συγκλονιστική. Το είχα δει σε wallpaper αλλά όταν το βλέπεις απο κοντά δεν έχει καμία μα καμία σχέση. Και αυτή είναι η τελευταία εικόνα που έχω συγκρατήσει απο το Παρίσι στο μυαλό μου. Μέχρι την επόμενη φορά, γιατί θα υπάρξουν πολλές επόμενες φορές σίγουρα, αυτή την εικόνα θέλω να θυμάμαι.
FIN
Τα πρωινά στην πόλη ήταν πανέμορφα λόγω του πεντακάθαρου ουρανού αλλά και αυτής της πολύ συγκεκριμένης "μυρωδιάς" του κρύου, κάτι μεταξύ ψύχρας, υγρασίας, και διάφορων άλλων οσμών που βγαίνουν απο τους φούρνους στις γειτονιές της πόλης. Ξυπνώντας την τελευταία ημέρα στο δωμάτιο του ξενοδοχείου αρκετά νωρίς το πρωί παρατήρησα το δρόμο απο κάτω αλλά και το απέναντι κτίριο.
Μα τι ωραιότερο να ξυπνάς μένοντας σε αυτό το σπίτι; Μια γωνίτσα στη σοφίτα, καθόλου δε θα με ενοχλούσε ούτε θα είχα παραπάνω απαιτήσεις.
Τα υπόλοιπα κτίρια στο φόντο
Γυμνά κλαδιά, κεραμυδοσκεπές και μικρές καμινάδες που αχνίζουν. Χειμωνιάτικο τοπίο.
Στη λεωφόρο Boulevard de l’hôpital κάτω απο το ξενοδοχείο μας ακόμα περνούσαν λιγοστά αυτοκίνητα. Άλλωστε ήταν ακόμα πολύ νωρίς το πρωί.
Το πρόγραμμα είχε τουρ στη Μονμάρτρη στις 11. Πριν από αυτό είπαμε να περάσουμε μια βόλτα από το Musée Rodin. Δεν είχα ψάξει καθόλου περί τίνος πρόκειται, απλά είχα δει αρκετές φωτογραφίες του "Σκεπτόμενου" (Le Penseur) στους κήπους του μουσείου και ήθελα να το δω από κοντά.
Το μουσείο άργησε να ανοίξει για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο (ένα φορτηγό μπαινόβγαινε συνεχώς) οπότε χάσαμε αρκετή ώρα και δεν μπήκαμε γιατί θα αργούσαμε στην ξενάγηση στη Μονμάρτρη. Κατάφερα όμως να βγάλω φωτογραφία το διάσημο άγαλμα από την είσοδο του μουσείου. Δυστυχώς, από τη γωνία που ήμουν δε φαινόντουσαν καθόλου "οι πύλες της Κολάσεως", ακριβώς πίσω από το άγαλμα.
Εδώ λοιπόν είναι ο σκεπτόμενος φίλος μας. Πίσω του, ο εντυπωσιακός τρούλος της εκκλησίας Église du Dôme με τον τάφο του Ναπολέοντα στο συγκρότημα "Les Invalides".
Το περισσότερο ζουμ που μπορούσα να κάνω με το φακό μου.
Φεύγοντας από το μουσείο. Ο δρόμος με ενέπνευσε για φωτογραφία. Τα αυτοκίνητα δυστυχώς δε σταματούσαν να περνούν αλλά δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα σε αυτή τη ζωή!
Μονμάρτη.
Τι να πει κανείς για τη Μονμάρτη; Για πολλούς η ομορφότερη περιοχή του Παρισιού, που να σημειώσουμε οτι δεν ανήκε πάντα στο Παρίσι. Κάποτε θεωρούνταν προάστιο εκτός πόλης. Πριν σας πω περισσότερα (μάθαμε πολλά ενδιαφέροντα πράγματα στην ξενάγηση) ένα μικρό flash back απο εκείνο το φθινοπωρο του 2013.
Moulin Rouge, νομίζω δε χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις...
Η Sacré Cœur (Ιερή Καρδιά)
Χαζοτουρίστας με τα όλα μου, με μπλουζάκι που γράφει Paris, μόλις αγορασμένο.
Η θέα απο τη Sacré Cœur, φυσικά κι εδώ gargoyles.
Ένα ακόμα σημείο με εκπληκτική θέα του Παρισιού. Δυστυχώς η ατμόσφαιρα δεν ήταν πολύ καθαρή αλλά είχε τουλάχιστον ηλιοφάνεια.
Πρωινό στη Μονμάρτη! Με πολλά πολλά κρουασαν φυσικά!
Σε ένα απο τα πιο όμορφα και γνωστά σημεία της Μονμάρτης, τα σκαλιά που κατεβαίνεις απο το σημείο που βρίσκεται η Sacré Cœur. Έχει εμπνεύσει ζωγράφους, έχει αποτυπωθεί σε άπειρες φωτογραφίες, έχει πρωταγωνιστήσει σε αμέτρητες προσωπικές στιγμές ζευγαριών.
Να'μαι κι εγώ!
Επιστροφή στο σήμερα...
Φτάσαμε στο σημείο συνάντησης με τον ξεναγό μας, ένα συμπαθέστατο Γάλλο που, παραδόξως, είχε αρκετά καλή προφορά στα αγγλικά.
Η στάση μετρό "Blanche". Ένα art nouveau έργο τέχνης.
Ο λόφος της Μονμάρτης είναι το μόνο μέρος του Παρισιού που έχει διατηρήσει σχεδόν ανέπαφη την εικόνα που είχε το 19ο αιώνα. Οφείλει το όνομά του (σ.σ. «βουνό του μάρτυρα») στο μαρτύριο του Γάλλου επισκόπου Saint Denis, ο οποίος αποκεφαλίστηκε στην κορυφή του το 250 μ.Χ. (θυμάστε στους θρύλους του Παρισιού που αναφέραμε την εικόνα του στις θύρες της Notre Dame; ). Λοιπόν όπως σας είπα και πριν δεν ανήκε πάντα στην πλαίσια της πόλης. Ήταν η περιοχή που περνώντας τα όρια της, βρισκόσουν σε ένα χώρο που φιλοξενούσε καλλιτέχνες, καμπαρέ, πόρνες, ταχυδακτυλουργούς και οτιδήποτε άλλο δεν μπορούσε να φιλοξενηθεί στην πόλη του Παρισιού επειδή θεωρούταν ριψοκίνδυνο. Σε αυτή την περιοχή ο Toulouse-Lautrec, όντως άσχημος, σακάτης, καμπούρης και άρρωστος προτίμησε να περάσει τα τελευταία χρόνια της ζωής του συνεπαρμένος απο το μποέμ και φιλελεύθερο τρόπο ζωής.
H συνοικία της Μονμάρτης πριν τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο αποτέλεσε λόγω της φιλοξενίας αρκετών κέντρων διασκέδασης το επίκεντρο της μποέμικης ζωής όλης της Ευρώπης, με πολυάριθμα καμπαρέ, όπως το θρυλικό Moulin Rouge (Κόκκινος Μύλος), το Lapin Agile (Σβέλτος Λαγός) και το Le Chat Noir (Ο Μαύρος Γάτος). To Moulin Rouge και το Lapin Agile είναι τα μόνα καμπαρέ που δεν έχουν σταματήσει να λειτουργούν μέχρι σήμερα.
Το πασίγνωστο πόστερ του 1896 του καμπαρέ "Le Chat Noir".
O Toulouse-Lautrec λοιπόν έφτιαξε και πόστερ για τις βραδιές στο Moulin Rouge, διαφημίζοντας τη γυναίκα με το ψευδώνυμο "La Goule", τη γυναίκα που "έκλεψε" το καν-καν απο τους άντρες (το καν-καν ήταν κατ'εξοχήν αντρικός χορός) και τον έκανε γυναικείο χορό αλλά που είχε και διάφορα άλλα ταλέντα.
Ο διάσημος μύλος...
Προχωρώντας στις γειτονιές της Μονμάρτης...
Το διάσημο μανάβικο που πρωταγωνίστησε στην ταινία "Αμελί". Ο ιδιοκτήτης έχει κάνει τα πάντα για να μας το θυμίζει
Η θέα προς την πόλη καθώς ανεβαίνουμε. Εξαιρετικό σημείο!
Κτίρια που φιλοξενούν διάσημες εκθέσεις με τεράστια σειρά αναμονής και απλησίαστα ενοίκια...
H Fontaine Wallace, ένα απο τα πιο γνωστά σύμβολα της Μονμάρτης αλλά και του Παρισιού γενικότερα.
Φτάσαμε στο σπίτι της διάσημης τραγουδίστριας Dalida. Η Δαλιδά ήταν γαλλικής υπηκοότητας Ιταλίδα τραγουδίστρια, χορεύτρια και ηθοποιός. Πούλησε περισσότερα από 85 εκατομμύρια αντίτυπα δίσκων σε πάνω απο 10 γλώσσες σ' όλο τον κόσμο, ενώ πρωταγωνίστησε συνολικά σε 11 ταινίες και σε 2 αυτοβιογραφικά ντοκιμαντέρ.
Έζησε 3 μεγάλους έρωτες. Και οι τρεις άντρες είχαν ψυχική εμμονή μαζί της, κάτι που τους οδήγησε στην αυτοκτονία. Αυτό κλόνισε τη Δαλιδά και έτσι το τέλος της, ήταν άναλογο. Στις 3 Μαΐου 1987 βρέθηκε νεκρή στο διαμέρισμά της έχοντας λάβει μία ισχυρή δόση βαρβιτουρικών.
Ήταν για τη Γαλλία κάτι σαν αυτό που είναι η Μαντόνα για την Αμερική. Επίσης θεωρείται gay icon, αλλά και ο ορισμός της γυναίκας femme fatale.
Εδώ, τραγουδώντας το "Je suis malade"
Moulin de la galette. Ο ένας απο τους δύο μύλους που έχουν διατηρηθεί ακόμα στη Μονμάρτη, απο την εποχή που αυτός ο λόφος ήταν μονάχα χωράφια και αμπελώνες.
Ο άνθρωπος που μπορούσε να περνάει μέσα απο τοίχους.
Ο μύθος λέει οτι χρησιμοποιούσε το χάρισμά του ώστε να κλέβει και να κάνει διάφορα μικροεγκλήματα και να μπορεί να φεύγει χωρίς να τον πιάνει κανείς. Ακόμα και όταν τον συνελάμβαναν είχε την ικανότητα να δραπετεύει απο τη φυλακή περνώντας απλά μέσα απο τους τοίχους. Ερωτεύτηκε όμως! Και η γυναίκα της ζωής του του ζήτησε να φύγουν μαζί αφήνοντας όμως το χάρισμά του μια για πάντα. Αυτός δέχτηκε, αλλά απο ότι φαίνεται το timing δεν ήταν πολύ καλό. Την τελευταία φορά που πήγε να περάσει μέσα απο ένα τοίχο η ικανότητά του εξαφανίστηκε με αποτέλεσμα να μείνει εκεί παγιδευμένος για πάντα...
Αυτό είναι ένα τυπικό Παριζιάνικο πάρκο. Με την παιδική χαρά, τα δέντρα, το χώρο για να παίζουν Pétanque (είναι πίσω απο τη φωτογραφία) και φυσικά το άγαλμα στη μέση. Εδώ λοιπόν ο Saint-Denis που αναφέραμε αρκετές φορές, κρατώντας το κεφάλι του. Creepy.
Και φτάσαμε στην Place Dalida με την προτομή τής.
Αυτός για μένα είναι ίσως ο ομορφότερος δρόμος της Μονμάρτης. Rue de l'Abreuvoir. Αν έλειπε το άσπρο βανάκι όλα θα ήταν πολύ καλύτερα αλλά όπως είπαμε και πριν, δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα. Ας ανεβούμε λοιπόν αυτόν τον πανέμορφο φιδογυριστό δρόμο ώστε να φτάσουμε λίγο πιο κοντά στη Sacré Cœur.
Και αυτός ο δρόμος ενέπνευσε πολλούς ζωγράφους.
Αυτός είναι ο μοναδικός αμπελώνας στη Μονμάρτη και σε όλο το Παρίσι που καλλιεργείται ακόμα. Το κρασί του έχει χαρακτηριστεί το πιο "ακριβό-βρώμικο κρασί" μιας και η τιμή του είναι στα ύψη λόγω της συνοικίας αλλά η ποιότητά του αμφίβολη λόγω του νέφους και του εδάφους που δεν είναι απο τα καλύτερα για καλλιέργεια.
Ακριβώς απέναντι, ο "Σβέλτος Λαγός", το καμπαρέ που λειτουργεί ακόμα, μαζί με το Moulin Rouge.
Και φτάσαμε στη Sacré Cœur. Περίτεχνος ναός που συνδυάζει βυζαντινά, γοτθικά και ρωμαϊκά στοιχεία στην αρχιτεκτονική του.
Τα πιο σκούρα σημεία είναι εκεί που δεν "πλένεται" ο ναός απο τη βροχή.
Ώρα για θέα...
Και τι θέα!
Εδώ δε μιλάμε για απλή θέα, μιλάμε για άπειρες στέγες και κτίρια μαζεμένα, ή αλλιώς ο οργασμός της καμινάδας. Πανέμορφο τοπίο, δεν το χορταίνεις όση ώρα και να το κοιτάς. Στην εικόνα παρακάτω, η Παναγία των Παρισίων, μεταξύ άλλων.
Street artist.
Είναι αναμφίβολα μία μεγάλη πόλη. Κυριολεκτικά και μεταφορικά
Αυτό είναι το Παρίσι το χειμώνα: γκρι-μπλε χρώμα, καφεκόκκινες καμιναδούλες που αχνίζουν, γυμνά κλαδιά δέντρων.
Κατεβαίνοντας.
Φεύγοντας απο τη Μονμάρτη ένιωσα γεμάτος απο εικόνες. Παρ'όλο που είχα ξανάρθει, η θέα αυτή τη φορά με εντυπωσίασε περισσότερο γιατί η ουρανός ήταν καθαρότερος. Το οτι δεν είχε πολύ κόσμο σίγουρα λειτούργησε και εδώ θετικά (και όχι, ο κόσμος που βλέπετε στις φωτογραφίες δε θεωρείται πολύς. Μιλάμε για τοΠαρίσι
)Κάναμε λίγες βόλτες ακόμα στους κεντρικούς δρόμους της περιοχής, αποφύγαμε τους πλανόδιους που μας φώναζαν να παίξουμε τον "παπά", αγοράσαμε κάτι λιγοστά σουβενίρ και φύγαμε για το Νεκροταφείο Père Lachaise.
Στο εν λόγω νεκροταφείο είναι θαμμένοι αρκετοί διάσημοι όπως ο Jim Morison, η Edith Piaf, η Μαρία Κάλας, ο Oscar Wilde και πάρα πολλοί άλλοι. Αγοράσαμε ένα χάρτη που θα μας βοηθούσε, εφόσον το νεκροταφείο είναι τεράστιο. Αποφασίσαμε να δούμε τον τάφο του Oscar Wilde (αυτός του Jim Morison προσελκύει τον περισσότερο κόσμο αλλά δεν είχαμε τόσο χρόνο στη διάθεσή μας για να δούμε πάνω απο έναν "διάσημο").
Αρχαιοελληνικός τάφος;;;
Οι δρόμοι του νεκροταφείου.
Οι περισσότεροι είναι οικογενειακοί τάφοι.
Μία απο τις οδούς του νεκροταφείου.
Τα κοράκια έδιναν μια γραφική, λίγο ανατριχιαστική πινελιά. Αλλά μάλλον φταίνε τα πολλά θρίλερ που έχω δει.
Και εδώ ο πύργος, διακριτικά παρόν.
Αυτός είναι λοιπόν ο τάφος του αντισυμβατικού Όσκαρ Ουάιλντ. Η οικογένειά του θεώρησε οτι κάτι τέτοιο θα ταίριαζε στον άνθρωπο που με τα βιβλία του διαμόρφωσε και επιρρέασε αμέτρητες γενιές ανθρώπων και εξακολουθεί να το κάνει μέχρι σήμερα. Προσωπικά το βρίσκω ελαφρώς κακόγουστο.
"Thank you for everything".
Πήραμε το μετρό απο τη βόρεια πλευρά του νεκροταφείου (μπήκαμε απο τη νότια πύλη και το διασχίσαμε μέχρι επάνω).
Αυτός είναι ένας τυπικός σταθμός του μετρό εσωτερικά. Σε αυτού του τύπου τους διαδρόμους περπατάς, στρίβεις, ανεβαίνεις, κατεβαίνεις σκάλες, χωρίς τελειωμό.
Φτάσαμε στη συνοικία Saint-Michel, στο κέντρο της πόλης. Είναι στην αριστερή μεριά του Σηκουάνα, απέναντι απο το île de la cité. Αυτή η βόλτα, σε αυτή τη γειτονιά, είναι ίσως απο τις ωραιότερες που έκανα αυτή τη φορά στο Παρίσι.
Δεκάδες μαγαζιά, γραφικά στενά, εστιατόρια, μυρωδιά ζεστού ζυμαριού στον αέρα, όμορφα κτίρια. Αν ποτέ βρεθείτε προς τα δω, κλείστε gps και χάρτες, απλά χαθείτε στα στενά, μπείτε στα μαγαζιά και στις στοές και αφήστε την πόλη να σας οδηγήσει όπου θέλει.
Στοά που ανακαλύψαμε τυχαία. Μπήκαμε σε ένα εξαιρετικό μαγαζί με δεκάδες χειροποίητα πράγματα, βιβλία, ημερολόγια, αλλά και αντικείμενα μεσαιωνικού ενδιαφέροντος. Ιδιοκτήτρια ήταν μια ψιλόλιγνη, χαμογελαστή και φινετσάτη κυρία που μιλούσε καλούτσικα αγγλικά.
Χωρίς συγκεκριμένο προορισμό. Απλά στρίβουμε τυχαία σε κάθε στενό και παρατηρούμε τα πάντα.
Φτάνοντας στη δεύτερη μεγαλύτερη εκκλησία του Παρισιού μετά τη Notre Dame. Την Église Saint-Sulpice. Όμορφη γωνιά για καφέ.
Tο όμορφο συντριβάνι έξω απο την εκκλησία.
Στο βιβλίο του Dan Brown "Ο Κώδικας Ντα Βίντσι", ο συγγραφέας αναφέρει ότι η Γραμμή του Ρόδου (The Rose Line) περνάει μέσα απο αυτή την εκκλησία. Σε αυτή την εκκλησία ο πρωταγωνιστής του βίβλίου αν θυμάμαι καλά βρήκε το κρυπτόλεξο που τον οδήγησε στο επόμενο στοιχείο του. Ήταν σε ένα χώρο κάτω απο το σημείο που οδηγούσε η Γραμμή του Ρόδου. Ο Κώδικας Ντα Βίντσι περιγράφει τη Γραμμή του Ρόδου ως μία αόρατη ευθεία γραμμή, που προέρχονται από το Βόρειο Πόλο έως το Νότιο Πόλο, που αντιπροσωπεύει τον πρώτο μεσημβρινό. Στην πραγματικότητα, η γραμμή στην εκκλησία χρησιμοποιείται απλώς για τον προσδιορισμό του χειμερινού ηλιοστασίου και του Πάσχα και καμία σχέση δεν έχει με τον πρώτο μεσημβρινό. Παρ'όλα αυτά, η μυθοπλασία του Νταν Μπράουν κατάφερε και έφερε πλήθη επισκεπτών στη Saint-Sulpice.
Αυτή είναι η γραμμή.
Έξω απο την εκκλησία, στη Rue Férou. Στον τοίχο της οδού, το ποίημα "Le Bateau ivre" του Arthur Rimbaud.
Και φτάσαμε με τα πόδια στον Πύργο Montparnasse, την πιο ωραία ώρα. Λίγο πριν δύσει τελείως ο ήλιος. Αυτός ο -για πολλούς- άχαρος, άσχημος και εντελώς αταίριαστος στην αισθητική του Παρισιού 56όροφος ουρανοξύστης (είπαμε, οι Παριζιάνοι λατρεύουν να μισούν οτιδήποτε νέο και διαφορετικό αισθητικά απο το κλασικό Παρίσι) έχει το εξής τεράστιο πλεονέκτημα σε σχέση με ΌΛΑ τα υπόλοιπα κτίρια και αξιοθέατα της πόλης. Δωσ'τε προσοχή σε αυτό που θα πω. Έχει ΜΑΚΡΑΝ την ωραιότερη θέα που μπορεί να αντικρίσει κάποιος στο Παρίσι. Δεν ξέρω πώς αλλιώς να το περιγράψω. Νόμιζα πως η θέα απο τον Πύργο του Άιφελ ήταν συγκλονιστική, μέχρι που ανέβηκα στην Αψίδα του Θριάμβου και είδα την πόλη μαζί με τον πύργο στο κάδρο. Νόμιζα πως ο λόφος της Μονμάρτης προσφέρει επίσης μια τέλεια και ρομαντική θέα, το ίδιο και τα καμπαναριά της Notre Dame, ακριβώς πάνω απο το Σηκουάνα. Η πανοραμική θέα που σου προσφέρει αυτό το...αγγούρι που βλέπετε λοιπόν στη φωτογραφία παρακάτω, τα υπερνικάει όλα. Δε θα πω κάτι άλλο, απλά θα παραθέσω τις φωτογραφίες.
Αυτός είναι ο αμφιλεγόμενος Tour Montparnasse. Αν αποφασίσετε να τον επισκεφτείτε, να είστε έτοιμοι για διεξοδικό έλεγχο και σκανάρισμα στα πράγματά σας. Ωστόσο, όλοι ήταν ευγενέστατοι. Το εισιτήριο για τον τελευταίο όροφο είναι 15 ευρώ αλλά θεωρώ οτι αξίζει κάθε σεντ.
Και αυτή είναι η θέα που αντίκρισα ανεβαίνοντας στο τελευταίο επίπεδο του πύργου.
Το μπλε του σούρουπου, τα φώτα της πόλης που σιγά σιγά ανάβουν, τα φώτα των μεγάλων λεωφόρων αλλά ακόμα και των μικρών σπιτιών, οι πλατείες, τα πάρκα, τα μεγάλα πολυκαταστήματα αλλά και οι γραφικές συνοικίες, ο Πύργος του Άιφελ που τραβάει τα βλέμματα φυσικά, η La Défense πίσω του, όλα είναι εδώ, μέσα στο ίδιο κάδρο, αρκεί να κάνετε ένα πανοραμικό γύρο. Παρ'τε το χρόνο σας αν αποφασίσετε να ανεβείτε (και σας το προτείνω ανεπιφύλακτα).
Η Saint Sulpice! Απο εκεί ήρθαμε. Μην ξεγιελιέστε απο το ζουμ του φακού. Είναι μακριούτσικα.
Η Παναγία των Παρισίων.
Το κρύο άρχισε να γίνεται τσουχτερό σε τέτοιο ύψος και δεν αντέξαμε για πάνω απο 20-25 λεπτά. Όμως νομίζω ήταν αρκετό. Το μυαλό είχε αποτυπώσει καλά την εικόνα.
Μετά πήγαμε στο καφέ του απο κάτω ορόφου και παρατηρούσαμε τα φώτα του πύργου να αναβοσβήνουν όταν το ρολόι έδειξε ακριβώς. Όταν σκοτείνιασε εντελώς, φύγαμε.Και σε αυτό το σημείο έκλεισε και πάλι η κάμερα. Έτσι τελείωσε η μέρα, αλλά και ουσιαστικά το δεύτερο ταξίδι μου στο Παρίσι. Το επόμενο πρωινό γυρίσαμε στην Ελλάδα.
Κλείνοντας, να πω κάποια πράγματα για αυτή την πόλη.
Το Παρίσι δε σου τα δίνει όλα. Δεν έχει τις πλατείες και τους λόφους της Ρώμης. Δεν είναι τόσο καθαρό όσο η Βιέννη. Για κάποιους ίσως δεν έχει τα θέατρα και τη νυχτερινή ζωή ή την ποικιλομορφία του Λονδίνου ή την ποιότητα ζωής μιας σκανδιναβικής πόλης. Αν μπορέσεις όμως είναι το ζήσεις πέρα απο τα ελαττώματά του (που εδώ που τα λέμε όλες οι μεγάλες πόλεις έχουν) θα σου προσφέρει συγκινήσεις ασύγκριτες. Για μένα το Παρίσι είναι η αύρα που αποπνέουν οι δρόμοι του και οι λεωφόροι του. Είναι τα ξερά φύλλα που πατάς στους κήπους του Λουξεμβούργου. Είναι η μυρωδιά αχνιστού κρουασάν και γλυκιάς κρέπας όταν βολτάρεις στα στενά του Μαρέ και του Saint-Michel. Είναι το χαμηλόφωνο και ευγενικό "bonjour monseur!" της μαγείρισσας ένα πρωινό στο ξενοδοχείο. Είναι η εικόνα μιας φοιτήτριας να καπνίζει με φινέτσα περιμένοντας το λεωφορείο, είναι η ιστορία ενός άντρα που ερωτεύτηκε μια πόρνη σε ένα καμπαρέ στη Μονμάρτη, είναι ο ήχος που κάνει το ποταμόπλοιο στο Σηκουάνα και οι φωνές των ανθρώπων που σε χαιρετούν απο τις όχθες του, είναι η γεύση του τυριού καμαμπέρ μαζί με αφρώδες κόκκινο κρασί και του εκλέρ με γέμιση καφέ, είναι οι ζωηρές νότες που βγάζει το κοντραμπάσο σε ένα υπόγειο μπαρ, ειναι η φασαρία που κάνουν οι μεθυσμένοι Παριζιάνοι κάτω απο το διαμέρισμα που μένεις ένα βράδυ Σαββάτου στη Βαστίλη, είναι η τέχνη που ξεχειλίζει απο το τελευταίο καγκελάκι της γέφυρας Alexandre III μέχρι τη στάση ενός σταθμού του μετρό... Και είναι και κάτι άλλο. Είναι το χρώμα και η μυρωδιά που ανασύρεις απο τη μνήμη σου όταν σκέφτεσαι ένα ταξίδι ή μία πόλη, που δεν μπορεί να αποτυπωθεί ούτε με λέξεις, ούτε με φωτογραφίες.
Θα σας αφήσω με την τελευταία φωτογραφία που έβγαλα απο τον πύργο Montparnasse λίγο πριν νυχτώσει εντελώς και θα καταλάβετε γιατί επιμένω ότι η θέα είναι συγκλονιστική. Το είχα δει σε wallpaper αλλά όταν το βλέπεις απο κοντά δεν έχει καμία μα καμία σχέση. Και αυτή είναι η τελευταία εικόνα που έχω συγκρατήσει απο το Παρίσι στο μυαλό μου. Μέχρι την επόμενη φορά, γιατί θα υπάρξουν πολλές επόμενες φορές σίγουρα, αυτή την εικόνα θέλω να θυμάμαι.
FIN
Last edited by a moderator:
