georgeant
Member
- Μηνύματα
- 603
- Likes
- 2.518
- Ταξίδι-Όνειρο
- Road trip B. Αμερική
Περιεχόμενα
Κεφάλαιο 2
Εκείνο το φθινόπωρο πριν 2,5 χρόνια ξυπνήσαμε αρκετά νωρίς ώστε να επισκεφτούμε την Παναγία Παρισίων και να αποφύγουμε τα πλήθη. Και όντως ήμασταν απο τους πρώτους επισκέπτες. Ο καιρός ήταν συννεφιασμένος και ομιχλώδης.
Μπροστά ακριβώς απο τον Καθεδρικό της Notre-Dame υπάρχει το Point Zéro, το σημείο μηδέν δηλαδή, απ'όπου μετριούνται όλες οι αποστάσεις απο το Παρίσι. Αν δηλαδή κάτι θεωρείται "το κέντρο" του Παρισιού, τότε σίγουρα είναι αυτό το σημείο.
Αυτός είναι λοιπόν ένας απο τους διασημότερους καθεδρικούς ναούς στην Ευρώπη, που ενέπνευσε τοn Βίκτωρ Ουγκώ να γράψει το ομώνυμο μυθιστόρημα. Γοτθικού ρυθμού, σε εντυπωσιάζει απο μακριά ενώ απο κοντά είναι ακόμη πιο επιβλητικός, και αν σταθείς ακριβώς στην είσοδό του και κοιτάξεις ψηλά αντιλαμβάνεσαι το ύψος του (96 μ.) αλλά και πόσο όμορφα διακοσμημένος είναι. Για την ιστορία, η κατασκευή του ξεκίνησε τον 12ο αι. και ολοκληρώθηκε μετά απο 300 σχεδόν χρόνια.
Αυτό είναι το εσωτερικό του ναού.
Και το άγαλμα της Ιωάννας της Λωραίνης (Jeanne d'Arc) που στην αρχή νομίζαμε οτι είναι ο τάφος της, μετά όμως θυμηθήκαμε οτι δεν έμεινε τίποτα απο αυτή για να θάψουν...παρά μόνο οι στάχτες της όπου τις σκόρπισαν στο Σηκουάνα.
Και ξεκινάμε να ανεβαίνουμε τα 387 (!!) σκαλιά για τους πύργους της εκκλησίας. Με τη γλώσσα έξω, ανεβαίνουμε στην κορυφή, αντικρίζοντας για πρώτη φορά -τότε- το Παρίσι απο ψηλά.
Μου κόπηκε λίγο η ανάσα είναι η αλήθεια απο τη θέα και στάθηκα να χαζεύω την αρχιτεκτονική της πόλης, που δεν είχα ξαναδει όμοιά της πουθενά. Στέγες, πολλές στέγες, πολλές σοφίτες και πολλή...ομίχλη, αφήνοντας μόνο μια αμυδρή εικόνα του πύργου στο βάθος να είναι ορατή. Και φυσικά Gargoyles.
Μιλώντας για Gargoyles. Αυτά τα πέτρινα και μερικές φορές λιγάκι τρομαχτικά πλάσματα, εξυπηρετούν ένα σημαντικό σκοπό στην αρχιτεκτονική, εκτός απο την ενδιαφέρουσα διακόσμηση φυσικά. Περιέχουν στόμια που κατευθύνουν το νερό της βροχής μακριά απο το κτίριο, κάτι σαν υδρορροές δηλαδή.
Οι μορφές τους οφείλονται στο γεγονός οτι πίστευαν πως έτσι, προστατεύουν απο τα κακά πνεύματα (με το να υπάρχει ήδη μια "δαιμονική μορφή" δηλαδή στο κτίριο, οι πραγματικοί δαίμονες θα ξεγιελιούνταν και θα έμεναν μακριά).
Η λέξη "Gargoyle" προέρχεται απο τη γαλλική "gargouille" που σημαίνει "λαιμός" ή "οισοφάγος" (πιθανότητα λόγω του ήχου που έκανε το νερό περνώντας απο το λαιμό και το στόμα του gargoyle").
Εντυπωσιασμένοι, φύγαμε με προορισμό μία άλλη πολύ διάσημη εκκλησία του Παρισιού. Την Sainte-Chapelle.
Κι εδώ πολλά Gargoyles...
Στο εσωτερικό της θα δείτε ίσως τα εντυπωσιακότερα βιτρό που έχετε δει ποτέ. Στην παρακάτω φωτογραφία, το "rose window" (rosace).
Επόμενη στάση: Μουσείο του Λούβρου.
Άπειρος κόσμος. Τεράστιο μουσείο. Όσες ώρες κι αν αφιερώσεις, ποτέ δε θα καταφέρεις να δεις όλα τα εκθέματα. Εμείς πήγαμε για τα πιο διάσημα και για μια σύντομη βόλτα στα υπόλοιπα, όσο το επέτρεπε ο χρόνος που διαθέταμε.
Το προαύλιο του Λούβρου με την πολυφωτογραφημένη Πυραμίδα, που κατασκευάστηκε το 1983 επι προεδρίας François Mitterrand. Όπως σχεδόν όλες οι μοντέρνες κατασκευές στο Παρίσι, έτσι κι αυτή έχει φανατικούς πολέμιους αλλά και υποστηριχτές.
Απο το εσωτερικό της.
Δυστυχώς, η Νίκη της Σαμοθράκης, το γλυπτό που ήθελα να δω περισσότερο απο όλα απουσίαζε λόγω...αποκατάστασης.
Εδώ, η Αφροδίτη της Μήλου, ένα επίσης διάσημο έκθεμα. Για να βγάλεις μια φωτογραφία μπροστά απο το άγαλμα, έπρεπε πραγματικά να δώσεις αγώνα.
Το πόσο μικρή ή όχι τελικά είναι η Μόνα Λίζα είναι ένα ερώτημα που απασχολεί όλους τους επισκέπτες του Λούβρου. Εμείς είχαμε ακούσει τόσο πολλά για το μέγεθός της, που προσωπικά περίμενα να δω ένα πίνακα σε μέγεθος κορνίζας γραφείου. Έτσι, τελικά μου φάνηκε ένας φυσιολογικός καμβάς μεσαίου μεγέθους.
Στην παρακάτω φωτογραφία μπορείτε να πάρετε μια ιδέα, αν και η προοπτική που δίνει ο ευρυγώνιος φακός στην κάμερα δείχνει τα αντικείμενα πιο μικρά. Με τόσο κόσμο όμως ήταν αδύνατο να πάω πιο πίσω και να βγάλω μια πιο αντικειμενική φωτογραφία.
Η "Ανάποδη Πυραμίδα" (La Pyramide Inversée). Στον "Κώδικα Ντα Βίντσι" (spoiler alert!!), ο Νταν Μπράουν αναφερόταν σε αυτή ως το μέρος που φυλασσόταν το σώμα της Μαρίας Μαγδαληνής (στην κάμαρα κάτω απο την Πυραμίδα). Να σημειώσω οτι πρόκειται για μυθιστόρημα.
)
Εγώ, ο χαρούμενος ταξιδιώτης-επισκέπτης!
Φεύγοντας απο το μουσείο, απο την Arc de Triomphe du Carrousel.
O πύργος στο βάθος, σχεδόν πανταχού παρόν.
Μεταφερόμαστε στο Μουσείο Orsay, το οποίο στο παρελθόν ήταν σταθμός τρένων στο Παρίσι μεταξύ 1898 με 1900. Και πόσο όμορφος σταθμός!
Η κεντρική αίθουσα με το εντυπωσιακό ρολόι.
...και μπροστά απο το μεγάλο ρολόι του μουσείου, στο εστιατόριο του 5ου ορόφου.
Μέσα απο το οποίο μπορείς να δεις μέχρι το λόφο της Μονμάρτης και τη Sacré Cœur.
Επιστροφή στο παρόν και στο 2016. Που είχαμε μείνει; Α, ναι, στη γέφυρα Pont Alexandre-III, όπου κατευθυνόμασταν προς τον Πύργο του Άιφελ.
Λίγο πιο κοντά... Σοφίτες, καμινάδες, δέντρα και ο πρωταγωνιστής μας, στο μπλε λυκόφως του χειμώνα.
Και λίγο πιο κοντά ακόμη....
Μια πόλη ήσυχη, ήρεμη, χωρίς πολύ κόσμο, χωρίς τουρίστες. Ένα άλλο Παρίσι! Σαφέστατα πιο ρομαντικό, πιο απολαυστικό.
Σχεδόν φτάσαμε. Πλέον μπορούμε να δούμε και τα 300 μέτρα του πύργου, απο τη βάση μέχρι την κορυφή.
Μπροστά μας λοιπόν, το πιο αναγνωρίσιμο ίσως μνημείο του κόσμου, το οποίο έχει αγαπηθεί αλλά και μισηθεί απο τους Γάλλους όσο κανένα άλλο, το οποίο είχε προγραμματιστεί να γκρεμιστεί ουκ ολίγες φορές μετά το πέρας της έκθεσης για την οποία κατασκευάστηκε το 1889.
"Ένα άσχημο σιδερένιο άχαρο πράγμα", "υπερεκτιμημένο" και άλλα πολλά του έχουν προσάψει. Προσωπικά, τον βρίσκω υπέροχο, επιβλητικό. Και είναι μεγάλος. Εννοώ τεράστιος. Δεν μπορείτε να αντιληφθείτε το μέγεθός του αν δε βρεθείτε μπροστά του.
Ο Πύργος του Άιφελ λοιπόν, που ζωγράφιζα ως παιδί στα τετράδια της ορθογραφίας μου, ο πύργος που έχει πρωταγωνιστήσει σε αμέτρητες φωτογραφίες και ταινίες ως φόντο παθιασμένων φιλιών, που έχει μαζέψει όλη την ενέργεια των εραστών, ο πύργος που έχει χαραγμένα τα ονόματα των 72 σημαντικότερων Γάλλων επιστημόνων, μηχανικών και μαθηματικών, αυτός ο πύργος λοιπόν στεκόταν εκεί μόνος του, χωρίς τη βουή του κόσμου και τις ορδές τουριστών. Κι εγώ κάθε φορά που τον βλέπω συγκινούμαι, όσο υπερβολικό κι αν ακούγεται... ίσως επειδή έχει συνδεθεί τόσο πολύ με την παιδική μου ηλικία.
Απο το Σεπτ. του '13:
Ακριβώς απέναντι απο τον Πύργο, πριν ανεβούμε στο Τροκαντερό.
Και απο το Τροκαντερό...
Εκείνο το Σεπτέμβρη πριν 2,5 χρόνια περιμέναμε περίπου 1μιση ώρα στην αναμονή για να ανεβούμε στον πύργο. Αυτή τη φορά, περιμέναμε μόνο 15 λεπτά. Για να έχετε μια ιδέα για το πόσο λίγο κόσμο είχε. Αυτό ξαναλέω είναι αποτέλεσμα πολλών πραγμάτων. Ήταν Δευτέρα, ήταν χειμώνας (με πολύ κρύο) και ο τουρισμός είχε μειωθεί αρκετά λόγω του τρομοκρατικού χτυπήματος. Αν πάτε ένα ΣΚ του καλοκαιριού, να περιμένετε αναμονή σίγουρα πολύ μεγαλύτερη των 15 λεπτών.
Απο τον Πύργο, η θέα ήταν κάπως έτσι:
Δεξιά, φαίνεται η Αψίδα του Θριάμβου.
Αν η θέα απο τη Notre Dame μας άφησε άφωνους, αυτή μας έκοψε την ανάσα. Όπως φυσικά και το κρύο, μιας εκεί κοντά στα 300 μέτρα ο αέρας ήταν δυνατός και παγωμένος και μερικές φορές μπορούσες να αισθανθείς τον πύργο να κουνιέται ελαφρώς απο τον αέρα. Δεν υπερβάλω.
Η La Défense στο βάθος, που ενισχύει τον μητροπολιτικό αέρα της πόλης.
Ο Σηκουάνας....
Και το φεγγάρι που μόλις εμφανίστηκε.
Κατεβήκαμε τον πύργο (με το ασανσέρ αυτή τη φορά, γιατί την προηγούμενη είχαμε κατέβει με τα πόδια απο το τελευταίο επίπεδο-ΔΕ σας το συνιστώ) και είπαμε να πάρουμε το μετρό μέχρι τη στάση Censier - Daubenton και να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο κατεβαίνοντας τη rue Mouffetard.
Το ίδιο μαγαζάκι που μου είχε τραβήξει την προσοχή το πρωί. Το βράδυ, είναι εξίσου όμορφο.
Η ημέρα τελείωσε, αλλά η επόμενη θα ξημερώσει ηλιόλουστη και πάλι, με ακόμα περισσότερες εικόνες...
Εκείνο το φθινόπωρο πριν 2,5 χρόνια ξυπνήσαμε αρκετά νωρίς ώστε να επισκεφτούμε την Παναγία Παρισίων και να αποφύγουμε τα πλήθη. Και όντως ήμασταν απο τους πρώτους επισκέπτες. Ο καιρός ήταν συννεφιασμένος και ομιχλώδης.
Μπροστά ακριβώς απο τον Καθεδρικό της Notre-Dame υπάρχει το Point Zéro, το σημείο μηδέν δηλαδή, απ'όπου μετριούνται όλες οι αποστάσεις απο το Παρίσι. Αν δηλαδή κάτι θεωρείται "το κέντρο" του Παρισιού, τότε σίγουρα είναι αυτό το σημείο.
Αυτός είναι λοιπόν ένας απο τους διασημότερους καθεδρικούς ναούς στην Ευρώπη, που ενέπνευσε τοn Βίκτωρ Ουγκώ να γράψει το ομώνυμο μυθιστόρημα. Γοτθικού ρυθμού, σε εντυπωσιάζει απο μακριά ενώ απο κοντά είναι ακόμη πιο επιβλητικός, και αν σταθείς ακριβώς στην είσοδό του και κοιτάξεις ψηλά αντιλαμβάνεσαι το ύψος του (96 μ.) αλλά και πόσο όμορφα διακοσμημένος είναι. Για την ιστορία, η κατασκευή του ξεκίνησε τον 12ο αι. και ολοκληρώθηκε μετά απο 300 σχεδόν χρόνια.
Αυτό είναι το εσωτερικό του ναού.
Και το άγαλμα της Ιωάννας της Λωραίνης (Jeanne d'Arc) που στην αρχή νομίζαμε οτι είναι ο τάφος της, μετά όμως θυμηθήκαμε οτι δεν έμεινε τίποτα απο αυτή για να θάψουν...παρά μόνο οι στάχτες της όπου τις σκόρπισαν στο Σηκουάνα.
Και ξεκινάμε να ανεβαίνουμε τα 387 (!!) σκαλιά για τους πύργους της εκκλησίας. Με τη γλώσσα έξω, ανεβαίνουμε στην κορυφή, αντικρίζοντας για πρώτη φορά -τότε- το Παρίσι απο ψηλά.
Μου κόπηκε λίγο η ανάσα είναι η αλήθεια απο τη θέα και στάθηκα να χαζεύω την αρχιτεκτονική της πόλης, που δεν είχα ξαναδει όμοιά της πουθενά. Στέγες, πολλές στέγες, πολλές σοφίτες και πολλή...ομίχλη, αφήνοντας μόνο μια αμυδρή εικόνα του πύργου στο βάθος να είναι ορατή. Και φυσικά Gargoyles.
Μιλώντας για Gargoyles. Αυτά τα πέτρινα και μερικές φορές λιγάκι τρομαχτικά πλάσματα, εξυπηρετούν ένα σημαντικό σκοπό στην αρχιτεκτονική, εκτός απο την ενδιαφέρουσα διακόσμηση φυσικά. Περιέχουν στόμια που κατευθύνουν το νερό της βροχής μακριά απο το κτίριο, κάτι σαν υδρορροές δηλαδή.
Οι μορφές τους οφείλονται στο γεγονός οτι πίστευαν πως έτσι, προστατεύουν απο τα κακά πνεύματα (με το να υπάρχει ήδη μια "δαιμονική μορφή" δηλαδή στο κτίριο, οι πραγματικοί δαίμονες θα ξεγιελιούνταν και θα έμεναν μακριά).
Η λέξη "Gargoyle" προέρχεται απο τη γαλλική "gargouille" που σημαίνει "λαιμός" ή "οισοφάγος" (πιθανότητα λόγω του ήχου που έκανε το νερό περνώντας απο το λαιμό και το στόμα του gargoyle").
Εντυπωσιασμένοι, φύγαμε με προορισμό μία άλλη πολύ διάσημη εκκλησία του Παρισιού. Την Sainte-Chapelle.
Κι εδώ πολλά Gargoyles...
Στο εσωτερικό της θα δείτε ίσως τα εντυπωσιακότερα βιτρό που έχετε δει ποτέ. Στην παρακάτω φωτογραφία, το "rose window" (rosace).
Επόμενη στάση: Μουσείο του Λούβρου.
Άπειρος κόσμος. Τεράστιο μουσείο. Όσες ώρες κι αν αφιερώσεις, ποτέ δε θα καταφέρεις να δεις όλα τα εκθέματα. Εμείς πήγαμε για τα πιο διάσημα και για μια σύντομη βόλτα στα υπόλοιπα, όσο το επέτρεπε ο χρόνος που διαθέταμε.
Το προαύλιο του Λούβρου με την πολυφωτογραφημένη Πυραμίδα, που κατασκευάστηκε το 1983 επι προεδρίας François Mitterrand. Όπως σχεδόν όλες οι μοντέρνες κατασκευές στο Παρίσι, έτσι κι αυτή έχει φανατικούς πολέμιους αλλά και υποστηριχτές.
Απο το εσωτερικό της.
Δυστυχώς, η Νίκη της Σαμοθράκης, το γλυπτό που ήθελα να δω περισσότερο απο όλα απουσίαζε λόγω...αποκατάστασης.
Εδώ, η Αφροδίτη της Μήλου, ένα επίσης διάσημο έκθεμα. Για να βγάλεις μια φωτογραφία μπροστά απο το άγαλμα, έπρεπε πραγματικά να δώσεις αγώνα.
Το πόσο μικρή ή όχι τελικά είναι η Μόνα Λίζα είναι ένα ερώτημα που απασχολεί όλους τους επισκέπτες του Λούβρου. Εμείς είχαμε ακούσει τόσο πολλά για το μέγεθός της, που προσωπικά περίμενα να δω ένα πίνακα σε μέγεθος κορνίζας γραφείου. Έτσι, τελικά μου φάνηκε ένας φυσιολογικός καμβάς μεσαίου μεγέθους.
Στην παρακάτω φωτογραφία μπορείτε να πάρετε μια ιδέα, αν και η προοπτική που δίνει ο ευρυγώνιος φακός στην κάμερα δείχνει τα αντικείμενα πιο μικρά. Με τόσο κόσμο όμως ήταν αδύνατο να πάω πιο πίσω και να βγάλω μια πιο αντικειμενική φωτογραφία.
Η "Ανάποδη Πυραμίδα" (La Pyramide Inversée). Στον "Κώδικα Ντα Βίντσι" (spoiler alert!!), ο Νταν Μπράουν αναφερόταν σε αυτή ως το μέρος που φυλασσόταν το σώμα της Μαρίας Μαγδαληνής (στην κάμαρα κάτω απο την Πυραμίδα). Να σημειώσω οτι πρόκειται για μυθιστόρημα.
)
Εγώ, ο χαρούμενος ταξιδιώτης-επισκέπτης!
Φεύγοντας απο το μουσείο, απο την Arc de Triomphe du Carrousel.
O πύργος στο βάθος, σχεδόν πανταχού παρόν.
Μεταφερόμαστε στο Μουσείο Orsay, το οποίο στο παρελθόν ήταν σταθμός τρένων στο Παρίσι μεταξύ 1898 με 1900. Και πόσο όμορφος σταθμός!
Η κεντρική αίθουσα με το εντυπωσιακό ρολόι.
...και μπροστά απο το μεγάλο ρολόι του μουσείου, στο εστιατόριο του 5ου ορόφου.
Μέσα απο το οποίο μπορείς να δεις μέχρι το λόφο της Μονμάρτης και τη Sacré Cœur.
Επιστροφή στο παρόν και στο 2016. Που είχαμε μείνει; Α, ναι, στη γέφυρα Pont Alexandre-III, όπου κατευθυνόμασταν προς τον Πύργο του Άιφελ.
Λίγο πιο κοντά... Σοφίτες, καμινάδες, δέντρα και ο πρωταγωνιστής μας, στο μπλε λυκόφως του χειμώνα.
Και λίγο πιο κοντά ακόμη....
Μια πόλη ήσυχη, ήρεμη, χωρίς πολύ κόσμο, χωρίς τουρίστες. Ένα άλλο Παρίσι! Σαφέστατα πιο ρομαντικό, πιο απολαυστικό.
Σχεδόν φτάσαμε. Πλέον μπορούμε να δούμε και τα 300 μέτρα του πύργου, απο τη βάση μέχρι την κορυφή.
Μπροστά μας λοιπόν, το πιο αναγνωρίσιμο ίσως μνημείο του κόσμου, το οποίο έχει αγαπηθεί αλλά και μισηθεί απο τους Γάλλους όσο κανένα άλλο, το οποίο είχε προγραμματιστεί να γκρεμιστεί ουκ ολίγες φορές μετά το πέρας της έκθεσης για την οποία κατασκευάστηκε το 1889.
"Ένα άσχημο σιδερένιο άχαρο πράγμα", "υπερεκτιμημένο" και άλλα πολλά του έχουν προσάψει. Προσωπικά, τον βρίσκω υπέροχο, επιβλητικό. Και είναι μεγάλος. Εννοώ τεράστιος. Δεν μπορείτε να αντιληφθείτε το μέγεθός του αν δε βρεθείτε μπροστά του.
Ο Πύργος του Άιφελ λοιπόν, που ζωγράφιζα ως παιδί στα τετράδια της ορθογραφίας μου, ο πύργος που έχει πρωταγωνιστήσει σε αμέτρητες φωτογραφίες και ταινίες ως φόντο παθιασμένων φιλιών, που έχει μαζέψει όλη την ενέργεια των εραστών, ο πύργος που έχει χαραγμένα τα ονόματα των 72 σημαντικότερων Γάλλων επιστημόνων, μηχανικών και μαθηματικών, αυτός ο πύργος λοιπόν στεκόταν εκεί μόνος του, χωρίς τη βουή του κόσμου και τις ορδές τουριστών. Κι εγώ κάθε φορά που τον βλέπω συγκινούμαι, όσο υπερβολικό κι αν ακούγεται... ίσως επειδή έχει συνδεθεί τόσο πολύ με την παιδική μου ηλικία.
Απο το Σεπτ. του '13:
Ακριβώς απέναντι απο τον Πύργο, πριν ανεβούμε στο Τροκαντερό.
Και απο το Τροκαντερό...
Εκείνο το Σεπτέμβρη πριν 2,5 χρόνια περιμέναμε περίπου 1μιση ώρα στην αναμονή για να ανεβούμε στον πύργο. Αυτή τη φορά, περιμέναμε μόνο 15 λεπτά. Για να έχετε μια ιδέα για το πόσο λίγο κόσμο είχε. Αυτό ξαναλέω είναι αποτέλεσμα πολλών πραγμάτων. Ήταν Δευτέρα, ήταν χειμώνας (με πολύ κρύο) και ο τουρισμός είχε μειωθεί αρκετά λόγω του τρομοκρατικού χτυπήματος. Αν πάτε ένα ΣΚ του καλοκαιριού, να περιμένετε αναμονή σίγουρα πολύ μεγαλύτερη των 15 λεπτών.
Απο τον Πύργο, η θέα ήταν κάπως έτσι:
Δεξιά, φαίνεται η Αψίδα του Θριάμβου.
Αν η θέα απο τη Notre Dame μας άφησε άφωνους, αυτή μας έκοψε την ανάσα. Όπως φυσικά και το κρύο, μιας εκεί κοντά στα 300 μέτρα ο αέρας ήταν δυνατός και παγωμένος και μερικές φορές μπορούσες να αισθανθείς τον πύργο να κουνιέται ελαφρώς απο τον αέρα. Δεν υπερβάλω.
Η La Défense στο βάθος, που ενισχύει τον μητροπολιτικό αέρα της πόλης.
Ο Σηκουάνας....
Και το φεγγάρι που μόλις εμφανίστηκε.
Κατεβήκαμε τον πύργο (με το ασανσέρ αυτή τη φορά, γιατί την προηγούμενη είχαμε κατέβει με τα πόδια απο το τελευταίο επίπεδο-ΔΕ σας το συνιστώ) και είπαμε να πάρουμε το μετρό μέχρι τη στάση Censier - Daubenton και να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο κατεβαίνοντας τη rue Mouffetard.
Το ίδιο μαγαζάκι που μου είχε τραβήξει την προσοχή το πρωί. Το βράδυ, είναι εξίσου όμορφο.
Η ημέρα τελείωσε, αλλά η επόμενη θα ξημερώσει ηλιόλουστη και πάλι, με ακόμα περισσότερες εικόνες...
Last edited by a moderator:
