hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.152
- Likes
- 14.442
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Lviv: Kατά μήκος της λεωφόρου Svoboda
Για 100 ευρώπουλα εισιτήριο δεν έχεις και ιδιαίτερες αξιώσεις. Βάρβαρη όμως ώρα αναχώρησης στις 5 τα ξημερώματα κι οι θέσεις στο αεροσκάφος της AirSerbia παντελώς στενάχωρες για το ύψος μου και για να κλείσω λίγο τα ματάκια μου. Ευτυχώς τουλάχιστον που οι σέρβες αεροσυνοδοί (από οντισιόν τις περνάνε; ) ήταν ευγενέστατατες και χαμογελαστές τόσο που να ξεχνάς τη βόλεψη αλλά και το προκάτ σαντουιτσάκι που σερβίρουν (τουλάχιστον συνοδεία μπυρός ή ακόμα και κρασιού). Πάλι καλά γιατί άλλες αεροπορικές σε ταϊζουν από αέρα κοπανιστό μέχρι μπισκοτίνια και σαλατίνια...
Αναμονή στο πληκτικό αεροδρόμιο του Βελιγραδίου, πτήση για Βαρσοβία κι ευτυχώς άφιξη στην ώρα μας για να προλάβω την 3η πτήση της ημέρας για το Lviv με τις Πολωνικές αερογραμμές (LOT) αυτή τη φορά. Εδώ ισχύει ο νόμος της παραδοξότητας. Το εισιτήριο μετ’επιστροφής ήταν φθηνότερο από εκείνο της μονής διαδρομής... Και δεδομένου ότι για να πας από τη Βαρσοβία στο Lviv απευθείας η άλλη λύση ήταν το ολονύκτιο λεωφορείο, δεν χρειάστηκε δεύτερη σκέψη.
Πτήση μόλις 45 λεπτών και άφιξη στην μεγαλύτερη πόλη της Δυτικής Ουκρανίας.Ξάγρυπνος όλο το βράδυ από τις συνεχείς μετακινήσεις, πάτησα κατάκοπος το πόδι μου στην ουκρανική γη στις 3 το μεσημέρι.
Leopolis, Lemberg, Lwów, Львов, νυν Львів και μόνο από το όνομα καταλαβαίνει κανείς ότι έχει να κάνει με μια πόλη που ανα τους αιώνες ζωής της έχει αλλάξει πολλά χέρια.
Άλλαξα 100 ευρώ σε τοπικά hryvnia. Παραδόξως η αναλογία στο αεροδρόμιο ήταν η καλύτερη απ’οπουδήποτε στο κέντρο της πόλης. Αν και υπάρχουν ΑΤΜ δεν αποτόλμησα να τα χρησιμοποιήσω. Αφήστε που κι αυτά τα 100 ευρώ αποδείχθηκαν για 3 μέρες υπεραρκετά. Τα πάντα είναι φθηνότερα από την χώρα μας.
Στην έξοδο του νεόδμητου αεροδρομίου (ένεκα Euro 2012) με υποδέχθηκαν γιγαντοαφίσες καλωσορίσματος σε διάφορες γλώσσες. Τι πρωτότυπο! Τα ρωσικά απουσίαζαν επιμελώς! Άλλωστε εδώ οι ρώσοι (τυπικά) δεν είναι καλοδεχούμενοι. «Слава Богу, що я не москаль» (Ευχαριστώ Θεε, που δεν με έκανες ρώσο) σχολιάζουν πικρόχολα. Οι πιο σκληροπυρηνικοί το επιδεικνύουν και σε τυπωμένα μπλουζάκια.
Πάντως πολεμικές ιαχές δεν με υποδέχτηκαν κι όλα έδειχναν σαν να μη βρισκόμουν σε μια χώρα στα πρόθυρα εμφυλίου. Τι κρίμα αναλογίστηκα. Λίγο σασπένς δεν θα έβλαπτε..
"Στη Μόσχα"! με αναρτημενη την εθνικιστική σημαία
Στο Lviv χτυπά η καρδιά του ουκρανικού εθνικισμού και στην ευρύτερη περιοχή φιλοευρωπαϊκά-αντιρωσικά-εθνικιστικά κόμματα κατέγραφαν πάντα τα μεγαλύτερα ποσοστά τους στις προεδρικές εκλογές. Από την άλλη για τους φιλορώσους αποσχιστές στα ανατολικά της χώρας εδώ γαλουχήθηκαν φασίστες: ταγματασφαλίτες που τα έκαναν πλακάκια με τους ναζί και κατέσφαξαν πολωνούς, εβραίους, ρώσους αλλά και ντόπιους στον Β΄Παγκόσμιο πόλεμο. Κι ακόμα εξακολουθούν να διατρανώνουν την φυλετική καθαρότητα. Τι απ’αυτά τα δυό ισχύει; απάντηση δεν πήρα. Κυρίως γιατί κανένας δεν στάθηκε πρόθυμος να το κουβεντιάσει μιας και οι γνώσεις αγγλικών ήταν νηπιακού επιπέδου.
Κατά παράδοξο τρόπο όμως ουδείς έδειξε να δυσφορεί σαν μιλούσα τα λίγα ρωσικά που ξέρω. Σου λέει χαζοτουρίστας ας μην τον πλακώσουμε στις καρπαζιές… Ξέρω μόνο ότι στα ουκρανικά κανάλια υπήρχε αναρτημένο το μήνυμα και στις δυό γλώσσες: “Україна, одна країна / Украина, одна страна” (Ουκρανία, μία χώρα) και στις ειδήσεις για τις εξελίξεις στα ανατολικά της χώρας το αυτί μου έπιανε συνεχώς τη λέξη терорист (τρομοκράτης). ΄Οσοι προσπαθούσαν να έχουν μια πιο πολύπλευρη ενημέρωση για τα γεγονότα, μου εκμυστηρεύτηκαν ότι ακούγαν ειδήσεις κι από τα ρωσικά δορυφορικά κανάλια. Πάντως με κάποιες γραφικές εξαιρέσεις, η ζωή στο Lviv θαρρείς και ήταν αποκομμένη από τα δρώμενα στην υπόλοιπη χώρα.
Mαζί με την σημαία κι η μαυροκόκκινη των εθνικιστών
Αρνήθηκα πεισματικά τις υπηρεσίες των ταξιτζήδων που προσπαθούσαν να με δελεάσουν πως η μεταφορά προς το κέντρο είναι φθηνή και έτσι προτίμησα τις υπηρεσίες της σοβιετικής μαρσρουτκας των αστικών συγκοινωνιών έναντι του «εξωφρενικού» ποσού των 3 hryvnia (20 cents)!
H μαρσρούτκα τερμάτησε στα όρια της παλιάς πόλης, στην πλατεία με το έφιππο άγαλμα του βασιλιά Danylo Halyts’kyi (Пам’ятник Данилу Галицькому). Αυτό το 10μετρο μπρούτζινο μνημείο δημιουργήθηκε το 2001 για να τιμήσει τα 800ά γενέθλια του ιδρυτή του Lviv, βασιλιά Danylo. Οι ντόπιοι αναφέρονται στο μνημείο ως «άλογο» και συχνά χρησιμεύει σαν βολικό σημείο συνάντησης (άλλωστε είναι αφετηρία πολλών λεωφορείων και μαρσρουτκων).
Πλατεία Danylo Halyts’kyi
Κι επειδή το γνωρίζετε ότι μου αρέσει να κάνω και κάποιες ιστορικές αναφορές καιρός να γράψω μερικές γραμμές για την ιστορία της πόλης.
Τον 11-12ο αιώνα η γη της σύγχρονης Ουκρανία ήταν μοιρασμένη σε ηγεμονίες και το δυτικό τμήμα ονομαζόταν το Πριγκιπάτο της Γαλικίας. Επί των ημερών της ηγεμονίας του Πρίγκιπα Δανιήλ (Danylo στην ουκρανική) ιδρύθηκε και το Lviv από το όνομα του γιού του Λεβ. Η πόλη αναπτύχθηκε πολύ γρήγορα, καθώς βρισκόταν στο σταυροδρόμι που οδηγούσε από τον Νότο προς τον Βορρά και από την Ανατολή στη Δύση. Το 1340 πάτησαν πόδι οι Πολωνοί που κατσικώθηκαν περίπου 400 χρόνια, ενώ αργότερα και μέχρι το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου το Lviv έγινε μέρος της Αυστρο-Ουγγρικής Αυτοκρατορίας.
Μετά τον πόλεμο η Αυστρο-Ουγγρική αυτοκρατορία κατέρρευσε και στο Lviv ανακηρύχθηκε την 1 Νοεμβρίου 1918 η Λαϊκή Δημοκρατία της Δυτικής Ουκρανίας. Όμως η χαρά δε κράτησε και πολύ, μιας και το Lviv αμέσως μετά το σύντομο ουκρανο-πολωνικό πολεμο έγινε πάλι μέρος της Πολωνίας και παρέμεινε έτσι για τα επόμενα 20 χρόνια. Το Σεπτέμβριο του 1939 ο σοβιετικός στρατός μπήκε στο Lviv μετά το σύμφωνο μεταξύ του Στάλιν και του Χίτλερ . Πολλοί άνθρωποι εξορίστηκαν στη Σιβηρία ή φυλακίστηκαν από τη σοβιετική Κυβέρνηση (από τότε ξεκίνησε ο ρωσο-ουκρανικός έρωτας).
Από το 1941 ως το καλοκαίρι του 1944 το Lviv καταλήφθηκε απ’τους Ναζί και με το πέρας του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου εκ νέου από το σοβιετικό στρατό. Με τη κηδεία της κραταιάς ΕΣΣΔ, το 1991 η Ουκρανία έγινε ανεξάρτητο κρατος και η Leopolis ή Lemberg ή Lwów ή Львов έγινε τελικά Львів!
Η ιστορία λοιπόν εξηγεί αυτήν την ποικιλομορφία στην αρχιτεκτονική και τις παραδόσεις. Λέγεται ότι μπορεί κανείς να δει όλα τα αρχιτεκτονικά στυλ στους δρόμους της Lviv: γοτθικό, αναγεννησιακό, μπαρόκ, ροκοκό , κλασσικό , αυτοκρατορικό, Art Deco. Το Lviv ήθελε να μοιάσει σ’αρχοντιά στις μεγαλύτερες πόλεις της Ευρώπης. Οι τοπικές εφημερίδες χαρακτήριζαν το Lviv σαν ένα «μικρό Παρίσι» . Γι’αυτό και η πόλη σήμερα απολαμβάνει τον τίτλο του μνημείου παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO.
Κλείνει η παρένθεση.
Aπό τη πλατεία με το άγαλμα του έφιππου βασιλιά περπάτησα την λεωφόρο Shevchenko όπου βρισκόταν το ξενοδοχείο μου.
Το Modern Art Hotel ήταν υπερπαραγωγή για τα δεδομένα των χοιροστασίων ανα τον κόσμο που τιμώ με την παρουσία μου. Ανακαινισμένο παλιό αρχοντικό με το παρκέ να τρίζει μεν, αλλά όλα τα υπόλοιπα εντός του δωματίου (όπου και ρακέτες έπαιζες) μοντέρνα και πεντακάθαρα στην εντέλεια. Παρακμή δηλαδή για ένα γουρούνι.
Modern Art Hotel
Βγήκα αμέσως για μια πρώτη γνωριμία με τη πόλη. Μόνο που ήμουν άτυχος γιατί άνοιξαν οι καταρράκτες του ουρανού κι έτσι η βροχή αλλά και η συσσωρευμένη κούραση και αϋπνία περιόρισαν τα φιλόδοξα πλάνα μου.
Η λεωφόρος Shevchenko (просп. Шевченка) ήταν από μόνη της μια πανδαισία μεγαλόπρεπων κτηρίων που δεν χόρταινες να απαθανατίζεις.
Στο τέρμα της η λεωφόρος καταλήγει σε μια άλλη λεωφόρο, την Svoboda (просп. Свободи), την πιο γραφική οδική αρτηρία στο κέντρο της πόλης. Οι δύο αντίθετες λωρίδες κυκλοφορίας έχουν ανάμεσά τους ένα διαχωριστικό πεζόδρομο με παρτέρια και δέντρα, όπου είναι το αγαπημένο μέρος για περαντζάδα και χαλάρωση των ντόπιων. Κι όχι μόνο αυτό, σ’αρκετά παγκάκια οι ηλικιωμένοι επιδίδονταν με πάθος στο αγαπημένο τους χόμπυ: το σκάκι! Από τον 18ο αιώνα οι παλιές οχυρώσεις της πόλης και οι τάφροι ισοπεδώθηκαν και αντικαταστάθηκαν από δημόσιους κήπους και πάρκα, αλλάζοντας την αρχιτεκτονική όψη της πόλης. Η κοίτη του ποταμού Poltva στα όρια της πόλης μπαζώθηκε κι έτσι δημιουργήθηκε η λεωφόρος που στεκόμουν τώρα.
Στην μια άκρη της λεωφόρου Svoboda (στη συμβολή με τη λεωφόρο Shevchenko) λοιπόν στέκεται το 20μετρο άγαλμα του Πολωνού ποιητή Adam Mickiewicz. Aναρτήθηκε το 1904 και έχει τεράστια εθνική και πολιτιστική σημασία για την μικρή πλέον πολωνική κοινότητα του Lviv. Στην κορυφή της στήλης υπάρχει ένα χάλκινο γλυπτό που απεικονίζει την έμπνευση σαν μια φτερωτή μούσα να προσφέρει μια λύρα στο ποιητή.
Πλατεία Adam Mickiewicz στη συμβολή των λεωφόρων Shevchenko & Svoboda
Δίπλα σκέκεται ένα άγαλμα της Παναγίας, όπου συχνά πυκνά έβλεπα ν'αφήνουν μπουκέτα λουλουδιών ενώ κάποιοι στέκονταν για ολιγόλεπτη προσευχή καταμεσίς του δρόμου.
Και η συνέχεια της βόλτας στην λεωφόρο Svoboda μιας και το ψιλόβροχο δεν έλεγε να καταλαγιάσει, με έφερε στο νούμερο 6/8 της λεωφόρου, στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης Salo (Музей-ресторан Сало).
Αγαπητοί συμφορουμίτες μου, ως ροζουλί γουρούνι αισθάνθηκα ένα τρομερό δέος. Η συγκίνησή μου δεν περιγράφεται!
Βρισκόμουν στην είσοδο του μοναδικού μουσείου παγκοσμίως αφιερωμένου… στο γουρούνι!!!!
΄Η για να είμαι ακριβέστερος στην ουκρανική χοιρινή λιχουδιά Salo.
Κι επειδή οι περισσότεροι θα βιαστούν να συσχετίσουν το Salo με τον Παζολίνι, σπεύδω να τους ενημερώσω ότι ουδέν κοινό χαρακτηριστικό υπάρχει.
To Salo είναι ένας παραδοσιακός μεζές της Ανατολικής Ευρώπης (Ουκρανία, Ρωσία, Λευκορωσία). Είναι συνυφασμένο με την ουκρανική κουλτούρα, σαν να λέμε λουκάνικα για τους Γερμανούς και σπαγγέτι για τους Ιταλούς. Αποτελείται αποκλειστικά από χοιρινό λίπος με ή χωρίς δέρμα. Το Salo έτσι όπως το είδα εκεί δεν έχει στάλα κρέας πάνω του, κοινώς είναι μια λιχουδιά που επιτρέπει στα τριγλυκερίδια να κάνουν πάρτυ στο αίμα σας. Συνήθως συντηρείται σε σκοτεινό και κρύο μέρος για ένα χρόνο ή περισσότερο. Οι πλάκες λίπους τοποθετούνται με το δέρμα προς τα κάτω σε ένα ξύλινο βαρέλι και εναλλάσσονται με στρώματα από αλάτι και καρυκεύματα (σκόρδο, μαύρο πιπέρι και, ενδεχομένως, κόλιανδρο)
Το Salo μπορεί να καταναλωθεί ωμό, αλλά μπορεί επίσης να μαγειρευτεί: τηγανητό ή ψιλοκομμένο για σούπα μπορς. Φέτες salo (μάλλον χοντροκομμένες) πάνω σε ψωμί σίκαλης με τριμμένο σκόρδο είναι ένα παραδοσιακό σνακ για να συνοδεύσει horilka (ουκρανική έκδοση της ρωσικής βότκας). Η γεύση του είναι ελαφρά αλμυρή/πικάντικη αν και το βρήκα λίγο σκληρό.
Τώρα η δημιουργική φαντασία έχει προχωρήσει τόσο, διότι μέχρι και σοκολατάκια με γέμιση Salo κυκλοφορούν (!!!) τα οποία σας διαβεβαιώ αν και δοκίμασα δεν κατάλαβα τίποτα πλην της σοκολάτας.
Πίσω λοιπόν στο εστιατόριο – μουσείο Salo.
Κατεβαίνοντας τις σκάλες με υποδέθηκε μια κοπελίτσα που με αναιμικά αγγλικά μου υπέδειξε τα πρώτα εκθέματα. Μια τεράστια καρδιά από χοιρινό λίπος να πάλεται μηχανικά (κυριολεκτικά) κι ένα εξωγήινο κατασκευασμένο εξ’ολοκλήρου από Salo.
Το υπόγειο εστιατόριο με τους λευκούς καναπέδες του ήταν πολύ cosy.
Κι εκεί εκτίθενται σαν ντεκόρ γλυπτά από λίπος που διατίθενται και ως αναμνηστικά για αγορά.
Το ενδιαφέρον όμως με τα εκθέματα πέραν του ότι κάποια είναι προκλητικότατα (γι'αυτό κι ενθουσιάστηκα), είναι ότι σερβίρονται προς βρώσιν κιόλας. Έτσι μπορείτε με τη παρέα σας να παραγγείλετε να φάτε σε salo το φαλό του Δαβιδ
ή να καταβροχθίσετε τα στήθη της Αφροδίτης 
.
Κάθε δημιουργία salo έχει γέμιση κρέατος και σερβίρεται ασορτί με παϊδάκια και λαχανικά, συνοδεία του αγαπημένου σας ποτού. Κατα προτίμηση βότκα!
(ελπίζω να μη πέσω θύμα λογοκρισίας)
Με κοφτές ματιές στη διπλανή παρέα που ανερυθρίαστα διαμέλιζε τα στήθη της Αφροδίτης, αρκέστηκα σε μια ωραιότατη μπορς συνοδεία πάστας salo. Άλλωστε τα πιάτα με τα γλυπτά Salo έρχονται σε τεράστιες μερίδες.
Τιμή φαγητού και μπύρας 3 ευρώ (και θεωρείται και cosy εστιατόριο)
Κατενθουσιασμένος και υπό την χαλαρωτική επήρρεια της παγωμένης ουκρανικής μπύρας Чернігівське, συνέχισα τη βόλτα μου κατά μήκος της λεωφόρου Svoboda.
Κάπου στη μέση της φιγουράρει το μνημείο αφιερωμένο στον Taras Shevchenko, διάσημο ποιητή, ζωγράφο, ενσάρκωση της ουκρανικής ψυχής. Η κληρονομιά του θεωρείται θεμέλιο για τη σύγχρονη λογοτεχνία της Ουκρανίας. Σημαίνει ακριβώς ότι ο Πούσκιν για τους Ρώσους ή ο Σαίξπηρ για του Βρεττανούς. Το μνημείο αποκαλύφθηκε κατά την πρώτη επέτειο της Ανεξαρτησίας της Ουκρανίας με την οικονομική συνδρομή της ουκρανικής διασποράς. Αποτελείται από δύο μέρη. Το άγαλμα του Taras Shevchenko και ένα 12μετρο κύμα με την Παναγία στην κορφή, σύμβολο της Εθνικής Αναγέννησης. Το μπροστινό μέρος του κύματος είναι διακοσμημένο με ήρωες από τα ποιήματα του Taras Shevchenko και η πίσω μεριά παρουσιάζει την ιστορία της Ουκρανίας από τον 20ο αιώνα όπου καταγράφεται ακόμα και το Τσερνόμπιλ.
Από το μνημείο του Taras Shevchenko, o πεζόδρομος της λεωφόρου Svoboda καταλήγει στο μεγαλοπρεπές κτήριο του Θεάτρου Όπερας και Μπαλλέτου του Lviv. (Львівський Державний академічний театр опери та балету імені Соломії Крушельницької) προς τιμήν της παγκοσμίου φήμης σοπράνο της Ουκρανίας Solomiya Krushelnyts'ka, που λέγεται ότι διέσωσε με την ερμηνεία της την όπερα Madame Butterfly του Πουτσίνι σαν αυτή έλαβε αρχικά αρνητικές κριτικές.
Η Όπερα χτίστηκε το 1900, με αναγεννησιακά και μπαρόκ αρχιτεκτονικά στοιχεία. Το αποτέλεσμα είναι μια από τις πιο όμορφες όπερες της Ευρώπης με πολυτελές εσωτερικό που μπορεί να στεγάσει 1000 θεατές!. Το παράδοξο είναι ότι το περίτεχνο κτήριο στέκεται έναν αιώνα τώρα πάνω σε μια μεταλλική βάση καθώς από κάτω της κυλά υπόγεια πια ο ποταμός Poltva!
Εκεί ένα άλλο απόγευμα είχα την ευκαιρία να απολαύσω το σικελικόν δράμα Cavalleria Rusticana (αν και με υπότιτλους στα ουκρανικά), διότι συμφορουμίτες μου όπερα στην Αθήνα με 6 ευρώ εισιτήριο στη πλατεία, δε νομίζω να βλέπεις….
Οι φυσικές μου αντοχές με είχαν πλέον εγκαταλείψει. Είχε φτάσει 8 το βράδυ. Ήμουν 24 ώρες ξάγρυπνος κι ομολογώ ούτε θυμάμαι πώς κατάφερα να γυρίσω στο ξενοδοχείο πριν παραδωθώ τάχιστα σ’ενα βαθύ ύπνο.
Υπήρχαν ακόμα πράγματα να δω σ'αυτή την γραφική πόλη...
Για 100 ευρώπουλα εισιτήριο δεν έχεις και ιδιαίτερες αξιώσεις. Βάρβαρη όμως ώρα αναχώρησης στις 5 τα ξημερώματα κι οι θέσεις στο αεροσκάφος της AirSerbia παντελώς στενάχωρες για το ύψος μου και για να κλείσω λίγο τα ματάκια μου. Ευτυχώς τουλάχιστον που οι σέρβες αεροσυνοδοί (από οντισιόν τις περνάνε; ) ήταν ευγενέστατατες και χαμογελαστές τόσο που να ξεχνάς τη βόλεψη αλλά και το προκάτ σαντουιτσάκι που σερβίρουν (τουλάχιστον συνοδεία μπυρός ή ακόμα και κρασιού). Πάλι καλά γιατί άλλες αεροπορικές σε ταϊζουν από αέρα κοπανιστό μέχρι μπισκοτίνια και σαλατίνια...
Αναμονή στο πληκτικό αεροδρόμιο του Βελιγραδίου, πτήση για Βαρσοβία κι ευτυχώς άφιξη στην ώρα μας για να προλάβω την 3η πτήση της ημέρας για το Lviv με τις Πολωνικές αερογραμμές (LOT) αυτή τη φορά. Εδώ ισχύει ο νόμος της παραδοξότητας. Το εισιτήριο μετ’επιστροφής ήταν φθηνότερο από εκείνο της μονής διαδρομής... Και δεδομένου ότι για να πας από τη Βαρσοβία στο Lviv απευθείας η άλλη λύση ήταν το ολονύκτιο λεωφορείο, δεν χρειάστηκε δεύτερη σκέψη.
Πτήση μόλις 45 λεπτών και άφιξη στην μεγαλύτερη πόλη της Δυτικής Ουκρανίας.Ξάγρυπνος όλο το βράδυ από τις συνεχείς μετακινήσεις, πάτησα κατάκοπος το πόδι μου στην ουκρανική γη στις 3 το μεσημέρι.
Leopolis, Lemberg, Lwów, Львов, νυν Львів και μόνο από το όνομα καταλαβαίνει κανείς ότι έχει να κάνει με μια πόλη που ανα τους αιώνες ζωής της έχει αλλάξει πολλά χέρια.
Άλλαξα 100 ευρώ σε τοπικά hryvnia. Παραδόξως η αναλογία στο αεροδρόμιο ήταν η καλύτερη απ’οπουδήποτε στο κέντρο της πόλης. Αν και υπάρχουν ΑΤΜ δεν αποτόλμησα να τα χρησιμοποιήσω. Αφήστε που κι αυτά τα 100 ευρώ αποδείχθηκαν για 3 μέρες υπεραρκετά. Τα πάντα είναι φθηνότερα από την χώρα μας.
Στην έξοδο του νεόδμητου αεροδρομίου (ένεκα Euro 2012) με υποδέχθηκαν γιγαντοαφίσες καλωσορίσματος σε διάφορες γλώσσες. Τι πρωτότυπο! Τα ρωσικά απουσίαζαν επιμελώς! Άλλωστε εδώ οι ρώσοι (τυπικά) δεν είναι καλοδεχούμενοι. «Слава Богу, що я не москаль» (Ευχαριστώ Θεε, που δεν με έκανες ρώσο) σχολιάζουν πικρόχολα. Οι πιο σκληροπυρηνικοί το επιδεικνύουν και σε τυπωμένα μπλουζάκια.
Πάντως πολεμικές ιαχές δεν με υποδέχτηκαν κι όλα έδειχναν σαν να μη βρισκόμουν σε μια χώρα στα πρόθυρα εμφυλίου. Τι κρίμα αναλογίστηκα. Λίγο σασπένς δεν θα έβλαπτε..
"Στη Μόσχα"! με αναρτημενη την εθνικιστική σημαία
Στο Lviv χτυπά η καρδιά του ουκρανικού εθνικισμού και στην ευρύτερη περιοχή φιλοευρωπαϊκά-αντιρωσικά-εθνικιστικά κόμματα κατέγραφαν πάντα τα μεγαλύτερα ποσοστά τους στις προεδρικές εκλογές. Από την άλλη για τους φιλορώσους αποσχιστές στα ανατολικά της χώρας εδώ γαλουχήθηκαν φασίστες: ταγματασφαλίτες που τα έκαναν πλακάκια με τους ναζί και κατέσφαξαν πολωνούς, εβραίους, ρώσους αλλά και ντόπιους στον Β΄Παγκόσμιο πόλεμο. Κι ακόμα εξακολουθούν να διατρανώνουν την φυλετική καθαρότητα. Τι απ’αυτά τα δυό ισχύει; απάντηση δεν πήρα. Κυρίως γιατί κανένας δεν στάθηκε πρόθυμος να το κουβεντιάσει μιας και οι γνώσεις αγγλικών ήταν νηπιακού επιπέδου.
Κατά παράδοξο τρόπο όμως ουδείς έδειξε να δυσφορεί σαν μιλούσα τα λίγα ρωσικά που ξέρω. Σου λέει χαζοτουρίστας ας μην τον πλακώσουμε στις καρπαζιές… Ξέρω μόνο ότι στα ουκρανικά κανάλια υπήρχε αναρτημένο το μήνυμα και στις δυό γλώσσες: “Україна, одна країна / Украина, одна страна” (Ουκρανία, μία χώρα) και στις ειδήσεις για τις εξελίξεις στα ανατολικά της χώρας το αυτί μου έπιανε συνεχώς τη λέξη терорист (τρομοκράτης). ΄Οσοι προσπαθούσαν να έχουν μια πιο πολύπλευρη ενημέρωση για τα γεγονότα, μου εκμυστηρεύτηκαν ότι ακούγαν ειδήσεις κι από τα ρωσικά δορυφορικά κανάλια. Πάντως με κάποιες γραφικές εξαιρέσεις, η ζωή στο Lviv θαρρείς και ήταν αποκομμένη από τα δρώμενα στην υπόλοιπη χώρα.
Mαζί με την σημαία κι η μαυροκόκκινη των εθνικιστών
Αρνήθηκα πεισματικά τις υπηρεσίες των ταξιτζήδων που προσπαθούσαν να με δελεάσουν πως η μεταφορά προς το κέντρο είναι φθηνή και έτσι προτίμησα τις υπηρεσίες της σοβιετικής μαρσρουτκας των αστικών συγκοινωνιών έναντι του «εξωφρενικού» ποσού των 3 hryvnia (20 cents)!
H μαρσρούτκα τερμάτησε στα όρια της παλιάς πόλης, στην πλατεία με το έφιππο άγαλμα του βασιλιά Danylo Halyts’kyi (Пам’ятник Данилу Галицькому). Αυτό το 10μετρο μπρούτζινο μνημείο δημιουργήθηκε το 2001 για να τιμήσει τα 800ά γενέθλια του ιδρυτή του Lviv, βασιλιά Danylo. Οι ντόπιοι αναφέρονται στο μνημείο ως «άλογο» και συχνά χρησιμεύει σαν βολικό σημείο συνάντησης (άλλωστε είναι αφετηρία πολλών λεωφορείων και μαρσρουτκων).
Πλατεία Danylo Halyts’kyi
Κι επειδή το γνωρίζετε ότι μου αρέσει να κάνω και κάποιες ιστορικές αναφορές καιρός να γράψω μερικές γραμμές για την ιστορία της πόλης.
Τον 11-12ο αιώνα η γη της σύγχρονης Ουκρανία ήταν μοιρασμένη σε ηγεμονίες και το δυτικό τμήμα ονομαζόταν το Πριγκιπάτο της Γαλικίας. Επί των ημερών της ηγεμονίας του Πρίγκιπα Δανιήλ (Danylo στην ουκρανική) ιδρύθηκε και το Lviv από το όνομα του γιού του Λεβ. Η πόλη αναπτύχθηκε πολύ γρήγορα, καθώς βρισκόταν στο σταυροδρόμι που οδηγούσε από τον Νότο προς τον Βορρά και από την Ανατολή στη Δύση. Το 1340 πάτησαν πόδι οι Πολωνοί που κατσικώθηκαν περίπου 400 χρόνια, ενώ αργότερα και μέχρι το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου το Lviv έγινε μέρος της Αυστρο-Ουγγρικής Αυτοκρατορίας.
Μετά τον πόλεμο η Αυστρο-Ουγγρική αυτοκρατορία κατέρρευσε και στο Lviv ανακηρύχθηκε την 1 Νοεμβρίου 1918 η Λαϊκή Δημοκρατία της Δυτικής Ουκρανίας. Όμως η χαρά δε κράτησε και πολύ, μιας και το Lviv αμέσως μετά το σύντομο ουκρανο-πολωνικό πολεμο έγινε πάλι μέρος της Πολωνίας και παρέμεινε έτσι για τα επόμενα 20 χρόνια. Το Σεπτέμβριο του 1939 ο σοβιετικός στρατός μπήκε στο Lviv μετά το σύμφωνο μεταξύ του Στάλιν και του Χίτλερ . Πολλοί άνθρωποι εξορίστηκαν στη Σιβηρία ή φυλακίστηκαν από τη σοβιετική Κυβέρνηση (από τότε ξεκίνησε ο ρωσο-ουκρανικός έρωτας).
Από το 1941 ως το καλοκαίρι του 1944 το Lviv καταλήφθηκε απ’τους Ναζί και με το πέρας του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου εκ νέου από το σοβιετικό στρατό. Με τη κηδεία της κραταιάς ΕΣΣΔ, το 1991 η Ουκρανία έγινε ανεξάρτητο κρατος και η Leopolis ή Lemberg ή Lwów ή Львов έγινε τελικά Львів!
Η ιστορία λοιπόν εξηγεί αυτήν την ποικιλομορφία στην αρχιτεκτονική και τις παραδόσεις. Λέγεται ότι μπορεί κανείς να δει όλα τα αρχιτεκτονικά στυλ στους δρόμους της Lviv: γοτθικό, αναγεννησιακό, μπαρόκ, ροκοκό , κλασσικό , αυτοκρατορικό, Art Deco. Το Lviv ήθελε να μοιάσει σ’αρχοντιά στις μεγαλύτερες πόλεις της Ευρώπης. Οι τοπικές εφημερίδες χαρακτήριζαν το Lviv σαν ένα «μικρό Παρίσι» . Γι’αυτό και η πόλη σήμερα απολαμβάνει τον τίτλο του μνημείου παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO.
Κλείνει η παρένθεση.
Aπό τη πλατεία με το άγαλμα του έφιππου βασιλιά περπάτησα την λεωφόρο Shevchenko όπου βρισκόταν το ξενοδοχείο μου.
Το Modern Art Hotel ήταν υπερπαραγωγή για τα δεδομένα των χοιροστασίων ανα τον κόσμο που τιμώ με την παρουσία μου. Ανακαινισμένο παλιό αρχοντικό με το παρκέ να τρίζει μεν, αλλά όλα τα υπόλοιπα εντός του δωματίου (όπου και ρακέτες έπαιζες) μοντέρνα και πεντακάθαρα στην εντέλεια. Παρακμή δηλαδή για ένα γουρούνι.
Modern Art Hotel
Βγήκα αμέσως για μια πρώτη γνωριμία με τη πόλη. Μόνο που ήμουν άτυχος γιατί άνοιξαν οι καταρράκτες του ουρανού κι έτσι η βροχή αλλά και η συσσωρευμένη κούραση και αϋπνία περιόρισαν τα φιλόδοξα πλάνα μου.
Η λεωφόρος Shevchenko (просп. Шевченка) ήταν από μόνη της μια πανδαισία μεγαλόπρεπων κτηρίων που δεν χόρταινες να απαθανατίζεις.
Στο τέρμα της η λεωφόρος καταλήγει σε μια άλλη λεωφόρο, την Svoboda (просп. Свободи), την πιο γραφική οδική αρτηρία στο κέντρο της πόλης. Οι δύο αντίθετες λωρίδες κυκλοφορίας έχουν ανάμεσά τους ένα διαχωριστικό πεζόδρομο με παρτέρια και δέντρα, όπου είναι το αγαπημένο μέρος για περαντζάδα και χαλάρωση των ντόπιων. Κι όχι μόνο αυτό, σ’αρκετά παγκάκια οι ηλικιωμένοι επιδίδονταν με πάθος στο αγαπημένο τους χόμπυ: το σκάκι! Από τον 18ο αιώνα οι παλιές οχυρώσεις της πόλης και οι τάφροι ισοπεδώθηκαν και αντικαταστάθηκαν από δημόσιους κήπους και πάρκα, αλλάζοντας την αρχιτεκτονική όψη της πόλης. Η κοίτη του ποταμού Poltva στα όρια της πόλης μπαζώθηκε κι έτσι δημιουργήθηκε η λεωφόρος που στεκόμουν τώρα.
Στην μια άκρη της λεωφόρου Svoboda (στη συμβολή με τη λεωφόρο Shevchenko) λοιπόν στέκεται το 20μετρο άγαλμα του Πολωνού ποιητή Adam Mickiewicz. Aναρτήθηκε το 1904 και έχει τεράστια εθνική και πολιτιστική σημασία για την μικρή πλέον πολωνική κοινότητα του Lviv. Στην κορυφή της στήλης υπάρχει ένα χάλκινο γλυπτό που απεικονίζει την έμπνευση σαν μια φτερωτή μούσα να προσφέρει μια λύρα στο ποιητή.
Πλατεία Adam Mickiewicz στη συμβολή των λεωφόρων Shevchenko & Svoboda
Δίπλα σκέκεται ένα άγαλμα της Παναγίας, όπου συχνά πυκνά έβλεπα ν'αφήνουν μπουκέτα λουλουδιών ενώ κάποιοι στέκονταν για ολιγόλεπτη προσευχή καταμεσίς του δρόμου.
Και η συνέχεια της βόλτας στην λεωφόρο Svoboda μιας και το ψιλόβροχο δεν έλεγε να καταλαγιάσει, με έφερε στο νούμερο 6/8 της λεωφόρου, στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης Salo (Музей-ресторан Сало).
Αγαπητοί συμφορουμίτες μου, ως ροζουλί γουρούνι αισθάνθηκα ένα τρομερό δέος. Η συγκίνησή μου δεν περιγράφεται!
Βρισκόμουν στην είσοδο του μοναδικού μουσείου παγκοσμίως αφιερωμένου… στο γουρούνι!!!!
΄Η για να είμαι ακριβέστερος στην ουκρανική χοιρινή λιχουδιά Salo.
Κι επειδή οι περισσότεροι θα βιαστούν να συσχετίσουν το Salo με τον Παζολίνι, σπεύδω να τους ενημερώσω ότι ουδέν κοινό χαρακτηριστικό υπάρχει.
To Salo είναι ένας παραδοσιακός μεζές της Ανατολικής Ευρώπης (Ουκρανία, Ρωσία, Λευκορωσία). Είναι συνυφασμένο με την ουκρανική κουλτούρα, σαν να λέμε λουκάνικα για τους Γερμανούς και σπαγγέτι για τους Ιταλούς. Αποτελείται αποκλειστικά από χοιρινό λίπος με ή χωρίς δέρμα. Το Salo έτσι όπως το είδα εκεί δεν έχει στάλα κρέας πάνω του, κοινώς είναι μια λιχουδιά που επιτρέπει στα τριγλυκερίδια να κάνουν πάρτυ στο αίμα σας. Συνήθως συντηρείται σε σκοτεινό και κρύο μέρος για ένα χρόνο ή περισσότερο. Οι πλάκες λίπους τοποθετούνται με το δέρμα προς τα κάτω σε ένα ξύλινο βαρέλι και εναλλάσσονται με στρώματα από αλάτι και καρυκεύματα (σκόρδο, μαύρο πιπέρι και, ενδεχομένως, κόλιανδρο)
Το Salo μπορεί να καταναλωθεί ωμό, αλλά μπορεί επίσης να μαγειρευτεί: τηγανητό ή ψιλοκομμένο για σούπα μπορς. Φέτες salo (μάλλον χοντροκομμένες) πάνω σε ψωμί σίκαλης με τριμμένο σκόρδο είναι ένα παραδοσιακό σνακ για να συνοδεύσει horilka (ουκρανική έκδοση της ρωσικής βότκας). Η γεύση του είναι ελαφρά αλμυρή/πικάντικη αν και το βρήκα λίγο σκληρό.
Τώρα η δημιουργική φαντασία έχει προχωρήσει τόσο, διότι μέχρι και σοκολατάκια με γέμιση Salo κυκλοφορούν (!!!) τα οποία σας διαβεβαιώ αν και δοκίμασα δεν κατάλαβα τίποτα πλην της σοκολάτας.
Πίσω λοιπόν στο εστιατόριο – μουσείο Salo.
Κατεβαίνοντας τις σκάλες με υποδέθηκε μια κοπελίτσα που με αναιμικά αγγλικά μου υπέδειξε τα πρώτα εκθέματα. Μια τεράστια καρδιά από χοιρινό λίπος να πάλεται μηχανικά (κυριολεκτικά) κι ένα εξωγήινο κατασκευασμένο εξ’ολοκλήρου από Salo.
Το υπόγειο εστιατόριο με τους λευκούς καναπέδες του ήταν πολύ cosy.
Κι εκεί εκτίθενται σαν ντεκόρ γλυπτά από λίπος που διατίθενται και ως αναμνηστικά για αγορά.
Το ενδιαφέρον όμως με τα εκθέματα πέραν του ότι κάποια είναι προκλητικότατα (γι'αυτό κι ενθουσιάστηκα), είναι ότι σερβίρονται προς βρώσιν κιόλας. Έτσι μπορείτε με τη παρέα σας να παραγγείλετε να φάτε σε salo το φαλό του Δαβιδ
ή να καταβροχθίσετε τα στήθη της Αφροδίτης .Κάθε δημιουργία salo έχει γέμιση κρέατος και σερβίρεται ασορτί με παϊδάκια και λαχανικά, συνοδεία του αγαπημένου σας ποτού. Κατα προτίμηση βότκα!
(ελπίζω να μη πέσω θύμα λογοκρισίας)
Με κοφτές ματιές στη διπλανή παρέα που ανερυθρίαστα διαμέλιζε τα στήθη της Αφροδίτης, αρκέστηκα σε μια ωραιότατη μπορς συνοδεία πάστας salo. Άλλωστε τα πιάτα με τα γλυπτά Salo έρχονται σε τεράστιες μερίδες.
Τιμή φαγητού και μπύρας 3 ευρώ (και θεωρείται και cosy εστιατόριο)
Κατενθουσιασμένος και υπό την χαλαρωτική επήρρεια της παγωμένης ουκρανικής μπύρας Чернігівське, συνέχισα τη βόλτα μου κατά μήκος της λεωφόρου Svoboda.
Κάπου στη μέση της φιγουράρει το μνημείο αφιερωμένο στον Taras Shevchenko, διάσημο ποιητή, ζωγράφο, ενσάρκωση της ουκρανικής ψυχής. Η κληρονομιά του θεωρείται θεμέλιο για τη σύγχρονη λογοτεχνία της Ουκρανίας. Σημαίνει ακριβώς ότι ο Πούσκιν για τους Ρώσους ή ο Σαίξπηρ για του Βρεττανούς. Το μνημείο αποκαλύφθηκε κατά την πρώτη επέτειο της Ανεξαρτησίας της Ουκρανίας με την οικονομική συνδρομή της ουκρανικής διασποράς. Αποτελείται από δύο μέρη. Το άγαλμα του Taras Shevchenko και ένα 12μετρο κύμα με την Παναγία στην κορφή, σύμβολο της Εθνικής Αναγέννησης. Το μπροστινό μέρος του κύματος είναι διακοσμημένο με ήρωες από τα ποιήματα του Taras Shevchenko και η πίσω μεριά παρουσιάζει την ιστορία της Ουκρανίας από τον 20ο αιώνα όπου καταγράφεται ακόμα και το Τσερνόμπιλ.
Από το μνημείο του Taras Shevchenko, o πεζόδρομος της λεωφόρου Svoboda καταλήγει στο μεγαλοπρεπές κτήριο του Θεάτρου Όπερας και Μπαλλέτου του Lviv. (Львівський Державний академічний театр опери та балету імені Соломії Крушельницької) προς τιμήν της παγκοσμίου φήμης σοπράνο της Ουκρανίας Solomiya Krushelnyts'ka, που λέγεται ότι διέσωσε με την ερμηνεία της την όπερα Madame Butterfly του Πουτσίνι σαν αυτή έλαβε αρχικά αρνητικές κριτικές.
Η Όπερα χτίστηκε το 1900, με αναγεννησιακά και μπαρόκ αρχιτεκτονικά στοιχεία. Το αποτέλεσμα είναι μια από τις πιο όμορφες όπερες της Ευρώπης με πολυτελές εσωτερικό που μπορεί να στεγάσει 1000 θεατές!. Το παράδοξο είναι ότι το περίτεχνο κτήριο στέκεται έναν αιώνα τώρα πάνω σε μια μεταλλική βάση καθώς από κάτω της κυλά υπόγεια πια ο ποταμός Poltva!
Εκεί ένα άλλο απόγευμα είχα την ευκαιρία να απολαύσω το σικελικόν δράμα Cavalleria Rusticana (αν και με υπότιτλους στα ουκρανικά), διότι συμφορουμίτες μου όπερα στην Αθήνα με 6 ευρώ εισιτήριο στη πλατεία, δε νομίζω να βλέπεις….
Οι φυσικές μου αντοχές με είχαν πλέον εγκαταλείψει. Είχε φτάσει 8 το βράδυ. Ήμουν 24 ώρες ξάγρυπνος κι ομολογώ ούτε θυμάμαι πώς κατάφερα να γυρίσω στο ξενοδοχείο πριν παραδωθώ τάχιστα σ’ενα βαθύ ύπνο.
Υπήρχαν ακόμα πράγματα να δω σ'αυτή την γραφική πόλη...
Last edited by a moderator:
