hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.171
- Likes
- 14.604
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Lviv: Στο ιστορικό κέντρο της πόλης
Η επόμενη μέρα αφιερώθηκε αποκλειστικά σε χαλαρές βόλτες στο ιστορικό κέντρο της πόλης.
Αυτό που με εντυπωσίασε ήταν ότι δεν αποτελούσε ένα στυλιζαρισμένο χώρο για τα μάτια των επισκεπτών και μόνο. Οι δρόμοι, οι πλατείες ήταν γεμάτα καφέ κι εστιατόρια που τα κατέκλυζαν και οι ντόπιοι. Περιοχή ζωντανή όλες τις ώρες της μέρας που χαιρόσουν να περπατάς αλλά και να χαλαρώνεις πίνοντας το καφέ ή τη μπύρα σου (εξ’ου το Lviv θεωρείται η πόλη του καφέ στην Ουκρανία)
Μετά από μια σύντομη επίσκεψη αρχικά στo Μοναστήριτων Βερναρδίνων με την Εκκλησία του Αγίου Ανδρέα, του 17ου αιώνα ιταλο-φλαμανδικής αισθητικής εξωτερικά με μπαρόκ εσωτερικό, τρύπωσα μέσα στα στενά του ιστορικού κέντρου.
Τα βήματά μου με έφεραν αρχικά στον Καθεδρικό των Λατίνων(Латинський собор).
Ο ογκώδης Καθεδρικός ναός ιδρύθηκε αρχικά το 14ο αιώνα. Αν και από τότε έχει υποστεί πολλές αλλαγές (οι οποίες αντανακλούν διαφορετικές εποχές και ρυθμούς) αποτελεί σήμερα το καλύτερο δείγμα γοτθικής αρχιτεκτονικής στο Lviv.
Σαν μπήκα στο εσωτερικό του, λάμβανε χώρα λειτουργία κι η νεωκόρισσα ντυμένη με μια κάπα έδειχνε να έχει πάρει στα σοβαρά το ρόλο της σχετικά με τη τήρηση απόλυτης τάξης κι ησυχίας. Στα μουλωχτά μόνο μπόρεσα να κλέψω κάποια φωτογραφικά πλάνα. Το ενδιαφέρον ήταν ότι όλες οι επιγραφές ήταν στα πολωνικά, όπως και η Ακολουθία που εκτυλισσόταν. Εξήγαγα το συμπέρασμα ότι αποτελεί το θρησκευτικό κέντρο για την πολωνική κοινότητα της πόλης και δεν με εξέπληξε πως εδώ έκανε τη λειτουργία του ο Πάπας Παύλος ΙΙ κατά την επίσκεψή του στο Lviv το 2001.
Δίπλα ακριβώς στον Καθεδρικό των Λατίνων, σε μια γωνιά, βρίσκεται τοπαρεκκλήσιο Boim (Каплиця Боїмів). Αυτό το μικρό ιερό αναγεννησιακής νοοτροπίας, χτίστηκε στο πρώτο μισό του 17ου αιώνα και χρησίμευσε ως τάφος για τους Boim, μια εξέχουσα οικογένεια εμπόρων. Αυτό μόνο παρέμεινε από το νεκροταφείο επιφανών κατοίκων της πόλης που υπήρχε πέριξ του Καθεδρικού των Λατίνων και μεταφέρθηκε αργότερα στο κοιμητήριο Lychakiv για υγειονομικούς λόγους.
Στον ασβεστόλιθο, εύπλαστο αλλά κι εύθριπτο υλικό, σκαλίστηκαν περίτεχνα πέτρινα γλυπτά Αποστόλων και Προφητών που καλύπτουν ολόκληρη την πρόσοψη καθώς και μια υπέροχη παράσταση των Παθών. Στην κορυφή του παρεκκλησίου υπάρχει ένα πολύ σπάνιο γλυπτό του Ιησού Χριστού που είναι καθιστός και συλλογισμένος. Κάτωθεν μια επιγραφή αναφέρει: "Ταξιδιώτες, σταματήστε και σκεφτείτε αν λύπες σας είναι βαθύτερες από ό,τι οι δικές μου ". Παρηγοριά για κάθε πικραμένο…
Η ιδιαίτερη ομορφιά του παρεκκλησίου το κάνει ένα δημοφιλές σκηνικό για φωτογράφηση…γάμου. Σαν βρεθεί κανείς στο Lviv αποκλείεται να μην πετύχει νεόνυμφα ζευγάρια να περιφέρονται στο ιστορικό κέντρο και να φωτογραφίζονται με φόντο ιστορικά κτήρια.
Το ατυχές ήταν ότι παρά τις αναγραφόμενες ώρες θυρανοιξίων του παρεκκλησίου, οι πόρτες έμειναν ερμητικά κλειστές για να επισκεφθώ το εσωτερικό του.
Προσπέρασα μια μικρή πλατεία όπου βρίσκονται υπολείμματα του οχυρού της πόλης που κατεδάφισαν οι Αυστριακοί τα τέλη του 18ου αιώνα και χρησιμοποίησαν τις πέτρες για την περαιτέρω οικοδόμηση της πόλης.
Εκεί βρίσκεται το Vienna Coffee ένα από τα παλιότερα καφεστιατόρια του Lviv με την όμορφη ταράτσα του και τις παραδοσιακές αυστριακές γεύσεις στο κατάλογό του για όποιον ορέγεται ένα Schnitzel ή ένα Apfelstrudel.
Στην πλατεία αυτή υπάρχει κι ένα μνημείο ενός κυρίου μ’ένα πολύ εξωτικό χτένισμα και μουστάκι. Πρόκειται για τον Ivan Pidkova, ουκρανό κοζάκο που πολέμησε κατά των Τούρκων τον 16ο αιώνα. Ήρως μεν αλλά τον έφαγε η διεθνής διπλωματία. Εκείνη την εποχή οι Πολωνοί ήταν στα πρόθυρα του πολέμου με τον Τσάρο της Ρωσίας και θέλοντας να αποφύγουν τυχόν συγκρούσεις με τους Τούρκους, ως δείγμα καλής θελήσεως στον Σουλτάνο συνέλαβαν κι αποκεφάλισαν τον Pidkova στο σημείο όπου στέκει τώρα το μνημείο.
Δίπλα ακριβώς στη μικρή πλατεία ορθώνεται η Εκκλησία των Ιησουιτώναφιερωμένη στους αγίους Πέτρο και Παύλο.
Όταν κατασκευάστηκε το 1610 λίγο μετά την έλευση ιησουιτών μοναχών στο Lviv, ήταν μία από τις μεγαλύτερες εκκλησίες στην περιοχή. Αργότερα προστέθηκε ο πύργος ρολογιού στη νότια πλευρά, κάνοντάς το το ψηλότερο κτίριο στη Γαλικία, ενώ μόλις στα μέσα του 18ου αιώνα οι θόλοι τοιχογραφήθηκαν για να υποστούν όμως ζημιές κατά τη διάρκεια της σοβιετικής περιόδου, όταν ο ναός χρησιμοποιήθηκε ως αποθήκη και υπέστη σχετική παραμέληση.
Ακολούθησα τη διαδρομή κατά μήκος της οδού Teatral’na με τα όμορφα κτήρια αρκετά από τα οποία στεγάζουν μουσεία ή πολιτιστικά κέντρα για να καταλήξω μια ανάσα από το Κτήριο της Όπερας στην Εκκλησία της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος(Церква Преображенська).
Xτίστηκε στις απαρχές του 18ου αιώνα με μπαρόκ εσωτερικό. Αργότερα χρησιμοποιήθηκε ως βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Lviv, μέχρι που καταστράφηκε από την αυστριακό πυροβολικό το 1848. Από τα ερείπια ξαναχτίστηκε, από την Ελληνική Καθολική Εκκλησία διατηρώντας το μεγαλύτερο μέρος του αρχικού σχεδιασμού με σημαντικές αλλαγές στο εσωτερικό για να προσαρμοστεί στο ανατολικό λατρευτικό τυπικό. Στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα, η ενορία έγινε ένα από τα κύρια πολιτιστικά κέντρα του εθνικού κινήματος της Ουκρανίας. Στις 29 του Οκτώβρη, 1989 ήταν η πρώτη ενορία που αποκαταστάθηκε με την επικείμενη κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Το εσωτερικό της παρά τις σαφείς ομοιότητες με ορθόδοξο ναό (άλλωστε το τυπικό είναι ίδιο) μου φάνηκε βαρύ κι υπερβολικά στυλιζαρισμένο για το γούστο μου με τα έντονα χρώματα στις τοιχογραφίες.
Το χάζι στην υπαίθρια αγορά του Vernisage ήταν επιβεβλημένη για αγορές, όμως αρκετά απογοητευτική ως προς τα εκθέματα των καλλιτεχνών. Να’ναι καλά τα memorabilia της σοβιετικής εποχής.
Μεσα από τα στενά στην Αρμένικη συνοικία της πόλης χρειάστηκε λίγο για να βρω την είσοδο στον Αρμένικο Καθεδρικό ναότης Κοίμησης της Θεοτόκου(Вірменський собор). Είναι ένα από τα παλαιότερα, ομορφότερα και πιο σημαντικά κτίρια στο Lviv παρότι έχει υποστεί πολλές αλλαγές. Πιστεύεται ότι ο καθεδρικός ναός διαμορφώθηκε σαν τον καθεδρικό ναό του Ani στην αρχαία πρωτεύουσα της Αρμενίας. Μέχρι το 1945 ήταν ο καθεδρικός ναός της Αρμενικής Καθολικής Αρχιεπισκοπής του Lviv, από το 2000 λειτουργεί ως καθεδρικός ναός της Μητρόπολης της Ουκρανίας της Αρμενικής Αποστολικής Εκκλησίας (μύλος κι εκεί μην το ψάχνετε).
Ήταν ο μόνος ναός που είχε κι εισιτήριο εισόδου αν ήθελες να τραβήξεις φωτογραφίες. Δικαιολογημένα άλλωστε γιατί το εσωτερικό του κοσμείται από όμορφες τοιχογραφίες του Jan Henryk Rosen στις αρχές του 20ου αιώνα.
Χάθηκα λίγο στα στενά πέριξ του ναού για να διαπιστώσω με έκπληξη ότι το Lviv είναι και η πόλη των γλυκών εκτός του καφέ. Ευφάνταστες βιτρίνες διαφήμιζαν λογής ζαχαρωτά σαν από παραμύθι της νιότης μας.
Διάσημη και η σοκολατοποιϊα της πόλης σ’ένα παραμυθένιο κτήριο.
Κι αν οι θερμίδες του γλυκού πειρασμού σας αφήνουν αδιάφορους, τότε ίσως γεύμα στο διπλανό αισθησιακό Masoch-Café προς τιμήν του Leopold Ritter von Sacher-Masoch που γεννήθηκε στο Lviv το 1836 (από τον οποίο προέκυψε ο όρος μαζοχισμός, το νεοελληνικό “είσαι μαζόχα;” και όλα τα παραμφερή). Το άγαλμά του στην είσοδο σας περιμένει να χώσετε το … χερι σας στη τσέπη του παντελονιού του!
Ακολούθησα την “οδό Αρμενίας” για να φτάσω σε μια όμορφη καταπράσινη μικρή πλατεία όπου δεσπόζει η Δομινικανή Εκκλησία-Μοναστήρι(Домініканський костел і монастир). Χτισμένο τον 18ο αιώνα, ο ναός είναι ένα αξιοσημείωτο παράδειγμα της μπαρόκ αρχιτεκτονικής και μια από τις πιο μεγαλοπρεπείς εκκλησίες του Lviv. Χτίστηκε αρχικά ως η Ρωμαιοκαθολική εκκλησία του Corpus Christi, και σήμερα λειτουργεί ως ελληνο-καθολική εκκλησία της Θείας Ευχαριστίας.
Περνώντας μέσα από τη πλατεία και με φόντο τους επιβλητικούς τρούλους του Δομινικανού Μοναστηριού έφτασα σχεδόν στην άκρη της παλιάς πόλης στη πολύβουη λεωφόρο Vynnychenka όπου λαμβάνει χώρα το παζάρι βιβλίων (οι περισσότεροι τίτλοι στα ρωσικά αν αυτό σημαίνει κάτι) και δεσπόζει το άγαλμα του Ivan Fyodorov, από τους πατριάρχες της ανατολικής σλαβονικής τυπογραφίας.
Από κεί το βλέμμα μου αγκάλιασε το Βασιλικό Οπλοστάσιο, την Ορθόδοξη Εκκλησία της Κοίμησης (κλειδαμπαρωμένη) ενώ λίγο πιο νότια περπάτησα δίπλα από το Μουσείο Όπλων σε μια γραφική γωνιά της πόλης όπου τα παλιά οχυρά αναμειγνύονται με τα υπαίθρια καφεστιατόρια σ’ενα γοητευτικό συνονθύλευμα.
Η κατάληξη της βόλτας ήταν στην καρδιά του ιστορικού κέντρου, τη πλατεία Rynok.
Στη πλατεία αυτή έχουν λάβει χώρα τα πιο σημαντικά γεγονότα της πόλης. Εκεί ήταν το κέντρο του εμπορίου και της δημόσιας ζωής της πόλης από την εποχή του μεσαίωνα.
Το σύνολο της πλατείας είναι πλέον σχηματίζεται από 44 κτίρια με το Δημαρχείο να δεσπόζει στη μέση.
Το Δημαρχείο στο κέντρο της πλατείας
Στο τέλος του 18ου αιώνα τέσσερις βρύσες με τέσσερα διαφορετικά γλυπτά σημιουργήθηκαν στις τέσσερις γωνίες της πλατείας. Εκείνη την εποχή η διακόσμηση πόλεων με γλυπτά με βάση την αρχαία ελληνική και ρωμαϊκή μυθολογία ήταν πολύ της μόδας Έτσι ο Ποσειδώνας η Αμφιτρίτη, ο Άδωνις κι η Άρτεμις την κοσμούν μέχρι σήμερα.
Αμφιτρίτη
Ποσειδώνας
Άδωνις
Άρτεμις
Από τα ιστορικά κτήρια γύρω από τη πλατεία επισκέφθηκα το Μουσείο του Φαρμακείου όπου μέσα από τους δαιδαλώδεις υπόγειους διαδρόμους είδα μέχρι και τα εργαστήρια των αλχημιστών.
Αυτή τη πλατεία τη διέσχισα συχνά όλες τις ώρες της μέρας τις μέρες παραμονής μου στο Lviv. Ήταν απόλαυση να βλέπεις το κόσμο να κάνει τη περαντζάδα του, να απολαμβάνει το καφέ του ή να χαζεύεις τα διάφορα δρώμενα σ΄ένα σκηνικό από όμορφα ιστορικά κτήρια.
Κι αν σας πιάσει η νοσταλγία για τη πατρίδα, μην νοιαστείτε: ως και ελληνικό εστιατόριο υπάρχει πάνω στη πλατεία! (τουλάχιστον 3 ελληνικά εστιατόρια εντόπισα στο Lviv με τις γνωστές ευφάνταστες ονομασίες Acropolis, Zorbas κλπ) Τουλάχιστον ένα ελληνικό καφέ τον ήπια, περισσότερο για συζητήσω για τη πολιτική κατάσταση στην Ουκρανία με την σύζυγο του έλληνα ιδιοκτήτη.
Από το αντιρωσικό μένος δεν την γλύτωσε ούτε ο …Ταρκόφσκι. Πλειοδοτούν οι ιδέες για αλλαγή της οδού που φέρει το όνομα του μεγάλου ρώσου σκηνοθέτη
Η επόμενη μέρα αφιερώθηκε αποκλειστικά σε χαλαρές βόλτες στο ιστορικό κέντρο της πόλης.
Αυτό που με εντυπωσίασε ήταν ότι δεν αποτελούσε ένα στυλιζαρισμένο χώρο για τα μάτια των επισκεπτών και μόνο. Οι δρόμοι, οι πλατείες ήταν γεμάτα καφέ κι εστιατόρια που τα κατέκλυζαν και οι ντόπιοι. Περιοχή ζωντανή όλες τις ώρες της μέρας που χαιρόσουν να περπατάς αλλά και να χαλαρώνεις πίνοντας το καφέ ή τη μπύρα σου (εξ’ου το Lviv θεωρείται η πόλη του καφέ στην Ουκρανία)
Μετά από μια σύντομη επίσκεψη αρχικά στo Μοναστήριτων Βερναρδίνων με την Εκκλησία του Αγίου Ανδρέα, του 17ου αιώνα ιταλο-φλαμανδικής αισθητικής εξωτερικά με μπαρόκ εσωτερικό, τρύπωσα μέσα στα στενά του ιστορικού κέντρου.
Τα βήματά μου με έφεραν αρχικά στον Καθεδρικό των Λατίνων(Латинський собор).
Ο ογκώδης Καθεδρικός ναός ιδρύθηκε αρχικά το 14ο αιώνα. Αν και από τότε έχει υποστεί πολλές αλλαγές (οι οποίες αντανακλούν διαφορετικές εποχές και ρυθμούς) αποτελεί σήμερα το καλύτερο δείγμα γοτθικής αρχιτεκτονικής στο Lviv.
Σαν μπήκα στο εσωτερικό του, λάμβανε χώρα λειτουργία κι η νεωκόρισσα ντυμένη με μια κάπα έδειχνε να έχει πάρει στα σοβαρά το ρόλο της σχετικά με τη τήρηση απόλυτης τάξης κι ησυχίας. Στα μουλωχτά μόνο μπόρεσα να κλέψω κάποια φωτογραφικά πλάνα. Το ενδιαφέρον ήταν ότι όλες οι επιγραφές ήταν στα πολωνικά, όπως και η Ακολουθία που εκτυλισσόταν. Εξήγαγα το συμπέρασμα ότι αποτελεί το θρησκευτικό κέντρο για την πολωνική κοινότητα της πόλης και δεν με εξέπληξε πως εδώ έκανε τη λειτουργία του ο Πάπας Παύλος ΙΙ κατά την επίσκεψή του στο Lviv το 2001.
Δίπλα ακριβώς στον Καθεδρικό των Λατίνων, σε μια γωνιά, βρίσκεται τοπαρεκκλήσιο Boim (Каплиця Боїмів). Αυτό το μικρό ιερό αναγεννησιακής νοοτροπίας, χτίστηκε στο πρώτο μισό του 17ου αιώνα και χρησίμευσε ως τάφος για τους Boim, μια εξέχουσα οικογένεια εμπόρων. Αυτό μόνο παρέμεινε από το νεκροταφείο επιφανών κατοίκων της πόλης που υπήρχε πέριξ του Καθεδρικού των Λατίνων και μεταφέρθηκε αργότερα στο κοιμητήριο Lychakiv για υγειονομικούς λόγους.
Στον ασβεστόλιθο, εύπλαστο αλλά κι εύθριπτο υλικό, σκαλίστηκαν περίτεχνα πέτρινα γλυπτά Αποστόλων και Προφητών που καλύπτουν ολόκληρη την πρόσοψη καθώς και μια υπέροχη παράσταση των Παθών. Στην κορυφή του παρεκκλησίου υπάρχει ένα πολύ σπάνιο γλυπτό του Ιησού Χριστού που είναι καθιστός και συλλογισμένος. Κάτωθεν μια επιγραφή αναφέρει: "Ταξιδιώτες, σταματήστε και σκεφτείτε αν λύπες σας είναι βαθύτερες από ό,τι οι δικές μου ". Παρηγοριά για κάθε πικραμένο…
Η ιδιαίτερη ομορφιά του παρεκκλησίου το κάνει ένα δημοφιλές σκηνικό για φωτογράφηση…γάμου. Σαν βρεθεί κανείς στο Lviv αποκλείεται να μην πετύχει νεόνυμφα ζευγάρια να περιφέρονται στο ιστορικό κέντρο και να φωτογραφίζονται με φόντο ιστορικά κτήρια.
Το ατυχές ήταν ότι παρά τις αναγραφόμενες ώρες θυρανοιξίων του παρεκκλησίου, οι πόρτες έμειναν ερμητικά κλειστές για να επισκεφθώ το εσωτερικό του.
Προσπέρασα μια μικρή πλατεία όπου βρίσκονται υπολείμματα του οχυρού της πόλης που κατεδάφισαν οι Αυστριακοί τα τέλη του 18ου αιώνα και χρησιμοποίησαν τις πέτρες για την περαιτέρω οικοδόμηση της πόλης.
Εκεί βρίσκεται το Vienna Coffee ένα από τα παλιότερα καφεστιατόρια του Lviv με την όμορφη ταράτσα του και τις παραδοσιακές αυστριακές γεύσεις στο κατάλογό του για όποιον ορέγεται ένα Schnitzel ή ένα Apfelstrudel.
Στην πλατεία αυτή υπάρχει κι ένα μνημείο ενός κυρίου μ’ένα πολύ εξωτικό χτένισμα και μουστάκι. Πρόκειται για τον Ivan Pidkova, ουκρανό κοζάκο που πολέμησε κατά των Τούρκων τον 16ο αιώνα. Ήρως μεν αλλά τον έφαγε η διεθνής διπλωματία. Εκείνη την εποχή οι Πολωνοί ήταν στα πρόθυρα του πολέμου με τον Τσάρο της Ρωσίας και θέλοντας να αποφύγουν τυχόν συγκρούσεις με τους Τούρκους, ως δείγμα καλής θελήσεως στον Σουλτάνο συνέλαβαν κι αποκεφάλισαν τον Pidkova στο σημείο όπου στέκει τώρα το μνημείο.
Δίπλα ακριβώς στη μικρή πλατεία ορθώνεται η Εκκλησία των Ιησουιτώναφιερωμένη στους αγίους Πέτρο και Παύλο.
Όταν κατασκευάστηκε το 1610 λίγο μετά την έλευση ιησουιτών μοναχών στο Lviv, ήταν μία από τις μεγαλύτερες εκκλησίες στην περιοχή. Αργότερα προστέθηκε ο πύργος ρολογιού στη νότια πλευρά, κάνοντάς το το ψηλότερο κτίριο στη Γαλικία, ενώ μόλις στα μέσα του 18ου αιώνα οι θόλοι τοιχογραφήθηκαν για να υποστούν όμως ζημιές κατά τη διάρκεια της σοβιετικής περιόδου, όταν ο ναός χρησιμοποιήθηκε ως αποθήκη και υπέστη σχετική παραμέληση.
Ακολούθησα τη διαδρομή κατά μήκος της οδού Teatral’na με τα όμορφα κτήρια αρκετά από τα οποία στεγάζουν μουσεία ή πολιτιστικά κέντρα για να καταλήξω μια ανάσα από το Κτήριο της Όπερας στην Εκκλησία της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος(Церква Преображенська).
Xτίστηκε στις απαρχές του 18ου αιώνα με μπαρόκ εσωτερικό. Αργότερα χρησιμοποιήθηκε ως βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Lviv, μέχρι που καταστράφηκε από την αυστριακό πυροβολικό το 1848. Από τα ερείπια ξαναχτίστηκε, από την Ελληνική Καθολική Εκκλησία διατηρώντας το μεγαλύτερο μέρος του αρχικού σχεδιασμού με σημαντικές αλλαγές στο εσωτερικό για να προσαρμοστεί στο ανατολικό λατρευτικό τυπικό. Στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα, η ενορία έγινε ένα από τα κύρια πολιτιστικά κέντρα του εθνικού κινήματος της Ουκρανίας. Στις 29 του Οκτώβρη, 1989 ήταν η πρώτη ενορία που αποκαταστάθηκε με την επικείμενη κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Το εσωτερικό της παρά τις σαφείς ομοιότητες με ορθόδοξο ναό (άλλωστε το τυπικό είναι ίδιο) μου φάνηκε βαρύ κι υπερβολικά στυλιζαρισμένο για το γούστο μου με τα έντονα χρώματα στις τοιχογραφίες.
Το χάζι στην υπαίθρια αγορά του Vernisage ήταν επιβεβλημένη για αγορές, όμως αρκετά απογοητευτική ως προς τα εκθέματα των καλλιτεχνών. Να’ναι καλά τα memorabilia της σοβιετικής εποχής.
Μεσα από τα στενά στην Αρμένικη συνοικία της πόλης χρειάστηκε λίγο για να βρω την είσοδο στον Αρμένικο Καθεδρικό ναότης Κοίμησης της Θεοτόκου(Вірменський собор). Είναι ένα από τα παλαιότερα, ομορφότερα και πιο σημαντικά κτίρια στο Lviv παρότι έχει υποστεί πολλές αλλαγές. Πιστεύεται ότι ο καθεδρικός ναός διαμορφώθηκε σαν τον καθεδρικό ναό του Ani στην αρχαία πρωτεύουσα της Αρμενίας. Μέχρι το 1945 ήταν ο καθεδρικός ναός της Αρμενικής Καθολικής Αρχιεπισκοπής του Lviv, από το 2000 λειτουργεί ως καθεδρικός ναός της Μητρόπολης της Ουκρανίας της Αρμενικής Αποστολικής Εκκλησίας (μύλος κι εκεί μην το ψάχνετε).
Ήταν ο μόνος ναός που είχε κι εισιτήριο εισόδου αν ήθελες να τραβήξεις φωτογραφίες. Δικαιολογημένα άλλωστε γιατί το εσωτερικό του κοσμείται από όμορφες τοιχογραφίες του Jan Henryk Rosen στις αρχές του 20ου αιώνα.
Χάθηκα λίγο στα στενά πέριξ του ναού για να διαπιστώσω με έκπληξη ότι το Lviv είναι και η πόλη των γλυκών εκτός του καφέ. Ευφάνταστες βιτρίνες διαφήμιζαν λογής ζαχαρωτά σαν από παραμύθι της νιότης μας.
Διάσημη και η σοκολατοποιϊα της πόλης σ’ένα παραμυθένιο κτήριο.
Κι αν οι θερμίδες του γλυκού πειρασμού σας αφήνουν αδιάφορους, τότε ίσως γεύμα στο διπλανό αισθησιακό Masoch-Café προς τιμήν του Leopold Ritter von Sacher-Masoch που γεννήθηκε στο Lviv το 1836 (από τον οποίο προέκυψε ο όρος μαζοχισμός, το νεοελληνικό “είσαι μαζόχα;” και όλα τα παραμφερή). Το άγαλμά του στην είσοδο σας περιμένει να χώσετε το … χερι σας στη τσέπη του παντελονιού του!
Ακολούθησα την “οδό Αρμενίας” για να φτάσω σε μια όμορφη καταπράσινη μικρή πλατεία όπου δεσπόζει η Δομινικανή Εκκλησία-Μοναστήρι(Домініканський костел і монастир). Χτισμένο τον 18ο αιώνα, ο ναός είναι ένα αξιοσημείωτο παράδειγμα της μπαρόκ αρχιτεκτονικής και μια από τις πιο μεγαλοπρεπείς εκκλησίες του Lviv. Χτίστηκε αρχικά ως η Ρωμαιοκαθολική εκκλησία του Corpus Christi, και σήμερα λειτουργεί ως ελληνο-καθολική εκκλησία της Θείας Ευχαριστίας.
Περνώντας μέσα από τη πλατεία και με φόντο τους επιβλητικούς τρούλους του Δομινικανού Μοναστηριού έφτασα σχεδόν στην άκρη της παλιάς πόλης στη πολύβουη λεωφόρο Vynnychenka όπου λαμβάνει χώρα το παζάρι βιβλίων (οι περισσότεροι τίτλοι στα ρωσικά αν αυτό σημαίνει κάτι) και δεσπόζει το άγαλμα του Ivan Fyodorov, από τους πατριάρχες της ανατολικής σλαβονικής τυπογραφίας.
Από κεί το βλέμμα μου αγκάλιασε το Βασιλικό Οπλοστάσιο, την Ορθόδοξη Εκκλησία της Κοίμησης (κλειδαμπαρωμένη) ενώ λίγο πιο νότια περπάτησα δίπλα από το Μουσείο Όπλων σε μια γραφική γωνιά της πόλης όπου τα παλιά οχυρά αναμειγνύονται με τα υπαίθρια καφεστιατόρια σ’ενα γοητευτικό συνονθύλευμα.
Η κατάληξη της βόλτας ήταν στην καρδιά του ιστορικού κέντρου, τη πλατεία Rynok.
Στη πλατεία αυτή έχουν λάβει χώρα τα πιο σημαντικά γεγονότα της πόλης. Εκεί ήταν το κέντρο του εμπορίου και της δημόσιας ζωής της πόλης από την εποχή του μεσαίωνα.
Το σύνολο της πλατείας είναι πλέον σχηματίζεται από 44 κτίρια με το Δημαρχείο να δεσπόζει στη μέση.
Το Δημαρχείο στο κέντρο της πλατείας
Στο τέλος του 18ου αιώνα τέσσερις βρύσες με τέσσερα διαφορετικά γλυπτά σημιουργήθηκαν στις τέσσερις γωνίες της πλατείας. Εκείνη την εποχή η διακόσμηση πόλεων με γλυπτά με βάση την αρχαία ελληνική και ρωμαϊκή μυθολογία ήταν πολύ της μόδας Έτσι ο Ποσειδώνας η Αμφιτρίτη, ο Άδωνις κι η Άρτεμις την κοσμούν μέχρι σήμερα.
Αμφιτρίτη
Ποσειδώνας
Άδωνις
Άρτεμις
Από τα ιστορικά κτήρια γύρω από τη πλατεία επισκέφθηκα το Μουσείο του Φαρμακείου όπου μέσα από τους δαιδαλώδεις υπόγειους διαδρόμους είδα μέχρι και τα εργαστήρια των αλχημιστών.
Αυτή τη πλατεία τη διέσχισα συχνά όλες τις ώρες της μέρας τις μέρες παραμονής μου στο Lviv. Ήταν απόλαυση να βλέπεις το κόσμο να κάνει τη περαντζάδα του, να απολαμβάνει το καφέ του ή να χαζεύεις τα διάφορα δρώμενα σ΄ένα σκηνικό από όμορφα ιστορικά κτήρια.
Κι αν σας πιάσει η νοσταλγία για τη πατρίδα, μην νοιαστείτε: ως και ελληνικό εστιατόριο υπάρχει πάνω στη πλατεία! (τουλάχιστον 3 ελληνικά εστιατόρια εντόπισα στο Lviv με τις γνωστές ευφάνταστες ονομασίες Acropolis, Zorbas κλπ) Τουλάχιστον ένα ελληνικό καφέ τον ήπια, περισσότερο για συζητήσω για τη πολιτική κατάσταση στην Ουκρανία με την σύζυγο του έλληνα ιδιοκτήτη.
Από το αντιρωσικό μένος δεν την γλύτωσε ούτε ο …Ταρκόφσκι. Πλειοδοτούν οι ιδέες για αλλαγή της οδού που φέρει το όνομα του μεγάλου ρώσου σκηνοθέτη
Last edited by a moderator:
