hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.152
- Likes
- 14.442
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Lviv: Περιξ του ιστορικού κέντρου
Μετά τη βροχή, η επόμενη μέρα ξημέρωσε λαμπρή με πεντακάθαρο ουρανό αλλά και ζέστη για την οποία ομολογώ δεν ήμουν προετοιμασμένος. Ήμουν πεπεισμένος ότι όντας σε βορειότερα πλάτη όφειλε να έχει ψυχρότερο καιρό απ’ότι στην Αθήνα. Επλανήθην οικτρά. Έβγαλα κοινώς τη μπέμπελη. Κάμπος βλέπετε….
Καθώς ήθελα να τα κάνω όλα χαλαρά, είπα τη δεύτερη μέρα να αναλωθώ λίγο εκτός κέντρου και τι καλύτερο από το Μουσείο Λαϊκής Αρχιτεκτονικής “Shevchenkivsky Hai” (Шевченківський гай) σ’ένα όμορφο δασωμένο λόφο περίπου 3 χιλιόμετρα εκτός του κέντρου της πόλης. Αν και θα μπορούσα οικονομικά με ένα ταξί να βρεθώ στην πόρτα του υπαίθριου μουσείου μιας και δεν υπάρχουν για εκεί απευθείας αστικές συγκοινωνίες, ακολούθησα τον ακόμα οικονομικότερο αλλά και πιο επιπονο τρόπο. Επιβιβάστηκα στο τραμ 2, από το κέντρο και έναντι 2 hryvnia (15 cents) κατέβηκα στην κοντινότερη στάση απ’όπου πήρα τα πόδια μου ανηφορίζοντας προς το Μουσείο.
Από μόνο του είναι εμπειρία το απαρχαιωμένο αλλά λειτουργικότατο τραμ που αναδίδει σοβιετικά αρώματα. Αγοράζεις το εισιτήριο από τον οδηγό και ακυρώνεις χειροκίνητα το εισιτήριο (πρακτικά του κάνεις μια τρύπα σ’ένα διακορευτήρα)
Ίδρωνα και ξεϊδρωνα από τη ζέστη και την υγρασία έστω κι αν ήταν 9.30 το πρωί. Ανακούφιση βρήκα μόνο σαν βρέθηκα να περπατώ κάτω από τα δένδρα του πάρκου που χάριζαν απλώχερα τον δροσερό ίσκιο τους. Δεν είναι απορίας άξιον λοιπόν που οι κάτοικοι του Lviv εκδράμουν εδώ έστω και μέσα στη πόλη τους για το πικ νικ ή τις γιορτές τους. Σαν βρεθείς εκεί έχεις την αίσθηση ότι είσαι στην εξοχή.
Οι σχολικές εκδρομές έχουν την τιμητική τους στο υπαίθριο Μουσείο
Το Μουσείο Λαϊκής Αρχιτεκτονικής “Shevchenkivsky Hai”, ιδρύθηκε το 1971, καλύπτει μια μεγάλη έκταση και στο έδαφός του μπορεί κανείς να δει χαρακτηριστική αρχιτεκτονική χωριών από διάφορες περιφέρειες της δυτικής Ουκρανίας. Το ξύλο είναι το κυρίαρχο υλικό. Πολλά εξ’αυτών έχουν ζωή ως και 300 ετών καθώς έχουν μεταφερθεί εδώ από τη γενέτειρά τους, πχ η εκκλησία του 1763 από το χωριό Kryvky.
Εκτίθενται σπίτια, υπέροχες εκκλησιές, σχολείο, νερόμυλοι, εργαστήρια, αποθήκες, γεωργικά μηχανήματα. Στο εσωτερικό των σπιτιών θα δει κανείς είδη οικιακής χρήσης. Όλα αντικατοπτρίζουν την αυθεντική ζωή της Ουκρανικής υπαίθρου πριν τη λέλαπα του μπετόν.
Eκκλησία
Η ζωγραφική πασχαλινών αυγών είναι τέχνη και τα μοτίβα ποικίλουν ανά περιοχή
Μύλος λαδιού από το χωριό Golovetske, περιοχή Lviv
Aγροτόσπιτο χωρίς καμινάδα του 1860, χωριό Oryavchik, περιοχή Lviv
Tο εσωτερικό του
Σχολείο του 1880 στο χωριό Βusavisko, περιοχή Lviv
H αίθουσα του σχολείου (το βαρέλι με τους βούρδουλες παρατηρείστε)
Αγροτόσπιτο από το χωριό Krainykovo, Transcarpathia
Εσωτερικό από το αγροτόσπιτο από το χωριό Krainykovo, Transcarpathia
Αγροτόσπιτο 20ου αιώνα, από το χωριό Berezhonka, περιοχή Chernivtsy
Αγροτόσπιτο από το χωριό Lybokhora, περιοχή Lviv. Του 1749, το παλαιότερο σωζόμενο
Υπέρθυρη επιγραφή του σπιτιού
Eδώ θα κάνω μια μικρή παρένθεση. Η σημερινή Ουκρανία αποτελεί τμήμα των σλαβικών εκείνων χωρών που πριν αιώνες ασπάστηκαν το ορθόδοξο δόγμα του χριστιανισμού από το Βυζάντιο. Με την κατάληψη όμως των δυτικών και κεντρικών περιοχών από τους Πολωνούς, υπήρξε πίεση των πολωνικών αρχών για μεταστροφή προς το καθολικό δόγμα. Βάσει σχεδίου μιας και ο πληθυσμός αρχικά αντέδρασε, ο παποκεντρικός οικουμενισμός βρήκε έκφραση σε μια χειμαιρική μορφή: ορθόδοξο λατρευτικό τυπικό αλλά με πνευματικοπολιτική υποταγή στην εξουσία του Πάπα. Ετσι γεννήθηκε η Ουνία και κατ’επέκταση η Ουκρανική Ελληνική Καθολική Εκκλησία (Українська Греко-Католицька Церква) η οποία είναι η επικρατούσα στις δυτικές περιοχές. Οι εκκλησιές που αντιπροσωπεύονταν στο Μουσείο Λαϊκής Αρχιτεκτονικής ανήκαν όλες στο συγκεκριμένο δόγμα (κάτι που είχα συναντήσει και στις παραδοσιακές εκκλησιές του βορρά της Ρουμανίας στο Maramures). Τωρα το ορθόδοξον χριστεπώνυμον πλήρωμα βιώνει το δικό του μπάχαλο διότι άλλοι δηλώνουν ορθόδοξοι υπαγόμενοι στο πατριαρχείο Μόσχας (άρα βγάζουν σπυριά οι εθνικιστές), άλλοι ορθόδοξοι υπαγόμενοι στο πατριαρχείο Κιέβου κι άλλοι στην Ουκρανική Ορθόδοξη Αυτοκέφαλη Εκκλησία. Πάντως σε σχετικές μελέτες η πλειονότητα δηλώνουν είτε άθεοι είτε δεν ταυτοποιούν που ανήκουν…
Στο υπαίθριο Μουσείο γίνονται και μουσικοχορευτικές εκδηλώσεις, γίνονται εκθέσεις ζωγραφικής και λειτουργούν και κάποιες υπαίθριες καντίνες.
Εγώ αποφάσισα να τα πιω παρέα με τους Κοζάκους.
Ο ιμιτασιόν λοιπόν Κοζάκος γλώσσα δεν έβαζε μέσα σαν είχε απένταντί του τις δύο χαριτωμένες επισκέπτριες. Εντούτοις μετά νοηματικής και ολίγων ρωσικών ασχολήθηκε και λίγο μαζί μου και μου’δωσε να καταλάβω ότι στην καντίνα σερβίρεται παραδοσιακό κβας, κρασί, salo ενώ στο τσουκάλι σιγόβραζε κάτι σαν χυλός; σούπα; πάντως κάτι που δεν μου έκλεινε το μάτι να το δοκιμάσω παρά την επιμονή του. Απ’όλα τα υπόλοιπα δοκίμασα αλλά σαν ένοιωσα ότι το κρασάκι δημιουργεί ευφορία που δεν συνάδει με τις περιηγητικές μου φιλοδοξίες για το υπόλοιπον της μέρας, πλήρωσα το υπερβολικό ποσό των 3 ευρώ για τα καλούδια και συνέχισα τη περιήγησή μου.
Είχε μεσημεριάσει όταν αποχώρησα από το πάρκο με το υπαίθριο Μουσείο, μακαρίζοντας τους κατοίκους του Lviv που μια ανάσα από το ιστορικό κέντρο έχουν διαμορφώσει έναν χώρο που σε κάνει να νοιώθεις ότι βρίσκεσαι χιλιόμετρα μακρυά μέσα στη φύση. Η πόλη όμως γενικά δεν φείδεται πράσινου και πάρκων.
Διψασμένος απόλαυσα μια παγωμένη μπύρα έναντι 75 cents στην καντίνα έξωθεν του Μουσείου, πριν ξεκινήσω να πορευτώ (αφού ήμουν χαλαρός) στον επόμενο σταθμό της περιήγησής μου.
Το νεκροταφείο Lychakiv (Личаківський Цвинтар), μια Πόλη για τους νεκρούς, Πάρκο για τους ζώντες.
Το νεκροταφείο ή η συχνά αποκαλούμενη Νεκρόπολη Lychakiv, είναι ένα από τα παλαιότερα νεκροταφεία στην Ευρώπη. Λέγεται ότι η μελαγχολική αρχιτεκτονική ομορφιά του προσελκύει ορδές τουριστών πράγμα που είχα την ευκαιρία να το διαπιστώσω ιδίοις ομμασιν.
Το 1783 διατάχθηκε το κλείσιμο όλων των νεκροταφείων εντός των ορίων της πόλης με σκοπό βελτίωση των συνθηκών υγιεινής στη πόλη. Έτσι το 1786 εγκαινιάστηκε το Νεκροταφείο Lychakiv όπου μπορούσαν να θαφτούν μόνο επιφανείς πολίτες, όπως ιερείς, πολιτικοί, στρατιωτικοί ηγέτες και δημόσια πρόσωπα ασχέτως εθνικότητας φτάνει να ήταν χριστιανοί. Οι Εβραίοι του Lviv είχαν το δικό τους νεκροταφείο .
Το 1856 το νεκροταφείο διαμορφώθηκε σε πάρκο προσθέτοντας κομψά διαμορφωμένες λωρίδες και σοκάκια. Με τη πάροδο του χρόνου όμορφα κλασικά γλυπτά προστέθηκαν από αξιόλογους καλλιτέχνες. Έτσι, το νεκροταφείο έγινε όχι μόνο μια πόλη των νεκρών, αλλά και ένα ήσυχο καταφύγιο για τους μελαγχολικά ρομαντικούς.
Περισσότεροι από 300.000 άνθρωποι είναι θαμμένοι στο νεκροταφείο Lychakiv. Υπάρχουν περισσότεροι από δύο χιλιάδες τάφοι, και σχεδόν πεντακόσια γλυπτά, πολλά από τα υψηλής καλλιτεχνικής αξίας. Οι παλαιότερες επιτύμβιες στήλες χρονολογούνται από τα τέλη του 18ου αιώνα.
Εδώ ανάμεσα στην οργιώδη βλάστηση υπάρχουν και τάφοι διασήμων όπως ο Zygmunt Gorgolewsky, αρχιτέκτονας της Όπερας του Lviv, ο διάσημος συγγραφέας της Ουκρανίας Ivan Franko, και πολλοί άλλοι που άφησαν το στίγμα τους στην ιστορία.
Ο τάφος του Ιβάν Φράνκο
Στην άκρη του νεκροταφείου υπάρχει ομαδικός τάφος για τους Αετούς του Lwów, τους πολωνούς μαχητές στον σύντομο πολωνοουκρανικό πόλεμο το 1919. Δίπλα αναπαύονται οι Ουκρανοί αντίπαλοί τους. Ανάμεσα μια αναμνηστική πλάκα των πρώην προέδρων της Πολωνίας Kwaśniewski και της Ουκρανίας Yushchenko, που δηλώνει (αν αντελήφθην ορθώς αποκωδικοποιώντας τις δύο γλώσσες) την ανάγκη πλέον οι δυό λαοί να γειτνιάσουν εν ειρήνη και ομονοία.
Επίσης υπάρχουν και ηρώα στρατιωτών του Κόκκινου Στρατού, καθώς και τάφοι από τη δεκαετία του 1940 για τα θύματα του σοβιετικού NKVD (προκάτοχος της KGB).
Πεσώντες Ουκρανοί
Πεσώντες Πολωνοί
Στην είσοδο του νεκροταφείου είδα ταφόπλακες διαμορφωμένες σε διάταξη, κατάφορτες μερικές από λουλούδια και σημαίες. Κάποιοι στέκονταν σιωπηλά και έκαναν το σταυρό τους. Ψιλιαζόμουν ποιούς αφορούσε, χρειαζόμουν όμως επιβεβαίωση. Ήταν θανώντες που υπηρέτησαν την ιδέα μιας “ανεξάρτητης” Ουκρανίας. Όμως πρόκειται για μια χώρα που το εθνοτικό-γλωσσικό προφίλ της και τα αντικρουόμενα πολιτικά και οικονομικά παιχνίδια την διχάζουν.
Δορυφόρος μια νεο-ιμπεριαλιστικής Ρωσίας όπως παρουσιάζεται ή σφήνα των ευρωατλαντικών συμφερόντων για να την πλήξουν όπως εικάζει η Μόσχα;
Φασίστες υποστηρικτές της φυλετικής καθαρότητας η πρώην αντιπολίτευση όπως την θέλουν τα ρώσικα ΜΜΕ ή απλώς εθνικιστές με την ελπίδα μιας ευρωπαϊκής προοπτικής με περισσότερη αξιοκρατία και διαφάνεια όπως εικάζουν οι ίδιοι;
Η αλήθεια μάλλον είναι κάπου στη μέση.
Το μόνο σίγουρο ότι ο πόνος κι ο φόβος περισσεύει στον απλό κόσμο (ειδικά στις ανατολικές επαρχίες) κι η φωτιά που πυροδοτήθηκε σήμερα ακόμα καίει στα σπλάχνα της Ουκρανίας. Για την κατάληξη θα είμαστε ίσως στο ίδιο έργο θεατές.
«Φοβάμαι όλ’αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα» (πάντα επίκαιρος αυτός ο στίχος)
Μετά τη βροχή, η επόμενη μέρα ξημέρωσε λαμπρή με πεντακάθαρο ουρανό αλλά και ζέστη για την οποία ομολογώ δεν ήμουν προετοιμασμένος. Ήμουν πεπεισμένος ότι όντας σε βορειότερα πλάτη όφειλε να έχει ψυχρότερο καιρό απ’ότι στην Αθήνα. Επλανήθην οικτρά. Έβγαλα κοινώς τη μπέμπελη. Κάμπος βλέπετε….
Καθώς ήθελα να τα κάνω όλα χαλαρά, είπα τη δεύτερη μέρα να αναλωθώ λίγο εκτός κέντρου και τι καλύτερο από το Μουσείο Λαϊκής Αρχιτεκτονικής “Shevchenkivsky Hai” (Шевченківський гай) σ’ένα όμορφο δασωμένο λόφο περίπου 3 χιλιόμετρα εκτός του κέντρου της πόλης. Αν και θα μπορούσα οικονομικά με ένα ταξί να βρεθώ στην πόρτα του υπαίθριου μουσείου μιας και δεν υπάρχουν για εκεί απευθείας αστικές συγκοινωνίες, ακολούθησα τον ακόμα οικονομικότερο αλλά και πιο επιπονο τρόπο. Επιβιβάστηκα στο τραμ 2, από το κέντρο και έναντι 2 hryvnia (15 cents) κατέβηκα στην κοντινότερη στάση απ’όπου πήρα τα πόδια μου ανηφορίζοντας προς το Μουσείο.
Από μόνο του είναι εμπειρία το απαρχαιωμένο αλλά λειτουργικότατο τραμ που αναδίδει σοβιετικά αρώματα. Αγοράζεις το εισιτήριο από τον οδηγό και ακυρώνεις χειροκίνητα το εισιτήριο (πρακτικά του κάνεις μια τρύπα σ’ένα διακορευτήρα)
Ίδρωνα και ξεϊδρωνα από τη ζέστη και την υγρασία έστω κι αν ήταν 9.30 το πρωί. Ανακούφιση βρήκα μόνο σαν βρέθηκα να περπατώ κάτω από τα δένδρα του πάρκου που χάριζαν απλώχερα τον δροσερό ίσκιο τους. Δεν είναι απορίας άξιον λοιπόν που οι κάτοικοι του Lviv εκδράμουν εδώ έστω και μέσα στη πόλη τους για το πικ νικ ή τις γιορτές τους. Σαν βρεθείς εκεί έχεις την αίσθηση ότι είσαι στην εξοχή.
Οι σχολικές εκδρομές έχουν την τιμητική τους στο υπαίθριο Μουσείο
Το Μουσείο Λαϊκής Αρχιτεκτονικής “Shevchenkivsky Hai”, ιδρύθηκε το 1971, καλύπτει μια μεγάλη έκταση και στο έδαφός του μπορεί κανείς να δει χαρακτηριστική αρχιτεκτονική χωριών από διάφορες περιφέρειες της δυτικής Ουκρανίας. Το ξύλο είναι το κυρίαρχο υλικό. Πολλά εξ’αυτών έχουν ζωή ως και 300 ετών καθώς έχουν μεταφερθεί εδώ από τη γενέτειρά τους, πχ η εκκλησία του 1763 από το χωριό Kryvky.
Εκτίθενται σπίτια, υπέροχες εκκλησιές, σχολείο, νερόμυλοι, εργαστήρια, αποθήκες, γεωργικά μηχανήματα. Στο εσωτερικό των σπιτιών θα δει κανείς είδη οικιακής χρήσης. Όλα αντικατοπτρίζουν την αυθεντική ζωή της Ουκρανικής υπαίθρου πριν τη λέλαπα του μπετόν.
Eκκλησία
Η ζωγραφική πασχαλινών αυγών είναι τέχνη και τα μοτίβα ποικίλουν ανά περιοχή
Μύλος λαδιού από το χωριό Golovetske, περιοχή Lviv
Aγροτόσπιτο χωρίς καμινάδα του 1860, χωριό Oryavchik, περιοχή Lviv
Tο εσωτερικό του
Σχολείο του 1880 στο χωριό Βusavisko, περιοχή Lviv
H αίθουσα του σχολείου (το βαρέλι με τους βούρδουλες παρατηρείστε)
Αγροτόσπιτο από το χωριό Krainykovo, Transcarpathia
Εσωτερικό από το αγροτόσπιτο από το χωριό Krainykovo, Transcarpathia
Αγροτόσπιτο 20ου αιώνα, από το χωριό Berezhonka, περιοχή Chernivtsy
Αγροτόσπιτο από το χωριό Lybokhora, περιοχή Lviv. Του 1749, το παλαιότερο σωζόμενο
Υπέρθυρη επιγραφή του σπιτιού
Eδώ θα κάνω μια μικρή παρένθεση. Η σημερινή Ουκρανία αποτελεί τμήμα των σλαβικών εκείνων χωρών που πριν αιώνες ασπάστηκαν το ορθόδοξο δόγμα του χριστιανισμού από το Βυζάντιο. Με την κατάληψη όμως των δυτικών και κεντρικών περιοχών από τους Πολωνούς, υπήρξε πίεση των πολωνικών αρχών για μεταστροφή προς το καθολικό δόγμα. Βάσει σχεδίου μιας και ο πληθυσμός αρχικά αντέδρασε, ο παποκεντρικός οικουμενισμός βρήκε έκφραση σε μια χειμαιρική μορφή: ορθόδοξο λατρευτικό τυπικό αλλά με πνευματικοπολιτική υποταγή στην εξουσία του Πάπα. Ετσι γεννήθηκε η Ουνία και κατ’επέκταση η Ουκρανική Ελληνική Καθολική Εκκλησία (Українська Греко-Католицька Церква) η οποία είναι η επικρατούσα στις δυτικές περιοχές. Οι εκκλησιές που αντιπροσωπεύονταν στο Μουσείο Λαϊκής Αρχιτεκτονικής ανήκαν όλες στο συγκεκριμένο δόγμα (κάτι που είχα συναντήσει και στις παραδοσιακές εκκλησιές του βορρά της Ρουμανίας στο Maramures). Τωρα το ορθόδοξον χριστεπώνυμον πλήρωμα βιώνει το δικό του μπάχαλο διότι άλλοι δηλώνουν ορθόδοξοι υπαγόμενοι στο πατριαρχείο Μόσχας (άρα βγάζουν σπυριά οι εθνικιστές), άλλοι ορθόδοξοι υπαγόμενοι στο πατριαρχείο Κιέβου κι άλλοι στην Ουκρανική Ορθόδοξη Αυτοκέφαλη Εκκλησία. Πάντως σε σχετικές μελέτες η πλειονότητα δηλώνουν είτε άθεοι είτε δεν ταυτοποιούν που ανήκουν…
Στο υπαίθριο Μουσείο γίνονται και μουσικοχορευτικές εκδηλώσεις, γίνονται εκθέσεις ζωγραφικής και λειτουργούν και κάποιες υπαίθριες καντίνες.
Εγώ αποφάσισα να τα πιω παρέα με τους Κοζάκους.
Ο ιμιτασιόν λοιπόν Κοζάκος γλώσσα δεν έβαζε μέσα σαν είχε απένταντί του τις δύο χαριτωμένες επισκέπτριες. Εντούτοις μετά νοηματικής και ολίγων ρωσικών ασχολήθηκε και λίγο μαζί μου και μου’δωσε να καταλάβω ότι στην καντίνα σερβίρεται παραδοσιακό κβας, κρασί, salo ενώ στο τσουκάλι σιγόβραζε κάτι σαν χυλός; σούπα; πάντως κάτι που δεν μου έκλεινε το μάτι να το δοκιμάσω παρά την επιμονή του. Απ’όλα τα υπόλοιπα δοκίμασα αλλά σαν ένοιωσα ότι το κρασάκι δημιουργεί ευφορία που δεν συνάδει με τις περιηγητικές μου φιλοδοξίες για το υπόλοιπον της μέρας, πλήρωσα το υπερβολικό ποσό των 3 ευρώ για τα καλούδια και συνέχισα τη περιήγησή μου.
Είχε μεσημεριάσει όταν αποχώρησα από το πάρκο με το υπαίθριο Μουσείο, μακαρίζοντας τους κατοίκους του Lviv που μια ανάσα από το ιστορικό κέντρο έχουν διαμορφώσει έναν χώρο που σε κάνει να νοιώθεις ότι βρίσκεσαι χιλιόμετρα μακρυά μέσα στη φύση. Η πόλη όμως γενικά δεν φείδεται πράσινου και πάρκων.
Διψασμένος απόλαυσα μια παγωμένη μπύρα έναντι 75 cents στην καντίνα έξωθεν του Μουσείου, πριν ξεκινήσω να πορευτώ (αφού ήμουν χαλαρός) στον επόμενο σταθμό της περιήγησής μου.
Το νεκροταφείο Lychakiv (Личаківський Цвинтар), μια Πόλη για τους νεκρούς, Πάρκο για τους ζώντες.
Το νεκροταφείο ή η συχνά αποκαλούμενη Νεκρόπολη Lychakiv, είναι ένα από τα παλαιότερα νεκροταφεία στην Ευρώπη. Λέγεται ότι η μελαγχολική αρχιτεκτονική ομορφιά του προσελκύει ορδές τουριστών πράγμα που είχα την ευκαιρία να το διαπιστώσω ιδίοις ομμασιν.
Το 1783 διατάχθηκε το κλείσιμο όλων των νεκροταφείων εντός των ορίων της πόλης με σκοπό βελτίωση των συνθηκών υγιεινής στη πόλη. Έτσι το 1786 εγκαινιάστηκε το Νεκροταφείο Lychakiv όπου μπορούσαν να θαφτούν μόνο επιφανείς πολίτες, όπως ιερείς, πολιτικοί, στρατιωτικοί ηγέτες και δημόσια πρόσωπα ασχέτως εθνικότητας φτάνει να ήταν χριστιανοί. Οι Εβραίοι του Lviv είχαν το δικό τους νεκροταφείο .
Το 1856 το νεκροταφείο διαμορφώθηκε σε πάρκο προσθέτοντας κομψά διαμορφωμένες λωρίδες και σοκάκια. Με τη πάροδο του χρόνου όμορφα κλασικά γλυπτά προστέθηκαν από αξιόλογους καλλιτέχνες. Έτσι, το νεκροταφείο έγινε όχι μόνο μια πόλη των νεκρών, αλλά και ένα ήσυχο καταφύγιο για τους μελαγχολικά ρομαντικούς.
Περισσότεροι από 300.000 άνθρωποι είναι θαμμένοι στο νεκροταφείο Lychakiv. Υπάρχουν περισσότεροι από δύο χιλιάδες τάφοι, και σχεδόν πεντακόσια γλυπτά, πολλά από τα υψηλής καλλιτεχνικής αξίας. Οι παλαιότερες επιτύμβιες στήλες χρονολογούνται από τα τέλη του 18ου αιώνα.
Εδώ ανάμεσα στην οργιώδη βλάστηση υπάρχουν και τάφοι διασήμων όπως ο Zygmunt Gorgolewsky, αρχιτέκτονας της Όπερας του Lviv, ο διάσημος συγγραφέας της Ουκρανίας Ivan Franko, και πολλοί άλλοι που άφησαν το στίγμα τους στην ιστορία.
Ο τάφος του Ιβάν Φράνκο
Στην άκρη του νεκροταφείου υπάρχει ομαδικός τάφος για τους Αετούς του Lwów, τους πολωνούς μαχητές στον σύντομο πολωνοουκρανικό πόλεμο το 1919. Δίπλα αναπαύονται οι Ουκρανοί αντίπαλοί τους. Ανάμεσα μια αναμνηστική πλάκα των πρώην προέδρων της Πολωνίας Kwaśniewski και της Ουκρανίας Yushchenko, που δηλώνει (αν αντελήφθην ορθώς αποκωδικοποιώντας τις δύο γλώσσες) την ανάγκη πλέον οι δυό λαοί να γειτνιάσουν εν ειρήνη και ομονοία.
Επίσης υπάρχουν και ηρώα στρατιωτών του Κόκκινου Στρατού, καθώς και τάφοι από τη δεκαετία του 1940 για τα θύματα του σοβιετικού NKVD (προκάτοχος της KGB).
Πεσώντες Ουκρανοί
Πεσώντες Πολωνοί
Στην είσοδο του νεκροταφείου είδα ταφόπλακες διαμορφωμένες σε διάταξη, κατάφορτες μερικές από λουλούδια και σημαίες. Κάποιοι στέκονταν σιωπηλά και έκαναν το σταυρό τους. Ψιλιαζόμουν ποιούς αφορούσε, χρειαζόμουν όμως επιβεβαίωση. Ήταν θανώντες που υπηρέτησαν την ιδέα μιας “ανεξάρτητης” Ουκρανίας. Όμως πρόκειται για μια χώρα που το εθνοτικό-γλωσσικό προφίλ της και τα αντικρουόμενα πολιτικά και οικονομικά παιχνίδια την διχάζουν.
Δορυφόρος μια νεο-ιμπεριαλιστικής Ρωσίας όπως παρουσιάζεται ή σφήνα των ευρωατλαντικών συμφερόντων για να την πλήξουν όπως εικάζει η Μόσχα;
Φασίστες υποστηρικτές της φυλετικής καθαρότητας η πρώην αντιπολίτευση όπως την θέλουν τα ρώσικα ΜΜΕ ή απλώς εθνικιστές με την ελπίδα μιας ευρωπαϊκής προοπτικής με περισσότερη αξιοκρατία και διαφάνεια όπως εικάζουν οι ίδιοι;
Η αλήθεια μάλλον είναι κάπου στη μέση.
Το μόνο σίγουρο ότι ο πόνος κι ο φόβος περισσεύει στον απλό κόσμο (ειδικά στις ανατολικές επαρχίες) κι η φωτιά που πυροδοτήθηκε σήμερα ακόμα καίει στα σπλάχνα της Ουκρανίας. Για την κατάληξη θα είμαστε ίσως στο ίδιο έργο θεατές.
«Φοβάμαι όλ’αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα» (πάντα επίκαιρος αυτός ο στίχος)
Last edited by a moderator:
